Φίλες και φίλοι δυστυχώς στις μέρες μας λέξεις όπως κουλτούρα, πολιτισμός, ευγένεια, σεβασμός, αλτρουισμός, αλληλεγγύη, ανιδιοτέλεια έχουν εκλείψει ή στην καλύτερη των περιπτώσεων έχουν χάσει τη λάμψη τους και το νόημά τους με αποτέλεσμα πολλές φορές να βρισκόμαστε μπροστά σε απαράδεκτες συνθήκες. Ίσως αρκετοί από εσάς αν χρησιμοποιείτε το Μέτρο να έχετε παρατηρήσει πολλά άθλια περιστατικά ειδικότερα από νεαρά άτομα. Φταίνε τα παιδιά; Κατά την ταπεινή μου άποψη όχι, το φταίξιμο είναι των γονιών, της κοινωνίας που κληροδότησαν οι πιο μεγάλοι στους νεότερους και φυσικά των πολιτικών και των κομμάτων που ποσώς ενδιαφέρονται για την παιδεία και τις συμπεριφορές των νέων.
Εννοείται πως όποιος κατουράει στη Θάλασσα θα το βρει στο αλάτι που θα βάλει στο φαγητό του, και όποιος επίσης κατουράει στο πηγάδι που πίνει νερό είναι βλάκας.
Έτσι έλεγε ο Μαστορίκας, δυστυχώς εμείς δεν έχουμε φροντίσει για την παιδεία της νέας γενιάς αφού έχουμε εξουσιοδοτήσει τα κόμματα εν λευκώ να αναλάβουν αυτόν τον ρόλο και παρ' ότι βλέπουμε τα αποτελέσματα στρουθοκαμηλίζουμε. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν αντιδρούμε στο αυτονόητο, γιατί ανεχόμαστε όλους αυτούς που βλάπτουν την αισθητική μας. Είμαστε άραγε τόσο πολύ ωχαδερφιστές και ελαμορετιστές; Ως πότε θα λέμε: αυτός είναι ελεεινός και τρισάθλιος αλλά είναι του κόμματος; Μη μου πείτε πως δεν το έχετε συναντήσει αυτό στον κύκλο σας ή στον ευρύτερο χώρο της κοινότητας; Ενυ γουέη που λέει και ο μέγιστος καλλιτέχνης (ο Γκοτζιό ντε!!) όταν αποκτήσουμε την πολυπόθητη αυτογνωσία που αναφέρει πάντα στα άρθρα του ο συγγραφέας Ηλίας Γιαννακόπουλος, τότε ίσως αλλάξουμε και αλλάξουνε. Ως τότε να είσαστε καλά, και για να είσαστε καλά διαβάστε το άρθρο που σας έστειλα για την φιλοσοφία του Επίκουρου. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος.
Για να κάνω τούς φοιτητές μου να αντιληφθούν τη σημασία της κουλτούρας, τούς διαβάζω κάθε χρόνο ένα ανέκδοτο το όποιο είχε αφηγηθεί ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας David Foster Wallace στους φοιτητές του στο Κένυον Κόλλετζ, στις Ηνωμένες Πολιτείες:
Είναι δύο νεαρά ψάρια που κολυμπάνε. Κάποια στιγμή συναντούν ένα ηλικιωμένο ψάρι πού πηγαίνει στην αντίθετη κατεύθυνση. Τους χαιρέτα και λέει:
«Γεια σας, παιδιά. Πώς είναι το νερό;» Τα δύο νεαρά ψάρια κολυμπάνε ακόμα λίγο, ύστερα κοιτάζει, το ένα το άλλο και λέει: «Μα τι διάολο είναι το νερό;»
Ο ίδιος ο συγγραφέας μας δίνει και την ερμηνεία του αφηγήματός του:
Το ζουμί της ιστορίας των ψαριών είναι απλώς ότι προφανείς, σημαντικές και πανταχού παρούσες πραγματικότητες είναι συχνά οι πιο δυσκολονόητες και οι πιο δύσκολα συζητήσιμες.
Όπως τα δύο νεαρά ψάρια, έτσι κι εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε τι είναι στ’ αλήθεια το νερό μέσα στο όποιο ζούμε κάθε στιγμή τής ύπαρξής μας.
Πράγματι, δεν συνειδητοποιούμε ότι η λογοτεχνία και οι ανθρωπιστικές γνώσεις, η κουλτούρα και η μόρφωση αποτελούν το ιδανικό αμνιακό υγρό μέσα στο όποιο οι ιδέες της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της ισότητας, του κοσμικού χαρακτήρα της κοινωνίας, του δικαιώματος στην κριτική, της ανοχής, της αλληλεγγύης, του κοινού καλού μπορούν να αναπτυχθούν δυναμικά.
📚📚📚📚📚📚
Ανιχνευτής, Επίκουρος ο Γοργογυραίος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου