Μαρία Παναγοπούλου ''ο λόγος που δεν νηστεύω και δεν λαμβάνω θεία κοινωνία....'' Η επιλογή έγινε από την Μεσοχωρίτισσα Βασιλική Γκοβίνα.

Ο λόγος που δεν νηστεύω και δεν λαμβάνω τη θεία κοινωνία…
Από: Μαρία Παναγοπούλου

Η αμαρτία, έχει και αντικειμενική και υποκειμενική διάσταση για τον καθένα. Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν αμαρτία τις προγαμιαίες σχέσεις. Ή το να φας κρέας την Μεγάλη Εβδομάδα. Συχνά μάλιστα πιστεύουν πως εάν αποφύγουν ένα από τα δύο ή και τα δύο, αυτομάτως η ψυχή τους καθαρίζει από κάθε κακό που έχουν κάνει. Θαρρείς και το νερόβραστο μπρόκολο θα τους δώσει άφεση αμαρτιών…
Υπάρχουν κι οι άλλοι, στους οποίους ανήκω κι εγώ. Εκείνοι που θεωρούν αμαρτία το να βλάπτεις συνειδητά τον διπλανό σου. Να πατάς στο πτώμα του για να ανέβεις ψηλότερα. Να του στερείς εκδικητικά το εισόδημά του. Να τον διαβάλλεις, να τον εκμεταλλεύεσαι, να τον πονάς, να τον εξευτελίζεις, να τον αδικείς, να τον εξαπατάς, να τον κοροϊδεύεις… Οι άνθρωποι που συμπεριφέρονται έτσι, είναι οι αμαρτωλοί στη δική μου συνείδηση!
Αυτοί είναι που μου δημιουργούν και το πρόβλημα! Γιατί στον προσωπικό μου κώδικα αξιών, υπάρχει κάτι που με φορτώνει ενοχές και το κουβαλάω σαν βάρος στην ψυχή μου: οι κακές σκέψεις που κάνω για τους εν λόγω αμαρτωλούς! Φαντάζομαι άσχημα πράγματα, συχνά εύχομαι να τους συμβούν καταστροφές, αδυνατώ να τους αντιμετωπίσω με επιείκεια και χριστιανική μεγαλοψυχία. Θέλω να τους επιστραφεί το κακό που προκαλούν, στο πολλαπλάσιο. Και το θέλω τώρα!
Αυτός είναι ο βασικός λόγος που τα τελευταία χρόνια έχω αποφασίσει να μην νηστεύω και να μην κοινωνώ. Γιατί αισθάνομαι πως μέσα από αυτές τις αρνητικές σκέψεις, γίνομαι κι εγώ αμαρτωλή κατά μία έννοια, επιθυμώντας το κακό, συνεπώς, έχω πολλή δουλειά με τον εαυτό μου για να καθαρίσω το μέσα μου…
Την ημέρα που θα φτάσω στο ύψιστο σημείο να συγχωρέσω εκείνον που έβλαψε δικούς μου ή εμένα, εκείνον που σκόρπισε συνειδητά το κακό σε πλήθος ανθρώπων, εκείνον που αδίκησε, εξαπάτησε, κατέστρεψε, βασάνισε… τότε, ναι! Θα νιώσω και άξια να νηστεύσω, να εξομολογηθώ, να μεταλάβω. Το να καταναλώσω νερόβραστα και λαδερά για δέκα ή σαράντα μέρες, να στηθώ στην ουρά της Εκκλησίας και να κοινωνήσω και μετά να επιστρέψω στην αρνητικές σκέψεις και στην επιθυμία μου να τιμωρηθούν οι σκατόψυχοι άνθρωποι, μου είναι αδύνατο!
Δεν επιβάλλω σε κανένα την άποψή μου. Σέβομαι κάθε διαφορετική στάση και γι αυτό διεκδικώ τον σεβασμό και για την δική μου. Θαυμάζω όσους βρίσκουν τη γαλήνη στην Εκκλησία, ζηλεύω όσους καταφέρνουν μέσα από τη νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας να «καθαρίσουν» την ψυχή τους, μα αυτούς που ειλικρινά τους θεωρώ ευλογημένους ανθρώπους είναι όσους έχουν πετύχει το ακατόρθωτο: να συγχωρούν, ακόμη και το κακό! Είναι σαν να ζουν κάθε μέρα, την Ανάσταση… Ψυχής και πνεύματος.
Καλό Ανάσταση σε όσους το αξίζουν!