Να λησμονούμε τους νεκρούς μας για να σβήσουμε τη θλίψη μας, είναι αχαριστία°Να πέφτουμε στην απόγνωση, επειδή τους χάσαμε, είναι βλασθημία.
Πλούταρχος.
Πατέρα, να ζει κανείς ή να μην ζει;
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 13 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ
13 Φεβρουαρίου 2008 ώρα 06:00 ο πατέρας μου αναχώρησε για την χώρα των Μακάρων, εδώ και 13 χρόνια βρίσκεται κοντά στους προγόνους μας, στον Δευκαλίωνα, στην Πύρρα, στον Έλληνα, στην Ορσηίδα, στην Πανδώρα, στον Γραικό, στον Όμηρο, και όχι μόνο. Δεν ξεχνάει όμως να έρχεται στα όνειρά μου κι έτσι μ' αυτόν τον τρόπο συνεχίζουμε την επικοινωνία, μετ' εμποδίων βέβαια αλλά κάτι είναι κι αυτό. Ο πατέρας στην Ελληνική οικογένεια είναι θα έλεγα λιγουλάκι αδικημένος, είναι ο αφανής ήρωας, πολλές φορές, εννοώ πολλά παιδιά κατανοούν το πόσο αγαπούσαν και το πόσο του έμοιαζαν όταν πια ο πατέρας τους δεν υπάρχει στη ζωή. Εις ό,τι με αφορά αισθάνομαι τυχερός που από μικρός ήμουν πολύ δεμένος με τον πατέρα μου και γενικότερα ήμουν τυχερός που είχα τους συγκεκριμένους γονείς γιατί τώρα που πέθαναν και οι δύο συνεχίζουν να είναι παρόντες λόγω της αγάπης τους και της αγάπης μας. Επίσης νιώθω υπερήφανος που όταν χρειάστηκε στάθηκα δίπλα τους τότε που είχαν ανάγκη από στοργή και φροντίδα, και λίγα έκανα γιατί τους αγαπούσα υπερβολικά. Φίλες και φίλοι τώρα που οι γονείς σας είναι εν ζωή δείξτε τους την αγάπη σας, μην το αναβάλετε για αύριο γιατί αύριο μπορεί να είναι αργά.
Απόντες και οι δύο.
Σε φέρνουν στον κόσμο, και μετά σε αφήνουν
Να στροβιλίζεσαι στο κενό.
Να ισορροπείς σε σχοινί τεντωμένο.
Να πέφτεις και να σηκώνεσαι.
Να τους ψάχνεις και ποτέ να μην τους βρίσκεις.
Να κρατάς τις φωτογραφίες τους και να τους ρωτάς:
Πού είσαι μανούλα μου; Που είσαι Πατέρα μου;
Χωρίς να παίρνεις απάντηση.
Δημήτρης Καταλειφός.
Λίγα λόγια για τον πατέρα μου ως ένδειξη ευγνωμοσύνη στη μνήμη του.
🌜Ευχαριστώ, πατέρα που μ' έκανες να αισθάνομαι
σημαντικός για σένα και για τον κόσμο.
🌜Σ' ευχαριστώ που ήσουν πλάι μου όλα αυτά τα χρόνια,
ήσουν για όλους μας μια φωλιά γεμάτη αγάπη και στοργή.
🌜Σ' ευχαριστώ που με βοηθούσες σε όλες τις δραστηριότητές μου
και που μ' έκανες να πιστεύω ότι μπορώ να το κάνω καλά.
🌜Σ' ευχαριστώ που ήσουν εκεί ακόμα και όταν δεν σε χρειαζόμουν.
🌜Σ' ευχαριστώ που έκανες πίσω και μ' άφησες να προχωρήσωμόνος μου όταν κατάλαβες πως είμαι έτοιμος για τη μάχη της ζωής.
🌜Σ' ευχαριστώ για τα τραγούδια που μου έλεγες, για τα παραμύθια,
για τους μουραπάδες, για τις κούνιες που έφτιαχνες στα εγγόνια σου,
για τη φροντίδα των εγγονών σου, για τα σπεσιαλιτέ που έφτιαχνες
στο Μακρυγιαννέϊκο, και για την ανεκτίμητη προσφορά σου στο Χαλκούτσι, στην Λούτσα, στην Αμβροσία, και ειδικότερα στην
Αρεοπαγίτου εκεί που έγραψες τη δική σου ιστορία, και φυσικά στην ανέγερση του σπιτιού στο χωριό, για όλα αυτά θα σου είμαι για πάντα ευγνώμων.
🌜Σ' ευχαριστώ για όλες τις καλές συμβουλές που λόγω βλακείας αγνόησα της πιο πολλές.
🌜Σ΄ ευχαριστώ που ήσουν πάντα παρόν αλλά με μια δημιουργική σιωπή που σ' έκανε αξιαγάπητο.🌜Σ' ευχαριστώ που ήσουν Μάστορας παντός καιρού και όταν δεν κατάφερνες να διορθώσεις κάτι έπαιρνες το σφυρί και ως άλλος Μεγαλέξανδρος έκοβες τον γόρδιο δεσμό.🌜Σ' ευχαριστώ που μας άφησες τόσο μεγάλη παρακαταθήκη
γέλιου που όταν βρισκόμαστε έχουμε πάντα κάτι δικό σου
να διηγηθούμε και να σε νοσταλγήσουμε.
🌜Σ' ευχαριστώ που προσπαθούσες να με μάθεις να χορεύω τσάμικο, δεν τα κατάφερα αλλά μου αρκούσε που έβλεπα εσένα και την Μανούλα να ζωγραφίζετε χορεύοντας.
🌜Σ' ευχαριστώ που δεν ήσουν παράξενος, και που συμμετείχες στα όνειρά μου.
🌜Σ' ευχαριστώ που με τη συμπεριφορά σου δεν δημιούργησες ποτέ πρόβλημα στις νύφες και στα παιδιά σου.
🌜Σ' ευχαριστώ κυρίως που ακόμα και σ' αυτά τα δυο χρόνια της περιπέτειά σου μας χάρισες πάρα πολύ όμορφες στιγμές.
🌜Σ' ευχαριστώ Πατερούλη μου που έρχεσαι στα όνειρα μου και μ' αυτόν τον τρόπο απαλύνεις τον πόνο μου.🌜Πατέρα σ' ευχαριστώ 🌹
Φίλες και φίλοι ημέρα μνήμης η σημερινή, μακάρι όλα τα παιδιά να έχουν τόσο καλές μνήμες από τους γονείς τους.
Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο CEO της ΟΚΡΑ Επικούρειος Πέπος.
ΥΓ. Στην φωτογραφία ο Πέπος κρατάει το κρανίο του πατέρα του .
Γιάννης Βαρβέρης.Χθες είδα πάλι στον ύπνο μου τον πατέρα.
Καθόμασταν οι δυο μας σ’ ένα τραπέζι με καρό τραπεζομάντιλο.
Κάποιος μας έφερε δυο ποτηράκια και κρασί.
– Είσαι καλά; Του λέω.
– Καλά, καλά, και μου ‘πιασε το χέρι.
– Άντε, στην υγειά σου, είπε.
Σήκωσε το ποτήρι, τσούγκρισε και το άφησε πάνω στο τραπέζι.
– Δεν πίνεις; Ρώτησα.
– Εσύ να πιεις, απάντησε. Εγώ δε θέλω να ξεχάσω…
++++++++++++++++++++++++++++++++++
Ηλίας Σιμόπουλος, Ιερή ΜνήμηΠατέρα μου Μάστορα
πως τα ήξερες όλα.
Ν’ ανασταίνεις παιδιά
να φυτεύεις να σπέρνεις
να ποτίζεις τη γη να μιλάς
με τ’ αρνιά με τα δέντρα
ν’ ακούς την ανάσα του χόρτου
να γυρνάς
φορτωμένος τα βράδια στο σπίτι
να σκορπάς τη χαρά και το γέλιο.
Δεν έγραψες στίχους εσύ.
Και ποτέ μου
Δε θ’ άλλαζα εγώ
με τ’ αλέτρι την πέννα.
Μ’ απ’ τους δυο μας πατέρα
ποιητής μόνο εσύ ‘σουν!
+++++++++++++++++++++++
Απ’ όλες τις χαρές μου η πιο βαθύτερη,κι απ’ το γλυκύτερο μου ακόμα πόθο,
κάτι που με συγκινεί ακόμα και τώρα 13 χρόνια μετά,
και κάτι που βαθιά στα σπλάχνα νιώθω,
Ήταν η ζέστη αγκαλιά του πατέρα μου.
Την ένιωθα σαν το απάνεμο λιμάνι εν μέσω καταιγίδας.
Και τώρα που είμαι πατέρας στη θέση του πατέρα μου,
Αναρωτιέμαι πατέρα αν και η δική μου αγκαλιά.
Προσφέρει την ίδια ζεστασιά στου παιδιού σου το παιδί.
Ε.ο.Γ.
++++++++++++++++++++++++
Ηλίας Σιμόπουλος, «Ο πατέρας μου»«Κάποτε ο πατέρας μου
όργωνε τη γη
φυτεύοντας την ελπίδα
Σε κάθε αυλακιά
που άνοιγε το υνί
οι λέξεις ξεπετιούνταν
όπως οι παπαρούνες την άνοιξη
Τώρα
στο πλατύ χωράφι της ποίησης
πριν τις φυτέψω
οι λέξεις μαραίνονται
όπως τα φύλλα του φθινοπώρου.»
++++++++++++++++++++++++++
Χρίστος Λάσκαρης, «Πάλι ο πατέρας μου»
“Απόψε είδα πάλι τον πατέρα μου.
Δεκατρία χρόνια πεθαμένος
και δεν κουράστηκε να μ’ επισκέπτεται.
Φορούσε το καπέλο του πως θα ταξίδευε.
Η μητέρα μου μπάλωνε στη γωνιά.
«Κάτσε», του λέει, «πού ήσουνα»”.
++++++++++++++++++++++++++
Το Καθήκον.Ήρθε ο πατέρας μου τη νύχτα
και με μίλησε.
μαθαίνω πράγματα, μου λέει,
και φοβούμαι,
να προσέχεις γιατί ο covind έστειλε πολλούς εδώ πάνω,
και τα άλλα;
όπως τ' άφησες πατέρα..
Το ξέρω, μου λέει,
γνωρίζω πως τα εγγόνια μου δεν έχουν πράξει ακόμα το καθήκον τους
κι αυτό με στεναχωρεί αφάνταστα, τι περιμένουν άραγε;
Επίκουρος.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Στο τηλέφωνο«Πώς είσαι πατέρα, πώς τα περνάς, προσέχεις,
ντύνεσαι καλά;», ρωτούσε η κόρη στο τηλέφωνο
και η φωνή της ράγιζε και το χέρι της έτρεμε,
καθώς κρατούσε με λαχτάρα το ακουστικό. Ένας
απροσδόκητος κόμπος έσφιγγε ολόκληρο το σπίτι.
«Είμαι καλά», απαντούσε ο πατέρας και η φωνή
του σκαμπανέβαζε σαν μέσα από σκοτεινή θάλασσα,
αραίωνε και πύκνωνε, έφτανε και χανόταν «καλά
περνάω, παράπονο δεν έχω, τρώω καλά και ντύνομαι
ζεστά. τις νύχτες σκεπάζομαι με τρεις κουβέρτες,
προχθές μας έδωσαν και χοιρινές μπριζόλες, αλλά …»
και η φωνή του αναβόσβηνε σαν τρένο, που περνάει
μέσα από αλλεπάλληλες σήραγγες, σαν άμαξα
μοναχική που διέρχεται πλημμυρισμένο δάσος και
το φαναράκι της αντιμάχεται τον άνεμο. ως κι ανάσα
του ακουγόταν άλλοτε καθαρή κι άλλοτε απόμακρη,
σαν ένα μουσικό ψιθύρισμα ακαθόριστο, νυχτωμένο,
θυμίζοντας πολυτρίχια και νούφαρα σε τράχηλο
πνιγμένου. «αλλά, να,» συνέχισε λαχανιάζοντας,
«δεν ξέρω σε τι τόπο βρίσκομαι κι όλο μου φαίνεται
πώς έχω, πια, πεθάνει …»
(Ηλίας Κεφάλας, από τη συλλογή Λόγος για την αβεβαιότητα, 1997
Πατέρα σε χαιρετώ και σε περιμένω να μ' επισκεφτείς ξανά σε κάποιο όνειρο, αν γίνετε κανόνισε να είναι μαζί σου και η Μανούλα καθώς επίσης και η Ελένη με την Θεία Μαρία. Σ' ευχαριστώ.
