ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ. Η επιλογή έγινε από την Αντιόπη.

Μπολιβάρ! Κράζω τ' όνομά σου ξαπλωμένος στην κορφή του βουνού Έρε, Την πιο ψηλή κορφή της νήσου Ύδρας. Από δω η θέα εκτείνεται μαγευτική μέχρι των νήσων του Σαρωνικού, τη Θήβα, Μέχρι κει κάτω, πέρα απ' τη Μονεβασιά, το τρανό Μισίρι, Αλλά και μέχρι του Παναμά, της Γκουατεμάλα, της Νικαράγουα, του Oντουράς, της Αϊτής, του Σαν Ντομίνγκο, της Βολιβίας, της Κολομβίας, του Περού, της Βενεζουέλας, της Χιλής, της Αργεντινής, της Βραζιλίας, Oυρουγουάη, Παραγουάη, του Ισημερινού, Ακόμη και του Μεξικού. Μ' ένα σκληρό λιθάρι χαράζω τ' όνομά σου πάνω στην πέτρα, να 'ρχουνται αργότερα οι άνθρωποι να προσκυνούν. Τινάζονται σπίθες καθώς χαράζω –έτσι ήτανε, λεν, ο Μπολιβάρ– και παρακολουθώ Το χέρι μου καθώς γράφει, λαμπρό μέσα στον ήλιο. Είδες για πρώτη φορά το φως στο Καρακάς. Το φως το δικό σου, Μπολιβάρ, γιατί ως να 'ρθεις η Νότια Αμερική ολόκληρη ήτανε βυθισμένη στα πικρά σκοτάδια. Τ' όνομά σου τώρα είναι δαυλός αναμμένος, που φωτίζει την Αμερική, και τη Βόρεια και τη Νότια, και την οικουμένη! Oι ποταμοί Αμαζόνιος και Oρινόκος πηγάζουν από τα μάτια σου. Τα ψηλά βουνά έχουν τις ρίζες στο στέρνο σου, Η οροσειρά των Άνδεων είναι η ραχοκοκαλιά σου. Στην κορφή της κεφαλής σου, παλληκαρά, τρέχουν τ' ανήμερα άτια και τ' άγρια βόδια, O πλούτος της Αργεντινής. Πάνω στην κοιλιά σου εκτείνονται οι απέραντες φυτείες του καφέ. Σαν μιλάς, φοβεροί σεισμοί ρημάζουνε το παν, Από τις επιβλητικές ερημιές της Παταγονίας μέχρι τα πολύχρωμα νησιά, Ηφαίστεια ξεπετιούνται στο Περού και ξερνάνε στα ουράνια την οργή τους, Σείουνται τα χώματα παντού και τρίζουν τα εικονίσματα στην Καστοριά, Τη σιωπηλή πόλη κοντά στη λίμνη. Μπολιβάρ, είσαι ωραίος σαν Έλληνας. ΚΗΠΟΙ ΜΕΣ' ΣΤΟ ΛΙΟΠΥΡΙ το λευκό σώμα αυτής της γυναικός φωτίζονταν εκ των έσωθεν μ' ένα φως τόσο λαμπρό ώστε εδέησε να πάρω τη λάμπα και να την ακουμπήσω χάμω στο πάτωμα που να μπορέσουνε οι σκιές των δύο τόσο ευγενικών μας σωμάτων να προβληθούν στον τοίχο με μίαν ιερατικότητα βιβλική η λάμπα έκαιε συνεχώς — η πηγή του πετρελαίου είτανε ανεξάντλητη — όλη τη νύχτα την ακόλουθη μέρα κι' όλη την επόμενη νύχτα χάμω στο πάτωμα πάνω στα πλούσια στοιβαγμένα χαλιά τα ωραιότερα φρούτα τα λαμπρότερα λουλούδια — όπου επικρατούσαν οι πικροδάφνες άσπρες και ρόδινες —  η ατμόσφαιρα — συμβολική — από ένα κίτρινο : ένα κίτρινο χρυσό. ΤΟ ΧΕΡΙ εις Ανδρέαν Εμπειρίκον ωραίο δίχτυ που έπλεξεν η κόρη η κόρη-τέκτων ορθή ως στέκονταν εις το παράθυρο του Αναπλιού ωραίο δίχτυ φιλόξενο ωσάν καλός θεός ισχυρό σαν τα' άσπρα πλήκτρα της χαράς ωραίο δίχτυ που έβαψε με το χρώμα των ματιών της και μύρωσε με τ' άρωμα των πλούσιων μαλλιών της η κόρη που εστέκονταν ορθή εις το παράθυρο του Αναπλιού ωραίο δίχτυ ωραία κόρη ωραίο παράθυρο που φώτιζες μέσα στη νύχτα τ' Αναπλιού ωραίο παράθυρο που φώναζες ωραία κόρη που φώτιζες ωραίο δίχτυ μέσα στο χρώμα τ' Αναπλιού ωραίο δίχτυ γύρω τρογύρω εις τον λαιμό μου είτανε κόρη τα ωραία μαλλιά σου καθώς τα έπλεκες εις το παράθυρο μέσα στο φως ωραία νύχτα μέσα στο βλέμμα σου είτανε κόρη καθώς τη ζήσαμε τρελλοί από έρωτα γυμνοί θεόγυμνοι τρελλοί από έρωτα — μια νύχτα έρωτος — μέσα στο δίχτυ του Αναπλιού Η επιστροφή των πουλιών (1946) Η ΝΕΑ ΛΑΟΥΡΑ οι τεράστιοι θησαυροί — για τους οποίους τόσα θρυλούνται — της πτωχής περιγιαλούς κόρης είναι τα μόνα χείλη της τα μόνα ηδύγευστα χείλη της πόσο μου λείπουν και πόσο τα νοσταλγώ — και τα δοξάζω — σα βρίσκομαι μακρυά να περιπλανιέμαι σε τούτα τ' άχαρα τ' απίστευτα ταξείδια που κάθε τόσο επιχειρώ κι' όμως πόσο τα χαίρομαι — και τα δοξάζω — σα βρίσκομαι κοντά της είναι η ζ ω ή βγαίνει και παίρνει γύρα σοκάκια και μαχαλάδες και με λυγμούς με φωνάζει και με ζητά έλα μην κάνεις έτσι είμαστε Έλληνες συ είσαι — τι θαύμα! — μια κόρη Ελληνίς όταν κοιμούμαι τα λουλούδια της αμασχάλης σου έρχονται και μου θωπεύουν όλο το κορμί και σαν ζωγραφίζω τότε έρχονται τα μάτια σου τα ωραία στην άκρια του χρωστήρα μου και σεργιανίζουν πάνω σ' όλη την επιφάνεια του μουσαμά για να ξέρης : σ' έχω κάνει αθάνατη Ελευσίς (1948) ΠΗΓΗ: https://www.o-klooun.com/