Άψινθο
Μιχάλης Γκανάς
Πού πας εσύ με
τα λεπτά σφυρά η ραδινή
εσύ με τα
πλατιά λαγόνια.
Θα βρέξη
κυμοθόη
εσύ με τ’
αμάλαγο στήθος.
Ας βρέξει
σιταρένια
ας βρέχει όλη
μέρα κι αύριο και μεθαύριο.
Ας φυσήξει
μετά πλατυτέρα
να φέρει το
τραγούδι μου σ’ εσένα.
Εκεί στο
τρίκλωνο ποτάμι -ποταμέ βρε ποταμέ μου-
δίπλα στην
πέτρα που πλένεις το μαντήλι σου.
Αυτοί παιδί
μου δεν
δεν σου
χαρίζουν ούτε τη νύστα τους
όλο δεν και
δεν και δέν-τρο δεν φύτεψαν τα χέρια τους
δεν χάιδεψαν
σκυλί γατί πουλάκι πληγωμένο
γυναίκα άσχημη
και στερημένη
αυτοί παιδί
μου δεν
δεν δίνουν τ’
Αγγέλου τους νερό
δεν άκουσαν
ποτέ
ανάκουστο κιλαϊδισμό
και λιποθυμισμένο
δεν έπιασαν με
τα ρουθούνια τους
το άοσμο άνθος
του θανάτου
δεν είδαν
-κατάργησαν τα μάτια τους-
μια πιπεριά να
γίνεται λιμπελούλα
αυτοί παιδί
μου δεν
δεν ξέρουν δεν
αγαπούν
ξέρουνε μόνο
ν’ απαιτούν
περισσότεραπερισσότεραπερισσότερα
περί…
που έτσι
γράφεται το μέλλον μας.Στο Σου-Μιτζού
έχασα όλα τα κλειδιά
και γύρευα λιμάνι
Δυο γιαπωνέζοι θυρωροί,
αμφιβολία δε χωρεί
με πήραν για χαρμάνη
Και πες, πες, πες
και ψου, ψου, ψου
κάποια βραδιά στου Σου-Μιτζού,
σε πέντε κι έξι γλώσσες
Α, είδαν πως ήμουν πονηρός,
και πριν να γίνουνε καπνός
μου κάνανε τις κλώσες
Δεν είχα όρεξη που λες,
να μάθουν όλες οι φυλές
πως ήμουν λυπημένος
Βρήκα στο μπαρ ένα Ρωμιό,
πήγα να ξομολογηθώ
μα ήτανε πιωμένος.
Σκιες και χρώματα
που σηκώνω στις πλάτες μου,
είναι χέρια που κράτησα
- κράτα με -
σαν πουλάκια τ'άφησα.
Είναι κάτι στον άνθρωπο
τρυφερό κι απάνθρωπο
και ο κόσμος παράξενος
- γυάλινος -
σκοτεινός και διάφανος.
Είν' ο κόσμος δύσκολη γραφή
όλο σβήνεται
κι αν δεν διαβαστεί με την αφή
τίποτα δεν γίνεται.
Είναι λύπες που ξέχασα
και χαρές που δεν έζησα,
είναι χρόνια που φύγανε
- μίλα μου -
πες μου που πήγανε.
Είναι φίλοι που χάθηκαν
και φωνές που μου στάθηκαν,
είναι μάτια που φίλησα
- μάτια μου -
κι από φως ξεχείλισα.
Είναι σπίτια που έχασα
και ποτέ δεν τα ξέχασα,
ένα σχήμα που μπόρεσα
- σώμα μου -
κι άλλα που δεν χώρεσα.
Είναι κάτι στον άνεμο
μυστικό και παράνομο
που τρελαίνει τα σώματα
- πόνα τα -
με σκιές και χρώματα.
Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους
παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε
ονόματα και βλέμματα και δρόμους
Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε
Κι αν άλλάξαν οι φίλοι μας λιγάκι
αλλάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας
χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι
αλλά βλεπόμαστε στα όνειρά μας
Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε
Πηγή: http://dimitriosgogas.blogspot.gr
Ανιχνευτής Επικούρειος Πέπος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου