Ημερομηνία: 2.10.11
Κυριακή πρωί και τα μέλη της Λ.Ο.Γ.&Κ. επισκέφθηκαν την κα. Παπαμόσχου στο σπίτι της στο Κορωπί για μια συνάντηση γνωριμίας.
Είχε εκφράσει την επιθυμία να γνωρίσει και τα υπόλοιπα μέλη της δημιουργικής ομάδας μιας και γνώριζε μόνο την Άλκηστη. Ήταν αυτή που είχε εγκαινιάσει την ενότητα των συνεντεύξεων στο ιστολόγιο μας και η πρώτη της συνέντευξη ήταν με την κ. Παπαμόσχου.
Η κ. Παπαμόσχου είναι συγγραφέας και έχει γράψει αρκετά βιβλία μερικά εκ των οποίων είναι: Ένα μωρό χωρίς όνομα, Το χθες του έρωτα, Το πέτρινο σπίτι, Φύλακες γρηγορείτε!, Το γεφύρι της Ανατολής, Το πέρασμα της γάτας.Ο σύζυγος της ήταν πιλότος της πολεμικής αεροπορίας και κατόπιν της Ολυμπιακής, με το οποίο απέκτησε δύο παιδιά.
Την Τατιάνα η οποία είναι καταξιωμένη ηθοποιός και τον Δημήτρη ο οποίος είναι διακεκριμένος επιστήμονας αεροδιαστημικής, καθηγητής στο University of California at Irvine στην Αμερική. Σύντομα ελπίζουμε να έχουμε την χαρά να φιλοξενήσουμε στο ιστολόγιό μας μια συνέντευξη του κ. Δημήτρη Παπαμόσχου. Ο γιος της κ. Παπαμόσχου ανήκει στους ξεχωριστούς Έλληνες του εξωτερικού, της μικρής δημιουργικής Ελλάδας που μας κάνουν υπερήφανους.
Η κ. Παπαμόσχου γεννήθηκε στη Σάμο και όπως μας είπε και η ίδια, πρώτα έμαθε να κολυμπάει και μετά να περπατάει. Μας ανέφερε πως ο σύζυγός της ήταν από τους τυχερούς, γιατί λόγω των αντιξοοτήτων και των δύσκολων συνθηκών που αντιμετωπίζει ένας Ίκαρος στην σύνταξη δεν φτάνουν ούτε οι μισοί. Μας μίλησε για την αγωνία της επιστροφής του αγαπημένου προσώπου.
Ο υιός είχε και αυτός μεγάλη αγάπη για τα αεροπλάνα και το πιθανότερο ήταν να γίνει
και αυτός πιλότος, η ίδια όμως πίστευε πως ένας πιλότος στην οικογένεια ήταν αρκετός. Έτσι αφού δεν μπορούσε να πραγματοποιήσει αυτή του την επιθυμία λόγω της αγωνίας της μητέρας του, επέλεξε να σπουδάσει αεροδιαστημική.Η κα. Παπαμόσχου είχε την ευτυχία να ταξιδέψει και να δει πολλά μέρη και όντας μια πάρα πολύ καλή αφηγήτρια κατάφερε να μας κάνει να συνταξιδέψουμε μαζί της με πιλότο την ίδια. Ήταν μια μοναδική εμπειρία.
Πολλά πράγματα από αυτά που ειπώθηκαν δεν μπορούμε να σας τα περιγράψουμε γιατί ήταν μαγικά και απλά ήμασταν τυχεροί που τα ζήσαμε. Μας μίλησε για την έλλειψη παιδείας και πως δεν ελπίζει να αλλάξει κάτι στην πατρίδας μας αν πρώτα δεν αλλάξει η παιδεία μας.
Μας μίλησε πολύ για τον γιο της, περισσότερα όμως για τον κ. καθηγητή θα σας πούμε όταν σας παρουσιάσουμε την συνέντευξη του. Απλώς θα θέλαμε σε αυτό το σημείο να σας αναφέρουμε πως αισθανθήκαμε πάρα πολύ υπερήφανοι που αυτός ο διαπρεπής επιστήμονας είναι Έλληνας.
