11 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2019 Όταν ο Επικούρειος Πέπος τίμησε τα μέλη της Θεατρικής Ομάδας Ξυλοπαροίκου στον κήπο του Επίκουρου

Πάντων Κτημάτων Κράτιστον Έστι Φίλος Σαφής και Αγαθός.

Κυρίες και Κύριοι, Φίλες και Φίλοι σας καλησπερίζω και σας καλοσωρίζω στην Αυλή των Θαυμάτων -όπως θα έλεγε και Ιάκωβος Καμπανέλης- και στον κήπο του Επίκουρου.
Εγώ είμαι ο Επίκουρος!! για όσους δεν το γνωρίζουν έχω δύο ονόματα, Σπυρίδωνας και Επίκουρος.

        Αφορμή για να βρεθούμε απόψε εδώ στον Επικούρειο κήπο ήταν ένα άρθρο του κ. Σταύρου      Φαλαγκάρα που είχα διαβάσει στο site Trikala news stiw 4 MA'I'OY του 2018
Όταν διάβασα εκείνο το άρθρο το οποίο θα σας το διαβάσω αμέσως μετά, είπα μέσα μου:
Του χρόνου Θεού Θέλοντος θα είμαι κι εγώ εκεί.
Πράγματι μαζί με την Λαμπρινή παρακολουθήσαμε την φετινή παράσταση οφείλω να ομολογήσω πως ήταν μία καταπληκτική παράσταση, οι ερασιτέχνες ηθοποιοί δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από τους επαγγελματίες συναδέλφους τους. Αντιθέτως πολλοί επαγγελματίες θα είχαν να ζηλέψουν από τα μέλη αυτής της θεατρικής ομάδας.

Ηθοποιός Σημαίνει Φως!!

 Όταν τελείωσε η παράσταση άκουσα την ''άτακτη'' εσωτερική μου φωνή - Αυτό που ο Σωκράτης ονόμαζε Δαιμόνιο - να μου λέει: Επικούρειε κάτι πρέπει να κάνεις!!
Αυτό το κάτι μου φανερώθηκε 2 βδομάδες αργότερα όταν τελείωσα το υπέροχο βιβλίο του κ. Θανάση Παπαδημητρίου. Το μήνυμα ήταν σαφές: Επίκουρε, κάλεσε στην αυλή σου τα μέλη αυτής της δημιουργικής ομάδας και φρόντισε να τους τιμήσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο διοργανώνοντας μια γιορτή προς τιμήν τους.

Κυρίες και Κύριοι, Φίλες και Φίλοι βρισκόμαστε απόψε εδώ για να τιμήσουμε όλα τα μέλη αυτής της ομάδας και ειδικότερα τους δύο πυλώνες της, τον κ. Θανάση Παπαδημητρίου και τον κ. Βασίλειο Μπιλιάλη, δηλαδή, τους διόσκουρους Κάστωρ και Πλυδεύκη.
Σας ευχαριστώ που αποδεχτήκατε την πρόσκληση και ευελπιστώ πως η βραδιά θα είναι όμορφη μιας και μας συντροφεύει και ένα λαμπερό φεγγάρι που βρίσκεται λίγες μέρες πριν την πανσέληνό του.
Θα μου επιτρέψετε τώρα να σας διαβάσω το κείμενο του κ. Φαλαγκάρα.

''Στη σημερινή εποχή της  πολύπλευρης κρίσης και της παρακμής, που η συλλογική έκφραση ζωής έχει ξεθωριάσει και ο καθένας περιχαρακώνεται στο εγώ του,  είναι παρήγορο και ενθαρρυντικό το γεγονός,  ότι υπάρχουν ακόμα αυτοί που θεωρούν τον εαυτό τους μέλος μιας συλλογικότητας και χωρίς να αποβλέπουν σε οφέλη, έχουν τη διάθεση και το κουράγιο να προσφέρουν και να ψυχαγωγήσουν του συνανθρώπους τους.

Στο Ξυλοπάροικο, όπου η παράδοση του λαϊκού θεάτρου καλά κρατεί, και η συλλογική οργάνωση βρίσκει απήχηση και γόνιμο έδαφος, μας δόθηκε η ευκαιρία προχτές Πρωτομαγιά, στο κατάμεστο ανοιχτό θέατρο του χωριού, να απολαύσουμε μια σημαντική εκδήλωση και  ως αντίδοτο στη  μνημονιακή μας  μιζέρια.

Ο Θανάσης Παπαδημητρίου κι ο Βασίλης Μπιλιάλης ψυχές  του λαϊκού θεάτρου, στα θεατρικά "Ούζο-καφενείο-παντοπωλείο ο Σωκράτης" και "Η Γκόλφω τα λέει όπως τα βλέπει", με τους Καρατάσο Ιωάννη, Βασιλική Φόλια, Παπακώστα Βασίλη, Καλατζή Θωμά,  Ρέμπελο Κων/νο, Κατσικογιάννη Γεώργιο, Μόκα Γεώργιο, Συκομάνη Μαρία, Σταμούλη Μαρία, Πανάγο Νικόλαο και Παπαβασιλείου Δημήτριο, ξεπέρασαν και επαγγελματίες ηθοποιούς και μας χάρισαν πολύ γέλιο,  που τόσο ανάγκη τόχουμε.

Αξίζουν συγχαρητήρια και επαίνους όλοι οι συντελεστές της σπουδαίας εκδήλωσης, ο καλλιτέχνης Βαγγέλης Παπαδημητρίου για τα σκηνικά, οι μουσικοί, τα παιδιά του δημοτικού σχολείου κι όλοι όσοι μόχθησαν στην οργάνωση και την παρουσίαση της παράστασης.''

Μπράβο στο Ξυλοπάροικο!

