ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΘΡΙΤΙΔΑ. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Η Παγκόσμια Ημέρα Αρθρίτιδας είναι κάθε χρόνο στις 12 Οκτωβρίου. Ξεκίνησε με πρωτοβουλία του Διεθνούς Κέντρου Αρθρίτιδας και Ρευματισμών το 1996

Η Παγκόσμια Ημέρα Αρθρίτιδας στοχεύει στην ευαισθητοποίηση σχετικά με την ασθένεια της αρθρίτιδας και τα προβλήματα υγείας που υφίστανται τα άτομα με ρευματοειδείς και μυοσκελετικές ασθένειες (ΜΑ).
Η αρθρίτιδα είναι μια αυτοάνοση διαταραχή και σημαίνει φλεγμονή των αρθρώσεων στο σώμα. Μία ή και περισσότερες αρθρώσεις στο σώμα σας μπορεί να επηρεαστούν από την αρθρίτιδα. Η ασθένεια μπορεί επίσης να επηρεάσει τους τένοντες, τους μύες, τους συνδέσμους και τον χόνδρο. 

Υπάρχουν πάνω από 100 διαφορετικοί τύποι αρθρίτιδας. Η οστεοαρθρίτιδα και η ρευματοειδής αρθρίτιδα είναι δύο από τους συνηθέστερους τύπους αρθρίτιδας. Είναι μια οδυνηρή ασθένεια και μπορεί να διαρκέσει πολύ.

Παγκόσμια Ημέρα Αρθρίτιδας: Ποιες τροφές θα σας ανακουφίζουν από τους πόνους της αρθρίτιδας

Η κατάλληλη διατροφή μαζί με την φαρμακευτική αγωγή θα σας βοηθήσει να μειώσετε τον πόνο της αρθρίτιδας. Με αφορμή, λοιπόν, την Παγκόσμια Ημέρα Αρθρίτιδας, δείτε μερικές κορυφαίες τροφές προς αυτό τον σκοπό.

Μαύρη σοκολάτα

Έχει πολλά αντιοξειδωτικά και μπορεί να μειώσει τη φλεγμονή. Βεβαιωθείτε ότι η σοκολάτα έχει τουλάχιστον 60% περιεκτικότητα σε κακάο.

Πράσινο τσάι

Το πράσινο τσάι είναι ένα από τα πιο υγιεινά ροφήματα στη γη. Είναι πλούσιο σε αντιοξειδωτικά και θρεπτικά συστατικά. Έτσι, μπορεί να διευκολύνει τη φλεγμονή και τη σοβαρότητα της νόσου. Μπορείτε να πίνετε μέχρι δύο φλιτζάνια πράσινο τσάι την μέρα.

Κουρκούμη και τζίντζερ

Προσπαθήστε να συμπεριλάβετε την κουρκούμη στη διατροφή σας. Είναι ένα μπαχαρικό με σημαντικές αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες. Το τζίντζερ είναι επίσης επωφελές για την ανακούφιση από τον πόνο στην αρθρίτιδα. Μπορείτε να το προσθέσετε στο τσάι και στο φαγητό.

Σολομός

Ο σολομός και άλλα ψάρια πλούσια σε ωμέγα-3 λιπαρά οξέα μπορούν να μειώσουν τη φλεγμονή. Εκτός από τον σολομό, μπορείτε να φάτε σκουμπρί και σαρδέλες. Αυτά τα ψάρια θα βοηθήσουν στη μείωση του πόνου που προκαλείται από την αρθρίτιδα. Συνιστάται να καταναλώνετε δύο μερίδες αυτών των ψαριών την εβδομάδα.

Τροφές πλούσιες σε βιταμίνη C

Ο κίνδυνος ανάπτυξης αρθρίτιδας είναι αυξημένος σε εκείνους που παίρνουν λιγότερη βιταμίνη C μέσω της διατροφής τους. Η βιταμίνη C είναι σημαντική για τη διατήρηση της υγείας του κολλαγόνου. Αυτό είναι το κύριο συστατικό στους χόνδρους. Μπορείτε να φάτε πλούσια σε βιταμίνη C τρόφιμα, όπως ανανά, φράουλες, πορτοκάλια, γκουάβα και μπρόκολο.
Η αλλαγή της διατροφής σας δεν θα θεραπεύσει την αρθρίτιδα, αλλά πολλά είδη τροφίμων καταπολεμούν τη φλεγμονή. Επίσης, βελτιώνουν την ανοσία και ενισχύουν τα οστά.
http://www.india.com

24 πολύτιμα μαθήματα ζωής από 100χρονους. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Να γελάς πολύ, να κοιμάσαι αρκετά, να πίνεις πολύ νερό και να γουστάρεις τους ανθρώπους γύρω σου. Αυτά, σε γενικές γραμμές, είναι τα μυστικά της μακροζωίας, σύμφωνα με τους εκατοντάχρονους που έχουν κληθεί κατά καιρούς από παγκοσμίου φήμης ΜΜΕ να μοιραστούν μαζί μας τα αποστάγματα της σοφίας τους. Ιδού μερικά από τα καλύτερα:

Μην κοιτάζεις το ημερολόγιο. Απλά να γιορτάζεις την κάθε μέρα.

Αναγκάζω τον εαυτό μου να βγαίνει έξω κάθε μέρα, έστω κι αν είναι μόνο για να κάνω τον γύρο του τετραγώνου. Το μυστικό για να μένεις νέος είναι να κινείσαι.

Η χρησιμότητα των βιταμινών; Ξεχάστε την. Και δεν ενθαρρύνω ούτε τις πολλές επισκέψεις σε γιατρούς. Ερωτευτείτε, παντρευτείτε. Το σεξ πρέπει να ενθαρρύνουμε. (*) 100χρονος εν ενεργεία γιατρός σε συνέντευξή του στο NBC

Ακόμα και αν αισθάνεσαι μίσος, να το κρατάς για τον εαυτό σου. Μην πληγώνεις άλλους ανθρώπους, για κανένα λόγο.

Να ταξιδεύεις όσο είσαι νέος και μπορείς. Μην ανησυχείς για τα λεφτά. Η εμπειρία είναι μακράν πολυτιμότερη απ’ όσο θα γίνουν ποτέ τα λεφτά.

Τις περισσότερες φορές, τα πράγματα λύνονται μόνα τους.

Να κάνεις κάθε μέρα ένα πράγμα που θα είναι μόνο για σένα.

Μην παραιτηθείς ποτέ από την αγάπη.

Η ζωή είναι διασκεδαστική. Εξαρτάται μόνο από τον τρόπο που τη βλέπεις. Να είσαι ικανοποιημένος. Δε χρειάζεται να είσαι χαρούμενος όλη την ώρα –μόνο ικανοποιημένος.

Να αγαπάς τους ανθρώπους. Βρες κάτι που σου αρέσει στον καθένα. Σίγουρα υπάρχει.

Να έχεις πολλούς ανθρώπους στο σπίτι. Διαφορετικούς ανθρώπους –νέους, γέρους, φίλους, συγγενείς, ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο. Οι άνθρωποι είναι η κινητήριος δύναμη όλων μας.

Ο πόνος είναι μυστηριώδης, και το να διασκεδάζεις είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να τον ξεχάσεις.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να συνταξιοδοτηθείς. Αν, όμως, είναι να το κάνεις, βεβαιώσου ότι θα είναι πολύ αργότερα από τα 65.

Η επιστήμη μόνη της δεν μπορεί ούτε να βοηθήσει ούτε να γιατρέψει τους ανθρώπους.

Να μην τρως υγιεινό φαγητό. Εγώ τρώω ό,τι θέλω. Το μυστικό της μακροζωίας είναι το sex!

Να είσαι περίεργος. Να σε ενδιαφέρει η ζωή. Να ενθουσιάζεσαι με τα καινούρια πράγματα –με τα νέα μέρη, με το να γνωρίζεις ανθρώπους, με το να βλέπεις τις νέες παραστάσεις που ανεβαίνουν.

Προσπαθώ να βρίσκω τον χρόνο για να παρατηρώ και να εκτιμάω τα μικρά πράγματα που κάνουν όμορφη αυτή τη ζωή. Όταν το κάνω αυτό, ο χρόνος επιβραδύνεται.

Κάνε κάτι ενδιαφέρον κάθε μέρα. Διαφορετικά, αποσυντίθεσαι.

Διαβάζω ένα ποίημα, και ακούω αγαπημένες μουσικές κάθε μέρα. Και μετά νιώθω υπέροχα.

Το γέλιο σε κρατά υγιή. Επιβιώνεις με το να βλέπεις την αστεία πλευρά των πραγμάτων. Δε γίνεται να γελάς και να είσαι θυμωμένος, ή να γελάς και να νιώθεις θλίψη ή ζήλεια.

Κάνε ό,τι πρέπει να κάνεις. Μην το αναλύεις, απλώς καν’ το.

Μην ξεμένεις ποτέ από ευθύνες. Αν δεν έχεις καμία, βρες μία. Βρες ένα σκοπό, και δωσ’ του τον καλύτερο εαυτό σου. Κάνει καλό στο μυαλό σου και το ενδιαφέρον σου για την ζωή, και σε κρατά ζωντανό για περισσότερο.

Δες τα όλα χαλαρά, απόλαυσε τη ζωή, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Να κοιμάσαι καλά, και να πίνεις ένα κονιάκ πριν ξαπλώσεις όταν είσαι κρυωμένος –θα ξυπνήσεις μια χαρά το επόμενο πρωί.
Πηγή: http://www.in2life.gr.

42 ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

1. Δεν μπορείς να αλλάξεις τους ανθρώπους. Και είναι αγένεια το να προσπαθείς. 2. Είναι περίπου εκατό φορές δυσκολότερο το να κάψεις τις θερμίδες από το να αποφύγεις να τις πάρεις.

3. Όταν μιλάς σε κάποιον που δεν γνωρίζεις καλά, ενδέχεται να μιλάς σε κάποιον που ξέρει πολλά περισσότερα από σένα για το θέμα για το οποίο μιλάτε.

4. Το πιο φτηνό και το πιο ακριβό μοντέλο είναι σχεδόν πάντα εξίσου κακές επιλογές αγοράς.

5. Σε όλους αρέσουν οι άνθρωποι που έρχονται γρήγορα στο θέμα.

6. Η κακή διάθεση θα έρχεται και θα φεύγει σε όλη σου τη ζωή. Το να προσπαθείς να την απωθήσεις απλώς θα την κάνει να φαίνεται σοβαρότερη και να διαρκεί περισσότερο.

7. Τα παιδιά είναι αξιοθαύμαστα ειλικρινή. Μέχρι να τα μάθουμε να μην είναι.

8. Αν όλοι οι χαρακτήρες στο τηλεοπτικό πρόγραμμα που παρακολουθείς είναι όμορφοι, κλεισ’ το. Δεν αξίζει τον χρόνο σου. 9. Το να φωνάζεις πάντα κάνει τα πράγματα χειρότερα.

10. Όταν ανησυχείς για το τι θα σκεφτούν οι άλλοι για σένα, στην πραγματικότητα ανησυχείς για το τι θα σκεφτείς εσύ για σένα. 11. Κάθε σου πρόβλημα είναι δική σου ευθύνη. Άσχετα με το ποιος σου το προκάλεσε.

12. Ποτέ δεν θα χρειαστεί να ασχοληθείς με περισσότερες από μία στιγμές ταυτόχρονα. 13. Αν δεν αμφιβάλλεις ποτέ για τις πεποιθήσεις σου, τότε πολλές από αυτές είναι λάθος.

14. Το να ελέγχεις τις επιθυμίες σου είναι ένα από τα πιο χρήσιμα πράγματα που μπορείς να μάθεις.

15. Κανείς δεν ξέρει απόλυτα τι του γίνεται. 16. Ο κυνισμός παραείναι εύκολος για να χρησιμεύει σε κάτι.

17. Κάθε τυχαίος άγνωστος που συναντάς στον δρόμο έχει μια ιστορία τόσο σπουδαία και συγκλονιστική όσο η δική σου. 18. Όταν μισείς κάτι, σε μισεί και αυτό. Κι αυτό ισχύει εξίσου για ανθρώπους, καταστάσεις και άψυχα αντικείμενα. 19. Ο θυμός φανερώνει αδυναμία χαρακτήρα. Η βία πολύ περισσότερο.

20. Οι άνθρωποι δεν μπορούμε να καταστρέψουμε τον πλανήτη. Μπορούμε όμως να καταστρέψουμε τη δυνατότητά του να μας συντηρεί. Και αυτό κάνουμε.

21. Εκείνοι που γκρινιάζουν περισσότερο, καταφέρνουν τα λιγότερα.

22. Το να αναβάλλεις κάτι είναι ο καλύτερος τρόπος να το κάνεις δυσκολότερο και πιο τρομακτικό. 23. Το ένστικτό μας έχει πάντα δίκιο. Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως το διαπιστώνουμε όταν είναι αργά.

24. Η στάση του σώματος και τα ρούχα που φοράς επηρεάζουν βαθύτατα το πώς νιώθεις, και το τι εντύπωση κάνεις στους άλλους. Είτε σου αρέσει είτε όχι. 25. Όλοι μας πιστεύουμε ότι είμαστε καλύτεροι οδηγοί από τον μέσο όρο.

26. Η παρόρμηση να τιμωρήσεις κάποιον έχει πολύ περισσότερο να κάνει με το να εκτονώσεις τον θυμό σου, από το να διορθώσεις μια συμπεριφορά.

27. Εκ των πραγμάτων, οι άνθρωποι σκεφτόμαστε υπερβολικά πολύ.

28. Αν υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο αξίζει να ξοδέψεις μια μικρή περιουσία, αυτό είναι το στρώμα επάνω στο οποίο κοιμάσαι.

29. Όσο και αν προσπαθούμε, κατά βάθος όλοι είμαστε υποκριτές.

30. Οι λέξεις έχουν απίστευτη δύναμη. Μια άσχημη κουβέντα «πάνω στα νεύρα σου» μπορεί να πληγώσει κάποιον για μια ολόκληρη ζωή.

31. Το μυστικό συστατικό σε οτιδήποτε νόστιμο, είναι συνήθως το βούτυρο. Σε απίστευτες ποσότητες.

32. Τα προβλήματα, όταν προκύπτουν, σπανίως είναι το ίδιο επίπονα με την οδύνη που μας προκαλεί ο φόβος τους. 33. Τίποτα ποτέ δεν συμβαίνει ακριβώς όπως το είχες φανταστεί.

34. Δεν μπορείς να κρύψεις την κακή σου διάθεση από ανθρώπους που σε ξέρουν καλά. Μπορείς, όμως, πάντα να είσαι ευγενικός. 35. Κάποιες φορές θα χρειαστεί να βγάλεις ανθρώπους από τη ζωή σου. Ακόμα κι αν είναι οικογένεια.

36. Ο καθένας μας μπορεί να ηρεμήσει σε ένα δευτερόλεπτο: Αρκεί μια ματιά στα αστέρια ή στην θάλασσα.

37. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τελειώσεις ένα βιβλίο που δεν σου αρέσει. Η ζωή είναι πολύ μικρή για τέτοιες ανοησίες.

38. Δεν υπάρχει ευθεία αναλογία ανάμεσα στην τιμή των μπαταριών και την διάρκεια ζωής τους.

39. Η ζωή είναι αυτό που λέμε μοναχικό ταξίδι. Θα έχεις, όμως, πολλούς επισκέπτες. Κάποιοι από αυτούς είναι μακροχρόνιοι. Οι περισσότεροι, όμως, όχι.

40. Το καλύτερο πράγμα που μπορείς να κάνεις για τα παιδιά σου, είναι τα road trips μαζί τους.

41. Το να εύχεσαι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά είναι ένας καταπληκτικός τρόπος να βασανίζεις τον εαυτό σου.

42. Η ικανότητα να είσαι χαρούμενος δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ικανότητα να συμβιβαστείς με το ότι τα πράγματα αλλάζουν. ΠΗΓΗ:http://www.in2life.gr

ΕΡΜΑΝ ΕΣΣΕ 66 ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΤΟΥ ΑΛΑΝ ΠΕΡΣΥ

Ο Έρμαν Έσσε δεν ήταν μόνο ένας σημαντικός συγγραφέας. Τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής του τα αφιέρωσε στην κηπουρική, στις ακουαρέλες που αγαπούσε να ζωγραφίζει και στα χιλιάδες γράμματα αναγνωστών του στα οποία απαντούσε. Πενήντα ένα χρόνια μετά το θάνατό του δίνει ακόμα απαντήσεις σε ερωτήσεις που αφορούν στη μοναξιά και τις δυσκολίες της συνύπαρξης, στις καθημερινές μας μάχες, στο πώς καθένας λανθασμένα οχυρώνεται στον εαυτό και τον εγωισμό του, στα λάθη, τις παραλείψεις, την έλλειψη περισυλλογής, την αυτοεκτίμηση.

Χάρη στο βιβλίο 66 Μαθήματα καθημερινής σοφίας του Αλαν Πέρσυ ο Γερμανός συγγραφέας του Λύκου της στέπας παραδίδει ακόμα μαθήματα ζωής.

«Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι ένας δρόμος προς τον εαυτό του, το πρόπλασμα ενός δρόμου, το προσχέδιο ενός μονοπατιού. Κανένας άνθρωπος δεν έφτασε να είναι εντελώς ο εαυτός του, ωστόσο, οι πάντες φιλοδοξούν να το κατορθώσουν, άλλοι στα τυφλά, άλλοι µε περισσότερο φως, ο καθένας όπως μπορεί» έλεγε ο Εσσε που ήξερε πως εκτός από τα βιβλία του υπήρξε ένα είδος γκουρού για όλους εκείνους που εντόπιζαν στο μυθιστορηματικό, δοκιμιακό και ποιητικό του έργο οράματα και συμβουλές  για µια ζωή απλή, σοφή και ουσιώδη.
Ο Άλαν Πέρσυ, από την άλλη, ξέρει την επιτυχία τέτοιων εγχειρημάτων. Συγγραφέας των µπεστ σέλερ Νίτσε: 99 µαθήµατα καθημερινής φιλοσοφίας, Όσκαρ Ουάιλντ: 99 µαθήµατα σοφίας για μια ευτυχισμένη ζωή εδώ και τώρα, έχει αναμετρηθεί με προσωπικότητες της λογοτεχνίας. Στο συγκεκριμένο βιβλίο ξεκινά τα 66 κεφάλαια του βιβλίου με μια φράση του Έσσε κι έπειτα με απλό και κατανοητό τρόπο  προσφέρει συγκρίσεις και παραλληλισμούς µε καθημερινές καταστάσεις στις οποίες μπορεί να εφαρμοστεί η σοφία του.
Ξεχνάει κανείς να κρίνει και να επικρίνει τους άλλους όταν είναι γεμάτος αμφιβολίες για τον εαυτό του:
«Το να κάνεις το δικαστή σε ξένες ζωές είναι η τέλεια δικαιολογία για να μην αναλύεις την δική σου. Αν παρατηρήσουμε τα άτομα που γυρνάνε εδώ κι εκεί βγάζοντας ετυμηγορία για το τι κάνουν καλά και τι κακά οι άλλοι, θα βρούμε σε αυτά ένα μεγάλο έλλειμμα αυτοκριτικής. Δεν έχουν συνείδηση των πράξεων και των λόγων τους γιατί εστιάζουν την προσοχή τους στις ζωές τρίτων. Και συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο επειδή φοβούνται να ακτινογραφήσουν τον εαυτό τους και να απογοητευτούν».
Όταν μισούμε κάποιον, μισούμε στην εικόνα του κάτι που υπάρχει μέσα μας:
«Όταν νομίζουμε ότι πλήττουμε με κάποιον, είναι γιατί κατέχει κάτι που μας αγγίζει βαθιά και μας προκαλεί δυσφορία. Αυτός ο κάποιος γίνεται καθρέφτης για κάτι που υπάρχει μέσα μας και δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Αλλιώς δεν θα μας ενοχλούσε τόσο. Έτσι, ο μεν τσιγκούνης υπομένει την τσιγκουνιά των άλλων με περισσότερη ένταση από οποιονδήποτε, ο δε αδιάκριτος τσαντίζεται υπερβολικά όταν υφίσταται την αδιακρισία. Το πρόσωπο που μισούμε είναι καθρέφτης μας και, συνεπώς ένας πνευματικός δάσκαλος που δεν πρέπει να υποτιμάμε».
Όταν φοβόμαστε κάποιον είναι γιατί του έχουμε παραχωρήσει εξουσία πάνω μας:
«Συχνά οι άλλοι ούτε που έχουν γνώμη για μας. Εμείς οι ίδιοι τυφλωνόμαστε από τη μανία να μάθουμε τι θα σκεφτούν…»
Το τρυφερό είναι πιο δυνατό από το σκληρό, το νερό πιο δυνατό από τον βράχο, η αγάπη πιο δυνατή από τη βία:
«Η δύναμη της αγάπης, σαν το νερό, έγκειται στην προσαρμοστικότητά της στο μέσο όπου ζει. Αν αυτό μεταφερθεί στην καθημερινή ζωή, ο ικανός να αγαπήσει -όχι μόνο έναν άλλο άνθρωπο αλλά και ένα σχέδιο- σμιλεύεται στις δυσκολίες ώστε να αποκομίσει το καλύτερο σε κάθε κατάσταση».
Κάποιοι που θεωρούνται τέλειοι είναι τέλειοι επειδή απλώς έχουν λιγότερες απαιτήσεις από τον εαυτό τους:
«Μια απλή αλλά πολύ αποτελεσματική άσκηση: σημείωνε έναν στόχο βελτίωσης για κάθε εβδομάδα, και σε ένα χρόνο η ποιότητα ζωής σου θα έχει αναβαθμιστεί με τρόπο που ούτε τον φαντάζεσαι τώρα».
Το πουλί σπάει το τσόφλι. Το αυγό είναι ο κόσμος. Αυτός που θέλει να γεννηθεί οφείλει να σπάσει έναν κόσμο:
«Το παιδί πρέπει να εγκαταλείψει την παιδική ηλικία του, την αθωότητα του ώστε με αυτόν τον τρόπο να μεταμορφωθεί σε ενήλικα. Αυτά τα τελετουργικά μετάβασης συνεπάγονται πάντα το να αποβάλει κανείς το πρότερο εγώ του ώστε να επιτρέψει στο καινούργιο εγώ να γεννηθεί».
Κάποιες φορές οι εχθροί είναι πιο χρήσιμοι από τους φίλους, αφού χωρίς αέρα δεν γυρνάν οι ανεμόμυλοι:
«Ο εχθρός μας αναγκάζει να δράσουμε και να βγούμε από την άνεση που μας είχε κάνει μαλθακούς. Μας αναγκάζει να βγάλουμε τον καλύτερο, καθώς και τον χειρότερο εαυτό μας. Αν μπορούμε να δούμε τις αντιδράσεις μας από απόσταση και με λίγο χιούμορ, σε κάθε σύγκρουση κρύβεται κι ένα μεγάλο μάθημα σχετικά με το ποιόν μας και τις αδυναμίες μας».
Το σχολείο δεν διδάσκει δεξιότητες κι ικανότητες που είναι απαραίτητες για τη ζωή: 
«Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και ο Έσσε στο μυθιστόρημά του Κάτω από τον τροχό: "Ο δάσκαλος του σχολείου προτιμάει να έχει μερικά στουρνάρια στην τάξη του παρά έναν μόνο ιδιοφυή μαθητή. Και κατά βάθος έχει δίκιο γιατί καθήκον του δεν είναι να μορφώνει εξαιρετικά μυαλά αλλά καλούς φιλολόγους, μαθηματικούς, και χρήσιμους ανθρώπους».
Ξανά και ξανά γαντζώνεται κανείς στα πράγματα που έχει αγαπήσει και νομίζει ότι πρόκειται για πίστη ενώ είναι απλώς τεμπελιά:
«Τα παιδιά τα τρομάζει το σκοτάδι γιατί νομίζουν ότι ανάμεσα στις σκιές κρύβεται κάποιο τέρας, κάτι άγνωστο που μπορεί να τους επιτεθεί. Κατά τον ίδιο τρόπο, τους ενήλικες τους τρομάζει το άγνωστο γιατί συνεπάγεται αλλαγή, ρίσκο, αβεβαιότητα. Μας προκαλεί φόβο το καινούργιο γιατί αν αποτύχουμε ξέρουμε ότι θα ακούσουμε τη φράση: "Εγώ σου το είχα πει"».
Χωρίς προσωπικότητα δεν υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει αγάπη αληθινά βαθιά:
«Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να δείχνουν κάτι που δεν είναι, είτε γιατί νομίζουν πως αυτό θέλουν οι άλλοι είτε γιατί δεν τους αρέσει το πώς είναι. Είναι εξαρτημένοι από τη γνώμη των άλλων και χρειάζονται απελπισμένα την επιδοκιμασία τους. Όμως, η αληθινή αγάπη δε γεννιέται από τη στέρηση, με το να περιμένουμε να καλύψει ο άλλος τα εσωτερικά μας κενά ή να μας πει τι πρέπει να κάνουμε. Αγαπάμε κάτι αληθινά μόνο αποδεχόμενοι αυτό που είναι». 
lifo.gr

Ζήνων: Έχουμε δύο αυτιά και ένα στόμα. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Η ελληνιστική περίοδος αναφέρεται στην εποχή μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, κατά την οποία οι στρατηγοί μοίρασαν τις κατακτήσεις του Μακεδόνα στρατηλάτη μεταξύ τους. Με άλλα λόγια: ο κόσμος μετατράπηκε σε μικρό χρονικό διάστημα ριζικά – «άλλαξε ο χάρτης» εν μία νυκτί. Εδώ κάπου εμφανίζεται χρονολογικά και ο πρώτος Στωικός φιλόσοφος, ο ελληνικής καταγωγής Ζήνωνας ο Κιτιεύς, ο οποίος διδάσκει στην «Ποικίλη Στοά» στην Αθήνα, από όπου πήρε το όνομά της η σχολή και οι ακόλουθοί της.

Δεν γνωρίζουμε πολλά για το Ζήνωνα ως άνθρωπο, και δυστυχώς σώζονται κατά κύριο λόγο αποσπάσματα από τα έργα του, οπότε δεν έχουμε μια πλήρη εικόνα της φιλοσοφίας του. Το ίδιο ισχύει για πολλούς από τους Στωικούς φιλόσοφους που τον ακολούθησαν, όπως ο Επίκτητος και ο Κλεάνθης. Γνωρίζουμε όμως αρκετά για τους Ρωμαίους Στωικούς, όπως ο Σενέκας και ο Μάρκος Αυρήλιος.

Οι Στωικοί ανέπτυξαν μια φιλοσοφία ζωής. Γι’ αυτούς η φιλοσοφία δεν ήταν μια θεωρητική άσκηση ή ενασχόληση, ήταν ολόκληρος τρόπος ζωής.

Αν κάτι περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα, είναι το γεγονός ότι από αυτά που γνωρίζουμε για τους διάφορους Στωικούς, διαπιστώνουμε σοβαρές διαφωνίες μεταξύ τους σε κάποια θέματα, όπως παραδείγματος χάριν τη μεταφυσική, δηλαδή τη φύση της ύπαρξης. Παρά ταύτα, έχουμε αρκετό υλικό ώστε να είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε τις κεντρικές ιδέες των Στωικών φιλοσόφων, αλλά και γιατί μπορούν αυτές οι ιδέες να μας βοηθήσουν, ακόμη και σήμερα.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το βασικό ερώτημα που προσπάθησαν να απαντήσουν οι Στωικοί είναι διαχρονικό: «πώς μπορώ να ζήσω μια καλή ζωή σε αυτόν τον κόσμο;» ή «δεδομένου του πώς είναι ο κόσμος, ποια είναι η καλύτερη ζωή που μπορώ να έχω;». Αμέσως αμέσως, τα ερωτήματα αυτά γεννούν με τη σειρά τους νέα, όπως «τι σημαίνει καλή ζωή;» ή «πώς είναι αυτός ο κόσμος;». Αυτό σημαίνει ότι για να απαντήσουμε το κεντρικό ερώτημα των Στωικών, πρέπει να στήσουμε γερά τα θεμέλιά μας.

Οι Στωικοί φιλόσοφοι, στην προσπάθειά τους να βρουν απαντήσεις που να τους ικανοποιούν σε αυτά τα ερωτήματα, δημιούργησαν μια σειρά από θεωρίες, δίνοντας πάντα έμφαση στην έννοια της «καλής ζωής». Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι στην πραγματικότητα αυτό που έκαναν οι Στωικοί (όπως και οι Επικούρειοι, με τους οποίος θα ασχοληθούμε άλλη φορά, κατά την ίδια περίοδο) είναι ότι ανέπτυξαν μια φιλοσοφία ζωής. Γι’ αυτούς η φιλοσοφία δεν ήταν μια θεωρητική άσκηση ή ενασχόληση, ήταν ολόκληρος τρόπος ζωής.

Ο νους που χρίζει θεραπείας είναι αυτός που έχει μπερδευτεί, αυτός που δεν έχει συλλάβει σωστά τον κόσμο.

Η σχολή αυτή προσέφερε στους μαθητές της τα εργαλεία για να καταφέρουν να ζήσουν καλύτερα μέσω της «θεραπείας του νου». Η λέξη θεραπεία δεν είναι τυχαία. Προσωπικά, η πρώτη μου επαφή με τη σχολή των Στωικών ήρθε μέσα από το βιβλίο της Martha Nussbaum The Therapy of Desire, μέσα στο οποίο αναλύει (στο βαθμό που της επιτρέπει η έκταση του βιβλίου) τις σχολές της ελληνιστικής εποχής και εξηγεί ότι η καθεμία από αυτές συμπεριλάμβανε έναν «θεραπευτικό τρόπο δράσης», ώστε να οδηγήσει τους μαθητές της στο δρόμο της αρετής.

Μέσω της κατανόησης του κόσμου γύρω μας, της φύσης του ανθρώπου και της θέσης του μέσα στον κόσμο αυτόν, φτάνουμε στο σημείο της «ευδαιμονίας» για τους Στωικούς και της «αταραξίας» για τους Επικούρειους. Ο νους που χρίζει θεραπείας είναι αυτός που έχει μπερδευτεί, αυτός που δεν έχει συλλάβει σωστά τον κόσμο. Πρέπει λοιπόν να μελετήσει τη λογική, τη μεταφυσική (με την έννοια που αναφέραμε παραπάνω), την ηθική και όλα τα σχετικά αντικείμενα, ώστε να τον καταλάβει.

Αυτή είναι και η πηγή της καλής ζωής και της ορθής ηθικής, σύμφωνα με τους Στωικούς. Να ζει κανείς «σε αρμονία με τον κόσμο». Εάν λοιπόν έχουμε στο μυαλό μας μια σωστή αντίληψη του κόσμου, της ανθρώπινης φύσης, και της σχέσης μεταξύ των δύο, τότε θα μπορέσουμε να ευτυχήσουμε. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να μας απασχολούν αυτά που είναι, όπως αναφέρει ο Ζήνωνας, «αδιάφορα», συνεπώς αχρείαστα για την ευδαιμονία.

Παράλληλα, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι δεν υπάρχουν «απόλυτες αξίες», με άλλα λόγια δεν υπάρχει κάτι το οποίο να είναι πάντα καλό ή θετικό. Κάτι που θεωρούμε «καλό» -ένα εύγευστο γλυκό λόγου χάριν- μπορεί να έχει αρνητικό αποτέλεσμα, αν δοθεί για παράδειγμα σε έναν διαβητικό. Αντίθετα, στο δρόμο της αρετής, οφείλουν να μας απασχολούν έννοιες όπως η δικαιοσύνη, η σοφία και η εγκράτεια. Δεν είναι εύκολος ο δρόμος προς την ευδαιμονία…

Είναι πάντως ενδιαφέρον ότι και κατά την εποχή των δύο σπουδαίων Ρωμαίων Στωικών, ο κόσμος άλλαζε δραστικά – άλλωστε με το θάνατο το Μάρκου Αυρήλιου έχουμε την αρχή της πτώσης της αρχαίας Ρώμης. Μπορεί λοιπόν σήμερα να μη ζούμε σε έναν κόσμο όπου τα σύνορα αλλάζουν όσο ριζικά άλλαζαν τότε, θα μπορούσε όμως εύκολα να ισχυριστεί κανείς ότι η εποχή την οποία διανύουμε έχει ομοιότητες με την εποχή κατά την οποία αναπτύχθηκε η σχολή τους. Ο μοντέρνος πολιτισμός αν μη τι άλλο «τρέχει» με μια ταχύτητα που εύκολα μπορεί να μας «συγχύσει» λόγω της έντονης αίσθησης της μεταβατικότητας.

Ο Στωικός είναι αυτός που μπορεί να αντέξει τη ζωή γιατί την καταλαβαίνει, δεν την αφήνει να τον εκπλήξει. Η ζωή δεν τον αφήνει να απορεί και εκείνος δεν της επιτρέπει να τον παρασύρει.

Είναι λοιπόν εύκολο ο νους μας να βρεθεί σε μια κατάσταση που να χρίζει «θεραπείας». Εύκολα θα χαθούμε στο χάος της μοντέρνας ζωής, εύκολα θα μπερδευτούμε και δεν θα καταλάβουμε ορθά πώς λειτουργεί ο κόσμος γύρω μας. Τα μαθήματα των Στωικών λοιπόν έχουν για εμάς ιδιαίτερη αξία και άμεση χρησιμότητα.

Άλλωστε, όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Bertrand Russell, στο βιβλίο του A History of Western Philosophy, το «Ευαγγέλιο» της Στωικής ηθικής «αφορά την αντοχή, αντί για την ελπίδα». Ο Στωικός είναι αυτός που μπορεί να αντέξει τη ζωή γιατί την καταλαβαίνει, δεν την αφήνει να τον εκπλήξει. Η ζωή δεν τον αφήνει να απορεί και εκείνος δεν της επιτρέπει να τον παρασύρει.

Αυτό δεν σημαίνει ότι τα μαθήματα των Στωικών δεν έχουν αξία όταν διανύουμε πιο ήρεμες περιόδους. Άλλωστε, η «ευδαιμονία» είναι ζητούμενο «παντός καιρού», και το πώς θα φτάσει κανείς σε αυτήν, διαχρονική ανησυχία του ανθρώπου.

Ας κλείσουμε με μια πολύτιμη ρήση του Ζήνωνα: «έχουμε δυο αυτιά και ένα στόμα, για να ακούμε περισσότερα απ’ όσα λέμε». Ένα πρώτο βήμα προς την ευδαιμονία είναι να καταλάβουμε τον κόσμο, κάτι που δεν έχουμε καμία ελπίδα να καταφέρουμε αν δεν τον παρατηρήσουμε πρώτα. Πηγή: Ανθολόγιον  Κυριάκος Σεραφειμάκης Σπούδασε φιλοσοφία

Οδηγίες του Επίκουρου για έναν φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Ο άνθρωπος που έχει διαφωτιστεί από την επικούρεια φιλοσοφία θα αποπειραθεί να κάνει τις επιλογές εκείνες που θα τον οδηγήσουν στην ηδονή ή όπως την ευχαρίστηση συναίσθημα οικείο και συμβατό με τη φύση του, ενώ από την άλλη θα αποφύγει όποια κατάσταση μπορεί να του προκαλέσει πόνο.

Με ποια κριτήρια, όμως, κάποιος μπορεί να κάνει τις κατάλληλες επιλογές; Ποιο είναι το καλό που εύκολα μπορεί να το κατακτήσει και πώς μπορεί να παρακάμψει ή ακόμα καλύτερα να αντιμετωπίσει το κακό; Ο Επίκουρος σε μία προσπάθεια να δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, προβαίνει σε μία ταξινόμηση των επιθυμιών.

Γενικά, οι επιθυμίες διαχωρίζονται σε αυτές που είναι φυσικές και σε αυτές που είναι μη φυσικές και τις οποίες χαρακτηρίζει μάταιες.

Φυσικές είναι αυτές που εναρμονίζονται πλήρως με την φύση. Πρόκειται, δηλαδή, για τις ανάγκες εκείνες που είναι οι πιο στοιχειώδεις για την ανθρώπινη επιβίωση.

Οι επιτακτικές ανάγκες του σώματος είναι η ικανοποίηση της δίψας, της πείνας και της ασφάλειας από εξωγενείς κινδύνους.

Με άλλα λόγια, κάνει λόγο για τις ανάγκες που ο μέσος άνθρωπος ως επί το πλείστον τις θεωρεί εξ ολοκλήρου δεδομένες, ίσως επειδή χρειάζονται πολύ μικρή προσπάθεια, ώστε κάποιος να τις εξασφαλίσει.

Από την άλλη, οι μη φυσικές επιθυμίες είναι και μάταιες γιατί δεν υπάρχει όριο την εκπλήρωσή τους, το βάθος τους είναι αχανές και τελικά καταλήγουν να είναι επιφανειακές.

Για αυτό το λόγο ακριβώς οι μη φυσικές επιθυμίες είναι και η πηγή κάθε δυστυχίας, καθώς «σε ό,τι αφορά τη φύση ακόμη και το πιο παραμικρό απόκτημα είναι πλούτος, ενώ σε ό,τι αφορά τις χωρίς όρια επιθυμίες ακόμη και ο μεγαλύτερος πλούτος είναι φτώχεια» (Bailey, 1926).

Μιλώντας για τις κενές επιθυμίες αρχίζει και διαφαίνεται μία διάκριση μεταξύ επιθυμίας και ηδονής (ή με άλλα λόγια ευχαρίστησης).

Η σύγχρονη επιστήμη έχει αποκαλύψει ότι τα συστήματα επιθυμίας και ευχαρίστησης έχουν διαφορετικό βιολογικό υπόβαθρο: το σύστημα ντοπαμίνης σχετίζεται με την επιθυμία και αντίστοιχα το σύστημα ενδορφίνης με την ευχαρίστηση.

Το συγκεκριμένο εύρημα μπορούμε να το διαπιστώσουμε στην καθημερινή πράξη, αν παρατηρήσουμε ότι ο μέσος άνθρωπος συνήθως είναι ανίκανος να προβλέψει το πόσο θα επιδράσει στην ευτυχία του η εκπλήρωση των επιθυμιών του, αλλά φαντάζεται ότι θα συμβούν εξαιρετικά μεγάλες αλλαγές προς το καλύτερο, όταν τελικά εκπληρώσει τον διακαή του πόθο. Όταν δηλαδή ικανοποιούμε μία επιθυμία αυτό σημαίνει ότι μας κάνει και ευτυχισμένους;

Αυτή η παρεξήγηση προκαλείται από την ενδόμυχη πεποίθηση ότι από την στιγμή που θα αποκτήσει αυτό που επιθυμεί, αυτό με τρόπο αυτόματο θα τον κάνει και ευτυχισμένο. Ο Επίκουρος κάνοντας αυτό τον διαχωρισμό αποτρέπει τον άνθρωπο από το ατέρμονο κυνήγι κενών επιθυμιών και τόνισε ότι «δεν πρέπει να καταστρέφουμε αυτά που έχουμε τώρα, επειδή επιθυμούμε αυτά που δεν έχουμε, αλλά να αναλογιζόμαστε ότι και αυτά που έχουμε τώρα κάποτε τα επιθυμούσαμε».

Από τις φυσικές πάλι επιθυμίες, άλλες είναι αναγκαίες ενώ κάποιες άλλες απλώς μη αναγκαίες. Ο άνθρωπος θα πρέπει να δείχνει σύνεση προς τη μεριά των αναγκαίων. Το ερώτημα που τίθεται για ακόμη μία φορά είναι: πώς μπορεί κάποιος να κατανοήσει τι είναι αναγκαίο και τι όχι; Ο Επίκουρος για απάντηση προτείνει: «για κάθε σου επιθυμία πρέπει να θέτεις το ερώτημα: τι θα μου συμβεί αν γίνει αυτό που επιθυμώ και τι αν δεν γίνει;» Από την στιγμή που κάποιος έχει ικανοποιήσει τις στοιχειώδεις ανάγκες του, πρέπει να αντιμετωπίσει ένα πλήθος μελλοντικών επιλογών. Αν τα μελετήσουμε όλα αυτά χωρίς ψευδαισθήσεις θα μπορούμε να αναγάγουμε κάθε επιλογή μας ή αποφυγή μας στην υγεία του σώματος και στην γαλήνη της ψυχής, μιάς και αυτά είναι ότι έχει να σου προσφέρει μία ευτυχισμένη ζωή.

Από την άλλη, η λιτότητα για τον Επίκουρο έχει και αυτή τα όριά της. Όποιος το παραβλέπει αυτό παθαίνει κάτι αντίστοιχο με εκείνον που δεν βάζει φραγμό στις επιθμίες του. Οι πολυτέλειες στην ζωή δεν είναι απαραίτητα κάτι το οποίο θα πρέπει απαραίτητα να το αποφεύγουμε, αλλά να το απολαμβάνουμε και να το καλοδεχόμαστε όταν αυτό μας προκύπτει. Η πολυτέλεια γίνεται πηγή απογοήτευσης και προκαλεί πόνο όταν την κάνουμε στην ζωή μας αναγκαία, ως αυτοσκοπός χωρίς τον οποίο δεν μπορούμε να ζήσουμε. Για τον Επίκουρο «σε όποιον δεν είναι αρκετό το λίγο τίποτα δεν είναι αρκετό».

 Μάρω Μπέλλου

MANΩΛΗΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ Ο πρωτοπόρος Έλληνας γυναικολόγος που έχει φέρει στον κόσμο πάνω από 15.000 μωρά

Μανώλης Καπετανάκης: Ο πρωτοπόρος Έλληνας γυναικολόγος που έχει φέρει στον κόσμο πάνω από 15.000 μωρά
Τι ζητάς από έναν γιατρό αν όχι επιστημοσύνη, τιμιότητα και εμπιστοσύνη; Αν μάλιστα αυτός ο γιατρός είναι πρώτα από όλα άνθρωπος και δεν κοιτά σαν πορτοφόλι τους πελάτες, μα τότε δεν θέλει πολύ για να τους κερδίσει και να δεθεί μαζί τους.
Του Μανώλη Δημελλά
Είναι δύσκολο να περιγράψεις με μια λέξη τον πρωτοπόρο γυναικολόγο-ενδοκρινολόγο Μανώλη Καπετανάκη! Τι να διαλέξεις και να προβάλεις από τα χαρίσματα και τις ικανότητες του; Τη νησιώτικη λεβεντιά, μήπως την άρτια επιστημονική γνώση του και την αμέτρητη πείρα ή το άρρηκτο δέσιμο με τις ρίζες του;

Από τα χέρια του έχει γεννηθεί μια πόλη! Τα μωρά που έφερε στον κόσμο φτάνουν τα 15.000, όμως ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι περίπου 10.000 από αυτά τα γνωρίζει από τότε που ήταν… κύτταρα, αφού είναι παιδιά πετυχημένης εξωσωματικής γονιμοποίησης.
Ο γιατρός ξεχωρίζει και φωτοβολεί, γίνεται φάρος με την ικανότητα ενσυναίσθησης που τον διακρίνει. Κάθε ζευγάρι, κάθε γυναίκα κι άντρας που τον επισκέπτεται, αποτελεί και μια πολύ προσωπική και ξεχωριστή ιστορία, εκείνος δένεται μαζί τους, τόσο που πολλές φορές καταλήγει να είναι ο νονός του παιδιού που βοήθησε να έρθει στον κόσμο!
Απλά και κατανοητά εξηγεί τις δυνατότητες, πείθει με την σαφήνεια και χτίζει γέφυρες φιλίας, γιατί όπως ο ίδιος εξηγεί η εγκυμοσύνη είναι και θέμα ψυχολογίας και η σχέση με τον γιατρό έχει βάση την ειλικρίνεια, την καθαρότητα και την εμπιστοσύνη. Οδηγός σε όλη την καριέρα του ήταν και είναι μια πρόταση που ο γιατρός επαναλαμβάνει:
«Το θέμα είναι να κάνεις το σωστό, να μην κοροϊδέψεις, να σεβαστείς το συνάνθρωπο σου».
Το ξεκίνημα στο Απέρι της Καρπάθου
Ο Μανώλης Καπετανάκης γεννήθηκε μέσα στον πόλεμο, το 1941, στο Απέρι της Καρπάθου. Ήταν βιαστικό μωρό, ο γυναικολόγος παππούς, ο Γιάγκος Καπετανάκης, καθυστέρησε και δεν πρόλαβε να ξεγεννήσει τη νύφη του, όταν έφτασε στο σπίτι άκουσε το κλάμα του εγγονού του. Ο παππούς του Μανώλη ήταν γιατρός σπουδαγμένος στο Παρίσι και η δική του ιστορία εύκολα θα γινόταν μυθιστόρημα!
Η μητέρα του Μανώλη λεγόταν Ειρήνη, το γένος Καφετζοπούλου, ενώ ο πατέρας του ήταν ο δάσκαλος Σταμάτης Καπετανάκης, γνωστός για την πατριωτική δράση του. Ο Σταμάτης τιμωρήθηκε, φυλακίστηκε και το 1941 εξορίστηκε από τους Ιταλούς, γιατί δίδασκε κρυφά τα ελληνικά γράμματα, έφυγε από το νησί, ταξίδεψε μετανάστης στην Αμερική όπου ήταν ήδη τα αδέλφια του.
Η εξορία του κράτησε 10 χρόνια, μόνο μετά την απελευθέρωση κατάφερε να επιστρέψει στο σπίτι και στην αγκαλιά της φαμίλιας του, τότε ο γιος του Μανώλης συνάντησε για πρώτη φορά τον πατέρα του.
Ο Μανώλης Καπετανάκης δεν ήταν ούτε καλός, ούτε κακός μαθητής, άλλωστε η επαρχία μπορεί εύκολα να ξεμυαλίσει, ωστόσο έχει τη δύναμη και ανοίγει το μυαλό των παιδιών κι αφήνει βαθύ χνάρι στις νεανικές ψυχές.
Ήταν στην πρώτη φουρνιά Δωδεκανήσιων που χρειάστηκε να δώσει εξετάσεις για την εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο και διάλεξε την ιατρική. Για την επιλογή του δεν υπάρχουν καθαρές απαντήσεις, λίγο ο γυναικολόγος παππούς, ίσως να μέτρησε και το νησί, που έσπρωχνε πολλούς από τους υποψήφιους φοιτητές προς το λειτούργημα του Ιπποκράτη, όχι μονάχα για να τους καμαρώνει, αλλά αυτή ήταν μια λύση έτσι ώστε να υπάρξουν γιατροί-θεραπευτές για τους έρημους ακρίτες.
Ο νεαρός Μανώλης βρέθηκε γρήγορα να αγωνίζεται στα βαθιά. Διάβαζε μερόνυχτα, χτυπούσε 16ωρα πάνω στα βιβλία, προετοιμάστηκε γερά και πέτυχε την εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο Αθηνών.
Το 1966 αποφοίτησε από την ιατρική σχολή, δυο χρόνια αργότερα, το 1968, σε ηλικία 26 ετών, ενώ υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο Αθηνών, παντρεύτηκε τη σύζυγό του Θάλεια. Κι εκείνη Καρπαθιά, με καταγωγή από το χωριό Πυλές, κάτι που για την εποχή δεν ακολουθούσε την κανονικότητα, αφού τα περισσότερα ζευγάρια σχεδόν πάντα ήταν από τα ίδια χωριά και ούτε λόγος να γίνεται για έναν ξένο γαμπρό ή μη Καρπαθιά νύφη!
Το 1970 ο Μανώλης Καπετανάκης μαζί με την σύζυγό του κι ενώ περίμεναν να γεννηθεί το πρώτο παιδί τους, θα ταξιδέψουν και μετά από ένα σύντομο πέρασμα στην Αγγλία θα καταλήξουν στην Αμερική.
Μετά από εξετάσεις γίνεται δεκτός στην ειδικότητα της γυναικολογίας στο νοσοκομείο Cook County του Σικάγο, στο τμήμα μαιευτικής και γυναικολογίας, εκεί θα μείνει 4 χρόνια, από το 1971 μέχρι το 1975, το νοσοκομείο μοιάζει με μια μικρή πόλη και εκείνα τα χρόνια είχε 80 τοκετούς την ημέρα!
Το ταλέντο και η αξία του Μανώλη φάνηκαν από νωρίς, όμως παρά τις πολλές και καλά αμειβόμενες προτάσεις για συνεργασίες εκείνος θα επιλέξει να συνεχίσει τις σπουδές, ακολουθώντας μια σχεδόν άγνωστη για την εποχή υποειδικότητα.
Θα συνεχίσει στο τμήμαΑναπαραγωγικής Ενδοκρινολογίας Ενδοκρινολογίας, στο ιατρικό κέντρο Michael Reese του πανεπιστημίου του Σικάγο, όπου και γίνεται επιμελητής Β΄.
Κάνει την πρακτική του στο πανεπιστήμιο του Illinois και το 1977 πετυχαίνει να είναι ένας από τους 75 ειδικευμένους γιατρούς στην γυναικολογική ενδοκρινολογία και τη στειρότητα.
Ο Μανώλης θα παραμείνει ακόμη επτά χρόνια στην Αμερική, τρία χρόνια Διευθυντής στο νοσοκομείο του Cook County και τέσσερα χρόνια θα διευθύνει το τμήμα γυναικολογικής ενδοκρινολογίας και στειρότητας, της ιατρικής σχολής Rush Pres-byterian St. Lucas. Υψηλές θέσεις με τεράστια ευθύνη και αναγνώριση.
Η περιπλάνηση του στην Αμερική συνολικά κράτησε 15 χρόνια, όμως η νοσταλγία για την πατρίδα, ειδικά για την Κάρπαθο άσκησε ισχυρή επιρροή στις αποφάσεις του.
«Δεν θα γινόμουν ακόμη ένας μετανάστης που ξέμενε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού», με αυτή τη φράση ο γιατρός έκλεισε το κεφάλαιο Αμερική!
Άφησε τα πολλά χρήματα, τη δόξα και την παγκόσμια αναγνώριση, που προσφέρει απλόχερα στους πρωτοπόρους η μητρόπολη του κόσμου. Επέστρεψε στην Ελλάδα και είχε επιθυμία, λαχτάρα να εφαρμόσει τις γνώσεις του.
Το όχι στην Αμερική! Όχι στα πλούτη και την παγκόσμια δόξα
Η επιστροφή στην πατρίδα δεν ήταν εύκολη υπόθεση, η γραφειοκρατία και το αδηφάγο τέρας του δημοσίου τομέα δεν άφηναν σπουδαία περιθώρια κινήσεων, ο γιατρός, με τη σύζυγό τους είχαν ήδη τα τρια παιδιά τους και έκαναν σκέψεις για επιστροφή στις ΗΠΑ όταν βρέθηκε με έναν άλλο σπουδαίο Καρπάθιο γιατρό, τον διευθυντή του νοσοκομείου «Υγεία», τον Μανώλη Οικονομίδη. Αμέσως το αστέρι του απογειώθηκε, ο Καπετανάκης πολύ σύντομα έγινε γνωστός, διάσημος σε όλη την Ελλάδα.
Από τους πρώτους που έφεραν και εφάρμοσαν εξωσωματική γονιμοποίηση αλλά και τις μεθόδους που αφορούν τη στειρότητα, όπως μικροχειρουργική και πλαστική σαλπιγγών. Μπορεί σήμερα μιλάμε με άνεση και απίστευτη ευκολία για τη λαπαροσκοπική μέθοδο, αλλά και αυτό ήταν μια δική του πρωτοπορία. Ήταν από τους ελάχιστους γιατρούς, ίσως ο μοναδικός με πτυχίο στη λαπαροσκοπική μέθοδο και εκείνος την πρωτοεφάρμοσε στη χώρα μας.
Το 1989 ανοίγει έναν καινούριο δρόμο, ιδρύει το δικό του κέντρο εξωσωματικής γονιμοποίησης και εκεί πετυχαίνει απίστευτες πρωτιές. Εκείνη τη χρονιά γεννιέται το πρώτο παιδί από μια 48χρονη Ελληνίδα σε εμμηνόπαυση με ξένο ωάριο!
Είναι η δεύτερη γυναίκα στον κόσμο (η πρώτη ήταν στην Αυστραλία) και η πρώτη στην Ευρώπη που καταφέρνει κάτι αντίστοιχο!
Η μια επιτυχία ακολουθούσε την άλλη. Οι επαναστατικές του μεθόδοι έδιναν ελπίδες στα ζευγάρια που αντιμετώπιζαν δυσκολίες και επιθυμούσαν ένα παιδί, όμως μέχρι τότε η επιστήμη σήκωνε τα χέρια και όλοι πρότειναν προσευχές, Θεούς, τάματα και θαύματα.
Να θυμηθούμε και τη μέθοδο του Ρώσου γενετιστή Βερλίνσκι, η οποία βασίζεται στον έλεγχο των χρωμοσωμάτων των ωαρίων και των εμβρύων, πριν ακόμη η γυναίκα μείνει έγκυος. Η μέθοδος Βερλίνσκι ανέβασε το ποσοστό εξωσωματικής από το 15% στο 80%!
Ακόμη μια σπουδαία επιτυχία, που όμως προκάλεσε αρκετές αντιδράσεις, είναι η μέθοδος Φις, η επιλογή φύλου του παιδιού, πρωτοεφαρμόστηκε από τον Μανώλη Καπετάνακη. Σήμερα στη χώρα μας η επιλογή φύλου επιτρέπεται μόνο για ιατρικούς λόγους, με σκοπό την αποφυγή κάποιου ιατρικού νοσήματος που κληροδοτείται ανάλογα με το φύλο.
Από το 1991 είναι ο πρώτος Έλληνας γιατρός που αναγνωρίζει τη δύναμη και τις προοπτικές της λαπαροσκόπησης, την σπουδάζει και ξεκινά τα χειρουργεία, δηλαδή πολύ μικρές τομές και συντομότατες επεμβάσεις. Ο Μανώλης Καπετανάκης πραγματοποιούσε 6-7 επεμβάσεις τη μέρα και ένας εντυπωσιακός αριθμός γιατρών έτρεξαν κοντά του για να μάθουν τη μέθοδο και να την εφαρμόσουν. Εκείνη την εποχή ήταν πια ένας θρύλος για τα ιατρικά δεδομένα της Ελλάδας.
Η χαμένη ευκαιρία της Καρπάθου
Προνόμιο αλλά και βαθύ χρέος για τον Μανώλη Καπετανάκη είναι η καταγωγή, το νησί είναι ριζωμένο μέσα στη ψυχή του και γίνεται σταθερός προσανατολισμός μέσα στη ζωή.
Δεν είναι ο μόνος, οι περισσότεροι Καρπάθιοι είναι δεμένοι σφιχτά με τον τόπο τους, κάθε στιγμή από το οικογενειακό παρελθόν μεταφράζεται σε μια ξεχωριστή χαρακιά μνήμης. Για κείνους που δε γνωρίζουν, δεν έχουν μια τέτοια εμπειρία, η σχέση με έναν τόπο ίσως να μοιάζει με ένα δυσβάσταχτο χρέος κι όμως όσοι ζουν με αναφορά και πυξίδα την καταγωγή τους νιώθουν τις ρίζες σε κάθε μικρό καθημερινό τους βήμα.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία για την Κάρπαθο, ο γιατρός Μανώλης Καπετανάκης έμαθε ότι δυο σπουδαίοι Αμερικάνοι γιατροί ήταν έτοιμοι να επενδύσουν τεράστια ποσά για τη δημιουργία ιατρικού κέντρου στην Καραϊβική. Δεν έχασε χρόνο, πρότεινε στον τότε Δήμαρχο Καρπάθου Κωνσταντίνο Φελουζή να του παραχωρήσει το παλιό και ερειπωμένο κτήριο του ξενοδοχείου Ξενία, για να δημιουργηθεί ένα πρότυπο ιατρικό κέντρο με πελάτες από όλο τον πλανήτη.
Ο Φελουζής, οξυδερκής και γρήγορος, δεν χρειάστηκε πολύ για να καταλάβει την τεράστια ευκαιρία που είχε η Κάρπαθος. Αποφάσισε να παραχωρήσει το κτήριο δωρεάν και για 50 χρόνια, ως αντίτιμο όλοι οι Καρπάθιοι θα είχαν μόνιμα δωρεάν περίθαλψη στο ιατρικό κέντρο!
Οι Αμερικάνοι κατέβηκαν στο νησί, συμφώνησαν και τα σχέδια ξεκίνησαν, έγιναν μακέτες, οι αρχιτέκτονες δούλευαν, μάλιστα ξεκίνησε και η προβολή του ιατρικού κέντρου από τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης και η απήχηση ήταν μεγάλη. Στο νησί όλα πήγαιναν καλά, ώσπου άλλαξε η δημοτική αρχή και ξεκίνησε η γκρίνια, υπήρξαν διαφωνίες για τη δωρεάν παραχώρηση και τελικά το έργο ναυάγησε. Η Κάρπαθος έχασε, θα γινόταν κέντρο ιατρικού τουρισμού και θα αποκτούσε ένα αληθινό νοσοκομείο για τους μόνιμους κατοίκους. Είναι απίστευτο το μέγεθος της χαμένης ευκαιρίας ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα!
Καπετάνιος, surfer μα και γερός γλεντιστής! Τα κρυφά πάθη
Συνήθως η σχέση με τους γιατρούς σταματά μετά τη θεραπεία, όμως με τον Μανώλη Καπετανάκη τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά! Φτάνουν δυο κουβέντες για να ξεχωρίσει το ήθος, το μέτρο, η λεπτότητα του χαρακτήρα του. Όμως υπάρχει κάτι που δεν κρύβεται, όπως κάθε ζευγάρι ανοίγει τον κόσμο του σε κείνον και αυτός δεν κρύβει το ιδιαίτερο πάθος του για το νησί του και την ασύστολη αγάπη για τη θάλασσα!
Με το 12μετρο σκάφος του, το SABA (από τα αρχικά των 3 παιδιών του, Σταμάτης, Αφροδίτη, Βασίλης) αφήνει την Αθήνα και ταξιδεύει για την Κάρπαθο, εκεί ο τόπος μεταμορφώνεται στο βασίλειο του! Από τότε που θυμάται τον εαυτό του οι μέρες του καλοκαιριού τις περνούσαν με την οικογένεια του μέσα στη θάλασσα. Αγαπημένη παραλία η απάνεμη Αμμοπή, εκεί ξαναγεννιόταν και τις περισσότερες φορές σταματούσε τα παιγνίδια και έβγαινε από το νερό μόνο μετά τη δύση του ήλιου.
Αλλά και στα ξακουστά καρπάθικα γλέντια ο Μανώλης Καπετανάκης ήθελε να βρίσκεται κοντά στα όργανα, να συμμετέχει στο αυτοσχέδιο τραγουδιστό γλέντι που συμμετέχουν όλες οι αισθήσεις!
Χαμογελά και φωτίζεται όταν μιλά για τον τόπο του, δείχνει τα αγαπημένα μέρη στο χάρτη, τις παραλίες Αχάτα και Άπελα. Συγκινείται καθώς περιγράφει το διώροφο σπίτι στο Απέρι, ακόμη και σήμερα παραμένει όπως ήταν πριν από 100 χρόνια, υπάρχει και το κρεβάτι που τον γέννησε η μητέρα του!
Για κείνους που γνωρίζουν, ο γιατρός δεν άφησε το χωριό του για να μετακομίσει σώγαμπρος στο χωριό της γυναίκας του, τόσο ισχυρή ήταν η επιρροή της οικογενειακής παράδοσης, για αυτό κι όπως επαναλαμβάνει ο ίδιος δεν χάθηκε μέσα στην καθημερινότητα μιας τόσο απαιτητικής επαγγελματικής δρατηριότητας.
Κάποτε είχε μια δύσκολη περίπτωση, μια κοπέλα κυοφορούσε τρίδυμα και εκείνος μίλησε για της δυσκολίες και τις πιθανές ανατροπές που μπορούσαν να συμβούν στη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Λίγες μέρες αργότερα τον πλησίασε η γυναίκα και του αποκάλυψε ένα καλό όνειρο που είχε δει. Όλα πήγαν καλά, τα μωρά γεννήθηκαν υγιέστατα κι ο γιατρός ήταν συμμέτοχος στην ευτυχία του ζευγαριού!
Η οικογένεια Καπετανάκη συνεχίζει την παράδοση
Ήταν η εποχή των επαναστατικών μεθόδων, των παιδιών του «σωλήνα», της «κατάψυξης» και του «παγωμένου» σπέρματος. Τότε η κοινωνία παρακολουθούσε με ανοιχτό στόμα τις πρωτόγνωρες απανωτές επιτυχίες, αντιμετώπιζαν τη στειρότητα με δέος. Σήμερα μιλάμε πια για υπογεννητικότητα και όλα τα παραπάνω είναι φυσιολογικά, η εμβρυομεταφορά ρουτίνα για τον γιατρό και δύσκολη μα ευχάριστη ταλαιπωρία για τους υποψήφιους γονείς.
Η εξέλιξη δεν σταματά να «γεννά», να δημιουργεί και να απλοποιεί τη διαδικασία της ζωής!
Στο γραφείο του Μανώλη Καπετανάκη ανάμεσα στα δεκάδες αναμνηστικά από νέους γονείς, τον χάρτη της Καρπάθου και τα οικογενειακά στιγμιότυπα ξεχωρίζουν και εντυπωσιάζουν δυο τριδιάστα αντίγραφα ενός εμβρύου.
Πρόκειται για μια ακόμη πρωτοπόρα μέθοδο, που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην Αμερική, από τον επίσης Καρπάθιο γιατρό Γιώργο Σαρρή, ξάδελφο του Μανώλη Καπετανάκη. Είναι η τελευταία λέξη της τεχνολογίας, ένας υπερσύγχρονος υπέρηχος κι ο τριδιάστατος εκτυπωτής, μετατρέπουν την εικόνα των εμβρύων σε 3D αντίγραφα.
Ο γιατρός έχει πείρα 50 χρόνων, παρακολουθεί και στέκει παλικάρι δίπλα στον αντικαταστάτη του που σιγά-σιγά αναλαμβάνει. Ο μικρότερος γιoς του, ο Βασίλης Καπετανάκης, ακολούθησε την πορεία του πατέρα, σπούδασε ιατρική στην Αθήνα, ειδικεύτηκε στην μαιευτική στο διάσημο Mayo Clinic, στην Αμερική και εξελίσσει το πρότυπο οικογενειακό κέντρο γονιμότητας. Στον Βασίλη ξεχωρίζεις τον
επαγγελματισμό, την εργατικότητα και κάτι ακόμη ίσως περισσότερο σημαντικό για υποψήφιους γονείς, την υπομονή και τους χαμηλούς τόνους.
Ρωτώντας τους ασθενείς τους, αλλά και η πρώτη εικόνα που σχηματίζεται όταν συναντάς τον πατέρα και το γιο Καπετανάκη, είναι η καθαρότητα στο βλέμμα, η ζεστασιά και η εμπιστοσύνη, χαρακτηριστικά που κερδίζονται αυτόματα και στιγμιαία.
Μα πόσο εύκολο είναι να τα εκπέμπεις όλα αυτά όταν πολλές φορές έχει κληθεί να αποκαλύψεις τις πιο σκληρές αλήθειες; Πώς παραμένεις άνθρωπος όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με αποτυχημένες απόπειρες πάνω στο πιο τρυφερό θέμα; Κι όμως πρέπει να εξηγήσεις με σαφήνεια τη μητρότητα από την εικόνα ενός και μόνο κυττάρου.
ΠΗΓΗhuffingtonpost

ΖΑΚΛΙΝ ΝΤΕ ΡΟΜΙΓΥ Ξανά και Ξανά για ευνόητους λόγους. Φωτορεπορτάζ από το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΖΑΚΛΙΝ ΝΤΕ ΡΟΜΙΓΥ ΜΕ ΤΙΤΛΟ ''ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ''. Εκδόσεις Πατάκη.
[Σελίδα 126]

''Ο καθένας από μας είναι κλεισμένος στη δική του ζωή και δεν ενδιαφέρεται για τους άλλους, ούτε προκαλεί το δικό τους ενδιαφέρον. Θυμάμαι μια σύντομη νουβέλα που είχα γράψει με τον τίτλο Το πουλί: ήταν η ιστορία ενός ανθρώπου που, μια μέρα, ξύπνησε από τον μεσημεριανό του ύπνο από το κελάηδημα ενός πουλιού. Αυτό ο ήχος του έδειξε ξαφνικά πως μπορούσε να υπάρχει ωραιότερη ζωή από εκείνη που ζούσε. Μόλις όμως επέστρεψε σπίτι βρήκε τη γυναίκα του δυσαρεστημένη από την αργοπορία του και από το ότι δεν είχε φέρει στο σπίτι τα καθημερινά ψώνια την ώρα που έπρεπε. Στη συνέχεια εκείνη δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για τα κελαηδήματα των μικρών πουλιών, αντιθέτως εκνευρίστηκε και τσακώθηκαν άσχημα. Ήταν αναπόφευκτο: ο άνδρας εκφραζόταν αδέξια και η γυναίκα δεν ήξερε πως να τον ακούσει. Με κάπως σχηματικό τρόπο , αυτή πιστεύω πως είναι η ανθρώπινη κατάσταση.
Να γιατί οι έρωτες φθείρονται, να πως η καθημερινή φθορά της ζωής κάνει τους ανθρώπους να ακούνε μόνο εν μέρει, επιφανειακά και βιαστικά. Συνομιλούμε λίγο οι λέξεις για τον καθένα από μας εγγράφονται  σε διαφορετικά λεξιλόγια: έτσι προκύπτουν διαρκώς παρεξηγήσεις. Εξάλλου υπάρχει πάντα η σωστή στιγμή για να πούμε το καθετί: ακόμα και αν θέλουμε να διαλέξουμε τη σωστή στιγμή, η πολυπλοκότητα της ζωής δεν μας δίνει την ευκαιρία. Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα υπάρχει εξαρχής μεγάλη απόσταση, συσσωρευμένη πικρία, παράπονα ανείπωτα: όλα αυτά κάνουν ύποπτα τα λόγια. Οι διαφορές φύλου, ηλικία, κοινωνικού περιβάλλοντος έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Και αφήνουμε την απόσταση να μεγαλώνει μέχρι το σημείο να μην παίζουν πια κανένα ρόλο οι λέξεις. Τότε δημιουργείται δυσφορία - δυσφορία μεταξύ των γενεών και μεταξύ των συζύγων, μεταξύ των τάξεων και των φίλων. Το βάρος όλων όσα δεν μπορούν να ειπωθούν δημιουργεί ένα κλίμα εκνευρισμού και απογοήτευσης που φθείρει την έννοια ακόμα και των πιο απλών φράσεων και χειρονομιών. Έτσι, μπορεί να φαίνεται σε μερικούς ότι η καθημερινή ακατανοησία είναι σύμφυτη στην ανθρώπινη κατάσταση και αποτελεί το πρωταρχικό βάσανο, ενώ ο θάνατος είναι, αντιθέτως, η κατάσταση της γαλήνης όπου ακυρώνονται, σ' έναν καλύτερο κόσμο η στην απαραβίαστη σιωπή, όλες οι παρεξηγήσεις και οι κακοί συγχρονισμοί. 

Ο Τριστάνος και η Ιζόλδη μένουν μαζί επειδή πεθαίνουν - όπως ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα. Γι αυτό οι μεγάλες ανακατατάξεις της σύγχρονης ζωής ευνοούν το κακό και η λογοτεχνία μας στρέφεται γύρω από την παρεξήγηση: από τον Πιραντέλο στον Κάφκα, κι από τον Καμύ στο Νέο Μυθιστόρημα καταγράφεται όλο και περισσότερο η αποτυχία της κατανόησης του άλλου. Η ψυχανάλυση αυτόν τον ''άλλο'' σε οντολογική απόσταση και του προσδίδει οντολογική αδιαφάνεια. Τέλος, να γιατί βλέπουμε τόσους ηλικιωμένους να καταφεύγουν στη σιωπή ενώ οι νεότεροι αναζητούν τον θόρυβο που καλύπτει τις φωνές - μέσα σ' αυτούς τους τρελούς ρυθμούς ξεπερνούν τους φραγμούς και δημιουργούν  μια βεβιασμένη επικοινωνία όπου το εγώ καταργείται''.
Αυτά γράφει η Ζακλίν Ντε Ρομιγύ, Εσείς αγαπητοί αναγνώστες τι λέτε για όλα αυτά; Καλώς σας βρήκα και καλό Φθινωποροχείμωνο, σας χαιρετώ πάντα με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση παρά τις όποιες αντίξοες συνθήκες ο Επικούρειος Πέπος.

Εικόνες από το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι και όχι μόνο. Η Επιμέλεια της ανάρτησης έγινε από τον Πεπέ.