Ρωτήσαμε την κ. Παπαμόσχου πως νιώθει σαν μάνα ενός τόσου σπουδαίου επιστήμονα και μας είπε πως νιώθει πολύ υπερήφανη. Βεβαίως της λείπει πάρα πολύ και θα ήθελε να τον έχει κοντά της, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι το γεγονός πως ο γιος της διαπρέπει και είναι ευτυχής και αυτό της αρκεί.Μας μίλησε επίσης για την ευρύτερη οικογένειά της και πως πολλά από τα μέλη είναι διασκορπισμένα σε διάφορα σημεία του πλανήτη μας.
Της ζητήσαμε επίσης να δώσει κάποιες συμβουλές λόγω των εμπειριών της στα μέλη της Λ.Ο.Γ.& Κ. και μας είπε πως αυτό που κάνουν τα παιδιά είναι πολύ σημαντικό. Έμεινε ενθουσιασμένη από την ποιότητα και το ήθος τους και τους παρότρυνε να συνεχίσουν να αναζητούν τις πηγές για καλύτερη παιδεία.
Μας μίλησε επίσης για τα πολύ δύσκολα χρόνια που πέρασε κατά την διάρκεια του πολέμου και μετά τον πόλεμο, όταν μετά τους βομβαρδισμούς στην Σάμο καταστράφηκε ολοσχερώς το εργοστάσιο του πατέρα της. Μάθαμε επίσης κάτι που δεν το γνωρίζαμε, πως δηλαδή πολλοί κάτοικοι από την Σάμο είχαν βρεθεί για ένα διάστημα στην Γάζα και στον Λίβανο ως πρόσφυγες.
Ενθουσιάστηκε επίσης με τα πολύ όμορφα ονόματα των παιδιών-μελών της Λ.Ο.Γ.: Διώνη, Άλκηστη, Μυρτώ, Αρκάς και όπως η ίδια "βάπτισε" Αλκίνοο τον Τζίμ Άνταμς. Προτείναμε στην συγγραφέα οι ήρωες στο επόμενο βιβλίο της να έχουν τα ονόματα των παιδιών.
Μας είπε επίσης πως το υπέροχο όνομά της (Ηρώ) το επέλεξαν οι γονείς της λόγω της μεγάλης τους αγάπης προς την ελληνική μυθολογία.Η ίδια πιστεύει πως ο δάσκαλος θα πρέπει να είναι ο πιο καλοπληρωμένος λειτουργός του κράτους για ευνόητους λόγους.
Κατά την διάρκεια της συζήτησής μας είχαμε και ένα ευχάριστο γεγονός. Ο ήχος του τηλεφώνου διέκοψε τη συζήτηση και το τηλεφώνημα ήταν από τον γιο της. Του ανέφερε την παρουσία μας και του εξήγησε πως η επόμενη συνέντευξη των παιδιών θα είναι μαζί του. Η στιγμή ήταν πολύ συγκινητική.
Η κυρία Παπαμόσχου έκλεψε τις καρδιές των παιδιών με τον χειμαρρώδη λόγο της και με την ενέργειά της.
Κυρία Παπαμόσχου σας ευχαριστούμε και σας ευχόμαστε ότι καλύτερο.
Επιμέλεια: Φιλοκτήτης, Αλκίνοος
Mια απλή, καταξιωμένη και αξιόλογη γυναίκα και συγγραφέας μας ανοίγει την καρδιά της. "Η επιτυχία είναι πέρα από τα σύνορα!" Η συνέντευξη είναι της Ευθυμίας Παληγιάννη (εκλεκτού μέλους της Λ.Ο.Γ.).
Γιατί επιλέξατε το μονοπάτι της συγγραφής; Τι πιστεύατε ότι θα σας πρόσφερε; Δεν το επέλεξα. Ήρθε από μόνο του εντελώς αυθόρμητα. Κι ούτε σκέφτηκα ποτέ αν θα μου πρόσφερε κάτι. Ξεκίνησα βέβαια από το ….διάβασμα. Από πολύ μικρή. Στο σπίτι μου, στη Σάμο, όλοι διάβαζαν. Οι γονείς μου, οι θείοι μου, τα ξαδέλφια μου. Φαίνεται πως ζήλεψα κι αποφάσισα να μάθω να διαβάζω όντας μαθήτρια του νηπιαγωγείου. Και τα κατάφερα. Έτσι δεν ήμουνα πια υποχρεωμένη να παρακαλάω «διάβασέ μου….και διάβασέ μου»! Τα πρώτα κείμενα που διάβασα ήταν κάποια μικρά διηγήματα για πολύ μικρά παιδιά που δημοσίευε ένα παιδικό περιοδικό που κυκλοφορούσε τότε και λεγόταν «Η Διάπλασις των παίδων». Ίσως είναι το καλύτερο παιδικό περιοδικό που έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα. Έγραφαν αξιόλογοι άνθρωποι και διευθυντής ήταν ο ίδιος ο Γρηγόρης Ξενόπουλος. Εκεί γύρω στα 12, έχοντας καταβροχθίσει αρκετά βιβλία, αποφάσισα να γράψω τις δικές μου ιστορίες, που τις κρατούσα πάντα αποκλειστικά για τον εαυτό μου. Δεν τις διάβαζα σε κανέναν. Όμως οι ώρες που περνούσα γράφοντας ήταν σκέτη απόλαυση. Έτσι μπήκε το νερό στ’ αυλάκι και μ’ απόμεινε η συνήθεια. Ποιο δικό σας βιβλίο σας συγκίνησε ή ακόμα σαν έκανε να εκπλαγείτε με τον εαυτό σας; Δεν νομίζω ότι έχω εκπλαγεί με κανένα. Συγκίνηση ναι, υπάρχει πάντα όταν γράφεις ένα βιβλίο. Πάντως τη μεγαλύτερη συγκίνηση μου την έδωσε «Το γεφύρι της Ανατολής». Με κούρασε κιόλας γιατί όντας ιστορικό μυθιστόρημα έπρεπε να διαβάσω αρκετά. Όμως την πιο μεγάλη χαρά μου την έδωσε το πρώτο μου βιβλίο «Οι μεγάλες διακοπές», γιατί με έκανε να πιστέψω στον εαυτό μου και γιατί είναι πολύ ωραίο να βλέπεις τις επιθυμίες σου να εκπληρώνονται.
Υπήρξε ποτέ στιγμή που θέλατε να σταματήσετε το επάγγελμά σας; Πρώτον, ποτέ δεν λογάριασα τη δουλειά αυτή σαν επάγγελμα (άλλωστε εγώ στην Εθνική Τράπεζα δούλευα). Ήταν κάτι που το έκανα και το κάνω γιατί το αγαπώ ή πες καλύτερα γιατί το έχω ανάγκη. Είναι κάτι που με γεμίζει και ποτέ δεν σκέφτηκα αν σταματήσω. Άλλο τώρα αν πολλές φορές χρονοτριβώ γιατί έχω κι ένα σωρό άλλες υποχρεώσεις. Τι είδους βιβλία προτείνετε στους λεγόμενους «βιβλιο-φάγους»; Το είδος του βιβλίου εξαρτάται από την ηλικία και την ωριμότητα του αναγνώστη. Δεν θέλω να απαριθμήσω ούτε συγγραφείς ούτε βιβλία. Εκείνο που θέλω να τονίσω είναι να διαλέγετε – όσο γίνεται – τα βιβλία. Να έχουν μια κάποια ποιότητα. Πιστεύετε ότι τα βιβλία έχουν την δύναμη να αλλάξουν τη συμπεριφορά ενός ανθρώπου απέναντι στο περιβάλλον για παράδειγμα; Και βέβαια το πιστεύω. Τα βιβλία έχουν μια κρυφή δύναμη και μπορούν ν’ αλλάξουν το «πιστεύω» ενός ατόμου και δεν μιλώ μόνο για το περιβάλλον. Ο Χάρι Πότερ είναι ένα πρόσφατο βιβλίο που έχει συναρπάσει κυρίως τις νεαρές ηλικίες. Τι γνώμη έχετε για το περιεχόμενό του; Έχω διαβάσει μόνο τον πρώτο τόμο. Προσωπικά δεν με συγκίνησε. Όμως για να έχει τέτοια απήχηση σε όλα τα παιδιά του κόσμου φαίνεται πως τους προσφέρει κάτι που τους έχει λείψει. Ίσως τη μαγεία που έχει χαθεί στην πεζή μας πραγματικότητα. Πιστεύετε ότι τα βιβλία πρέπει να βασίζονται πάνω σε αληθινές ιστορίες ή σε πάνω σε φανταστικά σενάρια? Και στα δύο. Στη συγγραφή δεν υπάρχουν κανόνες. Ο συγγραφέας είναι ελεύθερος να καταπιαστεί με όποιο θέμα θέλει. Το ζήτημα είναι αυτά που γράφει να έχουν κάποιο νόημα, να είναι όμορφα ειπωμένα, αν βασίζεται σε ιστορικά στοιχεία να είναι σωστά, κι όταν απευθύνεται σε παιδιά να δείχνει τον ανάλογο σεβασμό. Όσο για την φαντασία…. σίγουρα είναι απαραίτητη. Το σκέφτεστε πως θα ήταν ο κόσμος χωρίς φαντασία; Είστε μια γυναίκα με πολλές διακρίσεις, εννοώ τα βραβεία σας. Πιστεύετε ότι έχετε αγγίξει την επιτυχία; Και πως νιώθετε κάθε φορά που διακρίνεστε; Ας απαντήσω πρώτα στην δεύτερη ερώτηση. Σίγουρα όταν διακρίνομαι νιώθω μια βαθειά ικανοποίηση. Όσο για το αν έχω αγγίξει την επιτυχία, όχι δε το νομίζω, πάντα υπάρχει και κάτι περισσότερο να κάνεις. Ποια είναι η γνώμη σας για τη Λ.Ο.Γ.; Δεν την έχω συναντήσει από κοντά, πράγμα που πολύ το θέλω. Όμως σύμφωνα μ’ αυτά που έχω ακούσει νομίζω πως ότι είναι μια πολύ αξιόλογη ομάδα, με μεράκι, κέφι και διάθεση για μάθηση. Και ξέρω πόσο δύσκολο είναι σ’ ένα απομακρυσμένο χωριό να κάνεις όλη αυτή την προσπάθεια. Γι’ αυτό έχει και διπλή αξία. Μπράβο τους! Ποια είναι η πολιτιστική κληρονομιά για τα παιδιά, κατά τη γνώμη σας; Είναι η γλώσσα μας, η ιστορία μας, ο πολιτισμός μας κι ο τόπος μας. Ιδιαίτερα για τη γλώσσα μας πρέπει όλοι να νοιαστούν περισσότερο γιατί φοβάμαι πως πολύ την έχουμε κακοποιήσει. Όμως θέλω να πιστεύω πως μια γλώσσα σαν τη δική μας, τόσο πλούσια, με τόση διάρκεια (από τη εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα την ίδια γλώσσα μιλάμε) τελικά θα αντέξει και θα ξαναβρεί την ομορφιά της. Μπορείτε να μου περιγράψετε με λίγα λόγια τη ζωή σας, ξεκινώντας από τα παιδικά σας χρόνια; Λοιπόν, γεννήθηκα στη Σάμο και έζησα εκεί μέχρι το τέλος των γυμνασιακών μου σπουδών. Τα παιδικά μου χρόνια κύλησαν μέσα σε χρόνια ηρωικά και δύσκολα που σίγουρα άφησαν πάνω μου τα σημάδια τους. Είχα την τύχη να μεγαλώσω μέσα σε μια οικογένεια δημοκρατική και φιλελεύθερη. Θυμάμαι τα βράδια να καθόμαστε όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι και να συζητάμε για διάφορα θέματα από τα πολύ απλά ως τα πολύ σοβαρά. Στο σπίτι μας είχαμε πολλά βιβλία. Δεν ήταν όλα βέβαια για παιδιά. Μέχρι τα 12 διάβαζα εκείνα που ταίριαζαν στην ηλικία μου. Από εκεί και μετά όμως μάλλον τα καταβρόχθισα όλα. Πάντως ότι βιβλίο κι αν κρατούσα στα χέρια μου εγώ νόμιζα ότι κρατούσα θησαυρό. Και δεν είχα άδικο. Γιατί, έτσι που ταυτιζόμουνα με τους ήρωες του κάθε βιβλίου, μπορούσα ν’ απολαμβάνω και να συμπάσχω μαζί τους, να αγωνίζομαι, να ταξιδεύω, να χαίρομαι, να δυσανασχετώ και να πλουτίζω τις γνώσεις μου και τους ορίζοντές μου. Το κουσούρι αυτό – δηλαδή να ταυτίζομαι με τους ήρωες μου – το κρατώ και με τα δικά μου βιβλία. Έτσι ένιωθα….. εντελώς γάτα όταν έγραφα «Το πέρασμα της γάτας» κι όταν έγραφα «Το χθες του Έρωτα» κατάφερα να ερωτευτώ τον πρωταγωνιστή. Η υπόλοιπη ζωή μου κύλησε στην Αθήνα, με σπουδές και δουλειά. Έχω δυο παιδιά μεγάλα, τον Δημήτρη και την Τατιάνα κι έναν εγγονό το Νικόλα. Έχοντας έναν άντρα πιλότο, τον Άλκη (που εδώ και 6 χρόνια έφυγε για το ταξίδι που δεν έχει γυρισμό) ταξίδεψα σε πολλά μέρη της γης μας. Τώρα μένω σ’ ένα αγρόκτημα στο Κορωπί, κοντά στη φύση, χωρίς να εγκαταλείπω όλες τις δραστηριότητές μου. Ποιο είναι το επόμενο βιβλίο σας που περιμένουμε να μας συναρπάσει; Αυτό τον καιρό δεν ξέρω πώς τα έχω καταφέρει κι όλα έχουν πάει πίσω. Ότι ετοιμάζω κάτι, ναι ετοιμάζω. Πότε θα τελειώσει δεν ξέρω. Και μην περιμένετε να σας αποκαλύψω τίποτα περισσότερο. Νομίζετε πως η κίνηση συνεργασίας για τι περιβάλλον έχει καμιά αξία τώρα που ο πλανήτης μας «πεθαίνει»; Πιστεύω πως έχει σημασία ακόμα και τώρα. Ποτέ δεν είναι αργά. Αυτές τις κινήσεις που δεν κάναμε εδώ και χρόνια ας τις κάνουμε τώρα. Ίσως με χαρακτηρίσετε παράλογα αισιόδοξη αλλά νομίζω ότι οι άνθρωποι δε είναι τελικά αδιάφοροι. Κάτι θα γίνει. Κάτι πρέπει να γίνει. Τι γνώμη έχετε για το διαδίκτυο; Νομίζω ότι είναι η επανάσταση της εποχής μας. Είναι ένα πολύτιμο και χρήσιμο εργαλείο. Φτάνει να μην γίνεται κατάχρηση. Τότε από πολύτιμο μπορεί να γίνει βλαβερό. Χρειάζεται μέτρο και υπευθυνότητα. Ποια συμβουλή θα δίνατε στους νέους; Να είναι αισιόδοξοι και να αγωνίζονται. Και να διαβάζουν. Να διαβάζουν και Λογοτεχνία. Μπορεί να τους προσφέρει πολύ περισσότερα απ’ αυτά που φαντάζονται.
Βιβλία της ιδίας: "Οι μεγάλες διακοπές", "To πέτρινο σπίτι", "Το πέρασμα της γάτας", "Το γεφύρι της Ανατολής", "Φύλακες γρηγορείτε", "Το χθες του έρωτα", "Ένα μωρό χωρίς όνομα", "Διηγήματα δημοσιευμένα σε βιβλία και περιοδικά".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου