ΑΛΝΤΟΥΣ ΧΑΞΛΕ'Ι': Ενας «θαυμαστός» και εφιαλτικός κόσμος. Εκείνος ο πολύτροπος και πολυμαθής συγγραφέας, που το έργο του, πεζογραφικό και δοκιμιακό, είναι και ένας διάλογος της λογοτεχνίας με την επιστήμη, φαντάστηκε ένα παγκόσμιο κράτος όπου οι επιστημονικές κατακτήσεις θα εφαρμόζονταν σε όλους τους τομείς της ζωής και θα την άλλαζαν ριζικά.

Το 1926 ο βρετανός συγγραφέας Αλντους Χάξλεϊ πραγματοποίησε ένα ταξίδι στις ΗΠΑ όπου είδε από κοντά το σύστημα της «γραμμής παραγωγής» ή «γραμμής συναρμολόγησης» του μεγιστάνα της αυτοκινητοβιομηχανίας Χένρι Φορντ και συνέλαβε την ιδέα ότι ο φορντισμός, αν εφαρμοζόταν σε κάθε περιοχή του επιστητού και της κοινωνικής διαβίωσης, θα μπορούσε στο πολύ μακρινό μέλλον να αντικαταστήσει όχι μόνο τα πολιτικά συστήματα αλλά και τις θρησκείες. Αποδείχθηκε ότι σε μεγάλο βαθμό το μακρινό μέλλον δεν ήταν και τόσο μακρινό.

Εκείνος ο πολύτροπος και πολυμαθής συγγραφέας, που το έργο του, πεζογραφικό και δοκιμιακό, είναι και ένας διάλογος της λογοτεχνίας με την επιστήμη, φαντάστηκε ένα παγκόσμιο κράτος όπου οι επιστημονικές κατακτήσεις θα εφαρμόζονταν σε όλους τους τομείς της ζωής και θα την άλλαζαν ριζικά. Και αυτό που φαντάστηκε, το οποίο δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα, το μετέφερε το 1932 στο διασημότερο μυθιστόρημά του, από τα κορυφαία του 20ού αιώνα, τον Θαυμαστό καινούργιο κόσμο.

Βρισκόμαστε στο 632 μ.Φ. (μετά Φορντ), σε ένα παγκόσμιο κράτος όπου έχουν εξαφανιστεί όλες οι «ασθένειες» του παρελθόντος: δεν υπάρχει παρελθόν, η σεξουαλική ελευθερία είναι απόλυτη, δεν υπάρχει πείνα, πόνος και δυστυχία, τέχνη δεν υφίσταται, ούτε άγχος ή νευρώσεις, και η οικογένεια έχει καταργηθεί. Το παρελθόν είναι πλέον ταμπού. Δεν γίνονται πόλεμοι, δεν υπάρχει Ιστορία, ούτε καν μνήμη της Ιστορίας. (Ωστε όταν πολλά χρόνια αργότερα ο Φράνσις Φουκουγιάμα προέβλεπε το «τέλος της Ιστορίας» δεν έλεγε τίποτε νέο.)

Καταναλωτισμός και ναρκωτικά

Οι θρησκείες σε αυτή την ευτυχισμένη «μυρμηγκοφωλιά» έχουν εκλείψει. Ο καταναλωτισμός είναι η νέα και μοναδική θρησκεία. Οι άνθρωποι δεν γερνούν. Και όταν πεθαίνουν αποτεφρώνονται και η τέφρα τους χρησιμοποιείται ως λίπασμα για να αναπτυχθούν τα φυτά. Πεθαίνουν γαλήνιοι γιατί «είναι χρήσιμοι» και μετά τον θάνατό τους.

Η ανθρωπότητα αναπαράγεται τώρα στα κρατικά εργαστήρια με τη χρήση της γενετικής μηχανικής και ανάλογα με την ποσότητα του οξυγόνου που παρέχεται στα έμβρυα παράγονται πέντε τύποι ανθρώπων: οι Αλφα, οι Βήτα, οι Γάμμα, οι Δέλτα και οι Εψιλον. Αφού οι ικανότητες και η ευφυΐα προκαθορίζονται, η ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας πραγματοποιείται εκ των άνω μέσω της επιστήμης. Ο ρόλος του καθενός ορίζεται εξαρχής από τον προκαθορισμένο γενετικό κώδικα και επομένως όλα και όλοι ανήκουν σε όλους, γι’ αυτό και η σεξουαλική ελευθερία όχι μόνον είναι ανεκτή αλλά προπαγανδίζεται και από το κράτος. Η κοινωνία είναι ένα στατιστικό και προκαθορισμένο μόρφωμα όπου δεν υπάρχει τίποτε που να μην έχει προβλεφθεί. Οι πάντες παίρνουν ένα ναρκωτικό που αποκαλείται «σόμα», το οποίο τους δημιουργεί αισθήματα ηδονικής ευφορίας και εξαφανίζει όλες τις δυσάρεστες συνέπειες που προκαλεί συχνά η αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Τους χορηγείται και την ώρα που πεθαίνουν παρακολουθώντας πορνογραφικές ταινίες.

Αρχηγός αυτού του κράτους είναι κάποιος Μουσταφά Μοντ. (Εχει υποστηριχθεί ότι το «πρότυπό» του ήταν ο τούρκος ηγέτης Μουσταφά Κεμάλ, όμως και άλλα ονόματα που παρελαύνουν στο μυθιστόρημα παραπέμπουν σε ιστορικά πρόσωπα.)

Ο Μουσταφά Μοντ, αυτός ο ψυχρός «θεωρητικός της ευτυχίας», μοιάζει με μαριονέτα – αλλά έτσι μοιάζουν και άλλοι χαρακτήρες του βιβλίου.

Τα άκυρα θαύματα και ο «Αγριος»

Αυτός ο κόσμος, εν τούτοις, όπου έχει χαθεί η ουσία της ελευθερίας και της ατομικής ευθύνης, δεν είναι αλώβητος. Σε μια τοποθεσία του Νέου Μεξικού βρίσκεται ένα στρατόπεδο περιφραγμένο με ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα, μια αποικία «Αγρίων» που είναι κατάλοιπο του «παλιού» πολιτισμού. Κανείς, εκτός από κάποιους υψηλόβαθμους Αλφα, δεν επιτρέπεται να το επισκεφθεί. Και όταν ένας από τους «Αγρίους» (πρότυπο του οποίου είναι κατά κάποιον τρόπο ο «ευγενής άγριος» του Ρουσό) βρίσκεται σε αυτόν τον «θαυμαστό καινούργιο κόσμο», αναφωνεί επαναλαμβάνοντας τα λόγια της κόρης του Πρόσπερο, Μιράντας, στην Τρικυμία του Σαίξπηρ (Πέμπτη πράξη, Α’ σκηνή): «Τι πολλά / όμορφα πλάσματα είναι εδώ! Τι ωραία που είναι / η ανθρωπότης! / Ω εξαίσιος νέος κόσμος» (μετάφραση Βασίλη Ρώτα).

Ο τίτλος του μυθιστορήματος, που παραπέμπει στον Σαίξπηρ, είναι βεβαίως ειρωνικός, αφού το παγκόσμιο κράτος του Μουσταφά Μοντ δεν έχει καμιά σχέση με το νησί του Πρόσπερο. Για τούτο και σύντομα ο «Αγριος» διαπιστώνει πως τα θαύματα που τον εντυπωσίασαν είναι άκυρα. Οτι είναι πλασματική και επικίνδυνη αυτή η «απόλυτη» ευτυχία, αφού μας αποκόπτει από την αιτία των πραγμάτων. Οτι η αφθονία και η ποσότητα δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την ποιότητα. Οτι η ζωή αποκτά το πραγματικό της νόημα όταν έχουμε έναν σκοπό, όταν αγαπάμε, όταν ανήκουμε κάπου, όταν έχουμε «δικαίωμα» ακόμη και στη δυστυχία. Και από τη στιγμή που όλα αυτά παύουν να υπάρχουν, η ζωή χάνει κάθε νόημα. Γι’ αυτό και στο τέλος ο δυστυχής «Αγριος» αυτοκτονεί.

Ο σατιρικός και σκεπτικιστής Χάξλεϊ δεν μας λέει πουθενά αν και πώς μπορεί να γεφυρωθεί το χάσμα ανάμεσα στον κόσμο του «Αγρίου» και του παγκόσμιου κυβερνήτη Μουσταφά Μοντ. Το πρόβλημα παραμένει άλυτο και στη δική μας εποχή, επιβεβαιώνονας αυτόν τον προφητικό συγγραφέα που έγραψε πως «το μέλλον είναι προβολή του παρόντος».

Η σκιά του Δαρβίνου

«Ενας συγγραφέας σαν τον Χάξλεϊ δεν έχει το δικαίωμα να προδίδει το μέλλον, όπως έκανε σ’ αυτό το βιβλίο» έγραψε για τον Θαυμαστό καινούργιο κόσμο ο Χ. Γκ. Γουέλς, τα ουτοπικά βιβλία και η πίστη στην πρόοδο του οποίου δεν άρεσαν διόλου στον Χάξλεϊ. Οταν εκδόθηκε το δικό του δυστοπικό μυθιστόρημα, δεν ήταν λίγοι όσοι το αντιμετώπισαν αρνητικά, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ. Η μεγάλη αξία του θα αναγνωριζόταν αρκετά χρόνια αργότερα. Εκείνοι που θα το εκτιμούσαν από την αρχή ήταν οι φιλόσοφοι και οι βιολόγοι. Αυτονόητο, θα έλεγε κανείς, αφού ο Χάξλεϊ προερχόταν από οικογένεια βιολόγων, στους οποίους ανήκε ο παππούς του Τόμας Χένρι Χάξλεϊ, αποκαλούμενος και «μπουλντόγκ του Δαρβίνου», και ο αδελφός του Τζούλιαν. Ο ενημερωμένος αναγνώστης θα διαπιστώσει από τις πρώτες ακόμη σελίδες ότι η σκιά του Κάρολου Δαρβίνου πέφτει βαριά πάνω στον Θαυμαστό καινούργιο κόσμο.

Από τον κλωνισμό στις ψυχοτρόπες ουσίες.

Ογδόντα έξι χρόνια μετά την πρώτη έκδοση του μυθιστορήματος εμείς θαυμάζουμε τα όσα με μεγάλη ακρίβεια προέβλεψε ο Χάξλεϊ: τον κλωνισμό, τα ταξίδια στο Διάστημα, τα ιδιωτικά ελικόπτερα, τις πολυεθνικές εταιρείες, τα ψυχοτρόπα φάρμακα και τα ναρκωτικά που αλλάζουν την αίσθηση του χώρου και του χρόνου.

Για τούτο το τελευταίο ο Χάξλεϊ πειραματίστηκε παίρνοντας LSD κι έγραψε ένα βιβλίο βασικό στην παγκόσμια βιβλιογραφία με τίτλο The Doors of Perception (Οι θύρες της ενόρασης). Από αυτό επηρεάστηκε ο Τζιμ Μόρισον και ονόμασε Doors το συγκρότημά του. Στον Χάξλεϊ και στο «σόμα» παραπέμπει το διάσημο τραγούδι Lucy in the Sky with Diamonds των Μπιτλς. Στο «σόμα» επίσης μπορεί κανείς να αναγνωρίσει ιδιότητες του βάλιουμ και – ιδίως – του ecstacy, ακόμη και του Viagra.

Ο καταναλωτισμός, ο οποίος τείνει να αντικαταστήσει τη θρησκεία -κατά συνέπεια κάθε «άχρηστο» υπαρξιακό ερώτημα και όλη τη μεταφυσική που προηγήθηκε – και υπάρχει κίνδυνος να αποκτήσει καθεστωτικό χαρακτήρα, προβλέφθηκε από τον ίδιο. Σε μια κοινωνία όπου έχουν οριστεί (και άρα απαντηθεί) τα πάντα, ερωτήματα δεν υπάρχουν.

Αν σκεφθεί κανείς την πολιτική τού ενός παιδιού στην Κίνα θα θυμηθεί τον Χάξλεϊ και τα όσα έχει γράψει για τον έλεγχο των γεννήσεων.

Ο κλωνισμός και η γενετική μηχανική που είναι καθημερινή πρακτική σε παγκόσμιο επίπεδο για πρώτη φορά εφαρμόζονται με τέτοια ανατριχιαστική αποτελεσματικότητα στον Θαυμαστό καινούργιο κόσμο. Το ότι σήμερα έχουμε πολλές φορές την αίσθηση ότι ζούμε χαρές αλλά δεν τις χαιρόμαστε θυμίζει τον Χάξλεϊ που πολύ πρώιμα μας ειδοποίησε πως τέτοιος θα είναι ο κόσμος του μέλλοντος.

Στο μυθιστόρημα έχουμε δύο παράλληλους κόσμους: του Μουσταφά Μοντ και του Αγριου. Σε ένα παρόμοιο σύμπαν ζούμε δυστυχώς και σήμερα.

Το ότι ο Θαυμαστός καινούργιος κόσμος εκδίδεται το 1932 έχει τη σημασία του, αφού τότε παρατηρείται η ραγδαία άνοδος του ναζισμού και του ολοκληρωτισμού που θα κυριαρχούσε και θα σάρωνε την Ευρώπη.

Ο Χάξλεϊ πέθανε στις 22 Νοεμβρίου 1963, την ημέρα που δολοφονήθηκε ο Τζον Κένεντι. Για πολλούς ιστορικούς η μέρα αυτή, όπου μέσω της τεχνολογίας η ανθρωπότητα ζούσε μέσω της τηλεόρασης ένα γεγονός τη στιγμή σχεδόν που συνέβη, σηματοδοτεί τη γέννηση του παγκόσμιου χωριού.

Στις 13 Φεβρουαρίου πέρυσι δημοσιεύτηκε στους New York Times ένα άρθρο του συγγραφέα Charles MacGraph, πρώην αρχισυντάκτη του Book Review της εφημερίδας, με τίτλο «Which Dystopian Novel Got it Right: Orwell’s 1984 or Haxley’s Brave New World?». Ο συγγραφέας του συμπεραίνει πως ο Χάξλεϊ έχει περισσότερο δίκιο από τον Οργουελ. Είναι ζήτημα άλλης τάξεως φυσικά. Και οι δύο γνώριζαν άριστα τα βιβλία των συγγραφέων της ουτοπίας που είχαν προηγηθεί. Και ήταν αμφότεροι βουτηγμένοι «ως τον λαιμό» στην εποχή τους. Για τον Οργουελ όμως και το 1984 την επόμενη Κυριακή.     ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟ ΒΗΜΑ

ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ: «Θεωρία της αγέλης» η εναλλακτική δράση για τον κορονοϊό Ο διάσημος έλληνας καθηγητής του ΜΙΤ εξηγεί πώς λειτουργεί ο κοροναϊός και σε τι μπορούμε να ελπίζουμε για την πορεία της επιδημίας.

Με τον κ. Κωνσταντίνο Δασκαλάκη, τον πασίγνωστο καθηγητή του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Επιστήμης Υπολογιστών στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ) και μέλος του Εργαστηρίου Πληροφορικής και Τεχνητής Νοημοσύνης του MIT, δώσαμε ραντεβού στο Zoom (τα εργαλεία αυτά, ως φαίνεται, θα είναι πλέον μόνιμοι «συνεργάτες» μας στην εποχή της κορωνο-τηλεργασίας) για να μιλήσουμε σχετικά με αυτό που ξέρει καλύτερα από τον καθένα: να «δαμάζει» τις εκθετικές αυξήσεις και να εξηγεί τα μαθηματικά μοντέλα που έχουν μπει περισσότερο από ποτέ στη ζωή μας ελέω πανδημίας αφού προσφέρουν προβλέψεις σχετικά με το καυτό ερώτημα του τι μέλλει γενέσθαι με τον SARS-CoV-2.

Εκείνος έβαλε ένα ωραιότατο… εξοχικό background στην οθόνη του που ανέβαζε τη διάθεση, καθότι και οι δύο συνομιλήσαμε από τα σπίτια μας που αποτελούν πλέον (και) τον χώρο εργασίας μας για το επόμενο διάστημα.

Πόσο θα είναι άραγε αυτό το διάστημα; τον ρωτήσαμε. Μπορούν τα μοντέλα να το προσδιορίσουν; Οπως μας είπε, μεταξύ άλλων πολύ ενδιαφερόντων που θα διαβάσετε στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, η απάντηση εξαρτάται από πολλές μεταβλητές. Και μια από τις κυριότερες – αν όχι η κυριότερη στην παρούσα φάση – είναι η δική μας στάση, το πόσο θα τηρήσουμε αυτό το «μένουμε σπίτι» που πλέον μας έχει επιβληθεί μέσω αυστηρότατων μέτρων.

«Αν τηρήσετε ευλαβικά τα μέτρα των Αρχών, εκτιμώ ότι με βάση τα υπάρχοντα επιδημιολογικά στοιχεία, σε έναν μήνα από τώρα τα καινούργια κρούσματα θα είναι πολύ λίγα». Και αν δεν τηρούσαμε κανένα μέτρο και αφηνόμασταν στην «ανοσία της αγέλης» που τόσο έχει συζητηθεί το τελευταίο διάστημα; Τότε μπορεί οι θάνατοι στη χώρα μας να ήταν (στο υπεραισιόδοξο σενάριο κατά το οποίο δεν θα κατέρρεε το υγειονομικό σύστημα της χώρας) αρκετές δεκάδες χιλιάδες!

Επιθετική αύξηση

Ξεκινήσαμε τη συζήτησή μας με τον κ. Δασκαλάκη μιλώντας για τις εκθετικές αυξήσεις και το πώς αυτές λειτουργούν. «Υπάρχουν πολλές εκθετικές αυξήσεις, άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο επιθετικές. Αν ξεκινήσει μια εκθετική αύξηση τελικά θα καταλάβει όσο χώρο μπορέσει. Το ζήτημα είναι πόσος χρόνος θα χρειαστεί έως ότου η εκθετική αύξηση φθάσει στην κορύφωσή της. Στην περίπτωση του νέου κορωνοϊού, αυτό που καθορίζει την επιθετικότητα της εκθετικής αύξησης είναι το πόσο γρήγορα και σε πόσα άτομα κατά μέσο όρο μεταδίδει τη νόσο ένα άτομο που είναι μολυσμένο με SARS-CoV-2.

»Εκτιμάται – με βάση έναν συνδυασμό μελετών που έχουν δημοσιευθεί – ότι κάθε μολυσμένο άτομο μεταδίδει τη νόσο σε 2 με 3 άλλα άτομα, αριθμός βέβαια που εξαρτάται από τον τρόπο ζωής, τις κοινωνικές συνήθειες, την ηλικιακή διαστρωμάτωση του πληθυσμού, τον καιρό και πολλές άλλες παραμέτρους. Οπως και να έχει, ένας πολλαπλασιαστής μετάδοσης μεταξύ 2 και 3 είναι πολύ κακός. Για να ανακοπεί η πορεία του ιού, για να σταματήσει δηλαδή η εκθετική αύξηση των κρουσμάτων και να εξαφανιστεί τελικά ο ιός, θα πρέπει ο αριθμός αυτός να πέσει κάτω από το 1 – κοινώς, το κάθε μολυσμένο άτομο πρέπει να μεταδίδει τον ιό σε λιγότερα από ένα άλλα άτομα κατά μέσο όρο».

Ο χρόνος μετάδοσης

Μια άλλη σημαντική παράμετρος, σημείωσε ο καθηγητής, είναι σε πόσο χρόνο θα γίνει η μετάδοση του ιού από έναν άνθρωπο σε άλλους. «Αν αυτό συνέβαινε σε διάστημα ενός έτους τότε η εκθετική αύξηση θα ήταν τόσο αργή ώστε τα συστήματα υγείας θα ήταν σε θέση να αντεπεξέλθουν στον αριθμό κρουσμάτων που χρήζουν νοσηλείας και θα υπήρχε έτσι αρκετός χρόνος για την ανάπτυξη θεραπειών και εμβολίων.

Το πρόβλημα στην περίπτωσή μας είναι ότι η μετάδοση του ιού από το ένα άτομο στο άλλο γίνεται σε λίγες ημέρες, με αποτέλεσμα ο αριθμός πραγματικών κρουσμάτων να διπλασιάζεται κάθε πέντε ημέρες ή και λιγότερο. Ας πούμε ότι ο διπλασιασμός χρειάζεται 5 ημέρες. Αυτό σημαίνει ότι αν μια δεδομένη χρονική στιγμή ο αριθμός των πραγματικών κρουσμάτων του ιού είναι 100 και αφήσουμε ανεξέλεγκτη τη μετάδοσή του, τότε σε 10 ημέρες θα έχουμε 400 κρούσματα, σε 20 ημέρες 1.600 κρούσματα, σε έναν μήνα 6.400 κρούσματα και σε δύο μήνες περί τα 400.000 κρούσματα».

Χρωματίζοντας» τη μετάδοση

Πώς μπορεί να μπει «φρένο» σε μια τέτοια επιθετική αύξηση; Ιδού, άκρως περιγραφική, διά στόματος του κ. Δασκαλάκη, η απάντηση: «Φανταστείτε ότι βρίσκομαι σε ένα τεράστιο γήπεδο με άλλους 10.000.000 Ελληνες. Ας πούμε ότι εγώ έχω κόκκινο χρώμα και όλοι οι άλλοι έχουν μπλε. Στο σενάριό μας, κόκκινο χρώμα έχει κάποιος που έχει τον ιό αυτή τη στιγμή ή τον είχε κάποτε στο παρελθόν. Αρχικώς έχουμε έναν ασθενή, εμένα. Στα χέρια μου έχω δύο κόκκινα μπαλάκια που αντιπροσωπεύουν σε πόσους θα μεταδώσω τον ιό. Οπως είπαμε πριν, σύμφωνα με τις επικρατέστερες εκτιμήσεις κάθε ασθενής μεταδίδει τον ιό σε 2 με 3 άλλους ανθρώπους – ας πούμε σε 2 στο συγκεκριμένο παράδειγμα.

»Πετάω λοιπόν τα δύο μου μπαλάκια σε τυχαίους ανθρώπους μέσα στο γήπεδο. Αυτοί είναι οι δύο τυχαίοι, άτυχοι συμπολίτες μου που πήραν τον ιό από εμένα. Καθένας από αυτούς αυτομάτως μολύνεται με τον νέο κορωνοϊό και από μπλε γίνεται κόκκινος. Επίσης, το μπαλάκι που έπιασε, κλωνοποιείται και έχει τώρα στα χέρια του δύο μπαλάκια να πετάξει, δηλαδή δύο ανθρώπους να μολύνει με τη σειρά του.

»Στον επόμενο γύρο, οι δύο κόκκινοι άνθρωποι που «δημιουργήθηκαν» από τα μπαλάκια μου πετάνε τα δικά τους μπαλάκια σε τυχαίες κατευθύνσεις. Τώρα πετάγονται τέσσερα μπαλάκια συνολικά. Οσοι τα πιάνουν μολύνονται και αυτοί και αποκτούν και εκείνοι δύο μπαλάκια ο καθένας να πετάξουν στον μεθεπόμενο γύρο, και ούτω καθεξής. Σε κάθε γύρο, όταν ένα μπαλάκι πέφτει σε μπλε άνθρωπο τον κάνει κόκκινο, και εκείνος παίρνει δύο μπαλάκια για να μολύνει με τη σειρά του άλλους δύο στον επόμενο γύρο. Ενα μπαλάκι όμως που πέφτει σε κόκκινο άνθρωπο χάνεται. Δεν έχει κανένα αποτέλεσμα γιατί ο κόκκινος άνθρωπος έχει ήδη περάσει τον κορωνοϊό και έχει ανοσία.

»Οσο ο αριθμός των κόκκινων ανθρώπων, των μολυσμένων ήδη δηλαδή, είναι αρκετά μικρότερος από εκείνον των μπλε, των μη μολυσμένων, τα κόκκινα μπαλάκια θα πέφτουν με τεράστια πιθανότητα σε μπλε ανθρώπους και θα δημιουργούν καινούργια κρούσματα. Οταν οι κόκκινοι άνθρωποι αυξηθούν αρκετά, και γίνουν για παράδειγμα ένα εκατομμύριο, τότε η πιθανότητα ένα μπαλάκι να πέσει σε μπλε άνθρωπο θα γίνει 9 στα 10. Οταν οι κόκκινοι γίνουν δύο εκατομμύρια, τότε η πιθανότητα ένα μπαλάκι να πέσει σε μπλε άνθρωπο θα γίνει 8 στα 10. Οταν φθάσουμε να έχουμε στο γήπεδο περισσότερα κόκκινα από μπλε άτομα τότε κάθε νέος κόκκινος άνθρωπος που πετάει τα δύο μπαλάκια του αναμένεται να χτυπήσει λιγότερους από έναν μπλε ανθρώπους κατά μέσο όρο.

»Εκεί πέφτει ο ρυθμός αναπαραγωγής του ιού κάτω από το σημαντικό κατώφλι της μονάδας και η εκθετική αύξηση αρχίζει να ανακόπτεται! Το συμπέρασμα της ιστορίας είναι το εξής: Αν κάθε ασθενής δίνει τον κορωνοϊό σε άλλους δύο, τότε πρέπει να αρρωστήσει πάνω από το 50% του πληθυσμού πριν αρχίσει το φρένο στην εκθετική εξάπλωση του ιού. Αν κάθε ασθενής δίνει τον ιό σε τρεις άλλους, τότε, με παρόμοιους υπολογισμούς, προκύπτει ότι πρέπει να νοσήσει πάνω από το 67% του πληθυσμού πριν αρχίσει να μπαίνει φρένο στην εκθετική».

Απροστάτευτη αγέλη

Αυτή είναι και η λογική της ανοσίας της αγέλης, η οποία όμως συνδέεται με πολύ σοβαρά προβλήματα, όπως εξήγησε ο καθηγητής του ΜΙΤ. «Από τα ποσοστά θνησιμότητας που έχουν υπολογιστεί για τον ιό προκύπτει ότι πεθαίνει περίπου το 1% με 2% όσων νοσούν, για μια χώρα σαν την Ελλάδα που έχει αρκετά γηρασμένο πληθυσμό.

»Ωστόσο, αν για παράδειγμα αφηνόταν να νοσήσει ένα 70% του συνολικού πληθυσμού, στην πραγματικότητα το ποσοστό θνησιμότητας θα ανερχόταν ίσως και στο 5%, που αντιπροσωπεύει το ποσοστό των ασθενών που χρήζουν νοσηλείας. Και αυτό θα συνέβαινε διότι θα βλέπαμε τεράστιο αριθμό ασθενών που θα έπρεπε να νοσηλευθούν ταυτόχρονα, έναν αριθμό πολλές φορές μεγαλύτερο από αυτόν που το σύστημα υγείας μας θα μπορούσε να περιθάλψει.

»Θα αναγκαζόμασταν τότε να μπούμε σε μια λογική διαχωρισμού των βαριά ασθενών σε αυτούς που θα τύγχαναν νοσηλείας και σε εκείνους που θα αφήνονταν στην τύχη τους, όπως βλέπουμε ήδη να συμβαίνει στην Ιταλία». Σε τι θα μεταφράζονταν αυτά τα ποσοστά αν στη χώρα μας αφήναμε τα πράγματα στην τύχη τους; Με απλούς υπολογισμούς, αν αφήναμε να μολυνθούν έξι με επτά εκατομμύρια Ελληνες για να επιτευχθεί ανοσία της αγέλης, τα θύματα που θα άφηνε ο ιός πίσω του θα ήταν εκατοντάδες χιλιάδες!

Σεβασμός στα μέτρα

Για τον λόγο αυτόν και είναι σημαντικό οι χώρες να λαμβάνουν αυστηρά μέτρα, υπογράμμισε ο κ. Δασκαλάκης. «Μόνο τα μέτρα μπορούν να βάλουν φρένο στην εκθετική αύξηση των κρουσμάτων προτού να είναι πολύ αργά. Ο σκοπός τους είναι να μειώσουν τον αριθμό νέων ασθενών που κατά μέσο όρο δημιουργεί κάθε ασθενής, σε κάτι λιγότερο του χρυσού κατωφλίου που είναι 1. Τα αυστηρά μέτρα που έλαβε η  Ελλάδα είναι σωστά και πρέπει να γίνουν σεβαστά από τον πληθυσμό. Για αυτόν τον λόγο πρέπει κάθε πολίτης να δείξει υπευθυνότητα.

»Δεν αρκεί να προσποιούμαστε ότι τηρούμε τα μέτρα που αφορούν την κυκλοφορία στους δρόμους αλλά με διάφορα τεχνάσματα να βρισκόμαστε με άλλους πέντε φίλους στην πολυκατοικία μας ή στη γειτονιά μας. Διότι μπορεί και αυτοί να βλέπουν άλλους πέντε φίλους και ούτω καθεξής δημιουργώντας έτσι έναν κοινωνικό ιστό που είναι ικανός να λειτουργήσει ως καταλύτης εξάπλωσης του ιού. Η κοινωνική αποστασιοποίηση είναι άκρως σημαντική σε αυτή τη φάση. Γι’ αυτό και βλέπουμε να αυστηροποιούνται τα μέτρα όσο δεν τηρούνται».

Απομόνωση, δύσκολη αλλά αναγκαία

Και μπορεί η απομόνωση να φαίνεται δύσκολη – και είναι -, ωστόσο αν τηρήσουμε τα μέτρα κατά γράμμα, τα πράγματα θα είναι, αρκετά σύντομα, αισιόδοξα, κατά τον καθηγητή. «Ακόμα και αν τα αυστηρά αυτά μέτρα τηρηθούν από όλους ανεξαιρέτως, τα κρούσματα θα συνεχίσουν περιέργως να ανεβαίνουν για ένα διάστημα. Και αυτό διότι αρκετά άτομα είχαν ήδη μολυνθεί και βρίσκονταν στο στάδιο της επώασης – η οποία διαρκεί από δύο ως 14 ημέρες και με μέσο όρο τις 5 ημέρες με βάση τα όσα γνωρίζουμε – πριν από τη λήψη των μέτρων.

»Επίσης τα άτομα που θα μείνουν σπίτι και θα έχουν μολυνθεί χωρίς να το γνωρίζουν θα μεταδώσουν τον ιό στους οικείους τους και πρέπει να περάσει και το στάδιο της δικής τους επώασης της νόσου μέχρι να εμφανίσουν συμπτώματα και να αποτελέσουν νέα κρούσματα.

»Λαμβάνοντας όλα αυτά υπόψη, εκτιμώ ότι σε δεκαπέντε με είκοσι ημέρες από τη στιγμή της λήψης και της τήρησης των αυστηρών μέτρων η καμπύλη των κρουσμάτων θα μπορούσε να φθάσει στην κορύφωσή της και να αρχίσει σταδιακά να πέφτει – και ίσως σε έναν μήνα δούμε τα καινούργια κρούσματα να έχουν μειωθεί σημαντικά. Με απλά λόγια, αν μείνουμε μέσα, τότε τα κόκκινα μπαλάκια που έχουν οι ήδη ασθενείς δεν θα βρουν αποδέκτες και έτσι ο ιός θα εξαφανιστεί από τη χώρα, αν βέβαια δεν υπάρξουν καινούργιες είσοδοί του από αλλού».

Η Ελλάδα έδρασε γρήγορα

Η Ελλάδα έδρασε γρήγορα ώστε να μειωθούν αυτά τα…  κόκκινα μπαλάκια που «θρέφουν» την επιδημία του νέου κορωνοϊού; «Η απόκριση απέναντι στην ιογενή απειλή ήταν εντυπωσιακά ταχύτερη σε σύγκριση με άλλες χώρες. Τα μέτρα μπορεί να βγάζουν τον πληθυσμό από τη βολή του, ωστόσο δεν φαίνεται να υπάρχει ετούτη τη στιγμή άλλη λύση. Με αυτόν τον τρόπο κερδίζουμε χρόνο μην αφήνοντας την εκθετική αύξηση να καλπάζει έως ότου βρεθούν θεραπείες που θα σώζουν βαριά ασθενείς και τελικώς το προληπτικό εμβόλιο ενάντια στον ιό».

Αγώνας αντοχής, όχι ταχύτητας

Κλείνοντας ο κ. Δασκαλάκης θέλησε να στείλει ένα μήνυμα προς όλους μας: «Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο αγώνας που έχουμε μπροστά μας είναι αντοχής και όχι ταχύτητας. Και πρέπει να βρούμε τα ψυχικά αποθέματα για να «τρέξουμε» αυτόν τον μαραθώνιο. Διότι αν δεν συμμορφωθούμε με τα μέτρα, σίγουρα ο πόνος της απώλειας θα είναι πολύ μεγαλύτερος από το να μείνουμε σπίτι». Ας μείνουμε (σπίτι) με αυτά τα λόγια στο μυαλό μας…

Η βρετανική «ανο(η)σία της αγέλης» και η αμερικανική αργοπορία

Η θεωρία της «ανοσίας της αγέλης», η οποία εξετάστηκε αρχικώς από τη Βρετανία, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «θεωρία της ανοησίας της αγέλης», μας είπε ο κ. Δασκαλάκης. «Πρόκειται για μια θεωρία που ήταν εξαρχής λανθασμένη και για τον λόγο αυτόν έγινε ήδη στροφή – αν και καθυστερημένη – στη Βρετανία προς αυστηρά μέτρα».

Λάθη και καθυστερήσεις έχουν γίνει και στις ΗΠΑ όπου ζει ο έλληνας καθηγητής, σύμφωνα με τα λεγόμενά του. «Υπήρξε πολιτική ολιγωρία και απαράδεκτη καθυστέρηση στη λήψη μέτρων. Ωστόσο με αποφάσεις Πολιτειών, Δήμων και εργοδοτών πολλοί εργάζονται πλέον από τα σπίτια τους εδώ και περίπου δύο εβδομάδες. Τα πανεπιστήμια έχουν κλείσει και τα μαθήματα γίνονται διαδικτυακά μέχρι το τέλος του εξαμήνου. Επίσης ακυρώνονται ή μεταφέρονται στο Internet το ένα μετά το άλλο επιστημονικά συνέδρια που ήταν προγραμματισμένα ακόμη και για τον Ιούνιο ή τον Ιούλιο».

Ο ίδιος φοβάται τον νέο κορωνοϊό; «Εκείνο που με φοβίζει περισσότερο είναι η απραξία. Οταν βλέπω να λαμβάνονται εγκαίρως μέτρα που είναι λογικά αισθάνομαι εμπιστοσύνη στο σύστημα. Οταν βλέπω κυβερνήσεις να κρύβουν τα πραγματικά νούμερα, να μη λαμβάνουν μέτρα, να μη διεξάγουν τεστ και να μην έχουν μάσκες ακόμη και για τους γιατρούς, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ, φοβάμαι και εξαγριώνομαι. Πρέπει να διαχειριστούμε αυτή τη δύσκολη κατάσταση με επιστημονικό τρόπο και με σοβαρότητα, χωρίς να καταφεύγουμε σε θεωρίες συνωμοσίας και χωρίς να εθελοτυφλούμε». 

Πηγή: Θεοδώρα Τσώλη Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Τι τον θέλετε τον Σωτήρη Τσιόδρα; Εξαφανίστε τον τώρα. Μάθαμε να είμαστε μη κανονικός λαός με μη κανονικούς πολιτικούς, αξιωματούχους, επιστήμονες, επαγγελματίες. Κι έρχεται ο κάθε Τσιόδρας να μας χαλάσει αυτό που χτίσαμε τόσα χρόνια

Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αποθεώνεται με τέτοιο τρόπο ο Σωτήρης Τσιόδρας. Τέτοιες αγιογραφίες δεν έχουμε ξαναδεί τα τελευταία 50 χρόνια στην Ελλάδα.

Αν αύριο αποφάσιζε να βάλει για πρωθυπουργός, μέχρι και 80% ποσοστό θα έπαιρνε. Όχι ότι θα έκανε κάτι τέτοιο, είναι σοβαρός άνθρωπος για να μπλέξει.

Δεν καταλαβαίνω γιατί ένας κανονικός πολίτης, ένας κανονικός επιστήμονας, με γνώση του αντικειμένου του, με σοβαρότητα, με χρήση των λέξεων με λακωνικό τρόπο, συνεσταλμένος και απόλυτα σταθερός στο τρόπο που μας ηρεμεί ή ανάλογα μαν κινητοποιεί, να γίνεται ήρωας.

Και το λέω αυτό γιατί μια χώρα που έχει μάθει να είναι χύμα, ένας λαός που έχει εκπαιδευτεί να είναι «ό,τι να ’ναι», μια κοινωνία εθισμένη στον ωχαδερφισμό, την ψευτομαγκιά και τη λαμογιά ξαφνικά ανακαλύπτει ότι υπάρχουν και κανονικοί άνθρωποι ανάμεσά μας.

Βέβαια, ακόμη και για επιστήμονες σαν τον Τσιόδρα πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που τους «χαλάει τη μανέστρα». Είναι κάποιοι από αυτούς που ακούνε για «άξιους» και βγάζουν σπυράκια.

Είναι κάποιοι που τους λες «Χάρβαρντ» και σου λένε… Εξάρχεια. Είναι κάποιοι που έχουν αποθεώσει το τίποτε και πιστεύουν ακόμη ότι η καριέρα είναι κακό πράγμα, ότι η αριστεία είναι ρετσινιά.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μας αξίζει ο Τσιόδρας και όλοι οι άγνωστοι «Τσιόδρες» αυτής της χώρας. Θέλουμε να έσονται πρώτοι οι τελευταίοι, θεωρούμε ότι η αμορφωσιά ή ημιμάθεια είναι προσόν που πρέπει να επιβραβεύεται γιατί… τους το χρωστάει η κοινωνία.

Ο ελληνικός λαός δεν έπρεπε να αποθεώνει τέτοιους ανθρώπους γιατί απλά θα έπρεπε να είναι έτσι οι περισσότεροι.

Όταν, όμως, έχεις μάθει να στηρίζεις και να επιβραβεύεις τους ακριβώς αντίθετους από τον Τσιόδρα πολίτες, ξαφνικά σου έρχεται αυτός ο σοβαρός τυπάκος με τα γυαλιά και την ντροπαλοσύνη και σε ξαφνιάζει.

Θα ήθελες έναν βαρύμαγκα να κάνει ενημέρωση κρατώντας το τσιγάρο του στο χέρι, ρίχνοντας τον καπνό στα μούτρα σου και μιλώντας σου για τον καρκίνο στον πνεύμονα λες και είναι μια απλή γρίπη.

Θα επιθυμούσες να σε καθησυχάζει ένας τυπάρας, Ελληνάρας που θα στρίβει το μουστάκι του, θα ρίχνει τις χριστοπαναγίες του κατά του κοροναιού ή της… παγκόσμιας τάξης πραγμάτων που τον γέννησε γιατί θέλει να αφανίσει τους αντιπαραγωγικούς γέρους.

Θα ήθελες έναν «επιστήμονα» των τηλεπαραθύρων που θα πούλαγε «γνώσεις» και αυτάρεσκα θα σήκωνε το γιακά του σακακιού του λέγοντας μ’ εκείνο το λάγνο, μάγκικο και σνομπ βλέμμα «ουάου, σε έχω κοροναϊέ, γιατί εγώ μόνο ξέρω πώς θα σε νικήσω».

Εχεις συνηθίσει τόσα χρόνια το λαμόγιο επιστήμονα, τον ξεπουλημένο, πολιτευτάκο που σου τάζει θέση στο Δημόσιο κι εξουσία. Κι έρχεται ο κάθε Τσιόδρας να σε ταρακουνήσει και να αναρωτηθείς: «Βρε μπας και είναι εξωγήινος;»

Αμόρφωτοι και μορφωμένοι

Εχεις μάθει να σε κυβερνούν αμόρφωτα παιδαρέλια που γεννήθηκαν στους δρόμους της φωτιάς και ξέχασαν να μάθουν τα βασικά για τη ζωή.

Ή να σε διοικούν «μορφωμένοι» με πτυχία και περγαμηνές αλλά χωρίς καμιά αίσθηση της κοινωνίας, των πολιτών, των αναγκών των ανθρώπων. Βγαλμένοι από γυάλες, αποστειρωμένοι πολιτικοί ταγοί που δεν έχουν περπατήσει ποτέ χωρίς προστασία. Που δεν έχουν ούτε ένα ένσημο και σου κουνάνε το δάκτυλο για την εργασία.

Εχεις μάθει ότι θα πας σχολείο, θα παπαγαλίσεις, θα πάρεις… κουτσά – στραβά ένα πτυχίο από το πανεπιστήμιο των καταλήψεων, θα πάς στον «μπάρμπα στην Κορώνη» και θα σε κάνει δημόσιο υπάλληλο. Ή… κομματικό στέλεχος και νταραβεριτζή στις πλατείες πέριξ της Βουλής.

Εχεις μάθει ότι εκείνοι που θέλουν να προοδεύσουν, να γίνουν Τσιόδρες ή κάτι άλλο καλύτερο, θα πρέπει να σηκωθούν και να φύγουν από τη χώρα. Και να προσφέρουν το μυαλό τους και το ταλέντο τους σε κάποιο άλλο κράτος. Κι αυτό έχεις μάθει να το θεωρείς κανονικό.

Εσύ που τώρα αποθεώνεις τους «στρατηγούς» της μάχης, είσαι ο ίδιος που την κοπανάει από τα διόδια. Ο ίδιος που οδηγεί στη ΛΕΑ γιατί έτσι γουστάρει.

Ο ίδιος είσαι που ανέχεσαι τους απατεώνες, που δεν κόβεις απόδειξη ή δεν ζητάς γιατί σου κάνουν έκπτωση. Αλλά ζητάς από το κράτος να σου προσφέρει υγεία και παιδεία τζάμπα.

Είσαι ο ίδιος που άμα χιονίζει απαιτείς από τον δήμο να έρθει να σου καθαρίσει το πεζοδρόμιο για να περάσεις και αυτός που θα πατήσεις επί πτωμάτων και θα χαρείς με την τραγωδία του άλλου, μόνο και μόνο γιατί εσύ την έβγαλες καθαρή.

Ακούμε τις τελευταίες ώρες κάποιους να λένε: «Μη διχάζετε τον κόσμο, χρειάζεται ομοψυχία στον πόλεμο, μην κάνετε κριτική στον ελληνικό λαό, έχει και τα καλά του», και άλλα τέτοια.

Πληρώνουμε όλους αυτούς

Όχι, σε τέτοιες εθνικές κρίσεις πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί πληρώνουμε όλους αυτούς που εμποδίζουν την Ελλάδα να πάει μπροστά. Ολους εκείνους που κάνουν τα παιδιά τους σαν τα μούτρα τους. «Μαγκάκια» στην πλάτη του άλλου, «ωχαδερφιστές» με την ανοχή της κοινωνίας, εξυπνάκες που καταστρέφουν τη χώρα.

Απ’ όλους αυτούς, λοιπόν, περιμένουμε τώρα να γίνουν κανονικοί άνθρωποι; Περιμένουμε να αποθεώσουν τον Τσιόδρα; Περιμένουμε να πάρουν το μάθημά τους από μια κρίση που θα αφήσει για χρόνια αγιάτρευτες πληγές;

Όχι, όλους αυτούς θα συνεχίσουμε να τους πληρώνουμε. Θα τους ξαναψηφίσουμε να πάνε στη Βουλή, θα δώσουμε βήμα στους απατεώνες που πουλάνε μαντζούνια για τις αρρώστιες και ψευτοοικονομικές θεωρίες για το πώς θα ορθοποδήσει η Ελλάδα.

Θα τους χειροκροτήσουμε ξανά ή θα επικροτήσουμε όσα λένε στα τηλεπαράθυρα της αποχαύνωσης.

Γιατί έτσι έχουμε μάθει. Ποιος είναι ο Τσιόδρας που ήρθε να χαλάσει τη ραστώνη μας; Τη συνήθειά μας; Το ελληνικό… ταπεραμέντο μας;

Ποιος είναι αυτός ο τυπάκος με τα πατομπούκαλα, τα 7 παιδιά, την ευγένεια και τη συστολή που ήρθε να ταράξει τη μαγκιά μας και τον «έτσι μ’ αρέσει» χαρακτήρας μας;

Γι’ αυτό, λοιπόν, δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοιοι τύποι. Δεν τους αντέχουμε γιατί είναι από άλλο πλανήτη.

Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ Κανέλλης Βασίλης Σ.

«ΠΟΙΗΣΗ: ΈΝΑΣ ΔΕΣΜΌΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΌΣΜΟ»... του Ηλία Γιαννακόπουλου.

«Ο σύγχρονος κόσμος, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχεις τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα – και τι θα γινόμασταν αν η πνοή μας λιγόστευε; Είναι μια πράξη εμπιστοσύνης – κι ένας θεός το ξέρει αν τα δεινά μας δεν τα χρωστάμε στη στέρηση εμπιστοσύνης» (Γ. Σεφέρης)

Ο άνθρωπος ιστορικά υποτάσσεται αδιαμαρτύρητα σε τρεις εξουσίες: Στην εξουσία του αληθινού (Λογική), στην εξουσία του καλού (Ηθική) και στην εξουσία του ωραίου (Αισθητική). Η τελευταία είναι ταυτισμένη με την τέχνη και γι’ αυτό είναι η πιο αποδεκτή. Ο πιο αυθεντικός και ο πιο διαχρονικός πρεσβευτής της τέχνης είναι η ποίηση που εξακολουθεί να συγκινεί, να ενθουσιάζει και να πείθει.

Ορισμός της ποίησης

Το εγχείρημα ορισμού της ποίησης είναι πάντα δύσκολο και πάντα ενδιαφέρον «Γενικά ποίηση είναι εκείνο το είδος της τέχνης που στηρίζεται στην εκφραστική δυνατότητα της γλώσσας, η οποία σε αντιδιαστολή προς τον πεζό λόγο έχει κύριο χαρακτηριστικό το ρυθμό. Η ποίηση είναι μουσική σκέψη, η οποία εκφράζεται από το πνεύμα που εισχωρεί στα μύχια των πραγμάτων, αλλά και υπέρτατη μορφή συγκινησιακής χρήσης της γλώσσας. Αν συνδυάσουμε τα παραπάνω, θα διαπιστώσουμε ότι η ποίηση προσπαθεί να αποδώσει το «ένθεο» στοιχείο, αλλά και την επικοινωνιακή σχέση του δημιουργού με τον κόσμο. Ως δημιουργική έκφραση η ποίηση, προφορική αρχικά, γραπτή στη συνέχεια, προηγείται του πεζού λόγου. Αποτελεί τον πιο αρχέγονο τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος προσπάθησε, μέσω της γλώσσας, να προσεγγίσει τον κόσμο και να διεισδύσει στο μυστήριό του» (Δημοσίευμα).

Ο Γ. Μπαμπινιώτης ακολουθώντας έναν διαφορετικό δρόμο εννοιολογικής προσέγγισης της ποίησης γράφει: «Αν μου ζητούσαν να ορίσω το πιο ουσιώδες και ουσιαστικό στοιχείο της ποίησης, τον κύριο χαρακτήρα της, θα διάλεγα να την ορίσω ως δημιουργία. Θα επέλεγα αυτή την ετυμολογική – πρωταρχική της σημασία, τη σημασία του «ποιείν». Η έννοια του «ποιείν» ήταν εκείνη που δήλωσε εξαρχής την παραγωγή έντεχνου λόγου…. που ξεχωρίζει από άλλα συναφή ρήματα, όπως το πράττω, το δρω ή το ενεργώ. Υποστηρίζω πως η ποίηση είναι κατεξοχήν δημιουργία, η δημιουργία ενός νέου κόσμου, του κόσμου που αποκαλούμε «ποιητικό κείμενο».

Ο Ζαν – Πιερ Σιμεόν, ο άνθρωπος που έδωσε πνοή στην «Άνοιξη των ποιητών» ορίζει με ένα διαφορετικό τρόπο την ποίηση. «Η ποίηση…. είναι ο χώρος της αυτογνωσίας, εκεί όπου αντιπαρατίθεται κανείς με τους προσωπικούς ίσκιους του και με όσα δεν κατανοεί. Είναι επίσης ένας δεσμός με τον κόσμο, μια σχέση με τα γεγονότα και με την εποχή σου».

«Άλλωστε, τι / θαρρείς πως στο βάθος είναι η ποίηση; / Είναι η γύρη / των πραγμάτων του σύμπαντος. Η γύρη σε πράξεις, / η γύρη σε οδύνη, σε φως, σε χαρά, σε αλλαγές, / σε πορεία, σε κίνηση» (Νικ. Βρεττάκος).

Η λειτουργία της Ποίησης

Όσο, όμως, ενδιαφέρον κι αν παρουσιάζουν οι προσπάθειες ορισμού της ποίησης, εκείνο που προέχει είναι η καταγραφή του ρόλου και της χρησιμότητάς της στην εποχή μας.

Ειδικότερα η ποίηση μας οδηγεί στο βασίλειο της γλώσσας, αν δεν την προϋποθέτει και μας βοηθά να βλέπουμε και να ακούμε τη λάμψη του πολύβοου κόσμου. Σε εποχές πεζές, επίπεδες και ασήμαντες οι στίχοι ενός ποιήματος στοχεύουν στο να δώσουν ένα νόημα και περιεχόμενο στη ζωή μας που ακροβατεί ανάμεσα στη βαθύτερη ανάγκη του ανθρώπου να ανιχνεύσει το κρυφό μήνυμα της ζωής και του κόσμου και στην υποχρέωση να διακονεί το υλικό, το γήινο και το παροδικό.

Επιπρόσθετα η ποίηση δεν επιχειρηματολογεί αλλά συγκινεί και συγκλονίζει. Δεν συνθηματολογεί, δεν προπαγανδίζει, δεν λαϊκίζει αλλά διδάσκει την αφαίρεση και τη δωρικότητα. Η ποίηση αναταράσσει τόσο το νου όσο και την καρδιά. Δεν επιβάλλει τίποτα με τη βία. Υποβάλλει, όμως, το μέτρο, την αρμονία και τη μουσικότητα. Και τα τρία αυτά στοιχεία συνθέτουν και ορίζουν την έννοια του Ωραίου.

Ποίηση και Γνώση

Στις ιδιαιτερότητες της ποίησης ανήκει και ο τρόπος με τον οποίο ο αναγνώστης φθάνει στη γνώση και στη βίωση μιας άλλης πραγματικότητας. Το ποιητικό, δηλαδή, κείμενο διαμορφώνει ένα διαφορετικό πλαίσιο γνωστικής διαδικασίας μέσα στο οποίο ο αναγνώστης καθίσταται ενεργό υποκείμενο. Οι παραδοσιακοί κανόνες μάθησης και προσέγγισης του γνωστικού αντικειμένου ατονούν, αφού το ποίημα δεν παρέχει τη γνώση μόνο με τις λέξεις – έννοιες αλλά και με τις εικόνες που διεγείρουν τη φαντασία και το συναίσθημα.

Έτσι πραγματώνεται η βιωματική μάθηση, αφού κατά την ανάγνωση διεγείρονται και αφυπνίζονται όλες οι νοητικές και συναισθηματικές δυνατότητες του αναγνώστη – δέκτη. Ο δημιουργικός αυτός τρόπος πρόσληψης της γνώσης διευρύνει τους ορίζοντες αμφισβήτησης, ανοίγει νέους δρόμους σκέψης και ανακινεί ερωτήματα. Σε αυτό συντείνει και το γεγονός ότι στην κατανόηση και ερμηνεία του ποιητικού κειμένου δεν υπάρχουν δογματισμοί και καμία αλήθεια δεν επιβάλλεται αξιωματικά ως ορθή και απόλυτη.

Απόρροια αυτών η καλλιέργεια της κριτικής σκέψης και της δημιουργικής αναζήτησης που βοηθούν στην υπέρβαση της χρησιμοθηρικής και τεχνοκρατικής αντίληψης της πραγματικότητας. Κι αυτό επιτυγχάνεται στο βαθμό που ο λόγος της ποίησης διεισδύει στα άβατα της πραγματικότητας, την ανατέμνει και την αναπλάθει. Έτσι επιτυγχάνεται μια μέθεξη του αναγνώστη με την άλλη «πραγματικότητα» που προσλαμβάνεται, κατανοείται και ερμηνεύεται με τη διαίσθηση και τη φαντασία.

Σε αυτό επίπεδο η ποιητική γλώσσα δρα απελευθερωτικά για τον αναγνώστη και τον οδηγεί σε υπερ-νοητές διαδρομές όπου συνυπάρχουν το ιδεατό με το πραγματικό, το γήινο με το άυλο. Σε τελευταία ανάλυση η ανάγνωση συνιστά μια τελετουργία, αφού η ποίηση σε όλες τις εκφράσεις της αποτελεί τον πιο αυθεντικό και πιο αρχέγονο τρόπο προσέγγισης του κόσμου αλλά και δημιουργίας μιας άλλης πραγματικότητας και ζωής με στόχο μια θετική αλλαγή.

«Θεωρώ πως η ποίηση δεν μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο. Αλλά μπορεί ν’ αλλάξει τις συνειδήσεις των ανθρώπων, που φτιάχνουν τον κόσμο. Επομένως, έμμεσα είναι δυνατόν η ποίηση να επηρεάσει τον κόσμο για μια θετική αλλαγή» (Οδ. Ελύτης)

Η οικουμενικότητα της Ποίησης

Στη θετική λειτουργία και συνεισφορά της ποίησης ανήκει και ο οικουμενικός και πανανθρώπινος χαρακτήρας της. Κι αυτό γιατί ο ποιητικός λόγος μορφοποιεί και προβάλλει όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν τη βαθύτερη ουσία του ανθρώπου ανεξάρτητα από εθνικότητα, χρώμα, φυλή, θρησκεία και πολιτισμό. Η αγωνία της ζωής, ο φόβος του θανάτου, ο έρωτας, η ευτυχία, η ανάγκη για έναν θεό και πολλά άλλα είναι οι διαφορετικές εκφράσεις της πανανθρώπινης ταυτότητας. Όλα αυτά τα συμπυκνώνει με επιτυχία το ποιητικό κείμενο που αναπτύσσει στους αναγνώστες το σεβασμό της διαφορετικότητας.

Μας νουθετεί και μας εισάγει στο βασίλειο της ανεκτικότητας προάγοντας και προβάλλοντας την αξία της ετερότητας και της ποικιλίας. Έτσι με όλες αυτές τις λειτουργίες επωάζεται και αναπτύσσεται μια οικουμενική – πανανθρώπινη συνείδηση.

Σχετικά ο ποιητής Ντίνος Σιώτης γράφει: «Γιατί η ποίηση έχει τη δύναμη να γκρεμίζει τα τείχη που χωρίζουν τον κόσμο με βάση το φύλο, τη θρησκεία, το χρώμα, την προέλευση, την ηλικία, την κοινωνική τάξη, την εθνικότητα…. Γιατί μόνο αν φύγουμε από τον τυφλό αυτισμό, την ιδιοτέλεια και κάθε μορφής ιδεολογήματα μπορούμε να μοιραστούμε τα αγαθά της ζωής και ν’ ανακαλύψουμε την ποίηση που λυτρώνει, εξανθρωπίζει, γαληνεύει» (ΤΑ ΝΕΑ, 9-3-2019)

Τον οικουμενικό και πανανθρώπινο χαρακτήρα της ποίησης την αποδίδει με ενάργεια και ο Νικηφόρος Βρεττάκος μέσα από μια ποιητική εικόνα που αναδεικνύει ως αξία το συναίσθημα και την τρυφερότητα ενάντια στην ψυχρή λογική και στη σκληρότητα των ανθρώπινων σχέσεων.

«Άλλωστε, τι / θαρρείς πως στο βάθος είναι η ποίηση; είναι η ζωή και η ψυχή / σ’ ένα αιώνιο καθρέπτισμα μέσα στο χρόνο. / Τι νομίζεις, λοιπόν, κατά βάθος η ποίηση / είναι μια ανθρώπινη καρδιά φορτωμένη / όλο τον κόσμο».

Πηγή:https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/2020/03/blog-p

«ΠΟΙΗΣΗ: ΣΤΊΧΟΙ ΠΟΥ ΈΓΙΝΑΝ ΛΌΓΙΑ» του Ηλία Γιαννακόπουλου στίχοι που έγιναν λόγια, ποίηση για πάσα νόσο.

«Ποίηση είναι όταν ένα συναίσθημα έχει βρει τη σκέψη του και η σκέψη έχει βρει τις λέξεις» (Robert Frost, Αμερικανός ποιητής).

Ο βασικός ιστός της ποίησης πλέκεται από το συναίσθημα, τη σκέψη και τη λέξη. Άλλοι θεωρούν πως το πρωτογενές υλικό είναι το συναίσθημα που αναζητά την κατάλληλη λέξη να εκφραστεί. Χωρίς τη λέξη ποίημα δεν παράγεται. Όλοι έχουμε συναισθήματα, αλλά οι ποιητές είναι ελάχιστοι. Γι’ αυτό κάποιοι άλλοι πρεσβεύουν πως για να παραχθεί ποίηση χρειάζεται η νίκη του λόγου – της λέξης πάνω στο «κράτος των αισθήσεων».

Ποίηση και Λαός

Η σχέση, ωστόσο, της Ποίησης με τη Λέξη αναδεικνύει και το ρόλο του απλού λαού ως φορέα Λόγου και Λέξης. Γιατί ο καθημερινός άνθρωπος δεν λειτουργεί μόνον ως «αναγνώστης» ή καταναλωτής του ποιητικού λόγου αλλά και ως φορέας – «διδάσκαλος» λέξεων. Ο Πλάτων στο έργο του «Αλκιβιάδης» μέσα από το διάλογο του Αλκιβιάδη με τον Σωκράτη καταγράφει τη συμβολή των πολλών (λαός) στη σωστή γνώση της Ελληνικής «Ελληνίζειν». Χαρακτηρίζονται, επίσης, οι πολλοί ως «αγαθοί διδάσκαλοι» και γι’ αυτό κρίνονται «δικαίως επαινοίντ’» (άξιοι επαίνου).

Ο ποιητικός λόγος αντλεί την πρώτη ύλη (λέξεις) από το λαό κι αυτός με τη σειρά του διδάσκεται και διαπαιδαγωγείται από το λόγο (στίχοι) των Ποιητών. Επομένως, η Ποίηση και οι Ποιητές λειτουργούν ως διαμεσολαβητές ανάμεσα στο Λαό και τη Γλώσσα (Λέξεις). Η ποίηση αποτέλεσε τον πιο αρχέγονο τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος προσπάθησε με την αρωγή της γλώσσας – λέξης να προσεγγίσει τον κόσμο και να αποκωδικοποιήσει τα μυστήριά του. Η ποίηση διαχρονικά δεν στόχευε μόνο στην τέρψη και στην ψυχαγωγία του λαού αλλά και στη διαπαιδαγώγησή του.

Την πρακτική ωφελιμότητα της ποίησης την ομολογεί ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία» (607d) «ηδεία αλλά και ωφελίμη προς τας πολιτείας και τον βίον τον ανθρώπινον». Μπορεί, δηλαδή, η ποίηση να αποβλέπει – με όπλο τις λέξεις – στη βελτίωση του ανθρώπου και της καθημερινότητάς του. Αυτό συμβαίνει όταν οι στίχοι ενός ποιήματος, απαλλαγμένοι από το διδακτισμό, λειτουργούν ως απόσταξη της ζύμωσης του ανθρώπου με τις λέξεις που συνιστούν το βασικότερο φορέα – εργαλείο σκέψης.

Η σχέση του Ποιητικού λόγου με τον απλό άνθρωπο αποτελούσε πάντα το ζητούμενο. Πώς μπορεί, δηλαδή, η αισθητική των λέξεων και το νοηματικό φορτίο τους να ενσωματωθούν στο γλωσσικό και αξιακό σύστημα του απλού ανθρώπου και να προκαλέσουν μέσα του μια συναισθηματική και διανοητική δόνηση; Ζητούμενο οι ανατροπές τόσο της καθημερινότητας όσο και της καθεστηκυίας τάξης των πραγμάτων.

Στίχοι – Γνωμικά

Μπορεί το πολιτικό μας σύστημα και οι καθεστωτικές αντιλήψεις να μην κινδυνεύουν από τους στίχους των ποιητών, όμως η χρηστικότητα και λειτουργικότητά τους στην εξωτερίκευση και αποτύπωση κάποιων σκέψεων και στον εμπλουτισμό της διαπροσωπικής επικοινωνίας είναι ολοφάνερη. Στίχοι που έχουν γίνει ρητά, γνωμικά και ενέχουν στοιχεία αφορισμών και αξιωμάτων. Έτσι δικαιώνεται η θέση του Πλάτωνα πως ο κοινός άνθρωπος και ο ποιητής «αλληλοδιδάσκονται» και το «Ελληνίζειν» δεν είναι προνόμιο μόνον των «σοφιολογιώτατων».

Ο καθημερινός μας λόγος είναι έμπλεος τέτοιων στίχων που καθιστούν την επικοινωνία μας αποτελεσματικότερη και ευχάριστη δικαιώνοντας τη θέση του Πλάτωνα για την ποίηση «ηδεία αλλά και ωφελίμη προς τας πολιτείας και τον βίον των ανθρώπινον».

Στίχοι του Ομήρου και των αρχαίων τραγωδών επιβιώνουν στον καθημερινό λόγο (γραπτό και προφορικό) των ανθρώπων, αν και μερικές φορές αγνοούμε τόσο το δημιουργό τους (ποιητή) όσο και το ακριβές περιεχόμενό τους. «Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης» (η φιλοπατρία), «αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων» (η αριστεία, η φιλοπρωτία). «Ω, παίδες Ελλήνων ίτε ελευθερούτε Πατρίδ’, ελευθερούτε δε Παίδας γυναικών….Νυν υπέρ πάντων αγών» (προσταγή για αγώνα), «Έρως ανίκατε μάχαν» (η δύναμη του Έρωτα).

Ωστόσο, εμφανής είναι και η παρουσία στίχων του Ερωτόκριτου και του Δημοτικού τραγουδιού στην καθημερινή μας ομιλία, όπως: α. «Του κύκλου τα γυρίσματα που ανεβοκατεβαίνουν/ και του τροχού που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνου» (η συνεχής μεταβολή των πραγμάτων), β. «Έμεινε η μάνα μοναχή σαν καλαμιά στον κάμπο» (η απόλυτη δυστυχία ως απόρροια της σκληρής μοίρας).

Είναι ενδιαφέρουσα, επομένως, η καταγραφή εκείνων των στίχων της νεοελληνικής ποίησης που αποτελούν μέσο έκφρασης και αποτύπωσης της σκέψης του απλού ανθρώπου. Η παράθεση των στίχων και των ποιητών που ακολουθούν δεν έχουν κατ’ ανάγκην και αξιολογικό χαρακτήρα.

Ποιητές και Στίχοι

1.      ΚΑΛΒΟΣ: «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία». Με το στίχο αυτό υποδηλώνεται πως κάθε τι υψηλό στη ζωή μας (ελευθερία…) προϋποθέτει ηθικές και ψυχικές αρετές. Χρησιμοποιείται ως υπόμνηση ή προτροπή προς κάποιους που αναλαμβάνουν κάποια σπουδαία αποστολή ή προς κάποιους δειλούς ή σκεπτικιστές στην ανάληψη ευθυνών για την πραγμάτωση υψηλών στόχων.

2.      ΣΟΛΩΜΟΣ: α. «Όμορφος κόσμος ηθικός αγγελικά πλασμένος». Η καταγγελία της επιφανειακά θετικής εικόνας της κοινωνίας μας. Υποκρύπτει μια ειρωνική διάθεση. β. «Ανοιχτά πάντα κι άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου». Η ανάγκη της συνεχούς εγρήγορσης κι επαγρύπνησης. γ. «Με λογισμό και μ’ όνειρο». Η ισορροπία – συνύφανση της λογικής και της φαντασίας. Ο ρεαλισμός σε παράλληλη πορεία με το ουτοπικό.

3.      ΠΑΛΑΜΑΣ: «Χρωστάμε σ’ όσους ήρθαν πέρασαν,/ θα ‘ρθουν, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν/ οι αγέννητοι, οι νεκροί». Προβάλλεται εμφαντικά το χρέος – καθήκον προς τους προγόνους αλλά και τους απογόνους. Όλοι υποκείμεθα στην κριτική των περασμένων αλλά και των μελλούμενων γενιών. Ίσως, υπόρρητα, διαφαίνεται και μια προτροπή για δράση, αντίσταση και αγώνα.

4.      ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ: «Πως μας θωρείς ακίνητος;…. Που τρέχει ο λογισμός σου;»: Το νόημα που λαμβάνει σήμερα ο στίχος δεν σχετίζεται με τα πραγματικά δεδομένα (ύμνος στον ανδριάντα του Πατριάρχου, Γρηγορίου του Ε’). Σήμερα μάλλον εκφράζει μια περιπαικτική αναφορά σε κάποιον που είναι «αφηρημένος» και κοιτάζει στο κενό με απλανές βλέμμα.

5.      ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ: «Ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ’ την Ελλάδα…». Συνιστά μια προτροπή, ένα σάλπισμα αγωνιστικό για την ανόρθωση της χώρας μας. Εμπεριέχει έναν παραινετικό τόνο με κυρίαρχο σύμβολο τον ήλιο (πνευματικότητα, ελευθερία….). Το α’ πληθυντικό πρόσωπο φανερώνει πως ο αγώνας προϋποθέτει συλλογική προσπάθεια. Έγινε και ύμνος κόμματος (ΠΑΣΟΚ).

6.      ΒΑΡΝΑΛΗΣ: α. «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα». Συνιστά μια κριτική – μομφή σε όσους βρίσκονται σε μια κατάσταση αδράνειας, τεμπελιάς και παραίτησης. Εγκαλούνται ως αρνητική στάση ζωής η δειλία και ο φαταλισμός (μοιρολατρία), β. «Αχ, πού σαι, νιότη, πού δειχνες πως θα/ γινόμουν άλλος!». Λέγεται ως πικρή διαπίστωση όταν η εικόνα – θέση ενός ανθρώπου (αρνητική) είναι σε δυσαρμονία με την αντίστοιχη της νιότης, που υποσχόταν πολλά. Υποδηλώνεται η απογοήτευση…

7.      ΚΑΒΑΦΗΣ: α. «Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;/ Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια/λύσις». Ο εμβληματικός αυτός στίχος καταγράφει την κλιμάκωση της αγωνίας και αναμονής που τελικά οδηγείται στη διάψευση και στην απογοήτευση. Οι βάρβαροι (η προσμονή της λύσης) δηλωτικό της παρακμής μιας κοινωνίας εν «υπνώσει» προβάλλονται ως λύση. Ωστόσο, η απουσία των βαρβάρων προκαλεί λύπη και απογοήτευση. Ο στίχος ως διαπίστωση βρίσκει εφαρμογή τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. β. «Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,/ αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις». Οι στίχοι εκφράζουν ένα στοιχείο ηθικής προτροπής για ανθρώπους που χάνουν κάτι πολύτιμο (εξουσία, δόξα….). Συνιστούν την ετοιμότητα και την αξιοπρέπεια σε αυτό που φαίνεται πως χάνουμε και για το οποίο πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε ως νομοτέλεια.

8.      ΣΕΦΕΡΗΣ: α. «Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα». Από τις πιο γνωστές και χιλιοειπωμένες προτροπές για συνεχή προσπάθεια προς κάτι υψηλότερο.  Έχει εφαρμογή – ως προτροπή τόσο για ατομική εξέλιξη όσο και εθνική ανάταση. β. «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει». Μεταφορικά υποδηλώνεται ο αβάσταχτος πόνος για τη χώρα μας που αδυνατεί να προοδεύσει. Η συνειδητοποίηση μιας «πληγής» που μας επέφερε η Ελλάδα που μένει προσδεμένη στο χθες με όλα τα αρνητικά της.

9.      ΕΛΥΤΗΣ: α. «Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας». Λέγεται όταν θέλουμε να δηλώσουμε την απεραντοσύνη του κόσμου μέσα στη μικρότητα – περατότητά του. Συνιστά ένα οξύμωρο σχήμα και προφέρεται ως διαπίστωση όταν βρισκόμαστε μπροστά στη συρρίκνωση των αποστάσεων που όμως δεν αναιρεί την απεραντοσύνη του σύμπαντος. β. «Ο καθείς και τα όπλα του». Δηλώνεται ως υπόμνηση για την υποχρέωση κάποιου να χρησιμοποιήσει τα μέσα και τις μεθόδους που αρμόζουν στη θέση και τις δυνάμεις του. Η συνειδητοποίηση εκείνης της δύναμης (όπλου) που μπορεί να μας συνοδεύει σε κάθε αγώνα μας για την πρόοδο και την άρνηση υποταγής στις δυνάμεις της παρακμής.

10.  ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ: «Στρατηγέ/ τι ζητούσες στη Λάρισα/ συ/ ένας/ Υδραίος». Η φράση χρησιμοποιείται όταν θέλουμε να τονίσουμε την παραδοξότητα ή έκπληξή μας για την παρουσία ή εμπλοκή κάποιου σε χώρο και θέματα άσχετα με την ιδιότητά του. Είναι λίγο ασαφές αν πρόκειται για έκπληξη – έπαινο ή ψόγο.

11.  ΚΑΤΣΑΡΟΣ: «Μην αμελήσετε./ Πάρτε μαζί σας νερό/ Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία». Ένας στίχος καταγγελτικός και προτρεπτικός. Υπενθυμίζει σε όλους πως η μελλοντική κατάσταση βρίθει προβλημάτων γι’ αυτό και είναι αναγκαία η εξασφάλιση νερού – εφοδίων για την επιβίωση και τη νίκη. Η αξία της προνοητικότητας και η συνειδητοποίηση – πρόβλεψη(;) των προβλημάτων (αδιεξόδων).

12.  ΡΙΤΣΟΣ: «Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό». Με το στίχο αυτό εκφράζεται το αδούλωτο πνεύμα ενός ανθρώπου ή λαού. Το ανυπότακτο και ελεύθερο φρόνημα χωρίς περιορισμούς και καταπιέσεις. Λέγεται για πρόσωπα και έθνη με τη μορφή επαίνου ή και υπενθύμισης για τους αγώνες ενάντια στη σκλαβιά.

13.  ΔΡΟΣΙΝΗΣ: «Δεν θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα / σε ξένα αναστυλώματα δεμένο. / Ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο, / μα όσο να ανεβαίνω, μόνος ν’ ανεβαίνω». Με τους στίχους αυτούς προβάλλεται εμφαντικά ως μια μορφή εξομολόγησης ή μαρτυρίας η αξία της αυτονομίας για την κατάληψη μιας θέσης. Καταγγέλλεται έμμεσα η τακτική κάποιων να στηρίζονται σε άλλους για την αναρρίχησή τους σε ένα αξίωμα. Η αντίθεση του κισσού και του καλαμιού προβάλλει την αξία να στηρίζεται κάποιος στις δικές του δυνάμεις. Να είμαστε «όρθιοι» και όχι «ορθούμενοι».

14.  ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ: α. «Νάσαι τόσο πρόσκαιρος, / και να κάνεις όνειρα / τόσο αιώνια!». Η αποθέωση της ματαιοδοξίας και της κενοδοξίας. Ύβρις απέναντι στην αναγκαιότητα του θανάτου. β. «Και όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε ήδη νεκροί». Η προτροπή για αλληλεγγύη και αλτρουισμό. Ο ηρωισμός για το κοινό καλό. Η υπέρβαση του ατομικισμού και η διάχυση του ενδιαφέροντός μας για τους άλλους. Εξάλλου «ο κόσμος υπάρχει μόνο όταν τον μοιράζεσαι».

15.  ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ: α. «Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής». Ο στίχος αυτός αποκομμένος από τους υπόλοιπους χρησιμοποιείται συχνά για να εκφράσει τη βαθιά απογοήτευση και μια μεμψιμοιρία. Ένα κρυφό παράπονο για να υπερβούμε ή να γεφυρώσουμε την αντινομία ανάμεσα στο «ιδανικός» και το «ανάξιος», β. «και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες». Άλλη μια κραυγή – παράπονο για τη ματαιότητα ή τη ματαίωση αυτών που πολύ επιθυμήσαμε. Παραίτηση, οικτρή διαπίστωση ή και ομολογία αποτυχίας; Μια διαδρομή από το «ιδανικός» στο «σαν των πολλών ανθρώπων».

16.  ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ: α. «Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης, / Πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα». Αυτοσαρκασμός, ειρωνεία ή απαξίωση των υλικών αγαθών. Η αποτύπωση της ψυχικής αλλοτρίωσης και έκπτωσης μπροστά στην ασημαντότητα και την έλλειψη προοπτικών του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε, που δεν μας εμπνέει. β. «Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς, / μπορούνε με χίλιους τρόπους / ή του δίνουν όψη ν’ αρέσει». Το κακό έχει πολλούς δρόμους και είναι εύκολο να το κάνεις. Η κακότητα του κόσμου και η χαιρεκακία. Στον πόνο θα βρούμε πολλούς δίπλα μας στη χαρά κανέναν.

17.  ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ: α. «Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές/ άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε». Μια καταδίκη όλων εκείνων που μένουν αμέτοχοι – θεατές στα σπουδαία και τρομερά που συμβαίνουν, ενώ κάποιοι άλλοι θυσιάζονται και υποφέρουν για το κοινό καλό. Μια θλιβερή διαπίστωση για τη διαχρονική αυτή στάση ζωής κάποιων (θεατές – χειροκροτητές vs αγωνιστές – δραστήριοι). β. «Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις μου είπαν». Μια υπόμνηση για να απέχουμε από πράγματα και υποθέσεις που δεν μας αφορούν. Με μια άλλη ματιά ο στίχος χρησιμοποιείται ειρωνικά για να καταγγείλει την αδιαφορία κάποιων για τις κοινές υποθέσεις που για πολλούς θεωρούνται «ξένες».

18.  ΚΡΥΣΤΑΛΛΗΣ: «Πάρε με απάνου στα βουνά, τι θα με φάει ο κάμπος!». Λέγεται ως κραυγή από εκείνους που δεν μπορούν να ζήσουν στο αφιλόξενο περιβάλλον των πόλεων με τις συμβάσεις της αστικής ζωής. Ένας ύμνος στην αυθεντικότητα της ζωής στο φυσικό τοπίο. Ο ομολογημένος κρυφός πόθος για μια ζωή φυσική και ανθρώπινη κοντά στη φύση.

19.  ΠΟΛΕΜΗΣ: «Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν’ οι κάμποι; / Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά; / ….. / Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα». Μια απάντηση στο επίμονο και διαχρονικό ερώτημα για το περιεχόμενο της έννοιας Πατρίδα. Χρησιμοποιείται για να δηλώσει με ένα ρητορικό ερώτημα ότι την πατρίδα την συνθέτουν τόσο οι άνθρωποι όσο και τα άψυχα αντικείμενα – τοπία που μας περιβάλλουν. Γενιές και γενιές μεγάλωσαν με το ερώτημα αυτό.

20.  ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ: α. «Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις. / Να μην τις παίρνει ο άνεμος». Η δύναμη των λέξεων. Η εξουσία των λέξεων και η σκληρότητά τους όταν κρύβουν αλήθειες. Η ανάγκη όταν θέλουμε να πούμε αλήθειες, να χρησιμοποιούμε λέξεις που να αποκαλύπτουν και όχι να κρύβουν ή να ωραιοποιούν την πραγματικότητα. β. «Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε». Ο στίχος ενέχει στοιχεία ειρωνείας και απαξίωσης για τη μετριότητα κάποιου. Μια σκληρή φράση για την ανικανότητα κάποιου με υποτιμητικό και απαξιωτικό χαρακτήρα.

21.  ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ: «Η συνείδηση είναι το βάθος του ανθρώπου. Η αγάπη είναι το πλάτος του». Ο αφορισμός αυτός του ποιητή είναι ίσως από τους καλύτερους ορισμούς του ανθρώπου, αφού συνυφαίνει τα δυο βασικά του στοιχεία: Τη λογική και το συναίσθημα.

Ποίηση και Εξουσία

Η σταχυολόγηση των παραπάνω στίχων και ποιητών καθιστά εναργέστατη τη βιωματική σχέση του απλού ανθρώπου με την ποίηση. Όταν, δηλαδή, η ποίηση καθίσταται εκφραστικό μέσο ή εργαλείο αποτύπωσης των σκέψεων, συναισθημάτων ή και προθέσεων του κάθε ανθρώπου.

Γιατί μεγάλη ποίηση – ποιητές δεν είναι αυτή που διαβάζεται στα ποιητικά Συμπόσια ή αναλύεται στις περισπούδαστες βιβλιοκριτικές, αλλά αυτή που συντροφεύει τον καθημερινό άνθρωπο σε όλες τις στιγμές της ζωής του.

Βέβαια θα μπορούσε κάποιος – καταφεύγοντας στη θέση του Αναγνωστάκη να πει – πως ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει και τις καλύτερες σχέσεις με την ποίηση «Κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιεί τις μάζες/ Κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα».

Ωστόσο, η μεγάλη ποίηση είναι παρούσα και αντέχει στο χρησιμοθηρικό και πνευματοκτόνο πνεύμα της εποχής μας. Μάς γαλουχεί, μάς διαπαιδαγωγεί και μάς ολοκληρώνει προστατεύοντάς μας από κάθε παράγωγο εξουσίας. Γιατί η εξουσία της Ποίησης είναι η μόνη αποδεκτή από όλες τις εξουσίες.

«Οι στίχοι δεν ανατρέπουν καθεστώτα

μα σίγουρα ζούνε πιο πολύ

απ’ όλες τις καθεστωτικές αφίσες»

(Τίτος Πατρίκιος)

Πηγή: https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/2020/