ΕΡΩΤΑΣ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ Η ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο. [Γκοβίνα Σπυρίδωνα]

Μίνα και Λόλα.

Φίλες και Φίλοι, συναθλητές της Ουτοπίας OHAYO, όσοι από τους επισκέπτες αυτού του ιστολογίου δεν έχετε επισκεφθεί το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι σας προτρέπω να το κάνετε σύντομα. Πάμε τώρα στην ουσία της ανάρτησης, μιας ανάρτησης που θα είναι και πάλι αφιερωμένη στην ποίηση, ίσως κάποια/ος πει, γιατί πάλι ποίηση?  Φίλη/ε εσύ που το σκέφτηκες είσαι σε λάθος ιστολόγιο! βγες γρήγορα γιατί υπάρχει κίνδυνος να ''μολυνθείς''. Θα κάνω λοιπόν και σήμερα ό,τι κάνω στις τελευταίες αναρτήσεις, δηλαδή να συνοδεύω το κείμενο, με φωτογραφίες αγαπημένων προσώπων.

''Τότε η ανθρώπινη καρδιά άρχισε να βρίσκει πολυποίκιλες εκφράσεις για τη χαρά που προκαλεί η ομορφιά των λουλουδιών, για το θαυμασμό που προκαλεί το κελάηδημα των πουλιών, για την απαλή χαρμολύπη όταν διαβάζουμε ποίηση, και για τη λυπηρή συμπάθεια  που προκαλεί η σύντομη ζωή της πρωινής δροσιάς. Έτσι όπως είναι αναγκαίο να κάνουμε το πρώτο βήμα για ένα μακρινό μας στόχο κι ύστερα να πάμε μήνες και χρόνια μακριά, έτσι όπως από το μόριο της σκόνης βαλμένο σε άλλο και σε άλλο μόριο γίνονται τα ψηλά βουνά, τόσο ψηλά που οι κορφές τους χάνονται μέσα στα σύννεφα, που κινούνται στον ουρανό, έτσι σιγά-σιγά πλήθυναν και οι στίχοι μας. Ριγούσαν πάντα οι καρδιές των ποιητών, όταν την ώρα των ανοιξιάτικων πρωινών θαύμαζαν τα κύματα των λουλουδιών, ή όταν τα φθινοπωριάτικα βράδια άκουγαν τον ψίθυρο των φύλλων που έπεφταν, ή όταν αντίκριζαν μελιστάλαχτους κι ερωτικούς οφθαλμούς.

Σήμερα θα ξεκινήσω με ΕΜΙΛΥ ΝΤΙΚΙΝΣΟΝ.

Tο νερό, μαθαίνεται απ' τη δίψα.
Η στεριά-από το αρμένισμα στα Πέλαγα.
Η Έκσταση-απ' την οδύνη.
Η Ειρήνη, απ' των πολέμων της το χρονικό.
Η Αγάπη, απ' του τάφου το ανάγλυφο.
Ο 'Ερωτας από τις κρυφές ματιές.

Να έχεις του νούφαρου τα πόδια

Να έχεις το φτέρωμα πουλιού
Γιατί είσαι από μέρη ξακουσμένα

Που δεν τα έχω καν στο νου.

Διαλέγει τη δική της συντροφιά η ζωή-

Μετά- κλείνει την πόρτα-
Κανένας άλλος μην προβάλει-
κι αλλοίμονο  αν έχει κάνει λάθος.

Της έδειξα τα μυστικά-φιλιά του πρωινού-
και το σκοινί, τις νύχτες ν' ανεβαίνεις-
Από τότε τα χείλη της συνέχεια νοσταλγώ-
Και τώρα κομμάτια έχω κάνει τη ζωή μου.

Όταν χαμογελάς, εγκάρδιο φέγγος
Επάνω στην Κοιλάδα απλώνει-
Θαρρείς η φλόγα ενός βεζούβιου
που αφήνει τη χαρά του να φανεί.

Τέσσερα Μάτια- σ' ένα έρημο χωράφι-
Δίχως Τάξη
Η σκοπό, ή δράση φανερή-
στην ίδια θέση!
Ερωτευμένα.

Αν εμποδίσω να ραγίσει μια Καρδιά
Μάταια δε θα ζω
Αν στάξω λάδι στην πληγή
Η αν θα σβήσω έναν Καημό
Η αν συντρέξω ένα αδύναμο πουλάκι
Για τη φωλιά να βρει τον γυρισμό
Μάταια δε θα ζω.

Μελισσάνθη! Περιμένω να φανείς!
Έλεγα μόλις χθες
Σε κάποιον γνώριμό σου
Πως ήταν για να 'ρθεις.

Δε σπάζει με την πέτρα η καρδιά
Ούτε και με Ραβδί-
Παρά, με της ματιά σου το μαστίγιο
Που μόνο εγώ έχω δει.
ΕΜΙΛΥ ΝΤΙΚΙΝΣΟΝ

Και τώρα συνεχίζω με WALT WHITMAN
Mη ταράζεσαι-να νοιώθεις άνετα μαζί μου-
είμαι ο Γουόλτ Γουϊτμαν, ερωτικός και
λάγνος όπως η φύση.
Όσο ο ήλιος δεν σε αποκλείει δεν θα σε
αποκλείσω ούτε εγώ.
Όσο τα νερά δεν θα αρνούνται να λάμπουνε
για σένα οι φυλλωσιές να σου ψιθυρίζουν,
ούτε τα λόγια μου θα αρνηθούν να λάμπουνε
και να σου ψιθυρίζουν.
Κορίτσι μου σου δίνω ένα ραντεβού
και σου ζητώ να ετοιμαστείς ώστε να είσαι
αντάξια για να με συναντήσεις.
Και σου ζητώ να μη με ξεχάσεις μέχρι να έρθω.
Μέχρι τότε σε χαιρετώ με μια ματιά
γεμάτη σημασία ώστε να μη με ξεχάσεις

Ιδού τα πιο εύθραυστά μου φύλλα κι 

ωστόσο τα πιο ανθεκτικά
Ιδού μέσα στη σκιά τους κρύβω τις 

σκέψεις μου,
ούτε κι εγώ ο ίδιος τις εκθέτω
Κι ωστόσο αυτές οι ίδιες με εκθέτουν
περισσότερο απ' όλα τα αισθήματά μου.

Αυτή τη στιγμή γεμάτος πόθο 

και σκέψεις
σκέφτομαι αγαπημένα πρόσωπα
Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν 

κι άλλοι
άνθρωποι σε πολλές χώρες
γεμάτοι πόθο και σκέψεις
Έχω την πεποίθηση ότι το 

βλέμμα μου
μπορεί να πάει και να τους φτάσει
στη Γαλλία, στη Φινλανδία, 

στην Ιταλία,
στη Νορβηγία, στο Γοργογύρι.

στην Ιαπωνία, στη Νότια Αφρική,
ΓΟΡΓΟΓΥΡΙ

Προς εσένα παλιά αγάπη!
Εσύ ασύγκριτη, παθιασμένη, 

παλιά αγάπη
Εσύ αυστηρή, ανελέητη, 

γλυκιά αιτία
Αξέχαστη στο διάβα του χρόνου
Για σένα αυτές οι ωδές
Για σένα όλες οι απαγγελίες 

των ποιημάτων στην Αυλή των

θαυμάτων. Όλα περιστρέφονται 

γύρω από 'σένα.
WALT WHITMAN

Και τώρα λίγα Ιαπωνικά Ποιήματα.

Το φεγγαρόφωτο στα πόδια 

του κρεβατιού
μοιάζει παγωνιά που έπεσε 

στο πάτωμα
Σηκώνω το κεφάλι κι αντικρίζω
το λαμπρό φεγγάρι
Το χαμηλώνω κι ονειρεύομαι πως
είμαι στην αγκαλιά σου. (ΛΙ ΠΟ)

 Αν ήξερα πως θα 'κρουαν
τα γεράματα
Θα σφάλιζα την πόρτα
Και θα φώναζα
Κανείς!

Θα 'θελα να τον έκρυβα
Όμως τόσο ξάστερος
Δείχνει στην όψη μου
Ο έρωτας
Που με ρωτούν οι άνθρωποι
Μα, δε σκέφτεσαι τον κόσμο?

ΤΑ'Ι'ΡΑ-ΝΟ ΚΑΜΕΜΟΡΙ

Φέγγος αστραπής
Στο ζόφο λάμπει
Φωνή ερωδιού

Κορυδαλλός
Ολημέρα τραγουδάει
Και δε σώνεται η μέρα

Κοπελούδα
Τόσο λιγνή
Με λυγμό κι έρωτα

Όταν ένα πουλί περνά
Σαν το φεγγάρι
Ένας έρωτας σβήνει στο νερό.

MATSOUO MPASAOO

Απόψε φέγγει το φεγγάρι
όπως εκείνη τη βραδιά
όπως και τότε είναι
Αύγουστος ξανά.

Μονάχα εγώ δεν είμαι
αυτό που ήμουν τότε,
μονάχα εγώ δεν είμαι
όπως ήμουν εκείνη τη φορά.

Αριουάρε-Νο-Ναριχίρα

Οι άνθρωποι μιλούν για μας
λένε κρυφά, πως σ' αγαπώ,
κρυφά πως μ'αγαπάς
Δεν ξέρω για σένα-
μα εγώ έχω καημό στα στήθια
Αριουάρα-Νο-Μοτοκάτα

Στις όχθες του Κεφαλοπόταμου
έσκυψα να πιω νερό
ένας αέρας με μανία αρπάζει τη ματιά σου
Δεν θα χαθεί έτσι κι η αγάπη ξαφνικά?
Pepe-Poof

Για σένα και μόνο πήγα
στο ανοιξιάτικο λιβάδι
για να συνάξω των πρώτων
μπουμπουκιών το χάδι
Νίνα-Νο-Μικάντο

Ψηλά μέσα στα σύννεφα
ένα χρυσάνθεμο άσπρο.
Η μήπως έλαμψε με άσπρο
φως ένα άστρο?
Φ-Νο-Τοσιηγιούκι

Μου είπε: Θα 'ρθω
αμέσως μόλις θα μπορώ
Κι εγώ ακόμα περιμένω
σήμερα πια δεν απορώ για το πόσο
μακρές είναι οι νύχτες του Αυγούστου.
Μοναχός Σοσέϊ

Είναι μάταιο να γράφεις πάνω στο νερό
που ρέει. Τα γράμματα θ' αρχίσουν το
χορό. Κι ακόμα ματαιότερο να γράφεις
πάνω σε μια καρδιά που δεν θέλει πια
να σ' αγαπά. Fuji Tomo Kazu

Eσένα τόσο πολύ σε σκέφτομαι
που στον ύπνο μου έβλεπα τη μορφή σου.
Αν το 'ξερα πως ήταν όνειρο
δεν θα 'θελα ποτέ να με ξυπνήσουν.
Όνο-Νο-Κοματσιή

Αν τύχει και κάποιος σας ρωτήσει
που είμαι τώρα, να του πείτε την αλήθεια.
Στον Κεφαλοπόταμο κάνει τον ψαρά,
μαζεύει αλάτι, βγάζει φύκια, και
γράφει ποιήματα πάνω στο νερό.

Pepe-Poof-Fuji Tomo Kazu.

Επιμέλεια Ανάρτησης: Επικούρειος Πέπος.

