ΙΑΠΩΝΙΑ Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ Πεπέ. Μία ενεργός πολίτης και ένας δήμαρχος παράδειγμα προς μίμηση και οι δύο. Υπάρχουν άραγε στην Ελλάδα ανάλογοι δημοτικοί άρχοντες;

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί αναγνώστες του πιο πλουραλιστικού ιστολογίου σας χαιρετώ. Κάποια φίλη με ρώτησε γιατί γράφω; εννοούσε βέβαια και γιατί γράφω μεγάλα κείμενα στα οποία απ' ό,τι μου είπε δεν μπορεί να αντισταθεί και τα διαβάζει όλα με αποτέλεσμα να μπαίνει σε περισυλλογή γιατί τα πιο πολλά είναι άρθρα προβληματισμού. Της έδωσα την πιο κάτω απάντηση.

Αγαπητή φίλη:

Γράφω γιατί η προσπάθεια της δημιουργίας και η ανάγκη έκφρασής της είναι συστατικά στοιχεία του πυρήνα της ύπαρξής μου.

Γράφω γιατί με έλκει το ταξίδι και με συνεπαίρνει η περιπέτεια από το μηδέν στο κάτι. Γιατί πίσω από το θολό μηδέν κρύβεται ο κόσμος όλος. (...)

Γράφω γιατί με προκαλεί το στοίχημα ανάμεσα στη σύλληψη μιας κεντρικής ή μερικής ιδέας και στη μετάπλασή τους σε μυθιστορία. Γιατί η έμπνευση και η επινόηση σαν μάγισσες με κυνηγούν, με προκαλούν, με ερεθίζουν.

Γράφω για να βιώσω αυτή τη διαδρομή, αλλά και τις στιγμές που αυτό το κάτι συμπυκνώνεται και κορυφώνεται σε διάφορες εκδοχές πριν έρθει το προαναγγελμένο στο μυαλό μου τέλος και το οποίο ορθώνεται ως ένα άλλο που με ξεπερνάει.

Γράφω παρόλο που γνωρίζω πια την απίστευτη μοναξιά που αισθάνομαι μετά το κάθε «τέλος».

Γράφω γιατί στην άλλη μου ζωή θέλω να επιστρέψω ως Ηλίας Γιαννακόπουλος ώστε να είμαι έτοιμος.

Γράφω ίσως και για να δραπετεύω, όταν η απαντοχή με γονατίζει.

Γράφω γιατί αισθάνομαι την ανάγκη να αναστοχαστούμε για ένα παρελθόν ολοκληρωμένο, όμως όχι και πεπερασμένο. Γιατί ήταν χωλή η παιδεία που μας προσέφεραν για να πορευτούμε και ανέκαθεν με ενοχλούσαν, στην πραγματικότητα που ζούσα, ιδέες και αντιλήψεις που τις θεωρούσα υπεύθυνες για τις κάθε λογής υστερήσεις και μας εμπόδιζαν «να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα».

Γράφω γιατί δεν μπορώ να αρκεστώ στα όσα άλλα έχω κατακτήσει ή ακόμα επειδή ίσως νιώθω κάποιο έλλειμμα απ’ όσα επιδίωξα και δεν κατάφερα να επιτύχω, π.χ. να γίνω δάσκαλος, να γίνω ποιητής, να γίνω ζωγράφος, να κάνω θέατρο, να μάθω πιάνο, να ανοίξω περισσότερο τις γνώσεις μου και τα μυαλά μου.

Γράφω γιατί δεν έχω χρόνο, γιατί με κυνηγά ο χρόνος και γράφοντας έχω την αίσθηση ότι προλαβαίνω να χωρέσω αυτά που αλλιώς δεν θα μπορούσα να βιώσω.

Γράφω γιατί αυτά που γράφω αρέσουν πάρα πολύ στην βαπτιστήρα μου, στην Μούσα Καλλιόπη, στον Δημήτρη, στην Κορνηλία, στον διδάσκαλο, στην Φαίη, στην Γοργόνα, στην Αφροδίτη, στην Γιώτα, στην Σταματίνα, στον Γιάννη, στο Κοριτσάκι, στην Διοτίμα, στην Στεφανία, στην Ελένη, στον Αρκά, στην Χριστίνα, στον Παναγιώτη, στην Αριάδνη, στον Τάκη, στον Ασκληπιό κ.σ.π.α. 

Δεν γράφω πάντως για να αρέσω. Μου αρκεί ότι μπορώ κάποια πράγματα να τα επικοινωνήσω, επειδή κάποιους μπορεί να ενδιαφέρουν και άλλους ίσως να ψυχαγωγούν, όπως  και μερικούς ανθρώπους ακόμα, γι' αυτό, άλλωστε, πάντα αμφίθυμα εκτίθεμαι και τα δημοσιεύω. Αυτή την απάντηση έδωσα στην αγαπητή φίλη  Αλκμήνη η οποία μου είπε: συνέχισε σε παρακαλώ.

Σε χαιρετώ Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

Υ.Γ. Ευχαριστώ όσες και όσους κάνουν τον κόπο και διαβάζουν αυτά τα κείμενα που σας στέλνω. Καλή ανάγνωση και καλή αυτογνωσία. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε όσο είναι ακόμα νωρίς. 

Υ.Γ. 2 Σύντομα ο Πέπος, η Λόλα, η Αφροδίτη και ο Ηλίας θα επισκεφθούν την ΙΑΠΩΝΙΑ την απόφαση πήρε η γραμματέας της ΟΚΡΑ.

Παρακαλώ διαβάστε τώρα μία συγκλονιστική ιστορία που συνέβη στην Ιαπωνία, συγκρίνετε αυτή την ιστορία και την προηγούμενη που σας έστειλα σχετικά με την Φινλανδία με τις δικές μας συμπεριφορές, με τους δικούς μας δημάρχους, με τους δικούς μας πολίτες και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα, να γιατί γράφω αγαπητή Αλκμήνη. ΠΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.
ΚΕΡΑΣΙΕΣ ΙΑΠΩΝΙΑ

Μία ενεργός πολίτης και μια δημοτική αρχή παράδειγμα προς μίμηση.
Φίλες και Φίλοι καλημέρα, παρακαλώ διαβάστε την πιο κάτω ιστορία.

Μια ιστορία για δημάρχους και όχι μόνο!!

Πιο κάτω θα σας διηγηθώ μια ιστορία που διάβασα στο περιοδικό ''ΕΠΙΛΟΓΕΣ'' [που δυστυχώς δεν κυκλοφορεί πια] και θα καταλάβετε την ευαισθησία των Ιαπωνέζων, απλά θέλω να σκεφτείτε αν αυτό το γεγονός που περιγράφει το άρθρο συνέβαινε στην πατρίδα μας, θα είχε την ίδια αντιμετώπιση;

''Ένα τελευταίο άνθισμα.
Ένα ποιητικό συναπάντημα, κάτω από τους ανθούς της κερασιάς,
κάποιον λογικών ανθρώπων.

ΣΤΟ ΝΟΤΙΟ ΤΜΗΜΑ της πόλης Φουκουόκα, [Ιαπωνία] μιας
από τις μεγαλύτερες της επαρχίας Κιούσου, και σε έναν δρόμο
πλάτους τεσσάρων μέτρων, δίπλα σε μια τεχνιτή λίμνη,
το μποτιλιάρισμα είχε γίνει μόνιμο φαινόμενο και τ' αυτοκίνητα
προχωρούσαν μόνο σημειωτόν.

Έτσι, ο δήμος αποφάσισε να
διαπλατύνει τον δρόμο στα 12 μέτρα - πράγμα που σήμαινε ότι μια δενδροστοιχία απο Κερασιές στην άκρη της λίμνης θα έπρεπε να κοπούν. Ένα δέντρο, με τα μπουμπούκια του ακόμα σφιχτοκλεισμένα, είχε ήδη πέσει από το πριόνι των εργατών.

Ήταν αρκετά μεγάλο, όπως και οι σύντροφοί του,
και θα έπρεπε να ήταν πάνω από 50 χρόνων.

Την επόμενη μέρα, μια κάρτα
ποιήματος -σαν αυτές όπου πάνω τους τα παλιά χρόνια οι
ποιητές έγραφαν στίχους εμπνευσμένους από την ομορφιά των ανθών της κερασιάς -βρέθηκε κρεμασμένη από ένα κλαδί του διπλανού δέντρου.
Επάνω της ήταν γραμμένο ένα ποίημα που απευθυνόταν στον δήμαρχο της Φουκουόκα:

"Προς τον φύλακα των

Δένδρων της Κερασιάς,

τον Εξοχότατο Δήμαρχο Σίντο:

Λυπήσου τα λουλούδια.

Παρακαλώ σε, χάρισέ τους

δεκαπέντε ημερών ζωή,

ώστε ν 'ανθίσουν μια

τελευταία άνοιξη".

Η είδηση για το ποίημα διαδόθηκε και πολύ σύντομα η κάρτα με την απάντηση βρέθηκε να τρεμοπαίζει κρεμασμένη σ 'ενα
διπλανό κλαδί.
Στην κάρτα που λικνιζόταν στο δροσερό αεράκι
της άνοιξης που μόλις έμπαινε, ήσαν γραμμένοι οι πιο κάτω στίχοι:

"H καρδιά που θρηνεί για τους ανθούς

είναι η ευγενής και πιστή

καρδιά του Γιαμάτο [Ιαπωνία]

Είθε αυτό το ευγενικό

πνεύμα πάντα να επικρατεί".

Φύλακας των

Δένδρων Κερασιάς

της επαρχίας Τσικουζέν [Φουκουόκα]

Καζούμα-Σίντο.

Ο δήμαρχος ανέβαλλε το κόψιμο των δένδρων. Ευγνώμονες
οι κάτοικοι γέμισαν τα κλαδιά των δένδρων με στίχους που
επευφημούσαν τον δήμαρχο για την απόφασή του.

Αργότερα, οι κερασιές άνθισαν, και οι ανθοί τους έγιναν ένα τεράστιο, διάχυτο ροζ σύννεφο στον γαλανό ουρανό της Φουκουόκα, σαν σε μια ύστατη σπατάλη ενέργειας τις τελευταίες μέρες της ζωής τους.

Υ.Γ. Χάρις στην ανταλλαγή ποιημάτων, οι δημοτικές Αρχές της Φουκουόκα επανεξέτασαν τα τεχνικά τους σχέδια.
Άλλαξαν τη χάραξη του δρόμου, διαπλάτυναν το πεζοδρόμιο
και η δενδροστοιχία από κερασιές έμεινε ανέπαφη.

Όταν εγώ το 1990 επισκέφτηκα την Ιαπωνία ζήτησα από τους
φίλους που με φιλοξενούσαν να πάμε στην περιοχή της
Φουκουόκα για να δω τις Κερασιές.
Επισκέφτηκα την περιοχή και άφησα κι εγώ εκεί ένα δικό μου ποίημα το οποίο υπέγραψα ως Fuji Tomo Kazu.
Μ' αυτή την μικρή αλλά αληθινή και συγκινητική ιστορία σας στέλνω την καλημέρα μου.

Υ.Γ. Για να καταλάβετε την διαφορά που υπάρχει μεταξύ των Ιαπώνων και των Ελλήνων δημάρχων, με σπάνιες εξαιρέσεις βέβαια, θα σας διηγηθώ την δική μου εμπειρία από τον νυν δήμαρχο Τρικαιών τον κ. Σακκά. Πέρυσι τον Οκτώβριο του 2023 όταν δημιουργήθηκε το θέμα με την δεξαμενή που πίνει νερό όλο το χωριό, [είχα την ατυχία να το αναδείξω εγώ και κάποια νέα παιδιά], είχα στείλει τότε στην δημοτική αρχή 5!! πέντε παρακαλώ επιστολές, μέχρι σήμερα, 12 μήνες μετά δεν έχω λάβει καμία μα ΚΑΜΙΑ απάντηση, αυτό σας λέει κάτι; Βγάλτε σας παρακαλώ τα δικά σας συμπεράσματα. Τις επιστολές που είχα στείλει μπορείτε να τις αναζητήσετε στο παρόν ιστολόγιο. Πιστέψτε με αξίζει τον κόπο. [ΕΝΕΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ Ο ΓΟΡΓΟΓΥΡΑΙΟΣ επιστολές προς Έλληνες αξιωματούχους]. https://filomatheia.blogspot.com/2024/04/blog-post_19.html
Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Σπύρος - Επίκουρος Γκοβίνας.

ΕΝΑ ΕΡΑΝΙΣΜΑ - ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ προς πνευματική τέρψη και σκεπτικισμό. Η επιλογή έγινε από την Sanna του Πεπέ.

Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι καλημέρα και καλησπέρα ταυτόχρονα γιατί όπως σας έχω πει σε κάποια σημεία του πλανήτη νυχτώνει και σε κάποια άλλα ξημερώνει. Το μεγάλο πρόβλημα είναι με τα μυαλά πολλών ανθρώπων που είναι πάντα νυχτωμένα. Ανάμεσα στα ψήγματα σοφίας που θα σας στείλω σήμερα διαβάστε σας παρακαλώ με προσοχή αυτό που αναφέρεται στην Φινλανδία, μου το έστειλε η Σάννα, η πρωτότοκη κόρη μου, όταν διαβάσετε αυτό το άρθρο κλείστε για λίγο τα μάτια και σκεφθείτε το πόσο διαφέρει η Ελληνική κοινωνία από την κοινωνία της Φινλανδίας, δυστυχώς απέχουμε έτη φωτός από παρόμοιες συμπεριφορές. Ακόμα και στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι υπάρχουν πολλές χωματερές σε διάφορα σημεία, αν σας δείξω εικόνες θα φρίξετε, κι όμως δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον από τους καθ' ύλην αρμόδιους και φυσικά από τους δημότες οι οποίοι ανέχονται όλη αυτή την κατάσταση. Μισούμε την πατρίδα μας; μισούμε τα χωριά μας; μισούμε το περιβάλλον; δεν έχουμε την κατάλληλη παιδεία; άραγε ο ρόλος των εκπαιδευτικών ποιος είναι; ποιος ο ρόλος του υπουργείου παιδείας και περιβάλλοντος; Γιατί σιωπούμε μπροστά στην καταστροφή του περιβάλλοντος; Τελευταία γίνετε μεγάλη συζήτηση για την παραβατικότητα των νέων στα σχολεία και όχι μόνο, η εύκολη απάντηση είναι πως φταίνε τα παιδιά, είναι έτσι όμως; Κατά την ταπεινή μου άποψη όχι, τα παιδιά πράττουν αυτά που τους έμαθε η απραξία και ο ωχαδερφισμός των μεγάλων, των δασκάλων, των αρχών, των πολιτικών, των πολιτών, των ΜΜΕ και γενικότερα αυτά που βλέπουν και ακούν. Επομένως γιατί να κατηγορήσουμε τα παιδιά; 

Να γιατί σας είπα πως πρέπει να διαβάσετε με προσοχή το άρθρο για την Φινλανδία. Κάνοντας τη σύγκριση θα μελαγχολήσετε σίγουρα, το μέγα ερώτημα είναι αν μπορούμε αυτή η κατηφόρα που έχουμε πάρει να την σταματήσουμε, μπορούμε; θέλουμε; Εσύ αγαπητή αναγνώστρια, αγαπητέ αναγνώστη τί λές; μπορούμε; θέλουμε; Υ.Γ. Ευχαριστώ όσες και όσους κάνουν τον κόπο και διαβάζουν αυτά τα κείμενα που σας στέλνω. Καλή ανάγνωση και καλή αυτογνωσία. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε όσο είναι ακόμα νωρίς.

Πάμε λοιπόν.

Παράδειγμα προς μίμηση οι Φινλανδοί.

Ο Φινλανδός ψυχολόγος και φιλόσοφος Frank Martela, που μελετά τα θεμελιώδη της ευτυχίας, θέτει το εξής ερώτημα: Τι ακριβώς καθιστά τους πολίτες στην Φινλανδία τόσο πολύ ικανοποιημένους από τις ζωές τους;

Και αναφέρεται στα εξής τρία βασικά σημεία: 

1. Ποτέ δεν συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους γειτόνους μας

Υπάρχει μία διάσημη φράση ενός Φινλανδού ποιητή: «Μην συγκρίνετε και μην καυχιέστε για την ευτυχία σας». Οι Φινλανδοί το λαμβάνουν ιδιαίτερα σοβαρά υπόψη τους αυτό. 

Κάποτε έπεσα πάνω σε έναν από τους πιο πλούσιους άνδρες στη Φινλανδία. Έίχε το παιδί του σε ένα καρότσι και πήγαινε προς το σταθμό του τραμ. Θα μπορούσε να είχε αγοράσει ο ίδιος ένα ακριβό αυτοκίνητο ή να προσλάβει οδηγό, αλλά επέλεξε τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Έτσι μοιάζει η επιτυχία στη Φινλανδία: όπως όλοι οι άλλοι.

Συμβουλή για την ευτυχία: Εστίασε σε αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο και λιγότερο στο να φαίνεσαι επιτυχημένος .Το πρώτο βήμα για την πραγματική ευτυχία είναι να θέσεις τα δικά σου στάνταρντς και όχι να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους. 

2. Δεν παραβλέπουμε τα οφέλη της φύσης

Σύμφωνα με έρευνα του 2021, το 87% των Φινλανδών θεωρεί ότι η φύση είναι σημαντική για τους ίδιους επειδή τους προσφέρει ψυχική ηρεμία, ενέργεια και χαλάρωση. 

Στην Φινλανδία, οι εργαζόμενοι έχουν τέσσερις εβδομάδες καλοκαιρικές διακοπές. Πολλοί χρησιμοποιούν τον χρόνο αυτό για να πάνε στην εξοχή και να βρεθούν κοντά στην φύση. Όσο λιγότερες ανέσεις, ακόμη και χωρίς ηλεκτρικό ή νερό, τόσο το καλύτερο. 

Συμβουλή για την ευτυχία: Ο χρόνος στην φύση αυξάνει τη ζωτικότητά μας, το ευζήν και μας δίδει μία αίσθηση προσωπικής ανάπτυξης. 

3. Δεν σπάμε τον κύκλο εμπιστοσύνης της κοινότητας

Η έρευνα δείχνει ότι όσο πιο υψηλό το επίπεδο εμπιστοσύνης σε μία χώρα, τόσο πιο ευτυχισμένοι είναι οι πολίτες. 

Ένα πείραμα έγινε το 2022 σύμφωνα με το οποίο δοκιμάστηκε η τιμότητα των πολιτών, ρίχνοντας 192 πορτοφόλια σε 16 πόλεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Στο Ελσίνκι, 11 στα 12 πορτοφόλια επιστράφηκαν στον κάτοχο. 

Οι Φινλανδοί έχουν την τάση να εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο και να τιμούν την τιμιότητα. Εάν για παράδειγμα ξεχάσεις το laptop σου σε μία βιβλιοθήκη ή χάσεις το κινητό σου στο τρένο, μπορείς να είσαι αισιόδοξος ότι θα το πάρεις πίσω. 

Συμβουλή για την ευτυχία: Σκεφτείτε πώς μπορείτε να παρουσιαστείτε στην κοινότητά σας. Πώς μπορείτε να δημιουργήσετε περισσότερη εμπιστοσύνη; Πώς μπορείτε να υποστηρίξετε πολιτικές που βασίζονται σε αυτήν την εμπιστοσύνη; Μικρές πράξεις όπως το άνοιγμα πόρτας σε αγνώστους ή η παραχώρηση θέσης στο τρένο κάνουν επίσης τη διαφορά.

Μπορούμε άραγε εμείς να υιοθετήσουμε αυτές τις πρακτικές όφελος μας;

Μπορούν άραγε οι εκπαιδευτικοί μας να διδάξουν στα παιδιά μας αυτές τις νοοτροπίες;

=====================

Β'] ΑΝΑΡΤΗΣΗ Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Αυτός είναι ο Ύμνος της Αγάπης.

“Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει η σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. 

Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ με τη δύναμη της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι τίποτε απολύτως.

Και αν πουλήσω όλη την περιουσία μου για να χορτάσω με ψωμί όλους τους φτωχούς, και αv παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά αγάπη δεν έχω, τότε σε τίποτε δεν ωφελεί.

Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. 

Η αγάπη όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.

Η αγάπη ποτέ δεν εκπίπτει.

Απόστολός Παύλος.

=====================

Γ'] ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Ποίημα 

Αρχίζω να ονειρεύομαι κι αυτό με οδηγεί/

Στους ιμάντες της ψυχής μου/

Που αρχίζουν να γυρίζουν γρήγορα/

Και η επιτάχυνση του μυαλού/

Με συνταράσσει για τα καλά/

Με καλούν τα νερά/

Με καλούν οι θάλασσες/

Με καλούν, με φωνή κορμιού τα πέλαγα/

Με καλούν φωνές αγαπημένες/

Φωνές ερωτικές, φωνές από το παρελθόν.

Α.Π.

======

Στο γιαλό που του φύγαν τα καΐκια/

Και του μείναν τα κρίνα και τα φύκια/

Και κάποιοι αληθινοί και αγαθοί φίλοι/

Στο όνειρο του πελάου και τ' ουρανού/

Άνεργη τη ζωή να τη ζούσα κι έρμη/

Μαζί με λογικούς ανθρώπους/

Χωρίς καμιάς φροντίδας θέρμη/

Με τόσο νου/

'Όσος φτάνει σα δένδρο για να στέκω/

Και ονειροπόλος όπως πάντα/

Με το νου να πλέκω σύννεφα λευκά.

Και με καλοπροαίρετη διάθεση να εισπράττω τα συμφραζόμενα/

Προς όφελος δικό μου και των συνανθρώπων μου.

Α.Π.

=======================

Δ'] ΑΝΑΡΤΗΣΗ

Φίλες και φίλοι ευτυχώς που συμβαίνουν και ευχάριστες εκπλήξεις γιατί μας αλλάζουν τη διάθεση. Εύχομαι και σε σας να συμβαίνουν επίσης ευχάριστες αλλαγές στη ζωή σας ώστε να υπάρχει αυτό που λένε στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι ευδαιμονία στην καθημερινότητα σας. 

Πάμε λοιπόν, σήμερα συνάντησα τον φιλαράκο μου τον Πούφ και μου είπε:

Πέπο σε γνωρίζω πολλά χρόνια και πρέπει να σου εκμυστηρευτώ το εξής:

Θέλω Πέπο πάντα να είμαι δεύτερος στους πρώτους και όχι πρώτος στους δεύτερους. 

Θέλω να θαυμάζω οποιονδήποτε κάθεται κοντά μου, να ξέρω ότι είμαι δίπλα στον καλύτερο γιατί μόνον έτσι θα ελπίζω στην βελτίωσή μου.

Θέλω να λένε «αυτός προσπαθεί για το καλύτερο και όχι πως είναι ο καλύτερος γιατί αυτό έτσι κι αλλιώς δεν υφίσταται». 

Δεν κάπνισα και δεν καπνίζω, γιατί ο καπνός πάντα με ζάλιζε, δεν πίνω, γιατί ποτέ δεν μου άρεσε. Ούτε ξενυχτάω, κάτι που επίσης δεν έκανα ποτέ πλην εξαιρέσεων. 

Αυτά τα τρία είναι που σε αλλοιώνουν με το πέρασμα των χρόνων. 

Εσύ τι λες αγαπητή αναγνώστρια, αγαπητέ αναγνώστη έχει δίκιο ο Πούφ;

=======================

Ε'] ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ

Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας…

που μας κάνουν ευτυχισμένους…

απ΄την απλή σύμπτωση να συναντηθούν τα μονοπάτια μας…

Κάποιους τους έχουμε σε όλη τη διαδρομή στο πλάι μας…

βλέποντας πολλά φεγγάρια να περνάνε…

ενώ κάποιους τους βλέπουμε ελάχιστα μεταξύ δύο βημάτων μας…

Ίσως κάθε φύλλο ενός δέντρου χαρακτηρίζει τους φίλους μας…

Επιπλέον…

η μοίρα μάς φέρνει και άλλους φίλους…

αυτούς που δεν γνωρίζαμε ότι επρόκειτο να διασχίσουν το δρόμο μας…

Πολλούς από αυτούς…

τους ορίζουμε ως αδερφές ψυχές… φίλους Καρδιακούς…

Είναι ειλικρινείς…

είναι αληθινοί…

Ξέρουν πότε δεν είμαστε καλά…

ξέρουν τι μας κάνει ευτυχισμένους!!

Υπάρχουν επίσης οι περιστασιακοί φίλοι…

αυτοί που γνωρίζουμε σε κάποιες διακοπές…

ή για λίγες μέρες ή ώρες…

Αυτοί συνήθως στολίζουνε το πρόσωπό μας με πολλά χαμόγελα…

για όσο καιρό είμαστε κοντά τους…

Μιλώντας για κοντά…

δε θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τους μακρινούς μας φίλους…

εκείνους που είναι στην άκρη των κλαδιών…

και όταν ο άνεμος φυσάει εμφανίζονται πάντα…

μεταξύ του ενός φύλλου και του άλλου…

Περνάει ο καιρός… το καλοκαίρι φεύγει…

πλησιάζει το φθινόπωρο και χάνουμε κάποια από τα φύλλα μας…

μερικά γεννιούνται σ’ ένα άλλο καλοκαίρι…

και μερικά παραμένουν για πολλές εποχές…

Κάθε πρόσωπο που έρχεται στη ζωή μας είναι μοναδικό…

Πάντα αφήνει κάτι από τον εαυτό του και παίρνει ένα κομμάτι από εμάς…

Θα υπάρξουν και εκείνοι που μας πήραν πολλά…

αλλά δε θα υπάρξουν αυτοί που δε μας άφησαν τίποτα…

Αυτή είναι η μεγαλύτερη ευθύνη της ζωής μας…

και η πιο προφανής απόδειξη…

πως δύο ψυχές δε συναντήθηκαν Π ο τ έ τυχαία!!

Χόρχε Λουίς Μπόρχες.

=======================

Ζ'] ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΙΣΧΥΛΟΣ

10 σοφά λόγια του Αισχύλου που ίσως πρέπει να μελετηθούν. Καλή ανάγνωση.

Σοφός είναι εκείνος που ξέρει χρήσιμα, όχι πολλά.

Δεν είναι οι όρκοι που μας κάνουν να πιστέψουμε κάποιον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος που μας κάνει να πιστέψουμε τους όρκους.

Είσαι ανυπόφορος, αν είσαι πετυχημένος.

Είναι στην ανθρώπινη φύση να κλωτσάνε αυτόν που έχει ξεπέσει.

Με έργα και όχι με λόγια θα φανεί η αξία μας.

Καλύτερα να πεθάνουμε μια φορά παρά να υποφέρουμε άσχημα όλες τις μέρες.

Ο καθρέφτης αντικατοπτρίζει τη μορφή και το κρασί τον νου.

Η δύναμη της ανάγκης είναι ακαταμάχητη.

Της νύχτας της αρέσει να προκαλεί ωδίνες τοκετού στον σοφό ηγέτη.

Αρέσει στο λαό να κατηγορεί την εξουσία.

Εσύ τι λες συμφωνείς σε όλα; Καλό ξημέρωμα.

=====================

Η'] ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΑΣ

🍷🎻🍷🎻

Φίλοι μου αγαπημένοι.

Μόνο με την Αγάπη σας

μπορώ να λέω τραγούδια

από άλλους, άγνωστους

τόπους.

Να γίνομαι ένας γρύλος άγρυπνος∙

και να κεντώ τ’ όνομα σας,

με στίχους αέρινους.

Να μιλώ μόνο για σάς.

Να σας καλημερίζω μ’ έναν

χτύπο της καρδιάς 

κρυμμένον στο στήθος μου∙

και να μου αποκρίνεστε μ’

ένα ξεχασμένο μου ποίημα, με λίγα λουλούδια, με ένα βλέμμα.

Φίλοι μου

Μόνο για την Αγάπη σας

μπορώ και υπάρχω.

Μόνο με την αγάπη σας Μπορώ να περνάω την κάθε μου μέρα

απαγγέλλοντας τους

όμορφους στίχους απ'την καρδιά βγαλμένους.

Να σας λέω τέλος καληνύχτα

και να με παίρνετε μαζί

σας, στα όνειρα σας.

Για να με σεργιανίσετε

μεθυσμένον από αγάπη στα μαγεμένα σας όνειρα.

Μόνο με και για την Αγάπη σας μπορώ να γίνομαι όλο και πιο ανθρώπινος.

Να φαίνομαι όλο και

λιγότερο λυπημένος. 

Μόνο με την αγάπη σας. Α.Π.

======================

Η Επιμέλεια των κειμένων έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Μικρές πολύτιμες ιστορίες - ''μαργαριτάρια'' που αλίευσε ο Επικούρεος Πέπος. Μέρος Δεύτερο.

Χρήστος και Πέπος 1970

Φίλες και Φίλοι καλημέρα, καλή εβδομάδα και καλή τύχη στην πατρίδα μας και σ' εμάς γιατί με όλα αυτά που συμβαίνουν στα Ελληνικά κόμματα δεν προμηνύουν κάτι καλό για το μέλλον της Ελλάδας μας. Ποιος το περίμενε πως θα φθάναμε ως εδώ. Στη σημερινή ανάρτηση θέλω κατ' αρχάς να σας ζητήσω συγγνώμη που θα αναφερθώ σε δικούς μου ανθρώπους αλλά νομίζω πως έχω υποχρέωση να το κάνω. Στην προηγούμενη ανάρτηση είχα γράψει το εξής: '΄Αν βοηθήσεις κάποιον άνθρωπο να νιώσει χαρά, να γελάσει, ή να αγγίξει την ευτυχία, ή να σταθείς δίπλα του σε δύσκολες στιγμές μην ψάχνεις να βρεις τον Θεό αλλού, υπάρχει μέσα σου''. Αυτό ισχύει για τον αδερφό μου και κυρίως για τη νύφη μου λόγω της συμπαράστασης στην περιπέτεια υγείας, που εδώ και δύο μήνες περίπου, βιώνει ο φίλος και κουμπάρος του αδερφού μου, και συνάδελφος από τότε που ως καπεταναίοι αλώνιζαν τις θάλασσες και τους ωκεανούς. 

Πέπος και Άλεξ 1963;

Τι να τους κάνεις τους μεγάλους σταυρούς πατέρα Ευθύμιε και τις πολλές μετάνοιες και τις μεγάλες λαμπάδες; Υπάρχει πιο μεγαλειώδεις χριστιανική πράξη αλτρου'ι'σμου από αυτή του αδερφού μου και της νύφης μου; Όπως πολύ σωστά λέτε κι εσείς από τέτοιες πράξεις έχουμε ανάγκη αν θέλουμε να λέμε πως προσδοκούμε ένα καλύτερο μέλλον και όχι από κομποσχοίνια κρεμασμένα στον λαιμό όπως ένας απίστευτος ξάδερφός μου και κάποιος άλλος φίλος μου και συμμαθητής μου. Ζητώ επίσης συγγνώμη από την νύφη μου και τον αδερφό μου που τους αναφέρω αλλά το θεώρησα όπως προείπα υποχρέωσή μου. Καπτάν Φατούργο μέσα στην ατυχία σου στάθηκες τυχερός, σου άξιζε πάντως γιατί είσαι καταπληκτικός φίλος και ξεχωριστός άνθρωπος. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε όσο είναι ακόμα νωρίς. Πάμε λοιπόν στις σημερινές αναρτήσεις.

Προσέξτε ιδιαίτερα το πρώτο θέμα της ανάρτησης, έχει μεγάλο ενδιαφέρον. 

Σε χαιρετώ με λίγα λόγια πεμπτουσίας από τον

Mário Coelho Pinto de Andrade (1928 - 1990)

Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ό,τι έχω ζήσει μέχρι τώρα... Έχω περισσότερο παρελθόν από ό,τι μέλλον.

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που του έδωσαν ένα γεμάτο μπολ με κεράσια: τα πρώτα τα καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγα, άρχισε να τα γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο να ασχοληθώ με τις μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί και άτομα που οι συμπεριφορές τους έχουν πληγώσει αγαπημένα μου πρόσωπα.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να καταστρέψουν εκείνους που θαυμάζουν, να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και την τύχη τους.

Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.

Δεν έχω χρόνο για ατέλειωτες φλυαρίες, για άχρηστες συζητήσεις θεμάτων που σχετίζονται με τις ζωές των άλλων που δεν αποτελούν μέρος της ζωής τους.

Δεν έχω πια χρόνο για να διαχειριστώ τις ευαισθησίες των ανθρώπων που παρά τη χρονολογική τους ηλικία είναι ανώριμοι.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται πράγματα που γνωρίζω από πριν ότι δε θα καταλήξουν πουθενά.

Δεν μπορώ να δεχτώ και να ανεχτώ τους καιροσκόπους και τους δήθεν.

Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο, μετά βίας κάνουν λόγο απλά για τις ετικέτες. Ο χρόνος μου είναι σπάνιος για να συζητώ για τους τίτλους, τις ετικέτες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...

Δεν υπάρχουν πια πολλά κεράσια στο μπολ...
Θέλω να ζήσω δίπλα σε ανθρώπους που παραμένουν άνθρωποι.
Που ξέρουν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Που να μπορείς μαζί τους να μοιραστείς τις χαρές και τις λύπες.
Που να βρίσκεσαι μαζί τους επειδή το επιθυμεί η ψυχή σου και όχι τυπικά.
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένο κανένα από τα κεράσια που μου απομένουν...
Είμαι σίγουρος ότι ορισμένα θα είναι πιο νόστιμα απ' όσα έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου σκοπός να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»
=====================

ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ που έρχεται..

Καλησπέρα με ένα πολύ ωραίο ποίημα, που διάβασα στην ποιητική συλλογή του Μενέλαου Στ. Κικόπουλου, από τον Ελαφότοπο Ζαγορίου, με τίτλο

"Της πέτρας ανθοί".

