ΟΙ: Ειρήνα Σαμάρινα - Λαμπιρίντ και ο Γουίλιαμ Γουόρντσγουορθ στο filimatheia.blogspot.gr

Ειρήνα Σαμάρινα - Λαμπιρίντ

Στην αγορά την ευτυχία δε θα βρεις…

Στην αγορά θα πάω για την ευτυχία,
Μετά στο σουπερμάρκετ επιτυχία θα ψωνίσω…
Είναι πραμάτεια που χαλάει μέσα στα ψυγεία…
Κι έπειτα αγάπη αντί ρέστα θα ζητήσω…


Ζυγίστε μου, παρακαλώ τουλάχιστον κιλό,
Εκείνη τη συνείδηση από το κάτω ράφι…
Διαβρωμένη; Ενώ το εξωτερικό της είναι απατηλό,
Και η τιμή της σαν χρυσάφι…


Μάλιστα, βλέπω! Έχετε κι προσφορά!
Δώστε μου καλοσύνη, όσο θ’ αντέξω…
Μήπως πουλάτε θώρακα από τη συμφορά;
Οι κακοί άνθρωποι να μείνουν έξω.


Χρειάζομαι από την φτώχια την αιγίδα,
Πότημα απ’ τη θλίψη, σιρόπι απ’ το κλάμα.
Πουλήστε μου αυτήν την κούφια ελπίδα,
Κι από το χωρισμό το δυνατό το βάμμα.


Άνεση οικογενειακή, τσουβάλι,
Ανώτερης ποιότητας! Άλλη δε θέλω…
Κάλλος πνευματικό, φιάλη,
Μικρό ελάττωμα, εκείνο το μοντέλο…


Συγνώμη, τη φιλία πως πουλάτε,
Κατά τεμάχειον ή με το ζύγι;
Δε θέλω! Έχω μία, και μη με λιθοβολάτε,
Πολλές φιλίες, του συμφέροντος κυνήγι…


Ακόμη για τους κοντινούς καλή υγεία,
Του γέλιου να ακούγετε η φωνή…
Ζηλοφθονία; Δε μου αρέσει αυτή η αηδία…
Καλύτερα, μισό κιλό υπομονή…


Εμπιστοσύνη; Δε θέλω! Την προηγούμενη φορά
Ψώνισα χονδρικά και μου αρκεί…
Δώστε μου δάκρυα από τη χαρά,
Και μπόλικη ειρήνη, να διαρκεί.


Για την αδιαθεσία η ζήτηση να είναι χαμηλή
Και πνεύμα να πουλάτε, όχι παθογόνο!
Μα η ζωή, μόνο τότε είναι καλή,
Όταν δεν έχετε να πουλάτε πόνο…


Στην αγορά την ευτυχία δε θα βρεις,
Όμως αν μάθουμε να μοιραζόμαστε,
Και να χαρίζουμε την ευτυχία καθημερινώς,
Τότε το Κακό θα γίνεται καπνός…
Ανιχνευτής ο Πεπέ.

Γουίλιαμ Γουόρντσγουορθ - Δυο ποιήματα

Ένας ύπνος σφράγισε το πνεύμα μου

Ένας ύπνος σφράγισε το πνεύμα μου 

Δεν είχα ανθρώπινους φόβους : 

Φαινόνταν σαν ένα πράγμα που δεν μπορούσε να αισθανθεί 

Το άγγιγμα των επίγειων χρόνων . 

Καθόλου κίνηση δεν περικλείει τώρα , διόλου δύναμη 

Ούτε ακούει μήτε βλέπει 

Παρασυρμένη στης γης την καθημερινή περιστροφή ,

Με βράχους και πέτρες και δέντρα . 

Η καρδιά μου αναπηδά 

Η καρδιά μου αναπηδά όταν κοιτάζω 

 Ένα ουράνιο τόξο στον ουρανό :

Έτσι ήταν όταν η ζωή μου άρχισε 

Έτσι είναι τώρα που είμαι ενήλικος

Έτσι να  'ναι όταν γεράσω 

 Διαφορετικά ας πεθάνω !

Το παιδί είναι πατέρας του άντρα 

Και θα μπορούσα να ευχηθώ οι μέρες μου να'ναι 

Δεμένες η μία στη άλλη με φυσική ευλάβεια . 
Ανιχνευτής ο Πεπέ.

ΟΙ: Πιέρ ντε Ρονσάρ και Ιοσίφ Μπρόντσκι sto filomatheia.blogspot.gr Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Πιέρ ντε Ρονσάρ

Εάν μπορούσαμε το θάνατο να λαδώσουμε
Και τις ημέρες μας να παρατείνουμε με λεφτά
Τότε θα είχε νόημα τη ζωή να σκοτώσουμε,
Κυνηγώντας πλούτη, μουλωχτά.
Να έχει η ζωή με τη μοίρα την ίδια διαδρομή,
Και να πετάνε όσο θέλουν πάνω απ’ το χώμα,
Κι ο θάνατος, έστω και με πληρωμή,
Να μην παίρνει το πνεύμα απ’ το σώμα.
Μα δεν έχει το χρήμα αυτήν την ισχύ,
Και ούτε μια ώρα ζωής αγοράζεις.
Ποιο είναι το νόημα, και ποια η αρχή,
Αυτά τα παλιοπράματα να στοιβάζεις;
Όχι! Καλύτερα του βιβλίου τα πνευματικά ύψη,
Παρά το χρήμα, που μας αρρωσταίνει.
Απ’ τα βιβλία, κατανικώντας τη σήψη,
Η δεύτερη ζωή του ποιητή ανασταίνει.

Ιοσίφ Μπρόντσκι 

Προσκυνητές 
"Τα όνειρα και τα αισθήματά μου εκατοστή φορά
Σ’ εσένα έρχονται με την αύρα των προσκυνητών"
Φ. Μπέικον
Δίπλα από τα σφαγεία και χρυσορυχεία,
δίπλα από τα καλύβια και παλάτια,
δίπλα από τα σικάτα νεκροταφεία,
δίπλα από τα μεγάλα ελάτια,
δίπλα από τη Μέκκα και Ρώμη,
δίπλα από τη συμφορά ακόμη,
της αγιοσύνης μιμητές,
περνάνε οι προσκυνητές.
Σακάτηδες, από την κούραση έχουν μεθύσει,
μισόγυμνοι, χωρίς φαγί,
τα μάτια τους γεμάτα δύση,
οι καρδιές τους, αυγή.
Πίσω τους άδουν οι ερημιές,
λάμπουν οι μακρινές αστραπές,
μπροστά τους γεννιούνται οι τρικυμιές,
και βραχνά προφητεύουν πτηνά μεγαλοπρεπές:
Ότι ο κόσμος δε θ’ αλλάξει,
θα μείνει πραγμάτων παλιών η τάξη,
ο κόσμος θα μείνει εκτυφλωτικά χιονάτος,
και ατιμωτικά κεφάτος,
ο κόσμος θα μείνει απατηλός,
ο κόσμος θα μείνει ανάπηρος,
ίσως γλυκόπικρος,
κι όμως άπειρος.
Κ’ αυτό σημαίνει, ότι δε θα ωφελήσει
η πίστη στον εαυτό σου, στον Θεό, στη φύση.
… Κ’ αυτό σημαίνει ότι είσαι μόνος:
η αυταπάτη και ο δρόμος.
Και θα συνεχιστούν πάνω στη γη τα βασιλέματα,
και θα συνεχιστούν πάνω στη γη τα χαράματα.
Θα την λιπαίνουν οι οπλίτες.
Θα την εγκρίνουν οι ποιητές-προφήτες.
 Ανιχνευτής ο Πεπέ.

Άλλο ένα χρυσό μετάλλιο για τον Γερόλυκο αθλητή του κλασικού αθλητισμού Επικούρειο Πέπο, και για τον Αρκά στον γύρο της Αθήνας.

Λίγο πριν την αναχώρηση από το σπίτι.

Φίλες και Φίλοι, αγαπητοί συναθλητές του γύρου της Αθήνας. και της αέναης προσπάθειας του εφικτού και του ανέφικτου που μερικές φορές λόγω ειδικών συνθηκών, -όπως π.χ. η χθεσινή επικοινωνία με την φίλη από την εποχή της Αρεοπαγίτου- γίνετε εφικτό, σας καλησπερίζω από τη συνοικία των Θεών. Θα γίνω αμέσως πιο σαφής. Σήμερα έγινε για μια ακόμη φορά ο γύρος της Αθήνας, η πρώτη μου συμμετοχή ήταν περίπου πριν 40; χρόνια. Αυτή την περίοδο επειδή δεν είχα προπονηθεί σχεδόν καθόλου ένιωθα πως δεν θα τα καταφέρω. Εννοείται πως το να διεκδικήσω κάποιο μετάλλιο ούτε συζήτηση. Θα ήμουν ευτυχισμένος αν κατάφερνα να τερματίσω αξιοπρεπώς. Όλα αυτά ενυπήρχαν στη σκέψη μου έως τη στιγμή που χτύπησε το τηλέφωνο θα ήταν κατά τις 22.00 όταν έκλεισα το τηλέφωνο το μόνο που με απασχολούσε ήταν το χρυσό και μόνο το χρυσό!!!!!!!! Τι είχε γίνει; ξαφνικά μεταμορφώθηκα σε Τζέκιλ και Χάιντ; Όχι βέβαια, απλά μετά από 30 χρόνια και κάτι κατάφερα να ξαναβρώ την πανέμορφη και γοητευτική βορειοελλαδίτισσα από την Σιάτιστα Κοζάνης την Στέλλα Τσιαούση. Την είχα γνωρίσει ως φοιτήτρια και τώρα είναι μια καταξιωμένη καθηγήτρια. Μαζί με την Στέλλα είχα γνωρίσει και τ' άλλα δυο κορίτσια την Ελένη, και την Νίκη, δυστυχώς τα νέα για την Ελένη και την Νίκη ήταν τα χειρότερα.
Ελπίζω πως σύντομα θα έχω τη χαρά να ξαναβρεθώ με την υπέροχη Στέλλα γιατί έχουμε πάαααρα πολλά να πούμε. Στέλλα όταν θα διαβάσεις αυτές τις γραμμές να μη ξεχάσεις να διαβιβάσεις τα χαιρετίσματά μου στον σύζυγό σου και στα παιδιά σου.
Ας έρθω στον αγώνα, περίπου 10 λεπτά πριν την εκκίνηση συναντήσαμε τον Αρκά ο οποίος ήταν πολύ καλά προπονημένος και η μόνη θέση που έβλεπε στο βάθρο ήταν αυτή που κατέχει αυτός που παίρνει το χρυσό. Εκτός των άλλων είχε και ειδικούς λόγους για να πάρει το χρυσό, ήθελε να το αφιερώσει σε κάποια κοπέλα, ονόματα δεν λέμε γιατί υπάρχουν και υποκλοπές.
Επίσης συναντήσαμε τις φίλες της Μελισσάνθης, η ομάδα μας συνολικά αριθμούσε 7 άτομα, Δολέντσια, Μελισσάνθη, Αρκάς, Επικούρειος Πέπος, Χρυσούλα, Ιουλία, Μαρία.
Με το που ακούστηκε το μπάμ ο Αρκάς ξεχύθηκε μπροστά σαν τον άνεμο, αλλά και ο Επικούρειος Πέπος ο Γερόλυκος σαν ζαρκάδι έτρεχε προς το σημείο τερματισμού. Αποτέλεσμα: Ο Αρκάς ήρθε πρώτος στις ηλικίες από 20 έως 30 και ο Επικούρειος Πέπος πρώτος στις ηλικίες 50plus!!! 2 μέλη της ΟΚΡΑ ξανά στο βάθρο των νικητών, κρίμα που δεν ήταν μαζί μας και η Γαζέλα η Κορνηλία γιατί κι αυτή θα χτύπαγε το χρυσό. Κορνηλία σε θέλουμε μαζί μας στον Μαραθώνιο. Με κάποιον μαγικό τρόπο κανόνισε να είσαι παρούσα. Επίσης κάποια στιγμή ας αποφασίσει η πρόεδρος της ΛΟΓ και η ψυχολόγος της ΟΚΡΑ να συμμετάσχουν σε κάποιον αγώνα, μια καλή ευκαιρία θα είναι τον επόμενο μήνα στον Μαραθώνιο.
Η Δολέντσια τα πήγε πάρα πολύ καλά, δεν πήρε κάποιο μετάλλιο αλλά η αποδοσή της ήταν άριστη. Η Μελισσάνθη με τις φίλες της ήταν πολύ χαλαρές και απλά το χάρηκαν που τερμάτισαν στις πρώτες 100 θέσεις, μπράβο κορίτσια, άντε τώρα και στον μίνι Μαραθώνιο.
Ακολουθεί φωτορεπορτάζ από την εκδήλωση.
ΥΓ. Ο Επικούρειος Πέπος αφιέρωσε το μετάλλιο του στη νύφη του την Ελένη που δίνει την πιο δύσκολη μάχη της ζωής της, στην Ελένη Τσολάκη, στην αείμνηστη!!!!!! Νίκη, μα είναι δυνατόν; σε κάποιες λογίτισσες, σε κάποιους οκρίτες και φυσικά στην καλή φίλη Στέλλα Τσιαούση.
Σας χαιρετώ, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.
ΥΓ. Ερώτηση προς ορθοπεδικούς: Τα πολλά μετάλλια δημιουργού αυχενικό πρόβλημα;

Λίγο πριν την αναχώρηση έκοψα ένα κλωναράκι λεβάντα για γούρι.

Δολέντσια και Αρκάς.

Επικούρειος και Αρκάς λίγο πρίν ξεκινήσουν.

Δολέντσια και Επικούρειος Πέπος.

ο καμεραμάν ψάχνει να βρει τον Επικούρειο Πέπο.

Λίγο μετά την απονομή με την Δολέντσια.

Τηλεφωνική συνέντευξη  στο ράδιο ΟΚΡΑ.

ΟΙ δυο χρυσομέταλλοι Αρκάς και Επικούρειος Πέπος.

ο ένας χρυσό στους 20 έως 30 και ο άλλος στους 50 plus!

H κόρη μου και ο γιος μου.

Μάνα και κόρη, Μελισσάνθη και Δολέντσια.

Πατήρ, κόρη και άγιο πνεύμα!!!!

Μαρία, Ιουλία, Χρυσούλα, Μελισσάνθη, Δολέντσια.

Μαρία, Ιουλία, Χρυσούλα, Μελισσάνθη, Δολέντσια.

4 Μούσες και ο τυχερός Αρκάς.

Η Δολέντσια ικανοποιημένη από την απόδοσή της.

Μαθητής και δάσκαλος, γιος και πατέρας.

Με το μετάλιο όταν επέστρεψα στο σπίτι.

Χαρισμένο στη νύφη μου την Ελένη, στην Ελένη Τσολάκη, στην Νίκη, στην Στέλλα και σε όλα τα εκλεκτά φιλαράκια μου, και ειδικότερα στον σοφό Γεώργιο, και στον Γογούλη για την συμπαράστασή τους. WLP.

Αφιερωμένο στην καθηγήτρια Στέλλα Τσιαούση. Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα: Τρία ποιήματα

Στέλλα τα λουλούδια είναι για σένα.

Φίλες και Φίλοι απόψε είμαι πάρα πολύ χαρούμενος γιατί μετά από 35; χρόνια ξαναβρήκα την πανέμορφη Ελληνίδα από τη Σιάτιστα Κοζάνης, την καθηγήτρια πια Στέλλα Τσιαούση. Δεν θα μπορούσα να βρώ για τον αυριανό αγώνα καλύτερο ντοπάρισμα από την επικοινωνία μου με την Στέλλα. Η σημερινή ανάρτηση είναι σ' αυτήν αφιερωμένη. Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

 Μεταφράζει η Ξένια Κακάκη Ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα (Federico García Lorca, 5 Ιουνίου 1898 - 19 Αυγούστου 1936) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Ισπανούς ποιητές και θεατρικούς συγγραφείς και από τους κορυφαίους εκπροσώπους της ισπανικής γενιάς του '27. Πέρα από το λογοτεχνικό του έργο, ασχολήθηκε επίσης με τη ζωγραφική και τη μουσική. Το 1919 εγκαταστάθηκε στην Φοιτητική Εστία του Πανεπιστημίου της Μαδρίτης, που τότε λειτουργούσε ως πολιτιστικό κέντρο της ισπανικής πρωτεύουσας. Εκεί συνάντησε τον ζωγράφο Σαλβαδόρ Νταλί, τον σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ, και τους ποιητές Ραφαέλ Αλμπέρτι και Χουάν Ραμόν Χιμένεθ. Την ίδια περίοδο συνέθεσε τα πρώτα του ποιήματα που κυκλοφόρησαν το 1921, με τίτλο «Βιβλίο Ποιημάτων». Τα έτη 1929-1930 αναζήτησε νέες πηγές έμπνευσης και ταξίδεψε σε Αμερική και Κούβα. Οι εμπειρίες του στην Αμερική αποτυπώθηκαν στο ποίημα «Ένας Ποιητής Στη Νέα Υόρκη». Επέστρεψε στην Ισπανία το 1931 και συνέθεσε το «Ντιβάνι Της Ταμαρίτ», ενώ παράλληλα δούλεψε και πάνω σε έργα για το κουκλοθέατρο. Έδειχνε πλέον ξεκάθαρα την προτίμησή του για τη συγγραφή θεατρικών έργων και τα τελευταία τρία χρόνια της ζωής του ολοκλήρωσε τα κορυφαία του έργα: «Το Σπίτι Της Μπερνάρντα Άλμπα», «Ματωμένος Γάμος», «Γέρμα», «Θρήνος Για Τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας». Στις 19 Αυγούστου 1936, λίγο αφού ξέσπασε ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος, σε ηλικία 38 ετών, δολοφονήθηκε στη Γρανάδα από εκτελεστικό απόσπασμα. Ο τάφος του δε βρέθηκε ποτέ.

Ενύπνιο
Ξαποσταίνει η καρδιά μου κοντά στη δροσερή πηγή.
(γέμισέ την με τις κλωστές σου,
της λησμονιάς αράχνη).
Το νερό της πηγής τής έλεγε το τραγούδι του.
(γέμισέ την με τις κλωστές σου,
της λησμονιάς αράχνη).
Ξύπνια η καρδιά μου έρωτες αφηγιόταν.
(αράχνη της σιωπής,
πλέξτης το μυστήριό σου).
Το νερό της πηγής την άκουγε μελαγχολικά
(αράχνη της σιωπής,
πλέξτης το μυστήριό σου).
Η καρδιά μου γέρνει πάνω στην κρύα την πηγή.
(άσπρα χέρια, μακρινά,
κρατήστε τα νερά).
Και το νερό την παίρνει τραγουδώντας με χαρά.
(άσπρα χέρια, μακρινά,
τίποτα δεν απομένει μέσα στα νερά).

Το φεγγάρι ξεπρόβαλλει
Όταν βγαίνει το φεγγάρι
χάνονται οι καμπάνες
κι εμφανίζονται τ’ απροσπέλαστα
μονοπάτια.
Όταν βγαίνει το φεγγάρι
σκεπάζει η θάλασσα τη γη
κι η καρδιά νιώθει σαν
νησί στο άπειρο.
Κανείς δεν τρώει πορτοκάλια
κάτω απ’ το ολόγιομο φεγγάρι.
Πράσινα και παγωμένα φρούτα
πρέπει να τρως.
Όταν βγαίνει το φεγγάρι
από εκατό πρόσωπα ίδια,
τ’ ασημένιο νόμισμα
κλαίει με λυγμούς στην τσέπη.

Κοχύλι
Στη Νατάλια Χιμένεθ
Μου έφεραν ένα κοχύλι.
Μέσα του τραγουδάει
μια θάλασσα χάρτης.
Την καρδιά μου
γεμίζει νερό
με ψαράκια
σκουρόχρωμα και ασημένια.
Μου έφεραν ένα κοχύλι.

Άρθουρ Σάυμονς (Arthur Symons) Ουαλός ποιητής και κριτικός. Γεννήθηκε το 1865 και πέθανε το 1945. Το έργο του διαπνέεται απ’ τις αρχές του συμβολισμού.

Aγαπητοί επισκέπτες σας καλησπερίζωκαληνυχτίζω με ένα ποίημα του Άρθουρ Σάυμονς. Ελπίζω πως κάποια φιλαράκια όταν ωριμάσουν θα εκτιμήσουν την απόπειρα που έκανα, ώστε να τα μυήσω στην ποίηση και στην λογοτεχνία. Επίσης ελπίζω ο Αρκάς να καταφέρει να ξεπεράσει και το 4ρτο στάδιο των εξετάσεων, αν μη τι άλλο γιατί το αξίζει, θα έλεγα μάλιστα πως έχει πλεονάζοντα προσόντα, ώστε να βρεθεί στο δυναμικό προσωπικό της ΥΠΑ ως ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας. Άντε Αρκαδούλι και μ' ένα καλό κορίτσι από το Γοργογύρι!!! να καλονυμφευθείς και να μας γεμίσεις Αρκαδούλια!!!

Ο ΑΡΓΑΛΕΙΟΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ  (THE LOOM OF DREAMS)
Κεντώ τον κόσμο σ’ έναν αργαλειό,
Κεντώ με όνειρα το κιλίμι του τοίχου μου·
Εδώ σ’ ένα μικρό μοναχικό δωμάτιο
Είμαι αφέντης της θάλασσας και της γης,
Κι οι πλανήτες έρχονται σε μένα.


Κεντώ τη ζωή μου μέσα στο πλαίσιο,
Κεντώ την αγάπη μου, κλωστή την κλωστή·
Ο κόσμος περνά με τη δόξα του και το όνειδος,
Στέμματα ανταλλάσσονται και αίμα χύνεται·
Εγώ αντιθέτως κάθομαι και κεντώ τα όνειρά μου.


Κι ο μόνος κόσμος είν’ ο κόσμος των ονείρων μου,
Κι η μόνη ευτυχία το υφαντό μου·
Γιατί τι είν’ ο κόσμος παρά ό,τι φαίνεται ;
Και ποιος ξέρει παρά ο Θεός, πέρα απ’ τη φαντασία μας,
Αν κάθεται υφαίνοντας κόσμους απ’ τη μοναξιά ;
WLP

Γουόλτερ Ντε Λα Μερ (Walter De La Mare) Άγγλος ποιητής και πεζογράφος. Γεννήθηκε το 1873 και πέθανε το 1956. Στο έργο του κυριαρχεί ο λυρισμός και η ρομαντική θεματολογία.

Aγαπητοί επισκέπτες του ιστολογίου καλημέρα με ποίηση, η Διοτίμα έλεγε πως όταν καλημερίζουμε ή καληνυχτίζουμε κάποια/ον με ποίηση του μεταβιβάζουμε τη θετική αύρα των Μουσών, και την εύνοια του Θεού Απόλλωνα. Εφόσον το είπε η σοφή Διοτίμα είμαι πεπεισμένος πως αυτό συμβαίνει. Εννοείται βέβαια πως ισχύει το ΄''συν Αθηνά και χείρα κίνει''. Σας χαιρετώ, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος. ΥΓ. Στον αυριανό γύρο της Αθήνας θα μας λείπει τελικά η Κορνηλία, ο Αρκάς μου είπε πως θα της αφιερώσει το μετάλλιο που θα πάρει. Εγώ το δικό μου θα το αφιερώσω στη νύφη μου την Ελένη, και στην Ελένη Τσολάκη. 

ΟΙ ΑΚΡΟΑΤΕΣ (THE LISTENERS)

«Είναι κάποιος εδώ ;» είπε ο ταξιδιώτης,
Χτυπώντας τη φεγγαρόλουστη πόρτα
Και τ’ άλογό του στη σιωπή μασουλούσε τα χόρτα
Στο καλυμμένο με φτέρες έδαφος του δάσους·
Κι ένα πουλί ξεπετάχτηκε από ένα πυργίσκο,
Πάνω απ’ το κεφάλι του ταξιδιώτη·
Και έκρουσε την πόρτα ξανά για δεύτερη φορά:
«Είναι κάποιος εδώ ;» είπε
Αλλά κανείς δεν εμφανίστηκε στον ταξιδιώτη
Κανένα κεφάλι απ’ το σκεπασμένο με φύλλα περβάζι
Δεν έγειρε να κοιτάξει τα γκρίζα μάτια του,
Εκεί που στεκόταν σαστισμένος κι ακίνητος.
Αλλά μόνο ένα πλήθος από ακροατές φαντάσματα
Όπου κατοικούσε στο ερημικό σπίτι τότε
Έστεκε ακούγοντας στην ησυχία του φεγγαρόφωτου
Αυτή τη φωνή απ’ τον κόσμο των ανθρώπων·
Έστεκε πλημμυρίζοντας τις θαμπές
Ακτίνες του φεγγαριού στη σκοτεινή σκάλα,
Που πηγαίνει κάτω στην άδεια τραπεζαρία,
Ακούγοντας σ’ έναν αέρα αναδευμένο και τρεμάμενο
Απ’ το κάλεσμα του μοναχικού ταξιδιώτη.
Κι ένιωσε στην καρδιά του τη μυστηριακότητά τους,
Τη γαλήνη τους να απαντά στην κραυγή του,
Ενώ τ’ άλογό του κινιόταν,
Κορφολογώνας τη σκοτεινή χλόη,
Κάτω απ’ τον έναστρο και με φυλλωσιές ουρανό·
Καθώς έξαφνα έκρουσε την πόρτα, ακόμη πιο δυνατά,
Και ανασήκωσε το κεφάλι του:
«Πέστε τους πως ήρθα, και κανείς δεν απάντησε,
Ότι κράτησα το λόγο μου» είπε.
Ούτε στο ελάχιστο δε σάλεψαν οι ακροατές,
Παρόλο που κάθε λέξη που έλεγε, έπεφτε
Αντηχώντας μέσα στους ίσκιους του ήσυχου σπιτιού
Απ’ τον μοναδικό άνθρωπο που απόμεινε ξύπνιος:
Ναι, άκουσαν το πόδι του πάνω στον αναβολέα,
Και τον ήχο του σίδερου στην πέτρα,
Και πως η σιωπή ξεχύθηκε απαλά ξωπίσω,
Όταν οι καλπάζουσες οπλές είχαν απομακρυνθεί.
WLP.

Η ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΔΙΟΤΙΜΑ. Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ. Η επιλογή έγινε από την Διοτίμα την Γοργογυρέισσα.

Η Διοτίμα έζησε στο β' μισό του -5ου αι. και συγκαταλέγεται μαζί με τους Πυθαγόρα, Σωκράτη, Ιπποκράτη και Πλάτωνα, στους μεγάλους κλασσικούς δασκάλους του Αρχαίου Ελληνικού κόσμου. Ήταν ιέρεια στην Αρχαία Μαντινεία, φιλόσοφος, Πυθαγόρεια και μάλιστα γνώστρια της Πυθαγόρειας Αριθμοσοφίας. Η κύρια αναφορά και η φιλοσοφική φυσιογνωμία της Διοτίμας βρίσκεται στο λόγο του Σωκράτη στο "Συμπόσιο" (ή "περί Έρωτος") του Πλάτωνα, όπου εμφανίζεται σαν πολύ σημαντικό πρόσωπο. Στο ίδιο έργο ο Σωκράτης αναφέρεται σ' αυτήν ως δασκάλα του λέγοντας ότι ήταν ιέρεια στην Μαντίνεια και ότι τελούσε τον καθαρμό των Αθηναίων μετά το λοιμό του -429. Ο Σωκράτης δηλώνει ότι οφείλει σ' αυτήν ακριβώς τις απόψεις του για τον έρωτα, ως πόθο και κίνητρο για το ωραίο και αληθινό. Σε ένα μεγάλο μέρος ο λόγος του είναι η αφήγηση του διαλόγου περί Έρωτος που είχε με αυτήν. Ουσιαστικά πρόκειται για το λόγο και τη διδασκαλία της Διοτίμας. Τον διάλογο αυτόν ο Σωκράτης μεταφέρει στους φίλους του, διδάσκοντας ότι ο ίδιος είχε προηγουμένως μάθει για τον Έρωτα από αυτήν, η οποία "σε αυτό το θέμα ήταν πολύ σοφή". Το κλειδί της Σωκρατικής σκέψης βρίσκεται μέσα στη διδασκαλία της Διοτίμας, όπως αυτή παρατίθεται από τον Πλάτωνα στο Συμπόσιο . 

Είναι το μόνο σημείο όπου, τόσο ο Πλάτωνας, όσο και μέσω αυτού ο Σωκράτης, προσδιορίζουν τη Διοτίμα ως τη «δασκάλα του Σωκράτη» και δείχνεται έτσι η κατεύθυνση απ' την οποία έχει προέλθει η διδασκαλία που ευαγγελίζονται: η αληθινή σημασία αυτών που θα πράξει ο άνθρωπος δεν έχει σχέση με τη δράση του, τις επιπτώσεις της οποίας ούτως ή άλλως δεν μπορεί να καταλάβει αφού δεν γνωρίζει τίποτα. Σκοπός της ζωής του είναι να πραγματωθεί μέσα του μια συγκλονιστική υπαρξιακή αλλαγή, να φθάσει μέχρι τη θέαση του απολύτου κάλλους που «δεν υπόκειται ούτε εις γέννηση ούτε εις αφανισμό». Με σύγχρονους όρους, η φιλοσοφία αυτή είναι «εσωτερική». Δηλαδή στοχεύει, όχι στην εξωτερική αλλαγή, αλλά στην ανάπτυξη της ίδιας της ύπαρξης, της συνείδησης, του τρόπου που ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται με τις ίδιες του τις αισθήσεις τον εαυτό του και τον κόσμο. Η διδασκαλία της Διοτίμας δίνεται στο Συμπόσιο με τη διεξοδική περιγραφή των φάσεων από τις οποίες περνά αυτή η εσωτερική πορεία, η ενασχόληση με τη φιλοσοφία, που κινητήρια δύναμή της είναι ο «διαρκώς φιλοσοφών Έρως».
Πηγή: Εννέα Έτη Φωτός.
Ανιχνευτής ο Επικούρειος Πέπος.

