Ναυσικά, Περικτιόνη, Πυθαγόρας και Αλέξανδρος άλλα 4 επίλεκτα μέλη της ΟΜΑ.Σ. Συνέντευξη μέρος πρώτο και δεύτερο..

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί επισκέπτες του ιστολογίου σας καλημεροκαλησπερίζω από την συνοικία των Θεών. Σήμερα θα σας παρουσιάσω τη συνέντευξη των υπολοίπων μελών της ΟΜΑ.Σ. Η συνάντηση έγινε φυσικά ξανά στον μαγευτικό χώρο του Μουσείου της Ακρόπολης, και συγκεκριμένα στον 2ρο όροφο εκεί που βρίσκεται ο φιλόξενος χώρος του καφέ-εστιατορίου. Η ευγενέστατη Ελένη μας παραχώρησε ξανά το ίδιο τραπέζι, -Ελένη σ' ευχαριστούμε- αυτή τη φορά ήταν μαζί μας η Ναυσικά, ο Πυθαγόρας, ο Αλέξανδρος, ο Αρκάς ως Επίκουρος συντονιστής, η Περικτιόνη  μέσω τηλεδιάσκεψης μας έστειλε τις απαντήσεις της, και η Καλλιρρόη που δεν μπόρεσε τελικά να παραβρεθεί λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων. Με το Αλέξανδρο που είναι στο πέμπτο έτος Μαθηματικός και πολύ καλός μουσικός, είχαμε συναντηθεί το καλοκαίρι και γνώριζα το πόσο ταλαντούχος και χαρισματικός είναι, επομένως δεν με εξέπληξε γιατί είχα ήδη διαγνώσει την ποιότητά του. Η Περικτιόνη είναι σταθερή και γνωστή αξία, επομένως ούτε κι από αυτήν εξεπλάγην. Τα δυο παιδιά που με εξέπληξαν ευχάριστα ήταν η Ναυσικά και ο Πυθαγόρας, πιο πολύ η Ναυσικά -το φαινόμενο όπως την αποκαλούσε ο παππούς της όταν ήταν στο λύκειο- γιατί με τον Πυθαγόρα είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω στην παρουσίαση του βιβλίου που έκανε ο Χρυσοβαλάντης Αργυρίου, και άλλη μια φορά ξανά στο Μουσείο και κατάλαβα πως είναι πολύ αξιόλογο άτομο. Παρεμπιπτόντως να πω πως η Ναυσικά είναι από το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι και πως το 2007 είχε λάβει μέρος στην αξέχαστη βραδιά ποίησης που έκανα στην αυλή των θαυμάτων. Η Ναυσικά και ο Πυθαγόρας είναι στο δεύτερο έτος φοιτητές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Η ερωτήσεις σε σχέση με την προηγούμενη ομάδα ήταν λίγο διαφοροποιημένες, δύσκολες ερωτήσεις και γι' αυτό αξίζουν συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά γιατί θα το διαπιστώσετε κι εσείς παρ' ό,τι μικρά στην ηλικία ο λόγος τους και η απαντήσεις τους είναι για βραβείο. Κάπου εδώ εγώ θα σας αφήσω και τον λόγο θα πάρουν τα παιδιά. Απολαύστε λοιπόν την Ναυσικά, την Περικτιόνη εξ αποστάσεως, τον Πυθαγόρα και τον Αλέξανδρο. Αρκά σ' ευχαριστώ για την παρουσία σου και την βοήθειά σου. Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

Ποιά είναι η γνώμη σας για την παιδεία μας, και ποιος ο ρόλος των κομμάτων στα Ελληνικά Πανεπιστήμια;

Αρκάς και Πυθαγόρας ο ΤρικαλινοΣαμιώτης

Πυθαγόρας: 

Η παιδεία μας στην Ελλάδα γενικότερα πάσχει, ειδικότερα θα έλεγα πως υπάρχουν κάποιες φωτεινές εστίες απ' όπου μπορούν κάποιοι να ανοίξουν τους ορίζοντές τους, αυτό όμως δεν αρκεί. Ως αναφορά τον ρόλο των κομμάτων, αν και συμμετέχω σε μια παράταξη, θα έλεγα πως δεν με βρίσκει σύμφωνο ο ρόλος τους με την υπάρχουσα μορφή. Θεωρώ πάντως πως έχουν κάνει περισσότερο κακό παρά καλό.

Αλέξανδρος: 

Παιδεία στη Ελλάδα; Δυστυχώς μπάζει από παντού, με αποτέλεσμα να μην βοηθάει την καλύτερη προοπτική της χώρας. Για τον ρόλο των κομμάτων είμαι κι εγώ αρνητικός, όλα αυτά τα χρόνια δεν έχω δει κάτι καλό από την παρουσία τους στους χώρους των πανεπιστημίων.

Ναυσικά: 

Σχετικά με την παιδεία θα συμφωνήσω κι εγώ πως υπάρχει μεγάλο έλλειμμα, π.χ. τα 6 χρόνια στο γυμνάσιο και στο λύκειο το μόνο που μας διδάσκουν είναι το πως θα πετύχουμε στις πανελλήνιες, αυτό είναι παιδεία; όχι βέβαια; κάποια βήματα έχουν γίνει αλλά δεν αρκούν. Για τον ρόλο των κομμάτων δεν έχω κάτι θετικό να πω, δεν είμαι εντελώς αρνητική, η άποψή μου είναι πως τα πολιτικά κόμματα δεν θα έπρεπε να αναμιγνύονται στους χώρους της εκπαίδευσης, τουλάχιστον με τον τρόπο που γνωρίζουμε σήμερα γιατί προσπαθούν να επηρεάσουν τους φοιτητές με αρνητικό τρόπο και όχι θετικό.

Περικτιόνη: 

Δυστυχώς με μια ματιά που θα ρίξει κάποιος γύρω μας, στο περιβάλλον, στους δημόσιους χώρους, στα κτίρια, στα πάρκα, στις παιδικές χαρές, στους χώρους εκπαίδευσης, στους αρχαιολογικούς χώρους, στις συμπεριφορές μας όταν βρισκόμαστε σε κάποια ''ουρά'' και γενικότερα, θα καταλάβει αμέσως πως αυτή την λέξη την αγνοεί το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων αυτής της χώρας. Μόνο σε επίπεδο οικογένειας υπάρχει αυτή την περίοδο η γνώση και η έννοια αυτής της λέξης. Για το ρόλο των πολιτικών κομμάτων ρωτήστε την κυρία Αρβελέρ να σας πει το αποτέλεσμα που έκανε επί της θητείας της σε όλα τα Γαλλικά πανεπιστήμια για τις επιδόσεις των Ελλήνων σπουδαστών. Σας πληροφορώ πως βρισκόμασταν στην τελευταία θέση. Ένα τεράστιο μέρος αυτής της κατάντιας οφείλεται στον ρόλο των κομμάτων.

Ποια είναι η γνώμη σας για την πολιτική και τους πολιτικούς μας;

Πυθαγόρας: 

Η πολιτική είναι στην καθημερινότητά μας, ό,τι κάνουμε είναι θέμα πολιτικής, από κει και πέρα υπάρχει ένα τεράστιο θέμα για το πως και το γιατί. Τα τελευταία χρόνια έχει ανοίξει μια συζήτηση για τους πολιτικούς και το κατά πόσο είναι όλοι τους κακοί, η κάποιοι καλοί, στην πλειοψηφία τους πιστεύω πως οι πιο πολλοί έχουν μπει με κάποιον ρομαντισμό στο ν' αλλάξουν κάποια πράγματα, στην πορεία αρκετοί απ' αυτούς είτε επειδή δεν μπορούσαν είτε επειδή αλλοτριώθηκαν κατέληξαν κάπου αλλού, με αποτέλεσμα να κάνουν εντελώς διαφορετικά πράγματα απ' αυτά που μας έλεγαν. Και δυστυχώς αυτοί είναι που αμαυρώνουν την εικόνα για όλους.

Αλέξανδρος,Φοιτητής Μαθηματικός, Μουσικός.

Αλέξανδρος: 

Ακόμα και να πεις το απέχω από την πολιτική είναι μια πολιτική πράξη, το τι σε οδήγησε εκεί είναι κι' αυτό θέμα πολιτικής, γενικότερα από την στιγμή που ξυπνάμε έως και την ώρα που θα κοιμηθούμε θα μιλάμε για πολιτική, θα πράττουμε πολιτικά, η θα διαμορφώνουμε την πολιτική μας παιδεία, και την παιδεία μας γενικότερα. Το θέμα είναι το πως, και με ποιον τρόπο κάνουμε αυτά τα βήματα. Θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν ακόμα αξιόλογοι πολιτικοί, το μείζον πρόβλημα είναι αν εμείς οι πολίτες επιλέγουμε τους αξιόλογους, και αν οι αξιόλογοι είναι στις κατάλληλες θέσεις.

Ναυσικά: 

Πολιτική ασκούμε όλοι στην καθημερινότητά μας, το θέμα είναι σ' ένα πιο υψηλό επίπεδο, εκεί που παίρνονται οι αποφάσεις το τι πολιτικές ασκούνται για τους πολίτες, και κατά πόσο είναι οι πιο ικανοί αυτοί που ασκούν αυτές τις πολιτικές. Όσο για τους πολιτικούς πιστεύω πως οι πιο πολλοί κάνουν αυτό που κάνουν από ιδιοτελείς σκοπούς, τις πιο πολλές φορές εξυπηρετούν συμφέροντα που δεν έχουν καμία σχέση με τα συμφέροντα της χώρας και του λαού.

Περικτιόνη: 

Θα ξεκινήσω από τους πολιτικούς, για την πλειονότητα είναι η χειρότερη, ειδικότερα τα τελευταία χρόνια έχουμε φθάσει στο σημείο όταν μιλάμε για πολιτικούς αμέσως το μυαλό μας να πάει σε συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, σε μεγάλες ψευτιές, και σε προσωπεία. Για την πολιτική έχουν φροντίσει οι πολιτικοί να απομακρύνουν τους πολίτες, θα έλεγα ίσως σκόπιμα ώστε να μπορούν καλύτερα να εφαρμόζουν τα όποια αντικοινωνικά και σκοτεινά τους σχέδιά.

Ποιοι είναι οι ήρωες σας και ποια τα ινδάλματά σας;

Πυθαγόρας: 

Δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο, απλά θα σταθώ σε όλους αυτούς που έχουν καταγραφεί στη μνήμη μας μέσα από το σχολείο, τις διηγήσεις των γονιών μας, της μυθολογίας μας και των διάφορων βιβλίων. Εξάλλου να μην ξεχνάμε πως κάποιος ήρωας είχε γύρω του πολλούς αφανείς ήρωες, σε πολλές περιπτώσεις. Όχι δεν έχω κάποιο ίνδαλμα, ίσως λόγω ηλικίας, ακόμα ψάχνομαι.

Αλέξανδρος: 

Εγώ θα σταθώ σ' αυτούς που ήταν παραστάτες του ήρωα και που τις περισσότερες φορές δεν μάθαμε τίποτα γι' αυτούς, αυτοί είναι οι ήρωες μου. Θαυμάζω αρκετούς αλλά όχι ως ινδάλματα.

Ναυσικά: 

Αρκετούς από τους προγόνους μας είτε στην αρχαιότητα, είτε στην νεώτερη ιστορία μας, και φυσικά όπως είπε και ο Αλέξανδρος τους αφανείς ήρωες. Ανθρώπους που με εμπνέουν έχω αρκετούς, ινδάλματα, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν έχω.

Περικτιόνη: 

Στην προηγούμενη συνέντευξη, νομίζω πως ήταν η Διοτίμα που είχε αναφέρει κάτι για τους αφανείς ήρωες, συμφωνώ κι εγώ μαζί της, αυτοί είναι οι ήρωες μου, το ίνδαλμα μου είναι η κάθε μητέρα που μεγαλώνει τα παιδιά της με θαυμαστό τρόπο ώστε να γίνουν χρήσιμοι πολίτες της κοινωνίας μας.

Αν συναντούσα τε τον Θεό και τον Διάβολο τι θα τους ρωτούσατε;

Πυθαγόρας: 

Λόγω αμαρτιών δεν νομίζω πως ο Θεός θα δεχόταν να μ' ακούσει, αν ωστόσο μ' άκουγε θα τον ρωτούσα, που είσαι; γιατί επιτρέπεις να συμβαίνουν αυτά τα αίσχη στον πλανήτη μας; γιατί δεν προστατεύεις το δημιούργημά σου; Τον διάβολο θα τον ρωτούσα γιατί σπέρνει αυτόν τον όλεθρο γύρω μας, τι εισπράττει απ' αυτό, και ποιο είναι το κίνητρό του.

Αλέξανδρος: 

Τον Θεό θα τον ρωτούσα, γιατί αφού υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που σε λατρεύουν δεν εμφανίζεσαι να τους πεις το τι ακριβώς ζητάς απ' αυτούς ώστε να μην τους εκμεταλλεύονται οι επιτήδειοι; Και αν είχα το δικαίωμα μιας δεύτερης ερώτησης θα τον ρωτούσα ποιος τον δημιούργησε. Τον διάβολο θα τον ρωτούσα, ως μουσικός, αν ήθελα να του παίξω το τραγούδι που λέει ''έβαλε ο διαβολάκος την ουρά του πάλι''.

O Mr Pepos εντυπωσιασμένος από την Ναυσικά.

Ναυσικά: 

Υπό την προϋπόθεση πως υπάρχει, και επίσης με την προϋπόθεση πως είμαστε δημιουργήματά του, θα τον ρωτούσα για ποιον λόγο μας δημιούργησε, και αν το τελικό αποτέλεσμα τον ικανοποιεί. Τον διάβολο θα τον ρωτούσα αν αληθεύει πως υπάρχουν καζάνια στην κόλαση και ποια η χρησιμότητά τους.

Περικτιόνη: 

Εδώ και αρκετά χρόνια σε κάποια συζήτηση που είχα με τον Mr Pepo μου είχε πει κάτι που του το είχε αναφέρει κάποιος Πατροκοσμάς στην συνοικία των Θεών, να εύχομαι στη ζωή μου α') να μην αγαπήσω και ν' αγαπηθώ υπερβολικά, και β') να μην συναντήσω ούτε τον θεό ούτε τον διάβολο. Αν παρ' αυτά τους συναντούσα θα προσπαθούσα να περάσω απαρατήρητη και από τους δύο. 

Πόσα χρήματα ξοδεύετε το χρόνο για το σώμα σας και πόσα για το πνεύμα σας;

Πυθαγόρας: 

Σίγουρα πιο πολλά για το σώμα μου, ελπίζω κάποια στιγμή να καταφέρω να ανεβάσω το ποσό υπέρ του πνεύματος.

Αλέξανδρος: 

Ίσως να αποτελώ εξαίρεση  αλλά ξοδεύω πιο πολλά για το πνεύμα μου και πιο λίγα για το σώμα μου χωρίς αυτό να σημαίνει πως το παραμελώ, κάθε άλλο, απλά δίνω προτεραιότητα στον πνεύμα μου.
Ναυσικά: 

Ανήκω κι εγώ δυστυχώς στην κατηγορία του σώματος, αναλογικά ξοδεύω αρκετά πιο πολλά για το σώμα, και παραμελώ το πνεύμα μου, θα έλεγα πως η αναλογία είναι 70-30 υπέρ του σώματος. Ίσως κάνω μια προσπάθεια να ανεβάσω κι εγώ λίγο το ποσό υπέρ του πνεύματος.
Περικτιόνη: 

Εδώ και μια δεκαετία περίπου ξεκίνησα ώστε σιγά σιγά από το 70σώμα 30πνεύμα να φέρω το ισοζύγιο στα σημερινά δεδομένα, που είναι περίπου 50-50 βέβαια, μου πήρε αρκετά χρόνια, αλλά τώρα κατάλαβα το πόσο σημαντικό είναι. Ειλικρινά ήταν για μένα ένας θρίαμβος, τώρα πια θέλω να παραμείνω εκεί, και αν είναι δυνατόν να μειώσω κι άλλο την διαφορά υπέρ του πνεύματος.

Αν ήταν στο χέρι σας ν' αλλάξετε τρία πράγματα στην Ελλάδα ποια θα ήταν αυτά;

Πυθαγόρας: 

Α') την αντίληψή μας για την πολιτική, β') τον τρόπο σκέψης για την ζωή μας, γ') τις συμπεριφορές μας απέναντι στον συνάνθρωπό μας.
Αλέξανδρος: 

Α') τη θρησκεία μας γιατί θεωρώ πως έχει παίξει ανασταλτικό ρόλο στην πρόοδο της χώρας μας και της νοοτροπίας μας, β') την εκπαίδευσή μας, γ') τον ρατσισμό που υπάρχει για διάφορες κοινωνικές ομάδες, αυτό βέβαια θα μπορούσε να γίνει και με την αλλαγή της παιδείας μας.
Ναυσικά: Α') Την παιδεία μας, β') τον πρωτογενή τομέα παραγωγής για να γίνουμε ως χώρα πιο αυτάρκης, γ') τις νοοτροπίες μας

Περικτιόνη: 

Με μόνο 3 δεν αρκεί. α') το εκπαιδευτικό μας σύστημα, β') τη θρησκεία μας, γ') την μαϊμού Δημοκρατία μας.

Αν μπορούσατε να διαλέξετε πως να επιστρέψετε στη ζωή, τι θα θέλατε να είστε;
Πυθαγόρας: 

Ξανά άνθρωπος, αλλά τις γνώσεις που θα είχα αποκτήσει από την πρώτη μου ζωή, να τις είχα από τη γένεσή μου.
Αλέξανδρος: 

Πάλι άνθρωπος, αλλά με τις γνώσεις και τις εμπειρίες που θα είχα αποκτήσει στην προηγούμενη ζωή, ώστε να αποφύγω τα λάθη στη νέα ζωή.
Ναυσικά: 

Θα συμφωνήσω με τον Πυθαγόρα και τον Αλέξανδρο, πάλι άνθρωπος κρατώντας όλα τα θετικά από την προηγούμενη ζωή μου.
Περικτιόνη: Ως η Υπατία της αρχαιότητας με την προϋπόθεση πως δεν θα βασανιζόμουν όπως η γνωστή Υπατία.

Ποιο τραγούδι τραγουδάτε στο μπάνιο, και ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας καλλιτέχνης.

Πυθαγόρας: 

Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι, ανάλογα με τον καιρό, με την διάθεσή μου, με το τι θα έχω ακούσει πριν μπω στο μπάνιο, η με το τι τραγούδι ακούει η γειτόνισσά μου στο δικό της μπάνιο γιατί είναι μεσοτοιχία με το δικό μου μπάνιο. Αγαπημένος μου τραγουδιστής, αφού πρέπει να επιλέξω έναν μόνο, είναι ο Γιώργος Νταλάρας.
Αλέξανδρος: 

Ως μουσικός που είμαι συνήθως τραγουδώ αυτό που έπαιζα -λίγο πριν μπω στο μπάνιο- στο μπουζούκι, η στο λαούτο, η στο πιάνο. Αγαπημένος μου καλλιτέχνης είναι ο Στέλιος Καζαντζίδης, ίσως επειδή είμαι εγγονός μεταναστών παππούδων. Ο Καζαντζίδης έχει τραγουδήσει όσο κανένας άλλος τον καημό και τον πόνο του Έλληνα μετανάστη. Μ' έχει σημαδέψει από πολύ μικρό.
Ναυσικά: 

Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο, ίσως αυτό που θα έχει κολλήσει στο μυαλό μου εκείνη την ημέρα, η την εβδομάδα. Αγαπημένος μου καλλιτέχνης είναι ο Δημήτρης Μητροπάνος.
Περικτιόνη: 

Άγνωστο γιατί εδώ και αρκετά χρόνια με το που θα βρεθώ στο μπάνιο τραγουδώ πάντα, μα πάντα το τραγούδι ''άστα τα μαλάκια σου ανακατεμένα'' αγαπημένος μου καλλιτέχνης είναι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.

Τι σημαίνει για σας η λέξη φιλία; 

Πυθαγόρας: 

Ό,τι είναι το οξυγόνο στο αίμα είναι και η φιλία στον άνθρωπο, να είμαι εκεί ακόμα και όταν δεν με χρειάζεται ο φίλος μου, και να είναι εκεί ακόμα και όταν δεν τον χρειάζομαι.
Αλέξανδρος: 

Η φιλία είναι ένα αέναο πάρε δώσε προσφοράς, αλληλοσεβασμού, κατανόησης, εκτίμησης, αγάπης είναι μια ψυχή που κατοικεί σε δυο σώματα.
Ναυσικά: 

Σπάνιο είδος, και μοναδική σχέση στο ανθρώπινο είδος, ο ορισμός της φιλίας για μένα είναι το μοιράζομαι τις χαρές και τις λύπες με κάποιον που τον έχω επιλέξει και μ' έχει επιλέξει. Σε γενικές γραμμές να δίνεις και να παίρνεις.
Περικτιόνη: 

Ό,τι σημαίνει η αναπνοή μου, κάτι αντίστοιχο σημαίνει και η φιλία, και πάντα θα θυμάμαι αυτό που μας είχε πεί ο Mr Pepos στα σκαλιά του Ηρωδείου πριν αρκετά χρόνια, ''Η φιλία είναι αρετή ή προϋποθέτει την αρετή, και επιπλέον είναι εντελώς απαραίτητη για τη ζωή''. Από τότε δεν έχω ξεχάσει αυτή τη φράση, που όπως μας είχε πει ήταν του Αριστοτέλη.

10) Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας: συγγραφείς, ποιητές, ζωγράφοι;

Πυθαγόρας: 

Θα ξεκινήσω από τους ποιητές για να αναφέρω τον νέο ποιητή με το λαμπρό μέλλον, σας μιλάω φυσικά για τον Χρυσοβαλάντη Αργυρίου!!!!!!! επίσης θα αναφερθώ στον Ελύτη, στον Καβάφη και στον Ρίτσο. Από συγγραφείς ο αγαπημένος μου είναι ο Παπαδιαμάντης, δεν σας κρύβω πως δεν έχω και τόσο καλή σχέση -κακώς βέβαια- με την λογοτεχνία και την ζωγραφική, από τους ζωγράφους θα έλεγα το Γύζη.
Αλέξανδρος: 

Δυστυχώς κι εγώ δεν έχω καλή σχέση με την ζωγραφική και την λογοτεχνία -δεν σας κρύβω πως νιώθω πολύ αμήχανα γι' αυτές μου τις κακές επιδόσεις- από ποιητές οι αγαπημένοι μου είναι ο Ελύτης και ο Ρίτσος.
Ναυσικά: 

Δυστυχώ κι εγώ βρίσκομαι στην ίδια κατάσταση, από ποιητές είναι ο Καβάφης και ο Ελύτης, από συγγραφείς ο Παπαδιαμάντης και ο Ουμπέρτο Έκο. 

ΥΓ. Επικούρειου Πέπου: Ήταν η μόνη φορά που ένιωσα εγώ αμήχανα γιατί διαπίστωσα πως αυτά τα πολύ αξιόλογα παιδιά ήταν κάτω από τη βάση σε θέματα λογοτεχνίας, Ποίησης και Ζωγραφικής, θα προτείνω στα παιδιά το έξης, να τους δανείζω κάθε μήνα από ένα βιβλίο και μια φορά τον μήνα να επισκεπτώμαστε κάποια έκθεση ζωγραφικής. 

Περικτιόνη: 

Συγγραφείς: Ντοστογιέφσκι, Ρόμπερτ Γκαίηβς, Jacqueline de Romilly, Ποιητές: Όμηρος, Ευριπίδης, Καβάφης, Ζωγράφοι: Γύζης, Λύτρας, Πικάσο, Ρούμπενς, Μανέ, Ματίς και φυσικά όλοι οι Φλαμανδοί.

Φίλες και Φίλοι καλημέρα από την συνοικία των θεών, σήμερα θα θα σας παρουσιάσω το δεύτερο μέρος της συνέντευξης των μελών της ΟΜΑ.Σ. Επειδή χθες σε μια αγαπημένη φίλη και μέλος της ΟΜΑ.Σ. συνέβη ένα μικρό δυσάρεστο το οποίο το ανακάλυψε σήμερα σας υπενθυμίζω πως όταν βρίσκεστε στο ΜΕΤΡΟ η στον ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ κ.λ.π. μην αφήνεται στην τσάντα που έχετε μαζί σας το πορτοφόλι στο οποίο υπάρχουν μέσα χρήματα, ταυτότητες κ.λ.π. Επιτέλους ας προστατεύσουμε εμείς τα διάφορα πράγματα αξίας που κουβαλάμε μαζί μας, δεν πρέπει να εφησυχάζουμε ούτε λεπτό, αν μη τι άλλο οι γυναίκες ας έχουν την τσάντα τους μπροστά τους, και τα χρήματα, κάρτες, και ταυτότητες πάνω τους. Ειλικρινά έχω βαρεθεί ν' ακούω τέτοιες ιστορίες. Ας βάλουμε λίγο μυαλό γιατί όταν βρισκόμαστε στα Μ.Μ.Μ όπου μερικές φορές ήμαστε σαν σαρδέλες το μόνο εύκολο για τα κλεφτρόνια είναι να παραμένουμε εμείς βλάκες. 15 και σήμερα για τον Αρκά, Αρκαδούλι πάμε δυνατά όπως αρμόζει στα μέλη της ΟΚΡΑ. Αυτά τα ολίγα για σήμερα, σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πεπος. Συνεχίζω με τις ερωτήσεις.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο και ποια η αγαπημένη σας ταινία;

Πυθαγόρας: 

Είναι ένα βιβλίο που κουβαλάω μαζί μου από το δημοτικό, τότε ήταν που το διάβασα για πρώτη φορά και παραμένει το αγαπημένο μου. Ο τίτλος ήταν «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ” ένα γλάρο να πετάει», του Λουίς Σεπούλβεδα. Αγαπημένη μου ταινία που ήταν και βιβλίο, είναι ο Άρχοντας των δαχτυλιδιών του Τόλκιν.
Αλέξανδρος: 

Αγαπημένο μου βιβλίο είναι '' ο μικρός Νικόλας'' που κι εγώ κουβαλάω μαζί μου από το δημοτικό. Από ταινία η αγαπημένη μου είναι αυτή που ανάφερε ο Πυθαγόρας, ο Άρχοντας των δαχτυλιδιών ήταν και παραμένειει κάτι ξεχωριστό.
Ναυσικά: 

Το βιβλίο είναι ''Περηφάνια και Προκατάληψη'' της Τζαίην Ώστιν, αυτό το βιβλίο ήταν ανάμεσα σ' αυτά που μας είχε χαρίσει σε όλα τα παιδιά της έκτης δημοτικού ο Mr Pepos. H αγαπημένη μου ταινία είναι ''η θεωρία των πάντων'' που αναφέρεται στη ζωή του Στήβεν Χόκιγκς.
Περικτιόνη: 

Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι ''ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας'' του Márquez Gabriel García και αγαπημένη μου ταινία ''ο ερωτευμένος Σαίξπηρ'' με την καταπληκτική Γκουίνεθ Πάλτροου, την ταινία την πρωτοείδα μετά από πρόταση του Mr Pepou. 

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Πυθαγόρας: 

Εκτός από τον φόβο ενός πρόωρου θανάτου, ο άλλος μεγάλος φόβος μου είναι το να σπαταλήσεις τη ζωή σου για κάτι και στο τέλος να συνειδητοποιήσεις πως όλα αυτά που έκανες δεν εκτιμήθηκαν, η το χειρότερο δεν άξιζαν γιατί δεν είχαν κανένα νόημα.
Αλέξανδρος: 

Εμένα, άγνωστο γιατί αν και δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα είναι το να διαπιστώσω κάποια στιγμή πως είμαι τυφλός, αυτό θα ήταν για μένα τραγικό, και μόνο που το σκέφτομαι δεν νιώθω καθόλου καλά.
Ναυσικά: 

Η υψοφοβία, και ο ξαφνικός θάνατος γιατί, δεν θα έχω την ευκαιρία να αποχαιρετήσω αγαπημένα μου πρόσωπα.
Περικτιόνη: 

Από μικρή με σημάδεψε το εξής γεγονός, στην έκτη δημοτικού η πιο καλή μου φίλη από κάποια παράξενη αρρώστια έχασε την όρασή της. Από τότε αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου. 

Ποια είναι η αγαπημένη σας απασχόληση; 

Πυθαγόρας: 

Το να βρίσκομαι με τους φίλους μου.
Αλέξανδρος: 

Για μένα είναι τα Μαθηματικά, η μουσική, και  συνάντηση με φίλους.
Ναυσικά: 

Τα ταξίδια, και ενασχόλησή μου με φιλικά πρόσωπα, και η ανάγνωση βιβλίων.
Περικτιόνη: 

Είναι η ζωγραφική, και η ανάγνωση. 

Ποιο είναι το αγαπημένο σας απόφθεγμα;

Πυθαγόρας: 

Είναι του Μαχάτμα Γκάντι το ''Να γίνεις εσύ η αλλαγή που προσδοκάς από τους άλλους''.
Αλέξανδρος: 

Έρωτας, Ποίηση και Μουσική η Αγία τριάδα του Έρωτα, και το να είσαι ο εαυτός σου.
Ναυσικά: 

Ζήσε τη ζωή που σου ανήκει.
Περικτιόνη: 

Είναι δυο, το ''Μηδέν Άγαν'' και το ''Μηδένα προ του τέλους μακάριζε''.

Ποιο είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό σας; 

Πυθαγόρας: 

Η κοινωνικότητά μου και ο σεβασμός της άλλης άποψης.
Αλέξανδρος: 

Αγχώδης και φιλόδοξος.
Ναυσικά: 

Είμαι καλή ακροάτρια.
Περικτιόνη: 

Αυτοί που με γνωρίζουν καλά λένε πως με ξεχωρίζουν για την διορατικότητά μου, και την υπέρμετρη δοτικότητά μου.

Τι θεωρείτε πιο σημαντικό στους φίλους σας; 

Πυθαγόρας: 

Η αφοσίωσή τους.
Αλέξανδρος: 

Η αποδοχή τους και η εχεμύθειά τους.
Ναυσικά: 

Η αληθινή τους φιλία.
Περικτιόνη:  

Την αφοσίωσή τους, την ειλικρίνειά τους, την εχεμύθειά τους και κυρίως την καλοσύνη τους.

Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σας έχουν δώσει;

Πυθαγόρας: 

Να έχω γεμάτο το πορτοφόλι ώστε να είμαι αυτάρκης μη εξαρτώμενος, και για να μπορώ να συμπαραστέκομαιαι σε κάποια ανάγκη φίλου.
Αλέξανδρος: 

''Μπορείς να γίνεις ό,τι θέλεις αρκεί να το πιστέψεις, και να εργασθείς γι' αυτό''.
Ναυσικά: 

Μου την είχαν δώσει οι γονείς μου και είναι η εξής, ''όπου κι αν βρεθείς να μην υποκύπτεις σε εθισμούς, εθισμούς πάσης φύσεως''.
Περικτιόνη: 

Μου την είχε δώσει ο Mr Pepos και ήταν η εξής: Κάνε το χόμπι σου επάγγελμά σου και για όλη σου τη ζωή θα ξυπνάς ενθουσιασμένη. Αυτό και έκανα, διδάσκω και ζωγραφίζω. Άλλη μια συμβουλή που μου είχε δώσει ήταν σχετική με τα ταξίδια, κι αυτή την έχω κάνει πράξη. 

Διαλέξτε 5 λέξεις που να περιγράφουν τον εαυτό σας. 

Πυθαγόρας: 

Κοινωνικός, Διοικητικός, Φιλικός, Εργατικός, και ''Κυνηγός'' με την ευρεία έννοια, δηλαδή του ωραίου φύλου.
Αλέξανδρος: 

Ειλικρινής, Δημιουργικός, Δραστήριος, Κοινωνικός, Αγχώδης.
Ναυσικά: 

Μετριόφρων, Αγχώδης, Φιλική, Εσωστρεφής, Ισχυρογνώμων.
Περικτιόνη: 

Ενθουσιώδης, Συναισθηματική, Παρορμητική, Δημιουργική, Χαρισματική.

Ποιο ταλέντο θα θέλατε να είχατε; 

Πυθαγόρας: 

Το ταλέντο του νηφάλιου και ορθά συγκροτημένου πολίτη.
Αλέξανδρος: 

Να ήμουν μουσικός, που είμαι, και να ήμουν πιο ταλαντούχος στα Μαθηματικά.
Ναυσικά: 

Να έχω μεγαλύτερο IQ!!! και να είχα το ταλέντο της μικρής μου αδερφής η οποία είμαι σίγουρη πως θα γίνει πολύ καλή ζωγράφος, ήδη τα έργα της μ' ενθουσιάζουν.
Περικτιόνη: 

Αυτό της ζωγραφικής το έχω από μικρή, ένα άλλο που θα ήθελα να έχω είναι αυτό του μουσικού, και συνθέτη.

Αν μπορούσατε να διαλέξετε να επιστρέψει στη ζωή ένα ιστορικό πρόσωπο, ποιο θα ήταν και τι θα το ρωτούσατε; 

Πυθαγόρας: 

Θα διάλεγα τον Αδόλφο Χίτλερ και θα τον ρωτούσα, προς τι όλα αυτά που έκανε, το τι είχε στο μυαλό του και ποιοι κρύβονταν πίσω απ' αυτόν.
Αλέξανδρος: 

Θα διάλεγα τον Βενιζέλο και θα τον ρωτούσα γιατί επέλεξε να προχωρήσει κι άλλο ο Ελληνικός στρατός στα βάθη της Τουρκίας, με αποτέλεσμα να πάθουμε ό,τι πάθαμε, και αν αυτό ήταν ιδέα δική του η κάποιων άλλων κύκλων. Επίσης θα τον ρωτούσα ποια είναι τα κριτήρια για να αποκαλούμε κάποιον Εθνάρχη.
Ναυσικά: 

Εγώ θα επέλεγα τον Χίτλερ για τους ίδιους λόγους που ανάφερε ο Πυθαγόρας, αλλά μιας και με πρόλαβε ο Πυθαγόρας θα διάλεγα κάποιον σοφό της αρχαιότητας απλά για να τον ρωτήσω να μου περιγράψει το κατά πόσο ισχύουν όλα αυτά που διαβάζουμε σήμερα γι' αυτούς και για το πως ζούσαν εκείνη την περίοδο, ποιες ήταν ας πούμε οι προτεραιότητές τους.
Περικτιόνη: 

Θα ήταν ο Σωκράτης και θα τον ρωτούσα αν συμφωνεί μ' αυτά που έγραψε ο Πλάτωνας γι' αυτόν.

Αν μπορούσατε μ' ένα μαγικό ραβδί ν' αλλάξετε κάτι στον εαυτό σας, τι θα ήταν αυτό; 

Πυθαγόρας: 

Θα άλλαζα την τρομερή ανασφάλειά μου,  όσο παράξενο και αν σας φαίνεται αυτό.
Αλέξανδρος: 

Την αγχώδη έγνοια για το μέλλον μου, και την πολύωρη ενασχόληση του πατέρα μου με την δηλωτή.
Ναυσικά: 

Την ευαισθησία που έχω για το τι μπορεί να σκέφτωνται οι άλλοι για μένα.
Περικτιόνη: 

Θα άλλαζα την υπέρμετρη αγαθοσύνη μου, και τα πράσινα μάτια μου που έχουν γίνει αφορμή πολλών ''πονοκεφάλων''.

Αν υποθέσουμε πως έπρεπε να επιλέξετε 2 πράγματα που θα έπρεπε να στείλουμε σε κάποιον άλλον πλανήτη ώστε όταν τα δουν  να καταλάβουν κάτι για τους κατοίκους του πλανήτη μας, τι θα στέλνατε; 

Πυθαγόρας: 

Κάποια τεχνολογικά επιτεύγματα π.χ. ένα κινητό και ένα λάπτοπ το οποίο να περιείχε την ιστορία του πλανήτη μας.
Αλέξανδρος: 

Το μπουζούκι μου και το λαούτο μου.
Ναυσικά: 

Φωτογραφίες από το ανθρώπινο είδος και φωτογραφίες του πλανήτη μας.
Περικτιόνη: 

Θα επέλεγα μια φωτογραφία ενός ωραίου γυμνού ζευγαριού ώστε να δουν τις διαφορές μας η τις ομοιότητές μας, και μουσικές των Μπετόβεν και Μότσαρτ.

Μετά από ένα ναυάγιο βρισκόσαστε στο νησί των επιθυμιών όπου δεν υπάρχει επιστροφή, μπορεί όμως να εκπληρωθούν 2 επιθυμίες σας. Ποιες θα ήταν αυτές; 

Πυθαγόρας: 

Α') Μία σύντροφο ερωτική, και β') να υπάρχουν στο νησί τα προς το ζην. Εδώ βέβαια προκύπτει ένα τεράστιο ηθικό θέμα, εφόσον η σύντροφος θα είναι ερωτική τι θα γίνει με τους απογόνους; αν υπάρξουν 2 αγόρια και δυο κορίτσια τι θα γίνει; αν συνεχίσουν για περαιτέρω απογόνους πως θα ξεπεραστεί η αιμομιξία; Εφόσον αποδεχθώ την ερωτική σύντροφο αυτόματα αποδέχομαι και την αιμομιξία; Έχω ήδη προβληματιστεί πάρα πολύ. Τελικά δεν είναι εύκολη απάντηση η ερωτική σύντροφος.
Αλέξανδρος: 

Μία σύντροφο ερωτική θα ήταν η πρώτη μου επιθυμία, αλλά με προβλημάτισε λίγο ο Πυθαγόρας με το σκεπτικό του, τελικά όμως αυτή θα ήταν η πρώτη μου επιθυμία, απλά δεν θα κάναμε παιδιά, αν παρ' αυτά ερχόταν κάποια παιδιά θα τους έλεγα... παίξτε μπάλα!!  και η δεύτερη θα ήταν να μου στείλουν πολλά βιβλία.
Ναυσικά: 

Επειδή θα είχα τεράστιο πρόβλημα με το θέμα της αιμομιξίας, θα επέλεγα μια καλή μου φίλη έστω και γνωρίζοντας πως μετά από μας δεν θα υπήρχε συνέχεια. Και η β' επιθυμία μου θα ήταν να έρθουν στο νησί από ένα νέο ναυάγιο 2 ναυαγοί άνδρες για ευνόητους λόγους.
Περικτιόνη: 

Α') να υπάρξει σύντομα ένα ναυάγιο με κάποιους επιζώντες, και Β') να υπάρχει στο νησί αφθονία τροφής και νερού.

Αν έπρεπε να ζωγραφίσετε την ευτυχία με κάποιο χρώμα, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί; 

Πυθαγόρας: 

Το πράσινο για ευνόητους λόγους. ΥΓ. αυτό που δεν μας διευκρίνισε ο Πυθαγόρας, -άλλωστε τι Πυθαγόρας θα ήταν- ποιοι ήταν οι ευνόητοι λόγοι. Κάτι ανάφερε για τη φύση αλλά δεν μπήκε στην ουσία.

Αλέξανδρος: 

Εγώ θα επέλεγα το κίτρινο, -προς στιγμήν ο Αρκάς αναθάρρησε γιατί νόμισε πως ο Αλέξανδρος ήταν κι αυτός Αεκόπουλο, όταν όμως συνέχισε κατάλαβε πως δεν ήταν ομοιδεάτης του και απογοητεύτηκε- γιατί μου θυμίζει τον ήλιο, την πηγή ζωής στον πλανήτη γη, όλα αρχίζουν και ξεκινούν από τον ήλιο.
Ναυσικά: 

Με το γαλάζιο τ' ουρανού γιατί είναι για μένα ό,τι πιο χαλαρωτικό υπάρχει.
Περικτιόνη: 

Με τα χρώματα του ουράνιου τόξου, γιατί εμπεριέχει όλα τα βασικά χρώματα.

Έχετε καταλάβει τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να βρει τον δρόμο του στη ζωή; Γιατί ας πούμε κάποιος επιλέγει να ακολουθήσει αυτή την κατεύθυνση στη ζωή του και όχι μια άλλη; 

Πυθαγόρας: 

Τα βιώματα και οι οικογενειακές επιρροές, και φυσικά η παιδεία του καθ' ενός.
Αλέξανδρος:

Η οικογένεια, το σχολείο, η φίλοι μας, και ο κοινωνικός μας περίγυρος-περιβάλλον, και γενικότερα οι ανησυχίες μας.
Ναυσικά: 

Κάποια ιδέα, κάποιο οικογενειακό βίωμα, και το ένστικτο του κάθε ανθρώπου.
Περικτιόνη: 

Α') Αυτό που έχουμε στο DNA μας, Β') Τα βιώματα που έχουμε μέσα από την οικογένεια, Γ') Οι επιρροές που δεχόμαστε είτε από τους φίλους μας, είτε από τους δασκάλου μας, και αρκετές φορές νομίζω ο παράγοντας τύχη.

26) Αν άνοιγε κάποιος αυτή την περίοδο την πόρτα της ψυχής σας και του μυαλού σας τι θα έβλεπε μέσα; 

Πυθαγόρας: 

Στην ψυχή μου θα έβλεπε όνειρα, φιλοδοξίες, σχέδια, ανησυχίες και στο μυαλό μου θα έβλεπε τα εργαλεία και τους τρόπους πραγματοποίησης τους.
Αλέξανδρος:

Στο μυαλό μου θα έβλεπε νέους στόχους που περιμένουν στη σειρά για να γίνουν πράξη, και στη ψυχή μου ένα τεράστιο κύμα που θέλει να με παρασύρει σε νέες δημιουργίες, σε νέους μουσικούς, και μαθηματικούς δρόμους.
 Ναυσικά: 

Στο μυαλό μου θα έβλεπε το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι, τους γονείς μου, τους έμπιστους φίλους μου και στην ψυχή μου θα έβλεπε τον πραγματικό μου εαυτό, και τις πραγματικές μου δυνατότητες.
Περικτιόνη: 

Στο μυαλό μου θα έβλεπε πολλά πλάνα, σχέδια για νέους πίνακες, για νέες φιλίες, για νέα ταξίδια με υπέροχους φίλους, για νέους έρωτες, νέες φιλοσοφικές αναζητήσεις, αγάπη και σεβασμό για τους διαχρονικούς και πιστούς φίλους, και στην ψυχή μου θ' αντίκριζε όνειρα, όνειρα που δεν κατάφερα να πραγματοποιήσω, και όνειρα που περιμένουν κάποιο κίνητρο για να υλοποιηθούν.

Φίλες και Φίλοι κάπου εδώ κλείνει και το δεύτερο και τελικό μέρος από την συνέντευξη των μελών της ΟΜΑ.Σ. Ελπίζω πως εσείς που κάνατε τον κόπο να φθάσετε έως εδώ να βρήκατε ενδιαφέρουσες τις απαντήσεις των παιδιών. Κατι που χρωστάω είναι σχετικά με την Περοκτιόνη, είναι φιλαράκι από 15ετίας, είναι μεταπτυχιακή φοιτήτρια φιλοσοφίας στο Παρίσι και ήδη έχει δεχθεί προτάσεις για να παραμείνει εκεί, επίσης είναι ερασιτέχνης ζωγράφος -έτσι λέει η ίδια- εγώ λέω πως είναι πάρα πολύ καλή, και πως υπάρχει πιθανότητα να μας φιλοξενήσει ίσως την περίοδο των γιορτών στο κουκλίστικο σπίτι που διαθέτει στην περιοχή Πασι; που βρίσκεται κοντά στον Πύργο του Αϊφελ. Κάπου εδώ σας αποχαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος. Ναυσικά, Αλέξανδρε, Πυθαγόρα, Αρκά σας ευχαριστώ, ελπίζω την επόμενη φορά να έχουμε μαζί μας και την Κορνηλία, και την Καλλιρρόη.
 

Οι υπαίθριες βιβλιοθήκες στην Κίμωλο κλέβουν τις εντυπώσεις (εικόνες)

Αθήνα: Οι ιδέες ήταν πολλές, η ενέργεια αστείρευτη και η έμπνευση δεν σταματούσε να «βασανίζει» το μυαλό. Μετά από δύο χρόνια ανταλλαγής ιδεών, μια ομάδα αποφάσισε να δημιουργήσει υπαίθριες βιβλιοθήκες στην Κίμωλο σε ασυνήθιστες τοποθεσίες και με διακόσμηση που αναδεικνύει την ομορφιά της φύσης.
«Είναι ωραίο να δανείζεται ο κόσμος βιβλία χωρίς να χρειάζεται να κλειστεί σε κάποιο δωμάτιο», αναφέρει στο in.gr ο Φώτης Μαρινάκης μέλος της εθελοντικής ομάδας Κιμωλίστες, που ανέπτυξε την πρωτοβουλία της δημιουργίας υπαίθριων βιβλιοθηκών.
Η φύση αποτελεί πηγή έμπνευσης για την ομάδα, αφού καλεί τα μέλη της να βγουν από τα χωράφια του συνηθισμένου.
Τρεις από τις τέσσερις βιβλιοθήκες στήθηκαν με βασικό υλικό το θαλασσόξυλο, υλικό που εντοπίζεται στις βόρειες παραλίες του νησιού και είναι ανακυκλώσιμο. Σε αυτή την περίπτωση το ξύλο παίρνει διαφορετική μορφή αφού είναι λείο και ακατέργαστο.
Στην προσπάθεια δημιουργίας των βιβλιοθηκών σημαντική ήταν και η συμμετοχή των αρχιτεκτόνων, Κατερίνας Βενιού και Αθηνάς Σαμίου, που ανέδειξαν τα θαλασσόξυλα ως χρήσιμο υλικό.
Απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, στην περιοχή Καρκάνη, στην πλατεία Σωτήρος και στην Αγορά κάτω από την Καμάρα βρίσκονται οι τέσσερις βιβλιοθήκες. Απαιτητικό ήταν το στήσιμο της τρίτης αφού χρησιμοποιήθηκαν παλιά μπαούλα για την φιλοξενία βιβλίων. Στο πνεύμα του νησιού, βάφτηκαν με κυκλαδίτικο χρώμα τα μπαούλα. Μια παλιά πιατοθήκη χρησιμοποιήθηκε, δε, για την τέταρτη βιβλιοθήκη.
Στις βιβλιοθήκες, που έχουν χρησιμοποιηθεί θαλασσόξυλα, τα βιβλία κρέμονται από αυτά και είναι δεμένα με σκοινιά ώστε να μην αποθηκεύουν υγρασία.
Κάτοικοι της Κιμώλου αλλά και διαφορετικών τόπων ανά την Ελλάδα, έχουν συμβάλλει στην υλοποίηση της πρωτοβουλίας προσφέροντας βιβλία.

Σημαντική ήταν και η στήριξη ορειβατικών συλλόγων, που συνέβαλαν στην παροχή υλικού, ενώ χρειάστηκε έγκριση του δημοτικού συμβουλίου του νησιού ώστε η ιδέα να γίνει πράξη.

Οι κάτοικοι του νησιού έχουν αγκαλιάσει με θέρμη το εγχείρημα και με αίσθημα υπευθυνότητας δανείζονται βιβλία, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις τα επιστρέφουν.

Οι Κιμωλίστες, εθελοντική ομάδα στην οποία δραστηριοποιούνται περί τα πέντε άτομα, διοργανώνουν πεζοπορίες, θερινές προβολές σε πλατείες και παραλίες, και ως πιστοί φίλοι του φυσικού τοπίου ασχολούνται με την ανακύκλωση και τον καθαρισμό παραλιών.

Δραστηριοποιούνται από το 2011 στην Κίμωλο και έχουν συνεργαστεί με τον Ελληνικό Πολιτιστικό Ορειβατικό Σύλλογο για τον καθαρισμό παραδοσιακών μονοπατιών του νησιού. Ο κοινωνικός εθελοντισμός συμπυκνώνει τους στόχους τους.

Ο κ. Μαρινάκης ήρθε από την Αθήνα στην Κίμωλο και γοητευμένος από το νησί ζει εκεί τα τελευταία δέκα χρόνια.

Στο νησί, όπως ο ίδιος αναφέρει, λειτουργεί αγροτικό ιατρείο που καλύπτει τις βασικές ανάγκες των κατοίκων, το πρόβλημα όμως εντοπίζεται στο κομμάτι της εκπαίδευσης. Το Δημοτικό σχολείο είναι μονοθέσιο. Ο αριθμός, δε, των κατοίκων του νησιού τον χειμώνα ανέρχεται στους 600 περίπου.

Οι Κιμωλίστες, ωστόσο, έχουν αναπτύξει μια δική τους φιλοσοφία, μια φιλοσοφία που τους επιτρέπει να ονειρεύονται και να δημιουργούν παρά τις δυσκολίες που συναντούν στο δρόμο τους.
Πηγή: Εφημερίδα ο Φιλελεύθερος.

Μία, δύο… πολλές ανταλλακτικές βιβλιοθήκες

To έλαβα σήμερα από την Ίριδα, την οποία και ευχαριστώ. Πριν από λίγες μέρες εγκαινιάσαμε μια ανταλλακτική βιβλιοθήκη στην Παιδαγωγική Σχολή του ΑΠΘ και έμεινα έκπληκτη από την απήχηση που είχε η δράση αυτή στους φοιτητές και τις φοιτήτριες αλλά και στην κοινότητα της πόλης στην οποία και απευθύνεται. Είναι μια δράση εξωστρέφειας, απόλυτα ταιριαστή στο προφίλ της Παιδαγωγικής Σχολής: προωθεί την ανάγνωση, χωρίς όμως ίχνος διδακτισμού. Δεν προσφέρουμε βιβλία δικής μας επιλογής στο κοινό αλλά δημιουργούμε μια υποστηρικτική δομή για να ανταλλάξουν μεταξύ τους οι αναγνώστες βιβλία και να προωθήσουν τα δικά τους αναγνωστικά ενδιαφέροντα με έναν τρόπο ανέξοδο, αλληλεπιδρώντας με άλλους αναγνώστες. Είχα και έχω ακόμη πολλές επιφυλάξεις για το αν θα επιβιώσει αλλά, έτσι κι αλλιώς, η ανταλλακτική βιβλιοθήκη χαρακτηρίζεται διεθνώς ως κοινωνικό ή αστικό πείραμα. Χαρακτηρίζεται επίσης ως δράση κοινωνικής αλληλεπίδρασης  διότι παίρνει τη μορφή που της δίνουν οι επισκέπτες της αλλά και διότι προϋποθέτει αλλά και προωθεί την  κοινωνική ευθύνη. Δεν ασκείται κανένας έλεγχος και θεωρητικά θα μπορούσε σε δυο μέρες να αδειάσει από τα βιβλία της  και το όλο εγχείρημα να τιναχτεί στον αέρα. Γιατί βέβαια δεν υπάρχει, και δεν πρέπει να υπάρχει, κάποιος μάγος που θα τροφοδοτεί με βιβλία μια βιβλιοθήκη που οι επισκέπτες της παίρνουν βιβλία χωρίς να αφήνουν.
Ανταλλακτικές βιβλιοθήκες υπάρχουν σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην Αθήνα  υπάρχουν πολλές υπαίθριες ανταλλακτικές βιβλιοθήκες, στην Κηφισιά, στη Δεξαμενή, στη Γλυφάδα, στην Ηλιούπολη και αλλού. Μπορείτε να δείτε τις σχετικές πληροφορίες στο vivliothiki.org. Γιατί όμως η ανταλλακτική βιβλιοθήκη είναι μέσον προώθησης της ανάγνωσης; Υπάρχουν άραγε κάποιες προϋποθέσεις για να πετύχει το κοινωνικό αυτό πείραμα; Η ανταλλακτική βιβλιοθήκη δεν διακινεί απλώς βιβλία ούτε εξυπηρετεί μόνον πρακτικές ανάγκες. Κάποιοι παίρνουν την πρωτοβουλία να τη δημιουργήσουν αλλά δε μπορεί να επιβιώσει αν δεν αγκαλιαστεί από μια κοινότητα αναγνωστών η οποία θα γνωστοποιεί διαρκώς την ύπαρξή της και θα φροντίζει να υπάρχουν πάντα διαθέσιμες οι οδηγίες για την ανταλλαγή των βιβλίων. Υπαίθρια ή σε κλειστό χώρο (αλλά με πολύωρη ημερήσια ελεύθερη πρόσβαση) η ανταλλακτική βιβλιοθήκη πρέπει να στηθεί σε έναν χώρο ο οποίος περιβάλλεται από μια κοινότητα ανθρώπων και δεν είναι απλώς πέρασμα. Μια πανεπιστημιακή Σχολή είναι ένας τέτοιος χώρος όπως η αυλή ενός νοσοκομείου, ένα καφέ, μια μεγάλη επιχείρηση ή ένας οργανισμός. Προωθεί την ανάγνωση διότι απλούστατα την κάνει ορατή, δηλώνει ότι κάποιοι ενδιαφέρονται γι αυτήν και, καθώς είναι ανοικτή, καλεί την κοινότητα γύρω της να την υιοθετήσει, να την υποστηρίξει και να την προσέχει. Μαζί με την ανάγνωση, προωθεί την κοινωνική ευθύνη και φαίνεται ότι αυτά τα δύο συνδέονται με πολλούς τρόπους.
Δεν είναι δύσκολο να στηθεί μια ανταλλακτική βιβλιοθήκη, ιδίως αν είναι στεγασμένη. Υπάρχουν φθηνά βιβλιοστάσια και η αρχική συλλογή μπορεί να συγκεντρωθεί από δωρεές της ομάδας και των φίλων που θα αναλάβουν την πρωτοβουλία. ΄Εχει την ικανότητα να μεταμορφώνει τον χώρο και να του προσδίδει ενέργεια και στυλ. Μπορούμε να κάνουμε την ανταλλακτική βιβλιοθήκη μόδα!
Της Βενετίας Αποστολίδου.

Συνέντευξη του νεαρού καλλιτέχνη – ποιητή Χρυσοβαλάντη Αργυρίου!

Η Κορνηλία, ο Ποιητής και ο Πυθαγόρας.

Το βιογραφικό σημείωμα του δεκαεννιάχρονου Τρικαλινού καλλιτέχνη!

Ο Χρυσοβαλάντης Αργυρίου γεννήθηκε στις 15 Ιουλίου του 1997 στα Τρίκαλα Θεσσαλίας. Τα παιδικά του χρόνια τα έζησε στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας. Το 2009 μαζί με την οικογένεια του αποφασίζουν να επαναπατρισθούν και να εγκατασταθούν στην γενέτειρα τους, στο πατρικό σπίτι του πατέρα του, Βασιλείου Αργυρίου, στο χωριό Γοργογύρι.

Μετά τις πανελλήνιες του Χρυσοβαλάντη η οικογένεια μετακομίζει εκ νέου στο κέντρο των Τρικάλων, όπου ζει μέχρι και σήμερα. Ο ίδιος ο Χρυσοβαλάντης, ωστόσο, τους τελευταίους μήνες ζει στην Θεσσαλονίκη καθώς σπουδάζει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στην Φιλοσοφική σχολή, στο τμήμα της Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας.

Η πρώτη αναγνώριση του ποιητικού του έργου έγινε από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ.), όταν στον πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό της του απονεμήθηκε το τρίτο βραβείο για το ποίημα «Χουάρες, η πόλη των νεκρών γυναικών».

Στη συνέχεια, ακολούθησαν και άλλες βραβεύσεις σε πανελλήνιο επίπεδο. Παράλληλα με την ποίηση, ο Χρυσοβαλάντης ασχολείται με το σχέδιο αλλά και με την μετάφραση κειμένων στην γερμανική γλώσσα.

Η συνέντευξη

1. Τι είναι η ποίηση για σένα;

Ειλικρινά, δεν ξέρω. Δεν το χω σκεφτεί ποτέ. Η ποίηση ήταν πάντα εκεί, σε κάθε έκφανση της ζωής μου. Έχω πιάσει τον εαυτό μου σε ακραίες καταστάσεις, στα όρια της ανθρώπινης συμπεριφοράς δηλαδή, να αντιλαμβάνεται και να επεξεργάζεται τα συμβάντα  μέσα από στίχους. Τότε, ένιωθα τύψεις  γι’ αυτό, τώρα ξέρω πως είναι κάτι που δεν μπορείς να αποφύγεις. Ξέρω, ότι η απάντηση αυτή μπορεί να απογοητεύει γιατί πολλοί θα περίμεναν να πλέξω ένα τεράστιο εγκώμιο της  ποίησης και της  τέχνης.  Όχι, δεν θα το κάνω αυτό. Είχα διαβάσει κάποτε μια ομιλία, όπου η συγγραφή  παρομοιαζόταν με την αναπνοή. Πριν, λοιπόν, κρίνετε ανεπαρκής την απάντηση μου, επειδή δεν ανέτρεξα στα βολικά κλισέ, προσπαθήστε να απαντήσετε στο «Τι είναι για εσάς η αναπνοή»;  Δύσκολο ε;  Η αναπνοή είναι κάτι αποδεδειγμένα απαραίτητο για την ζωή, αλλά κανένας δεν εκστασιάζεται όταν αναπνέει. Κάτι τέτοιο είναι και για μένα η ποίηση!

2. Λίγα λόγια για την ποιητική σου συλλογή «εξάψεις ευτυχίας»;

Αρχικά, πρέπει να πω, ότι δεν αποδέχομαι τον όρο “ποιητική συλλογή”.  Όχι, επειδή τον βρίσκω υποτιμητικό αλλά ακριβώς για τον αντίθετο λόγο. Μια συλλογή δεν μου δίνει την δικαιοδοσία να αυτοαποκαλούμαι ποιητής και να ονομάζω ποίηση αυτό που κάνω. Κάτι τέτοιο θα ‘ταν, αν όχι επικίνδυνο για την τέχνη, τουλάχιστον επιπόλαιο και γεμάτο ασέβεια. Θα μου πείτε «τότε τι κάνεις;» και θα σας απαντήσω «είναι τόσο αναγκαίο να βάλουμε ταμπελίτσα;».

Γενικότερα, για την συλλογή θα ήταν καλό να γνωρίζετε, ότι τα κείμενα (σύνολο 44) γράφτηκαν σε μια περίοδο τεσσάρων ετών. Άρα, άλλοτε μέσα στην συλλογή θα συνομιλείτε με τον  15χρονο εαυτό μου και άλλοτε με τον 19χρονο. Μην το ξεχάσετε αυτό. Επίσης, κάτι τελευταίο. Η ανάγκη της έκδοσης προέκυψε αργότερα, αυτό σημαίνει ότι τα κείμενα δεν γράφτηκαν υπό το πρίσμα της δημοσιότητας, οπότε δεν είναι προετοιμασμένα για να αρέσουν.  Μην τα παρεξηγήσετε!

3. Οι μέχρι τώρα παρουσιάσεις σου σε Αθήνα, Τρίκαλα και Θεσσαλονίκη στο προσεχές μέλλον σου δίνουν  την εντύπωση πως μπορείς  να συνεχίσεις;

Στην Θεσσαλονίκη, για προσωπικούς λόγους, δεν έγινε ακόμα η βιβλιοπαρουσίαση, ίσως γίνει στις αρχές του 2017. Ωστόσο, στην γενέτειρα μου αλλά και στην πρωτεύουσα που έγιναν οι βιβλιοπαρουσιάσεις  μόνο αγάπη μπορώ να πω ότι εισέπραξα. Είχα την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους και να συνομιλήσω μαζί τους. Πλέον, δεν είμαι ο περίεργος στην σχολική τάξη που κάνει «παλαβομάρες».

4. Ποια ήταν η αφορμή σας για να ξεκινήσετε να συγγράψετε ποιήματα;

Στο δημοτικό, διάβαζα από κάτι μικρά ημερολόγια που είχαν στην πίσω πλευρά τους στιχάκια, τα αντέγραφα και τα έδινα στα κορίτσια στο σχολείο. Κάποια στιγμή τα στιχάκια του ημερολογίου τελείωναν και έτσι, επειδή  η ζήτηση τους ήταν μεγάλη, άρχισα να γράφω μόνος  μου για να μπορώ να συνεχίζω να τροφοδοτώ  τα κορίτσια του σχολείου. Αυτά έχουν, πλέον, χαθεί και χαίρομαι πλέον γι’ αυτό. Συστηματικά άρχισα μετά να γράφω στην 3^η γυμνασίου. Τώρα, η αφορμή ποια ήταν θα σας γελάσω, δεν έμαθα ακόμα καλά τον εαυτό μου για να απαντάω σε τέτοιες  ερωτήσεις.

5. Ποιο ποίημα θεωρείς πως είναι το καλύτερο σου και πες μας δυο λόγια για αυτό.

Δεν θεωρώ κανένα καλύτερο γιατί έτσι υπεισέρχεται στην ποίηση μια άλλη έννοια που απεχθάνομαι και νομίζω δεν έχει καμία δουλειά σε αυτό που κάνω. Αυτήν η έννοια είναι η έννοια του ανταγωνισμού. Κάθε κείμενο έχει κάτι να πει και από το καθένα μπορείς να εισπράξεις κάτι. Ωστόσο, επειδή καταλαβαίνω την ερώτηση, θα σας  πω για ένα ποίημα που ξεχωρίζω από τα άλλα. Ναι, αυτό που μας έλεγαν μικρούς ότι οι γονείς αγαπάνε το ίδιο όλα τους τα παιδιά είναι ένα μεγάλο ψέμα. Το κείμενο «Χουάρες, η πόλη των νεκρών γυναικών» αναπόφευκτα κατέχει μια ιδιαίτερη θέση σε αυτήν την συλλογή για διάφορους λόγους. Γι’ αυτό το κείμενο είχα βραβευτεί σε έναν πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό στον οποίο γνώρισα ανθρώπους που μέχρι σήμερα έχω στενές επαφές και διαπροσωπικά και όσον αφορά αυτό που κάνω. Επίσης, για ένα παιδί της επαρχία, για το οποίο η συγγραφή ήταν πολλές φορές αφορμή κοινωνικού παραγκωνισμού, το ταξίδι που μου χάρισε αυτήν η βράβευση στην Αθήνα αλλά και στον χώρο της ποίησης, ήταν μπορώ να πω σήμερα μια μεγάλη πρόσκληση για υπομονή και συνέχεια, κάτι που μου έμαθε πως το να μην συμμερίζεσαι τα ενδιαφέροντα των συνομήλικων σου δεν σε κάνει «προβληματικό».

6. Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις  να εκπέμψεις  για την σημερινή εποχή;

Μήνυμα;  Όχι τέτοιες αυταπάτες δεν έχω! Δεν έχω να πω κάτι. Υπάρχουν άλλοι που τα έχουν πει καλύτερα από εμένα. Σήμερα, όλοι νομίζουν ή θέλουν να νομίζουν, ότι έχουν κάτι να πούνε. Με εκνευρίζει αυτό! Υπάρχουν, πλέον, τόσοι πολλοί, με αγαθές κατά τα άλλα προθέσεις, που θέλουν να πούνε κάτι, με αποτέλεσμα να βυθιστούμε σε μια απέραντη φλυαρία και οχλαγωγία χωρίς νόημα ή ουσία. Εγώ με αυτό που κάνω θέλω να ακούσω την εποχή μου και όχι να προσθέσω άλλη μια ασημαντότητα σε αυτήν!

Λίγα λόγια για την ποιητική συλλογή του Χρυσοβαλάντη Αργυρίου “Εξάψεις Ευτυχίας”….

Τίτλος: Εξάψεις Ευτυχία

Συγγραφέας: Χρυσοβαλάντης Αργυρίου

Εκδόσεις: Πηγή

Σελίδες: 84

Διαστάσεις: 18Χ24cm

Που μπορούμε να το βρούμε: http://iwrite.gr/bookstore/exapseis-eftixias/
Περιγραφή:
“Εκεί που επιθυμώ να καταλήξω και να επιμείνω είναι στο γεγονός, και ενίοτε συνάμα πρόβλημα, ότι η ποίηση, και γενικότερα η τέχνη, ήταν και είναι πάντα ο “Προμηθέας” του αύριο. Δηλαδή απλοϊκά θα λέγαμε ότι μέσα από την ποίηση/τέχνη του σήμερα πλάθουμε την κοινωνία του αύριο. Και λέγω ότι αυτό ενίοτε είναι πρόβλημα καθώς τα τελευταία χρόνια με μεγάλη μου θλίψη παρατηρώ μια ποίηση να παραπαίει και να αυτό-εγκλωβίζεται σε εμπορικά και παρωχημένα κάστρα απάθειας, αμάθειας, ασέβειας, ρηχότητας και, εν τέλει τέλεια στο κλίμα της εποχής της, εφημερότητας.
Η παρούσα ποιητική συλλογή αποσκοπεί (ή θέλω να πιστεύω ότι αποσκοπεί) στην αποικοδόμηση αυτών των κάστρων και μέσα από την αμφισβήτηση και την αναθεώρηση παραδεδεγμένων, κατά τ’ άλλα, αληθειών στον επαναπροσδιορισμό της υπαρξιακής μας ταυτότητας. Ένας επαναπροσδιορισμός ο οποίος δεν θα μας χαρίσει ένα καλύτερο αύριο, αλλά το ίδιο το αύριο που κινδυνεύουμε με τις σημερινές, ιδεατές και υλικές εκφάνσεις των δομών των εννοιών μας να χάσουμε. Και αυτήν είναι η απάντηση μου!”
Τη συνέντευξη επιμελήθηκε ο Νίκος Μουστάκας, Προπτυχιακός Φοιτητής του Τμήματος Δημοσίας Διοίκησης Παντείου Πανεπιστημίου, και μέλος της ΟΜΑ.Σ. (ομάδας στοχασμού).
Πηγή:http://kl-news.com 

Συνταξιούχος δάσκαλος έκανε κάτι μοναδικό για να βοηθήσει τα παιδιά να αγαπήσουν τα βιβλία!

Ένας συνταξιούχος δάσκαλος, ο Αντόνιο Λα Κάβα, μετά από 42 χρόνια διδασκαλίας αποφάσισε ότι θα έπρεπε να κάνει κάτι για τα παιδιά που δεν έχουν κοντά στο σπίτι τους μια βιβλιοθήκη για να δανειστούν βιβλία και να αγαπήσουν έτσι το διάβασμα.Διαβάστε περισσότερα:

Έτσι, το 2003, αγόρασε ένα τρίκυκλο από δεύτερο χέρι, την τροποποίησε έτσι ώστε να μπορεί να μεταφέρει με αυτή πάνω από 700 βιβλία και ξεκίνησε ένα ταξίδι στα πιο απομακρυσμένα χωριά της Νότιας Ιταλίας.

Πλησιάζοντας στο κάθε χωριό, αφήνει ένα όμορφο ήχο να ανακοινώσει την άφιξή του. Μόλις ακούσουν τα παιδιά τον γνώριμο πια ήχο τρέχουν με χαρά να υποδεχθούν τον “δάσκαλο” και να δανειστούν το επόμενο τους βιβλίο.

Ο Αντόνιο ταξιδεύει πάνω από 500 χιλιόμετρα κάθε μήνα χωρίς καμία αποζημίωση, απλά για να χαρίσει στα παιδιά ένα χαμόγελο και να τα βοηθήσει να χτίσουν το μέλλον τους.

Σε μια συνέντευξη του, ο Αντόνιο εξήγησε ότι η εμπειρία του στο σχολικό σύστημα, του δημιούργησε την ανάγκη να διδάξει στα παιδιά να αγαπούν τα βιβλία και όχι απλά να μάθουν πως να τα διαβάζουν. “Η ανάγνωση ενός βιβλίου θα πρέπει να είναι χαρά, όχι καθήκον” είπε. Το κάθε ταξίδι του όμως δεν τελειώνει τόσο απλά. Πάντα κουβαλά μαζί του κάθε φορά και ένα ξεχωριστό τετράδιο το οποίο το δίνει σε κάθε παιδί κι εκείνο γράφει μία ιστορία…

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί επισκέπτες του ιστολογίου κ.ο.μ. σας καλησπερίζω. όταν διάβασα το πιο πάνω άρθρο -που είχε την καλοσύνη να μου το στείλει η Διοτίμα-Ζαν ντ Άρκ- αυτόματα δάκρυσα, δάκρυσα για την ΥΠΕΡΟΧΗ-ΜΟΝΑΔΙΚΗ προσπάθεια του Δασκάλου-Ανθρωπιστή -με πράξεις και όχι με λόγια- και γιατί στο χωριό που γεννήθηκα στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι, η βιβλιοθήκη που με τόση προσπάθεια ξεκίνησε να λειτουργεί το 2007, εδώ και 9 χρόνια παραμένει κλειστή, με λίγα λόγια εδώ και χρόνια είχε αποκλειστεί η πρόσβαση σ' αυτόν το χώρο στα παιδιά και όχι μόνο. Ερώτημα α') οι δάσκαλοι που υπάρχουν στο εκεί δημοτικό σχολείο γνωρίζουν πως δίπλα τους υπάρχει μια βιβλιοθήκη; Αν το γνωρίζουν, πότε και πόσες φορές έχουν πάει τα παιδιά για να δανειστούν βιβλία; μήπως η τελευταία φορά ήταν το 2010; Ερώτημα β') οι άνθρωποι του πολιτιστικού συλλόγου ποιες ενέργειες έχουν κάνει προκειμένου να ενημερώσουν τους δασκάλους, και να λειτουργήσουν την βιβλιοθήκη; Ερώτημα γ') οι γονείς, και τα νέα παιδιά που είτε έχουν τελειώσει τις σπουδές τους, είτε ακόμα σπουδάζουν σε διάφορα πανεπιστήμια, γιατί δεν παίρνουν την πρωτοβουλία ώστε να λειτουργήσει αυτός ο χώρος παιδείας και πολιτισμού; Ποιος/οι κακός/οι δαίμονας/ες είναι αυτός/οι που κρατάει/ουν αυτή την εστία προόδου και ψυχαγωγίας κλειστή;

Τα συμπεράσματα δικά σας. Ευτυχώς γι αυτή την ιστορία ο Δάσκαλος από την Ιταλία δεν θα μάθει κάτι, γιατί θα ήταν γι' αυτόν ένα σοκ.

Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ένας από τους πολλούς που βοήθησαν να στηθεί αυτή η βιβλιοθήκη, α/α Επικούρειος Πέπος.

Pablo Neruda : M’ αρέσεις όταν σωπαίνεις… Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Μ’ αρέσεις όταν σωπαίνεις Καρυάτιδα, γιατί είσαι σαν ν’ απουσιάζεις,

Και μ’ ακούς από μακριά, η φωνή μου δεν σ’ αγγίζει.

Μοιάζει σαν τα μάτια σου να έχουν πετάξει

Και μοιάζει σαν ένα φιλί να σου κλείνει το στόμα.

Όπως όλα τα πράγματα είναι γεμάτα απ’ την ψυχή μου

Αναδύεσαι απ’ τα πράγματα γεμάτη από την ψυχή μου.

Πεταλούδα του ονείρου μοιάζεις με τη λέξη μελαγχολία.

Μ’ αρέσεις όταν σωπαίνεις σαν να ‘σαι αλαργινή

Σαν να παραπονιέσαι, πεταλούδα που τιτιβίζει.

Και μ’ ακούς από μακριά, κι η φωνή μου δεν σε φτάνει.

Άφησε με να σωπαίνω με την δική σου σιωπή.

Άφησέ με ακόμα να σου μιλώ με την σιωπή σου

Φωτεινός σαν μια λάμπα, απλός σαν κρίκος.

Είσαι σαν την νύχτα, σιωπηλή κι έναστρη.

Η σιωπή σου είναι αστέρινη, τόσο μακρινή κι απλή.

Μ’ αρέσεις όταν σωπαίνεις γιατί είναι σαν ν’ απουσιάζεις.

Μακρινή κι αξιολύπητη σαν να είχες πεθάνει.

Μια λέξη τότε ένα χαμόγελο φτάνουν.

Και είμαι χαρούμενος που δεν είναι έτσι. 

Πηγή: wordpess.com.

WLP

Aνιχνευτής ο Επικούρειος Πέπος.

Μια ιστορία για τον θυμό και την αγάπη. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Μια μέρα, ένας σοφός Ινδιάνος έκανε την παρακάτω ερώτηση στους μαθητές του…  
"Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;"
"Γιατί χάνουν την ηρεμία τους" απάντησε ο ένας.
"Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;" ξαναρωτά ο σοφός.

"Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος" είπε ένας άλλος μαθητής
Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση:
"Μα τότε δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;
Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά καμιά δεν ικανοποίησε τον δάσκαλο.
"Ξέρετε γιατί ουρλιάζουμε κυριολεκτικά όταν είμαστε θυμωμένοι;
Γιατί όταν θυμώνουν δύο άνθρωποι, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ.. και για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλο θα πρέπει να φωνάξει δυνατά, για να καλύψει την απόσταση..
Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιο δυνατά θα πρέπει να φωνάξουν για ν’ ακουστούν.
Ενώ αντίθετα τι συμβαίνει όταν είναι ερωτευμένοι;
Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνήσουν, κάθε άλλο, μιλούν σιγανά και τρυφερά.
Γιατί;
Επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ, πολύ κοντά.
Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη.
Μερικές φορές είναι τόσο κοντά που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν παρά μονάχα ψιθυρίζουν.
Και όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχθούν.
Έτσι συμβαίνει όταν δύο άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζουν ο ένας προς τον άλλον.
Στο τέλος ο Σοφός είπε συμπερασματικά:
"Όταν συζητάτε μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μην λέτε λόγια που σαν απομακρύνουν, γιατί θα φτάσει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη που δεν θα βρίσκουν πια τα λόγια σας το δρόμο του γυρισμού"
Πηγή: wordpress.com

ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ (της Ευδοκίας Αικατερινάρη)

Ένα μικρό αφιέρωμα στην Διοτίμα που όλα τα θωρεί, και όλα τα γροικά!!!

«Η φιλοσοφική σκέψη δεν ήταν μόνο προνόμιο των ανδρών» 
Η χώρα μας, από τους κλασικούς χρόνους ακόμη πέρασε στη συνείδηση των λαών ως η πατρίδα των γραμμάτων, των τεχνών και της φιλοσοφίας. Δεν είναι τυχαίο ότι επάνω στη φιλοσοφική σκέψη μεγάλων Ελλήνων διανοητών, όπως των κορυφαίων Αριστοτέλη (Στάγειρα 384 - Χαλκίδα 322 π.Χ.) και Πλάτωνα (427-347 π.Χ.), αλλά και πολλών άλλων, στηρίχτηκαν ιδεολογίες και προβληματισμοί που έφεραν ανατροπές στις κοινωνικές δομές και σημάδεψαν ολόκληρες γενιές.

Γιατί όσο κι αν είναι δύσκολο να έχει εφαρμογή η αριστοτελική σκέψη στα σημερινά κοινωνικά δεδομένα, όσο κι αν δίδονται από πολλούς αμφιλεγόμενες ερμηνείες στις απόψεις του περί δουλείας, για τις σχέσεις των δύο φύλων, για τις κοινωνικές ανισότητες κ.ά., δεν παύει να αποτελεί σημαντικό εργαλείο και βάθρο θεμελίωσης των σύγχρονων επιστημών. Η ρήση του ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του πολιτικό ον παραμένει, αναμφιβόλως, μια μεγάλη αλήθεια.
Επίσης, επηρέασαν και εξακολουθούν να επηρεάζουν οι φιλοσοφικές θεωρήσεις του Επίκουρου (341 - 270 π.Χ.). Στις μεγάλες αλήθειες του ίδιου και της σχολής που ίδρυσε, με το όνομα «Κήπος του Επίκουρου», ανέτρεξαν ή και στηρίχτηκαν μεγάλες προσωπικότητες της πολιτικής και των γραμμάτων.
Εκτός όμως από τους άνδρες Έλληνες φιλοσόφους υπήρξαν και γυναίκες φιλόσοφοι, άγνωστες στους πολλούς. Τα ονόματά τους και ώς έναν βαθμό η φιλοσοφική τους ενασχόληση σώθηκαν από τα γραπτά τους ή από σχετικές αναφορές μεταγενέστερων συγγραφέων. Εντοπίστηκαν συνολικά 40 γυναίκες φιλόσοφοι και μαθηματικοί, από τον 10ο αι. π.Χ. έως τον 5ο αι. μ.Χ. Θα άξιζε λοιπόν να δούμε τις σπουδαιότερες από αυτές, που με το συγγραφικό τους έργο συνέβαλαν στην ανάπτυξη των επιστημών.
Η Αρήτη
Πατρίδα της ήταν η Κυρήνεια του 5ου π.Χ. αιώνα και πατέρας της ο Αρίστιππος, ιδρυτής της εκεί φιλοσοφικής σχολής. Ήταν σύγχρονη του Σωκράτη και δίδαξε Φιλοσοφία στη σχολή της Αττικής σε περισσοτέρους από 100 φιλοσόφους, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο γιος της Αρίστιππος, γνωστός και ως «Μητροδίδακτος», που έγινε αργότερα διευθυντής της Κυρηναϊκής Σχολής. Η Αρήτη έγραψε σαράντα βιβλία, στα οποία μεταγενέστεροι φιλόσοφοι, ακόμη και μέχρι την εποχή του Βοκάκιου (1313-1375 µ.Χ.), ανέτρεχαν για να αντλήσουν πληροφορίες.
Η Διοτίμα
Καταγόταν από τα Τρίκαλα Θεσσαλίας. Εκτός από φιλόσοφος, υπήρξε και ιέρεια. Στην ιδιότητά της αυτή, άλλωστε, οφείλεται και το όνομά της, καθώς το Διοτιμία αναφέρεται στη γυναίκα που τιμά τον Δία.
Ο Πλάτωνας όταν στο «Συμπόσιό» του αναφέρθηκε σ' αυτήν, έγραψε ότι υπήρξε σοφή γυναίκα και δασκάλα του Σωκράτη (469-399 π.Χ.), ο οποίος και της απέδωσε τις δέουσες τιμές. Του δίδαξε, όπως ομολόγησε ο ίδιος, τα μυστήρια του έρωτα ως πόθου και ως κινήτρου για το ωραίο και το αληθινό. Ο Ξενοφώντας, από τη μεριά του, τη μνημονεύει με την αναφορά «ουκ άπειρος δυσσυνέτων διαγραμμάτων έστι», ως γνώστρια δηλαδή των πλέον δυσκολονόητων γεωμετρικών θεωρημάτων της πυθαγόρειας αριθμοσοφίας.
Εδώ θα πρέπει να σημειώσω ότι διατυπώθηκαν και λαθεμένες απόψεις που δεν θεωρούσαν τη Διοτίμα υπαρκτό πρόσωπο, αλλά πως επινοήθηκε από τον Πλάτωνα στο «Συμπόσιο» ως ένας γυναικείος χαρακτήρας, βασισμένος στα χαρακτηριστικά της Ασπασίας, της θεωρούμενης εταίρας και γνωστής συντρόφου του Περικλή.
Η Θεανώ η Θουρία ή Κροτωνιάτιδα
Ήταν Ελληνίδα μαθηματικός και αστρονόμος του 6ου π.Χ. αι. και κόρη του ιατρού Βροντίνου. Καταγόταν από τους Θούριους της Κάτω Ιταλίας, όπου έζησε και άκμασε στον 6ο π.Χ. αιώνα. Θεωρείται η διασημότερη γυναίκα αστρονόμος και κοσμολόγος της αρχαιότητας, γιατί σ' αυτή αποδίδεται, πέραν των άλλων, και η Θεωρία της Χρυσής Τομής.
Μαθήτευσε κοντά στο Πυθαγόρα, που μετά την αναχώρησή του από τη Σάμο εγκαταστάθηκε στην Κάτω Ιταλία. Γοητευμένη κι αυτή, όπως και τα πλήθη που κατέφθαναν εκεί από διάφορες περιοχές για να ακούσουν τη διδασκαλία του, τον παντρεύτηκε αν και ήταν κατά τριάντα χρόνια μεγαλύτερός της. Μετά το θάνατό του εγκατέλειψε τον Κρότωνα και την Πυθαγόρεια Σχολή, όπου δίδασκε κι αυτή αστρονομία και μαθηματικά, και εγκαταστάθηκε στη Σάμο.
Η Θεανώ, έχοντας συνεπίκουρους τα παιδιά της Δαμώ, Μύια, Αριγνώτη, Μνήσαρχο και Τηλαύγητο, επιμελήθηκε και συνέχισε τη διδασκαλία και τη διάδοση του το έργου τού μεγάλου Πυθαγόρα στον ελλαδικό χώρο, αλλά και έξω από αυτόν. Αργότερα τα παιδιά τους ανέλαβαν την διοίκηση των Πυθαγορείων σχολών.
Τα σημαντικά επιστημονικά έργα της ήταν: "Η Κοσμολογία", "Το Θεώρημα της Χρυσής Τομής", "Η Θεωρία των Αριθμών", "Η Κατασκευή του σύμπαντος", "Ο Βίος του Πυθαγόρα" (που δεν σώζεται) και το "Περί αρετής", το οποίο αφιέρωσε στον μεγάλο πολεοδόμο και αρχιτέκτονα του 5ου π.Χ. αι. Ιππόδαμο τον Μιλήσιο.
Η Θυµίστα
Ήταν επιστολογράφος του Επίκουρου και γνωστή φιλόσοφος της περιόδου 371 - 271 π.Χ. Αποκαλούνταν και «θηλυκός Σόλων», καθώς τα επιτεύγματά της προσομοίαζαν με εκείνα του μεγάλου νομοθέτη της αρχαίας Αθήνας.
Η Λασθενία
Υπήρξε φιλόσοφος και φυσικός του 4ου π.Χ. αι. Σ' αυτή αποδίδεται ο ορισμός της σφαίρας. Όπως αναφέρεται στο σύγγραμμα του Dr Kate Lindermann's "Womaen Plilosophers", τη μνημονεύει ο Διογένης ο Λαέρτης ως μία από τις αναγνωρισμένες γυναίκες φιλοσόφους της αρχαίας Ελλάδας στο έργο του «Βίοι φιλοσόφων». Αρχικά σπούδασε στην Ακαδημία της Μαντινείας, μια πόλη της Αρκαδίας, που νικήθηκε από τους Σπαρτιάτες το 418 π.Χ. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, σε μια πόλη με διακριτές τις κοινωνικές τάξεις των σκλάβων και των ελεύθερων. Οι τελευταίοι χωρίζονταν στους υπηκόους και τους ξένους, στους οποίους υπήρξε εταίρα η Λασθενία. Επειδή όμως ο νόμος που αφορούσε στις ξένες την υποχρέωνε να βρει προστάτη αν ήθελε να ζει μόνη, αυτή που δεν αποδεχόταν κάτι τέτοιο... φορούσε ανδρικά ρούχα για να μπορεί να παρακολουθεί τα μαθήματα του Πλάτωνα και στη συνέχεια του ανιψιού του Σπεύσιππου (408 π.Χ. - 338 π.Χ.), φιλοσόφου, μαθηματικού και πρώτου σχολάρχη της Πλατωνικής Ακαδημίας. Του τελευταίου έγινε και σύντροφος.
Η Περικτιόνη
Ήταν η μητέρα του μεγάλου φιλοσόφου Πλάτωνα, επίσης φιλόσοφος και η ίδια. Σύμφωνα με τις απόψεις του Διογένη του Λαέρτιου (3ος μ.Χ. αιώνας), που καταχώρησε στο σύγγραμμά του «Βίοι φιλοσόφων», ήταν απόγονος του Σόλωνα, του Αθηναίου νομοθέτη και σοφού και ανιψιά τού Κριτία, πολιτικού, ποιητή και ρήτορα, αλλά και του σκληρότερου από τους Τριάκοντα Τυράννους της Αθήνας.
Δύο από τα έργα της, αποσπάσματα των οποίων έχουν διασωθεί, είναι το «Περί της γυναικών αρμονίας» και το «Περί σοφίας». Τα έργα αυτά της αποδίδονται με επιφυλάξεις, λόγω της πιθανολογούμενης διαφοράς στους χρόνους συγγραφής τους. Είναι άλλωστε και ο λόγος που κατατάσσονται στην «ψευδοπυθαγόρεια» φιλολογία.
Η Υππαρχία του Κυνικών
Γεννήθηκε το 360 π.Χ. και πέθανε το 280 π.Χ. Υπήρξε μέλος της σχολής των Κυνικών, που δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής. Παντρεύτηκε τον Κράτη, έναν άλλο Κυνικό φιλόσοφο, και επέλεξαν να ακολουθήσουν μαζί τον τρόπο ζωής των Κυνικών, μια ζωή δηλαδή χωρίς ανέσεις, ιδιοκτησία και συμβατικούς κανόνες, όπως θεωρούνταν ανάμεσα σ' αυτούς και ο θεσμός του γάμου. Γιατί η ισχύουσα κοινωνική δομή και πολιτική τάξη πραγμάτων δεν ήταν αποδεκτή από τους Κυνικούς κι αυτή η απόρριψή τους αποτελούσε τη βασική προϋπόθεση προκειμένου να καταστούν πολίτες του σύμπαντος.
Η Υπατία
Θα ολοκληρώσω την αναφορά μου στις γυναίκες επιστήμονες της Αρχαιότητας με την περισσότερο γνωστή Υπατία, που συνέχισε τη σπουδαία παράδοσή τους, μερικούς αιώνες αργότερα, προσφέροντας στον βωμό της έρευνας ακόμα και τη ζωή της...
Ήταν νεοπλατωνική φιλόσοφος του 4ου μ.Χ. αι. και αστρονόμος, γνωστή και με το προσωνύμιο η «Γεωμετρική». Ασχολήθηκε με τα μαθηματικά, την αστρονομία και τη μηχανική. Αν εξαιρέσει κανείς την Αίθρα του 10 π.Χ. αι., που κατά τη μυθολογία ήταν κόρη του βασιλιά της Τροιζήνας και μητέρα του Θησέα, και δίδασκε λογιστική στους νέους με τη χρήση άβακα και συμβόλων (κρητικομυκηναϊκό σύστημα), η Υπατία θεωρείται ιστορικά η πρώτη μαθηματικός, με πολλές διακρίσεις στη σταδιοδρομία της. Γεννήθηκε το 370 μ.Χ. στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου και πήρε τα πρώτα της μαθήματα από τον πατέρα της Θέωνα τον Αλεξανδρέα (335-405 μ.Χ.), επίσης μαθηματικό και αστρονόμο. Μετέβη στη συνέχεια για σπουδές στην Ιταλία και στην Αθήνα, όπου παρακολούθησε μαθήματα στη νεοπλατωνική σχολή του Πλούταρχου του Νεότερου. Επιστρέφοντας στη γενέτειρά της, ανέλαβε τη Σχολή των Πλατωνιστών της Αλεξάνδρειας, στην οποία και δίδαξε.
Η ευρυμάθεια, η ευγλωττία, η ταπεινοφροσύνη, αλλά και η ομορφιά της ήταν λόγοι που δικαιολογούσαν τη μεγάλη προσέλευση μαθητών της. Ανάμεσα σ' αυτούς ο Συνέσιος ο Κυρηναίος, που αργότερα έγινε επίσκοπος Πτολεμαΐδας. Οι πολλές επιστολές που της έστειλε -και σώθηκαν- αποκαλύπτουν ότι τη συμβουλευόταν για την κατασκευή του αστρολάβου, ενός οργάνου που χρησιμοποιούσαν οι ναυτικοί στη ναυσιπλοΐα και οι αστρονόμοι.
Η Υπατία υπήρξε θύμα βίαιων καταστάσεων και μεγάλων επεισοδίων, ανάμεσα στους χριστιανούς και τους αντίπαλούς τους εθνικούς, που ταλάνισαν για καιρό την τόσο φημισμένη για τις επιστήμες και τα γράμματα πόλη της Αιγύπτου. Εκείνη τη δύσκολη περίοδο, η μόρφωση και η διάθεση για μάθηση -ιδιαίτερα των γυναικών- θεωρούνταν ταυτόσημες με την ειδωλολατρία και χρεώνονταν στους εθνικούς... Η κατάσταση οξύνθηκε ακόμη περισσότερο με την άνοδο, το 412 μ.Χ. του Κυρίλλου στον πατριαρχικό θρόνο της Αλεξανδρείας. Όπως καταμαρτυρεί στην Εκκλησιαστική Ιστορία του ο Σωκράτης ο Σχολαστικός, αιτία της σκληρής θανάτωσης της Υπατίας ήταν οι σχέσεις οικειότητας που ανέπτυξε με τον Ορέστη, τον ειδωλολάτρη έπαρχο της πόλης...
Φαίνεται, ωστόσο, πως η ίδια, παρά το γεγονός ότι είχε πολλούς φίλους χριστιανούς, προτίμησε να μείνει πιστή στις αρχαιοελληνικές παραδόσεις, αναζητώντας την αλήθεια μέσα από την αστρονομία, τα μαθηματικά και τους αρχαίους μύθους. Αυτός ήταν στην πραγματικότητα ο λόγος των εναντίον της διαθέσεων, που έφτασαν μέχρι τη βίαια θανάτωσή της τον Μάρτιο του 415 μ.Χ., γεγονός που σήμανε και την έναρξη του μαρασμού της Αλεξάνδρειας, ενός από τα μεγαλύτερα πνευματικά κέντρα εκείνης της εποχής.
Θα τελειώσω το άρθρο μου με μια φράση που πιθανολογείται ότι αναφερόταν στη περίφημη βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας και ήταν χαραγμένη πάνω από τα ράφια της. Αφορούσε στο αγαθό της μάθησης και έγραφε «(Εδώ είναι) ο τόπος της θεραπείας της ψυχής»!
Ευδοκία Αικατερινάρη, χημικός

Η ΕΥΘΑΛΙΑ, Ο ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ. Αφιερωμένο στην Λυδία, στον Δαμιανό και τον Ορέστη.

Κάπου ανάμεσα στα γερασμένα δέντρα ενός δάσους ζούσαν δυο λουλούδια...
ο Ανάγερτος και η Ευθαλία. Ήταν μεγέθους πολύ μικρού και είχαν ένα κλωνί που το χρώμα του θύμιζε εκείνο της θάλασσας κοντά στα βράχια και τέσσερις φορές το χρόνο άλλαζε χροιά των φύλλων τους το κίτρινο. Το χειμώνα έπαιρνε ένα παράξενο διάφανο, το καλοκαίρι γινόταν σχεδόν πορτοκαλένιο, το φθινόπωρο ένα απαλό καφετί, ενώ την άνοιξη θα τύφλωνε και την πιο έμπειρη μέλισσα το τόσο φούντωμα του. Ζούσαν μόνα τους και ολημερίς καταριόντουσαν τα έντομα και τον άνεμο που έπαιρναν μακριά τα παιδιά τους κάθε άνοιξη. Γνώριζαν πως σε διάφορες γωνιές του δάσους είχαν παιδιά δικά τους όμως οι τους ρίζες δεν τους επέτρεπαν να πάνε να τα βρουν.

ΕΥΘΑΛΙΑ: Πλησιάζει πάλι η άνοιξη και φέτος δεν ξέρω αν θα τ' αντέξω. Είναι και τούτα τα μυρμήγκια με την επιμονή τους να κουβαλάνε κάθε λογής πραμάτεια πάνω μου.

ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ: Αν είχα χέρια καλή μου θα σου έφτιαχνα ένα χωμάτινο σπιτάκι και κανείς μήτε μέλισσα, μήτε άνεμος, μήτε μέρμηγκας θα τα 'βαζε μαζί σου.
Μόνο που έχω ριζώσει εδώ να υπομένω τις βολές του καθενός.

ΕΥΘΑΛΙΑ: Όπου να 'ναι θα φανούν και οι μέλισσες.. έχεις κιτρινίσει τόσο...και αυτή τη φορά στο λέω θα κλείσω τα πέταλα μου και ας είναι να σκάσω.

ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ: Μη μιλάς έτσι καλή μου δεν είναι άδικος ο Θεός. Να δεις που τόσο καιρό μας έχει βάλει σε δοκιμή να δει αν τον πιστεύουμε. Και αυτά που σου 'λεγε πέρσι εκείνη η ακρίδα θαρρώ δεν ήταν ψέματα.

ΕΥΘΑΛΙΑ: Τι; πως είναι σπάνιο τα χρώμα μας και πως σαν εμάς άλλους φιόρους όλο το δάσος δεν έχει; Eγώ λεω πως είναι αυτή η ομορφιά μας που μας έφτιαξε τέτοια μοίρα. Κατάρα είναι αυτή η ομορφιά!

ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ: Γλυκιά μου το ξέρω πόσο πονά μα θέλει δύναμη και πίστη το είχε πει και η γριά η δάφνη λίγο πριν την πεθάνει εκείνο τ' αγριοκάτσικο. Και η Δάφνη όμορφη πολύ δεν ήταν, μα γνώση σαν τη δική της μόνο ο πεύκος λένε πως έχει.

ΕΥΘΑΛΙΑ: Αχ η καλή μας η Δάφνη θυμάμαι που μας μιλούσε με τις ώρες εκείνες τις καλοκαιρινές βραδιές. Πάντα καλοσυνάτη και με εκείνο το αχνό χαμόγελο. Πόσους μύθους και πόσα μαγικά γνώριζε. Πόσο μου έχει λείψει...
Ήταν ακριβώς εκείνη τη στιγμή πού η Ευθαλία θυμήθηκε μια από τις ιστορίες την γριάς δάφνης.

ΕΥΘΑΛΙΑ: Μόλις τώρα μου ήρθε στο νου, εκείνη η ιστορία της δάφνης με την πεταλούδα. Την πεταλούδα που 'χει χίλια χρώματα στο'να της φτερό και χίλια δύο στο άλλο.

ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ: Ναι την θυμάμαι, όχι πως μπορώ να το πιστέψω, αλλά και αλήθεια να είναι...αυτή η πεταλούδα θα είναι πολύ μακριά από εδώ.

Η γριά δάφνη τους είχε μιλήσει για μια σπάνιας ομορφιάς και είδους πεταλούδα που έρχεται από μέρη πολύ μακρινά και περνά από το δάσος τους μια φορά στα δέκα χρόνια. Τους είχε πει πως όποιο λουλούδι διαλέξει για να ξαποστάσει αυτό γεννά χέρια και γίνεται άνθρωπος.

ΕΥΘΑΛΙΑ: Εγώ καλέ μου τα υπολόγισα καταπώς είχε πει η Δάφνη φέτος πρέπει να περάσει από το δάσος μας. Αχ και να καθόταν πάνω μας Θεέ μου!

ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ: Θα πρέπει να την καλοπιάσουμε με τα χρώματά μας να μας διαλέξει, όμως δεν την έχουμε ποτέ δει και πως θα την γνωρίσουμε ανάμεσα σε τόσες; Μα πάλι δεν μπορώ να το πιστέψω.

ΕΥΘΑΛΙΑ: Θέλει πίστη Θεέ μου, θέλει πίστη...
Ενώ οι μέρες περνούσαν η πίστη της Ευθαλίας δυνάμωνε και του Ανάγερτου ίσχνευε. Η άνοιξη είχε φτάσει στο τέλος της και τα χρώματα τους είχαν αρχίσει ήδη να θυμίζουν πορτοκαλι. Και αυτή η πεταλούδα χαρίζει την ζωή λίγο πριν στις αρχές του καλοκαιριού... λίγο πριν πεθάνει.

ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ: Έχω στα αλήθεια χρόνια έτσι να σε αντικρίσω με τα πέταλα σου τόσο δοσμένα στον αέρα και το κορμάκι σου τεντωμένο, θαρρώ πως ψήλωσες τούτες τις μέρες. Να 'ξερες πόσο σ' αγαπώ...

ΕΥΘΑΛΙΑ: Κι εγώ σ' αγαπώ καλέ μου και σου το λεω πως θα περάσει και θα μας δει, έχουμε χρώμα θαμπωτικό και τα φύλλα μας είναι πολύ απαλά θα είναι βολικό για κείνη να καθίσει πάνω μας.
Ήταν τόσο δυνατή η επιθυμία της Ευθαλίας που είχε ξεχάσει τα παιδιά που ο άνεμος και του δάσους τα έντομα τα 'περναν μακριά της.
Ίσαμε ένα πρωινό όπου η Ευθαλία, κουρασμένη από την έκθεση της προηγούμενης μέρας, κοιμόταν απαλά ακουμπισμένη στα φύλλα του Ανάγερτου- Ενώ εκείνος, καθώς χαιρόταν την πρωινή δροσιά που κυλούσε πάνω του, την κοιτούσε...και σκεφτόταν πως είναι τόσο όμορφη αυτό τον καιρό. Δεν άντεχε να την δει και πάλι να πικραίνεται σαν το όνειρο θα περνούσε.
Τη στιγμή που οι πρώτες αχτίδες του ήλιου τρύπωναν μέσα απ' το κενό της φυλλωσιάς του απέναντι κέδρου και θα ξυπνούσαν την Ευθαλία ο Ανάγερτος ένοιωσε στα πέταλα του ένα φτερούγισμα. Και τρομαγμένος...

ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ: Από τότε που ξεκίνησα το ταξίδι μου τόσο όμορφο λουλούδι άλλο δεν έχω δει και είπα να καθίσω πάνω σου να ξεκουραστώ. Είμαι πολύ γριά και το καλοκαίρι σχεδόν έφτασε.
Ο Ανάγερτος δεν πρόλαβε να καλημερίσει τον επισκέπτη του όταν ...

ΕΥΘΑΛΙΑ: Μα είναι πάνω σου…! είναι η πεταλούδα με τα χίλια δυο χρώματα στο ένα της φτερό...αυτή είναι . Πόσα χρώματα !
Και καθώς αυτά που γίνονται αμελλητί είναι συχνά και μαγικά η αναπάντεχη μεταμόρφωση έφερε νέα ζωή και θάνατο μαζί…. Η μόλις νεκρή πεταλούδα που δεν είχε προλάβει να ξεκουραστεί, μάλλον γιατί έτσι είναι πιο γλυκύς ο θάνατος, έπεσε του ζευγαριού καταμεσής και ο Ανάγερτος, εφόσον με δέρμα και δάχτυλα πια μπορούσε τα γύρω του να αντιληφθεί, ένοιωσε για πρώτη φορά ανθρώπινο άγγιγμα τι παει να πει…

ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ: Θεέ μου πόσο άλλαξα, πόσο μεγάλωσα. Πόσο ζεστός είμαι!
Στα γυμνά του γόνατα έβαλε λοιπόν να καθαρίσει την Ευθαλία του από τα μυρμήγκια και τα αλλα μικρά ζωντανά που σκαρφάλωναν στο κορμάκι της. Ηταν όμορφη, της το έλεγε, μα εκεινη που να ακούσει, ζώα και φυτά μιλάνε μεταξύ τους μάλλον γιατί ξερει καλα να τα κρατά τα μυστικά του ο Θεός απο τον άνθρωπο. Ηταν μόνος και τωρα τον ενοχλούσαν στων ποδιών τα δάκτυλα τα άγρια χόρτα που παλιά με τις ώρες τα συμβούλευε να "ημερέψουν".
Έβαλε, έτσι να ψάξει τα παιδιά του μα ούτε από κείνα μιλιά δεν πήρε. Τα αντίκριζε για ώρες πολλές, τα κέρδισε στα μάτια του σαν ύστατη γλυκιά επιθυμία. Αργότερα κάθισε γαλήνια να πεθάνει κοντά Ευθαλία του και τα άγρια χόρτα, σαν τον πρώτο άνθρωπο που έμαθε την γλώσσα των επιθυμιών και των φυτών.
Όμως θάνατο με τέτοιο γλυκό χαμόγελο κανείς μας δεν έχει ποτέ δει. Τόσο καλά κρυμμένο μάλλον είναι το μυστικό της απόλυτης ευτυχίας που χρειάζεται κανείς να διώξει την φύση του από πάνω του για να το γευθεί έστω για μια φορά… Πηγή: Γιώργος Κουτσαντώνης.

---

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ Η ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ. Η επιλογή έγινε από την Βιβή.

Γιατί είναι σημαντική η ποίηση για τα παιδιά και πώς οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί μπορούν να μεταδώσουν στα παιδιά την αγάπη για την ποίηση; Ο ποιητής Kenn Nesbitt δίνει τις απαντήσεις του στα ερωτήματα αυτά με μοναδικό τρόπο.
“Όταν επισκέπτομαι σχολεία δεν λέω ποτέ στα παιδιά ότι η ποίηση είναι σημαντική γιατί δεν θέλω να τα μπλοκάρω. Δεν θέλω να σκεφτούν ότι προσπαθώ να τα διδάξω κάτι. Έτσι απλά τους λέω αστεία ποιήματα και τους δείχνω στη βιβλιοθήκη πού να βρουν περισσότερα αστεία ποιήματα!
Στη συνέχεια τα αφήνω να κάνουν μόνα τους τα υπόλοιπα. Και τί κάνουν; Γράφουν ποιήματα σαν τρελά! Διαβάζουν τόσα ποιήματα που ο βιβλιοθηκάριος δεν τα προλαβαίνει.
Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ
Παρόλο που ποτέ δεν λέω στα παιδιά ότι η ποίηση είναι σημαντική, το πιστεύω αυτό πολύ, και θα σας πω γιατί:
Η καλή ποίηση πάντα σε κάνει να νιώσεις κάτι: ένα καλό ποίημα μπορεί να σε κάνει να νιώσεις πεταλούδες στο στομάχι σου ή να σε κάνει να κλάψεις ή να γελάσεις, ή ακόμη να νιώσεις καλύτερα αν είσαι λυπημένος. Μερικές φορές ένα καλό ποίημα μπορεί να έχει κάτι που να αναγνωρίζεις το εαυτό σου σ’αυτό και να σε κάνει να πεις “Έι! έτσι είναι και η ζωή μου!”
Η ποίηση έχει δύναμη: όλοι θυμόμαστε κάποιους στίχους ποιημάτων. Ο λόγος που τους θυμόμαστε είναι γιατί έχουν μέτρο, ρίμες και άλλα εργαλεία από την τσάντα με τα μαγικά που έχουν τα ποιήματα. Οι ρήτορες στην αρχαία Ελλάδα δεν ήθελαν να σου πουν κάτι, ήθελαν να θυμάσαι αυτό που θα σου πουν. Δεν ήθελαν απλά να σε πείσουν αλλά τα λόγια τους να εντυπωθούν στο μυαλό σου. Κατέληξαν λοιπόν ότι η ποίηση είναι πιο πειστική από την πρόζα. Οι άνθρωποι θυμόνταν τους στίχους των ποιητικών έργων που έβλεπαν, καλύτερα από λέξεις ειπωμένες με διαφορετικό τρόπο. Γι΄ αυτό και έγραφαν τους λόγους τους χρησιμοποιώντας τα εργαλεία της ποίησης. Σκεφτείτε λοιπόν αν τα παιδιά σας γίνονταν σφουγγάρια ποίησης. Τί θα έμενε στο μυαλό τους; Νέο λεξιλόγιο. Νέες ιδέες. Και ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα; Μεγαλύτερη φαντασία. Περισσότερη διασκέδαση με το διάβασμα. Πιθανόν δια βιου εξάρτηση από τα βιβλία. Πιθανόν και επιθυμία για συγγραφή!
Η ποίηση είναι προσωπική υπόθεση: ένα ποίημα μπορεί να πει πράγματα που δεν θα μπορούσαν να ειπωθούν με κανέναν άλλο τρόπο. Το να γράφει κανείς ποίηση μπορεί να λειτουργήσει ως κάθαρση. Μπορεί να βγάλει προς τα έξω σφραγισμένα συναισθήματα. Με την ποίηση μπορείς να εκφράσεις την αγάπη σου, την απέχθειά σου, την άγρια φαντασία σου κ άλλα συναισθήματα που υπάρχουν μέσα σου.
Η ποίηση είναι κάτι που μπορείς να το μοιραστείς: η ποίηση υπάρχει για να την μοιράζεσαι. Άλλο είναι να διαβάζεις μόνος σου ένα ποίημα, κι άλλο είναι να ακούς τον πατέρα σου να σου το διαβάζει. Αν και το να μοιράζεσαι την ποίηση δεν σημαίνει ούτε να τη διαβάζεις φωναχτά μαζί με κάποιον. Να μοιράζεσαι την ποίηση θα πει να δίνεις ένα ποίημα στην κόρη σου στην αποφοίτησή της. Ή να γράψεις ένα ανόητο ερωτικό ποίημα στη σύζυγό σου, να το κολλήσεις στο ψυγείο, και να την κάνεις να σε ερωτευτεί από την αρχή. Ένα ποίημα που έγραψες είναι το καλύτερο δώρο για έναν φίλο, πάνω από ό,τιδήποτε μπορεί να αγοραστεί με χρήματα.
Η ποίηση μπορεί να ωθήσει τα παιδιά στο διάβασμα ακόμη και στη συγγραφή: Τα παιδιά δεν διαβάζουν ποίηση μόνο μια φορά. Θα διαβάσουν το βιβλίο τους ξανά και ξανά, αμέτρητες φορές. Έτσι βλέπουν λιγότερη τηλεόραση και παίζουν λιγότερα βιντεοπαιχνίδια. Βάλτε την ποίηση στα χέρια των παιδιών σας και θα δημιουργήσετε τους καλύτερους εφ’ όρου ζωής αναγνώστες.
ΠΩΣ ΝΑ ΦΕΡΕΙΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ
Δεν φέρνεις τα παιδιά κοντά στην ποίηση βομβαρδίζοντάς τα με κανόνες μέτρησης συλλαβών ή αναλύσεις δομών, περιεχομένου και τεχνικών. Αυτά είναι σημαντικά αλλά πρέπει να προκύψουν λίγο αργότερα. Η δική μου άποψη είναι:
- Κάντε την ποίηση διασκέδαση: Μοιραστείτε με τους μαθητές σας αστεία ποιήματα που θα βρείτε. -  - Μεταμφιεστείτε. Δραματοποιήστε. Χρησιμοποιήστε δυνατή φωνή ή ψίθυρο, ή φωνή ηλικιωμένου ή γαλλική προφορά ανάλογα με το ποίημα που μοιράζεστε.
- Απομνημονεύστε και απαγγείλτε: Αφήστε τα παιδιά να απομνημονεύσουν τα αγαπημένα τους ποιήματα και να τα απαγγείλουν με δυνατή φωνή στην τάξη. Το γέλιο και το χειροκρότημα θα τα ωθήσει να θέλουν να το κάνουν αυτό ξανά και ξανά!
- Γιορτάστε με ποιήματα! Απόκριες, Πρωταπριλιά, Γενέθλια κλπ. είναι υπέροχες μέρες - αφορμές για να μοιραστείτε αστεία ποιήματα.
- Βρείτε  τον αγαπημένο σας ποιητή και μην σταματάτε να διαβάζετε ποιήματά του!
Πολλά πράγματα είναι σημαντικά για τα παιδιά στο σχολείο. Η καλή υγεία. Η καλή διατροφή. Η άφθονη άσκηση. Η γραφή και η ανάγνωση. Τα μαθηματικά, η γεωγραφία κλπ. Άλλα αν θέλετε τα παιδιά σας να μην μάθουν απλά να διαβάζουν και να γράφουν, αλλά να μάθουν να ΑΓΑΠΟΥΝ να διαβάζουν και να γράφουν, βάλτε την ποίηση στη ζωή τους. Διαβάστε τους τα αγαπημένα σας ποιήματα. Αγοράστε τους ένα βιβλίο.
Πηγαίνετε μαζί τους στη βιβλιοθήκη το Σάββατο. Κάντε την ποίηση…προτεραιότητα!”
Πηγή: educationworld.com

ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ Ο ΤΥΑΝΕΑΣ ~ ΜΙΑ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ. Η επιλογή του κειμένου έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Άρχισα να συζητάω με τον Αχιλλέα», είπε ο Απολλώνιος, «χωρίς προηγουμένως ν’ ανοίξω κανένα λάκκο, όπως έκανε ο Οδυσσέας, για να τον δελεάσω με αίμα αρνιών, αλλά αφού πρώτα προσευχήθηκα, με τον τρόπο που προσεύχονται οι Ινδοί στους ήρωες τους.
“Αχιλλέα”, είπα, “ο πολύς ο κόσμος λέει πως έχεις πεθάνει, εγώ όμως δεν το δέχομαι αυτό, όπως δεν το δέχεται κι ο Πυθαγόρας, ο πρόγονός μου στη σοφία. Αν λέμε αλήθεια, τότε δείξε μας τη μορφή σου, και θα δεις και συ καλό, που θα ’χεις τα μάτια μου για μάρτυρες της ύπαρξής σου.” Αμέσως έγινε ένας μικρός σεισμός γύρω από τον τύμβο,* και πρόβαλε ένας νέος ίσαμε πέντε πήχεις ψηλός' από τη χλαμύδα που φορούσε θα τον περνούσες για Θεσσαλό. Η θωριά του δεν έδειχνε διόλου αλαζονική, όπως νομίζουν μερικοί για τον Αχιλλέα' και παρ’ ότι η όψη του ήτανε φοβερή, φαινόταν και εύθυμη συνάμα.
Όσο για την ομορφιά του, έχω να πω ότι δεν έχει ακόμα βρεθεί ο ποιητής που θα την παινέψει όπως της αξίζει —κι ας είπε γι’ αυτήν ο Όμηρος τόσα και τόσα-, γιατί ξεπερνά κάθε περιγραφή' και περισσότερο την αδικεί ο ποιητής υμνώντας την παρά πλησιάζει την πραγματικότητα. Κι ενώ το ύψος του ήταν όσο είπα πριν, μεγάλωνε ακόμα περισσότερο, γινόταν διπλάσιος κι ακόμα περισσότερο, μου φάνηκε πως έγινε δώδεκα πήχεις και πως μαζί με το ύψος του μεγάλωνε κι η ομορφιά του. (...)
Με χαιρέτησε κι είπε, “Χαίρομαι που σε ανταμώνω, γιατί από καιρό τώρα είχα ανάγκη να βρεθώ με κάποιον σαν και σένα. Οι Θεσσαλοί πάει καιρός που έχουν σταματήσει τις προσφορές, μα βρίσκω πως δεν αξίζει να θυμώνω, γιατί αν θυμώσω θα καταστραφούν χειρότερα απ’ ότι οι Έλληνες κάποτε σε τούτο εδώ τον τόπο. Τους συμβουλεύω όμως να μην τηρούν συμπεριφορά υβριστική απέναντι στα έθιμα και να μην αποδεικνύονται χειρότεροι από τούτους εδώ τους Τρώες, που αν και σκότωσα τόσους δικούς τους, μου προσφέρουν δημόσιες θυσίες, μου αφιερώνουν τους πρώτους καρπούς και αφήνουν πάνω στον τάφο μου κλάδους ελαίας ικετεύοντας για μια συμφιλίωση που εγώ δεν πρόκειται ποτέ να δεχτώ: οι ψεύτικοι όρκοι τους δεν θα μπορέσουν να κάνουν ώστε το Ίλιον να ξαναβρεί την παλιά του λαμπρότητα μήτε να γνωρίσει ακμή όπως πολλές άλλες πολιτείες που στο παρελθόν καταστράφηκαν, κι η πόλη τους πάντα θα ’ναι σαν να αλώθηκε μόλις χτες. Για να μη προκαλέσω τα ίδια και στους Θεσσαλούς, θέλω να μεσολαβήσεις εσύ και να μεταφέρεις στο κοινό των Θεσσαλών τα όσα σου είπα”.
“Θα μεσολαβήσω”, είπα, “και σκοπός της αποστολής μου θα είναι να μη καταστραφούν. Όμως έχω να σου ζητήσω κάτι, Αχιλλέα”.
“Σε καταλαβαίνω”, είπε' “είναι φανερό ότι θέλεις να με ρωτήσεις για τον Τρωικό πόλεμο. Κάμε, λοιπόν, πέντε ερωτήσεις που να τις επιτρέπουν οι Μοίρες”.
Τον ρώτησα πρώτα αν η ταφή του έγινε όπως την περιγράφουν οι ποιητές. “Είμαι θαμμένος όπως το επιθυμήσαμε και εγώ και ο Πάτροκλος. Από μικροί ήμασταν αχώριστοι και τώρα μας κρατά ενωμένους ο αμφορέας που περιέχει την τέφρα μας, κι είμαστε ένα. Όσο για τους φημολογούμενους θρήνους των Μουσών και των Νηρηίδων: οι Μούσες ούτε που πάτησαν ποτέ εδώ' όμως οι Νηρηίδες εξακολουθούν ακόμα και τώρα να έρχονται.”
Μετά τον ρώτησα αν η Πολυξένη σφάχτηκε πάνω στον τάφο του, και κείνος είπε ότι αυτό ήταν αλήθεια, μόνο που δεν την έσφαξαν οι Αχαιοί αλλά με τη θέλησή της ήρθε στο μνήμα πιστεύοντας πως ο έρωτάς τους ήταν άξιος μεγάλων τιμών, και ρίχτηκε πάνω σ’ ένα ορθωμένο σπαθί.
Η τρίτη ερώτησή μου ήταν: “Η Ελένη, Αχιλλέα, πήγε πραγματικά στην Τροία, ή πρόκειται για ιστορία που επινόησε ο Όμηρος;”
“Για πολύν καιρό ζούσαμε σε πλάνη, και στέλναμε πρέσβεις στους Τρώες και δίναμε μάχες για χάρη της, λες και βρισκόταν στο Ίλιο εκείνη όμως, από τότε που την άρπαξε ο Πάρις έμενε στην Αίγυπτο, στο σπίτι του Πρωτέα. Όταν το διαπιστώσαμε αυτό, πολεμούσαμε πια για την ίδια την Τροία, για να μην υποχωρήσουμε ρεζιλεμένοι.”
Προχώρησα στην τέταρτη ερώτηση, λέγοντάς του πως ήταν παράδοξο τ’ ότι η Ελλάδα έστειλε τόσο πολύ στρατό, και τέτοια παλικάρια, όπως περιγράφει ο Όμηρος, μόνο και μόνο για να πάρουν την Τροία.
“Μα κι οι βάρβαροι”, είπε ο Αχιλλέας, “δεν ήταν κατώτεροί μας. Γι’ αυτό άνθιζε τότε η αρετή σ’ ολόκληρη τη γη.”
Κι η πέμπτη ερώτησή μου ήταν: “Πώς το ’παθε ο Όμηρος και δεν ήξερε για τον Παλαμήδη; Ή μήπως ήξερε, αλλά επίτηδες τον απέκλεισε από την ιστορία σας;”
Κι ο Αχιλλέας: “Αν ο Παλαμήδης δεν ήρθε στην Τροία, τότε ούτε Τροία υπήρξε ποτέ. Όμως επειδή ήταν άνθρωπος πολύ σοφός και άριστος πολεμιστής, και φονεύθηκε με απόφαση του Οδυσσέα, ο Όμηρος δεν τον βάζει στα ποιήματά του για να μην υποχρεωθεί να τραγουδήσει τα αίσχη του Οδυσσέα.”
Κι άρχισε να τον θρηνεί γοερά ο Αχιλλέας, εκείνον τον μέγιστο και κάλλιστο, εκείνο το παλικάρι που ξεπερνούσε τους πάντες στη φρόνηση και στην αντρειοσύνη και που υπηρέτησε τις Μούσες όσο άλλος κανείς'
“Εσύ Απολλώνιε, που ξέρεις ότι οι σοφοί πρέπει να φέρονται μεταξύ τους με αξιοσύνη, φρόντισε τον τάφο του και στήσε όρθιο το άγαλμα του Παλαμήδη που τώρα είναι παραπεταμένο' είναι ριγμένο καταγής κάπου στην Αιολίδα, απέναντι από τη Μήθυμνα της Λέσβου.” Αυτά είπε και χάθηκε με μια μικρή αστραπή, γιατί είχαν αρχίσει πια να λαλουν οι πετεινοί.»
(Τά ές Τυανεα Άπολλώνιον, Δ 16).
* R.L.: Ο Φιλόστρατος εννοεί τον τύμβο του Αχιλλέα στην Τροία.
Από το βιβλίο "Η αποστολή της Ελλάδας" του Sir Richard Livingston
Πηγή: solon. org.gr

Με την αυτογνωσία ανακαλύπτουμε τις πτυχές του εαυτού μας. Η επιλογή έγινε από την Ρίτα.

Συχνά οι άνθρωποι αισθάνονται ότι δε γνωρίζουν καλά τον εαυτό τους, τα δυνατά και τ’ αδύνατα σημεία τους και νιώθουν ότι τους συμβαίνουν άσχημα πράγματα τα οποία δεν μπορούν να τα ελέγξουν. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που συμβαίνει σε αυτά τα άτομα είναι ότι τελικά δε γνωρίζουν τον ίδιο τους τον εαυτό.

Τι είναι η αυτογνωσία;

Είναι η ικανότητα του ατόμου να γνωρίζει καλά όλες τις πτυχές του εαυτού του. Όταν έχουμε μια άσχημη αντίδραση και λέμε «αυτός δεν ήταν ο εαυτός μου» ή, αντίθετα, όταν κάνουμε κάτι καλό και μας φαίνεται τόσο παράξενο που το σχολιάζουμε μέσα μας «μπα! Αυτό δεν μπορεί να το έκανα εγώ» είναι δύο από τις κλασικές περιπτώσεις που δείχνουν ότι δεν έχουμε αυτογνωσία.

Συχνά οι άνθρωποι αισθάνονται ότι δε γνωρίζουν καλά τον εαυτό τους, τα δυνατά και τ’ αδύνατα σημεία τους και νιώθουν ότι τους συμβαίνουν άσχημα πράγματα τα οποία δεν μπορούν να τα ελέγξουν, όπως το να πέφτουν διαρκώς στο λάθος άτομο σε μια σχέση, να ξεκινούν φιλίες και να τις διαλύουν μετά από καβγά ή να μη μπορούν να βρουν το κατάλληλο επάγγελμα.

Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που συμβαίνει σε αυτά τα άτομα είναι ότι τελικά δε γνωρίζουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Ο εαυτός δεν είναι κάτι συμπαγές και μονοκόματο, αλλά αποτελείται από διαφορετικές πτυχές.

Για να μπορεί το άτομο να είναι πετυχημένο στη ζωή του, να παίρνει σωστές συναισθηματικές, επαγγελματικές, προσωπικές και κοινωνικές αποφάσεις θα πρέπει να γνωρίζει καλά τον εαυτό του.

Οι πέντε σημαντικές διαστάσεις του εαυτού

Πνευματική διάσταση: σχετίζεται με τη γνώση, τη μνήμη, τη μάθηση, το πώς λύνουμε διάφορα προβλήματα και πώς χρησιμοποιούμε τις γνώσεις μας για την αυτοβελτίωσή μας

Κοινωνική διάσταση: σχετίζεται με τις διαπροσωπικές μας σχέσεις και τον τρόπο που φερόμαστε στους άλλους αλλά και με το πώς στεκόμαστε στον επαγγελματικό τομέα

Συναισθηματική διάσταση: σχετίζεται με τον τρόπο που χειριζόμαστε τα συναισθήματά μας, θετικά κι αρνητικά και πώς αυτό επηρεάζει εμάς τους ίδιους και τους γύρω μας

Σωματική διάσταση: σχετίζεται με την ευεξία, την άσκηση και τη φροντίδα του σώματος

Θρησκευτική/ηθική διάσταση: σχετίζεται με τη θρησκευτική πίστη αλλά και με τις γενικότερες αξίες που διέπουν τη ζωή μας

Αυτή η λίστα δεν είναι παρά μόνο μια υπενθύμιση ότι ο «εαυτός» είναι μια σύνθετη έννοια και ότι χρειάζεται πολύ ψάξιμο και σε διαφορετικές διαστάσεις για ν’ αποκτήσει κανείς αυτογνωσία.

Ο καλός, ο κακός και ο μη-εαυτός συνυπάρχουν

Μια διάκριση που γίνεται συχνά είναι σε τρεις πτυχές του εαυτού μας: «ο καλός εαυτός», «ο κακός εαυτός», και ο «δεν-είναι-ο-εαυτός-μου».

Ο «ο καλός εαυτός» μας βοηθάει να αισθανόμαστε καλύτερα όταν μας κριτικάρουν ιδιαίτερα σκληρά, και συγκεκριμένα όταν μας επικρίνει ο «ο κακός εαυτός». Ο καλός εαυτός σχετίζεται με το πώς αισθανόμαστε και σκεφτόμαστε γενικά για τον εαυτό μας. Η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας είναι το θεμέλιο της προσωπικότητάς μας κι επηρεάζει σχεδόν το κάθε τι που κάνουμε.

Όλοι έχουμε μέσα μας ένα κομμάτι του εαυτού μας που θέλει να περνάμε καλά και οι άλλοι να εγκρίνουν και να επιβεβαιώνουν αυτά που κάνουμε («ο καλός εαυτός»). Όμως, οι πράξεις μας μπορεί να κριθούν και διαφορετικά απ’ ότι θα επιθυμούσαμε (πχ το ατομικό «περνάω καλά» οι άλλοι μπορεί να το ερμηνεύσουν ως «είσαι τεμπέλης»).

Οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν δεν είναι στεναχωρημένοι βλέπουν τον εαυτό τους θετικά, παρά την αυτοκριτική ή κάποια αισθήματα κατωτερότητας που μπορεί να έχουν. Αυτή η υπερβολή στο πόσο «καλός» είναι κανείς, την οποία προκαλεί ο «ο καλός εαυτός», μπορεί να οδηγήσει σε διαστρέβλωση της πραγματικότητας και σε μείωση της αυτογνωσίας.

Η πτυχή του εαυτού που ονομάζεται «δεν-είναι-ο-εαυτός-μου» είναι αυτή που κάνει τον άνθρωπο να μη βλέπει στον εαυτό του στοιχεία που ο ίδιος δε θέλει να δει, ενώ πιθανότατα οι γύρω του τα προσέχουν και του τα επισημαίνουν.

Πώς βλέπει κανείς τον εαυτό του και πώς τον βλέπουν οι άλλοι

Η εικόνα που έχει κάποιος για τον εαυτό του δεν είναι απαραίτητα ίδια με αυτή που έχουν οι γύρω του για το άτομό του. Υπάρχει:

• (1) ο υποκειμενικός εαυτός, δηλαδή το πώς βλέπει κι αντιλαμβάνεται κανείς τον εαυτό του,
• (2) ο πραγματικός εαυτός, το πώς κανείς είναι στην πραγματικότητα, και, τέλος,
• (3) ο ιδανικός εαυτός, το πώς θα ήθελε να είναι κανείς.

Οι έρευνες δείχνουν ότι στο ίδιο άτομο υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στο πώς βλέπει κανείς τον εαυτό του και το πώς τον βλέπουν οι άλλοι, ή πώς θεωρεί τον εαυτό του και πώς θα ήθελε να είναι ιδανικά.

Ίσως το πιο χτυπητό παράδειγμα των διαφορών εαυτών είναι όταν κάποιος κάνει μια πράξη έχοντας συγκεκριμένα εσωτερικά κίνητρα, τα οποία δεν τα βλέπουν οι άλλοι και κρίνουν την πράξη και τον άνθρωπο αποκλειστικά βάση της συμπεριφοράς του. Το άτομο αισθάνεται άσχημα και πιστεύει ότι οι άλλοι δεν το καταλαβαίνουν και το αδικούν.

Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεται κανείς ν’ αναπτύξει αυτογνωσία, ώστε να υπάρχει μεγαλύτερη συνέχεια και συνέπεια στο πώς βλέπει ο ίδιος τον εαυτό του και πώς τον βλέπουν οι άλλοι, για να έχει μια καλή σχέση με τον εαυτό του και το περιβάλλον του.

Πηγή: Λιζα Βορβοβλη.

O ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΩΣ ΗΘΙΚΗ ΑΞΙΑ. Η επιλογή του κειμένου έγινε από την Θάλεια.

Το θέμα αυτό ξεπήδησε από τις ανάγκες των καιρών μας. Από μερικούς έντονους προβληματισμούς. Που πάμε; Που βαδίζει η Ελληνική οικογένεια; Από παντού ακούγονται διαμαρτυρίες για τις δια­προσωπικές σχέσεις γονέων και παιδιών.

«’Ο γέρος μου», «η γριά μου», λέει ο έφηβος όταν μιλάει για τούς γονείς του. Και δεν είναι οι μόνες και οι χειρότερες εκδηλώσεις ελλείψεως σεβασμού. Ούτε διανοούνται, ο νέος ή η νέα, να διακόψουν τούς εναγκαλισμούς τους, στα πάρκα ή στους δρόμους, επειδή περνάς. Ούτε σκέπτονται να προσφέρουν τη θέση τους στο λεωφορείο. Όχι ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά αυτές απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και τίθεται το ερώτημα: Αφού λοιπόν τείνει να εκλείψει ο σεβασμός από την σημερινή κοινωνία, μήπως δεν χρειάζεται; Μήπως δεν πρέπει να στενο­χωρούμαστε και να ανησυχούμε; Μήπως είναι μία έννοια παρωχημένη;

‘Ο σεβασμός, λένε οι ψυχολόγοι, είναι ένα συναί­σθημα έμφυτο στον άνθρωπο. Εκ πρώτης όψεως, είναι συγγενής με την αγάπη. Κατά κανόνα, σεβό­μαστε και αγαπούμε κάποιον. Παράλληλα όμως, ο σεβασμός περικλείει και κάποιον φόβο. Τα δύο αυτά συναισθήματα, όσο κι αν φαίνονται διαφορετικά, συμπορεύονται τέλεια και γίνονται οι δύο κινητήριοι μοχλοί στη ζωή του παιδιού.

Σχετικά, ο Ρ. ΒOVΕΤ γράφει: «’Ο σεβασμός είναι ένας πετυχημένος συνδυασμός γλυκύτητας και αυστηρότητας, φόβου και αγάπης». Κατά το FREUD, «ο φόβος και η αγάπη είναι δύο όψεις του ιδίου συναισθήματος, πού διαφοροποιείται όμως πολύ νωρίς». Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ακόμη τον Καρτέσιο και τον Πασκάλ. Κατά τον Καρτέσιο, «ο σεβασμός είναι απόρροια του θαυμασμού και του φόβου». Και ο PASCAL λέγει χαρακτηριστικά: «Το πρώτο αποτέλεσμα της αγάπης, είναι η έμπνευση ενός μεγάλου σεβασμού».

Σέβεται και τιμά κανείς αυτόν πού αγαπά. Συχνά, η αγάπη αυτή μας συγκρα­τεί και έχει έναν ανασταλτικό ρόλο. Δεν πηγαίνω κάπου για να μη στενοχωρήσω τούς γονείς μου. Δεν κάνω κάτι για τον ίδιο λόγο. Συχνά όμως, αυτή η αγάπη μας ωθεί για δράση, για δημιουργία. Ξενυχτώ για να πετύχω και να δώσω χαρά στον κουρασμένο μου πατέρα. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, τί δύναμη για την αγωγή είναι ο σεβασμός και πόσο οφείλει ο σωστός παιδαγωγός να τον καλλιεργεί. Το παιδί αναζητά την αγάπη. Αύτή το λυτρώνει. Αυτή το εμπνέει. Και καθώς φουντώνει η αγάπη του, αναπτύσσεται και ο σεβασμός του προς το αγαπώμενο πρόσωπο. «Το παιδί πού αγαπιέται, βρίσκει τη δύναμη να αγαπή­σει, να σεβαστεί και να προχωρήσει στη ζωή», γράφει ή γαλλίδα ψυχαναλύτρια Μαντλέν Ραμπέρ. Δια του σεβασμού θα οδηγηθεί στους ηθικούς νόμους πού θα του μάθουν την «αυτοκυριαρχία, πού είναι η πραγμα­τική ελευθερία», τονίζει ο Βέλγος ψυχίατρος Ζιλμπέρ Ρομπέν.

Είναι, λοιπόν, ένα πανανθρώπινο συναίσθημα ο σεβασμός και εμφανίζεται πολύ νωρίς. ‘Ένα συναί­σθημα πού κρύβει τεράστια προωθητική και λυτρωτι­κή δύναμη. ‘Ένας βασικός παράγοντας στην αγωγή του ανθρώπου. Οφείλουμε και να τον εμπνέουμε και να τον καλλιεργούμε. Μπορούμε να μιλήσουμε, μας λένε οι ψυχολόγοι, για το σεβασμό που τα παιδιά έχουν και πρέπει να έχουν για τούς γονείς τους, όπως και για τον σεβασμό πού οι γονείς οφείλουν να έχουν για τα παιδιά τους. Τα αποτελέσματα είναι όμοια. ‘Υπάρχουν πράγματα πού δεν κάνουν, λόγια πού δεν λένε μπροστά στα παιδιά τους και οι χειρό­τεροι γονείς. Συνεπώς, το συναίσθημα του σεβασμού είναι αναγκαίο στον άνθρωπο. Και όταν το καλλιεργούμε, βοηθούμε στην ανύψωσή του, στον εμπλουτισμό του, στον εξανθρωπισμό του.

“Ας δούμε, όμως, και την κοινωνική πλευρά του θέματος. ‘Ο σεβασμός εμπνέει τη διατήρηση, τη συνέχεια. ‘Όλες οι κοινωνίες εμπνέονται από σεβα­σμό για την Ιστορία τους, τούς ήρωες τους, τούς προγόνους τους, τον πολιτισμό τους. Κοινωνία που περιφρονεί το χθες και αποκόπτεται απ’ αυτό, οδηγείται στο χάος. Οι κοινωνιολόγοι τονίζουν ότι ή κοινωνία πού δημιούργησε τα σχολεία, πού κάνει τόσες θυσίες για να τα συντηρεί και να τα εμπλουτίζει, έχει δικαίωμα να έχει απαιτήσεις από αυτά. “Έχει δικαίωμα να απαιτεί βοήθεια από το σχολείο, στο πνευματικό έργο πού επιτελεί. ‘Οφείλει το σχο­λείο να μεταδίδει στη νεότητα αξίες θρησκευτικές, ηθικές, αισθητικές, επιστημονικές και κοινωνικές. ‘Οφείλει να εμπνέει στα παιδιά τον σεβασμό σ’ αυτές τις αξίες και να τούς μεταδίδει την θέληση να τις βιώσουν. Αυτό είναι το έργο του.

«Δεν πρόκειται για ένα δικαίωμα, αλλά για ένα καθήκον του σχολείου», τονίζει ο J. SCHMIED. Και ο Ρ. ΒOVΕΤ συμπληρώνει: «’Ο σεβασμός πού αισθανόμεθα για ένα νόμο, στην πραγματικότητα εκπορεύεται οπό τον σεβασμό προς τον άνθρωπο πού μας τον παραδίδει». ‘Άρα, ο σεβα­σμός δεν είναι ανθρώπινη επινόηση, εφεύρημα των Ισχυρών για να καταπιέζουν τούς αδύνατους. Ούτε, άλλωστε, είναι μονόπλευρος. Είναι θαυμάσιο μέσον αγωγής και βοηθείας, όπως είδαμε, στην ανύψωση του ανθρώπου και στην καλλιέργεια των διαπροσωπικών σχέσεων. Αναγκαία, λοιπόν, η καλλιέργεια του σεβασμού και ένας από τούς κύριους στόχους της αγωγής. “Ας δούμε πως μπορούμε να τον επιτύχουμε. Αγωγή σημαίνει έμπνευση. Φυσικό λοιπόν είναι ότι για να εμπνεύσουμε τον σεβασμό στα παιδιά μας, πρέπει εμείς πρώτα να τον βιώσουμε. Δεν μπορείς να δώσεις κάτι πού δεν το ζεις. Σεβασμός λοιπόν στον εαυτό σου, στο σύντροφό σου, στο περιβάλ­λον σου, στα παιδιά σου. Ειδικά στα παιδιά σου. Σεβασμός και ειλικρίνεια και διάλογος.

Είναι ωραίο πράγμα ή αποκατάσταση των καλών σχέσεων μεταξύ των συζύγων, μετά από μία παρεξήγηση. Και αυτή ή σωστή συμπεριφορά επηρεάζει θετικά τα παιδιά μας. Μα και στα ίδια μας τα παιδιά, δεν θα πρέπει να διστάσουμε να ζητήσουμε συγ­γνώμη, όταν νευριασμένοι τούς φερθήκαμε άσχημα. “Όταν σέβομαι τον άλλον, μετανοώ και του δείχνω έμπρακτα τη λύπη μου γι’ αυτό πού είπα ή έκανα.

Σωστά ονόμασαν την εποχή μας εποχή του παρα­λόγου. Και είναι παράλογο, μεθόδους πού εφαρμόσθηκαν σε άλλες χώρες σαράντα ή πενήντα χρόνια πριν και απέτυχαν, να τις εφαρμόζουμε σήμερα στον τόπο μας. Και ακούμε τον πιτσιρίκο να φωνάζει Κώστα τον μπαμπά, Μαρία τη μαμά και, όλους τούς θείους και τις θείες με τα μικρά τους ονόματα. Και δυστυχώς, το ακούμε και σε μερικά νηπιαγωγεία και σχολεία. Συνήθως χαμογελούμε συγκαταβατικά. “0­μως εκείνη την ώρα γκρεμίζουμε. Και γκρεμίζουμε ανεπανόρθωτα. Το παιδί, μπαίνοντας στον κόσμο, έχει ανάγκη από στηρίγματα. Και δεν θα στηριχθεί στον Κώστα και στη Μαρία, αλλά στον Πατέρα και στην Μητέρα. Πατέρα και Μητέρα δύο ανθρώπους θα ονομάσει σε όλη του τη ζωή. Και ή ανάμνησή τους θα το συνοδεύει μέχρι του τάφου. Βάσει ποιας παιδαγωγικής αρχής, καταργούμε αυτό το όνομα πού έχει τόσο υμνηθεί και έχει γίνει σύμβολο στους αιώνες; Βάσει της Ισότητας; Αλλά ποία ισότητα υπάρχει ανάμεσα σε σένα και στο παιδί σου; Το παιδί έχει ανάγκη από ασφάλεια και σιγουριά. Και αυτή την ασφάλεια του την δημιουργούν και τα «όχι» και τα «απαγορεύεται», από τον πατέρα ή την μητέρα, όχι από τον σύντροφο. Συντρόφους και συμμαθητές και φίλους έχει πολλούς. Ό Πατέρας και ή Μητέρα, είναι μοναδικοί και ανεπανάληπτοι.

Ή σύγχρονη ψυχολογία μας ομιλεί για το “συναί­σθημα ένοχης» πού έχει τρομερές επιπτώσεις στη διανοητική και ηθική ανάπτυξη του ατόμου. Σ’ αυτή την περίπτωση, το παιδί έχει ανάγκη από την επέμβαση του παιδαγωγού ο όποιος θα βοηθήσει τη συνείδηση να βρει την Ισορροπία της, επιβάλλοντας μία τιμωρία. Από αυτή την άποψη, ή τιμωρία παύει να έχει την μορφή της επιβολής και παίρνει τη μορφή της απελευθέρωσης. Συναντούμε συχνά παι­διά πού πάνε γυρεύοντας για τιμωρία. Στην πραγμα­τικότητα, αναζητούν την αυθεντία πού τούς έλειψε.

Σε μία έρευνα πού έκανα με θέμα: «πως θα θέλατε τούς γονείς σας», ένα παιδί απήντησε: «Όταν ένα παιδί κάνη κάτι κακό, πρέπει ο γονιός ή ο δάσκαλος να το τιμωρήσει. Αλλά δεν πρέπει να του κρατά κακία, γιατί με την τιμωρία εξιλεώνεται το παιδί». Και μία φοιτήτρια γράφει: «Οι γονείς μου είναι αυστηροί, τόσο όσο χρειάζεται. Δεν θα τούς ήθελα λιγότερο αυστηρούς. Ουδέποτε θυμώνουν. Μου εξηγούν με ηρεμία το λόγο πού τούς κάνει να αρνούνται την ικανοποίηση μιας επιθυμίας μου. Μου αρέσει πού είναι έτσι, γιατί στις δυσκολίες μου μπορώ άφοβα ν’ ακουμπώ επάνω τους».

Είναι λοιπόν εσφαλμένη ή άποψη ότι πρέπει να υπάρχει απόλυτη Ισότητα μεταξύ γονέων και παιδιών, τονίζουν ψυχολόγοι ολκής. Και ο ZEIDLER συμπληρώνει: «Δεν είναι μόνο παιδαγωγική πλάνη, είναι και ηθική. Διότι το παιδί αναγνωρίζει στους γονείς του ένα παράδειγμα. Αλλά αυτό το παράδειγμα, για να έχει ευεργετική επίδραση, πρέπει να εμπνέει τον σεβασμό». Ό DE­BESSE, καθηγητής των παιδαγωγικών στη Σορβόννη, έκανε πριν λίγα χρόνια στο Παρίσι μία έρευνα. Θέμα: «Πως θα θέλατε τούς καθηγητές σας». Και ή πλειο­νότητα των έφηβων απήντησε: «Να μας καθοδηγούν και όχι να μας ακολουθούν».

Ή εποχή μας περιφρόνησε το Θεό και πρόδωσε την αγάπη. Χωρίς Θεό και αγάπη, χάθηκαν οι ηθικές αρχές, χάθηκε κι ο σεβασμός του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. πήρε τον τίτλο του «ελευθέρου» αυτός πού τις καταπατούσε. Και το τίμημα αυτής της ελευθέριας, το ‘κενό. Το τρομερό κενό πού δημιούργησε στην ψυχή. Αποτέλεσμα: οι πολλές αυτοκτονίες νέων ανθρώπων. Μία νέα κοπέλα, λίγες ημέρες πριν αυτοκτονήσει, ομολογούσε στη μητέρα της: «Μου κάνατε μεγάλο κακό με την απόλυτη ελευθέρια πού μου δώσατε». Και μία άλλη, πετυχημένη επαγγελματικά, σε ηλικία 28 ετών αυτοκτονεί, αφήνοντας το έξης σημείωμα. «Νοιώθω ένα απέραντο κενό μέσα μου». Ήταν και αυτή θύμα της απόλυτης ελευθέριας, της χωρίς φραγμούς αγωγής.

Αγαπητοί γονείς. Είναι καθήκον μας να εμπνεύσουμε στα παιδιά μας το σεβασμό. Είναι επιτακτική ανάγκη των καιρών μας να τα μάθουμε να σέβονται τον εαυτό τους, τους γονείς τους, τους δασκάλους τους, όλους τους ανθρώπους, αν θέλουν να εμπνέουν το σεβασμό και τα ίδια στους άλλους.

Πηγή: Μαμασούλα Μαρία – πρώην Διευθύντρια του Μουσικού Σχολείου Αγρινίου