ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ Ο κ. Χρήστος Μαγκούφης μιλάει για το βιβλίο του συγγραφέα Ηλία Γιαννακόπουλου ''ΟΥΚΡΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ''.

 Χρήστου  Μαγκούφη

Εισήγηση από την παρουσίαση του βιβλίου «Ουκρανικός Πόλεμος» του Ηλία Γιαννακόπουλου

 

                Κυρίες & Κύριοι, αγαπητοί συμπολίτες…

Αποτελεί για μένα τιμή και αποδέχθηκα με ευθύνη την πρόταση του φίλου και συγγραφέα Ηλία Γιαννακόπουλου για συμμετοχή μου στην παρουσίαση του βιβλίου του.

 

Τον ευχαριστώ θερμά για την τιμή, προπάντων, όμως, τον ευχαριστώ για την συγγραφή αυτού του βιβλίου, το οποίο συμβάλλει καθοριστικά σε προβληματισμούς και διδαχές για το χρέος κάθε ανθρώπου για την αποτροπή των πολέμων και την ειρηνική συνύπαρξη.

Εύχομαι το βιβλίο να είναι καλοτάξιδο και να βρει ευήκοα ώτα.

Διαβάζοντας το βιβλίο και εντρυφώντας στο σύνολο της ύλης του έγινα σοφότερος, ωστόσο στα πλαίσια της συμπαρουσίασης θα περιοριστώ στο πρώτο τρίτο της ύλης και ξεκινώ αμέσως.

               Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Ο συγγραφέας αναφέρει στον πρόλογό του ότι: «Ο πόλεμος υπήρξε το δομικό στοιχείο της ιστορίας», επισημαίνοντας παράλληλα ότι: «Καμία ηθική, καμία θρησκεία, καμιά πολιτική και πολίτευμα, καμία παιδεία και πολιτισμός δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν τον πόλεμο».

                           O  πόλεμος  και η ανθρώπινη φύση

Στοχαζόμενος δε, για το γενετικό κώδικα της ανθρώπινης φύσης επισημαίνει την ιστορική δικαίωση της ρήσης του Θουκυδίδη, ότι: «Πόλεμοι θα γίνονται πάντοτε όσο η φύση του ανθρώπου παραμένει η ίδια». Μια ρήση που δηλώνει την ύπαρξη βίας ως συστατικό του ανθρώπινου γονιδιώματος που εκφράζεται με πολέμους και συνάμα αποδεικνύει ότι η ταύτιση της ανθρώπινης συνείδησης με την ηθική και το δίκαιο βρίσκεται σε νηπιακό στάδιο.

Επιθυμώντας ο συγγραφέας να ερμηνεύσει ψυχολογικά το φαινόμενο του πολέμου ανατρέχει στον Φρόϋντ, ο οποίος «διατείνεται πως ο πόλεμος είναι εγγεγραμμένος στο γενετικό κώδικα του ανθρώπου και γι’ αυτό θεωρεί πως ο πόλεμος θα αποτελεί μία θλιβερή πραγματικότητα».

«Η νόηση αδυνατεί να κυριαρχήσει πάνω στις πρωτόγονες ορμές και κάθε ζωώδες στοιχείο εκδηλώνεται στη διάρκεια του πολέμου. Η εσωτερική επιθετικότητα διαταράσσει τον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου που εναγωνίως επιζητά τρόπους αποφόρτισης αυτής της δύναμης», μάς λέγει ο Φρόϋντ διά του συγγραφέως.

Ωστόσο, έναντι του πολέμου που είναι καταστροφικός και ηθικά απορριπτέος ο Φρόϋντ  προτείνει ως αντίδοτο την ανύψωση του πολιτισμού.

Στόχος, λοιπόν, της ανθρωπότητας οφείλει να είναι η διαμόρφωση ενός νέου παγκόσμιου πολιτισμού που θα εδράζεται στην πανανθρώπινη ισότητα με ένα νέο παγκόσμιο σύστημα Δικαίου, Ισονομίας και Ισοπολιτείας, με μια παγκόσμιας εμβέλειας υπερβατική έναντι των θρησκειών Ηθική και προφανώς μια νέα παγκόσμια παιδεία που θα διαμορφώσουν τις προϋποθέσεις κατάργησης των πολέμων και θα εδραιώσουν την ειρηνική συνύπαρξη της πολυχρωμίας των λαών και εθνών ως υποσύνολα μιας ελεύθερης Παγκόσμιας Κοινότητας που θα απολαμβάνει τους καρπούς της εργασίας και των αγαθών της μητέρας φύσης – Γης. Ο δρόμος, βέβαια, προς τούτο είναι μακρύς και απαιτεί συνάμα την αποκωδικοποίηση  και εξάλειψη όλων των γενεσιουργών αιτιών που προκαλούν τον πόλεμο.

Στην κατεύθυνση αυτή ο συγγραφέας επιχειρεί στο κεφάλαιο «Περί Πολέμου» μια απόπειρα ορισμού του, στα σημεία του οποίου ο αναγνώστης οφείλει να εντρυφήσει. Φιλοσοφικά ο συγγραφέας συνοψίζει στην ρήση του ότι: «ο πόλεμος είναι η άρνηση του ίδιου του ανθρώπου», τονίζοντας ότι «ο πόλεμος θα σταματήσει μόνον όταν τον αποβάλλουμε από το αξιακό μας σύστημα και ηθικοποιήσουμε το μέσα μας θηρίο», ενώ παράλληλα κλείνει το κεφάλαιο αυτό με την αιχμηρή ρήση του Βολταίρου: «Απαγορεύεται να σκοτώνεις, γι’ αυτό οι δολοφόνοι τιμωρούνται – εκτός αν σκοτώνουν πολλούς ανθρώπους υπό τους ήχους των παιάνων».

Μετά την φιλοσοφική προσέγγιση «Περί Πολέμου», ο συγγραφέας επιχειρεί την ερμηνεία και τις επιπτώσεις του πολέμου στην Ουκρανία αξιοποιώντας στα πλαίσια της ηθικής φιλοσοφίας το «επιχείρημα της ολισθηρής πλαγιάς» το οποίο άλλοτε θεωρείται σοβαρό εργαλείο και άλλοτε μια λογική πλάνη, και τούτο διότι συγκρούονται οι αρχικές επιλογές με τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.

       

                      Το επιχείρημα της ολισθηρής πλαγιάς

Υπενθυμίζοντας την θέση του Μακιαβέλι ότι «ο πόλεμος αρχίζει όταν θέλεις αλλά δεν τελειώνει όταν θέλεις» ο συγγραφέας τονίζει ότι η «ολισθηρή πλαγιά» είναι πάντοτε απρόβλεπτη και διδάσκει σε όλους (άτομα, λαούς, έθνη, κυβερνήσεις, ηγέτες…) να υπολογίζουν από πριν τα πιθανά αποτελέσματα, βάζοντας στην νοητική ζυγαριά τόσο τα κέρδη όσο και τις ζημίες πριν την εκτέλεση της πράξης, καθότι εκτός από το Actio υπάρχει και το Reactio.

Στα πλαίσια αυτά ο συγγραφέας περιγράφει τα κέρδη και τις ζημίες των άμεσα και έμμεσα εμπλεκομένων στον πόλεμο της Ουκρανίας.

Α) Για την Ρωσία θεωρεί ως κέρδη:

·     Την ενίσχυση στο εθνικό φρόνημα των Ρώσων ότι η Ρωσία επανακάμπτει μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, και

·     Την εδραίωση της Ρωσίας ως ισχυρό και ισότιμο συνομιλητή με τις Η.Π.Α. και την Κίνα.

Ενώ ως ζημίες θεωρεί:

·     Το ηθικό στίγμα που θα κουβαλά η Ρωσία ένεκα της εισβολής, και

·     Τη δυσπιστία που θα αντιμετωπίζει διεθνώς.

·     Τη θωράκιση της Δύσης στρατιωτικά και την οικονομική αποσύνδεση της Ευρώπης από την Ρωσία.

·     Την μέγγενη ενός ασφυκτικού ελέγχου που θα υφίσταται η Ρωσία από τις ανταγωνιστικές δυνάμεις της Δύσης και της Κίνας.

Β) Για τις Η.Π.Α. θεωρεί ως κέρδη:

Τα οικονομικά οφέλη από την εκτίναξη των τιμών του πετρελαίου και L.N.G και από τις πωλήσεις οπλικών συστημάτων καθώς και ότι στο επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής και στον Ο.Η.Ε. οι Η.Π.Α. θα προβάλουν ως ειρηνοποιοί ενώ θα στοχεύουν στην διεθνή απομόνωση της Ρωσίας.

Στα αρνητικά για τις Η.Π.Α. ο συγγραφέας επισημαίνει ότι οι Η.Π.Α. εγκαλούνται – και όχι άδικα – ότι αυτές προκάλεσαν την κρίση καθότι τσίγκλισαν την Αρκούδα με την πρόθεση – απόφασή τους να επεκτείνουν το ΝΑΤΟ στα ρουθούνια της, πράγμα το οποίο εξοργίζει το Κρεμλίνο που απειλεί με πυρηνικό ολοκαύτωμα, γι’ αυτό το ΝΑΤΟ οφείλει να αναλογισθεί έγκαιρα την θέση του Einstein ότι «αν γίνει ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος τότε ο 4ος θα γίνει με ξύλα και πέτρες».

Θέτοντας το ερώτημα αν η απραξία των ΗΠΑ ήταν αδυναμία ή επιλογή, ο συγγραφέας καταλήγει πως «Είναι περίεργο να κερδίζεις ως χώρα από αυτά που δεν έπραξες και όχι από αυτά που έκανες» αναγορεύοντας τούτο ως «τον χρυσό κανόνα της εξωτερικής πολιτικής και της διεθνούς διπλωματίας».

Γ) Για την Ευρώπη και την Ε.Ε.

Ο συγγραφέας τονίζει ότι δέχεται τα βέλη της κριτικής κυρίως διότι δεν στάθηκε ικανή να αποτρέψει τον πόλεμο στην Ουκρανία. Διπλωματικά και πολιτικά στάθηκε αδύναμη και αμήχανη στην αποφασιστικότητα και τον κυνισμό του Πούτιν αφενός και στην επιβολή των απόψεων και συμφερόντων των Η.Π.Α. αφετέρου. Η οικονομικά ηγεμονεύουσα Γερμανία υποτάχθηκε στις αποφάσεις του  Μπάϊντεν. Το περήφανο Νein  της αποχωρούσας  Merkel για την κατάργηση του Nord  Stream, αντικαταστάθηκε με το yes man του Solz που συνάμα υποχρεώθηκε να διαθέσει άμεσα 100 δις ευρώ για εξοπλισμούς και στρατιωτικές δαπάνες.

Οι στρατιωτικά ισχυρές Γαλλία και Αγγλία δεν διακινδύνευσαν μια μετωπική σύγκρουση με την Ρωσία γιατί και οι μνήμες των 2 παγκοσμίων πολέμων είναι νωπές, αλλά κυρίως γιατί οι πυρηνικές κεφαλές της Μόσχας χρειάζονται μόνο 3 λεπτά για να φτάσουν στο Παρίσι και το Λονδίνο. Ωστόσο, ως μέλη του ΝΑΤΟ και του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. απέτυχαν αμφότερες να αποτρέψουν τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Ως παράγωγα του πολέμου σε συνδυασμό με τα τρισάθλια παιχνίδια των κροίσων που ελέγχουν τους ενεργειακούς πόρους και χειραγωγούν τα χρηματιστήρια, βιώνουν πλέον και αυτές μαζί με όλες τις χώρες της Ευρώπης την στημένη ενεργειακή κρίση, την πτώση του Ευρώ και της Στερλίνας, την ύφεση και αύξηση των επιτοκίων, τον πληθωρισμό, την ακρίβεια και την φτώχεια.

Η  Ε.Ε. μάς λέγει ο συγγραφέας «διδάχθηκε πως η ενότητα των μελών – κρατών της συνιστά τον αναγκαίο όρο για να μην ξηλωθεί το πουλόβερ της Ε.Ε.», ωστόσο το διδάχθηκε περιορίζεται στον στόχο για την ενεργειακή απεξάρτηση από την Ρωσία.

Δυστυχώς τα καπιταλιστικά συμφέροντα της Γερμανίας και Ολλανδίας εξακολουθούν να δίνουν τον τόνο του λανθασμένου βηματισμού της Ε.Ε. και ενάντια στην διαμόρφωση των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.

Η Ευρώπη και ο κόσμος θα είναι διαφορετικός μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, μάς λέγει ο συγγραφέας και θέτοντας το δίλημμα «αν τον κόσμο θα κυβερνά η “ηθική” της δύναμης ή η δύναμη της ηθικής» μάς θυμίζει την ηθική προσταγή της επιγραφής Niemehr (ποτέ πια) στο Άουσβιτς και τούτο ως χρέος των ανθρώπων να θυμίζουν στους φιλόδοξους ηγέτες των ότι δεν μπορούν να βλέπουν τον κόσμο ως δικό τους οικόπεδο.

Εμβαθύνοντας στην ρήση του Ηράκλειτου «πόλεμος πατήρ πάντων» ο συγγραφέας επισημαίνει στην συνέχεια ότι οι παράπλευρες απώλειες του πολέμου “επεκτείνονται και καθορίζουν την πορεία του πολιτισμού μας στα επίπεδα της σκέψης, της ηθικής, της επιστήμης, της φιλοσοφίας, της ψυχολογίας, της ιδεολογίας, της πολιτικής, της γλωσσολογίας και των διεθνών σχέσεων”.

                                          Τα ερωτήματα

Στα πλαίσια αυτά θέτει πλήθος ερωτημάτων, όπως:

·     Ο άνθρωπος τελικά είναι ατελής στην Λογική (Σκέψη) ή στην Ηθική;

·     Φταίει η επιστήμη και η εξίσωση του Einstein για την ρίψη της ατομικής βόμβας ή οι πολιτικοί και στρατιωτικοί που αποφάσισαν την ρίψη της;

·     Φταίει άραγε ο τρόπος χρήσης ή διαχείρισης της ανθρώπινης δύναμης;

·     Υπάρχει ηθική στην χρήση της Δύναμης; Υπηρετεί τον πολιτισμό ή την ανθρώπινη παράνοια;

Καίρια ερωτήματα που δεν έχουν απαντηθεί ωστόσο χρήζουν απάντησης.

 Ειδικότερα για την σχέση του δίδυμου Δύναμης και Εξουσίας ο συγγραφέας επισημαίνει πως βαδίζουν παράλληλα, αλληλοτροφοδοτούνται και αποκαλύπτουν άλλοτε το ατροφικό ηθικό υπόβαθρο και άλλοτε τους ατελείς μηχανισμούς της ανθρώπινης λογικής στην εύρεση και θέσπιση κανόνων για την ειρηνική συνύπαρξη.

                                Οι διδαχές του Θουκυδίδη

  

 Συνεχίζοντας τονίζει την διαχρονικότητα των διδαχών του Θουκυδίδη που ως προς την σχέση του ανθρώπου με το δίδυμο της Δύναμης και Εξουσίας μάς λέγει στο «Διάλογος Αθηναίων και Μηλίων» ότι: «Και οι θεοί και οι άνθρωποι ακολουθούν πάντα έναν απόλυτο νόμο της φύσης, να επιβάλουν πάντα την εξουσία τους, αν έχουν τη δύναμη και το επιτύχουν», «τον νόμο αυτό τον βρήκαμε να ισχύει και τον ακολουθούμε, όπως θα τον ακολουθούν αιώνια όσοι μας διαδεχθούν».

Ενώ ως προς την τάση ηγεμόνευσης αναφερόμενος στα επιχειρήματα του Αλκιβιάδη για την συνεχή επέκταση των Αθηναίων και στη Σικελία ο Θουκυδίδης γράφει: «Δεν μπορούμε να χαράξουμε, εκ των προτέρων, όρια στην ηγεμονία μας. Γιατί είμεθα υποχρεωμένοι, αφού φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο, άλλους να απειλούμε, άλλους να παραφυλάγουμε, με έξοδα άλλων, κι άλλους να μη συγχωρούμε γιατί κινδυνεύουμε να κυριαρχηθούμε, αν δεν κυριαρχήσουμε εμείς οι ίδιοι πάνω σε άλλους». Ο κυνισμός της δύναμης στο μεγαλείο της. Μια προσομοίωση της παραπάνω θέσης με τα σημερινά γεγονότα θα φανέρωνε μόνο την διαφορά των πρωταγωνιστών, επισημαίνει ο συγγραφέας και έχει δίκιο.

Βαθύτατα ειρηνιστής ο συγγραφέας εστιάζει στην συνέχεια στις ευθύνες κάθε ανθρώπου χωριστά για την διεξαγωγή πολέμων αλλά και το χρέος του για την αποτροπή τους.

Ατομικές ευθύνες συναρτόμενες με τις επιλογές του και που σχετίζονται με τον τρόπο που σιωπηλά ή ηχηρά τροφοδοτούν την επιθετικότητα των ηγετών που εκμεταλλευόμενοι ενίοτε τον αγνό πατριωτισμό των πολιτών σέρνουν τα έθνη σε πολέμους.

                                  Ο “ανθρωπάκος” του Ράιχ

Διδακτικά προς τούτο μάς θυμίζει:

·     Την ρήση του Ράσελ: «ο πόλεμος δεν καθορίζει ποιος θα έχει δίκαιο, καθορίζει μόνο ποιος θα επιζήσει».

·     Την διαπίστωση του Μαρξ- παραφράζοντάς τον- «Αξία δεν έχει να ερμηνεύσουμε τον πόλεμο αλλά να τον καταργήσουμε».

·     Την παράκληση του Έμερσον: «Μην εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο, μεγάλε θεέ. Μην του δίνεις περισσότερη δύναμη έως ότου μάθει να χρησιμοποιεί καλύτερα την λίγη που έχει τώρα».

·     Την μομφή του Βίλχελμ  Ράϊχ απέναντι στις αδυναμίες και επιλογές του «Ανθρωπάκου»:

Ø «Δεν θέλεις να γίνει αετός, Ανθρωπάκο και γι’ αυτό κατασπαράζεσαι από τα όρνια», «Τα όρνια έγιναν οι ηγέτες σου», «σε δίδαξαν να βροντοφωνάζεις ζήτω το μεγάλο όρνιο», «Τώρα πεινάς και πεθαίνεις μαζικά».

Ø «Δίνεις στους ανθρώπους της εξουσίας, ή σε ανθρώπους με κακόβουλες προθέσεις τη δύναμη να σ’ αντιπροσωπεύουν. Και πολύ αργά ανακαλύπτεις ότι πάντα είσαι το κορόιδο».

Ø «Είχες να διαλέξεις μεταξύ της πνευματικής ανύψωσης στον Υπεράνθρωπο του Νίτσε και της εξευτελιστικής κατάπτωσης του Υπανθρώπου του Χίτλερ. Φώναξες Χάϊλ και διάλεξες τον Υπάνθρωπο».

Στο σκληρό σφυροκόπημα του Ράϊχ ο «Ανθρωπάκος» αντιτείνει το ερώτημα: «Μισώ τον πόλεμο, τι πρέπει να κάνω για να γίνω φορέας της ανθρώπινης κοινωνίας;» για να εισπράξει την απάντηση του Ράϊχ: «Να ασχολείσαι με τα ειρηνικά έργα και να πάψεις να λατρεύεις τους ηγέτες σου».

Στις αντιρρήσεις του ανθρωπάκου πως αναγκάζεται να πολεμήσει και αδυνατεί να αντισταθεί στην δύναμη της εξουσίας, ο Ράϊχ επισημαίνει την ευθύνη του για την αποτροπή του πολέμου: «Εξαρτάται αποκλειστικά από σένα, ανθρωπάκο αν θα σε πάρουν ή όχι στον πόλεμο. Αν ήξερες μόνο ότι δουλεύεις για την ζωή και όχι για το θάνατο».

Και ως αντιστάθμισμα στην ιδιότητα του «πατριώτη» που κυοφορεί τον πόλεμο ο Ράϊχ, όπως μάς θυμίζει ο συγγραφέας, αντιπροτείνει κάτι πιο ανθρώπινο και πιο οικουμενικό: «Η Αγάπη, η δουλειά και η γνώση δεν έχουν πατρίδα, δεν ξέρουν τελωνειακούς σταθμούς και δεν φοράνε στρατιωτικές στολές. Είναι διεθνείς και αγκαλιάζουν όλη την ανθρωπότητα».

                                          Οι ευθύνες

Σφυροκόπημα, βέβαια, για την ευθύνη αποτροπής του πολέμου στην Ουκρανία επεκτείνει ο συγγραφέας:

·     Στην αναποτελεσματικότητα του Ο.Η.Ε. και του Συμβουλίου Ασφαλείας επισημαίνοντας πως μία παραίτηση του Γκουτιέρες συνοδευόμενη από καταγγελία όσων χρησιμοποιούν τον πόλεμο προς εξυπηρέτηση εθνικών συμφερόντων θα ήταν μια κίνηση αξιοπρέπειας και υπηρεσίας στην διεθνή ειρήνη.

·     Στα κινήματα ειρήνης που αποδείχθηκαν περιορισμένου βεληνεκούς.

·     Στην πλήρη σιωπή των διανοούμενων που δεν κατάφεραν να γίνουν «πολίτες» - διαπαιδαγωγοί του πλήθους.

·     Στην τέχνη που φάνηκε απούσα στον πόλεμο της Ουκρανίας σε σύγκριση με άλλους πολέμους.

·     Στην ηχηρή απουσία της Εκκλησίας στον πόλεμο στην Ουκρανία που συντελείται από δύο ορθόδοξες χώρες με αποτέλεσμα «ορθόδοξες οβίδες» να σκοτώνουν ορθόδοξους στρατιώτες και αμάχους.

Πέραν, όμως, των ανωτέρω το σφυροκόπημα αφορά κυρίως τους ηγέτες της Ρωσίας, των Η.Π.Α. και της Ευρώπης που αντί να αποτρέψουν τον πόλεμο στην Ουκρανία επί της ουσίας συνέβαλαν διαχρονικά στην προετοιμασία του και την διεξαγωγή του επί μακρόν χάριν της άφρονης απληστίας των οικονομικών συμφερόντων των ισχυρών της Γης.

                                 Η  “παγίδα” Θουκυδίδη

Χωρίς να έχουν διδαχθεί από την παγκόσμια ιστορία, έπεσαν ξανά στην «παγίδα του Θουκυδίδη» με αποτέλεσμα να υφίστανται σήμερα τα παράγωγα της ολισθηρής πλαγιάς, και τούτο καθότι μπορεί μεν η «παγίδα του Θουκυδίδη» να ερμηνεύει την δομική αιτία του πολέμου, ωστόσο, δεν προαναγγέλλει και τον νικητή.

Ποια είναι, όμως, η παγίδα του Θουκυδίδη που ονομάσθηκε έτσι από τον αμερικανό καθηγητή Gratham  Allison;

                

«Ήταν η ολοένα αυξανόμενη δύναμη της Αθήνας που προκάλεσε φόβο στη Σπάρτη… και κατά συνέπεια τη σύρραξη ανάμεσα στις δύο πόλεις – κράτη αναπότρεπτα», μάς λέει ο Θουκυδίδης αναλύοντας τα αίτια του Πελοποννησιακού πολέμου και διαπιστώνοντας πως το βασικό στοιχείο της σύγκρουσης ήταν ο φόβος που κυριάρχησε στην ηγεμονεύουσα τότε Σπάρτη για τυχόν άνοδο της δύναμης και επιρροής της Αθήνας σε επίπεδα μη ελεγχόμενα στο μέλλον.

Ο φόβος ανάμεσα σε μια υπερδύναμη και σε μια ανερχόμενη δύναμη, ο φόβος για την απώλεια της Ηγεμονίας. Αυτός ο φόβος κατασκευάζει την «παγίδα» και οδηγεί τις χώρες στον πόλεμο.

Ο φόβος που είναι παρών και επηρεάζει την σκέψη και την πολιτική των ηγεμονικών δυνάμεων, μάς λέγει ο συγγραφέας τονίζοντας παράλληλα πως παρότι η συγκρότηση του σύγχρονου κόσμου και των εθνικών κρατών διαμορφώθηκε πάνω στη βάση της οικονομίας της Αγοράς, ένεκα της συνεχούς κινητικότητας της Αγοράς τα κράτη κερδίζουν ή χάνουν βαθμίδες στην παγκόσμια ιεραρχία από έναν ανελέητο οικονομικό ανταγωνισμό που υπάρχει. Μέσα σε αυτό το σκηνικό διαμορφώνονται οι συμμαχίες και οι ηγεμονίες που υπερασπίζονται με κάθε τρόπο και εν προκειμένου με πόλεμο, τα οικονομικά τους συμφέροντα, βάζοντας στο περιθώριο τους Κανόνες Ηθικής και Δικαίου, βάζοντας στο περιθώριο την ειρήνη και την ανθρωπιά.

Κλείνοντας την τοποθέτησή μου επισημαίνω την θέση του συγγραφέα ότι την λύση στην κόντρα μεταξύ Δύσης και Ρωσίας και τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία θα την δώσει η διπλωματία και η λογική και όχι τα παθήματα όσων ιστορικά από πλάνη έπεσαν στην παγίδα του Θουκυδίδη. Μια διπλωματία που οφείλει να ασκηθεί στα πλαίσια της Ρεάλ  Πολιτίκ.

Δεδομένου δε ότι ο θεμελιωτής της Ρεάλ Πολιτίκ είναι ο Θουκυδίδης συμφωνώ με την πρόταση του συγγραφέα για να διδάσκεται στη χώρα μας το έργο του Θουκυδίδη αυτόνομα ως μάθημα Ρεαλιστικής Πολιτικής και ιστορικής αλήθειας.

Κυρίες και Κύριοι, σας ευχαριστώ για την προσοχή και την υπομονή σας και επιτρέψτε μου να παραδώσω τη σκυτάλη στον επόμενο ομιλητή.

Σας ευχαριστώ

 

   *Ο Χρήστος Μαγκούφης διετέλεσε βουλευτής ΠΑΣΟΚ N. Τρικάλων τα έτη: α.1993-1996, β.2000-2004, γ.2009-2012.

    *Τρίκαλα,1η Νοεμβρίου 2022

 

Η Τεχνική και η Τέχνη ενός αντιπολεμικού βιβλίου («Ουκρανικός Πόλεμος») ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΣΙΤΣΑΝΗ 01 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2022

 Εισήγηση του συγγραφέα του βιβλίου Ηλία Γιαννακόπουλου από την παρουσίαση του βιβλίου του

Κυρίες & Κύριοι,

Στο βιβλίο μου «Ουκρανικός Πόλεμος» υπάρχουν 22 κείμενα που γράφτηκαν από την ημέρα έναρξης του πολέμου 24/02/22 μέχρι και τις αρχές Ιουνίου.

 

Τα κείμενά μου είναι δύσκολο να καταταγούν σε κάποιο γραμματειακό είδος. Κινούνται ανάμεσα στο άρθρο, την επιφυλλίδα και το δοκίμιο. Σκοπός τους δεν είναι να επιβάλουν μία άποψη, αλλά να ενημερώσουν και φωτίσουν τις πλευρές ενός φαινομένου – γεγονότος, του Ουκρανικού πολέμου, που από την φύση του έτσι κι αλλιώς είναι πολυεπίπεδο.

Η δυσκολία μου ήταν να μπορώ να ερμηνεύω σωστά το γεγονός του συγκεκριμένου πολέμου μέσα από τις αλληλοσυγκρουόμενες πληροφορίες από το πολεμικό μέτωπο αλλά κι από τις φανερές ή αφανείς επιδιώξεις των εμπόλεμων χωρών. Και όπως γνωρίζετε η προπαγάνδα σε έναν πόλεμο ανθοφορεί ευρέως για αυτονόητους λόγους.

Από την άλλη πλευρά υπήρχε ο φόβος να διολισθήσω σε υποκειμενικές αξιολογήσεις των γεγονότων αφού η αντικειμενική κρίση προϋποθέτει σαφή γνώση των συμβάντων αλλά και την δύναμη να υπερβαίνεις τις ιδεολογικές, πολιτικές ή εθνικές αγκυλώσεις και εξαρτήσεις. Το αν το κατάφερα θα το διαπιστώσετε με την ανάγνωσή του. Η αντικειμενικότητα κατέστη ακόμη πιο δύσκολη, αφού από την αρχή του πολέμου η ελληνική κοινή γνώμη διχάστηκε τόσο για τα αίτια όσο και για την θέση της Ελλάδας έναντι των εμπολέμων.

Στις παραπάνω δυσκολίες – που κάποιοι αυστηροί κριτές τις θεώρησαν ως απαγορευτικό στοιχείο για την αντικειμενική αξιολόγηση ενός πολέμου που βρίσκεται «εν τω γίγνεσθαι»- μπορεί να προστεθεί και η ανέλπιστη διάρκειά του. Όλοι υποστήριζαν πως αυτός ο πόλεμος θα ήταν για την Ρωσία ένας υγιής περίπατος, ένα παιχνίδι «εν ου παικτοίς». Γι’ αυτό πολλοί μού καταλόγισαν βιασύνη για την συγγραφή ενός βιβλίου που πραγματεύεται έναν πόλεμο εν εξελίξει που το σήμερα ακυρώνει το χθες και το αύριο μόνον εικάζεται. 

 

Πολλοί είναι αυτοί που διατείνονται πως η σωστή αντικειμενική κρίση και ερμηνεία ενός πολέμου επιτυγχάνεται κι από την χρονική απόσταση που πρέπει να υπάρχει από αυτόν. Κι αυτό γιατί έτσι αποφεύγονται οι τυχόν ενθουσιασμοί ή απογοητεύσεις από την πορεία του πολέμου. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν μπορούν να αφεθούν όλα στο τέλος του πολέμου, χωρίς τον καθημερινό σχολιασμό που άμεσα ή έμμεσα αποτυπώνει τους ψυχικούς κραδασμούς, τις κοινωνικές ανησυχίες και τους πνευματικούς προβληματισμούς όλων εκείνων που νιώθουν πως ο πόλεμος δεν είναι κάτι που συμβαίνει «αλλού», αλλά δίπλα τους.

