συνέχεια μέρος τέταρτο:
''Ας αφήσουμε όμως τον γυναικολόγο και τις σκηνοθεσίες του και ας επιστρέψουμε στον Επικούρειο Πέπο που ετοιμάζετε με τη Δολέντσια να ταξιδέψουν για Νότια Αφρική. Συγγνώμη όμως γιατί θα πρέπει πάλι να διακόψω λόγω του ότι ο λογογράφος παρουσιάζει πάλι πρόβλημα''.
Αγαπητοί φιλο-VIBERστες και επισκέπτες του ιστολογίου της Λογοτεχνικής (μικρής) Ομάδας Γοργογυρίου σας καλησπερίζω, αποχαιρετώντας τη χρονιά που φεύγει και κάνοντας τον δικό σας απολογισμό ελπίζω η ζυγαριά να γέρνει προς τα συν, η τουλάχιστον αυτά που είναι στα πλην να μην ήταν για σας τόσο επώδυνα, αν ωστόσο ήταν επώδυνα το μόνο που μπορώ να κάνω για σας είναι η παρότρυνσή μου στο να μελετήσετε την τετραφάρμακο του ΕΠΊΚΟΥΡΟΥ, η το βιβλίο το Ηλία Γιαννακόπουλου με τίτλο ''ΙΔΕΟΠΟΛΙΣ'' σίγουρα η μελέτη αυτών των κειμένων θα σας βοηθήσει σε πολλούς τομείς.
Εγώ τώρα θα σας αφήσω στα χέρια του αφηγητή για να σας αφηγηθεί τη συνέχεια της συγκλονιστικής ιστορίας της Διονυσίας και του Επίκουρου.
Φίλες και Φίλοι σήμερα συνεχίζω για τέταρτη μέρα τις αναρτήσεις από την περιπετειώδη συνάντηση των δυο δίδυμων, του Επίκουρου και της Διονυσίας, αρκετοί, αναγνώστες επικοινώνησαν με τον Επίκουρο και ρωτούν πότε θα εκδοθεί το βιβλίο γιατί αυτή η ιστορία τους έχει συναρπάσει!!!
Το θέμα της έκδοσης το έχει αναλάβει ο Mr Alex και θα τυπωθεί από τις εκδόσεις ''ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ'' για να είμαι ειλικρινής, με βάση τις πληροφορίες που έχω από τον Επίκουρο, αυτή την περίοδο βρίσκεται στα χέρια της καθηγήτριας Αγγλικών, επιμελήτριας του κειμένου, Ηρώς Μουτράκι η οποία το μεταφράζει και στ' Αγγλικά.
Λίγες μέρες πριν ο εκδοτικός οίκος ''OCEAN ΒΟΟΚ'' που εδρεύει στο GERMISTON της Νοτίου Αφρικής αγόρασε τα δικαιώματα και σύντομα θα εκδοθεί και στις Αγγλόφωνες χώρες.
Εγώ ως αφηγητής θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω το κλίμα και τα συναισθήματα αυτών των δυο συνανθρώπων μας που η θεά τύχη θέλησε να τους κοινωνήσει κάτι που αγνοούσαν για 55!!!
Ας αφήσουμε όμως τους προλόγους και ας μεταφερθούμε στις ετοιμασίες του Επικούρειου Πέπου και της Δολέντσιας, 3 μέρες πριν την αναχώρηση έχουν στα χέρια τους όλα τα σχετικά έγγραφα από την πρεσβεία της Νοτίου Αφρικής γιατί τότε χρειαζόταν βίζα για να ταξιδέψεις στη Ν.Α.
Το Σάββατο 21 Μαρτίου, ημέρα της παγκόσμιας ποίησης στις 21.30 με τα φτερά της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ ο Επίκουρος και η Δολέντσια αναχώρησαν για το πρώτο μεγάλο τους ταξίδι. Η απογείωσή ήταν για τη Δολέντσια ζόρικη, στην πορεία όμως όλα πήγαν καλά, λίγη ώρα μετά την απογείωσή είχαν ένα καταπληκτικό δείπνο, τότε η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ήταν ανάμεσα στις καλύτερες αεροπορικές εταιρίες, μετά από 8 ώρες περίπου προσγειώθηκαν στο Ναϊρόμπι της Κένυας για ανεφοδιασμό και επιβίβαση νέων επιβατών για Ν.Α.
Ο Επικούρειος Πέπος ήταν μες τη τρελή χαρά παρ' ό,τι πήγαινε για πρώτη φορά σ' αυτούς τους ανθρώπους ένιωθε σα να πήγαινε στο σπίτι του. θα έφθαναν στο Γιοχάνεσμπουργκ περίπου στις 10.00 εκεί θα τους περίμεναν η DENISE και ο DERRICK.
Ο καιρός εκεί ήταν εντελώς αντίθετος από τον δικό μας, εμείς στην Ελλάδα είχαμε υποδεχθεί την άνοιξη και οι Νοτιοαφρικάνοι αποχαιρετούσαν το καλοκαίρι, ένα καλοκαίρι που συνεχιζόταν, όπως άλλωστε συμβαίνει και σε μας πάρα πολλές φορές.
Φθάσανε στο αεροδρόμιο JOHN SMOUTS του Γιοχάνεσμπουργκ το οποίο βρίσκετε σε 2500 υψόμετρο, στις 09.45 η προσγείωση ήταν τέλεια και ο πιλότος εισέπραξε το χειροκρότημα όλων των επιβατών, για όση ώρα το αεροπλάνο τροχοδρομούσε για να πάνε στη φυσούνα ο Επίκουρος παρακολουθούσε τα κτίρια του αεροδρομίου και γενικότερα ό,τι υπήρχε στον εξωτερικό χώρο, βλέποντας όλα αυτά ένιωσε την πρώτη μελαγχολία για το αεροδρόμιο του Ελληνικού, οι διαφορές ήταν τεράστιες, όταν δε κατεβήκανε και βρέθηκαν στο εσωτερικό πια του αεροδρομίου για να περιμένουνε τις αποσκευές έπαθαν κατάθλιψη!!!!! το αεροδρόμιο ήταν ένα από τα πιο σύγχρονα, ήταν σούπερ ντούπερ που θα έλεγε και η κ. Ευθυμίου, αναρωτήθηκαν πως να νιώθουν άραγε οι φίλοι τους όταν προσγειώνονται στην παράγκα του δυτικού αεροδρομίου; Τότε δεν υπήρχε το Ελευθέριος Βενιζέλος.
Η διαφορά ήταν μέρα με νύχτα. Αφού παραλάβανε τις αποσκευές κατευθύνθηκαν προς τον έλεγχο διαβατηρίων, εκεί τους περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη, η αστυνομικός που θεωρούσε τα διαβατήρια μόλις είδε Ελληνικά διαβατήρια σηκώθηκε από τη θέση της και βγήκε να τους χαιρετήσει!!!!!
Προς στιγμήν τα έχασαν αλλά πριν προλάβουν να σκεφτούν κάτι άκουσαν την κοπέλα να τους λέει σε άπταιστα Ελληνικά, ''Πατριώτες καλώς ήρθατε στη Νότια Αφρική!!!!!!''
Εκείνη τη στιγμή ο Επίκουρος ένιωσε να του φεύγει ένα βάρος, το συμβάν το θεώρησε σαν καλό οιωνό και αγκάλιασε την κοπέλα γεμάτος χαρά, οι γονείς τις κοπέλας ήταν από τη Λευκάδα είχαν γεννηθεί εκεί αλλά η καταγωγή τους ήταν από την Λευκάδα.
Αφού τα είπαν για λίγο, της εξομολογήθηκαν και το σκοπό του ταξιδιού τους, και την αγωνία που είχαν μιας και ήταν η πρώτη φορά που θα συναντούσαν όλη την οικογένεια των φίλων τους, όταν όμως ανάφεραν το όνομα του φίλου τους, η Περσεφόνη τα έχασε, τους κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια, στο άκουσμα του ονόματος DERRICK WILTON έχασε τη φωνή της, ο Επίκουρος τα έχασε κι αυτός, όταν η κοπέλα συνήλθε τους είπε: συγγνώμη μήπως μου κάνετε πλάκα;
Ζήτησε από τον Επίκουρο πιο πολλές πληροφορίες, όταν δε, της είπε πως πρόκειται για τον γνωστό καρδιολόγο δεν πίστευαν τ' αυτιά της, μα ήταν δυνατόν;
Ο καρδιολόγος DERRICK WILTON ήταν αυτός που χρόνια τώρα παρακολουθούσε τους γονείς της!!!!!!!!!!!! Ήταν η σειρά του Επίκουρου και της Δολέντσιας να μείνουν άφωνοι!!!!!!!!!!!!!
Η κοπέλα μίλησε με τον προϊστάμενό της για να λείψει για λίγο ώστε να τους συνοδεύσει στην αίθουσα των αφίξεων.
Όταν η DENISE και ο DERRICK αντίκρισαν τους φίλους τους από την Ελλάδα να τους συνοδεύει η κόρη του Έλληνα, Ξενοφώντα Αλεξόπουλου, έμειναν με το στόμα ανοιχτό, την Περσεφόνη τη γνώριζαν από τότε που γεννήθηκε, με την οικογένειά της ήταν πολύ καλοί φίλοι, αυτό που δεν μπορούσαν εκείνη τη στιγμή να αναλύσουν ήταν πως οι φίλοι τους από την Ελλάδα γνώρισαν την Περσεφόνη.
Αυτό όμως το άφησαν για λίγο πιο μετά γιατί εκείνη τη στιγμή άνοιξαν τις αγκαλιές τους για να υποδεχθούν τους αγαπημένους φίλους. Όταν ο Επίκουρος βρέθηκε στην αγκαλιά τους κατάλαβε πως αυτό το ταξίδι έπρεπε να το είχε κάνει πάση θυσία και από την ψυχή του ευχαρίστησε τον Θεμιστοκλή που τον παρότρυνε να το κάνει σύντομα.
Από την αγκαλιά καταλαβαίνεις παιδί μου το πόσο σ' αγαπάνε, αυτό είχε πει στον Επίκουρο μια σοφή γερόντισσα Μικρασιάτισσα που είχε την τύχη να γνωρίσει ο Επίκουρος όταν ήταν 14 ετών. Η κυρά Μαργαρώ είχε δίκιο.
Σε λίγο στο μπαρ της αίθουσας η Περσεφόνη εξηγούσε τον τρόπο γνωριμίας, που σίγουρα δεν ήταν συμπτωματικός, γιατί άραγε από τα 16 σημεία ελέγχου ο Επίκουρος είχε επιλέξει το δικό της σημείο; Τυχαίο;
Αποχαιρέτησαν την Περσεφόνη, την οποία σύντομα θα ξανασυναντούσαν αφού η DENISE στο μεγάλο τραπέζι που έκανε στον κήπο τους για την υποδοχή των φίλων τους είχε φροντίσει μεταξύ άλλων να καλέσει και την οικογένεια Αλεξοπούλου.
Μετά από λίγο βρέθηκαν στο αυτοκίνητο των φίλων τους οδεύοντας προς το GERMISTON όπου βρισκόταν το σπίτι των φίλων τους.
Καθ' όλη τη διαδρομή ο Επικούρειος Πέπος και η Δολέντσια παρατηρούσαν τα πάντα και μοιραία συνέκριναν την ποιότητα ζωής στην Αθήνα και στο Γιοχάνεσμπουργκ, ένα Γιοχάνεσμπουργκ που τους κέρδισε αμέσως, το πράσινο κυριαρχούσε παντού, οι ανοιχτοί χώροι επίσης, τα νέα και καλαίσθητα κτίρια επίσης, όταν δε, έφθασαν στο σπίτι πάθανε βέρτικο!!!!!!!! κάποια στιγμή O Επίκουρος είπε στη Δολέντσια:
Τσίμπαμε για να ξυπνήσω γιατί κοιμάμαι όρθιος και βλέπω παράξενα πράγματα!
Βλέπω πισίνες, βλέπω γήπεδα τένις, βλέπω σάουνες, βλέπω τζαγκουαρ, και μια Πόρσε, βλέπω γυμναστήριο, βλέπω, βλέπω, μάλλον θα με πείραξε το ταξίδι.
Η Δολέντσια που ήταν πιο ψύχραιμη τον σκούντηξε λέγοντας, σύνελθε γιατί ο γιατρός νομίζει πως κάτι έπαθες, όλα αυτά που βλέπεις δεν είναι όνειρο, είναι πραγματικότητα και οι φίλοι μας λένε πως ό,τι είναι δικό τους είναι και δικό μας!!!!
Πράγματι αυτό το εννοούσαν γιατί μια από τις επόμενες μέρες για πρώτη φορά ο Επίκουρος οδήγησε Τζάγκουαρ και Πόρσε, αυτή ήταν και η τελευταία φορά γιατί όταν επέστρεψε στην Ελλάδα αντί για Τζάγκουαρ και Πόρσε αγόρασε ένα TOYOTA YARIS!
Το να προσπαθήσω να σας περιγράψω την εκεί παραμονή τους με βάση τα λεγόμενά τους θα είναι σα να προσπαθώ να σας περιγράψω κάτι ασύλληπτο. Το επόμενο βράδυ ο Επίκουρος και η Δολέντσια έδωσαν ρεσιτάλ, οι φίλοι τους είχαν περίπου 130 καλεσμένους μεταξύ των οποίων και αρκετούς Έλληνες, και φυσικά ήταν εκεί ο Θεμιστοκλής με τη γυναίκα του, και η οικογένεια της Περσεφόνης, όλοι γνώριζαν το πόσο παράξενα ξεκίνησε αυτή η γνωριμία και όλοι τους, και κυρίως οι Έλληνες δε χόρταιναν να τον ρωτούν για την Ελλάδα.
Το βράδυ έκλεισε με το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας που χόρεψε ο Επικούρειος Πέπος και ήταν μια ιεροτελεστία, γιατί αυτόν το χορό όταν τον χορεύει επικοινωνεί με τον Θεό, όλοι, μα όλοι όταν τελείωσε ο χορός τον κοίταζαν εκστασιασμένοι!!!!!!!!!!
Τους Έλληνες τους θύμισε την πατρίδα, και στους ξένους δημιούργησε ένα δέος γι' αυτόν τον Έλληνα που χόρευε τόσο ασίκικα, και μάγκικα που χαιρόσουν να τον βλέπεις.
Κατά τις 03.30 όταν οι καλεσμένοι έφυγαν και ήταν παρόντες μόνο τα μέλη της οικογένειας Wilton η DENISE και ο DERICK πήραν στην αγκαλιά τους τον Επίκουρο και την Δολέντσια, ήταν πολύ ευτυχισμένοι που είχαν κοντά τους τους φίλους από την Ελλάδα.
Εξίσου συγκινημένοι ήταν και ο Επίκουρος με την Δολέντσια ζούσαν μαγικές-μοναδικές στιγμές ήταν ευλογημένοι που απολάμβαναν τη φιλία υπέροχων ανθρώπων. Εκείνο το βράδυ ο Επικούρειος δεν έκλεισε μάτι.
Από τις ημέρες παραμονής τους στη Ν.Α. θα σας διηγηθεί ένα ακόμα περιστατικό που νομίζω αξίζει τον κόπο να σας το κοινωνήσω. Οι φίλοι τους είχαν κανονίσει να τους πάνε οδικώς στο DURΒAN προκειμένου οι επισκέπτες μέσα απ' αυτή τη διαδρομή να πάρουν μια γεύση από τη χώρα τους, κατά τη διαδρομή, ως φαίνεται η DENISE που οδηγούσε είχε ξεπεράσει το όριο ταχύτητας και κάποια στιγμή τους σταμάτησαν για να τους δώσουν προφανώς κλήση, όταν μας πλησίασαν ο ένας ήρθε κοντά μας και ο άλλος είχε μείνει κοντά στο περιπολικό κάνοντας βόλτες, έως ότου η DENISE βρει τα σχετικά άδεια κ.λ.π το βλέμμα του Επίκουρου το είχε αιχμαλωτίσει ο αστυνομικός που έκοβε βόλτες κοντά στο περιπολικό.
Ο Επίκουρος όλη αυτή την ώρα παρακολουθούσε τον αστυνομικό που έκοβε βόλτες και συνέχιζε να έχει τα χέρια στις τσέπες του, αυτό του έκανε εντύπωση και στο τέλος δεν άντεξε, και ανοίγοντας το παράθυρο απευθυνόμενος στον εν λόγω αστυνομικό του είπε: Πατριώτη μήπως είσαι από την Ελλάδα;
Φίλες και Φίλοι είναι αδύνατον να σας περιγράψω τη συνέχεια, θα σας πω μόνο πως τη κλήση τη γλυτώσαμε, ο εν λόγω αστυνομικός ήταν πράγματι από την Ελλάδα και όταν ο Επίκουρος του είπε πως το κατάλαβε ξεράθηκε από τα γέλια, του είχε πει πως το σήμα κατατεθέν ήταν τα χέρια που είχε στις τσέπες!!!!!!!!!
Τελικά είχε δίκιο, έτσι και δεις στο εξωτερικό άνθρωπο που περπατάει να έχει τα χέρια στις τσέπες του κατά 99% είναι Έλληνας, όταν εξήγησαν και στη DENISE το τι είχε συμβεί ήταν η σειρά της να ξεκαρδιστεί από τα γέλια.
Συνέχισαν το ταξίδι τους και έφθασαν στον προορισμό τους χωρίς άλλο απρόοπτο. Εκεί στο Ντέρμπαν έκαναν το πρώτο τους μπάνιο στη Νότια Αφρική, συνάντησαν και αρκετούς Έλληνες που διψούσαν να μάθουν νέα από την πατρίδα. Τότε, για πρώτη φορά διαπίστωσε ο Επίκουρος πως οι Έλληνες του εξωτερικού είναι δύο φορές Έλληνες, αγαπούν την Ελλάδα πιο πολύ, ο νόστος τους κάνει να την αγαπούν πραγματικά. Έμειναν στο Ντέρμπαν τρεις μέρες και επέστρεψαν στο Γιοχάνεσμπουργκ.
Κατά την διάρκεια της παραμονής τους και που δεν τους πήγαν, οι φιλοξενία των φίλων τους είχε ξετρελάνει, σ' εκείνο το ταξίδι πρωτογνώρισαν και τους γονείς της DENICE με τους οποίους είπαν πολλά και διάφορα μιας και η μεγάλη τους αγάπη ήταν η Ελλάδα, και φυσικά δε ξεχνούσαν πως πριν 30 χρόνια είχαν παραμείνει στην Ελλάδα 2 χρόνια και κάτι ως διπλωμάτες, φυσικά υπήρχε γι' αυτούς και κάτι ακόμα από την Ελλάδα, ένα μεγάλο μυστικό που γνώριζαν μόνο αυτοί οι δύο, είχαν αποφασίσει να πληροφορηθεί η κόρη τους αυτό το μυστικό μόνο μετά τον θάνατό τους...
Μετά από επτά μέρες παραμονή φθάνει η ώρα του αποχαιρετισμού, ήταν πολύ δύσκολος ο αποχαιρετισμός γιατί τώρα πια εκείνο το συναίσθημα που σας έχω ήδη αναφέρει είχε κυριεύσει εντελώς τον Επικούρειο Πέπο, και φυσικά και τη σύζυγό του για άλους λόγους, η οποία κάποια στιγμή του είπε: είχες δίκιο που μας έλεγες τόσα πολλά γι' αυτούς τους ευλογημένους ανθρώπους, τελικά και λίγα έλεγες.
Με τα φτερά της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ επέστρεψαν στην Ελλάδα, είχαν ξανά ένα υπέροχο ταξίδι και αυτό βοήθησε σημαντικά στο να αποβάλει σ' ένα πολύ μεγάλο ποσοστό η Δολέντσια το φόβο που είχε για τα ταξίδια με το αεροπλάνο.
Όταν προσγειώθηκαν στο Δυτικό Αεροδρόμιο ένιωσαν πολύ άσχημα, η χώρα τους ήταν ακόμα πάρα πολύ πίσω, έπρεπε να περάσουν περίπου 30 χρόνια για να υποδέχονται κι αυτοί αξιοπρεπώς τους φίλους τους στο νέο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Μόνο όταν πήρε στην αγκαλιά του την κόρη του, την Μελισσάνθη του, ο Επικούρειος Πέπος μπόρεσε να αποσπάσει το μυαλό του από τους ευλογημένους φίλους. Το ταξίδι αυτό τον είχε συνεπάρει, δεν ήταν μόνο το γεγονός πως όλες αυτές τις μέρες ήταν παρέα με τον DERRICK και τη DENISE που από την πρώτη στιγμή τους λάτρεψε, ήταν και η φιλοσοφία που είχαν για τη ζωή γενικότερα αυτοί οι άνθρωποι, ήταν οι συμπεριφορές τους, και κυρίως ήταν η αμοιβαία αγάπη.
Ο Επικούρειος Πέπος διέγνωσε πως μετά από αυτό το ταξίδι θα άλλαζε η φιλοσοφία του για τη ζωή.
Πράγματι, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που με την αγάπη τους, με την φιλοσοφία τους, με τις συμπεριφορές τους μας αλλάζουν τη ζωή μας, ο Επίκουρος στάθηκε πολύ τυχερός σ' αυτό το θέμα, κάτι ανάλογο του είχε συμβεί και πριν λίγα χρόνια όταν γνώρισε ένα καταπληκτικό ζευγάρι, την Αφροδίτη και τον Ηλία.
Πράγματι αυτό έγινε, αν ο Επικούρειος Πέπος δεν είχε συναντήσει αυτούς τους σημαντικούς και όχι μόνο ανθρώπους, δεν θα ήταν αυτός που είναι. Αμέσως μετά θα σας παρουσιάσω ένα απόσπασμα από κάποιο γράμμα που είχε λάβει ο Επίκουρος από την αδερφή του DERRICK, την λατρευτή μας ΜΌΪΡΑ και θα καταλάβετε τι εννοώ. Θα πρέπει εδώ να μνημονεύσω τη γραμματέα που είχε εκείνη την περίοδο ο Mr Πέπος γιατί η βοήθειά της στην αλληλογραφία ήταν σημαντική, Κοριτσάκι σ' ευχαριστώ εκ μέρους του Επικούρειου Πέπου.
Κάπου εδώ σταματώ την τέταρτη συνέχεια, το επόμενο ξεκίνημα θα γίνει με το απόσπασμα από το γράμμα της Μόϊρας.
Σας χαιρετώ, ο αφηγητής της πιο Σ.Ι.Τ.Π.
Ακολουθεί ένα καταπληκτικό ποίημα του Μπόρχες για την φιλία.
για όλα τα προβλήµατα της ζωής,
ούτε έχω απαντήσεις
στις αµφιβολίες ή τους φόβους σου,
αλλά µπορώ να σε ακούσω
και να τα µοιραστώ µαζί σου.
Δεν µπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν σου ούτε το µέλλον σου.
Αλλά όταν µε χρειάζεσαι
θα ‘µαι δίπλα σου.
Δεν µπορώ ν’ αποτρέψω
να µη σκοντάψεις.
Μόνο µπορώ να σου προσφέρω το χέρι µου,
για να κρατηθείς
και να µη πέσεις.
Οι χαρές σου.
Οι θρίαµβοί σου
κι οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικά µου.
Αλλά χαίροµαι ειλικρινά
να σε βλέπω ευτυχισµένο.
Δεν κρίνω τις αποφάσεις
που παίρνεις στη ζωή.
Περιορίζοµαι στο να σε στηρίζω,
να σε παροτρύνω
και να σε βοηθώ όταν µου το ζητάς.
Δεν µπορώ να σου χαράζω όρια
που µέσα τους οφείλεις να κινείσαι,
αλλά σου προσφέρω αυτό το χώρο,
τον απαραίτητο για ν’αναπτυχθείς.
Δεν µπορώ να αποτρέψω τον πόνο σου
όταν κάποια λύπη σου σχίζει την καρδιά,
αλλά µπορώ να κλάψω µαζί σου
και να µαζέψω τα κοµµάτια,
για να τη φτιάξω από την αρχή.
Δεν µπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος θα όφειλες να είσαι.
Μονάχα µπορώ να σ’ αγαπώ όπως είσαι
και να ‘µαι φίλος σου.
Αυτές τις ηµέρες σκέφτηκα
τους φίλους και τις φίλες µου.
Δεν ήσουν ψηλά ούτε χαµηλά ούτε στη µέση.
Δεν ήσουν στην αρχή
ούτε στο τέλος της λίστας.
Δεν ήσουν το νούµερο ένα
ούτε το τελικό,
ούτε διεκδικώ να ‘µαι πρώτος,
δεύτερος ή ο τρίτος στη δική σου.
Φτάνει που µε θες για φίλο.
Ευχαριστώ που ‘µαι αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου