ΟΤΑΝ Ο ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΕ ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΡΕΣΥΡΕ ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΤΣΟΥΝΑΜΙ. ΥΓ ΔΙΟΤΙΜΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ WITH LOVE PEPE

Φίλες και φίλοι σας χαιρετώ, εσείς πως θα νιώθατε μετά από ένα πολιτισμικό τσουνάμι; Εγώ πάντως προσπαθώ απλά να συνέλθω. Βρέθηκα για λίγες μέρες στο Λονδίνο προκειμένου να παρουσιάσω κάποια από τα έργα μου στην γκαλερί ''art street''και μ' αυτή την ευκαιρία φιλοξενήθηκα από τον Astrothom ο οποίος ανέλαβε και την ξενάγηση μου όλες τις μέρες της παραμονής μου. Ευχαριστώ Αστροτόμ.

Η έκθεση είχε μεγάλη αποδοχή και για του χρόνου αν όλα πάνε καλά θα παρουσιάσω το συνολικό μου έργο στο tate όπου με ενθουσιασμό είδαν το λεύκωμα με τα έργα μου που τους παρουσίασα, αυτή την επιτυχία την οφείλω στην Περικτιόνη, το tate είναι (Μουσείο μοντέρνας και κλασικής τέχνης και Μεταμόρφωσης υλικών). Μ' αυτή την ευκαιρία ο Astrothom με ξενάγησε σε πολλά μουσεία και εστίες πολιτισμού. Πριν όμως αναφερθώ σ' αυτές τις επισκέψεις θα πω λίγα λόγια γι' αυτά που βίωσα εγώ σ' αυτό το τετραήμερο ταξίδι πολιτισμού.

Κατ' αρχάς να πω πως ήταν η πρώτη φορά που επισκέφτηκα το Λονδίνο, θα έλεγα μάλιστα πως αρχικά δεν ήμουν και τόσο "ζεστός" σε αντίθεση με το Παρίσι που παρ' ό,τι το επισκέφτηκα 4 φορές ήμουν πολύ "ζεστός" και για πέμπτη και για έκτη φορά. Επομένως ξεκίνησα κάπως συγκρατημένος αυτό το ταξίδι. Μετά από 4 ώρες περίπου βρισκόμουν στο λεωφορείο για την Liverpool Street, εκεί με περίμενε ο Astrothom και η Περικτιόνη η οποία ήταν η υπεύθυνη για την έκθεση. Η Περικτιόνη 🌹 είναι αγαπημένη φίλη εδώ και αρκετά χρόνια, ως ιστορικός της τέχνης γνωρίζει πάρα πολλά πράγματα σχετικά με τα εικαστικά ρεύματα. Αυτή ήταν που ετοίμασε το πρόγραμμα των επισκέψεων μου στα διάφορα μουσεία και εστίες πολιτισμού.

Δεν μπόρεσε να παραμείνει μαζί μας γιατί την επόμενη αναχώρησε για το Παρίσι. Μετά την άφιξη μου οφείλω να ομολογήσω πως κατά την διαδρομή από το αεροδρόμιο έως την πόλη δεν ήμουν καθόλου ενθουσιασμένος από το περιβάλλον που αντίκριζα, μόνον όταν φθάσαμε κοντά στο Λονδίνο άρχισε ν' αλλάζει η εικόνα. Με το που κατέβηκα πήγαμε αμέσως για φαγητό μιας και η ώρα ήταν 16:20 αποδεχθήκαμε την πρόταση της Περικτιόνη 🌹 και πήγαμε για φαγητό σε ένα Ιρλανδικό εστιατόριο- Παμπ. Ήταν μια ξεχωριστή γαστρονομική εμπειρία. 
Μιας και αναφέρθηκα στην γαστρονομία ας ξεκινήσω από κει τις εντυπώσεις μου.

Α) Δεν νομίζω πως υπάρχει άλλη πόλη με τόσες επιλογές στο θέμα του φαγητού, μιλάμε για μια γαστρονομική πανδαισία, αν οι άνθρωποι που διαμένουν στο Λονδίνο δεν περπάταγαν πολλά χιλιόμετρα θα ήταν όλοι υπέρβαροι, αυτό που τους σώνει είναι ο αθλητισμός και το περπάτημα. Δεν υπάρχει κουζίνα του πλανήτη που να μην την γευτείς στο Λονδίνο, υπάρχουν τα πάντα, η όσφρηση σου δεν προλαβαίνει να προσαρμοστεί από την μια κουζίνα στην άλλη. Ως προς τις τιμές υπάρχει προσφορά για όλα τα Βαλάντια. Θες να φας φθηνά τρώς φθηνά, θες να το παίξεις Μπρούκλης το παίζεις Μπρούκλης.

Β) Στην τετραήμερη παραμονή μου δεν είδα πουθενά, μα πουθενά σε κλειστό χώρο να καπνίζει κάποιος, σε όλα, μα σε όλα τα καταστήματα δεν υπήρχε τάχαμου χώρος για καπνιστέ και χώρος για μη καπνιστές, αυτά είναι Ελληνικές αρλούμπες και πατέντες. Στον δρόμο όλες αυτές τις μέρες άντε να είδα 7 με 8 άτομα να καπνίζουν. Παρ' ό,τι κάθε μέρα περπάταγα περίπου 35 με 40 χιλιόμετρα τα μαγαζιά που πουλάγανε τσιγάρα ήταν τρία με τέσσερα το πολύ. Τα συμπεράσματα δικά σας. Κατά την εκεί παραμονή μου ενημερώθηκα από τον καλλιτέχνη Φειδία-Άγγελο Πατσιατζή πως η επίσκεψη της ομάδας των Καρκατζαλαίων που επισκέφθηκαν την Θεσσαλονίκη για το ετήσιο φεστιβάλ κουδουνοφόρων παρουσίασε το έθιμο με μεγάλη επιτυχία. Συγχαρητήρια σε όλους όσους έλαβαν μέρος και ειδικότερα στον άνθρωπο που είχε την πρωτοβουλία γι' αυτή τη συμμετοχή και αυτός ήταν ο καλλιτέχνης Φειδίας- Άγγελος Πατσιατζής.

Γ)Πριν φύγω από την Ελλάδα σκεφτόμουν λόγω του κόστους πως στην καλλίτερη των περιπτώσεων, λόγω κόστους, να έχω την δυνατότητα να επισκεφτώ το πολύ 4 μουσεία και να παρακολουθήσω και μια μουσική, ή θεατρική παράσταση. Όταν ξεκινήσαμε τις επισκέψεις και μ' ενημέρωσε ο Astrothom πως η είσοδος σε όλα τα μουσεία, Ναι!! σε όλα και σε άλλους χώρους π.χ. στο sky garden είναι δωρεάν δεν πίστευαν τ' αυτιά μου. Τελικά επισκέφτηκα πάνω από δέκα μουσεία και πινακοθήκες. Αναλογιστείτε τώρα τι σημαίνει π.χ. για μια οικογένεια στην Ελλάδα όταν θέλει να επισκεφτεί κάποιο μουσείο και θέλει από 20 έως και 40 ευρώ, ήδη για όσους δεν το γνωρίζουν ας το μάθουν πως από πρώτη Απριλίου στο μουσείο της ακρόπολης το εισιτήριο θα κοστίζει 10 ευρώ. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Δ) Την τρίτη ημέρα ρώτησα τον Astrothom αν οι αστυνομικοί έχουν απεργία διαρκείας γιατί μέχρι τότε δεν είχα αντικρίσει ούτε έναν αστυνομικό, δεν μιλάω για κλούβες, μιλάω για ένα αστυνομικό. Η μόνη φορά που είδα αστυνομικούς στο σύνολο 5 ήταν όταν επισκεφτήκαμε την πρωθυπουργική κατοικία. Αυτό το κακό που συναντάει κάποιος που έρχεται στην Αθήνα με τις κλούβες και τα ΜΑΤ μόνον στην τριτοκοσμική Αθήνα θα το συναντήσει κάποιος ή σε εμπόλεμες χώρες. Το που ανήκουμε εμείς ας το επιλέξετε εσείς. Είναι απίστευτο το γεγονός πως σε μια πόλη τόσο μεγάλη σε πληθυσμό, όπως το Λονδίνο να παρατηρείς όλη αυτή την τάξη που δυστυχώς δεν παρατηρούμε στην πατρίδα μας. Αναρωτιέμαι γιατί εδώ σε μας να επικρατεί αυτή η αταξία, η μπάχαλο όπως και να το πεις μέσα θα είσαι, μήπως εξυπηρετεί κάποιους; Προφανώς, κατά την ταπεινή άποψη εξυπηρετεί πολλούς.

Ε) Μια μέρα είχαν απεργία για κάποιες ώρες όλα τα ταξί του Λονδίνου, καθ'όλη την διάρκεια της απεργίας δεν άκουσα μια κόρνα, δεν είδα έναν τροχονόμο και όταν τελείωσε η απεργία ο χώρος ήταν τόσο καθαρός λες και δεν είχε συμβεί τίποτα. Όλα τα ταξί μεγάλα και νέας τεχνολογίας και φυσικά όλα με το μηχάνημα για να πληρώσεις με κάρτα. Όλες αυτές τις μέρες παντού, μα παντού πλήρωνα με την κάρτα, είτε ταξί είτε Μετρό, είτε λεωφορείο.
Ζ) Δεν είδα πουθενά κάποιο αδέσποτο, γάτα δεν πήρε πουθενά το μάτι μου, κάποια σκυλιά που είδα - ελάχιστα - τα είχαν οι ιδιοκτήτες με το λουρί και φυσικά δεν υπήρχαν πουθενά μα πουθενά κόπρανα από σκυλιά, αυτό το κακό που συναντάει οποίος επισκέπτεται την Αθήνα με τ' αδέσποτα είναι απαράδεκτο. Δυστυχώς αυτό δεν επικρατεί μόνον στην Αθήνα. Εδώ ναι μεν θέλουμε να μας αποκαλούν φιλόζωους αλλά ξεχνάμε τις υποχρεώσεις μας απέναντι στα ζώα, αλλά και προς τους συνανθρώπους μας. 

Η) Αυτό το αίσχος με τα γκράφιτι που ο κάθε ανεγκέφαλος μπορεί να μουτζουρώνει είτε κάποιο ιδιωτικό, είτε κάποιο δημόσιο κτίριο δεν θα το συναντήσεις στο Λονδίνο. Έχουν φροντίσει οι αρμόδιοι και έχουν παραχωρήσει στους γκραφιτάδες κάποιους χώρους κάτω από γέφυρες και κάποιες στοές ώστε να κάνουν εκεί τα έργα του και όλοι αποδέχονται και σέβονται αυτή την κατάσταση γιατί ξέρουν πως αν ζωγραφίσουν εκεί που δεν πρέπει αυτό θα έχει συνέπειες. Στο Λονδίνο δεν θα πληγωθεί η αισθητική σου λόγω της αυθαιρεσίας κάποιων που θέλουν να βρομίζουν τα πάντα. Σαφώς και υπάρχουν καταπληκτικά έργα από πολλούς γκραφιτάδες και καλό θα ήταν οι δήμοι να τους έχουν παραχωρήσει κάποιους χώρους για να κάνουν το κέφι τους και να ομορφαίνουν τους χώρους. Δεν θα μιλήσω για τα όποια λεκτικά συνθήματα που βλέπουμε σε πολλά κτίρια είτε των πανεπιστημίων, είτε άλλων πολλών κτιρίων γιατί αυτό το είδος δεν θα το δείτε στο Λονδίνο. Δεν γνωρίζω αν αυτό γίνεται λόγω της παιδείας που έχουν, ή λόγω των συνεπειών που θα υποστούν, αυτό που εγώ είδα ήταν μια πεντακάθαρη πόλη.

Θ) Μιας και μίλησα για καθαρή πόλη μου έκανε εντύπωση η απουσία των κάδων!!! Σε κάποιες κατοικίες, μάλλον διόροφες, είχαν ένα μικρό κάδο στην αυλή τους και απλά έβγαζαν τη σακούλα την ώρα που έπρεπε. Τα καταστήματα αντί να είναι ο τόπος γεμάτος από βρώμικους κάδους που δεν υπήρχαν, έβγαζαν τις σακούλες την ώρα που έπρεπε στο πεζοδρόμιο και αν για κάποιον λόγο υπήρχαν κάπου σκουπίδια μετά από κάποιες ώρες ήταν όλα καθαρά. Αυτό το κακό με τους κάδους που έχουμε εμείς και σε πολλά σημεία γίνονται εστίες μόλυνσης δεν θα το συναντήσεις στο Λονδίνο, είναι άραγε τόσο χαζοί κι εμείς είμαστε τόσο έξυπνοι; Τα συμπεράσματα δικά σου.

Ι) Ρώτησα πολλές φορές τον Astrothom σχετικά με τ' αυτοκίνητα γιατί δεν παρατήρησα κανέναν χαμό από κίνηση, δεν άκουσα κόρνες, παρά μόνον από ασθενοφόρο και αυτοκίνητο αστυνομίας, δεν πήρε το μάτι μου κανένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο σε πεζοδρόμιο, απλά για μας που έχουμε μάθει να οδηγούμε αριστερά θέλει λίγη προσοχή γιατί εκεί οδηγούν αντίθετα. Τα ταξί τους όλα καθαρά και μεγάλα όπως προείπα, και όλα τ' αυτοκίνητα σε πολύ καλή κατάσταση, σαραβαλάκια δεν υπήρχαν, επίσης έχουν νέα τεχνολογία σχετικά με τους ρύπους. Πάντως αυτό το κακό που ζούμε είτε στην Αθήνα είτε στο Κορωπί δεν θα το ζήσεις στο Λονδίνο.

Κ) Ας έρθω τώρα στο θέμα των κλοπών, αυτό το κακό που συναντάει κάποιος στο Μετρό και γενικότερα στην Αθήνα, και ειδικότερα στις γυναίκες που όλη την ώρα έχουν την τσάντα τους σφιχτά στην αγκαλιά τους λες και κρατάνε το μωρό τους από φόβο μιας κλοπής δεν τον συναντάς στο Λονδίνο. Θα δεις άνδρες και γυναίκες να είναι χαλαροί, έτσι ένιωθα κι εγώ όλες αυτές τις μέρες σε αντίθεση με το όταν μπαίνω στο Μετρό η όταν βρίσκομαι στο κέντρο στην Αθήνα, και όχι μόνο, που όλοι την ώρα έχω το νου μου στο τσαντάκι που έχω μαζί μου. Καμία φορά δεν άκουσα στο Μετρό να ειδοποιούν τον κόσμο, όπως συνέχεια συμβαίνει στο Μετρό της Αθήνας που λένε "να προσέχετε τα προσωπικά σας αντικείμενα". Παρ' ό,τι εκεί που κυκλοφορούσαμε υπήρχε πάρα πολύς κόσμος σε καμία περίπτωση δεν ένιωσα αυτό που νιώθω όταν βρίσκομαι σε αντίστοιχο περιβάλλον στην Αθήνα που όλη την ώρα έχω τον φόβο μην μου κλέψουν είτε το κινητό είτε χρήματα, είτε κάρτες κ.λπ. 

Λ) Χώροι, Χώροι, Χώροι, είναι απίστευτο το πόσους πολλούς χώρους έχουν όπου μπορούν οι πολίτες να περάσουν πολύ όμορφα την ώρα τους και δημιουργικά.  Όσο δε για τα παιδιά, τους προσφέρει η πόλη τόσα πολλά για παιχνίδι, γνώσεις και δεξιότητες που τα κάνει να χαίρονται και να απολαμβάνουν τη ζωή. Για τα πάρκα τους που είναι πεντακάθαρα και αρκετά τετραγωνικά τι να πω; απλά μελαγχολούσα όταν σκεφτόμουν το παρκάκι που υπάρχει δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής όπου δυστυχώς επικρατεί μπόλικη βρομιά και αταξία. Το να περάσεις κάποιες ώρες σε κάποιο πάρκο στο Λονδίνο αυτό από μόνο του σου γεμίζει τις μπαταρίες. Δεν χρειάζεται να πας στο Γοργογύρι για να βρεθείς κοντά στο φυσικό περιβάλλον, είναι δίπλα σου.

Μ) Σεβασμός στον πολίτη, το Λονδίνο προσφέρει στον πολίτη είτε είναι μόνιμος, είτε είναι επισκέπτης τη δυνατότητα πρόσβασεις σε πάρα πολλούς χώρους, π.χ. μπορείς να επισκεφτείς όλα τα πανεπιστήμια και να περάσεις μια όμορφη μέρα στους καταπληκτικούς χώρους που διαθέτουν είτε πίνοντας ένα καφεδάκι, είτε να καθίσεις για διάβασμα. Μπορείς να επισκεφτείς πλατείες και υπαίθριες αγορές φαγητού και να περάσεις πολύ όμορφα δοκιμάζοντας εξαιρετικές γεύσεις, Μπορείς να πας μια βόλτα κατά μήκους του Τάμεση με τους τεράστιους χώρους για τους πεζούς και να πάρεις μαζί σου και φαγητό όπου η δημοτική αρχή σε παρέχει χώρους με τραπέζια και καρέκλες για να φας. Κι όμως σε όλους αυτούς τους χώρους επικρατούσε καθαριότητα. Το πως εμείς βρομίζουμε τα πάντα, ακόμα και το ποτάμι στο Γοργογύρι αυτό είναι απλά η ντροπή μας. Σε γενικές γραμμές είναι μια προσιτή και φιλική πόλη όπου παρέχει στους ανθρώπους που υπάρχουν εκεί πολλές δυνατότητες. 

Ν) Οι τιμές σε ρουχισμό και φαγητό άπειρες και για όλα τα Βαλάντια, αυτό που είναι δυσβάσταχτο είναι το θέμα της κατοικίας, ένα δωμάτιο π.χ. κοστίζει από 700 έως 1000 ευρώ τον μήνα. Είναι πολύς ο κόσμος και τα ενοίκια έχουν πάει στα ύψη. ΟΙ μόνιμοι κάτοικοι έχουν ξεπεράσει τα 11 εκατομμύρια.  Μιλάω πάντα για το κέντρο, αν πας μια με δύο ώρες πιο έξω σαφώς και οι τιμές είναι διαφορετικές αλλά εκεί υπάρχουν πάλι άλλα προβλήματα, θέλεις αυτοκίνητο, έξοδα μεταφοράς, χάσιμο χρόνου κ.λπ. Αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα που δεν μπορείς να το ξεπεράσεις όπως το φαγητό και τον ρουχισμό.

Ξ) Κάτι άλλο που παρατήρησα ήταν η έλλειψη άγχους και οι νορμάλ φυσιογνωμίες, εδώ είμαστε όλοι την ώρα στην τσίτα, έτοιμοι να αρπαχτούμε με το συνάνθρωπο μας, έτοιμοι να προσβάλουμε τον συνδημότη μας, και γενικότερα είμαστε μέσα στην μπίχλα. Δεν θα αναφερθώ στην εδώ αγένεια μας που σπάει ρεκόρ και που σε κάθε βήμα προσβάλουν την αισθητική σου φωνάζοντας και βρίζοντας χυδαία. Όλες τις μέρες που ήμουν εκεί διαπίστωσα πως το 98% ήταν όλοι τους γαλήνιοι και ήρεμοι, ευγενέστατοι και φιλικοί. Με το παραμικρό τη λέξη συγγνώμη την είχαν στα χείλη τους.

Ο) Όπως στο Παρίσι που περπατάγαμε πολλές ώρες έτσι κι εδώ ήταν πολλές οι ώρες, ξεκινούσαμε το πρωί στις 09:30 και επιστρέφαμε το βράδυ στις 22:00 κι όμως το περπάτημα ήταν απόλαυση, κάποιοι από τους λόγους που το περπάτημα ήταν απολαυστικό: το περιβάλλον, τα μεγάλα πεζοδρόμια, οι άδειοι δρόμοι, η αισθητική, η καθαριότητα, τα στρωτά πεζοδρόμια χωρίς λακούβες, η εναλλαγή των τοπίων-κτιρίων τα ωραία και φιλόξενα καταστήματα. Όλα αυτά συν κάποια άλλα σου έδιναν την εντύπωση πως ήσουν πάντα έτοιμος για δράση και ξεκούραστος. Οφείλω να πω πως ήμουν και πολύ τυχερός γιατί όλες τις μέρες που βρισκόμουν εκεί είχαμε καλοκαίρι.

Π) Οι προσιτές τιμές σε χώρους όπως η Όπερα και άλλοι χώροι προκειμένου να παρακολουθήσεις κάποια παράσταση ή κάποια συναυλία. Με 12 λίρες παρακολουθήσαμε στην Όπερα το μπαλέτο "Δον Κιχώτης" Η μόνη ατυχία μου ήταν η αναβληθείσα συνάντηση που είχα με την Ελισάβετ λόγω γρίπης, ως φαίνεται η γρίπη δεν κάνει διακρίσεις αν είσαι Βασίλισσα η μή. Την συνάντηση είχε κανονίσει φίλη από την Αθήνα που έχει τις επαφές της στην αυλή του Μπακινχαμ και είχε κανονίσει ως ιδρυτής της ΟΚΡΑ να έχω μια 10λεπτη συνάντηση μαζί με την Βασίλισσα για θέματα λογοτεχνικά κ.ο.μ. Το πιθανότερο είναι αυτή η συνάντηση να γίνει την επόμενη φορά. 

Ρ) Η ακουστική μου ποτέ δεν ένιωσε άσχημα παρ' ό,τι υπήρχε πλήθος κόσμου, όλοι μα όλοι σεβόντουσαν αλλήλους, πως να μην νιώσεις όμορφα σε ένα τέτοιο περιβάλλον τι στιγμή που εδώ στην Ελλάδα έχουμε μάθει να γαυγίζουμε αντί να μιλάμε; Παρεμπιπτόντως να απαντήσω σε κάποιες φίλες που με ρωτούν γιατί δεν ήταν και η Λαμπρινή μαζί μου να τους πω πω τα θέματα της έκθεσής μου ήταν όλα γυμνά μοντέλα και ως εκ τούτου η ίδια δεν ένιωθε άνετα γιατί μεταξύ αυτών ήταν και έναν πίνακας που είχα ζωγραφίσει την ίδια ημίγυμνη πριν αρκετά χρόνια. Αυτός ήταν ο λόγος.

Σ) Σε κάποιες/ους έχω στείλει ήδη αρκετό υλικό από το εικαστικό τσουνάμι που δέχθηκα όλες αυτές τις μέρες, και σύντομα θα στείλω κι άλλο υλικό, πιστέψτε με πως αυτό είναι ένα πολύ μικρό δείγμα, πως θα μπορούσα άλλωστε να σας μεταφέρω όλον εκείνον τον πλούτο που αντίκρισαν τα μάτια μου; Είναι ένα μικρό δείγμα και σας παρακαλώ να το μελετήσετε με προσοχή. Νοερά μεταφερθείτε σε όλους εκείνους τους χώρους και με την φαντασία σας ζήστε τη μαγεία όλων αυτών των θυσαυρών. Κατά την εκεί παραμονή μου έμαθα από την φίλη την Ελένη Λάμπρου πως έγινε γιαγιά!!!! Ο γιος της και η νύφη της τους χάρισαν ένα υγιέστατο αγοράκι, Γιώργο, Ελένη να σας ζήσει το νέο μέλος.

Τ) Εκεί που πραγματικά ένιωσα δέος και συγκίνηση ήταν όταν βρέθηκα στο Βρετανικό Μουσείο στην πτέρυγα όπου υπήρχαν οι κλεμμένοι από τον Έλγιν Ελληνικοί θησαυροί. Όταν αντίκρισα την Καρυάτιδα δάκρυα κύλησαν στα μάτια μου, όταν την αποχαιρέτησα είχα την αίσθηση πως άφησα πίσω την κόρη μου. Δεν γνωρίζω αν κάποια στιγμή αυτή η κόρη συναντήσει στην Αθήνα τις υπόλοιπες αδερφές της αλλά εκεί που είναι σίγουρα προβάλλει την Ελλάδα και τον πολιτισμό της. Σύντομα θα επισκεφτώ το μουσείο της Ακρόπολης προκειμένου να μεταφέρω στις υπόλοιπες Καρυάτιδες τα χαιρετίσματα από την ξενιτεμένη αδερφή τους.

Υ) Δεν αναφέρθηκα καθόλου στα εμπορικά κέντρα και ειδικότερα στο Harrods γιατί εγώ όταν πάω κάπου εστιάζω στις εστίες πολιτισμού και όχι στα εμπορικά το οποίο βέβαια είναι ένα τεράστιο και όμορφο κτίριο που τζιράρει πολλά εκατομμύρια και προφανώς προσφέρει πολλές θέσεις εργασίας. Αν είσαι τυχερός και πας στο Λονδίνο και δεν απαιτήσει η γυναίκα σου να πάτε στο Harrods υπάρχει περίπτωση να μπορέσεις να μην επιστρέψεις ρέστος και ταπί. 
Φ) Την τελευταία μέρα είχα τη χαρά να συναντήσω και την Αλκμήνη η οποία τα τελευταία επτά χρόνια ζει και εργάζεται στο Λονδίνο όπως και πολλές χιλιάδες ακόμα Ελληνόπουλα. Ήταν μια ευχάριστη συνάντηση γιατί την Αλκμήνη την γνωρίζω από πάνω από 20 χρόνια, είναι ένα εκπληκτικό κορίτσι και περάσαμε πολύ ευχάριστες ώρες κάνοντας τις μεγάλες βόλτες μας κατά μήκος του Τάμεση.

Χ) Για τον Αστροτόμ όσα και να πω θα είναι λίγα, Αστροτόμ σ' ευχαριστώ για τις ξεναγήσεις και τις ατέλειωτες ώρες περπατήματος, συζητήσεων, για τα σούπερ πρωινά,  και για τις επιλογές των επισκέψεων. Είσαι ανεκτίμητος θησαυρός. Σ' αγαπώ πολύ και εύχομαι σύντομα να πάρεις αυτά που σου αναλογούν.
Ψ) Το Λονδίνο αξίζει να το επισκεφτείτε γιατί έχει πάρα πολλά να σας προσφέρει, συνολικά θα έλεγα πως ενθουσιάστηκα και με κέρδισε, σαφώς και δεν χρειάζεται να κάνει κάποιος συγκρίσεις όπως εγώ με το Παρίσι γιατί η κάθε πόλη έχει κάτι διαφορετικό να σε προσφέρει. Επομένως απλά πας και βιώνεις αυτά που σου προσφέρει η κάθε πόλη. Αγγλαρες!! Όπως σας αποκαλεί και ο Αστροτόμ σας ευχαριστώ για όλα αυτά που μου προσφέρατε αυτές τις υπέροχες μέρες, μακάρι σε κάποια να μπορούσαμε να σας μοιάσουμε. 

Ω) Φίλες και φίλοι αυτά τα λίγα, από τα πολλά που βίωσα στο Λονδίνο, θέλησα να μοιραστώ μαζί σας, σας καληνυχτίζω γιατί η ώρα είναι 23:59 και σας εύχομαι να έχετε καλή υγεία, και την ευκαιρία να επισκεφτείτε κάποια στιγμή, όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη, το Λονδίνο. Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος 
ΥΓ. Τα έσοδα από τους πίνακες μου δίνουν πια την δυνατότητα να επισκεφτώ το Λονδίνο ξανά και ξανά, και κυρίως είμαι γεμάτος από αισιοδοξία για την αναγνώριση εκ μέρους όσων φιλότεχνων παρακολούθησαν την έκθεση.
Το ταξίδι ήταν ευγενική χορηγία στον καλλιτέχνη από την RYANAIR
ΟΙ φωτογραφίες ανήκουν στον Pepe, το κείμενο επιμελήθηκε ο Poof.

΄΄Τι 'ν' αυτό που το λέμε ΑΓΑΠΗ΄΄ ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ

«Αγάπη δεν είναι να κοιτάζει ο ένας τον άλλο˙ αγάπη είναι να κοιτάζουν και οι δύο προς την ίδια κατεύθυνση» (Μπουσκάλια).

 Κάθε προσπάθεια ορισμού ή έστω μιας εννοιολογικής προσέγγισης της έννοιας αγάπη προσκρούει πάντα στις πολλαπλές αποχρώσεις της που αφορούν το βαθύτερο περιεχόμενό της, τη διάρκειά της, την έντασή της και το αντικείμενο. Η δυσκολία του ορισμού δεν απορρέει μόνο από το γεγονός ότι συνιστά μια αφηρημένηέννοια αλλά κι από τη διαπίστωση ότι είναι ένα συναίσθημα που από τη φύση του είναι υποκειμενικό, και γι’ αυτό επιδέχεται πολλές κι αντιτιθέμενες ερμηνείες.

Η έννοια

 Διαφορετικά την προσεγγίζουν οι βιολόγοι, οι ψυχολόγοι, οι φιλόσοφοι, οι καλλιτέχνες….. υπάρχουν κι εκείνοι που αδυνατούν να διακρίνουν τις διαφορές και τα όρια ανάμεσα στην αγάπη και στον έρωτα. Ο έρωτας χαρακτηρίζεται από τα θυελλώδη συναισθήματα, ενώ η αγάπη από τον ειρηνικό της χαρακτήρα. Στον έρωτα κυριαρχεί ένας παραλογισμός κι ένα ανεξέλεγκτο συναίσθημα που πυροδοτεί τον ψυχικό κόσμο. Στόχος του η ένωση δύο ατόμων με προορισμό την ερωτική ικανοποίηση. Αντίθετα, στην αγάπη κυριαρχεί η σωφροσύνη που αποτελεί και το βάθρο μιας υγιούς ανθρώπινης σχέσης με εσωτερικό περιεχόμενο και διάρκεια.

 Έτσι, έχουμε την μητρική αγάπη, την ερωτική, την υπερβατική αγάπη προς το θείο, τη φιλική, αδελφική, πατριωτική, την αγνή, την άδολη, τη φλογερή ή την αρρωστημένη. Κάποιοι πολιτισμοί έχουν δέκα ή και περισσότερες λέξεις για να αποδώσουν τις διάφορες μορφές της αγάπης. Γιατί, όμως, να ορίσουμε την έννοια της αγάπης όταν μπορούμε να τη νιώσουμε; «Μήπως όλες οι μορφές αγάπης είναι βασικά ένα πράγμα, οπότε η αγάπη, στις πάμπολλες και πολυποίκιλες εκδηλώσεις της, είναι τελικά η μοναδική πραγματικότητα;»(Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ’).

 Σχετικά με το αντικείμενο της αγάπης μας από τον Φρόιντ αρχικά κι από άλλους αργότερα επισημάνθηκαν τα εξής: α. Συνήθως αγαπάμε εκείνο το πρόσωπο, την ιδιότητα ή συμπεριφορά που ομοιάζει με τη δική μας. Στο πρόσωπο του άλλου βλέπουμε το δικό μας Εγώ. Άρα, στην περίπτωση αυτή στην ουσία δεν «αγαπάμε» τον άλλο αλλά ασυνείδητα το δικό μας Εγώ. Εδώ υπολανθάνει μια μορφή «αθώου» ναρκισσισμού. β. Ο άνθρωπος αρέσκεται να πλάθει την ιδανική μορφή – εικόνα του Εγώ του. Αυτή η εξιδανικευμένη μορφή εμπεριέχει όλα τα θετικά και επιθυμητά στοιχεία του Εγώ. Όταν αυτό το εξιδανικευμένο πρότυπο το βλέπουμε σε ένα άλλο πρόσωπο – Εγώ τότε αμέσως το πρόσωπο αυτό καθίσταται αντικείμενο αγάπης.

Οι προϋποθέσεις τις αγάπης

 «Αγαπά κανείς το αντικείμενό του γιατί βρίσκει σ’ αυτό την τελειότητα που επεδίωκε για το δικό του Εγώ, και προσπαθεί να την εξασφαλίσει με αυτόν τον πλάγιο τρόπο για να ικανοποιήσει το ναρκισσισμό του» (Φρόιντ «Ψυχολογία των μαζών κι ανάλυση του Εγώ»).

 Κατά καιρούς πολλοί μελετητές του κορυφαίου αυτού συναισθήματος, της αγάπης, αναλώθηκαν στην καταγραφή των αναγκαίων προϋποθέσεων για τη βίωσή της. Προϋποθέσεις που υπερβαίνουν τις απλές συνταγές και εισχωρούν στη βαθύτερη δομή του ανθρώπινου ψυχισμού. Κάθε πρόταση – προϋπόθεση, όμως, της αγάπης πρέπει να λαμβάνει υπόψη και την ελευθερία ως του κατεξοχήν στοιχείου που διέπει το βαθύτερο πυρήνα της. «Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται˙ γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη» (Χαλίλ Γκιμπράν, «Ο προφήτης»).

 Ο Έριχ Φρομ στο εμβληματικό του έργο «Η Τέχνη της Αγάπης θεωρεί πως «να αγαπάς προϋποθέτει το άτομο να έχει ξεπεράσει τη ναρκισσιστική παντοδυναμία». Αυτή η πρόταση υποδηλώνει και αισθητοποιεί πως η προσφορά αγάπης προϋποθέτει τον απεγκλωβισμό του υποκειμένου από τα δεσμά του ναρκισσισμού. Κι αυτό γιατί η αυτάρκεια και η δύναμη που γεννά ο ναρκισσισμός αναστέλλει κάθε εκδήλωση αγάπης προς τους άλλους. Ο ναρκισσιστής θαμπώνεται από το φωτεινό είδωλο του Εγώ του και αρκείται στην επιβεβαίωσή του μέσα από τον αυτοθαυμασμό του.

 Επιπρόσθετα, η «ναρκισσιστική παντοδυναμία» κάνει το άτομο εγωιστικό και το υποχρεώνει να αναζητά την ευτυχία του όχι στην προσφορά προς τους άλλους αλλά στην αποδοχή του θαυμασμού από τους άλλους. Η προσφορά αγάπης, όμως, προϋποθέτει μετριοφροσύνη, αλτρουισμό και εσωτερική σεμνότητα. Αυτός που αγαπά νιώθει λίγο αδύναμος κι ανασφαλής γι’ αυτό και προσφέρει αγάπη με την ελπίδα της ανταπόκρισης. Η ταπεινοφροσύνη καθιστά το υποκείμενο της αγάπης συγκαταβατικό και ανεκτικό.

 Επομένως, η αγάπη προϋποθέτει την απεξάρτηση του ατόμου από την οίηση της παντοδυναμίας του Εγώ και την αναζήτηση της χαράς και της εσωτερικής πληρότητας στην ταπεινότητα και στην ομολογία της αδυναμίας.

 Σε ένα άλλο επίπεδο ο Έριχ Φρομ θέτει ως προϋπόθεση της αγάπης το σεβασμό, που «δεν είναι φόβος ή δέος, αλλά σημαίνει την ικανότητα να βλέπεις ένα άτομο όπως είναι και να έχεις επίγνωση της μοναδικής του ατομικότητας». Αυτό σημαίνει πως το υποκείμενο της αγάπης έχει την ικανότητα να βλέπει το πρόσωπο – αντικείμενο της αγάπης στις πραγματικές του διαστάσεις και όχι όπως αυτό (υποκείμενο) θα ήθελε να είναι. Ο σεβασμός, δηλαδή, απομακρύνει κάθε υποκειμενική θεώρηση του άλλου και θρυμματίζει κάθε εγωιστική συμπεριφορά.

 Ο σεβασμός, επίσης, βοηθά να αναγνωρίζουμε τις ιδιαιτερότητες του διπλανού μας και να τον αντιμετωπίζουμε ως μια μοναδική κι ανεπανάληπτη οντότητα. Η αποδοχή του άλλου ως μιας αυτόβουλης ατομικότητας συντελεί στην καλλιέργεια κι ανάδειξη θετικών στοιχείων και κυρίως του ανθρωπισμού και της αρετής της ανεκτικότητας. Έτσι, περιορίζεται η έμφυτη τάση του ανθρώπου να βλέπει αλλά και να θέλει όλοι οι άλλοι να τον υπηρετούν ή στην καλύτερη περίπτωση να «συμμορφώνονται» προς τις δικές του ιδιαιτερότητες.

Αγάπη χωρίς ανταλλάγματα

Αγάπη χωρίς αντάλλαγμα.

Συναφές προς τα παραπάνω είναι και η αποδοχή της ατομικότητας του άλλου ως αφετηρία για την οικοδόμηση σχέσεων πάνω στην αρχή της αμοιβαιότητας και της δημιουργικής συμβίωσης. Προκειμένου δε για την αγάπη ο σεβασμός διασώζει το υποκείμενο από την τάση για απόλυτη κτήση – εξουσία πάνω σε εκείνο το πρόσωπο που διεκδικεί μερίδιο από τα αισθήματά μας. Όσο κι αν η αγάπη είναι εν μέρει δεσποτική και κτητική, ο σεβασμός ισορροπεί τις αντιφατικές διαθέσεις των υποκειμένων της αγάπης (επιθυμία να κυριαρχούν και να εξουσιάζονται) και διασώζει τελικά την αξιοπρέπεια αλλά και την ελευθερία τους.

 Από μια άλλη σκοπιά ο Μπουσκάλια τονίζει πως η πραγματική αγάπη είναι αυτή που δεν αναμένει ανταλλάγματα «Είναι αγάπη μόνον όταν προσφέρεται χωρίς προσμονή ανταλλαγμάτων… Δεν μπορείς να επιμένεις να σ’ αγαπήσει κάποιος, να σου ανταποδώσει την αγάπη». Αυτό σημαίνει απαλλαγή από την προσδοκία της ανταπόδοσης, γιατί κανείς δεν μπορεί να εμπιστεύεται τα συναισθήματα των άλλων. Η μόνη εγγύηση για την αληθινή αγάπη είναι η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας (αυτογνωσία).

