Η επανάσταση του 1821 και τα τρία διλήμματα των Ελλήνων. Ηλίας Γιαννακόπουλος φιλόλογος - συγγραφέας.

 Αλλά θα νικήσωμεν ή θα παύσωμεν μεν ζώντες, αλλά θα έχωμεν την παρήγορον ιδέαν, ότι εν τω κόσμω δεν αφήσαμεν όπισθεν δούλους

τους Έλληνας».(Μπουμπουλίνα)

Οι επετειακές εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821 δεν τροφοδότησαν μόνον την εθνική υπερηφάνεια των Ελλήνων, δεν ανέδειξαν μόνον την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού, δεν πρόβαλαν εμφαντικά μόνον τον πόθο για ελευθερία ως το κατεξοχήν προσδιοριστικό στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης και της συνέχειας ενός έθνους, αλλά και εκείνες τις συνθήκες που επώασαν την μεγάλη απόφαση των αγωνιστών του 1821. Μία απόφαση που επρόκειτο να θέσει τα θεμέλια του Νεοελληνικού κράτους αλλά και να καταδείξει σε όλη την ανθρωπότητα πως:

«Η μεγαλοσύνη στα Έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα».

Ίσως μέσα στον εθνικό ενθουσιασμό, στους πομπώδεις πανηγυρικούς και στην πατριωτική ευωχία να ξεθωριάζουν κάποια γεγονότα ή στοιχεία που θα μπορούσαν να φωτίσουν πληρέστερα τις διαδικασίες που οδήγησαν στο εθνικό τόλμημα για αποτίναξη του Τουρκικού ζυγού. Είναι ιστορικό λάθος να θεωρείται πως η επανάσταση του 1821 υπήρξε μία έξαρση τόλμης της στιγμής χωρίς επιφυλάξεις, προβληματισμούς και διλήμματα.

Μπορεί ο διαχρονικός πόθος της ελευθερίας και η ιδέα για έναν απελευθερωτικό αγώνα να επωάζονταν για πολύ χρόνο στους υπόδουλους Έλληνες ωστόσο η στρατιωτική πραγματικότητα (απουσία στρατού και ενός κεντρικού συντονιστικού οργάνου, οι συντριπτικά υπέρτερες τουρκικές δυνάμεις, δυσμενές διεθνές κλίμα…) λειτουργούσε ανασταλτικά στην πραγμάτωση του επαναστατικού οράματος. Μπορεί οι αγωνιστές του ’21 να επέδειξαν μίαν απαράμιλλη τόλμη, ωστόσο υπήρξαν κι αυτοί πολλοί ανθρώπινοι και γήινοι.

Τα τρία διλήμματα

Ο υπόδουλος Ελληνισμός καθ’ όλη την διάρκεια της Τουρκοκρατίας και ιδιαίτερα όταν ωρίμασαν οι συνθήκες για την εξέγερση δοκιμαζόταν  στο καμίνι τριών διλημμάτων. Το αδούλωτο φρόνημα έδινε τον δικό του αγώνα να υπερβεί τις αμφιβολίες και τον σκεπτικισμό που τροφοδοτούσαν τα τρία διλήμματα.

Το πρώτο δίλημμα εκφράστηκε μέσα από μία ερωτηματική διατύπωση: Να πολεμήσουν μόνοι τους ή με τη βοήθεια των Ξένων Δυνάμεων; Αυτό το δίλημμα το ξεπέρασαν γρήγορα όταν οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν επέδειξαν την ανάλογη προθυμία και βούληση. Η σκιά της Ιεράς Συμμαχίας έπεφτε βαριά πάνω σε κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης και ανατροπής του διεθνούς status quo. Οι όποιες φιλελληνικές φωνές και συμπάθειες εκφράστηκαν από κάποιους ηγέτες προσέκρουαν πάντα στην λεπτή ισορροπία των συμφερόντων με τις άλλες χώρες που διεκδικούσαν όλες τον αναγκαίο ζωτικό χώρο τους στην περιοχή. Ο Σολωμός απέδωσε ποιητικά με ακρίβεια την προσπάθεια των Ελλήνων να προκαλέσουν το ενδιαφέρον των ξένων χωρών με αντικειμενικό στόχο την στρατιωτική βοήθεια.

«Μοναχή τον δρόμο επήρες/ εξανάλθες μοναχή∙/ Δεν είναι εύκολες οι θύρες/ εάν η χρεία τες κουρταλή»

Η μεταστροφή της πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων που εκδηλώθηκε αργότερα (Ναυμαχία Ναβαρίνο…) ήταν αποτέλεσμα των νικών των Ελλήνων και της διαφαινόμενης κατάρρευσης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Το δεύτερο δίλημμα σχετιζόταν με τις προϋποθέσεις που έπρεπε να καλλιεργηθούν σε επίπεδο ιδεολογικής και εθνικής αυτοσυνειδησίας. Η μία θέση πρέσβευε πως «αν δεν συνειδητοποιήσουν δεν θα επαναστατήσουν» δίνοντας έμφαση στην ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης ως αναγκαίο όρο για την επανάσταση. Στην αντίπερα όχθη αναπτύχθηκε η θέση πως «αν δεν επαναστατήσουν δεν θα συνειδητοποιήσουν». Η θέση αυτή λογάριαζε ως αφετηρία κάθε αλλαγής την πράξη και όχι το στοχασμό. Στο τέλος επικράτησε η «τρέλα» του Κολοκοτρώνη και η μεγάλη ψυχή των ανώνυμων αγωνιστών. Ολόκληρη η Ελλάδα βρέθηκε αντιμέτωπη με την Οθωμανική βαρβαρότητα διεκδικώντας το δικαίωμα να ζει ελεύθερη κάνοντας το όραμα πραγματικότητα.

Ελευθερία ή Θάνατος

Το τρίτο και κορυφαίο δίλημμα των εξεγερμένων Ελλήνων εκφράστηκε με εκείνο το απαράμιλλο και αποφθεγματικά διατυπωμένο «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ». Σημασιολογικά το δίλημμα παραπέμπει στο «Ζωή ή Θάνατος», αφού στη συνείδηση των Ελλήνων η Ελευθερία είναι ταυτισμένη με την Ελευθερία∙ «και οι Σουλιώτισες δεν ζούνε δίχως την ελευθερία». Η ελευθερία αποτελεί για τον Έλληνα τον αναγκαίο όρο για τη ζωή και η ζωή τροφοδοτεί με νέο περιεχόμενο κάθε φορά την Ελληνική ελευθερία. Ο θάνατος, ο άλλος πόλος του διλήμματος, δεν συνιστά μία «απουσία» αλλά μία επιλογή – κατάσταση που ακυρώνει την έλλειψη ελευθερίας και τον ανθρώπινο εξευτελισμό. Ο θάνατος προκρίνεται ως λύση όχι από μία πεσιμιστική διάθεση προς τη ζωή, όχι από δειλία, όχι από ένα πνεύμα παραίτησης και άρνησης της ζωής αλλά αντίθετα από ένα υψηλό φρόνημα, που στοχεύει στην υπέρβαση όλων εκείνων των παραγόντων που αλλοιώνουν τον πυρήνα της ζωής, την ελευθερία.

Το δίλημμα, λοιπόν, «Ελευθερία ή Θάνατος» εμπεριείχε μία δεινή διάζευξη που απέκλειε κάθε συμβιβασμό ή υποχώρηση: «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή». Οι εξεγερμένοι Έλληνες, αν και απόγονοι του Αριστοτέλη, του φιλόσοφου της Λογικής, δεν γνώρισαν ούτε αποδέχτηκαν τη ΜΕΣΟΤΗΤΑ ως αξία ζωής. Επέλεξαν τα άκρα, ως καταστάσεις που εμπερικλείουν το βαθύτερο νόημα της ζωής. Η διεκδίκηση της ελευθερίας με τίμημα το θάνατο για τους Ξένους ήταν ένας παραλογισμός με βάση τα αριθμητικά δεδομένα Ελλήνων και Τούρκων. Αυτός ο παραλογισμός και η αποκοτιά δεν μπόρεσαν να χωρέσουν στους κώδικες ερμηνείας της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ο δυτικός ορθολογισμός και η λογική της στατιστικής αδυνατούσαν να συλλάβουν το μέγεθος του τολμήματος αλλά και την ποιότητα του διλήμματος «Ελευθερία ή Θάνατος».