21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2006 21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016 10 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΙΣ 1000 ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ Εύγε στα μέλη της δημιουργικής ομάδας.

Μελισσάνθη, Αστροτόμ-Τζιμ Άναμς, Επικούρειος Πέπος.

Mr Pepo να τις χιλιάσετε!!!!!!! Μα αγαπητέ μου σήμερα τις χιλιάσαμε!!!!!!!!!
Φίλες και Φίλοι κατ' αρχήν να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς που αυτά τα δέκα χρόνια επισκέπτεστε το ιστολόγιό μας. Επίσης οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλα τα μέλη που κατά καιρούς δραστηριοποιήθηκαν είτε γράφοντας κείμενα, είτε επιλέγοντας άρθρα, είτε συμμετέχοντας στην δημιουργική ομάδα των συνεντεύξεων, είτε υποδεικνύοντας τρόπους καλύτερων επιλογών, είτε προσφέροντας τεχνική υποστήριξη. Και κυρίως στους άμεσους συνεργάτες μου, την πολυαγαπημένη μου Μελισσάνθη και τον πολυαγαπημένο μου μοναδικό Αστροτόμ-Τζιμ Άνταμς. Αυτή την περίοδο ένα επίλεκτο μέλος της ομάδας ο Αρκάς δίνει ακόμα μια μάχη, αυτή τη φορά για μια θέση στην ΥΠΑ για ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας. Επίσης ένα άλλο μέλος, η Κορνηλία, αυτή την περίοδο είναι στον Αυλώνα όπου εκπαιδεύεται στις ειδικές δυνάμεις τις Πυροσβεστικής (ΕΜΑΚ) επίσης η αγαπημένη μας Ελένη αυτή την περίοδο δίνει τη δική της μάχη για τη ζωή, και όλα πια έχουν ένα διαφορετικό χρώμα. Είτε σαν Σπυρίδωνας, είτε σαν Πέπος, είτε σαν Πούφ, είτε σαν Πεπέ, είτε σαν Επίκουρος, είτε σαν Fuji Tomo Kazu σας χαιρετώ και σας εύχομαι σύντομα να εκπληρωθούν τα δίκαια όνειρά σας. WLP

ΕΝΑΣ ΥΣΤΕΡΟΣ ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ ΩΣΑΝ ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟ ΚΑΡΑΒΑΚΙ ΤΗΣ ΛΟΓΚΑΙ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΠΟΥ ΣΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΓΝΩΡΙΣΕ
ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΥΣΚΟΘΑΛΑΣΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΕ ΑΥΤΟΒΥΘΙΣΤΗΚΕ
ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΘΕΛΚΥΣΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΠΑΡΘΕΝΙΚΟ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙ
ΣΤΟΥΣ ΩΚΕΑΝΟΥΣ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ.

Στην πορεία με άλλο πλήρωμα, και νέο σκάφος, ξεκινήσαμε ένα καινούριο ταξίδι ως νέοι Δον Κιχώτες
στους ανεμόμυλους της ποιητικολογοτέχνιας και όχι μόνο. Το νέο πλήρωμα αποτελούσαν οι 9 Μούσες.
ΑΛΚΗΣΤΗ, ΜΥΡΤΩ, ΔΙΩΝΗ, ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ, ΗΡΩ, ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ-ΔΗΜΗΤΡΑ, ΔΑΝΑΗ, ΔΙΟΤΙΜΑ, ΛΑ'Ι'ΔΑ ΚΑΙ
ΟΙ ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΖΙΜ ΑΝΤΑΜΣ, ΑΡΚΑΣ, ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ και στα λίγα υπόλοιπα ο Επικούρειος Πέπος. Σημαντική βοήθεια είχαμε ως προς τις αναρτήσεις απο τον γκουρού  της πληροφορικής τον μέγιστο ΓΕΝΙΚΟ.
Στο πρώτο πλήρωμα συμετείχαν οι πιο κάτω ΝΥΜΦΕΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΕΣ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ, ΑΜΑΖΟΝΕΣ,
ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΡΙΕΣ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ-ΖΑΝ ΝΤ ΑΡΚ, ΖΩΗ, ΒΑΣΙΛΙΚΗ-ΕΡΑΤΩ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ, ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ-ΕΛΕΝΑ, ΚΟΡΝΗΛΙΑ-ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ-ΡΙΑ, ΔΗΜΗΤΡΑ-ΑΝΤΙΟΠΗ, ΖΩΗ-ΜΟΝΜΑΡΤΗ, ΑΛΚΗΣΤΗ-ΕΦΗ, ΜΑΡΙΑΝΝΑ, ΝΕΜΕΣΙΣ-ΕΛΕΝΑ, ΚΛΕΙΩ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΑΙ ΝΑΥΣΙΚΑ-ΟΛΓΑ. Τον συντονισμό είχε η Βιβή Τσιούνη. Όλα έλαβαν χώρα στην αυλή των θαυμάτων-κήπο του Επικούρειου Πέπου

ΓΟΡΓΟΓΥΡΙ 14-08-2006 όλα ήταν μαγικά!!!!!!!
Τιμώμενος Ποιητής, ο Ποιητής των θαλασσών ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ. Τότε λοιπόν:

Επίσης το 2007 ήταν μια βραδιά Μαγική, Μαγική, Μαγική.
Στοχάστηκα: μια δημιουργική ομάδα με πολλές δραστηριότητες.
Στοχάστηκα: έναν πυρήνα ατόμων που στην πορεία θα μπορούσαν
να παρασύρουν και άλλα άτομα με στόχο τις πολλαπλές πολιτιστικές
εκδηλώσεις της ΛΟΓ.
Στοχάστηκα: πως ανάμεσα στ 'άλλα ενδιαφέροντα υπήρχε χώρος για ποίηση,
για λογοτεχνία, για ζωγραφική, για θέατρο, για μουσικές βραδιές μαζί με
τις καλλότχιες, για ορειβασία στο τρύπιο λιθάρι, για βραδιές κινηματογράφου
 για συνομιλίες, συναντήσεις και όχι μόνο.
Στοχάστηκα: πως αυτή η ομάδα μπορούσε να δημιουργήσει τις προυποθέσεις
ώστε το μαγευτικό και πανέμορφο  Γοργογύρι  να γινόταν σημείο αναφοράς
πολιτισμού, και πολιτιστικών εκδηλώσεων για πνευματική τροφή.
Στοχάστηκα: πως αυτή η υπέροχη ομάδα, παρ' όλα τα εμπόδια θα είχε τα κότσια
να τα ξεπεράσει γιατί ήταν ''ντοπαρισμένη'' με πείσμα δημιουργικότητας και
δεσμούς φιλίας.

Στοχάστηκα: πως η ομάδα των ιδρυτικών μελών που ήταν μια όμορφη παρέα
συν το χρόνο θα γινόταν μια γροθιά, και θα απογείωναν τη συνεργασία τους
παραμερίζοντας το μικρόβιο του ΕΓΩ.
Στοχάστηκα: πως αυτή η ομάδα με το πάθος που την διέκρινε θα χάραζε
καινούρια δεδομένα για την ευρύτερη περιοχή, και θα προκαλούσε ένα ντόμινο
καλλιτεχνοπολιτιστικολογοτεχνικής πανδαισίας.
Στοχάστηκα: πως κάποια στιγμή και οι γονείς των μελών θα γινόταν ένθερμοι
οπαδοί αυτής της προσπάθειας των παιδιών τους, συμμετέχοντας στα δρώμενα
και στις όποιες πρωτοβουλίες αναβάθμισης της βιβλιοθήκης.
Στοχάστηκα: πως κάθε καλοκαίρι στο  Μ.κ Π. Γοργογύρι  θα υπήρχε η δροσιά
της ΛΟΓ και το δροσερό αεράκι θα έπαιρνε  μαζί του τις μελωδικές φωνές
των γλυκολάλητων κοριτσιών-μουσών-νυμφών-αμαζόνων για να τις
μεταφέρει στ' αγαπημένα μας πρόσωπα που δεν ήταν κοντά μας.
Στοχάστηκα: πως η βραδιά ποίησης θα ήταν κι ένα προσκλητήριο γι αυτούς
που αναχώρησαν από τη ζωή και που τώρα θα μας παρατηρούσαν
 με τον δικό τους τρόπο, πότε ως αστέρια στον ουρανό,  και πότε ως πεταλούδες,
και φυσικά τον ανεπανάληπτο ΤΣΙΓΑΡΙΔΑ πάντα να σκαρώνει κάτι.
Στοχάστηκα: πως η πνευματική τροφή που υπήρχε ήταν πλούσια σε βιταμίνες
ευρέως φάσματος και πως στο αντιντόπινγκ κοντρόλ!  δε θα είχαμε πρόβλημα
 γιατί η λογοτεχνικοποιητική '' ντοπαμίνη'' δεν ήταν ανιχνεύσιμη από τους
 μηχανισμούς της νωχέλειας, και της χαβούζας.

Στοχάστηκα: πως λέξεις όπως, ανευθυνότητα, αδράνεια, ραστώνη, ωχαδερφισμός
καθώς και τα ξαδέρφια τους δε θα χτυπούσαν τη δική μας πόρτα γιατί νόμιζα
πως τις είχαμε ξεριζώσει από το μυαλό μας μια για πάντα, ενώ  όπως αποδείχθηκε
απλά τις είχαμε κλαδέψει με αποτέλεσμα να ξαναφουντώσουν πιο δυναμικές.
Στοχάστηκα: επίσης πως οι: Ευριπίδης, Αισχύλος, Αριστοφάνης, Σοφοκλής,
 Ελύτης, Σεφέρης, Ρίτσος, Καβάφης, Παλαμάς, Σολωμός, Βάρναλης, Καρυωτάκης,
Πολυδούρη, Δημουλά, Καμπανέλης,  Σκούρτης,  Καζαντζάκης, Γκάτσος, Παπαδόπουλος Λ.
Χατζηδάκις, Θεοδωράκης,  Μαρκόπουλος,  Ξαρχάκος, Τσιτσάνης, Καββαδίας, Λειβαδίτης,

 Μάνος Ελευθερίου, Σαραντάρης, Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Μόραλης, Λύτρας, Γύζης, κ.π.α.
θα ήταν πιο σημαντικά πρόσωπα από τις περσόνες, και τους χαζοαστέρες της τουβούλας.
Στοχάστηκα: πως οι δάσκαλοι του χωριού κατά  περιόδους θα πήγαιναν τα παιδιά
του σχολείου στη βιβλιοθήκη που ήταν μόλις πέντε λεπτά απόσταση, είτε για δανεισμό
βιβλίων, είτε για άλλες δραστηριότητες. Αμ δε!!!!!!!
Στοχάστηκα: πως κάποια άτομα, και ειδικότερα το άλλο μισό του φεγγαριού, το πιο
φωτεινό, θα διέθετε  λίγο χρόνο, ειδικά τις μεγάλες νύχτες του χειμώνα, για την
ανάγνωση κάποιων βιβλίων, ώστε να ήταν το παράδειγμα προς μίμηση για τα παιδιά τους.
Στοχάστηκα: πως ο Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού μου θ 'αγκάλιαζε ουσιαστικά,
και με στοργή το χώρο της βιβλιοθήκης και θα μεριμνούσε για την ανάπτυξή της,
και για τη σωστή λειτουργία της. Αμ δε!!!!!!!

Στοχάστηκα: πως τα μορφωμένα άτομα του χωριού θα πρωτοστατούσαν ώστε
η βιβλιοθήκη να είναι ο φάρος του πνευματικού μας λιμανιού, και κυρίως το
αραξοβόλι των παιδιών. Αμ δε!!!!!!!!!!!! Μορφωμένε του χωριού εσύ τί έκανες?
Στοχάστηκα: πως έστω και ένα παιδί να συμμετείχε σ' αυτό το όραμα αυτό θα
ήταν πολύ μεγάλο κέρδος, ήταν πράγματι πολύ Ουτοπικό, αλλά χωρίς όνειρα,
και όραμα έχει αξία η ζωή?
Στοχάστηκα: πως η Ιθάκη του Καβάφη θ' αργούσε να φανεί και πως στην πορεία
του ταξιδιού όλοι μας θα γινόμασταν πιο σοφοί, ή έστω λίγο πιο ποιητικοί.
Στοχάστηκα: πως μόνον οι στρατιά των απανταχού ηλιθίων, και μόνον αυτοί
 είναι που απορρίπτουν ως δυσνόητο οτιδήποτε δεν είναι βλακώδες, τουλάχιστον
 αυτό αναφέρουν τα εγχειρίδια της βλακείας.
Στοχάστηκα: πως η ποίηση διδάσκεται βήμα- βήμα  ανάμεσα στα πράγματα
 και στις υπάρξεις, χωρίς να τα χωρίσουμε, αλλά ενώνοντας τα με ανιδιοτελή
απλωσιά αγάπης, όπως έλεγε και ο Π.Ν.
Στοχάστηκα: πως τα πιο κάτω λόγια του  Μπέρτραντ Ράσελ δεν είχαν συνεπάρει
 μόνον εμένα: ''Τρία πάθη, απλά αλλά εξαιρετικά δυνατά, έχουν εξουσιάσει
 τη ζωή μου, η λαχτάρα για έρωτα, η αναζήτηση για  γνώση
 και η αβάσταχτη λύπη για τα δείνα του κόσμου''.

Στοχάστηκα: πως τον πιο κάτω στίχο του Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς θα τον άκουγα από
τα χείλη των μελών της ΛΟΓ  να τον απαγγέλουν στην αυλή των θαυμάτων,
και τα 'αστέρια να κρυφακούν  γεμάτα από ζήλια.
''Αλλά  εγώ όμως που σ' αγαπώ
δεν έχω παρά μόνο τα όνειρα μου,
τα έχω απλώσει κάτω από τα πόδια σου,
να περπατάς προσεκτικά
γιατί βαδίζεις πάνω στα όνειρα μου''.
Στοχάστηκα: πως όλες οι λέξεις που αναπνέω, κι όλες οι λέξεις που γράφω,
πρέπει ν' απλώσουν ακούραστα φτερά, και ποτέ να μη σταματήσουν την πτήση τους,
ώσπου να φτάσουν στη καρδιά των υπέροχων φίλων μου, και να τους τραγουδήσουν
μες στη νύχτα, πέρα από  κει που τρέχουν  τα νερά του Κεφαλοπόταμου, η κάτω από
τα φωτεινά  αστέρια του Δία και της Αφροδίτης. W.B.Y.''.
Tο  πιο κάτω ποίημα είναι αφιερωμένο  στις Μούσες και τις Νύμφες [μέλη της ΛΟΓ]
που κατά  περιόδους έλαβαν μέρος στα δρώμενα στη Αυλή των Θαυμάτων, και στις
μοναδικές  συναντήσεις-συνεντεύξεις  είτε στο Μουσείο της Ακρόπολης, είτε στο
Νομισματικό Μουσείο, είτε στο Μέγαρο Μουσικής είτε κάπου αλλού. 

Σας ευχαριστώ.

''Στις μεσονύχτιες στράτες περπατάνε
περήφανα με χάρη οι έρωτες
και από  τις γρίλιες των παραθύρων
τα κορίτσια με πόνο κρατάνε
τους κρυφούς καημούς αναστενάζοντας.
Στις στέγες κρεμάστηκε
απόψε το φεγγάρι
σκυμμένο πάνω
απ' την αυλή των θαυμάτων
και οι Μούσες καμαρώνουν τις Λογίτισες
που θ' απαγγείλουν ποιήματα
θα χορέψουν, θα τραγουδήσουν
και η ζωή το δρόμο της θα πάρει
στη λίμνη της καρδιάς μας για να φθάσει.
Στις μεγάλες μου αγάπες έφτιαξα μια πανοπλία
από παλιές μυθολογίες βγαλμένη
με στολίδια καλυμμένη
από τη φτέρνα ως το λαιμό''.

Αυτά και άλλα πολλά στοχάστηκα-ίσως θα πει κάποιος μάταια-
εξαρτάται από την οπτική του καθ' ενός, ως στοχαστής  συνεχίζω
να στοχάζομαι, συνεχίζω να ερωτεύομαι, συνεχίζω να κάνω λάθη,
αλλά όμως παράλληλα συνεχίζω να ''ζωγραφίζω'' να γράφω, να ονειρεύομαι,
 ν' ακούω υπέροχες μουσικές, να απολαμβάνω τ' αγαπημένα μου πρόσωπα'
και κυρίως να χαμογελώ στη ζωή. Κάντε το κι εσείς, είναι μεταδοτικό.

Υ.Γ.
ΟΙ ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΕΣ πάνε ομπρός
και βλέπουνε ως την άκρη
του κονταριού που εκρέμασαν
σημαία τους την ιδέα.
 Μ' εκτίμηση Επικούρειος Πέπος-Poof-Pepe-Fuji Tomo Kazu.

Το έργο ''ο ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΣ'' είναι του κορυφαίου γλύπτη ΡΟΝΤΕΝ και βρίσκεται στο Παρίσι.

ΥΓ. Τελικά ίσως κάτι να μείνει. Το 2009 είχε χαρίσει ο Επικούρειος Πέπος στα 10 παιδιά της έκτης δημοτικού από 25 βιβλία περίπου. Το ένα απ' αυτά τα παιδιά, ο Χρυσοβαλάντης Αργυρίου, έχει εκδόσει ήδη την πρώτη του ποιητική συλλογή. Όταν βρεθήκαν πρόσφατα, του είπε πως αρκετά από εκείνα τα βιβλία τα είχε διαβάσει 3 και 4 φορές!!! Εύγε Χρυσοβαλάντη. Ελπίζω όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν να διοργανώσει ο Επικούρειος Πέπος μια βραδιά ποίησης στην αυλή των θαυμάτων για τον Βαλάντη. Άλλά να μη ξεχνάμε το ρητό που λέει: Ουδείς προφήτης στον τόπο του. Επίσης σύντομα ελπίζω να εκδόσει και η Ζαν Ντ' Άρκ-Κωνσταντίνα τα δικά της ποιήματα. 

DUM SPIRO SPERO! WITH LOVE FUJI TOMO KAZU

Κίκη Δημουλά. Μια ποιήτρια εξομολογείται. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Φίλες και Φίλοι η σημερινή ανάρτηση είναι επιλογή της προέδρου της ΛΟΓ ως φαίνεται η Άλκηστη την έχει μυήσει για τα καλά στην ποίηση της Κικής Δημουλά. Σας καληνυχτίζω, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος. ΥΓ. Άλκηστη χαιρετίσματα στον Άδμητο. Η Κική Δημουλά μιλάει για τον έρωτα, τον θάνατο και την ποίηση σ' ένα ντοκιμαντέρ της Κατερίνας Πατρώνη.

«Δεν μου ήταν ποτέ εύκολο να συνεννοηθώ με άνθρωπο. Ούτε μπορούσα να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι ήταν τόσο διαφορετικοί από εμένα. Αυτό βέβαια ήταν πολύ αφελές από τη μεριά μου, αλλά και πολύ χρήσιμο. Γιατί με είχε σε μια μόνιμη ταραχή, σε μια διαρκή διαμαρτυρία και σ' ένα πολύ γόνιμο παράπονο... Από την άλλη, είχα μια ευγένεια η οποία με κατέστρεψε απολύτως! Εμπόδισε δηλαδή τη ζωή μου να πάρει το δρόμο της. Υπέμεινα πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να υπομείνω, με το αιτιολογικό μιας ευγένειας ότι θα πίκραινα, ότι θα πείραζα, ότι θ' αναστάτωνα των άλλων τη ζωή. Αυτό ήταν μία ήττα. Καθαρή ήττα...».  
Τα λόγια ανήκουν στην Κική Δημουλά. Την πιο καταξιωμένη και την πιο δημοφιλή ελληνίδα ποιήτρια της εποχής μας, από το «παράπονο» και την «ήττα» της οποίας αναβλύζουν στίχοι με τη δύναμη που έχουν οι χρησμοί. Την ακαδημαϊκό που, σε λίγες μέρες, θα παραλάβει στο Στρασβούργο το φετινό Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας, εν αναμονή και μιας ανθολογίας του «Γκαλιμάρ», όπου θα συνυπάρχει με την Σαπφώ, την Μπράουνινγκ, την Ντίκινσον, την Αχμάτοβα, την Τσβετάγιεβα, την Σίλβια Πλαθ... Τι παραπάνω, άραγε, θα είχε να εξομολογηθεί για την τέχνη της, τον έρωτα, τον φόβο του θανάτου, απ' όσα διοχετεύει στο έργο της εξήντα χρόνια κοντά;
Η απάντηση κρύβεται στις «Συναντήσεις με την Κική Δημουλά» της Κατερίνας Πατρώνη. Μια συμπαραγωγή του «Περίπλου», του ΕΚΚ, της ΕΡΤ και του «Ικάρου» που -ελλείψει κινηματογραφικού νομοσχεδίου- απέχει από το επικείμενο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Ενα ωριαίο ντοκιμαντέρ χωρίς στολίδια, χωρίς μαρτυρίες τρίτων και μ' ελάχιστα εξωτερικά πλάνα, με την κάμερα προσηλωμένη στο πρόσωπο της ποιήτριας που, μ' ένα τσιγάρο μονίμως στο χέρι, μιλάει, στοχάζεται, ονειροπολεί.
«Πολύ γρήγορα», λέει η Πατρώνη, «ένιωσα μαζί της οικειότητα που μ' άλλους ανθρώπους μπορεί να διανύσεις μια ζωή και να μην την βρεις... Ηξερα ότι ήθελα να κάνω μια ταινία με τη Δημουλά, όχι για τη Δημουλά. Ηταν ένα πρόσωπο που πάντα με προκαλούσε να το ψάξω. Οι συναντήσεις μας ήταν σποραδικές σ' όλη τη διάρκεια του 2009, και οι κουβέντες μας, αμοιβαίες εξομολογήσεις για θέματα που ενδιαφέρουν και τις δυό μας». Γύρω στα Χριστούγεννα, η ταινία θα κυκλοφορήσει σε DVD από τον «Ικαρο». Κι ώσπου να προβληθεί στην Αθήνα, τον Απρίλιο, ιδού μιά γεύση από το περιεχόμενό της.
*Ολα, αφορμές για ένα ποίημα
«Οταν κάποιος με απορρίπτει, δεν ρίχνω το φταίξιμο σ' αυτόν. Λέω πως είμαι προς απόρριψιν. Αυτό λέγεται ηττοπάθεια. Είναι πραγματικό; Ή είναι κάτι που το επιτρέπω να συμβαίνει γιατί μου δίνει αφορμές να ξεσηκώνομαι, να ψάχνομαι, ν' αναστατώνομαι; Σαν όλη η ανθρωπότης να περιμένει να της δώσω τα συμπεράσματά μου περί του τι είμαι! Αλλά δεν περιμένει καμιά ανθρωπότης να της δώσω τα συμπεράσματά μου (...) Επομένως, είναι ένα νοσηρό σύμπτωμα που το πολύ, πολύ, στο κουτρουβάλιασμά του μέσα, να φέρει στην επιφάνεια το μισοπτώμα κάποιου στίχου που εγώ τραβάω έξω από την αμμουδιά και του δίνω το φιλί της ζωής (...)
Βλέπω ότι συνεχώς μετακινώ μια πέτρα... Ενώ έχω τόσο πολύ αίσθημα και τόσο πολύ σπαραγμό μέσα μου, δεν ξέρω γιατί το μεταφορικόν τους μέσον προς τα έξω είναι ένας μηδενισμός. Δεν έχω κανένα λόγο να είμαι απελπισμένη. Δεν είμαι απελπισμένη. Εχω όμως ένα συνεχώς δυσάρεστο προαίσθημα για την πορεία των πραγμάτων. Κι αυτό με κάνει να είμαι τόσο πικρόχολη και σαρκαστική -προ πάντων απέναντί μου.
Ισως να μην ήταν πολύ ελεύθερη η ζωή μου ώστε να τη δω κάτω από ποικίλο φωτισμό. Επειτα, υπάρχει και μία κληρονομικότης που μπορεί να έχει βαρύνει πάνω στα ποιήματα. Στο πατρικό μου σπίτι δεν υπήρξε ποτέ μα ποτέ μία χαρούμενη ατμόσφαιρα. Χωρίς κανείς να διανοηθεί να την ανατρέψει. Είχα μία μητέρα η οποία θρηνούσε για τον τρόπο της ζωής της, δεν τον διατάραξε όμως ποτέ παρά μόνον με τη διαμαρτυρία της. Δεν διέφερα πολύ... Από την άλλη πλευρά όμως, πρέπει να πω ότι πάρα πολλά από αυτά που έζησα, ή μάλλον αισθάνθηκα, τα αισθάνθηκα για να τα χρησιμοποιήσω για την ποίηση. Συμβαίνει στους ποιητές που δεν έχουν φλέβα ποιητική, είναι οι λεγόμενοι βιωματικοί».
*Για τον έρωτα
«Οφείλει κανείς να ζει ένα πράγμα με την ένταση που του προκαλεί, κι ας βλάπτει το δεσμό αυτή η μονομερής ένταση. Κατά τη γνώμη μου, βλάπτεται ο δεσμός από το ότι το ένα μέρος παραπροσφέρει, παραπροσφέρεται, παρά είναι παράφορο. Αλλά είναι και τόσο απίθανο να συμπέσουν οι βαθμοί του αισθήματος ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, παρά ενδεχομένως για μία μόνο στιγμή. Από εκεί και πέρα έχουμε χάσματα κι αυτό βοηθάει στο να μεγαλώνει το αίσθημα του ενός, να μικραίνει του άλλου, και να γίνεται αυτό το συναρπαστικό είτε παιχνίδι, είτε κυνηγητό, είτε μαρτύριο, αλλά οπωσδήποτε συναρπαστικό!
Τώρα, αν με ρωτήσετε από πού έχω βγάλει αυτά τα συμπεράσματα, και από πόσα όρη και βουνά ερώτων πέρασα κι ανεβοκατέβηκα, θα σας πω ελάχιστα... Αλλά έχω μια εμμονή με το θέμα και την αξία του, και το γεγονός ότι δεν το εξήντλησα, δεν το έζησα όσο έπρεπε, όσο το ήθελα κι όσο ήμουν προορισμένη ίσως να το ζήσω, μ' έχει κάνει να αισθάνομαι ολίγον μελετήτρια του πράγματος σαν να έχω μία πείρα (...) Το απεσταγμένο κέρδος αυτής της ιστορίας, είναι του ενός ο βασανισμός. Εκεί έχω καταλήξει κι έχω ευφρανθεί κάμποσο από ένα τέτοιο βάσανο...»
*Ιδανικές στιγμές
«Μ' άρεσε τότε που ζούσε ο Αθως (σ.σ.: ο επί τριάντα χρόνια σύντροφός της, ποιητής Α. Δημουλάς) και πηγαίναμε διάφορες εκδρομές με το αυτοκίνητο. Ηταν από τις ιδανικές στιγμές. Το ότι υπάρχει ένας άλλος δίπλα σου, ότι ερήμην του σκέφτεσαι και δημιουργείς, είναι πάρα πολύ σπουδαίο. Είχα πολλές φορές σκεφτεί ότι κλέβοντας από την προσοχή του άλλου, κλέβοντας από την άγνοιά του, δημιουργείς. Το ένιωθα με τον Αθω. Τον ευχαριστούσε να το κάνω, βέβαια. Δεν τον ενημέρωνα αλλά δεν με διέκοψε και ποτέ μαντεύοντας! Ναι, μου είναι αλησμόνητη η σιωπή μέσα στο αυτοκίνητο, ο καθρέφτης δεξιά απ' όπου περνούσαν αποκεφαλισμένα τα τοπία, έχω πολλές εικόνες ακόμα. Αλλά δεν είμαι πια, εδώ και πολλά χρόνια, τρυφερή. Και φοβάμαι ότι αυτό, μάλλον το έκανε ο θάνατος του Αθου. Πολύ το φοβάμαι...»
*Η άλυτη απορία του θανάτου
«Το τίποτα είναι ένα όνειρο. Αμα τελειώνουμε, να τελειώνουμε. Τελεία και παύλα, όχι αποσιωπητικά. Φαντάσου να είναι ένα τίποτα που σε σημαδεύει κιόλας! Να έχει συνείδηση αυτό το τίποτα! Εκτός κι αν δεν υφίσταται ποτέ ψυχή κι έχουμε ένα σώμα που προσποιείται ότι έχει ψυχή. Εγώ θεωρώ παρά πολύ πονηρό το σώμα, και περιεκτικότατο και εφευρετικότατο. (...)
Η ιδέα της ταφής και της εκταφής με τρελαίνει (...) Δεν πιστεύω καθόλου ότι πρέπει να επιστρέψουμε στο χώμα, διότι δεν μου απέδειξε κανείς μέχρι τώρα ότι είναι ένα χώμα. Πρέπει να μου το αποδείξει. Και τότε θα υποταγώ, θα το δεχτώ (...) Δεν λέω ότι δεν είναι ωραία η ζωή. Λέω ότι είναι πάρα πολύ ωραία επειδή πρόκειται να τη χάσουμε. Μόνο γι' αυτό. Κι ο έρωτας γι' αυτό είναι ωραίος, επειδή τελειώνει. Όμως η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Κάποτε σταματάει ο ποιητής, αλλά έχει διάδοχο. Κι η ιστορία συνεχίζεται...» * 
Πηγή: Ελευθεροτυπία. Σταυρούλας Παπασπύρου 
Υ.Γ.
“Είμαι λίγο θυμωμένη, όπως αντιλαμβάνεσαι. Μ' εμένα. Διότι έπρεπε να έχω ωριμάσει. Να μην απορώ με τίποτα.”
“Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς μα δε σκοτώνω άστρα.”
“Φυσικά κι ονειρεύομαι. Ζει κανείς μόνο μ’ ένα ξερό μισθό;”
“Τα ακατόρθωτα -μη σε απασχολεί- θα τα προμηθευτώ εγώ. 
Εσύ φέρε μόνο το χέρι σου στον ώμο μου 
δέσ' το για σιγουριά από μια φλέβα του λαιμού 
άδειασέ με όλη μέσα” 
― Κική Δημουλά