Ο ΟΡΦΕΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΣΠΡΟΔΟΝΤΗΣ στο filomatheia.blogspot.gr

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συναθλητές καλημέρα, πως είσαστε; πως είναι η υγεία σας; πως πάει η μελέτη; σήμερα θα είμαι πολύ σύντομος γιατί η ώρα είναι περασμένη, σήμερα επίσης ξαναδιάβασα τον Ασπροδόντη παράλληλα με το ''Τοτέμ του Λύκου'' και αμέσως μετά ένιωσα την ανάγκη να κάνω για αρκετή ώρα παρέα στον Ορφέα. Σας χαιρετώ και σας εύχομαι καλή αυτογνωσία και καλή επιλογή στα βιβλία που θ'αγοράσετε για την περίοδο του καλοκαιριού. Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος. Υ.Γ. Δάσκαλε Λιαντίνη δυστυχώς είχες δίκιο όταν έλεγες πως είμαστε Ελληνοέλληνες.
Jalal ad-Dīn Muhammad Rumi (1207-1273)

Ο Προφήτης είπε, "Υπάρχουν κάποιοι που με βλέπουν
υπό το ίδιο φως με το οποίο τους βλέπω εγώ.
Οι φύσεις μας είναι μία.
Χωρίς αναφορά σε σκέλη
γενεαλογίας, χωρίς αναφορά σε κείμενα ή παραδόσεις,
πίνουμε το νερό της ζωής μαζί."
Να μια ιστορία
σχετικά με αυτό το κρυμμένο μυστικό:
 Οι Κινέζοι και οι Έλληνες
διαφωνούσαν στο ποιοι είναι οι καλύτεροι καλλιτέχνες.
Ο βασιλιάς είπε,
 "Θα διευθετήσουμε αυτό το θέμα με μια δημόσια συζήτηση."
Οι Κινέζοι αρχίσανε να μιλάνε,
αλλά οι Έλληνες δε λέγανε τίποτα.
Έφυγαν.
Οι Κινέζοι πρότειναν τότε
να δοθεί στον καθένα ένα δωμάτιο για να δουλέψουν
με την τέχνη τους ο καθένας, δύο δωμάτια που θα βλέπει 

το ένα το άλλο και χωρισμένα με μια κουρτίνα.
Οι Κινέζοι ζήτησαν από το βασιλιά
εκατοντάδες χρώματα, όλες τις αποχρώσεις,
και κάθε πρωί πήγαιναν εκεί όπου
φυλάττονταν όλες οι βαφές και τις παίρνανε όλες.
Οι Έλληνες δεν παίρνανε κανένα χρώμα.
"Δεν είναι μέρος της δουλειάς μας."
Πήγαν στο δωμάτιο τους
και άρχισαν να καθαρίζουν και να γυαλίζουν τους τοίχους. 

Όλη την ημέρα κάθε μέρα έκαναν τους τοίχους τόσο 

αγνούς και καθαρούς σαν τον ανοικτό ουρανό.

Υπάρχει ένας δρόμος που οδηγεί από όλα τα χρώματα

στην αχρωματοσύνη. Γνώριζε ότι η μεγαλοπρεπής ποικιλία

των σύννεφων και του καιρού προέρχεται

από την απόλυτη απλότητα του ήλιου και της σελήνης.
Οι Κινέζοι τελειώσανε, και ήταν τόσο χαρούμενοι.
Ηχούν τα τύμπανα με την χαρά της ολοκλήρωσης.
Ο βασιλιάς εισήλθε στο δωμάτιο,
έκπληκτος από τα υπέροχα χρώματα και λεπτομέρειες.
Οι Έλληνες τότε τραβήξανε την κουρτίνα που χώριζε 

τα δωμάτια.

Οι κινέζικες μορφές και εικόνες έλαμψαν αντανακλώντας
στους καθαρούς ελληνικούς τοίχους. Ζούσανε εκεί,
ακόμα πιο όμορφα, και πάντα
μεταβαλλόμενες στο φως. 
Κάνουν την αγάπη τους όλο και πιο καθαρή
Ούτε ελλείψεις, ούτε θυμός. Με τέτοια αγνότητα
δέχονται και αντανακλούν τις εικόνες κάθε λεπτό,
από εδώ, από τα αστέρια, από το κενό.
Τις λαμβάνουν μέσα τους
σαν να τις έβλεπαν
με την φωτισμένη καθαρότητα
με την οποία αυτές τους βλέπουν.

J. Krishnamurti (1895-1986)

Στις όχθες κάποιου ποταμού που αργοκυλούσε,

Υπήρχε ένα χωριό γεμάτο ανθρώπους , μα από ζωή 

αδειανό.

Ω, τι θλιβερό.

Είχε πολλούς ναούς ψηλούς, με εικόνες σκαλιστές,

Θεοί πλασμένοι απ' τον ανθρώπινο νου,

Τροφαντοί ιερείς με απαλές φωνές, στους ψαλμούς 

δυνατές,

Σοβαροί ομιλητές φιλοσοφίας , κάτω από δέντρων 

σκιές δροσερές

Κραυγές από βάρη, ο φόβος της θλίψης

Περίπλοκοι κανόνες θρησκευτικοί

Ηθική για τους άλλους φτιαγμένη,

Ο ισχυρός συντηρείται από τον φτωχό. 

Ο κουρελής και ο ντυμένος περπατούσαν στο ίδιο 

στενό δρομάκι,

Όλοι σε σύγκρουση μεταξύ τους,

Οι Θεοί τους, οι νόμοι και η αγάπη τους. 

Το χωριό ονομαζόταν ο κόσμος. 

Μια όμορφη μέρα, σε ένα σταυροδρόμι, 

κάποιος φώναξε δυνατά:

"Ακούστε με, άνθρωποι,

Υπάρχει διαφθορά και διαμάχη·

Το τραγούδι της ζωής σας είναι αισχρό.

Ο Μέγας Υμνωδός της Ζωής

Φτάνει σε αυτό το πανάρχαιο χωριό·

Αφουγκραστείτε την αρμονία του ύμνου του."

Το γιασεμί ανοίγει την καρδιά του στο σκοτάδι 

της νύχτας.

"Είμαι ο Μέγας Υμνωδός της Ζωής,

Υπέφερα για πολύ καιρό, και ξέρω. 

Κρατήστε αγνό τον ύμνο στην καρδιά σας, 

Απλός είναι ο δρόμος. 

Απαλλαγείτε από την πολυπλοκότητα των Θεών, 

των θρησκειών και των δογμάτων τους. 

Μην δεσμεύεται την ζωή σας με τελετουργίες, 

με την επιθυμία της άνεσης. 

Να είστε εσείς το φως στον εαυτό σας. 

Έτσι δεν θα ρίξετε ούτε μια σκιά στο πρόσωπο 

των άλλων. 

Η ζωή δεν μπορεί να κρατηθεί με δεσμά φόβου. 

Να είστε ελεύθεροι και τότε θα υπάρξει το 

θαύμα της τάξης.

Να αγαπάτε τη ζωή και τότε δεν υπάρχει μοναξιά.

Αχ, ακούστε τη φωνή της αγάπης μου. 

Υπέφερα για πολύ καιρό, και ξέρω. 

Είμαι ελεύθερος, αιώνια ευτυχισμένος·

Είμαι ο Μέγας Υμνωδός της Ζωής."

Αργά έρχεται η βροχή στην καμμένη γη.

Λίγοι άκουσαν και πολύ χαρήκαν.

Αφήνοντας στην άκρη όλα τα πράγματα

Ελευθέρωσαν την ζωή απ' όλα τα δεσμά. 

"Ναι", φώναξαν οι άνθρωποι,

"Αλλά πως θα συμφιλιώσουμε την ομορφιά των 

Θεών μας με τον ύμνο σου;

Με ποιο τρόπο να ταιριάξουμε τα λόγια σου στο 

ναό της δημιουργίας μας;

Είσαι ο φορέας της σύγχυσης, 

Δε θέλουμε κανένα σαν και του λόγου σου,

Λες πράγματα που δεν γνωρίζουμε, 

Αυτά που λες είναι λόγια του Διαβόλου, 

Μακριά, μακριά."

Ο Μέγας Υμνωδός της Ζωής πήρε το δρόμο του 

λυπημένος,

οι άνθρωποι συνέχισαν να ζουν με το πρόβλημα 

του φόβου και της θλίψης. 

επιμέλεια ανάρτησης επικούρειος πέπος.

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ= ΣΕΒΑΣΜΟΣ, ΣΕΒΑΣΜΟΣ, ΣΕΒΑΣΜΟΣ στον ΜΕΓΙΣΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ

Απέναντι στα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα!!! φίλες και φίλοι αγαπητοί συνακροατές γιατί μας αρέσουν το όμορφα τα λόγια τα μεγάλα; χθες 02/06/15 είχα την τύχη να βρεθώ σε μια πολύ καλή συζήτηση ανάμεσα σε έξυπνους νέους και αναρωτήθηκα γιατί αυτά τα παιδιά είναι στο περιθώριο; γιατί σαν αυτά τα παιδιά δεν είναι το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων; ένα τέτοιο παιδί είναι η Φωτεινή-Ίριδα και είμαι περήφανος που συμετέχει στην μεϊλοπαρέα. Από τα πολλά ωραία που άκουσα συγκράτησα κάποια τα οποία και σας μεταφέρω. ''Νεαρός 27 ετών, προτιμώ στη ζωή μου να χάνω ύπνο παρά εμπειρίες'' όταν άκουσα αυτή τη φράση αυτόματα το μυαλό μου πήγε σε δυο γνωστά μου προσώπατα ένα αγόρι και ένα κορίτσι που είναι κάργα ερωτευμένα με το μαξιλάρι ''Κοπέλα όμορφη, ελκυστική, χαρισματική περίπου στα 25 ''αν μπορούμε να τα φανταστούμε μπορούμε και να τα πραγματοποιήσουμε''. Κοπέλα Θεά! Θεά! Θεά! μιλώντας για το αγόρι της, μπαίνει ακάλεστος από τα παράθυρα των ματιών μου και παίρνει όποια πληροφορία χρειάζεται!!!!!!!!!!!! εκείνη την ώρα δεν άντεξα και αναφώνησα: Δόξα το Θεό δεν δεν είμαστε πανταχόθεν άποροι καθεστώτες!!!!!!!!!!!!! και το κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν επιτέλους αργά το απόγευμα συνάντησα την όμορφη και πανέξυπνη Λυδία για την οποία είχα ακούσει τα καλύτερα λόγια, μαζί της ήταν και ο ντροπαλός Δαμιανός. Όπως καταλάβατε η χθεσινή μέρα ήταν πολύ ξεχωριστή και ώς εκ τούτου το μενού του filomatheia.blogspot.gr για σήμερα έχει ΝΙΚΟ ΓΚΑΤΣΟ σας εύχομαι να ζείτε συνετά και Επικούρεια, με σεβασμό ο Επικούρειος Πέπος

ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΡΤΣΩΝΑΚΗ*

Μια πλευρά του Νίκου Γκάτσου, που συνήθως δεν ταυτίζεται με το έργο του, είναι αυτή ενός δημιουργού με έντονη πολιτική θέαση και θέση, με σαφή κοινωνική συνείδηση, και κυρίως μ' έναν αιχμηρό και καταγγελτικό, σύγχρονο της εποχής του λόγο, που αποσκοπεί κυρίως στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης, και εντέλει στην ποιητική/στιχουργική καταγραφή της.

Εχουμε να κάνουμε μ' έναν πολύπλευρο δημιουργό, που δεν πίστεψε ποτέ πως η αποστολή του ποιητή μπορεί να ταυτιστεί με κάποια -οποιαδήποτε- ιδεολογία που αυτός θα υπηρετήσει, και η οποία στοχεύει άμεσα και κραυγαλέα στην αφύπνιση των συνειδήσεων του αναγνώστη/κοινού.
Σ' αυτό το σημείο ταυτίζεται ιδεολογικά με τον Οδυσσέα Ελύτη, και ασφαλώς δεν ήταν ο μόνος που κράτησε μια τέτοια στάση.
Η παρουσία του εξάλλου, όπως παρατηρούμε και από τα λιγοστά βιογραφικά στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας, υπήρξε (ίσως όμως μόνο φαινομενικά) αφοπλιστικά αθόρυβη και σιωπηλή, ειδικά όλες τις ταραγμένες περιόδους της μετακατοχικής περιόδου που ξεκινά το κυρίως στιχουργικό του έργο. Το ενδιαφέρον όμως στην περίπτωση του Γκάτσου αποτελεί το γεγονός, πως, όσο «αφανής» και διακριτικός ήταν σε δημόσιες δηλώσεις, τοποθετήσεις, εμφανίσεις, συνεντεύξεις κ.λπ., τόσο ουσιώδης, καταγγελτικός και περιεκτικός αποδείχτηκε πολλές φορές στους στίχους του της περιόδου 1970-1990, είτε με υπαινικτικό, είτε με διαυγέστατο τρόπο και γραφή. Από την «Αμοργό» που περιείχε σαφείς υπαινιγμούς κατά του ναζιστικού ολοκληρωτισμού έως τα «πολιτικά» «Κατά Μάρκον» που αποτελούν τη στιχουργική/ιδεολογική και πνευματική του παρακαταθήκη, δεν έλειψαν ποτέ στο διάστημα του μισού αιώνα (1940-1990) της συνεχούς παρουσίας του ως ποιητή/ στιχουργού/ μεταφραστή μέσα στο έργο του, νύξεις και σχόλια που καθρεφτίζουν όλη αυτή την ταραγμένη, γεμάτη διαψευσμένα οράματα περίοδο στον ελληνικό και ευρωπαϊκό χώρο, που ακολούθησε το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Το θέμα είναι βέβαια ανεξάντλητο. Εδώ το ψηλαφίζουμε εντελώς σημειωτικά:
* ΣΤΑΣΗ ΠΡΩΤΗ. Αν επικεντρωθούμε μόνο στα τραγούδια (διότι και στα λιγοστά ποιήματα η διάσταση αυτή είναι καταλυτικά παρούσα), αυτή η θεαματική θεματολογική «στροφή» (ή καλύτερα, διεύρυνση από το λυρικό εγώ, στο πολιτικό εμείς) διακρίνεται δειλά και σχηματοποιείται πολύ νωρίς, ήδη από το 1962, στους στίχους από το «Ματωμένο φεγγάρι» σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη. Εχουν προηγηθεί τα πρώτα τραγούδια του ποιητή, σε ελυτικό αιγαιοπελαγίτικο ύφος, με κυρίαρχα πολλά από τα γνωστά μοτίβα του ονείρου, των ουράνιων περιβολιών, της αγάπης. Εδώ, μπορούμε να θεωρήσουμε ως σύνθημα και διακήρυξη, μια οριακή δηλαδή μετάβαση από το προσωπικό στο συλλογικό (κι ας μην ήταν απαραίτητα αυτή η πρόθεση) τους στίχους:
«Ενας κρατούσε το μαχαίρι/ άλλος κρατούσε το σπαθί /κι εγώ σου κράταγα το χέρι/ στο χέρι μου να ζεσταθεί/.
Αγάπη μου αγάπη μου/ θα σου μιλήσω τώρα/ για της χαράς την ώρα/ και για τη λευτεριά».
Θα χρειαστεί ακόμη μια δεκαετία για να αποκτήσουν οι ποιητικοί στίχοι του Γκάτσου συνειδητά ένα πιο συμπαγές και σταθερό «πολιτικό» ύφος. Διάσπαρτοι σπόροι όμως ανιχνεύονται συχνά στους στίχους που γράφει την περίοδο 1965-1972. Σε μια ρευστή πολιτικά περίοδο στον ελληνικό χώρο, το 1965, το τραγούδι «Πάει ο καιρός» ξεκινούσε με τους προφητικούς στίχους:
«Πάει ο καιρός/ πάει ο καιρός/ που ήταν ο κόσμος δροσερός/
και κάθ' αυγή/ ξεκινούσε μια πηγή/ για να ποτίσει όλη τη γη./
Ηρθανε νύχτες και βροχές/ και χειμωνιάσαν οι ψυχές κλπ».
Στίχοι που μπορούν να λειτουργήσουν διττώς, όπως τα περισσότερα τραγούδια του Γκάτσου. Μπορούν πάντα να ενταχθούν στην κατηγορία των λαϊκών ερωτικών τραγουδιών, που έγραφε εκείνη την περίοδο, ταυτόχρονα όμως περικλείουν και μια κοινωνική διεύρυνση. Αυτός ήταν ίσως και ο λόγος που το συγκεκριμένο τραγούδι λογοκρίθηκε (ήταν από τα ελάχιστα του ποιητή). Με την ίδια μουσική, άλλη ενορχήστρωση και ερμηνεία, το «Πάει ο καιρός» πήρε τον «αθώο» τίτλο «Πρωτομηνιά» το 1971, με στίχους αλλαγμένους, λιγότερο «ενοχλητικούς», προφανώς για να μην υπάρχει πρόβλημα με τη λογοκρισία. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στους στίχους «Κράτησα δίκοπο μαχαίρι στον πικρό καιρό» από το τραγούδι «Στο Λαύριο γίνεται χορός» που και αυτοί το 1967 (ενώ το τραγούδι κυκλοφόρησε το 1965) τελικά άλλαξαν.
* ΣΤΑΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: Αρχές δεκαετίας του 1970, στην καρδιά της δικτατορίας, και στο τραγούδι «Ηρθατε σαν κύματα» ακουγόταν μια πρώτη ξεκάθαρη σύνοψη και αποτίμηση της πορείας της γενιάς του ποιητή από τον ίδιο, στίχοι βέβαια που θα μπορούσαν να αναφέρονται ή να ταυτίζονται και με την πορεία της επονομαζόμενης γενιάς της ήττας:
«Σημαδεμένη/ και προδομένη/ έμεινε πάντα η δική μας η γενιά. /
Μας βρήκαν μπόρες/ δύσκολες ώρες/κι ούτε λυχνάρι ούτε φως στη σκοτεινιά./.../
Ξεκληρισμένα/ και πικραμένα/ μείνανε πάντα/ της γενιάς μου τα παιδιά. /
Κάντε κουράγιο/ κι απ' το ναυάγιο/ κάπου θα βρούμε της χαράς την αμμουδιά».
Στο «Ολα τα τραγούδια», την επίτομη έκδοση του μελοποιημένου Γκάτσου, σημειώνεται ότι «Το ρεφρέν, προτού λογοκριθεί προφανώς, ήταν: Μαύρη μέρα χάραξε/ μες στον ουρανό/ η καρδιά μου σπάραξε/ και γι' αυτό θρηνώ».
Ο Γκάτσος «τραγουδούσε» τότε στους στίχους του τα λόγια του Γ. Θεοτοκά στο σημείωμά του στον επίλογο του Λεωνή: «Πρώτα- πρώτα , αισθάνθηκα πως είμαστε μια γενεά σημαδεμένη από κάποια μοίρα, πως δεν χρησιμεύει σε τίποτα να παραπονιέται κανείς ή να διαμαρτύρεται ή να προσπαθεί να ξεχάσει, αλλά πως είναι προτιμότερο να το πάρει απόφαση ότι έτσι είναι τα πράματα, ότι είμαστε παιδιά μιας μεγάλης ιστορικής κρίσης που ορίζει όλη τη ζωή μας, ότι τα ονειροπολήματά μας, οι πράξεις μας και τα έργα μας δεν θα είτανε φυσικό να ξεφύγουν ποτέ εντελώς από τον ίσκιο που μας σκεπάζει».
Σκέψεις που ασφαλώς αντιπροσωπεύουν πλήρως την ιδεολογική, κοινωνικοπολιτική θέση και του ίδιου του Γκάτσου, όπως τουλάχιστον αυτή εμφανίζεται στους στίχους του. Τα τραγούδια του είναι σε μεγάλο μέρος γεμάτα «προδοσία», «όνειρο», «μοίρα», και «παιδιά», λέξεις οριακές στο κείμενο του Θεοτοκά, λέξεις οριακές και στους στίχους του ποιητή με δεκάδες αναφορές.
* ΣΤΑΣΗ ΤΡΙΤΗ: Το «Νυν και αεί», που κυκλοφορεί το 1974, αποτελεί με την ισορροπημένη σύζευξη μιας επικής μουσικής του Σταύρου Ξαρχάκου και των στίχων του ποιητή μια ευτυχή συνάντηση των δύο σπουδαίων δημιουργών. Αρχικά -έχει τη σημασία του- τα τραγούδια είχαν γραφτεί για την «πολιτική» επιθεώρηση «Για μια χούντα δολάρια» του Φρέντυ Γερμανού και του Κυρ. Τα κείμενα του «Νυν και αεί» θα μπορούσαμε να τα χαρακτηρίζαμε και να τα ορίζαμε ως «θρηνητικά της ελευθερίας». Διατηρούν όλα έναν απόηχο μανιάτικου μοιρολογιού. Θα μπορούσαμε δε, με μια συγκεκριμένη λογική και οπτική, να τα θεωρήσουμε επίσης ως αντιπροσωπευτικά δείγματα στη νεοελληνική ποίηση του 20ού αιώνα, μερικών από τα τελευταία ποιητικά κείμενα που συνταιριάζουν τόσο εύστοχα τη λιτότητα και περιεκτικότητα του δημοτικού τραγουδιού σε επίπεδο λεκτικό, μορφολογικό και ποιητικό. Ποιος άλλος θα χρησιμοποιούσε άλλωστε και μάλιστα σ' ένα τραγούδι -εν έτει 1974- με απόλυτη φυσικότητα, λειτουργικότητα και πειστικότητα λέξεις και φράσεις όπως οι: βόλι, Διγενής, φασκιές, αγρίμι, δυόσμο κι αγιοκέρι, σκουτιά, σαράντα ρέματα, σήμαντρα, ριζικό, προσκυνητάρι;
Με την είσοδο της ορχήστρας και προτού ακουστούν οι πρώτες λέξεις, η δραματική και αγωνιώδης σαν αγκομαχητό ένταση της μουσικής οδηγεί στο πρώτο στίγμα που σε μεταφέρει χρονικά στα σκοτεινά χρόνια της Κατοχής:
«Πρωτομαγιά /με το σουγιά/ χαράξαν το φεγγίτη/
και μια βραδιά /σαν τα θεριά/ σε πήραν απ' το σπίτι».
Ο Γκάτσος διαλέγει όπως και στο συγγενές θεματολογικά «Πού το πάνε το παιδί», την ίδια χαρακτηριστική εικόνα του βίαιου «εκτοπισμού» από την εστία του σπιτιού, χρησιμοποιώντας όμως αυτή τη φορά μια γραφή απελέκητη, η οποία είναι πρόσφορη στο θέμα του, με λέξεις διόλου λυρικής και «μουσικής» υφής, ή και υπερρεαλιστικής, όπως στα παλιότερα τραγούδια του, αλλά ωμές, σκληρές και τραχιές, απανωτά, χωρίς αναπνοή την μια μετά την άλλη, για να εντείνει και να υποστηρίξει έτσι αποτελεσματικότερα και πειστικότερα το ανάλογο κλίμα που διαπραγματεύεται. Ο σουγιάς, τα θεριά, ο μπόγιας, ο φονιάς, ο χάρος, η μαύρη γη, το σώριασμα στη γη, ο ληστής, η καταλυτική παρομοίωση στην τελευταία στροφή του δωσίλογου προδότη που θα πληρώσει («του 'χανε δέσει στο λαιμό του μια τριχιά/ και του πατάγαν το κεφάλι σαν οχιά»), όλα διαμορφώνουν -και μόνο σε καθαρά λεκτικό επίπεδο- με την ασθματική παράθεσή τους μια εικόνα που μένει χαραγμένη στη μνήμη και αδυνατείς να προσπεράσεις. Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε αυτό το έργο του Γκάτσου, σε επίπεδο στιχουργικής ωριμότητας και κυρίως ιδεολογικής και κοινωνικοπολιτικής συνειδητοποίησης, αντίστοιχο με το «Αξιον Εστί» του Ελύτη, που αποτέλεσε και για κείνον ένα οριακό σημείο καμπής στο έργο του.
* ΣΤΑΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ: Το τραγούδι «Τσάμικος» από την ιστορική «Αθανασία» (1976), έργο σταθμό για τους Χατζιδάκι - Γκάτσο με πολλούς στίχους ποιητικής κοινωνικοπολιτικής υφής. Αποτελεί με τον συμπυκνωμένο και ουσιώδη λόγο του ένα συνοπτικό μάθημα Ιστορίας, για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης (υπάρχει πλέον στα βιβλία του Δημοτικού). Ο «Τσάμικος», στους λιγοστούς του στίχους, περιλαμβάνει όλη την ελληνική πορεία προς την απελευθέρωση του '21, αναφορές-αιχμές στις υπερδυνάμεις του ψυχρού πολέμου με το τσακάλι και την αρκούδα και κυρίως έναν οριακό στίχο -«το πανηγύρι κρατάει χρόνια»- που μετεωρίζει και μεταθέτει όλο το ποίημα από το χθες στο σήμερα.
Τραγούδια που περιγράφουν με συγκλονιστικά λιτό και ποιητικό τρόπο την ιστορική διαδρομή της Ελλάδας θα γράψει πολλά ο Γκάτσος τα επόμενα χρόνια.
* ΣΤΑΣΗ ΠΕΜΠΤΗ: Ελλαδογραφία: Ενα κείμενο ποταμός, το επιλογικό του έργου, συμπυκνώνει θαυμαστά σε ειρωνική καθαρεύουσα όλο το πολύχρωμο ψηφιδωτό που είναι «Τα Παράλογα». Θα συναντήσουμε κι εδώ μεταξύ άλλων: Ειρωνεία, χιούμορ, κοινωνικό και πολιτικό σχόλιο, ιστορική αναδρομή του γενέθλιου τόπου μέσα από ιστορικά φορτισμένες στιγμές, κριτική στα κακώς κείμενα. Ενα από τα πρώτα, ουσιαστικότερα, και κυρίως ποιητικότερα οικολογικά σχόλια σε τραγούδι γίνεται στο εισαγωγικό «Ο Εφιάλτης της Περσεφόνης» από τον ίδιο κύκλο, ενώ παρελαύνουν επίσης μορφές ήθους αντιηρωικές και καταλυτικές (Μάγδα), σχόλια για την Παλαιστίνη, ο Μακρυγιάννης και ο Ομέρ Βρυώνης, η Σίβυλλα και οι εκτελεσμένοι Διστομίτες με τους Καλαβρυτινούς μέσα από εξαίσιες ποιητικές εικόνες:
«Επίσκοποι και προεστοί/κατακτητές και στρατηλάτες/
επαναστάτες και αστοί/της ιστορίας οι πελάτες».
Την τελευταία δημιουργική δεκαπενταετία του Γκάτσου θα ακολουθήσουν και στους επόμενους κύκλους τραγουδιών πολλά ανάλογα κείμενα-σχόλια ενός ευρύτερου κοινωνικού σχολιασμού, στίχοι και στροφές -μεταξύ άλλων- για την αλόγιστη καταστροφή του περιβάλλοντος, τον νεοπλουτισμό, την αστυφιλία, το χάσμα των γενεών, την τσιμεντοποίηση που εισβάλλει στη μεγαλούπολη, την επέλαση του τεχνικού πολιτισμού και των μηχανών με όλα τα δεινά που επιφέρει η υπερβολικά αλόγιστη χρήση τους.
* ΣΤΑΣΗ ΕΚΤΗ: «Μάνα μου Ελλάς». Πρόκειται για ένα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα τραγούδια του ποιητή, που, όπως ο Κεμάλ, συγκεντρώνει στις λίγες συμπαγείς στροφές του πολλά από τα προτερήματά του. Από το κλασικό «Ρεμπέτικο», κορυφογραμμή της συνεργασίας με τον Στ. Ξαρχάκο. Κι εδώ θα συναντήσουμε την ανηλεή κριτική που ξεκίνησε με τα «Παράλογα», σε άλλο ύφος όμως και στόχευση, με κυρίαρχο το παράπονο, την πίκρα, τη διάψευση, η οποία θα κορυφωθεί μια δεκαετία σχεδόν μετά στα «Κατά Μάρκον». Η προσφυγιά, η εξορία, ο πόλεμος, όλες οι αιματοβαμμένες στιγμές της νεώτερης ελληνικής ιστορίας, από την καταστροφή της Σμύρνης ώς τη μεταπολίτευση σε τραγούδια-ποιήματα όπως τα «Στης πίκρας τα ξερόνησα», «Στη Σαλαμίνα» εκτός από το ομώνυμο, περνούν από μπροστά σου μέσα από δραματικές εικόνες του ποιητή που τραγουδιούνται -σαν να γράφτηκαν χθες- τριάντα χρόνια μετά. Δεκάδες «πολιτικοκοινωνικοί» στίχοι του ποιητή, όπως π.χ. ο χαρακτηριστικός «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» από το «Μάνα μου Ελλάς» έχουν περάσει στο συλλογικό υποσυνείδητο κι αυτή είναι η μεγαλύτερη καταξίωση. 7
* Ο Σταύρος Καρτσωνάκης είναι διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών, δάσκαλος και μελετητής του έργου του Νίκου Γκάτσου.

EΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ

ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ ΚΑΙ ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ στο filomatheia.blogspot.gr

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συναθλητές της εσωτερικής αναζήτησης και των ευγενικών συμπεριφορών σας καλημερίζω και σας εύχομαι καλό μήνα και καλό καλοκαίρι, το πόσο καλό θα είναι αυτό το καλοκαίρι δυστυχώς δεν είναι στο χέρι μας γιατί όταν έχουμε φθάσει στο σημείο να εξαρτώμεθα από δόσεις όπως οι ναρκομανείς, εννοείται πως θα ζούμε πάντα σε μια κατάσταση ανασφάλειας. Στο παρελθόν ως πολίτες κάναμε λάθος επιλογές υπογράψαμε εν λευκό γραμμάτια τα οποία τώρα μας τα προσκομίζουν για πληρωμή αφού έβαλαν όσα μηδενικά γουστάριζαν. Όταν ψηφίζαμε Κωστάκηδες, Γιωργάκηδες, Αντωνάκηδες, Λογιστάκους, κ.λ.π. πόσο βλάκες ήμασταν; Και κυρίως πόσο βλάκες ήμασταν που πηγαίναμε να ψηφίσουμε τη στιγμή που γνωρίζαμε πως το παιχνίδι ήταν στημένο, για θυμηθείτε τι μας είπαν πριν λίγο καιρό οι ευρω-παίοι συμμαχοί μας; ''Εσείς μπορεί να είχατε εκλογές αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία για μας!!!!!!!!!!!!!!!!!! τότε γιατί κάνουμε εκλογές; γιατί πάμε και ψηφίζουμε; όσοι πάνε τέλος πάντων; Έχω την εντύπωση πως για μια ακόμα φορά έχει δίκιο ο σοφός Γεώργιος που λέει πως πρέπει να μιμηθούμε τους Σλοβάκους. Ένυ γουέϊ που λένε και στο Κορωπί το μενού σήμερα έχει Αλκίνοο Ιωαννίδη και Νάνο Βαλαωρίτη. Σας εύχομαι καλή ανάγνωση, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος. Για φαντάσου έφθασε κιόλας ο Ιούνιος!!!!!!!!

Καθρέφτης

Μια μέρα ήρθε στο χωριό γυναίκα ταραντούλα
κι όλοι τρέξαν να τη δουν.
άλλος της πέταξε ψωμί
κι άλλοι της ρίξαν πέτρα
απ' την ασχήμια να σωθούν.

Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κόκκινο λουλούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί

Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν,
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν.

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλον μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια.

Μια μέρα ήρθε στο χωριό
άγγελος πληγωμένος.
Τον φέρανε σε ένα κλουβί
κι έκοβε εισιτήριο ο κόσμος αγριεμένος,
την ομορφιά του για να δει.

Κι ένα παιδί σαν δάκρυ ωραίο αγγελούδι,
ένα παιδί
Ένα παιδί του ζήτησε να πει ένα τραγούδι,
ένα παιδί

Κι είπε αν θέλεις να σωθείς
από την ομορφιά σου,
πάρε τσεκούρι και σπαθί
και κόψε τα φτερά σου.

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλο μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια. 

Κατάσταση πολιορκίας

ΠΟΛΙΟΡΚΟΥΜΕΘΑ ΛΟΙΠΟΝ   
Πολιορκούμεθα από ποιον; Από σένα κι από μένα απ' τον τάδε και τον δείνα, Πολιορκούμεθα στενά Από σύνορα, τελωνεία, ελέγχους διαβατηρίων, την Ιντερπόλ, την Αστυνομία, την εφορία, τη ρητορεία, τη βλακεία, τους ανεπαρκείς πολιτικούς, τους τοκογλύφους, τους γλύφτες, τους αυλοκόλακες, τους θρησκόληπτους, τους καχύποπτους, τους βλάκες, τα κομματόσκυλα,
Απ' τα παράσημα, τις στολές, τους εκφωνηθέντας λόγους, από την απουσία χαρισματικών μορφών, από ανεύθυνα άτομα που όταν τους δανείζεις ένα βιβλίο ξεχνούν να το επιστρέψουν. Τις υποσχέσεις, τις ψευτιές, την κουτοπονηριά, την απώλεια μνήμης, την έλλειψη παιδείας.
Τη δήθεν αγανάκτηση των ιθυνόντων, την υποκρισία, την έλλειψη θετικής σκέψης. Την τηλεόραση, την κακή ραδιοφωνία, τα σαπούνια, τ' απορρυπαντικά,τα φυτοφάρμακα.Τις διαφημίσεις, τον τουρισμό, 

τα οργανωμένα ταξίδια, τις τράπεζες, τα νέα μέτρα.
Την απληστία μας, τα ψυγεία, την ηχορύπανση, την φωτορύπανση, 

από τους νεονενέκους,
Τ' άρθρα για την ανύπαρκτη εκπαίδευση, την πολυκοσμία, τη σκόνη.
Την έλλειψη ύδατος, τα λιπάσματα, τα νεύρα, την κακή συμπεριφορά μας,
Τους τηλεπερσόνες,το ποδόσφαιρο, την τρομολαγνεία, την ακρίβεια, 

τις παθήσεις της σπονδυλικής στήλης, τους ανέραστους, 

τους ωχαδερφιστές, τους αχάριστους, τους γραικύλους, τους μεγαλοσταυρίτες, 

τους μαυραγορίτες, τους τεμπέληδες, τη γραφειοκρατία, τους μιζαδόρους, 

τις διαβεβαιώσεις, την άγνοια υποχρεώσεων Τις κριτικές, την εκκλησία, 

τα βασανιστήρια, τους καιροσκόπους.
Την υποψία, τους κατατρεγμούς, το φόβο, τη θρασύτητα, τους διαγωνισμούς 

Καλλονής, την έλλειψη χρημάτων, την έλλειψη δικαιωμάτων,
πολιορκούμεθα από τους βάναυσους, τους άναρθρους, από τις μαύρες 

σκέψεις μας.  Από τον εαυτό μας κυρίως,

Κι απ' ό,τι άλλο βάλει ο νους σας πολιορκούμεθα στενά. 

Επιμέλεια Ανάρτησης Επικούρειος Πέπος.

ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ ΤΑΣΙΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συνοδοιπόροι της Επικούρειας Φιλοσοφίας και της ανήσυχης ερευνετικής διαδρομής, συναθλητές της αναβλητικότητας και της Ουράνιας προφητείας  OXAYO!!!!!!!!!! το μενού σήμερα του filomatheia.blogspot.gr έχει σπαράγματα από δυο συνεντέυξεις δυο υπέροχων Ελλήνων, του καθηγητή κ. Θεοδοσίου Τάσιου και του παιδοψυχίατρου-ψυχοθεταπευτή κ. Δημήτρη Καραγιάννη. Αξίζει τον κόπο ν'αφιερώσετε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σας για να μελετήσετε αυτά τα δυο κείμενα. Κύριε Τάσιο, Κύριε Καραγιάννη σας ευχαριστώ. Χθες μ'ενα μαγικό τρόπο!!!!!!!!!! που λέει και η Κορνηλία, ήρθαν στα χέρια μου οι δυο τόμοι του ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΥ-ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟΥ βιβλίου ''ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ'' του Ρόμπερτ Γκρέϊβς από τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ domus arigato captainσύντομα θα έχω πιο πολλά να σας πω, το μόνο σίγουρο είναι πως αν θέλετε να κάνετε ένα καλό δώρο σε φίλους που είναι βιβλιόφιλοι είναι ο,τι καλύτερο, θα το εκτιμήσουν αφάνταστα. Μ'αυτά και μ'αυτά φθάσαμε σχεδόν στο τέλος των πανελλήνιων εξετάσεων αφού την Τρίτη γράφουν το τελευταίο μάθημα, η Κορνηλία γράφει ΑΟΘ και μετά βουρ για τ'αγωνίσματα όπου είμαι σίγουρος πως θα σπάσει τα κοντέρ γιατί τρέχει σαν Γαζέλα!!!!!! Σας χαιρετώ και σας εύχομαι καλή τύχη στα δίκαια και πανανθρώπινα ονειρά σας, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.
Θεοδοσίου Τάσιου « ΠΑΙΔΕΜΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ», έκδοση 1993 

Σπαράγματα από το βιβλίο του Θεοδοσίου Τάσιου
Δεν χρειάζεται  να ψάξει κανείς περισσότερα από μερικά λεπτά για να ανακαλύψει αδάμαντες. Αρκεί να το επιθυμεί και να μην τους ψάχνει σε καθρέπτες.
Μία ωριαία διαγώνια επανάληψη του βιβλίου «Παιδεμός Παιδείας» ήταν αρκετή για να αντληθούν αδιάσειστα τεκμήρια λόγου, που εδραιώνουν θεμέλιο σεβασμού και εκτίμησης. Αν ένα βιβλίο αρκεί για να πετύχει τέτοιο θεμέλιο είναι εύλογο το μέγεθος και η λαμπρότητα του εποικοδομήματος που συνθέτει την προσωπικότητα του συγγραφέα ανδρός με το όνομα Θεοδόσιος Τάσιος.
Προσωπικότητα με φωνή λαγαρή, γλώσσα μετρημένη και ζυγισμένη, περιεχόμενο  με ευαισθησία και ορθολογισμό, ρωμαλέο, αξιοπρεπές. Φωνή στεντόρεια που μίλησε για τη δημοκρατία έξω από το λαϊκισμό, για την παιδεία του παιδέματος, για την πατριδοφιλία έναντι της πατριδοκαπηλείας, για την φιλοπονία αντί της πολυλογίας και τόσα άλλα.
Φωνή πάντα καθαρή, έντιμη, διαχρονική και επίκαιρη ακόμη και όταν έμοιαζε άκαιρη.  Φωνή «βοώντος εν τη ερήμω» της νεοελληνικής αναβλητικότητας, του ωχαδερφισμού, της περιφρόνησης του κράτους και οτιδήποτε κοινού, της αμφισβήτησης του αυτονόητου, της μόνιμης αναζήτησης του ευαγγελίου στα ευχολόγια και τον ανατολίτικο πλαγιασμό, το μπαξίσι και το ρουσφέτι. Σ' αυτό το περιβάλλον πώς να μη θαυμάσει κανείς όσα μπορεί να διαβάσει σε ένα βιβλίο του 1993.

Πηγή: Κωνσταντίνος  Τάνης

Ιδού κάποια από αυτά :
....Τίποτα δεν είπαμε για τις στρατιές συμπολιτών μας που βολεύτηκαν αφενός και το κυριότερο, απαλλάχθηκαν από ενοχλητικούς κανόνες σχετιζόμενους με οργάνωση, ιεραρχία, απόδοση και ανταπόδοση.
.... Από το 1989 ψέλλισα δημόσια στο ΒΗΜΑ την απαίτηση να διατυμπανισθή το τραγικό οικονομικό αδιέξοδο της χώρας. Να μας βάλλουνε με το ζόρι και επανειλημμένα να ακούσουμε λεπτομέρειες για το εθνικό ρεζιλίκι του πολλαπλασιασμού του δημόσιου χρέους.  Να μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε την ντροπή να ζούμε με δανεικά. Να μας εξηγήσουνε πόσο εύκολο είναι να στήνεις μία οιονεί φιλολαϊκή βιτρίνα με ξένα κόλλυβα, δηλαδή να απεργάζεσαι ένα σαφέστατα αντιλαϊκό μέλλον.
.... Σ' αυτό το μεταξύ ελπίζω ότι οι Φράγκοι θα θελήσουν να ξεπλύνουν το κακό που μας έκαναν με τις καταστρεπτικές Σταυροφορίες τους και θα καταλάβουν πως δεν πρέπει να μας ξαναδανείσουν .
.... Δεν υπάρχει καμία χώρα σε Ανατολή και Δύση που να μην προετοιμάζεται να διεκδικήσει τη θέση της στο νέο διεθνή καταμερισμό εργασίας, κάτι που περιλαμβάνει και τον πανεπιστημιακό μόχθο. Η λαϊκίστικη,  εργατίστικη πολιτική των κομμάτων και η μαξιμαλιστική τους άμιλλα στην Ελλάδα συνέβαλλαν όσο τίποτε άλλο στην τέλεια τύφλωση του λαού σχετικά με τις εξελίξεις που έρχονται.
.... Δεν μπορεί να μου είναι συμπαθής σε μια εποχή που (όλοι;) νοιώθουμε την ανάγκη να διπλασιάσουμε τη δουλειά και όχι τα λόγια, όποιος μεταξύ των αιτημάτων του περιλαμβάνει και το δικαίωμα της απουσίας.
.... Μόνον πολιτικώς αφελείς και βασικώς αντιδημοκρατικές κοινωνίες πιστεύουν πως κάθε κοινωνική ομάδα δικαιούται να βρίσκεται σε διαρκή επανάσταση.
.... ΔΕΝ είναι δυνατόν να ελπίζει κανείς να λύσει ένα γενικότερο πρόβλημα κουλτούρας και πολιτικού ήθους με διατάξεις του τύπου ζυγηθείτε και στοιχηθείτε,  προερχόμενες εκ των άνω και εφαρμοζόμενες προς μέρος μιας συνολικά νοσούσας κοινωνίας.
.... Αν η αιωνιότητα του ανθρωπίνου γένους είναι η μόνη χειροπιαστή αιωνιότητα που διαθέτουμε, οι λειτουργίες της παιδείας είναι μια γιγαντιαία ζωτική ανάσα της κοινωνίας.
Αναφέρει γνωστό παράδειγμα πειραματικής ψυχολογίας να το αναλογισθούμε ως συνέπεια των πράξεων μας και του «άλλαντάλλα» της δήθεν πολιτικής ζωής. .... Μόλις λιγοστέψει  η τροφή ή ο αέρας τα ποντίκια του κλουβιού τσιρίζουν, τρεχολογάνε μανιωδώς και δαγκώνονται μεταξύ τους έχοντας από πάνω την ψευδαίσθηση πως «εργάζονται αδιαλείπτως για την βελτίωση των πραγμάτων».
....Ο Παύλος μας έχει συστήσει «τον αιρετικόν μετά την πρώτην και δευτέραν νουθεσία παραιτού». Πράγματι θα έπρεπε να είχα βαρεθεί. Ένα όμως με κρατάει. Η υποψία ότι ο φασισμός δεν είναι ούτε παρελθόν ούτε εξωγενής κίνδυνος.
.... Η αμφισβήτηση είναι κατάφαση της ελευθερίας.
.... Έχω βαρεθεί να λέω ότι η Δημοκρατία είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την παίζουμε θέατρο.
.... Η αυτόματη εξομοίωση φαινομένων από μόνα τα κοινά εξωτερικά τους γνωρίσματα ενδέχεται να είναι προϊόν νύστας .... και είναι απαραίτητο να ιδείς το χρωματικό φάσμα και όχι απλά την εντύπωση του λευκού φωτός.
.... Αφού φορέσουν την αναχωρητική άσπρη μπλούζα του εργαστηρίου, οι πανεπιστημιακοί ερευνητές ενασχολούνται με ένα έργο που συσσωρεύει το εκτόπλασμα της ετερογονίας ευθυνών ενός ολόκληρου λαού που βρίσκεται σε σύγχυση  και ενός πολιτικού κόσμου που μερικές φορές  δίνει την εντύπωση ότι για 50.000 ψήφους όλους κι όλους  ξεπουλά το επιστημονικό, δηλαδή το εθνικό μας μέλλον .... τι κόστος!
.... Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και μετράται εκ του αποτελέσματος. Η σταδιακότητα είναι ο αναγκαίος αποσβεστήρας έναντι κρούσεων και συγκρούσεων.
.... Κόμματα και πολιτικές ομάδες έχουν την ευθυνολογική μερίδα της ύαινας για την κατάσταση. Ας δείξουμε γενναιότητα , ας θυσιάσουμε λίγες εντυπώσεις του παρόντος για χάρη του μέλλοντος «άλλως το όνειρο των ευρωπαίων και των αμερικανών να μας δουν ένα λαό γκαρσονιών θα γίνει πραγματικότητα» όπως μας είπε ο Δ. Μυταράς από το 1986.
Καταλαβαίνει την εποχή εκείνη ότι εκτίθεται στη ρετσινιά της κινδυνολογίας και απολογείται σε τρίτο πρόσωπο: «ο συντάκτης προτιμά αυτό τον κίνδυνο παρά να συμμετάσχει στον αναπαυτικό συρμό της αναζήτησης μονόπλευρων αποδιοπομπαίων τράγων».
Είμαι αγωνιστικά απαισιόδοξος,  σε εγρήγορση και δυσάρεστος έλεγε ο ίδιος, Eμείς τι λέγαμε τότε άραγε;.... τι λέμε σήμερα;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ.

Δώρο: «Το δώρο της ζωής. Αυτό είναι το απόλυτο δώρο για μένα, γιατί είναι κάτι το οποίο δεχόμαστε, μας προσφέρεται. Όμως, αν δεν το αποδεχτούμε και δεν το τιμήσουμε, τότε το καταστρέφουμε μετατρέποντάς το σε επιβίωση. Το δώρο της ζωής είναι ένα πολύ συναρπαστικό, αλληλεπιδραστικό παιχνίδι που μόνο εάν μπει σε συνάρτηση με το δικαίωμα της αγάπης, μπορεί να το χαρεί κανείς όσο δικαιούται».
Ερωτας: «Ο έρωτας, στην αρχή, ζητά πολύ λίγα στοιχεία για να υπάρξει. Μια ελκυστική εμφάνιση. Ένα ευχάριστο περιβάλλον. Δύο όμορφα λόγια. Μια υπόσχεση. Ένα λουλούδι. Λίγο μυστήριο. Μια οικειότητα. Αργότερα, ο έρωτας γίνεται πολύ απαιτητικός. Ζητά την τιμιότητα, τον σεβασμό, τη συνέπεια, την έκπληξη, τη σταθερότητα, την ανανέωση, την εμπιστοσύνη, την προσωπική αυτογνωσία, το ξεπέρασμα των αποτυχιών, την ανατροφοδοσία της επιθυμίας, το αέναο μοίρασμα. Η παραίτηση από το να είμαστε ερωτικοί οδηγεί στην παραίτηση από την ίδια τη ζωή».
Ζευγάρι: «Ένα αγαπημένο ζευγάρι είναι η απάντηση στη σύγχρονη απομόνωση. Τα ζωντανά ζευγάρια δεν αποτελούν μια κλειστή ευκαιριακή οντότητα, ένα καταφύγιο για τις ατομικές ανασφάλειες, αλλά ένα ορμητήριο για μια κοινή πορεία, μια συνεξέλιξη μέσα στην οποία μπορεί να υπάρχει πολύ γέλιο, πολύ παιχνίδισμα, πολλή εσωτερικότητα και η αγάπη τους μπορεί να παράγει τη δημιουργική πνοή που δεν θα περιορίζεται μόνο στους δυο τους».
Καρυκεύματα: «Τα καρυκεύματα είναι μια στάση ζωής που δεν αφορά μόνο το φαγητό, αλλά και τον ερωτισμό μας, τη σεξουαλικότητά μας, τις τέχνες, την καθημερινότητα. Το καρύκευμα στον λόγο είναι το χιούμορ και στο επάγγελμα είναι το μεράκι. Ζωή μη πικάντικη, χωρίς καρυκεύματα, δεν είναι υγιεινή».
Λιακάδα: «Η φίλη μας η οποία, εδώ, στον τόπο μας, μας επισκέπτεται τακτικά και όταν καμία φορά αραιώσει τις επισκέψεις της, μας λείπει πάρα πολύ. Μας τονώνει και μας στηρίζει, χωρίς να λέει συμβουλές. Μας κλείνει το μάτι και μας λέει σαγηνευτικά: “Βγες από το κλείσιμό σου, υπάρχει φως εκεί έξω”. Η φυσική επιμένει και η κλινική πράξη επιβεβαιώνει πως το σκοτάδι δεν υφίσταται ως οντότητα. Υπάρχει μόνο ως απουσία φωτός. Και, δόξα τω Θεώ, έχουμε πολύ λιακάδα στα μέρη μας».
Μάσκες: «Αν πω ότι πρέπει να πέσουν οι μάσκες, θα συμφωνήσουν όλοι και στη συνέχεια θα τις κρατήσουν, γιατί έτσι νομίζουν ότι προστατεύονται. Μέσα στη διαδικασία της ψυχοθεραπείας, με χαρά βλέπω τις μάσκες να πέφτουν και να αποκαλύπτονται υπέροχοι άνθρωποι. Οι μάσκες είναι στατικές. Είναι ρόλοι, άμυνες, φόβοι, “πρέπει”, εγκλωβισμοί, ανασφάλειες. Κάτω από αυτές, όμως, υπάρχει ομορφιά, ζωντάνια, το απροσδόκητο. Είναι κρίμα αυτός ο προσωπικός πλούτος να κρύβεται κάτω από μια μάσκα. Είναι κρίμα οι άνθρωποι να αγωνιούν τόσο για την μάσκα-εικόνα τους αντί να εμπιστευτούν την ομορφιά του προσώπου που υπάρχει από κάτω».
Νέα Γενιά: «Τι τυχεροί που είναι οι νέοι σήμερα, που ζουν σε συνθήκες κρίσης! Καθόλου δεν θεωρώ πως πρέπει να μείνουν στην “αδικία” ότι οι προηγούμενες γενιές τους έκλεψαν στα οικονομικά και τι “καημένοι” που είναι αυτοί τώρα που πρέπει να ζήσουν κόντρα σε όλα τα προγνωστικά! Μη έχοντας ενοχές απέναντι στη νέα γενιά, μπορώ να μην τους λυπάμαι, αλλά να τους καμαρώνω, όταν γίνονται δημιουργικοί, εφευρετικοί και ευφάνταστοι, άρα ερωτεύσιμοι και ερωτικοί. Αν οι νέοι το αποφασίσουν και το υποστηρίξουν, μπορούν να κάνουν πραγματικά συναρπαστική τη ζωή τους, γιατί μπορούν να παράξουν δημιουργικές λύσεις υπέρ της ζωής τους».
Πένθος: «Είναι, όντως, πάντα σκληρό να καταγράφει κανείς απώλειες ή να είναι δίπλα σε ανθρώπους που τις βιώνουν, αλλά θα ήταν ακόμα πιο σκληρό για κάποιον να μην έχει πενθήσει ποτέ στη ζωή του. Γιατί το πένθος προϋποθέτει την αγάπη, τη στοργή, το νοιάξιμο, τη σχέση που έχουμε μοιραστεί με εκείνον που έχουμε απωλέσει. Η δυτική - αμερικανική επιφανειακή κουλτούρα, αποφεύγοντας τα αρνητικά συναισθήματα, παρεμποδίζει τη διαδικασία του πένθους και οδηγεί σε υπερπαραγωγή κατάθλιψης. Το πένθος, όμως, επιτελεί μια λειτουργία αυτογνωσίας και ενώ είναι επώδυνο, ταυτόχρονα είναι και λυτρωτικό».
Ρίζες: «Η υπόγεια λειτουργία που προσφέρουν οι ρίζες φαίνεται μόνο όταν αυτή πάψει να λειτουργεί. Είναι εκεί που ξεραίνεται το φυτό, γιατί δεν τροφοδοτείται με ζωτικούς χυμούς. Κι ενώ τα φυτά μοιάζουν ακίνητα, οι ρίζες τους προχωράνε διαρκώς μέσα στο έδαφος, για να μπορεί να κρατιέται το φυτό στη ζωή. Είναι πολύ τραγικό, σε προσωπικό ή κοινωνικό επίπεδο, να θεωρούμε ότι μπορούμε να αποκοβόμαστε από τις ρίζες μας, να γινόμαστε ριζοσπάστες, χωρίς αυτό να έχει συνέπειες στην προσωπική και κοινωνική ζωή μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι μένουμε καθηλωμένοι στο παρελθόν μας, αλλά το επεξεργαζόμαστε με τέτοιο τρόπο ώστε να αναζωογονεί και να τροφοδοτεί το παρόν και το μέλλον μας. Γιατί πάντα υπάρχουν στερεότυπα που έρχονται από το παρελθόν και μπλοκάρουν ασυνείδητα τη λύτρωση, αλλά ταυτόχρονα γίνονται και αφορμές για να αποκαλυφθούν εκ νέου δυνάμεις παραγκωνισμένες, ξεχασμένες».
Φάλαινες: «Στο προσωπικό μου λεξιλόγιο, η φάλαινα ήταν πάντα συνειρμικά συνδεδεμένη με κάτι αρνητικό, ώσπου το περασμένο καλοκαίρι, σε ένα ταξίδι μας στη Γροιλανδία, ζήσαμε κοπάδια με φάλαινες να χορεύουν και να παιχνιδίζουν στον ωκεανό και να είναι το άκρον άωτον της ομορφιάς και της αρμονίας. Αυτή η εμπειρία και η ανατροπή μιας παγιωμένης θεώρησής μου μού επιβεβαίωσε, για μια ακόμα φορά, το πόσο σημαντικό είναι το βλέμμα και η γωνία του και πως αυτό που έχει καταγραφεί μέσα μας με αρνητικούς όρους μπορεί να γίνει συναρπαστικό, αν βρούμε τον τρόπο να το κοιτάξουμε διαφορετικά».
Χρήματα: «Η σχέση μας με τα χρήματα να είναι τέτοια, ώστε να μην ασχολούμαστε μαζί τους είτε γιατί είναι πολλά είτε λίγα. Τώρα, κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, έχω ζήσει ζευγάρια και σχέσεις, που ήταν στηριγμένες πάνω σε οικονομικά μεγέθη, να διαλύονται με ανθρωποφαγικό τρόπο και αντίστοιχα έχω δει ζευγάρια που έχασαν την περιουσία τους να επιβεβαιώνουν πως ο αδαπάνητος πλούτος τους είναι η σχέση τους».
Ωρα: «Τώρα! Ας μη χάσουμε το παρόν μας, μένοντας στην ασφάλεια του παρελθόντος ή περιμένοντας να έρθει να μας βρει κάποτε ένα όμορφο μέλλον. Τώρα θα ζήσουμε, τώρα θα χαρούμε, τώρα θα ερωτευτούμε, τώρα θα αγαπήσουμε, τώρα θα αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας, τώρα θα ζήσουμε ευχαριστιακά».
Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ.

ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΕΣΗ ΣΤΗΝ ΟΡΚΟΜΩΣΙΑ ΤΟΥ ΑΡΚΑ

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συναθλητές της δημιουργικής απραξίας!!!!!! και της ανέφικτης θεωρίας σας καλημερίζω και σας εύχομαι καλή τύχη σε ο,τι καλό και δίκαιο σκέφτεστε να πραγματοποιήσετε σήμερα, ευελπιστώ πως γνωρίζετε ο,τι η σημερινή μέρα είναι η ημέρα των δίκαιων ευχών, αυτό τουλάχιστον πίστευαν οι προγονοί μας στην αρχαιότητα και για να το λένε οι σοφοί πρόγονοί μας εννοείται πως έχουν δίκαιο. Προσοχή όμως μιλούσαν για ευχές δίκαιες που σημαίνει πως θα πρέπει η όποια ευχή κάνουμε να είναι δίκαια, καλή τύχη λοιπόν στις δίκαιες ευχές σας. Η σημερινή ανάρτηση θα είναι πολύ προσωπική γιατί χθες είχα τη χαρά και την τιμή να παραυρεθώ στην ορκομωσία του Αρκά δηλαδή του ''πνευματικού μου γιου'' η τελετή έγινε στην ΑΣΟΕΕ και αφορούσε το μεταπτυχιακό που έκανε εκεί, αντε να δούμε τι θα τα κάνει όλα αυτά τα πτυχία σε μια Ελλάδα που καταρρέει. Ένυ γουέϊ που λένε και στο Κορωπί ο καθένας θα πάρει τελικά ο,τι του αξίζει που έλεγε και ο Πατροκοσμάς ο Πλακιώτης. Καλή τύχη λοιπόν στον Αρκά και στ' άλλα παιδιά που πήραν χθες τα πτυχία τους για τα οποία είναι γεγονός πως έκαναν μεγάλη προσπάθεια προκειμένου να φθάσουν στην πηγή. Εκείνο που θα ήθελα εγώ να ρωτήσω είναι το εξης: Αν για ένα μεταπτυχιακό χρειάζονται ένα και δυο χρόνια σπουδών πόσα χρόνια θα έπρεπε να σπουδάζουμε για να γίνουμε γονείς; Μήπως θα πρέπει έστω και τώρα τα νέα ζευγάρια πριν παντρευτούν να πάνε σε κάποιο σχολείο; Ειλικρινά θα ήθελα πάρα πολύ να γνώριζα την αποψή σας, θα την περιμένω στο μέϊλ, ως τότε σας χαιρετώ και σας θαυμάζω για την υπομονή σας, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος. Υ.Γ. Ελπίζω να είδατε χθες στο κρατικό κανάλι το αριστούργημα ''χιόνια στο Κιλιμάτζαρο'' ξανά το βράδυ στις 22.00 έχει επίσης ένα αριστούργημα. Οι φωτογραφίες είναι από την ορκομωσία, η πρώτη στη κορυφή είναι από τότε που πρωτογνώρισα τον Αρκά. Το Τριαντάφυλλο είναι κίτρινο γιατί ο Αρκάς είναι Αεκόπολο πυρ/μένο!!

ΠΩΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΑΡΚΑΣ

Μετά το θάνατο του πατέρα και των αδελφών της, η Καλλιστώ κατέφυγε στη Άρτεμη, θεά του κυνηγιού. Η Άρτεμις ήταν διάσημη για την αγνότητα της και την απέχθεια που είχε στη συναναστροφή με άντρες. Ζούσε στο δάσος, όπου κυνηγούσε με μια επίλεκτη ομάδα νεαρών γυναικών που όλες τους είχαν ορκιστεί παρθενία και αφοσίωση στη θεά. Ο Δίας όμως είδε την Καλλιστώ να κοιμάται στο δάσος. Ο ίδιος μεταμφιέστηκε σε αρκούδα και κατάφερε να αποπλανήσει την Καλλιστώ, που έμεινε έγκυος. Φοβούμενη τις συνέπειες εάν Η Άρτεμις μάθαινε την εγκυμοσύνη της, η Καλλιστώ κατάφερε να κρύψει την κατάστασή της από την θεά και τις υπόλοιπες συντρόφους της για περίπου εννέα μήνες. Μια καυτή ημέρα, όμως, η ομάδα του κυνηγιού πήγαν κάτω στο ρέμα για να κάνουν μπάνιο. Καθώς οι νεαρές γυναίκες γδύθηκαν, η Καλλιστώ δεν μπορούσε πλέον να κρύψει το μυστικό της. Η θεά έγινε έξαλλη με την παράβαση της Καλλιστώς, απέναντι στην παρθενία, και παρά τις ικεσίες του κοριτσιού, η Άρτεμις την εξόρισε από την ομάδα της. Λίγο μετά την εξορία της η Καλλιστώ, καθώς περιπλανιόταν μόνη στο δάσος, γέννησε ένα αγοράκι, το οποίο ονόμασε Αρκά.

Η Εκδίκηση της Ήρας

Μέχρι αυτό το σημείο της ιστορίας, η Ήρα δεν είχε κάνει τίποτα για να τιμωρήσει Καλλιστώ. Η γέννηση του μωρού της, όμως, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι  για την βασίλισσα των θεών. Η Ήρα όρμησε επάνω στην Καλλιστώ και την έριξε στο έδαφος. Η Καλλιστώ, ικέτευσε την Ήρα να την λυπηθεί, αλλά παρακολούθησε με φρίκη τα χέρια και τα πόδια της να βγάζουν τρίχωμα και τα νύχια της να μεγαλώνουν σε σημείο που η μεταμόρφωσή της ολοκληρώθηκε. Μέσα στην οργή της η Ήρα είχε μεταμορφώσει την  Καλλιστώ σε αρκούδα.

Καλλιστώ διέφυγε βαθιά μέσα στο δάσος της Πελασγίας όπου ζούσε μόνη της σε απόγνωση. Επειδή το μυαλό της παρέμεινε ανθρώπινο, είχε πλήρη επίγνωση γι’ αυτό που της είχε συμβεί. Ωστόσο με το στόμα της αρκούδας δεν είχε τη δυνατότητα να μιλήσει, παρά μόνο να μουγκρίζει, κι έτσι δεν μπορούσε να προειδοποιήσει τους κυνηγούς να μην την φοβούνται.

Στο μεταξύ, ο Δίας είχε δώσει τον Αρκά σε μία από τις προηγούμενες ερωμένες του, τη Μαία για να τον μεγαλώσει. Η Μαία ήταν η μεγαλύτερη από επτά αδελφές που αποτελούσαν τον αστερισμό των Πλειάδων. Στο παρελθόν ο Δίας την είχε αποπλανήσει, και είχε γεννήσει τον Ερμή, τον αγγελιοφόρο των θεών του Ολύμπου.
Όταν ο Αρκάς έγινε έφηβος, πήγε στο δάσος Πελασγών για να κυνηγήσει. Η Καλλιστώ, που εξακολουθούσε να ζει στο δάσος, αναγνώρισε τον γιο της αμέσως. Ακολούθησε τον Αρκά επειδή ήταν περίεργη να τον δει και λαχταρούσε να είναι κοντά του, αλλά ήξερε ότι έπρεπε να μείνει κρυμμένη. Ξαφνικά ο Αρκάς την αντιλήφθηκε και άρχισε να καταδιώκει την αρκούδα. Ο Αρκάς ήταν έτοιμος να σκοτώσει την Καλλιστώ με το τόξο και τα βέλη του, όταν παρενέβη ο Δίας. Εκείνος άρπαξε την Καλλιστώ και την τοποθέτησε στον ουρανό, έτσι έσωσε και τον Αρκά από το έγκλημα της μητροκτονίας .Ο Δίας μετέτρεψε την Καλλιστώ σε αστερισμό, τη Μεγάλη Άρκτο και τον Αρκά στο λαμπρό αστέρι Αρκτούρο. (Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή του μύθου, Αρκάς έγινε βασιλιάς της Πελασγίας ως κληρονόμος του παππού του Λυκάονα, και η γη της Πελασγίας μετονομάστηκε σε Αρκαδία προς τιμήν του.)

 ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