Γεώργιος Χορτάτσης «Ερωφίλη» Η επιλογή έγινε από την Ερατώ. 21 Μαρτίου 2021 Ημέρα Ποίησης.

Στο παρακάτω απόσπασμα από την τραγωδία του Γεωργίου Χορτάτση Ερωφίλη συνομιλούν οι δύο πρωταγωνιστές και δίνουν υπόσχεση παντοτινής αγάπης. Μια σύντομη αναδρομή στην ερωτική τους ιστορία θα σας βοηθήσει να κατανοήσετε τη συναισθηματική τους ένταση: O Πανάρετος και η βασιλοπούλα Ερωφίλη ήταν φίλοι από παιδιά. Καθώς μεγάλωναν, το αίσθημά τους εξελίχθηκε σε έρωτα, χωρίς να γνωρίζει και να εγκρίνει ο βασιλιάς τη σχέση τους. Ύστερα από νικηφόρο πόλεμο εναντίον των Περσών εισβολέων, στον οποίο διακρίθηκε ο Πανάρετος, ο δεσμός των δύο νέων ολοκληρώθηκε «με όρκους και δαχτυλίδι», όπως εξομολογείται μυστικά ο Πανάρετος στο φίλο του Καρπόφορο, στην πρώτη πράξη του έργου. Στο μεταξύ ο βασιλιάς δέχεται προξενιές από τους βασιλιάδες της Μικράς Ασίας και της Περσίας και αποφασίζει να παντρέψει την κόρη του με τον ισχυρότερο. Η Ερωφίλη αρνείται το γάμο, με την πρόφαση ότι δε θέλει να φύγει μακριά του. Η αγωνία της για το μέλλον κυριαρχεί στη δεύτερη πράξη, γι’ αυτό εμπιστεύεται τον πόνο της στην παραμάνα της. Στην τρίτη πράξη, στο απόσπασμα που επιλέγουμε, ο ίδιος ο Πανάρετος, σταλμένος από το βασιλιά, μεταφέρει στην Ερωφίλη το μήνυμα του βασιλιά για τις προξενιές, ενώ παράλληλα της μιλά με θέρμη για τον έρωτά του αλλά και για το φόβο του μήπως τη χάσει.

ΕΡΩΦΙΛΗ

Τόσες δεν είναι οι ομορφιές, τόσα δεν είν’ τα κάλλη,

μα τούτο εκ την αγάπη σου γεννάται τη μεγάλη.

Μα γή όμορφή ‘μαι γή άσκημη, Πανάρετε ψυχή μου,

για σέναν εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου.

ΠΑΝΑΡΕΤΟΣ

Νερό δεν έσβησε φωτιά ποτέ, βασίλισσά μου,

καθώς τα λόγια τα γροικώ σβήνουσι την πρικιά μου.

Μ’ όλον ετούτο, αφέντρα μου, μα την αγάπη εκείνη,

που μας ανάθρεψε μικρά, και πλια παρ’ άλλη εγίνη

πιστή και δυνατότατη σ’ εμένα κι εις εσένα,

και τα κορμιά μας σ’ άμετρο πόθο κρατεί δεμένα,

περίσσα σε παρακαλώ ποτέ να μην αφήσεις

να σε νικήσει ο βασιλιός, να μ’ απολησμονήσεις.

ΕΡΩΦΙΛΗ

Oϊμένα, νά ‘βρω δε μπορώ ποιαν αφορμή ποτέ μου

σου ‘δωκα στην αγάπη μου φόβο, Πανάρετέ μου,

να πιάνεις τόσα δυνατό, σα να μηδέ γνωρίζεις

το πως το νου και την ψυχή και την καρδιά μου ορίζεις.

Έρωτα, απείς τ’ αφέντη μου τ’ αμμάτια δε μπορούσι

πόσα πιστά και σπλαχνικά τον αγαπώ να δούσι,

μιαν απού τσι σαΐτες σου φαρμάκεψε και ρίξε

μέσα στα φυλλοκάρδια μου και φανερά του δείξε

με τον πρικύ μου θάνατο πως ταίρι του απομένω,

και μόνο πως για λόγου του στον Άδη κατεβαίνω.

ΠΑΝΑΡΕΤΟΣ

Τούτο ας γενεί σ’ εμένα ομπρός, φόβο κιανένα αν έχω

στον πόθο σου, νεράιδα μου, γή αν έν’ και δεν κατέχω

πως μήδ’ ο θάνατος μπορεί να κάμει να σηκώσεις

τον πόθο σου από λόγου μου κι αλλού να τόνε δώσεις.

Μα δεν κατέχω ποια αφορμή με κάνει και τρομάσσω,

το πράμα, που στο χέρι μου κρατώ σφικτά, μη χάσω,

κι εκείνο, απού παρηγοριά πρέπει να μου χαρίζει,

τσ’ ελπίδες μου τσ’ αμέτρητες σε φόβο μού γυρίζει.

ΕΡΩΦΙΛΗ

Τούτό ‘ναι απού το ξαφνικό μαντάτο που μας δώσα,

μα μην πρικαινομέστανε, Πανάρετέ μου, τόσα,

γιατί ουρανός, απού ‘καμε κι εσμίξαμεν αντάμι,

να στέκομε παντοτινά ταίρια μάς θέλει κάμει.

Τον ουρανό, τη θάλασσα, τη γη και τον αέρα,

τ’ άστρα, τον ήλιο το λαμπρό, τη νύκτα, την ημέρα,

παρακαλώ ν’ αρματωθού, να ‘ρθουν αντίδικά μου,

την ώρα οπ’ άλλος θέλει μπει πόθος εις την καρδιά μου.

1^η στροφή: Η Ερωφίλη αποκρινόμενη σε σχόλιο του Πανάρετου που έχει προηγηθεί, πως τα κάλλη της είναι αναρίθμητα, επισημαίνει πως οι ομορφιές και τα κάλλη της δεν είναι στην πραγματικότητα τόσα πολλά, μα είναι από το μέγεθος της αγάπης του που του δημιουργείται αυτή η εντύπωση. Στα μάτια του Πανάρετου, που τόσο την αγαπά, η Ερωφίλη μοιάζει να είναι γεμάτη θελκτικές ομορφιές. Ωστόσο, εκείνο που έχει περισσότερη σημασία δεν είναι η εξωτερική της εμφάνιση, αλλά η απόλυτη αφοσίωση που έχει σ’ εκείνον. Έτσι, η Ερωφίλη τονίζει πως είτε είναι όμορφη είτε άσχημη, το σώμα της έχει γεννηθεί μόνο για εκείνον. Μια διαπίστωση ιδιαίτερης σημασίας, εφόσον αποκαλύπτει πως η Ερωφίλη είναι τόσο πλήρως δοσμένη στον Πανάρετο, ώστε αισθάνεται πως η ύπαρξή της καταξιώνεται μόνο χάρη στη δική του αγάπη.

ΠΗΓΗ: https://latistor.blogspot.com/