ΣΕΝΕΚΑΣ ΚΑΙ ΟΣΚΑΡ ΟΥΑ'Ι'ΛΝΤ. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

«Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας το περνάμε κάνοντας κακές πράξεις, ένα μεγάλο μέρος μην κάνοντας τίποτα, και όλη μας τη ζωή χωρίς να σκεπτόμαστε τι κάνουμε».
«Καμία κατάσταση δεν είναι τόσο πικρή, ώστε να μη μπορεί ένα ήρεμο μυαλό να βρει κάποια παρηγοριά σε αυτή… Στις δυσκολίες επιστράτευσε τη λογική… Έχεις τη δυνατότητα να απαλύνεις τα σκληρά και να διευρύνεις τα στενά, έτσι που τα βάρη να ασκούν τελικά μικρότερη πίεση σε όσους τα υποφέρουν με δεξιότητα.»
«Ας μάθουμε πώς να ενισχύουμε την εγκράτειά μας, να περιορίζουμε την τάση μας για πολυτέλεια, να ελέγχουμε τη φιλοδοξία μας, να απαλύνουμε την οργή μας, να καλλιεργούμε την ολιγάρκειά μας, να διατηρούμε αδάμαστες τις ελπίδες μας και να έχουμε διαρκώς υπό έλεγχο το νου μας, στραμμένο προς το μέλλον…»,«Στην αρένα της ζωής θα πρέπει να κρατιόμαστε στον εσωτερικό κύκλο».
ΣΕΝΕΚΑΣ  

Οι καλύτερες ατάκες του Όσκαρ Ουάιλντ

Ο συγγραφέας του "Πορτρέτου του Ντόριαν Γκρέι" είναι σήμερα περισσότερο γνωστός για την ατάκα του «ο καλύτερος τρόπος να απαλλαγείς από έναν πειρασμό, είναι να υποκύψεις», παρά για το συγγραφικό του έργο. Μάλλον, όμως, έτσι θα το ήθελε κι ο ίδιος.

Το να ξεχωρίσεις τις καλύτερες ατάκες του, ανάμεσα στα εκατοντάδες αποφθέγματά του που στάζουν είτε δηλητήριο είτε συμπυκνωμένη γνώση της ζωής, δεν είναι εύκολο πράγμα. Κι αυτό σημαίνει ότι η λίστα που ακολουθεί είναι καθαρά υποκειμενική. Και ενδεικτική. Και (πάντα) απολαυστική.

• Η «απλή και καθαρή αλήθεια» είναι σπάνια καθαρή και ποτέ απλή.
• Εμπειρία είναι το όνομα που ο καθένας δίνει στα λάθη του.
• Η απομίμηση είναι ο φόρος που πληρώνει η μετριότητα στην ιδιοφυΐα.
• Είναι απαράδεκτο να χωρίζουμε τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς. Οι άνθρωποι είναι είτε γοητευτικοί είτε βαρετοί.
• Υπάρχει ένα μόνο πράγμα χειρότερο από το να μιλάνε για σένα, κι αυτό είναι να μη μιλάνε για σένα.
• Η μόδα είναι μια μορφή ασχήμιας τόσο ανυπόφορη που πρέπει να την αλλάζουμε κάθε έξι μήνες.
• Η δουλειά είναι το καταφύγιο των ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν.
• Οι άντρες θέλουν πάντα να είναι η πρώτη αγάπη μιας γυναίκας. Οι γυναίκες, αντίθετα, θέλουν να είναι η τελευταία γυναίκα ενός άντρα.
• Ο αληθινός φίλος σε μαχαιρώνει από μπροστά.
• Σκέφτομαι ότι ο Θεός στη δημιουργία του ανθρώπου υπερεκτίμησε κάπως τις δυνατότητές του.
• Οι γέροι πιστεύουν τα πάντα. Οι μεσήλικες υποπτεύονται τα πάντα. Οι νέοι ξέρουν τα πάντα.
• Ο ποιητής μπορεί να υπομείνει τα πάντα, εκτός από ένα τυπογραφικό λάθος.
• Όσο για τους οιωνούς, δεν υπάρχουν οιωνοί. Η μοίρα δεν μας στέλνει αγγελιαφόρους. Είναι πολύ σοφή ή πολύ σκληρή για να κάνει κάτι τέτοιο.
• Το τσιγάρο είναι η πιο τέλεια μορφή μιας απόλυτης απόλαυσης. Είναι εξαιρετικό και αφήνει κάποιον δυσαρεστημένο. Τι παραπάνω θέλει κανείς;
• Πολύ μακιγιάζ και λίγα ρούχα, αποτελούν πάντα ένα αλάνθαστο σημάδι απελπισίας σε μια γυναίκα.
• Η σταθερότητα είναι το τελευταίο καταφύγιο αυτών που δεν έχουν φαντασία.
• Μπορώ να αντισταθώ στα πάντα, εκτός από τον πειρασμό.
• Το κοινό είναι εξόχως ανεκτικό. Συγχωρεί τα πάντα, εκτός από τη μεγαλοφυΐα.
• Ο άνθρωπος είναι λιγότερο ο εαυτός του όταν μιλά ως ο εαυτός του. Δώστε του μια μάσκα και θα σας πει την αλήθεια.
• Όλοι ζούμε στον υπόνομο, αλλά κάποιοι από μας κοιτάνε τα αστέρια.  Ηρώ Κουνάδη in2life.gr

Πως να μη χάνετε ποτέ το δίκιο σας σύμφωνα με τον φιλόσοφο Άρθουρ Σοπενχάουερ. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Ευχαριστώ αγαπητή Περικτιόνη για τις πολύ καλές επιλογές των άρθρων. Ευχαριστώ επίσης για την παραχώρηση του ατελιέ, κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί νιώθω πως είμαι κάπου στη Μontmartre. Όσο για τη δισκοθήκη σου τι να πω; Απλά υποκλίνομαι στο γούστο σου και την παιδεία σου. Φίλες και Φίλοι το μενού σήμερα έχει Σοπενχάουερ, καλή ανάγνωση.

Στην εποχή του ψηφιακού θορύβου, όπου ο καθένας που φέρει ένα προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχει αυτόματα και μια ολοκληρωμένη άποψη για όλα τα θέματα, χρειάζεται να αναπτυχθεί μια τέχνη επιβίωσης.

Μια τέχνη που αφού δεν θα μπορεί να περιορίσει αυτόν το "θόρυβο", τουλάχιστον θα τον θέτει σε μια καλύτερη βάση, κάνοντας πολλούς να αναθεωρούν τους λόγους για τους οποίους ξαφνικά αποτελούν τους σύγχρονους επαΐοντες της κοινωνίας.

Στο βιβλίο "Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο", ο γλαφυρός Σοπενχάουερ αφήνει για λίγο στην άκρη τον παθητικό του μηδενισμό, αποκαλύπτοντας ποια είναι η τέχνη που κερδίζει οποιονδήποτε δεινό συνομιλητή. Διαβάστε το ενδιαφέρον απόσπασμα:

Μπορείτε επίσης να χρησιμοποιήσετε σαν θέσφατο μια κοινή προκατάληψη, διότι οι περισσότεροι άνθρωποι συντάσσονται με τη θέση του Αριστοτέλη ότι μπορούμε να ισχυριστούμε ως σωστό αυτό που πιστεύουν οι πολλοί.

Δεν υπάρχει γνώμη, όσο παράλογη κι αν είναι που οι άνθρωποι να μην είναι έτοιμοι να την ασπαστούν μόλις πειστούν πως είναι κοινώς αποδεκτή. Το παράδειγμα των άλλων επηρεάζει τόσο τη σκέψη τους όσο και τις πράξεις τους. Είναι σαν πρόβατα που ακολουθούν τον αρχηγό του κοπαδιού όπου τους οδηγήσει. Θα προτιμούσαν να τον ακολουθήσουν στο θάνατο παρά να σκεφτούν από μόνοι τους.

Είναι πολύ περίεργο που η γενική απήχηση μιας γνώμης έχει για τους ανθρώπους τόση βαρύτητα. Η ίδια τους η εμπειρία είναι σε θέση να τους διδάξει πως η αποδοχή μια γνώμης γίνεται άκριτα και είναι αποτέλεσμα μίμησης. Παρόλα αυτά οι ίδιοι δεν το αντιλαμβάνονται ποτέ, καθώς δεν κατέχουν αυτογνωσία . μόνο οι εκλεκτοί σύμφωνα με τον Πλάτωνα : "τις πολλοίς πολλά δοκεί", που σημαίνει πως ο κόσμος μπορεί να σκέφτεται αμέτρητες ανοησίες, και δεν είναι δυνατό ν ασχοληθούμε με όλες.

Για να μιλήσουμε με σοβαρότητα η γενική απήχηση μιας γνώμης δεν αποτελεί απόδειξη. Στην πραγματικότητα, δεν καθιστά καν πιθανή την ορθότητά της.

Όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο πρέπει να λάβουν υπόψη τους τα παρακάτω:

Σε βάθος χρόνου μια κοινώς αποδεκτή γνώμη χάνει την ισχύ της, διαφορετικά θα έπρεπε να αποκαταστήσουμε όλες τις παλαιότερες λανθασμένες απόψεις που κάποτε θεωρούνταν ως κοινά αποδεκτές αλήθειες. Για παράδειγμα θα έπρεπε να επαναφέρουμε το σύστημα του Πτολεμαίου ή να καθιερωθεί ξανά ο καθολικισμός στις προτεσταντικές χώρες.

Το ίδιο αποτέλεσμα έχει και η φυσική απόσταση, αλλιώς μια συναφής κοινώς αποδεκτή γνώμη των υποστηρικτών του βουδισμού, του χριστιανισμού και του Ισλάμ, θα τους έφερνε σε δύσκολη θέση

Αν εξετάσουμε το θέμα διεξοδικά, θα δούμε πως αυτό που αποκαλούμε κοινώς αποδεκτή γνώμη δεν είναι παρά η γνώμη 2 ή 3 ατόμων. Αν μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε την πραγματική διαδικασία γέννησης μιας γνώμης, δεν θα είχαμε γι αυτό την παραμικρή αμφιβολία.

Θα ανακαλύπταμε ότι δεν είναι παρά 2 ή 3 άνθρωποι που δέχτηκαν, προώθησαν και υποστήριξαν την άποψη την 1η φορά, κι ότι οι υπόλοιποι πίστεψαν αφελώς πως οι 2-3 αυτοί άνθρωποι την είχαν εξετάσει εξονυχιστικά προτού τη διαδώσουν. Ύστερα αποδέχτηκαν τη γνώμη αυτοί μερικοί επιπλέον, οι οποίοι ήταν πεπεισμένοι εξαρχής πως οι άνθρωποι που την διέδωσαν είχαν την απαραίτητη κατάρτιση. Στη συνέχεια σ αυτούς βασίστηκαν πολλοί άλλοι , που από οκνηρία προτίμησαν να πιστέψουν κάτι χωρίς δεύτερη σκέψη παρά να κοπιάσουν εξετάζοντας οι ίδιοι το ζήτημα. Έτσι ο αριθμός των νωθρών και εύπιστων υποστηρικτών μεγάλωσε μέρα με τη μέρα. Μόλις η συγκεκριμένη άποψη κέρδισε ευρεία υποστήριξη, οι υπόλοιποι που αποφάσισαν να την ενστερνιστούν απέδωσαν τη μεγάλη της απήχηση στην ορθότητά της. Τότε όσοι είχαν απομείνει αναγκάστηκαν να αποδεχτούν ότι ήταν πλέον κοινώς αποδεκτό, προκειμένου να μην θεωρηθούν ταραξίες που απαρνιούνται τις γενικώς παραδεδεγμένες απόψεις, ή θρασείς, που θεωρούν ότι είναι πιο έξυπνοι απ όλους τους άλλους.

Όταν μια γνώμη φτάνει σε αυτό το βαθμό αποδοχής η συγκατάνευση αποτελεί πλέον καθήκον. Από το σημείο αυτό και στο εξής οι λίγοι που είναι ικανοί να κρίνουν θα σιωπήσουν. Μιλούν μόνο όσοι είναι παντελώς ανίκανοι να σχηματίσουν οποιαδήποτε γνώμη ή κρίση, αφού παπαγαλίζουν απλώς τις απόψεις των άλλων. Ωστόσο υπερασπίζονται τις συγκεκριμένες απόψεις με υπερβάλλοντα ζήλο και μισαλλοδοξία, καθώς αυτό που απεχθάνονται στους ανθρώπους με διαφορετικό τρόπο από το δικό τους δεν είναι τόσο οι διαφορετικές τους κρίσεις, όσο η τόλμη να θέλουν να σχηματίσουν τη δική τους άποψη. Εν ολίγοις, ελάχιστοι είναι ικανοί να σκεφτούν, όλοι όμως θέλουν να έχουν άποψη. Συνεπώς δεν απομένει παρά να ενστερνιστούν έτοιμες απόψεις άλλων αντί να σχηματίσουν τις δικές τους.

Εφόσον αυτό συμβαίνει, τι αξία έχει μια γνώμη, ακόμη κι αν έχει εκατοντάδες χιλιάδες υποστηρικτές;

Δεν είναι περισσότερο τεκμηριωμένη από ένα ιστορικό γεγονός καταγεγραμμένο από 100 ιστορικούς, οι οποίοι αποδεικνύεται πως έχουν αντιγράψει ο ένας από τον άλλο, η άποψη στο τέλος μπορεί ν αποδοθεί σ ένα και μόνο άτομο. Άλλα θα πω εγώ, άλλα εσύ κι άλλα κάποιος άλλος. Δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο από μια σειρά ισχυρισμών.
πηγή:wordpress.com

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΓΚΕΝΖΙ ΜΟΥΡΑΣΑΚΙ SHIKIBU Η επιλογή έγινε από τον Ιαπωνολόγο Επικούρειο Πέπο.

Murasaki Shikibu – The Tale of Genji

Αυτό είναι, τουλάχιστον σύμφωνα με το οπισθόφυλλο το βιβλίου, το πρώτο μυθιστόρημα που γράφτηκε ποτέ. Συγγραφέας του φέρεται να είναι η Μουρασάκι, μια ορφανή από μητέρα γυναίκα, που έζησε στην αυτοκρατορική αυλή της Ιαπωνίας τον 11ο αιώνα. Προστάτης αλλά και επίδοξος μελλοντικός εραστής της είναι ο Γκέντζι, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, ο οποίος ανέλαβε τη φροντίδα της από παιδί, με σκοπό όταν μεγαλώσει να την κάνει γυναίκα του.
«Ευτυχισμένος είναι αυτός του οποίου οι πράξεις περνάνε απαρατήρητες σ’ αυτό τον κόσμο», διαβάζουμε σε κάποιο σημείο του βιβλίου. Ο Γκέντζι, ο ήρωάς μας, την ομορφιά και τη νοημοσύνη του οποίου, εξυμνεί η συγγραφέας, σύμφωνα με τον πιο πάνω αφορισμό δε θα μπορούσε ποτέ να γίνει ευτυχισμένος. Τη βασική ευθύνη ωστόσο δεν τη φέρει ο ίδιος, αλλά το παρουσιαστικό και ο περίγυρός του, που του φουσκώνουν τα μυαλά, που δεν αφήνουν να βγει στο φως η καλοσύνη που κρύβει πίσω από την εικόνα του.
«Η ιστορία του Γκέντζι» είναι μια ιστορία παράφορου έρωτα και ατελείωτων απογοητεύσεων, μηχανορραφιών και επιδείξεων γνώσης και δύναμης, φιλίας και προδοσίας. Ο Γκέντζι μοιάζει με ένα άνθρωπο ελεύθερο μα φυλακισμένο, υπόδουλο στις ορμές του, τυφλό στις αδυναμίες του, γενναιόδωρο, θαραλλέο, μα και αλαζόνα. Αυτό το τελευταίο ελάττωμα είναι που θα τον βάλει στους περισσότερους μπελάδες, αλλά αυτό το ίδιο είναι που θα τον οδηγήσει κιόλας κάποτε στην εξορία και την αυτογνωσία.
Η Μουρασάκι έφτιαξε ένα μυθιστόρημα-χρονικό, μια μαρτυρία για μια ολόκληρη, χαμένη στο χθες εποχή, αλλά και μια ιστορία αγάπης, με πολλά ωστόσο αντικείμενα. Ο ήρωάς της είναι φτιαγμένος με μαστοριά και κατασκευασμένος με ποιητική στόφα. Τα γράμματά του είναι ποιήματα, τα λόγια του στάζουν μέλι. Θα ήταν τέλειος, αν δεν τον έτρωγε το σκουλήκι του ανικανοποίητου, αυτό που τον οδηγούσε ξανά και ξανά στην αναζήτηση «δύσκολων και μη συμβατικών σχέσεων».

«Ο ποιητής που είπε ότι αγαπάμε μόνο όσο ζούμε δε γνώριζε και πολλά πράγματα για την αγάπη», υποστηρίζει κάπου ο Γκέντζι. Μα μήπως γνωρίζει ο ίδιος; Αρχικά όχι. Αλλά όσο περνάει ο καιρός, όσο οι αναμνήσεις της έκλυτης ζωής και των αμέτρητων σωματικών απολαύσεων αρχίζουν να ξεθωριάζουν, τόσο αλλάζει και η ψυχοσύνθεσή του. Τόσο πιο πολύ χαρίζει την αγάπη και την αφοσίωσή του σ’ εκείνους που ηθελημένα ή άθελά του πλήγωσε και στο κορίτσι που, μόνο και μόνο με το να υπάρχει, τον έκανε καλύτερο άνθρωπο.
Δε θα μπορούσαμε να δώσουμε ένα ορισμό γι’ αυτό το βιβλίο, να το περιγράψουμε με λόγια απλά. Αν και ο παρόν τόμος περιλαμβάνει μόνο το ένα τέταρτο του πρωτότυπου κειμένου, που μάλλον ξεπερνά τις 1200 σελίδες, ξεχειλίζει από εικόνες ομορφιάς, στιγμές έρωτα, σκηνές ατελείωτου πόνου, ποίηση και σοφία. Κάτι σαν συσκευασία – όχι δύο σε ένα, αλλά πολλών διαφορετικών στοιχείων.
Η επιλεκτική ωστόσο μετάφραση των κεφαλαίων του, μοιάζει να του στερεί κάτι από την αρχική μαγεία, ενώ δεν απουσιάζουν και τα λάθη (κάποια στιγμή ένας αξιωματούχος θρηνεί για το θάνατο της κόρης του, για τον οποίο μόλις εκείνη τη στιγμή μαθαίνουμε, ενώ πού και πού υπάρχουν χρονικές ασυνέπειες). Ωστόσο οι χάρες του είναι τόσες πολλές που αξίζει να διαβαστεί από κάθε φίλο της γιαπωνέζικης λογοτεχνίας.
Η Μουρασάκι Σικίμπου (ιαπ. 紫式部, τέλη του 10ου αιώνα στο Κιότο - αρχές του 11ου αιώνα) ήταν συγγραφέας και κυρία της αυτοκρατορικής αυλής στην Ιαπωνία της εποχής Χεϊάν. Είναι η συγγραφέας του Ιστορία του Γκέντζι, του πρώτου σημαντικού μυθιστορήματος του απω-ανατολικού κόσμου και αριστουργήματος της κλασικής ιαπωνικής και της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Σήμερα δεν υπάρχει σχεδόν καμία ακριβής πηγή πληφοριών για τη ζωή της Μουρασάκι Σικίμπου και γι' αυτό συχνά μόνο υποθέσεις είναι δυνατές.
Το πραγματικό όνομά της είναι άγνωστο, όπως και πολλά άλλα στοιχεία από τη ζωή της και για το πώς έλαβε το όνομα Μουρασάκι Σικίμπου (Βιολέττα της τελετουργίας) υπάρχουν διάφορες θεωρίες. Το βέβαιο είναι πως καταγόταν από ένα λιγότερο σημαντικό και λογοτεχνικά δραστήριο παρακλάδι της τότε πανίσχυρης οικογένειας Φουτζιβάρα. Στην αρχή ζωής της στην αυλή πήρε το όνομα Το νο Σικίμπου (藤の式部) πιθανότατα επειδή ο πατέρας και αργότερα και ο αδερφός της κατείχαν θέσεις στο Γραφείο Τελετουργιών.
Ο χαρακτήρας κάντζι 藤, ο οποίος διαβάζεται στα σινο-ιαπωνικά ως το, στην ανάγνωση κουν μπορεί να σημαίνει φούτζι. Αυτό αποτελεί ένδειξη για την καταγωγή της Σικίμπου από την οικογένεια Φουτζιβάρα (藤原), καθώς το φούτζι εκτός από πρώτη συλλαβή του οικογενειακού ονόματος, σημαίνει μεταφρασμένο και γλυστίνα, το οικόσημο της πατριάς Φουτζιβάρα.
Για την προέλευση του ονόματος Μουρασάκι υπάρχουν διάφορες θεωρίες. Σύμφωνα με μια, σχετίζεται με ένα γνωστό ποίημα από το Κοκίν-βακασού (Συλλογή παλιών και νέων ποιημάτων) στο οποίο αναφέρθηκε ο αυτοκράτορας Ιτσιτζό (一条天皇, 980–1011) όταν εισήγαγε τη Μουρασάκι στην αυλή. Θα μπορούσε όμως να σχετίζεται και με το χρώμα των ανθών της γλυστίνας (η οποία ονομάζεται και «γαλάζια βροχή» λόγω των γαλάζιων και βιολετί ανθών της), καθώς το Μουρασάκι μεταφράζεται ως βιολετί ή μωβ. Μια άλλη διαδεδομένη θεωρία αποδίδει το όνομα στο πιο γνωστό της έργο, την Ιστορία του Γκέντζι, στο οποίο η πρωταγωνίστρια ονομάζεται Μουρασάκι (νο) Ούε (紫上).