Η αρχαία ελληνική κοινωνία δεν ήταν τυχαίο που μεγαλούργησε. Δεν ήταν τυχαίο που νίκησε όλους τους μεγάλους τράννους. Δεν ήταν τυχαίο που έστησε Θερμοπύλες για να τους σταματήσει και τους νίκησε σε Μαραθώνες. Τίποτε δεν είναι τυχαίο σ' αυτόν τον κόσμο. Από τύχη κανένας δεν βρέθηκε ψηλά στον Όλυμπο. Πρέπει να ξεκινήσεις "σκαρφάλωμα" μιας ολόκληρης ζωής, για να βρεθείς εκεί. Το ίδιο συμβαίνει και με τις κοινωνίες. Καμία δεν διέπρεψε επειδή έτσι "έτυχε". Οι κοινωνίες αποφασίζουν μόνες τους για τους στόχους τους και στη συνέχεια "παράγουν" τους πολίτες που επιθυμούν, για να επιτευχθούν οι στόχοι αυτοί. Η αρχαία ελληνική κοινωνία ήταν διάσημη και λαμπερή, γιατί ήταν φιλόδοξη. Αναγκαστικά λοιπόν φιλόδοξους πολίτες "παρήγαγε". Τέτοια πρότυπα έδινε στα παιδιά της.
 Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο FUJI TOMO KAZU

Άραγε σήμερα 14 ΜΑΡΤΙΟΥ 2020 πόσα από αυτά τα κορίτσια ασχολούνται με την Ποίηση; Η Κορνηλία σίγουρα όχι, για τις υπόλοιπες δεν γνωρίζω. Μακάρι να έχουν κρατήσει κάτι μέσα τους και με την πρώτη ευκαιρία να επιστρέψουν στις πηγές της Ποίησης για να δροσιστούν. Ποτέ δεν είναι αργά.

Η ποίηση πρέπει να είναι σπουδαία και καθόλου ενοχλητική,
κάτι που θα μπαίνει στην ψυχή του καθενός και δεν θα την
ξαφνιάζει με αυτό το ίδιο, αλλά με το θέμα του. Τ.Κήτς 

Η ποίηση πρέπει να εκπλήττει με κάποια λεπτή υπερβολή,
και όχι με το ασυνήθιστο. Πρέπει να δημιουργεί στον
αναγνώστη την εντύπωση ότι είναι η έκφραση των δικών του
υψηλών σκέψεων, που θα πρέπει να μοιάζουν περισσότερο
με ανάμνηση. Τ. Κήτς.

Εάν το ποίημα δεν γεννιέται με την ίδια φυσικότητα των

φύλλων πάνω στα δέντρα, είναι καλύτερα να μην γεννιέται
καθόλου. Τ. Κήτς.

Η Αγάπη και η ποίηση είναι η θρησκεία μου,
θα μπορούσα να πεθάνω γι' αυτήν. Τ. Κήτς. 

Εσύ που είσαι ποιητική, γιατί θλιμμένη

Τη μουσική ακούς? Η χάρη με τη χάρη

Κι η γλύκα με τη γλύκα χαίρονται. Γιατί

άραγε της ηδονής η θλίψη σ’ έχει συνεπάρει?

Το αποσταγμένο άνθος μέσα στο χειμώνα

Κρατά τη γλύκα του κι ας χάνει την εικόνα.

Απ’ ότι επλάστει  ωραίο θέλουμε καρπό

Να ‘ναι το ρόδο σου αθάνατο στη φύση.

Εσύ, που κόσμημα του κόσμου είσαι τώρα

Και σαν προάγγελος της άνοιξης θαμπώνεις,

Δέξου το άνθος μου στην καρπερή σου ώρα

Και σαν τα ραδιοκύματα πάρε με μαζί σου.

Είσαι καθρέφτης μιας όμορφης Θεάς, κι εκείνη

Βλέπει σ’ εσένα της ζωής της τον Απρίλη

Κι απ’ τα παράθυρα τα’ ουρανού που σβήνει

Η τωρινή σου λάμψη, ω! Θεά πάλι θ’ανατείλει.

Απ’ το γενναιο κληροδότημα της φύσης

Μόνο οι ερωτευμένοι δανείζονται αδρά.

Κι αν συναλλάσσεσαι μ’εσένα μόνο, κλέβεις

Του εαυτού σου τη γλυκιά περιουσία.

Κάποτε καίει ο επουράνιοςοφθαλμός

Και της χροιάς του ο χρυσός συχνά θαμπώνει,

κάποιος μοιραίος του καιρού αναπαλμός

την ομορφιά της ομορφιάς απογυμνώνει.

Μα εσύ αιώνιο θα έχεις καλοκαίρι

Κι η ομορφιά σου δεν θ’ απαλλοτριωθεί,

Δεν θα επαίρεται ο Άδης πως σε ξέρει.

Καθώς θα γράφεσαι στου χρόνου την πληθύ.

Τέτοιο είναι για μένα της αγάπης σου το κλέος

Που δεν τα’ αλλάζω ούτε με σκήπτρο βασιλέως.

Φθονώ τα πλήκτρα που σκιρτώντας από ρίγος

Φιλούν τις ρώγες των δαχτύλων σου.

Ουιλιαμ Σαίξπηρ Σονέτα.

Ευλογημένη η μέρα που γεννήθηκες Ρόδο μου

Είθε ν’ανθίζουν πολύ καιρό τα ρόδα στα 

μαγουλά σου, Είθε οι ευωδιές του παραδείσου 

να γεμίζουν τα ρουθούνια σου

Είθε η ζωή σου να είναι μέλι και γάλα.

Επικούρειος Πέπος. 

 

Αριστερά πάνω ο Mr Pepos με την
Μελισσάνθη στο ακρωτήρι της
καλής ελπίδας το 2006 ευχαριστούμε
Denice, ευχριστούμε Derrick.

Mr Pepo, o έρως χρόνια δεν κοιτάζει

Στον άπραγο το νεαρό, αλλά

Και σ’εκείνον πούχει ασπρίσει.

Αν μπορούσαν σαν πουλάκια

Τα κορίτσια στα κλαδάκια

Μέρα νύχτα να πετούν

Κλώνος να γενώ ποθούσα

Τις πανώριες θα καλούσα

Στα κλαδιά μου νάνεβούν.

Στα φύλλα ενός βιβλίου ένα λουλούδι

Ξερό, λες πως γαλήνια κοιμάται,

Δεν έχει μυρωδιά, χρώμα και χνούδι

Έχει όμως κάτι από σένα να θυμάται.

Αριστερά τρία μέλη της ΟΚΡΑ στο 

ΛΟΥΒΡΟ το 2008 Mr Pepos,

Dolenthia, and Jiim Adams

όλα ήταν μαγικά. Πόσο τυχεροί ήμασταν 

και δεν το γνωρίζαμε, το να επισκεφτείς 

4 φορές το Παρίσι με αγαπημένα πρόσωπα

από 10 έως 15 μέρες την κάθε φορά δεν 

είναι κάτι που το κάνουν πολλοί. Να γιατί

λέω πως ήμασταν τυχεροί, πολλοί τυχεροί.

Πούσκιν

Κάποτε στην Αυλή των Θαυμάτων ηχούσε 

μια σειρήνα, Μόνο μία, η Ποίηση.

Από τότε όλο το έδαφος του ψυχισμού μου,

Όλο και πιο γρήγορα γυρίζει το τιμόνι μέσα μου.

 Pepe-Poof

Α, ποιος ξέρει, ποιος ξέρει,

Αν δεν έφυγα κάποτε, πριν από σένα,

Από μια αποβάθρα. Αν δεν άφησα, μια ζεστή αγκαλιά΄

Στον πλάγιο ήλιο της αυγής, ποιος ξέρει?

Ποια ακτή? Ποια αποβάθρα? Ποια αγκαλιά?

Που μέσα μας η σκέψη αρρωσταίνει,

Και μένει στην ψυχή μας ένας μεγάλος έρωτας

Μια γεμάτη θάλασσα συναισθημάτων.

Πιο τακτικά τώρα με πιάνει το παραλήρημα των ποιημάτων.

Διεισδύουν μες στο κορμί μου οι λέξεις και οι στίχοι,

Η Αυλή των Θαυμάτων πλημμυρίζει τις αισθήσεις μου,

Κι αρχίζω να ονειρεύομαι τις μούσες της λογ-ο-ποταμών.

Φερνάντο Πεσσόα.

Κρατήστε μέσα σας τις όμορφες στιγμές

Που ζήσατε πηγαίνωντας προς την Ιθάκη

Και πορευθείτε στη ζωή σας με το άρμα

Της αγάπης, και οδηγό την ποίηση.14/08/06

Ζητώ ταπεινά συγγνώμη από τους φίλους μου,

Που τόλμησα να ονειρευτώ, σ’αυτούς τους

Χαλεπούς καιρούς. PepePoof.

Λουλούδι ανάστασης, ζωής σταφύλι,

Κυρά της αστραπής και της αυγής,

ρόδα των γιασεμιών, ροδόσταμο των στεναγμών,

γραφή θαλάσσης πάνω στον βασάλτη,

γραφή του ανέμου πάνω στην έρημο,

μια διαθήκη του ήλιου, ρόδι, στάχυ

όψη εφηβική, της νιότης μου καημός

ω! ζωήόση έζησα κι όση θα ζήσω

τα χείλη μου θα μνειμονέυουν τα’ονομά σου.

Φερνάντο Πεσσόα.

Σβήνουν οι αναμνήσεις

Όπως τα σπίτια στη στεριά

Που αφήνει πίσω η θάλασσα

Σαν το βαπόρι ξεκινά

Καρδιά μου

Ανοίγεις απαρχής

Σαν την αμυγδαλιά

Τον μήνα Μάρτη

Ας το μπουμπούκι

Μόνο του

Να κάνει

Τον καιρό του

Μύρησε τότε

Τα’ άρωμα

Και δρέψε

Τον καρπό του

Μαρίνα-Ειρήνη

Χωρίς μεσάνυχτα και

δίχως μεσημέρι

στο υπέρτατο μαύρο

της Ειμαρμένης

ακμάζει πάντα προς

τα ύψη ο έρωτας.

Νίκος Καρούζος

Ο έρωτας είναι πρωινή δροσιά

που σε λίγο στεγνώνει

κι απομένει μουσική δυστυχία

στα πέρατα.

Ο έρωτας είναι μέσα στη μνήμη

μα η αγάπη όχι.

Σκοπεύουμε λοιπόν στην αθανασία.

Νίκος Καρούζος.

Μια παρουσία σαν ξαφνικό τραγούδι,

Σαν άνεμος που τραγουδά στις φλόγες,

Δυο μάτια που τον κόσμο μετεωρίζουν

Μ’ όλα τα πέλαγα και τα βουνά του,

Σώμα από φως που φίλτραρε ο αχάτης,

Μηροί από φως, κοιλιά από φως,

Είναι η κοιλιά σου ηλιόλουστη πλατεία,

Τα στήθοι σου ναοί όπου τελούνται

Του αίματος τα παράλληλα μυστήρια

Σαν τον κισσό οι ματιές μου σε σκεπάζουν

Είσαι μια πόλη πελαγοζωσμένη,

Ένα οχυρό που έχει το φως διχάσει.

To θεϊκό γλυπτό αριστερά βρίσκεται στο Μουσείο

ORSAY στο Παρίσι, αξίζει το κόπο να πάτε μόνο

και μόνο για να θαυμάσετε αυτό το μοναδικό γλυπτό.

Επιμέλεια Ανάρτησης: Επικούρειος Πέπος.
ΟΙ φωτογραφίες ανήκουν στην συλλογή του Fuji Tomo Kazu.