ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Δεκέμβριος 2025 – Ιούλιος 1977Σε λίγες μέρες θα μπούμε στα σαράντα εννέα χρόνια μιας ευλογημένης φιλίας.
Μιας φιλίας που γεννήθηκε απρόσμενα, καλοκαιριάτικα, σε μια αυλή της Αθήνας,
και ρίζωσε βαθιά στον χρόνο, όπως μόνο οι αληθινές σχέσεις μπορούν.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Τοποθεσία: Ταβέρνα «Pepos School of Delicatessen»
Ώρα: 14:00 – μια ζεστή, συνηθισμένη μέρα του καλοκαιριού.
Ιούλιος.
Η ζέστη στην Αθήνα αφόρητη και ο τουρισμός στο αποκορύφωμά του. Εκείνη την εποχή οι επισκέπτες έμεναν στην πόλη αρκετές μέρες· τότε η Αθήνα ήταν ελκυστική, ζωντανή, όχι στο χάλι που έχει σήμερα.
Στο εργαστήριο μαγειρικής εκείνη την ημέρα βρίσκονταν:
ο μεταπτυχιακός σπουδαστής γαστρονομίας Επίκουρος,
ο δόκιμος σπουδαστής Πλάτων-Κωνσταντίνος Γκοτζιός,
ο καθηγητής Νικόλαος Μαστορίκας – Αίσωπος,
και ο αρχιμάγειρας Βασίλειος Σκρούτζ.
Όλα έως εκείνη την ώρα έδειχναν πως θα ήταν μια απολύτως συνηθισμένη μέρα.
Το εργαστήριο γαστρονομίας ήταν έτοιμο να υποδεχθεί τους πεινασμένους επισκέπτες.
Για όσους γνωρίζουν την περιοχή, το εργαστήριο βρισκόταν απέναντι από το σημερινό Μουσείο – για την ακρίβεια, πενήντα μέτρα δεξιά, όπως κοιτάζουμε την οδό Θρασύλλου.
Πιάτο ημέρας:
γεμιστές πιπεριές και ντομάτες,
μοσχαράκι γιουβέτσι σε πήλινα σκεύη.
Κατά τις 14:30, ενώ ο Επίκουρος βρισκόταν στον πανέμορφο κήπο και εξηγούσε στον μικρό Γκοτζιό –που τον παρακολουθούσε με ανοιχτό το στόμα, συνήθεια που διατηρεί ακόμη και σήμερα όταν μιλά ο «δάσκαλός του»– διάφορες απορίες, προέκυψε για άλλη μια φορά η μόνιμη ερώτηση του μικρού Κωστάκη:
«Γιατί οι περισσότερες τουρίστριες δεν φορούν σουτιέν;»
Αυτή ήταν η σταθερή του απορία από τότε που τον δέχθηκαν στο PEPOS SCHOOL.
Και, για να γελάσουμε λίγο, ακόμη και σήμερα, όταν ο Επίκουρος επισκέπτεται τη γενέτειρά του, ο Κωστάκης τον ρωτά το ίδιο πράγμα.
Ενώ λοιπόν βρίσκονταν στον κήπο, είδαν ένα ζευγάρι να πλησιάζει αναζητώντας τραπέζι.
Για μια στιγμή έμειναν και οι δύο στήλη άλατος.
Η γυναίκα θύμιζε την Αφροδίτη, τη θεά της ομορφιάς.
Για πρώτη φορά ο Πέπος έβλεπε τόσο όμορφη γυναίκα.
Ο άνδρας θύμιζε τον θεό Απόλλωνα:
μαλλιά σαν του Υπερίωνα,
μέτωπο σαν του Ασκληπιού,
μάτια σαν του Άρη – που φοβερίζουν και προστάζουν,
κορμοστασιά σαν του κήρυκα Ερμή.
Άγνωστο γιατί, με το που ο Επίκουρος αντίκρισε αυτό το ζευγάρι, ένιωσε ένα παράξενο συναίσθημα. Κάτι του έλεγε πως δεν είχαν έρθει τυχαία στο κατάστημα· κάτι τους είχε ωθήσει. Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να σκεφτεί το πώς και το γιατί. Αυτά θα τα μάθαινε αργότερα.
Αφού τους χαιρέτησε, τους πρότεινε να καθίσουν στο μοναδικό τραπέζι που ήταν ελεύθερο. Ήταν τόσο εντυπωσιασμένος από την παρουσία τους που δυσκολευόταν να λειτουργήσει κανονικά. Χρειάστηκε χρόνος για να συνέλθει.
Όταν κάθισε μαζί τους για να ρωτήσει τι είχαν επιλέξει από τον κατάλογο, του απάντησαν:
— «Δεν έχουμε επιλέξει κάτι· θέλουμε να μας προτείνετε εσείς.»
Τους πρότεινε τα δύο πιάτα ημέρας, σαλάτα Γοργογυρέικη, ορεκτικά και ροζέ κρασί Καλιγά.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του γεύματος, ο Επίκουρος δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από πάνω τους. Το αντιλήφθηκαν. Τους πλησίασε και, χωρίς να μπορεί να το εξηγήσει, τους μίλησε για αυτό το παράξενο συναίσθημα. Τους ρώτησε αν είχαν ξανάρθει.
Όχι. Ήταν η πρώτη τους φορά στο κατάστημα – και η πρώτη τους φορά στην Ελλάδα.
Ούτε και οι ίδιοι μπόρεσαν να δώσουν λογική εξήγηση, και δεν έδωσαν συνέχεια.
Στην πορεία της συζήτησης, ο Επίκουρος έμαθε πως κατάγονταν από τη Νότια Αφρική (Γιοχάνεσμπουργκ), πως είχαν διαβάσει πολλά για τους αρχαίους Έλληνες, πως ο άνδρας ήταν καρδιολόγος και είχε ονομάσει το ιατρείο-διαγνωστικό του «ΠΑΡΘΕΝΩΝ».
Είχε, όπως είπε, τρέλα με τα παλιά κτίρια – κι αυτός ήταν ο λόγος που επέλεξε το εργαστήριο γαστρονομίας.
Τα ονόματά τους ήταν Derrick (Ντέρικ) και Denice (Ντενίς).
Αφού τους προσφέρθηκαν κεράσματα –φρούτα και οίνος– ζήτησαν τον λογαριασμό.
Όταν τον πήγε ο Πέπος, ο γιατρός διαπίστωσε πως δεν είχε αρκετά μετρητά και ζήτησε να πληρώσει με… κάρτα!
Την εποχή εκείνη, η λέξη «κάρτα» ήταν άγνωστη στην Ελλάδα.
Ο Πέπος τους εξήγησε ότι αυτό δεν ήταν εφικτό και τους παρακάλεσε να δεχθούν να τους κάνει το τραπέζι. Ο γιατρός πρότεινε να πάει μέχρι το ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ για χρήματα και να μείνει η γυναίκα του μέχρι να επιστρέψει.
Ο Πέπος δεν το επέτρεψε. Με επιμονή –και με την «παρέμβαση της θεάς»– τους έπεισε, λέγοντας πως μόνο έτσι θα ηρεμούσε από την ταραχή που τους είχε ήδη εξηγήσει.
Ζήτησαν μια κάρτα για να επικοινωνούν και αποχαιρετίστηκαν.
Όταν ο Πέπος αποχαιρέτησε την κοπέλα –που θα πρέπει να ήταν κάτω από 25, ενώ ο σύζυγός της το πολύ 30– η καρδιά του πήγε να σπάσει. Το ανέφερε στον γιατρό.
Ο καρδιολόγος του πήρε αμέσως τους σφυγμούς: 140 παλμοί!
Έβαλε το αυτί του στο στήθος του και είπε, για πρώτη φορά, τη λέξη:
«Μεγαλοκαρδία».
Είχε μεγάλη καρδιά.
Έτσι έληξε η πρώτη συνάντηση.
Από το διπλανό κατάστημα με είδη λαϊκής τέχνης, ο Πέπος είχε ήδη αγοράσει τον Όρκο του Ιπποκράτη και ένα μικρό αγαλματίδιο της Αφροδίτης, τα οποία χάρισε στους νέους φίλους. Όταν άνοιξαν τα δώρα, ξετρελάθηκαν από χαρά.
Την επόμενη μέρα, ο Πέπος βρήκε στην είσοδο του mini restaurant μια γλάστρα και ένα γράμμα.
Ένα γράμμα βαθιά συγκινητικό.
Μαζί με το γράμμα είχαν φυτέψει έναν σπόρο.
Τον σπόρο της φιλίας.
Μιας φιλίας ευλογημένης.
Ο σπόρος αποδείχθηκε τόσο γόνιμος, που το δέντρο της φιλίας –αν και 48 ετών– παραμένει νεότατο και γεμάτο καρπούς.
ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ
Κάτι μέσα του είχε αλλάξει. Τον είχε συγκλονίσει. Οι μορφές τους –και κυρίως της γυναίκας– είχαν χαραχθεί έντονα στη μνήμη του.
Δεν ήταν ερωτική έλξη. Κάθε άλλο.
Ήταν κάτι διαφορετικό. Κάτι βαθύτερο.
Πολύ αργότερα θα μάθαινε πως εκείνη η κοπέλα ήταν αδερφή του.
Όταν ανέφερε το περιστατικό στον σοφό γέροντα της συνοικίας των Θεών, τον Πατροκοσμά, έλαβε μια εξήγηση που αποδέχθηκε:
Αν δύο άνθρωποι γεννηθούν την ίδια ώρα, έστω κι αν ο ένας γεννηθεί στην Ελλάδα και ο άλλος στην Ιαπωνία, όταν συναντηθούν θα νιώσουν αυτό το ίδιο ανεξήγητο συναίσθημα.
Δεν πέρασαν δύο εβδομάδες και ήρθε το πρώτο γράμμα.
Και ακολούθησαν πολλά. Όλα φυλαγμένα στο αρχείο μου.
Μεγάλη συμβολή είχε η γραμματέας μου τότε, η Βίκυ, μαθήτρια γυμνασίου, που αργότερα έγινε κι εκείνη κρίκος στη χρυσή αλυσίδα της φιλίας.
Οι φίλοι αυτοί μας επισκέφθηκαν πολλές φορές στην Ελλάδα, όπως κι εμείς στη Νότια Αφρική. Ζήσαμε μαγικές στιγμές και είδαμε την αλυσίδα της φιλίας να μεγαλώνει.
Ίσως κάποτε, με τη βοήθεια του εκλεκτού φίλου μου, του κορυφαίου φιλολόγου Παναγιώτη Λαδιά, να γράψω ένα βιβλίο γι’ αυτή τη συναρπαστική ιστορία.
Την επιμέλεια θα αναλάβει η εξίσου κορυφαία φιλόλογος και αδερφή ψυχή, η Αφροδίτη της καρδιάς μας.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Ο ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ πουλήθηκε!!!
Έτσι ονόμαζε ο Ντέρικ το πολυϊατρείο που διατηρούσε για 55 χρόνια στο Germiston.
Ήταν δύσκολη απόφαση, αλλά αναγκαία, αφού όλη η οικογένεια μετακομίζει πλέον στο Κέιπ Τάουν. Στεναχωρήθηκα πολύ. Ήταν σημείο αναφοράς.
Κάθε φορά που τους επισκεπτόμουν, ο Ντέρικ –λόγω της κολπικής μαρμαρυγής που είχα– μου έκανε πλήρες check-up. Είναι ένας από τους δέκα κορυφαίους καρδιολόγους παγκοσμίως. Ήμουν τυχερός.
Φίλες και φίλοι, σας χαιρετώ
με σεβασμό και επικούρεια διάθεση,
Επίκουρος ο Γοργογυραίος
Αν όλα πάνε όπως τα υπολογίζουμε, το ερχόμενο καλοκαίρι θα υποδεχθούμε ξανά τους φίλους μας στην Ελλάδα.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Υπάρχουν συναντήσεις που δεν ανήκουν στον χρόνο,
αλλά στον προορισμό.
Δεν εξηγούνται με τη λογική,
δεν περιγράφονται πλήρως με λέξεις,
και δεν χωρούν σε ημερολόγια.
Είναι εκείνες οι στιγμές που, χωρίς να το ξέρεις,
η ζωή ακουμπά απαλά τον ώμο σου και σου ψιθυρίζει:
«Πρόσεξε. Αυτό θα μείνει.»
Η έβδομη Ιουλίου του 1977 δεν ήταν απλώς μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα.
Ήταν η μέρα που φυτεύτηκε ένας σπόρος –
όχι στο χώμα, αλλά στις καρδιές.
Και οι καρδιές, όταν είναι ανοιχτές,
ξέρουν να γεννούν δέντρα που αντέχουν δεκαετίες, αποστάσεις, αλλαγές, απώλειες.
Σαράντα εννέα χρόνια μετά, το δέντρο αυτό στέκει ακόμη όρθιο.
Με κορμό γερό, ρίζες βαθιές και καρπούς άφθονους.
Κάθε γράμμα, κάθε αγκάλιασμα, κάθε επανένωση,
ένας νέος κρίκος στη χρυσή αλυσίδα της φιλίας.
Γιατί η αληθινή φιλία δεν χρειάζεται εξηγήσεις.
Δεν απαιτεί ανταλλάγματα.
Δεν μετριέται με συχνότητα, αλλά με βάθος.
Και αναγνωρίζεται πάντα από ένα και μόνο σημάδι:
ότι σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Αν κάτι έμαθα από αυτή την ιστορία,
είναι πως η μεγαλοκαρδία δεν είναι ιατρικός όρος.
Είναι στάση ζωής.
Είναι το θάρρος να ανοίγεις την πόρτα,
να στρώνεις τραπέζι,
να εμπιστεύεσαι το άγνωστο
και να δίνεις χωρίς να περιμένεις.
Και ίσως, τελικά, αυτό να είναι το νόημα όλων:
να αφήνουμε πίσω μας ανθρώπους που, όταν μας σκέφτονται,
νιώθουν ζεστασιά.
Όπως νιώθει κανείς όταν θυμάται ένα παλιό καλοκαίρι
που δεν τελείωσε ποτέ.
ΜΑΓΕΙΑ!!
ΜΑΓΕΙΑ!!
ΜΑΓΕΙΑ!!
ΜΑΓΕΙΑ!!
ΜΑΓΕΙΑ!!
ΜΑΓΕΙΑ!!
ΜΑΓΕΙΑ!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου