Προτού μεταφέρω μια ιστορία αναφορικά με τους Ιάπωνες, θα ήθελα κι εγώ να εκφράσω την βαθιά μου θλίψη και συμπαράσταση για την βιβλική κατασρτοφή στην Ιαπωνία τον Μάρτιο του 2011. Η ζημιά ήταν τεράστια και τα θύματα πολλά. Δυστυχώς μετά από έναν πολύ δυνατό σεισμό, κοντά στα 9 Richter, σηκώθηκε τσουνάμι που παρέσυρε στην καταστροφή σχεδόν τα πάντα. Όλος ο πλανήτης ένιωσε τεράστια αμηχανία μπροστά σε αυτό το τρομερό φαινόμενο. Το ατύχημα στο πυρηνικό εργοστάσιο της Fukushima επιδείνωσε την κατάσταση και θα χρειαστούν σίγουρα πολλές δεκαετίες για να ξεπεραστεί, όσο γίνεται (αφού τα θύματα δεν γυρίζουν πίσω), η καταστροφή. Εμείς, ιδιαίτερα μετά την τριβή μας με τους Ιάπωνες τον Αύγουστο του 2011, είμαστε δίπλα σε αυτό το λαό και στους φίλους μας...
Νομίζω πως ήταν ακόμη Ιούνιος του 2011. Ο Mr. Pepos όποτε με συναντούσε μου υπενθύμιζε: «Αρκά, μην κανονίσεις τίποτα για τις 6 Αυγούστου. Περιμένω τους Ιάπωνες και όπως επιτάσσει η παράδοση θα ακολουθήσει τράπεζα στο σπίτι. » Η απάντησή μου ήταν θετική αλλά δεν είχα επιμείνει να μάθω τον λόγο για τον οποίο ο Mr. Pepos δεν ήθελε με τίποτα να χάσω αυτό το meeting. Οι μέρες πέρασαν και μια ωραία βραδιά του Αυγούστου μαζευτήκαμε στο σπίτι του Mr. Pepos και της κας Λαμπρινής για να υποδεχτούμε τους Ιάπωνες. Ήταν η πρώτη μου φορά που θα συναλλασσόμουν με άτομα προερχόμενα από τόσο μακριά, με άτομα που μιλούσαν μια τόσο παράξενη γλώσσα για μας τους Έλληνες. (διότι ούτε καν με Λατινικά δεν σχετίζονται τα Ιαπωνικά)
Οι Ιάπωνες κατέφθασαν λοιπόν. Επρόκειτο για μια τετραμελή οικογένεια αποτελούμενη από τους Μako, Mie και τα παιδιά τους Ryota και Yumeta. Κατά την γνωριμία μας και την πορεία της βραδιάς εκείνης, μου έκανε εντύπωση η ευγένια, η σεμνότητα και η ηρεμία αυτών των ατόμων. Ίσως βέβαια να ένιωθαν και κείνοι λίγο τρακαρισμένοι, βρισκόμενοι σε μια ξένη χώρα, με Αγγλικά πολύ περιορισμένα και γύρω από ένα τραπέζι με περίπου 30 άτομα να τους κοιτάζουν. Έτυχε να καθίσω δίπλα από τον Μako. Γρήγορα πιάσαμε την κουβέντα και γνωριστήκαμε καλύτερα. Κατάλαβα σχεδόν από την αρχή πως έχω να κάνω με έναν σπουδαίο επιστήμονα-έναν γιατρό-που ο διάλογος μαζί του του θα ήταν πολύ εποικοδομητικός.
Αφού φάγαμε, θα έλεγα υπερβολικά για τα δεδομένα μου (αυτό βέβαια οφείλεται στην κα Λαμπρινή που ως εκ θαύματος είχε καταφέρει να προετοιμάσει μια τεράστια ποικιλία από υπέροχα πιάτα), ήρθε η ώρα του Ορφέα (του χαριτωμένου σκύλου του Mr. Alex, ή μάλλον της Ηρώ και της Δήμητρας). Ο Yumeta καθόταν δίπλα από την μητέρα του και έδειχνε να ’ναι πολύ ντροπαλός. Τον πήρα λοιπόν από το χέρι και πήγαμε να χαϊδέψουμε τον Ορφέα και να βγάλουμε φωτογραφίες. Οι Ιάπωνες σιγά σιγά άρχισαν να εκδηλώνονται, να λύνονται όπως λέμε. Όλα ήταν πολύ όμορφα εκείνο το βράδυ.
Την ώρα του αποχαιρετισμού η Μie μου πρόσφερε ένα παραδοσιακό souvenir από την Ιαπωνία. Καταενθουσιάστηκα με την κίνησή της, την ευχαρίστησα και ευχήθηκα σιωπηρά να τους ξανασυναντήσω κάποια στιγμή. Η ευχή έπιασε και το ταξίδι ξεκινά...
Την άλλη μέρα με ενημερώνει ο Mr. Pepos πως πρέπει να συνοδεύσω κι εγώ τους Ιάπωνες σε μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Χάρηκα πολύ που θα ξανασυναντούσα και πάλι αυτούς τους τόσο ιδιαίτερους ανθρώπους. Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Πέτρινο Θέατρο Δώρα Στράτου, Πλάκα, Μουσείο της Ακρόπολης, Λυκαβηττό και FuRin KaZan...και την επομένη Αττικό Πάρκο. Πραγματική απογείωση...ευχάριστος διάλογος, αστεία, γέλια, χορός, ενθουσιασμός!
Κάπως έτσι έζησα τους φίλους μας Ιάπωνες τον περασμένο Αύγουστο!
Εννοείται πως η επαφή συνεχίζεται, αυτήν την φορά ταχυδρομικά αλλά και ηλεκτρονικά.
Φίλοι μου Ιάπωνες σας χαιρετώ!
Αρκάς