Οι δύο παραπάνω σχολές σκέψης και αξιολόγησης του πολεμικού γεγονότος αναδεικνύουν με ενάργεια την διαχρονική αδυναμία της ιστορικής επιστήμης να οριοθετήσει με σαφήνεια εκείνα τα standars (στάνταρς) με βάση τα οποία να περιγράφει, κατανοεί, ερμηνεύει και αξιολογεί τον πόλεμο. Μέχρι να βρεθούν αυτά τα ακλόνητα στάνταρς είμαστε υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε από κοντά τα γεγονότα και να αποτυπώνουμε τις κρίσεις μας προσπαθώντας να ισορροπήσουμε στο εκκρεμές Συναίσθημα – Ορθολογισμός.

Ως βασικό ερμηνευτικό εργαλείο, αξιόπιστο αποκωδικοποιητή του «Ουκρανικού Πολέμου» και δεξαμενή σκέψης χρησιμοποίησα την Φιλοσοφία, την Ψυχολογία, την Λογοτεχνία και τις 12 «λογικές πλάνες». Φυσικά από τα παραπάνω εργαλεία δεν θα μπορούσε να απουσιάσει η αρχαία ελληνική σκέψη και κατεξοχήν η θεωρία του πολέμου του Θουκυδίδη. Ο ιστορικός με την σκέψη και τις θέσεις του διαποτίζει όλο το βιβλίο μου και βοηθά τα μάλα στην ερμηνεία και του Ουκρανικού πολέμου.

         Κυρίες & Κύριοι,

Ο πόλεμος εκτός από τα αυτονόητα – απώλεια ανθρώπινων ζωών, πρόσφυγες, υλικές καταστροφές και οικονομική καθίζηση – συνιστά και μία Ηθική παρεκτροπή που σκιάζει τον πολιτισμό μας και κηλιδώνει τα πνευματικά μας επιτεύγματα.

Οι καιροί επιτάσσουν να εφεύρουμε εκείνους τους μηχανισμούς για να προλαβαίνουμε και να σταματάμε τον πόλεμο και να μην λειτουργούμε ως υπνοβάτες όπως περιγράφονται οι Μεγάλες δυνάμεις στο ομώνυμο έργο του Κρίστοφερ Κλαρκ, που δεν πρόσεξαν γεγονότα καταφανή που ήταν μπροστά τους  τα υποτίμησαν και τα έθεσαν εκτός του διπλωματικού και πολιτικού του πεδίου. Αποτέλεσμα αυτής της υπνοβασίας ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος τις συνέπειες του οποίου άργησαν να αντιληφθούν. Κάτι παραπλήσιο θυμίζουν και οι σύγχρονοι ηγέτες που οι διπλωματικοί τους ελιγμοί μοιάζουν με μία γιγαντιαία άσκηση στην «θεωρία των παιγνίων».

Είναι, λοιπόν, προφανές πως «υπνοβατούμε» όπως τότε – παραμονές του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου – που κανείς δεν φανταζόταν στα σαλόνια της Βιέννης, του Βερολίνου και του Παρισιού πως η δολοφονία ενός αρχιδούκα θα οδηγούσε στο κολαστήριο του Δυτικού Μετώπου στην γραμμή αντιπαράθεσης του Μάρνη.

Η προσομοίωση με τον Ουκρανικό Πόλεμο μάς βοηθά να κατανοήσουμε πως η «ρευστότητα στο παγκόσμιο γεωπολιτικό περιβάλλον προσφέρει ευρύ πεδίο ελιγμών σε άτομα υψηλής ψυχοσυναισθηματικής επικινδυνότητας και φόρτισης». Βοηθά, επίσης, την επιστήμη της ατομικής και κοινωνικής ψυχολογίας να κατανοήσουν πως το ευρύ κοινό εκλαμβάνει ως απολύτως φυσιολογικό τον λαϊκίστικο τρόπο διάχυσης του εσωτερικού ψυχισμού με την μορφή πολιτικής παρέμβασης ατόμων και πολιτικών ηγετών που φιλοδοξούν να ποδηγετήσουν την κοινή γνώμη που ενίοτε τους ακολουθεί τυφλά και άκριτα.

 

Αμετάθετο, λοιπόν, χρέος όλων μας είναι να ξανακτίσουμε τον κόσμο σε καινούρια θεμέλια όπου ο πόλεμος θα απορρίπτεται ως μέσο επίλυσης των διαφορών λαών και κρατών. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να επιλέξουμε ή τις θέσεις του Πλάτωνα που αναζητούσε την ερμηνεία του Όντος και του κόσμου (Κόσμος των Ιδεών) ή να συνταχθούμε με την θέση του Μαρξ που διακήρυσσε πως αξιολογικά υπέρτερον είναι η αλλαγή του κόσμου και όχι η ερμηνεία του μόνον.

Εμείς ως υπέρμαχοι της διαλεκτικής και της σύνθεσης θα αναζητήσουμε την αλλαγή του κόσμου που προϋποθέτει όμως την βαθύτερη ερμηνεία του. Διαφορετικά εκείνο που μένει είναι αυτό που έγραψε ο ποιητής Κώστας Μόντης ως π ρ ο σ ε υ χ ή:

"Η μόνη λύση, Κύριε, είναι να κάνεις τα βόλια να μην σκοτώνουν, η μόνη λύση, Κύριε, είναι να τα στειρώσεις γιατί εμείς θα εξακολουθούμε οπωσδήποτε να πυροβολούμε".

 

­   * Η εισήγηση και η παρουσίαση του βιβλίου «Ουκρανικός Πόλεμος» έλαβαν χώρα την 1η Νοεμβρίου 2022 στην αίθουσα Τσιτσάνη στα Τρίκαλα. Ομιλητές οι πρώην βουλευτές: 1. Ηλίας Βλαχογιάννης, 2. Χρήστος Μαγκούφης, 3. Χρήστος Σιμορέλης.Συντονιστής ο δημοσιογράφος Λάζαρος Μάμαλης.

 

ΙΔΕΟπολις

Τρίκαλα: Η “έξυπνη” πόλη και η πόλη του “πολιτικού πολιτισμού”.

Τα Τρίκαλα τελικά δεν είναι μόνον η “ έξυπνη” πόλη-όπως αυτοπροσδιορίζεται ή ετεροπροσδιορίζεται- αλλά και η πόλη του “πολιτικού πολιτισμού”. Την 1η Νοεμβρίου 2022, Ημέρα Τρίτη και ώρα 19.00 στην αίθουσα εκδηλώσεων Τσιτσάνη τρεις πρώην βουλευτές από διαφορετικά κόμματα θα συνυπάρξουν για την παρουσίαση του βιβλίου “Ουκρανικός Πόλεμος”, του συντοπίτη φιλολόγου-συγγραφέα  Η λ ί α  Γ ι α ν ν α κ ό π ο υ λ ο υ.

Ο Χρήστος Μαγκούφης, ο Ηλίας Βλαχογιάννης και ο Χρήστος Σιμορέλης, πρώην βουλευτές Τρικάλων, θα παρουσιάσουν το βιβλίο για τον Ουκρανικό Πόλεμο που για 8 μήνες μαίνεται προκαλώντας τεκτονικές αλλαγές στο παγκόσμιο σκηνικό. Οι διαφορετικές ιδεολογικές, πολιτικές και κομματικές καταβολές των πρώην βουλευτών δεν στάθηκαν εμπόδιο γι αυτήν την “ιστορική”-για το τοπικά πολιτικά δεδομένα-πολιτική συμπαρουσία για έναν πόλεμο που από την αρχή προκάλεσε και εξακολουθεί να προκαλεί διχογνωμίες τόσο για τα αίτια όσο και για τον πραγματικό αίτιο αυτού.

Ένα “πολιτικό ταμπού” καταρρίπτεται και οι πρώην βουλευτές θα συναγωνιστούν στην έκφραση θέσεων για τις βασικές συντεταγμένες του Ουκρανικού πολέμου, όπως αυτές καταγράφονται στα 22 κείμενα του βιβλίου του συγγραφέα Ηλία Γιαννακόπουλου. Η σύγκλιση και η ενότητα μέσα από τις αντιθέσεις συνιστά την κοσμοποιό δύναμη του σύμπαντος αλλά και της υγιούς δημοκρατίας. Ο νόμος της “εναντιοδρομίας” κυριαρχεί παντού και διαποτίζει κάθε πτυχή της ζωής μας χωρίς να την ακυρώνει.

                          “Πόλεμος πατήρ πάντων” (Ηράκλειτος)

Ο  “πολιτικός πολιτισμός” δεν στοχεύει στην ιδεολογική αφυδάτωση, ούτε στην “κοινωνία των ομοιοτήτων” αλλά στην διακονία της ισορροπίας-αρμονίας μέσα από τις αντιθέσεις και τις διαφορετικότητες. Η “παλίντονος αρμονία” του Ηράκλειτου θα περιπλανάται στην αίθουσα Τσιτσάνη την 1η Νοεμβρίου στην παρουσίαση ενός βιβλίου που πραγματεύεται τον πόλεμο ως “βίαιο διδάσκαλο” σύμφωνα και με την ρήση του Θουκυδίδη.

                                                                                                                                                                                                       Ο  “αιμύλιος”  

ΔΕΚΑ ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΡΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΛΜΟΥΝ ΝΑ ΔΙΔΑΞΟΥΝ.

Δέκα οδηγίες προς εκείνους που τολμούν να διδάσκουν!

Μέσα στο κύμα των μαθητικών επικρίσεων και της αμφισβήτησης της λογικής του υπαρκτού σχολείου ξεχωρίζει ένα πρόσωπο, ο εκπαιδευτικός. Είναι ο «σημαντικός άλλος», η μόνη εμφανής φιγούρα της «ανώνυμης» σχολικής μηχανής, που στα «επεισόδια» των μαθητικών συζητήσεων παρουσιάζεται, υπαινικτικά, με μια θαυματουργική δύναμη, άλλοτε θεία και άλλοτε διαβολική, άλλοτε σα φορέας σωτηρίας και άλλοτε σα φορέας απώλειας.

 Ο δάσκαλος που αγαπήθηκε και ο δάσκαλος που μισήθηκε, είναι προφανώς δύο διαφορετικά πρόσωπα, χαραγμένα βαθιά, στις εμπειρίες και στις αναπαραστάσεις όλων, μαθητών και αποφοίτων, μικρών και μεγάλων, γεγονός που υποδηλώνει τον κεντρικό ρόλο που πιστεύεται ότι διαδραματίζει ο εκπαιδευτικός στη σχολική «σταδιοδρομία» του μαθητή. Βέβαια, η σχέση εκπαιδευτικού - μαθητή είναι, στα βασικά και αποφασιστικά της σημεία, μια σχέση θεσμική, όσο κι αν πολλές φορές στα μάτια των μαθητών φαντάζει ως προσωπική.

Αυτό σημαίνει ότι σε γενικές γραμμές προσδιορίζεται με νόμους και διατάξεις, ανεξάρτητα από τις προσωπικές διαθέσεις καθώς κάθε εκπαιδευτικός είναι «θεσμικά» υποχρεωμένος να χρησιμοποιήσει προς τους μαθητές του ένα minimum από την εξουσία που του παρέχει η θέση του στο σχολείο (διδασκαλία ορισμένης ύλης, εξέταση, βαθμολογία, απουσίες, ποινές, κ.λπ) πρακτική που δημιουργεί «αυτεπαγγέλτως» αντιθέσεις, σε κάποιες περιπτώσεις εκρηκτικές. Όμως, αν είναι δύσκολη με τη συγκεκριμένη δομή και λειτουργία του υπαρκτού εκπαιδευτικού συστήματος, η λύση βασικών αντιθέσεων μεταξύ εκπαιδευτικών και εκπαιδευομένων σε διαπροσωπική βάση, είναι σίγουρο ότι η ανίχνευση του «μαύρου κουτιού» της αίθουσας διδασκαλίας και των μαθητικών βιωμάτων, οριοθετούν τα χαρακτηριστικά του «δασκάλου που αγαπήσαμε».

1. Η ΤΑΞΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΙΑΙΑ!

«Δεν χρειάζεται να σαι μάντης για να καταλάβεις. Αρκεί να κοιτάξεις του γονείς συγκεντρωμένους κάθε μέρα στην είσοδο του σχολείου, τους χοντρούς και τους λεπτούς, τους καλοντυμένους και τους φτωχοντυμένους, τους εξαντλημένους και τους ακμαίους» (Dupasc)

            Το μαθητικό σώμα είναι ανομοιογενές καθώς προέρχεται από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα και διαπερνάται από τις υπάρχουσες κοινωνικές αντιθέσεις. Η σχολική τάξη δεν είναι ενιαία και αυτή η πραγματικότητα είναι τεκμηριωμένη από την έρευνα και την καθημερινή εμπειρία.

            Κάθε μαθητής «κουβαλάει» μαζί του ένα ολόκληρο φορτίο προσωπικών, οικογενειακών και κοινωνικών «αποσκευών». Η γνώση που αποκτά ο καθηγητής για τους μαθητές του μοιάζει, πολλές φορές, με τη γνώση που αποκτά ο θεατής για τον ηθοποιό που παίζει κάποιο ρόλο στη θεατρική σκηνή. Η γνώση του δασκάλου για το μαθητή δεν μπορεί να «ρυμουλκείται» με το αυστηρό κριτήριο της επιτυχίας ή της αποτυχίας του στο σχολείο, αλλά πρέπει να περιλαμβάνει τα βασικά στοιχεία της ταυτότητας του παιδιού για την καλύτερη «χαρτογράφηση» της τάξης. Κι αυτό, βέβαια, όχι από την αίσθηση μιας αφηρημένης δικαιοκρισίας αλλά από τη βεβαιότητα ότι μόνο έτσι θα είναι σε θέση να προσεγγίσει τις στάσεις και τις πρακτικές των μαθητών.

2. ΔΙΔΑΞΕ ΜΕ!

            Μια σύγχρονη μορφή διδασκαλίας κάνει το μαθητή παρατηρητή - δράστη, του διεγείρει την παρατηρητικότητα, τον αναγκάζει να πάρει αποφάσεις, του δίνει επιχειρήματα αντί να τον ταυτίζει με ιδέες, συναισθήματα ή πρόσωπα, τελικά ωθεί τα συναισθήματά του στη συνειδητοποίηση. Στο παραδοσιακό μάθημα η τάξη είναι τάξη και η κοινωνία είναι κοινωνία. Όμως οι τοίχοι της σχολικής αίθουσας δεν μπορεί να είναι τα όρια της επικοινωνίας και χρειάζεται η σχολική ομάδα να γίνει κοινωνός των προβλημάτων της τοπικής κοινωνίας, μάρτυρας, παρατηρητής και αναλυτής των κοινωνικών ζητημάτων. Ο εκπαιδευτικός απαιτείται να έχει τη γνώση και την ικανότητα να φέρει όλη την κοινωνία στην τάξη όχι με μια παραδοσιακή «επίσκεψη» αλλά αναλύοντας με κάθε ευκαιρία το σύνολο των αντιφάσεων και συγκρούσεών της. Στα πλαίσια αυτά, ο ολιγόλεπτος σχολιασμός πριν από κάθε μάθημα, με οξυδέρκεια και διεισδυτικότητα, των χτεσινών συμβάντων, δεν είναι καθόλου άσχημη ιδέα.

