Πώς και Ποιος τελειώνει έναν Πόλεμο (Ουκρανικό); Ηλίας Γιαννακόπουλος φιλόλογος - συγγραφέας.

 “Με κάποιον που ξέρει μονάχα όσα κι εγώ και με τον οποίον συμφωνώ σε όλα μπορώ εύκολα να επικοινωνήσω, να μοιραστώ ιδέες κι εμπειρίες, αλλά πολύ λίγα ή απολύτως τίποτα δεν θα μάθω απ΄ αυτήν την σχέση”   

        Η συμπλήρωση δύο χρόνων από την έναρξη του Ουκρανικού Πολέμου δεν διέψευσε μόνον εκείνους που είχαν προβλέψει την βραχύτητά του (και δεν ήταν λίγοι αυτοί) αλλά και όλους εκείνους που είχαν επενδύσει σε μία άνετη πολεμική νίκη-περίπατο των Ρώσων.

        Από την άλλη πλευρά σκόρπισε μία απογοήτευση στους  ειρηνόφιλους που προσδοκούσαν ένα γρήγορο τέλος στον πιο ανόητο και χωρίς επαρκή αιτία πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης εν έτει  2022-2024.

         Ωστόσο στην δεύτερη επέτειο (!) του Ουκρανικού πολέμου υπάρχουν κι εκείνοι που επιχαίρουν για την δεινή (από στρατιωτικής πλευράς) θέση στην οποία έχει περιέλθει η Ουκρανία μετά και τις τελευταίες νίκες-επιτυχίες των Ρώσων-Εισβολέων. Είναι εκείνοι που στο όνομα του αντιδυτικού μίσους και της “λατρείας” της πάλαι ποτέ Ρωσικής Υπερδύναμης δεν μπορούν να κρύψουν τον ενθουσιασμό τους για τις στρατιωτικές επιτυχίες του Ρωσικού γίγαντα ενάντια στην υποδεέστερη στρατιωτικά Ουκρανία.

          Τα συναισθήματα χαράς και ενός υπόρρητου ενθουσιασμού των παραπάνω μόνον η ψυχιατρική μπορεί να τα ερμηνεύσει, αφού σε έναν πόλεμο που δεν συμμετέχει η χώρα τους συνήθως τάσσονται με τον αδύνατο και τον αμυνόμενο. Πάντοτε σε αυτές τις περιπτώσεις οι “απέξω” αναζητούν με αγωνία τα βαθύτερα αίτια-κίνητρα του επιτιθέμενου (Ρωσία), γιατί ένας πόλεμος ποτέ δεν αποφασίζεται εν θερμώ και ούτε διεξάγεται για να καταδείξει στους αντιπάλους (και ποιοι είναι αυτοί;) την στρατιωτική του δύναμη.

     Οι παραπάνω σκέψεις και προβληματισμοί γεννήθηκαν από την δημοσίευση ενός άρθρου του εκλεκτού μου φίλου και ιδιοκτήτη της εφημερίδας  «Εύβοια Προοδευτική» κ. Κωστή Δεμερτζή με τίτλο  “ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ Η ΔΥΣΗ με τη συμπλήρωση δύο χρόνων πολέμου στην Ουκρανία;”.

        Επ΄ ευκαιρία, λοιπόν, αυτού του άρθρου και με δεδομένο τον διακηρυγμένο σεβασμό στην αντίθετη άποψη  κι  από τους δύο θα προσπαθήσω να καταγράψω και να προβάλω την αντίθετη άποψη (δισσοί λόγοι) προς εκείνη του συντάκτη του παραπάνω άρθρου. Κι αυτό γιατί καμία θέση δεν κρίνεται από την γνώμη που έχει γι αυτήν ο συντάκτης της αλλά από την γνώμη που έχουν και οι άλλοι για αυτήν, για να θυμηθούμε και το σχετικό τσιτάτο του Μαρξ, έστω και κάπως παραποιημένο για τις ανάγκες του διαλόγου.

       “Ό,τι μάς ενοχλεί στους άλλους, μπορεί να μάς βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα τον εαυτό μας” (Karl Jung).

         Αρχικά επισημαίνω πως ο τίτλος του άρθρου συνιστά μία αυθαίρετη κρίση και προϊδεάζει τον αναγνώστη αρνητικά προς τη Δύση (Αχ! Αυτή η Δύση, που όλοι την μέμφονται, αλλά όλοι σε αυτήν θέλουν να ζουν). Ποιος πανηγυρίζει αλήθεια και γιατί; Στον πόλεμο ο μόνος που πανηγυρίζει είναι ο νικητής, έστω κι αν μετράει κι αυτός τις πληγές του.

          Έχει κάτι να ωφεληθεί η Δύση από την συνέχιση του πολέμου; Τα γεγονότα περί του αντιθέτου βεβαιώνουν. Οι δυτικές κυβερνήσεις δέχονται έντονες πιέσεις από τους πολίτες να τελειώνει αυτός ο πόλεμος, γιατί δημιουργεί πάμπολλα προβλήματα σε πολλούς τομείς της οικονομίας και όχι μόνον στο ενεργειακό.

         Στο σημείο αυτό καταδεικνύεται το μεγάλο λάθος της Δύσης και ιδιαίτερα της Γερμανίας και περισσότερο ακόμη της κ. Μέρκελ που στο όνομα της ανάπτυξης είχε προσδεθεί «ανοήτως» στο άρμα της φθηνής ενέργειας από τη Ρωσία. Όταν, όμως, μία χώρα εξαρτάται ενεργειακά από μία άλλη χώρα αυτό υποθηκεύει το μέλλον της. Όπερ και εγένετο με την Γερμανία.

      Ο συγγραφέας του άρθρου προσβλέποντας στην ενοχοποίηση της «πανηγυρίζουσας» Δύσης για την συνέχιση του πολέμου καταφεύγει σε ένα άρθρο των Hajo Fuke και Harald Kujat που μέμφονται την Ουκρανία και τη Δύση για την αποτυχία των πρώτων μετά την κήρυξη του πολέμου ειρηνευτικών συνομιλιών μεταξύ των εμπολέμων.

        Δεν θα μπω στην ουσία του άρθρου γιατί το περιεχόμενό του στηρίζεται σε εικασίες και σε ερμηνείες κάποιων ειρηνευτικών συνομιλιών. Αυτό, όμως, που ξενίζει και προκαλεί ερωτήματα - σύμφωνα πάντα με τους αρθρογράφους - είναι η ταχύτητα και η προθυμία των Ρώσων για ειρήνη ένα μήνα μετά την αναιτιολόγητη εισβολή σε ένα κράτος που δεν προκάλεσε στρατιωτικά τον αντίπαλο. Πώς θα μπορούσε άλλωστε μία φτωχή Ουκρανία να προκαλέσει τη Ρωσία και γιατί;

         Και μην πούνε πάλι οι Ρωσόφιλοι …δάκτυλος της Δύσης. Πάλι η Δύση στο απόσπασμα.

          Την επιτυχία ή αποτυχία των διαπραγματεύσεων την ρυθμίζει ο δυνατός και ο επιτιθέμενος και όχι  ο αδύνατος και ο αμυνόμενος. Αν έχουμε διαβάσει λίγο Θουκυδίδη θα συμφωνούσαμε με την διαχρονική θέση του πως:

         “Δίκαιο έχει όποιος ίση δύναμη (ισορροπία δυνάμεων) και όταν αυτό δεν συμβαίνει ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται”.

          Εξάλλου γιατί τέτοια σπουδή της Ρωσίας για Ειρήνη λίγο χρόνο μετά την έναρξη του πολέμου; Στα δύο χρόνια πολέμου γιατί εσιώπησε και δεν ζήτησε ειρήνη; Γιατί δεν πρότεινε την στρατιωτική της αναδίπλωση της με ταυτόχρονο αίτημα για ειρηνευτικές διαβουλεύσεις; Αυτή  η κίνησή της θα έδειχνε και τις καλές της προθέσεις έναντι της γειτονικής χώρας.

          Βασικό επιχείρημα του αρθρογράφου, του κ. Κ. Δεμερτζή είναι  πως η αιτία του Ουκρανικού πολέμου ήταν η «διακηρυγμένη» θέση του Ζελένσκι πως η χώρα του θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ (1)*.

       Έστω ότι αυτό είναι σωστό και αληθές. Ε! και…! Από πότε μία ελεύθερη χώρα απαγορεύεται να επιλέγει ελεύθερα τις συμμαχίες και του συμμάχους της; Από πότε η χάραξη της εξωτερικής πολιτικής μιας χώρας θα πρέπει να έχει και την έγκριση των γειτόνων;

         Η Ουκρανία, και σύμφωνα πάντα με τον αρθρογράφο, εξέφρασε την πρόθεσή της για ένταξη στον ΝΑΤΟ. Δεν εντάχθηκε δηλαδή, αλλά μπορεί να ενταχθεί. Μέχρι τώρα γνωρίζαμε πως στο διακαιϊκό μας σύστημα δεν υπάρχουν «δίκες προθέσεων», γιατί οι μισοί θα ήταν στις φυλακές.

         Με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία για πρώτη φορά έχουμε και «πόλεμο προθέσεων». Δηλαδή επιτίθεμαι στην γειτονική χώρα γιατί εκδήλωσε την πρόθεσή της να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Αυτά είναι καινά πολεμικά ήθη που ο ιστορικός του μέλλοντος θα καγχάζει όταν θα αναφέρεται στην εισβολή των Ρώσων.  

          Μα τόσο ανασφαλής νιώθει μία πυρηνική χώρα (Ρωσία) έναντι μιας σαφώς υποδεέστερης στρατιωτικά χώρας (Ουκρανία)’

       «Δάκτυλος της Δύσης» θα πουν πάλι οι καχύποπτοι και οι εχθροί της Δύσης. Επειδή αδυνατώ να παρακολουθήσω το σκεπτικό και την επιχειρηματολογία για το «δίκαιο» της Ρωσίας θα ρωτήσω αφελώς. Η Δύση δεν είχε άλλες προτεραιότητες παρά μόνο έναν πόλεμο με τη Ρωσία «δια αντιπροσώπων», όπως τονίζεται στο άρθρο;

         Δηλαδή, τι είναι ο πόλεμος; Μία δοκιμασία νεύρων για να ανιχνεύσουμε τις προθέσεις του αντιπάλου; Από πότε η Ρωσία έγινε επικίνδυνη για τη Δύση τη στιγμή που η οικονομία της ήταν άμεσα και δουλικά προσδεδεμένη  στην φθηνή ρωσική ενέργεια; Κάποια αφέλεια, ίσως, μπορούμε να αποδώσουμε στη Δύση αλλά όχι και αυτοκτονικές τάσεις.

       Εξάλλου το ΝΑΤΟ ως «εγκεφαλικά νεκρό» δεν θα τολμούσε να σχεδιάσει έναν πόλεμο εναντίον της Ρωσίας  «δια αντιπροσώπων» (Ουκρανία).

      Τουναντίον ο ρωσικός αναθεωρητισμός (2)** στόχευε και στοχεύει  στην αλλαγή συνόρων με σκοπό την εξασφάλιση γεωστρατηγικών πλεονεκτημάτων έναντι της Δύσης. Αυτό εξάλλου το διακήρυξε ανερυθρίαστα ο κ. Πούτιν, οικτίροντας και κατηγορώντας ακόμη και τον Λένιν.

        Αν όλα τα παραπάνω αποτελούν γεγονότα και όχι ερμηνείες με υπόρρητα φιλορωσικά συναισθήματα κι ρητό αντιδυτικό μίσος, τότε το πρώτο βήμα για το τέλος του πολέμου υποχρεούται ηθικά να το κάνει ο επιτιθέμενος και να μην επιζητεί άλλοθι εκεί που δεν υπάρχει.

        Στη Δύση ακούγονται φωνές και εκδηλώνεται φανερά η δυσαρέσκεια των πολιτών για τη συνέχιση του πολέμου. Στη Ρωσία άκουσε κάποιος τους πολίτες να διαμαρτύρονται για τον πόλεμο; Εκεί συμφωνούν όλοι με τον πόλεμο;

      Μην ξεχνάνε οι υπερασπιστές του Πούτιν πως  στον Ουκρανικό πόλεμο σκοτώνονται και Ρώσοι στρατιώτες, νεαρής ηλικίας. Ο θάνατος του Πριγκόζιν (Wagner) και του Ναβάλνι δεν γεννά υποψίες για το δημοκρατικό ήθος του Ρώσου Ηγέτη;

        Οι επερχόμενες εκλογές στη Ρωσία με μοναδικό υποψήφιο τον κ. Πούτιν δεν προκαλεί ανησυχία για τις μύχιες προθέσεις του; Φανταστείτε το σενάριο παρόμοιων εκλογών σε μεγάλη χώρα της Δύσης. Ούτε η πιο αρρωστημένη φαντασία δεν θα μπορούσε να συλλάβει ένα τέτοιο σενάριο.

           Επειδή, όμως, τα πράγματα σε αυτόν τον πόλεμο είναι απλά και χρειάζονται την απλή λογική και τις καλές προθέσεις των ερμηνευτών του, θα ήταν προσφορά στη Λογική, την Ηθική και το διεθνές Δίκαιο η απόσυρση των Ρωσικών στρατευμάτων με τη συνοδεία ενός ηχηρού “Mea Culpa”.

         Μπορεί η παραπάνω θέση μου να εμπεριέχει έναν ρομαντισμό και ίσως μία ασυγχώρητη αφέλεια ή και άγνοια των διεθνών δεδομένων. Σε αυτές τις αιτιάσεις ένα έχω να αντιτείνω:

          Από πότε ο Πόλεμος, ως ανθρώπινη επινόηση, έχει λογική και ηθική;

          Αν συνεχισθούν οι στρατιωτικές επιτυχίες των Ρώσων και η Ουκρανία παραδοθεί “άνευ όρων”, τότε η Ευρώπη θα αντιμετωπίσει μεγάλο πρόβλημα στο εγγύς μέλλον. Σε αυτό το δυστοπικό τοπίο της Ευρώπης και με δεδομένη την πολιτική παράλυση των ΗΠΑ λόγω των επικείμενων εκλογών οι επιλογές για την Δύση και την Ευρώπη ειδικότερα είναι περιορισμένες. Σχετικά με αυτήν την προοπτική το γερμανικό περιοδικό Spiegel  μεταξύ άλλων παρατηρεί και προτείνει:

      “Η Ευρώπη έχει μόνο μία επιλογή να δείξει στον Πούτιν τα όριά της με πάσα δύναμη ή να υποταχθεί στις φιλοδοξίες του για εξουσία και στη δική του ερμηνεία  της ιστορίας. Ένας κόσμος, όπου θα επικρατούσε ο Πούτιν δεν θα ήταν ο κόσμος όπως τον γνωρίζουμε”.

           Ένας πόλεμος ξεκινάει εύκολα και στο χρόνο που επιλέγουν ο-οι εμπόλεμοι, αλλά δεν τελειώνει στο χρόνο που θα ήθελαν. Αυτό ας το γνώριζαν εκείνοι που τον άρχισαν κι αυτοί που τον υπερασπίζονται ακόμη.

          Διαφορετικά ο κόσμος θα βλέπει και θα μετρά υλικές καταστροφές, ηθικές παρεκτροπές, βιασμό της κοινής λογικής, γιγάντωση του μίσους και προπαντός το θάνατο ανθρώπων (αμάχων και στρατιωτών).(3)***

           Η θέση μας επιβάλλεται να είναι μία, όπως αυτή αποτυπώθηκε μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (σύνθημα - ευχή και υπόσχεση). Γιατί όλα τα άλλα είναι κουβέντες για να συζητάμε. Και γιατί δεν μπορεί να μάχεσαι κατά του πολέμου ως πρακτικής και να δηλώνεις ένθερμος υποστηρικτής του αναθεωρητισμού του κ. Πούτιν. Ξεκάθαρα λόγια και θέσεις. Δυοίν θάτερον.

                             Γι αυτό, λοιπόν, «Ποτέ πια Πόλεμος».            

                                                      ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

            *(1). Η Ρωσία στοχεύοντας στην αποτροπή της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ πέτυχε το αντίθετο. Υποχρέωσε δύο ουδέτερες χώρες, την Φινλανδία και την Σουηδία, να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ.

         **(2). Η Δούμα της Ρωσίας ακυρώνει στην πράξη τον νόμο της ΕΣΣΔ της 26ης Απριλίου 1954 και όλες άλλες αποφάσεις του 1954 που σχετίζονται με την μεταβίβαση της Κριμαίας. Ο αναθεωρητισμός στα «πάνω» του.           

         ***(3). Στα μεγάλα επιτεύγματα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία και στον ένα χρόνο πολέμου θα μπορούσε να θεωρηθεί και η αύξηση των στρατιωτικών δαπανών των δυτικών χωρών και ιδιαίτερα της Γερμανίας που ξαναμπαίνει στο παιχνίδι με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την παγκόσμια ειρήνη.

         

     ***Χρήσιμο βιβλίο «Ουκρανικός Πόλεμος». Ηλία  Γιαννακόπουλου, Εκδόσεις “Γραφή”, 2022.

 ΙΔΕΟπολις

Αγαπητέ Πέπο Σ' ευχαριστώ για το γράμμα. Σου στέλνω άλλα δυο ποιήματα του Νερούντα σε δική μου μετάφραση… Professor Nicholas D. Mazarakis

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, όπως καλά γνωρίζετε η σημερινή μέρα είναι αφιερωμένη στις γυναίκες, έχω την χαρά και την τιμή να σας παρουσιάσω δύο ποιήματα του Πάμπλου Νερούντα που μετέφρασε ο Έλληνας καθηγητής κ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΖΑΡΑΚΗΣ, κύριε καθηγητά σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Όταν με το καλό επισκεφθείτε την πατρίδα μας σας παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου στο τηλέφωνο 6937013312  ώστε να σας φιλοξενήσουμε. Για μία ακόμη φορά θέλω να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που το 2013 είχατε δεχθεί να μας δώσετε εκείνη την καταπληκτική συνέντευξη. Φίλες και Φίλοι ο κ. Νικόλαος Μαζαράκης είναι καθηγητής στην έδρα Lucas-Lee Μοριακής Βιοϊατρικής και διευθυντής του τμήματος Γονιδιακής Θεραπείας, στο Κέντρο Νευροεπιστημών της Ιατρικής του Imperial College του Λονδίνου, Hammersmith Campus. Πρωτοπόρος στην έρευνα με στόχο τη θεραπεία της νόσου του Πάρκινσον και άλλων εκφυλιστικών ασθενειών. Μετά το Αγγλικό κείμενο ακολουθεί το Ελληνικό. Ακόμη ένα μικρό αφιέρωμα για την γιορτή της γυναίκας. Στην φωτογραφία από αριστερά: Θωμάς Γκουβίνας, Τσιγγενές Βασίλειος, Τσιγγενέ Ανθή, ο κ. Καθηγητής, Λαμπρινή, Πέπος και η Διώνη.

SONETO XI 

Tengo hambre de tu boca, de tu voz, de tu pelo 

y por las calles voy sin nutrirme, callado, 

no me sostiene el pan, el alba me desquicia, 

busco el sonido líquido de tus pies en el día. 

Estoy hambriento de tu risa resbalada, 

de tus manos color de furioso granero, 

tengo hambre de la pálida piedra de tus uñas, 

quiero comer tu piel como una intacta almendra. 

Quiero comer el rayo quemado en tu hermosura, 

la nariz soberana del arrogante rostro, 

quiero comer la sombra fugaz de tus pestañas 

y hambriento vengo y voy olfateando el crepúsculo 

buscándote, buscando tu corazón caliente 

como un puma en la soledad de Quitratúe. 

I crave your mouth, your voice, your hair.

Silent and starving, I prowl through the streets.

Bread does not nourish me, dawn disrupts me, all day

I hunt for the liquid measure of your steps.

I hunger for your sleek laugh,

your hands the colour of a savage harvest,

hunger for the pale stones of your fingernails,

I want to eat your skin like a whole almond. 

I want to eat the sunbeam flaring in your lovely body,

the sovereign nose of your arrogant face,

I want to eat the fleeting shade of your lashes,

and I pace around hungry, sniffing the twilight,

hunting for you, for your hot heart,

like a puma in the barrens of Quitratue.

Pablo Neruda

Ποθώ το στόμα σου, τη φωνή σου, τα μαλλιά σου.

Σιωπηλός και πεινασμένoς, τριγυρίζω στα σoκάκια. 

Το ψωμί δεν με χορταίνει, τo χάραμα με εvοxλεί, 

όλη μέρα κυνηγώ το υγρό μέτρημα απ’ τα βήματά σoυ. 

Πεινώ για το λεπτό σoυ γέλιo, 

τα χέρια σoυ στον παλμό βίαιoυ θερισμoύ, 

πεινώ για τις χλωμές πέτρες των νυχιών σoυ, 

θέλω να γευθώ το δέρμα σoυ σαν ένα ολόκληρο αμύγδαλο. 

Θέλω να πιώ  την ηλιαχτίδα πάνω στo λυγερό κoρμί σoυ, 

την αξιοπρεπή μύτη του αλαζονικού σoυ προσώπου, 

την εφήμερη σκιά των φρυδιών σoυ, 

και τριγυρνώ πεινασμένος, οσφρίζοντας το xάραμα, 

κυνηγώντας σε, την ζεστή καρδιά σoυ, 

σαν πάνθηρας στην έρημo.

SONETO XVII

By Pablo Neruda

No te amo como si fueras rosa de sal, topacio 

o flecha de claveles que propagan el fuego: 

te amo como se aman ciertas cosas oscuras, 

secretamente, entre la sombra y el alma. 

Te amo como la planta que no florece y lleva 

dentro de sí, escondida, la luz de aquellas flores, 

y gracias a tu amor vive oscuro en mi cuerpo 

el apretado aroma que ascendió de la tierra. 

Te amo sin saber como, ni cuándo, ni de donde, 

te amo directamente sin problemas ni orgullo: 

así te amo porque no sé amar de otra manera, 

sino así de este modo en que no soy ni eres, 

tan cerca que tu mano sobre mi pecho es mía,

tan cerca que se cierran tus ojos con mi sueño.

I do not love you as if you were salt-rose, or topaz,

or the arrow of carnations the fire shoots off.

I love you as certain dark things are to be loved,

in secret, between the shadow and the soul.

I love you as the plant that never blooms

but carries in itself the light of hidden flowers;

thanks to your love a certain solid fragrance,

risen from the earth, lives darkly in my body.

I love you without knowing how, or when, or from where.

I love you straightforwardly, without complexities or pride;

so I love you because I know no other way

than this: where I does not exist, nor you,

so close that your hand on my chest is my hand,

so close that your eyes close as I fall asleep. 

Δεν σ’ αγαπώ σα να’ σoυν ρoδάλατo, τοπάζ, 

ή βέλος απo γαρoύφαλλα που σκoρπά μια πυρκαγιά: 

σ’ αγαπώ όπως ορισμένα σκοτεινά πράγματα αγαπιούνται, 

κρυφά, μεταξύ σκιάς και ψυχής. 

Σ’ αγαπώ σαν το μπουμπούκι που δεν ανθίζει 

και φέρνει κρυμμένο μέσα του το φως των λουλουδιών, 

και χάρη στην αγάπη σoυ, κρυφά μέσα στο σώμα μου 

ζει το πυκνό άρωμα που ξεπηδάει απ’ τη γη. 

Σ’ αγαπώ χωρίς γνώση του πώς, ή του πότε, ή τ’ από που, 

σ’ αγαπώ απλά, χωρίς προβλήματα ή περηφάνεια: 

σ’ αγαπώ με τέτοιο τρόπο επειδή δεν ξέρω άλλo, 

παρά σ’ αυτόν, που δεν υπάρχει κανένα εγώ ή εσύ, 

τόσο κοντά που το χέρι σoυ πάνω στο στήθος μου είναι το χέρι μου, 

τόσο κοντά που όταν αποκοιμιέμαι είναι τα μάτια σoυ αυτά που κλείνουν.

Νικόλαος Μαζαράκης.

Την επιμέλεια της ανάρτησης έκανε ο Επικούρειος Πέπος.

8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024 Ένα ελάχιστο αφιέρωμα στις γυναίκες που με τον Α' η τον Β' τρόπο ομορφαίνουν τις ζωές μας και τον κόσμο μας.

 "Όταν βλέπουμε την ομορφιά μιας γυναίκας!!! την ομορφιά του χιονιού, την ομορφιά του ολόγιομου φεγγαριού, την ομορφιά τών ανθισμένων κερασιών, όταν, με δύο λόγια, περνάμε ξυστά και αφυπνιζόμαστε από την ομορφιά των τεσσάρων εποχών, τότε μόνο σκεφτόμαστε περισσότερο αυτούς που βρίσκονται κοντά μας και θέλουμε να μοιραστούμε μαζί τους τη χαρά.

Η χαρά της ομορφιάς, τη καλοσύνης, της έλξης, ειδικότερα στις γυναίκες προκαλεί δυνατά ανθρώπινα συναισθήματα, λαχτάρα για συντροφιά και η λέξη "σύντροφος" μπορεί να πάρει απίθανες και δημιουργικές διαστάσεις.

Αφιερωμένο σε όσες γυναίκες εξακολουθούν να νιώθουν και να  αισθάνονται την ιερότητα της αποστολής τους

Τη σημερινή μου καλημέρα σας τη στέλνω με λίγα λόγια του Γιασουνάρι Καουαμπάτα.

Με σεβασμό και εκτίμηση ο Επικούρειος Πέπος.

07 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024 [μία μέρα πριν] Ένα μικρό αφιέρωμα στις γυναίκες, σ' αυτά τα Υπέροχα πλάσματα του πλανήτη μας. Η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην καλή Νερά'ι'δα και στην Mό'ι'ρα για ειδικούς λόγους.

MOΥΣΕΙΟ ORSAY ΠΑΡΙΣΙ

Φίλες και Φίλοι καλημέρα, ψάχνοντας στον ωκεανό του διαδικτύου για να βρώ το κατάλληλο ποίημα για την σημερινή ημέρα, κατέληξα στην ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ γιατί ο τίτλος και μόνο, είναι αρκετός για να πει αυτά που θα έπρεπε να λένε τα χείλη κάθε άνδρα στον πλανήτη. Έρρωσθε, και σεβαστείτε τις γυναίκες.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είσαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάη
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάη,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραία που βασίλεψες
κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ.

8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024 Αφιέρωμα στις γυναίκες ΟΙ 11 διασημότερες επιστολές γεμάτες πάθος και λυρισμό. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

 Οι 11διασημότερες ερωτικές επιστολές: Πάθος και Λυρισμός!

8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024 ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Φίλες και Φίλοι καλημέρα, πριν λίγο με πήρε τηλέφωνο ο Γιώργος Δήμας (Προϊστάμενος) ο οποίος έχει το πιο cool ανθοπωλείο στην Ανατολική Αττική και μου είπε πως ειδικά για τη σημερινή μέρα έχει μια πάρα πολύ μεγάλη λίστα τηλεφώνων την οποία χρησιμοποιεί μόνο αυτή την ημέρα και τα τηλέφωνα αφορούν μόνο το ανδρικό φύλο, επικοινωνεί μαζί τους για να τους θυμίσει πως αν επιθυμούν να στείλουν κάποια ανθοδέσμη στο ταίρι τους η σημερινή μέρα είναι ιδανική!!!!!!!!!!

Ίσως τώρα κάποιοι, κάνουν την αυτονόητη σκέψη, μιας και  αυτός που καθιέρωσε αυτή την ημέρα ήταν ένας έμπορος λουλουδιών από την Ολλανδία, επόμενο δεν είναι όλοι οι ανθοπώλες ανά τον κόσμο να τιμούν αυτή την ημέρα; Ακούστε τώρα τι σκάρωσε εκείνος ο δαιμόνιος Ολλανδός, εκείνη η χρονιά ήταν η πιο παραγωγική και υπήρχε κίνδυνος να πάνε οι τιμές στα τάρταρα, άρα κάτι έπρεπε να σκαρφιστεί και αυτό που σκαρφίστηκε ήταν  να καθιερώσει μια μέρα όπου τα λουλούδια θα είχαν την τιμητική τους. Από τότε καθιερώθηκε, αυτή την ημέρα να τη γιορτάζουμε προσφέροντας λουλούδια. Την πιο πάνω ιστορία μου τη διηγήθηκε ο Προϊστάμενος. 

Εγώ λοιπόν λόγω της ημέρας θα ήθελα να αφιερώσω τη σημερινή ανάρτηση στις γυναίκες που με τον Α' η τον Β' τρόπο έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου. Τις ευχαριστώ όλες και ειδικότερα αυτές που υπήρξαν οι Μούσες μου και η αιτία πολύ έντονων δημιουργικών στιγμών. Αν έπρεπε όμως να επιλέξω τρεις γυναίκες από την παγκόσμια ιστορία αυτές θα ήταν οι: 

Α] ΥΠΑΤΙΑ της Αλεξάνδρειας [μαθηματικό, φιλόσοφος, αστρονόμος, 350π.Χ.] 

Β] η ΑΓΝΩΣΤΗ  Χ γυναίκα της παγκόσμιας κοινότητας που εγώ δεν γνωρίζω την προσφορά της, τις θυσίες της και το όνομά της. 

Γ] Έλεν Κέλερ μαζί με την Μαρί Κιουρί. 

Και τώρα λίγα λόγια για το ιστορικό πλαίσιο.  

Ημέρα εορτασμού για τα δικαιώματα των γυναικών.

Στις 8 Μαρτίου γιορτάζεται η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας, με τις ρίζες της να ξεκινούν από τις διαμαρτυρίες των γυναικών στις αρχές του 20ου αιώνα σε Ευρώπη και ΗΠΑ, που ζητούσαν ίσα δικαιώματα, καλύτερες συνθήκες εργασίας και δικαίωμα ψήφου. Θεσμοθετήθηκε το 1977 από τον ΟΗΕ, ο οποίος κάλεσε όλες τις χώρες του κόσμου να γιορτάσουν την ημέρα για τα δικαιώματα των γυναικών. Καθιερώθηκε το 1910 με πρόταση της Γερμανίδας σοσιαλίστριας Κλάρα Ζέτκιν κι εορτάσθηκε για πρώτη φορά το 1911.  Σας χαιρετώ, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

 Βάσω Φατούρου 

Μεγάλες προσωπικότητες ξεδιπλώνουν τις πιο ζεστές τους ορμές και σκέψεις, μέσα από ποιήματα και επιστολές προς το πρόσωπο που αγαπούν και ποθούν. Άντρες που προκαλούν τον τρόμο των αντιπάλων τους εκλιπαρούν για ένα γυναικείο βλέμμα, γυναίκες που επιβάλλονται με την αυτοκυριαρχία τους καρτερούν μια ανδρική θύμηση. Αυτές είναι οι δέκα ερωτικές επιστολές διάσημων ανθρώπων που θα σας εκπλήξουν!

1.] Ναπολέων Βοναπάρτης προς Ζοζεφίνα

Είναι περίεργο και πρωτόγνωρα γοητευτικό να βλέπεις έναν άνδρα στο βεληνεκές του Βοναπάρτη να υποκλίνεται στο βωμό του έρωτα. Η Ζοζεφίνα από την πλευρά της θαύμαζε και είχε σαν προσωπικό της θεό τον Στρατηγό που προκαλούσε τρόμο και δέος στο πέρασμά του. Όταν εκείνη πέθανε, ο Ναπολέων Βοναπάρτης έκοψε μερικές βιολέτες από τον κήπο της και τις έκλεισε σε ένα μενταγιόν που δεν αποχωρίστηκε μέχρι το τέλος της ζωής του.

«Από τότε που σε άφησα είμαι συνεχώς θλιμμένος. Η ευτυχία μου βρίσκεται κοντά σου. Συνεχώς σκέφτομαι και ζω ξανά και ξανά στη μνήμη μου τη φροντίδα σου, τα δάκρυά σου, την τρυφεράδα σου. Ζοζεφίνα, η γοητεία της συντροφικότητάς σου δίνει γέννηση σε μια φλεγόμενη και λαμπερή φωτιά στην καρδιά μου. Πότε, απελευθερωμένος από κάθε έγνοια, θα μπορέσω να περάσω δίπλα σου τον καιρό μου, να μπορώ να σε αγαπώ, να σκέφτομαι την ευτυχία μας και να σου την αποδεικνύω;».

2.   Μπετόβεν προς «Αθάνατη Αγαπημένη»

Μετά το θάνατο του Μπετόβεν, βρέθηκαν στα ιδιωτικά του έγγραφα 3 ερωτικές επιστολές προς την «Αθάνατη Αγαπημένη». Η γυναίκα μυστήριο που κρύβεται πίσω από αυτόν τον τίτλο, παραμένει ως σήμερα άγνωστη. Μερικοί υποστηρίζουν πως απευθυνόταν στην κουνιάδα του, Γιοχάννα Βαν Μπετόβεν. Πάντως, οι επιστολές ξεχειλίζουν από γνήσιο συναίσθημα καρδιακής δέσμευσης και ενότητας.

«Παρόλο που είμαι ακόμα στο κρεβάτι, οι σκέψεις μου πάνε σε εσένα, αθάνατη αγαπημένη. Να είσαι ήρεμη-Να με αγαπάς-σήμερα-χτες-πόσο συγκινητικά τα όσα επιθυμώ για εσένα-για εσένα-σε όλη μου τη ζωή και για πάντα. Ω, συνέχισε να με αγαπάς-μην παρερμηνεύσεις ποτέ την πιο πιστή καρδιά του αγαπημένου σου. Πάντα δική μου. Πάντα δικός σου. Πάντα εμείς».

3.   Σιμόν ντε Μπoβουάρ προς Ζαν Πολ Σαρτρ

Η Σιμόν ντε Μποβουάρ ήταν ίσως η μοναδική γυναίκα που θα πλεύριζε ένα διανοητή όπως ο Σαρτρ και δεν θα χανόταν στο εκτόπισμά του. Σε ηλικία 21 ετών, η Μποβουάρ έγινε η νεότερη καθηγήτρια φιλοσοφίας της Γαλλίας και μπήκε στον κύκλο σπουδών φιλοσοφίας με ιδρυτή το Ζαν Πολ Σαρτρ. Έκτοτε έγιναν δύο εκρηκτικοί εραστές, σωματικά και πνευματικά μέχρι το θάνατο του τελευταίου.

«Αγάπη μου .. μου είχες πει κάποτε ότι μ' αγαπάς επειδή με κάνεις ευτυχισμένη. Σ' ευχαριστώ, είναι τόσο γλυκό να σ' αγαπάει κανείς, σήκωσες ένα βάρος από την καρδιά μου και τώρα αρχίζω πάλι να ταξιδεύω προς το μέρος σου αργά αλλά σταθερά. Η σκέψη να νοικιάσουμε ένα εξοχικό σπίτι μ' αρέσει πάρα πολύ.

Θα είμαι τόσο ευγενική και καλή, θα δεις, θα σφουγγαρίζω το πάτωμα, θα σου μαγειρεύω όλα τα γεύματα, θα γράφω το βιβλίο σου μαζί με το δικό μου, θα σου κάνω έρωτα δέκα φορές κάθε νύχτα κι άλλες τόσες κάθε μέρα, ακόμη κι αν αισθάνομαι λίγο κουρασμένη. Αγάπη μου.. είμαι σίγουρη ότι ποτέ δεν έκανες κάποιον τόσο ευτυχισμένο όσο έκανες εμένα.

Μπορείς να είσαι περήφανος. Φαίνεσαι πια τόσο κοντά, αν γυρίσω το κεφάλι μου θα σε δω αναπαυτικά ξαπλωμένο στο κρεβάτι μου, μισοκοιμισμένο και ζεστό, μου φαίνεται ότι μπορώ όποτε θέλω, να πάω να ξαπλώσω δίπλα σ' αυτό το ζεστό και δυνατό σώμα. Το λαχταρώ.

Αγαπημένε μου, που είναι τόσο γλυκό να σ' αγαπώ».

4.Ερνεστ Χέμινγουεϊ προς Μάρλεν Ντίντριχ

Ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας Χέμινγουεϊ, συνάντησε για πρώτη φορά τη Γερμανίδα ηθοποιό  το 1934 σε ένα γαλλικό κρουαζιερόπλοιο με προορισμό την Αμερική. Εκείνος επέστρεφε από ένα σαφάρι στην Ανατολική Αφρική και εκείνη γυρνούσε στο Χόλυγουντ. Παρά την ένταση της σχέσης τους, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Ο συγγραφέας είχε πει τότε πως «Είμαστε θύματα ενός ασυγχρόνιστου πάθους».

«Δεν μπορώ να σου το εξηγήσω, αλλά κάθε φορά που σε αγκαλιάζω αισθάνομαι σαν να έχω επιστρέψει σπίτι μου.».

Kι εκείνη του απαντούσε: «Έχει έρθει η ώρα να σου πω ότι σε σκέφτομαι συνέχεια. Διαβάζω τα γράμματά σου και έχω φέρει τη φωτογραφία σου στην κρεβατοκάμαρά μου».

Η ΛΟΛΑ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

5.  Επικούρειος Πέπος προς την Λόλα.

Πριν μέρες καθώς έστεκα ψηλά σ’ ένα σκαλί,

Κι εσύ Λόλα περνώντας κάρφωσες επάνω μου το βλέμμα,

Τα μάτια μου θαμπώθηκαν, ταράχτηκε η ψυχή μου

Στην ξαφνική συνάντηση των δυο μας κοιταγμάτων.

Το βλέμμα σου μες στην καρδιά μού χώθηκε, στο αίμα

Σαν αστραπή του κεραυνού τα σύννεφα που σχίζει.

Καυτός και κρύος πυρετός χύθηκε στο κορμί μου

Από ματιά τόσο αιχμηρή, μαχαίρι του θανάτου.

Κι αν το ωραίο χέρι σου δεν μου ’κανε ένα νεύμα,

Χέρι λευκό, περήφανο που γέννησε ο Κύκνος,

Λόλα, θα ’πεφτα νεκρός στη λάμψη των ματιών σου.

Pierre de Ronsard

Υ.Γ. αν δεν πιστέψεις στο εφικτό του ανέφικτου πως θα γίνει εφικτό το ανέφικτο;

 6.   Τζίμι Χέντριξ προς κάποιο «Μικρό κορίτσι»

Ο Χέντριξ υπήρξε γόης και ροκάς, αλλά αυτό δε σημαίνει πως ήταν λιγότερο ευαίσθητος. Εδώ απευθύνεται σε ένα άγνωστο γυναικείο πρόσωπο που αποκαλεί «μικρό κορίτσι» και το προτρέπει να απελευθερωθεί.

«Μικρό κορίτσι,

Η ευτυχία είναι μέσα σου. Ξεκλείδωσε τις αλυσίδες της καρδιάς σου και άσε τον εαυτό σου να μεγαλώσει, μιας που είσαι ένα γλυκό λουλουδάκι. Γνωρίζω την απάντηση. Απλά άπλωσε τα φτερά σου και απελευθέρωσε τον εαυτό σου.

Σ 'αγαπώ για πάντα».

7.   Τζόνι Κας στη σύζυγό του, Τζουν

Η μεγαλύτερη μορφή της κάντρι μουσικής, με τα μαύρα ρούχα και την Gibson κιθάρα παρουσιάζει μια λεπτή όψη του εαυτού του, απευθυνόμενος στη γυναίκα του.

«Γεια σου Τζουν,

Έχεις τον τρόπο σου με τις λέξεις. Όπως έχεις και με εμένα. Μπορεί η φωτιά και ο ενθουσιασμός να έχουν φύγει τώρα που δεν βγαίνουμε έξω στον κόσμο να τραγουδάμε. Όμως, το φλεγόμενο δαχτυλίδι ακόμα καίει γύρω μας, διατηρώντας την αγάπη μας πιο καυτή και από κόκκο πιπεριού».

8. Μάρλον Μπράντο προς την αεροσυνοδό κάποιας πτήσης

Ο Μάρλον Μπράντο έκανε ωκεανούς γυναικών να ταράζονται με ένα του νεύμα. Τι να είχε άραγε εκείνη η αεροσυνοδός που τον ενέπνευσε να της δώσει μια τόσο ιδιαίτερη επιστολή;

«Αγαπητή κυρία,

Υπάρχει κάτι απροσδιόριστο στο πρόσωπό σου, κάτι αξιαγάπητο, όχι όμορφο με το συμβατικό τρόπο. Έχεις χάρη και θηλυκότητα. Μοιάζεις με γυναίκα που έχει αγαπηθεί στην παιδική της ηλικία, ή κατά κάποιο μυστήριο τρόπο σε είχαν επισκεφτεί χάρες της κομψότητας και της αξιοπρέπειας. Κάτι στην έκφρασή σου είναι ασυνήθιστο. Ήταν μια ευχάριστη συνάντηση και εύχομαι να ξανασυναντηθούν τα βλέμματά μας ξανά κάποια στιγμή».

9. Πάμπλο Νερούντα προς Ματίλντε Ουρούτια

Ένας από τους πιο σημαντικούς ποιητές της Λατινικής Αμερικής ήταν ο Πάμπλο Νερούντα, που εκτός από πολιτικοποιημένα ποιήματα, έγραψε πολλά προσωπικά. Τα πιο ερωτικά από αυτά περιλαμβάνονται στη συλλογή «Εκατό ερωτικά σονέτα» και απευθύνονται στη Ματίλντε Ουρούτια. Απολαύστε ένα απόσπασμα.

«Αγαπημένη μου γυναίκα, υπέφερα όσο έγραφα αυτά τα σονέτα, μου προκαλούσαν πόνο και θλίψη, η ευτυχία όμως που νιώθω τώρα που σ τα προσφέρω είναι τεράστια σαν μια σαβάνα.  Εγώ, όμως, με μεγάλη ταπεινοφροσύνη έφτιαξα τούτα εδώ τα σονέτα από ξύλο: τους έδωσα τον ήχο αυτής της στέρεης, αγνής ύλης και με αυτόν τον τρόπο πρέπει να φθάσουν στα αφτιά σου. Περπατώντας μέσα από δάση ή σε παραλίες, δίπλα σε κρυμμένες λίμνες, εσύ κι εγώ έχουμε κατά καιρούς μαζέψει κομμάτια από φλοιούς δένδρων, κομμάτια ξύλου που έχουν υποστεί τις μεταβολές του νερού και του καιρού. Πήρα αυτά τα μαλακά λείψανα και χρησιμοποίησα το τσεκούρι, τη ματσέτα και το σουγιά και έκοψα δεκατέσσερις σανίδες για το καθένα, για να χτίσω μικρά ξύλινα σπιτάκια, ώστε τα μάτια σου που λατρεύω και τους τραγουδάω να μπορέσουν να κατοικήσουν μέσα τους.» (Οκτώβριος 1959)

Πηγή: tsemperlidou.com

10] Πιαλεύς

Και για την Παγκόσμια ημέρα της ΓΥΝΑΙΚΑΣ και ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα του αγαπητού μου Πέπο, ώστε όλα τα μέλη της ομάδας να γράψουμε και να προσφέρουμε αύριο στην αγαπημένη μας αλλά και σε όλες τις γυναίκες έναν στίχο, μια στροφή,  ένα ποίημα, το καταθέτω με την ελπίδα ότι κι αν δεν αποσπάσω κάποιο βραβείο τουλάχιστον θα εισπράξω μιαν θετική κριτική.

ΓΙ' ΑΥΤΟ Σ' ΑΓΑΠΩ🌹🌹🌹

(Στον αστερισμό της Γιωταύγειας Πούλιας)

Επειδή η λογική τελειώνει εκεί που αρχίζεις εσύ 

και μ' ένα σου άγγιγμα όλα γκρεμίζονται

και πάλι χτίζονται απ' την αρχή

κι όλα τ' αστέρια κι οι γαλαξίες

χορεύουν μέσα μου ως το πρωί

γι' αυτό σ' αγαπώ...

<<>>

Επειδή χαράζεις

καινούριες πληγές στο κορμί μου

και γίνομαι χώμα, σάρκα κι αίμα 

και γίνεσαι εσύ η ψυχή μου

κι οι άγρυπνες νύχτες φεύγουν πέρα 

μακριά απ' τη ζωή μου

γι' αυτό σ' αγαπώ...

<<>>

Κι επειδή υπάρχουν τόσες χιλιάδες «επειδή» 

για να σου πω

και μόνο στα χέρια σου νιώθω ατόφιος εγώ

κι όπου κι αν ψάξω στου μυαλού μου τις γωνιές 

εσένα θα βρω.

Γι' αυτό σ' αγαπώ, 

Πιαλεύς 8 Μαρτίου 2024

11[ ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ.

«Ξαναδιάβασα τα γράμματά σου από την αρχή. Σου γράφω "δύο λόγια αγάπης". Ένα πράγμα αισθάνομαι πως είναι το δυσκολότερο να σου δώσω να καταλάβεις: πόσο σε νιώθω, πόσο σε παρακολουθώ κι από μια σου λέξη ακόμη, όπως άλλοτε από ένα παίξιμο του χεριού σου.

Τώρα που ξανακοίταξα όλα αυτά τα χαρτιά, βρίσκω πάντα ένα φόβο μήπως δεν λες καλά ό,τι ήθελες να πεις, ένα δισταγμό μην τύχει και πεις πολλά, και προς το τέλος αρχίζεις κιόλας να γράφεις και να σκίζεις.

Άφησε, χρυσή μου, τον εαυτό σου, είναι τόσο χαριτωμένος έτσι όπως είναι, άφησέ τον να μη μιλήσει όπως ξέρει αυτός. Θα μου πεις: "Εσύ μήπως δεν κάνεις το ίδιο"; Κι αν το κάνω, δεν υπάρχει κανένας λόγος να με μιμηθείς. Το κάνω, άλλωστε, τόσο άσχημα. Αν έχεις απελπισία, δώσε μου την απελπισία σου, όπως μου δίνεις τόσες φορές τη χαρά σου.

Δώσε μου ό,τι έχεις κι ό,τι μπορείς. Μα κατάλαβε, επιτέλους, πως δεν γυρεύω τίποτε άλλο. Αν αργήσουμε τώρα να ιδωθούμε, θα πρέπει να προσπαθήσουμε μ' αυτά τα λίγα και γλίσχρα μέσα που έχουμε, μ' αυτό το χαρτί που μαυρίζουμε, να είμαστε όσο μπορούμε πιο κοντά, όχι να αποχωριζόμαστε και να πληγώνει ο ένας τον άλλον. Έτσι νομίζω.

Αν με θέλεις ακόμη, έλα, χρυσή μου, να τα λέμε όλα χωρίς να σκεπτόμαστε ότι υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει. Ξέρεις, συλλογίζομαι ακόμη πως έτσι θα μπορούσαμε, όταν μας δοθεί να ιδωθούμε, να μην πούμε ούτε μια λέξη παρά να χαζεύει ο ένας τον άλλον. Και θα είναι τόσο ξεκουραστικό. Καληνύχτα, αγάπη. Όλη τη μέρα σήμερα γύρευα τη στοργή σου».

Έρρωσθε και ευδαιμονείτε όπως λέει και ο σοφός διδάσκαλος της Πιάλειας.

Πηγή: doctv.gr
ΑΝΙΧΝΕΥΤΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