ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ΗΡΩΕΣ. ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟ ΥΨΩΜΑ 731!! Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟ ΥΨΩΜΑ 731!!!!!!!!!! Τιμή και δόξα στους αληθινούς Ήρωες.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί αστροσπαρμένοι, πολυφάραγγοι και ψηλοβροντορίχτες καλημέρα και καλή ανάγνωση, ο φίλος μου ο ά-σοφος! Γεώργιος λέει πως σ' αυτον τον τόπο, δηλαδή στην Ελλάδα, δεν υπάρχουν Έλληνες!!!!!!!!!! στην καλύτερη των περιπτώσεων άντε να είμαστε φιλέλληνες!!!!!!!!!! Εσείς τι λέτε; Ο δε δάσκαλος Λιαντίνης είχε πει πως δεν είμαστε ούτε καν φιλέλληνες, απλά είμαστε Ελληνοέλληνες!!!! Αυτό βέβαια είναι τριςχειρότερο, εσείς τι λέτε; Σε συνέχεια της χθεσινής ιστορίας σας στέλνω σήμερα την ιστορία του Νικόλα, ο Νικόλας θα μπορούσε να ήταν ο καθ' ένας από εμάς. Φαντασθείτε τώρα όλους εκείνους τους Άγιους Ήρωες που έχασαν τη ζωή τους εκείνη την περίοδο του πολέμου και της αντίστασης, πόση πίκρα θα ένιωθαν όταν θα αντίκριζαν μετά τον πόλεμο όλους τους συνεργάτες του κατακτητή να κυβερνούν αυτόν τον τόπο για τον οποίον αυτοί έδωσαν τη ζωή τους!!!!!!!!! Για φαντάσου!!!!!!! Τέτοια ώρα ο Γκοτζιόλας λέει: Άντε γανωθείτε καριόληδες!!!! Σας παρακαλώ κάποια στιγμή σήμερα αναζητήστε την απίστευτη ιστορία για το ύψωμα 731!!!! αλήθεια πόσο υπερήφανοι θα ένιωθαν εκείνοι οι Άγιοι Ήρωες για μας, και για τους σημερινούς ηγέτες του ΝΑΙ σε όλα; Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος-Προμηθέας.

Ο Νικόλας - Μια άγνωστη ιστορία από τον πόλεμο του 40

Στη φωτό Ο Νικόλας και η αγαπημένη του
την ημέρα του γάμου τους

"Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον" έλεγαν οι παλιοί.
Ετσι και στην περίπτωση του Νικόλα. Κάποιες τραγικές συμπτώσεις έμελλαν να αλλάξουν τον ρου της ζωής του και να τον εξαναγκάσουν να φύγει από το μικρό χωριό της Εύβοιας στο οποίο ζούσε και να μετεγκατασταθεί σε μια μικρή κωμόπολη της Ν. Ιταλίας όπου έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του.
Οι παλιοί έλεγαν ακόμη
"Ουδέν κακόν αμιγές καλού"
Κι έτσι είναι. Μπορεί ο πόλεμος και οι κακουχίες να ήταν υπεύθυνα που αμούστακο παλλικαράκι ακόμη ο Νικόλας αποχωρίστηκε από τη μάνα του, τα αδέλφια του και το αγαπημένο του χωριό, όμως ο ίδιος ο πόλεμος έμελλε να τον κάνει να γνωρίσει τη σύντροφό του με την οποία έζησε ευτυχισμένα και πάντα ερωτευμένος για 55 ολόκληρα χρόνια!!!!
Μοναχά ο θάνατος τους χώρισε.....

Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο Νικόλας γεννήθηκε λίγο μετά από το θάνατο του πατέρα του ο οποίος σκοτώθηκε στον Α Παγκόσμιο πόλεμο. Μεγάλωσε με την μητέρα του και τα αδέλφια του με πολλή στέρηση. Εγινε παλλικαράκι, μα δεν πρόλαβε να χαρεί, ήρθε ο επόμενος πόλεμος με τις αγριότητες, τη θηριωδία,τη φτώχεια, τη πείνα, τη στέρηση....Και νάτανε μόνο αυτό? Ηρθαν οι Γερμανοί στο χωριό του, τον συλλάβανε και τον στείλανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως στη Γερμανία. Στα είκοσί του θάτανε θαρρώ. Από τότε οι δικοί του έχασαν τα ίχνη του. Δεν γνώριζαν εάν ζούσε η εάν σκοτώθηκε. Το ίδιο και αυτός.
Ετσι χωρίζουν οι οικογένειες στους πολέμους. Αγριο πράμα ο πόλεμος.....

Εκεί στη Γερμανία, ο Νικόλας νεαρό παλλικαράκι βρέθηκε για πρώτη φορά μακριά από το ζεστό σπιτικό του μικρού χωριού του, μακριά από τους δικούς του ανθρώπους, βίωσε τη μοναξιά, μόνος σε μια ξένη χώρα φυλακισμένος στον αφιλόξενο χώρο ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης.... Δύσκολες οι συνθήκες....μοναδική συντροφιά του ένας Ελληνας από το χωριό του που τον είχαν πάρει και αυτόν οι Γερμανοί στο στρατόπεδο, και ένας Ιταλός, ο Μάριος....Αυτός ο Ιταλός δεν ήταν σαν τους άλλους῎ ήταν καλός και πρόσχαρος άνθρωπος και νοιαζόταν για τον Νικόλα.
"Αμα τελειώσει ο πόλεμος θα σε πάρω μαζί μου στην Ιταλία"
έλεγε ο Μάριος στο Νικόλα
"Ναι, θάρθω Μάριε στην Ιταλία μαζί σου"
του απαντούσε ο Νικόλας με βουρκωμένα μάτια...αφού πίστευε πως δεν τούχε απομείνει κανένας στον κόσμο...βλέπετε είχε χάσει τα ίχνη τους και τότε δεν ήταν εύκολες οι επικοινωνίες σαν τώρα, ούτε τηλέφωνα υπήρχαν, ούτε εύκολη η επικοινωνία μεταξύ των χωρών. Τους δικούς του τους ήξερε για σκοτωμένους, το είχε πάρει πια απόφαση.
Με τον συγχωριανό του κάθε βράδυ ονειρεύονταν την επιστροφή στην πατρίδα. Σε αυτή την υγρή φυλακή το όνειρο της επιστροφής στην πατρίδα έμοιαζε με ηλιαχτίδα που τρύπωνε στη καρδιά, τους ζέσταινε και τους κρατούσε ζωντανούς.....αυτό το όνειρο ήταν που τους έδινε δύναμη να αντέξουν στις κακουχίες.....

Πέρασε ο καιρός, τελείωσε ο πόλεμος, ήρθε η ώρα να φύγει ο Μάριος
"Vienni" του λέει, "δεν ξεχνώ την υπόσχεσή μου, θάρθεις μαζί μου στην Ιταλία,θα σε πάρω στο σπίτι μου, θα σε γνωρίσω στους γονείς μου, στα αδέλφια μου"

"Ελα"του λέει και ο συγχωριανός του, "έμαθα πως μεθαύριο φεύγει ένα καράβι για την Ελλάδα, θα γυρίσουμε παρέα στο χωριό"

Το βράδυ ο Νικόλας ξαγρύπνησε, δεν ήξερε τι να κάνει...
Τον Μάριο τον συμπαθούσε πολύ, μα να πάει σε μια ξένη χώρα?
Αλλά και στο χωριό να κάνει τι?
Αφού δεν είχε κανένα νέο από τους δικούς του, ορφανός τι θάκανε εκεί μοναχός του?
Τα χαράματα πήρε την απόφαση :
ΟΧΙ. Δεν θα γύρναγε στον τόπο του.
Θα ακολουθούσε τον Μάριο στην Ιταλία.....
Ο συγχωριανός του σαν τάκουσε στεναχωρέθηκε, δάκρυσε, αγκάλιασε τον Νικόλα σφιχτά σαν νάταν η στερνή φορά που βλέπονταν και του είπε "καλή αντάμωση".
Μα ήταν πράγματι η στερνή φορά που αγκαλιάζονταν...
Το καράβι με το οποίο ταξίδεψε ο συγχωριανός του στην Ελλάδα βούλιαξε και ο παιδικός του φίλος πνίγηκε.....
Αν τον είχε ακολουθήσει ο Νικόλας...
Μα το λαδάκι στο καντηλάκι του δεν είχε στερέψει ακόμη
Ο Μάριος κράτησε το λόγο του και πήρε τον Νικόλα στο σπίτι του. Τον φρόντισε, τον ενσωμάτωσε στην δική του οικογένεια, στα δικά του τα αδέλφια....τον ένοιωθε πια σαν αληθινό αδελφό του....πράγμα που δεν άργησε να γίνει και στην πραγματικότητα.....
Μία από τις αδελφές του Μάριου ήταν πανέμορφη και πολύ καλή κοπέλα. Αντουανέτα ήταν το όνομά της. Ενας άγγελος που από τη πρώτη στιγμή που ειδωθήκανε με τον Νικόλα ερωτοχτυπηθήκανε. Μια αγάπη γεμάτη από σεβασμό και αλληλοεκτίμηση και ας τους χώριζαν 10 ολόκληρα χρόνια.
Εκείνη ήταν μεγαλύτερή του.
....."Ο έρως χρόνια δεν κοιτά" λέγανε οι παλιοί.....
Μαζί απόκτησαν 3 παιδιά, η οικογένειά τους και το σπιτικό τους ήταν πάντα χαρούμενο και γεμάτο από κόσμο. Η γυναίκα του ήταν όπως οι περισσότερες ΝοτιοΙταλίδες καταπληκτική μαγείρισα και αφού καθώς λένε "ο έρωτας περνά πρώτα από το στομάχι" και το στομάχι γέμιζε πάντα με νοστιμιές, έτσι νόστιμος παρέμενε για πολλά-πολλά χρόνια και ο έρωτας . Ποτέ δεν άκουγες γκρίνιες και διαπληκτισμούς μέσα στο σπιτικό του Νικόλα. Μετά τον θάνατο του πεθερού του, ο Νικόλας ανέλαβε το μικρό ρολογάδικο, αφού εν τω μεταξύ του είχε μάθει την τέχνη από τον πεθερό του.

Τα χρόνια περνούσαν, τα παιδιά μεγάλωναν, μα τον Νικόλα τον έτρωγε το μαράζι της πατρίδας. Τι κι αν οι δικοί του ήταν σκοτωμένοι? Ηθελε να γυρίσει, να βρει τον τάφο τους και να ανάψει ένα κεράκι. Ηθελε να δει για μια φορά το χωριό του, αφού εκεί είχε γεννηθεί. Η νοσταλγία, ο νόστος, κακό πράμα νάσαι ξενιτεμένος.....
Βέβαια όταν επιχείρησε να αρχίσει τη διαδικασία να φτιάξει διαβατήριο, διαπίστωσε πως δεν ήταν καθόλου εύκολο....Στην Ελλάδα τον θεωρούσαν "λιποτάκτη"!!!!! Αν και δεν έφταιγε ο ίδιος που τον είχαν πάρει οι Γερμανοί από την Ελλάδα προτού να υπηρετήσει φαντάρος, οι Ελληνικές αρχές τον θεώρησαν λιποτάκτη....
Γρήγορα εγκατέλειψε την ιδέα της επιστροφής στην Ελλάδα και σκέφτηκε να αναζητήσει κανέναν θείο, καμία θεία, τίποτα ξαδέλφια για να μάθει τι συνέβη στους δικούς του.....

Ετσι απευθύνθηκε στον ΕΕΣ (Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό)!
Μετά από χρόνια ερευνών ο ΕΕΣ βρήκε τα ίχνη της χαμένης του οικογένειας και του έστειλε μια χαρμόσυνη είδηση : Τα αδέλφια του ζούσαν!!!! Μόλις του έδωσαν τη διεύθυνση έστειλε ένα απερίγραπτο γράμμα γεμάτο αγωνία. Ηθελε να μάθει νέα τους. Γρήγορα πήρε απάντηση και από τότε άρχισαν να αλληλογραφούν με τα αδέλφια του. Η μητέρα τους είχε πεθάνει από τις κακουχίες του πολέμου. Γράμματα συγκίνησης, απερίγραπτα λόγια αγάπης που πήγαιναν κι έρχονταν με το ταχυδρομείο, συνοδεύονταν με τις φωτογραφίες των παιδιών που είχαν αποκτήσει τα αδέλφια του αλλά και των δικών του. Λες και μέσα από τα γράμματα να προσπαθούσαν τα αδέλφια να απαλείψουν τα χρόνια που τους είχε χωρίσει ο πόλεμος.

Ετσι χωρίζουν οι οικογένειες στους πολέμους. Αγριο πράμα ο πόλεμος.....

Αφού ο Νικόλας δεν μπορούσε να ταξιδέψει στην Ελλάδα για να μην τον πιάσουν για λιποτάκτη, αποφάσισε ο ένας του αδελφός να πάει να τον βρει στην Ιταλία. Πρώτη φορά ταξίδευε εκτός Ελλάδος και μάλιστα σε μια εποχή που στην Ελλάδα υπήρχε ακόμη η χούντα. Πήρε το καράβι από την Πάτρα και ξεμπάρκαρε με την οικογένεια στο Μπρίντιζι. Οι τοίχοι γύρω ήταν γραμμένοι με συνθήματα κατά της χούντας. Ρώτησε κάποιους Ιταλούς πως μπορούσε να βγει στο δρόμο για την μικρή κωμόπολη. Θυμόταν τα Ιταλικά από τον πόλεμο (όλοι όσοι έζησαν τον πόλεμο έμαθαν Ιταλικά). Μετά από 3 περίπου ώρες έφτασε.....
Που θα πήγαινε όμως? Ηταν βράδυ.... Πως θα γνωρίζονταν με τον αδελφό του? Από αμούστακα παιδιά είχαν χωρίσει.....Ξάφνου άκουσε μια φωνή στα Ιταλικά "zio" (θείε).....Ηταν μια νεαρή όμορφη κοπέλα....Ιδια η μάνα του. Μετά έμαθε πως την λέγανε Ελένη. Ηταν η κόρη του Νικόλα που τους έψαχνε. Είχε δει στο σκοτάδι τις Ελληνικές πινακίδες και κατάλαβε.....Οδηγούσε ένα μικρό αυτοκινητάκι. Μπήκε μπροστά για να τους οδηγήσει.....σε λίγη ώρα έφτασαν στο σπίτι του Νικόλα.....Οταν άνοιξε η πόρτα τα δύο αδέλφια ρίχτηκαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου ξεσπώντας σε λυγμούς....Μιλούσαν και οι δύο ασταμάτητα, χωρίς ανάσα, σαν να ήθελαν να πουν όλα αυτά που κρατούσαν στο μυαλό τους τόσα χρόνια.....

Ξημέρωσαν....κανείς δεν ήθελε να κοιμηθεί εκείνη τη βραδιά....Τα δύο αδέλφια προσπαθώντας να προλάβουν να πουν τις ιστορίες τους και τα υπόλοιπα μέλη προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουν πως ήταν συγγενείς....Δύσκολες καταστάσεις....Δύσκολη και η επικοινωνία αφού ούτε οι μεν μιλούσαν Ελληνικά ούτε οι δε Ιταλικά. Στο τέλος όμως κατάφερναν να συνενοηθούν αφού εκείνη τη βραδιά όλοι μιλούσαν με τη γλώσσα της καρδιάς.....

Τα επόμενα χρόνια ήρθαν τα παιδιά του Νικόλα για γαμήλιο ταξίδι στην Ελλάδα και επισκέφτηκαν για πρώτη φορά το χωριό του πατέρα τους.....

Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι ο Νικόλας να ξεπεράσει τις πολύπλοκες γραφειοκρατικές διαδικασίες με την στρατολογία (για την "λιποταξία"). Γέρασε πια και μοναχά τότε κατάφερε να δει για τελευταία φορά το χωριό του....
Το αδίκημα της λιποταξίας λέει αίρεται άμα γεράσει ο άνθρωπος...
Δύο φορές όλες κι όλες κατάφερε να επισκεφτεί την Ελλάδα.

Ολα του τα χρόνια ο Νικόλας τα έζησε με την πολυαγαπημένη του γυναίκα στην μικρή κωμόπολη της Ιταλίας. Περάσανε τα χρόνια κι εκείνη έμεινε κατάκοιτη για 4 χρόνια...Εκείνος σπάνια πια έβγαινε από το σπίτι. Προτιμούσε να της κρατά συντροφιά και να της μιλά κρατώντας τρυφερά το χέρι της, και εκείνη τον κοιτούσε μέσα στα μάτια και αν και στο κρεββάτι του πόνου έκανε τα χωρατά της....
Ηταν γυναίκα που δεν ήθελε να στεναχωρεί και να επιβαρύνει τους άλλους...
....Και οι δυό τους εξακολουθούσαν να είναι ακόμη ερωτευμένοι όπως τον πρώτο καιρό.....
....Η κοινή τους ζωή κράτησε 55 ολόκληρα χρόνια.....
Οταν εκείνη έφυγε στα 90 της χρόνια, μετά από 8 μήνες την ακολούθησε κι εκείνος απαρηγόρητος από τον χαμό της....

Σήμερα τα παιδιά του Νικόλα και τα εγγόνια ζουν στην ίδια κωμόπολη της Ν. Ιταλίας, στο Αβελίνο, εκεί που πέρασε τα χρόνια του ο Νικόλας, αλλά μακριά από τους φυσικούς τους συγγενείς από την πλευρά του πατέρα τους.
Είναι Ιταλοί πολίτες και δεν μιλούν την Ελληνική γλώσσα.
Το Ελληνικό επώνυμο είναι το μόνο που απόμεινε να θυμίζει την Ελληνική καταγωγή τους....
Ετσι χωρίζουν οι οικογένειες εξ αιτίας των πολέμων.
Αγριο πράμα ο πόλεμος.....Πηγή:Δυοσμαράκι.
Ανιχνευτής: Eνδυμίων

MANΩΛΗΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗΣ Ο πρωτοπόρος Έλληνας γυναικολόγος που έχει φέρει στον κόσμο πάνω από 15.000 μωρά

Μανώλης Καπετανάκης: Ο πρωτοπόρος Έλληνας γυναικολόγος που έχει φέρει στον κόσμο πάνω από 15.000 μωρά
Τι ζητάς από έναν γιατρό αν όχι επιστημοσύνη, τιμιότητα και εμπιστοσύνη; Αν μάλιστα αυτός ο γιατρός είναι πρώτα από όλα άνθρωπος και δεν κοιτά σαν πορτοφόλι τους πελάτες, μα τότε δεν θέλει πολύ για να τους κερδίσει και να δεθεί μαζί τους.
Του Μανώλη Δημελλά
Είναι δύσκολο να περιγράψεις με μια λέξη τον πρωτοπόρο γυναικολόγο-ενδοκρινολόγο Μανώλη Καπετανάκη! Τι να διαλέξεις και να προβάλεις από τα χαρίσματα και τις ικανότητες του; Τη νησιώτικη λεβεντιά, μήπως την άρτια επιστημονική γνώση του και την αμέτρητη πείρα ή το άρρηκτο δέσιμο με τις ρίζες του;

Από τα χέρια του έχει γεννηθεί μια πόλη! Τα μωρά που έφερε στον κόσμο φτάνουν τα 15.000, όμως ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι περίπου 10.000 από αυτά τα γνωρίζει από τότε που ήταν… κύτταρα, αφού είναι παιδιά πετυχημένης εξωσωματικής γονιμοποίησης.
Ο γιατρός ξεχωρίζει και φωτοβολεί, γίνεται φάρος με την ικανότητα ενσυναίσθησης που τον διακρίνει. Κάθε ζευγάρι, κάθε γυναίκα κι άντρας που τον επισκέπτεται, αποτελεί και μια πολύ προσωπική και ξεχωριστή ιστορία, εκείνος δένεται μαζί τους, τόσο που πολλές φορές καταλήγει να είναι ο νονός του παιδιού που βοήθησε να έρθει στον κόσμο!
Απλά και κατανοητά εξηγεί τις δυνατότητες, πείθει με την σαφήνεια και χτίζει γέφυρες φιλίας, γιατί όπως ο ίδιος εξηγεί η εγκυμοσύνη είναι και θέμα ψυχολογίας και η σχέση με τον γιατρό έχει βάση την ειλικρίνεια, την καθαρότητα και την εμπιστοσύνη. Οδηγός σε όλη την καριέρα του ήταν και είναι μια πρόταση που ο γιατρός επαναλαμβάνει:
«Το θέμα είναι να κάνεις το σωστό, να μην κοροϊδέψεις, να σεβαστείς το συνάνθρωπο σου».
Το ξεκίνημα στο Απέρι της Καρπάθου
Ο Μανώλης Καπετανάκης γεννήθηκε μέσα στον πόλεμο, το 1941, στο Απέρι της Καρπάθου. Ήταν βιαστικό μωρό, ο γυναικολόγος παππούς, ο Γιάγκος Καπετανάκης, καθυστέρησε και δεν πρόλαβε να ξεγεννήσει τη νύφη του, όταν έφτασε στο σπίτι άκουσε το κλάμα του εγγονού του. Ο παππούς του Μανώλη ήταν γιατρός σπουδαγμένος στο Παρίσι και η δική του ιστορία εύκολα θα γινόταν μυθιστόρημα!
Η μητέρα του Μανώλη λεγόταν Ειρήνη, το γένος Καφετζοπούλου, ενώ ο πατέρας του ήταν ο δάσκαλος Σταμάτης Καπετανάκης, γνωστός για την πατριωτική δράση του. Ο Σταμάτης τιμωρήθηκε, φυλακίστηκε και το 1941 εξορίστηκε από τους Ιταλούς, γιατί δίδασκε κρυφά τα ελληνικά γράμματα, έφυγε από το νησί, ταξίδεψε μετανάστης στην Αμερική όπου ήταν ήδη τα αδέλφια του.
Η εξορία του κράτησε 10 χρόνια, μόνο μετά την απελευθέρωση κατάφερε να επιστρέψει στο σπίτι και στην αγκαλιά της φαμίλιας του, τότε ο γιος του Μανώλης συνάντησε για πρώτη φορά τον πατέρα του.
Ο Μανώλης Καπετανάκης δεν ήταν ούτε καλός, ούτε κακός μαθητής, άλλωστε η επαρχία μπορεί εύκολα να ξεμυαλίσει, ωστόσο έχει τη δύναμη και ανοίγει το μυαλό των παιδιών κι αφήνει βαθύ χνάρι στις νεανικές ψυχές.
Ήταν στην πρώτη φουρνιά Δωδεκανήσιων που χρειάστηκε να δώσει εξετάσεις για την εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο και διάλεξε την ιατρική. Για την επιλογή του δεν υπάρχουν καθαρές απαντήσεις, λίγο ο γυναικολόγος παππούς, ίσως να μέτρησε και το νησί, που έσπρωχνε πολλούς από τους υποψήφιους φοιτητές προς το λειτούργημα του Ιπποκράτη, όχι μονάχα για να τους καμαρώνει, αλλά αυτή ήταν μια λύση έτσι ώστε να υπάρξουν γιατροί-θεραπευτές για τους έρημους ακρίτες.
Ο νεαρός Μανώλης βρέθηκε γρήγορα να αγωνίζεται στα βαθιά. Διάβαζε μερόνυχτα, χτυπούσε 16ωρα πάνω στα βιβλία, προετοιμάστηκε γερά και πέτυχε την εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο Αθηνών.
Το 1966 αποφοίτησε από την ιατρική σχολή, δυο χρόνια αργότερα, το 1968, σε ηλικία 26 ετών, ενώ υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο Αθηνών, παντρεύτηκε τη σύζυγό του Θάλεια. Κι εκείνη Καρπαθιά, με καταγωγή από το χωριό Πυλές, κάτι που για την εποχή δεν ακολουθούσε την κανονικότητα, αφού τα περισσότερα ζευγάρια σχεδόν πάντα ήταν από τα ίδια χωριά και ούτε λόγος να γίνεται για έναν ξένο γαμπρό ή μη Καρπαθιά νύφη!
Το 1970 ο Μανώλης Καπετανάκης μαζί με την σύζυγό του κι ενώ περίμεναν να γεννηθεί το πρώτο παιδί τους, θα ταξιδέψουν και μετά από ένα σύντομο πέρασμα στην Αγγλία θα καταλήξουν στην Αμερική.
Μετά από εξετάσεις γίνεται δεκτός στην ειδικότητα της γυναικολογίας στο νοσοκομείο Cook County του Σικάγο, στο τμήμα μαιευτικής και γυναικολογίας, εκεί θα μείνει 4 χρόνια, από το 1971 μέχρι το 1975, το νοσοκομείο μοιάζει με μια μικρή πόλη και εκείνα τα χρόνια είχε 80 τοκετούς την ημέρα!
Το ταλέντο και η αξία του Μανώλη φάνηκαν από νωρίς, όμως παρά τις πολλές και καλά αμειβόμενες προτάσεις για συνεργασίες εκείνος θα επιλέξει να συνεχίσει τις σπουδές, ακολουθώντας μια σχεδόν άγνωστη για την εποχή υποειδικότητα.
Θα συνεχίσει στο τμήμαΑναπαραγωγικής Ενδοκρινολογίας Ενδοκρινολογίας, στο ιατρικό κέντρο Michael Reese του πανεπιστημίου του Σικάγο, όπου και γίνεται επιμελητής Β΄.
Κάνει την πρακτική του στο πανεπιστήμιο του Illinois και το 1977 πετυχαίνει να είναι ένας από τους 75 ειδικευμένους γιατρούς στην γυναικολογική ενδοκρινολογία και τη στειρότητα.
Ο Μανώλης θα παραμείνει ακόμη επτά χρόνια στην Αμερική, τρία χρόνια Διευθυντής στο νοσοκομείο του Cook County και τέσσερα χρόνια θα διευθύνει το τμήμα γυναικολογικής ενδοκρινολογίας και στειρότητας, της ιατρικής σχολής Rush Pres-byterian St. Lucas. Υψηλές θέσεις με τεράστια ευθύνη και αναγνώριση.
Η περιπλάνηση του στην Αμερική συνολικά κράτησε 15 χρόνια, όμως η νοσταλγία για την πατρίδα, ειδικά για την Κάρπαθο άσκησε ισχυρή επιρροή στις αποφάσεις του.
«Δεν θα γινόμουν ακόμη ένας μετανάστης που ξέμενε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού», με αυτή τη φράση ο γιατρός έκλεισε το κεφάλαιο Αμερική!
Άφησε τα πολλά χρήματα, τη δόξα και την παγκόσμια αναγνώριση, που προσφέρει απλόχερα στους πρωτοπόρους η μητρόπολη του κόσμου. Επέστρεψε στην Ελλάδα και είχε επιθυμία, λαχτάρα να εφαρμόσει τις γνώσεις του.
Το όχι στην Αμερική! Όχι στα πλούτη και την παγκόσμια δόξα
Η επιστροφή στην πατρίδα δεν ήταν εύκολη υπόθεση, η γραφειοκρατία και το αδηφάγο τέρας του δημοσίου τομέα δεν άφηναν σπουδαία περιθώρια κινήσεων, ο γιατρός, με τη σύζυγό τους είχαν ήδη τα τρια παιδιά τους και έκαναν σκέψεις για επιστροφή στις ΗΠΑ όταν βρέθηκε με έναν άλλο σπουδαίο Καρπάθιο γιατρό, τον διευθυντή του νοσοκομείου «Υγεία», τον Μανώλη Οικονομίδη. Αμέσως το αστέρι του απογειώθηκε, ο Καπετανάκης πολύ σύντομα έγινε γνωστός, διάσημος σε όλη την Ελλάδα.
Από τους πρώτους που έφεραν και εφάρμοσαν εξωσωματική γονιμοποίηση αλλά και τις μεθόδους που αφορούν τη στειρότητα, όπως μικροχειρουργική και πλαστική σαλπιγγών. Μπορεί σήμερα μιλάμε με άνεση και απίστευτη ευκολία για τη λαπαροσκοπική μέθοδο, αλλά και αυτό ήταν μια δική του πρωτοπορία. Ήταν από τους ελάχιστους γιατρούς, ίσως ο μοναδικός με πτυχίο στη λαπαροσκοπική μέθοδο και εκείνος την πρωτοεφάρμοσε στη χώρα μας.
Το 1989 ανοίγει έναν καινούριο δρόμο, ιδρύει το δικό του κέντρο εξωσωματικής γονιμοποίησης και εκεί πετυχαίνει απίστευτες πρωτιές. Εκείνη τη χρονιά γεννιέται το πρώτο παιδί από μια 48χρονη Ελληνίδα σε εμμηνόπαυση με ξένο ωάριο!
Είναι η δεύτερη γυναίκα στον κόσμο (η πρώτη ήταν στην Αυστραλία) και η πρώτη στην Ευρώπη που καταφέρνει κάτι αντίστοιχο!
Η μια επιτυχία ακολουθούσε την άλλη. Οι επαναστατικές του μεθόδοι έδιναν ελπίδες στα ζευγάρια που αντιμετώπιζαν δυσκολίες και επιθυμούσαν ένα παιδί, όμως μέχρι τότε η επιστήμη σήκωνε τα χέρια και όλοι πρότειναν προσευχές, Θεούς, τάματα και θαύματα.
Να θυμηθούμε και τη μέθοδο του Ρώσου γενετιστή Βερλίνσκι, η οποία βασίζεται στον έλεγχο των χρωμοσωμάτων των ωαρίων και των εμβρύων, πριν ακόμη η γυναίκα μείνει έγκυος. Η μέθοδος Βερλίνσκι ανέβασε το ποσοστό εξωσωματικής από το 15% στο 80%!
Ακόμη μια σπουδαία επιτυχία, που όμως προκάλεσε αρκετές αντιδράσεις, είναι η μέθοδος Φις, η επιλογή φύλου του παιδιού, πρωτοεφαρμόστηκε από τον Μανώλη Καπετάνακη. Σήμερα στη χώρα μας η επιλογή φύλου επιτρέπεται μόνο για ιατρικούς λόγους, με σκοπό την αποφυγή κάποιου ιατρικού νοσήματος που κληροδοτείται ανάλογα με το φύλο.
Από το 1991 είναι ο πρώτος Έλληνας γιατρός που αναγνωρίζει τη δύναμη και τις προοπτικές της λαπαροσκόπησης, την σπουδάζει και ξεκινά τα χειρουργεία, δηλαδή πολύ μικρές τομές και συντομότατες επεμβάσεις. Ο Μανώλης Καπετανάκης πραγματοποιούσε 6-7 επεμβάσεις τη μέρα και ένας εντυπωσιακός αριθμός γιατρών έτρεξαν κοντά του για να μάθουν τη μέθοδο και να την εφαρμόσουν. Εκείνη την εποχή ήταν πια ένας θρύλος για τα ιατρικά δεδομένα της Ελλάδας.
Η χαμένη ευκαιρία της Καρπάθου
Προνόμιο αλλά και βαθύ χρέος για τον Μανώλη Καπετανάκη είναι η καταγωγή, το νησί είναι ριζωμένο μέσα στη ψυχή του και γίνεται σταθερός προσανατολισμός μέσα στη ζωή.
Δεν είναι ο μόνος, οι περισσότεροι Καρπάθιοι είναι δεμένοι σφιχτά με τον τόπο τους, κάθε στιγμή από το οικογενειακό παρελθόν μεταφράζεται σε μια ξεχωριστή χαρακιά μνήμης. Για κείνους που δε γνωρίζουν, δεν έχουν μια τέτοια εμπειρία, η σχέση με έναν τόπο ίσως να μοιάζει με ένα δυσβάσταχτο χρέος κι όμως όσοι ζουν με αναφορά και πυξίδα την καταγωγή τους νιώθουν τις ρίζες σε κάθε μικρό καθημερινό τους βήμα.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία για την Κάρπαθο, ο γιατρός Μανώλης Καπετανάκης έμαθε ότι δυο σπουδαίοι Αμερικάνοι γιατροί ήταν έτοιμοι να επενδύσουν τεράστια ποσά για τη δημιουργία ιατρικού κέντρου στην Καραϊβική. Δεν έχασε χρόνο, πρότεινε στον τότε Δήμαρχο Καρπάθου Κωνσταντίνο Φελουζή να του παραχωρήσει το παλιό και ερειπωμένο κτήριο του ξενοδοχείου Ξενία, για να δημιουργηθεί ένα πρότυπο ιατρικό κέντρο με πελάτες από όλο τον πλανήτη.
Ο Φελουζής, οξυδερκής και γρήγορος, δεν χρειάστηκε πολύ για να καταλάβει την τεράστια ευκαιρία που είχε η Κάρπαθος. Αποφάσισε να παραχωρήσει το κτήριο δωρεάν και για 50 χρόνια, ως αντίτιμο όλοι οι Καρπάθιοι θα είχαν μόνιμα δωρεάν περίθαλψη στο ιατρικό κέντρο!
Οι Αμερικάνοι κατέβηκαν στο νησί, συμφώνησαν και τα σχέδια ξεκίνησαν, έγιναν μακέτες, οι αρχιτέκτονες δούλευαν, μάλιστα ξεκίνησε και η προβολή του ιατρικού κέντρου από τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης και η απήχηση ήταν μεγάλη. Στο νησί όλα πήγαιναν καλά, ώσπου άλλαξε η δημοτική αρχή και ξεκίνησε η γκρίνια, υπήρξαν διαφωνίες για τη δωρεάν παραχώρηση και τελικά το έργο ναυάγησε. Η Κάρπαθος έχασε, θα γινόταν κέντρο ιατρικού τουρισμού και θα αποκτούσε ένα αληθινό νοσοκομείο για τους μόνιμους κατοίκους. Είναι απίστευτο το μέγεθος της χαμένης ευκαιρίας ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα!
Καπετάνιος, surfer μα και γερός γλεντιστής! Τα κρυφά πάθη
Συνήθως η σχέση με τους γιατρούς σταματά μετά τη θεραπεία, όμως με τον Μανώλη Καπετανάκη τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά! Φτάνουν δυο κουβέντες για να ξεχωρίσει το ήθος, το μέτρο, η λεπτότητα του χαρακτήρα του. Όμως υπάρχει κάτι που δεν κρύβεται, όπως κάθε ζευγάρι ανοίγει τον κόσμο του σε κείνον και αυτός δεν κρύβει το ιδιαίτερο πάθος του για το νησί του και την ασύστολη αγάπη για τη θάλασσα!
Με το 12μετρο σκάφος του, το SABA (από τα αρχικά των 3 παιδιών του, Σταμάτης, Αφροδίτη, Βασίλης) αφήνει την Αθήνα και ταξιδεύει για την Κάρπαθο, εκεί ο τόπος μεταμορφώνεται στο βασίλειο του! Από τότε που θυμάται τον εαυτό του οι μέρες του καλοκαιριού τις περνούσαν με την οικογένεια του μέσα στη θάλασσα. Αγαπημένη παραλία η απάνεμη Αμμοπή, εκεί ξαναγεννιόταν και τις περισσότερες φορές σταματούσε τα παιγνίδια και έβγαινε από το νερό μόνο μετά τη δύση του ήλιου.
Αλλά και στα ξακουστά καρπάθικα γλέντια ο Μανώλης Καπετανάκης ήθελε να βρίσκεται κοντά στα όργανα, να συμμετέχει στο αυτοσχέδιο τραγουδιστό γλέντι που συμμετέχουν όλες οι αισθήσεις!
Χαμογελά και φωτίζεται όταν μιλά για τον τόπο του, δείχνει τα αγαπημένα μέρη στο χάρτη, τις παραλίες Αχάτα και Άπελα. Συγκινείται καθώς περιγράφει το διώροφο σπίτι στο Απέρι, ακόμη και σήμερα παραμένει όπως ήταν πριν από 100 χρόνια, υπάρχει και το κρεβάτι που τον γέννησε η μητέρα του!
Για κείνους που γνωρίζουν, ο γιατρός δεν άφησε το χωριό του για να μετακομίσει σώγαμπρος στο χωριό της γυναίκας του, τόσο ισχυρή ήταν η επιρροή της οικογενειακής παράδοσης, για αυτό κι όπως επαναλαμβάνει ο ίδιος δεν χάθηκε μέσα στην καθημερινότητα μιας τόσο απαιτητικής επαγγελματικής δρατηριότητας.
Κάποτε είχε μια δύσκολη περίπτωση, μια κοπέλα κυοφορούσε τρίδυμα και εκείνος μίλησε για της δυσκολίες και τις πιθανές ανατροπές που μπορούσαν να συμβούν στη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Λίγες μέρες αργότερα τον πλησίασε η γυναίκα και του αποκάλυψε ένα καλό όνειρο που είχε δει. Όλα πήγαν καλά, τα μωρά γεννήθηκαν υγιέστατα κι ο γιατρός ήταν συμμέτοχος στην ευτυχία του ζευγαριού!
Η οικογένεια Καπετανάκη συνεχίζει την παράδοση
Ήταν η εποχή των επαναστατικών μεθόδων, των παιδιών του «σωλήνα», της «κατάψυξης» και του «παγωμένου» σπέρματος. Τότε η κοινωνία παρακολουθούσε με ανοιχτό στόμα τις πρωτόγνωρες απανωτές επιτυχίες, αντιμετώπιζαν τη στειρότητα με δέος. Σήμερα μιλάμε πια για υπογεννητικότητα και όλα τα παραπάνω είναι φυσιολογικά, η εμβρυομεταφορά ρουτίνα για τον γιατρό και δύσκολη μα ευχάριστη ταλαιπωρία για τους υποψήφιους γονείς.
Η εξέλιξη δεν σταματά να «γεννά», να δημιουργεί και να απλοποιεί τη διαδικασία της ζωής!
Στο γραφείο του Μανώλη Καπετανάκη ανάμεσα στα δεκάδες αναμνηστικά από νέους γονείς, τον χάρτη της Καρπάθου και τα οικογενειακά στιγμιότυπα ξεχωρίζουν και εντυπωσιάζουν δυο τριδιάστα αντίγραφα ενός εμβρύου.
Πρόκειται για μια ακόμη πρωτοπόρα μέθοδο, που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην Αμερική, από τον επίσης Καρπάθιο γιατρό Γιώργο Σαρρή, ξάδελφο του Μανώλη Καπετανάκη. Είναι η τελευταία λέξη της τεχνολογίας, ένας υπερσύγχρονος υπέρηχος κι ο τριδιάστατος εκτυπωτής, μετατρέπουν την εικόνα των εμβρύων σε 3D αντίγραφα.
Ο γιατρός έχει πείρα 50 χρόνων, παρακολουθεί και στέκει παλικάρι δίπλα στον αντικαταστάτη του που σιγά-σιγά αναλαμβάνει. Ο μικρότερος γιoς του, ο Βασίλης Καπετανάκης, ακολούθησε την πορεία του πατέρα, σπούδασε ιατρική στην Αθήνα, ειδικεύτηκε στην μαιευτική στο διάσημο Mayo Clinic, στην Αμερική και εξελίσσει το πρότυπο οικογενειακό κέντρο γονιμότητας. Στον Βασίλη ξεχωρίζεις τον
επαγγελματισμό, την εργατικότητα και κάτι ακόμη ίσως περισσότερο σημαντικό για υποψήφιους γονείς, την υπομονή και τους χαμηλούς τόνους.
Ρωτώντας τους ασθενείς τους, αλλά και η πρώτη εικόνα που σχηματίζεται όταν συναντάς τον πατέρα και το γιο Καπετανάκη, είναι η καθαρότητα στο βλέμμα, η ζεστασιά και η εμπιστοσύνη, χαρακτηριστικά που κερδίζονται αυτόματα και στιγμιαία.
Μα πόσο εύκολο είναι να τα εκπέμπεις όλα αυτά όταν πολλές φορές έχει κληθεί να αποκαλύψεις τις πιο σκληρές αλήθειες; Πώς παραμένεις άνθρωπος όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με αποτυχημένες απόπειρες πάνω στο πιο τρυφερό θέμα; Κι όμως πρέπει να εξηγήσεις με σαφήνεια τη μητρότητα από την εικόνα ενός και μόνο κυττάρου.
ΠΗΓΗhuffingtonpost

Για που το 'βαλες Μανούλα; Ο Μάκης και ο Νίκος είμαστε μας ακούς;

20 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017 Μνημόσυνο για την Ελένη!!! Αν είναι δυνατόν!!!

Για που το 'βαλες Μανούλα
Μ' ανοιχτά πανιά
Για ποια πέλαγα της μνήμης
Σ' άστρα μαγικά.

Για που το 'βαλες Μανούλα
Μ' ανοιχτά πανιά
Για ποια μακρινή πατρίδα,
Έρμη μοναξιά.

Μανούλα, θάλασσα ο ουρανός
Μ' αστέρια
Και θα πρέπει να μαντεύουμε
ποιο θα είσαι 'συ.

Ποια αγάπη, ποιο λιμάνι,
ποια παρηγοριά, ποια αγκαλιά
ποιο χάδι θα έχουμε τώρα πια;
Για που το 'βαλες Μανούλα
Μ' ανοιχτά πανιά;

Αρχικοί στίχοι της κ. Μεσσήνη
Η Επιμέλεια ανάρτησης έγινε από τον Πεπέ.

ΓΟΡΓΟΓΥΡΑΙΟΣ ΑΓΑΠΗΣΕ ΜΕΣΟΧΩΡΙΤΙΣΣΑ ΚΑΙ ΙΔΟΥ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ

ΓΟΡΓΟΓΥΡΙ 29 ΙΟΥΛΙΟΥ 2017
Γοργογυραίος αγάπησε Μεσοχωρίτισσα και μάλιστα από οικογένεια χορευταράδων με αποτέλεσμα να φθάσουμε στο αίσιο τέλος, δηλαδή να νυμφευθεί ο Πανούλης την Λένα, και να παντρευτεί η Λένα τον Πανούλη. Από πολύ μικρός ο Πανούλης άκουγε την γιαγιά Βασιλική που μένει δίπλα στο πατρικό του να του λέει: Όταν  μεγαλώσεις και αποφασίσεις να νυμφευθείς φρόντισε η κοπέλα που θα επιλέξεις για σύντροφο στη ζωή σου, να είναι από τη Μεσοχώρα. Πες, πες η γιαγιά κατάφερε να υποβάλει τον Πανούλη σε αναζήτηση Μεσοχωρίτισσας. Ίσως κάποιος αναρωτηθεί γιατί η γιαγιά Βασιλική επέμενε να βρει Μεσοχωρίτισα; Είναι απλό, είναι και η ίδια Μεσοχωρίτισσα.

Φίλες και Φίλοι σας καλησπερίζω από το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι, κάπως καθυστερημένα κάνω αυτή την ανάρτηση λόγω του ότι δεν είχα ιντερνέτ δυστυχώς η WIND δεν έχει καλό σήμα στο Γοργογύρι. Ζητώ συγγνώμη από την Λένα και τον Πανούλη. Πέρυσι που είχα παραβρεθεί στο γάμο του αδερφού του Πανούλη, του Μίχου, είχα εντυπωσιασθεί πάρα πολύ από τον χορό των μελών της οικογένειας της Λένας, από τον χορό του Γιώργου του Μήλιου, και του Πανούλη. Ο αδερφός της νύφης ο Γιάννης όταν χορεύει νομίζεις πως η πίστα είναι μια παλέτα και αυτός απλά ζωγραφίζει. Αξίζουν πολλά μπράβο σε ολη την οικογένεια, επίσης καλός χορευτής είναι και ο πατέρας του Πανούλη η σειρούλα μου ο Θωμάς σε βαριά και αργά τσάμικα.
Φέτος λόγω του θανάτου  της νύφης μου, κι ενώ θα το ήθελα πάρα πολύ γιατί ο Πανούλης είναι πολύ αγαπητός σε μένα, να παραβρεθώ στη χαρά του δεν μπορούσα, η ψυχολογία μου ήταν στα Τάρταρα. Ο Πανούλης από αγάπη για μένα το βράδυ του γλεντιού που έγινε στο σπίτι του μου αφιέρωσε το αγαπημένο μου ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας. Εγώ με τη σειρά μου σε στάση προσοχής, και με τον αντίχειρα υψωμένο προς τον ουρανό το αφιέρωνα στην αγαπημένη μας Ελένη.
Ντακούλας Παναγιώτης του Θωμά και της Ειρήνης.
Χονδρού Ελένη του Χρήστου και της Φωτεινής.
Αγαπητοί μας Λένα και Πανούλη σας εύχομαι να έχετε καλή υγεία, καλή τύχη, πολλούς και άξιους απογόνους, καθώς επίσης στη ζωής σας να μη τύχη και συναντήσετε ούτε τον Θεό, ούτε τον Διάβολο. Η Αρμονία, η Λογική, η Καλοσύνη, η Επικούρεια φιλοσοφία, και το Κέρας της Αμάλθειας ας είναι οι παντοτινοί σας σύντροφοι.

Σ’ αγαπώ
σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία
σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία
σ’ αγαπώ γιατί είσαι εσύ

Αγαπώ
αγαπώ κι όλο τον κόσμο
αγαπώ κι όλο τον κόσμο
γιατί ζεις κι εσύ μαζί

Το παρα...
το παράθυρο κλεισμένο
το παράθυρο κλεισμένο
το παράθυρο κλειστό

Άνοιξε
άνοιξε το ένα φύλλο
άνοιξε το ένα φύλλο
την εικόνα σου να δω

ΥΓ. Τέλος καλό όλα καλά.  Επιμέλεια ανάρτησης FTK-PEPE

ΘΩΜΑΣ ΓΚΟΥΒΙΝΑΣ-ΑΣΤΡΟΤΟΜ-ΤΖΙΜ ΑΝΤΑΜΣ Αφιερωμένο στη Μάνα.

Καλημέρα από το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι.
ΕΝΑ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΌ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΑΝΑ ΠΟΥ ΓΟΥΣΤΑΡΕ ΝΑ ΗΤΑΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΣΤΗΝ ΟΡΚΩΜΟΣΙΑ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΤΗΣ ΑΛΛΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΤΗΣ ΤΟ ΕΠΕΤΡΕΨΕ Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ.
Φίλες και φίλοι αγαπητοί επισκέπτες του ιστολογίου της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργουρίου σας καλημερίζω. Η σημερινή ανάρτηση στο filomatheia.blogspot.gr είναι αφιερωμένη στον Αστροτόμ, στον Αστροτόμ που βίωσε τη απώλεια της μητέρας του στις 19 Ιουλίου και στις 24 Ιουλίου έπρεπε να παραυρεθεί στην τελετή της ορκωμοσίας των μεταπτυχιακών φοιτητών στο  King College στο Λονδίνο. Μα πόσο σκληρή είναι μερικές φορές η ζωή; Το όνειρο της μητέρας του ήταν να παραβρεθεί στην ορκομωσία του γιου της, αυτός ήταν και ο λόγος που την κρατούσε στη ζωή γιατί εδώ και ένα χρόνο έδινε φοβερή μάχη για να κρατηθεί στη ζωή. Και πάνω που λέγαμε πως τελικά θα τα καταφέρει ήρθε η καταιγίδα, τα νέα για το συκώτι ήταν

τραγικά, μήπως τελικά η μητέρα του Αστροτόμ επέλεξε να πάει  πριν απ' αυτόν στο διάστημα για ειδικούς λόγους;
Το μεταπτυχιακό που έκανε ο Αστροτόμ ήταν πάνω στη φυσικοθεραπεία των αστροναυτών. Ίσως η μάνα από φόβο για το παιδί της να σκέφτηκε πως έπρεπε να προηγηθεί, ώστε  να διαπιστώσει αν υπάρχουν εκεί κίνδυνοι για το παιδί της.
Αχ ρε Μαμά,🤗😘😇
‌όπως όλες οι μανάδες ανησυχούσε κι αυτή για το παιδί της. Στην εκδήλωση παρέστησαν ο αδερφός του και ο πατέρας του. Ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση γιατί ήταν μόνον 5 μέρες μετά την αναχώρηση, αλλά το είχαν υποσχεθεί στην μητέρα και σύζυγο οπότε δεν είχαν άλλη επιλογή. Αστροτόμ καλό κουράγιο και καλή σταδιοδρομία.
Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι από τη χθεσινή εκδήλωση Κομ.

Ελένη η επιθυμία σου έγινε σεβαστή, όλα έγιναν όπως εσύ τα είχες στο μυαλό σου, ήσουν παρούσα σε όλη τη διαδικασία. Γνωρίζω το πόσο πολύ ήθελες να ήσουν εκεί, βασικά ήσουν απούσα μόνο ως φυσική παρουσία, κατά τ' άλλα ήσουν πάντα δίπλα τους.  

Η Επιμέλεια ανάρτησης έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

ΕΛΕΝΗ ΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ-ΓΚΟΥΒΙΝΑ 1955-2017 19/07/2017

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί επισκέπτες του ιστολογίου της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου σας καλημεροκαλησπερίζω. 10 χρόνια κλείνουν φέτος λειτουργίας του filomathei.blogspot.gr και δεν φανταζόμουν πως στην επέτειο των 10 χρόνων θα βρισκόμουν στο δυσάρεστο σημείο να κάνω τη σημερινή ανάρτηση. Όλα ξεκίνησαν περίπου 2 χρόνια πριν όταν διαγνώσθηκε η νύφη μου η Ελένη με καρκίνο στο στήθος. Σήμερα δυστυχώς η Ελένη δεν είναι πια μαζί μας, κάποια στιγμή είχα γράψει ένα Χα'ι'κού με τα πιο κάτω λόγια.

""Άτυχη Ελένη,
είσαι τυχερή που
έχεις τέτοιους γιους.'"
Πράγματι άτυχη, αλλά ανήκε κι αυτή στους επιμηθείς, όπως πολλές και πολλοί που με τον φόβο του γιατρού αργούν να κάνουν αυτά που πρέπει στην ώρα τους, με αποτέλεσμα όταν πια αποφασίζουν να κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις τις πιο πολλές φορές να είναι αργά.
Τυχεροί γιατί είχε δυο γιους που -0πως έλεγαν στο νοσοκομείο. νοσηλευτικό προσωπικό και όχι μόνο- αξίζουν όσο 20 κόρες, και που με τον πατέρα τους την φρόντιζαν όσο κανείς άλλος. Αυτό όμως δεν αρκούσε για να αναστρέψουν-ακυρώσουν τα σχέδια του καρκίνου.

Με τα πιο κάτω λόγια θα αποχαιρετήσει σήμερα την μητέρα του ο μικρός της γιος, ο μοναδικός-ανεκτίμητος Αστροτόμ-Τζιμ Άνταμς-Μάκης.
Έβαζες ψεύτικες φωνές,
γελούσες κι έκανες πως κλαις
κι εγώ παιδί, Α ρε μαμά
Πίσω μου έτρεχες μια ζωή
με ένα πιάτο και μια ευχή
Τότε με κράταγες σφιχτά
τώρα κοιτάς από μακριά.

Μέσα απ' τα δόντια να μιλάς,
σ' ακούω σαν τώρα να μου λες, μάνα είναι μόνο μία!
Εγώ σ' αγαπώ όσο κανείς,
Θα σε πικράνουν θα το δεις,
Α ρε μαμά, α ρε μαμά

Ύστερα λόγια στο χαρτί
"συγνώμη, γιόγκα σ' αγαπώ πολύ,
είμαι εδώ" Α ρε μαμά
Ζωγράφιζες με την καρδιά,
και με νίκαγες με ζαβολιά
έβαζες πάντα στο πικάπ
το δίσκο με το Aχ Ελένη, Αχ Ελένη.

Χανόσουνα στη μουσική,
εσύ γινόσουν το παιδί
κι εγώ ένας άγγελος στη γη
να σε προσέχω μια ζωή

Τις πόρτες άνοιγες στο φως
να μπει ο ήλιος κι ο Θεός
να μας φυλάει, Α ρε μαμά
Τα βράδια ήσουν μια αγκαλιά
κι ανάμεσα απ' τα φιλιά
έκανες τη φωνή λαγού,
το λύκο και την αλεπού.

Και όταν γύριζα αργά μου έλεγες,
Μάκη θα σου τα πάρω τα κλειδιά,
θα βρεις τις πόρτες πιά κλειστές,
Το ξέρω μ' αγαπάς, αλλά άκου και τη μαμά. Α ρε μαμά.

Ύστερα λόγια στο χαρτί
"συγνώμη, γιε μου σ' αγαπώ πολύ,
Θα είμαι πάντα δίπλα σου.
Α ρε μαμά.
Ζωγράφιζες πάντα μια καρδιά,
Κι έλεγες, αυτή είναι Μάκη της μάνας η καρδιά..
κι έβαζες πάντα στο πικάπ
το δίσκο με το Αχ Ελένη, Αχ Ελένη.
Χανόσουνα στη μουσική,
εσύ γινόσουν το παιδί
κι εγώ ένας άγγελος στη γη
να σε προσέχω μια ζωή,
Και τώρα μαμά που πας;
Μαμά, μ' ακούς; Πες μου μαμά
Πού πας;
Αντίο μαμά, αντίο....
Αντίο συμμαθήτρια, αντίο νύφη μου, αντίο Ελένη. Καλό ταξίδι στη μνήμη του χρόνου.
ΥΓ. Οι στίχοι ανήκουν στον Οδυσσέα Ιωάννου.

Επιμέλεια ανάρτησης από τον Επικούρειο Πέπο.

Η αντιμετώπιση του φόβου θανάτου

Η αντιμετώπιση του φόβου θανάτου στην Επικούρεια φιλοσοφία
Από το βιβλίο του Δημήτρη Λιαρμακόπουλου “Ευτοπία”
[…]Η συντροφιά συνέχισε τώρα το βάδισμα. Κοίταξα με νόημα τον Ζώη, που μάντεψε σωστά κι έκανε την καίρια ερώτηση.

- Κυρία Ευτυχία τι σημαίνει «ανύποπτον ο θάνατος»;

- Ότι δεν τον αντιλαμβανόμαστε! Απάντησε εύθυμα εκείνη...

- Και πώς γίνεται κυρία Ευτυχία να μην τον αντιλαμβανόμαστε; Είχα έτοιμη την ερώτηση...

Χαμογέλασε εγκάρδια, κοίταξε μια στιγμή τον θείο Αντώνη που έσπευσε να την προλάβει.

- Παιδιά, το θέμα του θανάτου είναι πολύ σοβαρό... δεν μπορεί να παίζει κανείς, ούτε με τα λόγια... Και είναι κυρίαρχο ζήτημα σε ολόκληρη την πνευματική ιστορία του ανθρώπου...

- Είμαστε το μόνο τραγικό πλάσμα στη Φύση, ανέλαβε η κυρία Ευτυχία, ακριβώς επειδή έχουμε συνείδηση του θανάτου μας... Ένας πλατωνικός ορισμός καλεί τη φιλοσοφία «μελέτη θανάτου», αποδίδοντας την ανάπτυξή της αποκλειστικά στον θάνατο που προκαλεί αληθινό τρόμο. Και πράγματι ολόκληρη η μεταφυσική αναλώνεται σ' αυτό το ζήτημα...

- Και όλες οι θεωρίες για τη σωτηρία... πρόσθεσε ο θείος. Ο Επίκουρος πήγε να τους το χαλάσει...

- Ο Επίκουρος υποστηρίζει με θάρρος την πραγματικότητα. Κι αυτή η προσέγγιση του θανάτου έγινε δεκτή με ανακούφιση και θαυμάστηκε ακόμη κι από αντιπάλους...

- Όμως μπορείς μ' αυτόν τον τρόπο να παρηγορήσεις τους ανθρώπους; Ρώτησε ο Ζώης.

- Η πραγματικότητα παιδί μου Ζώη δεν έχει να κάνει με παρηγοριές. Όλες οι φιλοσοφικές σχολές διαχειρίζονται τις επιθυμίες και τους φόβους των ανθρώπων. Ως προς τους φόβους άλλοτε επιλέγουν να τους απαλύνουν με φανταστικές δοξασίες για ν? αποκτούν οπαδούς κι άλλοτε αναζητούν την αλήθεια των πραγμάτων αδιαφορώντας αν αυτό δυσαρεστεί τους πολλούς. Ο Επίκουρος αταλάντευτα επιλέγει το δεύτερο*...

- Και υποστηρίζει πως ο θάνατος δεν υπάρχει! Είπε εντυπωσιασμένος ο θείος. Ή μάλλον πως δεν έχουμε λόγο να τον φοβόμαστε...

- Κι όμως... δεν υπάρχει θάνατος, ούτε για τους ζωντανούς ούτε για τους πεθαμένους! Γιατί όσο είμαστε ζωντανοί είμαστε ζωντανοί κι όταν πεθαίνουμε δε νιώθουμε το παραμικρό. Επομένως δε νιώθουμε ούτε τον θάνατο! Αυτή δεν είναι η πραγματικότητα; Τι είναι ο θάνατος εκτός από κατάργηση των αισθήσεων; Τι μπορούμε να αντιληφθούμε χωρίς αυτές; Τόσο απλά!...

- Και το μετά; Υπάρχει και το μετά... αυτό δεν είναι που μας τρομάζει; Ρώτησα ζωηρά.

- Για τον Επίκουρο το μετά, είναι το ίδιο κι απαράλλαχτο τίποτα, με την κα­τάστασή μας πριν γεννηθούμε! Απάντησε.

- Και μέχρι να έρθει ο θάνατος; Είπε κάτι για την αγωνία της προσμονής του; Συνέχισε ο Ζώης.

- Ό,τι και να έλεγε γι' αυτήν προηγείται η επίγνωση για τη φύση του θανάτου. Η αληθινή γνώση είναι ικανή να μας απαλλάξει από κάθε αγωνία. Να ξεπεράσουμε τον εγωισμό μας, να αναμετρηθούμε με το ανθρώπινο μεγαλείο. Η στάση του ανθρώπου στο ζήτημα του θανάτου στεφανώνει το σώμα της ζωής του. Και είναι ανοησία ν? αγωνιούμε από πριν γι' αυτό που όταν θα έρθει δεν πρόκειται να μας ενοχλήσει.

Την ακούγαμε γλυκαμένοι... Ακόμη και τον Ζώη αντιλήφθηκα να παραμερίζει το ζιζάνιό του με μεγαλοπρέπεια. Η κυρία Ευτυχία όμως δεν είχε ολοκληρώ­σει...

- Παιδιά... σημασία έχει πως η... ας την πούμε, τεχνική προσέγγιση του θανάτου ως φαινομένου της ζωής, μπορεί ν? ακούγεται απλοϊκή, με τρόπο που χλευά­ζει όλες τις θεωρίες σωτηριολογίας που ακούστηκαν στους αιώνες, όμως μας βοηθά να ξεπεράσουμε τον φόβο. Γιατί ο άνθρωπος, γενικά το λέω, έχει ακούσει από τις θρησκείες διάφορες αφελείς δοξασίες..., μέχρι ανάσταση νεκρών, με τα σώματα πλήρως αποκατεστημένα...

Δεν μπορούσαμε να προσθέσουμε τίποτε σ' αυτό... και η κυρία Ευτυχία συ­μπλήρωσε.

- Και η γνώση αυτή, σαν από πάντα οφειλόμενη από την φιλοσοφία, επαλη­θεύει τον σκοπό της, για την απελευθέρωση του ανθρώπου από τα πάθη και τους φόβους του... Μ? αυτή τη γνώση ο άνθρωπος προσαρμόζεται στην πραγματικότητα, απαλλάσσεται από τον πόθο της αθανασίας, αντιλαμβάνεται πέρα από το ανα­πόφευκτο και το αναγκαίο του θανάτου και εκτιμά διαφορετικά τη ζωή... αφού έτσι κάθε της στιγμή γίνεται πολύτιμη και ανεπανάληπτη.... Οι επικούρειοι λοιπόν είναι οι μόνοι που τραγουδούν στους αιώνες «γλυκιά που είν' η ζωή δίχως θανάτου φόβο»...

- Καλή είναι η θεωρία βέβαια..., τη διέκοψε ο θείος Αντώνης. Μα τι γίνεται στην πράξη. Στην πράξη αναμετριέται ο άνθρωπος, και κυρίως στη διάγνωση της ασθένειας με το τέλος καθ? οδόν... Εκεί πάνε περίπατο τα δόγματα κι ο καθένας μένει μόνος αντιμέτωπος πλέον με το μοιραίο.

- Σωστά μιλάς Αντώνη. Κάθε φιλοσοφικό δόγμα εκεί δοκιμάζεται. Κι ο ίδιος ο άνθρωπος αν είναι της παρηγοριάς ή της πραγματικότητας. Δε θα πω πράγματα για να σας εκπλήξω... Όμως εμείς έχουμε το παράδειγμα του Ευάγγελου, ενός από τους ιδρυτές, που προσπαθούμε όλοι όποτε χρειάστηκε να μιμηθούμε.

Διέκοψε και μας κοίταξε με τρόπο σαν να ήθελε την άδειά μας για να συνεχίσει. Τη δώσαμε πρόθυμα.

- Όταν του ανακοινώθηκε πως πλησίαζε το αναπότρεπτο, αναγνώρισε στην ουσία της την κατάστασή του. Αποδέχτηκε, πως η κύρια ψυχολογική αλλαγή είναι πως η γνώση του τέλους της ζωής του από αφηρημένη, έγινε πλέον συγκεκριμένη. Και έδωσε σ? αυτό μια παρεκκλίνουσα ερμηνεία, θεωρώντας το, ευεργεσία της τύχης προς τον ίδιο. Διέγνωσε πως ο χρόνος που του απέμενε ήταν επίσης χρόνος ζωής κι όχι διαδικασία τέλους. Έτσι θέλησε σ? αυτό το διάστημα να επικεντρωθεί σε ό,τι θα του έδινε τη μεγαλύτερη χαρά, ό,τι λαχταρούσε περισσότερο στη ζωή του. Κι αυτό, ήταν η γνήσια αναγνώριση από τους φίλους του, πως το πέρασμά του από τη ζωή αποδείχτηκε τόσο πολύτιμο για τους άλλους, ώστε δε θα τον ξεχάσουν ποτέ.

- Χμμ! Μουρμούρισε ο θείος. Θα το έλεγε κανείς ματαιόδοξο και ναρκισσιστικό, αλλά για έναν μελλοθάνατο ίσως να μην είναι.

- Ταιριάζει μ' αυτό που είχες αναφέρει, θείε, για το... ανθρώπινο αποτύπωμα, αν θυμάμαι καλά... του είπα.

- Ήταν η δική του ευκαιρία να διδάξει την πιο σπουδαία διδαχή. Να απαλλάξει τους φίλους από τον φόβο του θανάτου, δείχνοντάς τους στην πράξη την προσωπική του απαλλαγή από αυτόν.

- Βιωματική προσέγγιση..., μουρμούρισε ο θείος ξανά.

- Πληροφόρησε τους πάντες λοιπόν για το θέμα του, δεν κρύφτηκε από κανέναν. Εξακολούθησε τις εργασίες του, όσο μπορούσε, και μιλούσε συχνά και δημόσια για όλα τα συναισθήματα που του γεννούσε το προσδοκώμενο. Αργότερα, έγινε γνωστό, ότι προς το τέλος του όταν διηγούνταν τις προσωπικές του περιπέτειες και τη δική του συμβολή στην ίδρυση της πολιτείας, στους πνευματικούς αγώνες με φίλους και με αντιπάλους, εκτός που πρόσφερε ανέκδοτο υλικό κι έδινε μεγάλη χαρά κάθε φορά στο ακροατήριο, κάλυπτε μαζί τους πόνους που εντείνονταν. Κοντά στο τέλος ανακοίνωσε πως το τελευταίο διάστημα της ζωής του ήταν το πιο παραγωγικό σε συναισθήματα κι από αυτήν την άποψη το πιο ευτυχισμένο. Τις τελευταίες του ώρες τις πέρασε με τους πολύ δικούς του με ρακές, εδέσματα, τραγούδια και ανέκδοτα**.

- Μες το γέλιο! Παρατήρησε ο Ζώης. Πώς δεν τα έχασε ο χάρος να φύγει να πάει αλλού;

Δεν υπάρχουν τέτοιες χάρες ανιψιέ...

- Κρατήστε μόνον αυτό, συμπλήρωσε η κυρία Ευτυχία: το συγκεκριμένο επερχόμενο τέλος ως χρόνο ζωής, ως αφύπνιση και ευκαιρία για επιδίωξη της μεγάλης χαράς. Και η στάση μας ως τη σπουδαιότερη διδαχή γι' αυτούς που μένουν.
* Οὐδέποτε ὠρέχθην τοῖς πολλοῖς ἀρέσκειν.ἃ μὲν γὰρ ἐκείνοις ἤρεσκεν, οὐκ ἔμαθον· ἃ δ' ᾔδειν ἐγώ, μακρὰν ἦν τῆς ἐκείνων αἰσθήσεως. Επικ. Απ. 43.
Ποτέ δεν επιθύμησα να γίνω αρεστός στους πολλούς. Αφ' ενός, δεν κάθησα να μάθω τι αρέσει στους πολλούς· κι αφ' ετέρου, τα όσα ήξερα εγώ βρίσκονταν μακριά από τη δική τους αντίληψη. Μετάφραση Γιάννης Αβραμίδης, Θύραθεν.
** Ο Επίκουρος πέθανε από επίσχεση ούρων που του προκαλούσε αφόρητους πόνους. Διηγούνται πως την ημέρα του θανάτου του, ζήτησε και μπήκε σε σκάφη με ζεστό νερό, ήπιε άκρατο οίνο και πέθανε συντροφιά με τους από χρόνια συντρόφους του στη φιλοσοφία. «…ότε καί φησιν Έρμιππος εμβάντα αυτόν εις πύελον χαλκήν κεκραμένην ύδατι θερμώ και αιτήσαντα άκρατον ροφήσαι…» Διογένης Λαέρτιος,16. Η αντιμετώπιση του φόβου θανάτου στην Επικούρεια φιλοσοφία
Από το βιβλίο του Δημήτρη Λιαρμακόπουλου “Ευτοπία”

Τα 10 σημάδια του θανάτου. Πώς να βοηθήσουμε εκείνον που φεύγει…

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη στιγμή του θανάτου του. Ωστόσο, οι γιατροί και οι νοσοκόμες που αναλαμβάνουν τη φροντίδα ασθενών που πλησιάζουν στο τέλος του κύκλου της ζωής τους, γνωρίζουν ότι ορισμένα συμπτώματα συνδέονται άμεσα με το επερχόμενο τέλος. Αυτά τα σημάδια του επικείμενου θανάτου είναι χαρακτηριστικά της φυσικής διαδικασίας της οργανικής απόπτωσης.

Φυσικά, δεν είναι το σύνολο των συμπτωμάτων του θανάτου κοινά για όλους τους ανθρώπους, ωστόσο οι περισσότεροι άνθρωποι βιώνουν κάποιο συνδυασμό από αυτά, κατά τις τελευταίες ημέρες και ώρες της ζωής τους…

1. Απώλεια της όρεξης
Οι ανάγκες για θερμιδική ενέργεια υποχωρούν. Το άτομο μπορεί να αρχίσει να αντιστέκεται ή να αρνείται τα γεύματα και τα υγρά, ή να δέχεται μόνο μικρές ποσότητες από εύπεπτες τροφές όπως ζεστά δημητριακά. Η πρώτη τροφή που θα απορρίψει είναι το κρέας, καθώς είναι δύσκολο πλέον να το χωνέψει, ακόμη κι αν πρόκειται για το αγαπημένο του φαγητό.

Πολύ κοντά στο τέλος της ζωής, το πρόσωπο που πεθαίνει μπορεί να είναι σωματικά εντελώς αδύναμο να καταπιεί.

Πώς να βοηθήσετε: Μην πιέζετε τον άνθρωπό σας να φάει. Ακολουθήστε τα σημάδια της διάθεσής του, ακόμη κι αν εσείς στεναχωριέστε που χάνει τομ ενδιαφέρον του για φαγητό. Σε τακτά χρονικά διαστήματα μπορείτε να του βρέχετε τα χείλη με τρίμματα πάγου ή να του δίνετε μικρές γουλιές νερό. Επίσης, βρέχετε με ένα χλιαρό υγρό πανί την περιοχή γύρω από το στόμα του, για να αισθάνεται ανακούφιση.

2. Υπερβολική κούραση και υπνηλία
Το άτομο μπορεί να αρχίσει να κοιμάται το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας και της νύχτας, καθώς ο μεταβολισμός του επιβραδύνεται και με δεδομένο ότι η άρνηση για τροφή και νερό συμβάλλουν στην αφυδάτωσή του. Όσο και να προσπαθήσετε θα είναι δύσκολο να τον ξυπνήσετε. Η κόπωση που νιώθει είναι τόσο έντονη ώστε οι εξωτερικές παρεμβάσεις δεν τον επηρεάζουν διόλου.

Πώς να βοηθήσετε: Αφήστε τον να κοιμηθεί, αλλά αποφύγετε να βρίσκεστε πολλά άτομα στο δωμάτιό του. Κι αυτό διότι υπάρχει η εκτίμηση ότι εξακολουθεί να διατηρεί την αίσθηση της ακοής του, ακόμη κι αν βρίσκεται σε κώμα.

3. Αυξημένη σωματική αδυναμία
Μείωση στην πρόσληψη τροφής και έλλειψη ενέργειας οδηγεί σε ακόμη λιγότερη ενέργεια, ακόμη και για απλές δραστηριότητες όπως το να σηκώσει το κεφάλι του ή να μετατοπίσει τη θέση του στο κρεβάτι. Ο άνθρωπός σας μπορεί να έχει δυσκολία ακόμη και να πιει νερό από ένα καλαμάκι.

Πώς να βοηθήσετε: Φροντίστε ώστε να αισθάνεται όσο πιο αναπαυτικά γίνεται.

4. Ψυχική σύγχυση ή αποπροσανατολισμός
Τα όργανα αρχίζουν να παρουσιάζουν ανεπάρκεια, συμπεριλαμβανομένου του εγκεφάλου. Η λειτουργία της συνείδησης αλλάζει. Το άτομο αρχίζει να μην αναγνωρίζει πόσοι ή ποιοι είναι στο δωμάτιο κοντά του, μιλά ή απαντά όλο και πιο σπάνια. Μπορεί, επίσης, να μιλά σε άτομα που δεν βρίσκονται στο δωμάτιο (οραματισμός του τέλους), να έχει χάσει την αίσθηση του χρόνου ή να είναι πολύ ανήσυχος με τα κλινοσκεπάσμαά του.

Πώς να βοηθήσετε: Παραμείνετε ήρεμοι και καθησυχαστικοί. Μιλήστε του με απαλή φωνή και προσδιορίστε του ότι είστε εσείς, όταν τον πλησιάζετε, λέγοντάς το όνομά σας.

5. Δυσκολία στην αναπνοή
Οι εισπνοές και οι εκπνοές του είναι κοφτές και ακανόνιστες.Είναι χαρακτηριστική η εξής ανάσα: μια δυνατή, βαθιά εισπνοή που ακολουθείται από μια παύση (δεν αναπνέει) για διάστημα πέντε δευτερολέπτων έως ένα ολόκληρο λεπτό, πριν πάρει ξανά μια δυνατή, βαθιά αναπνοή που θα συνεχίσει και πάλι να υποχωρεί αργά.

Μερικές φορές παρατηρούνται και υπερβολικές εκκρίσεις σάλιου μαζί με τραχείς εισπνοές και εκπνοές που κάποιοι ονομάζουν «επιθανάτιο ρόγχο».

Πώς να βοηθήσετε: Ο επιθανάτιος ρόγχος μπορεί να είναι μαρτυρικός για εσάς που τον ακούτε, όχι όμως και γιοα τον άνθρωπο που πεθαίνει, καθώς δεν αντιλαμβάνεται ότι άλλαξε η αναπνοή του. Το μόνο που μπορείτε και πρέπει να κάνετε είναι να φροντίσετε ώστε να βρίσκεται σε άνετη θέση. Δηλαδή, το κεφάλι του να είναι ελαφρώς κεκλιμένο αλλά σταθερό πάνω σε μαξιλάρι, ή το κεφάλι και το σώμα του να γέρνει ελαφρά προς μία πλευρά. Βρέξτε το στόμα του με ένα υγρό πανί και ενυδατώστε τα χείλη του με βούτυρο-κακάο ή βαζελίνη.

Αν υπάρχει πολύ φλέγμα, αφήστε το να κυλίσει φυσικά από το στόμα του. Ένας υγραντήρας στο δωμάτιο θα μπορούσε επίσης να βοηθήσει, όπως και η παροχή οξυγόνου για να νιώθει πιο άνετα. Να είστε ήρεμοι, να του χαϊδεύετε το χέρι και να του μιλάτε σιγανά.

6. Απομόνωση στον εαυτό του
Καθώς το σώμα σβήνει, ο άνθρωπος που πεθαίνει μπορεί να χάσει σταδιακά το ενδιαφέρον του για όσους βρίσκονται δίπλα του. Μπορεί να σταματήσει να τους μιλάει ή να αρχίσει να τους ψιθυρίζει ακατάληπτα, να σταματήσει να αποκρίνεται στις ερωτήσεις τους ή απλά να τους αγνοεί.

Ωστόσο, λίγο πριν το τέλος, το πρόσωπο που πεθαίνει μπορεί να σας εκπλήξει με μια απρόσμενη διαύγεια και συνειδητότητα. Αυτό μπορεί να διαρκέσει λιγότερο από μία ώρα ή μέχρι μία πλήρη ημέρα.

Πώς να βοηθήσετε: Θα πρέπει να γνωρίζετε ότι αυτό είναι ένα φυσικό μέρος της διαδικασίας του θανάτου και όχι μια αντανάκλαση της σχέσης σας. Διατηρήστε μια φυσική παρουσία αγγίζοντας το πρόσωπο που πεθαίνει και συνεχίστε να του μιλάτε εφόσον το κρίνετε σκόπιμο, χωρίς να απαιτείτε τίποτα.

7. Αλλαγές στην ούρηση
Καθώς το άτομο χάνει το ενδιαφέρον του για τριοφή και νερό, είναι φυσικό να περιορίζεται και η διάθεση για ούρηση. Επίσης, η πτώση της αρτηριακής πίεσης που αποτελεί μέρος της διαδικασίας του θανάτου συμβάλλει στο να κλείσουν σταδιακά τα νεφρά. Τα συμπυκνωμένα ούρα που τελικά χύονται είναι καφετί, κόκκινα, ή έχουν το χρώμα του τσαγιού.

Λίγο πριν το τέλος, ωστόσο, μπορεί να συμβεί πλήρης απώλεια ελέγχου της κύστης ή του εντέρου.

Πώς να βοηθήσετε: Το ιατρικό προσωπικό μπορεί να αποφασίσει ότι μερικές φορές ένας καθετήρας είναι απαραίτητος, αν και όχι στις τελευταίες ώρες της ζωής. Η νεφρική ανεπάρκεια μπορεί να αυξήσει τις τοξίνες του αίματος και να οδηγήσουν σε ένα ήπιο κώμα πριν από το θάνατο. Προσθέστε ένα αδιάβροχο υπόστρωμα όταν αλλάζετε σεντόνια.

8. Πρήξιμο στα πόδια και τους αστραγάλους
Καθώς οι νεφροί είναι λιγότερο ικανοί να επεξεργάζονται τα σωματικά υγρά, αυτά μπορεί να συσσωρευτούν σε περιοχές του σώματος μακριά από την καρδιά, στα πόδια και τους αστραγάλους ιδιαίτερα. Αυτά τα σημεία και μερικές φορές, επίσης, τα χέρια, το πρόσωπο ή τα πόδια μπορεί να παρουσιάζουν πρησμένη εμφάνιση.

Πώς να βοηθήσετε: Συνήθως δεν υπάρχει ειδική αντιμετώπιση (όπως διουρητικά). Το χαρακτηριστικό πρήξιμο συνδέεται άμεσα με τη διαδικασία του θανάτου.

9. Υγρασία στις άκρες των δακτύλων χεριών και ποδιών
Ώρες ή λεπτά πριν από το θάνατο, η κυκλοφορία του αίματος αναστρέφεται προκειμένου να βοηθήσει τα ζωτικά όργανα. Καθώς συμβαίνει αυτό, τα άκρα (χέρια, πόδια, δάχτυλα χεριών και ποδιών) παγώνουν. Οι επιφάνειες των νυχιών μπορεί επίσης να αποκτήσουν πιο θαμό χρώμα ή να μελανιάσουν.

Πώς να βοηθήσετε: Μια ζεστή κουβέρτα μπορεί να προσφέρει ανακούφιση στον άνθρωπο που πεθαίνει, μπορεί όμως και να δυσανασχετίσει από το βάρος που ξαφνικά σισθάνεται στα πόδια του. Σε αυτήν την περίπτωση, αφαιρέστε τα σκεπάσματα.

10. Διάστικτες φλέβες
Το δέρμα, το οποίο είχε τις τελευταίες μέρες αποκτήσει μια ομοιόμορφα ωχρή ή σταχτί απόχρωση, παρουσιάζει σταδιακά ελαφρώς μωβ, κόκκινα και μπλε στίγματα, ως ένα από τα τελευταία σημάδια του θανάτου που πλησιάζει. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της μειωμένης κυκλοφορίας του αίματος. Τα στίγματα μπορεί να εμφανιστούν πρώτα στα πέλματα των ποδιών.

Πώς να βοηθήσετε: Δεν υπάρχουν κάτι που θα μπορούσατε να κάνετε.

Σημείωση: Αυτά τα γενικά συμπτώματα του επικείμενου θανάτου μπορεί να ποικίλουν σε αλληλουχία και συνδυασμό από άτομο σε άτομο. Εάν ένα άτομο είναι σε μηχανική υποστήριξη (αναπνευστική, σωλήνα σίτισης), η διαδικασία του θανάτου μπορεί να είναι διαφορετική. Τα σημάδια που αναφέρονται εδώ περιγράφουν μια φυσική διαδικασία θανάτου, η δε παρουσίασή τους είναι χρήσιμη για όλους μας, ώστε να γνωρίζουμε πώς θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε κάποιον αγαπημένο μας να φύγει με ηρεμία…
Πηγή: ψυχολογικός φάρος. Λεωνίδας Καλλιδώνης

''''ΠΑΝΤΑΧΟΘΕΝ ΑΠΟΡΟΙ ΚΑΘΕΣΤΩΤΕΣ'''' 11 ΙΟΥΛΙΟΥ 2017 Λίγες μέρες μετά η αγαπημένη μας Ελένη μας αποχαιρέτησε.

""Πανταχόθεν άποροι καθεστώτες.""
Αφιέρωμα στην Ελένη, στη συμμαθήτριά και νύφη μου, και στις γυναίκες που έδωσαν και δίνουν τη δική τους μάχη με τον καρκίνο.
Καλημέρα, καλησπέρα συναθλητές της Ουτοπίας, σήμερα η ανάρτηση είναι αφιερωμένη -ξανά- στην Ελένη, που πριν λίγες μέρες έδωσε μία μάχη και βγήκε νικήτρια. (Έτσι νομίζαμε τότε και ο καριόλης ο καρκίνος κρυφογέλαγε.] Τα πιο κάτω χαϊκου τα εμπνεύστηκα τις ώρες αγωνίας που βρισκόμουν έξω από το χειρουργείο όπου η συμμαθήτρια, και νύφη μου, έδινε τη δική της μάχη με την ''γρίπη'' της εποχής. Ευτυχώς που το τελικό αποτέλεσμα ήταν θετικό, οπότε τέλος καλό όλα καλά.  

(Έλα όμως που δύο χρόνια περίπου μετά ο καρκίνος είναι αυτός που θα είναι ο τελικός νικητής) Ο κάθε άνθρωπος όταν βρίσκεται στον προθάλαμο ενός χειρουργείου, όπου μέσα ένα αγαπημένο του πρόσωπο δίνει μια μάχη ζωής, αντιδρά διαφορετικά, εγώ βρήκα αυτόν τον τρόπο, γράφοντας χαϊκου προσπαθούσα να επιβληθώ στην αγωνία μου. Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να μιλήσω στις γυναίκες, στις γυναίκες που θα διαβάσουν αυτό το κείμενο, και να τις πω το εξής: μην επιτρέπεις στο φόβο, και στην αμέλεια να σε στείλει πριν την ώρα σου, είναι απαράδεκτο σήμερα να υπάρχουν γυναίκες οι οποίες δεν κάνουν το αυτονόητο, δηλαδή κάθε μήνα ψηλάφηση του μαστού και κάθε χρόνο υπέρηχο. Προς θεού μην επιτρέπεται την εξάπλωση του καρκίνου, ειδικά η πρόληψη στον μαστό σώζει ζωές, αύριο κιόλας κάνε τον πρώτο έλεγχο. Το ίδιο ισχύει και για όποιο αρσενικό διαβάσει το πιο πάνω άρθρο, σώστε τις γυναίκες σας, σώστε τις φίλες σας, σώστε τις μανάδες σας, σώστε τις κόρες σας και τις αδερφές σας. Καλή ανάγνωση, με σεβασμό και εκτίμηση: Eπικούρειος Πέπος.
ΥΓ. 11/07/17 Δυστυχώς για μια ακόμα φορά ο τελικός νικητής θα είναι ο καρκίνος, η νύφη μου βρίσκεται πια σε πολύ δύσκολη, τραγική θέση θα έλεγα, η μετάσταση στο συκώτι έγινε και τώρα το συκώτι είναι άχρηστο, με ότι αυτό σημαίνει. Τα πιο κάτω ποιήματα ονομάζονται χα'ι'κού και φημίζονται για τη σαφήνεια τους και το μεστό τους νόημα. Τα έγραψα έξω από την πόρτα του χειρουργείου, τότε που νομίζαμε πως όλα θα πήγαιναν καλά. (Κάποια τα έχω προσθέσει τώρα λόγω της κατάστασης.)
😱😱😱😱😱😱😱

Άτυχη Ελένη,
τυχερή που έχεις
τέτοιους γιους.

Ιούλιος μήνας,
καύσωνας, πόνος
και αποχαιρετισμός;

Ανθρώπινα πλάσματα
εφήμερα άνθη
καλού και κακού.

Άσπρη μπλούζα
σύνδρομο φόβου
καλά ή κακά μαντάτα;

Άνοιξη, καλοκαίρι,
φθινόπωρο, χειμώνας
πολλές αλλαγές,
πολλές απουσίες.

Πράσινη μπλούζα
μαχαίρι φόβος,
ελπίδα.

Αναμονή!!!
προθάλαμος χειρουργείου
καρκίνος τέλος;

Γυναικείος μαστός
πηγή ερωτισμού
φωλιά καρκίνου;

Να κλέψω χρόνια;
από που
και πόσα;

Γαλαξίας
στίγμα ανθρώπου
κόκκος άμμου.

Τέλος προβλημάτων
αρχή ταξιδιού
αντίο.

Ένας άνθρωπος
γράφει χαϊκου
άτακτη φωνούλα.

Λουλούκα
σπαρτό μαλλί
φτερό στο άνεμο.

Αλκιωνίδες μέρες
γλυκές ματιές
Θα λάβουν τέλος;

Κοντεσίνα Ηρώ
ατάραχη λιμνούλα
άνθος κερασιάς.

Μια μέλισσα
μεταφράζει άνθη
μεταφέρει γύρη
Νινί.

Πως να ήταν άραγε η ποίηση
σε μικρή ηλικία;
ρωτήστε την Κορνηλία.

Πάνω στη βάρκα
καλοπερασάκιας
χαρά θεού
ηγέτης.

Φωτισμένου μήνυμα
μας δείχνει το δρόμο
Αστροτόμ.

Ο ποιητής
το πρώτο τζιτζίκι
λαλιά του Poof.

Ένα καράβι στ' ανοιχτά
γιατί χασομεράει,
θα φτάσει άραγε ο
Μr Alex;

Δεν ανήκει ούτε
στη νύχτα ούτε στο πρωϊ
ο πιστός φίλος.

Θα τη ρωτούσα
την ποίηση,
μπορώ να σ' αγαπώ;

Αχ πως μοιάζει
η καρδιά μου
με ρολόι τοίχου.

Σαν πυγολαμπίδες
μπαίνουν στο μυαλό μου
οι στίχοι.

Λεπτή σελήνη
μην τρομάζεις
απ' την ομορφιά των κοριτσιών.

Ο ποιητής μας δείχνει
το δρόμο,
ακολουθούν οι λέξεις.

Μην κλαις άνθρωπε
άνθη, έρωτες, αστέρια
κι αυτά θα χαθούν.

Απόψε ως κι εσύ, Σελήνη
πας βιαστική
στην Αυλή των θαυμάτων;

Στέκομαι εδώ
και σκέπτομαι
γιατί άραγε; τι προσφέρω;

Ούτε καν ένα νεύμα
από την Προναία
για καλή τύχη.

Η λάμψη της σελήνης
αργεί πάνω στα άνθη,
γυρεύει τον έρωτα;

Ένας γιος αγκαλιάζει
τη μάνα για τελευταία
φορά, και μετά τι;

Μαμά μ' ακούς;
Σ' ακούω γιε μου,
Μαμά μη φεύγεις...
Τα πιο πάνω ψήγματα χαϊκου είναι του Επικούρειου Πέπου.