ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΕΙΔΙΚΟ ΜΕΤΑΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟ ΠΕΠΟ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΟΚΡΑ.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συναθλητές της δράσης και της απόδρασηςκαλημέρα σε όλη την μεϊλοπαρέα, με πρόταση του ΑΡΚΑ ο οποίος έκανε και τις σχετικές ενέργειες εγγραφής, και ο οποίος τελικά δεν παρουσιάστηκεκαι φυσικά γι αυτή του την ενέργεια θα περάσει από λαϊκό-αθλητικό δικαστήριο, 4 μέλη της ΟΚΡΑ-ΛΟΓ + ο ΑΡΚΑΣ5 αποφασίσαμε να λάβουμε μέρος στον αγώνα δρόμου που διοργάνωνε ο Δήμος Κρωπίας για να εκπροσωπήσουμε την ΟΚΡΑ δυστυχώς όπως προανάφερα οι 5 γίναμε 4 και είμαι σίγουρος πως για μια φορά ακόμα θ'ακούσω το γνωστό Mr Pepo την επόμενη φορά θα έρθω κι εγώ!!!!!! έχω βαρεθεί να την ακούω αυτή τη φράση, στην Ιαπωνία και στη Γερμανία λένε ήμουν κι εγώ εκεί Mr Pepo

άλλα ήθη, άλλα έθιμα που λέει και ο ποιητής. Αν ήταν και ο ΑΡΚΑΣ η συγκομιδή των μεταλλίων θα ήταν πιο μεγάλη το πιθανότερο να παίρναμε τρία χρυσά. Ένυ γουέϊ που λένε και στο Κορωπί τελικά βρεθήκαμε στην αφετηρία 4 μέλη της ΟΚΡΑ συν την προϊσταμένη υποστήριξης, άρα έχουμε και λέμε Μελισσάνθη, Κώστας, Mr Alex, Eπικούρειος Πέπος και στο teem της ομάδας υποστήριξης η Δολέντσια. Την εκκίνηση έδωσε ο κ. ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΟΥΛΑΚΗΣ (θείος του Αρκά ο οποίος απρούσε για την απουσία του) εννοείτε πως και ο κ. Θανάσης είναι μέλος της ΟΚΡΑ οι αθλητές σαν το τσουνάμι ξεχύθηκαν στα βουνά και στα λαγκάδια του Υμηττού. Η διοργάνωση ήταν άψογη και αξίζουν συγχαρητήρια σε όσους συνέβαλαν σ'αυτή την προσπάθεια, οφείλω να ομολογήσω πως περίμενα πιο πολύ κόσμο γιατί με 25.000 κόσμο που μένουν στην πόλη αν μη τι άλλο θα έπρεπε οι δρομείς να ξεπερνούν τα 1000 άτομα, αλήθεια που ήταν ο νύν και ο πρώην πρόεδρος της ΟΚΡΑ; που ήταν ο αντιπρόεδρος; που ήταν ο Γιώτας; που ήταν ο Πανμέγιστος; που ήταν ο μεγάλοςαθλητής κ. Βάϊος; που πάει στο στάδιο και κάνει 30 γύρους και μετά ξυπνάει; που ήταν οι μεγάλες αθλήτριες Άλκηστη, Διώνη,Μυρτώ, Διοτίμα, και ο φίλος ο Θάνος; 

Ένυ γουέϊ που λένε και στο Κορωπί η διαδρομή ήταν ιδανική, ο καιρός καλός, η διάθεση στο μάξιμουμ, το μόνο πρόβλημα που υπήρχε ήταν η αυστηρή προειδοποίηση του γιατρού-ορθοπεδικός- πως λόγω προβλημάτων στον αυχένα -λόγω απονομής πολλών μεταλίων-θα έπρεπε πάση θυσία να αποφύγω να κρεμάσω στο λαιμό ακόμα ένα μετάλιο!!!!!!!! πως όμως να αποφύγεις αυτον τον πειρασμό; είναι σα να λέμε πως θα βρεθείς στο ίδιο δωμάτιο με τη γυναίκα των ονείρων σου και να κάνεις τάχαμου-τάχαμου πως σε πονάει το δόντι!!!!!!!! γίνονται αυτά; όχι βέβαια!!!!!! Αγνόησα τη συμβουλή του γιατρού και στα μέσα της διαδρομής έφυγα σαν σίφουνας για το χρυσό εκείνο που δε μπόρεσα να καταλάβω -και θα πρέπει σύντομα να ρωτήσω τους διοργανωτές- για ποιο λόγο με ακολουθεί πάντα το ασθενοφόρο;;;;;;;;;; είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει αυτό και όσο νάναι κάπως με παραξένεψε, κρίμα που δεν ήταν εκεί ο Αρκάς για να ξαναέπερνε σε βιντεάκι αυτή τη σκηνή. Ήταν μεγάλη τιμή για μένα και τον φίλο μου τον Κώστα ο οποίος -ειρήσθω εν παρόδω- να πω πως στο τέλος του Μάη θα πάει για ορειβασία στον Κόζιακα και θα βρεθεί στο Τρύπιο Λιθάρι, έλεγα λοιπόν πως ήταν μεγάλη τιμή που τα μετάλια μας τα κρέμασε στο λαιμό η Δολέντσια-Λαμπρινή. Εγώ βέβαια είχα και έναν λόγο επιπλέον για την κατάκτηση του χρυσού μεταλίου γιατί ήθελα να το χαρίσω στην αγαπημένη μου Κορνηλία-Ρία που αύριο ξεκινάει τον αγώνα των πανελλήνιων εξετάσεων, Κορνηλία, καλή επιτυχία σου εύχομαι γιατί γνωρίζω πως το αξίζεις, αν δεν το άξιζες θα έλεγα ''όπως έστρωσες ας κοιμηθείς'' επομένως Κάρπε Ντίεμ. Επίσης θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ΟΡΦΕΑ που όλες αυτές τις μέρες κρατάει συντροφιά στην Κορνηλία, και στο Ερμή που της τραγουδάει πολύ όμορφες μελωδίες. Μ'αυτά και μ'αυτά άλλη μια διαδρομή έφθασε στο τέλος της και είμαι πολύ χαρούμενος που τα κατάφερα να τερματίσω έστω και πρώτος θέλω να ευχαριστήσω την οικογενειά μου, τον σκηνοθέτη, την παραγωγή, την ΟΚΡΑ τη γιαγιά στο χωριό, τη θεία μου στα Φάρσαλα, τη σειρά μου στο στρατό τον φίλο Θωμά, τον φυσικοθεραπευτή μου Αστροτόμ, τον ισόβιο χορηγό της ΟΚΡΑ τον κ. Βάϊο για την προμήθεια των REDBULL, τους συναθλητές και συνεργάτες, την διερμηνέα μου Δήμητρα-Περσεφόνη, τον Γογούλη για την τηλεφωνική συμπαράσταση, την κ. Βούλα που ήρθε από το χωριό για να μην παραστεί στον αγώνα, τον Ηγέτη για το καφεδάκι που δεν ήπιαμε, τον καιρό που ήταν καλός, τους οδηγούς του ασθενοφόρουκαι φυσικά όλους εσας που βρισκόσαστε απόψε εδώ σ'αυτή την απονομή.σας ευχαριστώ για την υπομονή σας, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο αθλητής Επικούρειος Πέπος.
Y.Γ. Τελικά τα καλά νέα διαδίδοντε σαν αστραπή, αμέσως, μετά τη βράβευση δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τον εκλεκτό φίλο Παύλο Μπάτρα για τα συγχαρητήρια, και την πρόσκληση να περάσουμε στην επιστροφή μας από το σπίτι του γιατί η σύζυγος του η κ. Λίτσα είχε φτιάξει μια καταπληκτική γαλατόπιτα για πρωταθλητές!!!!! πως ν'αρνηθείς αυτή την πρόταση; πράγματι επισκεφθήκαμε το σπίτι του Παύλου και της κ. Λίτσας όπου εκεί μας περίμενε μια πολύ μεγάλη έκπληξη, ήταν εκεί ο γλυκύτατος Ορέστης με την μητέρα του, κ. Λίτσα, Μαριάννα, Ορέστη, Παύλο σας ευχαριστούμε για την φιλοξενία και την ξενάγηση στα δημιουργήματα του Παύλου. ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ POOF-PEPE-FUJI TOMO KAZU

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΡΟΜΠΕΡΤ ΓΚΡΕ'Ι'ΒΣ ''ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ''

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΚΤΟΣ

Φίλες και Φίλοι καλημέρα το μενού σήμερα του filomatheia.blogspot.gr έχει ένα αφιέρωμα σ'εναν υπέροχο Έλληνα, τον ΟΔΥΣΣΕΑ  ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟ γιατί υπέροχο; απλά γιατί μας άφησε ένα τεράστιο έργο όπου μπορούμε εμείς οι Ελληνοέλληνες ν' ανοίξουμε τα μάτια μας, επίσης υπάρχει και αναφορά στο κορυφαίο συγγραφέα ΡΟΜΠΕΡΤ ΓΚΡΕ'Ι'ΒΣ για τους λόγους που θα διαβάσετε πιο κάτω. Σας εύχομαι καλή ανάγνωση, και καλή επιτυχία στις νύμφες του Κεφαλοπόταμου Κoρνηλία-Ria,  Έλενα-Θάλεια, Όλγα-Σεμέλη, Ελένη-Ηλέκτρα και φυσικά σε όλα εκείνα τα παιδιά που το αξίζουν. Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙΟΥ

www.filomatheia.blogspot.gr/

To πρωί της Παρασκευής 27 Ιουνίου 2014 έφυγε από τη ζωή ο εκδότης του «Κάκτου» Οδυσσέας Χατζόπουλος. Ο ίδιος νοσηλευόταν στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών. Η υγεία του είχε επιδεινωθεί τον τελευταίο καιρό. Ήταν 73 ετών.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1941. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες και μουσική. Με την έλευση της Μεταπολίτευσης ο Οδυσσέας Χατζόπουλος ίδρυσε (1974-1975) τον «Κάκτο». Η δραστηριότητά του εκδοτικού οίκου άρχισε με βιβλία για περιορισμένο αριθμό αναγνωστών, μεταξύ των οποίων πολλά έργα του Γ. Σκαρίμπα και του Π. Πικρού.

Στο διάστημα 1975-1991 έδωσε στην κυκλοφορία περίπου 2.800 βιβλία, χωρίς ποτέ καμιά κρατική, ιδιωτική, κομματική ή άλλη επιχορήγηση, χωρίς ακόμα χρηματοδότηση από τους συγγραφείς, πρακτική την οποία ακολούθησε σταθερά και χωρίς παρέκκλιση.

Στις εκδόσεις της περιόδου αυτής ανήκουν οι μεγάλες σειρές επιστημονικής φαντασίας, που έκαναν γνωστό στο ελληνικό κοινό το έργο των κορυφαίων συγγραφέων του είδους, όπως ο Άρθουρ Κλαρκ, ο Ισαάκ Ασίμοφ και άλλοι.

Πιστεύοντας στην αναγκαιότητα της κυκλοφορίας βιβλίων που αφορούν ζητήματα της επικαιρότητας, ο «Κάκτος» καινοτόμησε με την έκδοση πολυάριθμων «δημοσιογραφικών» βιβλίων-ντοκουμέντων, σε συνεργασία με μια σειρά γνωστών δημοσιογράφων, επιστημόνων και προσώπων της δημόσιας ζωής.

Τα βιβλία αυτά και τα θέματα που έθιγαν προκάλεσαν αίσθηση στην εποχή τους και είχαν μεγάλη απήχηση στο αναγνωστικό κοινό. Παράλληλα από τον «Κάκτο» κυκλοφόρησαν έργα σημαντικών λογοτεχνών, Ελλήνων και ξένων (Χ. Μίλλερ, Τζ. Όργουελ, Χ. Έσσε, Μ. Βάλταρι κ.ά).

Και μαζί με αυτά δοκίμια, βιογραφίες και ιστοριογραφικά βιβλία, με ξεχωριστό ανάμεσα στα τελευταία την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους του Κων. Παπαρρηγόπουλου, σε μεταφορά της στη νεοελληνική γλώσσα.

Από το 1991, μαζί με τις υπόλοιπες εκδόσεις που δίνουν στην κυκλοφορία, οι Εκδόσεις «Κάκτος» έχουν ως κύριο έργο την έκδοση της σειράς «Αρχαία Ελληνική Γραμματεία Οι Έλληνες», με προγραμματισμό να δημοσιευθούν μεταφρασμένα και σχολιασμένα —για πρώτη φορά στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς— όλα τα έργα όλων των συγγραφέων της ελληνικής αρχαιότητας.

Η σειρά αυτή, που βραβεύτηκε τον Απρίλιο του 2000 από το Πανεπιστήμιο της Aix-en-Provence στη Γαλλία ως ένα από τα σπουδαιότερα έργα της εποχής μας, και αργότερα, τον Οκτώβριο του 2002, από το Ίδρυμα Πιερίδη, στην Κύπρο, αριθμεί μέχρι στιγμής 700 τόμους και είναι ήδη, για το αντικείμενό της, η μεγαλύτερη στον κόσμο.
Επίσης από τις Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ κυκλοφόρησε και το αριστούργημα του ΡΟΜΠΕΡΤ ΓΚΡΕΙΒΣ με τίτλο ''ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΊ ΜΥΘΟΙ'' είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο που πρέπει να το διαβάσουμε όλοι οι Έλληνες, πιο πολλά σχόλια για το βιβλίο και για τον ΡΟΜΠΕΡΤ ΓΚΡΕΙΒΣ θα διαβάσετε πιο κάτω.

παρουσίαση: Υπό το φως της σύγχρονης αρχαιολογικής και εθνολογικής γνώσης και με τα δεδομένα της συγκριτικής θρησκειολογίας και γλωσσολογίας, ο Ρόμπερτ Γκρέιβς συγκεντρώνει σε αρμονική αφήγηση όλα τα σκόρπια στοιχεία κάθε ελληνικού μύθου. Παραβάλλοντας και αναλύοντας εξαντλητικά τις πηγές, δίνει απάντηση σε όλα τα ερωτήματα που προκύπτουν από ανθρωπολογική και ιστορική άποψη τόσο στον ειδικό όσο και στον αναγνώστη. Η χρηστική διάταξη της ύλης και οι πίνακες διευκολύνουν κάθε επίπεδο εμβάθυνσης.

Περιεχόμενα

Πρόλογος
Εισαγωγή
1. Ο πελασγικός μύθος της δημιουργίας
2. Ομηρικοί και ορφικοί μύθοι της δημιουργίας
3. Ο ολυμπιακός μύθος της δημιουργίας
4. Δύο φιλοσοφικοί μύθοι της δημιουργίας
5. Οι πέντε εποχές του ανθρώπου
6. Ο ευνουχισμός του Ουρανού
7. Η εκθρόνιση του Κρόνου
8. Η γέννηση της Αθηνάς
9. Ζεύς και Μήτις
10. Οι Μοίρες
11. Η γέννηση της Αφροδίτης
12. Η Ήρα και τα παιδιά της
13. Ζεύς και Ήρα
14. Η γέννηση του Ερμή του Απόλλωνα, της Άρτεμης και του Διόνυσου
15. Η γέννηση του έρωτα
16. Χαρακτήρας και έργα του Ποσειδώνα
17. Χαρακτήρας και έργα του Ερμή
18. Χαρακτήρας και έργα της Αφροδίτης
19. Χαρακτήρας και έργα του Άρη
20. Χαρακτήρας και έργα της Εστίας
21.Χαρακτήρας και έργα του Απόλλωνα
22. Χαρακτήρας και έργα της Άρτεμης
23. Χαρακτήρας και έργα του Ηφαίστου
24. Χαρακτήρας και έργα της Δήμητρας
25. Χαρακτήρας και έργα της Αθηνάς
26. Χαρακτήρας και έργα του Πάνα
27. Χαρακτήρας και έργα του Διόνυσου
28. Ορφεύς
29. Γανυμήδης
30. Ζαγρεύς
31. Οι θεοί του κάτω κόσμου
32. Τύχη και Νέμεσις
33. Τα παιδιά της θάλασσας
34. Τα παιδιά της Έχιδνας
35. Η εξέγερση των Γιγάντων
36. Τυφών
37. Οι Αλωάδες
38. Ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα
39. Άτλας και Προμηθεύς
40. Ηώς
41. Ωρίων
42. Ήλιος
43. Οι γιοι του Έλληνα
44. Ίων
45. Αλκυόνη και Κήυξ
46. Τηρεύς
47. Ερεχθεύς και Εύμολπος
48. Βορέας
49. Αλόπη
50. Ασκληπιός
51. Τα μαντεία
52. Το αλφάβητο
53. Οι Δάκτυλοι
54. Οι Τεχνίτες
55. Οι Έμπουσες
56. Ιώ
57. Φορωνεύς
58. Ευρώπη και Κάδμος
59. Κάδμος και Αρμονία
60. Βήλος και Δαναΐδες
61. Λαμία
62. Λήδα
63. Ιξίων
64. Ενδυμίων
65. Πυγμαλίων και Γαλάτεια
66. Αιακός
67. Σίσυφος
68. Σαλμονεύς και Τυρώ
69. Άλκηστις
70. Αθαμάς
71. Οι φοράδες του Γλαύκου
72. Μελάμπους
73. Περσεύς
74. Οι αντίζηλοι δίδυμοι
75. Βελλερεφόντης
76. Αντιόπη
77. Νιόβη
78. Καινίς και Καινεύς
79. Ηριγόνη
80. Ο Καλυδώνιος Κάπρος
81. Τελαμών και Πηλεύς
82. Αρισταίος
83. Μίδας
84. Κλεόβις και Βίτων
85. Νάρκισσος
86. Φιλλίς και Καρύα
87. Αρίων
88 Ο Μίνως και οι αδελφοί του
89. Οι έρωτες του Μίνωα
90. Τα παιδιά της Πασιφάης

Graves, Robert, 1895-1986

Ο Ρόμπερτ Γκρέιβς (1895-1986) γεννήθηκε στο Γουίμπλεντον της Αγγλίας. Ήταν γιος του Ιρλανδού συγγραφέα Άλφρεντ Πέρσιβαλ Γκρέιβς και της Αμαλίας Φον Ράνκε. Από το σχολείο του βρέθηκε ξαφνικά στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου υπηρέτησε κι έφθασε ως το βαθμό του λοχαγού των Βασιλικών Ουαλλών Τυφεκιοφόρων. Κυρίως κλίση του ήταν η ποίηση. Εκτός από ένα χρόνο που εργάσθηκε ως καθηγητής της αγγλικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου, στα 1926, άσκησε αποκλειστικά το επάγγελμα του συγγραφέα. Η βιβλιογραφία των έργων του, που εκδόθηκε το 1965, αποδίδει σ' αυτόν 114 ανομοιογενή έργα αλλά, τελικά, ξεπέρασε τα 120. Στα ιστορικά μυθιστορήματά του συμπεριλαμβάνονται:  "Εγώ ο Κλαύδιος" "Κλαύδιος ο Θεός"· "Ο Λοχίας Αμνός του  Εννάτου" "Βελισάριος"·"Η σύζυγος του κ. Μίλτωνος"·  "Το χρυσόμαλλο δέρας"· "Τα νησιά της αφροσύνης". Η αυτοβιογραφία του, "Αντίο σ' όλα αυτά", εκδόθηκε το 1929. Τα δύο περισσότερο πολυσυζητημένα από τα μη μυθοπλαστικά πεζογραφήματά του, είναι "Η λευκή θεά", που εισάγει μια νέα εκδοχή του ποιητικού ενστίκτου, και "Η αποκατάσταση του Ευαγγελίου του Ναζωραίου" που πραγματεύεται και επανεξετάζει την πρωτοχριστιανική περίοδο. Μετέφρασε Απουλήιο, Λουκιανό και Σουετόνιο από τα λατινικά και συγκέντρωσε, για πρώτη φορά στις μέρες μας, ό,τι έχει φτάσει σε μας από την ελληνικήμυθολογία στους "Ελληνικούς μύθους" του. Εξελέγη καθηγητής της ποίησης στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης το 1961 και επίτιμο μέλος του Κολεγίου του Αγίου Ιωάννη της Οξφόρδης το 1971. Το 1975, κυκλοφόρησε μια νέα έκδοση των ποιητικών του απάντων. Μετά το 1929, ζούσε μόνιμα στη Μαγιόρκα. Πέθανε το 1986.

ΕΠΙΜΈΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ.

ΤΙΤΟΣ ΛΟΥΚΡΗΤΙΟΣ χάρη σ' αυτόν διασώθηκαν τα κείμενα του ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ Λουκρήτιε σ' ευχαριστούμε.

Ο Τίτος Λουκρήτιος, οι επιθυμίες και ο σοφός άνθρωπος 

Φίλες και Φίλοι Επικούρειοι συναθλητές της γνώσης καλημέρα και όχι μόνο! το μενού σήμερα του filomatheia.blogspot.gr έχει λίγα λόγια για το μνημειώδες έργο του ΛΟΥΚΡΗΤΙΟΥ ''για την φύση των πραγμάτων'' άλλος ένας Επικούρειος φίλος μας που εκτίμησε τα έργο του Επίκουρου και έγραψε αυτό το κορυφαίο έργο που προανάφερα. Μη ξέχνατε πως την ερχόμενη δευτέρα όσοι μπορείτε είναι μια καλή ευκαιρία για κάποιες επισκέψεις σε Μουσεία της αρεσκείας σας, και φυσικά την προηγούμενη μέρα, την κυριακή είναι ο αγώνας δρόμου στο Κορωπί, οπότε όσοι έχουν Επικούρεια διάθεση και τους αρέσει η σημετοχή σε αθλήματα του σώματος ας προσέλθουν με την αθλητική στολή τους. Ελπίζω πως κάποια στιγμή οι υπέυθυνοι του Δήμου Κρωπίας θα διοργανώσουν και κάποια ποιητική διαδρομή-βραδιά γιατί παράλληλα με το σώμα πρέπει να γυμνάζουμε και το πνεύμα. Υ.Γ. Για τους αθλητές των Πανελλήνιων εξετάσεων αυτό που μπορώ να τους πώ είναι το έξης: Mάγκες και Μαγκίτισσες ο καθ' ένας, και η κάθε μία θα πάρει ο,τι του αξίζει!!! που σημαίνει πως ο,τι έσπειρε θα θερίσει, που σημαίνει στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα, που σημαίνει πως των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, που σημαίνει αν δεν καταφέρεις να διαχειριστείς το άγχος σου μπορεί και να σε βγάλει από την πορεία σου, που σημαίνει πως είναι δυνατόν να περνας τόσο μεγάλη ταλαιπωρία για να περάσεις σε μια σχολή, ενώ για να γίνεις γονιός, (μιλάμε για την κορυφαία αποστολή του ανθρώπου) δεν πας σε κανένα σχολείο; αυτά και άλλα πολλα σκέψου πριν πας να γράψεις και χαλαρά πράξε το καθήκον σου. Κάρπε Ντίεμ ΚΟΡΝΗΛΙΑ, ΕΛΕΝΑ, ΟΛΓΑ, ΕΛΕΝΗ και σε όσους υποψήφιους το αξίζουν τους εύχομαι καλή επιτυχία. Η Κορνηλία μετά γνώσεως λέω πως το αξίζει. Καλή ανάγνωση με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

Το μνημειώδες έπος του Λουκρήτιου "Για την Φύση των Πραγμάτων", προάγγελος και μοναδικός αρχαίος πρόγονος της σύγχρονης επιστήμης, είναι η ποιητική εκδοχή του χαμένου ελληνικού έργου Περί Φύσεως του Επίκουρου, της λαμπρότερης έκφανσης της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας: ένας αριστουργηματικός ύμνος στην ελευθερία από τα δεσμά της θρησκείας, του φόβου, των παθών, της άγνοιας. Είναι ο αρχαίος καταστατικός χάρτης της ελεύθερης βούλησης· η τίμια φωνή που έρχεται από τα βάθη των αιώνων να θερμάνει τις καρδιές εκείνων που στέκονται αλύγιστοι μπρος στο θάνατο, με μόνο όπλο την πνευματική εντιμότητα. Λίγοι αρχαίοι συγγραφείς εμπνέουν τον σεβασμό που έχει κερδίσει με το De rerum natura ο Λουκρήτιος. Επιστήμονας, ποιητής, Επικούρειος φιλόσοφος, έγραψε ένα έργο βαθιά διαποτισμένο από το παράδοξο: έγραψε ποίηση πατώντας πάνω στο θάνατο της ποίησης - του έρωτα, του φόβου, της επιθυμίας, του μύθου και της ψευδαίσθησης, του λάθους, της παράδοσης, της θρησκείας. Το μόνο που τον εκστασιάζει είναι το μυστήριο που αποκάλυψε η επικούρεια φιλοσοφία. Και τούτο το μυστήριο είναι πως δεν υπάρχει κανένα μυστήριο· μοναχά κάτι αραχνοφωλιές μες στον ανθρώπινο νου...

Το De rerum natura γράφτηκε με κόπο, όπως δηλώνει ο συγγραφέας του, αλλά και με κατάδηλο ενθουσιασμό. Ο Λουκρήτιος επισημαίνει πόσο δύσκολο του ήταν να μεταφέρει σε λατινικό στίχο "τις ανακαλύψεις των Ελλήνων που τις τυλίγει σκοτάδι", στην προσπάθειά του να καταστήσει ελκυστική για τον αναγνώστη του την επικούρεια φυσική· αλλά, όπως γράφει, "υπομένω κάθε κόπο και ξάγρυπνος περνώ νύχτες ατάραχες, ψάχνοντας τις λέξεις και τους στίχους που θα μου δώσουν τη δύναμη ν' ανοίξω το δρόμο για το πνεύμα σου ρίχνοντας φως λαμπρό για να μπορέσεις να δεις σ' όλο τους το βάθος τα κρυμμένα μυστικά"... Κατόρθωσε έτσι να συγγράψει ένα από τα σπουδαιότερα έργα όλων των εποχών, όχι απλώς χάρη στις λογοτεχνικές αρετές του αλλά, όπως επισημαίνει ο ίδιος, "γιατί μιλώ για πράγματα σπουδαία και μεγάλα, κι αγωνίζομαι να λευτερώσω το νου από τα δεσμά της θρησκείας· κι ακόμη, γιατί πλάθω στίχους φωτεινούς για θέματα σκοτεινά, αγγίζοντάς τα όλα με τη χάρη των Μουσών".
Αν αναλογιστεί κανείς ότι το έργο -επί αιώνες θαμμένο στα άδυτα ενός μοναστηριού της νότιας Γερμανίας, ώσπου ήρθε στο φως το 1417- σήμερα κυκλοφορεί στα αγγλικά σε είκοσι πέντε διαφορετικές εκδόσεις, αντιλαμβάνεται ότι η πρώτη πλήρης έκδοση της "Φύσης των πραγμάτων" στα ελληνικά έρχεται να καλύψει ένα σημαντικό κενό της ελληνικής βιβλιογραφίας. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Ω ξένε, εδώ καλό θα είναι να χρονοτριβήσεις, εδώ το υψηλότερο αγαθό μας είναι η ηδονή.

Επιγραφή στην είσοδο του Κήπου

Ο Ρωμαίος ποιητής και φιλόσοφος Τίτος Λουκρήτιος Κάρος (λατινικά Titus Lucretius Carus) γεννήθηκε περίπου στα 98-94 π.Χ. και πέθανε γύρω στα 55-53 π.Χ. Το μόνο γνωστό του έργο είναι ένα εκτενές φιλοσοφικό ποίημα με τίτλο De Rerum Natura, («Περί της φύσεως των πραγμάτων»). Φαίνεται ότι ολόκληρο το βιβλίο βασίστηκε στην χαμένη επιτομή των τριανταεπτά τόμων που συνέταξε ο  αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Επίκουρος. Τα χειρόγραφα του De Rerum Natura ήταν επί αιώνες θαμμένα στα άδυτα ενός μοναστηριού της νότιας Γερμανίας, ώσπου ανακαλύφθηκαν το 1417. Είναι γνωστό ότι από το τεράστιο και αξιολογότατο συγγραφικό έργο των Επικούρειων σώθηκαν ελάχιστα. Όπως προσπαθήσαμε να δείξουμε σε προηγούμενα σημειώματα (δείτε εδώ και εδώ), τα συγγράμματα τους πολεμήθηκαν συστηματικά σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας.

Διακηρυγμένος στόχος του Ρωμαίου Λουκρήτιου ήταν να απαλλάξει το νου των ανθρώπων από τις προκατάληψεις, τις δεισιδαιμονίες και τον φόβο του θανάτου. Σε 7.415 συνολικά στίχους, γίνεται εκτενής αναφορά σε όλες τις απόψεις των Επικούρειων Ο Λουκρήτιος απέρριπτε ως αβάσιμη δεισιδαιμονία την ιδεαλιστική άποψη ότι το Σύμπαν κυβερνάται από θεϊκές παρεμβάσεις ή υπερφυσικές δυνάμεις, όπως θεωρούσε η πλειοψηφία των ανθρώπων του καιρού του. Ο θάνατος για τον Λουκρήτιο δεν ήταν εγγενώς ούτε καλός ούτε κακός, μόνο μία απόλυτη παύση της ύπαρξης, και ο φόβος του θανάτου δεν ήταν παρά μία προβολή επίγειων, καθημερινών φόβων.

Το κυνήγι της δόξας. Σύμφωνα με την αντίληψη των Επικούρειων, το να επιδιώκεις τη δόξα, τον πλούτο και τη δύναμη χωρίς μέτρο είναι αφύσικο, μια συνεχής πηγή ταραχών και δυσφορίας. Ακόμα και όταν ο αδύνατος γίνει δυνατός, ο θνητός άνθρωπος ποτέ δε θα γίνει παντοδύναμος, ούτε θα νικήσει τους φόβους του, με πρώτο το φόβο του θανάτου. Το να είσαι αδύναμος και να θέλεις να γίνεις δυνατός είναι τουλάχιστον εξίσου οδυνηρό με το να είσαι δυνατός και να επιθυμείς την αδύνατη παντοδυναμία. Έτσι εξηγείται πιθανώς και η θρυλούμενη ελαφρά μελαγχολία των μεγάλων ανδρών και γυναικών. Αφού τα έχουν όλα, γιατί δεν αισθάνονται ευτυχισμένοι; Μια εικόνα της σοφίας. Οι γλυκιές κατοικίες των σοφών βρίσκονται αλλού: «Σου δίνει τέρψη το να κάθεσαι να παρακολουθείς από τη στεριά τις σκληρές δοκιμασίες του άλλου που παραδέρνει μες στην απέραντη θάλασσα, την ώρα που οι άνεμοι σηκώνουν τα κύματα και την κάνουν να λυσσομανά. Όχι βέβαια γιατί ηδονίζεσαι με τα ξένα βάσανα, μα γιατί είναι γλυκό να βλέπεις από τι κακά έχεις γλυτώσεις εσύ ο ίδιος. Όπως κι είναι ευχάριστο να βλέπεις τις σκληρές μάχες να μαίνονται πέρα στους κάμπους, χωρίς να σε αγγίζει ο κίνδυνος. Τίποτε όμως δεν είναι πιο γλυκό από το να είσαι θρονιασμένος στα ύφη τα οχυρωμένα από τις γνώσεις και τη διδασκαλία των σοφών, κι από τις γαλήνιες αυτές κατοικίες σκύβοντας να ρίχνεις το βλέμμα στους άλλους και να τους βλέπεις να τρέχουν πέρα δώθε, ψάχνοντας στα τυφλά το δρόμο της ζωής, να συναγωνίζονται σε εξυπνάδα, να μαλώνουν για την ευγενή τους καταγωγή, να μοχθούν μέρα και νύχτα και να τσακίζονται να σκαρφαλώσουν στην κορυφή του πλούτου ή να κατακτήσουν την εξουσία.»

Οι επιθυμίες

Σε όλες τις ιστορικές εποχές, ο πλούτος που αναζητά η ματαιοδοξία των θνητών θα χάνεται πάντοτε στο άπειρο. Ο Επίκουρος χωρίζει τις επιθυμίες σε τρεις μεγάλες κατηγορίες: φυσικές και αναγκαίες, φυσικές αλλά όχι αναγκαίες, ούτε φυσικές ούτε αναγκαίες. Για κάθε επιθυμία, μπορούμε να θέσουμε το φαινομενικά απλό ερώτημα, τι θα (μου) συμβεί αν γίνει αυτό που επιθυμώ; και τι θα συμβεί αν δεν γίνει;

«Ω, κακόμοιρα ανθρώπινα μυαλά και τυφλωμένες καρδιές! Σε τι σκοτάδια, σε τι κινδύνους κυλάει ο λίγος χρόνος της ζωής σας! Δεν ακούτε λοιπόν την κραυγή της φύσης που διαλαλεί την επιθυμία της, από το κορμί να φύγει κάθε πόνος, και το πνεύμα να νιώσει ευδαιμονία ελεύθερη από έγνοιες και αγωνίες

Το βλέπουμε πως δε χρειάζεται το κορμί πολλά πράγματα. Κάθε τι που διώχνει τον πόνο, μπορεί και πολλές απολαύσεις να προσφέρει. Η ίδια η φύση τότε δεν ζητά μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Αν το σπίτι δεν έχει χρυσά αγάλματα εφήβων να κρατούν στο δεξί το χέρι αναμμένες δάδες και να φωτίζουν τα νυχτερινά φαγοπότια, αν το σπίτι δεν αστραποβολά από ασήμια και χρυσάφια, αν δεν αντιλαλούν κιθάρες μες στα στολισμένα σαλόνια, εμάς μας είναι αρκετό να ξαπλώνουμε στο τρυφερό χορτάρι, φίλοι με φίλους στην ακροποταμιά, κάτω από τα σκιερά κλαδιά ενός μεγάλου δέντρου μας είναι αρκετό να μπορούμε να διασκεδάζουμε με λίγα έξοδα, ιδίως αν μας χαμογελά ο καιρός, κι η εποχή ραίνει το καταπράσινο χορτάρι με λουλούδια. Ο καυτός πυρετός δεν αφήνει γρηγορότερα το κορμί που ξαπλώνει πάνω σε κεντητά στρώματα και σε άλικες πορφύρες, απ” ό,τι το κορμί που “ναι ξαπλωμένο σ” ένα φτωχικό στρωσίδι.»

Το κακό λοιπόν δεν το προξενούν η φτώχεια της φύσης (η της φύσεως ένδεια) αλλά οι αιωνίως ανικανοποίητες ορέξεις των ανθρώπων που σχετίζονται με τις κούφιες ιδέες (η περί τας κενάς δόξας όρεξις). Η φύση παρουσιάζεται γενναιόδωρη αλλά οι ματαιόδοξοι θνητοί δύσκολα εκτιμούν τα δώρα της. Αντίθετα με την γνώμη των πολλών, δεν είναι άπληστο το στομάχι, άπληστη και ψεύτικη είναι η ιδέα ότι μπορεί να γεμίζει συνέχεια (άπληστον ου γαστήρ· δόξα ψευδής υπέρ του γαστρός αορίστου πληρώματος.)

[…] «Παράβαλε με τις προσφορές άλλων θεών. Η Δήμητρα, καθώς λένε, μας έδωσε το σιτάρι, ο Διόνυσος το κρασί. Μα και δίχως αυτά υπάρχει ζωή κι ακούμε πως και σήμερα ακόμα ζουν λαοί που δεν τα γνωρίζουν. Θα ήταν όμως αδύνατο να ζήσει κανείς ευτυχισμένα δίχως καθαρή καρδιά. Δικαιολογημένα μάς φαίνεται θεός εκείνος που η σοφία του ζωντανή και απλωμένη στα μεγάλα έθνη γαληνεύει τις καρδιές με τις γλυκιές παρηγοριές της ζωής. Αν νομίζεις πως οι άθλοι του Ηρακλή αξίζουν περισσότερο, τότε ξεμακραίνεις πολύ απ” την αλήθεια…» Λουκρήτιος

Τα πλούτη, η δόξα, η ευγενική καταγωγή και η εξουσία δεν κάνουν τον άνθρωπο ευτυχισμένο:

«Κι αφού τα πλούτη κι η ευγενική καταγωγή κι η δόξα του θρόνου δεν ωφελούν σε τίποτα το κορμί, θα πρέπει να σκεφτούμε πως ούτε και το πνεύμα ωφελούν. Μήπως τάχα, την ώρα που βλέπεις τις λεγεώνες σου να κάνουν πολεμικές ασκήσεις στο πεδίο του Άρεως και να προελαύνουν ορμητικά, και μήπως, την ώρα που παρακολουθείς τα γυμνάσια του στόλου σου στην ανοιχτή θάλασσα, θα τρομάξουν οι δεισιδαιμονίες σου και θα πάρουν δρόμο και θα φύγει απ” την ψυχή σου ο φόβος του θανάτου, αφήνοντάς την λεύτερη, απαλλαγμένη από το άγχος;»

Ο σοφός άνθρωπος δεν ασχολείται με την πολιτική, εκτός κι αν υπάρχουν σοβαροί λόγοι. Κατά την εκτίμησή μου, οι Επικούρειοι δεν ήταν τόσο αμέτοχοι στα κοινά όσο παρουσιάζονται συνήθως. Η ίδια η διατύπωση της φιλοσοφίας του δικαίου στάθηκε ριζοσπαστική πολιτική παρέμβαση με διάρκεια αιώνων και ενέπενευσε πολιτικούς αγώνες στους οποίους χύθηκαν ποτάμια αίμα και μελάνι. Μπορούμε άραγε να χαρακτηρίσουμε απολίτικο έναν άνδρα που είπε ότι οι νόμοι φτιάχνονται από τους ανθρώπους και όχι από τους θεούς;

Πρώτη η Αθήνα

Ο Λουκρήτιος παρουσιάζει τον  θείο Επίκουρο ως τέκνο της δημοκρατικής Αθήνας: «Πρώτη η Αθήνα με το λαμπρό το όνομα, μοίρασε κάποτε στους βασανισμένους θνητούς τις σοδειές των καρπών και ανανέωσε τη ζωή και καθιέρωσε νόμους. Πρώτη χάρισε τις γλυκιές παρηγοριές της ζωής, σαν γέννησε τον άντρα εκείνο τον προικισμένο με τέτοιο πνεύμα, που από τα χείλη του έβγαινε η αλήθεια για το κάθε τι και μολονότι έσβησε το φως της ζωής του, οι θείες ανακαλύψεις του έχουν παντού διαδοθεί κι η δόξα του υψώθηκε ως τα ουράνια.»

Η ευτυχία έρχεται στα τα ζύγια του ανθρώπου, στο μέτρο του δυνατού. Το μυαλό των θνητών, σκλαβωμένο από χίλιες έγνοιες, μοιάζει τρύπιο βαρέλι δίχως πάτο:

«Είδε πως ήταν στο χέρι των ανθρώπων όλα τα απαραίτητα για να ζουν με ασφάλεια, στο μέτρο του δυνατού. Είδε τους δυνατούς με τα πλούτη και τις τιμές, περήφανους ως και για το καλό όνομα των παιδιών τους, κι όμως μες στα σπίτια τους οι καρδιές τους ήσαν γεμάτες αγωνία και το μυαλό τους σκλαβωμένο από τις έγνοιες, και πως αναγκάζονταν να μαλώνουν και να παραπονιούνται πικρά. Και κατάλαβε πως όλο το κακό έβγαινε μέσα από το ίδιο το δοχείο, και πως κάποιο ελάττωμα του τα χαλνούσε όλα όσα έρχονταν να μπουν μέσα του, ως και τα πιο όμορφα. Εν μέρει γιατί ήταν όλο τρύπες και δίχως πάτο κι ήταν αδύνατο να γεμίσει και εν μέρει γιατί οτιδήποτε δεχόταν μέσα, του μετέδιδε μιαν άσχημη γεύση, θα έλεγε κανείς.»

Η μελέτη της Φύσης

Η φυσική φιλοσοφία δεν φτιάχνει κομπασμένους και πολυλογάδες (ου κομπούς ουδέ τη φωνή εργαστικούς παρασκευάζει) ούτε ανθρώπους που κάνουν επίδειξη γνώσεων για να εντυπωσιάζουν τους πολλούς (ουδέ την περιμάχητον παρά τοις πολλοίς παιδείαν ενδεικνυμένους) αλλά προσωπικότητες σοβαρές και αυτάρκεις. Η μελέτη της Φύσης και του Σύμπαντος έχει ως κύριο στόχο να διαλύσει τους παιδικούς φόβους και τις θλιβερές σκέψεις που βασανίζουν τις καρδιές των ανθρώπων:

«Κι εκείνος απολύμανε τις καρδιές με λόγια γεμάτα αλήθεια, και σήκωσε φράχτες στις επιθυμίες και στους φόβους. Και μας δίδαξε ποιο είναι το υπέρτατο αγαθό που όλοι λαχταρούμε και μας έδειξε τον δρόμο, το πιο σύντομο και ίσιο μονοπάτι για να φτάσουμε εκεί. Έδειξε ποια δυστυχία υπάρχει στα ανθρώπινα πράγματα, πώς γεννιέται και σκορπά παντού με λογιών-λογιών μορφές, τυχαία είτε από φυσική αιτία σύμφωνα με την τάξη που έθεσε το σύμπαν, και δίδαξε από ποιες πόρτες πρέπει να την αντιμετωπίσουμε, και απόδειξε ότι μάταια το ανθρώπινο γένος μηρυκάζει τις θλιβερές σκέψεις. Γιατί όπως τα μικρά παιδιά φοβούνται μες στο σκοτάδι και τρέμουν το καθετί, έτσι κι εμείς φοβούμαστε μες στο φως, τόσες και τόσες φορές, πράγματα που δεν είναι πιο φοβερά από κείνα που τρομάζουν τα παιδιά και που φαντάζονται ότι θα τους συμβούν μες στα σκοτεινά.

Αυτό το φόβο λοιπόν, αυτά τα σκοτάδια της ψυχής, ας μη περιμένουμε να τα σκορπίσουν οι αχτίδες του ήλιου μήτε τα φωτεινά βέλη της μέρας μόνο η μελέτη κι η ερμηνεία της φύσης μπορεί να τα διαλύσει.»

Το νόημα της ζωής

Ποια είναι η ανώτατη πνευματική ηδονή; αυτή που αναβλύζει τις στιγμές που η νηφάλια σκέψη (νήφων λογισμός)σκορπίζει τα σκοτάδια της μεταφυσικής και ότι προκαλεί φόβο γίνεται αντικείμενο στοχασμού, έρχεται δηλαδή στα μέτρα του Έλληνα ανθρώπου της κλασικής εποχής. Για τους Επικούρειους, κάθε δραστηριότητα είναι σοφή, όταν έχει ως σκοπό να μάς οδηγήσει στην ευτυχισμένη ζωή. Το βαρύ καθήκον της ευτυχίας ο μεγάλος Έλληνας το πήρε απ” τους θεούς και το έριξε στους ανθρώπους. Ευτυχισμένη ζωή δεν νοείται μέσα στο φόβο· οι αγαπημένοι φίλοι, η ευδαιμονία και η αταραξία του σώματος και της ψυχής είναι η μόνη εγγύηση της ευτυχίας για τους θνητούς. ΟΕπίκουρος για τον Λουκρήτιο ήταν θεός αφού ήταν εκείνος που πρώτος βρήκε το νόημα της ζωής, ό,τι σήμερα ονομάζουμε σοφία, εκείνος που με την επιστημοσύνη του άρπαξε τη ζωή μέσα απ” τις τόσες ανεμοζάλες κι από βαθιά σκοτάδια, και την απίθωσε σε τέτοιο γαλήνιο λιμάνι και σε τόσο καθάριο φως. Πηγή: Ερανιστής.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ

ΟΤΑΝ Η ΑΓΑΠΗ ΣΕ ΚΑΛΕΙ ΕΧΕΙΣ ΛΟΓΟΥΣ ΝΑ ΛΕΣ ΠΩΣ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ PERFECT!!! Αφιερωμένη η σημερινή ανάρτηση στην Περικτιόνη.

Φίλες και Φίλοι γεια σας, το μενού σήμερα του filomatheia.blogspot.gr έχει ξανά ποίηση το ένα ποίημα μιλάει για τη ζωή, και το άλλο για την αγάπη. Πολλες φορές αφήνουμε τη ζωή να μας να περνά και απλώς εμείς βρισκόμαστε στην αποβάθρα και νομίζουμε πως παρακολουθούμε τα τρένα να περνούν με τις ζωές των άλλων!!!!!!!!!! έλα όμως που εκεί σ' αυτό το τρένο είναι φορτωμένη και η δική μας ζωή που περνά και φεύγει. Επίσης πόσες και πόσες φορές η αγάπη δεν πέρασε από δίπλα μας κι εμείς κοιτάζαμε αλλού; πόσες και πόσες φορές δεν αφήσαμε να μας προσπεράσει ένα ελκυστικό βλέμμα; πόσες και πόσες φορές δεν είχαμε το θάρος να προσφέρουμε λίγα λουλούδια, η ένα ποίημα σε ένα χαρισματικό πρόσωπο; πόσες και πόσες φορές δε νιώσαμε την ανάγκη να σφίξουμε στην αγκαλιά μας κάποιο φιλικό μας πρόσωπο κι αν τέλει δεν το κάναμε γιατί δεν μας άφησε ο εγωϊσμός μας; Καλή ανάγνωση με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.  
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ ΑΡΚΕΙ ΝΑ .....

Η ζωή είναι πολύ ωραία για να πάει στα χαμένα
Η ζωή είναι πολύ ωραία αλλά είναι μόνο μία
Είναι αυτή που ζεις τώρα, δεν υπάρχει άλλη
Μην αφήνεις τη ζωή να σε προσπερνά
Μην αφήνεις το χρόνο να φεύγει χωρίς εσένα
Μην ξοδεύεις τη ζωή σου ως ρακοσυλλέκτης
Μην προσδοκάς στις καλύτερες μέρες που θα έρθουν
Οι καλύτερες μέρες είναι αυτές που ζείς τώρα
Οι καλύτερες μέρες είναι αποδημητικά πουλιά
Είναι πουλιά που πετούν, που φεύγουν και χάνονται
Ζήσε κάθε μέρα της ζωής σου πριν αυτή γίνει παρελθόν
Ζήσε κάθε μέρα σου σαν νάναι η τελευταία της ζωής σου
Ζήσε τα νιάτα σου, ζήσε τα όνειρά σου τώρα
Η χαρά της ζωής δε βρίσκεται στο τέλος της διαδρομής,
στην κατάκτηση του στόχου
Η χαρά της ζωής βρίσκεται στην ίδια τη διαδρομή που
οδηγεί στο στόχο
Οταν γεράσεις θ’αναπολείς τις μέρες, τις ώρες και τις
στιγμές που έχασες
Φρόντισε την υγεία σου
Φρόντισε το σώμα σου
Λάτρευε το ναό της ύπαρξής σου
Αγάπα τον εαυτό σου ότι και να είσαι
Μην υποτιμάς ποτέ τον εαυτό σου
Εχε περηφάνεια γιαυτό που είσαι
Είσαι μοναδικός, είσαι δώρο θεού
Αυτό είναι μήνυμα για εσένα
Eίναι μήνυμα δίχως χρέωση
Είναι μήνυμα δίχως χρέωση από αυτούς που σ’αγαπούν
 και νοιάζονται για σένα

ΟΤΑΝ Η ΑΓΑΠΗ ΣΕ ΚΑΛΕΙ

Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την.

Tα μονοπάτια της ίσως να είναι τραχιά κι απότομα.
Τι είναι εύκολο στην αγάπη;
Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδόσου…
Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε την, ακόμα κι αν η φωνή

της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν το βοριά.

Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και σε σταυρώνει.
Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το

κλάδεμά σου.
Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου και χαϊδεύει τα

πιο τρυφερά κλαδιά σου που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο,

έτσι κατεβαίνει κι ως

τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα.
Σα δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά της.
Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχυάσει.
Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου.
Σε αλέθει για να σε λευκάνει.
Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλή.
Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις

ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο.

Μη φοβάσαι να αγαπήσεις. Μη φοβάσαι να αγαπηθείς!
Και μη πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία

της αγάπης, γιατί η αγάπη, αν σε βρει άξιο, θα κατευθύνει

εκείνη τη δική σου πορεία.

Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την

εκπλήρωσή της.

Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες,

ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου:
Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που

λέει το τραγούδι του στη νύχτα.
Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.
Να πληγωθείς από την ίδια, την ίδια τη γνώση της

αγάπης και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.

Αλλά αν από το φόβο σου, γυρέψεις μόνο την ησυχία

της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης, τότε θα

ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη «γύμνια» σου

και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης.
Και να σταθείς στον χωρίς εποχές κόσμο όπου θα

γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου και θα κλαις,

αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου και θα ζεις νομίζοντας

πως το η μετριότητα είναι το όριο…

Μη φοβηθείς τα εμπόδια!

Υπάρχει μια γλυκιά ηρεμία μέσα στη τρικυμία των

πάντων γύρω μας.
Είναι η Αγάπη που σε αγκαλιάζει και δεν αφήνει να

βυθιστείς.
Την έζησες για λίγο, μη φοβηθείς για το πολύ…

Πηγή: Adonios G.K.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ F.T.K.-POOF

Η ΜΑΝΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΧΑΡΙΤΑ ΜΑΝΤΟΛΕΣ

Φίλες και Φίλοι σήμερα η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην ΧΑΡΙΤΑ ΜΑΝΤΟΛΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ διαβάστε παρακαλώ την πιο κάτω ιστορία γιατί πρέπει που και που να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας, αν μη τι άλλο για να απαντήσουμε σε κάποιον που τον ξέχασε ο Θεός-γιατί αραγε;- που είχε πει πως οι Έλληνες έχουν κοντή μνήμη. ΟΧΙ κύριε ξεχασμένε δεν ξεχνάμε όλοι.
Η Χαρίτα Μάντολες είναι μια σπουδαία γυναίκα, και θα χαρώ πολύ που θα την γνωρίσω από κοντά απόψε.

Το 1974, όταν οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Κύπρο , και μπήκαν στο χωριό της, την Ελιά, στη Κερύνεια, αυτή και άλλοι συγχωριανοί της συνελήφθησαν από Τουρκους στρατιώτες και οδηγήθηκαν σ' έναν ελαιώνα έξω από το χωριό για εκτέλεση.

Εκεί, πυροβολήθηκαν εν ψυχρώ. Η Χαρίτα Μάντολες κρατούσε το παιδί της σφιχτά στην αγκαλιά της, έπεσε στο έδαφος κλάσματα του δευτερολέπτου πριν ακουστεί το "μπάμ" (πως το έκανε αυτό, δεν ξέρω - θέλω πολύ να την ρωτήσω απόψε), και προσποιήθηκε τη νεκρή.

Έτσι, γλίτωσε και αυτή και το ένα της παιδί.

Το άλλο, το είχε δέσει ο άντρας της στη πλάτη του, είσης για να το προστατέψει. Εκείνος όμως κτυπήθηκε από τις σφαίρες. Μόλις σταμάτησαν οι πυροβολισμοί, έτρεξε κοντά του και τον βρήκε αιμόφυρτο στο έδαφος. Ευτυχώς, όμως, είχε γλυτώσει και το άλλο τους παιδί.

Οι Τούρκοι στρατιώτες την άφησαν να πάρει τα παιδιά της, αλλά όχι να μείνει στο πλάι του άνδρα της. Επί τόπου έφτασαν και άνδρες των Ηνωμένων Εθνών, που πήραν τους ζωντανούς και τους τραυματίες, και τους φυγάδεψαν στις ελεύθερες περιοχές.

Άφησαν πίσω τους 12 άτομα που πυροβολήθηκαν έν ψυχρώ, αλλά κανείς δεν ήξερε εαν ζούσαν ή είχαν πεθάνει. Ανάμεσά τους ήταν ο σύζυγός της, ο πατέρας της και δύο γαμπροί.

Έκτοτε, μόνη και αβοήθητη, η Χαρίτα Μάντολες αφιέρωσε όλη τη ζωή της, 41 χρόνια τώρα, έναν αγώνα για να βρει τους δικούς της ανθρώπους, και να εξηγήσει στον έξω κόσμο τι έκαναν οι Τούρκοι στο χωριό και στον τόπο της.

ΝΑ! Εγώ ΑΥΤΑ θεωρώ σημαντικά, και ίσως και να τα είχα "πρώτο θέμα", εάν ποτέ είχα την ευθύνη ενός δελτίου ειδήσεων. Ίσως όμως, για ΑΥΤΟΝ ακριβώς τον λόγο, να μήν έχω ποτέ μια τέτοια ευθύνη... 
Xρήστος Μιχαηλίδης.

Της Μαριλένας Παναγή

Έκρηξη και οργή από τη Χαρίτα Μάντολες: Θέλουμε να καταδικαστούν όσοι τους εσκοτώσαν

Μπήκα στο αυτοκίνητο και βγήκα στον αυτοκινητόδρομο. Σκούπισα για τελευταία φορά τα δάκρυά μου και έκλεισα το ραδιόφωνο το οποίο τη συγκεκριμένη στιγμή μου ήταν ιδιαίτερα ενοχλητικό.
Αν είχα στη διάθεσή μου ωτοασπίδες σίγουρα θα τις χρησιμοποιούσα. Ένιωθα ότι δεν ήθελα να βγουν από το μυαλό μου τα λόγια των δύο μαυροφορεμένων γυναικών με τις οποίες είχα μιλήσει. Ήθελα να κρατήσω τα λόγια τους, το κλάμα τους, τις φωνές τους, μέσα στο κεφάλι μου. Να νιώθω το βουητό τους στο μυαλό μου και να φθάσω όσο πιο γρήγορα γινόταν στο γραφείο μου για να καταθέσω την ψυχή μου, μαζί με τις ψυχές εκείνων των γυναικών πάνω στο πληκτρολόγιο.

- «Η κόρη μου έσιει τωρά κόρην που σπουδάζει, αλλά λαλεί ότι κρατεί την ακόμα ο παπάς της που το σιέρι» - «Να μεν έρκεται κανένας στες κηδείες. Εν λέσιν λέξη για τους ανθρώπους που εχάσαμεν, λαλεί μόνο ο καθένας τα δικά του. Εξευτελίζουν μας».

- «Ο άνδρας μου τζιαι τα τρία μου μωρά ήταν χαμαί πεσούμενοι μπροστά μου τζιαι εγώ εφώναζα να με αφήσουν να πάω κοντά τους. Επαρακαλούσα τους να με παίξουν τζιαι εμένα».

- «Μα να μου πουν εμένα ακούεις ότι ο άνδρας μου επέθανεν που φυσικά αίτια; Μα η σφαίρα που ήβραν πάνω του ύστερα που 36 χρόνια εν φυσικά αίτια»;

Φράσεις σκόρπιες και μπερδεμένες που στριφογύριζαν στο κεφάλι μου. Δύο γυναίκες κατέθεσαν την ψυχή τους και μέσα σε μισή ώρα κατάφεραν να τη «φυτέψουν» στο μυαλό μου. Δύο γυναίκες οι οποίες μόλις πριν από μερικούς μήνες πήραν τρία κουτιά με μια χούφτα λείψανα το καθένα και 36 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή, έθαψαν γονείς και συζύγους.

- «Δεν ήταν ανακούφιση ότι τελικά καταφέρατε να θάψετε τους δικούς σας όπως τους άξιζε;» τόλμησα να ρωτήσω, όμως οι γυναίκες, λες και έκαναν εσωτερική έκρηξη, άρχισαν να φωνάζουν.

- «Τι σημαίνει εθάψαμεν τους δικούς μας; Ετέλειωσεν επειδή μας εδώσαν τα λείψανα; Γιατί δεν μας λένε τι έγιναν οι άνθρωποί μας πριν μας τους φέρουν έτσι; Νομίζουν ότι οι συγγενείς των αγνοουμένων εν τούτον που θέλουν;» Έβλεπα την κυρία Χαρίτα Μάντολες, τη γυναίκα που χωρίς να το θέλει έγινε το σύμβολο του αγώνα των συγγενών των αγνοουμένων, να φουσκώνει από θυμό. Η αδελφή της, η κυρία Γιαννούλα, καθόταν κάπως πιο ψύχραιμη λίγο παραπέρα και δακρυσμένη περίμενε να έρθει η δική της σειρά για να ξαναπεί την ιστορία της οικογένειάς της. Στις 8 το πρωί της Τετάρτης βρισκόμουν στον Προσφυγικό Συνοικισμό Αγίου Αθανασίου. Η δροσούλα του Οκτώβρη έκανε την απλή αλλά γεμάτη γλάστρες και λουλούδια βεράντα του προσφυγικού σπιτιού να μοιάζει με παράδεισο.
Η κ. Χαρίτα ήξερε τι την ήθελα πριν καν της εξηγήσω το σκοπό της επίσκεψής μου. 36 ολόκληρα χρόνια λέει και ξαναλέει τα ίδια πράγματα στους δημοσιογράφους. Δεν κουράζεται όμως ποτέ.

- Τώρα που η ταυτοποίηση των λειψάνων προχωρά, νιώθετε ότι κάτι γίνεται;

- «Τίποτε δεν γίνεται. Εν τζιαι θέλαμεν εμείς να μας πουν επέθανε, ετέλειωσε. Πιάστε τους ανθρώπους σας να τους θάψετε και ανακουφιστείτε. Εν τζιαι μόνο οι δικοί μας που τους πυροβόλησαν τζιαι βρέθησαν. Έχει ανθρώπους που τους επήραν στην Τουρκία αιχμάλωτους τζιαι εν τους εξαναείδε κανένας. Η γειτόνισσά μου έσιει επιστολή που της έστειλεν ο άνδρας της που τον είχαν στο Πέλλα-Πάις τζιαι μετά εν τον είδε κανένας. Τι έγινε τούτος ο άνθρωπος; Εν θα μάθει τούτη η γυναίκα τι έγινε ο άνδρας της; Τζιαι που την άλλη, καλά οι μεγάλοι, μες στους αγνοούμενους έχουμε τζιαι μωρά. Τι εγίναν τζιείνα τα μωρά, εν να μάθουμε ποτέ, οξά εν να έβρουμε μόνο όσα λείψανα έβρουμε τζιαι ετέλειωσε;» Η κυρία Χαρίτα συνέχισε να μιλά. Τα λόγια της καρφώνονταν σαν πρόκες πάνω στην ψυχή μου. Δεν είχα απαντήσεις να της δώσω. Μόνο η ψυχή μου μάλλον κατανοούσε τα πάντα γιατί ένιωσα ξαφνικά ένα σφίξιμο να μου κόβει την ανάσα.
Την άκουγα να μιλά και για κάποιο λόγο άρχισα να νιώθω ενοχές γιατί ως δημοσιογράφος απλώς γυρίζω σελίδα στην εφημερίδα όταν πέσω πάνω σε είδηση που αφορά την κηδεία κάποιου νεκρού της τουρκικής εισβολής. Ένιωσα ως επαγγελματίας ενοχές γιατί ακόμα και οι συνάδελφοι στα ηλεκτρονικά μέσα μαζικής ενημέρωσης έφθασαν πλέον στο σημείο να προβάλλουν ρεπορτάζ για τις κηδείες των ανθρώπων αυτών στα «πακέτα μικρών ειδήσεων» στα δελτία τους.

Η κ. Χαρίτα όμως μιλούσε ασταμάτητα και τα λόγια της στη συνέχεια με έκαναν να νιώσω ενοχές και ως πολίτης. Άστραψε και βρόντηξε στην κυριολεξία όταν άρχισε να αναφέρεται στην παρουσία κυβερνητικών αξιωματούχων στις κηδείες.

- «Είναι φοβερό τούτον που κάμνουν. Είναι απαράδεκτο. Κανονικά δεν θα έπρεπε να επιτρέπουμε σε κανέναν τους να έρκεται στις κηδείες. Έρκουνται, στέκουνται τζιαμαί και λέσιν τα δικά τους. Ο καθένας να περάσει τη δική του γραμμή για το Κυπριακό. Κανένας τους δεν μιλά για τούτους τους ανθρώπους. Κανένας τους εν λέει θκυο κουβέντες για την ιστορία των ανθρώπων. Εμείς κάμνουμε κηδεία τα λείψανα που μας εδώσαν τόσα χρόνια μετά, τζιαι τούτοι μιλούν μας για τες διαπραγματεύσεις τους. Εμείς θέλουμε να καταδικαστούν όσοι εσκοτώσαν τους δικούς μας, δεν γίνεται να μας λέσιν στην κηδεία να δώσουμε συγχωροχάρτι στην Τουρκία. Είναι απαράδεκτα τούτα τα πράγματα, μας εξευτελίζουν εντελώς. Πού είναι ο Παλληκαρίδης, πού είναι ο Δημητρίου που εκρεμαστήκαν στην αγχόνη; Δεν θέλω να θωρώ κανέναν τους στις κηδείες, δεν θέλω να ακούω κανέναν τους».

Το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με το δικό της. Χαμήλωσα τα μάτια και για μερικά δευτερόλεπτα συγκράτησα τα δάκρυα μου. Δεν είχα τι να της πω και έτσι προτίμησα να στραφώ προς την αδελφή της.

40 χρόνια πόνου θάβονται μαζί με ένα κουτί με οστά;

«ΑΛΛΟΣένας ήρωας του 1974 κηδεύτηκε σήμερα από τον ιερό ναό...». Φράση που τείνει να γίνει κλισέ. Κάθε Σαββατοκυρίακο κάποιοι άνθρωποι οδηγούν με καθυστέρηση 36 χρόνων, τον πατέρα, το γιο, τον αδελφό, τη μάνα, το παιδί τους, στην τελευταία του κατοικία. Οι ταυτοποιήσεις των λειψάνων των αγνοουμένων συνεχίζονται. Η παράδοση λειψάνων στους συγγενείς, δυστυχώς, άρχισε να γίνεται «ζήτημα ρουτίνας». Δύο ή τρεις κηδείες τελούνται κάθε βδομάδα. Στις ειδήσεις πλέον, περνούν στα ψιλά γράμματα. Στις εφημερίδες, η αγγελία για την κηδεία, δυστυχώς, παίρνει περισσότερο χώρο από την «είδηση» για το γεγονός. Εκείνες οι μαυροφορεμένες γυναίκες με τις φωτογραφίες στα χέρια που ξημεροβραδιάζονταν στα οδοφράγματα κάνοντας τον δικό τους αγώνα, οι συγγενείς που έκαναν υπομονή, που έπνιγαν τον πόνο τους περιμένοντας κάποιο νέο τού ανθρώπου που έχασαν το μαύρο καλοκαίρι του ’74, παίρνουν απλώς ένα κουτί με λείψανα. Κηδεύουν και τιμούν τους ανθρώπους τους. Ανακούφιση για τους συγγενείς, λένε αρμόδιοι και αναρμόδιοι. Ξαλαφρώνουν οι ψυχές, προσθέτουν. Αλήθεια, ξαλαφρώνουν; Μόνο εκείνοι ξέρουν. Οι υπόλοιποι, αν όχι όλοι οι περισσότεροι, απλώς προσπερνάμε το γεγονός. Όσο για την ειδησεογραφία καταλήγει πάντα με απόσπασμα της ομιλίας του εκάστοτε κυβερνητικού αξιωματούχου που είναι παρών στην κηδεία. Η ουσία όμως είναι ότι η Κύπρος, 36 χρόνια μετά, συνεχίζει να θάβει τους νεκρούς της...

«Τα παιθκιά μας ήταν μεγάλα, αθυμούνται είντα που εγίνικε μπροστά στα μάθκια τους»

- «ΤΑ ΠΑΙΘΚΙΑ ΜΑΣήταν μεγάλα, αθυμούνται είντα που εγίνικεν μπροστά στα μάθκια τους. Εν τζιαι ξηχάνουν επειδή έκαμαμεν την κηδεία του παπά τους», άκουσα την κυρία Γαννούλα να λέει ακούγοντας το ξέσπασμα της αδελφής της.

- Πόσων χρόνων ήταν τα παιδιά σας τότε;

- «Ήταν μεγάλα, ήταν 10, 8 και 7 χρονών. Τόσα χρόνια εν εσταματήσαν ούτε λεπτό να σκέφουνται το τι έγινε. Επήραν μας τζιαμαί στες ελιές τζιαι εβάλαν μας να περπατούμε θκυο-θκυο. Εγώ εκρατούσα τον γιο μου τζιαι την μια μου την κόρη, τζιαι ο άνδρας μου ήταν πίσω μου με την άλλη μας κόρη. Εβαστούσαν όπλα τζιαι εσημαθκιάζαν μας. Επυροβολούσαν στον αέρα τζιαι εμείς επερπατούσαμεν. Σε κάποια στιγμή εμίλησα του άνδρα μου τζιαι εν μου απάντησε. Εγύρισα πίσω να τον δω, να τον έβρω... Ένας Τούρκος ετράβαν το σιέρι του μωρού μου που ήταν γαντζωμένο πάνω στο σιέρι του παπά του. Ο άνδρας μου επάλεφκε να κρατήσει το μωρό. Μόλις έπιασεν όμως το σιέρι της κόρης μας, επαίξαν τον. Ήμουν τζιαμαι, τζιαι εγώ τζιαι τα μωρά μας. Εβλέπαμεν. Είδα τον άνδρα μου να πέφτει χαμαί. Επροσπάθησα να πάω κοντά του. Εκουντούσαν με. Εφώναζα τζιαι εγύρισα τζιαι είδα μετά τζιαι τα μωρά μου χαμαί. Ήταν ούλλοι μπρούμουτα. Είδα τους τζιαι τους τέσσερις πεσμένους χαμαί μπροστά μου. Εφώναζα του Τούρκου να με παίξει τζιαι εμένα. Τελικά, εν εκατάλαβα τι έγινε. Εδώσαν μου τα μωρά μου αλλά τον άνδρα μου εν με αφήσαν να τον δώ...» Η κ. Γιαννούλα σκούπισε τα δάκρυά της, με κοίταξε και συνέχισε: - «Νομίζεις επειδή εβρεθήκαν τα λείψανα του άνδρα μου τζιαι έγινε η κηδεία, τα παιθκιά μου εξηχάσαν τι εζήσαν;»

- Πώς το αντιμετώπισαν όταν έγινε η ταυτοποίηση;

- «Η κόρη μου η μεγάλη επήε σε ψυχολόγο για να ρωτήσει αν έπρεπε να πάει να δει τα λείψανα του παπά της. Τελικά επήε, το ίδιο τζιαι ο γιος μου. Η άλλη μου η κόρη όμως αρνήθηκε. “Εμένα το σιέρι του παπά μου εν πάνω στο σιέρι μου τζιαι βαστά το”, είπεν μας. Η κόρη μου, έχει κόρη που σπουδάζει σήμερα, όμως ακόμα νιώθει το σιέρι του παπά της να την κρατά».
Δεν άντεξα. Οι δυνάμεις μου με είχαν εγκαταλείψει. Η ψυχή μου υπερίσχυσε και άφησα τα δάκρυα, που για αρκετή ώρα προσπαθούσα να συγκρατήσω, να κυλήσουν.

«Άλλος ένας ήρωας του 1974 κηδεύτηκε σήμερα από τον ιερό ναό...». Φράση που τείνει να γίνει κλισέ. Κάθε Σαββατοκυρίακο, κάποιοι άνθρωποι οδηγούν με καθυστέρηση 36 χρόνων, τον πατέρα, τον γιο, τον αδελφό, τη μάνα, το παιδί τους, στην τελευταία του κατοικία.
Οι ταυτοποιήσεις των λειψάνων των αγνοουμένων συνεχίζονται. Η παράδοση λειψάνων στους συγγενείς, δυστυχώς, άρχισε να γίνεται «ζήτημα ρουτίνας». Δυο ή τρεις κηδείες τελούνται κάθε εβδομάδα. Στις ειδήσεις πλέον περνούν στα ψιλά γράμματα. Στις εφημερίδες, η αγγελία για την κηδεία, δυστυχώς, παίρνει περισσότερο χώρο από την «είδηση» για το γεγονός. Εκείνες οι μαυροφορεμένες γυναίκες με τις φωτογραφίες στα χέρια που ξημεροβραδιάζονταν στα οδοφράγματα κάνοντας τον δικό τους αγώνα, οι συγγενείς που έκαναν υπομονή, που έπνιγαν τον πόνο τους περιμένοντας κάποιο νέο του ανθρώπου που έχασαν το μαύρο καλοκαίρι του ’74, παίρνουν απλώς ένα κουτί με λείψανα. Κηδεύουν και τιμούν τους ανθρώπους τους. Ανακούφιση για τους συγγενείς, λένε αρμόδιοι και αναρμόδιοι. Ξαλαφρώνουν οι ψυχές, προσθέτουν. Αλήθεια, ξαλαφρώνουν; Μόνο εκείνοι ξέρουν. Οι υπόλοιποι, αν όχι όλοι οι περισσότεροι, απλώς προσπερνάμε το γεγονός.

Όσο για την ειδησεογραφία, καταλήγει πάντα με απόσπασμα της ομιλίας του εκάστοτε κυβερνητικού αξιωματούχου που είναι παρών στην κηδεία. Η ουσία όμως είναι ότι η Κύπρος, 36 χρόνια μετά, συνεχίζει να θάβει τους νεκρούς της.

ΔΕΝ ΗΜΟΥΝη μόνη που δεν άντεξα και δάκρυσα ακούγοντας την κ. Γιαννούλα. Κοίταξα ασυναίσθητα το συνάδελφο φωτογράφο Ανδρέα Λαζάρου και είδα ότι και τα δικά του μάτια ήταν βουρκωμένα. Το πρόσωπό του ήταν κατακόκκινο και γνωρίζοντας τον άνθρωπο κατάλαβα ότι ο θυμός είχε ξεχειλίσει μέσα του. Ήξερα ότι είναι ευαίσθητος σε τέτοια ζητήματα, δεν ήξερα όμως το λόγο. Τον έμαθα εκείνη τη στιγμή. Συγκράτησε τα δάκρυά του, κοίταξε τις δύο γυναίκες και είπε: - «Και εμένα ο παππούς μου χάθηκε στη Γύψου. Δεν ξέρουμε τι έγινε, μόνο ότι σκοτώθηκε. Έδωσε η οικογένεια δείγμα DΝΑ και περιμένουμε». Εκείνη τη στιγμή μάθαινα ότι και ο συνάδελφος περιμένει να θάψει, 36 χρόνια μετά την εισβολή, τον παππού του.

Κοίταξα τις δύο αδελφές και τον Ανδρέα και για μια στιγμή αναρωτήθηκα τι δουλειά είχα εγώ ανάμεσά τους. Αυτές τις σκέψεις μου διέκοψε ένας μονόλογος της κυρίας Χαρίτας:

- «Μα είναι δυνατόν να έχουν την απαίτηση να μου δώσουν ένα χαρτί, μετά την ταυτοποίηση, ότι ο παπάς μου, ο άνδρας μου και οι γαμπρούδες μου επεθάναν που φυσικά αίτια»;

Την παράδοση αυτού του χαρτιού στους συγγενείς των αγνοουμένων τα λείψανα των οποίων είχαν ταυτοποιηθεί την είχα ακούσει κάπου, όταν έγινε αντικείμενο συζητήσεων στην καθημερινή ειδησεογραφία. Την είχα όμως καταχωνιάσει μέσα στο μυαλό μου και εκείνη τη στιγμή απλώς την επανέφερα.

- Σας έδωσαν και εσάς ένα τέτοιο χαρτί;- «Εμάς όχι, αφού έκαμα τους ολόκληρη ιστορία. Εν εδέχουμουν να μου δώσουν ένα χαρτί που να το υπογράφει μάλιστα δικός μας ιατροδικαστής, της κυβέρνησης, και να γράφει ότι ο ιατροδικαστής ήταν τζιαμαί την ώρα του θανάτου και ο θάνατος επήλθε από φυσικά αίτια... Μα γίνουνται τούτα τα πράγματα; Ποιος ιατροδικαστής ήταν τζιαμαί τζιαι ποια φυσικά αίτια; Η σφαίρα που ήβραν πάνω στον άνδρα μου εν φυσικά αίτια; Εν δολοφονία, εκτέλεση εν ψυχρώ. Εγώ έκαμά τους ιστορία τζιαι μετά που εμένα αλλάξαν την παράγραφο σε τζιείνο το χαρτί τζιαι εκαλέσαν όσους τους εδώσαν τους δικούς τους πριν που εμάς τζιαι αλλάξαν τους και τζιείνους το χαρτί που είχασιν». Μετά από αυτό, ένιωσα ότι το κάθε λεπτό μαζί με τις δύο γυναίκες ήταν από μόνο του ένα χαστούκι σε όλους εμάς που απλώς παρακολουθούμε απαθείς τις σχετικές ειδήσεις.

Η διαδικασία εκταφών και ταυτοποιήσεων, οι κηδείες που τελούνται το τελευταίο διάστημα κάθε Σαββατοκυρίακο η μια μετά την άλλη, δεν απαλύνουν τον πόνο των συγγενών. Από ό,τι διαπίστωσα από τις δύο αδελφές μάλλον μεγαλώνουν την οργή τους. Μάζεψα κασετόφωνα, κινητά κ.λπ. και σηκώθηκα να φύγω. Ευχαρίστησα τις δύο γυναίκες και απολογήθηκα που τις είχα αναστατώσει πρωί-πρωί.

- «Εν μας αναστάτωσες κόρη μου. Εμάς εν ούλλη μας η ζωή που πάει έτσι. Τζιαι μόνες μας άμα είμαστε τούτα συζητούμε. Εν τζιαι να μας φκάλουν την ψυσιή μας οι πολιτικοί. Λαλούν μας τωρά για το περιουσιακό, άμα τα μωρά ήταν κάτω που τόσων χρονών εν δικαιούνται περιουσία. Μα περιπαίζουν μας; Τα παιθκιά μας που είδαν τους πατεράες τους να τους πυροβολούν αλλά ήταν κάτω που δέκα χρονών, να τα χάσουν ούλλα; Γιατί το άλλο; Να κυβερνούμε με τη σειρά με τους Τούρκους με εκ περιτροπής προεδρίες; Εν τζιαι να δεκτούμε, τζιαι καλώ τον κόσμο επιτέλους να αρχίσει να φωνάζει. Εν τζιαι να μας ξηκάμουν την ψυσιή μας τούτοι. Η ψυσιή μου εν να είναι η ίδια τζιαι θα φωνάζω ώσπου να κλείσουν τα μάθκια μου». 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