Η ΜΥΤΗ ΤΗΣ ΚΑΜΗΛΑΣ της ΛΙΝΤΙΑΣ ΧΑΟΥΑΡΝΤ Από τον Ηλία Γιαννακόπουλο.

ΟΡΦΕΑΣ ΚΑΙ ΚΟΡΝΗΛΙΑ

Διάβασε σε παρακαλώ το πιο κάτω ποίημα και σκέψου μήπως πάθουμε τα ίδια με την ανεξέλεγκτη εισροή μεταναστών. Σε χαιρετώ Επικούρειος Πέπος.
Η μύτη της καμήλας
«Μια γλαφυρή εκδοχή του επιχειρήματος της ολισθηρής πλαγιάς, που χρησιμοποιείται σπάνια και υποτίθεται ότι βασίζεται σε έναν αραβικό μύθο, παρουσιάζει με μια χαρούμενη ματιά τους ιδιόμορφους κινδύνους. 
Οι ολέθριες συνέπειες του να «αφήσεις τη μύτη της καμήλας να μπει στη σκηνή» – ιδιαίτερα καθώς η μύτη δεν είναι σε καμία περίπτωση το πιο προσβλητικό μέρος μιας καμήλας – απεικονίζονται με τρόπο χαριτωμένο από τη Λίντια Χάουαρντ Σιγκούρνεϊ, Αμερικανίδα ποιήτρια του δέκατου ένατου αιώνα.

Κάποτε στο εργαστήρι του δούλευε ένας τεχνίτης 
Με χέρι νωθρό κι άτονη σκέψη. 
Όταν μέσα απ’ το ανοιχτό παράθυρο
Να! – μια καμήλα το πρόσωπό της πρόβαλε. 

«Η μύτη μου κρυώνει», γόγγυξε δειλά.
«Ω, άσε με πλάι σου να τη ζεστάνω».
Αφού λέξη αρνητική δεν λέχθηκε, 
Μπήκε η μύτη, μπήκε το κεφάλι,
Κι όσο σίγουρα η μέρα ακολουθεί τη νύχτα,
Ακολούθησε κι ο μακρύς, ευέλικτος λαιμός,
Κι έπειτα, σαν απειλητική αντάρα, 
Μέσα χώθηκε ολόκληρη η άχαρη μορφή.

Ολόγυρα κοίταξε άναυδος ο αφέντης,
Κι αγριοκοίταξε τον αγενή εισβολέα,
Βέβαιος, όσο πιο κοντά πλησίαζε,
Ότι χώρος δεν περίσσευε για τέτοιο καλεσμένο,
Αλλά με έκπληξη, την άκουσε να λέει, 
«Αν δεν βολεύεσαι, τον δρόμο σου να πάρεις, 
Γιατί εγώ εδώ να μείνω επιλέγω».

Ως νεανικές καρδιές, που η χαρά σας γέννησε,
Τον μύθο αυτό τον αραβικό μη τον περιφρονείτε.
Στης κακής συνήθειας την πιο πρώιμη πονηριά,
Μη δίνετε ακρόαση, μηδέ χαμόγελο, μηδέ ματιά,
Τη σκοτεινή πηγή σφραγίστε πριν εκβάλει, 
Κι ούτε ποτέ τη μύτη καμήλας να ανεχθείτε.

(Ben Dupre «50 φιλοσοφικές θεωρίες για τη ζωή και τον κόσμο»).
Ανιχνευτής ο Ηλίας Γιαννακόπουλος.