« …Όμως κι οι δυο μας αχ και βαχ»: H διπλωματία του Πόνου και του Σεισμού. Ηλίας Γιαννακόπουλος φιλόλογος - συγγραφέας.

“Ο άνθρωπος όταν νιώθει πόνο είναι ζωντανός. Όταν όμως νιώθει τον πόνο του άλλου, τότε, ναι, είναι Άνθρωπος” (Ν. Καζαντζάκης).

           Να που οι στίχοι ενός παλιού τραγουδιού (“Μεσ του Βοσπόρου τα στενά”) στάθηκαν ικανοί να υποκαταστήσουν τους διπλωμάτες και τους πολιτικούς στην άμβλυνση της εχθρότητας μεταξύ των λαών (όχι κατ ανάγκην εξαιτίας τους). Για κάποιες ημέρες ίσως “σιωπήσουν” κάποιοι ”ηγέτες” από σεβασμό στην απώλεια ανθρώπινων ζωών. Ίσως οι   φωνασκίες, οι  απειλές  και οι υλακές πολέμου να απουσιάσουν δίνοντας έτσι ελεύθερο χώρο στο περιστέρι της Ειρήνης να πετάει άφοβα.

                         Ο ανθρώπινος Πόνος και η Μικρότητα του ανθρώπου 

          Ο φονικός σεισμός στην Τουρκία και την Συρία κατέδειξε με τον πιο τραγικό τρόπο ότι ο ανθρώπινος πόνος δεν γνωρίζει σύνορα και εθνικότητα. Κατέδειξε, επίσης, πως τους λαούς τους ενώνουν πολύ περισσότερα από όσα τους χωρίζουν. Αποκάλυψε πως κάποια ανθρώπινα γνωρίσματα, όπως η ανθρωπιά, η συμπόνια και η αλληλεγγύη  είναι ικανά να ανατρέψουν τα σχέδια και τις πολιτικές των κρατών τους, όταν αυτά επενδύουν περισσότερο στην “ηθική της δύναμης” και της “επέκτασης” και  όχι στο σεβασμού του διεθνούς δικαίου.

          Στα συντρίμια  του σεισμού που έπληξε την Τουρκία και την Συρία φάνηκε περίτρανα η μικρότητα και η αδυναμία του ανθρώπου απέναντι στην δύναμη της Φύσης. Οι υλικές καταστροφές και οι απώλειες ανθρώπινων ζωών φανέρωσαν τις ευθύνες όλων εκείνων των ηγετών που αντί να οχυρώνουν τα ανθρώπινα έργα (κτίρια) σπαταλούν τον εθνικό τους πλούτο σε αγορά όπλων που από την φύση τους παράγονται για να σκοτώνουν.

                                              Μηχανισμοί Αλληλοβοήθειας  

          Ποιος παραλογισμός και ποια ανθρώπινη ηθική μπορούν να  ερμηνεύσουν αυτόν τον μαραθώνιο των εξοπλισμών με στόχο την στρατιωτική υπερτέρηση. Μία υπερτέρηση που στα πρώτα ρίχτερ εξαϋλώνεται και καθίσταται ακαταμάχητο τεκμήριο της ανθρώπινης ύβρης και όχι σπάνια της γελοιότητας.

          Επειδή ως άνθρωποι δεν μπορούμε να αλλάξουμε ή να ελέγξουμε την λειτουργία των φυσικών νόμων (σεισμός…),καλό θα είναι να διδασκόμαστε τον τρόπο με τον οποίο να προφυλασσόμαστε από αυτούς. Δεν αρκούν τα λόγια συμπάθειας και θλίψης στους πάσχοντες συνανθρώπους μας. Πρέπει να οριστούν “διακρατικοί μηχανισμοί αλληλοβοήθειας  και αλληλεγγύης” σε μόνιμη βάση και όχι όταν η φύση μάς τους υπενθυμίζει με τον θυμό της των πολλών ρίχτερ. Κανείς δεν μπορεί να επικαλεστεί το οικονομικό βάρος μιας τέτοιας πρότασης στο βαθμό που οι κρατικές δαπάνες για συντήρηση και αγορά όπλων προκαλούν ίλιγγο.

         Αλήθεια έχει υπολογιστεί το ετήσιο οικονομικό κόστος των αμυντικών δαπανών Ελλάδας και Τουρκίας; Νομίζω πως ένα αεροπλάνο λιγότερο στον στρατιωτικό εξοπλισμό   και των δύο χωρών θα αρκούσε να καλύψει το οικονομικό κόστος του μηχανισμού αλληλοβοήθειας σε περιόδους κρίσης (σεισμοί, πλημμύρες…). Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει καμία λογική να ξοδεύονται μυθώδη ποσά για Rafale και Phantom για μία αμφιβόλου αξίας υπεροπλία και εθνική ασφάλεια.

            Τα νεκρά πτώματα από τον φονικό σεισμό και τα διασωθέντα παιδιά μπορούν να γίνουν οι ένθερμοι κήρυκες μιας άλλης σχέσης μεταξύ των δύο κρατών, της Ελλάδας και της Τουρκίας. Κι αυτό γιατί ο σεισμός αυτός με σιγουριά δεν είναι ο τελευταίος. Ίσα-ίσα για πολλούς σεισμολόγους ο φονικός σεισμός της 7ης Φεβρουαρίου είναι ο προπομπός άλλων. Οι δύο χώρες είναι άκρως σεισμογενείς και κάθε αβελτηρία στην καθιέρωση μόνιμων μηχανισμών ειρήνης και αλληλοβοήθειας θα είναι μοιραία και για τις δύο χώρες. Ό,τι  πρέπει να γίνει, να γίνει τώρα, που ο πόνος και η απόγνωση ραγίζουν καρδιές.

         Αν αληθεύει  επιστημονικά πως μετά τους τελευταίους σεισμούς οι δύο χώρες γεωγραφικά και γεωλογικά πλησίασαν κατά 1,5 μέτρo, τότε γιατί να μην συνομιλούν οι ηγέτες των δύο χωρών; Ερωτήματα και διλήμματα που ταλαιπωρούν τους λαούς εδώ και δεκαετίες.

                                              Η Διπλωματία των Σεισμών

        Όσοι επενδύουν και πάλι στην “διπλωματία του σεισμού” ας  έχουν υπόψη την τύχη των προηγούμενων. Σίγουρα και για πολύ, ίσως, χρόνο να υπάρξουν βήματα προσέγγισης που θα λειάνουν το έδαφος ενός γόνιμου διαλόγου. Ωστόσο, η χρονική ιδιαιτερότητα (εκλογές των δύο χωρών) θα επηρεάσει καταλυτικά τις όποιες προσπάθειες προσέγγισης.

            Ο τούρκος ηγέτης θα επενδύσει τα πάντα σε αυτόν τον σεισμό, αφού αυτός μπορεί να είναι η καταστροφή του αλλά και ο σωσμός του. Εξάλλου από έναν άλλο παρόμοιο σεισμό ο κ. Ερντογάν ευνοήθηκε και κυβερνά την Τουρκία για δύο περίπου δεκαετίες. Η αναβολή των τουρκικών εκλογών-με ό,τι αυτό συνεπάγεται –είναι ένα από τα σενάρια που ακούγονται έντονα στην Τουρκία. Όσοι επιχαίρουν ανοήτως πως ο φονικός σεισμός λάβωσε πολιτικά τον τούρκο ηγέτη, ας μην βιάζονται.

            Στην τουρκική εξωτερική πολιτική χρειάζεται ένας άλλος σεισμός (Πολιτικός, ηθικός, κοινωνικός…) για να ευδοκιμήσει η ιδέα της ειρήνης με την Ελλάδα. Ο ανθρώπινος πόνος και η απελπισία των άστεγων θυμάτων του σεισμού μπορεί να επηρεάσουν  την πολιτική Ερντογάν, αλλά μπορεί και να επωάσουν άλλες συμπεριφορές ως αντιστάθμισμα. Η Τουρκία για τους τούρκους πολιτικούς θα πρέπει να φανεί δυνατή και σε αυτούς τους χαλεπούς γι αυτήν καιρούς. Πολλές φορές μία τέτοια φυσική καταστροφή στάθηκε η αφορμή για την εθνική ανάταση πολλών χωρών.

           Γι αυτό χρειάζεται λεπτός χειρισμός από την πλευρά της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Κι αυτό γιατί οι σχέσεις μεταξύ των δύο κρατών ιστορικά καθορίζονται από στρατηγικές και εθνικές βλέψεις που υπερβαίνουν τον πρόσκαιρο πόνο και την διπλωματία των σεισμών. Ο ρόλος και ευθύνη της “κοινωνίας των πολιτών” είναι μεγάλος και στις δύο χώρες .Όλοι ελπίζουν να μην χαθεί κι αυτή η ευκαιρία για προσέγγιση μεταξύ των δύο χωρών.

           Η Ελλάδα να είναι έτοιμη να δεχθεί προτάσεις ή και προτροπές-πιέσεις από φίλους και συμμάχους για μία υποχώρηση σε κάποια τουρκικά αιτήματα χάριν μιας διαφαινόμενης τουρκικής υποχωρητικότητας λόγω των σεισμών. Πολλοί μιλούν για την αναγκαιότητα μιας άλλης πορείας (βήμα - βήμα ) των ΕλληνοΤουρκικών σχέσεων.

                                                Τα άνθη της Ειρήνης

        Τα άνθη της Ειρήνης μεταξύ των δύο λαών –χωρών ας ανθίσουν  στα ερείπια του σεισμού. Εξάλλου είναι και μία υποχρέωση όλων στον πόνο  των επιζώντων και στα θύματα του σεισμού. Είναι μία ευκαιρία να γεφυρωθούν τα χάσματα μεταξύ των δύο χωρών και σε αυτά να οικοδομηθεί η νέα ΕλληνοΤουρκική Φιλία.

        Ας ερμηνεύσουμε διαφορετικά τις καταχθόνιες δυνάμεις (Σεισμός) κι ας προσευχηθούμε να επαληθευτούν οι στίχοι του Σολωμού, γιατί έτσι κι  αλλιώς τα λόγια του Καζαντζάκη δικαιώθηκαν πλήρως:

              “Το χάσμα που άνοιξε ο σεισμός, ευθύς  εγιόμισ άνθη".

Λίγα λόγια για τον σεισμό στην Τουρκία με πόνο ψυχής. Επικούρειος Πέπος.

Αγαπητή φίλη, αγαπητέ φίλε καλησπέρα σε σένα και σε όσους το αξίζουν. Σήμερα 06/02/23 είναι μία μέρα δύσκολη γιατί ο σεισμός που έγινε στην Τουρκία άφησε πίσω του μεγάλες καταστροφές και κυρίως πάρα πολλούς νεκρούς.  Αν εδώ και πολλά χρόνια η Τουρκία και η Ελλάδα αντί να ξοδεύουν πολλά δισεκατομμύρια για εξοπλισμούς, είχαν πράξει το αυτονόητο, δηλαδή να είχαν συμφωνήσει να έχουμε ειρήνη, θα μπορούσαν με όλα αυτά τα χρήματα να έχουν κάνει κτίρια αντισεισμικά, και να έχουν πολλά σχέδια και εγκαταστάσεις σε ετοιμότητα, ώστε, κάθε φορά που ο Εγκέλαδος θα ξυπνούσε να μην είχαμε όλες αυτές τις καταστροφές σε υποδομές και σε ανθρώπινες ψυχές. Έζησα τον σεισμό του 1981 στην Αθήνα, που δεν είχε καμία σχέση μ' αυτό που ζούνε σήμερα στην Τουρκία, και ακόμα αντηχεί στ' αυτιά μου η βουή που προηγήθηκε του σεισμού. Ήταν συγκλονιστικές εκείνες οι στιγμές γιατί η Λαμπρινή ήταν ήδη έγκυος στον όγδοο μήνα και υπήρχε ο φόβος μιας πρόωρης γέννας. Ευτυχώς ήταν εκεί ο πατέρας μου ο οποίος κατάλαβε αμέσως τι έρχεται και πριν αρχίσει το κούνημα, μας είπε να κατέβουμε, να βγούμε γρήγορα εκτός σπιτιού, εμείς δεν είχαμε ιδέα για το τι σημαίνει σεισμός. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά με την Λαμπρινή και η κόρη γεννήθηκε στους 9 μήνες. Πριν λίγο επικοινώνησα με τον φίλο μου τον Κιαμήλ που βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη και μου είπε πως ο κόσμος εκεί είναι πολύ ανήσυχος γιατί φοβούνται πως θα γίνει κι άλλος σεισμός. Ελπίζω να διαψευσθεί.  'Ενυ γουέυ  που λέει και ο Γκοτζιό εγώ σήμερα έπραξα το καθήκον μου και περιμένω ενημέρωση από την πρεσβεία της Τουρκίας. Επικούρειος Πέπος.

Πάμε  τώρα στην προτροπή της Ιοκάστης η οποία έψαξε λίγο στην στρατόσφαιρα και βρήκε κάποια μαργαριτάρια. Το μόνο που απομένει είναι να συνηγορήσεις κι εσύ αναγνώστη μ' αυτή την εκτίμηση. Αυτό θα φανεί όταν διαβάσεις το πιο κάτω κείμενο.

Μίλα Αληθινά. 

Μην κάνεις τις σχέσεις σου ναρκοπέδιο, μιλά καθαρά και θα δεις λουλούδια να ανθίζουν.

Αυτό το υπέροχο στόμα που έχεις, άνοιξέ το και μίλα, μίλα στους ανθρώπους, πες καλημέρα, πες καληνύχτα, πες οτιδήποτε, μιλά μην περιμένεις να μαντεύουν οι άλλοι το τι έχεις εσύ στο μυαλό σου, εν ανάγκη μιλά για την ΟΚΡΑ, η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός, αυτού του είδους η σιωπή θα σε οδηγήσει σε σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής σου.

Πες τα ευθέως, χωρίς υπεκφυγές, με λόγια σταράτα.

Πόσες φορές παρεξηγήθηκες, μούτρωσες, και έχασες ανθρώπους από κοντά σου. Μιλά τους, πες, τι σε ενόχλησε, τι σε πλήγωσε, τι σε αποκαρδίωσε, τι σε θύμωσε.

Μπορεί να φταίει ο άλλος, αλλά και εσύ περισσότερο αν δεν μιλήσεις, αν δεν ακούσεις την εκδοχή του, αν δεν συζητήσετε, αν δεν μαλώσετε, αν δεν ξεκαθαρίσετε.

Μην πετάς σπόντες, μισόλογα, και μην μουτρώνεις, είναι παιδιάστικο αρκετά. Μην διστάζεις γιατί αυτό δηλώνει την αδυναμία σου, να αντιμετωπίσεις τον κόσμο, να έχεις άμυνα την αλήθεια.

Μην αφήνεις νάρκες παντού, ένα πάτημα και θα σκάσουν, και θα διαλυθούν όλα. Αν μίλαγες, όλα τα κακά συμβάντα των ανθρωπίνων σχέσεων, ίσως είχαν πάρει άλλο δρόμο.

Δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος, στις καταιγίδες της ζωή του. 

Μία γλυκιά κουβέντα, μια γλυκιά ματιά, μία ζεστή αγκαλιά και να μοιραστεί ένα καφεδάκι. 

Οι στενοχώριες για πέντε λεπτά σβήνουν.

Έχεις δει πόσο όμορφο γίνεται το μέσα σου, όταν μοιράζεσαι τον καφέ σου, όταν μοιράζεσαι τα παράπονά σου, τις στενοχώριες σου και τις χαρές σου, απλώνει η ψυχή σου, ανοίγει σαν το στρείδι, και όλα είναι απλά, απλά πράγματα θέλει ο άνθρωπος για να είναι Ευτυχισμένος.

Μην ψάχνεις πουθενά αλλού. Η ομορφιά κρύβεται στην πιο απλή στιγμή που ζεις. Αυτή η στιγμή τις περισσότερες φορές βρίσκεται δίπλα μας, απλά εμείς δεν την βλέπουμε γιατί κοιτάζουμε άλλου.

Εσύ τι λες;

Ένα γράμμα από την Ιοκάστη προς τον Επικούρειο Πέπο.

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, το πιο κάτω κείμενο το έλαβα από την Ιοκάστη, και επειδή η Ιοκάστη ανήκει στα άτομα που είναι φιλοσοφικά, και ορθολογικά σωστά δομημένα, αποφάσισα λοιπόν να σας την παρουσιάσω.  Εγώ πάντως κάθε φορά που διαβάζω τα κείμενά της νιώθω μια θετική αύρα να με περιλούζει. Ελπίζω πως τα ίδια θετικά συναισθήματα θα περιλούσουν κι εσάς. Καλή ανάγνωση. Επικούρειος Πέπος.

Όλοι οι άνθρωποι κουβαλούν τη δική τους ιστορία, τα δικά τους βιώματα. Άλλοι έχουν ευτυχισμένο παρελθόν ή παρόν, και άλλους κάτι τους έχει πονέσει και υποφέρουν. 

Με κάποιο τρόπο, όμως, θα περάσουμε από κάποιες δοκιμασίες, οι οποίες, ως εμπειρίες ζωής, θα σχηματίσουν τον τρόπο σκέψης μας και το ποιόν του χαρακτήρα μας.

Θα έχεις προσέξει πως οι πιο γελαστοί και ευγενικοί άνθρωποι συνήθως είναι οι άνθρωποι που έχουν πληγωθεί πιο πολύ. 

Είναι αυτοί που επειδή έχουν νιώσει πως είναι να είσαι πληγωμένος, θυμωμένος, στενοχωρημένος φροντίζουν ώστε να μη νιώσει κανείς άλλος αυτά τα συναισθήματα. 

Είναι αυτοί που, αν παρατηρήσουν πως τελικά κάποιος βιώνει τον πόνο, θα προσπαθήσουν να τον απαλύνουν είτε με συζήτηση είτε με μια ζεστή αγκαλιά, είτε με έναν παρηγορητικό λόγο.

Ο άνθρωπος που έχει βιώσει στη ζωή του πολλές δυσκολίες, επιθυμία του είναι να παραμείνει καλός άνθρωπος. Αυτά που στερήθηκε από τη ζωή του και τα λαχτάρησε όπως την αγάπη, την κατανόηση και την εμπιστοσύνη, έχει θέληση να τα προσφέρει στον υπερβολικό βαθμό.

Για παράδειγμα, θυμάμαι τις ιστορίες που μου έλεγε ο γέροντας του χωριού, ένας αγρότης της επαρχίας που πέρασε την παιδική του ηλικία καταπιεσμένος από τους γονείς του και την κοινωνία. Δεν μπορούσε να σπουδάσει γιατί έπρεπε να αναλάβει τα κτήματα. Δεν μπορούσε να παίξει με τους φίλους του γιατί έπρεπε να βοηθάει τον πατέρα του.

Δεν είχε δικαίωμα ακόμα να επιλέξει και τη γυναίκα του, καθώς αυτή είχε επιλεγεί από άλλους γι’ αυτόν. Σε αντίθετη περίπτωση που πρόβαλλε τις απόψεις του ή τις αντιρρήσεις του, θα πληγωνόταν είτε σωματικά είτε συναισθηματικά.

Παρόλα αυτά, είναι ο πιο γελαστός άνθρωπο που γνωρίζω. Είναι ο άνθρωπος με τις πιο φιλελεύθερες απόψεις, με τα πιο ωραία ανέκδοτα, με τις πιο παρήγορες κουβέντες. Είναι ο άνθρωπος που παρά τις δυσκολίες της ζωής, φτώχεια, καταπίεση, πόλεμο, σωματική και ψυχολογική βία θέλει να βλέπει τους ανθρώπους γύρω του να είναι χαρούμενοι και να μη το βάζουν κάτω. Είναι ο άνθρωπος που προσφέρει σε μεγάλες δόσεις την αγάπη και την καλοσύνη του, καθώς τα έχει στερηθεί στη ζωή του. Είναι ο πιο ευγενικός άνθρωπος.

Οι ευγενικοί άνθρωποι έχουν ζήσει τη ζωή τους με όλες τις πτυχές της. Γνωρίζουν κάθε αρνητικό συναίσθημα και επιθυμούν κάθε θετικό συναίσθημα.

Έχουν καταφέρει να μετατρέψουν την θλίψη σε χαρά, την απογοήτευση σε εμπειρία, την αποτυχία σε μάθημα ζωής. Από αυτές τις καταστάσεις βγήκαν πιο δυνατοί και ανθεκτικοί. 

Δεν γεννήθηκαν έτσι αλλά διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας τους από τις εμπειρίες αυτές.

Τέλος, το πιο εύκολο είναι μέσα από τις δυσκολίες της ζωής να γίνουμε αρνητικοί, κακοί και μίζεροι. 

Η ευγένεια, η καλοσύνη και η αγάπη είναι ο δύσκολος δρόμος, θα πρέπει να πολεμήσετε, να πληγωθείτε και να βγείτε δυνατότεροι. Η επιλογή είναι δική σου.

Εσύ τι λες 

Ποια είναι η δική σου άποψη;

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ ''ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΒΡΙΣΚΕΙ Η ΠΟΙΗΣΗ

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

Σε βρίσκει η ποίηση, πέρα από τον προσωπικό και ίσως αυτοβιογραφικό τόνο που τη διακρίνει, είναι και ένα κείμενο βαθύτατα πολιτικό που μας καλεί να μην ενδώσουμε στην ευτέλεια και χαμέρπεια που μας περιβάλλουν, να αντισταθούμε ως άτομα μιας οργανωμένης κοινωνίας και να αγωνισθούμε με όπλο την ποίηση που κρύβεται σε κάθε στιγμή της καθημερινότητάς μας... Αυτά έγραψε η κ. Άννα Αγγελοπούλου, φιλόλογος.

Εγώ, όπως σας είπα και χθες, χάρη στον δάσκαλο, (φιλόλογο - συγγραφέα) κ. Ηλία Γιαννακόπουλο ανακάλυψα τη νέα, για μένα νέα, ποιητική συλλογή του Τίτου Πατρίκιου και την ερωτεύτηκα άμεσα, για όλους αυτούς τους λόγους που αναφέρει η κ. Αγγελοπούλου, και για πολλούς ακόμα. 

Να γιατί δεν ξεχνώ να σας προτρέπω να διαβάζετε τα κείμενα και τα βιβλία του κ. Ηλία Γιαννακόπουλου, γιατί είναι μία αστείρευτη πηγή γνώσεων, λογοτεχνικών ερεθισμάτων και όχι μόνο.

ΥΓ. Χθες είχα τη χαρά να διαβάσω δύο υπέροχα άρθρα, το ένα της κ. Ρέας Βιτάλη που μιλούσε για την ευεργετική αγκαλιά, σας το έχω στείλει, κάντε τον κόπο να το διαβάσετε, και το άλλο ήταν του Ηλία Γιαννακόπουλου που μιλούσε για το θέατρο που παίχτηκε στα έδρανα του κοινοβουλίου. Αυτό θα σας το στείλω σήμερα. Κατά τ' άλλα όπως πάντα Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε!!

🎨🎷🎻🍯🍷🤔

Εκεί πάνω που συλλογίζεσαι ποιος είσαι και τι έκανες

πόσο ανοίχτηκες στους άλλους για να σε δεχτούν

πόσο επιδείχτηκες στο κοινό για να τους αρέσεις

πώς κλείστηκες τόσο πολύ για να προστατευτείς

σε τι έφταιξες σ´εκείνους που σ´απέρριψαν

για πόσο καιρό τ´ανέβαλλες κι εσύ να τους απορρίψεις

πότε έδωσες ένα στήριγμα σε κάποιον που το χρειαζόταν

πότε εγκατέλειψες τον άνθρωπο που σε είχε ανάγκη

πόσο αντέδρασες όταν έβλεπες να πλουτίζουν

αυτοί που έλεγαν ότι μάχονται για τους φτωχούς

όταν άκουγες να δημηγορούν υπέρ των αδικημένων

εκείνοι που αδικούσαν έχοντας πάντα δίκιο

πόσο ενίσχυσες αυτούς που τους προσφέρθηκες να σε δυναστεύουν

πόσο με τη δράση σου βοήθησες ν´ανατραπούν

ως πότε απόλυτα δεχόσουν τις μονολιθικές αλήθειες

πόσο αντιπάλεψες την κάθε φορά ακράδαντή σου πίστη

για πόσο φερόσουν σαν πιστός ενώ πια δεν πίστευες

πόσο αφέθηκες στις παρορμήσεις σου, πόσο τις δάμασες

πόσο προχώρησε η γνώση σου, πόσο δοκιμάστηκε

ως πού κατόρθωσε να φτάσει η πράξη σου, που στόμωσε

πόσο άργησες ή πόσο βιάστηκες για μια κρίσιμη

απόφαση...

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

Εκεί που αναρωτιέσαι για πράγματα που πρώτη φορά

αντικρίζεις

για πράγματα χιλιοειπωμένα που έχουν πια περάσει

για πράγματα που ξαφνιάζουν κι ας γίνονται κάθε μέρα

για πράγματα που έλεγες δεν θα συμβούν ποτέ

και τώρα συμβαίνουν μπρος στα μάτια σου

γι´ άλλα που επαναλαμβάνονται μ´ελάχιστες παραλλαγές

για πράγματα που πουλιούνται μόλις πιάσουν

κατάλληλη τιμή

για πράγματα που σάπισαν με το πέρασμα του καιρού

ή που ήσαν σάπια απ ' την αρχή και δεν το έβλεπες

εκεί που απορείς για πράγματα που μπόρεσες να κάνεις

για πράγματα σοβαρά ή ανόητα που ρίσκαρες τη ζωή σου

για πράγματα σημαντικά που τα κατάλαβες αργότερα

για πράγματα που τα φοβήθηκες κι απέφυγες 

ν´αναλάβεις

για πράγματα που τα προγραμμάτισες και δεν σου βγήκαν

γι´ άλλα που τα σχεδίασαν άλλοι και βγήκαν διαφορετικά

για πράγματα που σου έτυχαν χωρίς να τα περιμένεις

για πράγματα που μόνο τα ονειρεύτηκες

και κάποτε, μία στις χίλιες πραγματώθηκαν...

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

Φίλες και φίλοι καλησπέρα, τα λόγια που ακολουθούν τα έλαβα από την Διώνη και έχουν να κάνουν με τις δύο ενότητες του ποιήματος που σας έστειλα χθες βράδυ και σήμερα το πρωί. 

"Πόσο όμορφο και τρυφερό αυτό το ποίημα ! Μας δημιουργήσατε Mr Pepo ένα αισιόδοξο συναίσθημα και είναι ότι καλύτερο για να ξεκινήσουμε την εβδομάδα !

Καλή συνέχεια"!

Συνεχίζω λοιπόν με την τρίτη και τέταρτη ενότητα της ποιητικής συλλογής του Τίτου Πατρίκιου, 

Σε βρίσκει η ποίηση.

Τρίτη ενότητα.🍯🍷🎻

Εκεί που σκέφτεσαι αν επειδή το θέλησες και μόνο

μπορεί ν´ανοίξει ο δρόμος προς τον άλλο

ν´απλώσουν τα όρια για συναρπαστικές διασταυρώσεις

ή τουλάχιστον να γίνει πιο ανθρώπινη η μοναξιά

αν φτάνει που έμαθες πολλά που πριν δεν τα λογάριαζες

ώστε να φύγει η δυσπιστία για όποιον δεν σου μοιάζει

να σταματήσει ο χλευασμός για εκείνον που θέλει 

να σου μοιάσει

να σβήσει ο φθόνος γι´αυτόν που σε ξεπερνάει

να χαθεί η περιφρόνηση για εκείνον που έμεινε πιο πίσω

να νικηθεί ο φόβος μπροστά σ´αυτόν που τιμωρεί

να καταργηθεί το δέος γι´εκείνον που εξουσιάζει

να διαλυθεί η μέθη από την εξουσία που για λίγο

απέκτησες

εκεί που παλεύεις ν´αποτινάξεις τα νέα δεσμά

που ήρθαν μετά το ξέσπασμα της ανταρσίας σου

που αγωνίζεσαι για την ελευθερία κι έπειτα βλέπεις

πως η αμοίραστη ελευθερία για κάποιους γίνεται σκλαβιά

εκεί που προσπαθείς να περιστείλεις την ανασφάλειά σου

να μην παραδοθείς στην επιθυμία γι´ αναγνώριση

να συμμαζέψεις κάπως και την κρυφή σου έπαρση...

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

Τετάρτη ενότητα.🎨🎷🍒

Εκεί που αναγνωρίζεις πως δεν αγάπησες

όσο σ´αγαπήσαν

πως ήθελες την απόλαυση μόνο για να την ξαναγευτείς

πως γύρευες περιπέτειες μόνο για τις αφηγείσαι

αργότερα

πως μοιραζόσουν σε κομμάτια που λειτουργούσαν χωριστά

αναζητώντας τον μεγάλο έρωτα στην πολλαπλή εκδοχή του

πως κι αν τον συναντούσες είχες τόσα κενά, τόσες

αντιδρομές

που σε βασάνιζε πιο πολύ απ´ό,τι η απουσία του

εκεί που τα χάνεις άμα ένα πάθος, ακόμη και φευγαλέο

ανατρέπει όσα είχες σιγουρευτεί πως τα ελέγχεις

που ψάχνεις να βρεις τι πράγματι έγινε

και η αγνοημένη ηδονή μεταμορφώθηκε σε μίσος

που δεν επιχειρείς να εξαγοράσεις, δεν αφήνεσαι

ν´εξαγοραστείς

που υποκύπτεις, εκλιπαρείς, τα δίνεις όλα χωρίς επιφυλάξεις

που απαιτείς αποκλειστικότητα, βιαιοπραγείς από ζήλεια

που όλα σου παραδίδονται άνευ όρων, βέβαια στην αρχή

εκεί που φτάνεις να πιστεύεις πως οι έρωτες

μόνο μέσα στην επανάληψη μπορούν να επιζήσουν

κι απρόσμενα ένας έρωτας κορυφώνεται σε αγάπη

ενώ εσύ, το ίδιο απρόσμενα, προσπαθείς να πεις πως

αγαπάς...

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

Τίτος Πατρίκιος.

Καλό βράδυ και καλό ξημέρωμα.

“Τη Γλώσσα μού “έδωσαν Ελληνική…”: Η Γλώσσα μάς κατέχει… Ηλίας Γιαννακόπουλος φιλόλογος - συγγραφέας.

Φίλες και φίλοι καλησπέρα, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα της ελληνικής γλώσσας που είναι στις 9 Φεβρουαρίου, έλαβα από τον πλέον αρμόδιο, κορυφαίο φιλόλογο των Τρικάλων κ. Ηλία Γιαννακόπουλο, το πιο κάτω άρθρο που έχει αναρτήσει στο δικό του ιστολόγιο. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα Δάσκαλοι που τιμούν την εκπαιδευτική κοινότητα γιατί πολύ φοβάμαι - αν κρίνουμε από το πάμφτωχο λεξιλόγιο των μαθητών - πως είναι σπάνιο είδος πια στα ελληνικά σχολεία οι δάσκαλοι που είναι "ερωτευμένοι" με την ελληνική γλώσσα. Άραγε τι φταίει; Φταίνε οι μαθητές; Φταίνε οι δάσκαλοι; Φταίνε οι εκάστοτε κυβερνώντες; Φταίει ο μισελληνισμός μας; Φταίνε τα μέσα ενημέρωσης και αποβλάκωσης όπως τα αποκαλούν αρκετοί, όπου τα ελληνικά έχουν εξοβελιστεί; Φταίνε όλοι μαζί αυτοί και κυρίως όλοι εμείς που ανεχόμαστε όλους αυτούς; Επειδή ήδη έχουμε μπει σε προεκλογική περίοδο έχετε ακούσει κάποιο κόμμα να ασχολείται με την ολισθαίνουσα ελληνική γλώσσα και την υπαρκτή υπογεννητικότητα; Έχετε ακούσει, όσοι ακούτε και βλέπετε, κάτι σχετικό από τους καλεσμένους στο χαζό κουτί; Να γιατί αξίζουν συγχαρητήρια στον φιλόλογο και συγγραφέα Ηλία Γιαννακόπουλο που επιμένει ως ειδικός διασώστης να δίνει το φιλί της ζωής στην ελληνική γλώσσα. Εύγε Δάσκαλε που συνεχίζεις να μας ταΐζεις πνευματική τροφή. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. ΥΓ. Είχα την τύχη να γνωρίσω πριν 40 χρόνια μία υπέροχη Γαλλίδα καθηγήτρια Ελληνικών την κ. Μαριρόζ από την Κορσική, η οποία συνεχίζει στα 85 να είναι ερωτευμένη με την Ελληνική γλώσσα. Αν μπορούσε να ταξιδέψει και να έρθει στην Ελλάδα θα ένιωθε μεγάλη χαρά που θα συναντούσε τον συνάδελφό της Ηλία Γιαννακόπουλο. Αγαπητέ φίλε Ηλία τι θα έλεγες το σημερινό σου άρθρο να το αφιερώναμε στην αγαπημένη μας φίλη Μαριρόζ;

“Τη Γλώσσα μού “έδωσαν Ελληνική…”: Η Γλώσσα μάς κατέχει… Ηλίας Γιαννακόπουλος φιλόλογος - συγγραφέας.

“Το ελληνικόν εόν όμαιμόν τε και ομόγλωσσον και θεών ιδρύματα κοινά και θυσίαι ήθεά τε ομότροπα” (Ηρόδοτος, Ουρανία 144,υπάρχει και το ελληνικό έθνος από το ίδιο αίμα και με την ίδια γλώσσα με εμάς, με το οποίο έχουμε κοινά ιερά των θεών και κοινές θυσίες και ήθη κοινά).

      Με την παραπάνω θέση τους οι Αθηναίοι-δια της γραφής του Ηροδότου-προσδιορίζουν με σαφήνεια τις βασικές συντεταγμένες της εθνικής ταυτότητας και συνείδησης των Ελλήνων. Δεσπόζουσα θέση σε αυτήν κατέχει η γλώσσα, το “ομόγλωσσον”.

        “Eσμέν Έλληνες το γένος ,ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί”.

        Στα βυζαντινά χρόνια ο Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων υπερασπιζόταν με πάθος την Ελληνικότητα του Βυζαντίου-βυζαντινών επισημαίνοντας το δομικό στοιχείο της Ελληνικότητας την φωνή-Γλώσσα. Αντίθετα ο Πατριάρχης Γεννάδιος αντέτεινε το “Έλλην ων την φωνήν, ουκ αν ποτέ φαίην  Έλλην είναι…”. Πλήρης διάσταση απόψεων που προλείανε την πτώση της Πόλης το 1453 μχ.

          Στους κατοπινούς χρόνους ο Κ. Καβάφης περιγράφει την μελαγχολία κάποιων Ελλήνων της διασποράς (κάτοικοι της Ποσειδωνίας, Νότια Ιταλία), όταν συνειδητοποίησαν πως έπαψαν να μιλούν την προγονική τους γλώσσα, τα  Ελληνικά, και “να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά”.

  “Και πάντα μελαγχολικά τελείων η γιορτή / τους. / Γιατί θυμούνται που κι αυτοί ήσαν ‘Ελληνες- / Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί / και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν, / να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά / βγαλμένοι-ω συμφορά!-απ τον / Ελληνισμό” (Ποσειδωνιάται).

          Από μία άλλη οπτική γωνία ο ποιητής Γ. Σεφέρης ανησυχεί για το μέλλον της ελληνικής γλώσσας επισημαίνοντας έμμεσα την ανάγκη προστασίας της.

         “Ο Θεός μας χάρισε μία γλώσσα ζωντανή, εύρωστη, πεισματάρα και χαριτωμένη, που αντέχει ακόμη, μολονότι έχουμε εξαπολύσει όλα τα θεριά για να τη φάνε. Έφαγαν όσο μπόρεσαν, αλλά απομένει η μαγιά, έτσι θα έλεγα, παραφράζοντας τον Μακρυγιάννη. Δεν ξέρω πόσο θα βαστάξει ακόμη αυτό. Εκείνο που ξέρω είναι ότι η μαγιά λιγοστεύει και δεν μένει πια καιρός για να μένουμε αμέριμνοι… θα βρεθούμε στο τέλος μπροστά σε μια γλώσσα εξευτελισμένη, πολύσπερμη και ασπόνδυλη”.  

               

         Οι  παραπάνω θέσεις και απόψεις, ίσως, αιτιολογούν και δικαιολογούν την καθιέρωση της Παγκόσμιας Ημέρας της Ελληνικής Γλώσσας σε συνδυασμό με την ημέρα μνήμης του Δ. Σολωμού.  Κι αυτό γιατί η γλώσσα δεν συνιστά  μόνον ένα μέσο-εργαλείο επικοινωνίας των ανθρώπων ή μέσο με το οποίο ο άνθρωπος εξωτερικεύει  τους στοχασμούς και τα συναισθήματά του, αλλά και βασικό παράγοντα διαμόρφωσης της εθνικής ταυτότητάς του.

                                         Γλώσσα και Εθνική Ταυτότητα

               Η γλώσσα, δηλαδή, ενοποιώντας και ομογενοποιώντας τις επί μέρους διαφορές των κατοίκων μιας χώρας οικοδομεί τον κορμό της εθνικής ταυτότητας. Αυτό πραγματώνεται στο βαθμό που η γλώσσα είναι η έκφραση, η ιστορία, η ζωή, η νοοτροπία, η πραγματικότητα και η σκέψη ενός λαού. Γι αυτό με δεδομένη την διαλεκτική σχέση της Γλώσσας με την Σκέψη, όταν αφαιρείς μία λέξη από το σώμα της εθνικής γλώσσα, αφαιρείς ταυτόχρονα και έναν τρόπο σκέψης.

        “Το να κάνεις την γλώσσα ενός έθνους φτωχότερη κατά μία λέξη είναι σαν να κάνεις το “σκέπτεσθαι” του έθνους φτωχότερο κατά μία έννοια”. (Σοπενχάουερ).

        Οι λέξεις-έννοιες που χρησιμοποιούν τα μέλη μιας εθνικής κοινότητας διαμορφώνουν, συνυφαίνουν αλλά και διασώζουν την μοναδικότητα και την ιδιοπροσωπία αυτού του λαού. Η εθνική γλώσσα είναι ένα αρχείο, ένα μουσείο, ένα θησαυροφυλάκιο στο οποίο ο λαός καταθέτει τις σκέψεις, τα αισθήματα, την βούληση και όλα τα τεκμήρια της πνευματικής του πορείας “κάθε έθνος μιλάει με τον τρόπο που σκέφτεται και σκέφτεται με τον τρόπο που μιλάει”.

                                             Η Γλώσσα μάς Κατέχει…

      Ένας Γερμανός φιλόσοφος παλιότερα είχε τονίσει πως “λέμε κατέχω μία γλώσσα αλλά στην πραγματικότητα εκείνη μας κατέχει”.

         Η βιολογική και πνευματική ζωή του ανθρώπου είναι συνυφασμένη πέραν των άλλων και με ένα γλωσσικό περιβάλλον. Το άτομο, δηλαδή, δεν υποχρεώνεται μόνο να υιοθετήσει έναν δοσμένο γλωσσικό κώδικα αλλά κυριεύεται και διαμορφώνεται απ αυτόν. Οι βασικές πτυχές της ύπαρξής του (πνευματική, κοινωνική, ψυχοσυναισθηματική, ηθική) εξουσιάζονται από την γλώσσα.

                                       

         Σε πνευματικό επίπεδο οι λέξεις-έννοιες συνιστούν τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την γέννηση της σκέψης αλλά και το βασικό όχημα εξωτερίκευσής της. Η όλη διανοητική συγκρότηση και εξέλιξη προσδιορίζεται απόλυτα από το γλωσσικό απόθεμα. Η γνώση, η απορία, η κριτική και ο στοχασμός είναι γλωσσικά δομημένα.

          Ωστόσο και ο ψυχοσυναισθηματικός κόσμος του ανθρώπου διαμορφώνεται από την γλώσσα, αφού τα συναισθήματά του περιχαρακώνονται στα όριά της. Η αγάπη, η συμπόνια, ο φόβος ,η αγωνία,  ελπίδα, η χαρά κι ένα άλλο πλήθος συναισθημάτων γεννιούνται και εκφράζονται με τις ανάλογες λέξεις-έννοιες. Τα πλούσια, δηλαδή, συναισθήματα χρειάζονται πλούσιο λόγο για να εκφραστούν και να μεταδοθούν.

           Επιπρόσθετα και η κοινωνική ύπαρξη του ατόμου είναι γλωσσικά προσδιορισμένη. Η διαδικασία κοινωνικοποίησης, ως μιας αναγκαίας φάσης, πραγματώνεται  με την βοήθεια της γλώσσας. Κι αυτό γιατί οι νουθεσίες, οι απαγορεύσεις, ο κοινωνικός έλεγχος και οι επιβραβεύσεις είναι γλωσσικά θεμελιωμένες. Εξάλλου οι κοινωνικές σχέσεις, η διανθρώπινη επικοινωνία, ο κοινωνικός προβληματισμός και τα κυρίαρχα πρότυπα-αξίες είναι γλωσσικά σχηματοποιημένα. Ο κοινωνικός άνθρωπος κινείται και αναπτύσσεται μέσα σε ένα δοσμένο γλωσσικό περιβάλλον που διαμορφώνει και καθορίζει καταλυτικά το “κοινωνικό” του “είναι”.

        Τέλος κυρίαρχη είναι η παρουσία της γλώσσας και στην ηθική υπόσταση του ανθρώπου. Οι έννοιες του ηθικού και του ανήθικου, του καλού και του κακού, του δικαίου και του αδίκου είναι εννοιολογικά προσδιορισμένες. Το βασικό τους, δηλαδή, υπόβαθρο είναι γλωσσικό. Ο δύσκολος χώρος της ηθικής με τις ποικίλες διαβαθμίσεις εμπλουτίζεται από το γλωσσικό χρηματοκιβώτιο κάθε κοινωνίας. Η ηθική συνείδηση, ως ίδιον γνώρισμα του ανθρώπου, είναι προϊόν της γλωσσική επάρκειας κι αυτάρκειάς του. Οι ηθικές απαγορεύσεις οι ηθικές αξιολογήσεις και οι ηθικοί προβληματισμοί είναι βαθύτατα γλωσσικά δομημένοι.

      Δεν απέχει, λοιπόν, πολύ από την πραγματικότητα η θέση πως ο άνθρωπος εξουσιάζεται από τις λέξεις του που ασκούν μία ευεργετική και διαπαιδαγωγητική κατοχή στην συνείδησή του.

          Ίσως την αξία και την ιδιότυπη εξουσία που ασκεί ποικιλοτρόπως η γλώσσα  στην συνείδησή μας, τις καταγράφει ένα τσιγγάνικο τραγούδι:

    “Πες μου, άνθρωπε ,πού είναι η γη μας, / τα βουνά, τα ποτάμια, οι κοιλάδες, / και τα δάση μας; / Πού είναι η χώρα μας; Πού είναι οι τάφοι μας; Είναι στις λέξεις, στις λέξεις της γλώσσα μας”.

        *Αφιέρωμα στην Παγκόσμια Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας

Ο Κρητικός δάσκαλος που βραβεύτηκε ως εκπαιδευτικός της χρονιάς – Πώς “μεταμόρφωσε” το σχολείο σε ένα απομακρυσμένο χωριό.

Στο Zarpa Radio 89,6 και στην Ανδρονίκη Κοκοτσάκη μίλησε ο κ. Χάρης Γεωργιακάκης, ο δάσκαλος που υπηρετεί στο Δημοτικό Σχολείο Βοριζίων στο Ηράκλειο, και βραβεύτηκε ως ο καλύτερος εκπαιδευτικός της χρονιάς στα Education Leaders Awards.

00:35

Όπως είπε ο κ. Γεωργιακάκης: “Ομολογώ ότι δεν περίμενα αυτή τη βράβευση, ήταν για μένα κάτι αναπάντεχο. Είναι πάρα πολύ τιμητικός αυτός ο τίτλος, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν παρασύρομαι από αυτόν. Εξάλλου πιστεύω πραγματικά ότι σε όλη την Ελλάδα, σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά της πατρίδας μας, υπάρχουν εκπαιδευτικοί που τους αξίζει αυτός ο τίτλος. Μπορεί το έργο τους να μην αναδείχθηκε μέσω ενός διαγωνισμού αλλά προσφέρουν τα μέγιστα και δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό καθημερινά. Οι εκπαιδευτικοί θεωρώ ότι -ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια- έδωσαν και την ψυχή τους για να στηρίξουν κάτω από αυτές τις δύσκολες και πρωτόγνωρες συνθήκες της τηλεκπαίδευσης τα παιδιά. Ήταν κάτι που δεν είχαμε συνηθίσει και όμως ανταποκρίθηκαν οι εκπαιδευτικοί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Θεωρώ ότι υπάρχουν αξιόλογοι συνάδελφοι σε όλη την Ελλάδα που στηρίζουν τη δημόσια εκπαίδευση και παράγουν έργο που είναι αντάξιο πολλών βραβεύσεων, που διδάσκουν σε πολύ απομακρυσμένες περιοχές κάτω από δύσκολες συνθήκες και που προσπαθούν να κάνουν τη ζωή των μαθητών καλύτερη, να ανοίξουν νέους ορίζοντες και να τους βοηθήσουν να πάνε ένα βήμα παραπάνω”

Ο κ. Γεωργιακάκης υπηρετεί στο Δημοτικό Σχολείο Βοριζίου, ένα τριθέσιο σχολείο το οποίο φέτος είχε 30 μαθητές σε όλες τις τάξεις και χρειάζεται τουλάχιστον άλλους τρεις εκπαιδευτικούς για να στελεχωθεί σωστά.

Τα Βορίζια είναι ένα μικρό χωριό στους νότιους πρόποδες του Ψηλορείτη, 53 χιλιόμετρα από το Ηράκλειο και 25 από τις Μοίρες. Ο ίδιος μένει στο Ηράκλειο, συνεπώς κάνει αυτή τη διαδρομή καθημερινά: “Τα τελευταία δύο – τρία χρόνια υπάρχει ο νέος δρόμος της Μεσαράς ο οποίος όμως δυστυχώς φέτος έπαθε ζημιά και έκλεισε. Έτσι η απόσταση μεγάλωσε και γίνεται πάλι από έναν παλιό περιφερειακό δρόμο, ο οποίος δεν είναι και ότι καλύτερο. Σε συνδυασμό με την αύξηση που υπάρχει στα καύσιμα καταλαβαίνετε ότι είναι δύσκολη η μετακίνηση, ειδικά αυτόν τον τελευταίο χρόνο.  Είναι κάτι που αποθαρρύνει συναδέλφους οι οποίοι δύσκολα το επιλέγουν.

“Όπως όλα τα σχολεία της υπαίθρου, αν δεν υπάρχει σταθερότητα στο προσωπικό, δημιουργούνται καταστάσεις κινητικότητας οι οποίες δεν βοηθάνε στην εκπαιδευτική διαδικασία. Καλό θα είναι να υπάρχει σταθερό προσωπικό όσο είναι δυνατόν για να μπορεί να παράγεται εκπαιδευτικό έργο” λέει ο κ. Γεωργιακάκης ο οποίος αναφέρθηκε στα προβλήματα που αντιμετώπισε :

“Όταν βρέθηκα στα Βορίζια πριν από περίπου 5 χρόνια υπήρχε παραμέληση όχι μόνο στο κτήριο και στον αύλειο χώρο, αλλά και γενικότερα. Ξεκίνησα πρώτα την προσπάθεια να διαμορφώσουμε ένα όμορφο κτιριακό συγκρότημα, να επισκευαστούν οι φθορές, να ζωγραφιστεί, να φτιαχτεί όμορφα ο αύλειος χώρος και σιγά σιγά, διαθέτοντας πολύ προσωπικό χρόνο, σε συνεργασία με την τοπική κοινότητα και με τη δημοτική αρχή, έγιναν οι παρεμβάσεις. Διαμορφώθηκε ένας όμορφος χώρος και από κει και μετά κάθε χρόνο μαζί με τους συναδέλφους που ερχόντουσαν, υλοποιούσαμε και κάτι διαφορετικό. Επίσης, δημιουργούνται και θέματα ίσων ευκαιριών, καθώς υπήρχαν ανισότητες που έπρεπε να αμβλυνθούν μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία. Τα παιδιά δεν έχουν καθηγητή πληροφορικής, δεν έχουν εικαστικά, δεν κάνουν μουσική, δεν κάνουν ξένες γλώσσες. Έτσι όπως είναι διαμορφωμένο το αναλυτικό πρόγραμμα στα ολιγοθέσια δεν υπάρχουν εύκολα εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων οπότε το κομμάτι αυτό «πέφτει» στους δασκάλους που προσπαθούν να το καλύψουν. Το πρόβλημα των άνισων ευκαιριών ήταν και ο λόγος που ήθελα να υπηρετώ εκεί. Έβλεπα την κατάσταση αυτή και σκεφτόμουν ότι πρέπει οπωσδήποτε να βοηθηθούν αυτά τα παιδιά”

“Προσπαθήσαμε λοιπόν μέσα από διάφορες δράσεις που υλοποιήσαμε και μέσα από κάποια προγράμματα που πήραμε μέρος, όλο αυτό το κενό κάπως να καλυφθεί. Πήραμε εξοπλισμό, οργανώσαμε βιβλιοθήκη, την Παγκόσμια Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρία τους έδειξα τη νοηματική, την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου ο καθένας έγραψε για το βιβλίο του, έμαθαν πώς να μελετούν ένα ηλεκτρονικό βιβλίο”

“Βλέπαμε ότι χρόνο με τον χρόνο, τα παιδιά αντιδρούσαν όλο και καλύτερα αρχικά γιατί υπήρχε σταθερό προσωπικό. Επίσης άρχισαν να αντιλαμβάνονται πράγματα πέρα από το πολιτισμικό τους πλαίσιο, το οποίο είναι αγροτοκτηνοτροφικό. Άρχισαν να έχουν παραστάσεις και για πράγματα τα οποία δεν συναντούν συχνά στην καθημερινότητά τους, να προβληματίζονται και να αυτενεργούν περισσότερο σε σχέση με τους μαθητές πχ στις πόλεις σε θέματα για παράδειγμα πληροφορικής, περιβάλλοντος, φιλαναγνωσίας κλπ Γενικότερα λάμβαναν όλο και περισσότερα ερεθίσματα που η περιοχή δεν μπορεί να τους δώσει άμεσα”

ΠΗΓΗ:zarpanews.gr