Αν Σάλιβαν μια υπέροχη και μοναδική δασκάλα, η δασκάλα της Έλεν Κέλλερ. Ένας μικρός φόρος τιμής σε μια δασκάλα ζωής.

Στο σήμερα, που οι ρυθμοί και οι απαιτήσεις των σύγχρονων κοινωνιών μοιάζουν εκδικητικοί με τους ανθρώπους – είτε είναι απολύτως υγιείς είτε παλεύουν με κάποιας μορφής αναπηρία – η περίπτωση της Έλεν Κέλερ περισσότερο από ποτέ φαντάζει με πραγματικό θαύμα της θέλησης ενός ατόμου κόντρα σε όλες τις πιθανότητες και όλες τις ατυχίες.

Η Κέλερ γεννιέται σαν σήμερα το 1880 στην Αλαμπάμα από εύπορη και μορφωμένη οικογένεια. 19 μήνες μετά τη γέννηση της, χάνει την όραση και την ακοή της, πιθανότητα από οστρακιά. Μέχρι τότε είχε προλάβει να αναπτύξει έναν παιδικό κώδικα επικοινωνίας με την κόρη της μαγείρισσας και έως τα 7 μαζί με το ίδιο κορίτσι θα επινοούσαν περισσότερες από 60 χειρονομίες που θα βοηθούσαν τη μικρή Κέλερ στην καθημερινή επικοινωνία της με τους δικούς της ανθρώπους.

 Όμως, για κάποιον που μεγαλώνει, στο σκοτάδι και τη σιωπή, χωρίς ακοή και συνεπώς χωρίς ομιλία εκείνη την εποχή, χωρίς μνήμες και χωρίς πραγματική επικοινωνία με το περιβάλλον, η ζωή είναι μια εκδικητική κατάσταση. Η μικρή Κέλερ αναπτύσσει αντικοινωνικές τάσεις, περιφέρεται σαν αγρίμι, σπάζοντας πράγματα σ’ ένα τεράστιο σπίτι, γίνεται επιθετική και μπορεί να εκφράζει τις ανάγκες της μόνο μουγκρίζοντας.

Με την οικογένεια της σε απόγνωση και χωρίς γνωστικό πλαίσιο να καθοδηγήσει το αβοήθητο κοριτσάκι, μόνη λύση φαντάζει ο εγκλεισμός του σε ίδρυμα. Φως στην απόγνωση ρίχνει ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ, ο εφευρέτης του τηλεφώνου και φίλος της οικογένειας, όταν συμβουλεύει τη μητέρα της Κέλερ να ζητήσει βοήθεια από τη Σχολή Τυφλών Πέρκινς στη Βοστώνη. Εκεί, η μητέρα της και ύστερα από παρότρυνση του διευθυντή της Σχολής θα δεχθεί να συνεργαστεί με μία 20χρονη κοπέλα, πρώην μαθήτρια της σχολής, με προβλήματα όρασης, φτωχή, πλην δυναμική και έξυπνη δασκάλα: είναι η Αν Σάλιβαν, με την οποία η Κέλερ θα δέσει τη ζωή της με δεσμούς φιλίας και εκτίμησης για πάντα.

Η αρχή της γνωριμίας των δύο γυναικών είναι προβληματική. Η Σάλιβαν έχει δικό της σύστημα εκπαίδευσης και η μικρή, για χρόνια βυθισμένη στο σκοτάδι και τη σιωπή, αδυνατεί να συνεργαστεί. Όμως, η Σάλιβαν είναι σκληρή και επίμονη.

Όσο η 7χρονη τότε Κέλερ αντιστέκεται στο να κατανοήσει ότι σε κάθε πράγμα αντιστοιχεί μία λέξη που ορίζει τη σημασία και την υπόσταση του, τόσο η Σάλιβαν πεισμώνει και εφαρμόζει σκληρές για τα δεδομένα της οικογένειας πρακτικές. Η σύγχυση του κοριτσιού δεν την πτοεί: ζητά από την οικογένεια να απομονωθεί με το παιδί σε ένα μικρό σπίτι στη φυτεία που κατέχουν οι Κέλερ και να συνεχίσει να εργάζεται πάνω στον στόχο της. Σχηματίζει τις λέξεις στην παλάμη του κοριτσιού και κάποτε και με το ζόρι προσπαθεί να την κάνει να ταυτίσει το αντικείμενο που αγγίζει με τη σημασία της λέξης…

Οι προσπάθειες της μοιάζουν να πέφτουν στο κενό. Μέχρι που λίγο διάστημα μετά την άφιξη της νεαρής Σάλιβαν στη φυτεία τα πράγματα αλλάζουν. Σε μία έντονη κόντρα μαθήτριας – δασκάλας κοντά στην αντλία του νερού που βρίσκεται στον κήπο, η μικρή αρθρώνει για πρώτη φορά τη λέξη «νερό» έχοντας κατανοήσει τι είναι αυτό που βρέχει το χέρι της. Είναι τέτοιο το ξέσπασμα εκείνης της μέρας, που το κοριτσάκι σέρνει τη δασκάλα στην έκταση ρωτώντας να μάθει όσες περισσότερες λέξεις μπορούσε…

 Για κάποια που δεν μπορούσε να δει τα πρόσωπα των αγαπημένων της, να ακούσει τις φωνές τους και τους ήχους του σπιτιού, η στιγμή μοιάζει με πραγματική φώτιση. Μέχρι το βράδυ, η Κέλερ θα έχει μάθει περισσότερες από 30 λέξεις και 6 μήνες μετά θα γνωρίζει περισσότερες από 600…

Η Κέλερ δικαίως θεωρήθηκε το θαύμα του 20ου αιώνα, καθώς υπήρξε το πρώτο τυφλό και κωφό άτομο, που αποφοίτησε από Πανεπιστήμιο και συνέχισε ως ηγετική φυσιογνωμία, όχι μόνο υπέρ των ανθρώπων με αναπηρίες, αλλά και υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών και του δικαιώματος στην διακοπή ανεπιθύμητων κυήσεων, κατά των πολέμων και της ανισότητας, υπέρ των εργατικών δικαιωμάτων και κάθε κινήματος που έθετε σε προτεραιότητα τον άνθρωπο. Από ταξίδι της στη Νέα Ζηλανδία, αγκαλιά με μικρά τυφλά παιδιά Από ταξίδι της στη Νέα Ζηλανδία, αγκαλιά με μικρά τυφλά παιδιά

Πολυταξιδεμένη, πολυγραφότατη, φίλη προσωπικοτήτων, όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Μαρκ Τουέιν, ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ, ο Μπερνάρ Σω, αγωνίστρια και μαχητική μέχρι το τέλος, ένα τέλος – που κόντρα στις προβλέψεις που την είχαν ξεγραμμένη πριν καν κλείσει τα 10 της – ήρθε σε ηλικία 88 ετών…

Μέχρι σήμερα το όνομα της είναι συνώνυμο της θέλησης που υπερνικά ρεαλιστικές, αντικειμενικά μη διαχειρίσιμες δυσκολίες. Ο άνθρωπος σε όλο του το μεγαλείο, σε όλη τη δύναμη της απόφασης του. Πηγή: www.lifo.gr

Ανιχνευτής ο ευαίσθητος Πεπέ. 

ΕΛΕΝ ΚΕΛΛΕΡ «Αν είναι αλήθεια ότι το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε τα Ελληνικά είναι το βιολί της σκέψης». Λόγια βαρύνοντα μιας ξεχωριστής γυναίκας του προηγούμενου αιώνα, η οποία έμεινε γνωστή στην ιστορία αφενός για τη δύναμη της θέλησής της - γεννήθηκε τυφλή και κωφάλαλη, αλλά κατάφερε να γίνει σπουδαία συγγραφέας και αγωνίστρια - αφετέρου για τον αδιαπραγμάτευτο φιλελληνισμό της.

Ακούει κανείς εδώ στην Ελλάδα τη φωνή της Έλεν Κέλλερ; Οι νέοι που γράφουν αλαμπουρνέζικα θα προβληματιστούν  άραγε;

Έλεν Κέλλερ πέθανε στον ύπνο της το 1968 στην ηλικία 88 ετών.... στη βάση του αγάλματος υπάρχει μια επιγραφή που λέει ότι τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή δεν τα βλέπουμε, ούτε τα αγγίζουμε, αλλά τα νιώθουμε με την καρδιά....

Helen Keller: Ένα κορίτσι τυφλό και κωφάλαλο που αγωνίστηκε για όλα όσα ήθελε.

Αγάπησε την αρχαία ελληνική γραμματεία και υποστήριξε ότι η ελληνική γλώσσα είναι η τελειότερη όλων. «Αν δεχτούμε ότι το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε η ελληνική γλώσσα είναι το βιολί της ανθρώπινης σκέψης», είπε. Έγραψε 12 βιβλία και πολλά άρθρα, καθώς επίσης και την αυτοβιογραφία της με την βοήθεια της δασκάλας της....

https://www.youtube.com/watch?v=lUV65sV8nu0

Τη δεκαετία του ’90, σε κάποιο αναγνωστικό του δημοτικού, υπήρχε ένα κείμενο για την Έλεν Κέλερ. Μικρό σε έκταση, αποτυπωμένο σ’ ένα γαλάζιο φόντο, έδινε λίγες πληροφορίες για τη συναρπαστική ζωή της.

Τόσο λίγες, αλλά τόσο ενδιαφέρουσες, που διάβαζα και ξαναδιάβαζα το κείμενο, πριν φτάσουμε στο συγκεκριμένο μάθημα, ελπίζοντας κρυφά ότι με ένα μαγικό τρόπο η μικρή αφήγηση της ζωής της θα επεκτεινόταν κάποια μέρα μέσα στο σχολικό βιβλίο. Κι ότι, έτσι, θα μπορούσα να λύσω τις απορίες μου για το πώς κατάφερε στα τέλη του 19ου αιώνα ένα κορίτσι τυφλό και κωφάλαλο να μεγαλώσει φυσιολογικά, να σπουδάσει, να αγωνιστεί για όσα ήθελε. Με δυο λέξεις: να ζήσει.
Τα πρώτα χρόνια και η ασθένεια
Η Έλεν Κέλερ γεννήθηκε υγιέστατη σε μια μικρή πόλη της Αλαμπάμα τον Ιούνιο του 1880. Η οικογένειά της δεν ήταν ιδιαίτερα ευκατάστατη και ζούσε σε μια μεγάλη φάρμα, κληρονομιά ενός προπάππου, όπου ασχολιόταν με την καλλιέργεια του βαμβακιού.
Σε ηλικία 19 μηνών νόσησε από οστρακιά (ή μηνιγγίτιδα) κι έτσι έχασε την ακοή και την όρασή της. Καθώς η ακοή είναι καθοριστικός παράγοντας για την ανάπτυξη της ομιλίας, η μικρή Έλεν δε μπορούσε να μάθει να μιλάει κι απομονώθηκε από τον γύρω κόσμο της, μη έχοντας σχεδόν κανένα τρόπο επικοινωνίας μ’ αυτόν. Στο πλαίσιο της παρέας που έκανε - μέχρι να χάσει την ακοή και την όρασή της - με την κόρη της μαγείρισσας του σπιτιού, είχε βρει κάποιους τρόπους επικοινωνίας, κυρίως με τα χέρια, τους οποίους διατήρησε και μετά την ασθένειά της. Με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, επικοινωνούσε επίσης μέσω διαφόρων σημάτων που έκανε με τα χέρια ή και το σώμα της.
Η πορεία της θα μπορούσε να είναι προδιαγεγραμμένη, αν οι γονείς της είχαν επαναπαυθεί: τα χρόνια θα περνούσαν και η Έλεν θα ζούσε τη ζωή ενός φυτού, παρότι οι εγκεφαλικές της λειτουργίες ήταν σε άριστη κατάσταση.

  Όταν η Έλεν ήταν 7 ετών, η μητέρα της έτυχε να διαβάσει για την επιτυχημένη διαπαιδαγώγηση ενός άλλου τυφλού και κωφάλαλου κοριτσιού, σε κάποιο άλλο μέρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Τότε έστειλε Έλεν με τον πατέρα της σε έναν εξειδικευμένο γιατρό στη Βαλτιμόρη. Ο ίδιος τους παρέπεμψε στον Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ (ναι, τον εφευρέτη της τηλεφωνικής συσκευής!), ο οποίος τότε εργαζόταν στην εκπαίδευση των τυφλών παιδιών. Μέσω αυτού του δικτύου των εκπαιδευτικών, βρέθηκε μια δασκάλα για τη μικρή Έλεν, η οποία θα πήγαινε να μείνει μαζί με την οικογένεια στην Αλαμπάμα, ώστε να αφοσιωθεί πλήρως στο δύσκολο έργο της.

Η ζωή με την πρωτοπόρο δασκάλα Ανν Σάλιβαν
Η εκπαίδευση της Έλεν από την Ανν Σάλιβαν ξεκίνησε το 1887 και η σχέση τους διήρκεσε 49 ολόκληρα χρόνια. Η τότε 20χρονη Σάλιβαν είχε γίνει δασκάλα για τυφλά παιδιά, διότι και η ίδια έπασχε από μια σοβαρή οφθαλμική πάθηση, εξαιτίας της οποίας, με το πέρασμα των χρόνων, θα έμενε εντελώς τυφλή.
Η πρώτη λέξη
Η πρώτη λέξη που προσπάθησε η Σάλιβαν να διδάξει στην Έλεν ήταν η λέξη ''κούκλα''. Η Έλεν αρχικά αντιδρούσε έντονα στις διδακτικές μεθόδους της δασκάλας της, γιατί δε μπορούσε να αντιληφθεί ότι υπήρχε μια λέξη για κάθε αντικείμενο. Η Σάλιβαν αποφάσισε να συνεχίσει τα μαθήματα με την Έλεν σε μια καλύβα που υπήρχε στο κτήμα, ώστε να είναι απομονωμένες και η Έλεν να μπορεί να συγκεντρωθεί σε κάθε μάθημα.
Τότε έγινε το πρώτο μαθησιακό θαύμα. Η Έλεν έμαθε την πρώτη της λέξη. Η Σάλιβαν της έριξε νερό στο χέρι και με κινήσεις της παλάμης της κατόρθωσε να μεταδώσει στην Έλεν τη γνώση ότι αυτό που ρέει στο χέρι της ονομάζεται ''νερό''.

Μέχρι τα βράδυ εκείνης της ημέρας, η Έλεν είχε μάθει συνολικά 30 νέες λέξεις. Είχε βγει από το σκοτάδι, είχε ξαναγεννηθεί, με πρώτη γνώση τη λέξη ''νερό''. Το στοιχείο της φύσης από το οποίο ξεκινάει έτσι κι αλλιώς η ζωή.
Οι σπουδές της Έλεν και η σιδερένια θέλησή της
Η εκπαίδευση με την επίμονη Ανν Σάλιβαν συνεχίστηκε τόσο επιτυχημένα, που η Έλεν πήγε σύντομα σε σχολείο για τυφλά παιδιά, ενώ μόλις ενηλικιώθηκε, ξεκίνησε και ολοκλήρωσε με επιτυχία τις σπουδές της το Κολέγιο Ράντικλιφ. Η πιστή δασκάλα της τη συνόδευε σε κάθε νέο εκπαιδευτικό της βήμα.
Η Έλεν, πανέξυπνη και χαρισματική, μετά τη μέθοδο Μπράιγ και την επικοινωνία με τα χέρια της, άρχισε να μαθαίνει να αρθρώνει ορισμένες λέξεις, προσπαθώντας να αντιληφθεί τον τρόπο παραγωγής ήχου από τις ανθρώπινες φωνητικές χορδές, αγγίζοντας αρχικά το λαιμό των συνομιλητών της. Η θέλησή της ξεπέρασε το φυσικό εμπόδιο κι έτσι κατόρθωσε να παράξει λέξεις.

Η προσωπικότητα της Έλεν Κέλερ
Πολιτικοποιημένη, μέλος του σοσιαλιστικού κόμματος των ΗΠΑ, για τις θέσεις του οποίου αρθρογραφούσε τακτικά, υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ιδιαίτερα των δικαιωμάτων των ανθρώπων με αναπηρίες, φεμινίστρια, πολιτική ακτιβίστρια και συγγραφέας 12 βιβλίων και δεκάδων άρθρων. Η Έλεν, στη διάρκεια της ζωής της, ταξίδεψε σε πάνω από 40 χώρες, έμαθε να γράφει και να διαβάζει σε 5 γλώσσες, γνώρισε ξένες κουλτούρες και πολιτισμούς. Κατάφερε το ακατόρθωτο, ακόμα και μετά το 1936, οπότε έφυγε από τη ζωή η αγαπημένη της δασκάλα.

Στη διάρκεια της ζωής της, αλλά και μετά το θάνατό της, βραβεύτηκε για το έργο της από δεκάδες οργανισμούς, καθώς και από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Λύντον Τζόνσον. Η ζωή της έγινε ταινία το 1962 με τίτλο ''The Miracle Worker'', με πρωταγωνίστριες την Ανν Μπάνκροφτ και την Πάττυ Ντιουκ, που κέρδισαν βραβεία Όσκαρ για την ερμηνεία των ρόλων της Σάλιβαν και της Κέλερ αντίστοιχα.
Η Κέλερ ''έφυγε'' την 1η Ιουνίου του 1968, χωρίς ποτέ να νικηθεί από τις σωματικές τις αναπηρίες και τον κοινωνικό αποκλεισμό που υφίστανται ανέκαθεν οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες και ικανότητες.
Την εποχή της παγκόσμιας αναγνώρισής της, έγραψε:
''Αφού δεν υπάρχει βασιλικός δρόμος για την κορυφή, χρειάζεται να προχωρώ με δυσκολία το ανηφορικό μονοπάτι. Πολλές φορές γλιστράω προς τα πίσω, πέφτω. Σηκώνομαι, όμως, γρήγορα και τρέχω ενάντια στα εμπόδια. Συχνά χάνω την διάθεσή μου, αλλά την ξαναβρίσκω και την κρατώ πιο σφικτά. Σέρνομαι τότε προς τα πάνω, κερδίζω κάτι λίγο, αναθαρρώ, αποκτώ πιο πολύ ζήλο, ανεβαίνω ψηλότερα και τότε αρχίζω να βλέπω τον ορίζοντα να πλαταίνει. Κάθε αγώνας που δίνεται είναι μια νίκη''.
Πράγματι, ολόκληρη η ζωή της ήταν μια διαρκής νίκη πάνω στο σκοτάδι, που δε θα πάψει ποτέ να συγκινεί και να δίνει κίνητρο για την αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής σε καθέναν από εμάς.
Πηγή: http://www.ladylike.gr
Ανιχνεύτρια η Ίριδα.

FURIN KAZAN Όμορφες μνήμες με την ΜΙΕ, τον ΜΑΚΟ τον RYOTA και τον YUMETA

Γιατί έκλεισε το Furin Kazan;

ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΚΑΚΑΟΥΝΑΚΗ
Την Τετάρτη το πρωί, οι υπάλληλοι της πρώτης βάρδιας έφτασαν στο Furin Kazan, στις οκτώ. Μπορεί το τελευταίο διάστημα να είχαν καταλάβει όσοι δούλευαν εκεί πως υπήρχαν σοβαρά οικονομικά προβλήματα αλλά το κατάστημα λειτουργούσε κανονικά. Οι παραγγελίες για προμήθειες είχαν ήδη γίνει και στο ταμείο υπήρχαν όλα τα χρήματα που χρειάζονταν για να τις πληρώσουν.
Μισή ώρα αργότερα όμως έφτασαν οι ιδιοκτήτες του ακινήτου με έναν  δικαστικό επιμελητή και τους ζήτησαν να αποχωρήσουν. Ένας κλειδαράς έβγαλε καινούργια κλειδιά και η πόρτα σφραγίστηκε. Τα ενοίκια (5.000 τον μήνα) ήταν απλήρωτα από τον περασμένο Αύγουστο. Αλλά αυτό δεν ήταν το μόνο πρόβλημα. Χρέη στην εφορία, απλήρωτοι προμηθευτές, και ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας είναι κάποιοι από τους λόγους που έκλεισε το πιο επιτυχημένο γιαπωνέζικο εστιατόριο της Αθήνας.
Τα επιτυχημένα χρόνια
Η  Eyko Mitchiko , η ιδιοκτήτρια του Furin Kazan ήρθε στην Ελλάδα το 1976 με την μητέρα και την αδερφή της. Ήταν τότε 29 χρονών και ξεκίνησε να δουλεύει στο οικογενειακό εστιατόριο στη Κυδαθηναίων. Ένα χρόνο αργότερα  παντρεύτηκε έναν από τους σεφ του μαγαζιού τον Kaho Kinebous.
Όταν κάποια στιγμή ο ιδιοκτήτης εκείνου του ακινήτου θέλησε να το πουλήσει, η Eyko με τον σύζυγο της αποφάσισαν να φτιάξουν μαζί το Furin Kazan που στα Ιαπωνικά σημαίνει άνεμος, δάσος φωτιά και βουνό. Στόχος τους, εξήγησαν τότε στους υπαλλήλους, να δουλεύουν σαν ένας καλός στρατός: να είναι γρήγοροι σαν τον άνεμο, ήσυχοι σαν το δάσος, δυναμικοί σαν την φωτιά, σταθεροί σαν το βουνό.   Στην Απόλλωνος, στο Σύνταγμα, σε ένα χώρο χωρίς καμία ιδιαίτερη διακόσμησή, ο Kaho μαγείρευε για περίπου επτά τραπέζια.
Το μαγαζί πήγαινε πολύ καλά, κάποια στιγμή αποφάσισαν να ανοίξουν ένα ακόμα στο Περιστέρι -εκεί χάθηκαν πολλά χρήματα. Ούτε αργότερα η προσπάθεια στο Παγκράτι πήγε καλά. Αλλά  αυτό δεν τους πτόησε. Η Απόλλωνος έσκιζε. Το 2008 ο χώρος ανακαινίστηκε είχε πλέον περισσότερα τραπέζια, δυνατό ντελίβερι και ουρές πελατών που περίμεναν να κάτσουν.
Το ζευγάρι δεν ασχολιόταν με τίποτα άλλο πέρα από το μαγαζί και τον γιο τους τον Κένταρο, που από μικρός δούλευε και εκείνος τα σαββατοκύριακα στην κουζίνα του μαγαζιού. Χάρη στην επιτυχία του μαγαζιού κατάφεραν να τον στείλουν να σπουδάσει στην Αμερική όπου ζει και εργάζεται.
Κάθε πρωί, για χρόνια ο Kaho πήγαινε στο Κερατσίνι να διαλέξει ψάρια, η  Eyko κάθε βράδυ σε ένα τραπέζι στο βάθος του μαγαζιού κρυβόταν πίσω από σακούλες ντελίβερι και έκανε ταμείο (στις καλές εποχές οι υπάλληλοι θυμούνται ημερήσιο  τζίρο 13.000 ευρώ). Άφηνε τα χρήματα για τις προμήθειες, πλήρωνε τους εργαζομένους και περπατούσε τα εκατό μέτρα μέχρι το διαμέρισμα της.
Η συνήθεια της αυτή έγινε γνωστή και δυο φορές έπεσε θύμα ληστείας με όπλο. «Ακόμα και τότε όμως παρέμεινε ψύχραιμη και ανέκφραστη» θυμάται ένας υπάλληλος της. Σαν εργοδότης  ήταν δίκαιη αλλά γενικά αυστηρή, τυπική και μάλλον απρόσιτη.  Ο άνδρας της ήταν κάπως πιο κοινωνικός, πολλές φορές  πήγαινε με τους υπαλλήλους μετά την δουλειά στα McDonald’s και τους κερνούσε χάμπουργκερ ή μπύρες σε ένα καφέ στην Φιλελλήνων.
Τα προβλήματα
Το καλοκαίρι του ‘16, για πρώτη φορά το μαγαζί δεν πήγε τόσο καλά. «Από τότε μας πήρε η  μπάλα. Ίσως επειδή δεν είχαν συνηθίσει με χαμηλότερους τζίρους και τους κακοφαινόταν αλλά τότε άρχισαν να μην πληρώνουν προμηθευτές.  Οι συνεργάτες έκαναν τα στραβά μάτια μέχρι που κάποια στιγμή σταμάτησαν να παραδίδουν χωρίς άμεση εξόφληση. Πολλές μέρες δεν είχαμε ούτε τα μισά πιάτα από το μενού, ούτε τα βασικά όπως γαρίδα, κοτόπουλο ή τόνο. Πολλοί έφευγαν ή άφηναν κακές κριτικές»  εξηγούν στην Κ. τρεις από τους παλαιότερους υπαλλήλους του μαγαζιού. Εν τω μεταξύ λόγω χρεών προς την εφορία εδώ και μια πενταετία, μπλόκαραν οι λογαριασμοί και αυτό δημιούργησε πρόβλημα ρευστότητας (τους τελευταίους μήνες, έκαναν έκπτωση 10% σε όποιον πλήρωνε μετρητά).
Το φθινόπωρο οι υπάλληλοι διαπίστωσαν πως η Eyko, είχε άρχισε να ξεχνάει, πως αυτά που έλεγε δεν έβγαζαν νόημα. Το είπαν στον σύζυγο της αλλά εκείνος τους καθησύχαζε πως όλα είναι μια χαρά. Μέχρι που μια ημέρα την έχασαν. Ο υπάλληλος του ντελίβερι πέρασε όλο το απόγευμα να την ψάχνει με το μηχανάκι. Τελικά η αστυνομία την βρήκε αργά το βράδυ στον Άγιο Παντελεήμονα. Ο γιος της στην Αμερική το έμαθε ήρθε να την δει και  έκτοτε  νοσηλεύεται σε ιδιωτική κλινική.
Από την περασμένη Τετάρτη, οι δεκαοχτώ  εργαζόμενοι του Furin ψάχνουν μάταια να βρουν τον Kaho. Κάποιοι από αυτούς αναζητούν  ακόμα και τον ιδιοκτήτη του ακινήτου, θέλοντας  να του προτείνουν να συνεχίσουν εκείνοι να τρέχουν το μαγαζί  που μέχρι και το τελευταίο βράδυ λειτουργίας ήταν γεμάτο. Ο ίδιος δεν έχει αποφασίσει τι θα κάνει με το μαγαζί. Αν και το τηλέφωνο του δεν έχει σταματήσει να χτυπάει από υποψήφιους ενοικιαστές που ενδιαφέρονται να νοικιάσουν τον χώρο που φιλοξένησε για σχεδόν δύο δεκαετίες το ιστορικό πλέον σουσάδικο.
Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 
Ανιχνευτής ο FUZI TOMO KAZU

ΔΟΜΝΑ ΣΑΜΙΟΥ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΕΡΤ ΣΤΟΥΝΤΙΟ Ε' 09/03/2017 και μια συνέντευξη στον Αντώνη Μποσκοϊτη.

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, χθες βράδυ είχα την τύχη να παρευρεθώ στη συναυλία που έγινε στη μνήμη της Δόμνας Σαμίου στο στούντιο ε' της ΕΡΤ,  ήταν μια βραδιά με υπέροχους καλλιτέχνες που είχαν μαθητεύσει κοντά στην αείμνηστη Δόμνα Σαμίου. Για δυο ώρες ακούσαμε καταπληκτικές-μελωδικές φωνές και απολαύσαμε τους σολίστες μουσικούς. Ήταν μαζί μου η Δολέντσια, η Φυλαχτή, και ο τεράστιος κ. Βάϊος-Όλυμπος. Μετά τη συναυλία  επισκεφθήκαμε στην Παιανία το μεζεδοπωλείο του Αποστόλη για μια

μπυρίτσα, έτσι μας είχε πει ο τεράστιος κ. Βάϊος-Όλυμπος. Για πρώτη φορά είδα η μια μπυρίτσα να συνοδεύεται και από 10 πιάτα με μεζέδες.  ΥΓ Αν καμια φορά βγείτε με τον κ. Βάϊο-Όλυμπο και σας πει να πάτε για μία μπυρίτσα καλό θα είναι να έχετε στο μυαλό σας και τα 10 πιάτα του Αποστόλη. Απόστολε συγχαρητήρια για τα μεζεδάκια σου και κυρίως για την ψυχική σου δύναμη. ΟΙ φωτογραφίες είναι από την συναυλία. Σας χαιρετώ ο Πεπέ.

Δόμνα Σαμίου: «Δεν υπάρχουν βρώμικες λέξεις, μόνο βρώμικα μυαλά- γνωστό αυτό. Μια συναρπαστική συζήτηση του Αντώνη Μποσκοϊτη με την παθιασμένη

ερευνήτρια του δημοτικού μας τραγουδιού.

Πηγή: www.lifo.gr

Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που χτύπησα το κουδούνι της Δόμνας Σαμίου στην οδό Κουκλουτζά στη Νέα Σμύρνη. Ήταν καλοκαίρι του 2002. Μου άνοιξε η ίδια, φορώντας λευκό πουκάμισο και τζιν παντελόνι, εξαιρετικά νεανική δηλαδή για την προχωρημένη ηλικία της. Εγώ τότε δεν είχα καμία σχέση με την ελληνική δημοτική μουσική, μπορώ να μπω ότι τη σνόμπαρα κιόλας, χαμένος στα ηλεκτρικά ροκ ακούσματα μου. Την ήθελα πολύ, όμως, μία συζήτηση μ' αυτή τη γυναίκα, καθώς είχα θαυμάσει μερικά χρόνια πριν την έκδοση των οργιαστικών ''Αποκριάτικων'' από την ίδια: ''Το μουνί το λένε Γιώτα''΄, ''Ένα μουνί στην κερασιά'', ''Ένα μουνί παινεύτηκε'' και το ''Σαράντα μ'νιά μι κύκλουσαν'' -

παντού το ''μουνί'', το γυναικείο αιδείο ως πηγή εμφορούμενου χαβαλέ και εντελώς σουρεαλιστικών καταστάσεων, συνδεδεμένων άμεσα με τον Αριστοφάνη και τη σεξουαλική ελευθεριότητα της αρχαίας Ελλάδας. Έτσι, μολονότι η κουβέντα μας θα γινόταν με αφορμή έναν άλλο δίσκο της, τα τραγούδια ''Της κυρα - Θάλασσας'', η μακαρίτισσα δέχτηκε πρόθυμα να συνομιλήσουμε για ''Τα Αποκριάτικα'', όπως και για πολλά ακόμη θέματα. Ένα μικρό μέρος της συνέντευξης δημοσιεύθηκε στο τεύχος 353 του περιοδικού ''ΗΧΟΣ + HI-FI'' (Αύγουστος 2002), σήμερα όμως δημοσιεύεται ολόκληρη και χωρίς περικοπές, για πρώτη φορά στο διαδίκτυο. Έκτοτε και για όσα χρόνια κι αν περάσουν, έχοντας αφήσει πίσω μου προ πολλού τα μασκαρέματα και τα ανάλογα πάρτι, οι Απόκριες θά'ναι ταυτισμένες μέσα μου με τη Δόμνα Σαμίου, αυτή την Οσία

της ελληνικής μουσικής, όπως και με τα ανατρεπτικά ''Αποκριάτικα'' της. 

―Κυρία Σαμίου, μου λέγατε πριν πως θεωρείτε τον εαυτό σας εισηγήτρια των λεγόμενων ethnic μουσικών φεστιβάλ. Φυσικά. Ξεκίνησα δίπλα στον Δάσκαλο, τον Σίμωνα Καρρά, πολύ πριν ο Πέτρος Γαβριηλίδης μάς μάθει ότι υπάρχουν κι άλλες μουσικές πέρα απ' τις αγγλοσαξονικές. 

