ΑΡΓΥΡΗΣ ΣΦΟΥΝΤΟΥΡΗΣ ΔΙΣΤΟΜΟ 1944 Αφορά την Γερμανική κατοχή και τις κτηνωδίες των Γερμανών.

Φίλες και φίλοι αγαπητοί συν-πατριώτες, συν-αθλητές, και συν-υπεύθυνοι της σημερινής κατάστασης που επικρατεί στην πατρίδα μας καλημέρα σε όσους το αξίζουν, το μενού σήμερα του filomatheia.blogspot.gr φιλοξενεί την συγκλονιστική ιστορία του Αργύρη Σφουντούρη. Όσοι από σας θέλετε να μάθετε πιο πολλά μπορείτε να αναζητήσετε στο διαδίκτυο το βίντεο από το Γερμανικό κανάλι ZDF όπου μίλησε ο 75χρονος πια Αργύρης για την περιπέτεια του. Αγαπητοί επισκέπτες του ιστολογίου όπως γνωρίζετε πρίν ένα μήνα περίπου είχα στείλει μια επιστολή στον Γερμανό Πρέσβη, από την απαντητική επιστολή που έλαβα θα σταθώ στην -κατ' εμέ απαράδεκτη φράση- ''Η Γερμανία έχει αναλάβει την ιστορική της ευθύνη'' !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! τα πολλά θαυμαστικά δικά μου γιατί αν και διπλωμάτης η απαντησή του δεν με ικανοποίησε ΚΑΘΟΛΟΥ θα έλεγα μάλιστα όπως προείπα ήταν και ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ στη δική μου λοιπόν απαντητική επιστολή, προσκαλούσα τον κ.Πρέσβη να τον φιλοξενήσουμε στο σπίτι μου για ένα γεύμα, ή δείπνο, η πρόσκληση δεν έγινε μέχρι στιγμής τουλάχιστον αποδεκτή. Σ'εκείνο λοιπόν το δειπνογεύμα είχα σκοπό να έλεγα στον κ. Πρέσβη την εξής ανατριχιαστική ιστορία. ''Κύριε Πρέσβη αν υποθέσουμε πως στο σπίτι σας στη Γερμανία εισβάλουν κάποιο βράδυ κάποιοι απρόσκλητοι κατακτητές-δολοφόνοι-κλέφτες και βιάσουν τις τρεις κόρες σας και τη γυναίκα σας μπροστά στα μάτια τα δικά σας και των δύο αγοριών σας, αμέσως μετά δολοφονήσουν εν ψυχρώ όλα τα μέλη της οικογένειας σας μπροστά σας, και κατόπιν σας αναγκάσουν να πάτε με την κάρτα στην τράπεζα και να σας πάρουν όλες, μα όλες τις οικονομίες σας που είχατε αποταμίευση όλα τα χρόνια, και παράλληλα όταν επιστρέψτε στο σπίτι να σας άρπαζαν τα πάντα, και να γκρέμιζαν όλες τις υποδομές του σπιτιού σας, πως θα νιώθατε άραγε αν μετά από χρόνια τα παιδιά αυτών των δολοφόνων που σας κατέστρεψαν απαντούσαν σε κάποια επιστολή ενός συγγενικού σας προσώπου, πως αναλαμβάνουν την ιστορική ευθύνη;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; Θα είσασταν ικανοποιημένος; 
Όσο θα ήσασταν εσείς ικανοποιημένος άλλο τόσο είμαι κι εγώ από τη δική σας απάντηση, και φαντασθείτε πως η ιστορία που εγώ περιέγραψα είναι ελάχιστη μπροστά στα εγκλήματα που προέβησαν οι πρόγονοί σας ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΠΟΛΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΑ ΤΙ ΘΑ ΑΠΑΝΤΟΥΣΕ Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΠΡΕΣΒΗΣ και φυσικά θα του θύμιζα τη δική του απάντηση στη δική μου επιστολή, αν είχα ενημερωθεί και για την ιστορία του Αργύρη θα του μίλαγα και γι'αυτή. Ίσως ο κ. Πρέσβης να μάντεψε πως θα του γινόντουσαν ενοχλητικά ερωτήματα και γι' αυτό δεν αποδέχθηκε την πρόσκληση.
Καλή ανάγνωση και καλή μνήμη.
Με σεβασμό και εκτίμηση Επικούρειος Πέπος.
Υ.Γ. Ελπίζω ο αγαπημένος μας Ερμής να αναρρώσει από την επίθεση που δέχθηκε 3 μέρες πριν από μια ελεεινή και τρισάθλια Καρακάξα. Γλυκολάλητε  Ερμή σ'αγαπάμε πολύ. Λ.Μ.Π.

Διακριτικά πυρά εκ των έσω φαίνεται πως δέχεται η γερμανική κυβέρνηση και, μάλιστα, από την εφημερίδα Bild η οποία δεν συνηθίζει να φιλοξενεί κείμενα θετικά προσκείμενα στην Ελλάδα.

Αυτή τη φορά η μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα κάνει αφιέρωμα στη σφαγή στο Δίστομο και θέτει ερωτήματα για το αν πρέπει να πληρώσει η Γερμανία.

«Επέζησαν από τη σφαγή των SS στο Δίστομο» γράφει ο τίτλος του δημοσιεύματος το οποίο ασχολείται με τις αξιώσεις της ελληνικής κυβέρνησης και των θυμάτων των ναζί για τις θηριωδίες του Γ' Ράιχ.

«Κρίνετε την καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων στους Έλληνες ως παράλογη; Διαβάστε την παρακάτω ιστορία» είναι ο χαρακτηριστικός υπότιτλος της Bild.

Στο δημοσίευμα η εφημερίδα φιλοξενεί μαρτυρίες ανθρώπων που επέζησαν της σφαγής και αναφέρει «Εν μέσω της κρίσης χρέους, η Ελλάδα έθεσε το ζήτημα των αποζημιώσεων στο τραπέζι».

Στο ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Πίτερ Τίντε, μάλιστα, ξεχωρίζει μια ανατριχιαστική περιγραφή επιζώντα ο οποίος αναφέρει «Είδα το κεφάλι του πατέρα μου να το κόβουν στη μέση με το τσεκούρι».

Ο ίδιος ο δημοσιογράφος αποκαλύπτει στο κείμενό του πως ούτε ο ίδιος άντεξε από τις περιγραφές που άκουσε και ξέσπασε σε κλάματα.

«Δεν κατάφερα να πάω ούτε μέχρι το αυτοκίνητο. Σταμάτησα στον δρόμο και άρχισα να κλαίω από ντροπή. Θυμήθηκα την επίσημη θέση της γερμανικής κυβέρνησης: "Το θέμα έχει κλείσει για εμάς νομικά"».

«Η Γερμανία δεν θέλει να πληρώσει, καθώς δεν βλέπει η εν λόγω αξίωση να 'στέκει' νομικά. Ωστόσο εκτός από τη νομική διάσταση δεν υπάρχει και η ηθική υποχρέωση;» διερωτάται η Bild.

Πηγή: http://www.parakato.gr

Αργύρης Σφουντούρης: Ο 75χρονος επιζών του Διστόμου που κατέπληξε τους Γερμανούς μιλά στη HuffPost και τους ζητά να πληρώσουν τα χρέη τους

Πηγή:Huffington Post Greece

Μακρόθυμος, φύλακας της εθνικής μνήμης, αγωνιστής, δημοκράτης, ποιητής, ευγενής. Ο 75χρονος Αργύρης Σφουντούρης ποτέ του δεν ξέχασε τη σφαγή της οικογένειάς του από τους ναζί στις 10 Ιουνίου του 1944 στο Δίστομο , όμως ποτέ του δεν μίσησε. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να αγωνίζεται μέχρι σήμερα για την αποκατάσταση της αλήθειας. «Η Γερμανία πρέπει να πληρώσει τα χρέη της» δηλώνει, μεταξύ άλλων, ο κ. Σφουντούρης στη HuffPost

Δέχθηκε με μεγάλη ευχαρίστηση να μας μιλήσει, αν και όπως είπε το τηλέφωνό του δεν σταματά να «χτυπά» το τελευταίο 24ωρό από δημοσιογράφους που έμαθαν γι΄ αυτόν έπειτα από την εμφάνισή του στη γερμανική σατιρική εκπομπή «Ansalt» (Φρενοκομείο) του τηλεοπτικού καναλιού ZDF. Εκεί το γέλιο των συμμετεχόντων στην εκπομπή μετατράπηκε σε δάκρυ.

«Οι Γερμανοί στρατιώτες εκείνη την ημέρα του Ιουνίου μας έκαψαν το σπίτι και σκότωσαν 30 μέλη της οικογένειάς μου, όλοι με το επίθετο Σφουντούρης» μας λέει, τα ίδια που είπε και στο γερμανικό κοινό που τον κοιτούσε σαστισμένο.

Σε ερώτηση γιατί το κοινό ξαφνιάστηκε τόσο πολύ, ο κ. Σφουντούρης είπε πως οι Γερμανοί πλέον έχουν ξεχάσει.

«Οι Γερμανοί έχουν ξεχάσει»

«Το 59% των Γερμανών, ίσως και μεγαλύτερο ποσοστό, δεν ξέρει τι έγινε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Έχουν ξεχάσει. Αυτή η εκπομπή στην οποία συμμετείχα απευθύνεται σε περίπου πέντε εκατομμύρια τηλεθεατές. Ποτέ στα 20 χρόνια που αγωνίζομαι να κάνω γνωστή την υπόθεση της Ελλάδας, του Διστόμου, το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων, δεν κατάφερα να προσεγγίσω τόσο πολύ κόσμο» δηλώνει ενθουσιασμένος.

Ενθουσιασμένος είναι και για την απόφαση της νέας ελληνικής κυβέρνησης να θέσει το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων.

«Θέλω να τους συγχαρώ που έθεσαν το θέμα τώρα. Δεν υπήρχε καλύτερη συγκυρία. Περιμέναμε 70 χρόνια γι΄αυτή τη στιγμή. Ποτέ καμία ελληνική κυβέρνηση, δεν είχε θίξει το ζήτημα αυτό σε καμία γερμανική κυβέρνηση. Όπως έλεγε ο αείμνηστος πολιτικός Γεώργιος Μαγκάκης, όλες οι κυβερνήσεις προσκυνούσαν τη γερμανική ηγεσία» υπογραμμίζει ο κ. Αργύρης Σφουντούρης και επανερχόμενος στο ζήτημα του χρέους λέει: «Το χρέος είναι χρέος και οι κανόνες ισχύουν για όλους».

Μια ζωή σαν μυθιστόρημα 

Μας μιλάει για την πορεία της ζωής του, τη σχέση του με την πατρίδα, τις ελπίδες του για τον τόπο. Λέξεις, σκέψεις και μια ζωή, η βαρύτητα της οποίας είναι δίδαγμα και ένα άλλου είδους χρέος για όλους όσοι θέλουν να αποκαλούνται άνθρωποι. Ισως αυτός είναι ο λόγος που τολμούμε να αποδώσουμε τις σκέψεις του σε τούτες τις γραμμές.

Μας περιγράφει πως οι γερμανικές δυνάμεις σφαγίασαν τους κατοίκους του Διστόμου.

Μέσα σε λίγες ώρες το χωριό πνίγηκε στο αίμα, 218 κάτοικοι του χωριού, γυναίκες, άντρες, παιδιά, μωρά εκτελέσθηκαν.

Ο κ. Σφουντούρης, δεν ξεχνά ποτέ, όπως μας λέει, τον πατέρα του στο δρόμο νεκρό από τη σφαίρα ενός Γερμανού ναζί.

Διερωτάται κανείς πως και δεν γέμισε με μίσος και οργή, πως γίνεται και μιλάει τη γερμανική γλώσσα τόσο καλά σαν μητρική του και δεν του στεγνώνει τη φωνή. 

«Τη μέρα που μας έκαψαν το σπίτι είχα μείνει μόνος μου με τις αδελφές μου, προσπαθούσαμε να γλιτώσουμε από τη φωτιά, οι γονείς μας είχαν βγει από το σπίτι και δεν επέστρεψαν ποτέ. Τότε ανοίγοντας την πόρτα της αυλής ένας Γερμανός στρατιώτης μας είδε και αμέσως μας έκανε νόημα να πάμε να κρυφτούμε. Μας έσωσε... δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι» μας λέει. 

Η ζωή προχωρά

Η ζωή προχωρά και έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τη σφαγή στοΔίστομο. Ο μικρός Αργύρης είναι πλέον 8 ετών μεγαλώνει σε ορφανοτροφείο ώσπου μια ημέρα μια επιτροπή του Ερυθρού Σταυρούφτάνει από την Ελβετία επιλέγει κάποια παιδιά για να ζήσουν στο παιδικό χωριό Πεσταλότσι στο Τρόγεν.

«Ήταν ένα πολυεθνικό χωριό» θυμάται και μας εξιστορεί πως σπούδασε και έκανε το διδακτορικό του στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης στα Μαθηματικά και την Αστροφυσική. Στη συνέχεια διδάσκει, γράφει ποίηση, μεταφράζει Έλληνες ποιητές στα γερμανικά, κρατάει επαφή με την Ελλάδα μέχρι το 1967 που γίνεται το πραξικόπημα των συνταγματαρχών. Η χούντα είναι γεγονός.

«Ήμουν ανεπιθύμητος τότε στην Ελλάδα, μου πήραν διαβατήριο, λογικό εξαιτίας των μεταφράσεων στα γερμανικά, έργων απαγορευμένων ποιητών όπως του Ρίτσου» λέει γελώντας.

Κατά την περίοδο της επταετίας αγωνίζεται κατά της χούντας με κείμενα του σε γερμανικά περιοδικά, με την έκδοση του περιοδικού «Προπύλαια», αλλά και με διαδηλώσεις κατά του καθεστώτος με σκοπό να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη.

Τα χρόνια που ακολουθούν ο Αργύρης γίνεται όλο και πιο γνωστός και δραστήριος, πάντα ταπεινός στο πλευρό των αδύναμων. Νέες σπουδές που σχετίζονται με την αναπτυξιακή βοήθεια τον οδηγούν στη Σομαλία, το Νεπάλ, την Ινδονησία. 

Το 1994 με αφορμή την 50ή επέτειο της σφαγής του Διστόμου οΑργύρης Σφουντούρης διοργανώνει σε συνεργασία με την κοινότητα του Διστόμου στο Ευρωπαϊκό κέντρο πολιτισμού στους Δελφούς ένα «Συνέδριο για την Ειρήνη». Το τείχος που χώριζε τη Γερμανία έχει πέσει. Τώρα είναι εφικτό να υπάρξουν διεκδικήσεις. Όμως οι προσπάθειες του πέφτουν στο κενό. «Δεν υφίσταται δικαίωμα αποζημίωσης» του ανακοίνωσαν από τη γερμανική πρεσβεία. 

Η άρνηση δεν γίνεται αποδεκτή από τον κ. Σφουντούρη. Ο αγώνας ξεκίνησε ο νομικός λαβύρινθος δεν τον τρομάζει.

Σήμερα, ακούραστος, εξακολουθεί να μιλά γι΄ αυτό το θέμα, θέλει να δηλώσει αισιόδοξος αλλά όπως λέει χρειάζεται πολύ δουλειά.«Ευχαριστώ για την αγάπη και τη συμπαράσταση όλων. Δεν πρόκειται να σταματήσω να παλεύω μέχρι να δικαιωθούμε. Ήρθε η ώρα η Γερμανία να σταματήσει να σφυρίζει ανήξερη και να ονομάζει μέτρο εν καιρώ πολέμου ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» λέει ο κ. Σφουντούρης.

«Διχόνοια η μεγάλη μας πληγή»

Κληθείς να σχολιάσει την ελληνική πολιτική σκηνή τονίζει, για πρώτη φορά με μια κούραση στη φωνή του, πως «είμαστε ακόμη πολύ διχασμένοι».

«Οι πολιτικοί ήταν φαύλοι στο παρελθόν. Δεν υπήρχε αξιοκρατία, νέοι και ικανοί άνθρωποι περιθωριοποιούνταν ή έφευγαν από την Ελλάδα. Αυτό μας κατέστρεψε» αναφέρει και προσθέτει: «Είναι δύσκολο να αλλάξουμε, όμως χρειαζόμαστε ομοφωνία, αυτό θα βοηθούσε. Ξέρουμε τι είναι καλό και τι δεν είναι και το χειρότερο που μας βαραίνει είναι η διχόνοια, το είχε πει και ο Σολωμός... πρέπει να κάτσουμε και να συζητήσουμε δεν γίνεται να συνεχίσουμε έτσι» τονίζει και αφήνει μια ελπίδα να φανεί: «Κάθε φορά που επιστρέφω στο Δίστομο πάντα κάποιοι με προσεγγίζουν κυρίως νέοι άνθρωποι και με ρωτούν να μάθουν. Ακόμη και πολύ νέα παιδιά μου λένε "πες μας παππού" και αυτό για εμένα είναι ελπίδα» καταλήγει ο κ. Αργύρης Σφουντούρης.

«Ένα τραγούδι για τον Αργύρη» 

Συγκλονιστικό είναι το ντοκιμαντέρ, ελβετικής παραγωγής του 2006 με τίτλο «Ένα τραγούδι για τον Αργύρη» (EIN LIED FUR ARGYRIS). Σε αυτή τη βραβευμένη ταινία, σκηνοθεσίας του Στέφαν Χάουπ, ο κ. Σφουντούρης «ξαναζεί» τη ζωή του αφήνοντας τη διαθήκη για όλους μας, Έλληνες και Γερμανούς.
«Ευχαριστώ για την αγάπη και τη συμπαράσταση όλων. Δεν πρόκειται να σταματήσω να παλεύω μέχρι να δικαιωθούμε. Ήρθε η ώρα η Γερμανία να σταματήσει να σφυρίζει ανήξερη και να ονομάζει μέτρο εν καιρώ πολέμου ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» λέει ο κ. Σφουντούρης.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ

6η Απριλίου ημέρα μνήμης για τον Άγιο Ήρωα Ίτσιο Δημήτριο κ.ο.μ.

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, η σημερινή μέρα η 6η Απριλίου είναι μια πολύ ξεχωριστή μέρα για μας τους Έλληνες, εφόσον βέβαια επιθυμούμε να λεγόμαστε Έλληνες και όχι Ελληνοέλληνες όπως λέει ο Λιαντίνης, όπως προείπα λοιπόν η σημερινή μέρα είναι ξεχωριστή γιατί ένας Άγιος Ήρωας από τους πολλούς ''δυστυχώς'' που έχει αυτός ο τόπος, και που εμείς οι Ελληνοέλληνες ξεχνάμε, για να θυμόμαστε όμως κάποιους ντενεκέδες ξεγάνωτους που μας πασάρουν τα ΜΜΕ  γιατί άραγε γι' αυτούς τους Άγιους Ήρωες δεν μαθαίνουμε στο σχολείο την ιστορία τους, τις πταίει;  Εμείς εδώ στο filomatheia.blogspot.gr θα σας παρουσιάσουμε σήμερα την ιστορία ενός ακόμα Άγιου Ήρωα της πατρίδας μας και φυσικά μιλάμε για τον ΛΟΧΙΑ ΙΤΣΙΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟ σας εύχομαι καλή ανάγνωση, και παρακαλώ στείλτε κι εσείς με τη σειρά σας σε γνωστούς και φίλους την ιστορία αυτού του ΥΠΕΡΟΧΟΥ ΑΓΙΟΥ ΗΡΩΑ με σεβασμό και μνήμη Επικούρειος Πέπος.  Ο Δημήτριος Ίτσιος αντιμετώπισε μόνος του σαν παλληκάρι την πολεμική μηχανή των Ναζί και θυσιάστηκε για την ελευθερία - Μια μοναδική ηρωική σελίδα βγαλμένη από την Ιστορία της Ελλάδας και ήταν ο πρώτος που εκτελέστηκε εν ψυχρώ από τους Γερμανούς επειδή αντιστάθηκε! 

Σαν σήμερα, στις 6 Απριλίου 1941 εκδηλώθηκε η εαρινή επίθεση των Γερμανών εναντίον της Ελλάδας. Με την ευκαιρία της σημερινής ημέρας ιστορικώς και της παρούσας συγκυρίας με την γερμανική ηγεμονία να πολιορκεί χώρες του ευρωπαϊκού νότου με πρόσχημα τη δημοσιονομική πειθαρχία είναι ευκαιρία να θυμηθούμε την ιστορία ενός ήρωα.

Ήταν ένας απλός άνθρωπος όπως όλοι μας, ο οποίος πήρε τη μεγάλη απόφαση να μην παραδοθεί στην ισχυρότερη πολεμική μηχανή χωρίς αντίσταση. Διαβάστε τι έκανε ο λοχίας Δημήτριος Ίτσιος.

Το χαρακτηριστικό του Έλληνα

Πολλοί είναι οι ιστορικοί που μελετούν όλες τις περιόδους της ελληνικής ιστορίας που διαπιστώνουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Αυτός ο λαός στα πολύ δύσκολα με κάποιο μαγικό τρόπο αφυπνίζεται, ενώνεται, πολεμά μέχρι θανάτου για την εθνική του αξιοπρέπεια.

Αυτή είναι η ιστορία του λοχία Δημήτρη Ίτσιου. Διδαχή για τους σύγχρονους «σωτήρες» που σκύβουν το κεφάλι στην γερμανική μπότα παραδίδοντας κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας και προδίδοντας τα κεκτημένα, τα ιδεώδη, τις αρχές και τις αξίες ενός λαού χωρίς καμία αντίσταση.

- Συγχαρητήρια λοχία. Με τη γενναιότητά σου ζωντάνεψες εδώ πάνω, σε τούτα τα βουνά, την πανάρχαια ιστορία των προγόνων σου. Αυτά του είπε ο επικεφαλής Γερμανός λίγο πριν τον δολοφονήσει.

«….ο γενναίος Ίτσιος Δημήτριος με το σκληρό θάνατό του θα εισέλθει στο πάνθεον των ηρώων και η ιστορία θα αναγράφει το όνομά του προς παραδειγματισμό των επερχόμενων γενεών....»

Το διακύβευμα για σήμερα

Σήμερα, επίκαιρα όσο ποτέ, ο ήρωας Δημήτριος Ίτσιος βροντοφωνάζει με τη χάλκινη σιωπή της προτομής του από την κεντρική πλατεία του Μακεδονίτικου κεφαλοχωριού, σε απόσταση αναπνοής από τα συμβατικά σύνορα του ασύνορου Ελληνισμού, ότι τα κόκκαλα των παλαιών και νέων Μακεδόνων ηρώων τσακίζουν αλύπητα τα βέβηλα χέρια φίλων και εχθρών, για όποια απόπειρα καπήλευσης της Ελληνικής ιστορίας.

- Ίτσιος Δημήτριος του Ευσταθίου...

- Παρών!

Read more: http://www.newsbomb.gr

Η ιστορία του Λοχία Δημήτρη 'Ιτσιου

Τους ήρωες του 1821 τους γνωρίζουμε, πάνω - κάτω. Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Παπαφλέσσας, Νικηταράς, Μπουμπουλίνα, κάτι μας λένε τα ονόματα. Τους ήρωες του 1940 γιατί τους έχουμε αποσύρει στο… χρονοντούλαπο της ιστορίας; Άνθρωποι οι οποίοι πρωταγωνίστησαν σε απίστευτες ιστορίες ηρωισμού, που έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους για την πατρίδα, έμειναν καταδικασμένοι στη λήθη τόσο πολύ, που από την εποχή εκείνη μας «έμεινε» μόνο ο Ιωάννης Μεταξάς, ο Μανώλης Γλέζος με το Λάκη Σάντα που κατέβασαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη και ο Άρης Βελουχιώτης με το Ναπολέοντα Ζέρβα.
Γιατί τους αποσύραμε τους ήρωες αυτούς;

Δημήτρης Ιτσιος (Άγιος Ήρωας του Ελληνισμού)
Οι άγνωστοι ήρωες του ‘40Μια ιστορία από την ίδια περιοχή των οχυρών με τραγική κατάληξη. Ο λοχίας Ιτσιος, με καταγωγή από τα Άνω Πορόια Σερρών, υπηρετεί ως πολυβολητής στα οχυρά Μεταξά και μάχεται κυριολεκτικά υπέρ βωμών και εστιών. Αποστολή των εννέα πολυβολείων είναι να καθυστερήσουν την προέλαση του εχθρού μέχρι να συμπτυχθούν οι ελληνικές δυνάμεις στα Κρούσια. Ορκισμένοι μαχητές, μένουν στις θέσεις τους και θερίζουν τους Γερμανούς. Όλα τα πολυβολεία καταλαμβάνονται και σιγούν, το Π8 του Ιτσιού παραμένει. Έχει 38.000 σφαίρες και ο Ιτσιος ορκίζεται να τις ξοδέψει όλες. Ζητά από τους στρατιώτες να φύγουν, να μείνει μόνος του και να τους καλύψει. Κάποιοι φεύγουν, δύο-τρεις συγχωριανοί του μένουν μαζί του.
Ο Ιτσιος μένει μέχρι την τελευταία σφαίρα. Θερίζει μόνος του πάνω από 200 Γερμανούς στρατιώτες. Όταν τελειώνουν οι σφαίρες, ανοίγουν την πόρτα του πολυβολείου και παραδίδονται. Ο Γερμανός διοικητής του δείχνει τους δεκάδες νεκρούς στην Ομορφοπλαγιά, ο Ιτσιος χαιρετά στρατιωτικά και λέει απλά «έκανα το καθήκον μου». Ο Γερμανός απαντά «πρέπει να κάνω κι εγώ το δικό μου» και τον εκτελεί εν ψυχρώ μπροστά στα μάτια των συντρόφων του. Στο ημερολόγιό του έγραψε ότι δεν μπορούσε να αφήσει στη ζωή έναν άνθρωπο που του προξένησε τόσο μεγάλο κακό…
<<Ο ηρωισμός ενεργεί πάντα με το συναίσθημα και ποτέ με το μυαλό, και γι' αυτό ενεργεί πάντα σωστά>> .Τρανή απόδειξη της αποφθεγματικής αυτής φράσης αποτελεί η ιστορία ενός Έλληνα λοχία που έχοντας απέναντί του την πιο σύγχρονη πολεμική μηχανή της εποχής κατάφερε με θάρρος και αποφασιστικότητα να μείνει μόνος του μέσα σε ένα πολυβολείο , <<ρίχνοντας>>38.000 σφαίρες ενάντια σους Γερμανούς εισβολείς .Η χαρά της θυσίας για την πατρίδα είναι αυτή που δίνει φτερά στην ψυχή , στα χέρια και στο πολυβόλο του νεαρού λοχία .Σταμάτησε μόνο όταν του τελείωσαν οι σφαίρες και είχε οδηγήσει σε απίστευτες απώλειες των Γερμανών . Ήταν ο πρώτος που εκτελέστηκε εν ψυχρώ από τους Γερμανούς επειδή αντιστάθηκε !

      Αυτή είναι η ιστορία του ηρωικού έφεδρου λοχία Δημήτριου Ίτσιου .Ο Δημήτριος Ίτσιος γεννήθηκε το 1906 στην ακόμα σκλαβωμένη τότε Μακεδονία από Βλάχους γονείς . Παντρεύτηκε την Άννα Κ. Νανοπούλου , με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά τη Μαρία και τον Αναστάση . Με την κήρυξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου επιστρατεύτηκε ως έφεδρος λοχίας και υπηρετούσε στο Μπέλες , πάνω από το χωριό του , τα Άνω Πορόια Σερρών .

      Στην κορυφογραμμή του Μπέλες ήταν στημένα τα πρώτα πρόχειρα φυλάκια προκάλυψης της << γραμμής Μεταξά>> Λίγο πιο κάτω, σε απόσταση περίπου δύο χιλιομέτρων από την οροθετική γραμμή, βρίσκονταν τα εννέα σκυρόδετα ελληνικά πυροβολεία, στημένα κατά μήκος της δεύτερης αμυντικής γραμμής. Οι υπερασπιστές των πυροβολείων είχαν εντολή να αμυνθούν ώσπου ο στρατός του υποτομέα Ροδοπόλεως να συμπτυχθεί χωρίς απώλειες προς τα Κρούσια κι αμέσως μετά, να εγκαταλείψουν κι αυτοί τις θέσεις τους με κανονική υποχώρηση, έχοντας ως πλεονέκτημα την άριστη γνώση της περιοχής.

      Κατά την εισβολή των Γερμανών στο Μπέλες, στις 6 Απριλίου 1941, ο έφεδρος λοχίας Ίτσιος βρέθηκε να είναι επικεφαλής του Πολυβολείου Π8 . Το Π.8 ήταν ένα μεμονωμένο εξωτερικό αμυντικό έργο , που μαζί με το Π .9 αποτελούσαν τα σημαντικότερα σημεία στήριξης των Ελλήνων στην Ευρύτερη περιοχή της Ροδόπολης .Τα πολυβολεία αυτά δεν είχαν σχέση με τα οχυρά . Η ώρα είναι 5.15΄ όταν ψηλά στην << Ομορφοπλαγιά >> του Μπέλες η πιο τέλεια πολεμική μηχανή της εποχής αρχίζει με μανία το καταστροφικό της έργο .Η επίθεση αρχίζει. Οι υπερασπιστές της προκατάληψης ανταπαντούν . Τα μάτια του Ίτσιου και των συντρόφων του κατακόκκινα από την ολονύχτια αγρυπνία .Με το δάχτυλο στη σκανδάλη είναι έτοιμοι να αντιτάξουν σκληρή αντίσταση στην προκλητική επίθεση .

      Και τώρα η στιγμή που ακούγεται ένας συνεχής βόμβος αεροπλάνων .Τρία ή τέσσερα <<στούκας>> πλησιάζουν την περιοχή και ανεξέλικτα πετούν σίδηρο και φωτιά. Στην ένταση των σφοδρών επιθέσεων, η προκάλυψη με δυσκολία αντέχει. Αναδιπλώνονται οι υπερασπιστές της πρώτης γραμμής

      Τα οχυρά αντιστέκονται .Οι υπερασπιστές των πολυβολείων <<πέφτουν>> ποτίζοντας με το αίμα τους το χώμα της πατρίδας .Ένα-ένα τα πολυβολεία σιγούν. Αρχικά τα Π3,Π4,Π5,Π9 και ακολουθεί το Π6 που μετά από σθεναρή αντίσταση καταλαμβάνεται το μεσημέρι .Τα πυροβολεία Π7 και Π8 συνεχίζουν τη μάχη τους . Μέσα τους βρίσκονται γνήσιοι έλληνες πολεμιστές οπλισμένοι με τα πιο σημαντικά ιδεώδη και ιδανικά . Γνωρίζουν πως δεν υπάρχουν ελπίδες γι ΄αυτούς όμως συνεχίζουν να μάχονται γενναία .Το Π8 με το λοχία Δημήτριο Ίτσιο και δύο άλλους στρατιώτες τον Θ.Ζιώγα και τον Ι.Κοζάρτση αντιστάθηκε για πάνω από τέσσερις ώρες .Κάποια στιγμή ο Ίτσιος διατάζει τους στρατιώτες της μονάδας του να εγκαταλείψουν .Ο ίδιος θα μείνει και θα προσπαθήσει να καλύψει μόνος του τη σωτηρία τους. Μερικοί υπακούουν . Οι Ανωπορογιώτες όμως μένουν. Πιστοί συμμαχητές και σύντροφοί του τώρα στο Π8 φίλοι στις δουλειές και στα γλέντια του χωριού .Οι επιθέσεις πληθαίνουν και σκληραίνουν .Μα ο Ίτσιος δε σταματά με το πολυβόλο του να σκορπά τον όλεθρο και τον θάνατο στους γερμανούς εισβολείς. Ούτε σκέψη για τη δική του σωτηρία με φυγή. 

       Κάποια στιγμή τελειώνουν τα πυρομαχικά .Και ξαφνικά μια αλλόκοτη σιωπή. Ο ήρωας λοχίας με τους συντρόφους του γνωρίζουν πως έπραξαν το καθήκον τους. Αγωνίστηκαν  με θάρρος και τόλμη για την πατρίδα , την οικογένειά τους ,τους φίλους και τους συγγενείς τους. Ξέρουν καλά πως μάλλον δεν θα ξαναδούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα για τα οποία πολέμησαν Οι άνδρες του Π8 ξόδεψαν και τα 38000 φυσίγγια που υπήρχαν στο πολυβολείο και ευθύνονται για τον θάνατο 232 γερμανών στρατιωτών ,όσους δηλαδή σκότωσε ολόκληρος ο στρατός της Γιουγκοσλαβίας κατά τη διάρκεια της γερμανικής εισβολής τον Απρίλιο του 1941 !.

      Με δυσκολία ανοίγουν την φρακαρισμένη από τις άδειες σφαίρες σιδερόπορτα του φρουρίου τους .Βρίσκονται έξω .Στην κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει αδυνατούν να καταλάβουν την περικύκλωσή τους από μία ομάδα Γερμανών.

      <<Οι άνδρες ,όσοι δεν εφονεύθεσαν ,συλλαμβάνονται αιχμάλωτοι και μαζί με αυτούς κι ο Λοχίας Ίτσιος Δημήτριος , αρχηγός του Πυροβολείου Π8.Το πυροβολείον τούτο ,δια του φοβερού ,πράγματι ,πυρός ,επέφερεν εις τους Γερμανούς τεραστίας φθοράς. Δι΄ αυτό ο επικεφαλής αυτών Αξιωματικός ,ζητάει να μάθει τον Αρχηγόν>>, μας πληροφορεί ο Συνταγματάρχης Γιακουμής στο πολεμικό του ημερολόγιο .

      Ευθυτενής ,με αγέρωχη αξιοπρέπεια και χωρίς ίχνος επίδειξης ,κάνει δύο-τρία βήματα μπροστά ,χαιρετά στρατιωτικά το Γερμανό Αξιωματικό και αναφέρει :

-Ίτσιος Δημήτριος, λοχίας πεζικού.

Ξαφνιάζεται .Στα μάτια του ήταν εύκολο να διακρίνει κανείς τον θαυμασμό του για το παλληκάρι που είχε μπροστά του.

-Συγχαρητήρια λοχία . Με τη γενναιότητά σου ζωντάνεψες εδώ πάνω, σε τούτα τα βουνά, την πανάρχαια ιστορία των προγόνων σου.

Αμέσως μετά του κάνει νεύμα να τον ακολουθήσει. Τον οδηγεί στο ξέφωτο μπροστά από το πολυβολείο, και δείχνοντάς του τις δεκάδες των πτωμάτων των στρατιωτών του – πάνω από 200 κατά έγκυρη εκτίμηση – του λέει :

-Αυτό που βλέπεις λοχία –δείχνοντας τη σωρεία πτωμάτων των Γερμανών στρατιωτών- είναι έργο δικό σου.

Ο Ίτσιος σαν πραγματικός ήρωας απαντά λακωνικά :

-Έπραξα το καθήκον μου.

-Εσύ έπραξες το καθήκον σου .Τώρα σειρά μου να <<εκτελέσω>> κι εγώ το δικό μου καθήκον, απαντά ο Γερμανός αξιωματικός, δίνοντας ταυτόχρονα την εντολή να εκτελεστεί ο Λοχίας εν ψυχρώ, στηλώνοντας το πιστόλι του στον κρόταφο του παλληκαριού.

      Πέφτει άψυχος στα πόδια του εκτελεστή του βάφοντας με το αίμα του κόκκινα τα λουλούδια της <<Ομορφοπλαγιάς>>. Ο αξιωματικός δεν τόλμησε να κοιτάξει στα μάτια τον Έλληνα λεβέντη γιατί γνώριζε ότι στο βλέμμα του θα αντίκριζε την περιφρόνηση και την αποστροφή του για τη μικρότητα της πράξης του .Ήξερε καλά ότι εκείνη τη στιγμή διέπραττε ένα έγκλημα πολέμου, μια στυγνή δολοφονία μπροστά στα απορημένα βλέμματα τόσο των στρατιωτών του όσο και των συμπολεμιστών του Ίτσιου. Γιατί, ο λοχίας τους, δεν έπεσε .Δολοφονήθηκε εν ψυχρώ .Έφυγε από τη ζωή τόσο άδικα, μια όμορφη απριλιάτικη ημέρα στην καρδιά της άνοιξης…

      Το 1946, η σύζυγός του, Άννα, μαζί με άλλους συγχωριανούς, ξέθαψαν και μετέφεραν τα οστά του και των άλλων πεσόντων, από την << Ομορφοπλαγιά >> που αρχικά είχαν ταφεί, στο Ηρώο του χωριού Άνω Πορόια. Αυτή είναι και η χρονιά όπου απονέμεται μεταθανάτια στο λοχία ο βαθμός του Επιλοχία και επάξια το Αργυρό Αριστείο Ανδρείας για τη γενναιότητα και το θάρρος του. Προς τιμή του, στις 10 Αυγούστου 1980 η κοινότητα των Άνω Ποροϊων, σε συνεργασία με την 6^η Μεραρχία ανήγειρε χάλκινη προτομή στην κεντρική πλατεία του χωριού ενώ το στρατόπεδο που υπήρχε στο χώρο της θυσίας του, ονομάστηκε << Στρατόπεδο Λοχία Ίτσιου >>.

      Αυτή είναι και η ιστορία ενός γενναίου παλληκαριού με λιονταρίσια ψυχή και σπάνιο ήθος που με την καθαρότητα της ψυχής και της καρδιάς του υπερασπίστηκε με υποδειγματικό τρόπο κόντρα σε όλου τους φόβους του την πατρίδα και τον τόπο της γενέθλιας του γης. Χάρισε σε όλους εμάς την ελευθερία και έγινε υπόδειγμα για όλους τους συγχρόνους του προβάλλοντας αξίες και αρετές όπως η ανδρεία, η αυτοθυσία και πάνω από όλα η αγάπη. Ο Ίτσιος αποτέλεσε ένα μέγιστα παραδείγματα ανιδιοτελούς αγάπης και προσφοράς και κατάφερε με τα ανδραγαθήματά του να μετατρέψει το όνομά του σε μύθο. Υ.Γ. Ιστολογίου, αυτά έπραξε ο Άγιος Ήρωας ΙΤΣΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ εμείς σήμερα τι πράττουμε; και τι γνωρίζουμε γι' αυτούς τους Άγιους Ήρωες; Αλήθεια πόσοι απο εσάς που θα διαβάσετε αυτό το αφιέρωμα γνωρίζατε την ιστορία του λοχία; Αρκά εσύ που ήσουν καλός στην Ιστορία τι γνωρίζεις;

Συγγραφή κειμένου Κατερίνα Χαδήρογλου, Δουνδουλάκη Δέσποινα,

μαθήτριες Γ΄Γυμνασίου. Υπέροχα κορίτσια σας ευχαριστούμε από καρδιάς.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ

---

ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ ΚΑΙ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ ΣΤΟ filomatheia.blogspot.gr

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συναθλητές της Ουτοπίας, και λάτρεις της ποίησης καλημέρα, το μενού σήμερα έχει ξανά ποίηση. Το πρώτο είναι του Εμπειρίκου, και το άλλο είναι μία συλλογή με Χάϊκου του Βλαβιανού όπου μέσα από τα 100 Χάϊκου διαπερνά την Ιστορία της Δυτικής φιλοσοφίας. Συνεχίζω με λίγα λόγια ποιητών για την ποίηση. 
Α'
Κι ο ποιητής αμπελουργός/φυτεύει σειρές τους στίχους του/ στις χέρσες αυλακιές του χαρτιού/ -τούτο εστί το αίμα μου τους- Το Αμετάληπτο.  
Β' 
''Ποίηση'' Ούτε εντελώς γυμνή/ Ούτε σκεπασμένη/ Αινιγματικά μισόγυμνη/ σαν τη γυναίκα που ενθαρρύνει. Γ' 
Καθώς κλεισμένος μες στην κάμαρα/ Πολεμάω ν'αρθρώσω λέξεις στο χαρτί/ Οι τοίχοι αρχίζουν να γαυγίζουν/ Δείχνοντας δόντια κοφτερά θανατηφόρα/ Τότε κι εγώ για να σωθώ/ Ποιήματα νεογέννητα τους ρίχνω/ Και τους ταϊζω.
Patrick Parker και Γιάννη Κουβαρά. Σαν επιδόρπιο σας έχω μία Αφρικάνικη Παροιμία. Αν θέλεις να πας γρήγορα πήγαινε μόνος σου. Αν θέλεις να πας μακριά τότε θα έρθω μαζί σου.
Καλή ανάγνωση με σε βασμό και εκτίμηση Επικούρειος Πέπος.

Ανδρέας Εμπειρίκος «Τριαντάφυλλα στο Παράθυρο»

«Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Yπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ’ αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας. Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας.»

Ο σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια, δεν είναι η μικροπρέπεια∙ καμία επιδίωξη δεν μπορεί να θεωρηθεί τόσο σημαντική, ώστε να ωθεί τους ανθρώπους σε συμπεριφορές που υπονομεύουν την ηθική τους ακεραιότητα και αξιοπρέπεια. Κανένας επαγγελματικός, οικονομικός ή εν γένει προσωπικός σκοπός δε θα πρέπει να φέρνει τους ανθρώπους στην ανάγκη ή ακόμη χειρότερα στην επιλογή μιας μικροπρεπούς στάσης. Είναι προτιμότερο να στερηθούμε προνόμια και άλλες μικρές ή μεγάλες επιτεύξεις απ’ το να δείξουμε έλλειψη σεβασμού απέναντι στους συνανθρώπους μας και κυρίως απέναντι στον εαυτό μας υιοθετώντας συμπεριφορές και τρόπους που μας υποτιμούν.

Συνάμα, δεν υπάρχει λόγος να θέτουμε ως σκοπό μας μεγαλειώδη κατορθώματα, ηρωικές πράξεις και θυσίες, όπως αυτές παρουσιάζονται σε πρότυπα του παρελθόντος, όσο επιβλητικά κι αν είναι αυτά. Υπάρχουν, άλλωστε, πολύ πιο ωραία πράγματα που μπορεί να ζήσει και να κατορθώσει ο άνθρωπος, έστω κι αν αυτά δεν έχουν το στοιχείο του εντυπωσιασμού και το κύρος που αποπνέουν τα ιδανικά πρότυπα παλαιότερων εποχών.

Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη, το πολύτιμο αυτό συναίσθημα που δίνει μεγαλύτερη αξία σε κάθε στιγμή, σε κάθε πράξη και σκέψη. Η αγάπη προς του οικείους μας, η αφοσίωση στους ξεχωριστούς εκείνους ανθρώπους που η ύπαρξή τους πλουτίζει τη ζωή μας, μπορεί να μας προσφέρει όχι μόνο ισχυρότερη ευδαιμονία από κάθε υλικό απόκτημα, αλλά και μια βαθύτερη και ουσιαστικότερη θέαση της ίδιας της ζωής.

Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας∙ η χωρίς τέλος, η πάντα υπό διαμόρφωση, η πάντα πρόσφορη βελτιώσεων και νέων διευρύνσεων υπόστασή μας. Η μάζα του ανθρώπου είτε εκληφθεί ως η σωματική του διάσταση, που είναι εν δυνάμει σε θέση να βιώσει ποικίλες απολαύσεις -ας σημειωθεί πως ο Εμπειρίκος δίνει σταθερά ιδιαίτερη σημασία στις σωματικές απολαύσεις, ως μέσο εξισορρόπησης της ψυχικής κατάστασης του ατόμου- είτε εκληφθεί ως ο συνδυασμός της πνευματικής και σωματικής του διάστασης, κατέχει εξέχουσα σημασία υπό την έννοια πως συνιστά την ίδια του την ύπαρξη. Οι άνθρωποι θα πρέπει να έχουν ως βασική τους σκέψη τη διαφύλαξη του σώματός τους -της ζωής τους- με παράλληλη επιδίωξη τη συνεχή πνευματική καλλιέργεια, αλλά και την ισόρροπη βίωση της σωματικής ηδονής.

Σκοπός της ζωής μας είναι η επωφελής παραδοχή της αυτόνομης αξίας που έχει η ίδια η έννοια της ζωής και της ύπαρξης, καθώς και όλων εκείνων των ευχών και επιθυμιών, των οποίων η πιθανή πραγμάτωση θα μπορούσε να προσφέρει στον άνθρωπο ευτυχία. Οι άνθρωποι θα πρέπει κάθε στιγμή, σε όποιον τόπο και υπό όποιες συνθήκες βρίσκονται να απαντούν θετικά στον εαυτό τους, να αναγνωρίζουν την υπέρτατη αξία του θείου δώρου της ύπαρξης και να μη διστάζουν να ευχηθούν και να ελπίσουν στιγμές ή καταστάσεις που τους είναι επιθυμητές.

Τη στιγμή που πολλοί άνθρωποι αναζητούν κάποιο πιθανό νόημα για την ύπαρξή τους, ο ποιητής υποδεικνύει πως η ίδια η ζωή αποτελεί την ουσιαστικότερη απάντηση. Η ζωή με την πληθώρα των εκφάνσεών της σε επίπεδο πνευματικό, συναισθηματικό, αλλά και σωματικό, ενέχει κάθε πιθανή αξία και δεν απαιτεί περαιτέρω δικαιώσεις ώστε να θεωρηθεί άξια να βιωθεί. Άλλωστε, όπως επισημαίνει κι ο τίτλος του ποιήματος, η ομορφιά της ζωής, το αίσθημα της ευτυχίας και το πάντοτε ευπρόσδεκτο κάλλος της φύσης, μπορούν να βρεθούν στις πιο απλές και στις πιο οικείες εικόνες, όπως είναι αυτή των λουλουδιών που αντικρίζει κανείς απ’ το παράθυρό του. Έτσι, τα τριαντάφυλλα στο παράθυρο συνιστούν μιαν εικόνα που παρά την απλότητά της κρύβει όλη την ουσία της ύπαρξης. Οι στιγμές γαλήνης, οι καθημερινές στιγμές ομορφιάς, τα μικρά της ζωής βαρύνουν πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μακροπρόθεσμη και πιθανώς ανέφικτη ιδανική ευτυχία που μπορεί να σχεδιάζει και να επιδιώκει κανείς για καιρό.

Σκοπός, επομένως, της ζωής μας είναι το ούτως ή άλλως σεσημασμένο δέρας της ύπαρξής μας∙ η ήδη στιγματισμένη απ’ το άφευκτο της φθοράς και του πόνου ύπαρξή μας. Στα περιορισμένα όρια της ανθρώπινης ζωής, όπου η οδύνη και η απόγνωση έχουν κυρίαρχη παρουσία, οι άνθρωποι θα πρέπει να συνειδητοποιούν, να εκτιμούν και να επιδιώκουν την πλέρια βίωση του χρόνου που τους διατίθεται.

ΧΑΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΣΕ 100 ΧΑ'Ι'ΚΟΥ

η ποίηση νικά. (Αιμιλία Σπηλιάδη, Χαϊκού επ’ αυτού)

Με το πολύ ενδιαφέρον πρόσφατο βιβλίο του, Η ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας σε 100 χαϊκού, ο Χάρης Βλαβιανός κατορθώνει ένα πρωτότυπο και δύσκολο επίτευγμα: να περιλάβει δυόμισι χιλιάδες χρόνια φιλοσοφίας σε εκατό μικρόσχημες σελίδες μιας καλαίσθητης έκδοσης. Το ριψοκίνδυνο εγχείρημα επιτυγχάνει να παραγάγει ως τελικό αποτέλεσμα μια γνήσια αναγνωστική απόλαυση, για κάθε κατηγορία αναγνωστών. Ίσως μάλιστα να προσφέρει περισσότερη τέρψη στους εραστές της φιλοσοφίας απ’ ό,τι σε εκείνους της ποίησης.

Η όλη σύλληψη του πονήματος είναι σίγουρα πρωτότυπη, μιλώντας ακόμη και σε διεθνές επίπεδο, όσο γνωρίζουμε. Μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας, η δυτική φιλοσοφική σκέψη συμπυκνώνεται οριακά, ώστε να ζευγαρωθεί με την ανατολική μινιμαλιστική ποιητική φόρμα. Όσο για τη δυσκολία του εγχειρήματος, αρκεί να σκεφτεί κανείς τον αναγκαστικό περιορισμό των δεκαεπτά συλλαβών του χαϊκού, δομημένων σε τρεις στίχους, σύμφωνα με το μέτρο 5-7-5. Παρά ταύτα, η γοητεία αυτών των μικρών στιχουργημάτων είναι πρόδηλη. Τούτη η γοητεία εν πολλοίς οφείλεται στον ευφυή και συχνά παιγνιώδη τρόπο με τον οποίο ο ποιητής εκμεταλλεύεται και χρησιμοποιεί ορισμένα γνωστά «ορόσημα».

Εννοούνται δηλαδή εδώ κάποιες σημαδιακές φράσεις ή λέξεις-κλειδιά, που αναφέρονται σε έννοιες ή όρους της φιλοσοφίας, αλλά και σε φιλοσοφικές σχολές ή παραδόσεις, σε βιογραφικά δεδομένα ή ανέκδοτα. Με αφορμή τη βασική έννοια ενός φιλοσόφου, ή ένα χαρακτηριστικό στοιχείο του βίου του, ανακύπτει ο κεντρικός πυρήνας τού κάθε μικροποιήματος. Άλλοτε μιλά ο ίδιος ο φιλόσοφος σε πρώτο πρόσωπο (εις εαυτόν;), άλλοτε απευθύνεται σε δεύτερο πρόσωπο (στον αναγνώστη;), ενώ συχνά το ποίημα προβαίνει σε γενικές διαπιστώσεις ή διατυπώνει μια κοινά αποδεκτή αλήθεια (προς όλους;).

Παράδειγμα πρωτοπρόσωπης αφήγησης ή δήλωσης έχουμε με τον Σωκράτη, ο οποίος αποφαίνεται: «Είμ’ ο πιο σοφός, / και ούτε μιαν αράδα / δεν έχω γράψει» (σ. 27). Ή με τον Σπινόζα, ο οποίος αυτοβιογραφείται δηλώνοντας: «Φακούς γυαλίζω / για να μη λογοδοτώ / στη Συναγωγή» (σ. 54). Και με τον Λακάν, που αναλογίζεται όχι δίχως πικρία: «Εγώ τον Φρόυντ / ανέστησα· μαθητές / του με σταύρωσαν» (σ. 89).

Παράδειγμα δευτεροπρόσωπης δήλωσης ή νουθεσίας συναντούμε με τον Ηράκλειτο, που προειδοποιεί: «Δεν ήσουν εσύ / που πάλι στο ποτάμι / βούτηξε. Άλλος» (σ. 19). Ή με τον Κίρκεγκωρ: «Είτε κρεμαστείς / είτε όχι, οικτρά θα / το μετανιώσεις» (σ. 70). Και με τον Χάιντεγκερ: «Δεν είσαι μόνο / άνθρωπος αλλά Dasein. / Αφέσου στο Sein!» (σ. 83).

Τέλος, παράδειγμα τριτοπρόσωπης γενικής απόφανσης προκύπτει σε σχέση με τον Πλάτωνα: «Όλα τα κομφόρ / το σπήλαιο! Έχει και / τηλεόραση!» (σ. 29). Ή με τον Χομπς: «Κίνηση άκρων / η ζωή. Η σύγκρουση / αναπόφευκτη» (σ. 51). Ή, ακόμη, με τον Ντερριντά: «Ωραία γλιστρά / το νόημα. Τσουλήθρα / κάνει στη γλώσσα» (σ. 111).

            Θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα 100 χαϊκού (τα οποία στην πραγματικότητα είναι 102, αφού υπάρχει ένα που προτάσσεται ως αφιέρωση και ένα δεύτερο, ευρηματικό και ειρωνικό, που παρεμβάλλεται στο τέλος της σύντομης Εισαγωγής, στη σελίδα 15: «Φιλοσοφία / σε μορφή χαϊκού; Είναι / ποτέ δυνατόν;») δεν αναφέρονται σε 100 φιλοσόφους με την αυστηρή σημασία της λέξης, αλλά σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται ορισμένοι συγγραφείς, των οποίων το έργο πάντως έχει και φιλοσοφική χροιά. Για παράδειγμα, συναντούμε στοχαστές σαν τον Μακιαβέλλι, τον Μονταίνι, τον Πασκάλ, τον Βολταίρο, ή πιο σύγχρονους διανοητές όπως ο Βέμπερ, ο Λακάν, η ντε Μπωβουάρ, ο Λεβί-Στρως, ο Καμύ, ο Τσόμσκυ... Γενικότερα, στην κατανομή των φιλοσόφων ο εικοστός αιώνας κερδίζει τη μερίδα του λέοντος με 42 ονόματα-ποιήματα, ακολουθούν οι Νεότεροι Χρόνοι με 24 και η Αρχαιότητα με 23, ενώ έπονται ο Μεσαίωνας και η Αναγέννηση με 11 συνολικά.

Ο τίτλος του βιβλίου θα μπορούσε να θεωρηθεί εν μέρει καταχρηστικός ή παραπλανητικός, σε ό,τι αφορά την έκφραση «ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας». Σε κάθε περίπτωση, καταβάλλεται εντυπωσιακή προσπάθεια να θυμίζει το έργο όντως ιστορία της φιλοσοφίας, αφού τηρείται με μεγάλη προσήλωση η διαδοχική παρουσίαση των φιλοσόφων και η διάταξή τους με αυστηρή χρονολογική σειρά γέννησης. Εξίσου (εν μέρει) παραπλανητικός θα μπορούσε να ελεγχθεί και ο υπότιτλος, μια που η συλλογή εκκινεί όντως από τους Προσωκρατικούς, αλλά δεν τερματίζει στον Ντερριντά (ο οποίος πιθανότατα είναι διασημότερος, εν τούτοις ακολουθείται από κάποιους μεταγενέστερούς του: Ρόρτυ, Μπαντιού, Νόζικ, Αγκάμπεν και, τέλος, Μάρθα Νουσμπάουμ). Επιπλέον, αξίζει να υπογραμμιστεί ότι ενίοτε προσφέρονται στον αναγνώστη χρήσιμα βιογραφικά ή εργογραφικά στοιχεία, με μεγάλη οικονομία ωστόσο, και ορθώς, για να μη διασπάται η προσοχή του και για να μπορεί να επικεντρώνεται στο ποιητικό αποτέλεσμα.

            Για τους αναγνώστες που ασχολούνται συστηματικά με τη φιλοσοφία, η ποιητική συλλογή των εκατό χαϊκού του Χάρη Βλαβιανού θα αποτελέσει μια όαση αναψυχής, χάρη στο χιούμορ και στην ανάλαφρη διάθεσή της, και ταυτόχρονα ένα πεδίο αναστοχασμού, χάρη στη σοβαρότητα και στη φιλοσοφική ευστοχία της. Από την άλλη, οι αναγνώστες που αγαπούν την ποίηση, και που σίγουρα γνωρίζουν τα προηγούμενα βιβλία του Βλαβιανού, θα συναντήσουν εδώ μιαν άγνωστη πτυχή της ποιητικής του δημιουργίας, θαυμάζοντας εν τέλει τον ωραίο και δύσκολο πειραματισμό, που οδηγεί στην αρμονική σύζευξη της ποιητικής μορφής του χαϊκού με το εννοιακό περιεχόμενο του φιλοσοφικού στοχασμού.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