Ένας Υπέροχος Πατέρας, και Δυο Καταπληκτικά Εγγόνια [ΑΣΤΡΟΤΟΜ ΚΑΙ ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ] Μέρος Β'

Ένα ποίημα για τον πατέρα μου.Air Force One
Τα μέλη της Air Force one ήταν οι: Τζιμ Άνταμς, Μελισσάνθη,
και ο Επικούρειος Πέπος.
Κάποτε ο πατέρας μου
Όργωνε τη γη
Φυτεύοντας την ελπίδα
Σε κάθε αυλακιά
Που άνοιγε το υνί
Οι λέξεις ξεπετιούνταν
Όπως οι παπαρούνες την άνοιξη
Τώρα πια
Στο πλατύ χωράφι της Ποίησης
Πριν τις φυτέψω
Οι λέξεις μαραίνονται
Όπως τα φύλλα του φθινοπώρου
Είδα στον ύπνο μου τον πατέρα
Περπατούσε ασίκικα
Ήταν χαμογελαστός
Μπράβο πατέρα, όπως παλιά
Λεβέντης
Γεια σου Μαστορίκα!!!!!!!!!
Νύχτα κι εγώ σε περιμένω
Αρχίζει πάλι η βροχή
Τώρα πια όλα έχουν αλλάξει
Τώρα νύχτα, κρύο, παγωνιά...

Ένας υπέροχος Πατέρας και δυο Καταπληκτικά εγγόνια 
Μέρος Β'

Ο σοφός μπαμπάς ξέρει ότι ένα σιωπηλό αγκάλιασμα γιατρεύει σχεδόν όλες της πληγές, πράγματι έτσι είναι όταν ο μπαμπάς μου μ' έκλεινε στην αγκαλιά του, μου γιάτρευε όλες της πληγές. Οι μπαμπάδες είναι πολύ συνηθισμένοι άντρες που από αγάπη μετατρέπονται σε ανθρώπους ριψοκίνδυνους, παραμυθάδες, τραγουδιστές. Οι μπαμπάδες μπορούν να κάνουν τα πάντα, τουλάχιστον έτσι ήταν ο δικός μου μπαμπάς, στα 65του έμαθε να οδηγάει βέσπα, στα 68του είχε τη δική του GILERA και όλοι στο χωριό γνώριζαν την ώρα που πηγαινοερχόταν με τη μηχανή και δεν έβγαιναν στο δρόμο!!!!!!! Στα 70του ήθελε να βγάλει δίπλωμα αυτοκινήτου!!!!!!! Και κάποια στιγμή μου είπε πως το παράπονό του ήταν που δεν είχε ταξιδέψει με αεροπλάνο. 

Φίλες και Φίλοι όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο και οι γονείς σας είναι εν ζωή μην αναβάλλεται μια συνάντηση μαζί τους, η έναν διάλογο, η μια αγκαλιά, η μια βόλτα μαζί τους γιατί αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά και τότε δεν θα μπορείτε ν' αλλάξετε τίποτα. Υπάρχει μια αναφορά στο βιβλίο του Αντώνη Κανάκη με τον τίτλο ''Μπαμπά'' όπου ο Αντώνης βλέπει από το παράθυρο τον πατέρα του που ήταν στον κήπο κι ενώ ένιωσε την ανάγκη να πάει να τον αγκαλιάσει και να μείνει για λίγο μαζί του, τελικά δεν το κάνει και συνεχίζει τη διαδρομή προς το υπόγειο όπου είχε την εργασία που έπρεπε να ετοιμάσει, όσοι από εσάς διαβάσετε αυτό το βιβλίο θα καταλάβετε πως εκείνη η απόφαση του έχει αφήσει ένα τραύμα.

Θα επιστρέψω τώρα στη συνέχεια της περιπέτειας του πατέρα μου. Μετά το επιληπτικό επεισόδιο η κατάστασή του ήταν όχι τραγική, αλλά και όχι όπως ήταν πριν, κάπως έτσι πήραμε εξιτήριο από το νοσοκομείο, ήταν Μεγάλη Τετάρτη νομίζω πως δυο μέρες μετά αναχωρήσαμε για το χωριό. Είχε αρχίσει ήδη η άνοιξη και αυτή η αλλαγή ήταν προς όφελος του πατέρα μου γιατί θα επέστρεφε ξανά στα πάτρια εδάφη, σε συγγενείς και φίλους. Πράγματι η αλλαγή τον βοήθησε και σιγά σιγά άρχισε ξανά να παίρνει τα πάνω του. Κάπως έτσι φθάνουμε στον Αύγουστο του 2006 όπου έμελλε να συμβούν απίθανα όμορφα πράγματα στην αυλή των θαυμάτων. Στο μεσοδιάστημα σε τακτά χρονικά διαστήματα επισκεπτόμουν τον πατέρα μου και δεν θα ξεχάσω ΠΟΤΕ!!!!!! μα ΠΟΤΕ!!!! την αντίδραση του πατέρα μου μόλις μ' έβλεπε να κατεβαίνω από το αυτοκίνητο, το χαμόγελό του έφθανε ως τ΄αυτιά του, άνοιγε τις χερούκλες του και μ' έκλεινε στην αγκαλιά του εκείνες τις στιγμές δεν τις αλλάζω με τίποτα, ήταν ΘΕΪΚΕΣ!!!!! σ' αυτό το διάστημα θα πρέπει να είχε πάθει ξανά κάποια επεισόδια επιληψίας και ως εκ θαύματος τύχαινε για καλή του τύχη αυτό να συμβαίνει τις περιόδους που τον επισκεπτόμουν. 

Σε κάποιο επεισόδιο που δεν ήμουν εκεί του συμπαραστάθηκε ένα υπέροχο γειτονόπουλο η Ευγενία Πατούκα εγγονή της μεγάλης Ευγενίας που με το δικό της στυλ ομορφαίνει τη γειτονιά, αυτή και ο μακαρίτης πια Κωνσταντίνος Ντακούλας (αμερικάνικα συστήματα και πασταλάκια) έδιναν μια νότα χαράς στη γειτονιά τώρα πια όλο το βάρος έχει πέσει στις πλάτες της Ευγενίας γιατί ο κουμπάρος την έκανε για τη χώρα των Μακάρων. Στην μικρή λοιπόν Ευγενία θέλω να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ.

Κάπως έτσι φθάνουμε στον Αύγουστο όπου ο πατέρας μου περνάει κάποιες κρίσεις επιληψίας αλλά σε γενικές γραμμές είναι καλά και δεν ξεχνάει, που και που να δείχνει τ' αρχαία του στον καραμαμιόλη τον χάροντα, ο οποίος έχει σκυλιάσει γιατί ο πατέρας μου τον ξεφτίλισε για δεύτερη φορά. Αφού λοιπόν ο γέροντας είναι τζετ στις 14 Αυγούστου διοργανώνω μια βραδιά ποίησης και την επόμενη γιορτάζουμε τα γενέθλια της μητέρας μου και του πατέρα μου και ζούμε στιγμές μοναδικές, στιγμές που έχουν χαραχθεί για πάντα στο σκληρό δίσκο της μνήμης μου.

υ.σ. φωτο 1965 γονείς Επικούρειος Πέπος και ο μικρός Αλέξανδρος.
Κάποια στιγμή στο τέλος της γιορτής ο πατέρας μου έκανε μια φοβερή κίνηση, ήταν η πρώτη φορά που έκανε αυτή την κίνηση, η δεύτερη ήταν λίγο πριν μας αποχαιρετήσει για πάντα. Ας επιστρέψω όμως σ' εκείνη την φοβερή πράξη που πάντα όταν τη θυμάμαι βουρκώνω, κάλεσε κοντά του τα τρία παιδιά του (Βασίλης, Επίκουρος, Αλέξανδρος) πήρε τα χέρια μας και τα έβαλε ανάμεσα στα δικά του και μας κοίταζε στα μάτια, κάτι ήθελε να πει αλλά δεν μπορούσε, αυτό που δεν μπορούσε να πει με το στόμα μας το έλεγε με τα μάτια και με το σφίξιμο των χεριών. Ήταν σαφέστατο το μήνυμά του, ζητούσε ενότητα, ΑΧ!!!!!! βρε πατέρα μου ακόμα και μέσα στην αρρώστια σου σκεφτόσουν την ενότητα των παιδιών σου, την ενότητα της οικογένειας. Αυτό που ζήτησες πατέρα συνεχίζεται, η επιθυμία σου ήταν για μας προσταγή. Το γεγονός πως ο πατέρας μου έζησε τη μεγάλη γιορτή του Αυγούστου το 2006, τη μεγάλη γιορτή για τα εγκαίνια της βιβλιοθήκης, και την αξέχαστη-μοναδική γιορτή τον Αύγουστο του 2007 σ' εκείνη την μυσταγωγική βραδιά ποίησης και μουσικής οφείλω να ομολογήσω πως είμαι ευγνώμων στον Θεό των μικρών πραγμάτων, γιατί τι άλλο είμαστε από πολύ μικρά πράγματα; -ρίξτε μια ματιά για να δείτε τον όγκο του πλανήτη μας στο σύμπαν και τοτε θα καταλάβετε τι εννοώ- στον Θεό λοιπόν των μικρών πραγμάτων και όχι ως θρησκόληπτος αλλά ως μόριο ενός σύμπαντος, και όπως έλεγε και η Μικρασιάτισα η Κυρά Μαργαρώ ΄΄γυιέ μου αν πεθάνω και δεν υπάρχει Θεός δεν θα χάσω και κάτι, για φαντάσου όμως να πεθάνω και να υπάρχει αλήθεια Θεός; τι θα του πω; επειδή δεν γνωρίζω αν υπάρχει, ή αν δεν υπάρχει, αποφάσισα να πιστεύω πως υπάρχει, όχι για να κρύβομαι πίσω Του, η να Τον Θεωρώ Τιμωρό, απλά και μόνο για την δική μου ύπαρξη και ανάγκη να πιστεύω σ' αυτό το μεγαλείο που υπάρχει γύρω μου και που μέρος αυτού είμαι κι εγώ, κι επειδή γνωρίζω την ασημαντοτητά μου -παρεμπιπτόντως να πω πως για μένα αυτή η υπέροχη Μικρασιάτισα υπήρξε πάρα πολύ σημαντική- πιστεύω σ' αυτόν το Θεό των μικρών πραγμάτων. Ασπάζομαι έδω και χρόνια αυτή τη φιλοσοφία της Μικρασιάτισας, και μ' αυτή πορεύομαι στη ζωή μου...... Μετά απ' όλα αυτά δικαίως ο πατέρας μου μπορούσε να του πει του χάροντα μεγάλε έλα τσίμπα τώρα ένα αρχιδιαπαντώς!!! που λέμε και στο Γοργογύρι. -Αυτό συνήθως το λέμε σε κάποιον/α που δε γουστάρουμε και αυτός/η την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια-.

Να γιατί λέω πως έκλαψα και για τον Αντώνη γιατί ο καραμαμιόλης ο χάροντας δεν έδωσε την παραμικρή ευκαιρία στον πατέρα του, εάν είχα περάσει κι εγώ την ίδια δοκιμασία σίγουρα σήμερα δεν θα ήμουν αυτός που είμαι, αυτά τα δυο χρόνια από τις05/01/06 έως τις 13/02/08 έζησα μαγικές στιγμές με τον πατέρα μου, και το κυριότερο αυτός ο χρόνος μου έδωσε το περιθώριο της προετοιμασίας σε διαφορετική περίπτωση το τραύμα μου θα ήταν αγιάτρευτο. Αρκετές φορές έλεγα στον πατέρα μου, βρε πατέρα τι μας πότισες και σε λατρεύουμε; Φίλες και Φίλοι έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα, η συμπεριφορά μας, η αγαθότητα μας, και η καλοπροαιροσύνη μας είναι αυτά που μας οδηγούν στην τελειότητα και σαφώς στις καρδιές των αγαπημένων μας και όχι μόνο. Μακάρι να μπορούσα να του μοιάσω, μακάρι κάποιος από τους τρεις να του μοιάσει, ο πρώτος έχει ήδη αποκλειστεί άρα μένουμε οι δυο με τον μικρό να κρατάει τα σκήπτρα. Είχα τη ατυχία; τύχη; να φύγω πολύ μικρός από τον προστατευτισμό των γονιών μου αμέσως μετά τα δώδεκα, είχα όμως τη μεγάλη τύχη μετά τα 23 να είναι σχεδόν συνέχεια μαζί μου ο πατέρας μου, με αποτέλεσμα να γίνουμε κολλητάρια, όλα αυτά τα χρόνια από το 1977 έως και το 2008 έζησα κοντά του απίθανες στιγμές, όλα τα μέλη της οικογένειας έχουν να θυμούνται από τον πατέρα μου μόνο καλές στιγμές. Αρχές του 2008 στα μέσα Γενάρη έρχονται τα πρώτα μηνύματα, αρχίζω να καταλαβαίνω πως ο πατέρας μου σιγά σιγά μας προετοιμάζει για την απουσία του. Αυτή τη φορά το πιθανότερο σενάριο είναι στο τρίτο παιχνίδι να νικήσει ο χάροντας, θα είναι όμως γι' αυτόν μια πύρρεια νίκη γιατί ήδη μετράει δυο ήττες σε επίσημους αγώνες και καναδυό τρεις σε ανεπίσημα ματς. Αυτή τη φορά ο πατέρας μου δεν έχει τη δύναμη να τα βάλει μαζί του, αλλά και ο χάροντας λόγω ντροπής δεν τον επισκέπτεται πια και στο πόδι του στέλνει τη χαρόντισσα-η οποία χαρόντισσα, χαρόντισσα αλλά ήταν πολύ γλυκούλα!!!!!!!!! κι επειδή ο πατέρας μου ήταν γλυκοαίματος μπορεί να του έκανε και γλυκά μάτια!!!!! οπότε χάροντα ξανατσίμπα ένα αρχιδιαπαντώς!!!!! που λέμε και στο Γοργογύρι, είχες που είχες δυο ήττες, πάρε και μια τρίτη. 
Αρχές Φεβρουαρίου όλα δείχνουν πως ο πατέρας μου μας αποχαιρετάει τον μεταφέραμε στο ΣΙΣΜΑΝΟΓΛΕΙΟ και μία μέρα πριν ακολουθήσει τη χαρόντισσα, για αρκετή ώρα μου κρατούσε το χέρι σφιχτά σαν να ήθελε να μου πει, γιε μου σε λίγο θα φύγω, μην προσπαθήσεις να με κρατήσεις κοντά σου άλλο!!!!!!!! Πως να του χάλαγα το χατήρι; Πως να του έλεγα όχι τη στιγμή που αυτός μου είχε κάνει τόσα χατίρια; Πως να επέμενα αφού γνώριζα πως αυτή ήταν η επιθυμία του; Με πόνο στη ψυχή μου, εκείνο το βράδυ ήμουν εκεί με τον ανιψιό μου τον ΑΣΤΡΟΤΟΜ, έσκυψα στο αυτί και του είπα:
Σ' ευχαριστώ, πατέρα που μ' έκανες να αισθάνομαι
σημαντικός για σένα και για τον κόσμο.
Σ' ευχαριστώ που ήσουν πλάι μου όλα αυτά τα χρόνια,
ήσουν για όλους μας μια φωλιά γεμάτη αγάπη και στοργή.
Σ' ευχαριστώ που με βοηθούσες σε όλες τις δραστηριότητές μου
και που μ' έκανες να πιστεύω ότι μπορώ να το κάνω καλά.
Σ' ευχαριστώ που ήσουν εκεί ακόμα και όταν δεν σε χρειαζόμουν.
Σ' ευχαριστώ που έκανες πίσω και μ' άφησες να προχωρήσω
μόνος μου όταν κατάλαβες πως είμαι έτοιμος για τη μάχη της ζωής.
Σ' ευχαριστώ για τα τραγούδια που μου έλεγες, για τα παραμύθια,
για τους μουραπάδες, για τις κούνιες που έφτιαχνες στα εγγόνια σου,
για τη φροντίδα των εγγονών σου, για τα σπεσιαλιτέ που έφτιαχνες
στο Μακρυγιαννέϊκο, και για την ανεκτίμητη προσφορά σου στο
Χαλκούτσι, στην Λούτσα, στην Αμβροσία, και ειδικότερα στην
Αρεοπαγίτου εκεί που έγραψες τη δική σου ιστορία, και φυσικά
στην ανέγερση του σπιτιού στο χωριό, για όλα αυτά θα σου είμαι
για πάντα ευγνώμων.
Σ' ευχαριστώ για όλες τις καλές συμβουλές που λόγω βλακείας
της αγνόησα.
Σ΄ευχαριστώ που ήσουν πάντα παρόν αλλά με μια δημιουργική
σιωπή που σ' έκανε αξιαγάπητο.
Σ' ευχαριστώ που ήσουν Μάστορας παντός καιρού και όταν
δεν κατάφερνες να διορθώσεις κάτι έπαιρνες το σφυρί και ως
άλλος Μεγαλέξανδρος έκοβες τον γόρδιο δεσμό.
Σ' ευχαριστώ που μας άφησες τόσο μεγάλη παρακαταθήκη
γέλιου που όταν βρισκόμαστε έχουμε πάντα κάτι δικό σου
να διηγηθούμε και να σε νοσταλγήσουμε.
Σ' ευχαριστώ που προσπαθούσες να με μάθεις να χορεύω
τσάμικο, δεν τα κατάφερα αλλά μου αρκούσε που έβλεπα
εσένα να ζωγραφίζεις χορεύοντας.
Σ' ευχαριστώ που δεν ήσουν παράξενος, και που συμμετείχες
στα όνειρά μου.
Σ' ευχαριστώ που με τη συμπεριφορά σου δεν δημιούργησες
ποτέ πρόβλημα στις νύφες και στα παιδιά σου.
Σ' ευχαριστώ κυρίως που ακόμα και σ' αυτά τα δυο χρόνια
της περιπέτειά σου μας χάρισες πάρα πολύ όμορφες στιγμές.
Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που είπα στον πατέρα μου, όταν τελείωσα χαλάρωσε το χέρι του, εκείνη τη στιγμή ο πατέρας μου ακολούθησε τη χαρόντισσα στα ιδιαίτερα διαμερίσματα. Ο χάροντας αναγνώρισε πως αυτός ο άνθρωπος τον είχε νικήσει, του άξιζε κάθε τιμή γι' αυτό παραχώρησε τη θέση του στη χαρόντισσα. Στις 13/02/2008 στις 06.00 ο πατέρας μου έγινε ''άγγελος'' 

έτσι μου είπε ένα χαρισματικό-αγαπημένο μου πλάσμα όταν μεταξύ άλλων την ειδοποίησα πως ο πατέρας μου πριν λίγο μας αποχαιρέτησε. Ευχαριστώ Τερψιχόρη, Ευχαριστώ Ζαν Ντ Άρκ, Ευχαριστώ Γιώργο Δερμετζή, Ευχαριστώ Γκοτζιό, Ευχαριστώ Πικάσο, Ευχαριστώ Ευγενία, Ευχαριστώ Μαρία, Ευχαριστώ γιαγιά Φώτεινα, σας ευχαριστώ από καρδιάς.
Υ.Γ. Από τότε που πέθανε ο πατέρας μου πιθανόν και να τον έχω δει στον ύπνο μου πάνω από 500 φορές, σε αντίθεση με τ' άλλα μέλη της οικογένειας που στο σύνολό τους τον έχουν δει όχι πάνω από δέκα φορές, κάποιος θα πει και τι σημαίνει αυτό; Έλα ντε!!! που να το γνωρίζω; Ίσως να έχει σχέση με την ανάγκη που είχα της παρουσίας του. Φίλες και Φίλοι οφείλω να κλείσω αυτό το χρονικό μ' ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Αντώνη Κανάκη γιατί με το βιβλίο του ''Μπαμπά,,,'' μ' έκανε να βγάλω από μέσα μου ένα λοφάκι από πόνο μέσω ενός λυτρωτικού κλάματος, και να καθίσω να γράψω όλα αυτά που διαβάσατε. Στον Αστροτόμ και στη Μελισσάνθη να τους πω πως είμαι πολύ περήφανος που είναι ανιψιός μου και κόρη μου, και φυσικά θα ήμουν αχάριστος αν ξεχνούσα την Λαμπρινή γιατί αυτή ήταν που σήκωσε το πιο μεγάλο βάρος, εδώ να πω πως η Λαμπρινή τον πατέρα μου δεν τον είχε απλά πεθερό τον έζησε σαν πατέρα της. Αυτά τα δυο χρόνια η μητέρα μου στάθηκε άξια δίπλα του πάντα βέβαια με σημαντικές βοήθειες. Στις 13/02/08 στο κοιμητήριο Γοργογυρίου αποχαιρετήσαμε τον πατέρα μου, σύντομα μέσα στον Αύγουστο 2015 θα κάνουμε και την εκταφή, μα πότε πέρασαν κιόλας 7 χρόνια 5 μήνες και 5 μέρες;
Τάδε έφη Τερψιχόρη: Mr Pepo Δεν πεθαίνουν ποτέ αυτοί που ζουν στις καρδιές όσων αφήνουν πίσω, έτσι πατέρα έχει δίκιο η Τερψιχόρη εσύ συνεχίζεις να ζεις στις καρδιές μας.
Τάδε έφη Δολέντσια: Θυμάσαι πατέρα εκείνο το απόγευμα που η Λαμπρινή σου έκλεινε τη βρύση ενώ εσύ πότιζες, και νόμιζες πως είχε πρόβλημα η βρύση; Και τι έκανες εσύ πατέρα ως Μάστορας; Πήρες τη βαριοπούλα και ήσουν έτοιμος να γκρεμίσεις τη βρύση!!!!!!!! Ευτυχώς που σε πρόλαβαν. Ήσουν φοβερός!!!!!!
ΥΓ. Τελικά την εκταφή δεν μπορέσαμε να την κάνουμε το 2015 γιατί την προηγούμενη της προγραμματισμένης εκταφής η μητέρα μου έπαθε εγκεφαλικό και αναγκαστικά το αναβάλαμε για την επόμενη χρονιά. Ευτυχώς το 2016 δεν είχαμε κάτι απρόοπτο κι έτσι έγινε τελικά η εκταφή, εγώ με τα χεράκια μου έπλυνα τα οστά του πατερούλη μου.

Ο πατέρας 

Στα χέρια της μητέρας μου
κοιμόταν ο πατέρας μου
και η ζωή ξημέρωνε στα παιδικά μου μάτια
και το πρωί που έφευγε
μια ακτίνα του ήλιου ξέφευγε
και χόρευε στο βήμα του αργά στα σκαλοπάτια.
Στο μεσιανό του δάχτυλο
μια φαγωμένη βέρα
κι ανάμεσα στα χείλη του μια ήσυχη γραμμή
δε μίλαγε, μα δάκρυζε
στην πρώτη καλημέρα
λόγια είναι τα δάκρυα κρυμμένα στο κορμί.
Τους δρόμους που περπάταγε
ασίκικα τους πάταγε
κι ας ήταν ο πατέρας μου σκαρί συνηθισμένο
στους ουρανούς αρμένιζε
και το σακάκι ανέμιζε
καιρός πάει που έφυγε, μα εγώ τον περιμένω
Ηλίας Κατσούλης
Επιμέλεια κειμένου και ανάρτησης Επικούρειος Πέπος.
Φωτογραφίες: Fuji Tomo Kazu