Ένα από τα λίγα βάσιμα στοιχεία για τη Μουρασάκι Σικίμπου είναι πως γεννήθηκε στο Χεϊάν-κιό, το σημερινό Κιότο. Ακόμη και το έτος γέννησής της είναι όμως αβέβαιο, σαν υποθέσεις βρίσκει κανείς το 970 (Τενρόκου 天禄 1), το 973 (Τεν'εν 天延 1) ή το αργότερο 978 (Τένγκεν 天元 1). Η Μουρασάκι θα μπορούσε να έχει γεννηθεί τόσο στο σπίτι του πατέρα της, Φουτζιβάρα Ταμετόκι (947 - ;), όσο και σε αυτό του παππού της, καθώς δεν ήταν ασυνήθιστο για μια γυναίκα να επιστρέφει στο σπίτι της οικογένειάς της για τη γέννηση του παιδιού της.
Επίσης άγνωστο είναι αν ο πατέρας της ήταν παντρεμένος με τη μητέρα της, επίσης μέλος των Φουτζιβάρα, καθώς την ίδια εποχή είχε παιδιά με άλλη γυναίκα και η πολυγαμία ήταν διαδεδομένη στα αριστοκρατικά στρώματα της εποχής. Όμως είναι βέβαιο πως η Μουρασάκι είχε δύο αδέρφια, μια μεγαλύτερη αδερφή και το μικρότερο αδερφό Νομπουνόρι (974-1011), κατά τη γέννηση του οποίου η μητέρα τους μάλλον πέθανε.
Φαίνεται να κληρονόμησε τη λογοτεχνική της κλίση από την πλευρά της μητέρας της, αν και από την πλευρά του πατέρα της διαδέχτηκε μια γραμμή δώδεκα προγόνων ιδιαίτερα προικισμένων στη λογοτεχνία και τα γράμματα. Ο προπαππούς της, Φουτζιβάρα Κανεσούκε (877-933), είχε συμπεριληφθεί στο Σαντζούροκασεν (三十六歌仙, Συλλογή έργων 36 ποιητών) και ο πατέρας της ήταν διάσημος για την εξαιρετική του ικανότητα στην κινέζικη γραφή.
Οι λιγοστές πηγές για την παιδική ηλικία της Μουρασάκι προέρχονται από μεμονωμένες αναφορές σε ημερολόγια. Είναι πιθανό να έμενε στο σπίτι του παππού της Ταμενόμπου, μέχρι που αυτός εισήλθε στην τάξη των ιερέων, οπότε και να μετακόμισε στον πατέρα της. Το γεγονός όμως πως κατά την παιδική της ηλικία ο πατέρας της έκανε μαθήματα κινεζικών σπουδών (λογοτεχνία και γραφή) στη Μουρασάκι και τον αδερφό της αποδυναμώνει αυτή την υπόθεση. Εκείνη την εποχή ήταν μάλλον ασυνήθιστο για κορίτσια να λάβουν εκτεταμένη παιδεία. Μια επιφανειακή γνώση λογοτεχνίας και τεχνών θεωρούνταν αρκετή και γι' αυτό το υψηλό επίπεδο παιδείας που έλαβε η Μουρασάκι μέσω των κοινών μαθημάτων με τον αδερφό της ήταν εκτός του κοινωνικού κανόνα.

Το 996 ο πατέρας της Μουρασάκι διορίστηκε διοικητής στην επαρχία Ετσιζέν (σημερινός νομός Φουκούι. Έτσι δόθηκε στη Μουρασάκι η τότε σπάνια ευκαιρία να βγει από την πρωτεύουσα, καθώς ως κόρη καλής οικογένειας της ήταν απαγορευμένα τα ταξίδια αναψυχής.
Ενάμιση χρόνο μετά η Μουρασάκι επέστρεψε στο Κιότο και νυμφεύθηκε το 998 ή 999 τον Φουτζιβάρα Νομπουτάκα (藤原宣孝, 952–1001), έναν εξάδελφο τετάρτου βαθμού, ο οποίος είχε ήδη ενήλικα παιδιά την εποχή του γάμου. Το 999 γεννήθηκε η κόρη της Μουρασάκι, Κατάκο, η οποία έγινε αργότερα γνωστή ως Ντάινι (νο) Σάνμι (大弐三位, 999–1077). Σύμφωνα με μη επιβεβαιωμένες υποθέσεις, η Κατάκο ενδέχεται να ολοκλήρωσε το Ιστορία του Γκέντζι μετά το θάνατο της μητέρας της. Το 1001 πέθανε ο σύζυγός της Νομπουτάκα και το φθινόπωρο του ίδιου έτους πιθανώς η Μουρασάκι ξεκίνησε τη συγγραφή του Ιστορία του Γκέντζι.
Η Μουρασάκι εισήλθε στην υπηρεσία της αυτοκράτειρας Τζοτόμον'ιν (上東門院, 988-1074, γνωστή και ως Φουτζιβάρα νο Σόσι, κόρη του Μιτσινάγκα) την 29η ημέρα του 12ου μήνα του δεύτερου έτους Κανκό (寛弘二).
Αυτό ήταν φυσικά μεγάλη τιμή, ωστόσο η Μουρασάκι πήγε απρόθυμα στην αυλή και μετά από μικρό διάστημα επέστρεψε στο σπίτι της καθώς η ζωή στην αυλή ήταν διαφορετική από την εικόνα που είχε αποκτήσει από αφηγήσεις. Οι άνθρωποι της αυλής ήταν κριτικά διακείμενοι απέναντί της και ισχυρίζονταν επιπλέον πως ο πατέρας της ήταν αυτός που σκέφτηκε τη δράση του Ιστορία του Γκέντζι και πως η Μουρασάκι απλά την κατέγραψε και τη διάνθισε. Παρόλο που οι άλλοι αυλικοί τη μισούσαν, τη μείωναν και την πλήγωναν, παρέμεινε στην αυλή με την παράκληση της αυτοκράτειρας ως κυρία της αυλής στην υπηρεσία της. Ο αυτοκράτορας Ιτσιτζό (一条天皇, 980-1011) επίσης την υποστήριξε και τη θεωρούσε τόσο ευφυή ώστε να δηλώσει πως η Μουρασάκι έχει διαβάσει το Νιχόνγκι, ένα από τα δύο αρχαία έργα της ιαπωνικής ιστορίας, γραμμένο σε κλασσικά κινεζικά. Η ιδιαιτερότητα ήταν πως οι γυναίκες της εποχής δεν μπορούσαν να διαβάσου και να γράψουν κινεζικά αλλά χρησιμοποιούσαν τη λεγόμενη γραφή γυναικών (όνα-ντε).

Υπήρχε και άλλη μια αυλική για την οποία ήταν γνωστό ότι μπορούσε να χειριστεί την κινεζική γραφή, η Σέι Σόναγκον (清少納言, 966; - 1025;), συγγραφέας του Μακούρα νο Σόσι (枕草子, Βιβλίο του μαξιλαριού), η οποία ήταν εξοικειωμένη με την αυλική ζωή, ήταν προκλητική και γεμάτη αυτοπεποίθηση. Η Σέι Σόναγκον διέσυρε το σύζυγο της μικρής ετεροθαλούς αδερφής της Μουρασάκι επειδή αυτός, ως υπάλληλος της αυλής, είχε συντάξει ένα κείμενο με ιδιαίτερη δυσανάγνωστη γραφή. Επίσης κακολογούσε τον αποθανόντα σύζυγο της Φουτζιβάρα Νομπουτάκα. Η Μουρασάκι, η οποία μάλλον υπερτερούσε στην ευχέρειά της στα κινεζικά, είχε σουφρώσει τη μύτη και στο ημερολόγιό της ποτέ δεν αναφέρθηκε ευνοϊκά για αυτή.
Ένας άλλος λόγος για την αμοιβαία αντιπάθεια ήταν πως υπηρετούσαν στην ακολουθία διαφορετικών αυτοκράτειρων. Η πρώτη και έτσι η τυπικά ιεραρχικά ανώτερη σύζυγος του Ιτσιτζό ήταν η αυτοκράτειρα Σαντάκο (ή Τεϊσι, 定子, 977-1000) στις οποίας την ακολουθία ανήκε η Σέι Σόναγκον. Εκείνη την εποχή όμως η εξουσία ήταν στα χέρια των Φουτζιβάρα και κυρίως του Φουτζιβάρα Μιτσινάγκα. Όταν κατάφερε να κάνει την κόρη του αυτοκράτειρα εξασφάλισε ότι αυτή θα ήταν που θα ήταν ιεραρχικά ανώτερη. Αυτό ήταν ένα βαρύ χτύπημα για την αυτοκράτειρα Σαντάκο και την ακολουθία της και έτσι δεν ήταν ευνοϊκά διακείμενοι απέναντι στη νέα αυτοκράτειρα και την ακολουθία της.

Η Μουρασάκι επένδυσε πολύ χρόνο στη συγγραφή του Ιστορία του Γκέντζι αλλά ταυτόχρονα έπρεπε να αντεπεξέλθει και στις υποχρεώσεις της στην αυλή. Έπρεπε να μάθει να παίζει το Κότο, να εξασκείται στην καλλιγραφία και να διασκεδάζει την αυτοκράτειρα. Εισήγαγε την αυτοκράτειρα όχι μόνο στα έργα που συνιστούσαν οι υπουργοί και ο αυτοκράτορας, αλλά κρυφά και συλλογές ποιημάτων, όπου η Μουρασάκι έβλεπε τη δυνατότητα να διαμορφώσει από την αυτοκράτειρα μια γυναίκα με υψηλές ηθικές προσδοκίες, πράγμα το οποίο ενέκρινε ο πατέρας της, Μιτσινάγκα. Το φθινόπωρο του 1008 άρχισε να συγγράφει το Μουρασάκι Σικίμπου νίκι (紫式部日記), το οποίο περιέγραφε τη ζωή στην αυλή και αναφερόταν στη χρονική περίοδο πριν και μετά τη γέννηση του πρίγκηπα του στέμματος Ατσουχίρα (敦成親王, αργότερα γνωστός με το όνομα Γκο-Ιτσιτζό Τενό (後一条天皇, 1008-1036). Στο ημερολόγιό της έγραφε, μέχρι την ολοκλήρωση του έργου, τις σκέψεις της για εκδηλώσεις, γεγονότα και τη γνώμη της για τις άλλες κυρίες της αυλής.
Πιθανόν η Μουρασάκι να έφυγε για κάποιο διάστημα από την αυλή το 1011, καθώς έπρεπε να αντιμετωπίσει το θάνατο του αγαπημένου της αδερφού Νομπουνόρι. Το πότε επέστρεψε στην αυλή και το πως διαμορφώθηκε η ζωή της από τότε έως το θάνατό της δεν έχει αποσαφηνιστεί.
Το έτος θανάτου της Μουρασάκι είναι άγνωστο και εικάζεται πως ήταν το 1014 (Τσόβα 長和 3), το 1016 (Τσόβα 5) ή το 1025 (Μάντζου 万寿 2). Πιθανότερο είναι το 1016, μιας και ο πατέρας της έγινε μέλος σε ένα βουδιστικό μοναστήρι το ίδιο έτος, ίσως λόγω του πένθους του για το θάνατο της Μουρασάκι και του αδερφού της.
Ο τάφος της Μουρασάκι Σικίμπου υποτίθεται πως βρίσκεται νότια του Μπιακουγκό-ιν, ενός μοναστηριού ουρίν-ιν του Κιότο και δυτικά του τάφου του Τακαμούρα νο Όνο (篁小野, αυλικός, ποιητής και λόγιος, 802–853).
Η Μουρασάκι θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα της ιαπωνικής λογοτεχνίας. Σε όλη την Ιαπωνία έχουν τοποθετηθεί αγάλματα προς τιμή της και τα έργα της είναι σημαντικό κομμάτι της ιαπωνικής παιδείας. Το χαρτονόμισμα των 2000 γιέν που εκδόθηκε τον Ιούλιο του 2000 αναπαριστά στην πίσω πλευρά μια σκηνή από το Ιστορία του Γκέντζι και κάτω δεξιά τη Μουρασάκι Σικίμπου.
πηγή: Βικιπαίδεια-literature.blogspot.gr with love fuji tomo kazu.

20 ΧA'I'KOY AΠO TON FUJI TOMO KAZU ως καληνύχτα!! Αφιερωμένα στον Επικούρειο Πέπο κ.ο.μ.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συνβροχοποιητές!!! καλησπέρα. Σήμερα θα σας παρουσιάσω 20 Χαϊκού του φίλου μας του Fuji Tomo Kazu, τα έχω ονομάσει ''20 βρεγμένα χαϊκού'' γιατί την ώρα που έλαβα το πιο κάτω μέιλ έριχνε ''καρέκλες'' και ήμουν βρεγμένος ως το κόκαλο. Μόλις είχα επιστρέψει από το ατελιέ και με το που βγήκα στον σταθμό της Κάντζας άνοιξαν οι ουρανοί. Έφθασα στο σπίτι βρεγμένος έως το κόκαλο, να λοιπόν γιατί τα ονόμασα βρεγμένα χαϊκού. Τα πιο κάτω χαϊκού είναι αφιερωμένα σε όσες και όσους εξακολουθούν να ερωτεύονται, να κάνουν όνειρα, να είναι ευγενείς, και κυρίως σ' αυτές και σ' αυτούς που εκπέμπουν θετική ενέργεια και με το χαμόγελό τους ομορφαίνουν την ημέρα μας. Όσοι από σας δεν έχετε επισκεφθεί τον νέο χώρο πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος φροντίστε να τον επισκεφτείτε σύντομα. Ο ειδικός επί θεμάτων πολιτισμού και φυσικοθεραπείας, ο ανεπανάληπτος Αστροτόμ μιλάει με τα καλύτερα λόγια. Σας χαιρετώ, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

1)Η καταιγίδα ήρθε
δεν γκρέμισε ψυχές
αλλά άλλαξε τα χρώματα.

2)Χειμώνιασε στις καρδιές μας
πέφτουν οι παλμοί,
ώρα για σούσι;

3)Όταν ήμουν μόνος
σκεφτόμουν το χτες
όταν ήρθες εσύ 
άρχισα να σκέφτομαι το αύριο.

4)Σαν ερωτευτούμε
θα κάτσουμε να δούμε
τ' ολόγιομο φεγγάρι.

5)Ο θάνατος που θα έρθει 
δεν τον κάλεσε κανένας
κι όμως κάποιον θα πάρει. 

6)Κυλάει το αίμα
τα βλέφαρα τρεμοπαίζουν
άρα είμαι ζωντανός; 

7)Αγαπημένη μου
με μια ματιά σου μόνο
ομορφαίνεις ζωή μου.

8)Κοιτάζω τη θάλασσα,
ανοιγοκλείνω τα βλέφαρά μου
βλέπω την όαση,
αντικατοπτρισμός;

9)Ένα κορίτσι, σαν δροσοσταλιά,
μια αγάπη σαν το φως που καίει
ιδού η ευτυχία.

10)Στα όψιμα άνθη της καρδιάς μου
οι έρωτες που φεύγουν
κοντοστάθηκαν.

11)Μέσα στις σκέψεις μου
αναπνέω καθαρό αέρα
αυτό μου επιτρέπει να ζω.

12)Μια ζωή πότε με χαρές
πότε με λύπες, κι όλα αυτά
για λίγα ψίχουλα ευτυχίας;

13)Όταν το φως ξαπλώνει
κι ουρανός σκοτεινιάζει
τ' αστέρια ποιος τ' ανάβει;

14)Του θολού μυαλού
οι κακές σκέψεις 
το επισκέφτηκαν πάλι
και τώρα τι;

15)Όταν της είπε φύγε...
δεν σκέφτηκε πως εκείνη
θα κλείδωνε την πόρτα της καρδιάς της.

16) Χιμώνας, 
το Κερκέτιον όρος
χαμένο στην ομίχλη
ορατότης μηδέν.

17)Στέκομαι εδώ
γεμάτος απορίες
και το μυαλό ταξιδεύει.

18) Όταν ακούγεται 
ο ήχος της βροχής
ένας συνθέτης δημιουργεί.

19)Φέτος ξανάρθε
γιατί άραγε;
ήταν άραγε το ίδιο χιόνι
με το προηγούμενο;

20)Μόνος στο σπίτι
άφησα την καρδιά μου
στο απαλό σεληνόφως
να συλλογάται τα παλιά.
WITH LOVE FUJI TOMO KAZU.

''Δεν υπάρχει αληθινή ηδονή,εκτός από εκείνη που δίνει η δημιουργικότητα. Είτε φτιάχνει κανείς μολύβια, είτε μπότες, είτε ψωμί, είτε παιδιά.Χωρίς δημιουργία δεν υπάρχει αληθινή ευχαρίστηση''. (Λέων Τολστόι)

Αγαπητοί επισκέπτες του filomatheia.blogspot.gr σας καλησπερίζω από την συνοικία των Θεών. Στη σημερινή μου ανάρτηση θα σας παρουσιάσω ένα καταπληκτικό βιβλίο, όσοι από σας είχατε διαβάσει ''τον κόσμο της σοφίας'' και σας είχε ενθουσιάσει, παρακαλώ διαβάστε και το πιο κάτω βιβλίο. Αν ο συγγραφέας ήταν ξένος, π.χ. Δανός, θα είχε γίνει ήδη μπεστ σέλερ. Εγώ το έχω διαβάσει και σας το προτείνω. Σας εύχομαι καλή ανάγνωση. Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος. Κύριε Πλατανιά συγχαρητήρια. Σας ευχαριστώ.

Θα μου επιτρέψετε να συνοδεύσω τη σημερινή ανάρτηση με ένα ποίημα του Γιώργου Σαραντάρη.

Μέρες που σαν μια θάλασσα

Με περιτριγυρίζουν

Μέρες που δεν τις πρόφτασε η σιωπή

Μέρες σαν παιχνίδια παιδιών

Μέρες που μοιάζουν με τα καλοκαίρια

Όταν δεν τελειώνουν

Μέρες που δεν τις ήξερε η καρδιά μου

Μέρες γιομάτες μέλισσες

Μέρες πικρές

Μέρες σαν τη βροχή και σαν τον ήλιο

Μέρες που μας οδήγησαν σε κήπο

Μας σήκωσαν πάνω σε φτερά

Μας χάρισαν χελιδόνια

Μας κατέβασαν σε μια αυλή

Κάτω από ένα αγιόκλημα

Μέρες τραγουδιστές

Πού πάω

Τις ψιθυρίζω στην καλή μου

Ευφραίνομαι ευφραίνεται

Και μ’ αγαπά

Την αγαπάω κ’ εγώ

Περσότερο

Από ποτέ.

WLP.

Όταν η πρόεδρος της ΛΟΓ Ζαν Ντ' Άρκ η νεώτερη ΄΄συνάντησε'' την πρώτη φοιτήτρια της Ιατρικής σχολής Αγγελική Παναγιωτάτου.

«Στην κουζίνα! Στην κουζίνα». Μ΄αυτό τον τρόπο χλεύαζαν οι φοιτητές την πρώτη γυναίκα που εισήχθη στην Ιατρική Σχολή. Η Αγγελική Παναγιωτάτου όχι μόνο δεν εγκατέλειψε, αλλά έγινε η πρώτη καθηγήτρια Υγιεινής στην Ελλάδα! Το 1908, αν και ορισμένες πηγές αναφέρουν ότι έγινε το 1910, οι φοιτητές της Ιατρικής Σχολής της Αθήνας εξαγριώθηκαν, όταν αντίκρισαν ένα πρωτόγνωρο θέαμα στις πανεπιστημιακές αίθουσες. Μία γυναίκα καθηγήτρια. Το όνομα της υφηγήτριας ήταν Αγγελική Παναγιωτάτου και υπήρξε η πρώτη γυναίκα απόφοιτος της Ιατρικής. Σύμφωνα με περιγραφές του Γρηγόριου Ξενόπουλου στο περιοδικό «Διάπλασις των Παίδων», οι φοιτητές ξεσηκώθηκαν και φώναζαν προσβολές στην Παναγιωτάτου. Η Αγγελική Παναγιωτάτου (1878 - 1954) από τη Θηνιά Κεφαλλονιάς ήταν η πρώτη γυναίκα που αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. 

Το επώνυμό της (μάλλον εσφαλμένα) αναφέρεται και σαν "Παναγιωτάκη". Η Αγγελική Παναγιωτάτου (1878 – 1954) από τη Θηνιά Κεφαλλονιάς ήταν η πρώτη γυναίκα που αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών Πιο χαρακτηριστική ήταν η προτροπή «στην κουζίνα!», που είχε ως στόχο να της υπενθυμίσει ποιο ήταν το μέρος που της άρμοζε. Ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος την υποστήριξε, αποκαλώντας τη διδασκαλία της «σοφή», αλλά τα λόγια του δεν ήταν αρκετά για να εξασφαλίσουν τη θέση της στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Τελικά, η Παναγιωτάτου εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο, όπου και εργάστηκε για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της. «Δεν έχω την τιµή να είµαι Γαλλίδα. Είµαι Ελληνίδα» Η Αγγελική Παναγιωτάτου και η αδερφή της, Αλεξάνδρα, γεννήθηκαν στη Θηνιά της Κεφαλλονιάς. Η οικογένειά της ήταν ευκατάστατη. Ο πατέρας της έμπορος και η μητέρα της καταγόταν από αρχοντική οικογένειά. Και οι δύο αδελφές διέπρεψαν στα μαθήματα και συνέχισαν τις σπουδές τους στην Κέρκυρα. Εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα, όπου φοίτησαν στο Αρσάκειο και στη Σχολή των Γαλλίδων Καλογραιών. Ήθελαν να συνεχίσουν στην ανώτερη εκπαίδευση, αλλά η είσοδος στο πανεπιστήμιο απαιτούσε απολυτήριο γυμνασίου και στα σχολεία θηλέων δεν υπήρχαν απολυτήριες εξετάσεις. Στην αυτοβιογραφία της, η Παναγιωτάτου έγραψε πως η ίδια έψαξε τη λύση στα νομικά βιβλία. Εξέτασε τη νομοθεσία και αντιλήφθηκε ότι δεν αναφερόταν πουθενά ρητή άρνηση για μία μαθήτρια να δώσει εξετάσεις και να περάσει στο πανεπιστήμιο. Έτσι κατάφεραν οι δύο αδερφές να γίνουν οι πρώτες φοιτήτριες στην Ιατρική, το 1893. Fititria iatrikis_panagiotatou 2Όπως ήταν αναμενόμενο, η γυναικεία παρουσία στη σχολή συνοδεύτηκε από πολλά κακεντρεχή σχόλια, όπως το περίφημο «στην κουζίνα!» Μερικές φορές, χρησιμοποιούσε το φύλο της και για καλό. Κατά τη διάρκεια μιας αναστάτωσης, όπου ένας φοιτητής σημάδεψε με όπλο τον καθηγητή Ρήγα Νικολαΐδη, η Παναγιωτάτου σηκώθηκε όρθια και στάθηκε μπροστά του. Η γυναικεία παρουσία εξέπληξε τον φοιτητή, ο οποίος φάνηκε και συνέρχεται και άφησε το όπλο. Αποφοίτησε το 1897 Την ίδια χρονια ο πρύτανης και καθηγητής της Φυσικοµαθηµατικής Σχολής του Πανεπιστηµίου Αθηνών, Αντώνιος Χρηστοµάνος, ανακοίνωσε πως ήταν μάταιο πια να εμποδίζουν τη χειραφέτηση των γυναικών, καθώς είχε μπει σε τελική ευθεία. Οι άντρες όφειλαν να «ανέχονται τις γυναίκες και να μην παρακωλύουν την επιστημονική ανάπτυξη του γυναικείου φύλου, αλλά ούτε και την ενισχύουν με υπερβολική ενθάρρυνση». Η Παναγιωτάτου ειδικεύτηκε στη μικροβιολογία και εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο, όπου μελέτησε τις τροπικές ασθένειες Παράλληλα με τις ιατρικές έρευνες, οι οποίες βραβεύτηκαν με το παράσημο του Τάγματος του Νείλου, ασχολήθηκε με τη φιλολογία και τη λογοτεχνία. Άνοιξε το πρώτο φιλολογικό σαλόνι της Αλεξάνδρειας και υπήρξε πολύ δραστήρια στην ελληνική κοινότητα. Όταν βρέθηκε στο Παρίσι για να βραβευτεί από την Ακαδημία Επιστημών για το έργο της, «Εντερική αµοιβάδωσις και εξωεντερικές εντοπίσεις», την παρουσίασαν ως «σοφή Γαλλίδα». Η Παναγιωτάτου αμέσως τους διόρθωσε: «Ευχαριστώ θερµά για την επαινετική προσφώνηση, αλλά δεν έχω την τιµή να είµαι Γαλλίδα. Είµαι Ελληνίδα». Το 1938 έγινε η πρώτη έκτακτη καθηγήτρια Υγιεινής και Τροπικής Παθολογίας στην Ελλάδα. Το 1947, η πρώτη καθηγήτρια της Ιατρικής Σχολής «τιμής ένεκεν» και το 1950, η πρώτη γυναίκα, αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Πέθανε στην Αλεξάνδρεια το 1954. Η Παναγιωτάτου ανάμεσα στους γιατρούς του Ελληνικού Νοσοκομείου Αλεξάνδρειας Η Παναγιωτάτου ανάμεσα στους γιατρούς του Ελληνικού Νοσοκομείου Αλεξάνδρειας Οι Ελληνίδες φοιτήτριες Η Παναγιωτάτου ήταν απ’ τις λίγες Ελληνίδες που κατάφεραν να σπουδάσουν. Το 1884 η Σεβαστή Καλλισπέρα προσπάθησε να γραφτεί στη Φιλοσοφική Σχολή, έγραψε άριστα στις εξετάσεις, αλλά το υπουργείο Παιδείας αρνήθηκε να τις επικυρώσει. Τελικά, αναγκάστηκε να φύγει για τη Γαλλία και να σπουδάσει στη Σορβόννη. Η Ιωάννα Στεφανοπούλου ήταν η πρώτη φοιτήτρια που γράφτηκε στο πανεπιστήμιο το 1890, προκαλώντας τον πρύτανη να διαμαρτυρηθεί επειδή «αναμειγνύονταν τα φύλα». Εκτός από τους άντρες και τα προσβλητικά τους σχόλια, οι φοιτήτριες είχαν να αντιμετωπίσουν τις «καλοπροαίρετες» συμβουλές γυναικείων περιοδικών, η «Εφημερίδα των Κυριών». Συνιστούσε στις φοιτήτριες να αποφύγουν κάθε είδους κινητοποίηση ή διαμαρτυρία, γιατί δεν ήταν πρέπον μια κοπέλα να τρέχει στους δρόμους με λυτά μαλλιά ή βρεγμένα ρούχα, σε περίπτωση που τους κατέβρεχε η αστυνομία, ούτε βέβαια να βρίσκεται σε χώρους που μπορούσαν να ακουστούν «αντρικές βρισιές»....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/s

ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ ΜΠΑΤΡΑΣ ένας υπέροχος παππούς.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συνεπικούρειοι και όχι μόνο σας καλησπερίζω από την συνοικία των Θεών. Πριν συνεχίσω το σημερινό αφιέρωμα που αφορά έναν καταπληκτικό παππού, αναφέρωμαι στον Φιλοκτήτη Μπάτρα, θα διευκρινίσω, για την Διόραση, την Αριάδνη και κάποιους ακόμα επισκέπτες που με ρωτάνε για το πως και το γιατί από την συνοικία των Θεών. Προ 15μέρου που επέστρεψα από το χωριό τέθηκε επι τάπητος στο οικογενειακό συμβούλιο που κάναμε το θέμα του εργαστηρίου-ατελιέ. Η Δολέντσια μου είπε πως αν θέλεις να συνεχίσεις τη ζωγραφική ψάξε και βρες χώρο!!!! Απ' ό,τι μου εξήγησε την ενοχλούσε το γεγονός των γυμνών μοντέλων που ζωγράφιζα, και το ό,τι έμενα μαζί τους τόσες πολλές ώρες στο ατελιέ. Όταν την ρώτησα τι εννοούσε μου είπε: αφού μπορείς να τις ζωγραφίζεις σε πιο λίγο χρόνο γιατί καθυστερείς τόσο πολύ; Απίστευτα πράγματα!!!!  Όταν προσπάθησα να της εξηγήσω πως και άλλοι, -πολύ πιο διάσημοι συνάδελφοι- όπως ο Πικάσο, ο Γκωγκέν, ο Κουρμπέ και πολλοί άλλοι έκαναν κι αυτοί το ίδιο, πήρα την εξής απάντηση. ''Βρε ψώνιο τι είναι αυτά που λές; Από ελαιοχρωματιστής καβάλησες το καλάμι και θεωρείς τον εαυτό σου ζωγράφο;'' 
Φίλες και Φίλοι ουδείς προφήτης στο σπίτι του, μετά από αυτό το φραστικό επεισόδιο-προσβολή αποφάσισα να βρω έναν χώρο στην συνοικία των Θεών. Η εκλεκτή μου φίλη η Περικτιόνη μου παραχώρησε το μικρό της διαμέρισμα, η ίδια απουσιάζει στο Παρίσι και συνήθως το χρειάζεται μόνο για το καλοκαίρι, και για λίγες μέρες στις γιορτές, αν έρθει. Το θεώρησε δε πολύ μεγάλη τιμή γιατί ο ιστορικός της τέχνης, στο μέλλον, θα αναφέρει αυτή την κορυφαία πράξη της ως μεγάλη βοήθεια σ' έναν ανερχόμενο καλλιτέχνη. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα φίλοι της τέχνης και με τον α' η τον β' τρόπο συμβάλουν στην δημιουργικότητα των καλλιτεχνών. Αυτά ως αναφορά το θέμα της συνοικίας. Για να είμαι ειλικρινής τώρα έχω την ησυχία μου, και δημιουργώ με μεγαλύτερη άνεση και κέφι. Επίσης σας τα αναφέρω όλα αυτά για να δείτε πως η τέχνη θέλει θυσίες. Όσο για το θέμα του φαγητού ας είναι καλά ο παλιόφιλος και συμπαραστάτης, ''πάτερ'' Γεώργιος που θεωρεί τιμή να σιτίζει έναν κορυφαίο καλλιτέχνη. 
Ας έρθω τώρα στον καταπληκτικό παππού, το όνομα αυτού ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ ο νεώτερος. Κατά τις 11.50 δέχθηκα το τηλεφώνημά του, με καλούσε για γεύμα -άλλος ένας προστάτης της τέχνης- στο σπίτι του. Απ' ό,τι μου είπε, και θα δείτε στις φωτογραφίες, το μενού είχε: κατσικίσιο τυρί, σαλάτα εποχής από τον κήπο του, σούσι Κορωπιώτικο!!! μελιτζάνες γεμιστές, ψωμί χειροποίητο, και οίνο. Σε κάποια τον είχε βοηθήσει και η σύζυγός του η κ. Λίτσα, τα πιο πολλά τα είχε ετοιμάσει μόνος του.
Μεταξύ οίνου και μεζέδων συζητήσαμε πολλά και διάφορα γιατί ο Φιλοκτήτης εκτός των άλλων είναι και φιλότεχνος. 
Στις πιο κάτω φωτογραφίες δείτε τι έχει κάνει αυτός ο καταπληκτικός παππούς για τα εγγόνια του. Προσοχή αυτά που θα δείτε δεν είναι σε κάποιον παιδότοπο, είναι στο σπίτι του Φιλοκτήτη. Πόσο τυχερά αλήθεια είναι τα εγγονάκια του, η Λυδία, ο Δαμιανός, και ο μικρός Ορέστης.
Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα τέτοιοι παππούδες και ομορφαίνει η ζωή των παιδιών. Αν μπορούσατε να δείτε το δεντρόσπιτο που τους έχει φτιάξει θα νομίζατε πως ξεπήδησε από κάποιο παραμύθι. Ειλικρινά κάποιος σύλλογος γονέων και εγγονών αυτόν τον άνθρωπο θα πρέπει να τον βραβεύσει.
Μετά το υπέροχο γεύμα, και την υπέροχη συζήτηση η επόμενη στάση ήταν το ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ που ειρήσθω εν παρόδω να πω πως μου λείπει πάρα πολύ, για τις όμορφες συναντήσεις και συζητήσεις, περί πολιτισμού, περί βιβλίων κ.ο.μ. Σας χαιρετώ, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος. Υ.Γ. Τα έργα μου τα υπογράφω ως ''Επικούρος''.

τυρί κατσικίσιο.

αγγουράκι και ραπανάκι βιολογικά.

σαλάτα εποχής με ρόδι.

χωριάτικη με ελιές Κορωπίου.

μελιτζάνες γεμιστές στη γάστρα.

Με αγάπη για την Λυδία, τον Δαμιανό και τον Ορφέα.

Ο ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΒΙΓΙΟΝ στο filomatheia.blogspot.com Η επιλογή έγινε από την ΠΑΤΡΙΤΣΙΑ

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συνεπικουριστές και όχι μόνο σας καλημερίζω από την συνοικία των Θεών. Το μενού σήμερα έχει τονοσαλάτα της Δολέντσιας, και κοκοράκι μεθυσμένο με κονιάκ και κρασί Μαδέρα!!!!!! Συγγνώμη ήθελα να πω το ποιητικό μενού έχει ξανά ποίηση. Σας παρουσιάζω ένα ποίημα του Φρανσουά Βιγιόν. Η επιλογή είναι από την υπέροχη Πατρίτσια. Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση -παρά τις αντίξοες συνθήκες- ο Επικούρειος Πέπος.

Μπαλάντα ανάποδων αληθειών
Το κέρδος είναι πιο ζημιογόνο,
Τη λύπη φέρνει η χαρά,
Γελάμε μόνο απ’ τον πόνο,
Κι ο σπάταλος γνωρίζει την αξία του παρά.
Γυναίκες ονειρεύονται να γίνονται γριούλες,
Πολιτικοί ποτέ δε λένε: θα…
Οι άνδρες κυνηγάνε ασχιμούλες,
Και μόνο ο ερωτευμένος σκέφτεται ορθά.
Η πίστη υποθέτει την απάτη,
Το ινάτι βάζει μάτι,
Ο αθυρόστομος γλυκομιλάει,
Κι εκείνος που κοιμάται μας φιλάει.
Ο βλάκας της αλήθειες μας δίνει,
Και η τεμπελιά τα αγαθά,
Ο πόλεμος μας φέρνει τη γαλήνη.
Και μόνο ο ερωτευμένος σκέφτεται ορθά.
Για τον σοφό επικρατεί η φήμη η κακή,
Πιο γρήγορος απ’ όλους ο κουτσός,
Μόνο οι κακούργοι μπαίνουν στη φυλακή,
Κλώσει τον πατέρα του ο νεοσσός.
Η απελπισία έχει μήνυμα ελπιδοφόρο.
Ο κάμπος πιο ψηλός απ’ τα βουνά,
Τη θάλασσα διαβαίνουμε από τον πόρο.
Και μόνο ο ερωτευμένος σκέφτεται ορθά.
Ο ποιητής αλήθειες ανάποδες πετάει:
Μόνο ο δίκαιος στα δικαστήρια νικάει,
Μόνο ο τίμιος σ’ αυτή τη ζωή γλεντάει,
Ο γάιδαρος καλύτερα απ’ όλους τραγουδάει.
Και μόνο ο ερωτευμένος σκέφτεται ορθά.
 
