Ο ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ στο filomatheia blogspot.gr

Φίλες και Φίλοι γεια σας, η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στον Πορτογάλο ποιητή, συγγραφέα, φιλόσοφο και όχι μόνο τον Φερνάντο Πεσσόα. Αξίζει τον κόπο να διαβάσετε το περιεχόμενο του λίνκ που ακολουθεί που δυστυχώς  δεν μπόρεσα να αντιγράψω, (μήπως ο Γενικός μπορεί να με βοηθήσει;)  γιατί είναι ένα μοναδικό διαμάντι και θα ήθελα να το έχω για να το ξαναδιαβάσω πάρα πολλές φορές. Με μεγάλη χαρά έλαβα τα νέα σου αγαπητέ φίλε Θάνο, όσο για τον αδερφό σου τον Διοικητή έχω την εντύπωση πως πρέπει άμεσα να πάει για αλλαγή λαδιών, για μπουζί, και φλάντζες και αν χρειαστεί θα του κάνουμε κι ένα γενικό ρεκτιφιέ, για φαντάσου να σου φέρει η κόρη σου έναν αντίστοιχο για γαμπρό!!!!!!! Μήπως είχε πέσει μικρός και είχε χτυπήσει στο κεφάλι; Σκέφτομαι σύντομα να τον φέρω σ' επαφή με τον άλλο διοικητή τον ''Άγιο'' Πολύκαρπο.  

Οφείλω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ για την πολύτιμη συμπαράσταση όλο αυτό το χρονικό διάστημα των 25 ημερών που αναγκάστηκα λόγω της πτώσης να παραμείνω σε ακινησία, στ' ανίψια μου στον περιβόητο Ηγέτη, και στον Αστροτόμ. Η σχεδόν καθημερινή επικοινωνία, και οι συμβουλές του μάγου της φυσικοθεραπείας  με βοήθησαν να συνέλθω πιο σύντομα, χαλάλι που έμεινα εγώ τότε στο χωριό και έφυγαν αυτοί με το αυτοκίνητο, άσχετα αν αυτό ήταν η αιτία να πάθω ό, τι έπαθα, απλά ήταν η κακιά η ώρα, ήταν πολύ συγκινητικό ο Ηγέτης κάθε μέρα μετά την εργασία να περνάει για να με δει και να μου πει τα διάφορα που μόνο αυτός έχει το χάρισμα να μολογάει άσχετα αν είναι πολιτικές παπαρούνες. Να είσαστε καλά λεβέντες μου, έτσι είναι η ζωή ο ένας για όλους και όλοι για τον έναν. Άχ βρε πατέρα τι κρίμα που δεν ζεις για να έβλεπες την αμέριστη συμπαράσταση. Σας χαιρετώ και σας εύχομαι καλές διακοπές με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.
http://duende-bite.blogspot.gr/2014/06/blog-post.html

Για τον μεγάλο Πορτογάλο ποιητή Fernardo Pessoa δε χρειάζονται πρόλογοι ούτε ιδιαίτερες συστάσεις.

Το Βιβλίο της Ανησυχίας είναι το κορυφαίο έργο του Πορτογάλου συγγραφέα Φερνάντο Πεσσόα (1888-1935).
Δημοσιεύτηκε πολλά χρόνια μετά το θάνατό του και η πρώτη πλήρης μορφή μόλις το 1982. Στη διάρκεια της ζωής του εκδόθηκε μόνο ένα βιβλίο, Το μήνυμα, μια μορφή πατριωτικής ποίησης μυστικιστικού χαρακτήρα.

Ο Πεσσόα χρησιμοποίησε πολλούς ετερώνυμους. Η πρωτοτυπία του είναι ότι κάθε ετερώνυμος εμφανίζεται σαν μια ολοκληρωμένη συγγραφική προσωπικότητα με συγκεκριμένο ύφος και στυλ γραφής.
Ο ήρωας του Βιβλίου της Ανησυχίας και φερόμενος ως συγγραφέας του, ο Μπερνάντο Σουάρες, που βιοπορίζεται ως βοηθός λογιστή, θεωρείται ως ημι-ετερώνυμος γιατί προσεγγίζει πολύ τον ίδιο τον Πεσσόα.

Οι εκδόσεις Αλεξάνδρεια δίνουν μια επιλογή κειμένων από το Βιβλίο της Ανησυχίας σε μετάφραση Άννυ Σπυράκου. Η επιλογή των κειμένων ακολουθεί μια λογική ανάπτυξης των σκέψεων του συγγραφέα και η συνέχεια κάποιων κεφαλαίων είναι προφανής. Ο Αναγνώστης αποκτά μια συγκεντρωμένη εικόνα των προβληματισμών του συγγραφέα και των πεδίων της συγγραφικής του αναζήτησης. Εσωτερικός μονόλογος, δοκιμιακή γραφή, ημερολογιακή γραφή, πεζό ποίημα, απουσία πραγματικού κεντρικού θέματος, ό,τι με λίγα λόγια χαρακτήριζε το ρεύμα του μοντερνισμού στην εποχή του εμπεριέχονται στο Βιβλίο της Ανησυχίας. Ο συγγραφέας αποκαλύπτει τον εαυτό του, ως ολοκληρωμένου δέκτη του νοήματος της εποχής του και στοχάζεται σε βάθος ως τα άκρα της ίδιας του της ύπαρξης, αποκαλύπτοντάς μας πλευρές οικείες ή ανοίκειες.

Το έργο του κρατά τη μαγεία της εποχής με τον τρόπο που την αποδίδει. Τα ταξίδια που αρνήθηκε ο συγγραφέας στον εαυτό του χάρη του μεγάλου ταξιδιού του στα ενδότερα της ύπαρξης ή του ανοίγματος του μικρού, του καθημερινού βιώματος σε όλη του τη λεπτομέρεια, οδηγούν το αναγνώστη στο δικό του ταξίδι διεύρυνσης, εστίασης, αποκάλυψης.

Ο ετεροχρονισμός της εμφάνισης αυτού του σημαντικού έργου αναμένεται να έχει επιδράσεις απ' ευθείας σε νεώτερους συγγραφείς, απ' ότι τα έργα διάσημων συγχρόνων του, όπως ο Τζόις, που έφτασαν ως τις μέρες μας μέσα από το φίλτρο των παλιότερων γενιών.
Απλή επιδίωξη ή προφητικός ο λόγος του Μπερνάντο Σουάρες στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου;
"Μια μέρα ίσως καταλάβουν πως εκπλήρωσα, όπως κανένας άλλος, το εγγενές μου καθήκον να ερμηνεύσω ένα κομμάτι του αιώνα μας…" (Πληροφορίες από critique.gr)

Ας διαβάσουμε μερικά αποσπάσματα.

"Για μένα η ποίηση δεν είναι φιλοδοξία, αλλά τρόπος για να μένω πάντα μόνος.

Είτε υπάρχουν είτε δεν υπάρχουν θεοί, είμαστε σκλάβοι τους.

Το πιο χυδαίο στα όνειρα είναι πως όλοι ονειρεύονται.

Είχα μεγάλες φιλοδοξίες και υπέρμετρα όνειρα - αλλά τα ίδια είχαν και το παιδί για τα θελήματα και η μοδίστρα, γιατί όνειρα έχει όλος ο κόσμος. Αυτό που μας διαφοροποιεί είναι η δύναμη να τα υλοποιούμε ή η τύχη να τα βλέπουμε να υλοποιούνται για μας. Στα όνειρα είμαι όμοιος με το παιδί για τα θελήματα ή τη μοδίστρα. Στο μόνο που διαφέρω από αυτούς είναι ότι ξέρω να γράφω. Ναι, είναι μια πράξη, μια δική μου πραγματικότητα, που με διαφοροποιεί από αυτούς. Στην ψυχή είμαι όμοιός τους.

Ζήτησα τόσο λίγα απ' τη ζωή, αλλά ακόμα κι αυτά τα λίγα η ζωή μού τα αρνήθηκε. Ένα υπόλειμμα από ένα κομμάτι ήλιο, λίγη ύπαιθρο, λίγη ησυχία κι ένα κομμάτι ψωμί, να μη με βαραίνει πολύ η γνώση ότι υπάρχω, να μην έχω καμιά απαίτηση από τους άλλους ούτε κι αυτοί από μένα. Ακόμα κι αυτό μου το αρνήθηκαν, όπως αυτός που αρνείται να δώσει ελεημοσύνη όχι γιατί του λείπει η καλοσύνη, αλλά γιατί βαριέται να ξεκουμπώσει το παλτό του.

Όπως ακριβώς πλένουμε το κορμί μας θα έπρεπε να πλένουμε το πεπρωμένο, ν' αλλάζουμε ζωή όπως αλλάζουμε ρούχα - όχι για να διατηρήσουμε τη ζωή μας, όπως όταν τρώμε και κοιμόμαστε, αλλά λόγω εκείνου του σεβασμού των άλλων προς εμάς που αποκαλούμε καθαριότητα.

Είναι ανθρώπινο να θέλουμε αυτό που μας είναι απαραίτητο, και είναι ανθρώπινο να επιθυμούμε αυτό που δεν μας είναι απαραίτητο, αλλά που μας είναι επιθυμητό. Αυτό που είναι αρρωστημένο είναι να επιθυμούμε με την ίδια ένταση αυτό που είναι απαραίτητο και αυτό που είναι επιθυμητό, και να υποφέρουμε από την έλλειψη τελειότητας σαν να υποφέραμε από την έλλειψη ψωμιού. Η ασθένεια του ρομαντισμού είναι ακριβώς αυτή: να θέλουμε το φεγγάρι σαν να υπήρχε η δυνατότητα να το αποκτήσουμε.

Ζω πάντα στο παρόν. Το μέλλον δεν το γνωρίζω. Το παρελθόν δεν το έχω πια. Το ένα με βαραίνει σαν τη δυνατότητα των πάντων, το άλλο σαν την πραγματικότητα του τίποτα.

Ποτέ δεν αγαπάμε κάποιον. Αγαπάμε απλώς την ιδέα που σχηματίζουμε για κάποιον. Τελικά αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας έννοια και ο εαυτός μας.

Μη φοβάστε, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος να καταρρεύσει η κοινωνία από υπερβολικό αλτρουισμό."

Ο πολιτισμός είναι η εκπαίδευση της φύσης. Το τεχνητό είναι η οδός για να εκτιμήσουμε το φυσικό. Αυτο που πρέπει λοιπόν είναι να μην περνάμε το τεχνητό για φυσικό. Η φυσικότητα της ανώτερης ανθρώπινης ψυχής είναι στην αρμονία ανάμεσα στο φυσικό και το τεχνητό.

----

Υπάρχει μια κούραση της αφηρημένης ευφυΐας, και είναι η πιο φρικτή κούραση που υπάρχει. Δεν βαραίνει όπως η σωματική κούραση, ούτε ανησυχεί όπως η κούραση της γνώσης που αποκτάται μέσω της συγκίνησης. Είναι το βάρος από τη συνείδηση του κόσμου, σαν να μη μπορείς να αναπνέεις από την ψυχή.

----

Αλλά  πόλη μού είναι άγνωστη, οι δρόμοι καινούριοι, και το κακό χωρίς θεραπεία. Περιμένω λοιπόν, σκυμμένος πάνω από τη γέφυρα, να μου περάσει η αλήθεια, και να ξαναβρεθώ μηδαμινός και πλασματικός, ευφυής και φυσιολογικός.

----

Είναι τα πρόσωπα που συνήθως με περιβάλλουν, είναι οι ψυχές που, χωρίς να με γνωρίζουν, με γνωρίζουν καθημερινά με τη συναναστροφή και την ομιλία, που μου βάζουν στο λαρύγγι του πνεύματός μου τον όλο σάλια κόμπο της σωματικής αποστροφής.

----

Για τον κοινό άνθρωπο, αισθάνομαι είναι ζω και σκέφτομαι είναι ξέρω να ζω. Για μένα, σκέφτομαι είναι ζω, και αισθάνομαι δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από την τροφή της σκέψης.

----

Όσο πιο διαφορετικός είναι ο κάποιος από μένα, τόσο πιο πνευματικός μου φαίνεται, γιατί εξαρτάται λιγότερο από την υποκειμενικότητά μου. Και γι᾽ αυτό ακριβώς η επιμελής και διαρκής μου μελέτη είναι αυτή η κοινή ανθρωπότητα που απεχθάνομαι και από την οποία απέχω. Την αγαπώ γιατί τη μισώ. Μου αρέσει να τη βλέπω γιατί απεχθάνομαι να την αισθάνομαι.
 Το τοπίο, τόσο θαυμάσιο ως πίνακας, είναι εν γένει άβολο ως κλίνη.

----

Ανάμεσα σ᾽εμένα και τη ζωή υπάρχει ένα λεπτό τζάμι. Παρότι βλέπω και καταλαβάινω τη ζωή ξεκάθαρα, δεν μπορώ να την αγγίξω.

----

Όσο περισσότερο βυθίζομαι μέσα μου, όλα τα μονοπάτια του ονείρου με οδηγούν στα ξέφωτα της αγωνίας.

----

Η ζωή μου είναι σαν να με χτυπούσαν με αυτήν....

Αποσπάσματα (1) από "Το βιβλίο της ανησυχίας" - Μπερνάντο Σοάρες (Φερνάντο Πεσσόα)

Μια αληθινή ιστορία τρόμου, και απίθανων συμπτώσεων. 03 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1999 'Ο Mr Alex πήγε στον άλλο κόσμο και ευτυχώς δεν του άρεσε και επέστρεψε.

03/08/1999-03/08/2015 16 χρόνια μετά.
Φίλες και Φίλοι καλημέρα, θα σας διηγηθώ σήμερα μια φοβερή ιστορία που ο κάθε άνθρωπος δεν θα ήθελε να ζήσει ούτε στο πιο τρελό του όνειρο, και φαντάζομαι δεν θα επιθυμούσε να τη βιώσει ούτε ο χειρότερος εχθρός του. Πως θα σας φαινόταν αν βλέπατε μια ταινία τρόμου όπου  την ημέρα που η κόρη έχει τα γενέθλιά της να είναι ταυτόχρονα και η ημέρα θανάτου του πατέρα της;;;;;;;;;;; Κι όμως αγαπητοί μου Φίλοι αυτό δεν είναι κάποιο σενάριο από ταινία του μαύρου κινηματογράφου με σκηνοθέτη τον Χίτσκοκ, είναι αληθινή ιστορία που συνέβη το 1999 και δυστυχώς ήμουν εγώ ο Επικούρειος Πέπος που την έζησα ας ξεκινήσω όμως από την αρχή.
Το πρωινό της 3της Αυγούστου ξεκίνησα από τον Νέο Κόσμο στις 05.00 για το Κορωπί, κάπου εκεί στην Αναπαύσεως κατεβαίνοντας για στρίψω δεξιά προς Καλλιμάρμαρο φρουστ! μια μαύρη γάτα διέσχισε κάθετα το δρόμο και παράλληλα και τη δική μου διαδρομή!!!!!!! Αμέσως φρενάρισα και αφού είπα τα ξόρκια τρεις φορές, ξεκίνησα να κάνω όπισθεν ώστε ν' αλλάξω δρόμο για ν' ανέβω από το ΜΕΤΣ τι το ήθελα!!!!!!!!! Στα 50 μέτρα περίπου ήταν ένα φορτηγό και είχε αφήσει την πίσω πόρτα, της καρότσας ανοιχτή, κάνοντας όπισθεν κοπάνησα πάνω στην πόρτα με αποτέλεσμα να πάθω κάπου 300.000 δραχμές ζημιά, στο περίπου 900ευρώ!!!!!! Ευτυχώς ο φορτηγατζής δεν είχε πάθει καθόλου ζημιά. Έκανα μια βόλτα στα γύρω στενά μήπως και εντοπίσω την κωλόγατα αλλά δεν τα κατάφερα και έφυγα για Κορωπί. Αφού έφτασα στη σκήτη, δηλαδή στο αρχηγείο της ΟΚΡΑ λίγο σκοτουριασμένος, και αργοπορημένος σκεφτόμουν τι θα έλεγα στον Mr Alex όταν θα ερχόταν να μ' αλλάξει. Αν του έλεγα την αλήθεια για τη μαύρη γάτα θα άρχιζε πάλι το φροντιστήριο πως αυτά είναι σαχλαμάρες και να σταματήσω να τα πιστεύω κ.λ.π. κ.λ.π. Αποφάσισα να του πω πώς με χτύπησε κάποιο φορτηγό ενώ ήμουν παρκαρισμένος και πως σύντομα ο άνθρωπος θα πλήρωνε τη ζημιά, ενώ ετοίμαζα αυτό το σχέδιο χτυπάει το τηλέφωνο, η ώρα θα πρέπει να ήταν μετά τις 07.30:
Άγνωστος, καλημέρα σας παρακαλώ τον κ. Γκοβίνα!
Πέπος, καλημέρα και σε σας, πείτε μου είμαι ο ίδιος!
Κύριε Γκοβίνα σας τηλεφωνώ από το Ασκληπιείο είμαι ο γιατρός ........... πρώτα απ' όλα να σας πω πως το παιδί σας είναι καλά και σε λίγο θα τον πάμε για μαγνητική ώστε να έχουμε μια πλήρη εικόνα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
μη σας φαίνονται πολλά τα θαυμαστικά, και λίγα είναι.
Πέπος, για κάποια λεπτά δεν άκουγα τι μου έλεγε, απλά προσπαθούσα να βάλω σε μια τάξη το μυαλό μου, η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν πως σίγουρα δεν πρόκειται για κάποια φάρσα, η δεύτερη σκέψη που δεν μπορούσα να τη συναρμολογήσω ήταν η εξής, για ποιο παιδί μου μιλάει; εγώ το πρωί που έφυγα από το σπίτι η κόρη μου κοιμόταν του καλού καιρού, άρα τι μου λέει αυτός ο άνθρωπος; Κάποια στιγμή πριν προλάβω να ρωτήσω κάτι που ήθελα, ακούω τον συνομιλητή μου να λέει.
Γιατρός, κ. Γκοβίνα μ' ακούτε;
Πέπος, ναι γιατρέ μου σας ακούω αλλά για πιο παιδί μου μιλάτε; εγώ πριν δυο ώρες άφησα την κόρη μου στο σπίτι να κοιμάται, τι είναι αυτά που μου λέτε;
Γιατρός, κ. Γκοβίνα ο Αλέξανδρος δεν είναι γιο σας;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Πέπος!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Γιατρέ αν έχετε βαλθεί να με τρελάνεται μη συνεχίζετε το έχετε ήδη πετύχει, πείτε μου επιτέλους τι συμβαίνει.
Γιατρός, πείτε μου ο Αλέξανδρος ποια σχέση έχει μ' εσάς;
Πέπος, είναι αδερφός μου γιατρέ, είναι ο μικρός μου αδερφός. Ενδιάμεσα προσπαθούσα να καταλάβω από που ως που ο μικρός να βρέθηκε στο Ασκληπιείο; Φυσιολογικά αφού εγώ ήμουν πρωινή βάρδια αυτός θα έπρεπε να βρίσκεται στο σπίτι του και να κοιμάται, μήπως είχε γίνει κάποιο λάθος; Από τις σκέψεις μου μ' έβγαλε ο γιατρός.
Γιατρός, κ. Γκοβίνα τον αδερφό σας μας τον έφεραν τα μεσάνυχτα με σοβαρό χτύπημα στο αυχένα, σας παρακαλώ ελάτε από το νοσοκομείο θα με βρείτε εκεί..........
Εύχομαι να μη βρεθείτε ποτέ σε παρόμοια θέση, εκείνο το πρωινό ενώ είχα λίγες άσπρες τρίχες στο κεφάλι μου την επόμενη με ρωτούσαν γιατί έβαψα τα μαλλιά μου!!!!!!!!!!!!!
Εδώ θα πρέπει να σας πω πως λίγους μήνες πριν είχαμε μια κόντρα με το Mr Alex, όπως το αποκαλεί και ο σούπερ Γενικός, γιατί ήθελε να αγοράσει μια τεράστια μηχανή και του είχα επισημάνει πως η Λαυρίου στο κομμάτι από την διχάλα της Παιανίας έως και το Κορωπί ήταν ΚΑΡΜΑΝΙΟΛΑ αυτοί που πάντα θα την πληρώνουν θα είναι οι δυκικλυστές. Δυστυχώς ο Mr Alex δεν μ' άκουσε, αγόρασε τη μηχανή και πηγαινοερχόταν το καλοκαίρι Κορωπί Χαλάνδρι.
Ας επιστρέψουμε σ' εκείνο το πρωινό, εννοείται πως έφυγα σφαιράτος για το Ασκληπιείο στη Βούλα, εκεί συνάντησα τον γιατρό και μου είπε το εξής ανατριχιαστικό.
Γιατρός, κ. Γκοβίνα έχουμε δυο πολύ σοβαρά προβλήματα, ο αδερφός σας έχει κάταγμα στον αυχένα, και αιμάτωμα στους πνεύμονες!!!!!!!!!!!!!!!! Ελπίζουμε με την θεραπεία να απορροφηθεί το αιμάτωμα, και όσο για το κάταγμα στον αυχένα απλώς να σας πως πως ο αδερφός σας κινδύνεψε να μείνει ανάπηρος από τον λαιμό και κάτω!!!!!!!!!!! εκεί κατέρρευσα, έχασα τη λαλιά μου, με τα μάτια μου εκλιπαρούσα τον γιατρό να μου πει πως αυτό το ενδεχόμενο είχε απομακρυνθεί. Μου επέτρεψαν να τον δω για λίγο, φορούσε το κολάρο, παρεμπιπτόντως εδώ να αναφέρω πως μέσα στην ατυχία του ήταν πολύ τυχερός γιατί την ώρα του ατυχήματος το οποίο έγινε στη διχάλα που σας έλεγα πιο πριν κι ενώ ο αδερφός μου πήγαινε κανονικά στην πορεία του, ο παρ' ολίγον δολοφόνος που ερχόταν από Μαρκόπουλο έστριψε παράνομα αριστερά στη διχάλα προς Κορωπί κι εκεί έγινε το παρ' ολίγον τραγικό ατύχημα. Αυτό που έκανε ο οδηγός του αυτοκινήτου ήταν εγκληματικό, όσοι περνάτε από εκείνο το σημείο ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ!!!!!!!!!!
Όπως προείπα μέσα στην ατυχία του ήταν τυχερός γιατί εκείνη τη στιγμή του ατυχήματος βρέθηκε εκεί ένας καλός άγγελος-μοτοσικλετιστής ο οποίος πριν δυο χρόνια είχε κι αυτός ένα ατύχημα και τον έσωσε το γεγονός πως οι παρευρισκόμενοι δεν τον μετακίνησαν γιατί το ασθενοφόρο ήταν πολύ κοντά και με το που έφθασαν του έβαλαν αμέσως το κολάρο, από την πρώτη στιγμή ευτυχώς ήταν εκεί αυτό το παλικάρι που όπου και αν είναι ας είναι καλά, και δεν επέτρεψε σε κανέναν να τον μετακινήσουν τον τραυματία αδερφό μου έως ότου έρθει το ασθενοφόρο που ευτυχώς είχε κολάρο γιατί αν αυτό συνέβαινε σήμερα λόγω κρίσης πολύ φοβάμαι πως ούτε γάζες δεν θα είχαν.
Αυτό μου επισήμανε και ο γιατρός, τον έσωσε η μη μετακίνηση, αν ου μη γένετο βρεθείτε σε παρόμοια κατάσταση προς Θεού μην πειράξετε τον τραυματία γιατί αν έχει κάταγμα στον αυχένα ελοχεύει ο κίνδυνος της παραλυσίας λόγω του Νωτιαίου.
Γιατρός, κ. Γκοβίνα αύριο θα γνωρίζουμε τι μας περιμένει, ελπίζω ο αδερφός σας να μας εκπλήξει ευχάριστα.
Όπως σας είπα ήταν 03/08/1999 η κόρη του αδερφού μου η Δήμητρα-Περσεφόνη είχε τα γενέθλιά της, Νουνούκο Χρόνια Καλά και εύχομαι να είσαι εσύ που θα μεταφράσεις τα βιβλία μου στα Γερμανικά και στ' Αγγλικά, η σύζυγος του αδερφού μου και τα παιδιά έλειπαν στο χωριό, αλήθεια τι λέμε σ' αυτές τις περιπτώσεις; Ειλικρινά δεν θυμάμαι καθόλου τι τους είπα και πότε. Την επόμενη που ξανασυναντήθηκα με τον γιατρό ήταν πιο αισιόδοξος από την προηγούμενη, την επόμενη ήταν ακόμα πιο αισιόδοξος, το αιμάτωμα άρχισε να υποχωρεί, θα χρειαζόταν βέβαια ένα αρκετά μεγάλο διάστημα σε ακινησία και πάντα βέβαια με το κολάρο, αυτό ήταν το λιγότερο το μείζων ήταν πως αποφύγαμε τα χειρότερα.
Επικούρειος Πέπος, τι λέτε έχω δίκιο η άδικο που λέω πως ο αδερφός μου έχει δυο φορές γενέθλια; στις 14/09 και φυσικά μαζί με την κόρη του στις 03/09; Όλα αυτά βέβαια ανήκουν στο παρελθόν αλλά όταν πλησιάζει αυτή η ημερομηνία ο εφιάλτης επιστρέφει.
Υ.Γ. Α' Το μόνο καλό που βγήκε απ' αυτή την ιστορία είναι το γεγονός πως γλίτωσα το σχετικό φροντιστήριο σχετικά με το τρακάρισμα γιατί όταν επέστρεψε στη σκήτη το είχα φτιάξει το αυτοκίνητο και ούτε γάτα ούτε ζημιά, τρόπος του λέγειν βέβαια γιατί και γάτα και ζημιά είχαμε.
Υ.Γ. Β' Ένα μεγάλο ευχαριστώ στα μέλη της ΟΚΡΑ που εκείνη την περίοδο βοήθησαν πάρα πολύ ώστε το κενό του Mr Alex να καλυφθεί από την απαράμιλλη παρουσία τους.
Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

O NIKOΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ ΤΟ 14 Αυγούστου2006

Φίλες και Φίλοι καλημέρα, η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στον ποιητή των θαλασσών τον Νίκο Καββαδία, ο λόγος που ξεκινάω από τον Νίκο Καββαδία είναι γιατί εκείνον τον μαγικό Αύγουστο του 2006 ήταν ο ποιητής που ξεκινήσαμε τις βραδιές ποίησης στην αυλή των θαυμάτων. Τό έναυσμα το πήρα όταν ένα μήνα πριν είχα διαβάσει τη ''Βάρδια'' και ξανά τις ποιητικές συλλογές. Κάποιο βράδυ ενώ καθόμουν στην αυλή μ' επισκέφθηκαν οι Μούσες και απαίτησαν να απαγγείλουν αυτές τα τραγούδια του ποιητή. Αυτό και έγινε, η 14 Αυγούστου του 2006 θα μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μου γιατί εκείνη η βραδιά ήταν ο προπομπός όλων αυτών που έγιναν στην πορεία, ήταν η αιτία που μετά μας πλημμύρισε ένα τσουνάμι δημιουργίας. Σ' εκείνη τη δημιουργική ομάδα συμμετείχαν τα πιο κάτω μέλη, εννοώ τα μέλη που απάγγελαν τα ποιήματα, δηλαδή οι Μούσες: 

Τερψιχόρη, Ζαν ντ' Αρκ, Αντιόπη, Ερατώ, Σύλβια, Κορνηλία, Ανδρομέδα, Ίριδα. Δυστυχώς αυτή η υπέροχη παρέα σήμερα είναι σε πλήρη αδράνεια λες και κάποιο κακό μάτι ζήλεψε και φθόνησε τη δημιουργικότητά τους. Πάντως η μία από τις Μούσες λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων  θα συνεχίσει την ενασχόλησή της με την ποίηση και τη λογοτεχνία. Ένυ γουέϊ που λένε και στο Κορωπί η ζωή συνεχίζεται και ο καθένας παίρνει ό,τι του αξίζει; Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις όπως ο φίλος μου ο Πέτρος από τους Θρακομακεδόνες που σίγουρα δεν του άξιζε αυτό που ζει, δυστυχώς υπάρχουν και στραβές, οι αλλιώς οι δύσκολες μέρες που λένε και οι γυναίκες. Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος-Fuji Tomo Kazu.
Y.Γ. Σοφέ Γεώργιε είναι άραγε στραβός ο γιαλός, η στραβά αρμενίζουμε; Για ποια Ελληνική κοινωνία μιλάμε και για ποια Ελληνική οικογένεια; Για ποιες αρχές και για ποιες ηθικές αξίες; Μήπως το παράδειγμα με τα γαϊδουράκια και τα δυσανάλογα φορτία θα πρέπει να το προεκτείνουμε και σε άλλους τομείς; Φροντίστε να δείτε τα βιντεάκια που είναι μετά τα ποιήματα.


Ο Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1910 στο Νίκολσκι Ουσουρίσκι, μια επαρχιακή πόλη της περιοχής του Χαρμπίν στη Μαντζουρία, από γονείς Κεφαλονίτες, το Χαρίλαο Καββαδία και τη Δωροθέα Αγγελάτου της γνωστής οικογένειας εφοπλιστών της Κεφαλονιάς. Σ’ αυτή τη μικρή Ρωσική πόλη, γεννιούνται και άλλα δυο παιδιά: η Τζένια (Ευγενία) κι ο Μήκιας (Δημήτρης). Ο πατέρας Χαρίλαος Καββαδίας διατηρούσε γραφείο γενικού εμπορίου διακινώντας μεγάλες ποσότητες εμπορευμάτων με κύριο πελάτη τον τσαρικό στρατό.
Το 1914, με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η οικογένεια έρχεται στην Ελλάδα κι εγκαθίσταται στο Αργοστόλι, ενώ ο πατέρας επιστρέφει στις επιχειρήσεις του στη Ρωσία, όπου καταστρέφεται οικονομικά. Το 1917, κατά τη διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης, φυλακίζεται. Γυρίζει και πάλι στην Ελλάδα το 1921, τσακισμένος και ανίκανος να προσαρμοσθεί στην ελληνική πραγματικότητα.
Μετά το Αργοστόλι, η οικογένεια εγκαθίσταται στον Πειραιά. Ο Καββαδίας πηγαίνει στο Δημοτικό κι είναι συμμαθητής με το Γιάννη Τσαρούχη. Διαβάζει Ιούλιο Βερν και διάφορα βιβλία περιπέτειας. Στο Γυμνάσιο γνωρίζεται με το συγγραφέα και ιατρό του Πολεμικού Ναυτικού Παύλο Νιρβάνα. Δεκαοκτώ ετών, αρχίζει να δημοσιεύει ποιήματα στο περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας με το ψευδώνυμο Πέτρος Βαλχάλας.
Τελειώνοντας το Γυμνάσιο, δίνει εξετάσεις στην Ιατρική Σχολή. Όμως την ίδια περίοδο πεθαίνει ο πατέρας του και αναγκάζεται να εργαστεί σε ναυτικό γραφείο. Συνεχίζει όμως να συνεργάζεται με διάφορα φιλολογικά περιοδικά. Το Νοέμβριο του 1928, ο Καββαδίας βγάζει ναυτικό φυλλάδιο και μπαρκάρει ως "ναυτόπαις" τον επόμενο χρόνο στο φορτηγό "Άγιος Νικόλαος".
ΠΟΥΣΙ

Έπεσε το πούσι αποβραδίς

- το καραβοφάναρο χαμένο -

κ' έφτασες χωρίς να σε προσμένω

μες στην τιμονιέρα να με δεις.

Κάτασπρα φοράς κ' έχεις βραχεί,

πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου.

Κάτου στα νερά του Port Pegassu

βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή.

Μας παραμονεύει ο θερμαστής

με τα δυο του πόδια στις καδένες.

Μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες

με την τρικυμία· θα ζαλιστείς.

Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό

κ' είν' αλάργα τόσο η Τοκοπίλλα.

Από να φοβάμαι και να καρτερώ

κάλλιο περισκόπιο και τορπίλλα.

Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη.

Ήρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες

έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί

χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες.
https://www.youtube.com/watch?v=YuP_5Jspn5Y#t=30ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ ΓΙΑ ΜΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ...........

Πρώτη μέρα του Μαγιού
πάει το clipper του τσαγιού.
Να προλάβει τη Σαγκάη,
να φορτώσει το άσπρο τσάι.

Μα στου νότου τα νησιά,

στο στενό του Μακασάρ,

το κουρσεύουν πειρατές,

και δε γύρισε ποτές.

Στέλνουν ένα μπριγκαντίνι,

όλ' ασένιο, στο καντίνι.

Μα όξω από τη Βαρκελώνα

το μπατάρει μια χελώνα,

μια χελώνα θηλυκιά,

γκαστρωμένη και κακιά.

Μα ένας Κεφαλλονίτης,

κει οπίσω απ' τη Δολίχα,

τραμπάκουλο αρματώνει

και το βαφτίζει "Τρίχα".

Καβατζάρει το Σχινάρι,

τονε κλαίγαν κι οι γαηδάροι.

Βγαίνει από τη Τζιμπεράλτα

δίχως μπούσουλα και χάρτα.

Όξω απ' τη Μαδαγασκάρη

ο καιρός έχει λασκάρει.

Κατεβάζει τα πινά του

και ψειρίζει τ' αχαμνά του.

Τονε πιάνουνε κουρσάροι

μα τους τάραξε στο ζάρι.

Μαχαιρώνει τη χελώνα

και ξορκίζει τον κυκλώνα.

Αριβάρει στο Μακάο

μ' ένα φόρτωμα κακάο.

Όμως βρέθηκε στ' αμπάρι

όλο φούντα και μπουμπάρι.

Αφού το μοσχοπούλησε

στη λίρα κολυμπάει,

τους χαιρετάει κινέζικα

και παει για τη Μπομπάη.

Τονε πιάνουν Μουσουλμάνοι

του φορέσανε καφτάνι,

τον βαφτίζουν Μουχαμέτη

και του κάνουνε σουνέτι.

Τους ταΐζει σκορδαλιά

και τον κάνουν βασιλιά.

Το 'σκασε νύχτα με μουσώνα

μ' όλο το βιος σε μια κασώνα.

Το μωρό μας με κλωτσάει,

τι θα γίνει με το τσάι;

Πνίξε πια τον βασιλιά.

Α! Το πίνουν οι Κινέζοι

σιωπηλοί γουλιά-γουλιά.
https://www.youtube.com/watch?v=11eGRgJt9Aw#t=60ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ήτανε κείνη η νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης,

το κύμα η πλώρη εκέρδιζεν οργιά με την οργιά.

Σ' έστειλε ο πρώτος τα νερά να πας για να γραδάρεις,

μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ και την Καλαμαριά.

Ξέχασες κείνο το σκοπό που λέγανε οι Χιλιάνοι

-'Αγιε Νικόλα φύλαγε κι Αγιά Θαλασσινή.-

Τυφλό κορίτσι σ' οδηγάει, παιδί του Modigliani,

που τ' αγαπούσε ο δόκιμος κι οι δυο Μαρμαρινοί.

Νερό καλάρει το fore peak, νερό και τα πανόλια

μα εσένα μια παράξενη ζαλάδα σε κινεί.

Με στάμπα που δε φαίνεται σε κέντησε η Σπανιόλα

ή το κορίτσι που χορεύει απάνω στο σκοινί:

Απάνου στο γιατάκι σου φίδι νωθρό κοιμάται

και φέρνει βόλτες ψάχνοντας τα ρούχα σου η μαϊμού.

Εχτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται

σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού.

Ο ναύτης ρίχνει τα χαρτιά κι ο θερμαστής το ζάρι

κι αυτός που φταίει και δε νογάει, παραπατάει λοξά.

Θυμήσου κείνο το στενό κινέζικο παζάρι

και το κορίτσι που 'κλαιγε πνιχτά μες στο ρικσά.

Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη.

Πριν δέκα χρόνια μεθυσμένη μου 'πες "σ' αγαπώ".

Αύριο σαν τότε και χωρίς χρυσάφι στο μανίκι,

μάταια θα ψάχνεις το στρατί που πάει για το Depot.
https://www.youtube.com/watch?v=j7gei21eae0#t=59ΜΑΡΑΜΠΟΥ

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί
πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,
πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ
κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.

Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό,
πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο.

Ακόμα, λένε πράματα φριχτά πάρα πολύ,
που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,
κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές
κανείς δεν το 'μαθε, γιατί δεν το 'πα σε κανένα.

Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,
και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω στο χαρτί,
εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.

Ήμουνα τότε δόκιμος σ' ένα λαμπρό ποστάλ
και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.
Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό -
και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.

Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,
κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου όπου 'χε αυτοκτονήσει,
ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,
μήπως εκεί γινότανε να τηνε λησμονήσει.

Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε,
συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.

Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,
κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη,
μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά
και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.

Ένα μικρό της πέρασα σταυρό απ' το λαιμό
κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,
όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε, την πόλη.

Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,
ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,
και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με
όαση, που ένας συναντά μες στην καρδιά της Άμμου.

Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.
Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αέρας με φλογίζει.
Κάτι άνθη εξαίσια του ποταμού βρωμούν,
κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.

Θα προχωρήσω!...Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό
είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα,
και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,
το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.

Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,
κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο
(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)
κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.

Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,
οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,
κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,
με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.

Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.
Τα δάχτυλά μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της.
Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές,
"μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της".

Όταν την είδα και στο φως τ' αχνό το πρωινό,
μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,
που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σα να 'χα φοβηθεί,
το πορτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.

Δώδεκα φράγκα γαλλικά...Μα έβγαλε μια φωνή,
κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,
και μια το πορτοφόλι μου...Μ' απόμεινα κι εγώ
ένα σταυρόν απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.

Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό,
σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει,
φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή,
που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί
πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,
πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω κοκό.
Μ' αν ήξεραν οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συγχωρέσει...

Το χέρι τρέμει...Ο πυρετός...Ξεχάστηκα πολύ,
ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω.
https://www.youtube.com/watch?v=0uevczekuic#t=83
Ανιχνευτής Ενδυμίωνας- Eπικούρειος Πέπος.
Το πιο πάνω περιεχόμενο είναι επιλογή από το
blogspot Nikos Kabbadias.