3. ΟΥΤΕ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ, ΟΥΤΕ ΑΝΤΙΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ!

             Η συζήτηση που αφορά τις σχολικές ποινές συνήθως επικεντρώνεται στη χρησιμότητα ή όχι των κυρώσεων και ποτέ σχεδόν στο τι προκαλεί τις κυρώσεις. Εμφανίζονται έτσι στους σχολικούς χώρους οι «οπαδοί» των ποινών και οι «αρνητές» τους οι οποίοι δρομολογούν τις θεωρητικές τους αντιθέσεις στο αν πρέπει να επιβάλλονται ποινές, πότε και ποιες, χωρίς, όπως σημειώνει ο Θανάσης Γκότοβος, να αναφέρονται στη γέννηση και τη «βιογραφία» του μαθητικού παραπτώματος το οποίο «ελκύει» την ποινή.

            Η παραπάνω λογική, ενώ για τους «οπαδούς» των ποινών παραπέμπει στην αυταρχικότητα, για τους «αρνητές» τους, κοντολογίς γι εκείνους που «καταργούν» τις ποινές, κλείνοντας τα μάτια στο πλαίσιο που λιπαίνει το έδαφος των μαθητικών παραπτωμάτων, γρήγορα οδηγείται σε αδιέξοδο και πολλές φορές στην «κάθετη» αναθεώρηση της προηγούμενης στάσης τους. Μια αντίπαλη πρόταση στη λειτουργία του σχολικού ποινολογίου δεν μπορεί να αντιπαραθέτει στον όποιο θεσμοθετημένο αυταρχισμό μια ηθικιστική λογική που μοιάζει με την «ελεημοσύνη στην επαιτεία που ησυχάζει την ψυχή χωρίς η ζητιανιά να εξαλείφεται». Ο μαθητής δεν έχει ανάγκη ούτε από την αυστηρότητα ούτε από την ανεκτικότητα του εκπαιδευτικού. Αυτό που χρειάζεται είναι η ουσιαστική συμμετοχή του σε μια διαδικασία που θα δρομολογεί τους όρους θέσπισης και τήρησης των κανόνων της σχολικής ζωής που θα εξασφαλίζουν δικαιώματα και καθήκοντα σε όλους. Η στάση του δασκάλου ορίζεται με το αν και κατά πόσο εξυπηρετεί μια ολόκληρη κίνηση προς τα μπρος, με άλλα λόγια αν διαπαιδαγωγεί και διαπαιδαγωγείται σωστά ολόκληρη η ομάδα.

4. ΟΧΙ ΣΤΗ ΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ!

«Θυμάμαι ακόμη μια καθηγήτρια που δεν έχανε ευκαιρία να με ξεφτιλίζει μέσα στην τάξη. Είχε πάρει κάποτε μια έκθεσή μου και τη διάβαζε μεγαλόφωνα στην τάξη, με ειρωνευόταν συνέχεια προκαλώντας έντεχνα και τα γέλια των συμμαθητών μου» (Ε.Ν. 36 ετών σήμερα)

            Η πρώτη εικόνα που ένα παιδί μπορεί να έχει για τον ίδιο του τον εαυτό είναι συχνά διαμορφωμένη από το σχολείο. Εκεί βρίσκεται για πρώτη φορά αντιμέτωπο με ομάδες παιδιών της ηλικίας του και συγκρίνει τον εαυτό του με τα άτομα που αποτελούν αυτές τις ομάδες. Περισσότερο όμως από τη συμπεριφορά των συμμαθητών του, οι εκτιμήσεις ου γίνονται από τους δασκάλους θα συντελέσουν στο να αναπτύξει το παιδί μέσα του διαθέσεις αυτοεκτίμησης ή αυτοϋποτίμησης. Η εξουσία του δασκάλου φανερώνεται με τη βαθμολογία, τον διαχωρισμό και την απροκάλυπτη εκτίμηση. Αυτά είναι τα λεγόμενα «αντικειμενικά μέσα» που έχει ο δάσκαλος στη διάθεσή του ώστε να εκφράσει την εκτίμησή του για την εργασία του παιδιού. Περισσότερο «ύπουλα» όμως είναι τα υποκειμενικά μέσα, που πολλές φορές ο δάσκαλος δεν συγκρατείται να μην χρησιμοποιήσει. Φανερώνονται μέσα στις κρίσεις, τους συλλογισμούς, τις υποτιμητικές μιμήσεις, την ειρωνεία. Φανερώνονται ακόμα μέσα στη λησμονιά, την εγκατάλειψη, την έλλειψη εκτίμησης, την αδιαφορία. Η φυσική ποινή έχει θεωρητικά αποδυναμωθεί, χωρίς να έχει εντελώς εξοβελιστεί και συνυπάρχει με τη μη λεκτική επίκριση (παιχνίδι βλεμμάτων, γκριμάτσες αποδοκιμασίας) και με τις πιο πολιτισμένες, όχι λιγότερο οδυνηρές μορφές επίπληξης (ειρωνεία, οίκτος, αδιαφορία). Μπορεί η υποτίμηση να συντελέσει στη σχολική αποτυχία και σε διαταραχές στη φοίτηση; Έχει αποδειχθεί ότι όχι δύσκολα μπορεί το υποτιμημένο παιδί να οδηγηθεί στην παθητικότητα, την αδιαφορία ή να περάσει στην αντεπίθεση.

5. ΝΑΙ ΣΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ !

            Η σχολική ζωή έχει συρρικνωθεί, η σχολική μάθηση κυριαρχεί έναντι της κοινωνικής μάθησης και αξίες όπως δημοκρατία, συνεργασία, αλληλεγγύη έχουν «παραχωρήσει» τη θέση τους στον ανταγωνισμό, την αντιπαράθεση, τον ατομικισμό, το φθόνο, τη βαθμοθηρία, την υποτέλεια, την κυριαρχία. Η συλλογική προσπάθεια και ευθύνη, η ομαδικότητα -και μέσα σ΄ αυτήν η ανάπτυξη της ατομικότητας- δίνουν τη θέση τους στην παράλογη διάσπαση και σπατάλη δυνάμεων, σ΄ έναν αδιέξοδο ανταγωνισμό που βρίσκεται σε πλήρη αντίφαση με τις ανάγκες και τις προδιαθέσεις της νέας γενιάς που διψά για διανθρώπινη επαφή, ομαδικότητα και συναδελφικότητα. Πολύ σωστά επισημαίνεται από πλήθος ειδικών, εκπαιδευτικών, κοινωνιολόγων και ψυχολόγων ότι αυτό το κλίμα ευνοεί τη δημιουργία αντικοινωνικών συναισθημάτων και τάσεων, όπως η υπεροψία, ο φθόνος, η μνησικακία, η κακεντρέχεια, η υποκρισία και η παθολογική φιλοπρωτία. Στις απαντήσεις των πρώην μαθητών η συνεργασία και η ανάπτυξη φιλικών σχέσεων αποτελεί μια από τις θετικές εμπειρίες και τα ευχάριστα βιώματά τους. Ο δάσκαλος μπορεί να υπονομεύει την ανταγωνιστική σχολική ατμόσφαιρα, δημιουργώντας όρους συνεργασίας, επιβραβεύοντας τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη, επιχειρηματολογώντας υπέρ της θέσης, ότι «τα καλύτερα όνειρα στη ζωή μας είναι τα συλλογικά!»

6. ΔΙΔΑΞΕ ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ! ΑΚΟΥΣΕ ΚΑΙ ΜΕΝΑ !

            Ο δάσκαλος που βολεύεται στο «κοστούμι» - πανοπλία της αυθεντίας και την χρησιμοποιεί μάλιστα και ως εφαλτήριο για το κοινωνικό status του ακυρώνει γρήγορα την επικοινωνιακή σύμβαση, αποξηραίνει κάθε δυνατότητα δημιουργικής - ουσιαστικής σχέσης με τους μαθητές του. Διδάσκουμε μαθαίνοντας, σημαίνει όχι μόνο ότι διαλεκτικά προσεγγίζουμε τη γνώση, αλλά και ότι παίρνουμε από την τάξη καθετί το κοινωνικά χρήσιμο, το αξιοποιήσιμο. Ο καλός δάσκαλος δεν ξέρει μόνο να μιλάει και να μεταδίδει. ξέρει πρώτα να ακούει.

7. ΔΩΣΕ «ΧΡΩΜΑ» ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ !

            Διδασκαλία δεν μπορεί να αποτελέσει ο ξύλινος μονόλογος που μετατρέπει τη μαθησιακή διαδικασία σε μια από τις πιο «στημένες» και πιο ασφυκτικές επικοινωνίες στις οποίες συμμετέχει καθημερινά ο μαθητής. Παράλληλα ο σχολικός χώρος δεν είναι απλό θέμα γεωμετρίας ή απλής και ουδέτερης διευθέτησης για τη στέγαση της μαθησιακής διαδικασίας. Η διάταξη των πραγμάτων στην τάξη (θρανία, πίνακες, έδρα, κατά παράταξιν καθίσματα) έχει συγκεκριμένη εσωτερική συνοχή και λογική, το ίδιο και η αρχιτεκτονική των σχολικών χώρων. Η γλώσσα της κίνησης του σώματος μπορεί να αλλάξει. Δώστε στις τάξεις ένα άλλο χρώμα πιο ανθρώπινο, πιο ζωηρό, πιο κοινωνικό. Δώστε στους μαθητές τη δυνατότητα να διακοσμήσουν οι ίδιοι την τάξη τους, να φέρουν αφίσες, βιβλία, περιοδικά που αγαπούν και διαβάζουν σε αυτήν. Φτιάξτε μια μικρή βιβλιοθήκη, αν αυτό είναι δυνατόν, μέσα στην τάξη με αυτά που αγαπούν να διαβάζουν τα παιδιά. Αν δεν υπάρχει πρόβλημα με το μέγεθος της αίθουσας και τον αριθμό των μαθητών αλλάξτε τη διάταξη των θρανίων. Τοποθετείστε τα σε σχήμα Π και ζητήστε από τους μαθητές να εργάζονται ομαδικά προκειμένου να λύσουν μια άσκηση, να μεταφράσουν ένα κείμενο ή να διαμορφώσουν ένα επιχείρημα. Ανοίχτε δίαυλους επικοινωνίας ανάμεσα τους. Το ομαδικό πνεύμα δεν θα πέσει στα κεφάλια των μαθητών από τον ουρανό ούτε θα έρθει μέσα από τις ανταγωνιστικές εξετάσεις και τη βαθμοθηρία, όπου ο καθένας γράφει σκυφτός μπροστά στην κόλα του. Φυσικά, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να έχουμε την αυταπάτη ότι οι αναγκαίες διδακτικές μας παρεμβάσεις που κινούνται προς την κατεύθυνση ενός άλλου σχολείου αρκούν για να αλλάξουν το σχολείο. Δημιουργούν ρωγμές στο σύστημα και διαμορφώνουν τους όρους να σκεφθεί η νέα γενιά κριτικά προκειμένου να αποκτήσει τα όπλα για να αλλάξει τον κόσμο. Το σχολείο αλλάζει αλλάζοντας την κοινωνία!

8. ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ !

            Στη διάρκεια της μαθησιακής διαδικασίας, ο μαθητής, αρκετές φορές, είναι υποχρεωμένος να απαντήσει στις ερωτήσεις του εκπαιδευτικού που αφορούν κατά βάση το περιεχόμενο του μαθήματος. Η όχι εύστοχη απάντηση του μαθητή, γίνεται αρκετές φορές αντικείμενο επικρίσεων , γεγονός που προετοιμάζει το έδαφος για «αφοπλισμό» του μαθητή. Αντίθετα μια λειτουργική εκμετάλλευση του λάθους, μια δυναμική κατανόησή του μέσα από την οποία δε νοείται πλέον ως αποτυχία, η αναδόμηση του σωστού μέσα από την ευκαιρία του λάθους μπορεί όχι μόνο να μην απογοητεύσει το μαθητή αλλά και να ανοίξει το σύνθετο δρόμο της μάθησης. Η γνώση είναι και αποτέλεσμα σύγκρουσης του σωστού με το λαθεμένο και ακριβώς το λαθεμένο είναι απαραίτητο για τη διατύπωση του ορθού και του κοινωνικά αναγκαίου.

9. ΕΝΘΑΡΡΥΝΕ ΜΕ!

«Ο καλός δάσκαλος είναι αυτός που απλώνει το χέρι στην ψυχή του παιδιού και τονώνει αυτό που διαθέτει το καθένα» (Μίλτος Κουντουράς)

            Το σχολικό σύστημα δεν έχει το δικαίωμα να δημιουργεί «παραμελημένα» παιδιά. Η ενθάρρυνση μπορεί να γίνει θετικό κίνητρο, ενώ η μείωση της αξίας πλήττει το μαθητή καίρια στην εικόνα που έχει για τον εαυτό του. Το πρώτο βήμα για μια επιτυχημένη επικοινωνιακή - μαθησιακή διαδικασία είναι η ενθάρρυνση.

10. ΓΝΩΡΙΣΕ ΜΕ! ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΟΥ!

«Τι ξέρουμε για τους μαθητές μας; επίδοση, διαγωγή, θέση στο θρανίο» (Γ.Κ., εκπαιδευτικός)

Έχει καθοριστική σημασία για την πορεία της διδασκαλίας και τις σχέσεις με τους μαθητές να τους γνωρίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο, να συναντήσουμε τις ανάγκες τους. Και σε καμία περίπτωση γνωριμία με τους μαθητές δεν σημαίνει να πουν το όνομα τους, όπως γίνεται συνήθως στο πρώτο μάθημα. Γνωριμία με τους μαθητές σημαίνει να γνωρίσουμε την άποψη τους για τον κόσμο και τη ζωή τους, τις επιθυμίες τους, τις εργασίες που κάνουν οι γονείς τους, τις συνθήκες που επικρατούν στο σπίτι τους, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν και μελετούν, τη σχέση τους με το σχολείο, το πώς περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους, το πώς σκέφτονται. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αποκωδικοποιήσουμε το λόγο και τη συμπεριφορά τους και να συναντήσουμε πραγματικά τις ανάγκες τους προσαρμόζοντας τη διδασκαλία στο πολιτιστικό τους κεφάλαιο και στα υλικά μέσα που έχουν διαθέσιμα. 

Ανιχνευτής Επικούρειος Πέπος.