Το κορυφαίο αυτό σύνθημα στάθηκε η ιδιαίτερη εκδοχή της ζωής και αποτέλεσε ιστορικά τον κύριο συντελεστή της Ελληνικής ετερότητας, που χωρίς την αίσθηση και τη βίωσή της ο ελληνισμός δεν θα είχε ίσως συντηρηθεί ως ιδιαίτερη και ζωντανή εθνική και πολιτισμική μονάδα. Το Μεσολόγγι ύψιστο δείγμα ηρωισμού ανέδειξε με το δικό του τρόπο το νόημα του τραγικού διλήμματος: «με μίαν απόφασιν επροκρίναμεν ν’ αποθάνωμεν παρά να κλίνωμεν τον αυχένα».

Το δίλημμα, λοιπόν, «Ελευθερία ή Θάνατος» συμπύκνωσε την ηθική στάση ζωής των Ελλήνων στην διαχρονική τους πορεία. Κατέδειξε περίτρανα πως η ύπαρξη ενός έθνους και η επιβίωσή του στη φθορά του χρόνου και των εχθρών του δεν συνιστά προϊόν μόνον των υλικών παραγόντων αλλά ταυτόχρονα κι ενός άλλου στοιχείου που σημασιοδοτεί τη ζωή των ανθρώπων του και τους προφυλάσσει από την διαβρωτική λειτουργία της «συνήθειας» και της έγνοιας της υλικής επιβίωσης.

Αν η ιστορική λήθη λειτουργεί ως μία μορφή εθνοκτονίας άλλο τόσο αρνητικός είναι και ο ρόλος της εξιδανίκευσης του παρελθόντος και των αρετών της φυλής μας. Η καταγραφή των πραγματικών ιστορικών γεγονότων βοηθά στον εθνικό αυτοπροσδιορισμό μας και στην κατανόηση της θέσης μας ως έθνος στις σύγχρονες παγκοσμιοποιημένες κοινωνίες.

Η αξία και η μοναδικότητα ενός εθνικού ιστορικού γεγονότος δεν είναι συνάρτηση της λαμπρότητας των επετειακών του εκδηλώσεων αλλά του βαθμού αποδοχής του από τις επόμενες γενιές. Το 1821 ευτύχησε να γίνει καθολικά αποδεκτό και να ενσωματωθεί στο αξιακό σύστημα των επόμενων γενιών αναδεικνύοντας την ελληνικότητα σε καθολική αξία.

Η απάντηση των Σουλιωτών προς τον Αλή πασά είναι ενδεικτική της βαθύτερης ουσίας του Ελληνισμού:

«Βεζύρ Αλή πασά σε χαιρετούμεν. Η πατρίς μας είναι ασυγκρίτως γλυκυτέρα και από τα πουγκεία σου, και από τους ευτυχείς τόπους, τους οποίους υπόσχεσαι να μας δώσεις. Όθεν ματαίως κοπιάζεις, επειδή η ελευθερία μας δεν πωλείται, ούτ’ αγοράζεται σχεδόν με όλους τους θησαυρούς της γης, παρά με το αίμα και θάνατον έως του τελευταίου Σουλιώτου… Όλοι οι Σουλιώτες μικροί και μεγάλοι».

 ΙΔΕΟπολις

200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Ηλίας Γιαννακόπουλος φιλόλογος - συγγραφέας.

 Οι Έλληνες για να πάνε μπροστά, πρέπει να κοιτάζουν πίσω»

(Δ. Καμπούρογλου)

Στο μεταίχμιο δύο επετείων – 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821 και 100 χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή του 1921 – ο Έλληνας πολίτης νιώθει την ανάγκη να ισορροπήσει πάνω σε ένα δύσκολο τοπίο που το διαμορφώνουν οι αυστηροί κανόνες της λογικής και οι εξάρσεις του συναισθήματος. Κι αυτό γιατί οι επέτειοι λειτουργούν αμφίσημα. Από τη μια πλευρά μάς δίνουν την ευκαιρία για μία εις βάθος εθνική αυτογνωσία κι από την άλλη τονώνουν το εθνικό φρόνημα και τροφοδοτούν την «πατριωτική ευωχία».

Οι τρεις δρόμοι

Κάθε εθνική επέτειος μάς προκαλεί να διαβούμε με περίσκεψη τρεις δρόμους. Αρχικά τον δρόμο του παρελθόντος για να γνωρίσουμε καλά όλα εκείνα τα γεγονότα που σήμερα γιορτάζουμε χωρίς την απόκρυψη κάποιων που καταστρέφουν την εξιδανικευμένη εικόνα της φυλής μα. Αρνητική, επίσης, κρίνεται στο οδοιπορικό αυτό και η προβολή ιστορικών αναληθειών που διακονούν σκοπιμότητες και εξωραΐζουν την εθνική μας ιστορία – πορεία. 

Ο δεύτερος δρόμος είναι αυτός του παρόντος, του σήμερα για να ανιχνεύσουμε το κατά πόσο το «δοξασμένο» παρελθόν (1821) διαμορφώνει και διαποτίζει την συμπεριφορά μας ως άτομα και ως Έλληνες. Η «ηρωϊκή αποκοτιά» των αγωνιστών του 1821 σε ποιο βαθμό έχει ενσωματωθεί από τον σύγχρονο Έλληνα στο αξιακό του σύστημα; Ο πόθος για εθνική ελευθερία σε ποιο βαθμό συγκλονίζει το «πατριωτικό» Εγώ του σημερινού Έλληνα και ιδιαίτερα του νέου;

Στον τρίτο δρόμο του μέλλοντος οφείλουμε ως άτομα και ως «πατριώτες» να πραγματοποιήσουμε τα βήματά μας με βάση τις εμπειρίες, τη γνώση και τα διδάγματα του παρελθόντος αλλά και τις ανάγκες του αύριο. Αν ένα ιστορικό γεγονός και οι επετειακές εκδηλώσεις αδυνατούν να ερμηνεύσουν και να διδάξουν γρήγορα θα περιπέσουν στην ιστορική λήθη και στα ιστορικά αζήτητα. Όταν τα σύμβολα του ιστορικού παρελθόντος εξαϋλώνονται από τη φθορά του χρόνου και αναβιώνουν μόνον στις επετειακές εκδηλώσεις, τότε οφείλουμε ως εθνική κοινότητα να στοχαστούμε για το περιεχόμενο και την ανάγκη νέων συμβόλων. Κι αυτό γιατί η απουσία εθνικών συμβόλων προκαλεί εθνικές ανισορροπίες και λειαίνει το έδαφος για την εθνική ασυνέχεια.

Τα διδάγματα

«Ποτέ δεν αποτυχαίνουν αυτοί που πεθαίνουν για έναν μεγάλο σκοπό»

(Λόρδος Βύρων)

Η επανάσταση του 1821 δεν ανήκει σε εκείνες τις εθνικές επετείους που απλά μάς υποχρεώνει να θυμηθούμε τα γεγονότα του παρελθόντος. Δεν είναι μία δοκιμασία της ιστορικής μας μνήμης. Το 1821 ως γεγονός μάς διδάσκει, μάς διαπαιδαγωγεί, μάς φρονηματίζει, μάς συγκλονίζει και μάς παρακινεί να ζούμε και να αντιδρούμε ως άτομα, κοινωνία και έθνος έξω από τα συμβατικά όρια – πλαίσια και κανόνες που θέτουν η πεζή καθημερινότητα, οι ανάγκες της υλικής επιβίωσης και οι πολυποίκιλες αναγκαιότητες (πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές…).

Τα πρόσωπα – πρωταγωνιστές του ’21 ήταν πολύ ανθρώπινοι τύποι, απρόβλεπτοι, ακανόνιστοι και γήινοι. Είχαν όλα εκείνα τα «χαρίσματα» και τα γνωρίσματα που ήταν αναγκαία για την επίτευξη της εθνικής ελευθερίας μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς. Ο Κάλβος χώρεσε όλα αυτά σε δύο λέξεις: «Αρετήν και Τόλμη». Οι ήρωες του 1821 δεν ζητούν από εμάς σήμερα να αρκεστούμε στους φθηνούς πανηγυρισμούς, στα άχρωμα και άνευρα ζήτω και στις ατελέσφορες εθνικές δοξολογίες. Μάς ζητούν να διατηρήσουμε την ιστορική μνήμη εκείνης της επαναστατικής περιόδου όχι από εθνική υποχρέωση και πατριωτικό καθήκον, αλλά γιατί πρέπει ως Έλληνες να αγαπάμε και να διεκδικούμε με πάθος και γνώση ό,τι χαρακτηρίζει και συνθέτει την ανθρώπινη ύπαρξη: Την ατελεύτητη εμμονή μας στην ελευθερία και στην εθνική αξιοπρέπεια – εθνικό φιλότιμο.

Ζητούν, δηλαδή, να υπερβούμε για λίγο τη λογική και συρματοπλέγματα ενός αρρωστημένου και αντικοινωνικού ατομικισμού και να αναζητήσουμε με επιμονή τα όρια ενός εθνικού και συλλογικού Εμείς.

Και όλα αυτά γιατί η επανάσταση του 1821 δεν αποτέλεσε μόνον την ληξιαρχική πράξη γέννησης του νεοελληνικού κράτους αλλά και την απαρχή μιας νέας αντίληψης για την ζωή, τον θάνατο, τον άνθρωπο, την ελευθερία και την πατρίδα.

«Είμαστε ωραίοι ως Έλληνες…»

Η επανάσταση του 1821 ως ιστορικό γεγονός ακύρωσε κάποιες ακλόνητες αλήθειες της διεθνούς διπλωματίας και των ειδικών στις πολεμικές επιχειρήσεις. Διέψευσε, επίσης, τις επιστήμες της λογικής του πολέμου και των στατιστικών της στρατιωτικής μάχης. Κι αυτό γιατί η «τρέλα» των αγωνιστών του ’21 δεν μπορεί να χωρέσει στην επιστήμη της ιστορίας και του πολέμου.

«Ο κόσμος μάς έλεγεν τρελούς. Ημείς αν δεν είμεθα τρελοί,

δεν εκάναμε την επανάσταση…».(Κολοκοτρώνης)

Η επανάσταση εκτός των άλλων πρόβαλε εμφαντικά τον ανθρώπινο ηρωισμό ως βασικό συστατικό στοιχείο του διαχρονικού ανθρώπου. Δίδαξε, δηλαδή, πως ο κεντρικός στόχος του ανθρώπου δεν είναι η απλή επιβίωση, αλλά η ζωή που πραγματώνεται μέσα σε συνθήκες προσωπικής ελευθερίας και εθνικής αυτονομίας.

Το 1821 κηρύσσει ακόμη και σήμερα την δικαίωση του ελεύθερου ανθρώπου αλλά και του ανυπότακτου ελληνικού φρονήματος που γνωρίζει, όμως, να πειθαρχεί στους νόμους της λεβεντιάς, του φιλότιμου και της εθνικής αξιοπρέπειας.

Τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821 δοκιμάζουν την λογική μας, κεντρίζουν το θυμικό μας, αναδιαμορφώνουν το αξιακό μας σύστημα και σαλπίζουν αιώνιες αξίες και ιδανικά για τον διαχρονικό και οικουμενικό άνθρωπο. Θα ήταν ευτύχημα στο τέλος των επετειακών εκδηλώσεων να μπορούσαμε να βροντοφωνάξουμε απαλλαγμένοι από κάποια στοιχεία εθνικού ναρκισσισμού και παραφράζοντας τον γνωστό στίχο του Εγγονόπουλου:

                                          Είμαστε ωραίοι ως Έλληνες.

ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΖΗΚΟΣ Ένας πρώην αρτοποιός που παρασκεύαζε αρτοποιήματα και στην πορεία έγινε ποιητής.

04 Νοεμβρίου 2021 γενέθλια ημερομηνία του Πλάτωνα του Γοργογυραίου.

Φίλες και φίλοι αγαπητοί λάτρεις της ποίησης καλημέρα, όπως πολύ καλά γνωρίζετε το διεθνούς φήμης ιστολόγιο της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου είναι μία ποιοτική ποιητικολογοτεχνική και όχι μόνο όαση στο απέραντο σύμπαν του διαδικτύου που εδώ και 14 χρόνια, προσπαθούμε να παρουσιάζουμε σε όλους εσάς που μας κάνετε την τιμή να μας διαβάζετε, ποιοτικά άρθρα, ποιοτικούς ανθρώπους, όμορφες μουσικές, καλλιτεχνικά δρώμενα, εστίες πολιτισμού, προτάσεις βιβλίων, ποιημάτων, έργα τέχνης, λογοτεχνών, συγγραφέων, σημαντικούς ανθρώπους, σημαντικές πράξεις συνανθρώπων μας και φυσικά ποιητές και ποιήματα. Σήμερα λοιπόν έχω την τιμή και την χαρά να σας παρουσιάσω έναν Τρικαλινό ποιητή που ακούει στο όνομα Ζήκος Αποστόλης και είχα την τύχη να τον συναντήσω στο μνημόσυνο του Μπαρμπαγιάννη. Πριν όμως σας μιλήσω για τον ποιητή θέλω να σας ρωτήσω αν θυμάστε τον Ζήκο από την ταινία με τίτλο "Της Κακομοίρας" με τον κορυφαίο ηθοποιό Κώστα Χατζηχρήστο στον ομώνυμο ρόλο. Ακούστε τώρα τι μου συνέβη στο μνημόσυνο του Μπαρμπαγιάννη, κάποια στιγμή κι ενώ βρισκόμασταν στο σπίτι του θείου μου καμιά 30 άτομα για τον καθιερωμένο καφέ, ακούω μία γυναικεία φωνή να λέει "Ζήκο που είσαι γλυκέ μου!!

Αυτόματα το μυαλό μου πήγε στον γνωστό Ζήκο της ταινίας, επειδή μου προκάλεσε μεγάλη περιέργεια όχι το "γλυκέ μου" αλλά το Ζήκος, πλησίασα την κυρία και την ρώτησα αν άκουσα σωστά, αν πρόφερε το όνομα Ζήκος. Το όνομα της κυρίας ήταν Στεφανία, και μου είπε πως πολύ καλά άκουσα, και, παραξενεύτηκε που μου φάνηκε περίεργη αυτή η προσφώνηση. Όταν της εξήγησα το γιατί, πληροφορήθηκα πως αυτό ήταν το επώνυμο του συζύγου της!! Δεν είχε πάει ποτέ το μυαλό μου πως ήταν δυνατόν το όνομα Ζήκος να το είχε άλλος από τον Ζήκο της ταινίας, το είχα συνδέσει μόνο με τον Χατζηχρήστο. Με αφορμή λοιπόν αυτή την προσφώνηση πληροφορήθηκα πως ο κ. Ζήκος ήταν ο πατέρας της Υακίνθης - Φωτεινής, άρα, πεθερός του Πλάτωνα!!! και φυσικά συμπέθερος με τον Μπαρμπαγιάννη. Το πιο σημαντικό όμως ήταν αυτό που έμαθα στο τέλος της συζήτησης, με πληροφόρησε η κόρη του κ. Ζήκου η Υακίνθη - Φωτεινή πως ο πατέρας της εκτός από αρτοποιός που ήταν πριν βγει στη σύνταξη, είναι και ποιητής!!! Όπως καταλαβαίνετε αυτό για μένα ήταν είδηση και ζήτησα περαιτέρω πληροφορίες, συνομίλησα με τον άρτο-ποιητή και κατάλαβα πως έχω δίπλα μου έναν ταλαντούχο ποιητή που τα βιώματά του τα έκανε ποίηση. Αυτόν λοιπόν τον ποιητή και το έργο του θα σας παρουσιάσω σήμερα, κυρίες και κύριοι υποδεχθείτε τον κύριο Αποστόλη Ζήκο εκ Τρικάλων.

- Κύριε Ζήκο σας καλοσωρίζουμε στο ιστολόγιο μας, και ευχόμαστε η Μούσα της ποίησης να συνεχίσει να σας εμπνέει. Θα θέλαμε να μας πείτε λίγα λόγια για σας.

- Όπως προείπατε ονομάζομαι Ζήκος Απόστολος της Φωτεινής και του Βάιου και ουδεμία σχέση συγγένειας έχω με τον γνωστό Ζήκο της ταινίας. Γεννήθηκα το 1950 στο Χωριό Άγιος Αθανάσιος Τρικάλων, ήμασταν σύνολο 5 αδέρφια, 4 αγόρια και ένα κορίτσι, είμαστε εν ζωή τα 4 αγόρια, δυστυχώς η αδερφή μας η Δήμητρα δεν ζει πια. Το 1962 τελείωσα το δημοτικό σχολείο και παρ' ό,τι ήμουν καλός μαθητής δεν πήγα μετά στο γυμνάσιο λόγω οικονομικής δυσπραγίας της οικογένειας, έπρεπε, να συμβάλω κι εγώ στα οικονομικά της οικογένειας παρά το γεγονός ότι ήμουν ακόμα μόνο 12 χρονών. Θα έλεγα μάλιστα πως πολλά παιδιά τότε, έπρατταν αυτό που έπραξα εγώ για τους γνωστούς λόγους. 

- Θέλω να σας ρωτήσω αν οι δάσκαλοί σας είχαν διακρίνει σε σας κάτι από το ποιητικό σας ταλέντο και αν ήδη από το δημοτικό είχατε αρχίσει να γράφετε τα πρώτα σας ποιήματα.

- Όχι, στο δημοτικό δεν είχα γράψει κάτι γιατί απλά δεν είχα ακόμα το ταλέντο, ή αν θέλετε δεν με είχε επισκεφθεί ακόμα η Μούσα Ερατώ, δηλαδή η Μούσα της ποίησης. Αυτό έγινε πολύ αργότερα και συγκεκριμένα όταν πάντρεψα την κόρη μου την Υακίνθη - Φωτεινή, τότε το 1990 αποφάσισε - για δικούς της άγνωστους σε μένα λόγους - να μ' επισκεφθεί η Μούσα, κι εγώ σκέφτηκα κάλιο αργά παρά ποτέ.  Άρα για να επανέλθω στο αρχικό σας ερώτημα τίποτα στο δημοτικό δεν σηματοδότησε αυτό που ακολούθησε μετά. 

- Τι είναι αυτό που "κουβαλάτε" μαζί σας από την παιδική σας ηλικία;

- Το πρώτο η φτώχεια, μιλάμε για πολύ δύσκολες εποχές σκεφτείτε λίγο τη θέση των γονιών μου που έπρεπε να φροντίσουν για πέντε παιδιά συν φυσικά τους εαυτούς τους, δύσκολα, πολύ δύσκολα χρόνια, πολλά παιδιά της γενιάς μου επέζησαν από τύχη. Επίσης αυτό που "κουβαλάω" όλα τα χρόνια που ζω και όσο θα συνεχίσω να να ζω θα το "κουβαλάω" είναι ο θάνατος της μητέρας μου όταν ήμουν ακόμα βρέφος 40 ημερών, γι' αυτό και το πρώτο ποίημα που έγραψα είναι αυτό που μιλάω για την μητέρα μου, ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που μ' επισκέφθηκε η Μούσα της ποίησης γιατί ως γυναίκα και ως μάνα κατάλαβε τον πόνο που ήταν φωλιασμένος στην ψυχή μου και με βοήθησε αυτόν τον πόνο να τον κάνω ποίημα. Την ευχαριστώ και την ευγνωμονώ.

- Κύριε Ζήκο ας έρθουμε τώρα στον δεύτερο μεγάλο έρωτα της ζωής σας, λέω δεύτερο γιατί από κάποια στιγμή και μετά η ποίηση έγινε ο πρώτος μεγάλος σας έρωτας ενώ αυτή τη θέση πριν την κατείχε η σύζυγός σας, θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για το πώς καταφέρατε να σας αγαπήσει η πιο όμορφη κοπέλα της περιοχής; Τουλάχιστον αυτό λένε οι φήμες πως η σύζυγός σας ήταν πααααάρα πολύ όμορφη.

- Σωστές είναι οι φήμες, πράγματι ήταν η πιο όμορφη και αρκετοί νέοι της ηλικίας μου θα ήθελαν να βρεθούν αυτοί στη θέση τη δική μου. Προφανώς και η Στεφανία θα διέκρινε σε μένα κάποια χαρίσματα, μεταξύ αυτών και αυτό του μελλοντικού ποιητή και του πιστού και αφοσιωμένου συζύγου. Εκ του αποτελέσματος μπορώ να πω πως ούτε εγώ έκανα λάθος, αλλά ούτε και η Στεφανία γιατί ζήσαμε μαζί μια πολύ όμορφη και συναρπαστική ζωή και εξακολουθούμε να εκτιμούμε και να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον με αρκετή αγάπη. Για τα δικά μου μάτια εξακολουθεί να είναι εξίσου γοητευτική και όμορφη.

ΣΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ

- Εκκίνησα μία Κυριακή/

Μια Κυριακή του Μάη/

Πήρα τους δρόμους στα ψηλά/

Και βγήκα στο Καμνάϊ.

- Βρίσκω κοπέλα όμορφη/

Την παίρνω από το χέρι/

Χωρίς λογάκια περιττά/

Ευθύς την κάνω ταίρι.

- Μαζί στο δρόμο της ζωής/

Μαζί σ' αυτήν την ζήση/

Μονάχα αν θέλει ο Θεός/

Μονάχα, αυτός θα μας χωρίσει.

- Μιας και αναφερθήκαμε στην σύζυγό σας θα ήθελα να σας ρωτήσω το πώς σας αντιμετώπισε η ίδια ως ποιητή, γιατί όπως καλά γνωρίζετε εμάς τους καλλιτέχνες μας αποκαλούν "ψώνια" παραδείγματος χάριν η πεθερά μου και ο γαμπρός σας ο Πλάτωνας εμένα δεν με αποδέχονται ως ζωγράφο αλλά με αποκαλούν μπογιατζή!! Αν είναι δυνατόν!! Εσείς λοιπόν ποια αντιμετώπιση είχατε από την σύζυγό σας;

- Αρχικά δεν εκτίμησε και ιδιαίτερα το ποιητικό μου ταλέντο αλλά στην πορεία με ενθάρρυνε πάρα πολύ και με βοήθησε αρκετά, έγινε η Μούσα μου, γι' αυτό και της έχω αφιερώσει το πιο κάτω κορυφαίο ποίημα μου. 

Στο ταίρι μου.

-- Ένα σούρουπο σε βρήκα/

Σε καταπράσινη πλαγιά/

Ένα σούρουπο μου πήρες/

Το μυαλό και την καρδιά.

-- Στην στιγμή με είχε πλανέψει/

Η καθάρια σου μάτια/

Το γλυκό χαμόγελο σου/

Τα σγουρά σου τα μαλλιά.

-- Με το φόβο μη σε χάσω/

Κάποιος άλλος μη σε πάρει/

Στη στιγμή το αποφασίζω/

Κ' έτσι γίναμε ζευγάρι.

-- Παλάτια δεν σου έταξα/

Σε όλα μου τα χρόνια/

Μον' την καρδιά που κυβερνώ/

Να σ' αγαπά αιώνια.

Απλά τώρα τελευταία που δεν έχω την έμπνευση που είχα πιο παλιά, που και που, με επιπλήττει, θεωρεί πως η αδράνεια δεν μ' αφήνει να γράψω νέα ποιήματα. Προσπαθώ να της εξηγήσω πως η Μούσα της ποίησης δεν είναι ντελιβερού για να της παραγγείλω μερικά ποιήματα, δεν μπορεί η Στεφανία να καταλάβει την διαδικασία της ψυχοσύνθεσης ενός δημιουργού. Άλλωστε τα περίπου 200 ποιήματα που έχω γράψει δεν είναι και λίγα, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν: "ουκ εν τω πολλώ το ευ" έστω και μ' αυτά που έχω γράψει θεωρώ πως έχω αφήσει ένα μικρό αποτύπωμα στην τέχνη της ποίησης, αυτό θέλω να ελπίζω. Και όπως λέει ο Καβάφης στο ποίημά του με τίτλο ''ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΚΑΛΙ'' εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα. Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο πολύ από τον κοινό κόσμο απέχει. Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο πρέπει με το δικαίωμά σου να 'σαι πολίτης εις των ιδεών την πόλι. Και δύσκολο στην πόλιν εκείνη είναι και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.

- Πόσα παιδιά έχετε;

- Δύο γλυκύτατες κόρες την Υακίνθη - Φωτεινή και την Βασιλική οι οποίες μας έχουν χαρίσει 3 μοναδικές και χαρισματικές εγγονές, την Έλενα, την Στεφανία και την Μαρία.

- Κύριε Ζήκο αν δεν σας ενοχλεί θα ήθελα να μου πείτε δύο λόγια για τον γαμπρό σας τον Πλάτωνα - Κωνσταντίνο.

- Κατ' αρχάς από εσάς μαθαίνω πως ο γαμπρός μου ο Κώστας έχει και δεύτερο όνομα, οφείλω να ομολογήσω πως δεν το ήξερα, αυτό όμως που γνωρίζω πολύ καλά είναι το γεγονός πως πρόκειται για ένα καταπληκτικό παιδί και άριστο οικογενειάρχη, θεωρώ πως η κόρη μου, όπως και η μητέρα της,  έκαναν τις καλύτερες επιλογές, ελπίζω κάποια στιγμή να ασχοληθεί κι αυτός με την ποίηση μιας και είναι και πολύ καλός μουσικός. Ελπίζω επίσης κάποια στιγμή να μελοποίηση κάποια από τα ποιήματά μου. 

- Νιώθετε να χρωστάτε ευγνωμοσύνη σε κάποιους ανθρώπους; 

- Ναι, και θα μου επιτρέψετε να τους μνημονεύσω, είναι ο Ζήνων Κατσάρος, ο Κουρκούνης Χαράλαμπος, και ο Τριχόπουλος Ευθύμιος, εργάστηκα κοντά σ' αυτούς ευγενικούς και καλοσυνάτους ανθρώπους οι οποίοι με είχαν σαν παιδί τους. Αυτούς τους ανθρώπους τους ευγνωμονώ.

- Πότε αποφασίσατε να γίνεται αρτοποιός;

- Το 1973 άνοιξα τον πρώτο φούρνο στην οδό Καραϊσκάκη. Το 1975 ανοίξαμε το δεύτερο αρτοποιείο, του Παπασίμου αν έχετε υπόψιν σας. Η ενασχόληση μου με την τέχνη του αρτοποιού στάθηκε η αφορμή να γράψω ένα ποίημα αφιερωμένο στους αρτοποιούς.

ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΩΝ ΑΡΤΟΠΟΙΩΝ

- Στης Τρικαλινής μας/

Της ζωής τον βίο/

Υπάρχει ένα συμπαγές/

Αξιαγάπητο Σωματείο.

- Όλοι οι εκλεκτοί συνάδελφοι/

Είναι πολύ αγαπημένοι/

Με τα βάσανα της εργασίας τους/

Σκληρά δοκιμασμένοι.

- Όλοι εργάζονται σκληρά/

Δίχως πάθη δίχως μίση/

Είναι στα μάτια ολονών/

Παράδειγμα προς μίμηση.

- Τι Σωματείο είναι;/

Και ποιανών;/

Μα ποιο άλλο θα 'ναι φίλοι μου/

Παρά, το Σωματείο των Αρτοποιών.

- Αγωνιζόμαστε νυχθημερόν/

Και με πολύ μεράκι/

Να τρώνε οι συμπολίτες μας/

Λαχταριστό ψωμάκι.

- Εύχομαι και αγωνιζόμαστε πάντοτε/

Σωστά όμορφα κι ωραία/

Για να μπορούμε να 'χουμε ψηλά/

Την των αρτοποιών σημαία.

- Γι' αυτό αυτά που διαβάσατε εδώ/

Και τα 'γραψα Κατ' οίκον/

Ας τα τηρήσουμε σωστά μην έχουμε/

Αποτέλεσμα μηδέν εις το πηλίκον.

- Κύριε Ζήκο αν υποθέσουμε πως η ΝΑΣΑ αποφάσιζε να στείλει στο διάστημα προς άλλους πλανήτες ένα βιβλίο με ποιήματα και σας ζητούσαν ένα δικό σας ποίημα για να το συμπεριλάβουν σ' αυτό το βιβλίο, ποιο θα ήταν αυτό που θα επιλέγατε;

- Χωρίς δεύτερη σκέψη το ποίημα για την μητέρα μου, αν εκεί έξω στο σύμπαν υπάρχουν μητέρες θεωρώ πως θα το έβρισκαν ενδιαφέρον.

Γράμμα στην μητέρα μου και συνάντηση με αυτήν κατόπιν.

--Βιάστηκες μανούλα μου/

Να πας στα μαύρα ξένα/

Όπου δεν έχουν γυρισμό/

Αλίμονο σε μένα.

--Πριν καλά - καλά σε δω/

Και πριν να σε γνωρίσω/

Με άφησες μανούλα μου/

Λίγο πριν σαραντήσω.

--Δεν έζησα τα χάδια σου/

Και την θερμή αγκαλιά σου/

Όπως ένοιωσαν μανούλα μου/

Τ' άλλα τα παιδιά σου.

--Ευχή κάνω στον Θεό/

Για να σε συναντήσω/

Μα σκέπτομαι μανούλα μου/

Το πως θα σε γνωρίσω.

--Τύχη στην ατυχία μου/

Χαρά που με προσμένει/

Βρίσκω φωτογραφία σου/

Παλιά και ξεχασμένη.

--Του άλλου κόσμου τα σκαλιά/

Θα πάρω ένα βράδυ/

Να μάθω αν είμαι εγώ η αφορμή/

Που βρίσκεσαι στον Άδη.

--Μ' αυτήν θαρθώ για να σε βρω/

Και για να σε ρωτήσω/

Γιατί έφυγες μανούλα μου/

Χωρίς να σε γνωρίσω.

--Θαρθώ μανούλα μου γλυκιά/

Θαρθώ για να μου δώσεις/

Τα χρωστικά σου χάδια και φιλιά/

Να μου τα ξεπληρώσεις.

--Και είναι πολλά που μου χρωστάς/

Και τάχω εγώ γραμμένα/

Και στα ζητώ μανούλα μου/

Με μάτια δακρυσμένη.

--Παιδί μου κάτσε φρόνιμα/

Έλα στα σιγκαλά σου/

Στοχάσου την γυναίκα σου/

Λυπήσου τα παιδιά σου.

--Ο τόπος που βρίσκομαι εγώ/

Αλιά που τον κατέχει/

Είναι μακρυά και δύσκολος/

Και γυρισμό δεν έχει.

--Θέλω πολύ ναρθείς αγόρι μου/

Και να τα λέμε αιώνια/

Μα θέλω και το κεφάλι σου/

Λευκό να είναι από τα χιόνια.

--Πέρασαν χρόνια αρκετά/

Επτά δεκαετίες/

Και το κορμί μου τσάκισαν/

Πίκρες και κακουχίες.

--Και μια ημέρα βροχερή/

Ένα θλιμμένο δείλη/

Σώνεται και σβήνει οριστικά/

Της άχαρης ζωής μου το καντήλι.

--Φεύγω και πάω στους ουρανούς/

Με ελπίδα και λαχτάρα/

Ρωτώντας και γυρεύοντας/

Την άγνωστή μου μάνα.

--Την βρίσκω εκεί σε μια γωνιά/

Σε μια γωνιά θλιμμένη/

Μετρώντας τις μέρες , τις χρονιές/

Και να με περιμένει.

--Αφού μου δίνει χάδια και φιλιά/

Αυτά που μου χρωστάει/

Γι' αδέρφια φίλους, συγγενείς/

Αρχίζει να ρωτάει.

--Καθώς τα συζητάμε όλα αυτά/

Δείχνουμε παραφωνία/

Σαν μάνα και σαν γιός/

Ως προς την ηλικία.

--Λίγα τα χρόνια αυτηνής/

Λίγα και μετρημένα/

Πολλά πολλά τα χρόνια μου/

Σκληρά βασανισμένα.

--Μα κάποιος γνωστός που ήξερε/

Πως το κακό έχει γίνει/

Δίνει σε όλους την εξήγηση/

Πως η μάνα βιάστηκε να φύγει.

- Κλείνοντας αυτή τη μικρή συνέντευξη θα ήθελα να μας πείτε ποια ποιήματα αφιερώνεται αντίστοιχα στις κόρες σας, και στις εγγονές σας στην κάθε μία χωριστά μιας και για την σύζυγό σας μας έχετε ήδη αναφέρει το δικό της ποίημα.

Στην Υακίνθη - Φωτεινή.

Στα νιόπαντρα Υακίνθη - Φωτεινή και Πλάτωνα - Κωνσταντίνο.

--Στους πρόποδες του Κερκέτιου όρους/

Τώρα που ο ήλιος έχει γείρει/

Στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι/

Θα γίνει πανηγύρι.

--Έτσι η μοίρα το ' χει φέρει/

Γάμος και χαρά να γένει/

Σ' αυτήν εδώ τη συνοικία/

Μα σε άλλη εκκλησία.

--Και έχουν έλθει εδώ πέρα/

Φίλοι συγγενείς και συμπεθέροι/

Τις ευχές τους για να δώσουν/

Στο νιόπαντρο ζευγάρι που 'χει γίνει ταίρι.

Ας ευχηθούμε όλοι μαζί/

Στον Πλάτωνα και στην Υακίνθη/

Την υπόλοιπη ζωή

Να την διαβούν ευτυχισμένοι.

-------------------------------------

Στην Βασιλική.

Η ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΗ ΕΓΓΟΝΗ.

--Με γεράσες βρε κόρη μου/

Σ' ένα γλυκό βραδάκι/

Με γεράσες παράκαιρα/

Σαράντα χρονών και κάτι.

--Με γεράσες μα το 'θελα/

Το 'χα και των μεράκι/

Καθώς στον κόσμο έφερες/

Ένα αγγελουδάκι.

--Όσο για σε μπεμπέκα μου/

Για σένα τα 'χω ούλα/

Να το 'χεις χάρη βρε γλυκούλα/

Που σ' έχω εγγονούλα.

--------------------------------------

Στην Έλενα.

--Στα μισά του Γενάρη μήνα/

Κι αρχομένη τη βδομάδα/

Γεννηθεί μια μικρούλα/

Μια τσαχπίνα σουσουράδα.

--Έχει πρόσωπο φεγγάρι/

Δύο ματάκια λαμπερά/

Σαν τα βλέπεις με την πρώτη/

Σου σκλαβώνουν την καρδιά.

Καλότυχη + Καλόμοιρη

Να 'ναι το ριζικό της

Ευτυχία και χαρά/

Πάντα στο σπιτικό της.

-----------------------------------------

Στην Στεφανία.

ΤΟ ΣΧΟΛΕΊΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

--Είναι η ζωή ένα σχολείο/

Που τελειωμό δεν έχει/

Αλίμονο στον καθένα μας όπου/

Για το παραμικρό έγνοιες σκοτούρες έχει.

-- Κι αν πάντα ψηλαφίζουμε/

Με πάθος με μεράκι/

Πότε κάνεις δεν έβγαλε/

Ούτε και βρήκε άκρη.

-- Τα πάντα είναι πρόσκαιρα/

Αυτό να τους διδάσκεις/

Και όλα έχουν τελειωμό/

Γι' αυτό καλό είναι να το ρίχνουμε/

Ενίοτε και στον ζαμανφουτισμό.

-- Γιατί η ζωή είναι σύντομη Στέφη/

Και γρήγορα διαβαίνει/

Αλιά σ' αυτόν όπου τη ζει/

Και δεν το καταλαβαίνει..

-----------------------------------

Στην Μαρία.

ΑΓΝΑ ΑΙΣΘΉΜΑΤΑ

-- Τα λόγια είναι περιττά/

Και άνευ σημασίας/

Πιστεύω Μαράκι μου στα αισθήματα/

Τα της αγνής φιλίας.

-- Μαχαίρι αν μου βάλουν στην καρδιά/

Και αν μου κόψουν το κεφάλι/

Στον φίλο εγώ θα ευελπιστώ/

Να ξαναγεννηθώ και πάλι.

-- Θα ' ρθει καιρός θα 'ρθει στιγμή/

Που θα τον θυμηθείς τον Αποστόλη τον παππού/

Για τους λίγους φίλους και καλούς/

Που σου 'λεγε να έχεις.

---------------------------------------

Ακολουθεί η επιλογή ποιημάτων που έκανε ο Επικούρειος Πέπος μαζί με τον Πλάτωνα, ο Πλάτωνας με παρακάλεσε να κάνουμε μαζί την επιλογή για ευνόητους λόγους.

ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ.

--Στον δάσκαλο που μ' έμαθε/

Πρώτα να συλλαβίζω/

Τους παρακάτω στίχους μου/

Με αγάπη τους χαρίζω.

--Το δάσκαλο που έσκυβε/

Επάνω μου με αγάπη/

Μες την καρδιά μου βρίσκεται/

Εκεί σε κάποιαν άκρη.

--Κι αν πέρασαν χρόνια πολλά/

Κι αναπολώ τα περασμένα/

Αβίαστα νοσταλγικά/

Ο νους μου πάει σε σένα.

--Για την γιορτή σου σήμερα/

Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα/

Χρόνια πολλά σου εύχομαι/

Απ' την καρδιά βγαλμένα.

-----------------------------------

ΤΡΙΚΑΛΑ (ΤΡΙΑ ΚΑΛΑ)

-- Των θεών η πόλις/

Η πολυαγαπημένη/

Ήταν η αρχαία ΤΡΙΚΚΗ/

Η κοσμοξακουσμένη.

-- Όπου για να την προστατέψουν/

Από κάθε ασθένεια και ιό/

Της έστειλαν, της χάρισαν/

Τον ξακουστό ΑΣΚΛΗΠΙΟ.

-- Χάρισαν στους κατοίκους της/

Κάμπο απέραντο να σπέρνουν να σκαλίζουν/

Τρία ποτάμια με νερό/

Παντοτινά να το ποτίζουν.

-- Φροντίδα μα και έννοια είχε η πόλη μας/

Από τους Αρχαίους τους Θεούς/

Μα παραμελήθηκε αφάνταστα/

Από τους εκάστοτε πολιτικούς.

-- Μα κι αν την έχουνε παραμελήσει/

Κάνεις μας δεν τους βρίζει/

Γιατί η όμορφη η κοπελιά/

Έτσι κι αλλιώς θα ξεχωρίζει.

-- Μέσα στο διάβα της ζωής/

Του χρόνου εν κατακλείδι/

Ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε/

Πανέμορφο στολίδι.

----------------------------------

ΤΡΙΚΑΛΑ (ΔΕΥΤΕΡΟ)

- Στολίδι είσαι πόλη μου/

Σε ομορφιά και χάρη/

Πόλη ωσάν τα Τρίκαλα/

Στη χώρα δεν είναι άλλη.

Παράδεισος τα όρη σου/

Με τα πολλά νερά σου/

Οξυγόνο πηγές αστείρευτες/

Τα πανέμορφα Βουνά σου.

- Χαρά και αγαλλίαση/

Το σώμα πλημμυρίζει/

Όταν το βλέμμα απλώνεται/

Και στις κορφές γυρίζει.

- Νιώθω περηφάνια/

Σε όλο μου το σώμα/

Σαν απαντώ σε άγνωστους/

Από τα Τρίκαλα πως είμαι.

-----------------------------------

ΣΤΟΝ ΑΣΠΡΟΠΟΤΑΜΟ

- Οσάν διαβαίνω τα βουνά/

Αυτά του Ασπροποτάμου/

Όλα του κόσμου τα καλά/

Τα νοιώθω πια δικά μου.

- Το βλέμμα σαν απλώνεται/

Και στις κορφές γυρίζει/

Χαρά και αγαλλίαση/

Το σώμα πλημμυρίζει.

- Ωσάν θαρρώ τον Πλάτανο/

Τα όμορφα Ελάτια/

Σε κάποια ρίζα από αυτά/

Ας έκλεινα τα μάτια.

- Να με κρατάνε συντροφιά/

Χειμώνα καλοκαίρι/

Με τις κορφούλες να μιλώ/

Σαν τις λυγάει τ' αγέρι.

- Δροσούλα να ρίχνουν το πρωί/

Ίσκιο σα 'ρθεί το γιόμα/

Έστω και μετά θάνατο/

Να αναπαυθεί το κουρασμένο σώμα.

----------------------------------

ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΝΕΒΩ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ.

- Θέλω να ανέβω στα βουνά/

Ψηλά στα κορφοβούνια/

Να 'χω παρέα τον Θεό/

Μαζί του να μιλήσω.

- Να πω τα ντέρτια μου τα μυστικά/

Και τα παράπονά μου/

Που είναι πολλά και αβάσταχτα/

Αλιά από την καρδιά μου.

- Αγάπη έδινα παντού/

Μα αγάπη εγώ δεν πήρα/

Πίκρα, φαρμάκια και κακό/

Για ανταμοιβή μου πήρα.

-------------------------------------

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΜΙΑΣ ΧΑΡΟΚΑΜΜΕΝΗΣ ΜΑΝΑΣ ΣΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΊΟ.

- Ήρθα και πάλι γιόγκα μου/

Παρέα να σου κάνω/

Και θα 'ρχομαι καμάρι μου/

Μέχρι που να πεθάνω.

- Ποτέ δεν το περίμενα/

Και είναι μεγάλο κρίμα/

Εικοσάχρονο παλληκαρόπουλο/

Να σ' έχω μες στο μνήμα.

- Τραγούδια θέλω να σου πω/

Χαρούμενα κι όχι λυπημένα/

Αλλά, μονάχα δάκρυα και λυγμοί βγαίνουνε/

Από τα μάτια και τα χείλη μου τα σφιγμένα.

- Κλαίω για τα νιάτα σου/

Και για την ομορφιά σου/

Κλαίω γιατί μπαχτσές ήτανε/

Για όλους η καρδιά σου.

- Παράπονο από τον Θεό/

Αυτό μονάχα έχω/

Όπου σε πήρε από εμένανε/

Και μ' άφησε την πίκρα και τον πόνο.

------------------------------------

ΣΤΙΧΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΠΗΛΕΙΟ

-- Στο στέκι μας που ήρθατε εδώ στην Αμβροσία/

Φίλοι μου αγαπημένοι/

Χαρά και προσδοκία μας/

Να φύγετε ευχαριστημένοι.

-- Σε φίλους, γνωστούς και συγγενείς/

Σε όλους να μιλάτε για την Αμβροσία/

Τιμή μας και καμάρι μας/

Εδώ αν ξαναρθείτε.

-- Και οποιανού η ώρα δεν περνά/

Δεν ξέρει τι να κάνει/

Παρέα και εκλεκτό μεζέ/

Θα βρει στον Μπαρμπαγιάννη.

-- Οποίος έχει βάσανα/

Και ντέρτια στην καρδιά/

Στην Αμβροσία θε να βρει το γιατρικό/

Και την παρηγοριά.

-- Δεν ξαναπίνω τσίπουρο, και κρασί/

Τ' αναθεματισμένα/

Άστα να πάνε φίλε μου/

Φέρε μου ακόμη ένα.

-------------------------------------------

ΜΑΥΡΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΥΡΑ ΦΡΥΔΙΑ

-- Μαύρα ματάκια αντάμωσα/

Μαύρα μαλλάκια είδα/

Την σκέψη μου και το κορμί/

Ρίξαμε σε καταιγίδα.

-- Να τα ξεχάσω δεν μπορώ/

Τα μάτια μου δακρύζουνε/

Αφού τίς όμορφες ματιές/

Σε άλλον τις χαρίζουν.

-- Τίποτε δεν μπορώ να πω/

Τίποτε δεν μου μένει/

Αφού τα μαύρα μάτια και μαλλιά/

Ανήκουν σε ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΗ.

---------------------------------------

ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΤΟΥ 2021 ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

-- Ένας υπαλληλάκος μισθωτός/

Πάντα είναι νηστικός/

Τρέχει ο δόλιος και δεν φτάνει/

Να γεμίσει το κουτάλι.

-- Ρίχνεται παντού, σε όλα/

Μπας και γεμίσει η κατσαρόλα/

Βλέποντας ο δόλιος την ακρίβεια/

Λέει θα πάω να φτιάξω γίδια.

-- Και το λέει/

Και το κάνει/

Νάτος πάνω σε μια στάνη/

Να μας κάνει τον τσοπάνη.

-- Έτσι γλύτωσε ο υπαλληλάκος/

Που τώρα ψάχνει το ταίρι του να βρει/

Στην άγονη γραμμή/

Με γεμάτο το καρδάρι από την αρμεγή.

---------------------------------------

ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΤΡΕΛΟ

-- Για σένα βρε γειτόνισσα/

Που' Χέις περίσσια χάρη το νου μου έχω χάσει/

Της ομορφιάς τα κάλλη σου/

Μ' έχουν ξελογιάσει.

-- Τα μάτια σου με πλάνεψαν/

Τα στήθη σου με τρελαίνουν/

Όνειρα και σκέψεις αμαρτωλές/

Το σώμα μου παιδεύουν.

-- Βλέπω στον ύπνο τον βαθύ/

Πως είμαστε πιασμένοι χέρι χέρι/

Και πως γυρνάμε ξέγνοιαστα/

Σε όλα της γης τα μέρη.

-- Έρωτα πως κάνουμε ασταμάτητα/

Έρωτα πως κάνουμε τρελό/

Μα σαν ξυπνούν τα μάτια μου/

Βλέπω πως ήταν όνειρο απατηλό. 

Φίλες και φίλοι σας ευχαριστώ που φθάσατε ως εδώ, περισσότερες πληροφορίες για τον ποιητή θα βρείτε αν επισκεφθείτε την όμορφη πόλη των Τρικάλων. Καλή τύχη σε όσους το έχουν ανάγκη.

Επιμέλεια ανάρτησης: Επικούρειος Πέπος

Επιμέλεια χρωμάτων: FUJI TOMO KAZU

Επιμέλεια συντονισμού: Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΙΑΓΚΡΗΣ ένας εργασιομανής φιλόσοφος παράδειγμα προς μίμηση.

Φίλες και φίλοι καλημέρα, τι θα λέγατε σήμερα να ασχοληθούμε με την φιλοσοφία και ειδικότερα με έναν εκλεκτό φίλο της σοφίας, έναν εργασιομανή ''νέο'' που βρίσκεται στην όγδοη δεκαετία της ζωής του και όπως λέει και ο ίδιος "απόλαυσα και απολαμβάνω την ζωή μου .... Εργαζόμενος!!

Φίλες και φίλοι απολαύστε τον κύριο Γιάννη Σιάγκρη. Αυτός ο επιχειρηματίας φιλόσοφος ανήκει σε ειδική κατηγορία γιατί αποτελεί εξαίρεση, ανήκει σε μία μικρή ομάδα ανθρώπων που κοσμούν τον κλάδο των επιχειρηματιών γιατί παράλληλα με το νόμιμο και δίκαιο κέρδος προσπαθεί να φανεί και χρήσιμος στην κοινωνία. Μιλάμε για την απόλυτη έννοια της Εταιρικής κοινωνικής ευθύνης.  Έχουμε μεγάλη ανάγκη από σωστούς επιχειρηματίες και με βάση τα λεγόμενα του φίλου και κουμπάρου μου Κ. Βαλιούτη, ο κύριος Σιάγκρης είναι ο άνθρωπος που χαίρεσαι ως επαγγελματίας να έχεις μαζί του [νταραβέρι] συνεργασία, ο λόγος του είναι συμβόλαιο. Συγχαρητήρια στον κύριο Γιάννη, και όπως λέει και ο ίδιος "όταν αγαπητέ αναγνώστη διαβάσεις όλα αυτά που ακολουθούν μην βαθμολογήσεις εσύ τον εαυτό σου για την συμπεριφορά σου στην κοινωνία, αλλά κάνε μυστική ψηφοφορία στο περιβάλλον σου για να δεις ακριβώς ποιος είσαι". Ας ξεκινήσουμε την πλοήγηση μας στα φιλοσοφικά αποφθέγματα του κυρίου Γιάννη Σιάγκρη.

"Η αγάπη του υπαλλήλου για την δουλειά, ξεκινάει από την αγάπη του εργοδότη για τον υπάλληλο".

"Η εμπειρία στον άνθρωπο, δεν πουλιέται στο παζάρι της Κυριακής ούτε της Δευτέρας, η εμπειρία αποκτιέται διαχρονικά και με ιδρώτα".

"Εκείνοι που τα μαζεύουν, συνήθως, δεν ξέρουν να τα τρώνε. . . Και εκείνοι που τα τρώνε, δεν ξέρουν να τα μαζεύουν".

"Όποιος σπατάλησε . . . την ζωή του στις καφετέριες και στα WWW άσκοπα, θα πονέσει στα ύστερα του χρόνια".

"Αν θέλεις πάντα να πετυχαίνεις, κράτα το στόμα σου κλειστό, απάλυνε την οξύτητα σου και κυρίως κρύψε την εξυπνάδα σου".

"Το μυαλό του ανθρώπου είναι σαν. . . αλεξίπτωτο κάνει δουλειά ΜΌΝΟ ΟΤΑΝ ΕΊΝΑΙ ΑΝΟΙΧΤΌ".

"Θα είσαι μάγκας, αν ΠΕΤΎΧΕΙΣ κάτι στη ζωή σου χωρίς τα κεφάλαια από τον μπαμπά σου, καθώς επίσης και αν φροντίσεις να διατηρήσεις τα κεφάλαια που βρήκες".

"Όταν αναλαμβάνεις το ρίσκο θα πρέπει να είσαι έτοιμος/μη να πάρεις και το κόστος, αν όχι κάτσε στ' αυγά σου".

"Ο φίλος που θ' αποκτήσεις, συνήθως δεν βρίσκεται ποτέ εκεί που τον περιμένεις".

"Έμπορα . . . Πρόσεξε, όταν πουλάς στους πελάτες σου διότι είναι άλλο το ξύρισμα και άλλο το γδάρσιμο, ο ξυρισμένος θα ξανάρθει, ο γδαρμένος όχι".

"Ναι, μπορώ ν' αλλάξω τις απόψεις μου, όχι όμως τις αξίες μου".

"Η καρδιά του ανθρωπισμού ονομάζεται συγγνώμη και σεβασμός".

"Υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρεις από πού να κρατηθείς, τότε είναι που έχεις την ανάγκη ενός αληθινού φίλου και μιας ζεστής αγκαλίτσας".

"Ο αληθινός ηγέτης διακρίνεται από τον χαρακτήρα, όχι από το φύλο".

"ΟΠΟΙΟΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΜΙΑ ΕΡΩΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΉ ΟΑΣΗ . . . ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ".

"Για να επιτύχεις αυτά που θέλεις στη ζωή σου είναι απαραίτητοι . . . οι άξιοι συνεργάτες".

"ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΗΡΑΤΕΙΆ".

"Αν στη ζωή σου "μοιράζεις" σεβασμό και καλοσύνη, δεν θα εισπράξεις καχυποψία και φθόνο, εσύ αποφασίζεις".

"Η ανάπαυση του σώματος, το δυναμώνει, η ενδυνάμωση του πνεύματος το απογειώνει".

"ΕΑΝ ΕΙΣΑΙ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΣ, ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΑΙ ΑΓΑΘΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ . . . ΑΠΟΦΕΥΓΕ ΤΟΥΣ "ΩΧΑΔΕΡΦΙΣΤΕΣ".

"ΝΑ ΑΡΚΕΙΣΑΙ ΣΕ ΑΥΤΆ ΠΟΥ ΑΠΟΚΤΗΣΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΦΘΟΝΕΙΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΚΑΤΕΧΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ. . ".

"Το κέρδος σου να το μετράς με την αύξηση της ανθρωπιάς σου . . . Και όχι με την αύξηση του πλούτου σου".

"Όποιος εκμεταλλεύτηκε στην ζωή του τον χρόνο δημιουργικά πέτυχε πολλά πράγματα και έζησε κατά κανόνα . . . τα ύστερα του χρόνια ευχάριστα".

"Ο πονηρός και ανέντιμος, κρύβει τις κακίες του. Ο σεμνός, έξυπνος και έντιμος κρύβει τις αρετές του".

"Το κεφάλαιο της αγάπης αυξάνεται όσο περισσότερο το σπαταλάς".

"ΝΑ ΠΡΟΤΙΜΑΣ ΤΗΝ ΣΥΝΑΣΤΡΟΦΗ ΜΕ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΥΣ  ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ . . . ΚΟΙΛΙΟΔΟΥΛΟΥΣ".

Αυτά και άλλα πολλά έχει πει κατά καιρούς ο επιχειρηματίας φιλόσοφος κύριος Γιάννης Σιάγκρης ο δημιουργός της GLORIA  Ι. Ν. ΣΙΑΓΚΡΗΣ Α. Ε.