 |
| Χρήστος και Πέπος 1970 |
Φίλες και Φίλοι καλημέρα, καλή εβδομάδα και καλή τύχη στην πατρίδα μας και σ' εμάς γιατί με όλα αυτά που συμβαίνουν στα Ελληνικά κόμματα δεν προμηνύουν κάτι καλό για το μέλλον της Ελλάδας μας. Ποιος το περίμενε πως θα φθάναμε ως εδώ. Στη σημερινή ανάρτηση θέλω κατ' αρχάς να σας ζητήσω συγγνώμη που θα αναφερθώ σε δικούς μου ανθρώπους αλλά νομίζω πως έχω υποχρέωση να το κάνω. Στην προηγούμενη ανάρτηση είχα γράψει το εξής: '΄Αν βοηθήσεις κάποιον άνθρωπο να νιώσει χαρά, να γελάσει, ή να αγγίξει την ευτυχία, ή να σταθείς δίπλα του σε δύσκολες στιγμές μην ψάχνεις να βρεις τον Θεό αλλού, υπάρχει μέσα σου''. Αυτό ισχύει για τον αδερφό μου και κυρίως για τη νύφη μου λόγω της συμπαράστασης στην περιπέτεια υγείας, που εδώ και δύο μήνες περίπου, βιώνει ο φίλος και κουμπάρος του αδερφού μου, και συνάδελφος από τότε που ως καπεταναίοι αλώνιζαν τις θάλασσες και τους ωκεανούς.
 |
| Πέπος και Άλεξ 1963; |
Προσέξτε ιδιαίτερα το πρώτο θέμα της ανάρτησης, έχει μεγάλο ενδιαφέρον.
Σε χαιρετώ με λίγα λόγια πεμπτουσίας από τον
Mário Coelho Pinto de Andrade (1928 - 1990)
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που του έδωσαν ένα γεμάτο μπολ με κεράσια: τα πρώτα τα καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγα, άρχισε να τα γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο να ασχοληθώ με τις μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί και άτομα που οι συμπεριφορές τους έχουν πληγώσει αγαπημένα μου πρόσωπα.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να καταστρέψουν εκείνους που θαυμάζουν, να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και την τύχη τους.
Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.
Δεν έχω χρόνο για ατέλειωτες φλυαρίες, για άχρηστες συζητήσεις θεμάτων που σχετίζονται με τις ζωές των άλλων που δεν αποτελούν μέρος της ζωής τους.
Δεν έχω πια χρόνο για να διαχειριστώ τις ευαισθησίες των ανθρώπων που παρά τη χρονολογική τους ηλικία είναι ανώριμοι.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται πράγματα που γνωρίζω από πριν ότι δε θα καταλήξουν πουθενά.
Δεν μπορώ να δεχτώ και να ανεχτώ τους καιροσκόπους και τους δήθεν.
Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο, μετά βίας κάνουν λόγο απλά για τις ετικέτες. Ο χρόνος μου είναι σπάνιος για να συζητώ για τους τίτλους, τις ετικέτες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...
Δεν υπάρχουν πια πολλά κεράσια στο μπολ...
Θέλω να ζήσω δίπλα σε ανθρώπους που παραμένουν άνθρωποι.
Που ξέρουν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Που να μπορείς μαζί τους να μοιραστείς τις χαρές και τις λύπες.
Που να βρίσκεσαι μαζί τους επειδή το επιθυμεί η ψυχή σου και όχι τυπικά.
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένο κανένα από τα κεράσια που μου απομένουν...
Είμαι σίγουρος ότι ορισμένα θα είναι πιο νόστιμα απ' όσα έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου σκοπός να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»
=====================
ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ που έρχεται..
Καλησπέρα με ένα πολύ ωραίο ποίημα, που διάβασα στην ποιητική συλλογή του Μενέλαου Στ. Κικόπουλου, από τον Ελαφότοπο Ζαγορίου, με τίτλο
"Της πέτρας ανθοί".
Μία πραγαματικά αξιόλογη ποιητική συλλογή, που καλό θα ήταν να βρίσκεται στη βιβλιοθήκη όχι μόνο του κάθε Ελαφοτοπίτη αλλά και του κάθε λάτρη της ποίησης.
Το ποίημα αυτό έχει τον τίτλο
"Χειμωνιάτικη βραδυά"
και μέσα απ' αυτό μας δίνει ο ποιητής όμορφες χειμωνιάτικες εικόνες και συναισθήματα.
ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ
Τη χειμωνιάτικη βραδιά στο πατρικό μου σπίτι
μου θύμισε απρόσμενα ένα μικρό σπουργίτι,
που τότε του παραθυριού μού χτύπησε το τζάμι,
φτωχό, μοναχικό πουλί, σαν σε βοριά καλάμι.
Καίει στο τζάκι η φωτιά, τα κούτσουρά της τρίζουν,
γλυκιά τριγύρω θαλπωρή τα ξύλα της σκορπίζουν.
Φεγγοβολούν τα πρόσωπα της μάνας, του πατέρα,
των αδερφών που κάθονται και παραστιάς και πέρα.
Έξω χιονίζει από νωρίς και το λευκό το χιόνι
σκεπάζει σπίτια και αυλές, τους χωριανούς κρυώνει.
Έρμες οι στράτες του χωριού, ψυχή δεν τις διαβαίνει
ούτε διαβάτης έρχεται ουδέ αλλού πηγαίνει.
Ο επισκέπτης φτερωτός το τζάμι μού χτυπάει,
τ’ ανοίγω το παράθυρο, στο έμπασμα πετάει
του ρίχνω λίγα ψίχουλα, που λαίμαργα τσιμπάει
κι απ’ τον εξώστη του τζακιού ολόγυρα κοιτάει.
Κι ως έφαγε και χόρτασε και θάρρεψε λιγάκι,
στην πύρα του καθιστικού ζεσταίνει το κορμάκι.
Στο παραθύρι πέταξε, στα κάγκελά του εστάθη,
το ευχαριστώ του τσίριξε, στην άσπρη νύχτα εχάθη.
Όμοια απόψε η βραδιά, πυκνό πέφτει το χιόνι,
τ’ αγαπητό σπουργίτι μου πού τάχα να παγώνει
Ψίχουλα του κρατώ πολλά στης χούφτας μου το χέρι
θα ΄ρθει, να φάει, να πυρωθεί, ποιός άραγε το ξέρει;
==========================
Μια καλημέρα είναι αυτή, πέστην κι ας πέσει χάμω.
Φτάνει πια με την αγένεια και την απρέπεια!
Από Αργύρης Κωστάκης.
Είναι αλήθεια ότι η ποιότητα της ζωής μας εξαρτάται από τους ανθρώπους που επιλέγουμε να ζούμε.
Άρχισα να το συνειδητοποιώ μετά τα 50 χρόνια μου είναι η αλήθεια. Έπρεπε να περάσει μισός αιώνας ζωής για να αρχίσει να «πιάνει ο σπόρος» που είχε «φυτέψει» ο αείμνηστος πατέρας μου όταν πήγαινα ακόμη στο δημοτικό σχολείο. «Να διαλέγεις ευγενικούς, ποιοτικούς, χαρισματικούς και ήρεμους ανθρώπους στη ζωή σου» μου είχε πει, αλλά τι να καταλάβω τότε.
Δεν με βοήθησε και το επάγγελμα της δημοσιογραφίας με τόση παράνοια, νεύρα και ανοησία που διακατέχει την πλειονότητα όσων συνεργάστηκα. Δεν με βοήθησε και αυτή η κοινωνική «ζούγκλα» χωρίς κανόνες και ίχνος αξιοπρέπειας που ζούμε όλοι μας αναγκαστικά, ιδιαίτερα την τελευταία πενταετία της κρίσης.
Ας είναι. Άργησα αλλά τα κατάφερα. Άργησα αλλά το κατάλαβα. Άργησα αλλά αυτό ήταν. Πήρα στροφή. Μόλις αντιλαμβάνομαι αγενή και άξεστο άνθρωπο φεύγω. Απομακρύνομαι. «Την κάνω». Πώς το λένε αλλιώς.
Διακόπτω σχέσεις με γνωστούς, συναδέλφους, συναθλητές, γείτονες. Ακόμη και συγγενείς ή φίλους. Απαιτώ ευγένεια ακόμη και από τη συντροφική μου σχέση. Δεν «παραγνωρίζομαι».
Ψωνίζω μόνο από μαγαζιά με ευγενικούς υπαλλήλους και φυσικά ευγενικά «αφεντικά». Δεν ξαναπερνάω ούτε «απ έξω» από μαγαζιά που ξέρω ότι ο υπάλληλος ή το ‘αφεντικό» δεν θα σου πει καλημέρα ή ακόμη χειρότερα θα είναι «ξινισμένη». Δεν θα σου πει ευχαριστώ όταν τον πληρώσεις γι αυτό που αγόρασες. Δεν θα ξαναφήσω φιλοδώρημα σε απρεπείς σερβιτόρους που δεν είναι χαμογελαστοί ή σέβονται τα 50 λεπτά ή το ένα ευρώ (παλιές 350 δραχμές αν θυμάστε) που θα αφήσω από το υστερημά μου γιά τον κόπο του. Σταμάτησαν να βάζω βενζίνη στο πρατήριο που έβαζα δεκαετίες γιατί δεν άντεχα να πληρώνω και να μη μου λένε ευχαριστώ. Και ευτυχώς λίγα μέτρα παρακάτω εδώ και μήνες στο άλλο πρατήριο όλα τα παιδιά είναι ευγενέστατα και όχι δήθεν. Ακόμη και για τα 5 ευρώ βενζίνη στη μηχανή λένε ευχαριστώ. Δεν ξαναπάω στην ταμία του σούπερ μάρκετ με τα «κατεβασμένα μούτρα», αλλά προτιμώ να περιμένω σε άλλη ουρά περισσότερο για να δω μια ευγενική φυσιογνωμία από την κυρία πίσω από το ταμείο.
Μπορώ να σας πω δεκάδες παραδείγματα της καθημερινότητας που άλλαξαν προς το καλύτερο τη ζωή μου. Κάντε το κι εσείς. Κάντε το πρώτο βήμα. Στον πρώτο που θα βρείτε τη μαγκιά να πείτε «φτάνει πια» θα έχετε κάνει το μεγάλο βήμα για τη νίκη της ψυχής σας.
Όχι άλλη αγένεια. Όχι άλλη απρέπεια. Όχι άλλη καφρίλα στη ζωή μας. Μην το επιτρέπετε.
Ευτυχώς υπάρχουν γύρω μας ακόμη ευγενικοί άνθρωποι.
=====================
Η φιλία.
Η φιλία, δώρο ακριβό και ευτύχημα σπάνιο, έχει πανάρχαιους τίτλους ευγένειας. Την εχάρηκαν άνθρωποι εκλεκτοί, σε όλα τα γεωγραφικά και τα ιστορικά πλάτη της οικουμένης, και την εγκωμίασαν ποιητές, σοφοί, πολιτικοί με τον τρόπο του ο καθένας, αλλά όλοι με την ίδια συγκίνηση.
Η τέλεια, λοιπόν, φιλία είναι συνάντηση και δεσμός δύο προσώπων απάνω στον ίδιο ηθικό άξονα, στην ίδια αξιολογική κλίμακα. Θεμέλιο και εγγύηση της αγάπης τους είναι η «αρετή», και επειδή η αρετή είναι «κτήμα ες αεί» του ανθρώπου, ούτε αλλοτριώνεται, ούτε φθείρεται‧ οι φιλίες που δημιουργούνται απάνω σ’ αυτή τη βάση είναι σταθερές και μόνιμες, αδιάλυτες.
ΠΑΠΑΝΟΥΤΣΟΣ.
=======================
Μία σκέψη της ημέρας του Κώστα Μόντη.
Δεν είναι τυχαίο αυτό που ο Μόντης είχε εκμυστηρευτεί στον σπουδαίο μελετητή και φίλο του αργότερα, Μιχάλη Πιερή, ότι δηλαδή το γεγονός ότι μέσω της τηλεόρασης «μπορούν και μου τα πετούν όλα αυτά τα σκουπίδια οποιαδήποτε ώρα μέσα στο δωμάτιό μου, είναι κάτι που με αναστατώνει σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορώ να ησυχάσω για ολόκληρες μέρες»
Και τώρα μερικά ποιήματα του ποιητή Κώστα Μόντη.
ΜΑΤΙΑ
Στον κόσμο αυτό τα μάτια είναι,
τίποτ’ άλλο δεν είναι.
Όπου ομορφιά και ζωγραφιά
τα μάτια έχουν τη χάρη,
μάτια τον ήλιο χαίρονται
και μάτια το φεγγάρι,
τα μάτια σκύβουν ντροπαλά
στις άσπρες τις ποδιές
κι αυτά τα μάτια τα τρελλά
σμίγοντας σμίγουν τις καρδιές.
====================
ΔΙΑΛΕΞΗ
Μικροί άνθρωποι
στις μεγάλες αίθουσες
φροντίζουν να μιλούν
για ό,τι πιο πολύ δεν ξέρουν.
Και τους ακούν με θαυμασμό
άλλοι μικρότεροί τους
και τους χειροκροτούν.
Μια τρομερήν αντήχηση
κάνουν τα κούφια χέρια που χτυπούν
των κούφιων
γιατί όλη εκείνη η κούφια απέραντη αίθουσα
έχει επίτηδες χτιστή
μ’ ηχητική πολλή
κατάλληλη για τα μικρά χειροκροτήματα.
======================
τ’ αγαπητό σπουργίτι μου πού τάχα να παγώνει
Ψίχουλα του κρατώ πολλά στης χούφτας μου το χέρι
θα ΄ρθει, να φάει, να πυρωθεί, ποιός άραγε το ξέρει;
==========================
Μια καλημέρα είναι αυτή, πέστην κι ας πέσει χάμω.
Φτάνει πια με την αγένεια και την απρέπεια!
Από Αργύρης Κωστάκης.
Είναι αλήθεια ότι η ποιότητα της ζωής μας εξαρτάται από τους ανθρώπους που επιλέγουμε να ζούμε.
Άρχισα να το συνειδητοποιώ μετά τα 50 χρόνια μου είναι η αλήθεια. Έπρεπε να περάσει μισός αιώνας ζωής για να αρχίσει να «πιάνει ο σπόρος» που είχε «φυτέψει» ο αείμνηστος πατέρας μου όταν πήγαινα ακόμη στο δημοτικό σχολείο. «Να διαλέγεις ευγενικούς, ποιοτικούς, χαρισματικούς και ήρεμους ανθρώπους στη ζωή σου» μου είχε πει, αλλά τι να καταλάβω τότε.
Δεν με βοήθησε και το επάγγελμα της δημοσιογραφίας με τόση παράνοια, νεύρα και ανοησία που διακατέχει την πλειονότητα όσων συνεργάστηκα. Δεν με βοήθησε και αυτή η κοινωνική «ζούγκλα» χωρίς κανόνες και ίχνος αξιοπρέπειας που ζούμε όλοι μας αναγκαστικά, ιδιαίτερα την τελευταία πενταετία της κρίσης.
Ας είναι. Άργησα αλλά τα κατάφερα. Άργησα αλλά το κατάλαβα. Άργησα αλλά αυτό ήταν. Πήρα στροφή. Μόλις αντιλαμβάνομαι αγενή και άξεστο άνθρωπο φεύγω. Απομακρύνομαι. «Την κάνω». Πώς το λένε αλλιώς.
Διακόπτω σχέσεις με γνωστούς, συναδέλφους, συναθλητές, γείτονες. Ακόμη και συγγενείς ή φίλους. Απαιτώ ευγένεια ακόμη και από τη συντροφική μου σχέση. Δεν «παραγνωρίζομαι».
Ψωνίζω μόνο από μαγαζιά με ευγενικούς υπαλλήλους και φυσικά ευγενικά «αφεντικά». Δεν ξαναπερνάω ούτε «απ έξω» από μαγαζιά που ξέρω ότι ο υπάλληλος ή το ‘αφεντικό» δεν θα σου πει καλημέρα ή ακόμη χειρότερα θα είναι «ξινισμένη». Δεν θα σου πει ευχαριστώ όταν τον πληρώσεις γι αυτό που αγόρασες. Δεν θα ξαναφήσω φιλοδώρημα σε απρεπείς σερβιτόρους που δεν είναι χαμογελαστοί ή σέβονται τα 50 λεπτά ή το ένα ευρώ (παλιές 350 δραχμές αν θυμάστε) που θα αφήσω από το υστερημά μου γιά τον κόπο του. Σταμάτησαν να βάζω βενζίνη στο πρατήριο που έβαζα δεκαετίες γιατί δεν άντεχα να πληρώνω και να μη μου λένε ευχαριστώ. Και ευτυχώς λίγα μέτρα παρακάτω εδώ και μήνες στο άλλο πρατήριο όλα τα παιδιά είναι ευγενέστατα και όχι δήθεν. Ακόμη και για τα 5 ευρώ βενζίνη στη μηχανή λένε ευχαριστώ. Δεν ξαναπάω στην ταμία του σούπερ μάρκετ με τα «κατεβασμένα μούτρα», αλλά προτιμώ να περιμένω σε άλλη ουρά περισσότερο για να δω μια ευγενική φυσιογνωμία από την κυρία πίσω από το ταμείο.
Μπορώ να σας πω δεκάδες παραδείγματα της καθημερινότητας που άλλαξαν προς το καλύτερο τη ζωή μου. Κάντε το κι εσείς. Κάντε το πρώτο βήμα. Στον πρώτο που θα βρείτε τη μαγκιά να πείτε «φτάνει πια» θα έχετε κάνει το μεγάλο βήμα για τη νίκη της ψυχής σας.
Όχι άλλη αγένεια. Όχι άλλη απρέπεια. Όχι άλλη καφρίλα στη ζωή μας. Μην το επιτρέπετε.
Ευτυχώς υπάρχουν γύρω μας ακόμη ευγενικοί άνθρωποι.
=====================
Η φιλία.
Η φιλία, δώρο ακριβό και ευτύχημα σπάνιο, έχει πανάρχαιους τίτλους ευγένειας. Την εχάρηκαν άνθρωποι εκλεκτοί, σε όλα τα γεωγραφικά και τα ιστορικά πλάτη της οικουμένης, και την εγκωμίασαν ποιητές, σοφοί, πολιτικοί με τον τρόπο του ο καθένας, αλλά όλοι με την ίδια συγκίνηση.
Η τέλεια, λοιπόν, φιλία είναι συνάντηση και δεσμός δύο προσώπων απάνω στον ίδιο ηθικό άξονα, στην ίδια αξιολογική κλίμακα. Θεμέλιο και εγγύηση της αγάπης τους είναι η «αρετή», και επειδή η αρετή είναι «κτήμα ες αεί» του ανθρώπου, ούτε αλλοτριώνεται, ούτε φθείρεται‧ οι φιλίες που δημιουργούνται απάνω σ’ αυτή τη βάση είναι σταθερές και μόνιμες, αδιάλυτες.
ΠΑΠΑΝΟΥΤΣΟΣ.
=======================
Μία σκέψη της ημέρας του Κώστα Μόντη.
Δεν είναι τυχαίο αυτό που ο Μόντης είχε εκμυστηρευτεί στον σπουδαίο μελετητή και φίλο του αργότερα, Μιχάλη Πιερή, ότι δηλαδή το γεγονός ότι μέσω της τηλεόρασης «μπορούν και μου τα πετούν όλα αυτά τα σκουπίδια οποιαδήποτε ώρα μέσα στο δωμάτιό μου, είναι κάτι που με αναστατώνει σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορώ να ησυχάσω για ολόκληρες μέρες»
Και τώρα μερικά ποιήματα του ποιητή Κώστα Μόντη.
ΜΑΤΙΑ
Στον κόσμο αυτό τα μάτια είναι,
τίποτ’ άλλο δεν είναι.
Όπου ομορφιά και ζωγραφιά
τα μάτια έχουν τη χάρη,
μάτια τον ήλιο χαίρονται
και μάτια το φεγγάρι,
τα μάτια σκύβουν ντροπαλά
στις άσπρες τις ποδιές
κι αυτά τα μάτια τα τρελλά
σμίγοντας σμίγουν τις καρδιές.
====================
ΔΙΑΛΕΞΗ
Μικροί άνθρωποι
στις μεγάλες αίθουσες
φροντίζουν να μιλούν
για ό,τι πιο πολύ δεν ξέρουν.
Και τους ακούν με θαυμασμό
άλλοι μικρότεροί τους
και τους χειροκροτούν.
Μια τρομερήν αντήχηση
κάνουν τα κούφια χέρια που χτυπούν
των κούφιων
γιατί όλη εκείνη η κούφια απέραντη αίθουσα
έχει επίτηδες χτιστή
μ’ ηχητική πολλή
κατάλληλη για τα μικρά χειροκροτήματα.
======================
ΕΙΝ’ ΛΙΓΟ ΝΑ ΠΡΟΣΜΕΝΗΣ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ
Είν’ λίγο να προσμένης τους βαρβάρους του Καβάφη
Μ’ όση δραματικότητα κι αν σου το περιγραφή,
γιατί επιτέλους είν’ μια ελπίδα η προσμονή σου
πως έστω κι’ αυτοί οι βάρβαροι θ’ αλλάξουν πια την ζωή σου.
Δραματικό είναι τίποτα να μην προσμένης,
μ’ άδεια τα χέρια, την καρδιά, να μένης,
ξένος σ’ ερημικό δρομάκι ξένο
σαν φύλλο του φθινόπωρου απ’ τον άνεμο ριγμένο
και να κυτάς τριγύρω αφαιρεμένα
αυτά τα τόσα πράγματα τα ξένα,
να μην αναγνωρίζης τη φωνή σου,
ναχη κοπή του κόσμου τους κάθε δεσμός μαζί σου
και το χειρότερον απ’ όλα ακόμα,
να μη βλέπης τη λύση στο χώμα,
τη λύση που εμπιστεύονται και άρπουν οι απελπισμένοι,
να μην ξέρης αν δεν σου είναι το ίδιο κ´ οι τάφοι ξένοι.
====================
ΝΥΧΤΕΣ
Καλά, θ’ απορροφήσουν κάτι από την έγνοια σου
η μέρα, η κίνηση, η δουλειά σου, οι φίλοι,
και θα μπορέσεις ύστερα να πας
σε κάνα θέατρο ή κέντρον ή όπου αλλού.
Όμως όταν τελειώσουν όλα
τα θέατρα και τα κέντρα κλείσουν,
και πουν οι φίλοι καληνύχτα,
και πρέπει να γυρίσεις πια στο σπίτι, τι θα γίνει;
Το ξέρεις πως σκληρή, αδυσώπητη
σε περιμένει στο κρεβάτι σου η έγνοια,
Θα ‘σαι μονάχος.
Και τότες θα λογαριαστείτε.
Θες ή δε θες θα μπουν κάτω όλα, να λογαριαστείτε.
Θα ‘σαι μονάχος
κι ανυπεράσπιστος απ’ τα θέατρα και τα κέντρα,
κι απ’ τη δουλειά σου και τους φίλους.
Σε περιμένει στο κρεβάτι σου η έγνοια.
Θά ‘ρθεις, δεν γίνεται.
Είν’ τόσο σίγουρη γι’ αυτό, και περιμένει.
Είναι στο σπίτι και σε περιμένει.
==================
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ
Αφιερωμένο.
Στην ψυχή της άγιας αδερφής μου.
Δεν λέω Θέ μου, δεν είν’ όμορφος ο κόσμος Σου,
δεν ξέρω τις δικές Σου απόψεις για το ζήτημα,
δεν ξέρω αν μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση,
όμως επίτρεψέ μου ταπεινά
να κάνω κάποια παρατήρηση
λιγάκι δημοκρατικά
όπως τόσον ορθά
μας έμαθαν οι πιο σοφοί συνάνθρωποί μας:
Ανεξαρτήτως άλλων επιφυλάξεων
κι άλλων σημείων συζητησίμων
δεν δέχεται αμφισβήτηση, θαρρώ, το πως
(πράμα π’ αυξάνει διηνεκώς
το χρέος της θλίψης της ανθρώπινης)
η σύντομη χαρά των ερχομών μας, Θέ μου,
δεν είν’ ουδόλως αρκετή να ισοσταθμίση
την άμετρη κι’ ατέλειωτην
οδύνη των πολέμων.
Όλα τα ποιήματα του Κώστα Μόντη ανήκουν στη συλλογή «Τα τραγούδια της ταπεινής ζωής»
Υ.Γ. Επικούρειου Πέπου.
Άμα ξέρεις τι ψάχνεις υπάρχουν αμέτρητοι θησαυροί στο διαδίκτυο.
===========================
Είναι στο σπίτι και σε περιμένει.
==================
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ
Αφιερωμένο.
Στην ψυχή της άγιας αδερφής μου.
Δεν λέω Θέ μου, δεν είν’ όμορφος ο κόσμος Σου,
δεν ξέρω τις δικές Σου απόψεις για το ζήτημα,
δεν ξέρω αν μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση,
όμως επίτρεψέ μου ταπεινά
να κάνω κάποια παρατήρηση
λιγάκι δημοκρατικά
όπως τόσον ορθά
μας έμαθαν οι πιο σοφοί συνάνθρωποί μας:
Ανεξαρτήτως άλλων επιφυλάξεων
κι άλλων σημείων συζητησίμων
δεν δέχεται αμφισβήτηση, θαρρώ, το πως
(πράμα π’ αυξάνει διηνεκώς
το χρέος της θλίψης της ανθρώπινης)
η σύντομη χαρά των ερχομών μας, Θέ μου,
δεν είν’ ουδόλως αρκετή να ισοσταθμίση
την άμετρη κι’ ατέλειωτην
οδύνη των πολέμων.
Όλα τα ποιήματα του Κώστα Μόντη ανήκουν στη συλλογή «Τα τραγούδια της ταπεινής ζωής»
Υ.Γ. Επικούρειου Πέπου.
Άμα ξέρεις τι ψάχνεις υπάρχουν αμέτρητοι θησαυροί στο διαδίκτυο.
===========================
Την επιμέλεια των αναρτήσεων την έχει κάνει ο Πεπέ.
1 σχόλιο:
Σας ευχαριστώ για τα ωραία κείμενα. Ανυπομονούμε για τα επόμενα
Δημοσίευση σχολίου