ΣΑΠΦΩ 21 Μαρτίου 2021 Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Η επιλογή έγινε από την Εμανουέλα.

 Σαπφώ «Ύμνος στην Αφροδίτη»

Αθάνατη Αφροδίτη, που κάθεσαι σε πλουμιστό θρόνο,

κόρη του Δία πολυμήχανη, σε παρακαλώ: δέσποινα,

μη βασανίζεις με έγνοιες και στεναχώριες την καρδιά μου!

Αλλά έλα κοντά μου, αν κάποτε άλλοτε άκουσες

τη φωνή μου από μακριά και εισάκουσες την

προσευχή μου. Τότε άφησες το χρυσό παλάτι του

πατέρα σου και ήρθες ζεύοντας την άμαξά σου.

Όμορφα σπουργίτια σε φέρανε γρήγορα κάτω

στη μαύρη γη.

Χτυπώντας γοργά τα φτερά τους και διασχίζοντας τον

αιθέρα ήρθαν από τον ουρανό. Γρήγορα φτάσανε· κι εσύ,

μακαρισμένη, με γελαστό το αθάνατό σου πρόσωπο,

με ρωτούσες τι έπαθα πάλι, γιατί σε κάλεσα πάλι,

τι επιθυμεί πιο πολύ η τρελή καρδιά μου. «Ποιο αγαπημένο

πρόσωπο πρέπει η πειθώ να φέρει τώρα στην αγάπη σου;

Πες μου, Σαπφώ, ποιος σε αδικεί;

Σε αποφεύγει; Σύντομα θα σε κυνηγήσει η ίδια. Δε δέχεται

δώρα; Θα σου προσφέρει η ίδια. Δε σ’ αγαπά; Σύντομα θα

σ’ αγαπήσει, ακόμη και παρά τη θέλησή της.» Έλα και τώρα

και λύτρωσέ με από το βαρύ μαράζι. Εκπλήρωσε αυτό που

η καρδιά μου ποθεί να γίνει και γίνε σύμμαχός μου.

Προς άμουση ποιήτρια

Νεκρή, θα κείτεσαι στο χώμα. Μνήμη

δική σου ο μέλλοντας καιρός δεν θα φυλάξει.

Στης Πιερίας τα ρόδα εσύ μερίδιο δεν έχεις.

Ανώνυμη θα τριγυρνάς και μες στον Άδη,

σαν θα πετάξεις στις αχνές σκιές των πεθαμένων.

Επιθαλάμιο

Έτσι και το γλυκόμηλο που ροδοκοκκινίζει

στην άκρη-άκρη το κλωνί, στο πιο ψηλό κλαράκι,

κι οι τρυγητές το ξέχασαν — όχι, δεν το ξεχάσαν:

μόνο που δεν μπορούσανε τόσο ψηλά να φτάσουν.

Άλλο επιθαλάμιο

Καλέ γαμπρέ, με τι να πω σωστά πως μοιάζεις;

Με λυγερό, θα πω, κλαδί προπάντων μοιάζεις.

Ερωτική αντιζηλία

Μου φαίνεται ίσος με θεό πως είναι

κείνος ο άντρας που απέναντί σου

κάθεται, και που τη γλυκιά φωνή σου

σκύβει ν’ ακούσει

κι αυτό το γέλιο σου που ανάβει πόθους. Μα εμένα

μέσα στα στήθια σπαρταρά η καρδιά μου: λίγο

μονάχα αν σε κοιτάξω, τότε αμέσως 

σβήνει η φωνή μου,

βουβαίνεται η γλώσσα τσακισμένη· νιώθω

κάτω απ’ το δέρμα μου μια σιγανή να τρέχει

φλόγα· τα μάτια μου δεν βλέπουν· 

βουίζουνε τ’ αφτιά μου·

με περιλούζει κρύος ιδρώτας· με κυριεύει

ολόκληρη ένα τρέμουλο· στην όψη

γίνομαι πιο χλωρή κι απ’ το χορτάρι· λίγο ακόμα

και θα μου βγει η ψυχή, νομίζω.

Μα όλα πρέπει να τ’ αντέξω. . .

Μοναξιά

Το φεγγαράκι έγειρε 

κι η Πούλια. Mεσονύχτι.

Περνά η ώρα. Μα εγώ

κοιμάμαι μοναχή μου.

Πηγή: https://www.hartismag.gr/