ΤΟ κορυφαίο ''ποίημα'' του Πεπέ με τίτλο ''ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΕΙ ΟΠΟΙΟΣ'' είναι αφιερωμένο σε πολύ πολύ αγαπημένα πρόσωπα. Έρρωσθε και ευδαιμονείτε.

Φίλες και Φίλοι καλημέρα, σκέφτηκα σήμερα να επανακάμψω στο πιο κάτω - τρόπον τινά - ποίημα για να προσθέσω κάποιους στίχους και να σχολιάσω κάποια ευχάριστα και κάποια δυσάρεστα που εισπράττω από την ελληνική κοινωνία. Ας ξεκινήσω από τα ευχάριστα, παιδεία, υγεία, περιβάλλον, αισθητική δημοσίων κτιρίων, χρήση της ελληνικής γλώσσας, ευαισθησίες για το τι νερό πίνουμε, σεβασμός, μουσική παιδεία, ανάληψη δήθεν ευθυνών από υπουργούς της δεκάρας, ασφάλεια πολιτών και ταξιδιωτών, όλα αυτά τα ευχάριστα, και άλλα πολλά, με κάνουν να αναφωνάξω: ''Αργοπεθαίνει η Ελληνική κοινωνία''. 

Ρίξε και μια ματιά σε μία άλλη εκδοχή του γνωστού ποιήματος ""Αργοπεθαίνει όποιος" που εμπνεύστηκε και έγραψε ο Επικούρειος Πέπος στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι από τον τίτλο του ποιήματος της Μάρθας Μοντέ'ι'ρος. Αγαπητή κυρία Μάρθα σας ευχαριστώ πάρα πολύ, ο τίτλος του δικού σας ποιήματος μ' έκανε - τρόπον τινά - να εμπνευστώ το δικό μου ποίημα, να διατυπώσω τις δικές μου σκέψεις και εικόνες. Δυστυχώς αυτά που εισπράττω εγώ από την Ελληνική κοινωνία δεν είναι ενθαρρυντικά και με αναγκάζουν να πω πως:

Αργοπεθαίνει όποιος εκμεταλλεύεται την εμπιστοσύνη των φίλων του για ίδιον όφελος, και δυστυχώς υπάρχουν πολλοί./

Αργοπεθαίνει όποιος εισπράττει αγάπη και επιστρέφει αχαριστία./

Αργοπεθαίνει όποιος δεν έχει φίλους και στερείται τον παρηγορητικό λόγο ενός εκλεκτού - πολύτιμου φίλου/

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ακούει συχνά τις εξαίσιες μουσικές της φύσης/

Αργοπεθαίνει όποιος δεν συμμετέχει άδολα στις χαρές και στις λύπες των φίλων του/

Αργοπεθαίνει όποιος δεν χαμογελά, όποιος δεν έχει χιούμορ, όποιος στερεί τη δυνατότητα στον εαυτό του να επικοινωνεί με αγαπημένα πρόσωπα/

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αφιερώνει χρόνο στον εαυτό του, στους γονείς του, στα παιδιά του, και στους φίλους του/

Αργοπεθαίνει όποιος αντί για σεβασμό και αγάπη καλλιεργεί μίσος/

Αργοπεθαίνει όποιος θέλει να πετάξει και δεν του το επιτρέπουν/

Αργοπεθαίνει όποιος δεν επιζητά την Επικούρεια γαλήνη στη απλότητα της ζωής/

Αργοπεθαίνει όποιος ζει συμβατικά, και όποιος δεν επαναστατεί συχνά κατά του εαυτού του/

Αργοπεθαίνει όποιος δεν απολαμβάνει το νέκταρ και την αμβροσία της εφήμερης ζωής του/

Αργοπεθαίνει όποιος αναβάλει ξανά και ξανά το αντίκρισμα μιας ανατολής, και μιας δύσης./

Αργοπεθαίνει όποιος σκέπτεται τον θάνατο ενώ η ζωή δίπλα του περνά και διαβαίνει./

Αργοπεθαίνει όποιος θάβει μέσα του, τα όνειρα του, τα ταξίδια του, τα ποιήματα του, τις ζωγραφιές του./

Αργοπεθαίνει όποιος αναρωτιέται μ' αγαπάει, δεν μ' αγαπάει χωρίς να τολμάει να το πει./

Αργοπεθαίνει όποιος το πρωί πριν φύγει από το σπίτι του δεν απαγγέλλει έναν στίχο, δεν αντικρίζει μια ωραία εικόνα, δεν κάνει μια θετική σκέψη, και δεν λέει: σήμερα όλα θα πάνε καλά./

Αργοπεθαίνει όποιος στον βωμό του χρήματος θυσιάζει την "Ιφιγένεια" της συνεύρεσης με αγαπημένα πρόσωπα./

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αρκείται σ' αυτά που έχει και φθονεί αυτά  που κατέχουν οι άλλοι.

Αργοπεθαίνει όποιος ζει με μίζερους και αχάριστους-τοξικούς ανθρώπους που του δηλητηριάζουν την ψυχή. 

Αργοπεθαίνει όποιος επιστρέφει στην Ιθάκη του και την βρίσκει φτωχική μη σκεπτόμενος το πόσα κέρδισε από το ταξίδι προς αυτήν.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν επιτρέπει στις μουσικές νότες τις καρδιάς τους να εισέλθουν στο πεντάγραμμο της ψυχής του./

Αργοπεθαίνει όποιος δεν καλλιεργεί στον κήπο της ψυχής του τις τέχνες, τη μουσική, την ποίηση και τα γράμματα./

Αργοπεθαίνει όποιος ξυπνάει και κοιμάται χωρίς να έχει έναν μεγάλο έρωτα για κάτι ώστε να έχει νόημα η ζωή του.

Αργοπεθαίνει όποιος επιτρέπει να τον συνθλίβουν οι μυλόπετρες κάθε μέρα σε μικρές δόσεις προς χάριν μιας ανύπαρκτης ενότητας./

Αργοπεθαίνει όποιος αντί για σεβασμό και καλοσύνη εισπράττει καχυποψία και φθόνο./

Αργοπεθαίνει όποιος είναι ευαίσθητος και καλοπροαίρετος γιατί τα πιράνχας του κατασπαράζουν τα ζωτικά του όργανα./

Αργοπεθαίνει όποιος μένει σε μια σχέση φθοράς και αιμορραγίας αντί να δώσει ένα τέλος./

Αργοπεθαίνει όποιος δεν "ταξίδεψε" μέσα σε οφθαλμούς ερωτικούς κι ελκυστικούς./

Αργοπεθαίνει όποιος εξακολουθεί να πίνει το κώνειο σε μικρές δόσεις μιας ανάλγητης κοινωνίας./

 Αργοπεθαίνει όποιος συνυπάρχει με άτομα κοιλιόδουλα και πνευματικούς νάνους./

Αργοπεθαίνει όποιος είναι ονειροπόλος, ευαίσθητος, αγαθός και ζει ανάμεσα αγνώμονες και ωχαδερφιστές./

 Αργοπεθαίνει όποιος δεν βρίσκει στη ζωή του το άλλο του μισό και ζει μια ζωή γεμάτη πίκρα και στεναχώρια./

 Αργοπεθαίνει όποιος δεν έκοψε τον γόρδιο δεσμό στην ώρα του ώστε να μπορέσει να περάσει στην επόμενη φάση της ζωής του./

Αργοπεθαίνει όποιος βρήκε στο δρόμο του την Χάρυβδη και δεν αλλαξοδρόμησε από τον φόβο της Σκύλας./

Αργοπεθαίνει όποιος δεν συνάντησε στην ζωή του μια ερωτική όαση./

Αργοπεθαίνει όποιος επέζησε από την πύρινη λαίλαπα στο Μάτι γιατί πάντα θα κουβαλάει στην ψυχή του τις εικόνες της τραγωδίας που έζησε αυτός και τ' αγαπημένα του πρόσωπα./

Αργοπεθαίνει  από την στεναχώρια του όποιος είχε συγγενείς που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα ΤΕΜΠΗ μετά την σύγκρουση των τρένων, λόγω της  αναλγησίας των πολιτικών και των υπουργών που δήθεν, αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη, ενώ θα έπρεπε να έχουν αυτοκτονήσει.

Αργοπεθαίνει  όποιος για τα μικροσυμφέροντά του συνεχίζει να ψηφίζει όλους αυτούς που οδήγησαν στον τάφο 57 ψυχές.

Αργοπεθαίνει όποιος συνάντησε στην ζωή του τον μεγάλο έρωτα και δεν τόλμησε να την/ον ακολουθήσει παραμένοντας στην μιζέρια μιας ανούσιας σχέσης./

Αργοπεθαίνει όποιος κάνει αρνητικές σκέψεις με αποτέλεσμα να οδηγηθεί αυτός και οι δικοί του άνθρωποι στην κατάθλιψη./

Αργοπεθαίνει όποιος/α δεν συμμετέχει σε δράσεις εθελοντισμού και δεν βιώνει τη χαρά της δημιουργίας./

Αργοπεθαίνει όποιος συνεχίζει να συμβιώνει με την αρνητικότητα και την καχυποψία./

Αργοπεθαίνει όποιος κλείνετε στον εαυτό του και πλάθει φαντάσματα γιατί αυτά τα φαντάσματα κάποια στιγμή θα γίνουν οι εφιάλτες του.

Αργοπεθαίνει όποιος φοβάται να ερωτευτεί γιατί μόνο με τον έρωτα μπορεί να βγάλει φτερά, έστω και προσωρινά, το προσωρινά στον έρωτα διαρκεί μια αιωνιότητα και μία μέρα.

Αργοπεθαίνει όποιος συμβιβαστεί με την μιζέρια, την αδράνεια, την μισαλοδοξία, και την ασέβεια προς τη φύση των πραγμάτων.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν δίνει χώρο στην συνεργασία, στην καλοσύνη, στην ευγένεια, στην γλυκιά ματιά, και στο χαμόγελο.

Σε χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο CEO της ΟΚΡΑ Επικούρειος Πέπος.

21 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024 ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ Μέρος Πρώτο. Πέντε Ποιητές.

Φίλες και Φίλοι καλημέρα, η 21 Μαρτίου είναι πολύ σημαντική μέρα, τουλάχιστον για μένα, βασικά για δύο λόγους, Α' λόγω της γιορτής για την ποίηση και, Β' επειδή αυτή την ημέρα στην ιστορική Πιάλεια γεννήθηκε ένα αγόρι που έμελλε στην πορεία να γίνει ένας κορυφαίος φιλόλογος, ένας πολυγραφότατος αρθρογράφος - συγγραφέας και γενικότερα ένας φίλος της σοφίας. Να γιατί την θεωρώ ξεχωριστή μέρα. Η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη λοιπόν στην ποίηση, στους ποιητές και στον Ηλία Γιαννακόπουλο. Ηλία να σε χαιρόμαστε και να μας χαίρεσαι. Θα ξεκινήσω με τον Νερούδα.

 

Πάμπλο Νερούδα
Ο ποιητής: Χιλιανός, ερωτιάρης, βραβευμένος με Νόμπελ, ο άνθρωπος για τον οποίο ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες είπε πως είναι «ο σημαντικότερος ποιητής του 20ου αιώνα» και η Ιζαμπέλ Αλιέντε αναφέρεται στο άτομο του ως σκέτο ο Ποιητής (με κεφαλαίο Π).

Οι στιχάρες: 

Γέλα στη νύχτα,
στη μέρα στο φεγγάρι,
γέλα στις στριφτές
στράτες του νησιού,
γέλα σ’ αυτό το άγαρμπο
αγόρι που σ’ αγαπά,
μα όταν ανοίγω τα μάτια και τα κλείνω,
όταν τα βήματά μου φεύγουν,
όταν γυρνούν τα βήματά μου,
αρνήσου με το ψωμί, τον αγέρα,
το φως, την άνοιξη,
μα ποτέ το γέλιο σου
γιατί θα πεθάνω.

Τ.Σ. Έλιοτ

Ο ποιητής: Τόμας Στερνς είναι το όνομα, που αναφέρεται σχεδόν πάντα με τα αρχικά του, Τι-Ες. Βρετανός, γεννημένος στην Αμερική, βραβευμένος με Νόμπελ, θεωρείται ο μπαμπάς του μοντερνισμού στην ποίηση του 20ου αιώνα.

Οι στιχάρες:

Άσε να πάμε τότε, εσύ κι εγώ,
Όταν το απόγευμα έχει απλωθεί ενάντια στον ουρανό
Σαν ασθενής που απ' τον αιθέρα λιποθύμησε απάνω στο τραπέζι•
Άσε να πάμε, μέσω ορισμένων μισοέρημων στενών,
Των τραυλών συμβιβασμών
ταραγμένων βραδιών σε φτηνά ξενοδοχεία της μιας νύχτας
Και στρωμένων πριονίδια ρεστοράν με όστρακα στρειδιών:
Δρόμοι που εξακολουθούν σαν κάποιο επιχείρημα κουραστικό
Μιας δόλιας πρόθεσης
Για να σε οδηγήσουν σε ένα ερώτημα συντριπτικό...
Ω, μη ρωτάς, “Ποιό είναι αυτό;”
Άσε να πάμε κι ως επισκέπτες να δηλώσουμε παρόν.

Σύλβια Πλαθ

Η ποιήτρια: Αμερικανίδα, γεννημένη το 1932 στη Βοστώνη, βαθιά μελαγχολική, διάσημη περισσότερο για την αυτοκτονία της και λιγότερο για τα ποιήματά της (κακώς αν μας ρωτάς), σύμβολο τα τελευταία χρόνια του φεμινιστικού κινήματος –κυρίως λόγω της εκμετάλλευσης της δουλειάς της από τον επίσης ποιητή και πρώην σύζυγό της Τεντ Χιουζ, μετά τον θάνατό της.

Οι στιχάρες: 

«Λέξεις»
Πελεκούν
Μετά τον χτύπο τους το ξύλο αντηχεί, Και η ηχώ!
Ηχώ ταξιδεύοντας από το κέντρο σαν άλογα.
Οι χυμοί. Αναβλύζουν σαν δάκρυα, Σαν το Νερό που παλεύει.
Να συναρμολογήσει το κάτοπτρό του Πάνω στον βράχο
Που στάζει και γίνεται, λευκό καύκαλο, φαγωμένο από αγριόχορτα.
Χρόνια μετά Συναντώντας τες στο δρόμο Λέξεις στεγνές και
αδέσποτες, Το ακαταπόνητο ποδοβολητό.
Ενώ
Απ’ το βυθό της λίμνης, σταθεροί αστέρες
Ορίζουν μια ζωή

Φερνάντο Πεσσόα

Ο Φερνάντο Πεσσόα (Fernando António Nogueira de Seabra Pessôa) ήταν Πορτογάλος ποιητής και συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Λισαβώνα το 1888. Χάνει νωρίς τον πατέρα του. Γρήγορα η μητέρα του ξαναπαντρεύεται με έναν διπλωμάτη που διορίζεται στο Ντέρμπαν της Νότιας Αφρικής. Η οικογένεια τον ακολουθεί και έτσι ο Πεσσόα θα αρχίσει και θα ολοκληρώσει τις σπουδές του στην αγγλική γλώσσα και θα αποκτήσει μια στέρεη αγγλική λογοτεχνική παιδεία.

Το 1903 μπήκε πρώτος στο πανεπιστήμιο του Κεηπ Τάουν, κερδίζοντας και το Βραβείο της Βασίλισσας Βικτωρίας για την αγγλική γλώσσα.

Το 1905 επέστρεψε στην Πορτογαλία και, μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα να σπουδάσει φιλολογία στη Λισαβώνα, εγκατέλειψε τις σπουδές του και άρχισε να ασχολείται με το εμπόριο για να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Αντιπρόσωπος διάφορων εμπορικών οίκων στη Λισαβώνα, έζησε μια ζωή εργένης, συγκατοικώντας αρχικά με τη θεία του και αργότερα με την ετεροθαλή αδελφή του. Πηγή: Βικιπαίδεια.

Οι στιχάρες: 

Αμέτρητοι μέσα μας κατοικούν.
Αν σκεφτώ ή αισθανθώ κάτι, αγνοώ
Ποιος είναι αυτός που σκέφτεται ή αισθάνεται.
Είμαι ο τόπος μόνο
όπου σκέφτηκε ή αισθάνθηκε.

Ψυχές περισσότερες από μία έχω.
Περισσότερα εγώ απ’ το εγώ το δικό μου.
Υπάρχω εν τούτοις,
Αδιάφορος για όλους.
Τους κάνω να σιωπούν: εγώ μιλάω.

Διασταυρωμένες οι παρορμήσεις
Αυτού που νιώθω ή δε νιώθω
Για το ποιος είμαι ερίζουν.
Τις αγνοώ. Τίποτα δεν υπαγορεύουν
Στο εγώ που γνωρίζω: εγώ γράφω.

Γκιγιόμ Απολλιναίρ

Ο ποιητής: Γάλλος με ανατολικοευρωπαϊκές καταβολές, μπαμπάς του σουρεαλισμού, γεννημένος το 1880, πιο σέξι από τους σέξι, πιο ντανταϊστής από τους ντανταϊστές. Έγραφε χωρίς σημεία στίξης. Τον χάσαμε πολύ νωρίς, στα 38 του, από την πανδημία της ισπανικής γρίπης. Αν είναι να διασκεδάσεις διαβάζοντας ποίηση, αυτόν θα διαβάσεις.

Οι στιχάρες: 

Λου είσαι το τριαντάφυλλό μου
Τα οπίσθια σου τα υπέροχα δεν είναι το πιο
όμορφο τριαντάφυλλο;
Τα στήθη σου τα στήθη σου τα αγαπημένα δεν
είναι κι αυτά τριαντάφυλλα;
Και τα τριαντάφυλλα δεν είναι κι αυτά ωραίες
μικρές Λου
Που τις μαστιγώνουμε όπως το αεράκι
Χτυπά των τριανταφύλλων τα οπίσθια
Παραμελημένη
Λου τριαντάφυλλο μου
Μου έστειλες τα φύλλα σου
Ω μικρή θεά
Δημιουργείς τα τριαντάφυλλα
Φτιάχνεις τα φύλλα
Τριαντάφυλλα
Μικρές γυμνές γυναίκες που χορεύουν
Με ευγένεια
Πάνω σε κούνιες λικνίζονται
Με γυαλιστερά φουστάνια
Tραγουδούν το πιο όμορφο άρωμα το πιο δυνατό
το πιο γλυκό
Λου τριαντάφυλλό μου ω τελειότητά μου σʼ αγαπώ
Kαι είναι με χαρά που κινδυνεύω να τσιμπηθώ
Για χάρη της ομορφιάς
Σʼ αγαπώ σε λατρεύω δαγκώνω σιγανά τα φύλλα σου
Τριαντάφυλλο που βασιλεύεις στα λουλούδια Λου
βασίλισσα των γυναικών
Σε φέρνω στην άκρη των δακτύλων ω! Λου ω!
τριαντάφυλλο
Στην άκρη των δαχτύλων και σε κρατώ σφιχτά
Μέχρι που λιποθυμάς
Όπως λιποθυμά το άρωμα
Από τα τριαντάφυλλα
Σʼ αγκαλιάζω Λου και σε λατρεύω

Κι άλλο ένα, γιατί έτσι:
Κι αργότερα αυτό το βράδυ θα πάμε
Στο σινεμά

Οι Καλλιτέχνες που είναι λοιπόν εκεί
Δεν είναι αυτοί που καλλιεργούν τις Καλές – Τέχνες
Δεν είναι αυτοί που όλο ασχολούνται με την Τέχνη
Την Τέχνη της ποίησης ή της μουσικής
Είναι ηθοποιοί και θεατρίνες

Αν είμασταν Καλλιτέχνες
Δε θα λέγαμε ποτέ στο σινεμά
Θα λέγαμε στο σινέ

Αλλά αν είμασταν παλιοί καθηγητές της επαρχίας
Δε θα λέγαμε ούτε σινεμά ούτε σινέ
Θα λέγαμε στον κινηματογράφο

Έτσι πρέπει Θεέ μου να έχουμε και γούστο.

ΠΗΓΗ: https://www.in2life.gr/culture/bo

21 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024 Μέρος Δεύτερο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ - ΠΟΙΗΤΗΣ.

Φίλες και φίλοι καλημέρα, η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε τρία θαυμαστά τέκνα της Πιάλειας, μετά τον συγγραφέα Ηλία Γιαννακόπουλο, την ζωγράφο Αφροδίτη της Πιάλειας σας παρουσιάζω και τον Δάσκαλο - Ποιητή Δ. Παπαγιαννόπουλο. Το ποίημα το έλαβα με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης και τον επίσημο ερχομό της άνοιξης. Σε ό,τι με αφορά οφείλω να ομολογήσω πως είναι τιμή μου που με θεωρούν φίλο τους. Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

Αγαπητέ Επίκουρε, δέξου και το δικό μου ποίημα για την παγκόσμια ημέρα της ποίησης και φυσικά την άνοιξη.  

ΑΝΟΙΞΗ ΓΛΥΚΙΑ

Απόψε γλυκύτερος ήρθε ο ύπνος.

Απόψε ο αέρας ευωδιαστός μάς έφτασε

και χτυπά το παράθυρο

στο ρυθμό της καρδιάς μας..

Απόψε νέο μήνυμα στέλνει το φεγγάρι

σα φτερούγισμα μικρού πουλιού.

Απόψε μας πήρε αγκαλιά

και μας νανούρισε γλυκά

     η  Ά ν ο  ι ξ η.

Ήρθε η Άνοιξη σήμερα

χαράζοντας τόξο φωτεινό

στο γαλάζιο κατακάθαρο ουρανό.

Kαι μπήκε στην κάμαρά μου

απ’ τη χαραμάδα που βρήκε ανοιχτή

και την άνοιξε διάπλατα

στο φως, στην αγάπη

στον έρωτα της ζωής.

Και να ο ουρανός πλημύρισε

από φως,  φρεσκάδα κι άρωμα.

Και να ο αγέρας διαλαλεί

τα τιτιβίσματα των πουλιών

που φιλιούνται ασταμάτητα

στις ανθισμένες μυγδαλιές

και στις κόκκινες τριανταφυλλιές.

Οι άνθρωποι με τις ηλιαχτίδες

πιασμένοι χέρι χέρι

χορεύουν στις αυλές

και λούζονται χορεύοντας

το μύρο της ζωής

Και να. Χαρά μου, εδώ  κι εσύ

γλυκιά, στα θαλασσιά ντυμένη,

με μια κορδέλα στα μαλλιά

πρωτόβγαλτη κορασίδα.

            <<>>

Με κόκκινα τριαντάφυλλα

στα χείλη, στην καρδιά σου

παρασυρμένη απ τη ματιά

του ήλιου την πλανεύτρα.

Θεέ μου, τι φως, με μέθυσε

της Άνοιξης η αχτίδα,

της Άνοιξης ο έρωτας

της Άνοιξης η ελπίδα.

 Δ. Παπαγιαννόπουλος 

" ο Πιαλεύς"

Η Επιμέλεια της ανάρτησης έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

ΣΑΠΦΩ, ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ - ΡΟΥΚ, ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ 4 Ελληνίδες ποιήτριες ως προδόρπιο για την αυριανή παγκόσμια ημέρα ποίησης 21 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024

Σαπφώ, του Karl Agricola.

Όποιος καταπιάνεται με τη μετάφραση των σαπφικών μελών εκτίθεται αυτόχρημα στη μομφή της απρονοησίας, αν όχι της ύβρεως. Γιατί έχει να αναμετρηθεί με λογοτέχνες και φιλολόγους που αρίστευσαν στη μεταφραστική γυμνασία γενικώς και στη μετάφραση της Σαπφώς ειδικότερα. Αρκεί να αναφέρω τα ονόματα του Ηλία Βουτιερίδη, του Αργύρη Εφταλιώτη, του Παναγή Λεκατσά, του Θρασύβουλου Σταύρου, του Ιωάννη Θ. Κακριδή, του Οδυσσέα Ελύτη, του Δημήτρη Ν. Μαρωνίτη, του Δανιήλ Ι. Ιακώβ και του Νίκου Χ. Χουρμουζιάδη, για να περιοριστώ μόνο στους κεκοιμημένους.

Προς άμουση ποιήτρια

Νεκρή, θα κείτεσαι στο χώμα. Μνήμη

δική σου ο μέλλοντας καιρός δεν θα φυλάξει.

Στης Πιερίας τα ρόδα εσύ μερίδιο δεν έχεις.

Ανώνυμη θα τριγυρνάς και μες στον Άδη,

σαν θα πετάξεις στις αχνές σκιές των πεθαμένων.

Επιθαλάμιο

Έτσι και το γλυκόμηλο που ροδοκοκκινίζει

στην άκρη-άκρη το κλωνί, στο πιο ψηλό κλαράκι,

κι οι τρυγητές το ξέχασαν — όχι, δεν το ξεχάσαν:

μόνο που δεν μπορούσανε τόσο ψηλά να φτάσουν.

Ερωτική αντιζηλία

Μου φαίνεται ίσος με θεό πως είναι

κείνος ο άντρας που απέναντί σου

κάθεται, και που τη γλυκιά φωνή σου

σκύβει ν’ ακούσει

κι αυτό το γέλιο σου που ανάβει πόθους. Μα εμένα

μέσα στα στήθια σπαρταρά η καρδιά μου: λίγο

μονάχα αν σε κοιτάξω, τότε αμέσως 

σβήνει η φωνή μου,

βουβαίνεται η γλώσσα τσακισμένη· νιώθω

κάτω απ’ το δέρμα μου μια σιγανή να τρέχει

φλόγα· τα μάτια μου δεν βλέπουν· 

βουίζουνε τ’ αφτιά μου·

με περιλούζει κρύος ιδρώτας· με κυριεύει

ολόκληρη ένα τρέμουλο· στην όψη

γίνομαι πιο χλωρή κι απ’ το χορτάρι· λίγο ακόμα

και θα μου βγει η ψυχή, νομίζω.

Μα όλα πρέπει να τ’ αντέξω. . .

Προσευχή στην Αφροδίτη

Θεά που καθίζεις σε θρόνο περίτεχνο,

του Διός θυγατέρα, Αφροδίτη, που υφαίνεις πλεκτάνες,

σε ικετεύω, με πίκρες και βάσανα μην τυραννάς,

δέσποινα, την ψυχή μου,

αλλά εδώ φανερώσου, αν κι άλλοτε άκουσες

τη φωνή μου, κι ας ήσουν μακριά μου,

και το σπίτι τ’ ολόχρυσο του πατέρα σου άφησες

για νά ’ρθεις σε μένα.

Το αμάξι σου έζεψες, και σπουργίτια πανέμορφα

απ’ τα ουράνια σε φέρανε σχίζοντας

τον αιθέρα, με βία τις φτερούγες χτυπώντας επάνω

απ’ το μαύρο το χώμα,

κι έτσι φτάσαν αμέσως. Κι εσύ, παμμακάριστη,

μ’ ένα γέλιο ν’ ανθίζει στο αθάνατο 

πρόσωπό σου, με ρώτησες σαν τι να ’παθα πάλι

και γιατί πάλι εδώ σε φωνάζω

και σαν τι λαχταρά η τρελή μου ψυχή να πετύχει.

«Ποιαν θέλεις να κάνω αυτή τη φορά

στην καρδιά της να σε καλωσορίσει; Σαπφώ μου,

ποια σ’ αδίκησε πάλι;

Κι αν φεύγει μακριά σου, σε λίγο θα σε κυνηγήσει·

αν τα δώρα σου δεν καταδέχεται, ωστόσο

θα σου δώσει δικά της· κι αν δεν σ’ αγαπάει, σε λίγο

κι άθελά της θα σε αγαπήσει.»

Ω έλα και τώρα, θεά, λύτρωσέ με απ’ τις έγνοιες

τις σκληρότατες· κι όσα η ψυχή μου

λαχταρά να γινούν, κάμε συ ν’ αληθέψουν· και στάσου

στο πλάι μου σύμμαχος. Έλα!

Μετάφραση: Βάιος Λιαπής.

===============

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

Ο Κώστας Καρυωτάκης και η Μαρία Πολυδούρη ήταν δύο ποιητές της γενιάς του 1920, που ερωτεύθηκαν και αγαπήθηκαν πολύ, αλλά δεν κατάφεραν να βρουν την ευτυχία μέσα από τον έρωτά τους. Βρήκαν και οι δύο τραγικό θάνατο σε νεαρή ηλικία. Γνωρίστηκαν τον Δεκέμβριο του 1921 στη Νομαρχία Αθηνών, όπου εργάζονταν ως δημόσιοι υπάλληλοι. Ανάμεσά τους αναπτύχθηκε ένα έντονο ερωτικό συναίσθημα....

Όταν η Πολυδούρη έμαθε πως ο αγαπημένος της αυτοκτόνησε, κλονίσθηκε και η ήδη άσχημη κατάσταση της υγείας της, επιδεινώθηκε. Η άλλοτε δυναμική γυναίκα κατέρρευσε. Ο χρόνος και για εκείνη μέτραγε πια αντίστροφα. Στις 29 Απρίλιου του 1930, έφυγε από τη ζωή, με ενέσεις μορφίνης, που της προμήθευσε στο «Σωτηρία» ένας φίλος της. Οι δυο νέοι άφησαν την τελευταία τους πνοή σε μικρή ηλικία. Η κλονισμένη τους υγεία θεωρήθηκε αποτέλεσμα του ανεκπλήρωτου έρωτά τους, κάτι που δεν αποδείχτηκε ποτέ. Μένουν μόνο τα ποιήματά τους, για να θυμίζουν τη μεγάλη τους αγάπη. 

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη. 

Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη ‘μένα η ζωή πληρώθη. 

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα. 

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες έζησα, 

να πληθαίνω τα ονείρατά σου, 

ωραίε που βασίλεψες κι έτσι γλυκά πεθαίνω. 

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες. 

ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΦΙΛΙΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

Στη φίλη μου

Ὅλα τὰ ἄνθη τ᾿ ἀγαπῶ
μεθῶ στὸ ἄρωμά των
τὸ βλέμμα νὰ βυθίζεται
ποθῶ στὰ χρώματά των.
Ὑπάρχει ὅμως ἓν λεπτὸν
πολὺ εὐῶδες ἄνθος
ποὺ δὲν μαραίνεται ποτὲ
καὶ τ᾿ ἀγαπῶ μὲ πάθος.
Αὐτὸ δὲ θάλλει στοὺς ἀγροὺς
στοὺς κήπους δὲν ὑπάρχει
καὶ τὰ ἁβρά του πέταλα
ὁ ἥλιος δὲν θάλπει.
Ἔδαφος ἔχει δι᾿ αὐτὸ ἡ τρυφερὰ καρδία
μὲ θέρμη ἀπαράμιλλον καὶ λέγεται Φιλία!

====================

Θέλω να γράψω ένα ποίημα. Κατερίνα Αγγελάκη- Ρούκ

Θέλω να γράψω ένα ποίημα.

για την πραγματικότητα
αυτή που δεν έζησε ποτέ κανείς
αφού ο καθένας
στη δική του βρέθηκε φυλακισμένος
αιώνες τεντώνοντας τα χέρια προς τα έξω.
Την πραγματικότητα
που ίσως γνωρίζουν οι πεθαμένοι
εκεί στις βαθιές χαράδρες
της ανυπαρξίας
όπου κανένα σαρκικό παραμύθι
δεν πείθει
κι άχρωμα μούρα
πέφτουν σ’ αναίσθητα σώματα.
Την πραγματικότητα
που αν σ’ άγγιζε ποτέ
θ’ αναγνώριζες αμέσως σαν τη μόνη αλήθεια
έξω απ’ της δικής σου επιβίωσης
τις φαντασιώσεις.
Θα ’ταν ζεστή άραγε, θα ’χε του πελάγου τη μυρωδιά
ή αμετάκλητη χωρίς να δωρίζει
ούτε μια ώρα προθεσμία;
Θα ’θελα να γράψω ένα ποίημα
για μια πραγματικότητα
που δεν θα με είχε περιλάβει
αλλά τρομάζουν οι στίχοι…
Ούτε το σκέφτονται
ούτε προσπαθούν.

Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα

Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό του τίποτα
με ελάχιστα.

Πηγή: https://thepoetsiloved.wordpress.com/

================================

ΤΑ ΔΕΜΕΝΑ

Η θάλασσα του Σκαραμαγκά είναι δεμένη,
πηχτή. Από τα πετρελαιοφόρα
βγαίνει μαύρος καπνός ακινησίας.
Ας πούμε πως υπάρχεις.
Η διαδρομή ξεχειλώνει κρεμασμένη στο βλέμμα.
Λερώνει τους απάνω δρόμους ένα βρώμικο σύννεφο,
η καθαρή ψυχή κάτω αναβάλλεται πάλι.
Ας πούμε πως υπάρχεις.
Το άλογο θα μείνει δεμένο στο δέντρο.
Στο μυαλό μου πολλοί τέτοιοι κόμποι,
πολλά τέτοια δεσίματα.
Ας πούμε πως υπάρχεις.
Στου αυτοκινήτου τον καθρέφτη
κοιτάζεται ένα ξεροπήγαδο.
Στη γη εδώ – εκεί κάτι φρεσκοσκαμμένο.
Η ίδια φροντίδα
για τους νεκρούς και για τους σπόρους.
Η γη αναρριγεί.
Ας πούμε πως υπάρχεις.

ΦΥΛΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Ένα κίτρινο φύλλο σου,
φθινόπωρο,
σ’ έναν άνεμο ράθυμο κάθισε
και μ’ ακολούθησε επίμονα.
Το πήρα
και το κρατώ
σαν κάτι συμβολικό από μέρους σου,
σαν φιλικό αντίγραφο,
ίσως σαν ένα «ευχαριστώ»
που διόλου μέρος δεν έλαβα
στο καλοκαίρι τούτο...
Το πήρα
κι εξιχνιάζω
τις φετεινές προθέσεις σου
απέναντί μου.

Η Επιμέλεια της ανάρτησης έγινε από τον Επικούρειο Πεπο.

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024 10 ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ της Ηρώς Κουνάδη

Φίλες και Φίλοι καλημέρα, παγκόσμια ημέρα ποίησης αύριο και σκέφτηκα να σας παρουσιάσω 10 Έλληνες ποιητές. Θέλεις να διαβάσεις ελληνική ποίηση και δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις; σας φτιάξαμε έναν μικρό, απλουστευτικό, ίσως και λίγο ιερόσυλο οδηγό για να σε εμπνεύσουμε χωρίς να σε τρομάξουμε. Έτσι γεννιούνται οι μεγάλοι έρωτες, σιγά σιγά. Η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην Denise, στην Mie, στην Keiko, στην Sanna, στην Ritha, στην Moira, στην Monika, στην Yumiko, στην Hiroko, στην Noriko, στην Massami και στην Patritsia. 

Οδυσσέας Ελύτης

Τα βασικά: Πήρε Νόμπελ, έγραψε το πιο σπαρακτικά αγαπησιάρικο ποίημα όλων των εποχών, το Μονόγραμμα, αλλά και το Άξιον Εστί, το οποίο θα μπορούσες να πεις πως είναι και η πιο εύστοχη περιγραφή της Ελλάδας στην ποίηση.

Το ποίημα: Το Μονόγραμμα, ασυζητητί

Οι στιχάρες:
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς
Είμ' εγώ, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, μ'ακούς.

Κωνσταντίνος Καβάφης

Τα βασικά: Ζούσε στην Αλεξάνδρεια στις αρχές του περασμένου αιώνα. Αντλούσε πολλά από τα θέματά του από την αρχαία Ιστορία, μιλούσε όμως και πολύ για το σεξ. Είναι ο αγαπημένος ποιητής του μοναδικού άνδρα συμφοιτητή που είχες στη Φιλοσοφική.

Το ποίημα:  η Ιθάκη

Οι στιχάρες:
Πάντα στον νου σου να 'χεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
Καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θα 'βγαινες στον δρόμο.

Τάσος Λειβαδίτης

Ο Τάσος Λειβαδίτης είναι ένας από τους σπουδαιότερους ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Η ποίησή του κυριαρχείται από τη σπαρακτική υπαρξιακή του αγωνία, η οποία εκδηλώνεται αρχικά ως έκφραση τρυφερότητας και συμπόνιας στο πλαίσιο του αισιόδοξου σοσιαλιστικού ρεαλισμού και στη δεύτερη φάση του έργου του ως εσωτερική αναδίπλωση και αναζήτηση του νοήματος της ζωής στο παρελθόν ύστερα από τη διάψευση των προσδοκιών και την προδοσία του καλλιτέχνη ως αγωνιστή για έναν καλύτερο κόσμο. Στίχοι του ποιητή έχουν μελοποιηθεί από τον Μίκη Θεοδωράκη («Βρέχει στη φτωχογειτονιά», «Σαββατόβραδο», «Δραπετσώνα» κ.α), τον Μάνο Λοΐζο, τον Στέλιο Βαμβακάρη, τον Μίμη Πλέσσα, τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, τον Γιώργο Τσαγκάρη και άλλους έλληνες συνθέτες.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/2625

Το ποίημα: Σε περιμένω παντού

Οι στιχάρες:
Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα,
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα,
σα δυο νύχτες έρωτα, μες στον εμφύλιο πόλεμο.
Α! ναι, ξέχασα να σου πω, πως τα στάχυα
είναι χρυσά κι απέραντα, γιατί σ’ αγαπώ.

Κική Δημουλά

Τα βασικά: Αθηναία, εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή μόλις στα 19 της, περιέγραψε την ποίηση ως εξής: «Βαδίζεις σε μιαν έρημο. Ακούς ένα πουλί να κελαηδάει. Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί μέσα στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δέντρο. Αυτό είναι το ποίημα».

Το ποίημα: Ο πληθυντικός αριθμός

Οι στιχάρες:
Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Γιάννης Ρίτσος

Τα βασικά: Αγωνιστής της Αριστεράς, εξορίστηκε πολλές φορές για τις απόψεις και τη δράση του, έγραψε μερικά από τα σπουδαιότερα ποιήματα που έχουμε ως χώρα. Δεν πήρε Νόμπελ, αν και θα ‘πρεπε.

Το ποίημα: Ρωμιοσύνη

Οι στιχάρες:
Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.

Νίκος Καββαδίας

Τα βασικά: Εκείνος με τους ναυτικούς, Σταυρός του Νότου, μάνα θα πάω στα καράβια. Γεννήθηκε από Έλληνες γονείς στο Βλαδιβοστόκ της Ρωσίας, έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Ελλάδα. Το έργο του δυστυχώς αναγνωρίστηκε κυρίως μετά θάνατον. Τον ξέρεις βασικά μέσα από τα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου.

Το ποίημα: Μαραμπού

Οι στιχάρες:
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί
πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,
πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω κοκό.
Μ’ αν ήξεραν οι δύστυχοι, θα μ’ είχαν συχωρέσει…

Το χέρι τρέμει… Ο πυρετός… Ξεχάστηκα πολύ,
ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία τού μοιάζω…

Κώστας Καρυωτάκης

Τα βασικά (για να κάνεις τον έξυπνο στις παρέες): Γεννήθηκε στην Τρίπολη, αυτοκτόνησε στα 31 του στην Πρέβεζα, ήταν δημόσιος υπάλληλος, είχε μια ταραχώδη σχέση με την επίσης ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη.

Το ποίημα: Αφιέρωμα

Οι στιχάρες:
Δεν θυμούμαι καλά, πέρασαν χρόνια,
πώς είχες όμως λέω και τραγουδήσει·
εξόν αν εκελάηδησαν αηδόνια.
Λάλο ή βουβό, το χείλο σου είναι βρύση,
ελάφια κουρασμένα εμέ τα χρόνια.

Η πεταλούδα πάντα θα πετάξει
αφήνοντας στα δάχτυλα τη γύρη.
Θρίσμα το αντίο, το χέρι σου μετάξι,
κι εχάθηκες. Από το παραθύρι
η πεταλούδα πάντα θα πετάξει...

Γιώργος Σεφέρης

Τα βασικά: Γεννήθηκε στη Σμύρνη, έφερε στη χώρα το πρώτο μας Νόμπελ, ήταν διπλωμάτης, έγραψε πολλά Ημερολόγια Καταστρώματος. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γεώργιος Σεφεριάδης. Γεννήθηκε στα Βουρλά στις 29 Φεβρουαρίου του 1900 και ήταν ο πρωτότοκος γιος του Στέλιου και της Δέσπως (το γένος Γ. Τενεκίδη) Σεφεριάδη. 

Το ποίημα: Άρνηση

Οι στιχάρες:
Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ' όνομά της·
ωραία που φύσηξεν ο μπάτης
και σβήστηκε η γραφή.

Mε τί καρδιά, με τί πνοή,
τι πόθους και τί πάθος,
πήραμε τη ζωή μας· λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.

Μανόλης Αναγνωστάκης

Τα βασικά (για να κάνεις τον έξυπνο στις παρέες): Θεσσαλονικιός, έζησε τη μισή του ζωή στην Αθήνα, φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο για τα αριστερά του φρονήματα, βγήκε από τη φυλακή με τη γενική αμνηστία του 1951.

Το ποίημα: Θα ‘ρθει μια μέρα

Οι στιχάρες:
Θά ‘ρθει μια μέρα που δε θα ‘χουμε πια τί να πούμε
Θα καθόμαστε απέναντι και θα κοιταζόμαστε στα μάτια
Η σιωπή μου θα λέει: Πόσο είσαι όμορφη, μα δε βρίσκω άλλο τρόπο να σʼ το πω
Θα ταξιδέψουμε κάπου, έτσι από ανία ή για να πούμε πως κι εμείς ταξιδέψαμε.
Ο κόσμος ψάχνει σʼ όλη του τη ζωή να βρει τουλάχιστο τον έρωτα, μα δε βρίσκει τίποτα.

Ανδρέας Εμπειρίκος

Τα βασικά (για να κάνεις τον έξυπνο στις παρέες): Σουρεαλιστής, ψυχαναλυτής, γεννήθηκε στη Ρουμανία, έζησε κάποια χρόνια στο Παρίσι, έγραψε τον Μέγα Ανατολικό. Περισσότερο σεξ στην ελληνική λογοτεχνία δε θα βρεις.

Το ποίημα: Στροφές στροφάλων

Οι στιχάρες:
Αχούν οι φόρμιγγες της άπλετης χαράς μας
Με τα σφυρίγματα του ανέμου πρύμα-πλώρα
Με τα πουλιά στα σύρματα των καταρτιών
Με την ηχώ των αναμνήσεων σαν κιανοκιάλια
Που τα κρατώ στα μάτια μου και βλέπω
Να πλησιάζουν τα νησιά και τα πελάγη
Να φεύγουν τα δελφίνια και τα ορτύκια
Κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων
Του προορισμού που πάει και πάει μα δε στέκει
Όπως δε στέκουν τα χαράματα
Όπως δε στέκουν και τα ρίγη
Όπως δε στέκουν και τα κύματα
Όπως δε στέκουν κ’ οι αφροί των βαποριών
Μήτε και τα τραγούδια μας για τις γυναίκες που αγαπάμε.

ΠΗΓΗ: https://www.in2life.gr/culture/book/arti