Μία πραγαματικά αξιόλογη ποιητική συλλογή, που καλό θα ήταν να βρίσκεται στη βιβλιοθήκη όχι μόνο του κάθε Ελαφοτοπίτη αλλά και του κάθε λάτρη της ποίησης.

Το ποίημα αυτό έχει τον τίτλο

"Χειμωνιάτικη βραδυά"

και μέσα απ' αυτό μας δίνει ο ποιητής όμορφες χειμωνιάτικες εικόνες και συναισθήματα.

ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ

Τη χειμωνιάτικη βραδιά στο πατρικό μου σπίτι
μου θύμισε απρόσμενα ένα μικρό σπουργίτι,
που τότε του παραθυριού μού χτύπησε το τζάμι,
φτωχό, μοναχικό πουλί, σαν σε βοριά καλάμι.

Καίει στο τζάκι η φωτιά, τα κούτσουρά της τρίζουν,
γλυκιά τριγύρω θαλπωρή τα ξύλα της σκορπίζουν.
Φεγγοβολούν τα πρόσωπα της μάνας, του πατέρα,
των αδερφών που κάθονται και παραστιάς και πέρα.

Έξω χιονίζει από νωρίς και το λευκό το χιόνι
σκεπάζει σπίτια και αυλές, τους χωριανούς κρυώνει.
Έρμες οι στράτες του χωριού, ψυχή δεν τις διαβαίνει
ούτε διαβάτης έρχεται ουδέ αλλού πηγαίνει.

Ο επισκέπτης φτερωτός το τζάμι μού χτυπάει,
τ’ ανοίγω το παράθυρο, στο έμπασμα πετάει
του ρίχνω λίγα ψίχουλα, που λαίμαργα τσιμπάει
κι απ’ τον εξώστη του τζακιού ολόγυρα κοιτάει.

Κι ως έφαγε και χόρτασε και θάρρεψε λιγάκι,
στην πύρα του καθιστικού ζεσταίνει το κορμάκι.
Στο παραθύρι πέταξε, στα κάγκελά του εστάθη,
το ευχαριστώ του τσίριξε, στην άσπρη νύχτα εχάθη.

Όμοια απόψε η βραδιά, πυκνό πέφτει το χιόνι,
τ’ αγαπητό σπουργίτι μου πού τάχα να παγώνει
Ψίχουλα του κρατώ πολλά στης χούφτας μου το χέρι
θα ΄ρθει, να φάει, να πυρωθεί, ποιός άραγε το ξέρει;
==========================

Μια καλημέρα είναι αυτή, πέστην κι ας πέσει χάμω.
Φτάνει πια με την αγένεια και την απρέπεια!

Από Αργύρης Κωστάκης.

Είναι αλήθεια ότι η ποιότητα της ζωής μας εξαρτάται από τους ανθρώπους που επιλέγουμε να ζούμε.

Άρχισα να το συνειδητοποιώ μετά τα 50 χρόνια μου είναι η αλήθεια. Έπρεπε να περάσει μισός αιώνας ζωής για να αρχίσει να «πιάνει ο σπόρος» που είχε «φυτέψει» ο αείμνηστος πατέρας μου όταν πήγαινα ακόμη στο δημοτικό σχολείο. «Να διαλέγεις ευγενικούς, ποιοτικούς, χαρισματικούς και ήρεμους ανθρώπους στη ζωή σου» μου είχε πει, αλλά τι να καταλάβω τότε.

Δεν με βοήθησε και το επάγγελμα της δημοσιογραφίας με τόση παράνοια, νεύρα και ανοησία που διακατέχει την πλειονότητα όσων συνεργάστηκα. Δεν με βοήθησε και αυτή η κοινωνική «ζούγκλα» χωρίς κανόνες και ίχνος αξιοπρέπειας που ζούμε όλοι μας αναγκαστικά, ιδιαίτερα την τελευταία πενταετία της κρίσης.

Ας είναι. Άργησα αλλά τα κατάφερα. Άργησα αλλά το κατάλαβα. Άργησα αλλά αυτό ήταν. Πήρα στροφή. Μόλις αντιλαμβάνομαι αγενή και άξεστο άνθρωπο φεύγω. Απομακρύνομαι. «Την κάνω». Πώς το λένε αλλιώς.

Διακόπτω σχέσεις με γνωστούς, συναδέλφους, συναθλητές, γείτονες. Ακόμη και συγγενείς ή φίλους. Απαιτώ ευγένεια ακόμη και από τη συντροφική μου σχέση. Δεν «παραγνωρίζομαι».

Ψωνίζω μόνο από μαγαζιά με ευγενικούς υπαλλήλους και φυσικά ευγενικά «αφεντικά». Δεν ξαναπερνάω ούτε «απ έξω» από μαγαζιά που ξέρω ότι ο υπάλληλος ή το ‘αφεντικό» δεν θα σου πει καλημέρα ή ακόμη χειρότερα θα είναι «ξινισμένη». Δεν θα σου πει ευχαριστώ όταν τον πληρώσεις γι αυτό που αγόρασες. Δεν θα ξαναφήσω φιλοδώρημα σε απρεπείς σερβιτόρους που δεν είναι χαμογελαστοί ή σέβονται τα 50 λεπτά ή το ένα ευρώ (παλιές 350 δραχμές αν θυμάστε) που θα αφήσω από το υστερημά μου γιά τον κόπο του. Σταμάτησαν να βάζω βενζίνη στο πρατήριο που έβαζα δεκαετίες γιατί δεν άντεχα να πληρώνω και να μη μου λένε ευχαριστώ. Και ευτυχώς λίγα μέτρα παρακάτω εδώ και μήνες στο άλλο πρατήριο όλα τα παιδιά είναι ευγενέστατα και όχι δήθεν. Ακόμη και για τα 5 ευρώ βενζίνη στη μηχανή λένε ευχαριστώ. Δεν ξαναπάω στην ταμία του σούπερ μάρκετ με τα «κατεβασμένα μούτρα», αλλά προτιμώ να περιμένω σε άλλη ουρά περισσότερο για να δω μια ευγενική φυσιογνωμία από την κυρία πίσω από το ταμείο.
Μπορώ να σας πω δεκάδες παραδείγματα της καθημερινότητας που άλλαξαν προς το καλύτερο τη ζωή μου. Κάντε το κι εσείς. Κάντε το πρώτο βήμα. Στον πρώτο που θα βρείτε τη μαγκιά να πείτε «φτάνει πια» θα έχετε κάνει το μεγάλο βήμα για τη νίκη της ψυχής σας.

Όχι άλλη αγένεια. Όχι άλλη απρέπεια. Όχι άλλη καφρίλα στη ζωή μας. Μην το επιτρέπετε.

Ευτυχώς υπάρχουν γύρω μας ακόμη ευγενικοί άνθρωποι.
=====================

Η φιλία.

Η φιλία, δώρο ακριβό και ευτύχημα σπάνιο, έχει πανάρχαιους τίτλους ευγένειας. Την εχάρηκαν άνθρωποι εκλεκτοί, σε όλα τα γεωγραφικά και τα ιστορικά πλάτη της οικουμένης, και την εγκωμίασαν ποιητές, σοφοί, πολιτικοί με τον τρόπο του ο καθένας, αλλά όλοι με την ίδια συγκίνηση.

Η τέλεια, λοιπόν, φιλία είναι συνάντηση και δεσμός δύο προσώπων απάνω στον ίδιο ηθικό άξονα, στην ίδια αξιολογική κλίμακα. Θεμέλιο και εγγύηση της αγάπης τους είναι η «αρετή», και επειδή η αρετή είναι «κτήμα ες αεί» του ανθρώπου, ούτε αλλοτριώνεται, ούτε φθείρεται‧ οι φιλίες που δημιουργούνται απάνω σ’ αυτή τη βάση είναι σταθερές και μόνιμες, αδιάλυτες.
ΠΑΠΑΝΟΥΤΣΟΣ.

=======================

Μία σκέψη της ημέρας του Κώστα Μόντη.

Δεν είναι τυχαίο αυτό που ο Μόντης είχε εκμυστηρευτεί στον σπουδαίο μελετητή και φίλο του αργότερα, Μιχάλη Πιερή, ότι δηλαδή το γεγονός ότι μέσω της τηλεόρασης «μπορούν και μου τα πετούν όλα αυτά τα σκουπίδια οποιαδήποτε ώρα μέσα στο δωμάτιό μου, είναι κάτι που με αναστατώνει σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορώ να ησυχάσω για ολόκληρες μέρες»

Και τώρα μερικά ποιήματα του ποιητή Κώστα Μόντη.

ΜΑΤΙΑ

Στον κόσμο αυτό τα μάτια είναι,
τίποτ’ άλλο δεν είναι.
Όπου ομορφιά και ζωγραφιά
τα μάτια έχουν τη χάρη,
μάτια τον ήλιο χαίρονται
και μάτια το φεγγάρι,
τα μάτια σκύβουν ντροπαλά
στις άσπρες τις ποδιές
κι αυτά τα μάτια τα τρελλά
σμίγοντας σμίγουν τις καρδιές.
====================
ΔΙΑΛΕΞΗ
Μικροί άνθρωποι
στις μεγάλες αίθουσες
φροντίζουν να μιλούν
για ό,τι πιο πολύ δεν ξέρουν.

Και τους ακούν με θαυμασμό
άλλοι μικρότεροί τους
και τους χειροκροτούν.

Μια τρομερήν αντήχηση
κάνουν τα κούφια χέρια που χτυπούν
των κούφιων
γιατί όλη εκείνη η κούφια απέραντη αίθουσα
έχει επίτηδες χτιστή
μ’ ηχητική πολλή
κατάλληλη για τα μικρά χειροκροτήματα.
======================

ΕΙΝ’ ΛΙΓΟ ΝΑ ΠΡΟΣΜΕΝΗΣ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ

Είν’ λίγο να προσμένης τους βαρβάρους του Καβάφη
Μ’ όση δραματικότητα κι αν σου το περιγραφή,
γιατί επιτέλους είν’ μια ελπίδα η προσμονή σου
πως έστω κι’ αυτοί οι βάρβαροι θ’ αλλάξουν πια την ζωή σου.

Δραματικό είναι τίποτα να μην προσμένης,
μ’ άδεια τα χέρια, την καρδιά, να μένης,
ξένος σ’ ερημικό δρομάκι ξένο
σαν φύλλο του φθινόπωρου απ’ τον άνεμο ριγμένο

και να κυτάς τριγύρω αφαιρεμένα
αυτά τα τόσα πράγματα τα ξένα,
να μην αναγνωρίζης τη φωνή σου,
ναχη κοπή του κόσμου τους κάθε δεσμός μαζί σου

και το χειρότερον απ’ όλα ακόμα,
να μη βλέπης τη λύση στο χώμα,
τη λύση που εμπιστεύονται και άρπουν οι απελπισμένοι,
να μην ξέρης αν δεν σου είναι το ίδιο κ´ οι τάφοι ξένοι.
====================

ΝΥΧΤΕΣ

Καλά, θ’ απορροφήσουν κάτι από την έγνοια σου
η μέρα, η κίνηση, η δουλειά σου, οι φίλοι,
και θα μπορέσεις ύστερα να πας
σε κάνα θέατρο ή κέντρον ή όπου αλλού.

Όμως όταν τελειώσουν όλα
τα θέατρα και τα κέντρα κλείσουν,
και πουν οι φίλοι καληνύχτα,
και πρέπει να γυρίσεις πια στο σπίτι, τι θα γίνει;

Το ξέρεις πως σκληρή, αδυσώπητη
σε περιμένει στο κρεβάτι σου η έγνοια,
Θα ‘σαι μονάχος.
Και τότες θα λογαριαστείτε.

Θες ή δε θες θα μπουν κάτω όλα, να λογαριαστείτε.
Θα ‘σαι μονάχος
κι ανυπεράσπιστος απ’ τα θέατρα και τα κέντρα,
κι απ’ τη δουλειά σου και τους φίλους.

Σε περιμένει στο κρεβάτι σου η έγνοια.
Θά ‘ρθεις, δεν γίνεται. 

Είν’ τόσο σίγουρη γι’ αυτό, και περιμένει.
Είναι στο σπίτι και σε περιμένει.
==================

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ

Αφιερωμένο.

Στην ψυχή της άγιας αδερφής μου.
Δεν λέω Θέ μου, δεν είν’ όμορφος ο κόσμος Σου,
δεν ξέρω τις δικές Σου απόψεις για το ζήτημα,
δεν ξέρω αν μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση,

όμως επίτρεψέ μου ταπεινά
να κάνω κάποια παρατήρηση
λιγάκι δημοκρατικά
όπως τόσον ορθά
μας έμαθαν οι πιο σοφοί συνάνθρωποί μας:

Ανεξαρτήτως άλλων επιφυλάξεων
κι άλλων σημείων συζητησίμων
δεν δέχεται αμφισβήτηση, θαρρώ, το πως
(πράμα π’ αυξάνει διηνεκώς
το χρέος της θλίψης της ανθρώπινης)

η σύντομη χαρά των ερχομών μας, Θέ μου,
δεν είν’ ουδόλως αρκετή να ισοσταθμίση
την άμετρη κι’ ατέλειωτην
οδύνη των πολέμων.

Όλα τα ποιήματα του Κώστα Μόντη ανήκουν στη συλλογή «Τα τραγούδια της ταπεινής ζωής»
Υ.Γ. Επικούρειου Πέπου.
Άμα ξέρεις τι ψάχνεις υπάρχουν αμέτρητοι θησαυροί στο διαδίκτυο.
===========================

Την επιμέλεια των αναρτήσεων την έχει κάνει ο Πεπέ.

ΜΙΚΡΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ ΠΟΥ ''ΑΛΙΕΥΣΕ'' Ο ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ για τους φίλους του ιστολογίου. Καλή ανάγνωση.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί αναγνώστες του ιστολογίου όπου και αν βρίσκεστε καλησπέρα, σήμερα εκτός από την απώλεια ενός φίλου μου συνέβησαν και δύο ακόμα περιστατικά που έχουν να κάνουν με τις αναρτήσεις που κάνω και γι' αυτό σας τα αναφέρω. Πάμε λοιπόν στο πρώτο, η Στεφανία από την ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ μου έστειλε ένα συγκινητικό μήνυμα όπου μου έγραφε τα εξής: Θείε, είναι ανιψιά μου από πρώτο ξάδερφο, θα σου διηγηθώ το τι συνέβη χθες και είμαι σίγουρη πως θα ενθουσιαστείς, είχα παραβρεθεί σε μία συγκέντρωση φίλων και κάποια στιγμή πήρα το λόγο και διάβασα κάποια κείμενα από αυτά που μου στέλνεις κάθε μέρα - και σ' ευχαριστώ γι' αυτό - όλοι, μα όλοι ενθουσιάστηκαν και μου είπαν αν μπορείς να τα στέλνεις και σ' αυτούς, σου στέλνω τα τηλέφωνά τους για να επικοινωνήσεις μαζί τους. Εκείνο που εξιτάρισε όλη την παρέα ήταν το ποίημά σου με τον εμβληματικό τίτλο ''Άστα να Πάνε''. Αλήθεια θείε τη Θε'ι'κή έμπνευση είχες όταν έγραφες αυτό το ποίημα; Συγχαρητήρια για μία ακόμη φορά.

Πάμε τώρα στο δεύτερο μήνυμα που το έλαβα από τον καλό μου φίλο τον φιλόλογο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΑΔΙΑ, φίλος από την εποχή της θητείας μας, δηλαδή πριν 50 χρόνια, ο Παναγιώτης αντιμετωπίζει τελευταία ένα μείζον πρόβλημα με την ωχρά κηλίδα και κινδυνεύει να χάσει το φως του από το δεξί του μάτι... Διαβάστε λοιπόν το μήνυμα του φίλου μου. Επίκουρε καλησπέρα, φίλε μου σου στέλνω αυτό το μήνυμα και λυπάμαι που δεν έχω καλά νέα. Χθες που πήγα στον οφθαλμίατρο διαπίστωσε πως το πρόβλημα με την ωχρά κηλίδα έχει οξυνθεί και υπάρχει κίνδυνος να τυφλωθώ!! Δεν  μπορώ να διανοηθώ πως δεν θα μπορώ πια να μην διαβάζω τα καταπληκτικά κείμενα που μου στέλνεις είτε τα δικά σου είτε του φίλου σου του Γιαννακόπουλου, με παρηγορεί βέβαια η Βαγγελιώ που λέει πως να μην αγχώνομαι γιατί θα μου τα διαβάζει αυτή. Ελπίζω να μην χρειαστεί να γίνει αυτό, τουλάχιστο να συνεχίσω να βλέπω έστω με το ένα μάτι. Χαιρετισμούς στην Λαμπρινή, την Βασούλα και τον Μίνωα. Φίλες και Φίλοι δεν σας κρύβω πως όταν διάβαζα αυτά τα λόγια του Παναγιώτη έτρεχαν τα δάκρυά μου, πάντως αν ου μη γένοιτο χάσει ο φίλος μου το φως του είμαι έτοιμος να του δώσω εγώ το ένα μου μάτι χωρίς δεύτερη σκέψη, μακάρι πάντως να μην χρειαστεί. Μ' αυτά και μ' αυτά και με τ' άλλα που δεν λέγονται σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε όσο είναι ακόμα νωρίς. Πάμε λοιπόν στα κείμενα.

Απόφθεγμα.

"Δεν μπορούμε να εμποδίσουμε τα πουλιά της δυστυχίας να πετούν.

Εκείνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να τα εμποδίσουμε να φτιάξουν τη φωλιά τους στα μαλλιά μας, και να ασχοληθούμε με την τέχνη της ζωγραφικής γιατί όπως έλεγε και ο σκοτεινός φιλόσοφος (Ηράκλειτος)

Τα πάντα ρει".
=====================

Απέραντα σπίτια/
Πολλά δωμάτια/
Μικρά και μεγάλα
Δωμάτια/
Πολλές ντουλάπες/

Γεμάτες με ρούχα
Και κουβέρτες/
Μα. . . Άδειες ψυχές/
Άδεια βλέμματα χωρίς
Καλοσύνη/

Τι να τα κάνεις τα
Μεγάλα σπίτια/
Όταν η ψυχή σου είναι
άδεια;
Κάποτε δεν είχαμε τίποτα

Και τα είχαμε όλα/
Τώρα τα έχουμε όλα/
Και δεν έχουμε τα πιο βασικά/
Τον σεβασμό, την εκτίμηση, την παρέα των φίλων/
την αλληλεγγύη, την αληθινή φιλία και την καλοσύνη.

Το πιο πάνω ποίημα το έγραψε ο Επίκουρος ο Γοργογυραίος
====================

Μελέτησε και αυτό.
Λένε οι σοφοί πως:

Αν ζήσεις το σήμερα όμορφα και δίκαια, αυτό από μόνο του κάνει το παρελθόν πιο όμορφο, και το αύριο το γεμίζει με ελπίδα.

Για να δικαιούμαι την ευτυχία μου, πρέπει όχι μόνο να την κερδίσω για τον εαυτό μου, αλλά και να την μοιραστώ γιατί μόνον τότε πολλαπλασιάζεται.

Αν βοηθήσεις κάποιον να νιώσει χαρά, να γελάσει, η ν' αγγίξει την ευτυχία, μην ψάχνεις να βρεις τον Θεό αλλού, υπάρχει μέσα σου.

Ένας παραπάνω καλός άνθρωπος στον κόσμο είναι καλύτερος από έναν παραπάνω άγγελο στον ουρανό. Κιν. Παρ..

Μη ζείτε αποκλειστικά για τον εαυτό σας, ζήστε και για τους άλλους, μόνον τότε αποκτά νόημα η ζωή μας.

Ο μόνος τρόπος να έχουμε απόθεμα αγάπης είναι να την προσφέρουμε γιατί μ' αυτόν το τρόπο επιστρέφει ως άμπωτη σε μας.

Το μόνο που μας ανήκει είναι το παρελθόν μας, το παρόν πρέπει να το ζήσουμε και το μέλλον ίσως δεν γίνει ποτέ παρελθόν.

Αν δεν έχεις αρκετό χρόνο είναι επειδή είσαι σπάταλος σε ο,τι πιο πολύτιμο υπάρχει στη ζωή σου.

Ένα πουλί με τσακισμένα φτερά, αυτή είναι η ζωή μας: χωρίς όνειρα, χωρίς μουσική, χωρίς μνήμη, χωρίς ποίηση, χωρίς έρωτα, και χωρίς συγχώρεση.

Οι συμπεριφορές μας είναι ένας καθρέφτης που επιστρέφει στον καθένα την εικόνα του προσώπου του.

Αφού δεν μπορούμε να επιλέξουμε το πότε και το πώς θα πεθάνουμε, ας κάνουμε αυτό που μπορούμε, να αποφασίσουμε το πώς θα ζήσουμε.

Σε χαιρετώ, Επίκουρος ο Γοργογυραίος.
===================

ΦΙΛΟΙ ΕΙΝΑΙ

αυτοί οι σπάνιοι άνθρωποι που μας ρωτάνε "Τι κάνεις;" κι έπειτα περιμένουν ν' ακούσουν με ενδιαφέρον την απάντησή μας.

Η ΕΥΤΥΧΙΑ, όπως διαπίστωσα , είναι τις πιο πολλές φορές συνέπεια της σκληρής δουλειάς.

Η ΕΥΓΕΝΕΙΑ είναι σαν τον αέρα στα λάστιχα: δεν κοστίζει τίποτα, αλλά κάνει το ταξίδι πολύ πιο άνετο.

Και τώρα κάτι ξεχωριστό για περαιτέρω σκέψεις, αφορά όλους τους συκοφάντες.

Στις παραδώσεις των Εβραίων της Ανατολικής Ευρώπης υπάρχει μια εύστοχη ιστορία για τους κακόγλωσσους.

Κάποιος τέτοιος άνθρωπος είχε πει τόσα κακόβουλα για τον ραββίνο της περιοχής, ώστε μια μέρα, νιώθοντας τύψεις, πήγε και τον παρακάλεσε να τον συγχωρήσει.

"Κύριε Ραββίνε μου, πες μου πως μπορώ να επανορθώσω.''

Ο ραββίνος αναστέναξε. "Πάρε δύο μαξιλάρια, πήγαινε στην κεντρική πλατεία κι εκεί σχίστα και τίναξέ τα στον αέρα. Μετά γύρνα πίσω εδώ."

Ο συκοφάντης πήγε γρήγορα στο σπίτι του, πήρε δύο μαξιλάρια και ένα μαχαίρι, τράβηξε βιαστικά για την κεντρική πλατεία, έσχισε τα δύο μαξιλάρια, τα τίναξε στον αέρα κι ύστερα γύρισε τρέχοντας στο σπίτι του ραββίνου.

" 'Εκανα αυτό που μου είπες, Ραββίνε!"

" Ωραία," απάντησε χαμογελώντας ο Ραββίνος. "Τώρα για να καταλάβεις πόσο κακό κάνουν οι ψεύτικες διαδόσεις, γύρνα στην πλατεία και..."

"Και;"

"Και μάζεψε τα πούπουλα που σκόρπισες."

Ερώτημα: Άραγε πόσα πούπουλα μάζεψε ο κακόβουλος;

ΟΤΑΝ ΑΠΛΩΝΕΙΣ να φτάσεις τ' αστέρια, μπορεί μεν να μην πιάσεις κανένα, αλλά και δεν θα καταλήξεις να κρατάς μια χούφτα λάσπη.

Leo Burnett.
=====================

Πάντα φοβίζει αυτός..... που "κουβαλάει" το αυθεντικό, το ατόφιο και το ανόθευτο!!!!

Σε μικρότερη ηλικία όταν άκουγα…
Να αποκαλούν κάποιον δύσκολο χαρακτήρα…..
Φυλαγόμουν!

Σχημάτιζα στο μυαλό μου την εικόνα…
Ενός παράξενου ατόμου που μπορούσε να παρεξηγήσει…
Το παραμικρό, με συνέπεια να δίνω εξηγήσεις…
Για κάτι που δεν έκανα……
Και τον είχε ενοχλήσει!

Για να αποφύγω, λοιπόν τα μπερδέματα….
Προτιμούσα να απομακρύνομαι!
Να μην έχω πολλές επαφές!
Αυτό μέχρι την στιγμή…..
Που κάποιος τον οποίο εκτιμούσα…..
Πάνω στην κουβέντα, με μεγάλη σοβαρότητα…..
Και αγάπη …..
Μου είπε ότι είμαι δύσκολος άνθρωπος!

Στην αρχή χαμογέλασα…..
Πιστεύοντας πως κάνει πλάκα!
Όταν όμως διαπίστωσα πως το εννοεί…..
Ξαφνιάστηκα!!!!
Δεν περίμενα ποτέ πως θα έδινα μια τέτοια εντύπωση…..
Αφού δεν ήμουν δύστροπος, ούτε είχα κακές προθέσεις….
Απέναντι σε κανέναν!
Του ζήτησα να μου εξηγήσει τον λόγο!

Δεν ένιωθα προσβεβλημένος…
Απλά απορούσα τι τρομερό έκανα…
Που τον ώθησε να το σκεφτεί!
Απάντησε πως είμαι απόλυτος και κάθετος στις απόψεις μου….
Δίχως να δίνω δεύτερη ευκαιρία στον άλλον!
Δεν δεχόμουν με τίποτα να κάνω ένα βήμα πίσω……
Όταν όλοι βάζουν λίγο νερό στο κρασί τους!

Τότε συνειδητοποίησα…..
Ότι οι άνθρωποι αποκαλούν έτσι, έναν άλλον……
Μόνο και μόνο επειδή δεν ήθελε να τους μοιάσει!!!
Από κείνη την στιγμή, άρχισα…..
Να βλέπω με άλλο μάτι αυτά τα άτομα!

Επιδίωκα να τα γνωρίσω ….
Διότι πολύ απλά…..
Συμφωνούσα με το σκεπτικό τους!
Κατανόησα πως αρκεί…..
Η ακλόνητη πίστη σε αρχές και αξίες…..
Για να κάνει κάποιον να φαντάζει διαφορετικός!
Να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους…..
Επειδή δεν μπαίνει σε καλούπια!
‘Εχει δικούς του νόμους και κανόνες ….
Που του «επιβάλλουν» η συνείδηση και η καρδιά του!
Συμπεριφέρεται όπως θέλει χωρίς να υπολογίζει κόστος!
Πίνει το κρασί του ανέρωτο……
Αφήνοντας τους άλλους να ανησυχούν……
Αφού δεν μπορούν να τον διαχειριστούν!
Είναι απρόβλεπτος……

Και αυτό.......φοβίζει!!!!
Εκείνον δεν τον απασχολούν τέτοια θέματα!
Κοιτάζει την ζωή από άλλη οπτική γωνία!
Φροντίζει οι σχέσεις του να είναι ξεκάθαρες!
Οριοθετεί τις δικές του κόκκινες γραμμές…..
Που αν τις περάσεις……
Σε βγάζει έξω από την ζωή του με συνοπτικές διαδικασίες!
Δεν χαρίζεται σε κανέναν!
Ούτε καν στον ίδιο του, τον εαυτό….
Τον οποίο κρίνει αυστηρά!

Γι αυτό δεν λέει πολλά!
Προτιμά να «μιλά» με πράξεις!
Δεν περιαυτολογεί……
Ούτε περηφανεύεται για κάποια επιτυχία!
Παραμένει σεμνός γνωρίζοντας πως την «ουσία»…
Δεν την πανηγυρίζεις!
Την βιώνεις σιωπηλά......
Για να καταλάβεις στο έπακρο την σημασία της!
Δίνει την εντύπωση του απροσπέλαστου…..

Γιατί είναι πολύ προσεχτικός!
'Εχει πληγωθεί πολλές φορές….
Και δεν θέλει …..
Να επαναλάβει το ίδιο λάθος, δεύτερη φορά!
Αποφεύγει τον συνωστισμό!
Οι «τενεκέδες» κάνουν πολύ θόρυβο…..
Και του χαλούν την ησυχία…..
Που επιτρέπει να «ακούει» τις σιωπές, των ανθρώπων…..
Για να βγάζει ασφαλή συμπεράσματα!!!
Τον εξιτάρει το «πολύ»……
Και όχι το «πολλοί»!

Αν καταφέρεις να «μπεις» στην καρδιά του…
Θα διαπιστώσεις πως όλα τα συναισθήματα….
«Χτυπάνε» κόκκινο!!!!!
Ερωτεύεται, αγαπάει, θυμώνει, απογοητεύεται, χαίρεται…..
Σε υπερθετικό βαθμό!!!
Τα «χλιαρά» και τα «μέτρια» δεν τον αφορούν!
'Εχει πάντα αποθέματα αγάπης!
Τα οποία ξοδεύει αλόγιστα……
Μα ποτέ δεν σπαταλάει άσκοπα!!!!
Και αυτή την ειδοποιό διαφορά την γνωρίζει άριστα!

Αυτός είναι ο λόγος……
Που κόβει αμέσως κάθε επικοινωνία, μόλις αισθανθεί….
Εκμετάλλευση και αλαζονεία…..
Και ας τον κατηγορούν πως είναι σκληρός….
Απόλυτος και κάθετος!
Κρίνει τους άλλους από αυτό……
Που έχουν «μέσα» τους!
Όχι από κείνο που πλασάρουν!
Αδιαφορεί επιδεικτικά για το «φαίνεσθαι»……
Και οτιδήποτε «εμπεριέχει» υποκρισία!

Δε τον απασχολεί η γνώμη κανενός παρά μόνο των φίλων του…
Ούτε επιζητά την αποδοχή!
Του αρκεί που λειτουργεί με δικαιοσύνη…..
Προσέχοντας μην αδικήσει κάποιον!
Ακόμα όμως και να συμβεί αυτό άθελα του….
‘Εχει την λεβεντιά να ζητήσει συγνώμη.....
Αναγνωρίζοντας αμέσως το λάθος!
Αν κάποιοι ονομάζουν αυτόν τον άνθρωπο, δύσκολο….
Περίεργο και παράξενο…….
Εγώ απλώς τον αποκαλώ…

Υπέροχο!!!!!
Πάντα το «ανόθευτο» και το«ατόφιο» που «κουβαλάει»…..
Οδηγούν στην πεμπτουσία της ζωής!
Λυτρώνει η παρουσία του!
Με «γεμίζει» φως!
Ελπίδα….
Πως τίποτα δεν έχει χαθεί!
Αδιαφορώ για την προδοσία!
Η σκιά του….
Πάντα προσφέρει μια ασφαλή «πατρίδα»!
‘Οσο υπάρχει …..
Μπορούν να συγχωρεθούν όλες οι αμαρτίες αυτού του κόσμου…
Και να «σηκωθεί» ψηλότερα!
Να εξαγνιστούν όλοι αυτοί……
Που δεν τον δέχονται ……
Γιατί η αυθεντικότητα……
Αποκαλύπτει περίτρανα την δική τους "γύμνια"!!!!
Η συνύπαρξη μαζί του…..
Είναι ευλογία!

«Παρηγορεί» τους αναστεναγμούς….
Κλείνοντας για πάντα τις λαβωματιές!
«Ξυπνάει» την δοτικότητα!
Την «ξεσηκώνει να «συναντήσει» την γενναιοδωρία …..
Για να σου χαριστούν όσα ποθείς και ονειρεύεσαι!!!!!
«Καθρεφτίζει» την ψυχή του, στην δική σου!
«Αιχμαλωτίζει» σ’ ένα βλέμμα, ολάκερη την πλάση……
Που «φωνάζει» πως αφού το αδάμαστο…..
Από το οποίο είναι φτιαγμένος…..

Συνεχίζει να απαξιώνει το κακό…….
‘Οσες φορές και να βάλουν φωτιά σε τούτο τον κόσμο…..
Άλλες τόσες θα αναγεννιέται……..
Από τις στάχτες του!!!!
Αφιερωμένο σ' αυτές/ους που με ελαφρά την καρδία αποκαλούμε κάποιους "δύσκολους χαρακτήρες".

Σε χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο CEO της ΟΚΡΑ Επικούρειος Πέπος.

Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμη που δεν θυμάμαι τον/την συγγραφέα
====================

Αγαπητή φίλη, αγαπητέ φίλε καλημέρα σε σένα και σε όσες και όσους παραμένουν ερωτευμένοι είτε με δύο ελκυστικούς οφθαλμούς, είτε με το χαμόγελο ενός αγαπημένου προσώπου, είτε με φίλους ευλογημένους, είτε με το ταίρι τους, είτε με όμορφες στιγμές του παρελθόντος, είτε με μία ζεστή αγκαλιά, είτε με το φωτεινό -- αγγελικό πρόσωπο ενός παιδιού που φωτίζει το μέλλον, είτε με το χρήμα, (υπάρχουν και τέτοιοι) είτε τέλος πάντων με ό,τι ο καθένας συνεχίζει να είναι ερωτευμένος, με ό,τι κι αν είσαι κάνε σε παρακαλώ τον κόπο να διαβάσεις τα πιο κάτω λόγια του Φιοντόρ Ντοστογέφσκι, ίσως σε βοηθήσουν να δεις με άλλο μάτι τη ζωή σου. Σε χαιρετώ Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

Όταν αναπολώ το παρελθόν μου/
Και σκέφτομαι πόσο χρόνο/
Έχω χάσει σε τιποτένια πράγματα/
Πόσο χρόνο έχω σπαταλήσει/
Σε λάθη, τεμπελιά/
Σε ανικανότητα για να ζήσω/
Πόσο λίγο εκτιμούσα τη ζωή,/
Πόσες φορές αμάρτησα ενάντια/
Στην καρδιά και την ψυχή μου/
Τότε η καρδιά μου ματώνει./

Η ζωή είναι δώρο,/
Η ζωή είναι ευτυχία,/
Κάθε λεπτό μπορεί να είναι/
Μία αιωνιότητα ευτυχίας./
Θα συνεχίσω να βρίσκομαι ανάμεσα/
Σε ανθρώπινα πλάσματα/
Θα είμαι ένας άνθρωπος/
Μεταξύ ανθρώπων, κι έτσι/
Θα παραμείνω πάντα./

Δεν θα χάσω το κουράγιο μου/
Δεν θα αποκαρδιωθώ,/
Και δεν θα τα παρατήσω/
Ό,τι και αν συμβεί.
Αυτό είναι η ζωή/
Αυτό είναι το νόημα της/
Αυτό είναι το καθήκον μας.

Τώρα το αντιλαμβάνομαι/
Και θα το θυμάμαι για πάντα.

Φ.Ν.
=====================

Την επιμέλεια των κειμένων και την επιλογή έκανε ο Πούφ.

Χρονοταξιδιώτης στην εποχή του Επίκουρου.

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, κατ' αρχάς να πω καλό ταξίδι στον συγχωριανό μας και φίλο μας τον ΘΑΝΑΣΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ που βιάστηκε να μας αποχαιρετήσει. Στην Κική, στην Βίκυ, στον Αποστόλη, στην Μαριάννα και στα εγγόνια του εκφράζουμε τα συλλυπητήρια μας. Η εξόδιος ακολουθία θα γίνει σήμερα 9/11/24 στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι στην εκκλησία Γεννέσιον της Θεοτόκου. Ο Θανάσης ανήκε σ' εκείνη την δημιουργική γενιά που από πολύ μικρή ηλικία βγήκε στο μετερίζι και κατάφερε να δημιουργήσει μία υπέροχη οικογένεια έχοντας μία καταπληκτική σύζυγο. Ήδη ο αγαπητός μας φίλος βρίσκεται καθ' οδόν προς τη χώρα των Μακάρων. Πάμε τώρα στο σημερινό μας θέμα που έχει να κάνει με τις απαντήσεις που έδωσε ο Επίκουρος της αρχαιότητας, ναι καλά διαβάσατε, με κάποιον μαγικό τρόπο ο κ. Γ. Γιώτης κατάφερε μέσω της τεχνητής νοημοσύνης να επικοινωνήσει με τον Επίκουρο και να του θέσει καίριες ερωτήσεις, διαβάστε παρακαλώ τι απάντησε ο σοφός της αρχαιότητας. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε όσο είναι ακόμα νωρίς.

Η χρονομηχανή σας μετέφερε σε έναν κήπο της Αθήνας το 300 π.Χ. Στον αέρα διαχέεται το άρωμα των ελαιόδεντρων και των βοτάνων. Μπροστά σας κάθεται σε ένα πέτρινο παγκάκι ο φιλόσοφος Επίκουρος. Φοράει απλά ρούχα και δείχνει γαλήνιος. Σας κοιτάζει λίγο περίεργα μ' αυτήν την παράξενη εμφάνιση και τον τρόπο ντυσίματός σας.
Το φως του ήλιου παιχνιδίζει ανάμεσα στα κλαδιά μιας ελιάς, την ώρα που Επίκουρος μ' ένα ίχνος χαμόγελου σας καλοζωρίζει.

Επίκουρος: Καλώς ήρθες, ξένε. Η εμφάνισή σου και ο τρόπος σου δείχνουν πως δεν ανήκεις σ’ αυτόν τον τόπο και τον χρόνο. Μπορώ να ρωτήσω από πού έρχεσαι;

Εσύ: Έρχομαι από ένα πολύ μακρινό μέλλον, πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια μπροστά. Στον κόσμο μου, έχουμε εξελίξει τις ιδέες σου για τα άτομα και την ηδονή, αλλά με τρόπους που ίσως να σε εκπλήξουν.

Επίκουρος: Δύο χιλιάδες χρόνια! Δύσκολο να φανταστώ έναν επισκέπτη από το μέλλον. Πες μου, πώς μιλάμε για τα άτομα στην εποχή σου; Φαντάζομαι πως πολλά θα έχουν ανακαλυφθεί από την εποχή που εγώ τα φαντάστηκα ως μικρές αδιαίρετες μονάδες.

Εσύ: Ναι, πράγματι. Γνωρίζουμε πλέον ότι τα άτομα είναι πολύ πιο πολύπλοκα. Δεν κινούνται μόνο σε ευθεία γραμμή, αλλά μπορούν να συμπεριφέρονται απρόβλεπτα, λες και υπάρχουν σε πολλά σημεία ταυτόχρονα. Το ονομάζουμε “κβαντική μηχανική”, και είναι μια βασική πλευρά της σύγχρονης επιστήμης μας.

Επίκουρος: Να υπάρχουν σε πολλά σημεία; Ενδιαφέρον! Μα δεν είναι αυτό το “κβαντικό” κάτι χαώδες; Μου φαίνεται πως ξεπερνά την απλότητα της τάξης της φύσης, όπως την έχω παρατηρήσει εδώ.

Εσύ: Είναι όντως περίπλοκο, και η κατανόησή του μας πήρε αιώνες προσεκτικής σκέψης και πειραμάτων. Η ζωή μας, όμως, μπορεί να νιώθεται χαοτική, εν μέρει επειδή αλληλεπιδρούμε με τον κόσμο με έναν πολύπλοκο τρόπο. Στην εποχή σου, οι άνθρωποι επιδιώκουν απλές χαρές και γαλήνη. Στη δική μου, πολλοί ζουν με αυτό που λέμε “υπερφόρτωση πληροφοριών”. Γνωρίζουμε πάρα πολλά, αλλά είναι δύσκολο να βρούμε ειρήνη.

Επίκουρος: Αχ, η γαλήνη της ψυχής! Εσείς, λοιπόν, δεν αναζητάτε την ηδονή μέσα στην απλότητα, όπως προτρέπω εγώ τους μαθητές μου; Για εμάς, η συντροφιά φίλων, απλές τροφές και χρόνος για περισυλλογή αρκούν για να είμαστε ευτυχείς.

Εσύ: Πολλοί από εμάς επιθυμούμε την απλότητα, αλλά η τεχνολογία μάς τραβάει προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Εσύ: (συνεχίζοντας) Η τεχνολογία μάς έχει προσφέρει απίστευτες ανέσεις και δυνατότητες επικοινωνίας. Μπορώ να μιλήσω με ανθρώπους από την άλλη άκρη του κόσμου, να μάθω νέα αμέσως μόλις συμβούν, ή ακόμα και να βρω απαντήσεις σε ό,τι με απασχολεί με το πάτημα ενός κουμπιού. Αλλά όλα αυτά συχνά μας αποσπούν από τη γαλήνη.

Επίκουρος: Η αταραξία δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί αν ο νους περιπλανιέται διαρκώς. Το πλήθος των πληροφοριών μπορεί να είναι, όπως καταλαβαίνω, τόσο βάρος όσο και προνόμιο. Μήπως, όμως, η ίδια αυτή τεχνολογία που περιγράφεις δεν σας επιτρέπει να απολαύσετε τη φύση και να αναζητήσετε απλές ηδονές;

Εσύ: Δυστυχώς, αυτή είναι η ειρωνεία. Η τεχνολογία μάς δίνει όσα επιθυμούμε, αλλά επίσης μας κρατά διαρκώς συνδεδεμένους. Λέμε ότι φοβόμαστε να “χάσουμε” κάτι σημαντικό που μπορεί να συμβεί. Έτσι, αντί να ζούμε απλές στιγμές, νιώθουμε ότι πρέπει πάντα να είμαστε ενήμεροι, να κάνουμε περισσότερα, να ζούμε όσο πιο έντονα γίνεται. Έχουμε ακόμα και έναν όρο για αυτό: το σύνδρομο FOMO, ή “φόβος απώλειας”.

Επίκουρος: Είναι λυπηρό να ακούω πως η ηδονή της στιγμής επισκιάζεται από την ανησυχία για το μέλλον ή την αγωνία για το τι μπορεί να χάσετε. Η αληθινή ηδονή βρίσκεται στην επίγνωση του παρόντος και στην αποδοχή της στιγμής, χωρίς την ανάγκη για αδιάκοπη αλλαγή.

Εσύ: Αυτό είναι δύσκολο στις μέρες μας. Για παράδειγμα, έχουμε αυτή τη συσκευή, το “έξυπνο τηλέφωνο”, που μας ενημερώνει για ό,τι συμβαίνει παντού και πάντοτε. Μας φέρνει χαρά αλλά και ανησυχία, γιατί μερικές φορές είναι αδύνατο να το αφήσουμε στην άκρη.

Επίκουρος: (γελά ελαφρώς) Τι ειρωνεία να αναζητά κανείς ηδονή μέσα από ένα αντικείμενο που τον κρατά αιχμάλωτο! Η ηδονή, κατά τη δική μου αντίληψη, δεν πρέπει να εξαρτάται από πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Θα σε συμβούλευα να βρεις τρόπους να ξεφεύγεις από τέτοιες πηγές άγχους, αναζητώντας την ευτυχία σε πιο σταθερές και απλές απολαύσεις.

Εσύ: Ίσως έχεις δίκιο. Πολλοί άνθρωποι στην εποχή μου στρέφονται στις διδασκαλίες σου για να βρουν ηρεμία. Έχουν γραφτεί πολλά βιβλία για σένα, και πολλοί πιστεύουν πως ο τρόπος σου, να ζεις απλά και να αποφεύγεις τον πόνο, είναι πιο αναγκαίος από ποτέ.

Επίκουρος: Χαίρομαι να ακούω ότι οι ιδέες μου αντέχουν στο χρόνο. Ο άνθρωπος, φαίνεται, έχει πάντα την ίδια ανάγκη για γαλήνη, ανεξάρτητα από την εποχή. Τώρα, πες μου, πώς αντιμετωπίζετε τον θάνατο στην εποχή σας; Παραμένει, άραγε, πηγή φόβου;

Εσύ: Εξακολουθεί να μας απασχολεί, ίσως μάλιστα περισσότερο από ποτέ. Η επιστήμη έχει προχωρήσει τόσο, που προσπαθούμε να νικήσουμε τον θάνατο με κάθε τρόπο. Ανακαλύπτουμε θεραπείες, παρατείνουμε τη ζωή, και ψάχνουμε ακόμα και για τρόπους να ζήσουμε για πάντα.

Επίκουρος: Αλλά όσο μακροχρόνια και αν ζήσετε, δεν ξεπερνάτε το φυσικό όριο. Σωστά; Ο θάνατος δεν είναι τελικά το τέλος της συνείδησης, ένα κενό χωρίς αισθήσεις και φόβους; Τι άλλο φοβάστε;

Εσύ: Νομίζω πως πολλοί φοβούνται ότι, αν η ζωή είναι τόσο μικρή, δεν θα προλάβουν να ζήσουν “αρκετά” ή να γίνουν “αρκετοί”. Οι άνθρωποι πια νιώθουν πιεσμένοι να αξιοποιήσουν κάθε στιγμή, κάθε δυνατότητα.

Επίκουρος: Η αγωνία για το “αρκετό” μπορεί να είναι ατέρμονη, φίλε μου. Μήπως είναι ώρα να επαναπροσδιορίσετε τι σημαίνει “αρκετό”; Η επιδίωξη της αληθινής ηδονής απαιτεί να γνωρίζουμε τα όριά μας και να αποδεχόμαστε την απλότητα. Η αθανασία δεν προσφέρει περισσότερη χαρά· η αποδοχή όμως του χρόνου μας ναι.

Εσύ: Τα λόγια σου μου θυμίζουν γιατί κάποιοι από εμάς αναζητούμε να ζούμε πιο αργά και πιο συνειδητά. Ωστόσο, είναι δύσκολο να ξεφύγουμε από αυτήν την ανάγκη για συνεχή πρόοδο και βελτίωση. Φοβόμαστε ότι αν μείνουμε στάσιμοι, θα χάσουμε ευκαιρίες ή θα μείνουμε πίσω.

Επίκουρος: Η πρόοδος για χάρη της προόδου, χωρίς κατεύθυνση και αυτογνωσία, μπορεί να αποβεί μάταιη. Οι ευκαιρίες και οι επιτυχίες που αναζητάτε, μήπως τελικά δεν σας οδηγούν στη γαλήνη αλλά σε περισσότερες ανησυχίες; Αντί να κοιτάτε προς τα έξω, μήπως θα βρείτε όσα ζητάτε κοιτώντας εντός σας;

Εσύ: Ίσως αυτό είναι το κλειδί. Στην εποχή μας, όμως, υπάρχει τόση πληροφορία και τόση πίεση να είμαστε διαρκώς δραστήριοι. Πώς μπορούμε να αποδεχτούμε μια πιο απλή ζωή, όταν όλοι γύρω μας φαίνεται να προσπαθούν να “κερδίσουν” τη ζωή, να γίνουν όλο και πιο επιτυχημένοι;

Επίκουρος: Η επιτυχία που περιγράφεις, το “κερδίζω” τη ζωή, δεν οδηγεί πάντα στην ευτυχία. Την αληθινή ευτυχία τη βρίσκουμε στην ηρεμία του νου και τη φιλία, όχι στην υλική κατοχή ή στις τιμές των ανθρώπων. Αν είναι να πετύχετε κάτι, ας είναι αυτό: να αγαπήσετε τη ζωή όπως είναι, όχι όπως πιστεύετε ότι θα έπρεπε να είναι.

Εσύ: Οι άνθρωποι στη δική μου εποχή επενδύουν επίσης πολύ στον εαυτό τους. Μιλούν για “αυτοβελτίωση” και “προσωπική ανάπτυξη”, αλλά μερικές φορές χάνουν τη χαρά της απλής στιγμής, επειδή πάντα θέλουν να γίνουν κάτι παραπάνω.

Επίκουρος: Η αυτοβελτίωση, όταν γίνεται για να βρούμε γαλήνη και κατανόηση, είναι αξιέπαινη. Αλλά, αν γίνεται για να συγκριθούμε με άλλους ή να ξεφύγουμε από τον φόβο, τότε μπορεί να μας απομακρύνει από την αταραξίαπου αναζητούμε. Πες μου, λοιπόν, πόσο απολαμβάνετε την πραγματική συντροφικότητα στην εποχή σας; Οι φιλίες σας σάς φέρνουν γαλήνη;

Εσύ: Οι φιλίες είναι πολύ σημαντικές για εμάς, αλλά κάποιες φορές γίνονται περίπλοκες. Έχουμε τη δυνατότητα να είμαστε σε επαφή με ανθρώπους από όλο τον κόσμο μέσα από μια οθόνη, αλλά αυτό δεν σημαίνει πάντα ότι έχουμε βαθιές, πραγματικές σχέσεις. Πολλοί άνθρωποι αισθάνονται μοναξιά, παρόλο που είναι διαρκώς συνδεδεμένοι.

Επίκουρος: Η αληθινή φιλία δεν βρίσκεται στη συχνή επαφή, αλλά στην ποιότητα της σχέσης. Μερικοί πιστοί φίλοι μπορούν να γεμίσουν την καρδιά και να διώξουν τη μοναξιά, όπως και να βοηθήσουν στην αναζήτηση της αληθινής ηδονής. Η τεχνολογία που περιγράφεις ίσως προσφέρει την ψευδαίσθηση της σύνδεσης, αλλά όχι την αληθινή ουσία της.

Εσύ: Έχεις απόλυτο δίκιο. Και νομίζω πως ο λόγος που πολλοί στρέφονται ξανά στη φιλοσοφία σου είναι ακριβώς αυτός: για να μάθουν πώς να βρίσκουν την ηρεμία και την αυθεντική χαρά, αντί να κυνηγούν διαρκώς περισσότερα.

Επίκουρος: Τότε, ίσως ο δρόμος δεν είναι να προσπαθήσετε να “βρείτε” κάτι νέο, αλλά να αποδεχτείτε την απλότητα που ήδη βρίσκεται μπροστά σας. Οι απλές μικρές απολαύσεις είναι παντού γύρω μας — μια ήρεμη στιγμή, η φύση, η συντροφιά ενός φίλου. Όταν απομακρυνθείς από εδώ, ελπίζω να πάρεις μαζί σου αυτήν την ανάμνηση και να θυμάσαι ότι η αληθινή ηδονή βρίσκεται στο παρόν και στην αποδοχή.

Εσύ: Θα το θυμάμαι. Έχουμε φτάσει σε σημείο να πιστεύουμε ότι η ευτυχία είναι κάτι που πρέπει να επιτύχουμε ή να κατακτήσουμε, και ίσως έχουμε ξεχάσει πώς να τη βιώνουμε. Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου και την καθοδήγησή σου, Επίκουρε. Νομίζω πως με βοήθησες να δω τη ζωή λίγο πιο καθαρά.

Επίκουρος: Είναι χαρά μου να σε βοηθήσω να βρεις γαλήνη. Θυμήσου πως η αληθινή ευτυχία δεν βρίσκεται μακριά, αλλά εδώ, μέσα μας. Στηρίξου στους φίλους σου, αγαλλίασε στην απλότητα και μη φοβάσαι τον χρόνο. Όσο έχεις την ηρεμία του νου, έχεις την απόλυτη ελευθερία.

Εσύ: Είμαι πραγματικά ευγνώμων, Επίκουρε. Υπάρχει, όμως, και κάτι ακόμη που με απασχολεί. Στην εποχή μου, προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τα όρια της ζωής, με φάρμακα, θεραπείες, και ακόμα και με την ιδέα της αθανασίας. Θέλουμε να ζήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο, να αποφύγουμε τη γήρανση και τον θάνατο. Τι θα έλεγες για αυτήν την επιδίωξη;

Επίκουρος: Η επιδίωξη της αθανασίας… Ένας ενδιαφέρων στόχος, όμως, σκέψου: αν η ζωή δεν έχει τέλος, πόση αξία θα έχει κάθε στιγμή; Ο φόβος του θανάτου μάς αποτρέπει από το να ζήσουμε ολοκληρωμένα την παρούσα στιγμή. Όταν δεν φοβόμαστε πια τον θάνατο, απολαμβάνουμε πλήρως το δώρο της ζωής. Ο θάνατος είναι απλά το τέλος της αίσθησης και της συνείδησης — δεν είναι κάτι να μας τρομάζει.

Εσύ: Εμείς το βλέπουμε διαφορετικά. Πολλοί από εμάς βλέπουν τον θάνατο ως ένα όριο που πρέπει να καταρριφθεί, ένα πρόβλημα προς επίλυση. Υπάρχει η ιδέα ότι αν μπορούσαμε να ζούμε επ’ αόριστον, θα είχαμε τον χρόνο να επιτύχουμε όσα θέλουμε, να μάθουμε περισσότερα, και να φτάσουμε σε όλο και πιο υψηλούς στόχους.

Επίκουρος: Μα αν είχατε απεριόριστο χρόνο, θα εκτιμούσατε κάθε στιγμή όπως τώρα; Ίσως η αίσθηση του τέλους δίνει νόημα και βάθος στην ανθρώπινη εμπειρία. Ο θάνατος δεν αφαιρεί τίποτα από τη ζωή· είναι απλώς η στιγμή που κλείνει το κύκνειο άσμα. Το κυνήγι της αθανασίας ενδέχεται να σας κάνει να χάνετε τις στιγμές που έχετε μπροστά σας.

Εσύ: Ίσως… Υπάρχει κάτι απελευθερωτικό σε αυτό που λες, και νομίζω πως φοβόμαστε τόσο πολύ το άγνωστο που ξεχνάμε να ζούμε πραγματικά. Μας κατακλύζει η σκέψη ότι αν δεν υπάρχουμε πια, όλα όσα καταφέραμε, όλη η ζωή μας, θα χαθούν.

Επίκουρος: Αυτό που προσφέρεις στο παρόν, η χαρά και η γνώση που μοιράζεσαι με τους άλλους, δεν χάνεται πραγματικά· μένει στους ανθρώπους που αγάπησες. Δεν χρειάζεται να φοβάσαι το τέλος. Αντί να αναζητάτε τρόπους να ζήσετε για πάντα, γιατί να μη βρείτε τρόπους να ζήσετε καλύτερα;

Εσύ: Ίσως, λοιπόν, το νόημα της ζωής δεν είναι μόνο να την επεκτείνουμε αλλά να τη βιώνουμε πιο ουσιαστικά. Να ζούμε με αυθεντικότητα, να βρίσκουμε ικανοποίηση στις στιγμές, και να μοιραζόμαστε αυτή την εμπειρία με τους άλλους. Εν τέλει, η αθανασία ίσως είναι λιγότερο σημαντική από τη βαθιά και ουσιαστική ζωή.

Επίκουρος: Ακριβώς. Ο πραγματικός θησαυρός βρίσκεται στην ευγνωμοσύνη για το εδώ και τώρα, όχι στην αγωνία για το αβέβαιο μέλλον. Ο θάνατος θα έρθει για όλους μας, αλλά η ζωή, όσο την έχουμε, είναι ένα δώρο που αξίζει να απολαμβάνουμε πλήρως. Ο σοφός άνθρωπος αποδέχεται τα όρια της ανθρώπινης φύσης και βρίσκει ειρήνη με αυτά.

Εσύ: (με έναν αναστεναγμό ανακούφισης) Νομίζω πως θα πάρω μαζί μου τη σοφία σου, Επίκουρε. Η αποδοχή των ορίων μας, η εστίαση στην απλή χαρά και η αληθινή σύνδεση με τους ανθρώπους μάς απελευθερώνουν, τελικά, περισσότερο από οποιαδήποτε τεχνολογία ή κατάκτηση.

Επίκουρος: Έτσι ακριβώς. Εύχομαι να βρεις γαλήνη και χαρά στο μονοπάτι σου και να τη μοιραστείς με τους γύρω σου. Η ζωή είναι πιο πλούσια όταν ζούμε με επίγνωση και καλοσύνη, και όταν απολαμβάνουμε τις απλές ηδονές χωρίς να επιζητούμε συνεχώς περισσότερα.

Και καθώς τα λόγια του αντηχούν στον κήπο, νιώθεις μια βαθιά ηρεμία, μια αίσθηση πληρότητας, σαν να έχεις βρει κάτι που έψαχνες καιρό. Μετά από αυτή τη συζήτηση, καταλαβαίνεις πως η αληθινή σοφία είναι διαχρονική και ότι η γαλήνη μπορεί να βρεθεί τόσο στον αρχαίο κήπο του Επίκουρου όσο και στον δικό σου, σύγχρονο κόσμο. Εσύ αποφασίζεις.

***

O παραπάνω διάλογος είναι δημιούργημα (με ελάχιστες προσαρμογές) τεχνητής νοημοσύνης (chat gpt).

Γ. Γιώτης – Συγγραφέας του βιβλίου Hoax: Οδηγός επιβίωσης στην εποχή της παραπληροφόρησης – Εκδότης Θύραθεν

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com