Η φωνή της σιωπής, από την Ζαν ντ Άρκ- Διοτίμα

«Οι απεσταλμένοι των αγγέλων είναι τα μικρά παιδιά»

Αυτές τις μέρες,
τις τελευταίες του Ιανουαρίου,
βρίσκομαι σ’ ένα ξέφωτο.
Μαύρες κηλίδες χαλούνε
το μέσα μου τοπίο.
Αυτό το διάφανο στέκει, απέναντι στο φως.
Είναι ωραίο να σ’ αποδέχονται οι άνθρωποι
και, κυρίως τα μικρά παιδιά.
Ο πιο γλυκός χυμός της ζωής
είν’ η αγάπη των μικρών παιδιών
που ρέει αυθόρμητη, άφθονη σαν μέλι…

Τότε όλα δικαιώνονται: οι κόποι, τα βάσανα, οι αγωνίες
γιατί τα μικρά παιδιά είναι σαν τους αγγέλους:
μας προστατεύουν απ’ τις σκοτεινιές,
μας οδηγούν σε ξέφωτα,
όπου το μέσα μας τοπίο λάμπει
σαν πολύχρωμο πετράδι.
Κι οι άγγελοι μας τότε χαίρονται πολύ:
χαμογελούν σαν τα μικρά παιδιά
Περπατούν ανάμεσά μας
Μας αγγίζουν με αγάπη
Στέλνουν τη φεγγοβολή τους
στο μέσα μας τοπίο

για να μη χαθούμε στο σκοτεινό λαβύρινθο
24/1/1998
«Ο Αύγουστος»

Τον Αύγουστο σαν τώρα,
που το καλοκαίρι ξεθυμαίνει
στα μάτια των ανθρώπων αχνοφαίνεται,
σαν αδιόρατη θλίψη, το φεγγάρι
Κι εμένα αυτός είναι ο καλύτερός μου μήνας,
αφού λατρεύοντας τη θλίψη
βγήκα στον αφρό κι ανάσανα.
Ο Αύγουστος με κατατρέχει
σαν ο θεός μου απ’ τα παλιά,
τα ξεχασμένα καλοκαίρια

που στοίβαξαν κοχύλια στην καρδιά μου.
Είν’ εύκολο ν’ αναπολείς τον Αύγουστο
κι είν’ εύκολο ακόμη και να τεμπελιάσεις.
Πόσο ευλογώ την απραξία αυτή του Αυγούστου
που από διλήμματα άσκοπα με γλίτωσε
Πόσο ηδονίζομαι στου φεγγαριού τη γεύση
με τους χυμούς των πεπονιών, των καρπουζιών
να τρέχουν απ’ τα μισοφέγγαρα,
απ’ τις φλούδες τους,
πάνω στα χείλια, πάνω στο λαιμό, πάνω στο στήθος μου…

                                                                         Αχόρταγα ρουφώ χυμούς, ζωή τον Αύγουστο

για να με βρει ο Σεπτέμβρης χορτασμένη
με θέληση να «ταξιδέψω» στ’ άγνωστο …
4/8/1997

«Φυγή»
Τί να σου πω
για την αρμύρα και το κύμα της ζωής μου…
Οι τρικυμίες πολλές και τ’ ανεμόβροχα
Πολλές οι συναντήσεις με το θάνατο.
Κάτω απ’ τα μάτια οι ρυτίδες τις θυμίζουν.
Και τα ρολόγια να μετρούν τις αντοχές μου.
Κι η αρμύρα να πονάει τις πληγές μου.
Και μετά, με τον καιρό, να τις γιατρεύει.
Τα κύματα με παίρνουν τώρα και με πάνε μακριά.

Σε γη άγνωστη, χώρα επαγγελίας μυστικής.
Σα ναυαγός, εκεί θα ξαναρχίσω τη ζωή μου.
Θα φτιάξω με καλάμια μια λιμναία κατοικία
να πέφτω όποτε θέλω στο νερό
να με λυτρώνει απ’ τη βρωμιά.
Θα φτιάξω και φλογέρα από καλάμι
να παίζω τους δικούς μου τους σκοπούς,
αφού θα’ χω ξεχάσει πια εκείνες τις εκλεπτυσμένες μελωδίες
του λαμπρού πολιτισμού τους με τα Ωδεία και τις νότες… αφού θά’ χω πίσω αφήσει τα ρολόγια

που πληγώνουν τον αιώνιο χρόνο με τους

χτύπους τους
κι αφού όλοι θα μ’ έχουν πια ξεχάσει…
θα μ’ έχουν θάψει στης μνήμης τους τούς κύκλους
Τρίκαλα 6/1/1998

«Τα προσωπεία των ανθρώπων»
Σαν έντεχνος μου μοιάζει ο μορφασμός σου,
Χαμένη αθωότητα η αυθεντικότητα στις μέρες μας.
Όλα τα πρόσωπα, λίγο – πολύ, καλύπτονται από προσωπεία.
Μικρή η διαφορά θα πεις
αφού η «ολιγάρκεια» είν’ ευτυχία.

Μα δεν μπορούν τα προσωπεία αγάπη να σου δώσουν
κι ούτε για χάρη σου δακρύζουν.
Ξέρω μια μάγισσα από κείνες τις παλιές,
που με γητειές αρχαίες υπόσχονται πολλά…
Τεχνάσματα φτηνά οι γητειές της
μοιράζουν, στους λιγόμυαλους, ψεύτικες υποσχέσεις.
Γιατί τα προσωπεία των ανθρώπων
είν’ από γρανίτη, μέταλλο σκληρό
που αντέχει στον καιρό και σ’ όσα φίλτρα μαγικά…
Γρεβενά 29/5/1998
«Καληνύχτα έρωτα»

Καληνύχτα έρωτα
Τώρα άνοιξα την πόρτα μου στη μοναξιά
Απ’ το παράθυρο μου μπαίνει αγιάζι
Ο ήλιος κλαίει τα’ απομεσήμερο
οι ακτίνες σαν αγκάθια με τρυπούνε.
Είναι μεσούρανο το άρμα του Φαέθοντα
μα καληνύχτα έρωτα
όλα είναι νύχτα
κι ο ήλιος κι οι ακτίνες και το μεσημέρι
Πολύ νωρίς νυχτώνει πια
Οι ταχυδρόμοι δεν προφταίνουν
να μοιράσουν γράμματα
ποτέ δεν φτάνουν στον προορισμό τους.

                                                       Τα χελιδόνια απ’ τις φωλιές γκρεμίζονται

κι είν’ ένας θρήνος οι φωνές τους
Οι μαργαρίτες δεν ανθίζουν πια
Γιατί άλλωστε ν’ ανθίσουν;
Κανείς μ’ αμφιβολία δε θα τις μαδήσει,
αφού όλοι ξέρουν πως ο έρωτας
κοιμήθηκε μες στη γωνιά της λησμονιάς
αφού η μέρα χωνεύεται στη νύχτα ανύποπτα
κι όλα είναι νύχτα σκοτεινή
κι όλα είναι κρύα, μισερά και γκρίζα.
Καληνύχτα έρωτα.
Στη μοναξιά μου ας γείρω.
27/5/1998
«Άκουσέ με»
Άκουσέ με.
Θέλω να σου πω τ’ ανείπωτα
που μας πληγώνουν μυστικά.
Θέλω να κοινωνήσεις απ’ το αίμα της καρδιάς μου
κι εγώ απ’ της δικής σου.

Θέλω ν’ αντικρύσουμε μαζί τον ανατέλλοντα ήλιο
και μετά να κοιταχτούμε συνωμοτικά.
Θέλω να ενωθούμε μια βραδιά τ’ Αυγούστου
στον ιερό βράχο της μοναξιάς μου.
Θέλω να καταργήσουμε την απομόνωση της ψυχής μας
με την ειλικρίνεια και τη μεγαλοψυχία.
Θέλω να μπορέσουμε να εισχωρήσουμε
στο άβατό μας, χωρίς τρόμο και υποκρισία
κι εκεί να συγχωνευτούμε χωρίς όρια και όρους.
Γιατί ο Έρωτας, η Αγάπη, θέλουν ν’ αναπνεύσουν ελεύθερα.
Τους έχουμε παραφορτώσει με τα ψιμύθια
των «κατά συνθήκη» ψευδών
Τους έχουμε συνθλίψει με τους κρυμμένους φόβους μας
που κρατάμε στο σκοτάδι σαν χορτασμένα ερείπια
Τους έχουμε σκοτώσει με το θανατερό δηλητήριο
της ανυπομονησίας και της βιασύνης μας
Τους έχουμε θάψει με την εγωιστική μας αξίνα.

Ας ανανήψουμε λοιπόν.
Ήρθε ο καιρός να εισακουστώ.
Θα σου πω τ’ ανείπωτα
που μας πληγώνουν μυστικά
Γρεβενά, 13/1/1998
«Πολιορκία»
Στενά πολιορκούμαστε, μήνες τώρα,
από στεριά και θάλασσα
από ψυχή και σώμα.
Η αντίσταση μας κέρωσε στις επάλξεις
σαν φαντάσματα αποστεωμένα, πειναλέα.
Η επιμονή μας την υπομονή μας νίκησε
και πια δεν μας απόμεινε καρδιά.
Τα συναισθήματα τ’ ανθρώπινα, της λύπης και του φόβου.

της αγαλλίασης και της χαράς
δεν μας αγγίζουν πια με τις κέρινες χορδές μας.
Η αντίσταση κέρωσε, πέτρωσε τις καρδιές
μας έκανε σκληρούς, ατσάλι άτρωτο.
Εύθραυστη πνοή του πελάγους π
άρε με μακριά απ’ του κάστρου τις επάλξεις ˙
κουράστηκα να αντιστέκομαι.
Θέλω να ενδώσω στην πολιορκία.
Έτσι απλά, ενσυνείδητα θα ενδώσω,
θα παραδοθώ για να ξανακερδίσω την υπομονή
για να ξαναγευτώ την ανθρωπιά και τη γαλήνη.

«Το άρωμα των γιορτών»
Το άρωμα των γιορτών πλησιάζει.
Η φύση αχνίζει
Η υγρασία τα τυλίγει όλα στην ομίχλη της.
Βιτρίνες στολισμένες υπογραμμίζουν τη μοναξιά μου.

Κάθε απόγευμα που περπατώ σ’ έρημα τοπία:

σε δρόμους που βγάζουν στα ίδια και στα ίδια.
Το άρωμα των γιορτών αναδύεται δυνατό

μα εμένα δεν με φτάνει εκεί που βρίσκομαι:
μες στη σπηλιά των σκέψεών μου.
Βουτώ, ξαναβουτώ. Ξεχνιέμαι. Χαίρομαι.
Βιώνω τη συμβουλή του RAINER MARIA RILKE

στα «Γράμματα σ’ ένα νέο ποιητή».
Βουλιάζω στη μόνωσή μου
Γνωρίζω τα όριά μου και νιώθω καλλιτέχνης.
Το άρωμα των γιορτών δεν το νιώθω στους δρόμους
Μα στη μοναξιά ευωδιάζει

Με ζαλίζει γλυκά
Μου χαρίζει ήρεμο ύπνο
Χαρούμενα ξυπνήματα
Αγάπη.
Το άρωμα των γιορτών είν’ η αγάπη

που κρύβεται φοβισμένη μέσα μας
Δεν είναι τα στολίδια στις βιτρίνες

ούτε τα προσποιητά χαμόγελα στα πρόσωπα
Είναι η δίψα μας για αποδοχή,

προέκταση της ύπαρξής μας

στο Υπερπέραν.
Γρεβενά, 2/12/1998
(Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα)
«Οι αναμνήσεις μιας καθηγήτριας»

Είμαι μια καθηγήτρια
Μικρά παιδιά και έφηβοι στοιχειώνουν τη ζωή μου.
Αθώα, αγνά, αυθόρμητα μου δείχνουν την αγάπη τους.
Κι η λατρεία τους με τρέφει
στις δύσκολες μου ώρες που η κακία άλλων περισσεύει.
Γιατί υπάρχουν και κακά παιδιά
όπως κι οι άνθρωποι κακοί που τους ξεχνώ.
Στο τέλος μόνο τους καλούς θυμάμαι.
Και τώρα που οι κόποι μου ευοδώνονται,
μια γλύκα την καρδιά μου κυριεύει
Ο μόχθος μου δεν πήγε πια χαμένος

αφού, έστω από λίγους, με προσοχή ακούστηκα
σ’ όσα η ψυχή μου αφιερώθηκε από παλιά…
Η ικανοποίηση βαθιά ριζώνει και φύλλα βγάζει
κισσού που στα ουράνια σκαρφαλώνει.

Η Αμαλία Κ. Ηλιάδη γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1967. Είναι φιλόλογος – ιστορικός και κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος Βυζαντινή Ιστορίας απ’ το Α.Π.Θ. Εργάζεται ως καθηγήτρια στη Μέση Εκπαίδευση απ’ το 1992. Παράλληλα ασχολείται με την ποίηση και τη ζωγραφική.

Η ΑΓΑΠΗ ΜΠΟΡΕΙ 

Όταν η αγάπη σε καλεί ακολούθησέ την.
Μόνο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά και απότομα.
Κι όταν τα φτερά της σ’ αγκαλιάσουν, παραδώσου.
Μόνο που το σπαθί που είναι κρυμμένο
ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει.
Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την.
Μόνο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου
σαν το βοριά που ερημώνει τον κήπο.
Γιατί, όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει.
Κι όπως είναι για το μεγάλωμά σου, είναι και για το κλάδεμά σου.
Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου
και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου
που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο,
έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου
και ταράζει την προσκόλλησή σου στο χώμα.
Σα δεμάτια σιταριού σε μαζεύει κοντά της.
Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχιάσει.
Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου.
Σε αλέθει για να σε λευκάνει.
Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός.
Και μετά σε παραδίνει στην φωτιά της
για να γίνεις ψωμί στο δείπνο του Θεού.
Όλα αυτά θα σου κάνει η αγάπη,
για να μπορέσεις τα μυστικά της καρδιάς σου να γνωρίσεις
και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής….

Ζαν Ντ'Αρκ

Poof ο Ανιχνευτής, Ζαν Ντ’Αρκ

"O Πύργος του Άιφελ προκαλεί διαφωνίες και αμφισβητήσεις!" Και εικόνες από την ανεπανάληπτη επίσκεψη των μελών της ΟΚΡΑ το 2008

Διάφορα φυλλάδια και άρθρα δημοσιεύθηκαν καθ' όλη τη διάρκεια του έτους 1886, κατόπιν στις 14 Φεβρουαρίου 1887, με το που ξεκίνησαν οι οικοδομικές εργασίες, εμφανίστηκε η «Διαμαρτυρία των καλλιτεχνών» (Artist’s Protest)

Η «Διαμαρτυρία ενάντια στον Πύργο του Κυρίου Άιφελ», δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «LE Temps», και απευθυνόταν στο διευθυντή των εργασιών της Παγκόσμιας Έκθεσης, Monsieur Alphand. Υπογράφεται από διάφορα μεγάλα ονόματα από τον κόσμο της λογοτεχνίας και των τεχνών: Charles Gounod, Guy de Maupassant, Alexandre Dumas ο νεώτερος, François Coppée, Leconte de Lisle, Sully Prudhomme, William Bouguereau, Ernest Meissonier, Victorien Sardou, Charles Garnier και άλλων των οποίων η ευημερία ήταν λιγότερο καλή. Άλλοι ευθυμογράφοι ώθησαν τη βίαιη διατριβή ακόμα παραπέρα, εκσφενδονίζοντας προσβολές όπως: «αυτόν τον αληθινά τραγικό λαμπτήρα οδών» (Léon Bloy), «αυτόν τον σκελετό καμπαναριών» (Paul Verlai-ne), «αυτόν τον ιστό σιδήρου, ελλιπή, μπερδεμένο και παραμορφωμένο» (François Coppée), «αυτή η υψηλή και ισχνή πυραμίδα των σκαλών σιδήρου, αυτός ο γιγαντιαίος αδέξιος σκελετός επάνω σε μια βάση που φαίνεται χτισμένη για να φέρει ένα κολοσσιαίο μνημείο του Κύκλωπα, αλλά που εξαντλείται σταδιακά σε μια γελοία λεπτή μορφή όπως μια καπνοδόχος εργοστασίου» (Maupassant), «έναν μισοχτισμένο σωλήνα εργοστασίου, ένας σκελετός που περιμένει να παχύνει με πέτρες ή με τούβλα, μια σχάρα σε σχήμα χοάνης, υπόθετο για να γεμίζει τρύπες» (Joris-Karl Huysmans). Μόλις τελείωσαν οι εργασίες για την κατασκευή του Πύργου η κριτική εξαλείφθηκε από μόνη της με την παρουσία του ολοκληρωμένου αριστουργήματος, και λαμβάνοντας υπόψη την τεράστια δημοφιλή επιτυχία με την οποία χαιρετήθηκε. Δέχτηκε δύο εκατομμύρια επισκέπτες κατά τη διάρκεια της Παγκόσμιας Έκθεσης του 1889.

Ένα απόσπασμα από τη «Διαμαρτυρία ενάντια στον πύργο του Κυρίου Άιφελ».

«Ερχόμαστε, εμείς οι συγγραφείς, οι ζωγράφοι, οι γλύπτες, οι αρχιτέκτονες, οι εραστές της ομορφιάς του Παρισιού που ήταν μέχρι τώρα άθικτη, να διαμαρτυρηθούμε με όλη μας τη δύναμη και όλη μας την αγανάκτηση, στο όνομα του υποτιμημέ-νου γούστου των Γάλλων, στο όνομα της Γαλλικής τέχνης και της ιστορίας υπό απειλή, ενάντια στην ανέγερση μέσα στην καρδιά της πρωτεύουσας μας, του άχρηστου και τερατώδους Πύργου του Άιφελ, του οποίου το δημοφιλές άρρωστο-συναίσθημα συναντάται τόσο συχνά ώστε ένας κριτής με αίσθημα λογικής και δικαιοσύνης, να τον έχει ήδη βαπτίσει ως «Ο Πύργος της Βαβέλ. (...) Μπορεί πλέον η πόλη του Παρισιού να σχετίζεται με τις μπαρόκ και εμπορικές φαντασιώσεις ενός εργολάβου των μηχανών, οι οποίες την κάνουν με αυτόν τον τρόπο αδιόρθωτα άσχημη και ατιμασμένη;(...)
Για να κατανοήσετε τί υποστηρίζουμε, χρειάζεται μόνο να φανταστείτε για μια στιγμή έναν πύργο του γελοιωδώς ιλιγγιώδους ύψους που εξουσιάζει το Παρίσι, ακριβώς όπως μια γιγαντιαία μαύρη καπνοδόχος εργοστασίου, της οποίας η βάρβαρη μάζα να συντρίβει και να ταπεινώνει όλα τα μνημεία μας και να υποτιμά όλα τα αρχιτεκτονικά μας έργα, τα οποία θα εξαφανιστούν ακριβώς πριν από αυτήν την βλακώδη ανοησία. Και για είκοσι έτη (σ.σ. ο αρχικός σχεδιασμός προέβλεπε διάρκεια ζωής του Πύργου για 20 έτη) θα βλέπουμε να διαδίδετε σε ολόκληρη την πόλη, μια πόλη που λαμπυρίζει με τη μεγαλοφυΐα τόσων πολλών αιώνων, θα δούμε την εξάπλωση όπως ενός λεκέ μελανιού, η μισητή σκιά αυτής της μισητής στήλης του όρθιου μετάλλου.

Σε μια συνέντευξη στην εφημερίδα "Le Temps" της 14ης Φεβρουαρίου 1887, ο Άιφελ έδωσε μια απάντηση στη διαμαρτυρία των καλλιτεχνών, συνοψίζοντας συστηματικά το καλλιτεχνικό του δόγμα.

«Σε ό, τι με αφορά πιστεύω ότι ο Πύργος κατέχει την ομορφιά του. Είμαστε για να θεωρήσουμε ότι επειδή κάποιος είναι μηχανικός δεν είναι κατειλημμένος από την ομορφιά στις κατασκευές κάποιου, ή ότι κάποιος δεν επιδιώκει να δημιουργήσει την κομψότητα καθώς επίσης και τη στερεότητα και τη διάρκεια; Δεν είναι αλήθεια ότι οι ίδιοι όροι που δίνουν τη δύναμη, προσαρμόζονται επίσης στους κρυμμένους κανόνες της αρμονίας; (...) Τώρα σε ποιο φαινόμενο πρέπει να δώσω το πρωταρχικό ενδιαφέρον στο σχεδιασμό του πύργου; Ήταν η αντίσταση του αέρα. Καλά τότε! Υποστηρίζω ότι η κυρτότητα των τεσσάρων εξωτερικών άκρων του μνημεί-ου, που είναι τόσο μαθηματικά υπολογισμένη όσο υπαγορεύεται να είναι (...) θα δώσει μια τεράστια εντύπωση της δύναμης και της ομορφιάς, που θα αποκαλύψει στα μάτια του παρατηρητή την τόλμη του σχεδίου στο σύνολό του. Επιπλέον τα πολλά κενά διαστήματα που χτίζονται στα ίδια τα στοιχεία της κατασκευής θα επιδείξουν σαφώς τη σταθερή ανησυχία για να μην υποβληθούν οι οποιεσδήποτε περιττές επιφάνειες στη βίαιη δράση των τυφώνων, η οποία θα μπορούσε να απειλήσει τη σταθερότητα του οικοδομήμα-τος. Επιπλέον υπάρχει μια έλξη στο κολοσ-σιαίο, και μοναδική απόλαυση στην οποία οι συνηθισμένες θεωρίες της τέχνης ισχύουν μόλις και μετά βίας "!
Ταυτότητα "Le Tour Eiffel"

Ημερομηνία Γέννησης: Μάρτιος 31, 1889 (με υψωμένη την σημαία στην κορυφή), χτίστηκε για την Παγκόσμια Έκθεση με αφορμή τον εορτασμό της Γαλλικής Επανάστασης.
Ηλικία: 119 ετών
Εργολάβος: Gustave Eiffel & Cie
Μηχανικοί: Maurice Koechlin & Emile Nouguier
Αρχιτέκτονας: Stephen Sauvestre
Μελέτες: Ξεκίνησαν το 1884
Κατασκευή: 1887 έως 1889 (2 έτη, 2 μήνες και 5 μέρες)
Σύνθεση: 18.038 κομμάτια, 2.500.000 καρφιά λαμαρίνας
Βάρος μεταλλικής δομής: 7.300 τόνοι
Ολικό βάρος: 10.100 τόνοι
Ύψος: 324 μέτρα (με το κοντάρι της σημαίας)Ζεύγος συντεταγμένων:
Γεωγραφικό πλάτος: 48° 51' 32" Βόρεια
Γεωγραφικό μήκος: 002° 17' 45"Ανατολικά
Αριθμός επισκεπτών μέχρι την 31η Δεκεμβρίου 2007: 236.455.812
Διακριτικό χαρακτηριστικό: Αναγνωρίσιμος σε όλο τον κόσμο
Αριθμός σκαλοπατιών: 1665
Ιδιοκτήτης: Πόλη των Παρισίων

Jim Adams

Μαθαίνοντας αρχαία ελληνικά και λατινικά στο Παρίσι. Αφιέρωμένο στην Ζακλιν ντε Ρομιλύ.

O Ωγκυστέν ντ’ Υμιέρ διδάσκει αρχαία ελληνικά σ’ ένα γαλλικό λύκειο στο οποίο φοιτούν τα λιγότερο προνομιούχα παιδιά της περιοχής.                                                                                                                                                                                                                                                                                                               Στο Μω του διαμερίσματος Σεν-ε-Μαρν, 50 από τους 350 μαθητές της δεύτερης τάξης του Λυκείου Ζαν-Βιλάρ έχουν επιλέξει ως προαιρετικό μάθημα τα αρχαία ελληνικά. Το σχολείο είναι από τα λιγότερο επιτυχημένα της Γαλλίας, με ποσοστό μόλις 65% στο μπακαλορεά, το εθνικό απολυτήριο, πράγμα που σημαίνει ότι οι περισσότεροι θα θεωρούσαν τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών περιττή πολυτέλεια.

Όμως ο Ωγκυστέν ντ’ Υμιέρ έκανε ένα άλμα προς τα εμπρός στοχεύοντας ψηλά. Και φαίνεται πως τα κατάφερε, αφού οι μαθητές του «σκίζουν». Στην εποχή των sms, αυτοί γράφουν σωστά λέξεις δύσκολες, όπως polytheisme (πολυθεϊσμός), και ξέρουν ετοιμολογία λέξεων όπως architecte (αρχιτέκτονας). Κι αυτό χάρη στη βούληση ενός δασκάλου, ο οποίος αποφάσισε πως το γεγονός ότι ένα παιδί γεννιέται στα υποβαθμισμένα προάστια, δεν πρέπει να είναι αναγκαστικά μοιραίο για την εκπαίδευσή του.
Κάθε χρόνο, ο Ωγκυστέν και οι καλύτεροι πρώην μαθητές του στα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά περιοδεύουν τα λύκεια της περιοχής για να πείσουν μαθητές να επιλέξουν το μάθημα των ελληνικών. Όχι με ωραία λόγια, αλλά με συγκεκριμένα επιχειρήματα, εξηγώντας τους πως οι νεκρές γλώσσες είναι χρήσιμες και θα τους βοηθήσουν. «Είμαστε σα εσάς», λένε στους μαθητές, ως επί το πλείστον παιδιά μεταναστών, «και χάρη στις αρχαίες γλώσσες καταφέραμε να αναδειχθούμε και να ζήσουμε καλύτερα απ’ ότι οι γονείς μας». «Όταν άρχισα να σπουδάζω νομικά, κατάλαβα χάρη στα ελληνικά τις αρχές της αθηναϊκής δημοκρατίας» λέει ο Λωράν. «Στην Ιατρική, τα ελληνικά μου επέτρεψαν να απομνημονεύω τις πιο περίπλοκες λέξεις», λέει η Ντούνια. «Στο πρώτο έτος, ήμουν η μόνη που ήξερε πότε πέθανε ο Σωκράτης, χάρη στα ελληνικά. Οι Παριζιάνοι είχαν μείνει μ’ ανοιχτό το στόμα…», προσθέτει η Μάντλυ. «Τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά μ’ έκαναν να αγαπήσω την κουλτούρα, άρα και τη συζήτηση. Στο Παρίσι, είναι ένα τεράστιο συν», τονίζει η Μούνα.
Όταν ο Ωγκυστέν άρχισε να εργάζεται στο Λύκειο Ζαν-Βιλάρ, το 1995, στο τμήμα αρχαίων ελληνικών της Β’ Λυκείου ήταν γραμμένοι μόλις έξι μαθητές. Φέτος είναι 50. Άραγε η εκμάθηση των ελληνικών κάνει καλούς τους μαθητές ή μήπως τους καλούς μαθητές ελκύουν τα ελληνικά; Ουδείς γνωρίζει. Το μόνο σίγουρο είναι πως εδώ και δέκα χρόνια, στο Λύκειο Ζαν-Βιλάρ, λιγότεροι από το 10% των μαθητών μαθαίνουν αρχαία ελληνικά και λατινικά, όμως οι μαθητές αυτοί αντιστοιχούν σε περισσότερους από τους μισούς εκείνων που αποφοιτούν μα «λίαν καλώς» και με «άριστα». Τα ελληνικά ξυπνούν την περιέργεια τους για τις λέξεις, εξηγούν οι καθηγητές των φιλολογικών μαθημάτων. Όπως σχολιάζει η Λε Μοντ, «ο Όμηρος αλλάζει τη ζωή τους».

Γιώργος Αγγελόπουλος

"ΝΕΑ"

Σχολικές εκδρομές στην Ελλάδα! Από την Ζαν ντ' Άρκ-Διοτίμα.

Από το ημερολόγιο της Ζαν Ντ' Αρκ:
Ναύπλιο, 4-6/4/08
Μουσικό Λύκειο Τρικάλων
Β1,Β2 Λυκείου

Όλοι οι νέοι, έφηβοι μαθητές από την αρχή της σχολικής χρονιάς σκέφτονται τις πολυήμερες εκδρομές στο τέλος της χρονιάς με τους συμμαθητές τους. Σκέφτονται τις πλάκες, τις περιπέτειες, τις «πονηριές», τα γέλια…..
Έτσι κι εμείς φέτος αφού αποφασίσαμε να πάμε στο Ναύπλιο δεν υπήρχε στιγμή που να μην σκεφτόμασταν πότε θα έρθουν επιτέλους οι μέρες αυτής της περιβόητης εκδρομής.

3/4/08: Επιτέλους μια μέρα πριν. Είχαμε τέτοια χαρά που όλο το βράδυ δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε. Μιλούσαμε με τις ώρες στο τηλέφωνο για το τι θα πάρουμε ο καθένας μαζί μας. Πως το κάναμε όμως αυτό και οι βαλίτσες δεν έκλειναν με τίποτα, ένας θεός ξέρει. Ποιός ξέρει πόσα ρούχα πήραμε μαζί μας, λες και θα μέναμε στο Ναύπλιο για ένα μήνα. Όμως το καλύτερο που ξέχασα να πω είναι ότι εκτός του ότι ήμασταν όλοι καλά παιδιά και καλή παρέα, είχαμε την τύχη και την τιμή να έχουμε τους καλύτερους συνοδούς – εκπαιδευτές που κάνανε την εκδρομή μας ακόμα πιο όμορφη.

4/4/08: Ξυπνήσαμε πολύ νωρίς, συγκεντρωθήκαμε στην αυλή του σχολείου, μετρηθήκαμε, ήρθε και η τροχαία να μας εξετάσει και ξεκινήσαμε γεμάτοι χαρά. Επειδή ήταν νωρίς ακόμη δεν μιλούσε κανείς και όλοι ήμασταν με τα mp3 και τα ipod στα αυτιά. Σιγά-σιγά όμως το πνεύμα ζωντάνεψε….! Μετά από 8 ώρες(!!!!) φτάσαμε στον Ισθμό όπου βγάλαμε φωτογραφίες και θαυμάσαμε αυτό το υπέροχο θέαμα και ύψος, εκτός από την Ζαν Ντ’ Αρκ που είχε υψοφοβία και δεν κοιτούσε με ενθουσιασμό. Φανταστείτε ότι ήθελε να κάνει και Bungee-jumping αλλά….που!!! Φτάσαμε στην Αρχαία Επίδαυρο και στο Ασκληπιείο. Όλα ήταν φανταστικά. Πραγματικά καταλάβαμε πόσο σπουδαίοι και εφευρετικοί ήταν οι Αρχαίοι Έλληνες. Στην Επίδαυρο εξετάσαμε την μοναδική ακουστική του θεάτρου και αφού σταθήκαμε στο κέντρο απαγγείλαμε ένα απόσπασμα από την Αντιγόνη του Σοφοκλή και τραγουδήσαμε ένα παραδοσιακό τραγούδι. Όλοι μας νιώσαμε το δέος και την περηφάνια ότι εκεί που πατούσαμε εμείς, πριν πολλά χρόνια περπατούσαν όλοι οι Αρχαίοι που τώρα μαθαίνουμε γι’ αυτούς. Πραγματικά όλα τα αρχαία οικοδομήματα που διασώθηκαν και τα θαυμάζουμε εμείς σήμερα, ήταν έργα περίτρανης τέχνης και τίποτα δεν μπορεί να τα συναγωνιστεί. Μετά από μια δίωρη ξενάγηση στον χώρο από ια καθηγήτρια μας, φύγαμε για το Ναύπλιο και το ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε από το όμορφο αλλά κουραστικό ταξίδι μας. Το ξενοδοχείο ήταν δίπλα στο Τολό (λίγο πιο έξω από το Ναύπλιο), ονομαζόταν «Απόλλων» και ήταν κοντά στη θάλασσα.
Αφού χωριστήκαμε ανά τρεις στ δωμάτιά μας, ξεκουραστήκαμε για την βραδινή έξοδο. Εγώ ως γνωστό ζιζάνιο του σχολείου, έκανα μια μικρά αναστάτωση στο ξενοδοχείο· άλλωστε σε εκδρομή ήμασταν όχι σε μνημόσυνο.
Το ξενοδοχείο που λέτε, δεν είχε καλή ηχομόνωση και ακουγόντουσαν τα πάντα από τα διπλανά δωμάτια. Από την μια μεριά είχα έναν καθηγητή που τον είχα «σκάσει» και με έλεγε «μπελά», και από την άλλη είχα τον φίλο μου τον Μήτσο και κάτι άλλα αγόρια. Ενώ οι φίλες μου κοιμόντουσαν, εγώ χτυπούσα στους διπλανούς και δεν τους άφηνα σε ησυχία, σε σημείο που έβαλαν ωτοασπίδες για να μην με ακούνε. Πηγαίνω λοιπό στο μπάνιο και δεν ξέρω πως τα κατάφερα και κλειδώθηκα μέσα! Φώναζα στα κορίτσια αλλά κοιμόντουσαν του καλού καιρού. Χτυπούσα στον καθηγητή και τι μου είπε: «Κωνσταντίνα θα με αφήσεις να κοιμηθώ επιτέλους ή θες να σε «κατεβάσω» στο τρίμηνο»? Του απαντώ: «Κύριε χίλια συγνώμη αλλά κλειδώθηκα στο μπάνιο, δεν ξέρω πως αλλά δεν φταίω εγώ!». Νόμιζε ότι έκανα πλάκα αλλά μετά από μισή ώρα ήρθαν μαζί με το διευθυντή του ξενοδοχείου και μου άνοιξαν. Από εκείνη τη στιγμή πήγαινα σο μπάνιο πάντα με το κινητό και όταν ήταν βέβαια ξύπνιες οι φίλες μου. Το βράδυ πήγαμε για φαγητό και clubbing και μετά για ύπνο. Κανείς μας δεν κοιμήθηκε, εκτός από ένα παιδί που ενώ κοιμόταν του βάψαμε το πρόσωπο!!!

5/4/08: Ξυπνήσαμε μετά από 2 ώρες ύπνου, πήραμε πρωινό και φύγαμε για το Παλαμήδι , το υπέροχο κάστρο με τα 999 σκαλιά. Δεν τα ανεβήκαμε βέβαια γιατί δεν είχαμε χρόνο, αλλά πήγαμε με το λεωφορείο. Βγάλαμε φωτογραφίες στην υπέροχη θέα και είδαμε την απαίσια τρύπα-φυλακή που είχαν τον Κολοκοτρώνη. Ήρωας απ’ ότι κατάλαβα δεν ήταν μόνο για τον αγώνα κατά των Τούρκων αλλά και για το γεγονός ότι κατάφερε να αντέξει μέσα σε αυτό το τρομερό μέρος. Μας έπιασε δυστυχώς η βροχή και δεν μπορέσαμε να πάμε με το καραβάκι στο Μπούρτζι όπως ήταν προγραμματισμένο. Κάναμε όμως μια βόλτα μέσα στο Ναύπλιο με το τρενάκι και είδαμε πόσο όμορφη ήταν αυτή η πόλη. Είδαμε την πρώτη Βουλή των Ελλήνων, το πρώτο Δημοτικό Σχολείο, το Κοιμισμένο Λιοντάρι, την σφαίρα που σκότωσε τον Καποδίστρια σε μια εκκλησία (δεν θυμάμαι το όνομά της). Επίσης επισκεφτήκαμε το Λαογραφικό Μουσείο Ναυπλίου, είδαμε το Εργαστήρι Κομπολογιού και το Μουσείο του Πολεμικού Ναυτικού. Πήρα μερικές μίνι συνεντεύξεις από: ναύτες, διευθυντή εργαστηρίου κομπολογιού, από έναν οδηγό λεωφορείου και από έναν καπετάνιο, σχετικά με τα επαγγέλματά τους. Έτσι πέρασε και η 2η μέρα μας στην πόλη του Ναυπλίου. Το βράδυ πήγαμε να φάμε σε μια ταβέρνα όπου μας επέτρεψαν να κάνουμε το μουσικό πρόγραμμα. Όλοι διασκέδασαν όπως κι εμείς και χορέψαμε για αρκετή ώρα. Όταν φεύγαμε για το ξενοδοχείο, που ήταν κοντά με τα πόδια, είχα μια φαεινή ιδέα με την Άννυ και την Εβίτα, που δεν μας βγήκε όμως σε καλό. Είπαμε στους καθηγητές μας αν γινόταν να κάνουμε μια βόλτα στην παραλία. Μας άφησαν βέβαια αλλά κρυφά από τα άλλα παιδιά και με την επίβλεψη μια καλής καθηγήτριας. Το μόνο που έχω να πω είναι πως πέσαμε στην θάλασσα!!! Είχαμε ανέβει σε ένα βράχο να βγάλουμε φωτογραφίες και γλιστρήσαμε και «μπλουμ»…. όλες γίναμε παπιά! Αφού μας έβγαλε ένας ψαράς, πήγαμε στο ξενοδοχείο και γίναμε ρεζίλι! Έτσι πέρασε κι αυτή η περιπετειώδης νύχτα!

6/4/08: Ημέρα επιστροφής! Πήγαμε στο Μπούρτζι με το καραβάκι γιατί ο καιρός ήταν καλός. Στη συνέχεια πήγαμε και στις Μυκήνες και στον Τάφο του Ατρέως. Ο αρχαίος κόσμος της Ελλάδας ζωντάνεψε μπροστά μας και μας έκανε να νιώσουμε περήφανοι που είμαστε Έλληνες!
Αποχαιρετήσαμε το πανέμορφο Ναύπλιο και ξεκινήσαμε το ταξίδι της επιστροφής στα Τρίκαλα με μια θλίψη από τη μια που αφήναμε πίσω μας αυτό το μέρος και χαρά από την άλλη που θα βλέπαμε τον τόπο μας και τους δικούς μας. Οι περιπέτειες όμως για μένα δεν είχαν τελειώσει ακόμη! Σε μια στάση που κάναμε σε ένα καινούριο τουριστικό μαγαζί, με ξεχάσανε και το λεωφορείο έφυγε! Στο μαγαζί υπήρχε ένα βιβλίο ευχών στο οποίο εγώ έγραφα διάφορες ευχές και ποιηματάκια και δεν πρόσεξα πως είχε περάσει η ώρα! Οι καθηγητές, νομίζοντας πως ήμασταν όλοι παρόντες έφυγαν!!! Η Άννυ όμως κατάλαβε (πάλι καλά!) πως έλειπα και έτσι γύρισαν! Το τι άκουσα δεν περιγράφετε, αλλά κατά βάθος το ευχαριστήθηκα γιατί τους «ξύπνησα» λίγο!
Έτσι το βραδάκι φτάσαμε στα Τρίκαλα, χαιρετηθήκαμε και ζήτησα συγνώμη στους καθηγητές για τους μπελάδες που τους προξένησα! Μου είπαν όμως πως δεν με αλλάζουν με τίποτα γιατί τους έκανα να περάσουν ακόμη καλύτερα!
Αυτή ήταν η τριήμερη εκδρομή μας με τα απρόοπτα, τις περιπετειούλες και τα υπέροχα θεάματα που μας προσέφερε η όμορφη Ελλάδα μας!

Ζαν Ντ' Αρκ