EIKOΣΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ.
16.1.21
ΕΙΚΟΣΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ η Μυρτώ συναντιέται με την DENISE κ.ο.μ.
15.1.21
ΕΙΚΟΣΤΟ ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ Η Μυρτώ φτάνει στο ΓΟΧΑΝΕΣΜΠΟΥΡΓΚ αναζητώντας την DENISE.
Τη σημερινή αφήγηση θα την ξεκινήσω με ένα σχόλιο για τον πατέρα Ευθύμιο εκ Λήμνου, τον ευλογημένο φίλο του Επίκουρου, τον μεγαλύτερο ψαρά της Λήμνου. Ο πατέρας Ευθύμιος επικοινώνησε χθες με το φιλαράκι του και τον ρώτησε αν τα γεγονότα που αναφέρει είναι όλα πραγματικά γιατί, η γυναίκα του η Βαγγελιώ έχει συγκινηθεί πάρα πολύ από την αφήγηση της ιστορίας των διδύμων και είχε κάποιες απορίες. Ο Επίκουρος εξεπλάγην για μία ακόμη φορά γιατί όπως είχε αναφέρει στο πρώτο μέρος αυτής της συγκλονιστικής ιστορίας, ήταν πασιφανές πως είναι αληθινή. Πως θα ήταν δυνατόν άλλωστε να μην είναι αληθή τα γεγονότα; Είναι δυνατόν όλα αυτά να είναι γεννήματα της φαντασίας του Επίκουρου; Αν ήταν έτσι τότε θα μιλάγαμε για έναν μέγιστο λογοτέχνη, μακάρι ο Επίκουρος να είχε αυτά τα φτερά στη φαντασία του. Αγαπητέ φίλε πατέρα Ευθύμιε ως αφηγητής σας βεβαιώ πως πρόκειται για μία αληθινή ιστορία, πιο αληθινή δεν γίνεται. Εδώ κλείνω αυτή την παρένθεση και ελπίζω πως ο καλός φίλος του Επίκουρου να ικανοποιήθηκε με την απάντηση που έλαβε. Επίσης και η καταπληκτική Βαγγελιώ να συνεχίσει να διαβάζει τις συνέχειες αυτής τις ιστορίας γιατί αυτά που ακολουθούν είναι απίστευτα κι όμως αληθινά. Ο Επίκουρος κατανοεί τις όποιες απορίες υπάρχουν γιατί όλα αυτά που έζησε φαντάζουν σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά αυτά που περιγράφει και που έχω εγώ τη χαρά και την τιμή να σας αφηγούμαι είναι είναι όλα αλήθεια.
Ας αφήσουμε τον πατέρα Ευθύμιο να πάει τη βόλτα του με την Μαρύλια και τον μικρό Ευθύμη και ας επιστρέψουμε στην Μυρτώ που βρίσκεται στον αέρα ταξιδεύοντας προς τη Νότια Αφρική. Ήτα η πρώτη φορά που επισκεπτόταν αυτή τη χώρα και άρχισε να διαβάζει την ιστορία της, πάντα το έκανε αυτό, όταν επρόκειτο να επισκεφθεί κάποια χώρα διάβαζε για την ιστορία της, ήθελε να γνωρίζει κάποια πράγματα που θα την βοηθούσαν να κατανοήσει τους κατοίκους αυτής της χώρας και τις συμπεριφορές τους. Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από την ιστορία της Ν.Α.
Η Νότια Αφρική, επίσημα Δημοκρατία της Νότιας Αφρικής είναι χώρα που τοποθετείται γεωγραφικά στο νότιο άκρο της αφρικανικής ηπείρου. Έχει πληθυσμό 59.622.350 κατοίκους σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2020. Συνορεύει με τις χώρες: Ναμίμπια, Μποτσουάνα, Ζιμπάμπουε, Μοζαμβίκη και Εσουατίνι καθώς και με το Λεσότο που είναι περίκλειστο έδαφος, περιβαλλόμενο πανταχόθεν από περιοχές της Νότιας Αφρικής. Οι φυλετικές διαμάχες της λευκής μειονότητας με τη μαύρη πλειοψηφία έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία και την πολιτική της Νότιας Αφρικής, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στο απαρτχάιντ, που θεσμοθετήθηκε το 1948 από το Νοτιοαφρικανικό Εθνικό Κόμμα, αν και οι φυλετικές διακρίσεις προϋπήρχαν. Οι νόμοι που καθόρισαν το απαρτχάιντ ως εσωτερική πολιτική του κράτους άρχισαν να φθίνουν το 1990, μετά από μακρό και βίαιο αγώνα της μαύρης πλειοψηφίας και ορισμένων, λευκών (π.χ. Αντρέ Μπρινκ και Λευκή Ξερή Εποχή) έγχρωμων και Ινδών Νοτιοαφρικανών Το 1487, ο Πορτογάλος εξερευνητής Βαρθολομαίος Ντιάζ ηγήθηκε της πρώτης Ευρωπαϊκής αποστολής που έφτασε στη νότια Αφρική. Τις 4 Δεκεμβρίου, έφτασε στον κόλπο Βάλφις, στη σημερινή Ναμίμπια, όπου είχε φτάσει το 1485 ο προκάτοχός του, ο Πορτογάλος Ντιόγο Σιάο. Ο Ντιάζ συνέχισε νοτιότερα, αλλά μια καταιγίδα τον ανάγκασε να απομακρυνθεί από την ακτή, με αποτέλεσμα να περάσει το νοτιότερο σημείο της Αφρικής χωρίς να το δει, με αποτέλεσμα να φτάσει στις ανατολικές ακτές της Νότιας Αφρικής. Στην επιστροφή του είδε το ακρωτήριο, το οποίο ονόμασε αρχικά ακρωτήριο των Καταιγίδων, αλλά ο βασιλιάς Ιωάννης Β΄ το ονόμασε Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, λόγω του πλούτου που κέρδισε η Πορτογαλία από τις ανατολικές Ινδίες.
Η ανακάλυψη διαμαντιών το 1867 και χρυσού το 1884 στην ενδοχώρα οδήγησε σε οικονομική ανάπτυξη και μετανάστευση. Αυτό εντατικοποίησε τις προσπάθειες ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών περιοχών.[21] Το 1879, οι Βρετανοί νικήσαν τους Ζουλού, παρά την ήττα τους στη μάχη του Ισαντλβάνα. Το 1880-81, οι Μπόερς νίκησαν τους Βρετανούς, οι οποίοι αναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία του Τράνσβααλ. Το 1886 ανακαλύφθηκε χρυσός στο Τράνσβααλ. Το 1899 άρχισε ο Δεύτερος Πόλεμος των Μπόερς, ο οποίος έληξε το 1902 με ήττα των Μπόερς.
14.1.21
ΕΙΚΟΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ. Η Μυρτώ φθάνει στη Νότια Αφρική
Μετά το εμβόλιμο ταξίδι των δύο φίλων στο Να'ι'ρόμπι και στο Γιοχάνεσπουργκ ας επιστέψουμε στην Αμερική, η Μυρτώ άνοιξε το δώρο του Πέπου και βρήκε μέσα ένα βιβλίο, ήταν μία ποιητική συλλογή του Οδυσσέα Ελύτη με τίτλο ''ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ'' έναν μικρό πίνακα ζωγραφικής που είχε φιλοτεχνήσει η κορυφαία ζωγράφος ΜΥΡΣΊΝΗ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ που εκτός από κορυφαία ζωγράφος ήταν και κορυφαία σύζυγος, η κ. Μυρσίνη ήταν σύζυγος του πιο τυχερού ανθρώπου του πλανήτη του ΝΙΚΟΥ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ λέω του πιο τυχερού γιατί γυναίκες σαν την κ. Μυρσίνη υπάρχουν 1 στο εκατομμύριο, δίπλα από το PEPOS RESTAURANT είχαν κατάστημα με είδη λα'ι'κής τέχνης, αυτής της υπέροχης γυναίκας για την οποία ο Επίκουρος στάζει μέλι το στόμα του όταν μιλάει γι' αυτήν, ελπίζω ο σύζυγός της να την έχει στο εικονοστάσι του τώρα που είναι εν ζωή, γιατί αυτή η γυναίκα είναι άγιος άνθρωπος κατά τα λεγόμενα πάντα του Πέπου. Το τρίτο δώρο ήταν ένας στυλός ασημένιος όπου πάνω ήταν χαραγμένο το όνομά της. Η Μυρτώ τοποθέτησε τον μικρό πίνακα πάνω από το γραφείο της σε θέση που πάντα όταν καθόταν στο γραφείο της να είναι στο οπτικό της πεδίο για να την ταξιδεύει. Αμέσως μετά άρχισε να διαβάζει το ''ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ''.
Σ’ αγαπάω μ’ ακούς;
Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς
και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.
Για τα «πίστεψέ με» και τα «μη.»
Μια στον αέρα μια στη μουσική,
εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω
κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα..
Επειδή σ’ αγαπάω και στην αγάπη
ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος
από παντού, για σένα
μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη.
Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού,
σ’ έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις,
πως φιλάς, πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε.»
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.
Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.
Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.
Επειδή σ’ αγαπάω και σ’ αγαπάω.
Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο.
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή που πια
δεν έχω τίποτε άλλο μες στους τέσσερις τοίχους,
το ταβάνι, το πάτωμα να φωνάζω από σένα
και να με χτυπά η φωνή μου
να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι.
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς;
Είναι νωρίς ακόμη μέσα στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
να μιλώ για σένα και για μένα.
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς;
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς; Σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;
Πού μ’ αφήνεις, που πας, μ’ ακούς;
Θα ’ρθει μέρα, μ’ ακούς; για μας, μ’ ακούς;
Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς;
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς;
το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ’ ακούς;
Της αγάπης μια για πάντα το κόψαμε
και δεν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς;
Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς;
δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας που αγγίξαμε,
ο ίδιος, μ’ ακούς;
και κανείς δεν κατάφερε από τόσον χειμώνα
κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς;
Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς;
Μες στη μέση της θάλασσας
από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ ’ακούς.
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς.
Άκου, ποιος μιλάει στα νερά και ποιος κλαίει, ακούς;
Είμαι εγώ που φωνάζω κι είμαι εγώ που κλαίω, μ’ ακούς;
Σ’ αγαπάω, σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;
Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να ’ρθω.
Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον αέρα που αναπνέεις
και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει.
Μόνη να περιμένω που θα πρωτοφανείς
σαν από μια εικόνα καταστραμμένη.
Που κανείς να μην έχει δει για σένα για σένα μόνο εγώ,
μπορεί, και η μουσική που διώχνω μέσα μου
αλλά αυτή γυρίζει δυνατότερη για σένα,
όλα για σένα, για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή.
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
έτσι σ’ έχω κοιτάξει που μου αρκεί.
Να’ χει ο χρόνος όλος αθωωθεί μες σε αυτά που το πέρασμα σου αφήνει.
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί πριν από εσένα και μαζί σου.
Πήγαινε, και ας έχω εγώ χαθεί ένα κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μέσα μια φωνή κι έναν καθρέφτη να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ.
Να σε βλέπω μισό να περνάς από μπροστά μου
και μισή να κλαίω για αυτό που χάνω, σ’ αγαπάω… Μ’ ακούς;
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.
Με τον στυλό που έλαβε ως δώρο έγραψε ένα μικρό σημείωμα και το έβαλε μέσα στο βιβλίο, το ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ έγινε η απαραίτητη συντροφιά της, Στην πρώτη σελίδα του βιβλίου υπήρχε το πιο κάτω κείμενο.
Ένας λόγος, Ένα βλέμμα, Ένας στίχος, Μία χειρονομία, Ένα χαμόγελο, Κι ίσως η μοίρα παρεκκλίνει κι αλλάζει πορεία η ζωή μας........
13.1.21
ΕΙΚΟΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ Διονυσία και Επίκουρος . Ο Επίκουρος και ο Στρίκος [depanaz] επισκέπτονται την Κένυα και τη Νότα Αφρική.
Σ' αυτό το σημείο θα μου επιτρέψετε να ανοίξω μία παρένθεση για να αναφέρω τα πεπραγμένα ενός ταξιδιού που έκανε ο Επίκουρος με τον Φίλο του τον Προμηθέα κατά κόσμον Στρίκος Νικόλαος. Ως υπάλληλοι της Ο.Α. που ήταν και ειδικότερα ως επικεφαλής του Γ.Α. αποφάσισαν να κάνουν ένα ταξίδι στη Νότια Αφρική μα ενδιάμεση παραμονή στο Ναϊρόμπι της Κένυας. Ενημέρωσαν τους φίλους στο Γιοχάνεσμπουργκ και τον συνάδελφο τους στο Ναϊρόμπι και αναχώρησαν με πολύ καλές προϋποθέσεις. Στο Ναϊρόμπι θα έμεναν τρεις μέρες, ο φίλος και συνάδελφος Γιώργος Παπανικολάου τους υποδέχθηκε στο αεροδρόμιο και τους πήγε στο ξενοδοχείο που είχε κανονίσει να μείνουν. Αφού τακτοποιήθηκαν αποφάσισαν όλοι μαζί να πάνε για ένα ποτό και μετά για φαγητό. Μεταξύ ποτού και φαγητού ο φίλος τους τους ενημέρωσε για το τριήμερο πρόγραμμα που είχε επιμεληθεί, τους είχε κανονίσει μία τριήμερη επιλογή γεμάτη εκπλήξεις, ήταν σίγουροι πως θα ζούσαν μαγικές στιγμές γιατί γνώριζαν πως ο φίλος τους ήταν πολλά χρόνια στον σταθμό της Ο.Α. στο Ναϊρόμπι και γνώριζε πολύ καλά τα σημαντικά σημεία που έπρεπε να επισκεφτούν οι φίλοι του. Επέστρεψαν νωρίς στο ξενοδοχείο γιατί την επόμενη μέρα έπρεπε να είναι έτοιμοι στις 05:00 Την πρώτη μέρα τους πήγαν για σαφάρι, είναι απερίγραπτο το συναίσθημα της συνύπαρξης με τα ζώα που αντίκριζαν για πρώτη φορά οι δύο φίλοι, ο θαυμασμός τους ήταν πολύ μεγάλος, τα ζώα που υπάρχουν στην Κένυα που θεωρείται ένας μικρόκοσμος ολόκληρης της ανατολικής Αφρικής ήταν γι' αυτούς μοναδική εμπειρία.
Αυτό που ζούσαν στο Ναϊρόμπι ξεπερνούσε την τέχνη των κοριτσιών της Ιαπωνία, αν δεν τις ξεπερνούσε ήταν τουλάχιστον στο ίδιο επίπεδο. Το τι συνέβη μετά από την αποθεώσει του μασάζ έχω εντολή από τον Επικούρειο Πέπο να μην τ' αναφέρω για ευνόητους λόγους. Απλά εσείς με την φαντασία σας κάντε τους δικούς σας συνειρμούς. Την επόμενη μέρα ο Επίκουρος και ο Στρίκος στην κυριολεξία πετούσαν, το μασάζ τους είχε γεμίσει με σούπερ ενέργεια. Το πρόγραμμα της τρίτης μέρας ξεκίνησε με πτήση αερόστατου πάνω από την περιοχή των Μασάι, μετά πήγαν στο Εθνικό πάρκο στο Ναϊρόμπι, στο Εθνικό κέντρο Σαμπούρο που είναι στα βόρεια της Κένυας και φυσικά στο Εθνικό πάρκο "Μασάι Μάρα" το οποίο συγκαταλέγεται ανάμεσα στα κορυφαία αξιοθέατα της χώρας.
Έζησαν τρεις μέρες τόσο γεμάτες που νόμιζαν πως είχαν μείνει εκεί 30 μέρες. Επέστρεψαν στο ξενοδοχείο αργά το απόγευμα όπου τους περίμενε ο Παπαγιώργης γεμάτος αγωνία για το αν τους άρεσε η εκδρομή, όταν τους αντίκρισε κατάλαβε πως δεν χρειαζόταν να τους ρωτήσει τίποτα γιατί από τα πρόσωπά τους τους που έλαμπαν κατάλαβε πως οι φίλοι του είχαν επιστρέψει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Τον ευχαρίστησαν και μία ώρα μετά βρέθηκαν στην ψαροταβέρνα του Έλληνα Βασίλη Γαρδίκα που βρέθηκε να είναι κοντοχωριανός του Στρίκου. Τι αστακούς, τι γαρίδες, τι γυαλιστερές, τι χταπόδι και τι ροφό έφαγαν εκείνο το βράδυ δεν περιγράφεται. Και όλα αυτά πάμφθηνα γιατί οι τιμές στο Ναϊρόμπι ήταν πολύ χαμηλές. Με σημερινά χρήματα θα χρειαζόταν τουλάχιστον 300€ άλλα τα μεροκάματα στην Κένυα και άλλα συν Ελλάδα. Ο Βασίλης ο Γαρδίκας που μας αποχαιρέτησε το 2018 ήταν και κορυφαίος ζαχαροπλάστης και στο τέλος μας πρόσφερε την black Forest που μόνο αυτός γνώριζε το μυστικό της επιτυχίας. Φίλε Βασίλη σ' ευχαριστούμε. Την επόμενη μέρα οι δύο φίλοι αναχώρησαν για το Γιοχάνεσμπουργκ.
Οι δύο φίλοι ήταν κατενθουσιασμένοι, ευχαρίστησαν ξανά και ξανά τον φίλο τους τον Παπαγιώργη για την φιλοξενία και επιβιβάστηκαν στο αεροσκάφος της Ο.Α.
Ο Στρίκος επειδή ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόταν την Αφρική και αυτό βέβαια το χρωστούσε στον φίλο του τον Πέπο, όπως επίσης και το ταξίδι στην Ιαπωνία, το οποίο πάλι χάρη στον Πέπο το έκανε, σκέφτηκε να το γιορτάσουν και ενώ ήταν εν πτήση παράγγειλε στις αεροσυνοδούς μια σαμπάνια και στο πρώτο τσούγκρισμα γύρισε και του είπε: Φίλε Πέπο δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτά που έκανες για μένα. Ο Πέπος επειδή είχαν δει πολλά τα μάτια του και είχαν ακούσει πολλά τ' αυτιά του, του αποκρίθηκε: Ο ΧΡΟΝΟΣ ΘΑ ΔΕΙΞΕΙ!!! Σε δύο ώρες περίπου έφθασαν στον νέο προορισμό τους που ήταν το Γιοχάνεσμπουργκ, εκεί για μία ακόμα φορά τους περίμεναν οι φίλοι του Επίκουρου, η Ντενίς και ο Ντέρικ. Από αυτή την παραμονή τους εκεί θα μπορούσα να γράφω πολλές σελίδες, θα περιοριστώ μόνο σ' αυτά που βίωσαν κατά την διήμερη παραμονή τους στην περιοχή του καταυλισμού των ανθρώπων της φυλής των Ζουλού.
Από αυτή την κορυφαία συνάντηση χάθηκαν όλες οι φωτογραφίες γιατί η περιέργεια της κόρης του αρχηγού που σε ανύποπτο χρόνο περιεργαζόταν την φωτογραφική μηχανή την άνοιξε και καταστράφηκε το φιλμ. Δεν υπήρχαν βλέπετε τότε οι ψηφιακές μηχανές και ως εκ τούτου χάθηκαν πολύτιμες φωτογραφίες. Οι φιλοξενία εκ μέρους του αρχηγού και των υπολοίπων ήταν άψογη. Αυτό που εξέπληξε ευχάριστα τον Πέπο και τον Στρίκο ήταν το γεγονός πως ο αρχηγός και ο μάγος της φυλής μιλούσαν καλούτσικα τα Ελληνικά. Την απορία τους την έλυσε η κόρη του Έλληνα δικηγόρου, φοιτήτρια της νομικής και η ίδια, ο πατέρας της ήταν ο δικηγόρος της φυλής των Ζουλού και σε όποιες υποθέσεις προέκυπταν προβλήματα με την κυβέρνηση την οποία αποτελούσαν μόνο λευκοί ο Έλληνας δικηγόρος ήταν αυτός που αναλάμβανε την νομική υποστήριξη. Η Νίκη για καλή τους τύχη βρισκόταν εκείνη την ημέρα εκεί για κάποια υπόθεση και θα αναχωρούσε μαζί τους την επόμενη μέρα το απόγευμα. Το βράδυ μετά το φαγητό κάπνισαν την πίπα της ειρήνης και χόρεψαν όλοι μαζί γύρω από μία φωτιά. Ήταν όλοι τους εκστασιασμένοι, όλα αυτά που ζούσαν ήταν μοναδικές εμπειρίες για τους δύο φίλους. Πριν πάνε για ύπνο ο αρχηγός ζήτησε από τους δύο καλεσμένους να του διηγηθούν από έναν μύθο που να είχε σχέση με την Ελλάδα. Ο Επίκουρος επέλεξε τον μύθο για το σπήλαιο του Πλάτωνα.
Σε ένα σπήλαιο, κάτω από τη γη, βρίσκονται μερικοί άνθρωποι αλυσοδεμένοι με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορούν να δουν μόνο τον απέναντί τους τοίχο,
Εδώ ξεκινάει η αφήγηση του Στρίκου. Αρχηγέ ο πατέρας μου ο Πανάγος ήταν φυσιολάτρης όπως εσείς, ήταν επίσης καλός παρατηρητής, του άρεσε να παρατηρεί τα πάντα στη φύση, είχε γεννηθεί και μεγαλώσει σ' εκείνα τα μέρη όπου τα νερά, τα δάση και τα πουλιά αφθονούσαν, το περιβάλλον ήταν γι' αυτόν πολύ σημαντική υπόθεση. Από μικρός σε καθημερινή βάση τριγύριζε στα γύρω βουνά, κάποια στιγμή εκεί γύρω στα 12 αρχηγέ ο πατέρας μου παρατήρησε το εξής, είχε προσέξει πως σε δύο σημεία της περιοχής, το ένα ήταν σε μία ραχούλα κοντά στο χωριό που την ονόμαζαν Μπώλινα, και σε μια άλλη περιοχή στην αρχαία Ολυμπία σε συγκεκριμένα σημεία πάντα, ένιωθε να τον πλημμυρίζει μια θετική ενέργεια. Στην αρχή το θεώρησε τυχαίο, όταν ξαναπήγε ένιωσε πάλι το ίδιο συναίσθημα πληρότητας. Αυτά τα δύο σημεία τα ονόμασε σημεία "Ε" για να βεβαιωθεί πήρε μια μέρα μαζί του και τον μικρότερο κατά ένα χρόνο αδερφό του, χωρίς να του πει κάτι και του ζήτησε να παραμείνει στο ίδιο σημείο που καθόταν αυτός και να του πει τα συναισθήματα του. Ο αδερφός του αφού παρέμεινε για αρκετή ώρα στο ίδιο σημείο γύρισε προς τον αδερφό του και του είπε: τι είναι εφτούνου φτού; Γιατί με κουβαλήσεις εδώ χωρίς λόγο; Ο πατέρας μου αρχηγέ κατάλαβε πως αυτό που ένιωθε αυτός δεν το ένιωθαν όλοι, ίσως αυτό να ήταν μόνο δικό του προνόμιο, ίσως η αγάπη για το φυσικό περιβάλλον του επέτρεπε να βιώνει τέτοια μοναδικά συναισθήματα. Στην πορεία πήγε και δύο φίλους του αλλά ούτε αυτοί ένιωσαν κάτι. Μετά από αυτό ήταν σίγουρος πως ήταν ίσως ο μοναδικός προνομιούχος που εισέπραττε αυτή την ενέργεια.
Τα χρόνια περνούσαν και το μικρό εκείνο παιδί νυμφεύτηκε την πιο όμορφη του χωριού και απέκτησαν 8 παιδιά, 7 αγόρια και ένα κορίτσι, τα δύο αγόρια ήταν δίδυμα. Όταν τα παιδιά μεγάλωναν κάθε χρόνο έπαιρνε το πιο μεγάλο και μετά το επόμενο, και τα πήγαινε στα σημεία "Ε" για να δει τις αντιδράσεις τους. Τα πρώτα 6 μαζί και το κορίτσι και που τα πήγε δεν του περιέγραφαν κάτι, άρα δεν έπρεπε σε κανένα από αυτά να αποκαλύψει το μυστικό. Σειρά τώρα είχαν τα δίδυμα, πήρε πρώτα αυτόν που είχε γεννηθεί πρώτος με διάφορα ενός λεπτού που τον είχε το όνομα Γιάννης. Τον πήγε και στα δύο σημεία αλλά ανταπόκριση καμία, αυτός είχε το μυαλό του Στ' αμπέλια και στα καρπούζια. Την επόμενη μέρα αρχηγέ ήταν σειρά μου, αν δεν ένιωθα κι εγώ τίποτα ο πατέρας μου είχε αποφασίσει να πάρει μαζί του το μυστικό στον τάφο του. Είχε όμως και μια κρυφή ελπίδα για μένα γιατί όπως και στον πατέρα μου που του άρεσε να πλαλάει στα βουνά και στα λαγκάδια έτσι άρεσε και σε μένα, εγώ μάλιστα μ' άρεσε και το άρμεγμα των ζώων και τον περισσότερο καιρό τον περνούσα κοντά στα ζώα και στα χωράφια. Όταν την επόμενη μέρα ο πατέρας μου με πήγε στο πρώτο σημείο "Ε" και μου ζήτησε να του περιγράψω τα συναισθήματα μου, πέταξε από τη χαρά του όταν άκουσε να του περιγράφω την ευεξία που ένιωσα σχεδόν αμέσως όταν βρέθηκα στο σημείο "Ε" επιτέλους ο πατέρας μου ήταν ευτυχισμένος, ένα από τα παιδιά του ένιωθε τα ίδια συναισθήματα που ένιωθε κι αυτός, άρα έχει κι αυτός το χρίσμα άκουσα τον πατέρα μου να μονολογεί.
Μ' αγκάλιασε και μου εξήγησε πως δεν έπρεπε να μιλήσω σε κανέναν γι' αυτό που έζησα σήμερα, μου εξήγησε επίσης πως απ' όλα τ' αδέρφια μου ήμουν ο μόνος που αισθάνθηκα την θετική ενέργεια που εισχώρησε στο σώμα μου. Αρχηγέ από εκείνη την ημέρα άρχισα να πηγαίνω κι εγώ οπότε μπορούσα στα σημεία "Ε" γιατί ένιωθα να γεμίζουν ενέργεια οι μπαταρίες μου και η ψυχή μου να φτερουγίζει. Πολλές φορές αρχηγέ ξάπλωνα στο σημείο "Ε" κάποιες όμως ήταν ξεχωριστές γιατί μου συνέβησαν παράξενα πράγματα. Ο αρχηγός των Ζουλού και όλοι όσοι ήταν στη σκηνή κρεμόντουσαν από τα χείλη του Στρίκου ο οποίος συνέχισε. Κάποιες φορές αρχηγέ την ώρα που ήμουν ξαπλωμένος ένιωθα να έρχονται και να με παίρνουν στην αγκαλιά τους νεράιδες και ξωτικά και να με μεταφέρουν στις σπηλιές τους. Όσες φορές με πήγαν εκεί περνούσα πολύ όμορφα γιατί με είχαν μυήσει στα μυστικά του έρωτα και μάλιστα με κάποιες από αυτές, θυμάμαι σαν τώρα τρεις Μούσες που έκανα μαζί τους και σεξ, ήταν η Μούσα Πατρίτσια, η Μούσα Μαρία και η Νύμφη του ποταμού η γλυκύτατη Πωλίνα, αυτές αρχηγέ μ' έκαναν δάσκαλο στο σεξ γιατί αυτές ήταν καθηγήτριες. Αυτά αρχηγέ τα έχω μολογήσει μόνο στον φίλο μου τον Πέπο και σε σας σήμερα. Όταν με το καλό νυμφευθώ αρχηγέ και κάνω γιο θα τον πάω κι αυτόν στο σημείο "Ε" ώστε να διαπιστώσω αν θα έχει κι αυτός το χρίσμα. Όταν αυτό το θέμα το είχα συζητήσει με τον Πέπο αρχηγέ, μου είπε πως και στα δικά του μέρη υπήρχαν δύο σημεία εκπομπής θετικής ενέργειας. Ο ίδιος μιας και βρίσκεται εδώ μπορείτε να τον ρωτήσετε να σας πει τη δική του ιστορία. Ο αρχηγός των Ζουλού και η παρέα του ήταν συνεπαρμένοι από αυτά που άκουσαν από τους καλεσμένους τους. Είχαν κι αυτοί πολλούς και διάφορους μύθους αλλά τόσο συναρπαστικούς και διδακτικούς δεν είχαν. Γύρισε προς τον Πέπο και του ζήτησε να διηγηθεί κι αυτός τις δικές του εμπειρίες.
Και τώρα ξεκινάει η αφήγηση του Επίκουρου. Αρχηγέ πράγματι ανάλογη εμπειρία έχω βιώσει κι εγώ, στο Κερκέτιον όρος υπάρχουν δύο σημεία "Ε" το ένα βρίσκεται στην περιοχή "ΤΡΥΠΕΣ" όπου υπάρχουν κάποιες σπηλιές και το δεύτερο σημείο είναι πολύ πιο ψηλά στην περιοχή "Τρύπιο Λιθάρι'', όταν ήμουν μικρός ζούσα πολλές ώρες σ' αυτό το βουνό, οι γονείς μου είχαν εμπιστευτεί σε μένα 3 όμορφες αγελάδες και όλη μου την ημέρα όταν δεν είχα σχολείο βρισκόμουν στο δάσος κοντά τους. Είχα μια πολύ καλή σχέση με το φυσικό περιβάλλον και η φύση αυτό το αισθανόταν και μου επέστρεφε την αγάπη εις διπλούν, γνώριζα τις φωλιές των φιδιών, τις φωλιές των πουλιών και πολλών άλλων κατοίκων του δάσους και του ποταμού. Κάποια στιγμή, τυχαίο άραγε; ενώ στεκόμουν σε κάποιο σημείο στην περιοχή "ΤΡΥΠΕΣ'' αγναντεύοντας τον κάμπο ένιωσα να παίρνω ενέργεια από τη γη, νόμιζα πως μπορούσα να πετάξω, εκείνη την στιγμή δεν μπόρεσα να καταλάβω το τι ακριβώς συμβαίνει, μου είχε κάνει όμως δυνατή εντύπωση αυτό που μου συνέβη και αποφάσισα σ' εκείνο το σημείο να τοποθετήσω τρεις πέτρες ώστε να θυμάμαι που ήταν το σημείο που ένιωσα να γίνομαι Ίκαρος και Ηρακλής ταυτόχρονα. Την επόμενη μέρα βρέθηκα ξανά στο σημείο και ξαναβίωσα τα ίδια συναισθήματα, ήταν απίστευτο αυτό που ζούσα.