 Η απελευθέρωση, λοιπόν, από την επιθυμία – απαίτηση έναντι των άλλων συνιστά μια ακόμη προϋπόθεση της αληθινής αγάπης, γιατί οι άλλοι μπορούν να δώσουν μόνο όσα αυτοί νιώθουν και όχι όσα εμείς έχουμε ανάγκη. Γι’ αυτό, λοιπόν, χωρίς ιδιοτέλεια και υστεροβουλία «την αγάπη τη μοιραζόμαστε με τους άλλους. Ποιο σκοπό θα είχε η γνώση αν δεν την προσφέραμε στους σπουδαστές; Ποιο νόημα θα είχε η ομορφιά που δεν θα γινόταν εμπειρία και βίωμα όλων;» (Μπουσκάλια).

Ο Φρόιντ για την χριστιανική αγάπη

 Θα ήταν, ωστόσο, παράλειψη αν σε όλα τα παραπάνω δεν παρουσιάζαμε την αιρετική άποψη του Φρόιντσχετικά με τη Χριστιανική επιταγή «να αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου». Θεωρεί μια τέτοια αγάπη αθέμιτη κι ανώφελη και ίσως – ίσως «αδικία» προς αυτούς που πραγματικά αξίζουν την αγάπη του υποκειμένου «Γιατί να το κάνουμε αυτό; Σε τι θα μας βοηθήσει; Πώς μας είναι δυνατό; Η αγάπη μου είναι κάτι πολύτιμο για μένα που δεν μπορώ να το σκορπάω χωρίς να δίνω λόγο…. Για να αγαπώ κάποιον άλλο, πρέπει κατά κάποιον τρόπο να το αξίζει…. Κάνω μάλιστα αδικία, γιατί η αγάπη μου θα κριθεί από όλους τους δικούς μου σαν προτίμηση˙ είναι αδικία απέναντί τους που τοποθετώ τον ξένο στην ίδια θέση με αυτούς…. Προς τι μια τόσο επίσημα εμφανιζόμενη εντολή, αφού η εκτέλεσή της δεν μπορεί να συστηθεί σα λογική;»(Φρόιντ, «Ο πολιτισμός πηγή δυστυχίας»).

 Την πλήρη αντίθεση του προς τη Χριστιανική αγάπη ο Φρόιντ την θεμελιώνει στον παραλογισμό που αυτή κρύβει «Υπάρχει μια δεύτερη εντολή που μου φαίνεται πιο ακατάληπτη και ξεσηκώνει μέσα μου ισχυρότερη αντίσταση. Αυτή λέει: Αγάπα τους εχθρούς σου… Τώρα καταλαβαίνω πως αυτό είναι μια περίπτωση παρόμοια με το Gredo quia absurdum». Υπέρμαχος της θέσης του Χομπς «Homo homini lupus» ο Φρόιντ είναι αντίθετος στο κάλεσμα για αγάπη – ιδιαίτερα προς τον εχθρό μας – , αφού κάτι τέτοιο είναι μη εφικτό αλλά και αθέμιτο.

 Ωστόσο, ο φιλόσοφος – ποιητής Σίλλερ επισημαίνει με έμφαση πως «η πείνα και η αγάπη στηρίζουν το μηχανισμό του κόσμου». Η πείνα αφορά την ικανοποίηση αναγκών για την υλική επιβίωση και συντήρηση του ατόμου. Η αγάπη στρέφεται στο αντικείμενο και διευκολύνει τη συνύπαρξη των ανθρώπων με στόχο τη διατήρηση του είδους.

Ο Ύμνος της Αγάπης

 Την απάντηση στις ενστάσεις του Φρόιντ δίνει ο Απ. Παύλος με τον Ύμνο της Αγάπης που συνιστά την ουσία της Χριστιανικής Θρησκείας και της διδασκαλίας του Ναζωραίου. «Εαν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον…..αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι….. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, ….. ου ζητεί τα εαυτής, ου λογίζεται το κακόν… πάντα στέγει… πάντα υπομένει… νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα˙ μείζων δε τούτων η αγάπη» (Απ. Παύλου, Επιστολή Α’ Προς Κορινθίους, ιγ).

 Αγάπη, επομένως, χωρίς «όρους και όρια» προς όλους και προς τον εαυτό μας, γιατί μόνον έτσι θα εξανθρωπίσουμε τον κόσμο και θα λυτρώσουμε τον ψυχισμό μας κόσμο από το φθόνο και το φόβο των άλλων.

 «Εκείνη η αγάπη είναι μεγάλη, όταν φέρνει μέσα μας, τέτοιες αλλαγές όσες δεν έφεραν όλες οι επαναστάσεις του κόσμου». Πηγή: mouzakinews.gr

ΥΓ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΥ ΠΕΠΟΥ. Φίλες και φίλοι έχω καλά νέα, σήμερα συνάντησα στον ΙΑΝΟ δύο σοφούς ανθρώπους, δύο εκλεκτούς φίλους, τον γιατρό Τάσο Λ. και τον Ηλία Γιαννακόπουλο, ο Ηλίας μου εκμυστηρεύτηκε  πως σύντομα θα δούμε στις προθήκες των βιβλιοπωλείων το πρώτο του βιβλίο. Ηλία καλοτάξιδο να είναι το πρώτο σου σκαρί, εμείς αγαπητοί φίλοι σε παγκόσμια πρώτη στο ιστολόγιο μας έχουμε  την αποκλειστική είδηση και σας την κοινωνούμε.  Περισσότερες πληροφορίες σύντομα. Στο Κορωπί το βιβλίο θα το βρείτε σίγουρα στο ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ.

13 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2008 13 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2019 ΕΝΤΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ. ΠΑΤΕΡΑ Μου λείπεις, μου λείπει η αγκαλιά σου!!!

Να ζει κανείς ή να μην ζει;

https://www.youtube.com/watch?v=4zvJJyr93l0
https://www.youtube.com/watch?v=4zvJJyr93l0
Φίλες και φίλοι καλημέρα, σαν σήμερα ο πατέρας μου αποφάσισε να ακολουθήσει την χαρόντισα στα ιδιαίτερα διαμερίσματα στη χώρα των Μακάρων, ο χάροντας δεν τόλμησε να πάει ο ίδιος και έστειλε την χαρόντισα γιατί ήδη μέτραγε δύο ήττες από τον πατερούλη μου. Το οργανικό μουσικό κομμάτι που υπάρχει στην αρχή του άρθρου είναι ο Τσακώνικος, και θα με συνοδεύει σε όλη μου τη ζωή γιατί μ' αυτή τη μουσική  είχα αγκαλιά τον πατερούλη μου και μαζί κάναμε τα βήματα στον ρυθμό της μουσικής. Ειρήσθω εν παρόδω να πω πως ο πατέρας μου ήταν πολύ καλός χορευτής, δυστυχώς κανένας από τους τρεις γιους δεν πήρε την τέχνη του. Επίσης ποτέ δεν θα ξεχάσω τα λόγια της Τερψιχόρης που όταν της ανακοίνωσα τον θάνατο του πατέρα μου μου είπε: Mr Pepo ο παππουλάκος έγινε άγγελος και από κει που θα είναι θα συνεχίσει να σας προσέχει!!! Επίσης δεν θα ξεχάσω την συμπεριφορά και της Διοτίμας, εσύ Διοτίμα γνωρίζεις πολύ καλά τι θέλω να πω, σ' ευχαριστώ για όλα και ειδικότερα για εκείνη την επίσκεψη αντ' εμού. Αυτές οι δύο πνευματικές μου κόρες έχουν χαραχθεί αμετάκλητα στον σκληρό δίσκο της ψυχής μου, τις αγαπούσε βλέπεις και ο πατέρας μου, το ίδιο κι' αυτές.

Πατέρα η βραδιά απόψε είναι αρκετά δύσκολη για μένα, πάντα αυτό το βράδυ φέρνω στη μνήμη μου όλα εκείνα που προηγήθηκαν της αναχώρησης σου. Η ώρα τώρα είναι 02:30 πριν λίγο πατέρα μου η γιαγιά μου είπε: Πέπο γιατί δεν κοιμάσαι; 
Πήγα την αγκάλιασα και την φίλησα δακρυσμένος, δεν ήξερα αν θα έπρεπε να της πω το γιατί, απλά την έσφιξα στην αγκαλιά μου και της είπα πως σε είδα στον ύπνο μου και μου μίλησες λέγοντας τα εξής: Άκου να σου πω Πέπο να προσέχεις την μητέρα σου και να μην την μαλώνεις!!! 
Πατέρα μόλις της το είπα το καταχάρηκε, γέλασε με την καρδιά της.
ΦΙΛΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΠΑΝΤΑ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΜΕΡΑ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΕΙΝΑΙ Η ΓΝΩΣΤΗ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΥΟ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΤΟΝ ΑΣΤΡΟΤΟΜ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ.

ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΔΥΟ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ ΕΓΓΟΝΙΑ μέρος α'

Μπαμπά, , , (μια κανονική ημέρα) του ΑΝΤΏΝΗ ΔΟΥΜΑ ΚΑΝΑΚΗ το βιβλίο που με συγκλόνισε και στάθηκε η αφορμή να γράψω το πιο κάτω κείμενο. 

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συναθλητές-αναγνώστες του filomatheia blogspot.gr και της μεϊλοπαρέας καλημέρα κ.ο.μ. Θα μου επιτρέψετε σήμερα να αναφερθώ στη χθεσινή μέρα για να περιγράψω μια συγκλονιστική εμπειρία που βίωσα διαβάζοντας το υπέροχο βιβλίο του Αντώνη Κανάκη, γεμάτο συναισθήματα που εξιστορεί αυτά που έζησε όταν άρχισε η περιπέτεια του πατέρα του με το εγκεφαλικό επεισόδιο. Πριν συνεχίσω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Αντώνη γιατί με την ανάγνωση αυτού του βιβλίου κατάφερα να βγάλω από μέσα μου έναν πόνο, έναν πόνο που φώλιαζε στην ψυχή μου 7 χρόνια, 5 μήνες, και 5 μέρες. Ήταν η πρώτη φορά από τότε που ο δικός μου μπαμπάς έγινε άγγελος, (έτσι μου είχε πει ένα υπέροχο πλάσμα στις 13/02/08 όταν της ανακοίνωσα τον θάνατο του πατέρα μου) που έκλαψα με τόση ένταση και τόση διάρκεια, ήταν ένα λυτρωτικό κλάμα όπου το κάθε δάκρυ αφαιρούσε ένα μέρος από τον συσσωρευμένο πόνο της απώλειας. Κατανοώ πως κάποιοι θα σκεφτούν λογικά και θα πουν πως ο πατέρας μου όταν αναχώρησε από τον μάταιο τούτο κόσμο ήταν ήδη στα 85, θα συμφωνήσω μαζί τους γιατί η σκέψη τους είναι λογική, έλα όμως που σε κάποια θέματα και για κάποιους ανθρώπους η λογική περνάει στο δεύτερο σκαλί και στο πρώτο αναρριχάται το συναίσθημα!!!!!! Θα έλεγα μάλιστα πως έκλαψα και για τον Αντώνη γιατί ενώ εγώ είχα την ευκαιρία για δυο χρόνια περίπου να δω τον πατέρα μου να νικάει και να ξεφτιλίζει τον καριόλη τον θάνατο, του Αντώνη δεν του δόθηκε αυτή η ευκαιρία γιατί μετά από 19 μέρες έχασε τον πατέρα του, τον πήρε μαζί του ο γαμιόλης πριν προλάβει να δει το σπίτι που του ετοίμαζε στην Περαία, δεν του έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία.

Ας πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή. Γενάρης 2006/05/01 τίποτα στον ορίζοντα δεν φαινόταν ανησυχητικό ο πατέρας μου ζούσε με τη μητέρα μου στο χωριό και σε γενικές γραμμές η υγεία τους ήταν καλή. Το πρωινό λοιπόν της 5ης Ιανουαρίου έρχεται στο δωμάτιό μου η κόρη μου όπου εγώ μεταξύ ύπνου και ξύπνιου την ακούω να λέει: ''Μπαμπά σήκω πρέπει να φύγουμε για το χωριό ο παππούς έπαθε εγκεφαλικό!!! στην αρχή νόμισα πως ήταν όνειρο και πως η κόρη μου ήταν μέρος του ονείρου, προφανώς η κόρη μου κατάλαβε σε τι κατάσταση βρισκόμουν και επανέλαβε τα λόγια της, μπαμπά σήκω πρέπει να φύγουμε ο παππούς έπαθε εγκεφαλικό. Ευτυχώς που εκείνη τη στιγμή δεν έπαθα ανακοπή, στο μίνι οικογενειακό συμβούλιο που κάναμε για το αν θα έπρεπε να μείνει πίσω η Λαμπρινή η ή Μελισσάνθη η κόρη μου ήταν κάθετη: 

Mπαμπά κανονίστε ποιος από τους δυο θα μείνει εγώ θέλω να πάω κοντά στον παππού μου. Ετοιμαστήκαμε και οι τρεις, σε χρόνο ρεκόρ είχαμε φθάσει στο νοσοκομείο Τρικάλων όπου είχαν μεταφέρει τον πατέρα μου, κατά την διάρκεια του ταξιδιού -περίπου 3 ώρες- παρακαλούσα μόνο για ένα πράγμα, να μην τον πάρει ο ο κάριας ο θάνατος και δεν προλάβω να τον κοιτάξω και να με κοιτάξει, πριν προλάβω να τον κλείσω στην αγκαλιά μου, πριν προλάβει ν' ανοίξει τις χερούκλες του και να με κλείσει στην αγκαλιά του που για μένα ήταν η πιο ζεστή αγκαλιά του κόσμου. Όταν φθάσαμε στο νοσοκομείο αντίκρισα μια εικόνα πολύ άσχημη ο πατέρας μου δεν είχε επαφή με το περιβάλλον, και ήταν καλωδιομένος και σωληνωμένος. Άρχισα να του μιλάω στ' αυτί να του λέω τραγουδάκια, και να τον κάνω μασάζ στα χέρια και στα πόδια. Δεν γνώριζα αν μ' ακούει και αν καταλαβαίνει ο πατέρας μου αλλά αυτό δεν είχε και μεγάλη σημασία, αρκεί που του μίλαγα, εξάλλου ο πατέρας μου ήταν μόρτης και επειδή οι δυο μας είχαμε ξεχωριστούς κώδικες επικοινωνίας πίστευα πως με κάποιον μαγικό τρόπο θα άλλαζε τη συχνότητα και θα μ' άκουγε. Όταν δε κάποια στιγμή ένιωσα κάπως να ανταποκρίνεται και να προσπαθεί να μου σφίξει το χέρι τρελάθηκα από τη χαρά μου. Ο γιατρός είπε πως ήταν ιδέα μου!!!!!!! 

Μερικοί γιατροί κάνουν πως τα ξέρουν όλα χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν τους κάτι πολύ βασικό, ποιος είναι κύριε ο ασθενής; δεν είναι όλοι το ίδιο; εδώ έχεις μπροστά σου έναν μαχητή, έχεις τον άνθρωπο που στην συνοικία των Θεών απέναντι από του σημερινό Μουσείο Ακρόπολης έχει γράψει τη δική του ιστορία, έχεις μπροστά σου τον άνθρωπο που λάτρεψαν οι νύφες σαν πατέρα τους, έχεις μπροστά σου τον ΜΑΣΤΟΡΑ ΝΙΚΟΛΑ έχεις μπροστά σου μια μέλισσα, ένα μερμήγκι εργατικότητας, έχεις μπροστά σου έναν άνθρωπο φοβερά ετοιμόλογο που τα γνωμικά τα θυμόταν όπως ο σκύλος θυμάται τα κόκαλα που θάβει στον κήπο, έχεις μπροστά σου τον παππού που λατρεύουν όλα τα εγγόνια, πως λες ό,τι ήταν ιδέα μου;

Κάπως έτσι κύλησε η πρώτη μέρα, την επόμενη σε συνάντηση που είχαμε με την ομάδα των γιατρών που τον παρακολουθούσαν, εμμέσως πλην σαφώς,  μας είπαν πως ήταν θέμα ημερών, ίσως και ωρών για να σβήσει ο πατέρας και ως εκ τούτου θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι. 

Να είμαστε έτοιμοι για ποιο πράγμα τον ρώτησα και με κοίταξε σαν εξωγήινο!! η σαν καθυστερημένο!! έριξε μια ματιά στ' αδέρφια μου που ήταν παρόντες σα να ήθελε να τους πει, σας καταλαβαίνω!!!!!!!!!! δε σας φτάνει που έχετε τον πατέρα σας έχετε κι αυτόν που είναι αλλού. 

Για να είμαι ειλικρινής όση ώρα μίλαγαν οι γιατροί εγώ το βλέμμα μου το είχα καρφωμένο στον διασώστη-μάγο, τον ανιψιό μου φυσικοθεραπευτή τον ΑΣΤΡΟΤΟΜ Hi Tzim Antams!!!!!!!!! από το δικό του βλέμμα κρεμόμουν, αυτόν είχα εμπιστοσύνη το δικό του νεύμα περίμενα για να καταλάβω αν θα βρισκόμουν στην κόλαση ή στον παράδεισο. Αφού η σύσκεψη τελείωσε καταλάβαμε πως η κατάσταση ήταν μεν πάρα πολύ σοβαρή αλλά ο Τζιμ Άνταμς είχε τον τελευταίο λόγο. 

Όταν βρεθήκαμε μόνοι και αφού κατάλαβε το τι περίμενα μου είπε: Πούφ μην τρελαίνεσαι ο παππούς θα συνέλθει, άστο πάνω μου!!!!!!!!!!!!

Τζίμ Άνταμς είσαι Θεός!!!!!!! Αυτό ήταν!! η πρώτη ανακούφιση είχε έρθει, όταν ο μάγος Τζιμ Άνταμς λέει κάτι είναι νόμος, είναι ο Θεός της αισιοδοξίας. Εντωμεταξύ πάμε ήδη για την τρίτη μέρα και λόγω ακινησίας έχουμε πάρει ένα ειδικό στρώμα και παράλληλα βρισκόμαστε απίκο στον Παπουλάκος μας με πούδρες, με αιθέρια έλαια, με μασάζ, και με ειδικές κινήσεις που του κάνει ο διασώστης-μάγος ο κορυφαίος Τζιμ Άνταμς. Στο νοσοκομείο έχουν πάθει την πλάκα τους, τέτοια φροντίδα σε 85χρονο δεν την έχουν ξαναδεί, μια νοσηλεύτρια μάλιστα χαριτολογώντας λέει: Mα τόσο μεγάλη περιουσία έχει ο παππούς;;;;;;;;; έτσι νόμιζε το κορίτσι, και όταν της απάντησα πως η μόνη περιουσία που έχει ο πατέρας μου είναι: τ' αρχαία του, το χαμόγελό του, η αγκαλιά του και η αγάπη του με κοίταξε γεμάτη απορία και έβαλε τα γέλια, δεν θυμάμαι τ' όνομά της αλλά όπου κι αν είναι εύχομαι να είναι καλά γιατί ήταν πολύ χαριτωμένη και πολύ καλή στα καθήκοντά της, και κυρίως ήταν πάντα εξυπηρετική και μ' ένα χαμόγελο για όλους τους ασθενείς. 

Νομίζω την τέταρτη ή την πέμπτη μέρα μας είπαν πως στο νοσοκομείο δεν είχαν κάτι να προσφέρουν πια στον πατέρα μου και πως θα έπρεπε να τον πάρουμε στο σπίτι. Αυτό και κάναμε, πριν φύγουμε είχαμε μια τελευταία συνάντηση με τους γιατρούς για περαιτέρω οδηγίες, μας είπαν διάφορα αλλά δυστυχώς δεν μας είπαν τον πιο σοβαρό κίνδυνο που διατρέχει όποιος πάθει εγκεφαλικό, δεν μας προειδοποίησαν για το πιο σοβαρό πρόβλημα-επιπλοκή που θα μπορούσε να πάθει σε τυχόν περίπτωση ανάκαμψης, άραγε να το λησμόνησαν η να το θεώρησαν περιττό γιατί πίστευαν πως είναι θέμα ημερών να επισκεφθεί ο καραμαμιόλης ο θάνατος τον πατέρα μου; ό,τι και αν είχαν πάντως στο μυαλό τους ήταν λάθος, πιο κάτω θα σας πω γι' αυτό το μέγα λάθος. Θα επιστρέψω όμως στην άφιξή μας στο χωριό μαζί με τον πατέρα μου για να σας παρουσιάσω έναν μικρό ήρωα, ένα εγγόνι που θα ήθελαν να έχουν όλοι οι παππούδες, όταν λοιπόν τακτοποιήθηκε ο πατέρας μου στο σπίτι είχα μια ξεχωριστή συνομιλία με τον υπέροχα μοναδικό αλτρουιστή ανιψιό μου ο  οποίος μου δήλωσε ξεκάθαρα πως θα παραμείνει κοντά στον παππού του ώστε να είναι εκεί 24ώρες το 24ωρο για να παρέχει στον παππούλη την απαραίτητη στοργή και φροντίδα. 

Και παράλληλα ως φυσικοθεραπευτής-μάγος να τον βοηθήσει να συνέλθει τουλάχιστον στο κομμάτι της κίνησης γιατί το χέρι και το πόδι είχαν παραλύσει. Όταν άκουσα αυτά τα λόγια από το στόμα του έγινα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου, ο ανιψιός μου, ο εγγονός του πατέρα μου στα 27του περίπου αποφασίζει να μείνει κοντά του για να κάνει το θαύμα του. Φίλες και Φίλοι σας παρουσιάζω με περηφάνια τον Αστροτόμ-Μάγο-Τζιμ Άνταμς-Κορυφαίο Φυσικοθεραπευτή Αστροναυτών σας παρουσιάζω

 τον πιο ανιδιοτελή-αλτρουιστή εγγονό που για 45 μέρες έμεινε στο χωριό (Γοργογύρι) κοντά στον πατέρα μου και με την αγάπη του και την επιστημονική του κατάρτιση κατάφερε να αναστήσει τον μέγιστο Παπουλάκο, κατάφερε να αναστήσει τον αγαπημένο μου πατέρα. 

Φίλε Αντώνη εσύ δεν είχες την τύχη να ζήσεις ανάλογες στιγμές γιατί ο καραγαμιόλης ο θάνατος δεν έδωσε στον πατέρα σου μια μικρή παράταση ώστε αν μη τι άλλο να έβλεπε έτοιμο το σπίτι στην Περαία.

Σ' αυτό το διάστημα που ο διασώστης έμεινε κοντά στον πατέρα μου ήμουν κι εγώ κοντά του κατά διαστήματα και έβλεπα αργά μεν αλλά σταθερά ο Παπουλάκος ν' αρχίζει ν' ανακτά την κινητικότητα του, ειδικά όταν τον έβγαλα για πρώτη φορά στην αυλή δεν άντεξα και φώναξα: Χάροντα έλα να μας κλάσεις μια μάντρα αρχιδιαπαντώς παλιοκαριόλη!!!!!!! η μάνα μου που ήταν στη βεράντα και άκουγε αυτά που έλεγα έκανε τον σταυρό της. Για όση ώρα κάναμε τη βόλτα του τραγουδούσα το τραγούδι ''σου είπα μάνα, καλέ μάνα'' (τσακώνικος) και ο γερούλης μου είχε πιάσει τον ρυθμό και πηγαίναμε σύμφωνα με τον ρυθμό. Αυτό το τραγούδι μ' έχει σημαδέψει για πάντα. Σ'αυτό το διάστημα των 45 ημερών στο χωριό ζήσαμε φοβερά συγκλονιστικές στιγμές, εδώ θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους εκείνη την περίοδο στάθηκαν κοντά μου και ειδικότερα τον πιστό και σοφό φίλο Γιώργο Δερμετζή γιατί ήταν αυτός που με συνόδευε στα ταξίδια αστραπή στο χωριό και που με τον δικό του τρόπο εμψύχωνε τον πατέρα μου. Μετά προστέθηκαν κι άλλα πολύ αγαπημένα πρόσωπα που θα τ' αναφέρω στην πορεία όταν έρθει η σειρά τους. 

Κάποια στιγμή σκέφτηκα να πάρω τον πατέρα μου και να τον πάω στο νοσοκομείο για να τον δουν οι γιατροί που είχαν πει πως σε λίγες μέρας θα μας αποχαιρετούσε αλλά τελικά δεν πήγα γιατί δεν είχε και νόημα, μου αρκούσε πως ο αγώνας μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν Πατέρας μου- Χάροντας 1-0 μασκαράκο ο πατέρας μου σε ξέσκισε παραδέξου την ήττα σου και πάρε πούλο!! 

Αυτό και έκανε ο Χαρούλης, εγώ εντωμεταξύ για να τον μπερδέψω τον καριόλη πήρα τον πατέρα μου και τον έφερα στην Αθήνα οπότε αν άρχιζε να τον ψάχνει ξανά τρέχα γύρευε μέχρι να τον βρει θα περνούσαν κάμποσα χρόνια γιατί τον πατερούλη μου τον έκρυβα καλά. Προς το τέλος Φεβρουαρίου φεύγουμε από το χωριό και ο πατέρας μου μένει πια μαζί μου. Κοιμάμαι μαζί του στο ίδιο δωμάτιο και το βράδυ για να έχω το νου μου μη τυχόν και κάποια στιγμή που θα με πάρει ο ύπνος σηκωθεί έβαλα στο δωμάτιο ένα ραντάρ με μια μικρή σειρήνα ώστε όταν πήγαινε να σηκωθεί να είμαι κι εγώ απίκο για να τον συνοδεύω γιατί ναι μεν είχε αποκτήσει μέρος της κινητικότητας αλλά δεν ήταν ακόμα σε κατάσταση τζετ που έλεγε και ο Αστροτόμ, ήθελε πάντα την προσοχή μας. Τώρα αρχίζει η περίοδος της ανάδειξης της δεύτερης ηρωίδας, είναι η σειρά της εγγόνας (Μελισσάνθη-Βασιλική) για να κάνει την υπέρβαση, και συνήθως την υπέρβαση την κάνουμε όταν αγαπάμε ένα πρόσωπο πάρα πολύ, και η κόρη μου τον λάτρευε τον παππού της. Ο πατέρας μου είχε καταφέρει να τον αγαπούν όλοι πάρα πολύ, οι νύφες τον λάτρευαν, τα εγγόνια το ίδιο, τα παιδιά του το ίδιο, και όσοι τον γνώρισαν έχουν να λένε τα καλύτερα λόγια εγώ δε ήμουν ξετρελαμένος μαζί του, για να είμαι ειλικρινής τέτοια αγάπη-λατρεία δεν είχα για την μητέρα μου. Sory mader!!! [Μετά βέβαια το 2015 που η μητέρα μου έπαθε το εγκεφαλικό απολαμβάνει κι' αυτή τη μέγιστη φροντίδα, αγάπη, στοργή, και φυσικά μένει μαζί μας απολαμβάνοντας την συντροφιά της οικογένειας.] 

[ΥΓ. 13-02-2019 Λίγες μέρες πριν η γιαγιά έσβησε τα 92 κεράκια και αυτό που εύχομαι είναι όταν θα έρθει η ώρα να  σβήσει το καντηλάκι της να έχει ένα παρόμοιο θάνατο σαν την μητέρα της.]

Και μη φαντασθείτε πως ο πατέρας μου το επεδίωκε αυτό, όχι, απλά ήταν η συμπεριφορά του, ήταν η προσφορά του, ήταν αθόρυβος αλλά ήταν πάντα δίπλα μας, ήταν παρόν χωρίς να τον καταλαβαίνεις, δεν επεδίωκε την προσοχή μας, ήταν ένας υπέροχος πατέρας που μέχρι και τα 85του το μόνο που ζητούσε ήταν να προσφέρει, η προσφορά του ήταν ανεκτίμητη. Ό,τι κέρδιζε το άξιζε και η αγάπη που απολάμβανε (ίσως η μητέρα μου να τον ζήλευε γι' αυτό, έτσι είναι οι γυναίκες) απ' όλα τα μέλη της οικογένειας ήταν μαγική, όλοι μας μικροί μεγάλοι θέλαμε να κουλουριαζόμαστε κοντά του για να μας λέει διάφορες ιστορίες γιατί είχαμε μοιραστεί μαζί του πάρα πολλά πράγματα. θα αναφέρω εδώ κάτι που έζησα το 1981 όταν η Λαμπρινή ήταν έγκυος 7 μηνών στην Μελισσάνθη, ήταν Μάρτιος του 81 εγώ μόλις είχα φθάσει στο σπίτι η ώρα θα πρέπει να ήταν περίπου 11.00μ.μ. μέναμε τότε στο Νέο Κόσμο στην Δεινοστράτου, για κάποια στιγμή ακούμε ένα υπόκοσμο βουητό, εγώ και η Λαμπρινή αλληλοκοιταζόμαστε χωρίς να μπορούμε να καταλάβουμε τι είναι αυτό το πράγμα, αμέσως μετά συνέβησαν δυο πράγματα: α' είδα τον πατέρα μου να ορμάει από τον καναπέ και να πιάνει προστατευτικά από την κοιλιά την Λαμπρινή και να της λέει, ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΠΑΜΕ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΕΞΩ!!!!!!!!! Και β' άρχισε το σπίτι να τρέμει, ήταν ο φοβερός σεισμός του 1981 ήταν η πρώτη φορά που βίωνα κάτι τέτοιο. Πως να ξεχάσω εκείνη την εικόνα; ίσως χάρη στη ψυχραιμία του πατέρα μου εκείνο το βράδυ η γυναίκα μου απέφυγε έναν πρόωρο τοκετό, η Μελισσάνθη αν επιζούσε θα ήταν εφταμηνίτικη. 

Μιας και άρχισα να θυμάμαι θα σας αναφέρω ακόμα μια ιστορία, αρχές του 1980; είχαμε αγοράσει στο Χαλκούτσι ένα κτήμα 5 στρέμματα, μέσα Ιουλίου ο μπιγκ μπράδερ, δηλαδή το μεγάλο μυαλό είχε μια φοβερή ιδέα να βάλουμε φωτιά στο κτήμα για να κάψουμε τα ξερά χόρτα. Ο πατέρας μόλις το άκουσε αυτό τράβαγε τα μαλλιά του αλλά που ν' ακούσει ο γίγαντας, αποτέλεσμα; Αν δεν είχε φροντίσει ο πατέρας να βάλει μπροστά τη γεώτρηση που ευτυχώς είχε αρκετό νερό θα ήμασταν ακόμα στη φυλακή ως εμπρηστές. Ας επιστρέψω όμως στην μικρή ηρωίδα αφού 

λοιπόν ο πατέρας μου μένει πια μαζί μας τη φροντίδα την αναλαμβάνει η εγγόνα του η μεγάλη, ζω για δεύτερη φορά συγκλονιστικές στιγμές στοργής, αφοσίωσης, φροντίδας, αγάπης και προσφοράς τοn Παπουλάκο της η Μελισσάνθη τον φροντίζει σαν να ήταν μωρό παιδί, ο πατέρας μου μπορεί να μην μιλάει, επίσης εμείς δε γνωρίζουμε τι καταλαβαίνει και πόσα, αλλά από την πιο κάτω ενέργεια θα καταλάβετε πως μάλλον καταλάβαινε πάρα πολλά. Τακτικά έπιανε τα χέρια της κόρης μου και τα φιλούσε!!!!!!!!!!!!!!!!! μ'αυτον τον τρόπο ήθελε να της πει ένα μεγάλο ευχαριστώ για την θυσία που έκανε γι' αυτόν. Πολλές φορές όταν με ρωτούν να περιγράψω την ευτυχία τους περιγράφω αυτά τα δυο περιστατικά, δηλαδή την αγάπη των δυο εγγονών για τον Παπουλάκο τους αν ένας πατέρας έζησε τέτοιες στιγμές αφοσίωσης από το παιδί του και τον ανιψιό του για τον πατέρα του είναι δυνατόν να μη γνωρίζει να περιγράψει τον ορισμό της ευτυχίας; 

Εντωμεταξύ ο πατέρας μου κάθε μέρα που περνάει είναι και καλύτερα εις ό,τι αφορά την κινητικότητα, παραμένει βέβαια το πρόβλημα της ομιλίας αλλά αυτό το ξεπερνάει με το βλέμμα του, με το χαμόγελό του και με την αγκαλιά του. Είναι τόσο μεγάλη η πρόοδος του που αρχίζω σιγά σιγά και τον παίρνω μαζί μου για καφέ στο κέντρο, ειρήσθω εν παρόδω να πω πως του άρεσε το εσπρεσσάκι στο καφέ που υπήρχε στη Σταδίου νομίζω ήταν flokafe; για βόλτα στο Κορωπί, αρκετές φορές τον αφήνω στο βιβλιοπωλείο και γενικότερα δείχνει πως σε λίγο θα είναι όπως ήταν πριν. Έχουμε μπει ήδη στον Απρίλιο και αρχίζουμε να κάνουμε σχέδια για την Λαμπρή ώστε ν' ανέβουμε στο χωριό όλοι μαζί. Εγώ πλέω σε πελάγη ευτυχίας γιατί ο πατέρας μου στον πρώτο αγώνα με τον χάροντα τα πήγε πάρα πολύ καλά, το σκορ του πρώτου αγώνα του δίνει το δικαίωμα να ελπίζει σε ένα καλό αποτέλεσμα στον επαναληπτικό που δεν είχε ορισθεί ακόμα, και ως εκ τούτου είμαι ευγνώμων στον Θεό των μικρών πραγμάτων που με αξίωσε να βλέπω τον πατέρα μου να επανέρχεται στη δρώσα ζωή. 

Εδώ θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ στην επιθυμία του πατέρα του Αντώνη, γιατί αυτή είναι και η δική μου επιθυμία την οποία έχω εκφράσει στην οικογένειά μου όταν έρθει εκείνη η ώρα, εννοώ την καύση της σορού για να πω κι εγώ με την ίδια αγανάκτηση, σε όποιους πρέπει να πάρουν την απόφαση για να επιτραπεί η καύση και στην Ελλάδα, και δεν την παίρνουνΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ ΞΕΦΤΙΛΕΣ. Δε γνωρίζω αν είναι θέμα πολιτείας η εκκλησίας, αλλά το ξαναλέω όποιος και αν είναι ο υπεύθυνος είναι μεγάλος ξεφτίλας. Αν είναι θέμα πολιτείας αυτούς τους 6 μήνες ούτε αυτό μπόρεσε να κάνει αυτή η κυβέρνηση; τι στο διάολο κάνουν όλη μέρα καβαλαράκια παίζουν; Αν είναι θέμα εκκλησίας τι περιμένει άραγε ο αρχιεπίσκοπος; Να τον φωτίσει το άγιο φως; Επανέρχομαι στις προετοιμασίες του Απριλίου περίπου δέκα μέρες μας μένουν για την αναχώρηση και όλα δείχνουν πως θα πάμε στο χωριό με όργανα μιας και ο Παπουλάκος πάει από το καλό στο καλύτερο. Κάπου εδώ θα μου επιτρέψετε να κάνω αυτό που είχε πει ο ΜΑΟ αλλά προς την αντίθετη πλευρά, το δικό μου άλμα είναι προς τα πίσω και όχι μπροστά που είχε πει ο μεγάλος; τιμονιέρης. Το δικό μου άλμα θα μας πάει λίγους μήνες πίσω την εποχή που παίρναμε το εξιτήριο από το νοσοκομείο Τρικάλων, τότε ανάμεσα στ' άλλα έπρεπε οι γιατροί να μας μιλήσουν για τον άμεσο κίνδυνο που διατρέχουν όσοι έχουν πάθει εγκεφαλικό και που είναι η επιληψία............... δυστυχώς γι' αυτό δεν μας μίλησε κανένας. 

Όλα συνέβησαν αργά το βράδυ, μετά τις 04.00 από νωρίς τίποτα δεν έδειχνε το τσουνάμι που θα ερχόταν εκείνο το δραματικό βράδυ. Από νωρίς ο πατέρας μου ήταν μια χαρά παίξαμε και δηλωτή, μετά του έβαλα τ' ακουστικά για ν'ακούσει τον αγαπημένο του τραγουδιστή τον Γιάννη Λεμπέση. Κατά τις 23.00 πήγε για ύπνο λίγο πιο μετά στο διπλανό κρεβάτι πήγα κι εγώ, κατά τις 04.00 θα πρέπει να με είχε πάρει ο ύπνος γιατί άκουσα το αλάρμ και πετάχτηκα, νόμιζα πως ο πατέρας μου όπως σχεδόν κάθε βράδυ, έτσι κι απόψε ήθελε να κάνει τη σχετική βόλτα του, είχε δε και τη συνήθεια να πηγαίνει στο παράθυρο της κουζίνας να τραβάει την κουρτίνα και κοιτάζοντας έξω έκανε έναν μορφασμό πως τάχαμου αργεί ακόμα να ξημερώσει!!!!!!!! -αυτή τη συνήθεια την εφαρμόζουμε ακόμα στο σπίτι και κάθε φορά νιώθουμε την ανάγκη να γελάσουμε και να του στείλουμε ένα φιλάκι στην φωτογραφία που έχουμε στο σπίτι- όταν όμως έστρεψα το κεφάλι μου προς το κρεβάτι του πατέρα μου έχασα τη φωνή μου, και το χρώμα μου!!!!!!!!!!!! Η Λαμπρινή που εντωμεταξύ είχε έρθει επειδή άκουσε τη σειρήνα, μου είπε την επόμενη πως είχε φοβηθεί πάρα πολύ και για μένα νόμιζε πως ζω τις τελευταίες στιγμές της ζωής μου. Ας έρθω όμως σ'αυτό που έβλεπα εγώ, αφού πέρασα το πρώτο σοκ πετάχτηκα και αγκάλιασα τον πατέρα μου γιατί νόμιζα πως εκείνη την ώρα τον χάνω, πως φεύγει, που στο διάολο ο καρακαριόλης ο χάροντας είχε μάθει που μένει ο πατέρας μου; Το μυαλό της Λαμπρινής δούλεψε πιο καθαρά και αμέσως επικοινώνησε με την Ράνια η οποία αμέσως κατάλαβε τι είχε συμβεί και μας έδωσε τις πρώτες οδηγίες, ο πατέρας μου είχε πάθει ΕΠΙΛΗΨΙΑ!!!!!!!!!!!!

Γιατί γιατρέ δεν μας ενημερώσατε γι' αυτό το ενδεχόμενο; εκείνη την ώρα ο πατέρας μου πάλευε με τον χάροντα, τόχε βάλει αμέτι μοχαμέτι να τον πάρει ο καριόλης για να είμαι ειλικρινής εκείνο το βράδυ φοβήθηκα, φοβήθηκα πάρα πολύ πως το παλιοτόμαρο ο χάροντας θα έπερνε την εκδικησή του. Εγώ όμως είχα αγκαλιάσει τον πατέρα μου σφιχτά και δεν τον άφηνα, και παράλληλα φώναζα ''ΠΑΤΕΡΑ ΜΗ Μ' ΑΦΗΝΕΙΣ ΔΙΩΞΤΟΝ ΤΟΝ ΚΑΡΙΟΛΗ ΕΙΜΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ'' σε λίγη ώρα έφθασε και η Ράνια με τον Αλέκο και ως πιο ειδική ανέλαβε δράση, είχαμε ειδοποιήσει και το ασθενοφόρο το οποίο ήταν καθ' οδόν. Σε λίγο ηρέμησε ο πατέρας μου αλλά καταλάβαινα πως όλα όσα είχαμε πετύχει έως εκείνη την ώρα θα πήγαιναν στράφι. Σε πρώτη φάση ήμουν ικανοποιημένος που για μια ακόμα φορά ο αγώνας μεταξύ του πατέρα μου και του χάροντα ήταν ξανά 1-0 υπέρ του πατέρα μου, πάρε έναν πούλο καριόλη για μια ακόμα φορά. 

Κάποια στιγμή ήρθε το ασθενοφόρο και συνόδευσα τον πατέρα μου στον νοσοκομείο, όταν φθάσαμε εκεί οι γιατροί νόμιζαν πως ήμουν κι εγώ για εισαγωγή, τους εξήγησα το σοκ που είχα πάθει και μου έδωσαν κάποιο ηρεμιστικό. Αυτό ήταν ένα σοκ που δεν θα ξεχάσω ποτέ και εύχομαι να μην σας αξιώσει ο Θεός να ζήσετε τέτοιες στιγμές. Πάντως αχρείαστο να είναι ας το έχετε στα υπόψιν πως ελοχεύει πάντα ο κίνδυνος ενός επιληπτικού επεισοδίου μετά από ένα εγκεφαλικό. Ο γιατρός που ανέλαβε τον πατέρα μου ήταν ο κ. Βάμος. 

Παρέμεινε στο νοσοκομείο για λίγες μέρες και μετά ξανά στο σπίτι και για τη Λαμπρή στο χωριό. Αυτό όμως που του συνέβη μας έφερε πίσω, αν είχαμε φροντίσει με κάποια αγωγή να απέφευγε το επεισόδιο της επιληψίας σήμερα ο πατέρας μου θα ήταν κοντά μας, θα μου πεις τώρα αν είχε και η γιαγιά μου καρύδια θα την έλεγαν παππού. 

Ακολουθεί το β' μέρος.

Ένας υπέροχος Πατέρας και δυο Καταπληκτικά εγγόνια Μέρος Β'

Ο σοφός μπαμπάς ξέρει ότι ένα σιωπηλό αγκάλιασμα γιατρεύει σχεδόν όλες της πληγές, πράγματι έτσι είναι όταν ο μπαμπάς μου μ' έκλεινε στην αγκαλιά του, μου γιάτρευε όλες της πληγές. Οι μπαμπάδες είναι πολύ συνηθισμένοι άντρες που από αγάπη μετατρέπονται σε ανθρώπους ριψοκίνδυνους, παραμυθάδες, τραγουδιστές. Οι μπαμπάδες μπορούν να κάνουν τα πάντα, τουλάχιστον έτσι ήταν ο δικός μου μπαμπάς, στα 65του έμαθε να οδηγάει βέσπα, στα 68του είχε τη δική του GILERA και όλοι στο χωριό γνώριζαν την ώρα που πηγαινοερχόταν με τη μηχανή και δεν έβγαιναν στο δρόμο!!!!!!! Στα 70του ήθελε να βγάλει δίπλωμα αυτοκινήτου!!!!!!! Και κάποια στιγμή μου είπε πως το παράπονό του ήταν που δεν είχε ταξιδέψει με αεροπλάνο. 

Φίλες και Φίλοι όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο και οι γονείς σας είναι εν ζωή μην αναβάλλεται μια συνάντηση μαζί τους, η έναν διάλογο, η μια αγκαλιά, η μια βόλτα μαζί τους γιατί αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά και τότε δεν θα μπορείτε ν' αλλάξετε τίποτα. Υπάρχει μια αναφορά στο βιβλίο του Αντώνη Κανάκη με τον τίτλο ''Μπαμπά'' όπου ο Αντώνης βλέπει από το παράθυρο τον πατέρα του που ήταν στον κήπο κι ενώ ένιωσε την ανάγκη να πάει να τον αγκαλιάσει και να μείνει για λίγο μαζί του, τελικά δεν το κάνει και συνεχίζει τη διαδρομή προς το υπόγειο όπου είχε την εργασία που έπρεπε να ετοιμάσει, όσοι από εσάς διαβάσετε αυτό το βιβλίο θα καταλάβετε πως εκείνη η απόφαση του έχει αφήσει ένα τραύμα.

Θα επιστρέψω τώρα στη συνέχεια της περιπέτειας του πατέρα μου. Μετά το επιληπτικό επεισόδιο η κατάστασή του ήταν όχι τραγική, αλλά και όχι όπως ήταν πριν, κάπως έτσι πήραμε εξιτήριο από το νοσοκομείο, ήταν Μεγάλη Τετάρτη νομίζω πως δυο μέρες μετά αναχωρήσαμε για το χωριό. Είχε αρχίσει ήδη η άνοιξη και αυτή η αλλαγή ήταν προς όφελος του πατέρα μου γιατί θα επέστρεφε ξανά στα πάτρια εδάφη, σε συγγενείς και φίλους. Πράγματι η αλλαγή τον βοήθησε και σιγά σιγά άρχισε ξανά να παίρνει τα πάνω του. Κάπως έτσι φθάνουμε στον Αύγουστο του 2006 όπου έμελλε να συμβούν απίθανα όμορφα πράγματα στην αυλή των θαυμάτων. Στο μεσοδιάστημα σε τακτά χρονικά διαστήματα επισκεπτόμουν τον πατέρα μου και δεν θα ξεχάσω ΠΟΤΕ!!!!!! μα ΠΟΤΕ!!!! την αντίδραση του πατέρα μου μόλις μ' έβλεπε να κατεβαίνω από το αυτοκίνητο, το χαμόγελό του έφθανε ως τ΄αυτιά του, άνοιγε τις χερούκλες του και μ' έκλεινε στην αγκαλιά του εκείνες τις στιγμές δεν τις αλλάζω με τίποτα, ήταν ΘΕΪΚΕΣ!!!!! σ' αυτό το διάστημα θα πρέπει να είχε πάθει ξανά κάποια επεισόδια επιληψίας και ως εκ θαύματος τύχαινε για καλή του τύχη αυτό να συμβαίνει τις περιόδους που τον επισκεπτόμουν. 

Σε κάποιο επεισόδιο που δεν ήμουν εκεί του συμπαραστάθηκε ένα υπέροχο γειτονόπουλο η Ευγενία Πατούκα εγγονή της μεγάλης Ευγενίας που με το δικό της στυλ ομορφαίνει τη γειτονιά, αυτή και ο μακαρίτης πια Κωνσταντίνος Ντακούλας (αμερικάνικα συστήματα και πασταλάκια) έδιναν μια νότα χαράς στη γειτονιά τώρα πια όλο το βάρος έχει πέσει στις πλάτες της Ευγενίας γιατί ο κουμπάρος την έκανε για τη χώρα των Μακάρων. Στην μικρή λοιπόν Ευγενία θέλω να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ.

Κάπως έτσι φθάνουμε στον Αύγουστο όπου ο πατέρας μου περνάει κάποιες κρίσεις επιληψίας αλλά σε γενικές γραμμές είναι καλά και δεν ξεχνάει, που και που να δείχνει τ' αρχαία του στον καραμαμιόλη τον χάροντα, ο οποίος έχει σκυλιάσει γιατί ο πατέρας μου τον ξεφτίλισε για δεύτερη φορά. Αφού λοιπόν ο γέροντας είναι τζετ στις 14 Αυγούστου διοργανώνω μια βραδιά ποίησης και την επόμενη γιορτάζουμε τα γενέθλια της μητέρας μου και του πατέρα μου και ζούμε στιγμές μοναδικές, στιγμές που έχουν χαραχθεί για πάντα στο σκληρό δίσκο της μνήμης μου. 
Κάποια στιγμή στο τέλος της γιορτής ο πατέρας μου έκανε μια φοβερή κίνηση, ήταν η πρώτη φορά που έκανε αυτή την κίνηση, η δεύτερη ήταν λίγο πριν μας αποχαιρετήσει για πάντα. Ας επιστρέψω όμως σ' εκείνη την φοβερή πράξη που πάντα όταν τη θυμάμαι βουρκώνω, κάλεσε κοντά του τα τρία παιδιά του (Βασίλης, Επίκουρος, Αλέξανδρος) πήρε τα χέρια μας και τα έβαλε ανάμεσα στα δικά του και μας κοίταζε στα μάτια, κάτι ήθελε να πει αλλά δεν μπορούσε, αυτό που δεν μπορούσε να πει με το στόμα μας το έλεγε με τα μάτια και με το σφίξιμο των χεριών. Ήταν σαφέστατο το μήνυμά του, ζητούσε ενότητα, ΑΧ!!!!!! βρε πατέρα μου ακόμα και μέσα στην αρρώστια σου σκεφτόσουν την ενότητα των παιδιών σου, την ενότητα της οικογένειας. Αυτό που ζήτησες πατέρα συνεχίζεται, η επιθυμία σου ήταν για μας προσταγή. 
Το γεγονός πως ο πατέρας μου έζησε τη μεγάλη γιορτή του Αυγούστου το 2006, τη μεγάλη γιορτή για τα εγκαίνια της βιβλιοθήκης, και την αξέχαστη-μοναδική γιορτή τον Αύγουστο του 2007 σ' εκείνη την μυσταγωγική βραδιά ποίησης και μουσικής οφείλω να ομολογήσω πως είμαι ευγνώμων στον Θεό των μικρών πραγμάτων, γιατί τι άλλο είμαστε από πολύ μικρά πράγματα; -ρίξτε μια ματιά για να δείτε τον όγκο του πλανήτη μας στο σύμπαν και τότε θα καταλάβετε τι εννοώ- στον Θεό λοιπόν των μικρών πραγμάτων και όχι ως θρησκόληπτος αλλά ως μόριο ενός σύμπαντος, και όπως έλεγε και η Μικρασιάτισα η Κυρά Μαργαρώ ΄΄γυιέ μου αν πεθάνω και δεν υπάρχει Θεός δεν θα χάσω και κάτι, για φαντάσου όμως να πεθάνω και να υπάρχει αλήθεια Θεός; τι θα του πω; επειδή δεν γνωρίζω αν υπάρχει, ή αν δεν υπάρχει, αποφάσισα να πιστεύω πως υπάρχει, όχι για να κρύβομαι πίσω Του, η να Τον Θεωρώ Τιμωρό, απλά και μόνο για την δική μου ύπαρξη και ανάγκη να πιστεύω σ' αυτό το μεγαλείο που υπάρχει γύρω μου και που μέρος αυτού είμαι κι εγώ, κι επειδή γνωρίζω την ασημαντοτητά μου -παρεμπιπτόντως να πω πως για μένα αυτή η υπέροχη Μικρασιάτισα υπήρξε πάρα πολύ σημαντική- πιστεύω σ' αυτόν το Θεό των μικρών πραγμάτων. Ασπάζομαι εδώ και χρόνια αυτή τη φιλοσοφία της Μικρασιάτισας, και μ' αυτή πορεύομαι στη ζωή μου...... Μετά απ' όλα αυτά δικαίως ο πατέρας μου μπορούσε να του πει του χάροντα μεγάλε έλα τσίμπα τώρα ένα αρχιδιαπαντώς!!! που λέμε και στο Γοργογύρι. -Αυτό συνήθως το λέμε σε κάποιον/α που δε γουστάρουμε και αυτός/η την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια-.  
Να γιατί λέω πως έκλαψα και για τον Αντώνη γιατί ο καραμαμιόλης ο χάροντας δεν έδωσε την παραμικρή ευκαιρία στον πατέρα του, εάν είχα περάσει κι εγώ την ίδια δοκιμασία σίγουρα σήμερα δεν θα ήμουν αυτός που είμαι, αυτά τα δυο χρόνια από τις05/01/06 έως τις 13/02/08 έζησα μαγικές στιγμές με τον πατέρα μου, και το κυριότερο αυτός ο χρόνος μου έδωσε το περιθώριο της προετοιμασίας σε διαφορετική περίπτωση το τραύμα μου θα ήταν αγιάτρευτο. Αρκετές φορές έλεγα στον πατέρα μου, βρε πατέρα τι μας πότισες και σε λατρεύουμε; Φίλες και Φίλοι έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα, η συμπεριφορά μας, η αγαθότητα μας, και η καλοπροαιροσύνη μας είναι αυτά που μας οδηγούν στην τελειότητα και σαφώς στις καρδιές των αγαπημένων μας και όχι μόνο. Μακάρι να μπορούσα να του μοιάσω, μακάρι κάποιος από τους τρεις να του μοιάσει, ο πρώτος έχει ήδη αποκλειστεί άρα μένουμε οι δυο με τον μικρό να κρατάει τα σκήπτρα. Είχα τη ατυχία; τύχη; να φύγω πολύ μικρός από τον προστατευτισμό των γονιών μου αμέσως μετά τα δώδεκα, είχα όμως τη μεγάλη τύχη μετά τα 23 να είναι σχεδόν συνέχεια μαζί μου ο πατέρας μου, με αποτέλεσμα να γίνουμε κολλητάρια, όλα αυτά τα χρόνια από το 1977 έως και το 2008 έζησα κοντά του απίθανες στιγμές, όλα τα μέλη της οικογένειας έχουν να θυμούνται από τον πατέρα μου μόνο καλές στιγμές.Αρχές του 2008 στα μέσα Γενάρη έρχονται τα πρώτα μηνύματα, αρχίζω να καταλαβαίνω πως ο πατέρας μου σιγά σιγά μας προετοιμάζει για την απουσία του. Αυτή τη φορά το πιθανότερο σενάριο είναι στο τρίτο παιχνίδι να νικήσει ο χάροντας, θα είναι όμως γι' αυτόν μια πύρρεια νίκη γιατί ήδη μετράει δυο ήττες σε επίσημους αγώνες και καναδυό τρεις σε ανεπίσημα ματς. Αυτή τη φορά ο πατέρας μου δεν έχει τη δύναμη να τα βάλει μαζί του, αλλά και ο χάροντας λόγω ντροπής δεν τον επισκέπτεται πια και στο πόδι του στέλνει τη χαρόντισσα-η οποία χαρόντισσα, χαρόντισσα αλλά ήταν πολύ γλυκούλα!!!!!!!!! κι επειδή ο πατέρας μου ήταν γλυκοαίματος μπορεί να του έκανε και γλυκά μάτια!!!!! οπότε χάροντα ξανατσίμπα ένα αρχιδιαπαντώς!!!!! που λέμε και στο Γοργογύρι, είχες που είχες δυο ήττες, πάρε και μια τρίτη. 
Αρχές Φεβρουαρίου όλα δείχνουν πως ο πατέρας μου μας αποχαιρετάει τον μεταφέραμε στο ΣΙΣΜΑΝΟΓΛΕΙΟ και μία μέρα πριν ακολουθήσει τη χαρόντισσα, για αρκετή ώρα μου κρατούσε το χέρι σφιχτά σαν να ήθελε να μου πει, γιε μου σε λίγο θα φύγω, μην προσπαθήσεις να με κρατήσεις κοντά σου άλλο!!!!!!!! Πως να του χάλαγα το χατήρι; Πως να του έλεγα όχι τη στιγμή που αυτός μου είχε κάνει τόσα χατίρια; Πως να επέμενα αφού γνώριζα πως αυτή ήταν η επιθυμία του; Με πόνο στη ψυχή μου, εκείνο το βράδυ ήμουν εκεί με τον ανιψιό μου τον ΑΣΤΡΟΤΟΜ, έσκυψα στο αυτί και του είπα: 
Σ' ευχαριστώ, πατέρα που μ' έκανες να αισθάνομαι
σημαντικός για σένα και για τον κόσμο.
Σ' ευχαριστώ που ήσουν πλάι μου όλα αυτά τα χρόνια,
ήσουν για όλους μας μια φωλιά γεμάτη αγάπη και στοργή.
Σ' ευχαριστώ που με βοηθούσες σε όλες τις δραστηριότητές μου
και που μ' έκανες να πιστεύω ότι μπορώ να το κάνω καλά.
Σ' ευχαριστώ που ήσουν εκεί ακόμα και όταν δεν σε χρειαζόμουν.
Σ' ευχαριστώ που έκανες πίσω και μ' άφησες να προχωρήσω
μόνος μου όταν κατάλαβες πως είμαι έτοιμος για τη μάχη της ζωής.
Σ' ευχαριστώ για τα τραγούδια που μου έλεγες, για τα παραμύθια,
για τους μουραπάδες, για τις κούνιες που έφτιαχνες στα εγγόνια σου,
για τη φροντίδα των εγγονών σου, για τα σπεσιαλιτέ που έφτιαχνες
στο Μακρυγιαννέϊκο, και για την ανεκτίμητη προσφορά σου στο
Χαλκούτσι, στην Λούτσα, στην Αμβροσία, και ειδικότερα στην
Αρεοπαγίτου εκεί που έγραψες τη δική σου ιστορία, και φυσικά
στην ανέγερση του σπιτιού στο χωριό, για όλα αυτά θα σου είμαι
για πάντα ευγνώμων.
Σ' ευχαριστώ για όλες τις καλές συμβουλές που λόγω βλακείας
της αγνόησα.
Σ΄ευχαριστώ που ήσουν πάντα παρόν αλλά με μια δημιουργική
σιωπή που σ' έκανε αξιαγάπητο.
Σ' ευχαριστώ που ήσουν Μάστορας παντός καιρού και όταν
δεν κατάφερνες να διορθώσεις κάτι έπαιρνες το σφυρί και ως
άλλος Μεγαλέξανδρος έκοβες τον γόρδιο δεσμό.
Σ' ευχαριστώ που μας άφησες τόσο μεγάλη παρακαταθήκη
γέλιου που όταν βρισκόμαστε έχουμε πάντα κάτι δικό σου
να διηγηθούμε και να σε νοσταλγήσουμε.
Σ' ευχαριστώ που προσπαθούσες να με μάθεις να χορεύω
τσάμικο, δεν τα κατάφερα αλλά μου αρκούσε που έβλεπα
εσένα να ζωγραφίζεις χορεύοντας.
Σ' ευχαριστώ που δεν ήσουν παράξενος, και που συμμετείχες
στα όνειρά μου.
Σ' ευχαριστώ που με τη συμπεριφορά σου δεν δημιούργησες
ποτέ πρόβλημα στις νύφες και στα παιδιά σου.
Σ' ευχαριστώ κυρίως που ακόμα και σ' αυτά τα δυο χρόνια
της περιπέτειά σου μας χάρισες πάρα πολύ όμορφες στιγμές.
Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που είπα στον πατέρα μου, όταν τελείωσα χαλάρωσε το χέρι του, εκείνη τη στιγμή ο πατέρας μου ακολούθησε τη χαρόντισσα στα ιδιαίτερα διαμερίσματα. Ο χάροντας αναγνώρισε πως αυτός ο άνθρωπος τον είχε νικήσει, του άξιζε κάθε τιμή γι' αυτό παραχώρησε τη θέση του στη χαρόντισσα. Στις 13/02/2008 στις 06.00 ο πατέρας μου έγινε ''άγγελος'' έτσι μου είπε ένα χαρισματικό-αγαπημένο μου πλάσμα όταν μεταξύ άλλων την ειδοποίησα πως ο πατέρας μου πριν λίγο μας αποχαιρέτησε. Ευχαριστώ Τερψιχόρη, Ευχαριστώ Ζαν Ντ Άρκ, Ευχαριστώ Γιώργο Δερμετζή, Ευχαριστώ Γκοτζιό, Ευχαριστώ Πικάσο, Ευχαριστώ Ευγενία, Ευχαριστώ Μαρία, Ευχαριστώ γιαγιά Φώτεινα, σας ευχαριστώ από καρδιάς.
Υ.Γ. Από τότε που πέθανε ο πατέρας μου πιθανόν και να τον έχω δει στον ύπνο μου πάνω από 500 φορές, σε αντίθεση με τ' άλλα μέλη της οικογένειας που στο σύνολό τους τον έχουν δει όχι πάνω από δέκα φορές, κάποιος θα πει και τι σημαίνει αυτό; Έλα ντε!!! που να το γνωρίζω; Ίσως να έχει σχέση με την ανάγκη που είχα της παρουσίας του. 
Φίλες και Φίλοι οφείλω να κλείσω αυτό το χρονικό μ' ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Αντώνη Κανάκη γιατί με το βιβλίο του ''Μπαμπά,,,'' μ' έκανε να βγάλω από μέσα μου ένα λοφάκι από πόνο μέσω ενός λυτρωτικού κλάματος, και να καθίσω να γράψω όλα αυτά που διαβάσατε. Στον Αστροτόμ και στη Μελισσάνθη να τους πω πως είμαι πολύ περήφανος που είναι ανιψιός μου και κόρη μου, και φυσικά θα ήμουν αχάριστος αν ξεχνούσα την Λαμπρινή γιατί αυτή ήταν που σήκωσε το πιο μεγάλο βάρος, εδώ να πω πως η Λαμπρινή τον πατέρα μου δεν τον είχε απλά πεθερό τον έζησε σαν πατέρα της. Αυτά τα δυο χρόνια η μητέρα μου στάθηκε άξια δίπλα του πάντα βέβαια με σημαντικές βοήθειες. Στις 13/02/08 στο κοιμητήριο Γοργογυρίου αποχαιρετήσαμε τον πατέρα μου, σύντομα μέσα στον Αύγουστο 2015 θα κάνουμε και την εκταφή, μα πότε πέρασαν κιόλας 7 χρόνια 5 μήνες και 5 μέρες;
Τάδε έφη Τερψιχόρη: Mr Pepo Δεν πεθαίνουν ποτέ αυτοί που ζουν στις καρδιές όσων αφήνουν πίσω, έτσι πατέρα έχει δίκιο η Τερψιχόρη εσύ συνεχίζεις να ζεις στις καρδιές μας.
Τάδε έφη Δολέντσια: Θυμάσαι πατέρα εκείνο το απόγευμα που η Λαμπρινή σου έκλεινε τη βρύση ενώ εσύ πότιζες, και νόμιζες πως είχε πρόβλημα η βρύση; Και τι έκανες εσύ πατέρα ως Μάστορας; Πήρες τη βαριοπούλα και ήσουν έτοιμος να γκρεμίσεις τη βρύση!!!!!!!! Ευτυχώς που σε πρόλαβαν. Ήσουν φοβερός!!!!!!
ΥΓ. Τελικά την εκταφή δεν μπορέσαμε να την κάνουμε το 2015 γιατί την προηγούμενη της προγραμματισμένης εκταφής η μητέρα μου έπαθε εγκεφαλικό και αναγκαστικά το αναβάλαμε για την επόμενη χρονιά. Ευτυχώς το 2016 δεν είχαμε κάτι απρόοπτο κι έτσι έγινε τελικά η εκταφή, εγώ με τα χεράκια μου έπλυνα τα οστά του πατερούλη μου.
Ο πατέρας 

 Στα χέρια της μητέρας μου
κοιμόταν ο πατέρας μου
και η ζωή ξημέρωνε στα παιδικά μου μάτια
και το πρωί που έφευγε
μια ακτίνα του ήλιου ξέφευγε
και χόρευε στο βήμα του αργά στα σκαλοπάτια.
Στο μεσιανό του δάχτυλο
μια φαγωμένη βέρα
κι ανάμεσα στα χείλη του μια ήσυχη γραμμή
δε μίλαγε, μα δάκρυζε
στην πρώτη καλημέρα
λόγια είναι τα δάκρυα κρυμμένα στο κορμί.
Τους δρόμους που περπάταγε
ασίκικα τους πάταγε
κι ας ήταν ο πατέρας μου σκαρί συνηθισμένο
στους ουρανούς αρμένιζε
και το σακάκι ανέμιζε
καιρός πάει που έφυγε, μα εγώ τον περιμένω
Ηλίας Κατσούλης
Επιμέλεια κειμένου και ανάρτησης Επικούρειος Πέπος.
Φωτογραφίες: Fuji Tomo Kazu