―Ποιος είναι ο Πέτρος Γαβριηλίδης; Ο Πίτερ Γκάμπριελ, ντε! (γέλια) 

―Αληθεύει πως το έναυσμα για να ασχοληθείτε με την παραδοσιακή μουσική ήταν ένα άσχημο περιστατικό, μια πυρκαγιά; 

Παραμονή Χριστουγέννων του 1944, ένας όλμος που έπεσε από την Εθνοφρουρά στο Λυκαβηττό εναντίον των κομμουνιστών, έγινε αιτία να καταστραφεί ολόκληρη η

γειτονιά μου και η παράγκα που μέναμε στην Καισαριανή. Εκείνη τη χρονιά έχασα και την αδερφή μου, 20 ετών από φυματίωση, ο πατέρας μου είχε πεθάνει το '41 μεσ' στην πείνα κι έτσι μείναμε εγώ κι η μάνα μου. Με το να τρέχω στο τότε Υπουργείο Πρόνοιας για κάποιο επίδομα, μέναμε και εργαζόμασταν κοντά σε μια εύπορη οικογένεια στο Κολωνάκι, της κυρίας Ζάνου - ζει ακόμα, να την έχει ο Θεός καλά! Η γυναίκα αυτή, από το '41 με είχε ακούσει να ψέλνω στην ταπεινή εκκλησία του Αγίου Νικολάου, μίλησε του γαμπρού της, που ήταν φίλος του Σίμωνα Καρρά, αυτός με πήγε στον Δάσκαλο κι έτσι ξεκίνησα τις μουσικές σπουδές. Τρομερές συγκυρίες..!

 ―Στη δισκογραφία ωστόσο μπήκατε πολύ αργότερα.  

Πράγματι, αυτό έγινε πολύ αργά. Στις 31 Αυγούστου του 1954 προσλήφθηκα στο ΕΙΡ με προϊστάμενο τον Δάσκαλο,

όπου έκανα πρόγραμμα στο τμήμα παραδοσιακής μουσικής με δίσκους 78 στροφών. Μεταξύ των υποχρεώσεων μου, μετά από επιτροπή ακροάσεως που πέρασα, ήταν και ο ορισμός ημερομηνιών για ηχογραφήσεις μιας σειράς ανθρώπων, οι οποίοι έρχονταν στην Αθήνα για να έχουν βήμα στο ραδιόφωνο: Ο Χαλκιάς, ο Αηδονίδης, οι Κονιτοπουλαίοι από τη Νάξο κ.α. Μια άλλη υποχρέωση μου ήταν να κρατώ τα πρακτικά, όταν οι δισκογραφικές εταιρείες μάς έστελναν 45άρια υποτιθέμενης δημοτικής μουσικής, τα οποία και απορρίπταμε. Βλέπετε, από τότε εχθρευόμουν την παραποίηση του δημοτικού τραγουδιού...Σιγά - σιγά ανέλαβα την επιμέλεια σε δίσκους των προαναφερθέντων «σωστών» καλλιτεχνών, ώσπου στα μέσα του '60 αγόρασα ένα Ucher μαγνητόφωνο, το έπαιρνα στον ώμο και όργωνα την

Ελλάδα, αρχίζοντας τις δικές μου καταγραφές. 

―Μιλήστε μου για τον Διονύση Σαββόπουλο. Συχνά αναφέρεστε σ' αυτόν σαν τον «σταθμό» στη ζωή σας. 

Μα, έτσι είναι! Ηχογραφούσα τον Αηδονίδη σε μια δική μου δουλειά, όταν ήρθε ο Σαββόπουλος από τη Μακεδονία για να τον ακούσει ο Πατσιφάς. Μας εντυπωσίασε όλους τότε με τα αλληγορικά του τραγούδια. Ο Διονύσης εκτιμούσε πολύ αυτό που έκανα κι έτσι, όταν έπαιζε στο ''Ροντέο'' το '70 - '71, το ''κρυφό σχολειό'' των φοιτητών, με κάλεσε να πάω να τραγουδήσω. Σημειωτέον, την ίδια περίοδο που για δεύτερη φορά κάηκε το σπίτι μου, πρωτοτραγούδησα μπροστά σε κοινό για τρεις συνεχόμενες Πέμπτες.

-Φαίνεται πως όταν άναβε φωτιά στη ζωή σας, κάτι καλό θα γινότανε. 

Τό 'χα σκεφτεί κι εγώ αυτό. Σαν το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα. 

―Ή σαν το φοίνικα μέσα από τις στάχτες καλύτερα. Συνεχίστε, όμως, μη σας διακόπτω...  

Βλέπω λοιπόν στο «Ροντέο» επαναστατημένα νιάτα και τη Μαρίζα Κωχ να τραγουδά «Γιάννη μου, το μαντίλι σου» ξεσηκώνοντας το κοινό. Δεν το πίστευα, διότι νόμιζα πως τα νέα παιδιά ούτε ν' ακούσουν δεν ήθελαν για δημοτικό τραγούδι! Με προτροπή του Διονύση, παίρνω τον Χαλκιά στο κλαρίνο, τον Στεφανίδη στο κανονάκι κι άλλους μουσικούς και κάνουμε ένα πρόγραμμα με ηπειρώτικα μοιρολόγια, ριζίτικα, την ''Τρυγόνα''...Νεκρική σιγή παντού κι έπειτα ένα ασταμάτητο χειροκρότημα! 

―Ως γνωστόν, κάθε χουντικό διάγγελμα της εποχής, συνοδευόταν από τα «Παιδιά της Σαμαρίνας». Η δική σας κατάθεση είχε επαναστατικό χαρακτήρα ή περισσότερο αποσκοπούσε στη γνωριμία της νεολαίας με την παράδοση; 

Και τα δύο, νομίζω. Την εποχή εκείνη ο Διονύσης, η Κωχ και ο Γκαϊφύλλιας ήταν νέα παιδιά κι αυτοί και θεωρούσαν πως έκαναν τη δική τους επανάσταση, παίζοντας ροκ με δημοτικό τραγούδι. Μέχρι ένα σημείο πιστεύω ότι το πέτυχαν, αν και ο Διονύσης ήταν άλλο πράγμα κατά τη γνώμη μου. Εγώ θεωρούσα ότι επανάσταση γίνεται ακούγοντας το δημοτικό τραγούδι ατόφιο, όπως το κληρονομήσαμε, χωρίς προσμίξεις. Επομένως, όταν γινόντουσαν γελοίες φιέστες με τσάμικα, ήταν ότι καλύτερο για τους νέους να το εισπράττουν από τους ''σωστούς'' καλλιτέχνες του.

Το ροκ, όμως, τότε ήταν μια μορφή διαμαρτυρίας σε διεθνές επίπεδο από μόνο του. Ναι, αλλά το δημοτικό τραγούδι δεν έφταιγε σε τίποτα. 

―Μην το λέτε. Θα μπορούσα να σας απαριθμήσω δεκάδες ροκ συγκροτήματα που διασκεύασαν παραδοσιακά τραγούδια των χωρών τους.  

Κοιτάξτε, ήθελα να πω ότι εγώ τότε ήμουν μεγαλύτερη ηλικιακά και είχα ήδη γυρίσει ανά την Ελλάδα, καταγράφοντας δημοτικά τραγούδια από χείλη απλών λαϊκών ανθρώπων, που πολλοί απ' αυτούς είχαν περάσει τα 90 τους χρόνια. Καταλαβαίνετε πόσο πίσω πάμε. Η γοητεία της επαφής με έναν τέτοιο μουσικό προφορικό πλούτο δεν υπολογίζεται, ούτε συγκρίνεται με κανένα μοντέρνο μουσικό κίνημα. 

―Κατανοητό. Η συνεύρεση σας με τον Μάνο Χατζιδάκι είναι άλλο ένα σημαντικό κεφάλαιο. 

Α, βέβαια. Μου τηλεφωνεί η Βίκυ Γαλάτου και μου λέει ότι «ο κύριος Χατζιδάκις μόλις έχει φτιάξει τον Σείριο, προωθώντας διαφορετικά είδη ελληνικής μουσικής και θέλει να συνεργαστείτε». Έτσι κι έγινε, κυκλοφόρησα έναν ολόκληρο δίσκο στον Σείριο με δημοτικά τραγούδια - διαμάντια. Υποψιάζομαι, όμως, πως ο Χατζιδάκις έφτασε σε μένα μέσω του «πνευματικού» του, του Νίκου Γκάτσου, ο οποίος ανήκε στην παρέα των διανοουμένων του Πατσιφά και με είχε ακούσει να τραγουδάω, πολύ πριν ασχοληθώ επαγγελματικά με το δημοτικό τραγούδι σαν ερμηνεύτρια. 

―Πότε ιδρύθηκε ο Σύλλογος σας, απ' τον οποίο κυκλοφορούν σήμερα τα ''Της Κυρα - Θάλασσας''; 

Φτιάχτηκε το 1981 με τις δικές μου καταγραφές από τον Πόντο ως την Κύπρο. Είχαμε κάνει μια άιτηση στο Υπουργείο Πολιτισμού, επί Μελίνας, με τρία βασικά άρθρα στο καταστατικό: Το κάλεσμα ξένων παραδοσιακών μουσικών σχημάτων - αυτό που κάνει σήμερα η ΕΟΚ -, τη δημιουργία σχολής δημοτικής μουσικής και την κυκλοφορία σε δίσκους δημοτικών τραγουδιών. Απ' όλα αυτά, το τρίτο μόνο εφαρμόστηκε. Μας έδιναν 250.000 δραχμές ετησίως και μια φορά, επί υπουργίας Μικρούτσικου, ο υπάλληλος του Υπουργείου σχεδόν μας έδιωξε, λέγοντας ''Δεν έχουμε λεφτά''...Μέχρι σήμερα, ιδίοις εξόδοις κυκλοφόρησα ''Τα Αποκριάτικα'', ''Της Ξενιτιάς'', την ''Κανελλόριζα'', ''Τα Πασχαλιάτικα'', το live από το Μέγαρο Μουσικής, τη ''Μεγάλη Τρίτη'' και τώρα ''Της Κυρα - Θάλασσας''. 

―Και πώς τα βγάζετε πέρα από οικονομικής άποψης;  

Η αναζήτηση χορηγών, υποθέτω, θα σας απασχολεί στη δουλειά σας. Όπως στα ''Πασχαλιάτικα'', μεσολάβησε ο Λάκης Λαζόπουλος και μπήκε χορηγός ο κύριος Μαρινόπουλος, έτσι και σ' αυτό το διπλό CD χορηγός μπήκε ο Γιάννης Λύρας, ο Πρόεδρος της Ένωσης Εφοπλιστών. Τον είχα βοηθήσει κάποτε κι έτσι, σαν ευγνωμοσύνη, μου έκανε δώρο μια χορηγία. Και τι χορηγία, εφόσον το κόστος ξεπέρασε τα 20 εκατομμύρια! Αλλά και γι' αυτόν, που είναι καραβοκύρης και λάτρης της ελληνικής μουσικής, τα τραγούδια «Της Κυρα - Θάλασσας» ήταν, πιστεύω, το καλύτερο δώρο! ―Ας αφήσουμε τα «Της κυρα - Θάλασσας» κι ας πάμε στα «Αποκριάτικα». Ξέρετε ότι ισοδυναμεί με αναρχική πράξη η έκδοση ενός τέτοιου δίσκου; Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι η επίσημη Εκκλησία κυνήγησε τα τραγούδια αυτά ως άσεμνα και απρεπή για τα χρηστά ήθη. Ήταν χρέος μου να τα καταγράψω, όπως κατέγραψα όλα τα άλλα δημοτικά τραγούδια μέχρι σήμερα

―Δεν περιμένατε να αντιμετωπίσετε προβλήματα, εσείς που φαντάζομαι ότι έχετε έντονη θρησκευτική συνείδηση;  

Δεν υπάρχουν βρώμικες λέξεις, μόνο βρώμικα μυαλά, γνωστό αυτό. Το ότι είμαι χριστιανή, με το δικό μου τρόπο - θα μου επιτρέψετε-, δε σημαίνει ότι πετάω στον Καιάδα τέτοια τραγούδια ασύλληπτης φαντασίας και διονυσιακής εξωστρέφειας. Κάθε άλλο. Έκανα μεγάλο κόπο για να τα μαζέψω και κάθε φορά εντυπωσιαζόμουν με τον πλούτο των εικόνων τους και την έμπνευση του ανώνυμου δημιουργού. Ή, μάλλον, των ανώνυμων δημιουργών, αφού η προφορική παράδοση μεταλλάσσεται μέσα στους αιώνες

-Στο ένθετο της έκδοσης, η μουσικολόγος Μιράντα Τερζοπούλου αναφέρεται στην κυρίαρχη θρησκεία που εξοβελίζει κατά κανόνα στον περιθωριακό, αλλά παντοδύναμο χώρο της μαγείας, ότι δεν μπορεί να ιδιοποιηθεί... 

Συμφωνώ. Ιστορικά, αν το δούμε επί του θέματος, το βέβηλο, το ανίερο και το άσεμνο αποτελούσαν πτυχές του λαϊκού μας πολιτισμού, που ελάχιστα είχαν ανιχνευθεί, αφού επί δεκαετίες, ίσως και αιώνες, η αστική ηθική και η συντηρητική νοοτροπία των συλλόγων, τις αποσιωπούσαν συνειδητά. Σίγουρα, σε εποχές βυζαντινού σκοταδισμού, ενδεχομένως τα τραγούδια αυτά να θεωρούνταν προϊόντα μαγείας και ακατονόμαστων σατανικών πράξεων. 

―Σατανικές πράξεις δεν ήταν σίγουρα, αλλά πως βλέπετε όλη αυτή την «αυτονόμηση» των γεννητικών οργάνων από το ανθρώπινο σώμα;  

Τα «μουνιά» και οι «πούτσες» δίνουν και παίρνουν ως αυθύπαρκτες οντότητες. Από την Ελασσόνα ως την Καστοριά κι από την Κοζάνη ως την Κάρπαθο, η όλη δράση των γεννητικών οργάνων αναδεικνύει την αιώνια πάλη των δύο φύλων και ωθεί τον άνθρωπο στη χαρά της σαρκικής ηδονής. 

―Η απόλυτη σύγκρουση με την Εκκλησία που μοιάζει να μισεί το ανθρώπινο σώμα.

 Γι' αυτό ακριβώς ουδέποτε οι εκκλησιαστικοί κύκλοι είδαν με καλό μάτι τα συγκεκριμένα λαϊκά άσματα. Παράβλεψαν, έτσι, πως τέτοια τραγούδια είναι οι πιο κατάλληλες πηγές για να κατανοήσουμε κοινωνιολογικά την ενίοτε υποβαθμισμένη θέση της γυναίκας σε έναν ανδροκρατούμενο πολιτισμό, καθώς και τις προκαταλήψεις για την απόκρυφη ερωτική επιθυμία της γυναίκας

-Χαίρομαι να τα ακούω αυτά από σας, κυρία Σαμίου. Ήμουν βέβαιος δηλαδή ότι θα τα άκουγα.  

Πάρτε για παράδειγμα το τραγούδι «Νά 'μουν νύ- μωρέ νά 'μουν νυ- νά 'μουν νύχτα στο γυαλό, ν 'ανάψω λύ- μωρέ ν' ανάψω λύ- ν' ανάψω λύχνο για να δω» (το τραγουδάει). Οι λέξεις γίνονται ήχοι μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουν τον γονιμικό σκοπό της Αποκριάς, αλλά και το απαιτούμενο σεξουαλικό κλίμα. 

―Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί από αρχαιοτάτων χρόνων, ό,τι αφορούσε το σεξ και την ανθρώπινη ηδονή, θά 'πρεπε να λέγεται υπαινικτικά και ενοχοποιημένα. Τι λέτε εσείς γι' αυτό;  

Ακριβώς επειδή συνέβαινε και συμβαίνει αυτό που λέτε, οι δημιουργοί, ο απλός λαός, επιστράτευσαν το χιούμορ για να γελοιοποιήσουν τα ταμπού μέσα από τολμηρά αστεία. Και, ξέρετε, εκείνοι που υπέφεραν από την ενοχοποίηση του σεξ δεν ήταν οι κοσμικοί, αλλά κάποιες συγκεκριμένες κοινωνικές κατηγορίες: Οι χήρες, οι παπαδιές, οι καλόγεροι κι οι καλογριές. Ηθελημένα παρουσιάζονται μέσα από τα τραγούδια αυτά ως σεξουαλικά παμφάγοι (γέλια), οι γυναίκες κυρίως, εκεί που οι άντρες συχνά επιβεβαίωναν την εξουσία πάνω στη γυναικεία σεξουαλικότητα. 

―Με έχετε καλύψει, πιστεύω. Θα σας πω κάτι άλλο τώρα: Ο Λουδοβίκος των Ανωγείων δημόσια σας κατηγόρησε ότι αφαιμάξατε τον ερωτισμό από το δημοτικό τραγούδι. Γιατί; Δεν του άρεσε μήπως ο τρόπος ερμηνείας σας;  

Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεται ο κύριος αυτός τον ερωτισμό στην παράδοση, αλλά ούτε και μένα μου αρέσουν αυτά που κάνει. Υπάρχω ακόμη ως ερωτικός άνθρωπος στην ηλικία αυτή και έτσι αντιλαμβάνομαι και τον τρόπο που αποδίδω ένα παραδοσιακό ερωτικό τραγούδι. Ίσως αν τον είχα απέναντι μου να μου εξηγούσε και θα του απαντούσα καλύτερα του ιδίου απ' ότι εσάς. Καλώς μου το θυμήσατε, όμως, για να μου δώσετε αφορμή να πω ότι πολεμήθηκα και πολεμιέμαι ακόμα. 

―Υπάρχουν και μουσικοί, ξέρετε, που υποστηρίζουν ότι πολεμήθηκαν από σας, ακριβώς γι' αυτό που λέγαμε στην αρχή, για την παραποίηση του δημοτικού τραγουδιού. 

Εγώ αισθάνομαι δικαιωμένη, γιατί με τον ερχομό του μπουζουκιού, το δημοτικό κόντεψε να αφανιστεί. Η έγνοια μας ήταν με τον Δάσκαλο πώς θα το σώσουμε. Δούλεψα μόνο και μόνο για τα νέα παιδιά. Κακά τα ψέματα, όμως, οι περισσότερες προσωπικές προσεγγίσεις του καθενός, ηλεκτρικές, ηλεκτρονικές κλπ. που ακούω σήμερα είναι κατασκευές, καμία σχέση δεν έχουν με την παράδοση. Ας τελειώσουμε λοιπόν αυτή την κουβέντα με μια προτροπή προς όλους τους «πειραματιζόμενους»: Αφήστε ήσυχο το δημοτικό τραγούδι, την εποχή που γραφόταν δεν υπήρχε καν ηλεκτρικό ρεύμα! ―Κυρία Σαμίου, σας ευχαριστώ και θα σας ήμουν υπόχρεος αν σας περίσσευε ένα αντίτυπο με ''Τα Αποκριάτικα''. Μου περισσεύει και πάω να σ' το φέρω αμέσως να σου γράψω και αφιέρωση! Πηγή: www.lifo.gr

Επιμέλεια ανάρτησης ο Επικούρειος Πέπος.