Η Ο.ΚΡ.Α. στο μαγευτικό Παρίσι!!! Μεγάλος έρωτας το Παρίσι.

Με παρότρυνση του Ηγέτη της δημιουργικής παρέας της Ο.ΚΡ.Α αποφασίσαμε και φέτος να επισκεφθούμε την πόλη του φωτός, δηλαδή το Παρίσι. Θέλαμε όλοι μας να ξαναζήσουμε τον έρωτά μας, το Παρίσι είναι ένας παντοτινός έρωτας, είναι ένας μαγνήτης που σε τραβάει κοντά του όπως η έλξη που νιώθεις όταν είσαι ερωτευμένος.

Λίγα λόγια για το Παρίσι:

Το Παρίσι είναι μια πόλη που δεν χρειάζεται συστάσει. Είναι ο Πύργος του Eiffel , η Βασιλική της Sacre Coeur , τo Λούβρο, η Μονμάρτη, το Deux Maggots, το Orsay, η Όπερα. Κι όμως εκτός από τα πασίγνωστα μνημεία του, το Παρίσι είναι μια ολοζώντανη πόλη, που αλλάζει συνεχώς. Ξεχάστε λοιπόν τα στερεότυπα και δείτε την πόλη αυτή με άλλη ματιά.

Στοιχεία και αριθμοί:
Πληθυσμός 2,15 εκατ.
Έκταση 105 τ.χλμ
Μεγαλύτερο υψόμετρο Μονμάρτη 130 μ.

Το βράδυ το κέντρο του Παρισιού έχει ιδιαίτερη γοητεία και ηλεκτρισμένη ερωτική ατμόσφαιρ. Λεωφόροι, αξιοθέατα και ιστορικά κτήρια είναι όλα φωταγωγημένα και πανέμορφα. Τα φώτα στη Champs Elysees, την πλατεία Concorde και το Λούβρο έρχονται σε αντίθεση με τον νυχτερινό ουρανό, ενώ ο χρυσαφένιος Πύργος του Eiffel , η ασημόλευκη Βασιλική της Σάκρε Κερ και η Παναγία των Παρισίων εκπέμπουν μεγαλόπρεπα. Καθώς πλησιάζει το βράδυ, μια αίσθηση ενθουσιασμού, ερωτισμού και αναμονής αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Εκτός από τα λαμπερά καμπαρέ υπάρχουν παγκοσμίου φήμης μπαλέτα, συναυλίες, όπερες, κλαμπ, ντίσκο, θέατρα και ατμοσφαιρικά μπαρ με ζωντανή μουσική.

Επιπρόσθετη μαγεία.
Απολαύστε μια βόλτα με καραβάκι στα φωτισμένα αξιοθέατα κατά μήκος του Σηκουάνα. Επισκεφθείτε το μουσείο Ερωτισμού στη Μονμάρτρη και ζήστε τη μαγεία του Παρισιού. Πριν φύγετε για το Παρίσι αφήστε πίσω τη μιζέρια, την καχυποψία, την αρνητικότητα και πάρτε μαζί σας θετική ενέργεια και παρέα καλή. Η παρέα είναι το Α και το Ω. Το Παρίσι δεν συνιστάται σε ψυχρούς και ανέραστους.
Επισκεφθείτε οπωσδήποτε το Deux Μaggots για την πιο ερωτική ερεθιστική σοκολάτα. Το Louis Philippe για γευστική Γαλλική κουζίνα, το γαστρονομικό μπιστρό μπιμπελό για απίθανες γεύσεις της Nicole. Το Cartier για καλό και οικονομικό φαγητό, θα πρέπει όμως να οπλιστείτε με υπομονή γιατί έχει ουρά. Φάτε τα γευστικότερα όστρακα σε έναν παράδρομο της πλατείας όπου βρίσκεται το ξενοδοχείο Ritz εννοείται με σαμπάνια.
Πριν πάτε στο Παρίσι αγοράστε παπούτσια για περπάτημα γιατί θα χρειαστεί να περπατήσετε αρκετά. Είναι ευλογία να περπατάς στο Παρίσι γιατί νιώθεις τη μαγεία να κυριεύει την όρασή σου, τα μάτια σου ζούνε τη νιρβάνα της ζωής τους. Το περπάτημα στο Παρίσι είναι ψυχοθεραπεία. Επισκεφθείτε το ΥellowΚorner για αφίσες μοναδικής ομορφιάς και γοητείας.
Κάντε βόλτα με ποδήλατο, θα ενθουσιαστείτε τόσο πολύ που θα νοικιάζετε ξανά και ξανά!Υπάρχουν παντού στον δρόμο απλά χρειάζεστε κάρτα.

Υγ. ελπίζω κάποια στιγμή στο μέλλον να έχουμε τη χαρά να είναι μαζί μας και κάποιο μέλος της Λ.Ο.Γ.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ
Επιμελητής άρθρου Mr Pepos

Το χρονικό ενός μαγικού καλοκαιριού στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι, και στο στον μεγάλο μας έρωτα το Πήλιο.

Αγαπητοί μας φίλοι και επισκέπτες του filomatheia γεια σας. Μετά από μεγάλη αδράνεια λόγω διαφόρων προβλημάτων ήμαστε ξανά εδώ μαζί για να εκθέσουμε τις καλοκαιρινές μας εμπειρίες, τις προτάσεις μας, τις μουσικές μας, τις επιλογές μας, τους προορισμούς μας και γενικότερα σκέψεις και απόψεις.
Nα ευχηθώ καλές σπουδές στα κορίτσια που πέρασαν σε διάφορες σχολές, Σύλβια, Τερψιχόρη, Ναυσικά, Δέσποινα και καλό κουράγιο σε αυτές που θα επιλέξουν να ξαναδώσουν πανελλήνιες για κάτι καλύτερο.

Θα ξεκινήσω το ταξίδι της φετινής όμορφης περιπλάνησης από το Γοργογύρι και θα σταθώ σε δύο νεραϊδες και ένα αγγελούδι. Στην αυλή των θαυμάτων φέτος ζήσαμε ξανά πολύ όμορφες στιγμές. Ειδικά ανήμερα της Παναγίας είχαμε την τύχη να δούμε 2 νεράϊδες, την Ρία και την Ζωή κι ένα μικρό αγγελάκι να πέφτει από τον ουρανό, του οποίου το όνομα ήταν Αλεξάνδρα. Έγιναν πολλά σημαντικά φέτος στο Γοργογύρι για αυτό θα ξεκινήσω με την σειρά.

Στις 13 Αυγούστου στην πλατεία του χωριού ο σύλλογος είχε οργανώσει συναυλία ροκ τραγουδιού για τη νεολαία. Μεταξύ των μελών του συγκροτήματος ήταν η Ζωή και Παναγιώτης Αργυρίου. Μεταξύ των θεατών όμως ήταν και "μη νεολαίοι" με αποτέλεσμα να είναι ανασταλτικοί παράγοντες। Νομίζω πως την επόμενη φορά θα πρέπει να υπάρχει face control. Αυτή η εκδήλωση θα πρέπει να είναι μόνο για νέα παιδιά. Ευχάριστη έκπληξη στο τραγούδι ήταν η κόρη της Αρετής και του Λευτέρη Αργυρίου. Η επιρροή της μουσικότητας της Αρετής ήταν για την κόρη της καταλυτική. Μια ακόμη ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς ήταν η συνάντηση με τον εκκολαπτόμενο νεαρό ποιητή Βασίλη Πράσινο, ποιήματα του οποίου έχουμε ήδη αναρτήσει στο ιστολόγιο μας. Ελπίζω όλα να πάνε καλά και στο μέλλον στην αυλή των θαυμάτων να έχουμε μια βραδιά ποίησης αφιερωμένη στον Βασίλη.

Σάββατο 14/8:
Η επανάσταση της πίτας. Οι φούρνοι στο χωριό πήραν φωτιά. Οι κοπέλες του χωριού με τη συμβολή των μανάδων και των γιαγιάδων τους έβαζαν τα δυνατά τους για το ποια θα φτιάξει την πιο γευστική πίτα. Το άνοιγμα των φύλλων κάλυπτε ένα γήπεδο ολυμπιακών διαστάσεων. Τα μυστικά βγήκαν από τα σεντούκια του μυαλού των μεγαλύτερων και όλο το χωριό μοσχοβόλαγε ενώ η ατμόσφαιρα για τους κοιλιόδουλους ήταν μαρτύριο। Ανυπομονούσαν να δουν τις πίτες στο τραπέζι και μετά στην κοιλιά τους. Ήταν πράγματι μια ημέρα γαστρονομικής επανάστασης. Η ανταπόκριση ήτανμεγάλη, περίπου 40 πίτες διαφόρων ειδών αποτελούσαν έναν πανέμορφο πίνακα που θα ζήλευε και ο Πικάσο. Η ιδέα ήταν των γυναικών που είναι μέλη του συλλόγου και εύχομαι ως θηλυκά μυαλά να γεννούν πάντα όμορφες ιδέες.

Το πρόγραμμα είχε ως εξής: θεατρικό σκετς από την θεατρική ομάδα Ξυλοπάροικου. Παρουσίαση διαδικασίας παρασκευής πίτας από την κ. Τσιούνη. Παραδοσιακοί χοροί από τις κοπέλες του χωριού και μετά γευσιγνωσία από πίτες και πάλι πίτες. Η βραδιά έκλεισε με χορούς από τους επισκέπτες που είχαν κατακλύσει το χώρο της πλατείας. Ήταν μια πολύ όμορφη εκδήλωση και εύχομαι να συνεχιστεί και του χρόνου.

15/8 -Μεγάλη η χάρη της Παναγίας.
Βραδιά ποίησης με Ελύτη, Ρίτσο και μουσική Μίκη Θεοδωράκη. Η Ρία, η Ζωή και η Αλεξάνδρα για τις απαγγελίες των ποιημάτων. Η αυλή των θαυμάτων με την βοήθεια του σκηνοθέτη Mr Pepou είχε φορέσει τα γιορτινά της και ξαναζούσε στιγμές του 2007. Η ομάδα στήριξης (Ο.ΚΡ.Α κ Λ.Ο.Γ.) ήταν παρούσες για να επέμβουν ανά πάσα στιγμή πουευτυχώς δεν χρειάστηκε, γιατί όλα πήγαν καλά. Την έναρξη έκανε η Αλεξάνδρα με το ποίημα του Ελύτη "Ο ποιητής".
Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν η Ρία και η Ζωή που με τις μελωδικές φωνές τους μας ταξίδεψαν στα μονοπάτια της ποίησης. Το "Άξιον Εστί" και η "Ρωμιοσύνη" δονούσαν την ατμόσφαιρα. Ήταν μια υπέροχη βραδιά, παρών βέβαια ήταν και τα κορίτσια που έλαβαν μέρος στις προηγούμενες εκδηλώσεις, απλά αυτή τη φορά ο ρόλος τους ήταν διαφορετικός.

Η βραδιά ήταν αφιερωμένη σε τρία πρόσωπα πολύ αγαπημένα που δυστυχώς δεν είναι πια στη ζωή. Στον πατέρα μου Νικόλαο Γκοβίνα, στους φίλους Βασίλη Ντακούλα και Νικόλαο Ντακούλα. Και φυσικά η βραδιά έκλεισε όπως πρέπει να κλείνει μια όμορφη βραδιά του Αυγούστου στο Γοργογύρι, με χορούς.

17/8 Απίθανη εμπειρία, Απίθανη Παρέα, Απίθανη Διαδρομή.
Όλα ξεκίνησαν από μια ιδέα του ιδεολόγου της Ο.ΚΡ.Α (η Ο.ΚΡ.Α. είναι παντού) Αποστόλη Αποστόλου, περίπου στις αρχές Αυγούστου όταν έριξε στο τραπέζι την ιδέα της κατάκτησης της κορυφής "Τρύπιο Λιθάρι" στον Κόζιακα। Στην πορεία ο Mr Pepos ως υλοποιητικός βραχίονας της Ο.ΚΡ.Α ανέλαβε την υλοποίηση της ιδέας του Τόλη. Κάπως έτσι και χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία, την Τρίτη το πρωί στις 05:30 πμ. μαζευτήκανε 21 ορειβάτες!!!! Αποφασισμένοι για όλα συγκεντρώθηκαν στην πλατεία του χωριού όπου έκαναν το σχετικό ζέσταμα και το "Ζντό" της Ο.ΚΡ.Α. Στις 05:45 η ομάδα με την συνοδεία του Thomas Cook αναχώρησε για την Κόρη. Εκεί ο αρχηγός της αποστολής κ. Ευθύμιος Τσαντήλας έκανε την σχετική καταμέτρηση, μας ρώτησε επίσης αν υπήρχε στην ομάδα κάποιο μέλος με κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα υγείας το οποίο θα έπρεπε να αναφέρει και γενικά μας έδωσε οδηγίες για την ανάβαση. Η μόνη παρατήρηση που έκανε ήταν στον Γκοτζό γιατί τον είδε να κρατάει μονοένα μικρό μπουκαλάκι μόνο με νερό, όταν τον ρώτησε που είναι τα υπόλοιπα πράγματα του, αυτός έδειξε τον σάκο του Τζίμ Άνταμς. Ο αρχηγός τον πίστεψε αλλά αυτός έλεγε ψέματα. Κάπως έτσι έγινε το πρώτο ξεκίνημα το οποίο οφείλω να ομολογήσω πως ήταν λίγο πιο γρήγορο από ότι θα έπρεπε. Αυτό που διαπίστωσα από την πρώτη στιγμή ήταν το όμορφο κλίμα της παρέας.

Αρχηγός: Ευθύμιος Τσαντήλας
Υπαρχηγός: Ευάγγελος Παπαδημητρίου
Υπασπιστής: Mr. Alex
Ειδική αποστολή: Γκοτζό
Cameraman: Αποστόλης Αποστόλου
Γιατρός αποστολής: Doctor
Φυσικοθεραπευτής: Τζίμ Άνταμς
Δημοσιογραφική κάλυψη: Pepos the Great
Υπεύθυνος επικοινωνίας: Nick the Greek – Cosmote
Μέλη: Λαμπρινή Γκοβίνα, Βασιλική Γκοβίνα, Ελένη Γκουβίνα, Βασίλης Γκουβίνας, Λίτσα Γούναρη, Ζωή Γούναρη, Γιάννης Γούναρης, Κωστής Ντακούλας, Γιώργος Μόσχοβος, Βιβή Τσιούνη, Φίλιππος Παπαδημητρίου, Χαρούλα Παπαδημητρίου.
Διασώστες: Νίκος Οικονόμου, Νίκος Γούναρης

Δεν θα σταθώ στη διαδρομή, παρά μόνο για να πω κρίμα σ’ αυτούς που δεν έχουν δει με τα μάτια τους αυτό το μαγευτικό τοπίο. Στις 09:45 και το τελευταίο μέλος της αποστολής πατούσε το Τρύπιο Λιθάρι!!! Ήταν απίστευτο είχαμε φτάσει όλοι και ήμασταν και ξεκούραστοι! Για αρκετή ώρα είχαμε μείνει άναυδοι από την ομορφιά του τοπίου, άλλοι απότην τρύπα και άλλοι από πιο ψηλό σημείο χαιρετούσαμε τους δικούς μας κάτω στο χωριό, ανεμίσαμε και την σημαία της Ο.ΚΡ.Α και γεμάτοι ικανοποίηση σαν κουρασμένοι μαχητές καθίσαμε για φαγητό, ο Γκοτζό έφαγε όλους τους κεφτέδες της Λαμπρινής.
Αφού ο αρχηγός έκανε πάλι την καταμέτρηση και μας βρήκε ok επειδή μας είδε ξεκούραστους και επειδή το μονοπάτι ήταν πια βατό! Έτσι μας είπε τουλάχιστον, πρότεινε να χωριστούμε σε 2 ομάδες. Ξέχασα να αναφέρω πως κατά την παραμονή στο Τρύπιο Λιθάρι έγινε και διαγωνισμός σκοποβολής. Ο Γκοτζό ήταν ο πιο εύστοχος για αυτό και την επομένη πήρε το χρυσό μετάλλιο. Με εντολή λοιπόν του αρχηγού χωριστήκαμε σε 2 ομάδες στην Α ομάδα παρέμεινε αρχηγός ο Ευθύμης Τσαντήλας και στην Β όμαδα έχρισε αρχηγό τον Γκοτζό. Ούτε εδώ θα σταθώ σε λεπτομέρειες παρά μόνο για να αναφέρω την απαράδεκτη κατάσταση του καταφύγιου, το καταπληκτικό νερό, το πανέμορφο τοπίο, την αλληλεγγύη της παρέας, την υπερπροσπάθεια του προέδρου Βασίλη Γκουβίνα, τα τροφαντά και καθαρά πρόβατα και γελάδια και την αντοχή όλων. Μετά το καταφύγιο είχαμε διάφορα όμορφα περιστατικά, π.χ. η Λουλούκα που έφθασε στο τέλος μέσα στην πρώτη τετράδα, η κινηματογραφική σκηνή όπου ο Νικολάκης έκανε τον τάχα μου κουρασμένο της ερήμου, εκεί που ο Γκοτζό έκανε τον εξαντλημένο και είπε: "δεν πάω πουθενά ας έρθει η αρκούδα να με φάει!" – δηλαδή μια αρκούδα θα έτρωγε την άλλη?- π.χ. την ώρα που η Λουλούκα είπε στην Λίτσα πως θέλαμε ακόμη 1 ½ ώρα και προς στιγμήν παγώσαμε τάχα μου τάχα μου, την ώρα που ήρθε το συνεργείο διάσωσης και εμείς κάναμε τους δήθεν ψόφιους κοριούς, π.χ. όταν μας φόρτωσε ο Νίκος Γούναρης στην καρότσα και μας περνούσε μέσα από τα χωριά και εμείς όρθιοι απολαμβάναμε το χειροκρότημα των παρευρισκομένων ενώ οι αρχές με κάθε τρόπο διευκόλυναν το πέρασμα μας, π.χ. όταν ο Νικολάκης αντίκρισε το τζιπάκι και έκανε πως χάρηκε πάρα πολύ και φώναζε: είσαι ο σωτήρας μας, είσαι ο σωτήρας μας ήταν μια σκηνή που θα ζήλευε και ο Ντάστιν Χόφμαν. Αυτά και άλλα πολλά συνέβησαν και χαρά σ’ αυτούς που τα έζησαν.

18/8 Απονομή Μεταλλίων
Η βραδιά ήταν καταπληκτική, η αυλή των θαυμάτων είχε φορέσει ξανά τα γιορτινά της για να υποδεχθεί τους ολυμπιονίκες της ορειβασία. Πριν την απονομή έγινε η προβολή της υπερπροσπάθειας των αθλητών και όσοι συμμετείχαν στην ανάβαση τότε συνειδητοποίησαν το πόσο δύσκολο ήταν το εγχείρημα που πραγματοποίησαν. Μετά το τέλος της παρουσίασης των videos και των φωτογραφιών έφθασε η μεγάλη στιγμή της απονομής των μεταλλίων. Τα χρυσά μετάλλια και τα χαμόγελα έλαμπαν στο στήθος και στα πρόσωπα των αθλητών. Αρκετοί πήραν τον λόγο για να μιλήσουν για την εμπειρία της ανάβασης κ.ο.κ.
Θα σταθώ ιδιαίτερα στην ομιλία του Ηγέτη-Νίκου, ήταν μια ομιλία για σεμινάρια, σχολίασε μεταξύ άλλων το ανεπανάληπτο και δημιουργικό κλίμα της παρέας και πως αν αυτό το κλίμα το μεταφέρουμε στην καθημερινοτητά μας, τότε υπάρχει ελπίδα να αλλάξει η κοινωνία μας। Ήταν μια βραδιά μαγική, ευχαριστώ τον Τόλη για την ιδέα του, ιδεολόγε ρίξε και άλλες ιδέες στο τραπέζι, τον αρχηγό για την προστασία της ομάδας, τους σωτήρες "Ν+Ν" και όλους όσους συμμετείχαν σε αυτή την μοναδική εμπειρία. Τελικά υπάρχουν πολύ όμορφα πράγματα δίπλα μας, που μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους αλλά η απουσία της παρέας και η εγκατάλειψη τους εαυτού μας στο εγώ μας δεν μας επιτρέπουν να τα ανακαλύψουμε. Ας βγούμε από το καβούκι μας, ας αφήσουμε τη μοναχικότητα μας και να αφεθούμε στο όμορφο κλίμα της παρέας. Ευχαριστώ επίσης τους φίλους από το Κορωπί που παρευρέθησαν στη γιορτή της απονομής καθώς επίσης και του Γιάννη Βλάνδο και Μαριλού.
ΥΓ. Tο χρυσό μετάλλιο του Mr Pepou το παρέλαβε και το κράτησε ο εγγονός του Βασίλη Ντακούλα – Τσιγαρίδα για αυτό και η χαρά του ήταν διπλή. Κάπως έτσι η βραδιά έφθασε στο τέλος, κλείνοντας βέβαια με χορούς από τους παρευρισκομένους.

Το Σάββατο η Ο.ΚΡ.Α αναχώρησε για τον Αϊ Γιάννη στο Πήλιο όπου ανακάλυψε την Νταμούχαρη, την Χαρίκλεια, την θεία Σπυριδούλα με το υπέροχο σπίτι και τα καταπληκτικά της λουλούδια και κυρίως με την χρυσή καρδιά, τα προκομμένα επίσης Χαραλαμπάκια, την Έρι, την Αγγελική, τον Γιώργο, την Δήμητρα, τον Βασίλη, τον καπετάν Μπάμπη και φυσικά τα δύο μοναδικά σε γεύσεις φαγάδικα – στη Νταμούχαρη – με τον καταπληκτικό άνθρωπο –καλλιτέχνη- ιδιοκτήτη του "Νταμούχαρη Hotel" και του φαγάδικου "Tο Καραγάτσι" που αξίζει τον κόπο να πάει κάποιος στην Νταμούχαρη για να δει το τι έχει συλλέξει αυτός ο άνθρωπος και το πόσο έχει ομορφύνει το τοπί. Και κυρίως έχει ομορφύνει το τοπίο με τα πέντε παιδιά του.
ΥΓ. Θεία Σπυριδούλα σε ευχαριστούμε για την προσφορά σου. Επιστροφή 23/8 στην Αθήνα.

Επίλογος:
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία σ΄αγαπώ γιατί είσαι εσυ.΄
Ας χαρούμε τη ζωή γιατί η κάθε μέρα που περνάει είναι μοναδική.
Ένας Γοργογυραίος

α/α Pepos, Pepe, Poof

Ποιητική συλλογή Βασιλείου Πράσινου [μισός Γοργογυραίος και μισός Ξυλοπαροικιώτης] στο ιστολόγιο της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου.

Σαν φύγω

Σαν φύγω δεν θέλω αγάπη μου

Να κλαις μαρτυρικά στα λουλούδια που φύτρωσαν στον τάφο μου

Δεν θέλω να κλαις για μένα

Σαν φύγω δεν θέλω αγάπη μου τα δάκρυά σου

Να ποτίζουν τ ΄ αλαφρό τούτο το χώμα

Θέλω μόνο να με θυμάσαι που και που

Με νοσταλγία μονάχα κι όχι πόνο

Σαν φύγω να ξέρεις αγάπη μου δεν θα 'μαι νεκρός

Θα ζω κάπου για σένα και θα σε σκέφτομαι

Θα 'μαι αστέρι που θα σε οδηγεί σε κάθε

Νέο μονοπάτι, σε κάθε νέο έρωτα

Θα 'μαι νυχτοπούλι που θα σου κελαηδά ευλαβικά

Όλα τα βράδια εκείνα που είναι η χαρά μακριά

Σαν φύγω δεν θέλω αγάπη μου

Να ζεις στην καταχνιά του θανάτου μου

Δεν θέλω το μαύρο να κυκλώσει τη ζωή σου

Θέλω μονάχα να γελάς σαν παιδί

Σαν να σου μιλούσα για ένα ταξίδι πολύ μακρύ

Σαν φύγω δεν θέλω αγάπη μου

Να κλαις μαρτυρικά στα λουλούδια που φύτρωσαν στον τάφο μου

Μια ζωή ματαιότητας

Γεννιέσαι κλαίγοντας ανύποπτα με πόνο

Δεν διαλέγεις τίποτα, μετράς το χρόνο

Ο καιρός περνά γρήγορα, έχεις ακόμη δρόμο

Τις δυσκολίες της ζωής σου έδωσαν δώρο

Περίεργοι σε πλησιάζουν μα δεν τους βλέπεις

Μεγαλώνεις και σου λένε πως πρέπει να τρέχεις

Σε στηρίζουν όλοι λένε μα όλοι φεύγουν

Το παιχνίδι του κέρδους πάντα παίζουν

Χάνεσαι κυνηγώντας νεκρές και μαύρες σκιές

Ποτέ δεν πρόκειται να έχεις αυτό που θες

Όλα τα ωραία που σου έχει τάξει ο θεός

Θα τα βρεις μπροστά σου εμπόδια γιατί ήσουν καλός

Συνεχίζεις να υπάρχεις σε περνάνε για τρελό

Ελπίζεις σε κάτι ωραίο και πιο αβρό

Η μοναξιά σκεπάζει πάντα όσα ονειρεύτηκες

Να τολμήσεις να αλλάξεις ποτέ δεν σκέφτηκες

Βολτάρεις, ψωνίζεις, γεμίζεις σκουπίδια

Τα πάντα σε κουράζουν τα βλέπεις ίδια

Να νιώσεις μέσα σου ζωή δεν βρίσκεις τρόπο

Τελικά φεύγεις το ίδιο ανύποπτα σχεδόν γεμάτος τρόμο

Ο γιός της ελπίδας

Είδαν τα μάτια μου ανθρώπους διαφορετικούς,

να κυνηγούν μια ζωή απόκρυψης και μοναξιάς

χωρίς φίλους πραγματικούς

Τους μιλάς και χάνονται σ΄ ένα κόσμο

που δημιούργησαν μόνοι τους

καθαρά για να χωρέσουν σ' αυτόν την τρέλα τους

Πόσες πλατείες γεμάτες παιδιά και πόσοι δρόμοι

να μένουν θεατές αυτού που βλέπεις και κάνεις

άραγε πως νιώθεις που σκοτώνεις τη μοίρα;

ταξίδια με μια φυσαρμόνικα στο χέρι

κι αναζητάς κι εσύ όπως όλοι ένα άνθρωπο

κι αν έχει και μια κιθάρα καλώς θα περνάτε φίνα

όπως και να 'χει γυρνάς με τραίνα και λεωφορεία

χάνεις τα μάτια σου από τον κόσμο

προσπαθώντας απλά να ζήσεις όπως ονειρεύτηκες

σε μια πόλη γεμάτη σκόνη και μιζέρια

τραγουδάς στους περαστικούς όχι για λεφτά

νομίζεις πως έχεις ταλέντο και κάποιος θα σε δει

κάθε μέρα ρίχνεις το σάκο σου στην πλάτη

και τραβάς ποιος ξέρει για που ούτε και συ ξέρεις

σε φωνάζουν αλήτη και βρωμιάρη τυχοδιώκτη

μα η καρδιά σου κρύβει όλη την ύπαρξή σου

άντεξε λοιπόν ανύπαρκτε εραστή των δρόμων

F.G.Lorca

Ποιητή των ανέμων εσύ

Που θέριεψες σαν τον λεβάντε τον δικό σου

Παγκόσμιε άνθρωπε, της φύσης τέκνο

Αγωνιστή αθάνατε των κατατρεγμένων

Ζεις παντοτινά

Αγάπης έκφραση και αθωότητας καθάριας

Τραγούδι των χωριών της μεσογείου

Παιδί που αναζητά φιλί στη χαραυγή

Πλατεία γεμάτη στοργή για όλα

Πόσες αμμουδιές σε ζήτησαν;

Ελέους αναλαμπή και δάκρυ μιας αχτίδας

Αφρέ όλων των θαλασσών της νιότης

Σκιά και όαση στην έρημο της θλίψης

Στάλα της πιο φτωχής ηπείρου

Δεν κάηκε η θύμησή σου

Μποέμικα μεσάνυχτα

Τα σύννεφα στάζουν πάνω από το κεφάλι μας

Τα τελευταία δάκρυα που χύθηκαν

Για έναν έρωτα χαμένο

Το χώμα ρουφά αχόρταγα και τα δικά μας

Δάκρυα, χωρίς να νιώθει

Την παραμικρή ενοχή

Τα κόκκαλά μας μαζεύονται και κοιτούν

Διστακτικά το βαρύ φορτίο

Που μας καταπονεί

Στην προβλήτα η μυρωδιά του θανάτου

Απλώνεται απροκάλυπτα από τα

Σάπια ψάρια

Σου φωνάζει πως είσαι ο επόμενος

Στη μεγάλη λίστα των ανόητων

Που τα παράτησαν νωρίς

Τα τραγούδια των μεθυσμένων

Πνίγονται στον απόηχο της φουσκοθαλασσιάς

Κι ακούγονται σαν αδέσποτα

Ένα ανοιχτό παράθυρο σκορπίζει

Λιγοστό το φώς σ' ένα κόσμο

Βυθισμένο στη λάσπη

Νιφάδες Δεκέμβρη

Οι θολές σταγόνες της βροχής

Πέφτουν με δύναμη και σβήνουν

Καθρεφτίζοντας για λίγο τη λύπη

Για το χαμό του παλιού μας εαυτού

Χάρτινα δέντρα και σιδερένιες πλατείες

Τρίζουν στο βάρος μιας νεολαίας επίμονης

Οι δρόμοι βούρκος κι η σιγαλλιά δίνει

Τη θέση της στην επανάσταση

Γέλια βουτηγμένα στην πίκρα

Και μάτια που δεν θέλουν να ανοίξουν

Τρελαίνεται ο κόσμος, η πνοή που

Περιμένει νύχτα ψυχρή έγινε, μυστικό

Που δεν λέει να φανερωθεί

Κοιτώντας με εξαφανίζεσαι ξαφνικά

Και παρατάς κάθε ελπίδα για μποέμικα ξενύχτια

Κι είναι η ώρα περασμένη κι ο ουρανός

Ακόμη σκοτεινός και λες «δεν το αφήνουμε;»

Γυρίζεις προσέχεις τις φωτιές που σιγοκαίνε

Συνεχίζεις «δεν είναι αυτό έτσι;»

Όχι μα είναι μια αρχή έστω σάπια

Κάποτε είμαστε άνθρωποι

Κάποτε είμαστε άνθρωποι

Με καρδιές που αγαπούσαν

Αγωνιζόμασταν για να υπάρξουμε

Και να νιώσουμε τα πάντα

Κάποτε είμαστε αισθήματα

Δίχως φθόνο και αμαρτία

Αυτόφωτες μορφές ηρωικές

Νύχτες ξάστερες μ ΄ αστέρια

Κάποτε είμαστε ρήματα

Και ζούσαμε για το είναι

Ορθώναμε τα στήθια στον αιθέρα

Σε κάθε δυσκολία μαρτυρική

Κάποτε αγγίζαμε τα όρια

Κάθε κύμα κι όνειρο

Κάποτε είμαστε άνθρωποι

με καρδιές που αγαπούσαν

Ένας άνθρωπος, μια ψυχή

Πληγές του παρελθόντος

Κάποτε είχα μια αγάπη σαν τα ονείρατα του πένθους

Μια αγάπη καθάρια, τρυφερή, γεμάτη άνθους

Μια αγάπη αεράκι της πιο μαβιάς αυγής

Παλιά είχα έναν έρωτα παθιασμένο, μαγευτικό

Σαγήνευε την κάθε μου λέξη κι όλα τα σ' αγαπώ

Παλιά υπήρχε ένας άγγελος που μου στεκόταν πάντα

Ένα ποτάμι που με δρόσιζε τα καυτά τα πρωινά

Στον Ιστό σου

Ο καπνός σου απλώνεται στην καρδιά

Και πλακώνει κάθε αλλιώτικο και νέο

Φεγγαροπατάς σαν άλλη αλαφροΐσκιωτη

Αμετανόητη ψυχή διαβολική

Πληγιάζεις τον αριστερό μου ώμο

Θέλοντας να νεκρώσεις τον άγγελο

Που κρύβω μέσα μου σαν φυλαχτό

Είσαι βιβλίο με λευκές σελίδες αδιάβαστο

Αμετακίνητη φωτιά που με φοβίζει

Έρχεσαι κύμα να με πνίξεις στο βυθό σου

Και κλέβεις λίγο λίγο την ανάσα μου

Δεν μοιάζεις στην αγάπη που γνώρισα

Ν΄ αλλάξω τις μοναχικές σου τρίλιες δεν μπόρεσα

Αρνήθηκα να ζήσω χώρια σου

Κι ας ήξερα ότι με σκοτώνει ο έρωτάς σου

Κι έτσι η μόνη μου ελπίδα

Για ανάσταση έγκειται στο δικό σου

Φως, στο δικό σου σκοτάδι

Γνωστή Κατάληξη

Κι όπως μας αφήνουν όλα γρήγορα

όλα αυτά που ποτέ δεν είχαμε

λέμε μην φταίμε εμείς γι' αυτό

δεν βλέπουμε τη μοίρα των ψυχών

κι όπως μας ξεχνούν όλοι γρήγορα

όλοι αυτοί που ποτέ δεν αγαπήσαμε

λέμε μην φταίμε εμείς γι' αυτό

δεν νιώθουμε τη μοίρα των φιλιών

κι όπως μας γερνούν τα γεγονότα

όλα αυτά που μάταια προσέχαμε

λέμε μην φταίμε εμείς γι' αυτό

δεν βλέπουμε πως γατζωθήκαμε άδικα

κι όπως οι ώρες περνούν ασταμάτητα

όλες αυτές που αφήσαμε να φύγουν

λέμε μην φταίμε εμείς γι' αυτό

δεν καταλάβαμε τη μοίρα των ανθρώπων

Φτασμένοι Ήρωες

Βουλιάζει η καρδιά μας σε νερά μαύρα βαθιά

Τα μάτια βλέπουν ότι μίσησαν ξανά

Το κορμί αγγίζει μια σάρκα σάπια

Το στόμα φιλά χείλη κρύα, μελανά

Πόδια που περπατούν σε βάραθρα που τόσο φοβήθηκαν να περάσουν

Μυαλό που τυλίχθηκε από εφιάλτες που σιχαινόταν πάντα

Κρατώ με δυσκολία μια ψυχή αδύναμη και κλαίω

Όπως πεθάνανε οι μόνοι φαντάζομαι πως θα πεθάνω κι εγώ

Ένα παιδί είμαι κι όμως πορεύομαι σαν άντρας έμπειρος

Νομίζω θα τα κάνω όλα μεμιάς μα από αγάπη πληγώνω πόσο μωρός

Κάθε μέρα που περνά

Χάνω ένα κομμάτι μου και φτιάχνω άλλο

Χαράζω πορεία με λάθη βιαστικά

Το δρόμο ξαναχάνω. Δεν μετανιώνω ούτε θυμώνω

Στενάχωρα περνώ το χρόνο

Είναι που θέλω τόσο να ζήσω όπως πόθησα στον κόσμο

-

Λίγα λόγια για τον Βασίλη Πράσινο:

Γεννήθηκε το 1988 στα Τρίκαλα Θεσσαλία. Κατάγεται από το Ξυλοπάροικο και το Γοργογύρι του Δήμου Κόζιακα.Το 2006 αποφοίτησε από το 6ο Γ.Ε Λύκειο Τρικάλων και μπήκε στη Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών. Το 2008 αποφοίτησε. Το 2009 μπήκε στο τμήμα Λογιστικής του Α. Τ .Ε .Ι Ηπείρου στην Πρέβεζα όπου και φοιτά. Επίσης την ίδια χρονιά συμμετείχε στο Σεμινάριο Δημιουργικής Γραφής που διοργάνωσαν οι Εκδόσεις Μεταίχμιο με τη συνεργασία του κ. Γιώργου Ξενάριου. Γράφει ποίηση και διήγημα από το 2005.

Φίλες και φίλοι του filomatheia μετά την παρουσίαση του ποιητή Βασίλη Πράσινου – μισός Γοργογυραίος και μισός Ξυλοπαροικιώτης- σας παρουσιάζουμε το πόνημα ενός ακόμα μέλους της Λ.Ο.Γ.

Ως φαίνεται τα μέλη της Λ.Ο.Γ. έχουν πολλές ευαισθησίες και είναι πολυτάλαντα. Για "τεχνικούς λόγους" θα παρουσιάσουμε το νέο μέλος με το όνομα "Μοναχικός Περιπατητής". Το υλικό που θα σας παρουσιάσουμε είναι ένα μέρος του όλου έργου. Είχα την τύχη να διαβάσω αρκετά ποιήματα τα οποία ελπίζω να σας παρουσιάσουμε στο μέλλον. Καλό ταξίδι στα μονοπάτια της ποιήσης.

Πόνος και Δάκρυ

Αν είναι ο πόνος μου όνειρο για τους άλλους

Τότε κι εγώ θα ζω μόνο γι’ αυτό!!!

Αν είναι το δάκρυ μου σταγόνα της αγάπης

Τότε θα κλαίω ώσπου να αποκοιμηθώ!!!

Θα ζήσω

Και δεν φοβάμαι να ζω μοναχή

Σ’ ένα κόσμο που δεν υπάρχει αγάπη…

Και δεν φοβάμαι να πέσω κάτω

Να με πατούν σαν σκουπιδάκι σε ένα κάδο…

Και δεν φοβάμαι να δω τον ήλιο που πέφτει

Πάνω και με καίει κάθε λίγο…

Κι όμως φοβάμαι τους συνανθρώπους

Που τρέχουν σαν τρελοί στους δρόμους…

Κι αναρωτιέμαι που να πηγαίνουν

Δεν ξέρουν πως οι ΚΑΙΡΟΙ μας φεύγουν…

Κι αφήνουν πίσω μόνο συντρίμμια

Αθώα θύματα πνιγμένα μες στην μοίρα

Που τριγυρνάει, καραδοκεί

Κι όποιος της αντιστέκεται πονάει…

Κι όμως θα ΖΉΣΩ…, θα το φωνάξω

Τόσο πολύ που τελικά θ’ αναστενάξω!

Όλο τον κόσμο θα αγκαλιάσω

Και με μια ράβδο μαγικά θα τους αλλάξω…

Κι όμως θα ΖΗΣΩ… θα αγαπήσω

Και κάθε τι που μ’ έκανε να λυγίσω

Κι όλα αυτά λίγο πριν φύγω

Πριν ταξιδέψω για τον φίλο μου… τον Ήλιο

Μαριονέτα

Χίλια πράγματα, λάθη σφάλματα

Σημαδεύουνε την κάθε μου στιγμή

Κάπου κάθομαι και φαντάζομαι να’ μια

Μαριονέτα σε ΚΛΟΥΒΙ…

Μα τι να κάνω που η ζωή μ’ έκανε τυφλό

Πώς να ζητήσω να δω τον ουρανό.

Μα τι να κάνω που η ζωή μ’ έκανε τυφλό

Αφού όσα βλέπω δεν μπορώ να τα γευτώ…

Έτσι έζησα και έτσι θα ζω

Όπως με δίδαξε ο κόσμος μου εδώ

Να περνώ γύρω μου ότι βρω

Χωρίς να λέω ένα απλό ευχαριστώ

Μια μαριονέτα σε ένα κλουβί

Έτσι έκανα τη δική μου Ζωή!

Δίνω άρα υπάρχω

Δώσε ότι θέλεις και όχι ότι μπορείς

Και ότι και να δώσεις μάθε να το λησμονείς

Μοναξιά

Είναι βράδια που η μοναξιά μου δίνει μια αγκαλιά

Είναι νύχτες που η καρδιά ακούει τον φόβο να της μιλά

Περί Αγάπης

Αγάπη είναι να μου γελάς, να μου λες λόγια από καρδιάς

Αγάπη είναι μια αγκαλιά, να μου κρατάς το χέρι τρυφερά

Να μου μιλάς, να μ’ ακουμπάς μες στην ψυχή σου να με κουβαλάς

Να’ σαι η ανάσα μου, να’ σαι η σιωπή, μες στο σκοτάδι μου να λάμπεις εσύ

Αγάπη είναι όρκος ζωής που όταν τον δώσεις, πιστά ακολουθείς

Αγάπη είναι σεβασμός, να θες τον άλλον γι’ αυτό που είναι αυτός

Να μου μιλάς, να μ’ ακουμπάς μες στην ψυχή σου να με κουβαλάς

Να’ σαι η ανάσα μου, να’ σαι η σιωπή, μες στο σκοτάδι μου να λάμπεις εσύ

Η τελευταία μου ευχή είναι η αγάπη να με επισκεφθεί

Νωρίς αν έρθει θα’ μια εκεί μα αν αργήσει θα έχω κοιμηθεί…..

Μοναχικός Περιπατητής

Το τέλος
Τίποτα δεν άγγιξε αυτή την καρδιά
σαν τον άνεμο ακούμπησε κι έφυγε μακριά
κάθε γνωριμία μια συμφορά
και κάθε τέλος μια νέα ελπίδα κι απ την αρχή ξανά
γέμισες το ποτήρι μου με αισθήματα και όνειρα
του 'δωσες μια και το 'σπασες και σκόρπισαν αιώνια.
Με μια χεριά δικιά σου κ μια απ το συνεργό σου
μα χαίρομαι γιατί απ' ότι ζήσαμε τίποτα δεν έμεινε δικό σου
κάθε προδοσία είχε τη δικιά της μοιρασιά
κι αν το σκεφτείς κανένας δε φταίει
απλά καθυστέρησες να κοιτάξεις μπροστά
γιατί όσα ξέρει η ζωή κανείς δεν τα ξέρει
τέλος.....

Η φυγή

Ο ίδιος δρόμος τόσες φορές
από το σπίτι της γέννας στο σπίτι της τρέλας
εκεί που ξεκίνησες έγινες τώρα πια περαστικός
κι όταν πηγαίνεις μετράς μέρες για να έρθει ο γυρισμός
στην αυλή που έκανες τα πρώτα σου βήματα
στέκεσαι πια σαν ξένος στην εξώπορτα
θες να περπατήσεις όπως τότε που δεν είχες προβλήματα
που ήσουν παιδάκι και σε έλουζε ο ήλιος.
Λησμονείς τις φωνές που σε μάλωναν
τα σπασμένα κλαδιά από τα λουλούδια της γιαγιάς
λησμονείς τους καρπούς της γης
τον καρπό της ψυχής σου κάθε μέρα κοντά τους
μα τώρα γεννήθηκε στο νου σου η φυγή
να είσαι με ξένους για πάντα μαζί
να μην μοιράζεσαι μαζί τους καμία σου ευχή
να είσαι ανάμνηση κι αυτή λίγο πριν χαθεί
κι όταν θυμάσαι νιώθεις ξένοςδεν ξέχασες ποιος είσαι
κι όταν ξαναγυρίζεις κάτι πιο λίγο σε τρομάζει
χάνεται ο φόβος νικιέσαι νικάς και σε αλλάζει
κι εκείνο το δάκρυ πάγωσε πια
το βλέμμα σου δε θόλωσε στις ίδιες εικόνες
λες και απέκτησες καινούργια ψύχη
λες και από τότε πέρασαν αιώνες
δεν άλλαξαν οι φωνές τους
εσύ σκλήρυνες τη φωνή σου
κι έγινες ξένος για τις ψυχές τους
κι έγινες ξένος για το κορμί σου
και χάνονται όλα-όλα τα αισθήματα
οι αναμνήσεις ψυχρές φωτογραφίες
σε πνίξανε κι εσένα ψεύτικα προβλήματα
έκανες της ζωής σκοπό σου μια χούφτα αηδίες

Τάσος

Όταν τα μέλη της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου συνάντησαν την Loreena McKennitt... Απίστευτο κι όμως αληθινό.

Τόπος συνάντησης: Θέατρο Βράχων
Ημερομηνία: 29/6/09

Υπάρχει μια πολύ γνωστή ρήση που λέει πως όταν κάτι το θες πραγματικά πολύ τότε το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να γίνει αυτό πραγματικότητα! Πως αλλιώς θα μπορούσε να εξηγήσει κανείς αυτό που ζήσαμε το βράδυ της 29ης Ιουνίου στο θέατρο Βράχων;
Η αποστολή μας ήταν διπλή! Πρώτον, μετά από παράκληση της Loreena και των βοηθών της, δεχτήκαμε με μεγάλη χαρά και προθυμία να μοιράσουμε ειδικά φυλλάδια της Loreena κατά την είσοδο των ατόμων στον συναυλιακό χώρο, που καλούσαν τον κόσμο να εγγραφεί στην κοινότητα της Quinlan Road (Επίσημο site της Loreena McKennitt http://www.quinlanroad.com/) καθώς επίσης να τους ενημερώσει για νέο υλικό της Loreena που πρόκειται να κυκλοφορήσει τις προσεχείς ημέρες! Υλικό που σχετίζεται με την "Μεσογειακή Περιοδεία" που πραγματοποίησε αυτό το καλοκαίρι!
Δεύτερον και σημαντικότερο όλων, η συνάντηση που είχαμε κανονίσει με την Loreena McKennitt μετά το πέρας της συναυλίας. Μιας συναυλίας που μάγεψε και ταξίδεψε με τρόπο μοναδικό όλους όσους είχαν την τύχη να παρευρεθούν και να απολαύσουν την μοναδική καλλιτέχνιδα κάτω από τον έναστρο αττικό ουρανό! Καταπληκτικές ερμηνείες με μια φωνή αψεγάδιαστη και κρυστάλλινη, ο ήχος της άρπας από τα χέρια της Loreena αξέχαστος όπως και όλοι οι καταπληκτικοί μουσικοί που την συνοδεύανε! Όλα αυτά όμως πάνω στην σκηνή!
Για τα 20 από τα χιλιάδες άτομα που βρισκόντουσαν εκείνο το βράδυ στο Θέατρο Βράχων, η μεγαλύτερη στιγμή θα ερχόταν εκτός σκηνής, μετά το ολόθερμο και ενθουσιώδες χειροκρότημα του κόσμου και μετά την υπόσχεση της Loreena πως θα ξαναέρθει σύντομα, όταν οι μελωδίες θα σώπαιναν και όταν τα φώτα των προβολέων θα έσβηναν!
Είχε έρθει η ώρα λοιπόν! Κατευθυνθήκαμε προς τα καμαρίνια όπου όπως είχαμε συνεννοηθεί πριν την συναυλία με τον βοηθό της Mark και την Μαρίζα, θα μας περίμενε η Loreena! Με μεγάλη αγωνία και αμηχανία όπως μας ενημέρωσε ο Mark μιας και είχε έρθει η ώρα και για την ίδια να γνωρίσει από κοντά μέλη της ομάδας για την οποία διάβαζε και μάθαινε νέα τον τελευταίο καιρό μέσω ηλεκτρονικής αλληλογραφίας που είχαμε!
Φτάσαμε στον τόπο συνάντησης και όλα ήταν τέλεια! Μόλις μας αντίκρισε, ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό της όπως και στα δικά μας! Αφού μας χαιρέτησε τον καθένα ξεχωριστά, δεν χρειάστηκαν παρά δευτερόλεπτα για να "σπάσει" ο πάγος και να φύγει κάθε ίχνος αμηχανίας και από τις δύο πλευρές! Πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά όταν έχεις απέναντί σου μια γυναίκα τόσο οικεία, απλή, ευγενική και καλοσυνάτη με μια αύρα μοναδική! Μετά από ερωτήσεις και απαντήσεις τόσο από την ίδια όσο και από εμάς είχε έρθει η ώρα να της προσφέρουμε κάποια δώρα που είχαμε για αυτή! Μεταξύ των άλλων, μυρωδιές και γεύσεις από το χωριό μας Γοργογύρι όπως ρίγανη, τήλιο και χαμομήλι τα οποία μόλις τα μύρισε έβγαλε έναν αναστεναγμό ευχαρίστησης! Καθώς επίσης και ένα χειροποίητο πλεκτό από τα χέρια της Γιαγιάς Βασιλικής φτιαγμένο ειδικά για την Loreena, το οποίο μόλις το είδε και της εξηγήσαμε ποιος και γιατί το έφτιαξε ενθουσιάστηκε τόσο που το πήρε στα χέρια της με τόση στοργή λέγοντας μας πως θα το φυλάξει σαν τα μάτια της! Δεν θα μπορούσε να κάνει και αλλιώς βλέπετε… η γιαγιά είχε επιστρατεύσει όλη της την μαεστρία!!!
Δυστυχώς ο χρόνος όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις κύλησε σαν νερό!
Θα μπορούσαμε να κουβεντιάζουμε για ώρες, έπρεπε όμως να σεβαστούμε και τον υπόλοιπο κόσμο που περίμενε καρτερικά για ένα της αυτόγραφο όπως και την κούραση της μετά από διαδοχικά ταξίδια και συναυλίες!
Η συνάντηση αυτή έκλεισε με τις καλύτερες των προϋποθέσεων! Ο δεσμός πλέον μεταξύ μας είναι ισχυρός και όπως η ίδια μας διαβεβαίωσε έχουν να γραφτούν ακόμη πολλά κεφάλαια στο βιβλίο "Loreena McKennitt – Λογοτεχνική Ομάδα Γοργογυρίου"!
Η συνέχεια επί της οθόνης και όχι μόνο!
Τέλος ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας την Stacey, τον Mark, την Μαρίζα και την Ελπίδα για την πολύτιμη βοήθειά τους! Να είναι πάντα καλά!
Σας χαιρετώ, με σεβασμό και εκτίμηση ο CEO της ΟΚΡΑ Επικούρειος Πέπος
ΥΓ. Τότε που η ΛΟΓ έγραφε ιστορία με χρυσά γράμματα.

Μια περιπέτεια συναισθημάτων και όχι μόνο!

Tοποθεσία: Αυλώνας
Ημερομηνία: 28.05.09
Η Λ.Ο.Γ. , μετά από πρόταση της κας. Βασιλικής Ντούνη, βρέθηκε στον Αυλώνα όπου επισκέφθηκε το 1ο Γυμνάσιο-Λύκειο για μια συνέντευξη της 13μελούς (ήταν παρών 9) δημιουργικής ομάδας που πήρε το πρώτο βραβείο μαθητικών αγώνων σύγχρονου χορού.
Θα θέλαμε καταρχάς να μας πείτε τα ονόματα των μελών της δημιουργικής ομάδας.
Βασίλης Γεωργαντάς, Μαρία Παπακωνσταντίνου, Άντζελα Μπαμπαλίου, Μαντά Α. , Ελένη Κυριακού, Μ. Θωμάς, Δουρής Αντώνης, Τούργελη Ν. , Μαρία Μαρουλή, Λένου Δήμητρα, Μαζιώτη Χ. , Δάβρη Αναστασία, Παπακωνσταντίνου Αναστασία.
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να ενταχθείτε σ’ αυτήν την ομάδα;

Μαρουλή Μαρία: Για να είμαστε ειλικρινείς στην αρχή δεν είχαμε καταλάβει περί τίνος πρόκειται, είχαμε κάνει και την περσινή χρονιά ένα χορευτικό με την κα. Ψαρρού αλλά το φετινό ήταν εντελώς διαφορετικό. Αρχικά νομίσαμε πως ήταν μια απλή χορογραφία, σιγά-σιγά όμως και με τη βοήθεια της κας. Ψαρρού συνειδητοποιήσαμε πως τα μηνύματα που έκρυβε ήταν πάρα πολλά. Αυτό μας τρόμαξε λίγο γιατί φοβηθήκαμε μήπως δεν καταφέρουμε να μεταδώσουμε τα μηνύματα της χορογραφίας. Για τα παιδιά που είχαμε λάβει μέρος στην προηγούμενη παράσταση και είχαμε συνεργαστεί με την κα. Ψαρρού ήταν δεδομένο πως η εμπειρία μας θα ήταν ξανά μοναδική, της είχαμε απόλυτη εμπιστοσύνη. Τα υπόλοιπα παιδιά που εντάχθηκαν στην ομάδα φέτος είχαν μεγάλο ζήλο και μεράκι και αυτό μας βοήθησε ώστε σε σύντομο χρονικό διάστημα να νιώθουμε πως ήμασταν χρόνια μαζί. Γίναμε μια όμορφη παρέα. Όσο περνούσε ο καιρός και η κα. Ψαρρού μας αποκάλυπτε τι ακριβώς είχε στο μυαλό της και τι ζητούσε από μας ,τόσο μεγάλωνε ο ενθουσιασμός μας και ήμασταν πολύ χαρούμενοι για την ένταξή μας σ’ αυτό το εγχείρημα.

Αγγελική: Εμένα γενικά μ’ αρέσει ο χορός οπότε την ένταξή μου την θεωρούσα δεδομένη. Εγώ προσωπικώς είχα ένα κίνητρο επιπλέον γιατί αυτή θα ήταν η τελευταία μου συμμετοχή, λόγω του ότι είμαι Γ’ λυκείου. Ένας ακόμα λόγος ήταν πως από νωρίς κατάλαβα πως φέτος θα είναι μια πολύ ξεχωριστή χορογραφία.

Μαρία Παπακωνσταντίνου: Και σε μένα αρέσει ο χορός και γι’ αυτό θεώρησα πως ήταν ευκαιρία να συμμετέχω σ’ αυτήν την προσπάθεια. Ήταν μια πρόκληση για όλους μας, ναι μεν δεν είχαμε καταλάβει από την αρχή το τι ακριβώς είχε στο μυαλό της η δασκάλα μας, αλλά γι’ αυτό που ήμουν σίγουρη ήταν το πολύ όμορφο κλίμα της παρέας και το πρωτότυπο θέμα της χορογραφίας. Αυτά ήταν αρκετά για να με κάνουν να θέλω πάρα πολύ να συμμετέχω. Ευτυχώς που τελικώς ήμουν στις επιλογές της κας. Ψαρρού, γιατί θα πρέπει να σας πω πως περάσαμε από οντισιόν.
Αντώνης: Όσο παράξενο κι αν ακούγεται ο χορός μ’ άρεσε από μικρός, είχα δει το προηγούμενο χορευτικό που είχε κάνει η κα. Ψαρρού, είχα ενθουσιαστεί και αναρωτήθηκα, γιατί όχι κι εγώ; Όταν ανακοίνωσε πως ετοιμάζει μια καινούρια παράσταση, χωρίς δεύτερη σκέψη αποφάσισα να θέσω υποψηφιότητα. Όπως σας είπε και η Μαρία, έγινε η οντισιόν και έλαβα μέρος. Η κα. Ψαρρού με ενέκρινε και σύντομα κατάλαβα πως έπρεπε να δουλέψω σκληρά προκειμένου να γίνω ισότιμο μέλος. Όπως και τα άλλα παιδιά, στην αρχή ούτε κι εγώ μπόρεσα να καταλάβω το νόημα της χορογραφίας, πρόβα με την πρόβα όμως άρχισα να νιώθω πως κάτι εξαιρετικό μας καλούσε να παρουσιάσουμε η κα.Ψαρρού. Σιγά-σιγά η ομάδα άρχισε να λειτουργεί με το εμείς και όχι με το εγώ κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δώσουμε όλοι μας τον καλύτερό μας εαυτό.

Σε περιπτώσεις σαν την δική σας είθισται να ρωτάμε για την ψυχή της ομάδας. Θα θέλατε να μας πείτε το όνομα αυτής της ψυχής;
Αναστασία Παπακωνσταντίνου: Νομίζω πως όλα τα παιδιά συμφωνούν πως η ψυχή της ομάδας ήταν ο Θωμάς, ήταν αυτός που μας στήριζε και για να είμαι ειλικρινής, αυτό ήταν για όλους μας πολύ μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη. Παράλληλα ο Θωμάς με τον τρόπο του ήταν σαν να μας έλεγε πως τα όριά μας είναι ακόμα πιο πάνω.
Ελένη Κυριακού: Την ίδια γνώμη έχω κι εγώ για την ψυχή της ομάδας, ο Θωμάς ήταν μια ορχήστρα μόνος του, όταν νομίζαμε πως έχουμε φθάσει στα όριά μας ο Θωμάς ήταν εκεί μ’ έναν καλό λόγο, μ’ ένα αστείο, μ’ ένα βλέμμα, για να μας υπενθυμίσει την αποστολή μας. Επίσης, δεν φανταζόμουν πως μέσα από αυτή την συμμετοχή θα μάθαινα κι άλλα πολύ σημαντικά πράγματα: είναι πολύ περίεργο, ενώ νομίζουμε πως είμαστε άνθρωποι με ψυχική δύναμη, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν πράγματα πολύ πιο δύσκολα από μας και τα καταφέρνουν σε πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις, πού ούτε οι ίδιοι τις είχαν φαντασθεί.
Αναστασία Δάβρη: Βλέπαμε τον Θωμά να προσπαθεί κι αναρωτιόμασταν, αν ο Θωμάς κάνει αυτή την προσπάθεια, τι πρέπει να κάνουμε εμείς; Και όλοι μαζί λέγαμε πάμε κι εμείς παιδιά πιο δυνατά. Το μόνο κακό που έχει ο Θωμάς είναι που είναι Ολυμπιακός!!!
Ποιο είναι το μήνυμα που θα θέλατε να στείλετε στα άλλα παιδιά της ηλικίας μας;

Ελένη: Αν πραγματικά το θέλουνε μπορούν να συμμετάσχουν σε κάτι δημιουργικό και όχι απλά να περνούν την ώρα τους καλά, αλλά να νιώθουν ότι είναι χρήσιμοι στην κοινωνία και πως κάνουν κάτι ξεχωριστό.
Θωμάς: Δεν υπάρχουν εμπόδια γι’ αυτούς που έχουν θέληση.
Λένου Δήμητρα (Γαλανομάτα): Πιστεύω κι εγώ πως δεν υπάρχουν εμπόδια όταν υπάρχει θέληση και πως το στήριγμά μας είναι η ψυχή μας. Αν εμείς νιώθουμε πως μπορούμε να τα καταφέρουμε, τα εμπόδια καταργούνται.
Mr. Pepos: Θα μου επιτρέψετε να σας εξομολογηθώ κάτι. Έχω παρευρεθεί σε πολλές συνεντεύξεις της Λ.Ο.Γ. με πολύ σημαντικούς ανθρώπους όπως π.χ. ο κ. Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο οποίος είναι ένας ζωντανός θρύλος, αλλά τα συναισθήματα που με κατακλύζουν αυτή την στιγμή ακούγοντας αυτά που λέτε και κυρίως αυτά που βλέπω στο πρόσωπό σας είναι ανεπανάληπτα, είναι αδύνατον να μεταφερθούν και να αποτυπωθούν.
Κυρία Ψαρρού: Έχουμε ένα λάθος πρότυπο από την τηλεόραση πως ο χορός είναι μόνο για τα τέλεια σώματα και γενικώς για τους: ψηλές-ψηλούς, ωραίες-ωραίους. Αυτό είναι μεγάλο λάθος, όλοι μπορούμε να συμμετέχουμε, όπως όλοι μπορούμε να συμμετέχουμε στη χαρά της ζωής.
Αγγελική: Νομίζω πως το σημαντικότερο ήταν αυτό που καταφέραμε να βγάλουμε στη σκηνή, τον χορό που ο καθένας είχε στην καρδιά του. Άσχετα αν υπήρχαν τεχνικές ή όχι, άσχετα αν κάποιο παιδί δεν σήκωσε το χέρι του τόσο ψηλά όσο έπρεπε, καταφέραμε να βγάλουμε αυτό που αισθανόμασταν την πλέον κατάλληλη στιγμή. Πολλές φορές ένιωθα πως δεν χορεύαμε με τα σώματά μας, παρά με τις ψυχές μας, λες και είχαμε εξαϋλωθεί, νομίζω πως όλοι είχαμε κάνει την υπέρβαση. Ίσως αυτό να είδαν και οι κριτές και μας έδωσαν την πρώτη θέση, ίσως αυτό να είδαν και οι θεατές, γι’ αυτό εισπράξαμε πλουσιοπάροχα το χειροκρότημά τους, ίσως αυτό να είδαν και όλοι οι παρευρισκόμενοι, γι’ αυτό και είδαμε πολλά μάτια βουρκωμένα.
Θωμάς: Επίσης υπήρχε μια καταπληκτική χημεία μεταξύ μας, αυτό νομίζω τα λέει όλα, τις περισσότερες φορές επικοινωνούσαμε με τα μάτια.
Στην υπέροχη προσπάθεια που κάνατε, είχατε τη συμπαράσταση των δασκάλων σας και των συμμαθητών σας;

Αναστασία: Ναι είχαμε την συμπαράσταση όλων των συμμαθητών μας, των γονιών μας, των δασκάλων μας και της δημοτικής αρχής. Ο δήμαρχός μας, κ. Σύρμας Άγγελος, αγκάλιασε την προσπάθειά μας και βοήθησε πάρα πολύ. Τους ευχαριστούμε όλους και ειδικότερα τους συμμαθητές μας, για την ηθική και την τεχνική συμπαράσταση.
Ποια ήταν η πιο συγκλονιστική στιγμή που ζήσατε στη διάρκεια αυτής της προσπάθειας;
(Τη στιγμή που άρχισε η Αγγελική να μιλάει για την πιο συγκλονιστική στιγμή που έζησαν κατά την διάρκεια αυτής της προσπάθειας, βούρκωσαν τα μάτια όλων των παιδιών!!!Εκείνη η στιγμή για μας, Μίνα-Αρκά-Pepo, ήταν πράγματι η πιο συγκλονιστική).Η Αγγελική με βουρκωμένα μάτια προσπαθούσε να μας πει: Ακράδαντα πιστεύω, όπως άλλωστε και όλα τα παιδιά, πως η πιο συγκλονιστική στιγμή που ζήσαμε και που μας ένωσε πιο πολύ σαν ομάδα και μας έκανε να καταλάβουμε πόσο σημαντικός είναι ο ένας για τον άλλον, ήταν την ημέρα που ο Αντώνης λιποθύμησε μέσα στην τάξη, όλα τα παιδιά πάθαμε σοκ. Αυτό που νιώσαμε όταν είδαμε το ασθενοφόρο να παίρνει τον Αντώνη δεν μπορώ να σας το περιγράψω, είναι αδύνατον, ξαφνικά νιώσαμε πως υποχώρησε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας. Πάντα όταν θυμόμαστε εκείνες τις στιγμές κοιτάζουμε τον Αντώνη και δοξάζουμε τον Θεό που είναι καλά και είναι μαζί μας. Επιπροσθέτως να σας πω πως ο Αντώνης είναι και πολύ καλός αθλητής, έχει πάρει αρκετά μετάλλια.
Mr. Pepos: Πριν πάρει τον λόγο η Αγγελική είχαμε πει πως θα μίλαγε το κάθε παιδί ξεχωριστά για να μας πει ποια ήταν η πιο συγκλονιστική στιγμή. Δεν χρειάστηκε τελικά γιατί για όλα τα παιδιά η πιο συγκλονιστική στιγμή ήταν αυτή που περιέγραψε η Αγγελική με τον Αντώνη.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Γεωργαντάς Βασίλης: Όταν πρωταρχίσαμε το χορευτικό ήμασταν οι πιο πολλοί άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Στην πορεία δεθήκαμε πάρα πολύ. Μόνο και μόνο γι’ αυτό άξιζε που συμμετείχα σ΄ αυτή την ομάδα.
Μαρία Παπακωνσταντίνου: Όταν συνέβη το περιστατικό με τον Αντώνη η κα. Ψαρρού ήθελε να τα παρατήσει. Ο Θωμάς ήταν αυτός που την έπεισε να συνεχίσει αυτή την προσπάθεια και τελικά δικαιώθηκε.
Άντζελα Μπαμπαλίου: Μετά το τέλος της παράστασης ο Θωμάς μίλησε ως είθισται στους κριτές και τους είπε πως εμείς για να φθάσουμε εδώ που φθάσαμε υπερβάλαμε πάρα πολλές φορές τους εαυτούς μας. Αυτή ήταν η αλήθεια.
Αναστασία Δάβρη: Συμφωνώ κι εγώ με αυτό που είπαν τα προηγούμενα παιδιά, πράγματι αυτό που έγινε ήταν εκ μέρους μας κατάθεση ψυχής και ελπίζω πως η κα. Ψαρρού θα μας οδηγήσει ξανά στην χώρα των ονείρων και επειδή αυτό που μετράει είναι οι εμπειρίες από το ταξίδι προς την Ιθάκη ελπίζω να συμμετέχω και του χρόνου.
Ελένη Κυριακού: Πριν οι κριτές αποφανθούν και μας δώσουν την πρώτη θέση εμείς ήμασταν τρισευτυχισμένοι σαν ομάδα γιατί είχαμε καταλάβει πως βγάλαμε τον καλύτερό μας εαυτό, είχαμε κάνει το καθήκον μας όσο καλύτερα μπορούσαμε. Αυτό μας ικανοποίησε όλους. Όταν δε, μας ανακήρυξαν και πρώτους πλέαμε σε πελάγη ευτυχίας.
Αναστασία Παπακωνσταντίνου: Όταν μας ανακοίνωσαν πως κερδίσαμε την πρώτη θέση δεν αντέξαμε και βάλαμε όλοι τα κλάματα, αγκαλιαζόμασταν και χοροπηδούσαμε. Είναι σημαντικό να βλέπεις οι κόποι σου ν’ αμείβονται.
Θωμάς: Η χορογραφία στην αρχή μου φάνηκε λίγο δύσκολη και αναρωτιόμουν αν θα μπορέσω να ανταποκριθώ, παρόλα αυτά όταν γνωρίστηκα με τα παιδιά είπα μέσα μου Θωμά πρέπει να προσπαθήσεις. Τα παιδιά υπερβάλουν όταν μιλάνε για μένα γιατί εγώ χωρίς την δική τους υπερπολύτιμη συμπαράσταση δεν θα είχα καταφέρει τίποτα. Τους ευχαριστώ όλους και ιδιαίτερα την κα. Ψαρρού που μου έδωσε αυτή την ευκαιρία. Θέλω κι εγώ να πω δυο λόγια για τον Αντώνη. Αντώνη σ’ ευχαριστώ που είσαι φίλος μου και να πω πως χωρίς την βοήθεια του SUPER Αντώνη εγώ δεν θα είχα ρόλο σ’ αυτή την υπέροχη προσπάθεια. Αντώνη σ’ ευχαριστώ. Ο Αντώνης είναι αθληταράς.
Μαρία Μαρουλή: Όταν τελείωσε το χορευτικό είπα στην κα. Ψαρρού πως είμαι πολύ λυπημένη που τέλειωσε το χορευτικό, η κα. Ψαρρού μου απάντησε πως αυτό που τελείωσε ήταν η παρουσία μας στη σκηνή, αυτά που ζήσαμε είναι δικά μας, είναι μέσα μας και θα τα κουβαλάμε σε όλη μας την ζωή. Πράγματι είχε δίκιο. Άλλωστε μια συνέχεια εκείνης της παράστασης είναι και η σημερινή συνάντηση με την Λ.Ο.Γ.
Αντώνης Δουρής: Αυτό που εγώ έχω κρατήσει είναι η έκρηξη συναισθημάτων κατά την διάρκεια αυτής της προσπάθειας. Δεν σας κρύβω πως έχω δεθεί πάρα πολύ με όλα τα παιδιά. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω όλους για την αγάπη τους και για την συμπαράστασή τους στην περιπέτεια που πέρασα τότε. Είναι υπέροχο να έχεις τόσο καλούς φίλους.
Λένου Δήμητρα (Γαλανομάτα): Θέλω κι εγώ να σταθώ στην περιπέτεια του Αντώνη και να πω πως εκείνη την ημέρα κατάλαβα τι θα πει κόλαση. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και όλα αυτά που ζήσαμε τότε είναι πια μια κακή ανάμνηση.

Αγγελική: Τέλος καλό όλα καλά. Εκ μέρους όλων των παιδιών να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην κα. Ψαρρού, στην αρχιτέκτονα όλης αυτής της προσπάθειας και είμαστε όλα τα παιδιά υπερήφανοι που συνεργαστήκαμε μαζί της. Την ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη και την αφοσίωση που μας έδειξε και για το ήθος που μας δίδαξε. Ευχαριστούμε επίσης όλους όσους βοήθησαν ώστε το όνειρο της κας. Ψαρρού να πάρει σάρκα και οστά.
Κα. Ψαρρού: Ευχαριστώ τα παιδιά που μου έδωσαν την δυνατότητα να μοιραστώ μαζί τους τις τόσο σπουδαίες στιγμές που ζήσαμε σ’ αυτό το ταξίδι προς την δική μας Ιθάκη. Ευχαριστώ επίσης όλους όσους βοήθησαν να γίνει το όνειρο πραγματικότητα.
Εκ μέρους της Λ.Ο.Γ. την συνέντευξη πήραν οι: Μίνα Μαγαλιού, Παναγιώτης Κονταξής (Αρκάς)
Ευχαριστούμε θερμά την δημιουργική ομάδα των μαθητών Γυμνασίου-Λυκείου Αυλώνα.

Σπύρος, Παναγιώτης, Μίνα

Από την Αντιόπη μας.... Ένα ξεχωριστό πλάσμα που εκτιμώ πολύ, ιδρυτικό μέλος της ΛΟΓ

Ο φύλακας άγγελος μου
Τετάρτη 16.01.08

Αυτή τη μέρα σε θέλω κοντά μου
σε θέλω μέσα στην αγκαλιά μου
να νιώσω το χάδι και το φιλί σου
να νιώσω ότι μ’ αγαπάς και με νοιάζεσαι
να λιώσω μέσα στα χέρια σου
να κοιτάξω στα μάτια σου
και να χαθώ απ’ την μαγεία.
Να δω μέχρι που θα έφτανες για μένα
να είσαι εσύ για μένα για μια ζωή
η αγάπη η παντοτινή και
ο φύλακας άγγελός μου…


Εσύ και το φεγγάρι μόνο

Το πρόσωπο σου, σαν τη μορφή του φεγγαριού
Τα μάτια σου, δύο αστέρια λαμπερά…
Χαμένα στην άβυσσο των δακρύων σου.
Τόση μοναξιά, εσύ και το φεγγάρι μόνο.

Τα φιλιά σου, μικρές σταγόνες παραδείσου
Τα λόγια σου απύθμενα πιθάρια νέκταρ
Που ποτίζουν την διψασμένη μου καρδιά
Τόση μαγεία εσύ και το φεγγάρι μόνο

Τα χείλη σου, κόκκινα σαν το αίμα
Πάνω στην άσπρη σάρκα σου
Καθάρια σαν το χιόνι
Τόση ομορφιά, εσύ και το φεγγάρι μόνο.

Ποτέ
Τετάρτη 23.01.08

Μην κλάψεις ποτέ για κάτι που πέρασε
Κλάψε για κάτι που δεν ήρθε
Μην δακρύσεις ποτέ για μια αγάπη που τέλειωσε
Δάκρυσε για κάποια που έρχεται
Μην πονέσεις ποτέ για κάτι που δεν κατάφερες
Πόνεσε για κάτι που έχεις καταφέρει
Μην θυμώσεις ποτέ με κάποιον που σε πλήγωσε
Θύμωσε για κάποιον που θα πληγώσεις
Μην πεις ποτέ σ’ αγαπώ σε αυτόν που δεν αξίζει
Πες στο σ’ αυτόν που θα στο πει πρώτος.


Θα κοιτάω πάντα μπροστά
Τρίτη 11.12.07

Έχω μάθει στην ζωή να κοιτάω πάντα μπροστά
Το κεφάλι μου είναι ακόμα ψηλά
Όσο και αν πλήγωσα αλλά και πληγώθηκα
Ποτέ μου δεν το έβαλα κάτω
Και συνέχισα να κοιτάω πάντα μπροστά
Έχω μάθει από τα λάθη μου
Και δεν τα ξανακάνω πια
Έχω όνειρα και ελπίδες
Και όσο ζω θα ζουν και αυτά
Ποτέ μου δεν θα σταματήσω
και θα κοιτάω πάντα μπροστά
Το λάθος θα το κάνω εγώ σωστό
Μέχρι να φτάσω ψηλά
Τον ουρανό θα κοιτάω με μάτια ανοιχτά
Και θα φωνάζω δυνατά
Αφήστε με να ζήσω ελεύθερα
Για να ζήσω καλά…

Το δωμάτιο
Τρίτη 11.12.07
Μέσα σ’ ένα δωμάτιο είμαι χαμένη
Σ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό
Προσπαθώ να φωνάξω μα δεν μπορώ
Η φωνή μέσα απ’ το στήθος μου
βγαίνει ψιθυριστή και δεν μ’ ακούει κανείς
Γιατί δεν μ’ ακούνε;
Γιατί βρίσκομαι εδώ;
Μήπως όλα αυτά είναι παιχνίδια στο μυαλό;
Σώσε με σε παρακαλώ
Πιάσε με απ’ το χέρι και πάρε με από εδώ
Πήγαινε με κάπου μακριά
Κάπου που θα νιώθω υπέροχα
Σφίξε μου το χέρι για να ξέρω πως είσαι κοντά
Μην φύγεις πάρε με μακριά…

Τα όνειρα
Τετάρτη 12.12.07

Τα όνειρα σε κάνουν να γελάς
Να γελάς με αυτά που σε κάνουν χαρούμενο
Σε κάνουν και να κλαις
Να κλαις γι’ αυτά που δεν μπορείς να αποκτήσεις
Καμιά φορά γίνονται εφιάλτες και σε τρομάζουν τόσο που
Ξυπνάς τα βράδια φοβισμένος
Φοβάσαι το αύριο, φοβάσαι το τώρα, το μετά
Ποιος ξέρει αν θα υπάρχει αύριο
Κανείς δεν ξέρει τι παιχνίδια μας παίζει η ζωή
Μην νοιάζεσαι για το μέλλον
Και ζήσε το τώρα
Σαν να μην υπάρχει μετά.


Η διαφορετικότητα
Τετάρτη 12.12.07

Όλοι σε κοιτάζουν παράξενα
Όλοι σε αποφεύγουν
Και μιλούν με λόγια άσχημα
Πίσω απ’ την πλάτη σου
Όλοι υποκρίνονται και σε εξαπατούν
Σε εκμεταλλεύονται και σε αγνοούν
Και όλα αυτά γιατί διαφέρεις
Διαφέρεις απ’ τους άλλους
Σε εμφάνιση και χαρακτήρα
Είσαι ξεχωριστός
με τον δικό σου μοναδικό τρόπο
και δεν μπορούν να το δεχτούν
θέλεις να ξεφύγεις
να βρεις κάποιον να εμπιστευτείς
αυτοί σε υποτιμούν εγώ όμως όχι
είμαι εδώ και δεν θα σου κάνω κακό.

Τα παιδιά
Παρασκευή 28.12.07
Ξύπνησα από ύπνο βαθύ για να βρεθώ
Και πάλι σε έναν κόσμο που το μόνο
Που ξέρει να κάνει είναι να εκμεταλλεύεται
Τα παιδιά και να καταπατά τα όνειρα
Και τις κρυφές τους ελπίδες για ζωή.
Για μια ζωή χωρίς φόβο, πόνο και μετριοφροσύνη
Για μια ζωή γεμάτη όνειρα και ελπίδες
Που θα μπορούν να κάνουν χωρίς να σκέφτονται
Πιο είναι το σωστό και πιο το άδικο.
Τα παιδιά έχουν ανάγκη να μάθουν να ζουν
Χωρίς καταπίεση και μίσος για τους μεγάλους
Που δεν τα σέβονται απλώς και μόνο επειδή είναι παιδιά.
Ε, λοιπόν τα παιδιά ξέρουν καλύτερα
Από κάθε μεγάλο το χρειάζονται για να είναι ευτυχισμένα.
Γι’ αυτό αφήστε τα να ζήσουν και να παλέψουν
Για τα δικά τους θέλω στη ζωή
Και όχι γι’ αυτά που ευχαριστούν εσάς τους μεγάλους.

«Αφιερωμένο σε όλους τους υποτιθέμενους γονείς…»

Αντιόπη