Για να δω αν αυτό που ζούσα δεν ήταν της φαντασίας μου αποφάσισα να πάρω μαζί μου δύο φιλαράκια μου, τον Καρλαύτη και τον Θεόφραστο, δεν θα τους έλεγα τίποτα γιατί φοβόμουν πως θα με κορόιδευαν, ήδη τότε κυκλοφορούσαν κάποιες φήμες πως κάποια βραδιά εμφανιζόντουσαν στο βουναλάκι που ήταν πιο χαμηλά μερικές φορές τα βράδια Καλότχιες και πως άλλους τους έπαιρναν τη φωνή, άλλους τους πήγαιναν σε άλλα χωριά, άλλους τους έπαιρναν μαζί τους και τους έσμιγαν με άλλες γυναίκες και πολλά άλλα τέτοια, και όσοι τα έλεγαν αυτά τους αποκαλούσαν αλαφροΐσκιωτους, γι' αυτό δεν τους είπα την αλήθεια για να μην με περάσουν και μένα ως αλαφροΐσκιωτο. Όταν φθάσαμε εκεί και τους ζήτησα να μου περιγράψουν τα συναισθήματα τους ο μεν Καρλαύτης μου είπε πως του μύριζε ρίγανη, και ο Θεόφραστος πως θυμήθηκε τα λουκάνικα που είχαμε ψήσει εκεί πριν 10 μέρες. Δεν τόλμησα αρχηγέ να τους πω το πώς και το γιατί μιας και δεν ένιωθαν αυτά που ένιωθα εγώ, ίσως η γη δεν ήθελε ν' αποκαλύψει σ' αυτούς τα μυστικά της. Ξάπλωνα κι εγώ εκεί πολλές φορές και ήρθαν και με πήραν κι εμένα νεράιδες και νύμφες γυμνές και μου έκαναν στην πράξη την σεξουαλική αγωγή, εγώ παρ' ό,τι ήμουν δώδεκα χρονών όσο και ο Στρίκος, διψούσα για περισσότερα μαθήματα και πήγαινα τακτικά και ξάπλωνα σ' εκείνο το σημείο. Μετά όμως αρχηγέ έφυγα για την Αθήνα. Εκεί στην Αθήνα δεν μου μίλησε κάποιος γι' αυτά τα μυστικά σημεία, βρήκα όμως κάποια άλλα σημεία, ήταν κάποια σπίτια που είχαν στην εξώπορτα κάποιο φωτάκι και μέσα υπήρχαν κοπέλες που κι αυτές έκαναν τα κόλπα που έκαναν οι νεράιδες στο βουνό. Επίσης τέτοιες κοπέλες υπήρχαν και σε κάποια μαγαζιά που τα έλεγαν BAR υπήρχαν κι εκεί καλές καθηγήτριες. Χρόνια αργότερα αρχηγέ όταν επισκέφτηκα το χωριό πήρα μαζί μου τον γιο του Θεόφραστου τον Πανούλη και τον ανιψιό μου τον Νίκο και τους πήγα στο σημείο "Ε" ώστε να διαπιστώσω αν ένιωθαν τα ίδια συναισθήματα με μένα να τους αποκαλύψω το μυστικό. Δυστυχώς με απογοήτευσαν και η δύο, ο μεν Πανούλης το μόνο που έβλεπε ήταν κάποιους να παίζουν μπάλα στο γήπεδο και ανυπομονούσε να βρεθεί κοντά τους, και ο ανιψιός μου το μόνο που τον απασχολούσε ήταν η κορυφή από το Κερκέτιον όρος και το πότε θα τα κατάφερνε να πάει εκεί.
Κατάλαβα αρχηγέ πως κανείς από τους δύο δεν είχε το χρίσμα, τα παλληκάρια ήταν αλλού. Ευτυχώς που στην τρίτη απόπειρα βρήκα τον κατάλληλο άνθρωπο να εμπιστευτώ το μυστικό των σημείων "Ε" τον πήρε μαζί μου κάποια μέρα και τον πήγα στο σημείο στην περιοχή "ΤΡΥΠΕΣ" ο Αστροτόμ με το που βρέθηκε στο σημείο αισθάνθηκε αμέσως την αλλαγή, η θετική ενέργεια τον πλημμύρισε, αυτός λοιπόν ήταν που είχε το χρίσμα, όταν μου εξήγησε το πώς είχε νιώσει κατάλαβα αρχηγέ πως μπορούσα να του εμπιστευτώ το μεγάλο μυστικό, αυτό με γέμισε χαρά και ευτυχία. Ο ανιψιός μου είχε και ένα άλλο χάρισμα, του άρεσε να παρακολουθεί τον βραδινό ουρανό και να συνομιλεί με τ' αστέρια, από τη γη έπαιρνε την θετική ενέργεια και από τον ουρανό τη μαγεία της αρμονίας. Κάπου εδώ αρχηγέ σταματάει και η δική μου εξιστόρηση και σε παρακαλώ να μας επιτρέψεις να πάμε για ξεκούραση. Ο αρχηγός και όλοι οι υπόλοιποι τους αγκάλιασαν και τους ευχαρίστησαν, μεταξύ αυτών ήταν και η Νίκη, η κόρη του δικηγόρου, ήταν κι αυτή ενθουσιασμένη από αυτά που άκουσε, και ειδικότερα από τον ενθουσιασμό που είχε νιώσει ο αρχηγός και η παρέα του.
Η Νίκη γεμάτη χαρά τους ανακοίνωσε πως τους περιμένει το καλύτερο δώρο, ο αρχηγός είχε δώσει εντολή να παραβρεθούν στη σκηνή όπου θα κοιμόντουσαν οι καλεσμένοι. με τις τόσο συναρπαστικές ιστορίες τους, να παραβρεθούν και 10 κοπέλες 5+5 για να παίξουν τον ρόλο που είχαν παίξει οι Μούσες και οι Νύμφες, αυτό ήταν ένα σπάνιο και εξαιρετικό δώρο από τον αρχηγό της φυλής και όπως τους είπε η Νίκη δεν είχαν δικαίωμα ν' αρνηθούν γιατί θα ήταν μεγάλη προσβολή για τον αρχηγό και για τις κοπέλες. Όταν ο Πέπος εξήγησε στη Νίκη τον προβληματισμό του εξηγώντας της πως είναι νυμφευμένος η γλυκύτατη Νίκη χαμογέλασε και απευθυνόμενοι και προς τους δύο είπε. Κατανοώ το πρόβλημα σου αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι, γι' αυτούς, και να τους το μεταφέρω δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, δεν θα καταλάβουν το γιατί, απλά την άρνησή σου θα την εκλάβουν ως μέγιστη προσβολή. Σε ερώτηση του Επίκουρου και ποιες θα ήταν οι συνέπειες αυτής της προσβολής η Νίκη δίστασε λίγο και μετά χαμηλώνοντας τα μάτια της είπε: το πιθανότερο είναι να σας κόψουν το πουλί!!! Οπότε θα πρέπει να διαλέξεις, αν η γυναίκα σου σε προτιμάει χωρίς πουλί μπορείς και να αρνηθείς. Ο Στρίκος με το που άκουσε αυτά που είπε η Νίκη έχασε το χρώμα του και γυρίζοντας στον Πέπο του είπε, ρε συ Πέπο είσαι με τα καλά σου; Συνέλθει σε παρακαλώ, σε καταλαβαίνω αλλά δεν φαντάζομαι να έχεις την ψευδαίσθηση πως άμα γυρίσεις πίσω θα σε δεχθεί η Λαμπρινή χωρίς πουλί.
Ο Πέπος το σκέφτηκε κι έτσι, το σκέφτηκε κι αλλιώς και αποφάσισε πως δεν είχε άλλη επιλογή ήταν μονόδρομος, η Αφρική είχε τους δικούς της κανόνες όπως και οι φιλόξενοι Ζουλού αυτοί οι άξιοι πολεμιστές και αγέρωχοι άνθρωποι είχαν τους δικούς τους κανόνες φιλοξενίας. Ήταν θέλημα θεού. Ευχαρίστησαν τη Νίκη για την βοήθεια της και αποτραβήχτηκαν στη σκηνή τους, με βαριά καρδιά ο Πέπος, και μες στη τρελή χαρά ο Στρίκος. Φίλες και φίλοι αυτό το συμβάν δεν θα σας το είχε αναφέρει ο Επίκουρος αλλά φέτος, δηλαδή το 2021 έκλεισαν 30 χρόνια από το αδίκημα του παραστρατήματος και ως εκ τούτου υπάρχει με βάση το νόμο 114/75 παραγραφή, αυτός είναι και ο λόγος της πιο πάνω αναφοράς. Την επόμενη μέρα μέσα σε κλίμα ευφορίας και χαράς ο Επίκουρος και ο Στρίκος αποχαιρέτησαν τους φίλους τους και τους ευχαρίστησαν θερμά για την υπέροχη και μοναδική φιλοξενία. Ο Στρίκος εντωμεταξύ επειδή όλο αυτό το σκηνικό τον είχε ενθουσιάσει ήθελε να παραμείνει κι άλλο γιατί είχε ερωτευθεί κεραυνοβόλα την κόρη του αρχηγού, με τα πολλά τον έπεισε η Νίκη πως δεν έπρεπε να εκφράσει τον ερωτά του στην κόρη του αρχηγού γιατί ήδη η κοπέλα ήταν σε σχέση με τον γιο του μάγου της φυλής και αυτό θα είχε συνέπειες, θα έπρεπε ν' αποδείξει ο Στρίκος πως ήταν πιο ικανός από τον αντίζηλό του μέσα από μία διαδικασία 10 δοκιμασιών. Όταν η Νίκη του εξήγησε τις διαδικασίες κατάλαβε πως δεν είχε ελπίδες και τους ακολούθησε με ραγισμένη καρδιά. Με το αυτοκίνητο της Νίκης αναχώρησαν για το Τζέρμινστον, η υπέροχη Νίκη δεν έκανε καμία κουβέντα για το τι ακολούθησε το βράδυ από σεβασμό προς τον Πέπο. Η καλή του φίλη τους πήγε στο σπίτι των φίλων και την παρακάλεσαν όταν επισκεφθεί την πατρίδα να τους ενημερώσει ώστε να βρεθούν. Ήταν ίσως η πιο όμορφη Ελληνίδα στην Αφρική.
Κάποια στιγμή αυτή η υπέροχη κοπέλα επέστρεψε στην Ελλάδα, η καταγωγή της ήταν από τη Σιάτιστα και δυστυχώς πριν λίγα χρόνια την χτύπησε κι αυτή ο καρκίνος και μας αποχαιρέτησε, κρίμα ήταν μία Θεά, είμαι σίγουρος πως η Νίκη ήταν η Θεά Αφροδίτη επί της γης. Οι δύο φίλοι την επόμενη μέρα αναχώρησαν για την Αθήνα, άλλο ένα ταξίδι ακόμα έφθασε στο τέλος του, ήταν κι' αυτό μαγικό. Πριν δέκα χρόνια περίπου ο Στρίκος θέλοντας κι αυτός να δοκιμάσει αν ο γιος του είχε κι αυτός το χρίσμα τον πήρε και τον πήγε στο σημείο "Ε" κοντά στην ραχούλα του χωριού και για καλή του τύχη ο 12χρονος τότε Παναγιώτης ευτυχώς ανταποκρίθηκε και ένιωσε κι αυτός τα ίδια συναισθήματα με τον παππού του και τον πατέρα του, άρα είχε κι αυτός το χρίσμα, για' αυτό πήρε τη σκυτάλη από τον πατέρα του, αυτός είναι πια που θα πει το μεγάλο μυστικό στον δικό του γιο. Ο πατέρας του του αποκάλυψε το μυστικό και από τότε ο Παναγιώτης συνεχίζει να πηγαίνει στο σημείο "Ε" αυτός είναι και ο λόγος που αυτή την περίοδο παραμένει στο χωριό του πατέρα του το ξακουστό Πυρί. Κάπου εδώ έλαβε τέλος αυτή η εμβόλιμη ιστορία που έχει σχέση βέβαια με την υπόλοιπη συγκλονιστική ιστορία της Διονυσίας και του Επίκουρου. Σας χαιρετώ, ο αφηγητής Πεπέ.
Χωρίς να μπορούν να κοιτάξουν πίσω, δεξιά και αριστερά.
Πίσω τους ωστόσο βρίσκεται μια αναμμένη φωτιά.
Έτσι οτιδήποτε διαδραματίζεται πίσω από την πλάτη τους, αυτό αναπαριστάνεται ως σκιά στον απέναντι τους τοίχο.
Καθώς οι άνθρωποι αυτοί σε ολόκληρη τη ζωή τους τα μόνα πράγματα που έχουν δει είναι οι σκιές των πραγμάτων, έχουν την εντύπωση ότι τα απεικάσματα που βλέπουν πάνω στον τοίχο είναι αληθινά.
Αν κάποιος από τους αλυσοδεμένους του σπηλαίου κατορθώσει να ελευθερωθεί,
Να δραπετεύσει δηλαδή από τη σπηλιά και να ανέβει πάνω στη γη και, κάτω από το φως του ήλιου πλέον, αντικρίσει τα πράγματα, θα καταλάβει γρήγορα την πλάνη στην οποία ζούσε όσο ήταν μέσα στη σπηλιά.
Θα αντιληφθεί ότι οι σύντροφοι του, που εξακολουθούν να βρίσκονται αλυσοδεμένοι στο σπήλαιο, ζουν βυθισμένοι μέσα στις ψευδαισθήσεις.
Αν κάποιοι πάντως καταφέρουν να λυθούν από τις αλυσίδες και βγουν από το σπήλαιο,
Θα τυφλωθούν από τη λάμψη του Ήλιου και θα επιστρέψουν πίσω. Αν, ωστόσο, συνηθίσουν το φως, θα δουν καθαρά τον Ήλιο,
Που συμβολίζει το Αγαθό, και θα καταλάβουν ότι όσα έβλεπαν μες στο σπήλαιο ήταν απλά αντίγραφα των αληθινών.
Ίσως σκεφτούν να επιστρέψουν πίσω, λυπούμενοι τους φυλακισμένους συντρόφους τους.
Πίσω, όμως, στο σπήλαιο, δε θα μπορούν να συνηθίσουν στο σκοτάδι,
και προσπαθώντας να διδάξουν στους υπόλοιπους την αλήθεια, ίσως δεχτούν το μίσος και την αντίδρασή τους.
Ωστόσο, όσοι ελευθερώθηκαν, έχουν χρέος να επιστρέψουν πίσω και να διδάξουν και τους υπόλοιπους. Κάπου εκεί σταμάτησε ο Επίκουρος και τον λόγο πήρε ο Στρίκος. Ο οποίος αφηγήθηκε τον δικό του μύθο, το μύθο της περιοχής που μεγάλωσε και που βίωσε όταν ήταν μικρός.
12.1.21
ΕΙΚΟΣΤΟ ΜΕΡΟΣ της πιο αληθινής ιστορίας του κόσμου. Διονυσία και Επίκουρος.
Σύνδεση με το προηγούμενο. Με λίγα λόγια θεωρώ πως στην Αθήνα απέκτησα έναν καινούριο φίλο. Όταν ο θείος αναχώρησε η Μυρτώ έβαλε την κασέτα στο κασετόφωνο και ο χώρος πλημμύρισε από υπέροχες μελωδίες, το μυαλό της έτρεχε στην Αθήνα στο Pepos Restaurant, δεν βιαζόταν καθόλου ν' ανοίξει το δώρο του Πέπου, ήθελε να παρατείνει την αγωνία της. Η ιστορία συνέχιζε να είναι συναρπαστική και παράλληλα συγκλονιστική.
Ας επιστρέψουμε όμως στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Pepos Restaurant. Ο έκπληξη του Πέπου ήταν πολύ μεγάλη, δεν ήλπιζε πως θα ξανά έβλεπε, ή θα άκουγε κάτι για εκείνη τη θλιμμένη κοπέλα, κι όμως σήμερα ήταν εκεί η μητέρα της με τον θείο της και το κυριότερο είχαν γι' αυτόν ένα δώρο από την Μυρτώ, έμαθε επιτέλους το όνομα της.
ΥΓ. Σου υπόσχομαι πως όταν θα επιστρέψω στην Ελλάδα θα έρθω να σε δω. Εσωκλείω και την διεύθυνση μου σε τυχόν περίπτωση που θέλεις να μου γράψεις.
Εκείνο το βράδυ ο Πέπος ξημέρωσε στο μαγαζί. Όταν κατά τις 04:30 αποφάσισε να επιστρέψει στο σπίτι σκέφτηκε πως όλοι οι υπόλοιποι θα ήταν σε βαθύ ύπνο. Έκανε όμως ένα μικρό λάθος, όταν μπήκε μέσα όσο πιο αθόρυβα μπορούσε διαπίστωσε πως ο μικρός Κωστάκης καθόταν σε μια πολυθρόνα στο μικρό χωλ. Ήθελε σώνει και καλά να μάθει γιατί ο Πέπος άργησε τόσο πολύ, άρχισε τις ερωτήσεις με Ρυθμό πολυβόλου.
Κάπου εδώ θα σταματήσω την αφήγηση γιατί σήμερα είχαμε μία όμορφη εξέλιξη, επικοινώνησε μαζί μου ο Κωστάκης, ο οποίος τώρα ονομάζετε Πλάτωνας για να μεταφέρω τις θερμές ευχαριστίες στον δάσκαλό του τον Επικούρειο Πέπο, γιατί χάρη σ' αυτόν όταν ήταν μικρός μπόρεσε να γνωρίσει μία Σοηδέζα και να πάρει το βάπτισμα του πυρός στο κορυφαίο άθλημα τόνατάλλο και μάλιστα με πολύ καλές επιδόσεις. Σας χαιρετώ, ο αφηγητής Πεπέ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)