Το πένθος είναι τρόπος να μη γυρίσει ο πόνος σε σαδομαζοχιστικό τραύμα. Στην περίπτωση του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών, το πένθος είναι ιδιαιτέρως βαρύ και «άδικο» από τον χαρακτήρα του. Ενας άπειρος σταθμάρχης, αντικαταστάτης των εμπείρων που είχαν ρεπό την αργία του τριημέρου, βάζει στην ίδια γραμμή δύο τρένα κινούμενα το ένα σε αντίθετη κατεύθυνση προς το άλλο. Αδυνατεί να αντιδράσει στα προ του δυστυχήματος προειδοποιητικά στοιχεία και ο όλεθρος επέρχεται. Δεν έχει καμιά σχέση αυτό το κακό με υλικοτεχνικά και οργανωτικά προβλήματα, τα οποία ασφαλώς και υπάρχουν περιμένοντας προ πολλού τη λύση τους. Δυστυχήματα λόγω ελλείψεως ή κακής οργανώσεως μπορεί να συμβούν, αλλά παρόμοιο με αυτό των Τεμπών θα επαναληφθεί μόνον εάν ο σταθμάρχης είναι πάλι άπειρος και ενδεχομένως ψυχοτεχνικά ανεπαρκής.
Ομως, τον πόνο για τα θύματα του δυστυχήματος και την ανάγκη των γονέων και συγγενών να τον αντέξουν με το πένθος, δηλητηριάζει, με απελπισία, η τυμβωρυχία στην οποίαν επιδίδονται πολιτικά συμφέροντα, που επιδιώκουν τη μετατροπή της λύπης όλων μας σε παρανοϊκή εξέγερση. Δεν υπάρχει πιο ψυχοφθόρος συνδυασμός από εκείνον του πόνου με την απελπισία. Πρόκειται για προέκταση του δυστυχήματος, με λογική πολλαπλασιαστή και υπόβαθρο τη μετάλλαξη του πόνου σε μίσος. Είναι γνωστή η διάθεση του πονεμένου άδικα: Αντί να καταστρέψει τη «μοίρα», κάτι αδύνατον, θα ήθελε να καταστρέψει ό,τι υπάρχει γύρω του, οπότε μετά το ξέσπασμα αφήνεται να χειραγωγηθεί σαν ζόμπι. Ενδεικτική είναι η προσπάθεια να φορτωθούν στην κυβέρνηση οι ευθύνες του σταθμάρχη. Σκοπός είναι με τη δική της ενοχοποίηση να αποενοχοποιηθεί η ανεύθυνη συμπεριφορά και μαζί της ένας ολόκληρος κόσμος που με τη μηδενιστική αδιαφορία του κρατάει την κοινωνία μας διαρκώς στα όρια. Ρίζα της κοινωνικής μας καθυστερήσεως είναι ο ψυχικός μας αναχρονισμός, που στο πεδίο της πολιτικής εκφράζεται με αβυσσαλέα δίψα της εξουσίας, η οποία αγιάζει οποιαδήποτε μέσα την εξυπηρετούν. Σε αυτό το πλαίσιο, άνθρωποι εσωτερικά αποτυχημένοι αναζητούν υπαρξιακή επιβεβαίωση στην εξουσία, όχι για να αλλάξουν κάτι προς το καλύτερο, αλλά για να συμφιλιώνονται στα ερείπια, που οι ίδιοι δημιουργούν, με την εικόνα του εαυτού τους. Ετσι, ο Χάρος του άπειρου σταθμάρχη διαφεντεύει επί μονίμου σχεδόν βάσεως την πολιτική μας ζωή ως Διχασμός.
Αντί να καθίσουν συντετριμμένοι όλοι μαζί οι πολιτικοί παράγοντες και να σκεφτούν όχι πια την εξουσία αλλά τον τόπο, να εγκαταλείψουν ένα διαλυτικό παρελθόν για ένα παρόν δημιουργικό, αναγνωρίζοντας ότι το βαθύ νόημα της πολιτικής είναι η συναίνεση για όλα τα μείζονα ζητήματα, κάνουν το παν ώστε να εσωτερικεύσει ο ζαλισμένος μέσος άνθρωπος την ανάγκη για καταστροφή με ψευδαίσθηση λυτρωτικής εξαναστάσεως. Αυτές οι «δικαιοσύνες» είναι της Κολάσεως.
Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου