Η αγωνία του Κώστα Γεωργουσόπουλου. [Αλέξανδρος Ασωνίτης 11 Δεκεμβρίου 2024]

Δάσκαλος απ’ τους λίγους και τους τελευταίους, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος. Διακεκριμένος και εξέχων. Ποιητής, στιχουργός εμβληματικών έργων και τραγουδιών, χαλκέντερος φιλόλογος, μεταφραστής τραγωδιών, δοκιμιογράφος, ιστορικός του θεάτρου, κριτικός θεάτρου, αρθρογράφος επί δεκαετίες. Μαθητής του Ροντήρη στην δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Πολυσχιδής προσωπικότητα, αριστομνήμων, ακάματος ρήτορας. Προσωπικότητα του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Είχα και είχαμε την τύχη να κάνει μάθημα για 12 ολόκληρα χρόνια στην σχολή μας σεμιναρίων, Ανοιχτή Τέχνη. Έκανε μέχρι πέρσι τέτοια εποχή και συζητάγαμε να επαναλάβει τα μαθήματα από τον Μάρτιο. Τα τελευταία χρόνια στις συζητήσεις μας, δια ζώσης και τηλεφωνικές, διαμήνυε σχεδόν κάθε φορά την αγωνία του για δύο θέματα.

Για την συνέχεια και την παρουσία του ελληνικού έργου στο θέατρό μας, κατ’ αρχάς. Είναι γνωστό πως στήριξε με πάθος, θεωρητικώς και εμπράκτως, το ελληνικό έργο και τους Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς, από τον Καμπανέλλη, τον Σκούρτη, την Αναγνωστάκη και όλους τους σημαντικούς της μεταπολεμικής-μεταπολιτευκής εποχής, μέχρι τους νεώτερους. Έτσι, δεν πήγαινε ποτέ στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του ιδρύματος Ωνάση γιατί πίστευε πως υπονομεύει το ελληνικό έργο.

Τον ανησυχούσε σοβαρά όμως και η συνέχεια του ελληνισμού και οι σχέσεις μας με την Τουρκία. Αγωνιούσε. «Δεν μου αρέσουν αυτές οι συζητήσεις χωρίς όρια και όρους, βρε παιδί μου», μου έλεγε, «κάτι μου πάει στραβά». Μίλαγαν η διορατικότητα και η σοφία μιας ευρυμαθούς ζωής, μίλαγε το ιστορικό πάθος και η γνώση των βουνών της Λαμίας και της Ρούμελης – των δημοτικών και των κλέφτικων τραγουδιών. Θυμόταν και μου ανέφερε ένα άρθρο που είχα γράψει το 2014 στην Ελευθεροτυπία, για ένα διάστημα συνυπήρχαμε στις στήλες της, «Είμαστε Έθνος Περιορισμένης Κυριαρχίας, έχεις δίκιο».

Οι μαθητές του τον λάτρευαν και κρέμονταν από τα χείλη του. Στην σχολή μας δίδαξε αρχαίο και σύγχρονο θέατρο, φιλοσοφία, Προσωκρατικούς και Αριστοτέλη, τις δημηγορίες του Θουκυδίδη, τον Επιτάφιο. Του χρωστάμε πολλά. Οι μαθητές του μας τηλεφωνούν και εκφράζουν την απέραντη θλίψη τους. Θέλουνε να του πουν, και να του πούμε, το στερνό «γεια». Να το γράψουμε. Τελευταία φορά μιλήσαμε πριν από μερικές βδομάδες. «Έχω μερικά προβλήματα, είμαι κι ογδόντα εφτά χρονών ε, το μυαλό ξυράφι.» Του τηλεφώνησα δυο μέρες πριν το τέλος. Δεν απάντησε.

Δάσκαλε και φίλε, Κώστα Γεωργουσόπουλε. Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ από όλους μας, δεν αρκεί για να εκφράσει τα συναισθήματα των μαθητών σου, της Ανοιχτής Τέχνης και όλων των χιλιάδων άλλων, των αναγνωστών σου, των θεατών, των ακροατών που μεγάλωσαν μαζί σου και διαμορφώθηκαν από τον λόγο σου. Όπως όμως λέει ο Όμηρος: «Το δώρο μας είναι μικρό, αλλά είναι απ’ την καρδιά μας.» Απ’ την καρδιά μας, καλό σου ταξίδι, κύριε Γεωργουσόπουλε.