Σταύρος Φαλαγκάρας
Εκπαιδευτικός

Και τώρα ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε στο κυρίως μενού της βραδιάς που είναι οι βραβεύσεις.
Οι Ξυλοπαροικιώτες, -προς τιμήν τους- σε όλες τις εκδηλώσεις που κάνουν ξεκινούν πάντα με το ποίημα για το Ξυλοπάροικο που έχει γράψει ο δάσκαλος κ. Θωμάς Τρίτας.
Ειλικρινά τους ζηλεύω και τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Ελπίζω πως κι εμείς οι Γοργογυραίοι κάποια στιγμή θα το εφαρμόσουμε. Για όσους δεν το γνωρίζουν υπάρχουν τρία ποιήματα για το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι. Απόψε θ' ακούσουμε τό ένα.
Θέλω λοιπόν να καλέσω κοντά μου την μικρή Μαργαρίτα Παπαδημητρίου, είναι εγγονή του κ. Θανάση Ππαδημητρίου, για να μας απαγγείλει το ποίημα για το ωραίο Ξυλοπάροικο γιατί οι φιλοξενούμενοι έχουν πάντα τον πρώτο λόγο.

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΞΥΛΟΠΑΡ0ΙΚΙΩΤΏΝ

Ωραίο Ξυλοπάρικο!!
Του Κερκέτιου μπαλκόνι
Με τον ευρύ ορίζοντα
που λησμονιούνται οι πόνοι
Με μύλους με Νεροτριβές
Με απείρου κάλλους κοπελιές
Και με πολλά πλατάνια.
Με δυο κεφαλοπόταμους
που αν τους είχαν στη Γαλλία
Θα πότιζαν ολημερίς
Μπαστιά και Βερσαλία.
Μα όσο κι αν βρίσκομαι μακριά
Μακριά από φίλους και δικούς μου
Μακριά από την μαγική χαράδρα
Με τα τρεχούμενα νερά και με την πρασινάδα
Εγώ εσένα νοσταλγώ
Εσένα θα λατρεύω και πάντα θ' αγαπώ.
Με έργα και με ποιήματα
μόνο για σένα θα μιλώ
Ωραίο Ξυλοπάροικο!!

Φίλες και Φίλοι το πιο πάνω ποίημα το 
είχε γράψει το 1936 ο δάσκαλος
Τρίτας Θωμάς όταν είχε επισκεφθεί το χωριό.
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ σ' ευχαριστούμε.

Και τώρα ήρθε η σειρά ν' ακούσουμε το ποίημα για το Γοργογύρι το οποίο έγραψε ο φιλόλογος Παναγιώτης Λαδιάς το 2009 όταν επισκέφτηκε το χωριό μας και θα μας το απαγγείλει η Νικολέτα Ραρρά.

Ένα ποίημα για το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι.

Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ

ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.

Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει

τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Κερκέτιου τα μέρη.

Πρόβαλε η ροδοδάχτυλη νυφούλα τ’ ουρανού

και άπλωνε το φέγγος της μαγεύοντας το νου.

Η πρώτη αχτίδα του ηλιού με βρίσκει στο ανηφόρι,

της αύρας νιώθω το κρυφό το μίλημα: «Προχώρει».

Νιώθω της αυγικής δροσιάς το τρυφερό το χάδι,

νιώθω τη γλύκα της ζωής μες στην καρδιά να στάζει.

Φτάνω σε τόπον όμορφο που’ χει περίσσεια χάρη,

όπου η φύση σκόρπισε απλόχερα τα κάλλη.

Ξεπέζεψα και έγειρα σε ριζιμιό λιθάρι,

σε ξάγναντο κι ευώδιαζε δίπλα μου το θυμάρι.

Ματιά και νους απλώθηκαν τα δυο μαζί παρέα

κι όλο περιεργάζονταν την όμορφη τη θέα.

Βλέπω χαλκόμαβες κορφές με γειτονιά τ’ αστέρια,

των αετών βασίλειο, των πετριτών λημέρια.

Γοργόφτερα γροικώ πουλιά μες στα γαλάζια πλάτη,

γυροβολιές και παιχνιδίσματα χορταίνουνε το μάτι.

Και με τη μελωδία του γλυκά, τερπνά με υψώνει

του λόγκου η πετροπέρδικα, της ρεματιάς τ ’αηδόνι.

Πλαγιές κατάφυτες φορούν σμαράγδινη στολή

με των σπιτιών τα κόκκινα πετράδια ταιριαστή.

Πεύκα κι ελάτια ολόισια και πλάτανους αιώνιους θωρώ,

και τ ΄ αγεριού τους ψίθυρους ακούω μες στους κλώνους.

Τ ‘ αγριολούλουδα κι αυτά πανώρια, μυροβόλα,

η μαργαρίτα, το γιοφύλλι, ο κρίνος κι η γλαδιόλα.

Θαρρείς πως ντύθηκε η γης, μυριοχρωματισμένη,

σοφής υφάντρας φορεσιά με ξόμπλια πλουμισμένη.

Κι εκεί που τέτοια λόγιαζα κι άλλα πολλά δροσάτα,

βλέπω μια κόρη ρόδινη που πρόβαλε στη στράτα.

Μια κόρη κρινοπρόσωπη, λιγνή σγουρομαλλούσα

που ‘ ρίξε γύρω ολόγυρα ματιά γοργοπετούσα.

Στέκω και τη θιαμαίνομαι, θέλω να της μιλήσω,

προσεκτικά και ευγενικά μην την κακοκαρδίσω.

-"Καλή σου ώρα, κόρη μου, και να ‘ σαι ευτυχισμένη,

καλότυχοι που σ’ έχουνε κόρη καμαρωμένη.

Πες μου ποιος είν ’ ο τόπος σου θέλω να σε ρωτήσω."

-"Ξένε, αφού με ρώτησες, εγώ θα σου απαντήσω.

Μάθε, εδώ που βρίσκεσαι, σ’ αυτή την πανδαισία,

όπου η αγάπη φύτρωσε, όπου ανθεί η φιλία,

όπου της φύσης γίνεται γιορτάσι, πανηγύρι,

εδώ ' ναι τ ' όμορφο χωριό, είναι το Γοργογύρι."

Το Γοργογύρι αγάπησα, το’ βαλα στην καρδιά μου

θα το’ χω μες στη μνήμη μου κι ας είναι μακριά μου.


Παναγιώτης Λαδιάς - Φιλόλογος

Νικολέτα σ' ευχαριστούμε.

Και να που επιτέλους έφτασε η ώρα των απονομών, θα ήθελα να παρακαλέσω την  Αντιδήμαρχο κ. Σοφία Αλεστά, -ή οποία είναι Γοργογυρέ'ι'σσα- προκειμένου να απονείμει την τιμητική πλακέτα στον κ. Θανάση Παπαδημτρίου.

Τον καλλιτέχνη κ. Άγγελο-Φειδία Πατσιατζή, ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του εσωτερικό ερωτικό μετανάστη!! για να απονείμει την τιμητική πλακέτα στον κ. Βασίλειο Μπιλιάλη.

Και τον δάσκαλο της Πιαλείας κ. Δημήτρη Παπαγιαννόπουλο προκειμένου να απονείμει την τιμητική πλακέτα στον εκπρόσωπο την θεατρικής ομάδας -προς τιμήν όλων των μελών- στον κ. Βασίλη Μπιλιάλη.

Κυρίες και Κύριοι, Φίλες και Φίλοι αφού σας ευχαριστήσω για μία ακόμα φορά για την παρουσία σας σας πληροφορώ πως στη συνέχεια υπάρχουν μεζεδάκια, οίνος, και παγωμένες μπύρες.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Θερμές ευχαριστίες οφείλω σε όσους βοήθησαν να ολοκληρωθεί αυτή η υπέροχη βραδιά, στους εκλεκτούς φίλους για τα διάφορα καλούδια που προσκόμισαν, στον κ. Θανάση Τρικαλιώτη για τον υπέροχο και γεμάτο αρώματα οίνο, τα 'Χασαπάκια' για την καλή ποιότητα των κρεάτων, τους ψήστες Γεώργιο Ραρρά και Πανούλη Ντακούλα, Θεόφραστε ο γιος σου έγινε τέλειος ψήστης, τις κυρίες: Ελένη Λάμπρου, Χαρούλα Ντακούλα, και όσες κυρίες ακόμα βοήθησαν, τον καλλιτέχνη Φειδία, τον Μαίτρ Λαμπρακιά για την γενικότερη επιμέλεια, και φυσικά την οικοδέσποινα που είχε την επιμέλεια όλης της γαστρονομίας και όχι μόνο, την υπομονετική Λαμπρινή, και τέλος την τεχνικό μας, την γλυκιά μας Μελισσάνθη για την μικροφωνική, για τα ηλεκτρολογικά, για τις μουσικές και για πολλά ακόμα. 
Επίσης ευχαριστώ την πρώτη πρόεδρο την Λ.Ο.Γ. που παραβρέθηκε στην εκδήλωση παρ' ό,τι ήταν σχεδόν με τον μπέμπη προ των πυλών.
Στα λίγα υπόλοιπα ήταν ο Επικούρειος Πέπος.
Τελικά κατά γενική ομολογία ήταν μια υπέροχη βραδιά που έκλεισε με τις γυναίκες να δίνουν ρεσιτάλ χορού. Στις ζε'ι'μπεκές  δεινοί χορευτές ήταν οι: Γιάννης Γιαννακόπουλος, Βασίλης Μπιλιάλης και Θανάσης Τρικαλιώτης και η ανεπανάληπτη Αλίκη των θαυμάτων!!
Κάπου εδώ τελείωσε το ρεπορτάζ για την μαγική βραδιά, στην συνέχεια θα σας παρουσιάσω κάποιες φωτογραφίες από την εκδήλωση.
Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.
ΥΓ. Για τις όποιες ατέλειες υπήρξαν υπεύθυνος είμαι εγώ ο Επικούρειος Πέπος και ζητώ την κατανόησή σας.

Ας κρατήσουν οι χοροί!!!!!  στην τελευταία φωτογραφία αριστερά μου, όπως κοιτάζουμε είναι η Μαργαρίτα και δεξιά μου η Νικολέτα. Αν σταματήσουμε να τα περιμένουμε όλα από την εκάστοτε δημοτική, ή κοινοτική αρχή, τίποτα δεν θα πάει μπροστά, αν όμως εμείς γίνουμε δημιουργικοί και ενεργοί πολίτες τότε σίγουρα θα βρούμε δίπλα μας και τον Δήμαρχο, και τον Πρόεδρο. Ας με συγχωρέσουν όσοι και όσες ξέχασα για την βοήθεια τους.

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙΟΥ 11/06/2019 Εικαστική παρέμβαση νέων καλλιτεχνών. Πανάγου Ελένη Πατσιατζή Εβελίνα - Διώνη Τσιούνη Εύα Γκοβίνας Κωνσταντίνος Ραρρά Νικολέτα Ρίζου Μαρία Γκοβίνα Ραφαηλία Ρίζος Νικόλαος Μπέης Θωμάς. Παιδιά συγχαρητήρια!

Φίλες και φίλοι αγαπητοί επισκέπτες του ιστολογίου μας σας χαιρετώ.
Επικοινωνώ σήμερα μαζί σας για καλό-καλλιτεχνικό σκοπό.
Στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι 🎨 ξεκίνησαν ήδη οι δημιουργικές δραστηριότητες, την αρχή έκανε μια ομάδα καλλιτεχνών, ένα νέο ρεύμα στην τέχνη της ζωγραφικής που ονομάζεται "Γοργογυρισμός" τα μέλη αυτής της ομάδας ανήκουν όλα στο Δημοτικό Σχολείο Γοργογυρίου.
Είχα την τύχη να παραβρεθώ σήμερα στο ατελιέ τους που εδρεύει σε μία αίθουσα του σχολείου.
Όλοι τους λες και ήταν επαγγελματίες ζωγράφοι με προσήλωση και μεράκι αποτύπωναν στους καμβάδες χρώματα και σχέδια που έκρυβαν στην ψυχή τους.

Με της άδεια της σχολικής επιτροπής και την συμπαράσταση του δασκάλου οι εκκολαπτόμενοι καλλιτέχνες ξεκίνησαν προ διημέρου τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες.
Αυτό που έγινε ήταν μια πρόβα Τζενεράλε γι' αυτό που θα ακολουθήσει στην εξωτερική πλευρά του σχολείου.
Το ευτύχημα είναι πως ο υπεύθυνος αντιδήμαρχος των σχολικών κτιρίων κ. Κωτούλας "αγκάλιασε" την πρωτοβουλία της εικαστικής παρέμβασης στο κτήριο του σχολείου και μ' αυτόν τον τρόπο μας άναψε το πράσινο φως ώστε να ξεκινήσουν τα παιδιά μια προεργασία γι' αυτό που θα παρουσιάσουν προσεχώς.
Τα παιδιά πήραν τις παλέτες, τα χρώματα, τους καμβάδες και με φαντασία άρχισαν να αποτυπώνουν τα σχέδια τους, ήταν εκπληκτικό το πόσο ενθουσιασμένα ήταν, αυτό που έκαναν γέμιζε τα πανιά της δημιουργικής τους φαντασίας, ήταν κάτι που τους άρεσε και το επιθυμούσαν.
Όταν κάνεις κάτι που σ' αρέσει το μόνο σίγουρο είναι πως θα περάσεις καλά.
Τα έργα αυτά των παιδιών θα τα παραδώσω αύριο με έναν εκπρόσωπο τους, τον μαθητή Θωμά Μπέη στην υπεύθυνη της εταιρείας ΤΥΡΑΣ Α.Ε. την κ. Πέτρου προκειμένου αυτή με την σειρά της να τα παραδώσει στην οικογένεια Σαράντη.
Τα έργα για λόγους ασφαλείας θα μεταφερθούν με ειδικό όχημα και συνοδεία φύλαξης λόγω της μεγάλης καλλιτεχνικής τους αξίας.
Αμέσως μετά θα αναφέρω τα ονόματα των παιδιών - καλλιτεχνών που έλαβαν μέρος σ' αυτή την δραστηριότητα.
Πανάγου Ελένη
Πατσιατζή Εβελίνα - Διώνη
Τσιούνη Εύα
Γκοβίνας Κωνσταντίνος
Ραρρά Νικολέτα
Ρίζου Μαρία
Γκοβίνα Ραφαηλία
Ρίζος Νικόλαος
Μπέης Θωμάς.
Παιδιά συγχαρητήρια!
Ήσασταν και τα εννέα υπέροχα!
Σας ευχαριστώ για την συνεργασία, σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος 🎨
Επίλογος:
Τα παιδιά και θέλουν και μπορούν, και φαντασία έχουν, και προσόντα έχουν, και μεράκι έχουν, το θέμα είναι να τους δίνουμε την δυνατότητα να εκφραστούν δημιουργικά.

Η φωτογράφηση έγινε από τον διεθνούς φήμης φωτογράφο τον διάσημο Fuji Tomo Kazu.
Επιμέλεια κειμένου: Επικούρειος Πέπος.
Κάρπε Ντίεμ!

ΜΟΥΣΕΙΑ: ΧΩΡΟΙ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΡΜΩΝ HΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Μουσείων, 18 Μαΐου 2019, η προσοχή και το ενδιαφέρον όλων εστιάζεται στο νεότευκτο μουσείο της Ακρόπολης που στεγάζει ευρήματα του αρχαιολογικού χώρου του ιερού βράχου της Ακρόπολης.

            Ένα μουσείο που φιλοδοξεί να συντηρήσει τη μνήμη των Ελλήνων και να διδάξει στους ξένους τη διαχρονική αξία της αρμονίαςαλλά και τη σχέση της τέχνης με την πόλη, την εξουσία, την πολιτική και τη δημοκρατία.   

            Παρατηρώντας τα εκθέματα στον καλαίσθητο χώρο του Μουσείου το βλέμμα εύκολα στρέφεται στο βράχο της Ακρόπολης. Ο ιερός βράχος της Ακρόπολης και ιδιαίτερα ο Παρθενώνας δεν μαγνητίζουν μόνο το βλέμμα του επισκέπτη αλλά προκαλούν και τα ανάλογα συναισθήματα και τους αναγκαίους στοχασμούς. Γιατί ο ναός του Παρθενώνα είναι πανανθρώπινο έργο με την κεντρική αξία τονάνθρωπο.

Κι αυτό γιατί τα γλυπτά του ναού και η αρχιτεκτονική του εναρμονίζουν την ομορφιά με τη συμμετρία, το υψηλό με το γήινο. Η θέα αυτού του αριστουργήματος βοηθά το πέρασμα από τον έξω κόσμο στον έσω, από το γήινο στοιχείο στο άυλο και στην απεραντοσύνη του ουρανού, από το ανθρώπινο στο ιερό – θεϊκό, από το καθημερινό στο αιώνιο κι από τη φύση στην τέχνη.   

Έξω από τα Προπύλαια του Ναού και στις «όχθες» του ιερού βράχου ίσχυαν οι νόμοι του κράτους. Μέσα στο ναό κι ευρύτερα στον περιβάλλοντα χώρο ίσχυαν οι νόμοι των Θεών και της Τέχνης. Άνθρωποι, ήρωες και θεοί συνυπήρχαν αρμονικά μέσα από θυελλώδεις αντιθέσεις και συγκρούσεις. Στα γλυπτά κι άλλα ευρήματα του Παρθενώνα δεν βλέπεις μόνο την απόλυτη αρμονία αλλά και τη διαμάχη του Ηράκλειτου με τον Παρμενίδη για την αιώνια μεταβολή και τη σταθερότητα του κόσμου. 

Ένα σύστημα, δηλαδή, αξιών συμπυκνώνεται σε ένα αρχιτεκτόνημα που υπερέβη το χρόνο και το χώρο. Χτίστηκε από τη θέληση του Ενός(Περικλής) σε μια πόλη που κυβερνούσαν πολλοί (Δημοκρατία). «Λόγω μεν δημοκρατία, έργω υπό του πρώτου ανδρός αρχή».  

Την ακτινοβολία του ιερού χώρου δεν την άντεξαν κάποιοι βυζαντινοί αυτοκράτορες και γι’ αυτό έκλεισαν τη φιλοσοφική σχολή Αθηνών (Ιουστινιανός). Για το θεοκρατικό Βυζάντιο ο χώρος θύμιζεειδωλολατρία. 

Ο Έλγιν, όμως, φάνηκε πιο πρακτικός, αφού με την κλοπή κάποια έργα – μάρμαρα μελαγχολούν στο μουσείο του Λονδίνου. Ποιος, τώρα, μπορεί να τα διεκδικήσει επικαλούμενος το δίκαιο και την ηθική;Εξάλλου πάντα οι δυνατοί γράφουν την Ιστορία του κόσμου αλλά οι φιλότεχνοι την ομορφαίνουν.

«Συνήθως, την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Μερικές, όμως, φορές οι χαμένοι κατακτούν τη συνείδηση ότι η μακροχρόνια ήττα τους είναι προσωρινή, και τότε η ιστορία δεν  γράφεται ΓΙΝΕΤΑΙ» (Σύνθημα αναρχικών).

Η ζωή, δηλαδή, ανθρώπων κι εθνών γράφεται και εμπλουτίζεται από εκείνους που υπερβαίνουν το καθιερωμένο και δημιουργούν μορφές αιώνιες και πανθρώπινες. Μια σημαία των κατακτητών (Γερμανοί) βεβήλωσε την ιερότητα του χώρου, αλλά  γέννησε κι ένα πρόσωπο – σύμβολο αντίστασης (Γλέζος). Το πνεύμα, τελικά, νίκησε το «ξίφος» και η δημοκρατία επέπλευσε.

Ο Περικλής επέβαλε την απόφασή του για τη δημιουργία του Παρθενώνα, αλλά ο «επιτάφιός» του έπαψε να διδάσκεται στο Ελληνικό σχολείο. Γιατί άραγε; Κρίθηκε αναχρονιστικός;

Όπου η πολιτική αδιαφορεί για την τέχνη, τότε ο ορθολογισμόςυποχωρεί. Τελικά από το «η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού»φτάνουμε στο «ο άνθρωπος είναι μια δέσμη ερωτήσεων». Γι’ αυτό όποιος ρωτά ανοίγει ένα παράθυρο στο μέλλον, όπως και ένα βλέμμα στα αιώνια μνημεία της τέχνης, κι ας στέκονται σιωπηλά στις ψυχρές αίθουσες των μουσείων. 

Λένε πως τα «ζώα είναι μια δέσμη απαντήσεων» γι’ αυτό δεν έχουν πολιτισμό. Οι απαντήσεις εφησυχάζουν, ενώ οι ερωτήσεις αφυπνίζουν.

Τελικά στο παραστράτημα των συνειρμών ο Παρθενώνας ήταν μιααπάντηση στα ερωτήματα της Αθήνας του 5ου αιώνα π.Χ. αλλά κι ένα συνεχές ερώτημα για τη φύση του ωραίου, της αρμονίας, του θείου, της διαλεκτικής, του δικαίου και της τέχνης του «ευ ζην» (ευδαιμονία).

Όταν η επίσκεψη σε ένα μουσείο τελειώνει, αρχίζει ο αγώνας για την ετυμολογία της λέξης άνθρωπος.

Ο άνθρωπος είναι μόνο ο «άνω θρώσκων»;

Πηγή: https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com

«ΜΟΥΣΕΙΑ: Οι ρίζες και τα άνθη μας» – Γράφει ο ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

«Τα μουσεία μιλούν για εκείνα που δε λέγονται και φανερώνουν όσα ο λόγος δεν μπορεί».

Αποτελεί κοινοτοπία η διαπίστωση πως η επαφή μας με το παρελθόν αποτελεί πάντα ένα διαρκές ζητούμενο. Ένα ζητούμενο που προκαλεί ερωτήματα και προβληματισμούς τόσο ως προς τον τρόπο προσέγγισης όσο και για το πραγματικό όφελος αυτής. Τα μουσεία και τα ιστορικά μνημεία και γενικότερα οι αρχαιολογικοί χώροι αποτελούν τους καλύτερους πρεσβευτές και ξεναγούς του παρελθόντος στο σήμερα. 

Άνθρωπος και Μουσεία

Ο εορτασμός της παγκόσμιας ημέρας των Μουσείων τοξεύει στην ανάδειξη όλων εκείνων των ευρημάτων του χθες μέσα στα οποία καθρεπτίζεται η πορεία των ανθρώπων και των κοινωνικών σε όλα τα επίπεδα (οικονομία, πολιτική, θρησκεία, τέχνη….). Τα εκθέματα των μουσείων είναι δεμένα με τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τις δοξασίες, τη δημιουργικότητα και την «ιδιοφυΐα» των ανθρώπων. Δηλώνουν, δηλαδή, τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι στην καθημερινότητά τους μοχθούν,δημιουργούν, χειροτεχνούν, ζωγραφίζουν, θρησκεύονται και αγωνίζονται.

Το «Μουσείον» στην αρχαία Ελλάδα σήμαινε το τέμενος των Μουσών, που ήταν θεότητες και προστάτιδες της ποίησης, της μουσικής και γενικότερα κάθε πνευματικής δημιουργίας (θυγατέρες της Μνημοσύνης και του Δία). Το μουσεία σήμερα –ως χώροι έκθεσης των δημιουργημάτων του παρελθόντος – αποτελούν πόλο έλξης χιλιάδων επισκεπτών (γηγενών και ξένων), στοιχείο που πιστοποιεί την αξία και την προσφορά τους.

Ένα αλέτρι, ένα τσεκούρι, ένας αργαλειός, ένα μαχαίρι, η γάστρα ή τα γνωστά εκθέματα της παγκόσμιας τέχνης (ζωγραφική, αρχιτεκτονική, γλυπτική…) δεν είναι απλά αντικείμενα μιας άλλης εποχής. Δεν είναι αντικείμενα που μπορούν να μας βυθίσουν σε ανούσιες αναπολήσεις ενός ψεύτικα εξιδανικευμένου παρελθόντος. Δεν είναι αντικείμενα μελαγχολίας. Απλά και λιτά φανερώνουν τον τρόπο με τον οποίο ένας λαός λύνει τα βιοτικά του προβλήματα, ξανασαίνει από τη βιοπάλη και προγραμματίζει το μέλλον του. Ή ακόμα φανερώνουν την επιθυμία του ανθρώπου να δημιουργήσει μια άλλη πραγματικότητα με τη βοήθεια της τέχνης.

Μουσεία: Δεσμός και συνέχεια

Τα μουσεία, δηλαδή, είναι ένας δεσμός και μια συνέχεια. Δεν είναι μόνο επιστροφή, δεν είναι μόνο συντήρηση αλλά και μια προοπτική των διατηρημένων μέσα στο χρόνο. Είναι μια πολύτιμη κληρονομιά. Μπολιάζουν με επιτυχία το χθες με το σήμερα και φωτίζουν το αύριο. Τα μουσεία μοιάζουν με πλατύ ποτάμι μέσα στο οποίο αθροίζονται οι πόθοι, οι ελπίδες, τα όνειρα, οι ενθουσιασμοί, οι απογοητεύσεις και η ευρηματικότητα του ανθρώπου. Συνθέτουν, επομένως, τις αντιθέσεις των ανθρώπων και προβάλλουν με έμφαση τον κυρίαρχο νόμο της ζωής και του πολιτισμού, την «ενότητα των αντιθέτων».

Πολλοί, βέβαια, είναι εκείνοι που διατείνονται πως «όποιος θέλει να μάθει, κοιτάζει πίσω στο παρελθόν˙ όποιος θέλει να ζήσει κοιτάζει μπροστά, στο μέλλον». Τα μουσεία μπορούν να βοηθήσουν στην πραγμάτωση και των δυο. Μας μαθαίνουν, μας διδάσκουν και μας εμπνέουν. Τα εκθέματα των μουσείων είναι οι ρίζες μας, είναι τα θεμέλιά μας.

Βέβαια «δεν έχουμε ρίζες για να μένουμε σ’ αυτές, αλλά για να βγάζουμε κλαδιά». Τα μουσεία είναι τα στηρίγματά μας (ρίζες) αλλά και οι σηματοδότες του μέλλοντος (κλαδιά).

Τα Μουσεία και η Ταυτότητά μας

Ωστόσο, η ιστορία απέδειξε πως «πεθαίνουν πάντοτε τα άρριζα έθνη και γρηγορότερα πεθαίνουν εκείνα που κόβουν από μόνα τους τις ρίζες τους»(Παν. Φωτέας). Κι αυτό γιατί το ριζικό σύστημα ενός λαού το απαρτίζει ο πολιτισμός του με ό,τι αυτός συνεπάγεται και περικλείει. Η πνευματική και υλική δημιουργία λειτουργεί ως θησαυροφυλάκιο όπου φυλάσσονται εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν την ουσία ενός έθνους και διαμορφώνουν καταλυτικά την ταυτότητα και την πορεία του στο πέρασμα του χρόνου. Διαφορετικά ένας λαός ή έθνος χωρίς ρίζες είναι ένα μόρφωμα συγκυριακό και επιρρεπές στην αλλοίωση. Εύκολα εξαϋλώνεται και χάνεται, αφού εκλείπουν οι μηχανισμοί άμυνας και αντίστασης.

Η καταγραφή, λοιπόν, της αξίας των μουσείων καθίσταται στις μέρες μας αναγκαία λόγω του κινδύνου ενός παγκοσμιοποιημένου ισοπεδωτισμού που τείνει να ακυρώσει τις ιδιαιτερότητες των τοπικών κοινωνιών και των λαών και να γκρεμίσει τις γέφυρες επικοινωνίας με το παρελθόν. Ένας ρηχός κοσμοπολιτισμός πολτοποιεί κάθε στοιχείο εθνικής ετερότητας και επιβάλλει μια καταθλιπτικήπολιτιστική ομοιομορφία. Απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα τα μουσεία συνιστούν τους ατομικούς και εθνικούς μας αμυντικούς μηχανισμούς.

Και όλα αυτά γιατί τα μουσεία είναι η παράδοσή μας, είναι η ιστορία μας και «λαοί που δεν γνωρίζουν την ιστορία τους είναι υποχρεωμένοι να την ξαναζήσουν». Και η ιστορία των απλών ανθρώπων αλλά και των λαών δεν ανευρίσκεται μόνο στις σελίδες των βιβλίων αλλά περισσότερο στα απλά και καθημερινά εργαλεία της ζωής και εργασίας. Σε αυτά αντανακλάται ο «άλλος κόσμος» των ανθρώπων και των κοινωνιών. Τα ατομικά και εθνικά μας ριζώματα βρίσκονται στα εκθέματα των μουσείων. Γι’ αυτό θεωρείται πως αυτά (μουσεία) συνδράμουν θετικά στη διαμόρφωση της εθνικής μας ταυτότηταςμέσα από την εθνική αυτογνωσία.

Ο Πλούτος των Μουσείων

Στη θετική συνεισφορά των μουσείων μπορεί να προστεθεί και ο ενοποιητικός τους ρόλος. Γιατί τα μουσειακά εκθέματα αποκαλύπτουν τις κοινές καταβολές – ρίζες των μελών μιας κοινωνίας, προωθούν τη συλλογική μνήμη κι έτσι ενδυναμώνουν τους κοινούς δεσμούς του σήμερα. Τονίζουν την ομοιογένεια μιας κοινωνίας και φωτίζουν τις κοινές εμπειρίες, τα επιτεύγματα και τις αξίες των ανθρώπων τους.

Οι ιδεολογικοί μας προσανατολισμοί και τα όρια των στοχασμών μας επηρεάζονται καταλυτικά από την επαφή μας με εκείνα τα ευρήματα του παρελθόντος που διασώζουν τις βασικές πτυχές της ατομικής και κοινωνικής – εθνικής μας ζωής.

Ζούμε σε μια εποχή που η μεγιστοποίηση του κέρδους και ο υλικός πλούτος έχουν αναχθεί σε απόλυτες κοινωνικές αξίες και έχουν φετιχοποιηθεί. Σε αυτό το τοπίο, λοιπόν, και με τη στενή μαρξιστική έννοια τα μουσεία δεν παράγουν πλούτο. Ωστόσο, τα μουσεία είναι ο πλούτος μας. Πλούτος πνευματικός, πλούτος ψυχικός. Είναι η ψυχή μας, η ταυτότητά μας. Είναι οι ρίζες μας και ταάνθη μας.

Γι’ αυτό ας τα διαφυλάξουμε κι ας τα εμπλουτίσουμε. Γιατί τα ελληνικά μουσεία – αλλά και κάθε μουσείο – είναι ναοί και χώροι σιωπής και μεταφυσικής απορίας.

Ας επιλέξουμε για επίσκεψη ένα μουσείο και με οδηγό την αγαπημένη μας μούσα και τον ΜουσαγέτηΑπόλλωνα να βαδίσουμε νοερά το δρόμο της Τέχνης και της Ιστορίας μας.

Πηγή: https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ''ΤΟ ΓΕΛΑΣΤΟ ΠΑΙΔΙ'' ένας θεατράνθρωπος στο Ξυλοπάροικο Τρικάλων. Μέρος Α'

Φίλες και Φίλοι καλημέρα, σήμερα έχω την τιμή και τη χαρά να σας παρουσιάσω έναν σημαντικό άνθρωπο, έναν άνθρωπο που με την παρουσία του στο Ξυλοπάροικο Τρικάλων έχει αλλάξει τα πολιτιστικά δρώμενα του χωριού του. Ονομάζεται Θανάσης Παπαδημητρίου και πρόσφατα κυκλοφόρησε και το πρώτο του βιβλίο με τίτλο ''ΤΟ ΞΥΛΟΠΑΡΟΙΚΟ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ΄΄. Ίσως κάποιος/α αναρωτηθεί γιατί είναι τόσο σημαντικός αυτός ο άνθρωπος που ασχολήθηκε μαζί του ακόμα και το filomatheia blogspot.gr; Την απάντηση θα την βρείτε στις σελίδες του βιβλίου, εγώ απλά θα κάνω μια μικρή αναφορά στον κ. Θανάση Παπαδημητρίου ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για την προσφορά του στον πολιτισμό και όχι μόνο.
Είχα την τύχη να παραστώ στην θεατρική παράσταση που έδωσαν τα μέλη της ομάδας θεάτρου Ξυλοπαροικιωτών την Πρωτομαγιά στο θέατρο του χωριού τους όπου έδωσαν μια καταπληκτική παράσταση με πρωταγωνιστές τον κ. Θανάση Παπαδημητρίου, και τον κ. Βασίλη Μπιλιάλη, αυτοί οι δύο είναι οι ιδρυτές - πυλώνες της θεατρικής ομάδας. Θα σταθώ ιδιαίτερα στην εγγονή του κ. Μπιλιάλη την ''Βασίλω'' η οποία έδωσε ρεσιτάλ υποκριτικής, άνετα θα μπορούσε να λάβει μέρος σε παραστάσεις του θεάτρου τέχνης. Αν ζούσε ο Κάρολος Κουν σίγουρα θα την είχε πάρει κοντά του. Εννοείτε πως πιο πριν θα είχε καλέσει και το δίδυμο Παπαδημητρίου-Μπιλιάλη. Μην φανταστείτε πως υπερβάλω, κάθε άλλο, ειλικρινά, μιλάω για δύο ταλαντούχους ηθοποιούς από την παλιά φουρνιά των αυτοδίδακτων ηθοποιών: Σταυρίδη, Αυλωνίτη, Ρίζο, Χατζηχρήστο, Φωτόπουλο κ.λπ.
Την επόμενη μέρα της παράστασης συνάντησα στο σπίτι του στο Ξυλοπάροικο τον κ. Θανάση Παπαδημητρίου προκειμένου να μου παραχωρήσει μια συνέντευξη για το ιστολόγιο της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου. 

Πρίν παρουσιάσω το περιεχόμενο της συνέντευξης θα σας κοινοποιήσω κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο, τα πιο κάτω λόγια ανήκουν στον δάσκαλο κ. Χρήστο Κούτσια.

''Με χαρακτηριστικό αυθορμητισμό μικρού παιδιού δίνει την καλλίτερη παράστασή του για τον αγαπημένο του τόπο΄΄. [σελίδα 8]

''Πίσω από κάθε επιτυχημένο άντρα, κρύβεται μία δυναμική γυναίκα'', και υπομονετική θα πρόσθετα εγώ, η συμβολή της γυναίκας του Μαργαρίτας είναι καθοριστική. Η υπομονή της, η αμέριστη ψυχολογική στήριξη που του παρείχε, οι χρήσιμες συμβουλές της στις διάφορες φάσεις εκπόνησης και συγγραφής του βιβλίου, η αξιοσύνη της και η υποδειγματική φιλοξενία των καλεσμένων του συνετέλεσαν στην επιτυχή κατάληξη του δύσκολου εγχειρήματος που ανέλαβε''. [σελίδα 8]

Φίλες και φίλοι συμφωνώ απόλυτα με τα λεγόμενα του δασκάλου, η κ. Μαργαρίτα είναι ένα σπάνιο μαργαριτάρι. Αν δεν είχε την συμπαράσταση και την κατανόηση της κ. Μαργαρίτας δεν θα μπορούσε να πετύχει όλα αυτά που πέτυχε ο κ. Θανάσης. Κυρία Μαργαρίτα σας αξίζουν πολλά συγχαρητήρια.

Απόσπασμα από την σελίδα 9 τα λόγια ανήκουν στον συγγραφέα.
''Η ικανοποίηση των βασικών αναγκών ήταν για αυτούς ευλογία. Δεν είχαν μεγάλες φαντασιώσεις για το ντύσιμό τους, γιατί όσα χρειάζονταν τα έφτιαχναν μόνοι τους από τα μαλλιά των αιγοπροβάτων . Μέχρι και το 1960 τα νερά ήταν πεντακάθαρα σε αυλάκια και ποτάμια. Έπιαναν ψάρια το βράδυ με καντήλια. Μετά την βιομηχανοποίηση της φλοκάτης και τα φυτοφάρμακα τα πράγματα άλλαξαν''.
Φίλες και φίλοι ως Επικούρειος στάθηκα σ' αυτή την παράγραφο γιατί στο ξεκίνημά της η προσέγγιση που κάνει ο συγγραφέας θυμίζει έντονα την φιλοσοφία του Επίκουρου. Άρα ο κ. Θανάσης ή έχει μελετήσει τον Επίκουρο, ή είναι Επικούρειος και δεν τον γνωρίζει.
Δυστυχώς η εποχή που βρίσκαμε  ψάρια στο ποτάμι έχει παρέλθει, τα πράγματα τώρα νομίζω πως είναι ακόμα χειρότερα λόγω των πολλών ταπητοκαθαριστηρίων.

Συνέχεια από την σελίδα 9 τα λόγια ανήκουν στον συγγραφέα.
''Ήταν τόσο δύσκολα τα χρόνια που αν κανένα παιδί ζητούσε ψωμί το γιόμα του έλεγαν ότι δεν κάνει να φας ψωμί το γιόμα γιατί θα πεθάνει η μάνα σου!!! Μολογούσε η μάνα μου πως πέρασε ένας που είχε λυκοτόμαρο και χάλεψε [ζήτησε] λίγο ψωμί. Εκείνη του απάντησε : ''Μην λες αυτή την κουβέντα για ψωμί καθάριο εδώ μπροστά στα λιανοπαίδια, γιατί έχουν από προχτές να βάλουν μπουκιά στο στόμα τους.''
Φίλες και φίλοι για όσους είναι πάνω από 50 ετών, θα έλεγα ίσως πάνω από 60 αυτά τα λόγια είναι συγκλονιστικά, δυστυχώς όταν μιλάς για όλα αυτά στους κάτω των 50 νομίζουν πως τους λες παραμύθια. Κι όμως όλα αυτά τα έζησαν πάρα πολλά παιδιά εκείνης της εποχής, να, γιατί είπα πως αυτός ο άνθρωπος είναι πολύ σημαντικός γιατί παρ' ό,τι πέρασε όλα εκείνα τα δύσκολα χρόνια κατάφερε να παραμείνει χαμογελαστός και να διακριθεί.

Απόσπασμα από την σελίδα 13 τα λόγια ανήκουν στον συγγραφέα και μιλάει για τον πατέρα του.
΄΄Ο Φίλιππος Παπαδημητρίου [πατέρας μου] αρνήθηκε τη σύνταξη που χορηγήθηκε στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης θεωρώντας, ότι η θυσία για την πατρίδα δεν επιδέχεται υλική αποζημίωση.΄΄
Φίλες και φίλοι κι όμως υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, απίστευτο κι όμως αληθινό.

Συνέχεια από την σελίδα 13 τα λόγια ανήκουν στον συγγραφέα.
΄΄Η θεία μου λοιπόν, αν και δεν πήγε σχολείο κανονικά, ακούγοντας τους δασκάλους από το παράθυρο, ήξερε να διδάσκει το ίδιο καλά μ' αυτούς. Κι έλεγε πως ''τα γράμματα μένουν μόνο αν τα γράψεις στο μυαλό, στην πλάκα περνάς ένα λαγοπόδαρο και σβήνουν''.
Σ΄αυτή χρωστάω τις πρώτες μου γραμματικές γνώσεις. 
Φίλες και φίλοι που να βρεις τα κατάλληλα λόγια για να πεις ευχαριστώ σε 'κείνη την υπέροχη θεία; 
Και πόσα εύγε αξίζουν στον συγγραφέα που παρά τις πολλές δυσκολίες που αντιμετώπισε στα παιδικά του χρόνια κατάφερε να φτάσει εκεί που έφτασε;
Κάπου εδώ θα σταματήσω το σημερινό αφιέρωμα στον υπέροχο άνθρωπο κ. Θανάση Παπαδημητρίου θα επανέλθω με το Β' μέρος.
Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.