Αυτή τη φορά νομίζω ότι ακόμη και οι πενθούντες από τον καναπέ είναι ειλικρινείς. Ισως διότι αυτό που συνέβη θα μπορούσε να είχε συμβεί σε όλους μας. Συνεπώς, ο καθείς μπήκε στη θέση του πενθούντος και γι’ αυτό το συλλογικό τραύμα είναι τόσο βαθύ. Η συμφορά, δε, ήρθε σε μια περίοδο που οι άνθρωποι ένιωθαν κόπωση –αν όχι απογοήτευση– και πραγματικά απαύδησαν. Το δυστύχημα είναι αυτό που μπορεί να κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει. Οταν ο αρχαίος τραγικός ποιητής Φρύνιχος έγραψε τη «Μιλήτου Αλωσις», οι Αθηναίοι του έβαλαν πρόστιμο διότι αναλύθηκαν σε δάκρυα. Οι Ελληνες ήταν πια «δακρυσμένοι» πριν κλάψουν για τα Τέμπη. Πόση κρίση μπορεί να σηκώσει ένας λαός; Ζούμε σε μια περίοδο με ακρίβεια, με τοξικότητα και χυδαιότητα που έχει γίνει καθημερινό φαινόμενο, με τη Βουλή να είναι εργαστήριο υβρεολογίου, με υποκλοπές, με Πολάκηδες. Οι άνθρωποι δεν αντέχουν άλλο.
Το γεγονός στα Τέμπη από μόνο του τα λέει όλα: νέα παιδιά που πήραν το τρένο, διότι είναι το πιο ασφαλές και οικονομικό μέσο, βρέθηκαν σε δρομολόγιο ενός τραγικού θανάτου μέσα στη νύχτα επειδή κάποιος δεν άλλαξε ένα κλειδί. Ηταν μια τραγωδία. Και όπως όλοι ξέρουμε, η τραγωδία θέλει κάθαρση. Στην περίπτωση του «Σάμινα», την προσέφερε ο ίδιος ο ιδιοκτήτης της ακτοπλοϊκής εταιρείας. Στο Μάτι γίνεται ακόμα η δίκη, για τη Μάνδρα δε μιλάει κανείς. Κάθαρση δεν έχει γίνει, λύτρωση δεν έχει έρθει. Τώρα η κοινή γνώμη θέλει δικαιοσύνη. Πώς μπορούμε να προσωποποιήσουμε την ευθύνη; Πιστεύω ότι κανένα κράτος δεν έχει τη δυνατότητα της απόλυτης κάθαρσης. Ο χρόνος που περνάει, η λήθη, θα μας απαλύνουν το πένθος και θα μας κάνουν δυστυχώς να ζήσουμε και άλλα δράματα στο μέλλον. Ο Μπόρχες γράφει ένα μύθο για έναν άνθρωπο που δεν μπορούσε να ξεχάσει τίποτε. Δεν είχε λήθη. Τελικά ο ήρωάς του δεν άντεξε να ζήσει πολύ. Ο συγγραφέας θέλει να πει ότι για τη ζωή η λήθη είναι πιο σημαντική από τη μνήμη.
Το πένθος στην περίπτωση των Τεμπών δεν είναι εξωτερικό, αλλά εσωτερικό, και αυτό με φοβίζει πολύ. Εχω μάλιστα την αίσθηση ότι πάνε ορισμένοι να προκαλέσουν μια κατάσταση που θα θυμίζει τα γεγονότα του Γρηγορόπουλου. Δηλαδή, άνθρωποι που έβγαιναν πια εκτός ιστορίας προσπαθούν πάλι να κάνουν την παρουσία τους ορατή σε όλους. Οπότε παίρνουν το πένθος για να το μετατρέψουν σε «Κοιτάξτε μας». Φοβάμαι, λοιπόν, ότι οι Πολάκηδες θα υπερισχύσουν ξανά.
Γιατί συνέβη αυτό το δυστύχημα στην Ελλάδα; Πάσχουμε από έλλειψη σχεδιασμού και διακρινόμαστε στον αυτοσχεδιασμό. Μα η σοφία είναι να σκέφτεσαι και να μπορείς να διαχειριστείς το χειρότερο, το αναπάντεχο που ενδεχομένως να βρεις μπροστά σου. Εμείς οι 'Ελληνες μόνον όταν έρχεται το χειρότερο σκεπτόμαστε ότι είμαστε ικανοί και για το καλύτερο. Τούτο γίνεται διότι έχουμε διαστρεβλώσει όλη μας την ιστορία. Το πρόβλημα για μένα είναι το «γνώθι σαυτόν». Τι σημαίνει; Μάθε ότι δεν είσαι Θεός. Αν το καταλάβεις αυτό, έχεις κάποια ταπείνωση. Και την ταπείνωση ο ελληνικός λαός δεν την έχει γνωρίσει ποτέ. Αντιθέτως, έχει αναπτύξει την αίσθηση του αδικημένου.
ΠΗΓΗ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου