Zακλί ντε Ρομιγύ ξανά, και ξανά για ευνόητους λόγους. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

«Γιατί η Ελλάδα;». Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της Ευρώπης», γράφει σε άρθρο του στην ισπανική εφημερίδα Εl Pais o νομπελίστας Περουβιανός συγγραφέας Μάριο Βάργκας Λιόσα. Αφορμή για το άρθρο αυτό-εκτός από την κατάσταση της Ελλάδας-μια τυχαία συνάντηση του συγγραφέα με τη μεγάλη Ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγί και το βιβλίο της «Γιατί η Ελλάδα;». Ο Λιόσα αναφέρεται στην άνοδο των άκρων στη χώρα μας, στην ελπίδα του να επικρατήσουν φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις και καταλήγει: 

«Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της Ευρώπης και τα σύμβολα δεν μπορούν να καταλυθούν χωρίς αυτό που ενσαρκώνουν να καταρρεύσει και να αποσυντεθεί σε εκείνη τη βάρβαρη σύγχυση του παραλογισμού και της βίας από την οποία μας έβγαλε ο ελληνικός πολιτισμός». To άρθρο: "Η Ελλάδα δεν μπορεί να πάψει να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Ευρώπης, χωρίς η τελευταία να μετατραπεί σε μια γκροτέσκα καρικατούρα του εαυτού της, καταδικασμένη στην πιο παταγώδη αποτυχία. Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της Ευρώπης. Σε εκείνο το δείπνο, πριν από μερικά χρόνια, κάθισα δίπλα σε μια ηλικιωμένη κυρία που κάλυπτε τα μάτια της με μεγάλα σκούρα γυαλιά. Ήταν συμπαθητική, κομψή, μιλούσε εξαίσια γαλλικά και, παρόλο που κατέβαλλε μεγάλες προσπάθειες για να το κρύψει, σε ό,τι έλεγε και σκεφτόταν έλαμπε ένας τεράστιος πολιτισμός. Μόνο στα μισά του δείπνου αντιλήφθηκα, από την ιδιαίτερη προσοχή με την οποία χειριζόταν τα μαχαιροπήρουνα, πως ήταν τυφλή ή, τουλάχιστον, ότι η όρασή της ήταν πολύ περιορισμένη. Μόνο όταν χωρίσαμε μετά το δείπνο, ανακάλυψα ότι η Ζακλίν ντε Ρομιγί ήταν μια μεγάλη ελληνίστρια, καθηγήτρια Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας στην École Normale και στη Σορβόννη, η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια του Κολεγίου της Γαλλίας και μία από τις λίγες εκπροσώπους του γυναικείου φύλου στη Γαλλική Ακαδημία. Το πρώτο βιβλίο της που διάβασα, το Γιατί η Ελλάδα;, με εντυπωσίασε όσο και η ίδια. Παρά το γεγονός ότι αυτά που γράφει έχουν συμβεί πριν από είκοσι πέντε αιώνες, είναι εξαιρετικά επίκαιρα και η ανάγνωσή τους θα έπρεπε να είναι υποχρεωτική για τους Ευρωπαίους τούτες τις μέρες που, τρομοκρατημένοι από αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, το ιλιγγιώδες χρέος της, την πολιτική αναρχία, τη φοβερή φτώχεια και την άνοδο του φασιστικού και κομμουνιστικού εξτρεμισμού στις τελευταίες εκλογές, πιστεύουν ότι η έξοδος της χώρας από το ενιαίο νόμισμα, και ακόμη και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι αναπόφευκτη έως και αναγκαία. 

Το βιβλίο εξηγεί πώς η νεαρή Ζακλίν διάβασε στα σχολικά της χρόνια Θουκυδίδη και πώς η εντύπωση που της προκάλεσε ο ένας από τους δύο πατέρες της Ιστορίας (μαζί με τον Ηρόδοτο) κατεύθυνε την κλίση της στη μελέτη της κλασικής Ελλάδας, στην οποία θα αφιέρωνε τη ζωή της. Το δοκίμιο κάνει έναν απολογισμό, με τρόπο σαφή, ψυχαγωγικό και βαθύ –σπάνιος συνδυασμός για ειδικό– εκείνου του θαυμαστού 5ου αιώνα προ Κοινής Εποχής στον οποίο ιστορία, φιλοσοφία, τραγωδία, πολιτική, ρητορική, ιατρική, γλυπτική έφτασαν στο απόγειό τους στην Ελλάδα, και έθεσαν τα θεμέλια γι’ αυτό που τελικά θα ονομαζόταν δυτικός πολιτισμός. Ο Όμηρος και ο Ησίοδος είναι σημαντικά προγενέστεροι του 5ου αιώνα, φυσικά, ενώ υπάρχουν καλλιτέχνες, διανοητές και κωμωδιογράφοι και μετά την εν λόγω ιστορική περίοδο. Το βιβλίο δεν διστάζει να υποχωρεί ή να προχωρεί στον χρόνο, ώστε να τους εντάξει όλους στην ελληνική κληρονομιά, παρόλο που το μεγαλύτερο μέρος αυτού που αποκαλεί «μια ξενάγηση μέσα από τα κείμενα» επικεντρώνεται σε εκείνο το μικρό χρονικό διάστημα των 100 χρόνων, όπου στον περιορισμένο χώρο του ελληνικού κόσμου υπάρχει μια ορμητική έκρηξη, μια φρενήρης δημιουργικότητα σε όλους τους τομείς του πνεύματος, με ιδέες, αισθητικά πρότυπα, πνευματικά μοντέλα, εφευρέσεις και ανακαλύψεις, χάρη στις οποίες ο πολιτισμός του λόγου θα έπαιρνε μια κρίσιμη απόσταση από όλους τους άλλους πολιτισμούς του παρελθόντος και της εποχής του, και, χωρίς να το επιδιώκει ή να το γνωρίζει, θα άλλαζε για πάντα την παγκόσμια ιστορία. 

Η Ζακλίν ντε Ρομιγί καταδεικνύει ότι στην Ελλάδα γεννήθηκαν, ή απέκτησαν μια πραγματική υπόσταση και έναν δυναμισμό που ποτέ πριν δεν είχαν υπάρξει στην κοινωνική ζωή κανενός λαού, οι καθοριστικοί παράγοντες της ανθρώπινης προόδου, όπως η δημοκρατία, η ελευθερία, το δίκαιο, η τέχνη και ο λόγος χωρίς τα δεσμά της θρησκείας, οι έννοιες της ισότητας, της υπεροχής του ατόμου, του πολίτη, και ένας μοναδικός, νέος τρόπος σύνδεσης του ανθρώπου με τη μετά θάνατον ζωή και τους θεούς, και, φυσικά, οι ιδέες της ομορφιάς και της ασχήμιας, του καλού και του κακού, της ευτυχίας και της δυστυχίας που, αν και με τις αναπόφευκτες αποχρώσεις και προσαρμογές που έχει επιβάλει η ιστορία, παραμένουν εν ισχύι. Προκαλεί τον θαυμασμό το ότι ένας λαός τόσο μικρός και τόσο ελάχιστα συνεκτικός πολιτικά, φτιαγμένος από λίγες πόλεις και αποικίες απλωμένες σε όλη την Ευρώπη και τη Μικρά Ασία, οι οποίες διατηρούσαν μεγάλο βαθμό ανεξαρτησίας μεταξύ τους, ένας λαός ενστικτωδώς απρόθυμος να δημιουργήσει μια αυτοκρατορία, να ασκήσει αυτοκρατορική εξουσία και να υποστεί την κυριαρχία ενός τυράννου (όπως έκαναν όλοι οι άλλοι) ήταν σε θέση να αφήσει στην ιστορία της ανθρωπότητας ένα ίχνος τόσο βαθύ, τόσο παρόν τόσους πολλούς αιώνες αργότερα, όταν σχεδόν όλες οι άλλες μεγάλες αυτοκρατορίες ή πολιτισμοί –οι Πέρσες και οι Αιγύπτιοι, για παράδειγμα– αποτελούν σήμερα ως επί το πλείστον, χωρίς να ξεχνάμε κανένα από τα θαύματά τους, μουσειακά κομμάτια. 

Δεν ήταν ατύχημα ούτε έργο της τύχης, υπήρχαν λόγοι γι' αυτό και στο βιβλίο της Ζακλίν ντε Ρομιγί παρελαύνουν μπροστά στα μάτια μας με το ίδιο παράστημα, την ομορφιά και την κομψότητα που με μάγεψαν εκείνο το βράδυ στη συνομιλία μας. Οι σωκρατικοί και πλατωνικοί διάλογοι, εκτός του ότι ήταν ένας τρόπος φιλοσοφικής διδασκαλίας, μας εξηγεί η συγγραφέας, έμαθαν στους ανθρώπους ότι η συνομιλία, η συζήτηση σε ομάδες, είναι ένας πιο πολιτισμένος και ηθικός τρόπος συνύπαρξης απ’ ό,τι οι διαταγές ή η υπακοή, είναι μια μορφή επικοινωνίας που αναγνωρίζει ή καθιερώνει εξαρχής μια βασική ισοτιμία, μία αμοιβαιότητα δικαιωμάτων μεταξύ των συνομιλητών. Έτσι αναδύθηκε η ελευθερία, έπαψε ο άνθρωπος να είναι ζώο, γεννήθηκε αληθινά η ανθρωπιά του ανθρώπου. Αυτή η παρουσίαση στο Γιατί η Ελλάδα; δεν εμφανίζεται ως μια αφηρημένη συζήτηση, αλλά μέσα από σχόλια και λογοτεχνικά αποσπάσματα, γιατί, όπως η συγγραφέας ποτέ δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει, ό,τι αποτελεί έναν πολιτισμό εκπροσωπείται κατ' ουσίαν στα λογοτεχνικά του έργα, και η πραγματική κριτική είναι αυτή που ερευνά την ποίηση, την πεζογραφία, το θέατρο, το δοκίμιο που παράγει μια κοινωνία καθώς αναζητά τις κρυμμένες αλήθειες που τροφοδοτούν τη φαντασία της και διαπερνούν τις περιπέτειες και τους ήρωες στους οποίους οι καλλιτέχνες έδωσαν ζωή για να κατευνάσουν τη δίψα των ανθρώπων της για το απόλυτο, τη δίψα τους να ζήσουν άλλες ζωές. «Χωρίς να το ξέρουμε, αναπνέουμε τον αέρα της Ελλάδας κάθε στιγμή», γράφει σε μια από τις σελίδες του. Ένα από τα μεγάλα παράδοξα είναι ότι οι Έλληνες, οι οποίοι ποτέ δεν κατέκτησαν κανέναν λαό και πολέμησαν μόνο για την υπεράσπιση της ελευθερίας τους, αργότερα κυριάρχησαν διακριτικά σε όλο τον κόσμο, αρχίζοντας από τη Ρώμη, της οποίας οι λεγεώνες πίστεψαν ότι κατέλαβαν άκοπα την Ελλάδα, όταν στην πραγματικότητα θα ήταν οι ηττημένοι που θα κατόρθωναν να διεισδύσουν στον νου, στο πνεύμα και ακόμη και στη γλώσσα του κατακτητή. (Το δοκίμιο αποκαλύπτει ότι επί πολλά χρόνια εθεωρείτο εκλεπτυσμένο για τις ρωμαϊκές οικογένειες των συγχρόνων του Κικέρωνα και του Βιργιλίου να μιλούν ελληνικά.) Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα του σήμερα είναι πολύ διαφορετική από εκείνη που έκτισε τον Παρθενώνα, από εκείνη στην οποία φιλοτέχνησε τα γλυπτά του ο Φειδίας και αγόρευσε ο Σόλωνας. 

Στους είκοσι πέντε αιώνες που μεσολάβησαν ο λαός της έχει βιώσει ίσως πιο πολλές συμφορές και καταστροφές από τους περισσότερους άλλους: εξωτερικούς και εμφυλίους πολέμους, κατοχές που επί αιώνες κατέστρεψαν την ελευθερία της, τυραννίες και απομόνωση που αρκετές φορές απείλησαν να τη διαλύσουν. Σήμερα το πρωί διάβασα στην International Herald Tribune μια τρομακτική περιγραφή της κατάστασης της οικονομίας της, για τα τερατώδη προνόμια που απολάμβαναν όλα αυτά τα χρόνια οι εφοπλιστές, ο τραπεζίτες και οι πιο πλούσιοι επιχειρηματίες, απαλλασσόμενοι από την καταβολή φόρων, και για τις περιουσίες που έχουν διαφύγει και εξακολουθούν να διαφεύγουν από τη χώρα προς την Ελβετία και τους ασφαλέστερους φορολογικούς παραδείσους ανά τον κόσμο, ενώ οι Έλληνες εξακολουθούν να γίνονται φτωχότεροι, να βλέπουν τους μισθούς τους να συρρικνώνονται ή να περνούν στην ανεργία, στην επαιτεία και την πείνα. Στο πλαίσιο αυτό, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι πολλοί Έλληνες ψήφισαν στις πρόσφατες εκλογές ναζί και εξτρεμιστές της αριστεράς, αλλά το ότι εξακολουθούν να υπάρχουν πολλοί Έλληνες που πιστεύουν στη δημοκρατία, και ότι οι δημοσκοπήσεις για τις επόμενες εκλογές δείχνουν πως τα κόμματα της κεντροδεξιάς, του κέντρου και της κεντροαριστεράς που υπερασπίζονται την ευρωπαϊκή επιλογή και αποδέχονται τους όρους που έχουν επιβάλει οι Βρυξέλλες για τη σωτηρία της Ελλάδας, θα μπορούσαν να έχουν την πλειοψηφία και να σχηματίσουν κυβέρνηση. Η ελπίδα μου είναι ότι αυτό θα συμβεί επειδή, απλά, η Ελλάδα δεν μπορεί να πάψει να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Ευρώπης, χωρίς η τελευταία να γίνει μια γκροτέσκα καρικατούρα του εαυτού της, καταδικασμένη στην πιο παταγώδη αποτυχία. 

Η Ευρώπη γεννήθηκε εκεί, στους πρόποδες της Ακρόπολης, είκοσι πέντε αιώνες πριν, και ό,τι καλύτερο έχει, ό,τι αποδέχεται και θαυμάζει περισσότερο στον εαυτό της, συμπεριλαμβανομένης της χριστιανικής θρησκείας –μία από τις πιο όμορφες σελίδες του δοκιμίου της Ζακλίν ντε Ρομιγί εξηγεί γιατί τα περισσότερα Ευαγγέλια γράφτηκαν στα ελληνικά– καθώς και των δημοκρατικών θεσμών, της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έχει τις μακρινές ρίζες του σε αυτή τη μικρή γωνιά της γηραιάς ηπείρου, στις ακτές του Αιγαίου, όπου το φως του ήλιου είναι πιο δυνατό και η θάλασσα πιο γαλάζια. Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της Ευρώπης και τα σύμβολα δεν μπορούν να καταλυθούν χωρίς αυτό που ενσαρκώνουν να καταρρεύσει και να αποσυντεθεί σε εκείνη τη βάρβαρη σύγχυση του παραλογισμού και της βίας από την οποία μας έβγαλε ο ελληνικός πολιτισμός". Μετάφραση από τα Ισπανικά Μαργαρίτα Μπονάτσου-Εκδόσεις Καστανιώτη Πηγή: www.lifo.gr

Ένα νέο βιβλίο από την Ζακλιν ντε Ρομιγύ με τίτλο ''Τι Πιστεύω'' Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συνέλληνες, ελληνοέλληνες, φιλέλληνες, ολίγον φιλέλληνες σας καλησπερίζω. Συνεχίζω σήμερα με τα αποσπάσματα από το βιβλίο της ελληνίστριας καθηγήτριας Ζακλίν ντε Ρομιγύ με τίτλο ''τι πιστεύω''. Σας χαιρετώ και σας εύχομαι καλή υγεία και δικαιοσύνη. Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.
Τα ελληνικά κείμενα είχαν μεγάλη ποικιλία και επέδρασαν βαθιά σε όλο εύρος της κοσμοαντίληψής μου. Ο διάλογος μαζί τους, με την απόσταση των είκοσι πέντε αιώνων που μας χωρίζουν, συνεπαγόταν μια επιστροφή στο ουσιώδες. Στην πορεία της ιστορίας υπήρξαν κάμποσες μορφές ανθρωπισμού: μελετώντας ελληνικά ερχόμαστε σε επαφή με μια απ' αυτές που έπαιξε ρόλο στον σχηματισμό του σύμπαντος μας και της εποχής μας. Σελίδα 13
Νομίζω πως οι Έλληνες με βοήθησαν να διατηρήσω την ισορροπία μου. Είχαν το θάρρος ν' αγαπούν τη ζωή και την ευτυχία χωρίς να ωραιοποιούν τα πράγματα και χωρίς να αγνοούν τη σκληρότητα της ύπαρξης. Είκοσι πέντε αιώνες αργότερα τους οφείλουμε την επινόηση της τραγωδίας; Στον χώρο του τραγικού δεν μπορούμε να προχωρήσουμε περισσότερο από τους Έλληνες του 5ου αιώνα. Σελίδα 18.
Η τραγωδία είναι προπάντων ο χώρος του ηρωισμού, αλλά εγώ δεν έχω τίποτα ηρωικό, ομολογώ μάλιστα ό,τι δεν είμαι και πολύ γενναία. Ούτε είμαι έτοιμη να πεθάνω -ει μη μόνον για να υπερασπιστώ τους Έλληνες!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Σελίδα 34 ΄(φίλες και φίλοι θα ήθελα να σας παρακαλέσω να σταθείτε για λίγο σ' αυτή την παράγραφο, αυτά τα λέει μια Κυρία που δεν είναι Ελληνίδα, ή μήπως τελικά αυτή είναι μια πραγματική Ελληνίδα;)
Το πρώτο θαύμα είναι να βλέπουμε το φως. Έτσι όριζαν οι Έλληνες τη ζωή. Και οι ίδιες οι λέξεις περιέχουν κάτι σαν φως. 
Σ' αυτή την προσπάθεια για κατανόηση συντελούν όλες οι ελληνικές αρετές: οι έννοιες ''μαθαίνω'' και ''κατανοώ'' σηματοδοτούνταν από την ίδια λέξη, το ίδιο και έννοιες της ''κατανόησης'' και της συγχώρεσης'' . Στα ελληνικά, στη χώρα που ξέρει να μας υπενθυμίζει να ''κοιτάμε το φως'', το να ''κοιτάς το φως'' σήμαινε επίσης να ΄΄΄βλέπεις καθαρά''. Σελίδα 33
 Αυτή η πυρετώδης αναζήτηση των Ελλήνων σε όλους τους τομείς εξηγεί τη λάμψη του πολιτισμού τους στην οποία πιστεύω και η οποία, με ταπεινό αλλά πεισματικό τρόπο, γεμίζει τη ζωή μου. Σελίδα 35
Κάνω έκκληση για τη μελέτη των ελληνικών: τα ελληνικά κείμενα, που έρχονται από τα βάθη του χρόνου, μεταγγίζονται στην εποχή μας και αποδεσμεύονται από το μακρινό παρελθόν, κομίζοντας ευαισθησία και σκέψη. Σελίδα 98
Φίλες και Φίλοι σταχυολόγησα ελάχιστα απ' αυτό το καταπληκτικό βιβλίο, όσοι από εσάς επιθυμήτε να διαβάσετε κάτι αξιόλογο, η να κάνετε ένα πολύ όμορφο δώρο αγοράστε το βιβλίο της Ζακλίν ντε Ρομιγύ. Τελικά υπάρχουν Έλληνες που αγαπούν τους Έλληνες και την Ελλάδα, απλά αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες που λένε και στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι με τα πιο όμορφα και ζωηρά κορίτσια της Θεσσαλίας.
Ανιχνευτής ο Επικούρειος Πέπος. 

Του ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ

Στον απόηχο της μετονομασίας της πλατείας Θησείου στη μνήμη της μεγάλης Γαλλίδας ελληνίστριας Ζακλίν ντε Ρομιγί (1913-2010), κυκλοφόρησε στα ελληνικά το βιβλίο της «Τι πιστεύω» (μετάφραση Σώτης Τριανταφύλλου, εκδόσεις Πατάκη, σελίδες 184, τιμή: 9,50 ευρώ).

Συν τοις άλλοις συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννηση της Ζακλίν ντε Ρομιγί, αλλά ο λόγος της παραμένει διαχρονικός και δεν έχει την ανάγκη μίας επετείου για να τον φέρει στο προσκήνιο.
Το σύντομο αυτό βιβλίο αποτελεί ένα ανιδιοτελές εγκώμιο στη σκέψη και την τέχνη της αρχαίας Ελλάδας, χωρίς ίχνος ακαδημαϊκού μυστικισμού και εξοπλισμένο με τη σαφήνεια του επιστημονικού λόγου, όταν δεν απευθύνεται σ' έναν κύκλο ειδικών. Κι όταν ανοίγεται στο ευρύ κοινό, δεν προσπαθεί να το φέρει κοντά του μέσω του λαϊκιστικού δρόμου για να δημιουργήσει οπαδούς.
Γράφτηκε το 1974, έξι χρόνια μετά την εξέγερση του γαλλικού Μάη του '68, και εκδόθηκε το 2010, μετά το θάνατο της Ζακλίν ντε Ρομιγί. Ετσι, λοιπόν, τα τέσσερα κεφάλαια αυτού του δοκιμίου πρέπει να διαβαστούν στα συμφραζόμενα μιας εποχής στην οποία διαρκώς επανερχόμαστε. Τα παρακάτω, λες και γράφτηκαν σήμερα κι ας έχουν περάσει κοντά σαράντα χρόνια! Επικαιροποιούνται κι ας μην είχε ακόμη τότε εγκαθιδρυθεί η παγκοσμιοποίηση:
«Ισως νομίζουμε ότι τα απότομα τινάγματα της Ιστορίας είναι λιγότερο συχνά στην εποχή μας όπου η πολιτική ολόκληρης της υφηλίου συνυφαίνεται σ' ένα ενιαίο παιχνίδι. Οι εισβολές δεν γίνονται από άγνωστες φυλές -εκτός αν φανταστούμε εισβολή εξωγήινων!- και τα παθιασμένα γκρουπούσκουλα, όσο ισχυρό κι αν είναι το ιδεώδες τους, συντρίβονται, στις περισσότερες περιπτώσεις, απ' όσους κατέχουν την παγκόσμια εξουσία.

»Και παρ' όλα αυτά, χάρη στα σύγχρονα ΜΜΕ, ποτέ ο προσωπικός τόνος και οι προσωπικές προτιμήσεις δεν έπαιζαν μεγαλύτερο ρόλο. Περιέργως, η εποχή που θεωρείται, λανθασμένα κατά τη γνώμη μου, απαλλαγμένη από το βάρος των προσωπικοτήτων, είναι η εποχή του Χίτλερ, του Στάλιν, του Τσόρτσιλ, του Μάο και του Φιντέλ Κάστρο. Ο καθένας απ' αυτούς άλλαξε την Ιστορία. Με όλα αυτά θέλω να πω ότι οι κινήσεις της Ιστορίας οφείλονται τόσο στις μάζες όσο και στις εξέχουσες προσωπικότητες: η πορεία της Ιστορίας είναι ανοιχτή στη συλλογική και στην ατομική δράση των ανθρώπων και καθορίζεται μέρα με τη μέρα.
»Οι δημοσκοπήσεις αναγγέλλουν συχνά την "τάση" της μελλοντικής ψήφου αλλά διαφέρουν από μέρα σε μέρα: γι' αυτό είναι πιο αξιόπιστες όταν διενεργούνται λίγο πριν, και όχι πολύ πριν, από τις εκλογές. Η ψήφος είναι το αποτέλεσμα αρκετά προβλέψιμων αλλά ελεύθερων αποφάσεων, οι οποίες ωστόσο ωριμάζουν και εγκυμονούν εκπλήξεις: έτσι προχωρεί και η Ιστορία.
»Μας αρέσει να προβλέπουμε τα πάντα, όπως το τι καιρό θα κάνει αύριο. Οι ειδήσεις αφορούν συχνά περισσότερο το μέλλον παρά το παρόν και το παρελθόν. Όμως πρόκειται για ένα εγγύς μέλλον. Οι δημοσκοπήσεις αφορούν μια συγκεκριμένη ημερομηνία και η πορεία της Ιστορίας έχει ισχύ μέχρι την επόμενη στροφή».
Και πώς εξηγείται η πορεία της Ιστορίας μέσα από τα αρχαιοελληνικά κείμενα;
«Και σ' αυτά υπάρχει η τάση να εξηγείται η πορεία της Ιστορίας ανάγοντας την ποικιλία της σε ένα και μοναδικό σύστημα αποκομμένο από τη δράση των ανθρώπων, οι αιτίες του οποίου αναλύονται εκ των υστέρων. Σε μερικά κείμενα, γίνεται αναφορά σε μια θεϊκή βούληση, η οποία, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις είναι εύλογη, σε άλλες είναι σκέτη ιδιοτροπία. Επίσης ανακαλύπτουμε νόμους που διέπουν το μέλλον των ανδρών -όπως εκείνον που θέλει τους θεούς να τιμωρούν πάντα, αργά ή γρήγορα, τον εγωισμό και το θράσος, που θεωρούνται ασέβεια. Σε άλλα κείμενα, γίνεται αναφορά σε μια εσωτερική ανάγκη, η οποία, από έναν συνδυασμό παραγόντων, οικονομικών και ψυχολογικών, παρουσιάζει μια δεδομένη κατάσταση που καθορίζει την πολιτική. Και, με τη σειρά της η πολιτική αυτή παράγει, αναγκαστικά, ένα Α ή Β αποτέλεσμα» 

Ποιοι είναι οι 8 λόγοι που τα παιδιά στην Ολλανδία είναι τα πιο ευτυχισμένα. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Η μελέτη έγινε από τη Unicef και σύμφωνα με αυτή, στις πρώτες θέσεις μετά την Ολλανδία βρίσκονται η Σουηδία, η Δανία και η Φινλανδία. Η Ελλάδα καταλαμβάνει τη 13η θέση.

Ποιοι είναι όμως οι λόγοι που τα Ολλανδάκια είναι πιο ευτυχισμένα από τα υπόλοιπα παιδιά της Ευρώπης;

1. Ευτυχισμένοι γονείς = ευτυχισμένα παιδιά

Οι Ολλανδοί κατέχουν την 4η θέση των πιο ευτυχισμένων ανθρώπων παγκοσμίως. Σε ένα περιβάλλον ψυχικής ευφορίας και ευτυχίας, όπου οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι, προφανώς και τα παιδιά τους είναι χαρούμενα.

2. Μαμάδες χωρίς κατάθλιψη

Ένα άλλο γεγονός είναι ότι στην Ολλανδία δύσκολα συναντάς μητέρες οι οποίες να υποφέρουν από κατάθλιψη. Η πληθώρα των επιλογών που προσφέρει η χώρα σε συνδυασμό με τις πολλές ελευθερίες, λειτουργούν ευεργετικά για τις γυναίκες. Έτσι, οι Ολλανδέζες νιώθουν ότι μπορούν πρακτικά να κάνουν ό,τι θέλουν, να πουν ό,τι θέλουν και να φορέσουν ό,τι θέλουν. Η αυξημένη χρήση του ποδηλάτου μάλιστα, τις έχει απελευθερώσει από την καταπίεση της εμφάνισης, καθώς ενδιαφέρονται μόνο για πρακτικά ρούχα που δεν τις δυσκολεύουν στην ποδηλασία. Η εμφάνιση είναι ένα ζήτημα που απασχολεί ελάχιστα τις Ολλανδέζες.

3. Μαμάδες χωρίς εργασιακό στρες

Επίσης, ισορροπούν άψογα μεταξύ καριέρας και οικογένειας, επιλέγοντας σε ποσοστό που ξεπερνά το 60% εργασία μερικής απασχόλησης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορούν να μοιράζουν το χρόνο τους όπως αυτές επιθυμούν, αφού οι ώρες εργασίας τους δεν ξεπερνούν τις 25 εβδομαδιαίως. Μια ευτυχισμένη μητέρα, απαλλαγμένη από άγχος και ανασφάλειες, χωρίς εργασιακό στρες και καταπίεση, είναι σε θέση να κάνει πιο ευτυχισμένο το παιδάκι της.

4. Συμμετοχικοί μπαμπάδες

Όπως οι γυναίκες τους, έτσι και οι Ολλανδοί δείχνουν να προτιμούν πιο ευέλικτα ωράρια εργασίας ώστε να περνούν πιο πολύ χρόνο με τα παιδιά τους. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια, έχει θεσπιστεί η «ημέρα του μπαμπά» (papa dag), μια ημέρα μέσα στην εβδομάδα κατά την οποία ο μπαμπάς έχει φροντίσει να πάρει άδεια, συμπυκνώνοντας το χρόνο του κατάλληλα και την οποία αφιερώνει εξ’ ολοκλήρου στα παιδιά του.

5. Ελάχιστες σχολικές υποχρεώσεις

Το ολλανδικό εκπαιδευτικό μοντέλο βασίζεται στο δικαίωμα του παιδιού να έχει ελεύθερο χρόνο για παιχνίδι. Έτσι, μέχρι τα 10 τους χρόνια, τα παιδιά έχουν από ελάχιστες έως καθόλου εργασίες για το σπίτι, με το σύνολο της μαθησιακής διαδικασίας να επιτυγχάνεται εντός σχολείου. Παράλληλα, το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια δε στηρίζεται σε μεμονωμένες εξετάσεις που αγχώνουν και εξουθενώνουν το παιδί, αλλά αντίθετα το κατευθύνει στη σωστή επιλογή, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις δεξιότητές του από την ηλικία των 12 ετών.

6. Οικογενειακό πρόγευμα

Στην Ολλανδία αποτελεί κανόνα η οικογένεια να παίρνει μαζί, στο ίδιο τραπέζι, το πρωινό. Έτσι, όχι μόνο ξεκινά η ημέρα με το σωστό τρόπο, αλλά τα μέλη της οικογένειας έρχονται κοντά, βελτιώνονται οι σχέσεις και νιώθουν όλοι καλύτερα.

7. Ημέρα της γιαγιάς

Οι γιαγιάδες στην Ολλανδία απολαμβάνουν το προνόμιο να περνούν μία ολόκληρη μέρα την εβδομάδα με τα εγγόνια τους (oma day). Η «ημέρα της γιαγιάς» αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους γονείς να οργανώσουν το πρόγραμμά τους και να φροντίσουν για τις επαγγελματικές και όποιες άλλες υποχρεώσεις. Για τα παιδιά τα οφέλη είναι εξίσου σημαντικά, καθώς μαθαίνουν την αξία της οικογένειας και περνούν ποιοτικό χρόνο με άτομα που τα αγαπούν πραγματικά και τα κάνουν να νιώθουν ξεχωριστά.

8. Δημοκρατική οικογένεια

Στην Ολλανδία τα παιδιά έχουν άποψη και βήμα λόγου από μικρή ηλικία. Η γνώμη τους μετράει και οι γονείς έχουν μάθει να τα ακούν και να τα λαμβάνουν υπόψη. Έτσι τα παιδιά ωριμάζουν σωστά, μαθαίνουν και τα ίδια να σέβονται τις απόψεις των άλλων και διαμορφώνουν ισορροπημένη προσωπικότητα.

Πηγή  Ελένη Χαδιαράκου