Πεθαίνω απ’ τη δίψα παν’ απ’ το ρυάκι.
Ανάκτορό μου ένα καλυβάκι.
Απ’ τη χαρά μου κλαίω και γελάω λυπημένα.
Πατρίδα μου αγαπημένη ειν’ τα ξένα.
Ξέρω τα πάντα, τίποτα δεν ξέρω.
Από τον Λάζαρο αρπάζω και στον Κροίσο φέρω.
Τον έντιμο παιδεύω, τον πονηρό παινεύω.
Αμφισβητώ το φανερό και το απίθανο πιστεύω.
Σαν σκουλήκι γυμνός, νιώθω ντυμένος σαν γαμπρός.
Γλέντι – γυρίζω πλάτη, βλέπω οδύνη – μπρος.
Όλοι με δέχονται, παντού με διώχνουν.
Πολέμιοι αγκαλιάζουν, οι φίλοι στριμώχνουν.
Μαζεύω άχρηστα, το χρήμα σπαταλώ.
Με άμυαλο συμφωνώ, με φωστήρα αντιμιλώ.
Είμαι ζητιάνος, μα ξιπάζομαι με πλούτη.
Θα γεννηθώ στον ουρανό, ενταφιάστηκα σε γη τούτη.
Μέσα στην παγωνιά και γύρο μου λουλούδια.
Ο κόσμος οδύρεται, εγώ πιάνω τραγούδια.
Ο Άδεις πιο χαρούμενος για μένα από την Εδέμ.
Δίπλα στην φωτιά, κρυώνω σαν είναι κατ’ απ’ το μηδέν.
Την καρδιά μου θερμαίνει ο πάγος.
Η τάξη με αναστατώνει και ηρεμεί το χάος.
Όλοι με δέχονται, παντού με διώχνουν.
Δεν βλέπω αυτόν που πέρασε μπροστά μου,
Αλλά του ουρανού τα άστρα καθαρά διακρίνω.
Από τον σκέψεων το βάρος τρίζουν τα οστά μου.
Το αλκοόλ – χυμό, απ’ το νερό μεθάω όταν πίνω.
Πάνω στη γη με προσοχή πατάω,
Και προτιμώ μες στην πυκνή ομίχλη να πετάω.
Γνωρίζω πως το μέλι απ’ την άψινθο πιο πικρό
Ζω σώμα σφριγηλό με πνεύμα νεκρό.
Καταδικάζω την αλήθεια, το ψέμα αθωώνω.
Γιατρεύω τους γερούς, τους άρρωστους πληγώνω.
Δεν ξέρω πιο μακρύτερο: η ώρα ή το έτος;
Γεννήθηκα στο μέλλον, θα πεθαίνω φέτος.
Το πέλαγος ή το ρυάκι διαβαίνουν απ’ τον πόρο;
Ο λύκος ή ο άνθρωπος, ζώο πιο αιμοβόρο;
Η απελπισία, μου ελπίδες δίνει,
Κι ο διάβολος υπόσχεται ειρήνη.
Όλοι με δέχονται, παντού με διώχνουν.
WLP

Το «δίλημμα του Ευθύφρονα» Η επιλογή έγινε από τον Αρκά τον Δυραχιώτη.

Η επιλογή του άρθρου έγινε από τον Αρκά. Αρκαδούλι παρατηρώ πως έχεις μπει για τα καλά στη φιλοσοφία, ίσως κάποιος να πει: μα ένας οικονομολόγος μπορεί να είναι και φιλόσοφος; εγώ θα έλεγα πως επιβάλλεται ναι είναι και φιλόσοφος.

Ο Ευθύφρων είναι άλλο ένα έργο του Πλάτωνα που εντάσσεται στην τετραλογία (Ευθύφρων, Κρίτων, Απολογία, Φαίδων) των διαλόγων που αναφέρονται στη δίκη και εκτέλεση του Σωκράτη. Τα πρόσωπα του διαλόγου είναι δύο, Ο Σωκράτης και ο Ευθύφρων που ισχυρίζονταν πως μπορούσε να προλέγει τα μέλλοντα, χάρη ενός μαντικού δαιμονίου. Η δράση του διαλόγου τοποθετείται πριν τη δίκη του Σωκράτη 399 π.Χ.. Μερικοί θεωρούν το διάλογο προσπάθεια υπεράσπισης του Σωκράτη εναντίον της κατηγορίας για ασέβεια. Για πρώτη φορά στον διάλογο Ευθύφρονα, ο Πλάτων χρησιμοποιεί τους όρους ιδέα, είδος και ουσία.

Το «δίλημμα του Ευθύφρονα» πήρε το όνομα του από έναν από τους ανακριτές του Σωκράτη που βρίσκεται στον ομώνυμο διάλογο του Πλάτωνα. Το πρόβλημα το οποίο χρησιμοποιεί ο Σωκράτης προκειμένου να αντιμετωπίσει τον Ευθύφρονα είναι το εξής:

οι θεοί αγαπούν το όσιο επειδή είναι όσιο (περίπτωση α) ή μήπως το γεγονός ότι το αγαπάνε κάνει κάτι όσιο (περίπτωση β);

Στον διάλογο αυτό ο Πλάτωνας μέσω του χαρακτήρα Σωκράτη μας προσκαλεί σε ένα ακόμα ταξίδι δημιουργικής απορίας και αμφισβήτησης των ηθικών μας πεποιθήσεων.

Πιο συγκεκριμένα, επιτίθεται σε όσους πιστεύουν με βεβαιότητα ότι γνωρίζουν τι είναι το ευσεβές, το δίκαιο -ειδικά σε περιπτώσεις περίπλοκων ηθικών ζητημάτων. Ακόμα, ο Σωκράτης με την διατύπωση αυτού του ιδιοφυούς διλήμματος προσπαθεί να αποδομήσει την ύπαρξη μιας θεϊκής δύναμης που μπορεί να υφίσταται ταυτόχρονα ως παντοδύναμη και πανάγαθη. Αν υπάρχει θεός δεν είναι δυνατόν να είναι ταυτόχρονα παντοδύναμος και πανάγαθος.

Αυτό είναι ένα έμμεσο πόρισμα της Πλατωνικής θέσης στον Ευθύφρονα, το οποίο δεν βασίζεται σε εμπειρικά δεδομένα. Αντιθέτως επιχειρείται a priori, χωρίς να χρειάζεται δηλαδή η παρατήρηση του κόσμου.

Η σκέψη του Πλάτωνα είναι τόσο δυνατή φιλοσοφικά ώστε ακόμα και σήμερα να ασχολούνται με το δίλημμα του Ευθύφρονα οι πιο σημαντικοί φιλόσοφοι της θρησκείας.

Οι αρχικοί υπαινιγμοί του διλήμματος είναι αρκετά προφανείς.

Εάν ισχύει το (α) οι θεοί αγαπούν ό,τι είναι καλό επειδή είναι καλό, τότε οτιδήποτε είναι καλό είναι καλό ανεξάρτητα από το τι νιώθουν οι θεοί για αυτό. Και τότε οι θεοί δεν παίζουν απολύτως κανένα ρόλο στο να θέσουν τα θεμέλια των ηθικών αξιών. Επίσης, τότε η ηθική είναι ανεξάρτητη από τη θρησκεία.

Εάν, από την άλλη μεριά, ισχύει το (β) κάτι είναι καλό επειδή το αγαπούν οι θεοί, τότε θα μπορούσαν πολύ απλά να αγαπήσουν κάτι άλλο εξίσου, που δεν θα ήταν καλό. Και αν ισχύει, τότε οι θεοί παίζουν κάποιο ρόλο, αλλά το τι είνα_ι καλό καταλήγει να μην είναι τίποτα παραπάνω από αυτό που τυγχάνει να αγαπούν οι θεοί. Επίσης, τότε η ηθική είναι κάτι το απολύτως μεταβλητό (οι θεοί των αρχαίων Ελλήνων ήταν διαβόητοι για την επιπολαιότητά τους!).

Τα διλήμματα αποτελούν πρόβλημα μόνο στην περίπτωση που και τα δύο πιθανά αποτελέσματα είναι εξίσου δυσάρεστα. Οι άθεοι δεν θα αντιμετώπιζαν κάποιο πρόβλημα με το συγκε­κριμένο δίλημμα, καθώς θα δέχονταν με ευχαρίστηση τους υπαι­νιγμούς της περίπτωσης (α) και δεν θα τους απασχολούσαν κα­θόλου αυτοί της υπόθεσης (β).

Ωστόσο, το δίλημμα αποτελεί μεγάλο πρόβλημα για αυτούς που θέλουν να βασίσουν τις ηθικές αξίες στη θρησκεία, καθώς καμία από τις δύο πιθανές περιπτώσεις που εξετάσαμε παραπάνω δεν είναι αρκετά βολική.

Στο τέλος του διαλόγου του Πλάτωνα, ο Ευθύφρων απλώς ζητά άδεια να αποχωρήσει.Έχει πάρει μεγάλη δόση από την υπό εξέ­ταση ζωή για μία μέρα. Παρ’ όλα αυτά, το «δίλημμα του Ευθύφρονα» είναι ουσιώδες ακόμα και σήμερα, και σχετικό με την καθημερινή ζωή. Για παράδειγμα, πολλοί λένε πως η ηθική βρί­σκεται σε παρακμή επειδή η θρησκεία βρίσκεται σε παρακμή, και πως η αναβίωση της μιας θα οδηγούσε στην αναβίωση της

Το «δίλημμα του Ευθύφρονα» αποτελεί μια σοβαρή πρόκληση της παραπάνω άποψης. Είναι κάτι ηθικά καλό επειδή το εγκρίνει μια συγκεκριμένη θρησκεία ή η συγκεκριμένη θρησκεία το εγκρίνει επειδή είναι ηθικό; Το δίλημμα έχει, ακόμα, και μια ευρύτερη εφαρμογή. Για παράδειγμα, είναι ένα έργο τέχνης καλό, επειδή αρέσει στον κόσμο ή τους αρέσει επειδή είναι καλό; Είναι ένα στιλ ντυσίματος μοντέρνο επειδή φοριέται από πολλούς ή το φοράνε πολλοί επειδή είναι στη μόδα;

Σκέψου αν μπορείς να βρεις άλλα παραδείγματα του «διλήμματος του Ευθύφρονα». Υπάρχουν πράγματα τα οποία εγκρίνεις επειδή τα εγκρίνουν οι άλλοι;

Η ευτυχία κατά τον Επίκουρο από τον Επικούρειο Πέπο. Πηγή:wordpress.com Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Επίκουρος (341 π.Χ. – 270 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος και ότι ίδρυσε δική του φιλοσοφική σχολή, η οποία ονομαζόταν Κήπος του Επίκουρου. Θεωρείται μια από τις πιο γνωστές σχολές της ελληνικής φιλοσοφίας. 
Ο Επίκουρος πίστευε πως η ευτυχία μπορεί να κατακτηθεί μέσω ορισμένων βασικών αποκτημάτων. Ποια είναι όμως αυτά; Ακολουθεί η επικούρεια λίστα αποκτημάτων :
Ι. Φιλία

Επιστρέφοντας στην Αθήνα το 306 π.Χ., ο Επίκουρος στην ηλικία των 35, επέλεξε μια ασυνήθιστη κατοικία. Εντόπισε μια μεγάλη οικία λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας, στον δήμο της Μελίτης, μεταξύ αγοράς και λιμανιού στον Πειραιά, και μετακόμισε εκεί με μια παρέα φίλων. Ο Επίκουρος παρατήρησε ότι: «Από όσα παρέχει η σοφία για την ευτυχία της ζωής συνολικά, το κατά πολύ πιο σημαντικό είναι η απόκτηση φίλων».

Τέτοια ήταν η προσήλωση του στην ευχάριστη παρέα, ώστε ο Επίκουρος συνιστούσε να προσπαθεί κανείς να μην τρώει ποτέ μόνος: «Προτού φας ή πιεις οτιδήποτε, σκέψου προσεκτικά με ποιον τρως ή πίνεις παρά τι τρως και τι πίνεις: το να τρέφεσαι χωρίς κάποιο φίλο θυμίζει τη ζωή λέοντα ή λύκου».

Δεν υπάρχουμε παρά μόνο αν υπάρχει κάποιος που διαπιστώνει την ύπαρξη μας, όσα λέμε δεν έχουν νόημα μέχρι να τα καταλάβει κάποιος. Ο Επίκουρος, διακρίνοντας την κρυφή μας ανάγκη, αναγνώρισε πως μια χούφτα πραγματικοί φίλοι μπορούσαν να παρέχουν την αγάπη και το σεβασμό που πιθανόν να μην επιτύγχανε μια ολόκληρη περιουσία.

ΙI. Ελευθερία

Ο Επίκουρος και οι φίλοι του εισήγαγαν μια δεύτερη ριζοσπαστική καινοτομία. Προκειμένου να μην αναγκάζονται να δουλεύουν για άτομα που δεν συμπαθούσαν και να είναι υπόλογοι σε δυνητικά ταπεινωτικές ιδιοτροπίες, αποσύρθηκαν από τις εμπορικές δραστηριότητες των Αθηνών («πρέπει να ελευθερώσουμε τον εαυτό μας από το κάτεργο της καθημερινής ρουτίνας και της πολιτικής») και ξεκίνησαν κάτι που θα μπορούσε να περιγραφεί ακριβέστερα ως κοινόβιο, αποδεχόμενοι έναν απλούστερο τρόπο ζωής με αντάλλαγμα την ανεξαρτησία.

Θα διέθεταν λιγότερα χρήματα αλλά δε θα αναγκάζονταν ποτέ ξανά να ακολουθήσουν τις διαταγές απεχθών ανωτέρων. Έτσι αγόρασαν έναν κήπο κοντά στο σπίτι, άρχισαν να καλλιεργούν διάφορα λαχανικά και αγκινάρες. Διαιτολόγιο όχι πολυτελές, ούτε άφθονο, αλλά γευστικό και θρεπτικό.

ΙΙΙ. Σκέψη

Υπάρχουν ελάχιστες καλύτερες γιατρειές για το άγχος από τη σκέψη. Γράφοντας ένα πρόβλημα ή αναφέροντάς το σε μια κουβέντα, επιτρέπουμε να αναδειχθούν οι ουσιαστικές πλευρές του. Και γνωρίζοντας τον χαρακτήρα του, απομακρύνουμε, αν όχι το ίδιο το πρόβλημα, τουλάχιστον τα δευτερεύοντα, επιβαρυντικά χαρακτηριστικά του: τη σύγχυση, τη μετατόπιση, την έκπληξη. 

Στον Κήπο -όπως έγινε γνωστή η κοινότητα του Επίκουρου- η διαδικασία της σκέψης ενθαρρυνόταν ιδιαίτερα. Πολλοί από αυτούς τους φίλους ήταν συγγραφείς. Στα κοινά δωμάτια του σπιτιού στη Μελίτη και στον κήπο με τα λαχανικά, πρέπει να υπάρχουν συνεχείς ευκαιρίες για την εξέταση προβλημάτων με ανθρώπους ευφυείς που συμμεριζόταν τα ίδια ιδανικά. 

Ο Επίκουρος ενδιαφερόταν ιδιαίτερα ώστε εκείνος και οι φίλοι του να μάθουν να αναλύουν τις αγωνίες τους με το χρήμα, την αρρώστια, τον θάνατο και το υπερφυσικό. Αν κάποιος σκεφτόταν λογικά το θέμα της θνησιμότητας, θα μπορούσε, όπως υποστήριζε ο Επίκουρος, να συνειδητοποιήσει ότι μετά το θάνατο δεν υπήρχε τίποτα πέρα από τη λήθη, και πως «αδίκως θλιβόμαστε περιμένοντας ένα πράγμα που σαν το’χουμε δίπλα μας δεν μας ενοχλεί». 

Είναι άσκοπο να θορυβείται κανείς προκαταβολικά για μια κατάσταση που δεν θα βιώσει ποτέ:«Γιατί τίποτα μέσα στη ζωή δεν είναι φοβερό για όποιον έχει στ’ αλήθεια κατανοήσει ότι τίποτε φοβερό δεν υπάρχει στο να μη ζει κανείς.»

Η νηφάλια ανάλυση ηρεμούσε το μυαλό. Απέτρεπε τους φίλους τους Επίκουρους από το να ρίχνουν κλεφτές ματιές στις δυσκολίες που θα τους στοίχειωναν στο αστόχαστο περιβάλλον πέραν του Κήπου. 

Φυσικά ο πλούτος είναι απίθανο να κάνει κάποιον δυστυχή. Όμως ο πυρήνας του επιχειρήματος του Επίκουρου είναι πως αν διαθέτουμε χρήματα δίχως φίλους, ελευθερία και μια μοναδική ανάλυση της ζωής μας, δεν θα είμαστε ποτέ αληθινά ευτυχισμένοι. Και αν τα διαθέτουμε αλλά στερούμαστε πλούτου, δεν θα είμαστε ποτέ δυστυχισμένοι.

Για να τονίσει τι είναι απαραίτητο για την ευτυχία και τι θα μπορούσε να αποποιηθεί δίχως ιδιαίτερη στεναχώρια κάποιος που στερείται την ευμάρεια λόγω κοινωνικής αδικίας ή οικονομικών δυσκολιών, ο Επίκουρος διαίρεσε τις ανάγκες μας σε τρεις κατηγορίες : Από τις επιθυμίες, ορισμένες είναι φυσικές και αναγκαίες, ορισμένες είναι φυσικές αλλά όχι αναγκαίες, και, τέλος, ορισμένες άλλες δεν είναι ούτε φυσικές ούτε αναγκαίες.

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ
Φυσικά και αναγκαία

• Φίλοι / Ελευθερία / Σκέψη 

Φυσικά και όχι αναγκαία

• Μεγάλο σπίτι / Ιδιωτικά λουτρά / Συμπόσια / Υπηρέτες / Ψάρι, κρέας 

Ούτε φυσικά, ούτε αναγκαία

• Φήμη / Εξουσία

Ο τριμερής διαχωρισμός του Επίκουρου υπονοούσε – καίρια για όσους δεν μπορούν να βγάλουν χρήματα ή φοβούνται μην τα χάσουν – ότι η ευτυχία βασιζόταν σε ορισμένα περίπλοκα ψυχολογικά αγαθά αλλά ήταν σχετικά ανεξάρτητη από τα υλικά, πέρα από τα μέσα για την αγορά μερικών ζεστών ενδυμάτων, μιας κατοικίας και τροφής – μια ομάδα προτεραιοτήτων σχεδιασμένη να προκαλέσει σκέψεις σε όσους είχαν εξισώσει την ευτυχία με την πραγμάτωση μεγάλων οικονομικών σχεδίων, και τη δυστυχία με το φτωχικό εισόδημα.

"Μια σκέτη σούπα σου δίνει ίση ευχαρίστηση με ένα πολυτελές γεύμα, όταν έχει φύγει όλο το δυσάρεστο αίσθημα από την έλλειψη."
"Τίποτα δεν ικανοποιεί τον άνθρωπο που δεν ικανοποιείται με τα λίγα."
"Δεν ελευθερώνουν τη ψυχή από την ταραχή και δεν φέρνουν την αληθινή χαρά τα αμέτρητα πλούτη."

Δίνοντας έμφαση στις πολυτέλειες και στα πλούτη, και σπάνια στη φιλία, στην ελευθερία και στη σκέψη. Η κυριαρχία της κενοδοξίας δεν είναι συμπτωματική. Οι εμπορικές επιχειρήσεις έχουν συμφέρον να αλλοιώσουν την ιεράρχηση των αναγκών μας, να προωθήσουν ένα υλικό όραμα του καλού και να υποβαθμίσουν κάποιο δυσπώλητο. Και ο τρόπος να μας δελεάσουν είναι μέσα από την ύπουλη διασύνδεση των περιττών αντικειμένων με όσες άλλες μας ανάγκες έχουμε ξεχάσει. 

Από το βιβλίο “Η παρηγορία της φιλοσοφίας, Αλαίν ντε Μποττόν”, Εκδόσεις Πατάκης.
Με σεβασμό ο Επικούρειος Πέπος.